ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ  

ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

[ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΓΚ. ΔΗΜΗΤΡΟΦ]

Νοεμβριος 1939

World News and Views, xix, 53, p. 1079, 11 Νοεμβριου 1939

Στην διάρκεια όλων αυτών των ετών μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο οι κομμουνιστές, βασισμένοι στα διδάγματα του Λένιν και του Στάλιν, εξηγούσαν αδιάκοπα στους εργαζόμενους [working people] ότι ο καπιταλισμός, από την φύση του, δημιουργεί πολέμους, ότι οι αντιθέσεις ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές χώρες δεν εξαλείφθηκαν με τις Βερσαλίες και από άλλα ιμπεριαλιστικά σύμφωνα ειρήνης, αλλά, αντίθετα, ότι αυτές οι αντιθέσεις θα ξεσπάσουν μετά από λίγο με νέα και ακόμα μεγαλύτερη ορμή.

Ο Λένιν μας δίδαξε ότι οι πόλεμοι είναι συμπλήρωμα του ιμπεριαλισμού. Οι ληστές ξένων χωρών, η κατάληψη και το πλιάτσικο των αποικιών και η αρπάγη αγορών είναι η αιτία πολέμων μεταξύ των καπιταλιστικών Κρατών. Ο Στάλιν επαλειμμένα προειδοποίησε για τον κίνδυνο νέου ιμπεριαλιστικού πολέμου, και αποκάλυψε τις αίτιες εμφάνισής του .......

Τα γεγονότα της τελευταίας περιόδου επιβεβαιώνουν πλέρια την ορθότητα αυτών των διορατικών προειδοποιήσεων που έγιναν από τον Στάλιν. Δείχνουν επίσης πόσο δίκιο είχαν οι κομμουνιστές όταν τόνιζαν ότι οι λαοί, στο πολύ κοντινό μέλλον, θα ρίχνονταν μέσα στις φλόγες του πολέμου εάν η διεθνής εργατική τάξη αποτύγχανε, με την ενιαία και αποφασιστική μαχητική της δραστηριοποίηση, να χαλιναγωγήσει τους υποκινητές του πολέμου. Δείχνουν επίσης πόσο έγκαιρα έγιναν οι επίμονες προσπάθειες της Κομμουνιστικής Διεθνούς για την δημιουργία ενός ισχυρού μαχητικού μετώπου ενάντια στον πόλεμο.

Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, που άρχισε με τις επιθέσεις ενάντια στους λαούς της Αβησσυνίας, Ισπανίας και Κίνας, τώρα εξελίχθηκε σε πόλεμο ανάμεσα στα μεγαλύτερα καπιταλιστικά Κράτη. Ο πόλεμος μεταφέρθηκε στην καρδιά της Ευρώπης, και απειλεί να γίνει παγκόσμιο μακελειό.

Στον χαρακτήρα του και στην ουσία του ο τωρινός πόλεμος είναι, και από τις δυο εμπόλεμες πλευρές, ιμπεριαλιστικός, άδικος πόλεμος, άσχετα από τα απατηλά συνθήματα που χρησιμοποιούνται από τις κυρίαρχες τάξεις των εμπόλεμων καπιταλιστικών Κρατών στην επίμονη προσπάθειά τους να κρύψουν από τις λαϊκές μάζες τους πραγματικούς σκοπούς τους. Ο χαρακτήρας του πολέμου, όπως διδάσκει ο Λένιν, «δεν εξαρτάται από το ποιος είναι ο επιτιθέμενος και σε ποιου πλευρά βρίσκεται ο εχθρός, αλλά από το ποια τάξη διεξάγει τον πόλεμο, ποιας πολιτικής συνέχεια είναι ο συγκεκριμένος πόλεμος».

Τώρα, όπως και στα 1914, ο πόλεμος διεξάγεται ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές Δυνάμεις για νέο ξαναμοίρασμα της γης, για παγκόσμια κυριαρχία. Μονό ο τυφλός δεν μπορεί να το δει αυτό, και μόνο οι πέρα για πέρα τσαρλατάνοι και απατεώνες μπορούν να το αρνηθούν, ότι ο τωρινός πόλεμος ανάμεσα στην Βρετανία και την Γαλλία, από την μια, και την Γερμανία από την άλλη, διεξάγεται για αποικίες, πηγές πρώτων υλών, για κυριαρχία στους θαλάσσιους δρόμους, για την υποταγή και την εκμετάλλευση ξένων λαών .....

Η κλαγγή των όπλων ανάμεσα στα εμπόλεμα Κράτη είναι για την ηγεμονία στην Ευρώπη, για αποικιακές κτίσεις στην Αφρική και σε άλλες περιοχές στο κόσμο, για το πετρέλαιο, το κάρβουνο, το σίδηρο, το καουτσούκ, και όχι για την υπεράσπιση της «δημοκρατίας», της «ελευθερίας», των «διεθνών κανόνων», και για την εγγύηση της ανεξαρτησίας των μικρών χωρών και λαών, όπως λέει ο αστικός τύπος και οι σοσιαλδημοκράτες που εξαπατούν την εργατική τάξη.

Τα συμφέροντα της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης καθορίζουν επίσης την στάση της πλειοψηφίας των καπιταλιστικών Κρατών που δεν συμμετέχουν άμεσα στον πόλεμο. Η πολιτική της ουδετερότητας είναι τελείως υποκριτική, και πρώτ' απ' όλα αυτό ισχύει για την ουδετερότητα του μεγαλύτερου καπιταλιστικού Κράτους – τις ΗΠΑ. Η Αμερικάνικη αστική τάξη δεν σήκωσε ούτε το δαχτιλακι της όταν η Ιαπωνία επιτέθηκε στην Κίνα. Και μάλιστα, στην πράξη είναι ο κύριος προμηθευτής πολεμικών ειδών στο Γιαπωνέζικο ιμπεριαλισμό. Κάτω από την σημαία της ουδετερότητας οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές υποδαυλίζουν τον πόλεμο στην Άπω Ανατολή έτσι ώστε να εξασθενίσουν η Ιαπωνία και η Κίνα, και μετά, στηριζόμενοι στη ισχύ τους, να επιβάλλουν τους όρους τους στις εμπόλεμες χώρες και να εδραιώσουν στα σίγουρα την κυριαρχία τους στην Κίνα.

Κάτω από την σημαία της ουδετερότητας η Αμερικάνικη αστική τάξη ενθαρρύνει την παραπέρα ανάφλεξη του Ευρωπαϊκού πόλεμου, καθιστάμενη στην πραγματικότητα εργοστάσιο παραγωγής όπλων για την Μεγάλη Βρετανία και την Γαλλία, μαζεύοντας τεράστια πολεμικά κέρδη από το αίμα των λαών των εμπολέμων χωρών. Σκοπεύουν να πετάξουν έξω από τις παγκόσμιες αγορές τους ανταγωνιστές τους, να ενισχύσουν τις ιμπεριαλιστικές τους θέσεις και να εδραιώσουν την κυριαρχία τους σε θάλασσες και ωκεανούς.

Το ίδιο υποκριτικός είναι και ο χαρακτήρας της ουδετερότητας των άλλων μη εμπόλεμων καπιταλιστικών χωρών. Οι αστικές τους τάξεις κάνουν ότι μπορούν για να συσσωρεύσουν όσο το δυνατόν περισσότερα κέρδη από το πόλεμο. Άρα, ακόμα και αν είναι υπέρ της ειρήνης για τη δικιά τους χώρα, ενθαρρύνουν το πόλεμο ανάμεσα στα Κράτη. Χρησιμοποιούν την ουδετερότητα σαν εμπόρευμα προς διαπραγμάτευση, καταβάλλοντας φιλότιμες προσπάθειες να το πουλήσουν σε αυτόν που θα δώσει τα περισσότερα.

Πολλές από τις ουδέτερες χώρες, και πρώτα και κυρία, η Ιταλία, περιμένουν για τη στιγμή που, καθώς συνεχίζεται ο πόλεμος, να ξεκαθαρίσουν οι πιθανότητες να νικήσει η μια ή η άλλη πλευρά, έτσι ώστε να πάει με τον ισχυρότερο, και να χώσει τα δοντια της στον ηττημένο και να αρπάξει το μερτικό τους από τη λεία. Κατά συνέπεια, η στάση και των εμπόλεμων και των «ουδέτερων» κρατών δείχνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι η ευθύνη για τον πόλεμο βαραίνει την αστική τάξη των καπιταλιστικών χωρών και κυρίως τους κυρίαρχους κύκλους των εμπόλεμων Κρατών.

Μπορούμε ξεκάθαρα να διακρίνουμε δυο στάδια στη πορεία του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.

Στο πρώτο στάδιο, η Ιταλία, η Γερμανία και η Ιαπωνία εμφανίστηκαν άμεσα ως επιτιθέμενα Κράτη. Επέλεξαν την επιθετική στάση, ενώ τα άλλα καπιταλιστικά Κράτη – Αγγλία, Γαλλία και ΗΠΑ – υποχωρησαν, στην προσπάθεια τους να αποφύγουν μια άμεση σύγκρουση με τους ανταγωνιστές τους και να στρέψουν την επιθετικότητα τους σε άλλη κατεύθυνση εναντίον της χώρας του σοσιαλισμού.

Τώρα, άπω την μια, οι ιμπεριαλιστές της Αγγλίας και της Γαλλίας περάσαν στην επίθεση, έσυραν τους λαούς τους στο πόλεμο ενάντια στην Γερμανία, προσπαθώντας με κάθε μέσο να πάρουν με το μέρος τους ένα αριθμό άλλων Κρατών.

Ενώ πριν τα παραπάνω Ευρωπαϊκά Κράτη είχαν χωριστεί σε επιτιθέμενες και και μη επιτιθεμενες Δυνάμεις, δηλ. σε εκείνους που ήταν άμεσα οι υποκινητές του πολέμου και σε εκείνους που για την ώρα δεν έβγαιναν ανοιχτά ως επιτιθέμενοι, αν και στα παρασκήνια ενθάρρυναν την επίθεση σε άλλες χώρες, τώρα αυτός ο διαχωρισμός δεν αντιστοιχεί στις πραγματική κατάσταση. Η διαφορά αυτή δεν υπάρχει πια. Επιπλέον, είναι οι Άγγλοι και οι Γάλλοι ιμπεριαλιστές που τώρα εμφανίζονται ως οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές της συνέχισης και παραπέρα επέκτασης του πολέμου.

Τι προκάλεσε αυτή την αλλαγή στη θέση των κύριων ιμπεριαλιστών ανταγωνιστών, μια αλλαγή πολύ σημαντικής σπουδαιότητας για όσους θέλουν να κατανοήσουν τα γεγονότα που συμβαίνουν;

Όπως είναι καλά γνωστό, η σημερινή Γερμανία ισχυροποιήθηκε στηριζόμενη στο σύνθημα της ρεβάνς ενάντια στις Βερσαλίες, και στο να γίνει η δύναμη κρούσης της διεθνούς αντίδρασης ενάντια στον «παγκόσμιο μπολσεβικισμό» - ενάντια στην ΕΣΣΔ. Το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς πήρε κάθε είδους υποστήριξης από τον Αγγλικό και τον Γαλλικό ιμπεριαλισμό, έτσι ώστε να κατάφερνε να εκπληρώσει την «ιστορική» αντι – μπολσεβίκικη αποστολή του. Έκανε πλατιά χρήση των συνεχών παραχωρήσεων που έκαναν η Αγγλία και η Γαλλία, και, παίρνοντας το νόμο στα χέρια του, εξάλειψε το σύμφωνο των Βερσαλιών, δημιούργησε ένοπλες δυνάμεις, άπλωσε τα χέρια του στην Αυστρία, την Τσεχοσλοβακία και το Μέμελ, και κέρδισε θέσεις στην Ισπανία.

Για όσο καιρό οι Βρετανοί και οι Γάλλοι ιμπεριαλιστές έλπιζαν να στρέψουν τον Γερμανικό επεκτατισμό προς ανατολάς, ενθάρρυναν οποιεσδήποτε επιθετικές του προσπάθειες, κάνοντάς το σε βάρος των λαών τους με την δικαιολογία της πολιτικής της μη επέμβασης. Αποκήρυξαν την συλλογική ασφάλεια και μετέτρεψαν την Κοινωνία των Εθνών – το δικό τους δημιούργημα – σε περίγελο. Δέχτηκαν επίσης με μεγάλη ικανοποίηση την σύναψη του πολυδιαφημισμένου «Αντί-Κομιντέρν» Συμφώνου ανάμεσα στην Γερμανία, την Ιταλία και την Ιαπωνία και την ίδρυση του λεγόμενου «τριγώνου» Βερολίνου-Ρώμης-Τόκιου. Το αποκορύφωμα αυτής της πολιτικής ήταν το γνωστό σύμφωνο του Μονάχου, από όπου οι επικεφαλής των Βρετανικών και Γαλλικών Κυβερνήσεων επέστρεψαν στις πατρίδες τους ως «σωτήρες της ειρήνης», θριαμβευτές ότι τελικά κατάφεραν να στρέψουν την επιθετικότητα της Γερμανίας εναντίον της ΕΣΣΔ.

Αλλά ήδη μέχρι εκείνη την στιγμή η Σοβιετική Ένωση ήταν μια γιγαντιαία δύναμη. Ανασυνταγμένος γύρω από το δοκιμασμένο και νικηφόρο κόμμα του Λένιν και του Στάλιν, οι Σοβιετικοί λαοί εκπλήρωσαν με επιτυχία δυο τεράστια Πεντάχρονα Πλάνα, δημιούργησαν μια ισχυρή σοσιαλιστική βιομηχανία, έφεραν σε πέρας την μετατροπή της μικρής αγροτικής οικονομίας σε σοσιαλιστική, και κατάφεραν την εδραίωση του συστήματος της αγροτικής κολλεκτιβοποίησης.

Έτσι ήταν εγγυημένη η ακατάλυτη αμυντική ικανότητα της ΕΣΣΔ, στηριγμένη στην ηθική και πολιτική ενότητα των λαών της, στον εξαιρετικό εξοπλισμένο Κόκκινο Στρατό και στον βαθύτατο Σοβιετικό πατριωτισμό. Με την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας και με την συνετή Σταλινική ειρηνική πολιτική της, η Σοβιετική Ένωση αύξησε αμέτρητα την σπουδαιότητά της στη διεθνή αρένα και κέρδισε τεράστια πίστη και αγάπη των λαϊκών μαζών όλων των χωρών, συμπεριλαμβανομένης και της ίδιας της Γερμανίας.

Άρα όταν, κατά την γνώμη των ιμπεριαλιστών, είχε φτάσει η κατάλληλη στιγμή για την Γερμανία να εκπληρώσει το ρόλο της σαν δύναμη κρούσης ενάντια στην ΕΣΣΔ, η Γερμανία δεν μπορούσε να αποφασίσει να το κάνει. Έπρεπε πρώτα να λογαριάσει την οικονομική και στρατιωτική δύναμη της Σοβιετικής Ένωσης και την ηθική ενότητα και αλληλεγγύη των Σοβιετικών λαών, έτοιμοι να υπερασπίσουν την σοσιαλιστική τους χώρα με την τελευταία σταγόνα του αίματός τους και ικανοί να τσακίσουν κάθε εχθρό· δεύτερον, οι κυβερνώντες της Γερμανίας ήταν αναγκασμένοι να λάβουν υπόψη τους το γεγονός οτι μπορεί να αποτύγχαναν να κινητοποιήσουν την πλειοψηφία του Γερμανικού λαού σε έναν πόλεμο ενάντια στην μεγάλη Χώρα του Σοσιαλισμού.

Έχοντας έτσι τα πραγμάτα, η Γερμανία ήρθε αντιμέτωπη με το δίλημμα – να κάνει πόλεμο ενάντια στην Σοβιετική Ένωση και να διακινδυνεύσει να τον χάσει· ή να κάνει αποφασιστική στροφή στην εξωτερική της πολιτική και να πάρει το μονοπάτι των ειρηνικών σχέσεων με τη Σοβιετική Ένωση. Όπως αποδεικνύουν τα γεγονότα οι ηγέτες της Γερμανίας διάλεξαν το δεύτερο δρόμο .....

Η Σοβιετική Ένωση, ασκώντας σοσιαλιστική εξωτερική πολιτική, συνάπτοντας σύμφωνο μη επίθεσης με την Γερμανία, ματαίωσε τα ύπουλα σχέδια των προβοκατόρων του πολέμου, εξασφάλισε ειρήνη ανάμεσα στα δυο μεγαλύτερα Κράτη της Ευρώπης, και δυνάμωσε την επιρροή της σε ολόκληρη την πορεία τη διεθνών εξελίξεων.

Μετά τη σύναψη την Γερμανο – Σοβιετική Συμφωνία, η αστική τάξη της Βρετανίας και της Γαλλίας, μην έχοντας πια καμιά ελπίδα πολέμου από την Γερμανία εναντίον της ΕΣΣΔ, πήραν το δρόμο της ένοπλης πάλης ενάντια στον κυριότερο ιμπεριαλιστή αντίπαλό τους. Το έκαναν με το πρόσχημα υπεράσπισης της υποτελούς της, της Πολωνίας – την ιδια την Πολωνία που οι Βρετανοί και Γάλλοι ιμπεριαλιστές την καθιέρωσαν σαν το προχωρημένο φυλάκιο εναντίον της χώρας των Σοβιέτ και που με τα χέρια της ήθελαν, το 1920, να στραγγαλίσουν την νεαρή Σοβιετική Δημοκρατία· την ίδια την Πολωνία που οι άρχοντές της πήραν την Βίλνα από την Λιθουανία, και που πριν από λίγο απέσπασαν με την βία ένα τμήμα περιοχής της Τσεχοσλοβακίας. Ποντάρισαν στην Πολωνία, αλλά και εδώ έχασαν.

Το Πολωνικό Κράτος, που είναι φυλακή λαών με το αντιδραστικό καθεστώς του και την τρομοκρατία, την καταπίεση και ληστεία εκατομμυρίων Ουκρανών, Λευκορώσων και των ίδιων των Πολωνών εργαζομένων, με το πρώτο στρατιωτικό χτύπημα αποκάλυψε όλη την εσωτερικοί του σαπίλα και κατέρρευσε σε δυο εβδομάδες.

Σε αυτές τις συνθήκες, η Σοβιετική Ένωση, ασκώντας την δικιά της ανεξάρτητη πολιτική, πολιτική που υπαγορεύεται από τα συμφέροντα του σοσιαλισμού, που είναι ίδια με τα συμφέροντα των εργαζομένων όλων των χωρών, πήρε αποφασιστικά μέτρα για να εξασφαλίσει ειρήνη σε ολόκληρη την Ανατολική Ευρώπη.

Με την είσοδο του Κόκκινου Στρατού στη Δυτική Ουκρανία και στην Δυτική Λευκορωσία, οι Σοβιετικοί λαοί βοήθησαν τα αδέλφια τους που στέναζαν κάτω από τον ζυγό των Πολωνών αρχόντων, έσωσαν 13 εκατομμύρια εργαζόμενους από αιματηρή σφαγή, τους απελευθέρωσαν από την καπιταλιστική σκλαβιά, τους άνοιξαν τον δρόμο για μια ευτυχισμένη ζωή και τους εξασφάλισαν την λευτεριά για εθνική και πολιτιστική προκοπή.

Με την σύναψη του Γερμανό-Σοβιετικού Συμφώνου «Φίλιας και Συνόρων», η ΕΣΣΔ όχι μόνο εξάλειψε τον άμεσο κίνδυνο πολέμου για τους λαούς της αλλά επίσης δημιούργησε ένα φράγμα ενάντια στην επέκταση του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Συνάπτοντας σύμφωνα αμοιβαίας βοηθείας με τις μικρές Βαλτικές χώρες, η ΕΣΣΔ εγγυήθηκε την εθνική τους ανεξαρτησία, εξασφάλισε την άμυνά τους ενάντια στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και ισχυροποίησε την αμυντική ικανότητα της ίδιας της της χώρας.

Η μεταφορά της πόλης της Βίλνας και της περιοχής της Βίλνας στη Λιθουανία δείχνει ακόμα μια φορά την προσοχή που δίνει η χώρα του σοσιαλισμού στα εθνικά συμφέροντα των μικρών λαών. Ποτέ δεν υπήρξε, ούτε υπάρχει στις μέρες μας στο κόσμο, άλλο Κράτος εκτός από την Σοβιετική Ένωση που, με την δικιά του θέληση, παραχώρησε μια ολόκληρη περιοχή της σε έναν μικρο λαό που ζει στα σύνορά της, λογω του οτι σεβεται τα εθνικά συμφέροντα αυτού του λαού.

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος λυσσομανά στην Ευρώπη, που οι αστικές τάξεις υποδαυλίζουν τον σωβινισμό, υποκινώντας το ένα έθνος ενάντια στο άλλο, η Σοβιετική Ένωση καθιέρωσε σχέσεις καλής γειτονιάς με τα γύρω από αυτή Κράτη, καθοδηγούμενη σε αυτό από την Σταλινική πολίτικη της ειρήνης και της φίλιας ανάμεσα στα έθνη. Με όλη την πολίτικη της η ΕΣΣΔ προσφέρει ανεκτίμητη υπηρεσία στην υπόθεση την παγκόσμιας ειρήνης, για την οποία ενδιαφέρονται οι λαοι όλων των χωρών.

Αλλά οι ιμπεριαλιστές της Βρετανίας και της Γαλλίας, έχοντας πάρει το δρόμο του πολέμου, δεν θέλουν να το παρατήσουν. Αντίθετα, ρίχνουν τους λαούς όλο και πιο πολύ στα πεδία των μαχών, κουκουλώνοντας τον πραγματικό χαρακτήρα του πολέμου. Έχοντας αυτό τον σκοπό στο νου τους, κινητοποιούν όλα τα μέσα ιδεολογικής εξαπάτησης των μαζών.

Οι παλιότερες γενιές εργατών [workers ] που έχουν την εμπειρία του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, θυμούνται καλά πως, εκείνο τον καιρό, ο τύπος της Βρετανίας και της Γαλλίας προσπαθούσε μέρα – νύχτα να αποδείξει οτι οι κυβερνήσεις αυτών των χωρών διεξήγαγαν τον πόλεμο μόνο για την «υπεράσπιση της δημοκρατίας» ενάντια στον «Πρωσικό μιλιταρισμό», ενώ ο Γερμανικός τύπος από την μεριά του πάσχιζε να πείσει το λαό ότι ο πόλεμος διεξάγονταν ενάντια στο «Ρώσικο Τσαρισμό». Στην πραγματικότητα όμως, όπως είναι καλά γνωστό, αυτό που συνέβαινε ήταν ενας αγώνας ανάμεσα σε δυο ομάδες ιμπεριαλιστών για το ξαναμοίρασμα της γης.

Τώρα οι κυρίαρχες τάξεις της Βρετανίας και της Γαλλίας, που σήμερα, όπως τότε, εξακολουθούν να έχουν ιμπεριαλιστικούς στόχους, άλλαξαν τα μέσα και τα συνθήματα ιδεολογικής εξαπάτησης συμφωνα με τις τωρινές συνθήκες. Κερδοσκοπώντας με τα αντιφασιστικά αισθήματα των μαζών, προβάλουν το σύνθημα του «Αντιφασιστικού» πολέμου, και διακηρύσσουν ότι ο πολεμάς τους ενάντια στην Γερμανία ειναι «Πόλεμος για την Δημοκρατία ενάντια στον Φασισμό», πόλεμος ενάντια στον «Χιτλερισμό», πόλεμος για την λευτεριά των εθνών.

Αλλά τι θαυμάσιοι απόστολοι του «αντιφασιστικού» πολέμου είναι, αυτοί που για τόσα χρόνια έκαναν κάθε δυνατή παραχώρηση σε εκείνους που πολεμούν σήμερα, και σαμποτάριζαν το ενιαίο μέτωπο του λαϊκού αγώνα ενάντια στο φασισμό και τον πόλεμο, όταν ολόκληρη η διεθνής κατάσταση έδειχνε ότι αυτή η πάλη ήταν το πιο σημαντικό καθήκον της στιγμής. Τι καταπληκτικοί «μαχητές της λευτεριάς των εθνών» είναι εκείνοι που για αιώνες κράτησαν εκατομμύρια σκλάβους των αποικιών στη δουλεία και παίζουν με τις τύχες των μικρών εθνών σαν να είναι αντικείμενα διαπραγμάτευσης στις ιμπεριαλιστικές τους δοσοληψίες. Τι καταπληκτικοί «υπερασπιστές της δημοκρατίας» είναι εκείνοι που στις δίκες τους χώρες καταργούν τα τελευταία υπολείμματα των δημοκρατικών δικαιωμάτων των λαϊκών μαζών, κλείνουν τις εφημερίδες τους, καθαιρούν τους εκλεγμένους εκπρόσωπους τους και κατατρέχουν όλους όσους υψώνουν την φωνή τους ενάντια στον τωρινό αντιλαϊκό πόλεμο.

Οι Γάλλοι αστοί ξαναζωντανεύουν τις μέρες της αντεπαναστατικής τρομοκρατίας. Από τις μέρες της κατάπνιξης της Παρισινής Κομμούνας, η Γαλλία δεν έχει ξαναζήσει τέτοια εκστρατεία εναντίον της εργατικής τάξης. Η απαγόρευση λειτουργίας του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας, η σύλληψη των επαναστατών αντιπροσώπων του Γαλλικού προλεταριάτου στο κοινοβούλιο - των πιο συνεπών αγωνιστών ενάντια στην αντίδραση κάθε είδους – αποδεικνύουν καθαρά πόσο ψεύτικες και υποκριτικές είναι οι δηλώσεις για τον δημοκρατικό αντιφασιστικό χαρακτήρα του πολέμου.

Οι αστικές τάξεις ξεσηκώνονται ενάντια στους κομμουνιστές επειδή φοβούνται την αλήθεια για τον πόλεμο πιο πολύ και από την φωτιά, επειδή το κομμουνιστικό κόμμα είναι το μόνο κόμμα που μπορεί να οργανώσει τον αγώνα του προλεταριάτου και των άλλων εργαζομένων ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Οι αστικές τάξεις κάνουν οτιδήποτε για να αναγκάσουν εκατομμύρια λαών να πάει στον πόλεμο και να πεθάνει για μια υπόθεση που δεν έχει καμιά σχέση με αυτούς. Δεν είναι δικός τους πόλεμος, αλλά ο πόλεμος των εκμεταλλευτών τους. Τους φέρνει βάσανα, φτώχεια, ανέχεια, ερείπια και θάνατο. Υποστηρίζοντας ένα τέτοιο πόλεμο, υπερασπίζουν αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα αυτών που τους έριξαν σε αυτή τη σκλαβιά και την καταπίεση, υποστηρίζουν την καπιταλιστική σκλαβιά.

Για την εργατική τάξη υπάρχει μόνο μια στάση, συγκεκριμένα, η ασυμβίβαστη, θαρραλέα πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, πάλη ενάντια στους ενόχους και φορείς του πολέμου, κύρια μέσα στη δικιά τους χώρα, πάλη για τον τερματισμό αϊτού του ληστρικού πολέμου. Αυτη ειναι ο πιο δίκαιος απο τους αγώνες, που υπαγορεύεται από τα στοιχειώδη συμφέροντα του προλεταριάτου και όλων των εργαζομένων .....

Σε ολο τον καπιταλιστικό κόσμο, όχι μόνο στις εμπόλεμες χώρες, ξέσπασε μια ξέφρενη αντιδραστική εκστρατεία ενάντια στην εργατική τάξη και των εργαζομένων μαζών. Συνεπώς, αυτό που ήταν χαρακτηριστικό των καθεστώτων των φασιστικών χωρών την περίοδο πριν το σημερινό πόλεμο, κυριαρχεί - στην διάρκεια του ξεσπάσματος του πολέμου – όλο και πιο πολύ στις χώρες της λεγόμενης αστικής δημοκρατίας. Σε αυτές τις συνθήκες που άλλαξαν, τα καθήκοντα που έχει μπροστά της η εργατική ταξη παίρνουν και αυτά νέο χαρακτήρα. Ενώ πριν το καθήκον ήταν η συγκέντρωση όλων των δυνάμεων στην πάλη για την αποτροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου, η χαλιναγώγηση των πολεμοκάπηλων, τώρα η κινητοποίηση των πλατιών μαζών στον αγώνα ενάντια στον πόλεμο διεξάγεται ήδη, και το πρώτο καθήκον της στιγμής είναι να μπει ένα τέλος στον πόλεμο.

Ενώ πριν το ζήτημα ήταν ο φραγμός του δρόμου της επίθεσης του κεφαλαίου και της φασιστικής αντίδρασης, τώρα η εργατική τάξη ειναι αντιμέτωπη με το καθήκον της διεξαγωγής μιας πιο αποφασιστικής πάλης ενάντια στο καθεστώς της τρομοκρατίας, της καταπίεσης και της καταλήστευσης των λαϊκών μαζών· έχει μπροστά της το καθήκον να σιγουρέψει ότι οι κυρίαρχες τάξεις δεν θα ρίξουν τα βάρη του πολέμου στις πλάτες του εργαζόμενου λαού.

Ενώ πριν οι προσπάθειες της εργατικής τάξης κατευθύνονταν κυρίως στην υπεράσπιση των καθημερινών συμφερόντων των εργαζομένων μαζών και στην προστασία τους από την καταλήστευση κσι ασυδοσία των καπιταλιστών εκμεταλλευτών, και ήταν αδύνατον, λόγω της απουσίας των αναγκαίων προϋποθέσεων, να μπει στην ημερήσια διάταξη η κατάργηση της καπιταλιστικής σκλαβιάς, τώρα, στο βαθμό που η κρίση που προκαλείται από το πόλεμο βαθαίνει όλο και πιο πολύ, η εργατική τάξη θα βρίσκεται αντιμέτωπη με αυτό το καθήκον με όλο και μεγαλύτερη οξύτητα.

Η κατάσταση που άλλαξε και τα νέα καθήκοντα της εργατικής τάξης απαιτούν επίσης μια αντίστοιχη αλλαγή των τακτικών των κομμουνιστικών κομμάτων. Οι τακτικές του ενιαίου προλεταριακού και λαϊκού μετώπου, που εφαρμόστηκαν τα προηγούμενα χρονιά, κατέστησαν δυνατό ώστε το προλεταριάτο και οι εργαζόμενες μάζες να συγκρατήσουν προσωρινά την επίθεση του κεφαλαίου και της ιμπεριαλιστικής αντίδρασης σε έναν αριθμό χωρών. Βοήθησε τον Ισπανικό λαό να διεξάγει ένοπλο αγώνα για δυόμιση χρόνια ενάντια στην εσωτερική αντίδραση και τους ξένους επεμβατιστές. Έγινε δυνατό ώστε το προλεταριάτο της Γαλλίας να εξασφαλίσει αξιόλογες κοινωνικές καταχτήσεις.

Το Κίνημα του Λαϊκού Μετώπου δραστηριοποίησε πλατιές μάζες λαού στην πόλη και στην ύπαιθρο και τις επιστράτευσε στον αγώνα για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους ενάντια στις αντιδραστικές κλίκες. Το κίνημα έκανε δυνατό την αναβολή για κάποιο χρονικό διάστημα του ξεσπάσματος του πόλεμου στην Ευρώπη. Οι τακτικές του ενιαίου λαϊκού μετώπου είναι πλήρως εφαρμόσιμες, ακόμα και τώρα, στην Κίνα και επίσης και στις αποικιακές και εξαρτημένες χώρες, οι λαοί των οποίων διεξάγουν αγώνα για την εθνική τους απελευθέρωση.

Αλλά αυτές οι τακτικές, στη μορφή που εφαρμόστηκαν πριν τον τωρινό πόλεμο, δεν είναι πια κατάλληλες για τις άλλες χώρες. Η ανάγκη αλλαγής των τακτικών εξαρτώνται από τις αλλαγές των συνθηκών και των καθηκόντων της εργατικής τάξης, όπως επίσης και από την θέση που κράτησαν οι ηγετικοί κύκλοι των κομμάτων που συμμετείχαν πριν στο μέτωπο σε σχέση με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Οι τακτικές του ενιαίου λαϊκού μετώπου προϋπόθεταν κοινή δράση των κομμουνιστικών κομμάτων με τα σοσιαλδημοκρατικά και μικροαστικά «δημοκρατικά» και «ριζοσπαστικά» κόμματα ενάντια στην αντίδραση και τον πόλεμο. Αλλά οι κορυφές αυτών των κομμάτων τώρα ανοιχτά υποστηρίζουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Οι σοσιαλδημοκράτες, «δημοκράτες» και «ριζοσπάστες» λακέδες της αστικής τάξης, διαστρεβλώνουν αδιάντροπα τα αντιφασιστικά συνθήματα του Λαϊκού Μετώπου, και τα χρησιμοποιούν για την εξαπάτηση των λαϊκών μαζών και την συγκάλυψη του ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα του πολέμου. Κάτω από την σημαία της «εθνικής ενότητας» στην πραγματικότητα έκαναν κοινό μέτωπο με τους καπιταλίστες, μέτωπο που απλώνεται από τους Συντηρητικούς ηγέτες μέχρι τους ηγέτες των Εργατικών στην Αγγλία, και από την Καγκουλάρ [Γαλλική οργάνωση που δραστηριοποιήθηκε από το 1932 μέχρι το 1940 και που συνωμότησε για την ανατροπή της Τρίτης Δημοκρατίας] μέχρι τους σοσιαλιστές στην Γαλλία. Οι σημαντικότεροι ηγέτες των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων και των ρεφορμιστικών συνδικάτων κατέλαβαν θέσεις στην πρώτη γραμμή στο στρατόπεδο των ιμπεριαλιστών, από τις πρώτες μέρες του πολέμου .....

..... Κατευθύνουν το δηλητηριώδες κεντρί των συκοφαντιών τους ενάντια στην ΕΣΣΔ και στους επαναστάτες εργάτες και στα κομμουνιστικά κόμματα. Οι ηγετικοί κύκλοι της Δεύτερης Διεθνούς παίζουν τον πιο εγκληματικό ρόλο στην σφαγιαστική μηχανή του πολέμου. Εξαπατούν τις μάζες με τα κηρύγματά τους για τον αντιφασιστικό χαρακτήρα του πολέμου και βοηθούν την αστική τάξη να κατευθύνει τους λαούς στο σφαγείο. Οι κυρίαρχες τάξεις ξέρουν καλά ότι οι λαϊκές μάζες δεν θα πιστέψουν τους Βρετανούς και Γάλλους καπιταλίστες και τον τύπο τους όταν προσπαθούν να τις πείσουν για τον αντιφασιστικό χαρακτήρα του πόλεμου και όταν υποστηρίζουν ότι ο πολεμος διεξάγεται για την υπεράσπιση της Πολωνίας και για τα συμφέροντα των λαών τους .....

Από τα παραπάνω προκύπτει ξεκάθαρα ότι οι κομμουνιστές δεν μπορούν να κάνουν κανένα απολύτως ενιαίο μέτωπο με εκείνους που έχουν σχηματίσει κοινό μέτωπο με τους ιμπεριαλιστές και υποστηρίζουν τον εγκληματικό αντιλαϊκό πόλεμο. Η εργατική τάξη και όλοι οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα κείνο με τους σοσιαλδημοκράτες, «δημοκράτες» και «ριζοσπάστες» πολιτικούς που προδίδουν τα ζωτικά συμφέροντα των λαϊκών μαζών. Ανάμεσα στις λαϊκές μάζες και σε αυτούς τους λακέδες του ιμπεριαλισμού βρίσκεται η άβυσσος του πολέμου.

Αλλά στις συνθήκες του πολέμου και της κρίσης υψώνεται ακόμα πιο οξυμένα από ότι πριν η ανάγκη της ενότητας της εργατικής τάξης και η συσπείρωση των εργαζομένων μαζών γύρω από την εργατική τάξη. Εκατομμύρια εργαζομένων στο καπιταλιστικό κόσμο και, πρώτα και κύρια, στις εμπόλεμες χώρες, ενδιαφέρονται όσο δεν πάει άλλο για την επίτευξη της μαχητικής ενότητας της εργατικής τάξης, και την δημιουργία ενός πραγματικού ενιαίου μετώπου ενάντια στον πόλεμο που εξαπέλυσαν οι καπιταλίστες, ενάντια στην μανιασμένη αντίδραση και στη αχαλίνωτη καταλήστευση των μαζών. Και οι κομμουνιστές δεν θα σταματήσουν τον αγώνα για την ενότητα των γραμμών των προλετάριων και για την συσπείρωση σε αυτές των εργαζόμενων μαζών, άλλα θα εντείνουν τις προσπάθειές τους προς αυτή την κατεύθυνση δέκα φορές παραπάνω.

Όμως, τώρα το ζήτημα της δημιουργίας της ενότητας της εργατικής τάξης και του ενιαίου λαϊκού μετώπου μπαίνει με ένα νέο τρόπο. Στην περίοδο πριν τον πόλεμο, οι κομμουνιστές προσπάθησαν να πραγματοποιήσουν την ενιαία δράση της εργατικής τάξης με συμφωνίες ανάμεσα στα κομμουνιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Τωρα τετοια συμφωνια ειναι πλεον αδιανόητη.

Στις σημερινές συνθήκες, η ενότητα της εργατικής τάξης μπορεί και πρέπει να επιτευχθεί από τα κάτω, στην βάση της ανάπτυξης του κινήματος των ίδιων των εργαζόμενων μαζών και σε αποφασιστική πάλη ενάντια στους κυριότερους προδότες ηγέτες των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων.

Αυτό το προτσές θα διευκολυνθεί σε μεγάλο βαθμό από τις συντροφικές σχέσεις που εδραιώθηκαν τα τελευταία χρόνια ανάμεσα στους κομμουνιστές και ενα σημαντικό τμήμα των σοσιαλδημοκρατών εργατών στο κοινό αγώνα τους ενάντια στην αντίδραση και τους υποκινητές του πολέμου. Θα διευκολυνθεί επίσης και από το γεγονός ότι τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, κάτω από το βάρος της εγκληματικής πολιτικής των ηγεσιών τους, διαλύονται όλο και πιο γρήγορα, και τα υγιή προλεταριακά τμήματα αυτών των κομμάτων θα ενωθούν με τους κομμουνιστές παίρνοντας το μονοπάτι ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τον καπιταλισμό.

Την προηγούμενη περίοδο οι κομμουνιστές πάλευαν να εξασφαλίσουν την δημιουργία ενιαίου λαϊκού μετώπου κάνοντας συμφωνία με τα σοσιαλδημοκρατικά και μικροαστικά «δημοκρατικά» και «ριζοσπαστικά» κόμματα κατευθείαν με τα ηγετικά τους σώματα στη βάση κοινής πλατφόρμας για την πάλη ενάντια το φασισμό και τον πόλεμο. Αλλά στο βαθμό που οι κυριότεροι ηγέτες αυτών των κομμάτων περάσαν ολοκληρωτικά και πλέρια στο στρατόπεδο των ιμπεριαλιστών, ενώ ορισμένοι από αυτούς, όπως οι Γάλλοι ριζοσπάστες, έχουν αναλάβει άμεσα την διεξαγωγή του πολέμου, δεν μπορεί να μπαίνει ζήτημα τέτοιων συμφωνιών.

Τώρα η επιστράτευση της εργατικής τάξης, της αγροτιάς, των εργαζόμενων της πόλης και της προοδευτικής διανόησης μπορεί και πρέπει να επιτευχθεί χωρίς και ενάντια στην ηγεσία αυτών των κομμάτων, στη βάση της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την αντίδραση σε εν ενιαίο μέτωπο από τα κάτω.

Τέτοιο ενιαίο δραστήριο μέτωπο των μαζών δεν μπορεί να δημιουργηθεί χωρίς την πιο αποφασιστική πάλη ενάντια στους σοσιαλδημοκράτες, «δημοκράτες» και «ριζοσπάστες» λακέδες του ιμπεριαλισμού, για την εξάλειψη της επιρροής αυτών των πρακτόρων της αστικής τάξης μέσα το εργατικό κίνημα και για την απομόνωσή τους από τις εργαζόμενες μάζες.

Η ιστορία φέρνει τώρα αντιμέτωπη την εργατική τάξη των καπιταλιστικών χωρών με καθήκοντα τεράστιας σημασίας. Πρέπει να βγάλουν εκατομμύρια λαών από την άβυσσο του πολέμου, να σώσουν τις χώρες τους και τους λαούς τους από την καταστροφή, την ανέχεια και τον όλεθρο. Μόνο η εργατική τάξη, παίρνοντας την ηγεσία των βασικών μαζών της αγροτιάς και των εργαζομένων των πόλεων, είναι σε θέση να αντισταθεί αποφασιστικά ενάντια στη αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό, να βάλει τέλος στο εγκληματικό τους έργο και να τελειώσει μια και καλή με τις αίτιες που φέρνουν τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Αυτά τα καθήκοντα, τα οποία έχει μπροστά της η εργατική τάξη, μπορούν να εκπληρωθούν. Τώρα οι δυνάμεις του διεθνούς προλεταριάτου αυξήθηκαν σε τεράστιο βαθμό σε σύγκριση με τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.

Η εμπροσθοφυλακή του – η εργατική τάξη της ΕΣΣΔ = δημιούργησε ενα απόρθητο σοσιαλιστικό φρούριο. Η ύπαρξη της Σοβιετικής Ένωσης πολλαπλασιάζει την δύναμη της εργατικής τάξης όλων των καπιταλιστικών χωρών και δυναμώνει την εμπιστοσύνη στις δικές του δυνάμεις. Όπως είναι σαφές από το πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, η εμπιστοσύνη των εργαζόμενων μαζών στην αστική τάξη, στον καπιταλισμό, ήδη υπονομεύτηκε από την αρχή αυτού του πολέμου και θα συνεχίσει να υπονομεύεται ακόμα πιο πολύ.

Οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες δεν θα καταφέρνουν για πολύ ακόμα να εξαπατούν τις μάζες, όπως ήταν σε θέση να κάνουν στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Η προδοτική πολιτική τους, οι αντικομμουνιστικές, αντι-Σοβιετικές επιθέσεις τους ήδη προξένησαν έντονη δυσαρέσκεια στις γραμμές των ίδιων των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων.

Οσο συνεχίζεται ο πόλεμος, θα μεγαλώνει η αγανάκτηση των μαζών και το αντιπολεμικό κίνημα θα πλαταίνει όλο και πιο πολύ. Ούτε ο πιο μανιασμένος διωγμός δεν θα συγκρατήσει και δεν θα καταστείλει την πάλη των εργαζομένων ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Ο ιστορικός ρόλος της κομμουνιστικής εμπροσθοφυλακής της εργατικής τάξης σήμερα είναι να οργανώσει και να μπει επικεφαλής αυτού του αγώνα.

Εάν οι κομμουνιστές είναι σε θέση να εκπληρώσουν με επιτυχία αυτό το ρόλο τους, πρέπει να δώσουν το παράδειγμα της σωστής κατανόησης της ουσίας του τωρινού πολέμου και να τσακίσουν ολοκληρωτικά το μύθο για τον δήθεν αντιφασιστικό, δίκαιο χαρακτήρα του όπως ακούραστα διαδίδεται από τους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες.

Εξηγήστε, εξηγήστε και ακόμα μια φορά εξηγήστε την πραγματικότητα στις μάζες. Αυτό στην παρούσα στιγμή είναι πάνω από όλα η πιο σημαντική προϋπόθεση για την κινητοποίηση των μαζών στην πάλη εναντία στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο κα την καπιταλιστική αντίδραση.

Το ξεδίπλωμα ενός πραγματικά πλατιού κινήματος ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την αντίδραση μπορεί μόνο να είναι επιτυχής αν η κομμουνιστική δράση και διεξαγωγή της πάλης μέσα στις μάζες, παρατηρεί με οξυδέρκεια τις διαθέσεις τους, ακούει προσεκτικά τις φωνές τους και δίνει ιδιαίτερη προσοχή στις ανάγκες και τα βάσανα τους. Οι κομμουνιστές δεν πρέπει να προτρέχουν. Πρέπει να διατυπώνουν συνθήματα που ανταποκρίνονται στις συγκεκριμένες συνθήκες, συνθήματα που να είναι κατανοητά και να τα πιάνουν αμέσως οι μαζες, πρέπει πάντα να είναι επικεφαλής του κινήματος των μαζών, και να τις καθοδηγούν στην επίλυση των ώριμων νέων καθηκόντων.

Η τωρινή εξαιρετικά σοβαρή κατάσταση απαιτεί από τους κομμουνιστές ότι δεν θα υποχωρήσουν ούτε σπιθαμή παρά την καταπίεση και την καταδίωξη, άλλα θα βγουν μπροστά αποφασιστικά και θαρραλέα ενάντια στον πόλεμο, ενάντια στην αστική τάξη της χώρας τους· ότι θα δράσουν με τον τρόπο που μας δίδαξε ο Λένιν, με τον τρόπο που διδαχθήκαμε τώρα άπω τον μεγάλο, συνετό ηγέτη των εργαζομένων, τον Στάλιν.

Τα κομμουνιστικά κόμματα πρέπει να αναδιοργανώσουν ριζικά τις γραμμές τους σύμφωνα με τις συνθήκες του πολέμου, να διώξουν από τις γραμμές τους τα συνθηκολόγα στοιχειά, και να παγιώσουν μπολσεβίκικη πειθαρχία. Πρέπει να συγκεντρώσουν τα πύρα τους ενάντια στον οπορτουνισμό, που εκφράζεται με την παρέκκλιση προς τη θέση της «υπεράσπισης της Πατρίδας», με την υποστήριξη του παραμυθιού για τον αντιφασιστικό χαρακτήρα του πολέμου και με την υποχώρηση μπρος στην καταπίεσης της αστικής τάξης.

Όσο πιο γρήγορα καταφέρουν τα κομμουνιστικά κόμματα να τα πετύχουν όλα αυτά τόσο καλύτερα θα είναι σε θέση να πραγματοποιήσουν τον ανεξάρτητο ηγετικό τους ρόλο στο εργατικό κίνημα και μπορούν με μεγαλύτερη επιτυχία να εκπληρώσουν τα καθήκοντα που έχουν μπροστά τους.

Όσο συνεχίζεται ο πόλεμος όλα τα κομμουνιστικά κόμματα, όλες οι οργανώσεις της εργατικής τάξης, όλοι οι δραστήριοι εργάτες βρίσκονται μπροστά στην υπέρτατη δοκιμασία. Θα πεταχτούν έξω τα ξένα στοιχεία της εργατικής τάξης, οι καριερίστες, οι αποστάτες, αυτοί που τρύπωσαν στο κομμουνιστικό κόμμα.

Τα κομμουνιστικά κόμματα στο σύνολό τους θα αντέξουν την δοκιμασία. Θα γίνουν καλύτερα, ακόμα πιο ατσαλωμένα για τις μάχες που έρχονται. Νέοι εκατοντάδες χιλιάδες μαχητές για την υπόθεση της εργατικής τάξης θα μπουν τις γραμμές του στρατού του κομμουνισμού.

Τα κομμουνιστικά κόμματα και η εργατική τάξη των καπιταλιστικών χωρών θα εμπνέονται από το ηρωικό παράδειγμα των Ρώσων Μπολσεβίκων, από το παράδειγμα του κόμματος του Λένιν και του Στάλιν, που το 1914-18 έδειξαν στο προλεταριάτο τον πραγματικό δρόμο εξόδου από τον πόλεμο και ταυτόχρονα εξασφάλισαν την νίκη του σοσιαλισμού στο ένα έκτο της υδρογείου. Κρατώντας ψηλά την σημαία του προλεταριακού διεθνισμού, και δυναμώνοντας τους δεσμούς αδελφικής αλληλεγγύης ανάμεσα στην εργατική τάξη όλων των χωρών, οι κομμουνιστές θα βοηθήσουν έτσι όλους τους εργαζόμενους να εκπληρώσουν την ιστορική τους αποστολή.

Οι ιμπεριαλιστές των εμπόλεμων χωρών άρχισαν το πόλεμο για το νέο μοίρασμα του κόσμου, για παγκόσμια ηγεμονία, καταδικάζοντας εκατομμύρια λαούς στον αφανισμό. Η εργατική τάξη καλείται να βάλει τέλος στον πόλεμο με τον δικό της τρόπο, για τα δικά της συμφέροντα, για τα συμφέροντα όλης της εργαζόμενης ανθρωπότητας και έτσι να καταστρέψει μια και καλή τις αίτιες που προκαλούν τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

ΔΟΞΑ ΣΤΟ ΕΞΑΙΡΕΤΟ ΚΑΙ ΑΘΑΝΑΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΙΑ - 30 Χρόνια από τον θάνατο του

30 Χρόνια από τον θάνατο του Συντρόφου Ενβέρ Χότζια

11 Απριλίου 1985 - 11 Απριλίου 2015

  

ΔΟΞΑ ΣΤΟ ΕΞΑΙΡΕΤΟ ΚΑΙ ΑΘΑΝΑΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΙΑ

 

Άρθρο που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ο Μαρξιστής – Λενινιστής», όργανο της Κεντρικής Επιτροπης του Κομμουνιστικού Κόμματος Καναδά (Μαρξιστικό – Λενινιστικό), στο τόμο 15, αριθμός 32, στις 14 Απριλίου 1985, με την ευκαιρία του θανάτου του Συντρόφου Ενβέρ Χότζια στις 11 Απριλίου 1985. 

Ο Σύντροφος Ενβερ Χότζια, ηγέτης του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας, ήταν εξαίρετος Μαρξιστής - Λενινιστής επαναστάτης, άνθρωπος επαναστατικής σκέψης και δράσης, και ο πιο σημαντικός ηγέτης του Διεθνούς Μαρξιστικού - Λενινιστικού Κομμουνιστικού Κινήματος των καιρών μας.

Οι σημαντικές νίκες στη ζωή του Αλβανικού λαού – η δημιουργία του Κομμουνιστικού Κόμματος, η δημιουργία της ενότητας Κόμματος - λαού και η εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας στην διάρκεια του νικηφόρου Εθνικού Απελευθερωτικού Πολέμου, η οικοδόμηση του σοσιαλισμού και η ανάπτυξη της επαναστατικής, διεθνιστικής εξωτερικής πολιτικής, πολιτική πραγματικής ανεξαρτησίας και ακεραιότητας, ενάντια στις δυο υπερδυνάμεις και την παγκόσμια αντίδραση, και η νικηφόρα πάλη ενάντια σε όλους τους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς της Αλβανίας, η επανάσταση και η υπόθεση του σοσιαλισμού – είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένες με το όνομα και το έργο του Συντρόφου Ενβέρ Χότζια, με την επαναστατική του δράση, την θεωρητική του σκέψη και καθοδήγηση. Το όνομα και το έργο του Συντρόφου Ενβέρ Χότζια είναι η ζωντανή ιστορία της Αλβανίας.

Ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια ήταν πιστός μαθητής και συνεχιστής του έργου του Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν και Στάλιν. Όλο το θεωρητικό του έργο είναι συγκεφαλαίωση της πάλης του Κόμματος και των προσπαθειών του λαού στο δρόμο που χαράχτηκε από το Κόμμα για την απελευθέρωση της πατρίδας, για την νίκη της λαϊκής επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης της χώρας. Μέσω αυτού του έργου, ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια όχι μόνο καθοδήγησε την πρόοδο του Αλβανικού λαού, αλλά συνεισέφερε στο θησαυροφυλάκιο του Μαρξισμού-Λενινισμού, στον παραπέρα εμπλουτισμό του με τις βαθεμένες αναλύσεις του.

Ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια πάλεψε ακούραστα ενάντια στους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς του Κόμματος, ενάντια στους πράκτορες της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού. Διεξήγαγε την πάλη ενάντια στους διάφορους προδότες, ξένους αποστάτες και πράκτορες στις γραμμές του Κόμματος, όπως τον Κότσε Τζότζε μέχρι τον Μεχμέτ Σιέχου και συντροφιά. Καθοδήγησε έναν ηρωικό αγώνα ενάντια στους εχθρούς και επικριτές του Μαρξισμού - Λενινισμού και της υπόθεσης της επανάστασης και του σοσιαλισμού, ενάντια στον σύγχρονο ρεβιζιονισμό όλων των αποχρώσεων, από τους Τιτοϊκούς και τους Χρουτσοφικούς μέχρι τους Κινέζους ρεβιζιονιστές και Ευρωκομουνιστές. Υπεράσπισε εξαιρετικά την Λενινιστική θεωρία του ιμπεριαλισμού και της επανάστασης.

Ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια, σαν ένας έξοχος Μαρξιστής -Λενινιστής και προλετάριος διεθνιστής εργάστηκε ακούραστα για την ενότητα και το δυνάμωμα του Διεθνούς Μαρξιστικού - Λενινιστικού Κομμουνιστικού Κινήματος. Ξεχωρίζει σαν ο πιο σημαντικός και πιο σπουδαίος Μαρξιστής - Λενινιστής και επαναστάτης των καιρών μας, μεγάλος επαναστάτης στοχαστής και άνθρωπος της δράσης. Το όνομά του και το έργο του είναι αθάνατα.

Ιδρυτής του Κομμουνιστικού Κόμματος Αλβανίας

Ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια ίδρυσε το Κομμουνιστικό Κόμμα Αλβανίας (σήμερα Κόμμα Εργασίας Αλβανίας). Είδε την ανάγκη της δημιουργίας του Κόμματος και την εδραίωση του καθοδηγητικού του ρόλου για τον θρίαμβο της επανάστασης στην Αλβανία. Ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια υπερασπίστηκε την Λενινιστική άποψη για το κόμμα στις συνθήκες όπου η εργατική τάξη ήταν ακόμα μικρή και ελάχιστα διαμορφωμένη όπως στην Αλβανία. Πρότεινε τη θέση ότι η εργατική τάξη μπορεί να παίξει τον καθοδηγητικό της ρόλο ακόμα και σε εκείνες τις συνθήκες, επειδή αυτός ο καθοδηγητικός ρόλος ασκείται μέσω του κόμματος, κόμμα που στηρίζεται στην ιδεολογία του προλεταριάτου, τον Μαρξισμό – Λενινισμό.

Ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια έκανε την ιστορική πρόταση για την ίδρυση του Κόμματος στην συνάντηση των αντιπροσώπων των κομμουνιστικών ομάδων στις 8 Νοέμβρη 1941. Τόνισε:

«Αυτό απαιτείται από τις αντικειμενικές συνθήκες, από την εργατική τάξη. Το απαιτούν οι κομμουνιστές. Το απαιτούν οι ιστορικές στιγμές που περνά η χώρα μας. Το απαιτεί ο λαός, που μας καλεί να ξεσηκωθούμε σε αγώνα μαζί του. Δεν μπορούμε να αποφύγουμε αυτόν τον κυριο στόχο ούτε για μια στιγμή παραπάνω, σύντροφοι.»

Ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια έβγαλε το γενικό συμπέρασμα ότι:

«Τώρα, δεν είναι μόνο μια δυνατότητα, αλλά είναι αναγκαίο να δημιουργήσουμε το Μαρξιστικό - Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα του προλεταριάτου παντού, σε κάθε χώρα, άσχετα από το επίπεδο οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, ως το το κόμμα που καθοδηγεί την εργατική τάξη ακόμα και αν αριθμητικά είναι μικρή. Μεγάλης σημασίας είναι η πείρα του Κομμουνιστικού Κόμματος Αλβανίας, που σε εκείνες τις συνθήκες ήξερε πως να μπει επικεφαλής των μαζών στην πάλη και στην επανάσταση, πως να εξασφαλίσει την εμπιστοσύνη τους και να το δεχθούν σαν το μοναδικό και αδιαφιλονίκητο ηγέτη. Τα σαράντα χρόνια πείρας του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας απέδειξαν επίσης το εξαιρετικά σημαντικό μάθημα ότι και στην περίοδο της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, μέχρι να εξαλειφθούν οι τάξεις και μέχρι να οικοδομηθεί ο κομμουνισμός, ειναι ζωτικά ζητήματα η ύπαρξη του κόμματος της εργατικής τάξης και ο ηγετικός του ρόλος στην κοινωνία.»

Ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια απέρριψε την ρεβιζιονιστική άποψη του αποκαλούμενου πολιτικού πλουραλισμού στο σοσιαλισμό, την άποψη της διατήρησης και συνεργασίας πολλών πολιτικών κομμάτων ακόμα και στις συνθήκες του σοσιαλισμού. Οι ρεβιζιονιστές, όπως οι Κινέζοι ρεβιζιονιστές, διατυπώνουν την ρεβιζιονιστική θέση ότι το κόμμα του προλεταριάτου όχι μόνο συνυπάρχει για μεγάλη χρονική περίοδο με άλλα, αστικά κόμματα, αλλά ότι αυτά θα ασκούν και “αμοιβαίο έλεγχο” το ένα στο άλλο.

Επίσης, ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια απόρριψε την άποψη των Χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών σύμφωνα με την οποία το κόμμα του προλεταριάτου δεν χρειάζεται στις συνθήκες του σοσιαλισμού σαν αποτέλεσμα της οικοδόμησης της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού και της εξάλειψης των ανταγωνιστικών τάξεων. Οι Σοβιετικοί σύγχρονοι ρεβιζιονιστές προώθησαν την άποψη του αποκαλούμενου κόμματος όλου του λαού στην θέση του κόμματος του προλεταριάτου, και με αυτό τον τρόπο δικαιολόγησαν την εξάλειψη του Μαρξιστικού - Λενινιστικού κόμματος και τον καθοδηγητικό του ρόλο σε όλη την περίοδο της μετάβασης από τον καπιταλισμό στο κομμουνισμό.

Έτσι, ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια τόνισε ότι παντού όπου συνεχίζουν να υπάρχουν άλλα κόμματα, συνεχίζουν να υπάρχουν και ανταγωνιστικές τάξεις, και παντού όπου παύει να υπάρχει το κόμμα του προλεταριάτου, εκεί η αστική τάξη σφετερίστηκε το ρόλο του προλεταριάτου.

Αντί για την εξάλειψη του ηγετικού ρόλου του κόμματος, το έργο της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, όπως πραγματοποιήθηκε στην Αλβανία, επιβεβαίωσε τη συνεχή ισχυροποίηση και διεύρυνση του ηγετικού ρολού του κόμματος. Βγάζοντας σημαντικά συμπεράσματα από την ιστορική εμπειρία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην Αλβανία και από την πείρα του εκφυλισμού των κομμάτων στις ρεβιζιονιστικές χώρες, και από την πάλη ενάντια σε όλους τους εσωτερικούς εχθρούς που είχαν σκοπό την υπονόμευση της καθοδήγησης του Κόμματος, ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια εμπλούτισε την διδασκαλία του Μαρξισμού – Λενινισμού για τον ηγετικό ρόλο του Κόμματος.

Στο Όγδοο Συνέδριο του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας, ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια τόνισε:

«Κανένα πρόβλημα, απλό ή σύνθετο, τωρινό ή μελλοντικό, δεν μπορεί να λυθεί χωρίς την καθοδήγηση του Κόμματος. Αυτό ήταν πάντα και συνεχίζει να είναι κάνονας. Αυτή η καθοδήγηση εξασφαλίζει την επιτυχή οικοδόμηση του σοσιαλισμού, εγγυάται την συγκεντροποιημένη διεύθυνση για τον μοναδικό σκοπό, την συγκεντροποιημένη διεύθυνση όλης της δουλειάς που γίνεται στη χώρα. Βάζει φραγμό στο ενδεχόμενο διαστρέβλωσης της γραμμής του και στις παράνομες και εχθρικές ενέργειες, υπερασπίζεται το σοσιαλισμό και τις νίκες που κερδήθηκαν.»

O Σύντροφος Ενβέρ Χότζια διατύπωσε επίσης την άποψη ότι το προλεταριακό κόμμα πρέπει να είναι προλεταριακό στη σύνθεσή του όπως επίσης στη γραμμή και την ιδεολογία του· ότι πρέπει να έχει μονολιθική ενότητα και ότι πρέπει να είναι στενά συνδεδεμένο με τις μάζες. Σε όλες αυτές τις Λενινιστικές απόψεις για το κόμμα του προλεταριάτου, ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια εμπλούτισε παραπέρα το Μαρξιστικό – Λενινιστικό θησαυροφυλάκιο.

Στηριζόμενο στις προτάσεις του Σύντροφου Ενβέρ Χότζια, το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας καθόρισε μια σειρά από κριτήρια και κανόνες για την εξέταση αποδοχής νέων μελών στις γραμμές του, για να εξασφαλιστεί ότι οι γραμμές του συμπληρώνονται μόνο με εκείνους που έχουν την έγκριση του εργαζόμενου λαού και που είναι αγωνιστές της πρώτης γραμμής της τάξης τους.

«Ο κανόνας του Κόμματος ως αναφορά τα μελή του», ειπε ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια, «πρέπει να είναι ότι όλη τη ζωή τους την περνούν στην μάχη και τη θυσία, και αυτό είναι καθήκον, μεγάλη τιμή για αυτούς. Είναι κάνονας και γίνεται κανόνας για εμάς τους κομμουνιστές που διανοητικά, μέχρι το θάνατό μας, συνεχίζουμε να είμαστε επαναστάτες.»

Θεμελιώδης αναγκαιότητα για την εφαρμογή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και βασικός παράγοντας που εγγυάται τον καθοδηγητικό ρόλο του κόμματος είναι η πολιτική, ιδεολογική και οργανωτική ενότητα, η ατσάλινη ενότητα στις γραμμές του Κόμματος. Αυτή η αναγκαιότητα για μια μοναδική Μαρξιστική – Λενινιστική γραμμή, απορρίπτεται από όλες τις Τροτσκιστικές, Μαοϊκές και αστικο-φιλελεύθερες απόψεις για το κόμμα με την ύπαρξη δυο ή πολλών γραμμών μέσα στο κόμμα. Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας, με επικεφαλής τον Σύντροφο Ενβέρ Χότζια, θεωρούσε πάντα αυτή την ενότητα το θεμέλιο της δύναμης του και του αήττητου του κόμματος. Ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια τόνισε :

«Ποτέ δεν επιτράπηκε η ύπαρξη φραξιών στις γραμμές μας. Πάντα είχε μια γραμμή, την Μαρξιστική – Λενινιστική γραμμή, που την υπερασπίστηκε με αφοσίωση και την εφάρμοσε μα αποφασιστικότητα. Μόνο τα κόμματα που αρνούνται την επανάσταση και την επαναστατική πάλη για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, που, κατά συνέπεια, δεν έχουν ανάγκη την ενότητα, μπορούν να υποστηρίζουν την συνύπαρξη αντίθετων ιδεολογιών στις γραμμές του ίδιου κόμματος. Τα πραγματικά Μαρξιστικά – Λενινιστικά κόμματα μπορούν να εκπληρώσουν την αποστολή τους και να οδηγήσουν το προλεταριάτο στην επανάσταση και το σοσιαλισμό κυρίως όταν πρώτα και κύρια εξασφαλίζουν μια ατσάλινη και μαχητική ενότητα στις γραμμές τους, ενότητα επαναστατών.»

Μια από τις μεγάλες αρετές του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας, καθοδηγούμενο από τον Σύντροφο Ενβέρ Χότζια, είναι ότι γνώριζε πως να συνδέει το Κόμμα με τις μάζες. Μέσα στη φωτιά του Εθνικού Απελευθερωτικού Πολέμου, το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας πέτυχε αυτό που κάθε Μαρξιστικό – Λενινιστικό Κόμμα θέλει, να είναι επικεφαλής των μαζών και να τις καθοδηγεί στο δρόμο της επανάστασης. Στη περίοδο οικοδόμησης του σοσιαλισμού, το ΚΕΑ κινητοποίησε τις μάζες του λαού για να συμμετέχουν στη διεύθυνση - διακυβέρνηση της χώρας.

Υπερασπιση και Εμπλουτισμος της
Μαρξιστικης – Λενινιστικης Θεωριας της Επεναστασης

O Σύντροφος Ενβέρ Χότζια ήταν ο αρχιτέκτονας του Εθνικού Απελευθερωτικού Πολέμου, με τη πολιτική του πτέρυγα, το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, και την στρατιωτική του, τον Εθνικό Απελευθερωτικό Στράτο. Στη δράση του, ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια παρέμεινε πιστός στην Μαρξιστική – Λενινιστική θεωρία της επανάστασης και την εφάρμοσε στην πράξη στην αντιιμπεριαλιστική δημοκρατική και σοσιαλιστική επανάσταση στην Αλβανία.

Πραγματοποιώντας την επανάσταση στις συνθήκες διεξαγωγής πολέμου ενάντια στο φασισμό, ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια συνέδεσε τον πόλεμο για εθνική απελευθέρωση από το ζυγό του φασισμού με την πάλη για την εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας και του σοσιαλισμού. Αυτή είναι νέα ιστορική πείρα της επανάστασης.

Ένα από τα πρώτα ζητήματα με το οποίο ήρθε αντιμέτωπο το Κομμουνιστικό Κόμμα Αλβανίας (σήμερα Κόμμα Εργασίας Αλβανίας) με την ίδρυση του ήταν να καθορίσει και να χαρακτηρίσει σωστά την πάλη του λαού εκείνη τη στιγμή. Στην ιδρυτική του διακήρυξη, το ΚΚΑ σωστά χαρακτήρισε την κύρια αντίθεση ύστερα από την φασιστική κατοχή. Ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια τόνισε:

«Στις νέες συνθήκες οι εσωτερικές οξυμένες αντιθέσεις περάσαν σε δεύτερη μοίρα, και το κύριο ήταν οι εξωτερικές αντιθέσεις, ανάμεσα στον Αλβανικό λαό που πολεμούσε για λευτεριά, για την ανεξαρτησία του και την ακεραιότητά του και του Ιταλούς και Γερμανούς καταχτητές που βεβήλωσαν την χώρα μας. Άρα, η πάλη πρέπει να έχει αντιφασιστικό απελευθερωτικό χαρακτήρα»

Από την αρχή, ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια απέρριψε τις λανθασμένες απόψεις συμφωνά με τις οποίες δεν έπρεπε να οργανωθεί ο εθνικός απελευθερωτικός πόλεμος και ότι ήταν καλύτερα να οργανωθεί αργότερα, στο μέλλον, η σοσιαλιστική επανάσταση, μόνο μετά την δημιουργία και ανάπτυξη Αλβανικού προλεταριάτου αποτέλεσμα της καπιταλιστικής ανάπτυξης που θα έφερνε ο φασισμός.

Ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια τόνισε επίσης τον έντονο δημοκρατικό και ταξικό χαρακτήρα της αντιφασιστικής πάλης. Το Κόμμα δεν μπορούσε να επιτρέψει να ιδιοποιηθούν άλλοι τους καρπούς του λαϊκού αγώνα. Έτσι, με το ηγετικό επιτελείο του, το Κόμμα ήξερε πως να δώσει στον αντιφασιστικό αγώνα χαρακτήρα λαϊκής επανάστασης, η οποία έβαλε τα θεμέλια για την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου αμέσως μετά την απελευθέρωση της χώρας, για την αδιάκοπη εξέλιξη της αντιφασιστικής, δημοκρατικής επανάστασης σε σοσιαλιστική.

Με αυτόν τον τρόπο, ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια εφάρμοσε την θέση του Λένιν για την μετατροπή της αστικής δημοκρατικής επανάστασης σε προλεταριακή επανάσταση. Από το 1943, ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια τόνισε:

«Τώρα το Αλβανικό Κομμουνιστικό Κόμμα είναι επικεφαλής του μετώπου για την απελευθέρωση της χώρας και για μια δημοκρατική Αλβανία. Αυτή είναι η πρώτη φάση του αγώνα μας. Δεν σημαίνει ότι δε εργαζόμαστε για την προετοιμασία της δεύτερης φάσης. Η πρώτη φάση προετοιμάζει το έδαφος για την δικτατορία του προλεταριάτου.»

Σε εκείνες τις συνθήκες, ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια και το Κομμουνιστικό Κόμμα Αλβανίας (σήμερα Κόμμα Εργασίας Αλβανίας) ίδρυσαν τους οργανισμούς που ενσάρκωναν τη λαϊκή εξουσία. Πρώτα – πρώτα το ΚΚΑ και ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια τόνισαν ότι μόνο ο ένοπλος αγώνας του λαού θα απελευθέρωνε τη χώρα. Αυτός ο ένοπλος αγώνας έγινε η διαχωριστική γραμμή, που έφερε τις επαναστατικές δυνάμεις στη πρώτη γραμμή και που απομόνωσε του κουΐσλιγκ και τους συνεργάτες των φασιστών καταχτητών. Η πολιτική ενότητα του λαού, που εδραιώθηκε στην φωτιά του απελευθερωτικού πόλεμου, δημιούργησε τις συνθήκες για την ίδρυση των οργάνων λαϊκής εξουσίας και εμπόδισε τις προσπάθειες των διάφορων αντιδραστικών δυνάμεων, όπως το Μπαλί Κομπεντάρ, να αρπάξουν τους καρπούς της νίκης μέσω των παλιών οργάνων της κρατικής εξουσίας, όργανα που ήταν στην υπηρεσία των φασιστών καταχτητών και του καθεστώτος. Η δημιουργία της ενότητας Κόμματος – λαού και της λαϊκής κρατικής εξουσίας, δυο μεγάλα επιτεύγματα του Εθνικού Απελευθερωτικού Πολέμου, περιγράφονται και αναλύονται στο τελευταίο βιβλίο του Συντρόφου Ενβέρ Χότζια «Βάζοντας τα θεμέλια της Νέας Αλβανίας», που δείχνει τον δρόμο της υπεράσπισης και παραπέρα ισχυροποίησης της Σοσιαλιστικής Αλβανίας.

Με το θρίαμβο της αντιφεουδαρχικής, αντιιμπεριαλιστικής και δημοκρατικής επανάστασης στην Αλβανία, ξεκίνησε η σοσιαλιστική επανάσταση, ανοίγοντας νέα εποχή στην ιστορία της Αλβανίας, στη διάρκεια της οποίας το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας άνοιξε νέους δρόμους και μονοπάτια στην οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας σύμφωνα με τις αρχές του Μαρξισμού – Λενινισμού. Η νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης στην Αλβανία δεν ήταν αυτοσκοπός, αλλά μέρος του παγκόσμιου επαναστατικού προτσές. Ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια και το ΚΕΑ θεωρούσαν πάντα την οικοδόμηση του σοσιαλισμού σαν διεθνιστικό καθήκον, συνεισφορά στην παγκόσμια επανάσταση.

Γενικεύοντας την πείρα της επανάστασης στην Αλβανία και βασιζόμενος σε επιστημονική, Μαρξιστική – Λενινιστική ανάλυση της σημερινής πολίτικης, οικονομικής και πολιτιστικής πραγματικότητας του καπιταλιστικού και ρεβιζιονιστικού κόσμου και αναλύοντας τις βαθιές αντιθέσεις ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο, μεταξύ των λαών και τον ιμπεριαλισμό και τις διεθνείς αντιθέσεις, ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια έβγαλε το συμπέρασμα ότι η Λενινιστική θεωρία ισχύει πλήρως. Ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια έβγαλε το σημαντικό συμπέρασμα ότι οι εθνικοαπελευθερωτικές, αντιιμπεριαλιστικές, δημοκρατικές και προλεταριακές επαναστάσεις είναι συστατικά ενός και μοναδικού παγκόσμιου επαναστατικού προτσές για την καταστροφή του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος. Η σπουδαιότητα αυτών των συμπερασμάτων κατέχει την πρώτη θέση σήμερα.

Η Συνεισφορά του Συντρόφου Ενβέρ Χότζια στην

Οικοδόμηση του Σοσιαλισμού

Με επικεφαλής τον Σύντροφο Ενβέρ Χότζια και το Κόμμα Εργασίας της Αλβανίας, ο Αλβανικός λαός μπήκε στον δρόμο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Στο τέλος του πολέμου, η Αλβανία ήρθε αντιμέτωπη με τις καταστροφές του πολέμου, χώρα χωρίς βιομηχανία, κεφάλαιο ή εξειδικευμένους ειδικούς. Η χώρα αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα : την εξάλειψη των υπολειμμάτων του φεουδαρχισμού, το τέλος της οικονομικής εξάρτησης της χώρας από το ξένο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό, την επίτευξη των ριζικών μετασχηματισμών σε όλη την δομή της κοινωνίας, την εξάλειψη των οικονομικών βάσεων του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Καθοδηγούμενο από τον Σύντροφο Ενβέρ Χότζια, το Κόμμα έθεσε καθήκοντα για την εκβιομηχάνιση της χώρας και την κολοχτιβοποίηση (συλλογική καλλιέργεια) της γεωργίας, για την ανάπτυξη της εκπαίδευσης και του πολιτισμού.

Σε αυτή την πορεία, ο Αλβανικός λαός οικοδόμησε τις οικονομικές βάσεις του σοσιαλισμού και μπήκε στον δρόμο της πλήρους οικοδόμησής του. Αυτή την περίοδο, ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια και το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας έλυσαν σειρά προβλημάτων και εμπλούτισαν παραπέρα και ανάπτυξαν την Μαρξιστική - Λενινιστική θεωρία και επαναστατική πράξη της οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Αυτή την περίοδο, ο Αλβανικός λαός αντιμετώπισε την πρόκληση μιας νέας, ισχυρής τάσης σύγχρονου ρεβιζιονισμού, τον Χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό, που αρνούνταν τα θεμελιώδη διδάγματα του Λενινισμού για την επανάσταση και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, μπαίνοντας στο δρόμο της επαναφοράς της αστικής πολιτικής στην εξουσία και της παλινόρθωσης του καπιταλιστικού συστήματος. Μπροστά σε αυτή την πρόκληση, ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια ξεσκέπασε την ρεβιζιονιστική προδοσία και την τσάκισε και έκανε μια βαθεμένη ανάλυση των αιτιών της εμφάνισής της, παίρνοντας μετρά για την παρεμπόδιση τέτοιας οπισθοδρόμησης στην Αλβανία.

Το γεγονός ότι η Αλβανία στέκει σήμερα ως η μόνη σοσιαλιστική χώρα στον κόσμο μαρτυρεί την ορθότητα της ανάλυσης που έγινε και των μέτρων που πάρθηκαν για την υπεράσπιση του Μαρξισμού – Λενινισμού και του δρόμου προς τον σοσιαλισμό. Αυτό αποτελεί συνεισφορά ανεκτίμητης άξιας στο θησαυροφυλάκιο του Μαρξισμού – Λενινισμού και την επαναστατική πράξη.

Στη βάση των συμπερασμάτων που βγήκαν από την ανάλυση του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, μπήκε σε εφαρμογή πρόγραμμα παραπέρα επαναστατικοποίησης του Κόμματος και του κράτους, της παιδείας και του πολιτισμού, της λαϊκής συνείδησης και όλης της ζωής στη χώρα. Ένα από τα πιο σημαντικά συμπεράσματα του Συντρόφου Ενβέρ Χότζια και του ΚΕΑ, μεγάλης θεωρητικής και πρακτικής σημασίας, ήταν ότι η ταξική πάλη συνεχίζεται στις συνθήκες του σοσιαλισμού, σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς των ρεβιζιονιστών ότι μετά την εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων, η ταξική πάλη τελειώνει. Ο Σύντροφο Ενβέρ Χότζια και το ΚΕΑ τόνισαν ότι το δυνάμωμα της ενότητας Κόμματος – λαού είναι νέα κινητήριος δύναμη του σοσιαλισμού, για την διεξαγωγή της ταξικής πάλης και το ξεπέρασμα και των ανταγωνιστικών και των μη ανταγωνιστικών αντιθέσεων που συνεχίζουν να υπάρχουν στο σοσιαλισμό. Μόνο με την πλέρια νίκη του κομμουνισμού θα εξαλειφθούν η βάσεις της παλινόρθωσης του καπιταλισμού.

Ο Σύντροφο Ενβέρ Χότζια και το ΚΕΑ υπερασπίστηκαν επίσης τη Λενινιστική θεωρία για την αναγκαιότητα τελειοποίησης και συνεχούς δυναμώματος της δικτατορίας του προλεταριάτου σε όλη την ιστορική περίοδο της μετάβασης από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό, απορρίπτοντας τις θεωρίες των Χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών για το αποκαλούμενο «κράτος όλου του λαού».

Ο Σύντροφο Ενβέρ Χότζια και το ΚΕΑ εμπλούτισαν με νέα πείρα το θησαυροφυλάκιο του Μαρξισμού – Λενινισμού και στα πεδία της ιδεολογικής και πολιτιστικής επανάστασης και έβγαλαν το συμπέρασμα για την αναγκαιότητα της νίκης της σοσιαλιστικής επανάστασης στο πεδίο της ιδεολογίας για την εξασφάλιση της νίκης στο πεδίο της πολιτικής και της οικονομίας.

Μια από τις πιο σημαντικές συνεισφορές του ΚΕΑ και του Συντρόφου Ενβέρ Χότζια ήταν η εφαρμογή της αρχής της αυτάρκειας και στην επανάσταση και στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Μέσω της συνεπούς εφαρμογής αυτής της αρχής, ο Αλβανικός λαός αντιστάθηκε σε όλη την πίεση και τον εκβιασμό των ιμπεριαλιστών και ρεβιζιονιστών, που έλπιζαν να επιβάλλουν τους ηγεμονιστικούς σκοπούς τους στην Αλβανία διαμέσου της «βοήθειας» τους. Αυτή η στάση επέτρεψε τους Αλβανούς να αντιταχθούν στη πίεση των Αγγλο-Αμερικάνων ιμπεριαλιστών και των Τιτοϊκών μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Επέτρεψε την Αλβανία να απορρίψει τις «συστάσεις» και «συμβουλές» των Τιτοϊκών και Χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών, που επιδίωκαν να επιβάλλουν νεοαποικιακή εξάρτηση στη χώρα. Η Αλβανική πείρα στην εφαρμογή της αρχής της αυτάρκειας συνέτριψε όλη την ιμπεριαλιστική – ρεβιζιονιστική προπαγάνδα ότι οι λαοί δεν μπορούν να αναπτυχθούν σε ανεξάρτητο δρόμο, στηριζόμενοι στα δικά τους πόδια, αλλά πρέπει να μπουν κάτω από την κηδεμονία άλλων.

Μια άλλη σημαντική πείρα της Αλβανίας στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού είναι η πείρα της συνεχούς τελειοποίησης των σχέσεων παράγωγης, της συνεχούς εξέλιξης των σοσιαλιστικών σχέσεων παράγωγης σε συμφωνία με την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Έτσι, και η θεωρία των παραγωγικών δυνάμεων των παλιών οπορτουνιστών και οι θεωρίες των Χρουστσοφικών που βλέπουν τις παραγωγικές σχέσεις μόνο σαν μορφή ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, απορρίφθηκαν πέρα για πέρα και άνοιξε ο δρόμος της ισχυροποίησης του σοσιαλιστικού καθεστώτος και και της δημιουργίας Μαρξιστικής – Λενινιστικής συνείδησης στις λαϊκές μάζες.

Η Πάλη του Συντρόφου Ενβέρ Χότζια και του ΚΕΑ

Ενάντια στον Σύγχρονο Ρεβιζιονισμό

Μια από τις πιο λαμπρές σελίδες της ιστορίας του ΚΕΑ και του έργου του Σύντροφου Ενβέρ Χότζια είναι η πάλη ενάντια στον σύγχρονο ρεβιζιονισμό. Αυτή ήταν μια πολύτιμη συνεισφορά, όχι μόνο για την υπεράσπιση των νικών της επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην Αλβανία, αλλά και για την υπεράσπιση του Μαρξισμού – Λενινισμού και των άρχων του προλεταριακού διεθνισμού, της προόδου της επανάστασης και της υπόθεσης του σοσιαλισμού σε παγκόσμια κλίμακα. Το έργο του Συντρόφου Ενβέρ Χότζια στην πάλη ενάντια στον σύγχρονο ρεβιζιονισμό αντιπροσωπεύει μεγάλο θεωρητικό θησαυρό και σημαντική πείρα πολίτικης πάλης.

Στο έργο του, ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια επιβεβαιώνει τα Μαρξιστικά – Λενινιστικά διδάγματα για τις κοινωνικές συνθήκες που δημιουργούν το ρεβιζιονισμό και στις ιδιαίτερες συνθήκες που γεννούν τον σύγχρονο ρεβιζιονισμό. Ο σύγχρονος ρεβιζιονισμός είναι συστατικό τμήμα της ιδεολογίας του ιμπεριαλισμού, στρατηγική που υιοθετήθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στην υπηρεσία της αντεπανάστασης.

Ένα από τα στηρίγματα πάνω στα οποία βασίστηκαν ο σύγχρονος ρεβιζιονισμος των Τιτοϊκών, των Χρουστσοφικών και άλλων παραλλαγών του ήταν ο καιροσκοπισμός ως αναφορά τον αλλαγμένο χαρακτήρα του ιμπεριαλισμού σαν αποτέλεσμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Αντί να καλούν για δυνάμωμα της επίθεσης του προλεταριάτου και των λαών ενάντια στην αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό, ο σύγχρονος ρεβιζιονισμός καλούσε για συμφιλίωση με τον ιμπεριαλισμό, για το ξεπούλημα της εθνικοαπελευθερωτικής και προλεταριακής επανάστασης, βάζοντας τον ειρηνικό και κοινοβουλευτικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό στη θέση της επαναστατικής πάλης των λαών κλπ. Ο Σύντροφο Ενβέρ Χότζια τόνισε:

«Ο σύγχρονος ρεβιζιονισμός, που είναι συνεχεία των αντι – Μαρξιστικών θεωριών των κομμάτων της Δεύτερης Διεθνούς, της Ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, διαμορφώθηκε στην περίοδο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Έχει τις ρίζες του στην ηγεμονιστική πολιτική του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Όλες οι παραλλαγές και ρεύματα του σύγχρονου ρεβιζιονισμού έχουν τις ίδιες βάσεις και την ίδια στρατηγική και διαφέρουν μόνο στην τακτική που εφαρμόζουν και στις μορφές της πάλης που χρησιμοποιούν.»

Σε όλες τις αναλύσεις και συγκρούσεις τους, το ΚΕΑ και ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια έθεταν πάντα τα θεμελιώδη ζητήματα της επαναστατικής θεωρίας και πράξης, τις αρχές και τους νομούς του Μαρξισμού – Λενινισμού. Στην εκτίμηση των θέσεων των Τιτοϊκών, των Χρουστσοφικών, των Κινέζων ρεβιζιονιστών, των Ευρωκομουνιστών και των άλλων παραλλαγών του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, το ΚΕΑ και ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια στήριξαν τις απόψεις τους σε τέτοια θεμελιώδη ζητήματα όπως τη στάση προς την επανάσταση και τον σοσιαλισμό, προς τον ιμπεριαλισμό και τον ρεβιζιονισμό, προς την επανάσταση και το απελευθερωτικό κίνημα, προς τον προλεταριακό διεθνισμό.

Ο Σύντροφο Ενβέρ Χότζια υπερασπίστηκε έξοχα την Λενινιστική θεωρία της επανάστασης και ξεσκέπασε με πειστικά επιχειρήματα και πολλά στοιχειά τις διαστρεβλώσεις που έκαναν οι ρεβιζιονιστικές και οπορτουνιστές θεωρίες.

Ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια διεξήγαγε αυτή τη μάχη ανοιχτά σε διάφορες συναντήσεις, όπως επίσης και στη ιστορική σύνοδο των 81 κομμάτων τον Νοέμβρη του 1960, όπου ξεσκέπασε τους ελιγμούς και τις ρεβιζιονιστικές πρακτικές του Χρουστσόφ.

Ο Σύντροφο Ενβέρ Χότζια ξεσκέπασε ολόπλευρα, βαθεμένα και με επιστημονικό τρόπο τις «θεωρίες» που παρουσίαζαν σαν νέες, σαν ανώτερη ανάπτυξη της Μαρξιστικής – Λενινιστικής θεωρίας, σαν πιο κατάλληλη στρατηγική για την μετάβαση από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, ή σαν το πιο αποτελεσματικό πρόγραμμα οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Ξεσκέπασε τις Γιουγκοσλαβικές θεωρίες για την αποκαλούμενη αυθόρμητη πορεία προς τον σοσιαλισμό, τον Χρουστσοφικό ειρηνικό δρόμο, την Κινεζική θεωρία των «τριών κόσμων», την υπεράσπιση του καπιταλισμού και της αστικής δημοκρατίας των Ευρωκομουνιστών κλπ.

Διεξάγοντας αυτί την τιτάνια πάλη υπεράσπισης της καθαρότητας του Μαρξισμού – Λενινισμού, ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια έγραψε έναν αριθμό εξαίρετων έργων που έχουν εμπλουτίσει παραπέρα το θησαυροφυλάκιο του Μαρξισμού – Λενινισμού, έργα όπως «Η Γουγκοσλάβικη 'Αυτοδιαχείριση' – Καπιταλιστική Θεωρία και Πράξη», «Οι Τιτοϊκοί», «Ο Ευρωκομμουνισμός είναι Αντικομουνισμός», «Σκέψεις για την Κίνα», όπως επίσης και άλλα σημαντικά έργα, εκθέσεις σε Συνεδρία κλπ.

Η πάλη ενάντια στον σύγχρονο ρεβιζιονισμό καλούσε για ξεκάθαρη στάση προς τον ιμπεριαλισμό. Η στάση προς τον ιμπεριαλισμό είναι η θεμέλιος λίθος που ξεχωρίζει τους επαναστάτες από τους αντεπαναστάτες. Οι βαθεμένες Μαρξιστικές – Λενινιστικές αναλύσεις και το ξεσκέπασμα του σύγχρονου ρεβιζιονισμού είχαν πάντα στο επίκεντρό τους το ζήτημα της στάσης στον ιμπεριαλισμό, την εναντίωση στην συνθηκολόγηση με τον ιμπεριαλισμό και την συμφιλίωση και συνεργασία με τον ιμπεριαλισμό από όλες τις παραλλαγές του σύγχρονου ρεβιζιονισμού. Στα έργα του Συντρόφου Ενβέρ Χότζια, η ξεκάθαρη εναντίωση σε όλες τις αυταπάτες ως προς τις παραχωρήσεις στον Αμερικάνικο ή Σοβιετικό ιμπεριαλισμό, ή τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αποτελούν διαχωριστική γραμμή.

Ο Σύντροφο Ενβέρ Χότζια έκανε βαθεμένες και διεισδυτικές αναλύσεις της σημερινής διεθνούς κατάστασης. Τα έργα του, όπως οι εκθέσεις του στο Έβδομο και Όγδοο Συνέδριο του ΚΕΑ, «Σκέψεις για την Μέση Ανατολή», «Ιμπεριαλισμός και Επανάσταση. και άλλα έργα του, αποτελούν φλογερή και επιστημονική υπεράσπιση της συνεπούς αντιιμπεριαλιστικής, επαναστατικής στάσης που βασίζεται στον Μαρξισμό – Λενινισμό.

Παράλληλα με το ζήτημα της στάσης προς τον ιμπεριαλισμό, η εμφάνιση του σύγχρονου ρεβιζιονισμού έθεσε επίσης και το ζήτημα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Αυτή η πολύπλοκη πάλη απαιτούσε το ξεσκέπασμα της πραγματικότητας στη Σοβιετική Ένωση, που μετατράπηκε σε καπιταλιστική κοινωνία, όπως επίσης και το ξεσκέπασμα της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας που καταλόγιζε τις αποτυχίες της Σοβιετικής Ένωσης σαν χρεοκοπία του σοσιαλισμού, όταν στην πραγματικότητα ήταν χρεοκοπία της καπιταλιστικής κοινωνίας. Οι Χρουστσοφικοί αντιπροσώπευαν το πιο πλήρες ρεύμα του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, με ένα τέλειο επεξεργασμένο σύστημα απόψεων, όπως επίσης και το πιο επικίνδυνο, καθώς προβάλλεται ως «σοσιαλιστές», εκμεταλλευόμενοι την κληρονομιά του σοσιαλισμού του Λένιν και του Στάλιν

Ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια καθοδήγησε έναν ανελέητο αγώνα ενάντια στο Σοβιετικό ρεβιζιονισμό και για την υπεράσπιση του Μαρξισμού – Λενινισμού, της επανάστασης και του σοσιαλισμού, όπως επίσης αγωνίστηκε και ενάντια στον σοσιαλιμπεριαλιστικό δρόμο στον οποίο μπήκε η καπιταλιστική Σοβιετική Ένωση. Μιλώντας στο Έβδομο Συνέδριο του ΚΕΑ, ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια τόνισε:

«Ο χρόνος απέδειξε ότι η θέσεις του 20ου Συνεδρίου (του ΚΚΣΕ) δεν ήταν ούτε 'απλές ιδεολογικές διαστρεβλώσεις' ούτε λανθασμένες εκτιμήσεις καταστάσεων. Οι 'Χρουστσοφικές θεωρίες' αντιπροσώπευαν μια συνειδητά επιλεγμένη πορεία για την εξάλειψη της δικτατορίας του προλεταριάτου και την παλινόρθωση του καπιταλισμού, αντιπροσώπευαν ιδεολογικά και πολιτικά μέσα ειδικά επιλεγμένα για την μετατροπή της Σοβιετικής Ένωσης σε ιμπεριαλιστικό κράτος και για την απομάκρυνση των εμποδίων ώστε να εφαρμοστεί η πολίτικη σωβινισμού μεγάλης δύναμης.»

Η πάλη του Συντρόφου Ενβέρ Χότζια ενάντια στον συγχρονο ρεβιζιονισμό έπαιξε πολύ σπουδαίο ρόλο στην εμφάνιση και ανάπτυξη του νέου Μαρξιστικού – Λενινιστικού Κομμουνιστικού Κινήματος. Η πάλη που διεξήγαγε ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια και το ΚΕΑ στήριξαν πλέρια την εμφάνιση των νέων Μαρξιστικών – Λενινιστικών Κομμουνιστικών Κομμάτων και εργάστηκε ακούραστα για την ενότητα και δυνάμωμα του Διεθνούς Μαρξιστικού – Λενινιστικού Κομμουνιστικού Κινήματος. Το Κόμμα μας και τα άλλα Μαρξιστικά – Λενινιστικά Κομμουνιστικά Κόμματα, που πήραν αυτή την διεθνιστική βοήθεια για το προχώρημα της υπόθεσης της επανάστασης και του σοσιαλισμού, έχουν σε πάρα πολύ μεγάλη εκτίμηση αυτό το έργο.

* * *

Ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια είναι ο επιφανέστερος Μαρξιστής – Λενινιστής στοχαστής των καιρών μας. Ήταν ο μαθητής και ο άμεσος συνεχιστής του έργου του Μαρξ, του Ενγκελς, του Λένιν και του Στάλιν. Εμπλούτισε παραπέρα το θησαυροφυλάκιο του Μαρξισμού – Λενινισμού, δείχνοντας πλήρη αφοσίωση στις αρχές του Μαρξισμού – Λενινισμού και αριστοτεχνική ικανότητα στην εφαρμογή αυτών των άρχων στις συγκεκριμένες εθνικές και διεθνείς συνθήκες. Ο θάνατός του ειναι μια ανυπολόγιστη απώλεια για το παγκόσμιο προλεταριάτο. Το έργο του είναι κληρονομιά ακατάλυτης άξιας για την πρόοδο της υπόθεσης του προλεταριάτου, για την νίκη της επανάστασης και του σοσιαλισμού σε παγκόσμια κλίμακα.

Τα αποτελέσματα αυτού του έργου φαίνονται σήμερα στην ισχυρή, σφριγηλή και συνεχή πρόοδο της Σοσιαλιστικής Αλβανίας, της μόνης σοσιαλιστικής χώρας στον κόσμο, που προχωρά μπροστά στο δρόμο του σοσιαλισμού, με αυτοπεποίθηση, χωρίς κανενός είδους κρίση, χωρίς ανεργία, πληθωρισμό, χωρίς πνευματική ή πολιτιστική ερήμωση ή τις άλλες αρρώστιες της καπιταλιστικής κοινωνίας. Τα αποτελέσματα του έργου του φαίνονται στο νέο Κομμουνιστικό Μαρξιστικό – Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κίνημα που ξεπήδησε σφυρηλατημένο μέσα από την πάλη ενάντια στον σύγχρονο ρεβιζιονισμό όλων των αποχρώσεων, εξοπλισμένο με την Μαρξιστική – Λενινιστική θεωρία και την πείρα του επαναστατικού προλεταριάτου και των λαών, προχωρώντας το δρόμο της επανάστασης και του σοσιαλισμού, για την κοινή υπόθεση των εργατών και των καταπιεσμένων όλων των χωρών. Τα αποτελέσματα του έργου του φαίνονται στα σημαντικά έργα που συνεισέφερε στο θησαυροφυλάκιο του Μαρξισμού – Λενινισμού, έργα διαποτισμένα με την Μαρξιστική – Λενινιστική σκέψη, που φέρνουν στο προσκήνιο την σημερινή πραγματικότητα, τις τάσεις και τις αντιθέσεις, και τις δυνάμεις που μάχονται μεταξύ τους, έργα που εμπνέουν και καθοδηγούν τους λαούς στους επαναστατικούς τους αγώνες. Οι νίκες που κέρδισε η Αλβανία κάτω από την καθοδήγηση της ηγεσίας του ΚΕΑ με επικεφαλής τον Σύντροφο Ενβέρ Χότζια είναι νίκες του διεθνούς προλεταριάτου, που τις υπερασπίζουμε σαν κόρη οφθαλμού, ως διεθνιστικό καθήκον και τιμή και ως δουλειά αναπόσπαστη από την νίκη της κοινής μας υπόθεσης.

Δόξα στο Έξοχο και Αθάνατο Έργο του Συντρόφου Ενβέρ Χότζια !

Ζήτω το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας !

Ζήτω η Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας !

Δόξα στον Μαρξισμό – Λενινισμό !