Ζήτω ο Λενινισμός - Σταλινισμός - Χοτζισμός

               ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΜΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΔΙΕΞΑΓΕΙ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΠΑΛΗ
            ΟΠΩΣ ΕΚΑΝΕ ΠΑΝΤΑ –  ΜΕ ΣΥΝΕΠΕΙΑ, ΜΕ ΘΑΡΡΟΣ ΚΑΙ ΜΕ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ

                      Από μια συνομιλία με τον Τσου Ενλάϊ ¹

24 Ιουνίου 1966

Ο λαός μας έχει μια παροιμία, το νερό μπορεί να κοιμάται αλλά όχι ο εχθρός. Αλίμονο σε εκείνους που τους παίρνει ο ύπνος. Αυτό ποτέ δε θα συμβεί στα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα και σε όλους τους επαναστάτες εάν έχουν ακονισμένο το σπαθί της δικτατορίας του προλεταριάτου, της ταξικής πάλης και της επαναστατικής επαγρύπνησης, εάν συνεχίζουν αδιάκοπα τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον σύγχρονο ρεβιζιονισμό, την εσωτερική αντίδραση και την αντίδραση του εξωτερικού.

Ο ταξικός εχθρός είναι πανούργος και άγριος, άρα μαζί του πρέπει να είμαστε πέρα για πέρα σκληροί και αμείλικτοι, σε μια πάλη ζωής και θανάτου μαζί τους. Ο εχθρός είναι αμείλικτος, για το λόγο αυτό δεν πρέπει να έχουμε κανένα ενδοιασμό παρά μόνο την ολοκληρωτική συντριβή του. Δεν πρέπει να έχουμε καμιά αυταπάτη για τον εχθρό και δεν πρέπει να κάνουμε κανένα συμβιβασμό μαζί του. Αυτή είναι η αρχή που καθοδηγούσε πάντα το κόμμα μας.

Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να συμβεί στις χώρες μας και στα κόμματά μας αυτή η καταστροφή που συνέβη στη Σοβιετική Ένωση, στις Ευρωπαϊκές χώρες της λαϊκής δημοκρατίας και σε πολλά κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα. Όχι μόνο δεν πρέπει πότε να συμβεί, άλλα είναι ζωτικό καθήκον, σημαντικό διεθνιστικό καθήκον μας, μαζί με τα άλλα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα στον κόσμο, μαζί με τις Μαρξιστικές-Λενινιστικές επαναστατικές ομάδες του κόσμου και όλους τους Μαρξιστές -Λενινιστές², με Μαρξιστική-Λενινιστική ενότητα σκέψης και επαναστατική ενότητα δράσης, να καθοδηγήσουμε τους λαούς στη μάχη κόντρα στη ρεύμα, για να ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, για να ξεσκεπάσουμε, για να νικήσουμε και και τελικά να συντρίψουμε τα ρεβιζιονιστικά και τα άλλα ιμπεριαλιστικά αφεντικά.

Άσχετα από τις πραξικοπηματικές και φασιστικές μεθόδους που χρησιμοποίησαν οι Χρουτσοφικοί ρεβιζιονιστές όταν πήραν την εξουσία, αυτό που συνέβη στην Σοβιετική Ένωση δεν ήταν ασφαλώς αυθόρμητο φαινόμενο, αλλά κάτι που προετοιμάστηκε από τα πριν. Αυτό το αποδεικνύει το γεγονός ότι πριν το θάνατο του Στάλιν, ο Χρουτσόφ και οι συνεργάτες του στο πραξικόπημα ήταν κάποιοι από τους καθοδηγητές της κορυφής, που έδρασαν υπόγεια , που έκαναν προετοιμασίες και περίμεναν την κατάλληλη στιγμή για να δράσουν ανοιχτά και σε μεγάλη κλίμακα. Είναι γεγονός ότι αυτοί οι προδότες ήταν συνωμότες σκληραγωγημένοι από την πείρα διάφορων Ρώσων αντεπαναστατών, από την πείρα των αναρχικών, των τροτσκιστών και των Μπουχαρινικών και από την πείρα της επανάστασής και του Μπολσεβίκικου κόμματος. Δεν έκαναν κάτι υπέρ της επανάστασης, αλλά αντίθετα, έκαναν ότι μπορούσαν για την υπονόμευση της επανάστασης και του σοσιαλισμού, ενώ ξέφευγαν από τα χτυπήματα της επανάστασης και της διχτατορίας του προλεταριάτου. Με μια λέξη, ήταν αντεπαναστάτες και έδρασαν με διπρόσωπο τρόπο. Από την μια, υμνούσαν τον σοσιαλισμό, την επανάσταση, το Μπολσεβίκικο Κομμουνιστικό Κόμμα, τον Λένιν, τον Στάλιν ενώ από την άλλη, προετοίμαζαν την αντεπανάσταση.

Όλοι πρέπει να αναρωτηθούμε : Γιατί δεν αποκαλύφθηκαν και δεν αντιμετωπίστηκαν εγκαίρα; Η έγκαιρη αποκάλυψη και η αντιμετώπιση είναι αποφασιστικής σημασίας για την αποτροπή του πολλαπλασιασμού και το δυνάμωμα του μικροβίου μιας ασθένειας μέσα σε σώμα που μολύνθηκε από αυτήν. Για την καταπολέμηση και εξάλειψη της ασθένειας, για την παρεμπόδιση της εκδήλωσής της ξανά και να γίνει πάλι επικίνδυνη, είναι απαραίτητη η ακριβής διάγνωση.

Το Κόμμα μας διεξήγαγε, για 20 χρόνια περίπου στη σειρά, αμείλικτη, ακατάπαυστη και ατρόμητη πάλη ενάντια στον Τιτοϊκό σύγχρονο ρεβιζιονισμό και είναι απόλυτα ξεκάθαρο για την προέλευση, την γραμμή, την στρατηγική, τις τακτικές και τις μεθόδους με τις οποίες διεξάγει την πάλη του αυτό το πρακτορείο της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού. Το Κόμμα μας αγωνίστηκε δραστήρια με όλες τις δυνάμεις του ενάντια στον Χρουτσοφικό ρεβιζιονισμό ακόμα από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής του. Απέκτησε μεγάλη πείρα σε αυτή την πάλη, πείρα που προστέθηκε σε αυτήν που απόκτησε στην πάλη ενάντια στους Τιτοϊκούς.

Το Κόμμα μας είναι της γνώμης ότι η γραμμή που εφαρμόστηκε από τον Στάλιν στη διάρκεια της ζωής του ήταν σωστή Μαρξιστική-Λενινιστική επαναστατική γραμμή.

Ας πάρουμε το ζήτημα της ταξικής πάλης. Δεν μπορεί να γίνει ούτε η παραμικρή κριτική στον Στάλιν για οπορτουνιστική στάση προς τις καπιταλιστικές και ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Αντίθετα, διεξήγαγε αμείλικτη, ανελέητη, χτύπημα στο χτύπημα πάλη εναντίον τους. Τα θεωρητικά και πολιτικά του έργα, όπως επίσης και η δράση της Σοβιετικής Ένωσης στη διεθνή αρένα το επιβεβαιώνουν. Εάν μπορούν να βρεθούν κάποια αδύναμα σημεία τακτικής στη πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης σε όλη τη περίοδο του Στάλιν, τακτικές που υπαγορεύτηκαν από διάφορες συνθήκες, από τακτικές υποχωρήσεων ή ανεπαρκείς κρίσεις διαφόρων καταστάσεων, αυτά δεν αποτελούν την ουσία. Ο πυρήνας τους ήταν σωστός. Αυτή ήταν μια κολοσσιαία νίκη για την Σοβιετική Ένωση, για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και για τους λαούς που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται ενάντια στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και το φασισμό. Στο φως των τωρινών γεγονότων γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρο ότι η ορθότητα αυτής της ταξικής στάσης ήταν το προσόν του Στάλιν, επειδή μετά το θάνατό του οι στενοί συνεργάτες του με τους Χρουτσοφικούς ανάμεσα σε αυτούς, έριξαν στη λάσπη αυτή τη σημαία.

Ας εξετάσουμε σε γενικές γραμμές την ταξική πάλη στη Σοβιετική Ένωση μετά την Επανάσταση και στη διάρκεια της ζωής του Στάλιν. Κατά την άποψη του Κόμματός μας δεν υπήρξαν λάθη αρχιακά στην γραμμή του Μπολσεβίκικου Κόμματος τον καιρό του Στάλιν, ενώ μπορούν να βρεθούν λάθη στις τακτικές, στις μορφές και στις μεθόδους, άλλα πρέπει λάβουμε υπόψη τις συγκυρίες και τις συνθήκες της εποχής και να μην τα κρίνουμε με βάση την τωρινή μας οπτική γωνία και στο φως της πλούσιας πείρας που αποκτήσαν τα κόμματά μας.

Δεν μπορεί να ειπωθεί ότι η διχτατορία του προλεταριάτου μαράζωσε ή χαλάρωσε στη διάρκεια της ζωής του Στάλιν. Αντίθετα, χτύπησε τον ταξικό εχθρό πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά και τον εξάλειψε χωρίς έλεος. Μετά την νίκη της Επανάστασης, μετά την κατάληψη της εξουσίας, μετά την επέμβαση και την ΝΕΠ, μπορούμε να πούμε ότι οι καπιταλιστικές εκμεταλλεύτριες τάξεις πόλης και χωρίου στη Σοβιετική Ένωση δεχθήκαν ένα συντριπτικό θανάσιμο χτύπημα. Οικονομικά, they were left biting their knuckles, όπως λέει η παροιμία.

Ωστόσο, δεν μπορούμε να πούμε ότι, όσο ζούσε ο Στάλιν, η διχτατορία του προλεταριάτου στη Σοβιετική Ένωση ήταν μονόπλευρη και προσανατολίζονταν αποκλειστικά στην εξάλειψη της οικονομικής δύναμης των εκμεταλλευτριών τάξεων και ότι παραμελήθηκε ή αδυνάτισε η πολίτικη και ιδεολογική πάλη εναντίον τους. Αντίθετα, και η πολιτική και ιδεολογική πάλη ήταν πολύ μεγάλη. Μεγάλη απόδειξη αυτού είναι η συγκεκριμένη καθημερινή πάλη του Στάλιν, του Μπολσεβίκικου Κόμματος και όλου του Σοβιετικού λαού, τα ιδεολογικά και πολιτικά γραφτά του Στάλιν, τα ντοκουμέντα και οι αποφάσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, ο τύπος και η μαζική προπαγάνδα εκείνης της εποχής ενάντια στους Τροτσκιστές, στους Μπουχαρινικούς, στους Ζηνοβιεφικούς, στους Τουχατσεφικούς και ενάντια στους χιλιάδες άλλους προδότες. Αυτό δεν μπορεί παρά να ονομαστεί αμείλικτη πολιτική και ιδεολογική ταξική πάλη για την υπεράσπιση του σοσιαλισμού, της δικτατορίας του προλεταριάτου, του κόμματος και των άρχων του Μαρξισμού-Λενινισμού.

Ο Στάλιν συνέβαλε πολύ σε αυτή την πάλη. Απέδειξε ότι είναι μεγάλος Μαρξιστής-Λενινιστής με ξεκάθαρες αρχές, με μεγάλο θάρρος και ψυχραιμία, με την ωριμότητα και προβλεψιμότητα Μαρξιστή επαναστάτη. Αρκεί μόνο να σκεφτούμε την δύναμη των εξωτερικών και εσωτερικών εχθρών της Σοβιετικής Ένωσης, την μόνη σοσιαλιστική χώρα εκείνη την εποχή, τις μηχανορραφίες που σχεδίαζαν, την ακατάσχετη προπαγάνδα και τις πανούργες τακτικές που χρησιμοποιούσαν, για να εκτιμήσουμε σωστά τις σωστές ενέργειες του Στάλιν ως επικεφαλής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης.

Υπήρχαν λάθη, υπερβολές, εντολές όχι πάντα αυστηρά ακριβείς; Φυσικά υπήρχαν. Τώρα μπορούμε να τις αναλύσουμε και να τις εκτιμήσουμε πιο σωστά στο περιεχόμενό τους, στις υπάρχουσες συνθήκες και μπορούμε να πούμε ποιες θα ήταν οι συνέπειες εάν υιοθετούνταν κάποια άλλη ενέργεια (πρακτική). Αλλά η ουσία ήταν και είναι σωστή. Δεν είναι δυνατό να κριτικάρουμε τον Στάλιν για παραβίαση των Λενινιστικών αρχών και για αποτυχία στην υπεράσπισή τους, είναι δύσκολο ή αδύνατον να τον κατηγορήσουμε για οπορτουνιστικές εκδηλώσεις στη γραμμή, για έλλειψη προλεταριακής πολίτικης και ιδεολογικής προβλεπτικότητας της επαναστατικής επαγρύπνησης του Στάλιν πράγμα που επιβεβαιώνεται ακόμα και στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Αποκάλυψε και ξεσκέπασε την προδοτική ρεβιζιονιστική δράση του Τίτο και των Τιτοϊκών.³. Αυτή αποτελεί μεγάλη ικανότητα του Στάλιν.

Πριν τον θάνατο του, γεγονός που παραδέχεται και ο ίδιος ο Χρουτσόφ, ο Στάλιν είπε στους Σοβιετικούς ηγέτες ότι φοβόταν πως θα συνθηκολογούσαν με τον ιμπεριαλισμό. Και αυτό ακριβώς συνέβη. Ήταν αυτό έλλειψη επαγρύπνησης από τον Στάλιν; Ήταν τυχαίο σχόλιο ή ήταν βαθυστόχαστο συμπέρασμα ενός μεγάλου επαναστάτη που πρόβλεψε το μέλλον και προειδοποίησε το Κόμμα και το λαό ότι πρέπει να έχουν ανοιχτά τα μάτια τους, να επαγρυπνούν και να αντιμετωπίσουν τους κινδύνους που μπορεί να τους απειλήσουν στο μέλλον; Το Κόμμα μας πιστεύει ότι αληθεύει το τελευταίο.

Τότε προκύπτει το ερώτημα : εάν έχουν έτσι τα πράγματα, γιατί το Μπολσεβίκικο Κόμμα και ο Σοβιετικός λαός επέτρεψαν στους Σοβιετικούς ρεβιζιονιστές να πάρουν την εξουσία;

Η κατάληψη της εξουσίας από τους Σοβιετικούς σύγχρονους ρεβιζιονιστές από τα μέσα, χωρίς τη χρήση όπλων ή βίας, είναι τρόπος του λέγειν, νέο φαινόμενο. Νομίζουμε ότι ουσιαστικά ο Στάλιν δεν το πρόβλεψε αυτό, ιδιαίτερα όχι για την Σοβιετική Ένωση. Ποτέ δεν υποτίμησε την κτηνωδία των στοιχείων που άνηκαν στις εκμεταλλεύτριες τάξεις που, όσο περισσότερο πλησίαζαν στο τάφο τους, τόσο πιο άγρια πάλευαν ενάντια στο σοσιαλισμό και την διχτατορία του προλεταριάτου, αλλά νομίζουμε ότι βλέποντας την κατάσταση που βρίσκονταν αυτά τα υπολείμματα, ο Στάλιν εκτίμησε ως σταθερή την εσωτερική κατάσταση και σωστά πρόβλεψε ότι ο σύμμαχός τους που μπορούσε να αναζωογονήσει αυτά τα υπολείμματα ήταν ο ξένος ιμπεριαλισμός.

Ο Στάλιν τόνισε τον κίνδυνο από τα έξω, ενώ μπορούμε να πούμε ότι δεν πρόβλεψε την συνέπεια του κίνδυνου από τα ρεβιζιονιστικά στοιχεία που, σαν αποτέλεσμα πολλών υποκειμενικών και αντικειμενικών προϋποθέσεων, θα μπορούσαν να κάνουν την εμφάνισή τους μέσα στο κόμμα και το σοσιαλιστικό κράτος και σταδιακά να μετατρέπονταν, εσκεμμένα ή μη, συνειδητά ή μη συνειδητά, με ή χωρίς προμελετημένο σχέδιο, σε μια αντί – Μαρξιστική τάση, ιδιαίτερα μέσα στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης και μέσα στην ίδια την Σοβιετική Ένωση. Ήταν πεπεισμένος ότι αν εμφανίζονταν κάποια αντικομματική εχθρική δραστηριότητα μέσα στο κόμμα, πιθανώς θα εξελίσσονταν και θα οργανώνονταν με τους γνωστούς τρόπους, αλλά ήταν επίσης ακλόνητα πεπεισμένος ότι αυτή την δραστηριότητα θα τις επιτίθονταν και θα την εξάλειφαν με τις ίδιες μεθόδους και μορφές που χρησιμοποιήθηκαν για το ξεσκέπασμα και την εξάλειψη τέτοιων δραστηριοτήτων στο παρελθόν. Γεγονός είναι, όμως, ότι αυτή τη φορά η αντικομματική δουλειά των σύγχρονων ρεβιζιονιστών δεν ακολούθησε την συνήθη πορεία.

Ως αναφορά τη δράση του Γιουγκοσλαβικού Κομμουνιστικού Κόμματος και της Τιτοϊκής ομάδας, η άποψη του Στάλιν ήταν πιο διεισδυτική και έβγαλε σωστά συμπεράσματα. Απόδειξη αυτού είναι τα γράμματα που έστειλε στον Τίτο και τα ντοκουμέντα της Κομινφόρμ που είναι μεγάλης σημασίας και όταν τα διαβάζουμε, ειδικά τώρα, μπορούμε να σχηματίσουμε καλύτερη άποψη για το πόσο ταξικές ήταν οι απόψεις του Στάλιν.

Οι αρχηγοί των Χρουτσοφικών ρεβιζιονιστών έκρυψαν τις απόψεις τους πολύ έξυπνα, δρώντας καλυπτόμενοι πίσω την κόκκινη σημαία του Στάλιν.

Νομίζουμε ότι υπήρχαν αντιθέσεις και τριβές στην ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης και δεν μπορούμε να δεχθούμε την παράλογη θέση των Χρουτσοφικών ότι κανένας από την ηγεσία δεν μπορούσε να ανοίξει το στόμα του για να εκφράσει την γνώμη του λόγω του ότι φοβόταν τον Στάλιν. Από ότι ακούσαμε, ο Στάλιν αποκάλεσε τον Χρουτσόφ ναρόντνικ, έκανε κριτική στον Βοροσίλοφ, τον Μολότοφ και σε άλλους. Οπότε, από την μια πρέπει να συμπεράνουμε ότι ο Στάλιν δεν ήταν πολιτικά κοντόφθαλμος ενώ από την άλλη, ότι δεν χρησιμοποιούσε πάντα σφαίρες και τρομοκρατία όπως ισχυρίζονται οι εχθροί του, άλλα αντίθετα χρησιμοποιούσε την πειθώ και την ανταλλαγή απόψεων.

Αν και δεν έχουμε πρόσβαση στα εσωτερικά ντοκουμέντα που θα επιβεβαίωναν πολλά, είναι γεγονός ότι ο Στάλιν δεν αντιλήφθηκε τον κίνδυνο που αντιπροσώπευαν οι προδότες Χρουτσόφ, Μικόγιαν και οι άλλοι, και ότι ο Πατριωτικός Πόλεμος επηρέασε πολύ προς αυτή την κατεύθυνση. Εάν υπάρχει κάτι που μπορούμε να κατηγορήσουμε τον Στάλιν είναι το γεγονός ότι μετά τον πόλεμο, και ειδικά στα τελευταία χρόνια της ζωής του, δεν κατάλαβε ότι ο παλμός του Κόμματός του δεν χτυπούσε όπως πριν, ότι έχανε το επαναστατικό του σφρίγος, γινόταν αρτηριοσκληρωτικό και, εκτός από τα ηρωικά ανδραγαθήματα του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, πότε δεν συνήλθε όπως έπρεπε και οι Χρουτσοφικοί προδότες το εκμεταλλεύτηκαν αυτό. Εδώ, αν δεν κάνω λάθος, είναι που πρέπει να αναζητήσουμε την πηγή της τραγωδίας που εμφανίστηκε στη Σοβιετική Ένωση.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης και ο Στάλιν που το καθοδηγούσε με ένα υψηλό επαναστατικό πνεύμα έφεραν σε πέρας και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση και ταυτόχρονα τον αγώνα ενάντια στους εσωτερικούς και στους εξωτερικούς εχθρούς. Τα αμείλικτα χτυπήματα που δίκαια καταφέρθηκαν στους Τροτσκιστές, τους Μπουχαρινικούς και άλλους ήταν λογική συνεπεία αυτής της μεγάλης ταξικής πάλης.

Όλη αυτή η πολύπλοκη, πολύπλευρη πάλη δίκαια μεγάλωσε το κύρος του Στάλιν και της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης (Μπολσεβίκων). Αυτό ήταν θετικό, αλλά οι μέθοδοι και οι μορφές της δουλειάς που χρησιμοποιούνταν από την ηγεσία του Κόμματος είχαν αντίθετο αποτέλεσμα.

Εάν γίνει λεπτομερής ανάλυση των πολιτικών, ιδεολογικών και οργανωτικών κατευθύνσεων του Στάλιν για την καθοδήγηση και την οργάνωση του Κόμματος, την πάλη και την δουλειά, γενικά μιλώντας, δεν θα βρεθούν αρχιακά λάθη, αλλα θα δούμε ότι σιγά – σιγά το Κόμμα γινόταν γραφειοκρατικό, ότι κατακλύστηκε από ρουτινιάρικη δουλειά και επικίνδυνη τυπολατρία που το παρέλυσε και εξασθένισε το επαναστατικό του πνεύμα και σφρίγος. Το Κόμμα καλύφθηκε από βαρύ στρώμα σκουριάς, από πολιτική αδιαφορία και διαδόθηκε η λανθασμένη άποψη ότι μόνο η ηγεσία, η καθοδήγηση δρούσε και έλυνε το οτιδήποτε. Ήταν αυτή η άποψη για την δουλειά που οδήγησε στην κατάσταση κατά την οποία ο καθένας, οπουδήποτε έλεγε για οποιοδήποτε ζήτημα: “Η καθοδήγηση το γνωρίζει”, “η Κεντρική Επιτροπή τα γνωρίζει όλα”, “η Κεντρική Επιτροπή δεν κάνει λάθη”, “ο Στάλιν είπε αυτό και πάει και τελείωσε”. Πολλά που μπορεί να μη τα είπε ποτέ ο Στάλιν αποδίδονταν στον Στάλιν. Οι μηχανισμοί και τα στελέχη έγιναν “παντοδύναμοι”, “αλάνθαστοι” και λειτουργούσαν με γραφειοκρατικούς τρόπους, έκαναν κατάχρηση των μεθόδων του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και της Μπολσεβίκικης κριτικής και αυτοκριτικής που δεν ήταν πια Μπολσεβίκικη. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι με αυτό τον τρόπο το Μπολσεβίκικο Κόμμα έχασε την προηγούμενη ζωτικότητά του, ήταν τυπικά σωστό, άλλα μόνο τυπικά· διεκπεραιωμένε εντολές, αλλά δεν δρούσε με δική του πρωτοβουλία.

Σε αυτές τις συνθήκες, άρχισαν να επικρατούν τα γραφειοκρατικά διοικητικά μέτρα έναντι των επαναστατικών. Μετά την υιοθέτηση αυτών των γραφειοκρατικών μεθόδων και μορφών δουλειάς, τα σωστά επαναστατικά μέτρα που πάρθηκαν ενάντια στον ταξικό εχθρό πέτυχαν αποτέλεσμα αντίθετο από το επιθυμητό και χρησιμοποιήθηκαν από τους γραφειοκράτες για να εξαπλώσουν τον φόβο στο Κόμμα και τον λαό. Δεν λειτουργούσε πλέον η επαναστατική επαγρύπνηση, επειδή δεν ήταν επαναστατική, αν και διαφημίζονταν σαν τέτοια. Μετατράπηκε από επαγρύπνηση του κόμματος και των μαζών σε επαγρύπνηση του γραφειοκρατικού μηχανισμού και, αν όχι από όλες τις απόψεις, τουλάχιστον στη μορφή, σε επαγρύπνηση των οργάνων ασφαλείας και των δικαστηρίων.

Είναι κατανοητό ότι σε αυτές τις συνθήκες ρίζωσαν και αναπτύχθηκαν στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης, στις γραμμές των κομμουνιστών και στη συνείδηση πολλών από αυτούς αντιλήψεις και απόψεις μη προλεταριακές, όχι της εργατικής τάξης. Αναπτύχθηκαν και διέβρωσαν το Κόμμα από τα μέσα ο καριερισμός, η δουλοπρέπεια, η αγυρτεία, η ρουσφετολογία, η αντιπρολεταριακή ηθική κλπ, έπνιξαν το πνεύμα της ταξικής πάλης και της θυσίας, και ενθάρρυναν την λαχτάρα για την “καλή”, την άνετη ζωή με προσωπικά προνομία και οφέλη, και με την όσο το δυνατό λιγότερη δουλειά και κόπο. “Εργαστήκαμε και παλέψαμε για αυτό το σοσιαλιστικό κράτος και νικήσαμε. Ας το απολαύσουμε τώρα και ας επωφεληθούμε από αυτό. Είμαστε πάνω από κριτική και υποψίες, το παρελθόν μας τα κρύβει όλα.” Αυτή ήταν η αστική και μικροαστική νοοτροπία που δημιουργήθηκε στη Σοβιετική Ένωση και ο μεγάλος κίνδυνος ήταν ότι αναπτύχθηκε ανάμεσα στα παλιά στελέχη του Κόμματος με άμεμπτο παρελθόν και προλεταριακή καταγωγή, στελέχη που όφειλαν να ήταν το παράδειγμα καθαρότητας προς τους άλλους. Πολλοί από αυτούς που χρησιμοποιούσαν όμορφες λέξεις, επαναστατικές φράσεις και θεωρητικές φόρμουλες του Λένιν και του Στάλιν, που έδρεψαν τις δάφνες από το έργο άλλων, και που έγιναν και ενθάρρυναν το κακό παράδειγμα, ήταν στην καθοδήγηση, στους μηχανισμούς. Δημιουργήθηκε από τα γραφειοκρατικά στελέχη, μέσα στο Κομμουνιστικό Κόμμα της ΕΣΣΔ, μια εργατική αριστοκρατία.

Δυστυχώς, αυτό το προτσές του εκφυλισμού εξελίχθηκε μέσα στα “ευτυχή” και “ελπιδοφόρα” συνθήματα ότι “το κάθε τι πάει καλά, κανονικά, μέσα στις νόρμες και τους κανόνες του Κόμματος” που στην πραγματικότητα παραβιάζονταν πίσω από τα συνθήματα ότι “η ταξική πάλη συνεχίζεται”, ότι “διατηρείται ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός”, ότι “συνεχίζεται όπως πριν η κριτική και αυτοκριτική”, ότι “υπάρχει ατσάλινη ενότητα στο κόμμα, ότι “δεν υπάρχουν πια φραξιονιστικά και αντικομματικά στοιχεία”, ότι “οι Τροτσκιστικές, Μπουχαρινικρές ομάδες ανήκουν στο παρελθόν”, κλπ, κλπ. Μια τέτοια στρεβλή αντίληψη της πραγματικότητας, και εδώ βρίσκεται η ουσία της τραγωδίας και του μοιραίου λάθους, θεωρήθηκε ακόμα και από τα επαναστατικά στοιχεία σαν γενικά κανονική, και για αυτό υπήρχε η άποψη ότι δεν υπήρχε τίποτα που να προκαλεί ανησυχία επειδή οι εχθροί, οι κλέφτες και οι παραβάτες των ηθικών κανόνων καταδικάζονταν από τα δικαστήρια, τα ανάξια μέλη του κόμματος διώχνονταν από το Κόμμα με το συνήθη τρόπο και γινόταν δεκτά νέα μέλη, εκπληρώνονταν τα πλάνα, αν και μερικά όχι, ότι άνθρωποι κριτικάρονταν, καταδικάζονταν, εκθειάζονταν κοκ. Σύμφωνα με αυτούς η ζωή συνεχίζονταν κανονικά και στον Στάλιν έλεγαν ότι “όλα είναι εντάξει”. Είμαστε πεισμένοι ότι αν ο Στάλιν, σαν μεγάλος επαναστάτης που ήταν, γνώριζε την πραγματική κατάσταση στο Κόμμα, θα κατάφερνε συντριπτικό χτύπημα σε αυτό το αρρωστημένο πνεύμα και το Σοβιετικό Κόμμα και ο λαός θα ξεσηκώνονταν να τον υποστηρίξουν, επειδή σωστά είχαν μεγάλη πίστη στον Στάλιν.

Αλλά γιατί ο Στάλιν δεν κατάφερε αυτό το χτύπημα; Μπορούσε να είχε συμβιβαστεί με αυτή την αρρωστημένη κατάσταση, ότι έκανε πολιτικά και ιδεολογικά λάθη αρχής; Όχι σε καμιά περίπτωση! Νομίζουμε ότι σε αυτό το ζήτημα ο Στάλιν πρέπει να υπερασπιστεί μέχρι τέλους. Ο Στάλιν μπορεί να κριτικαριστεί επειδή στα τελευταία χρόνια της ζωής του αποδυνάμωσε τους δεσμούς με τις μάζες του Κόμματος και του λαού, άλλα το έκανε μόνο λόγω υγείας και όχι ιδεολογικά και πολιτικά. Ο Στάλιν είχε εμπιστοσύνη στα στελέχη, αλλά δεν μπορεί να υποστηριχτεί ότι είχε εμπιστοσύνη στα στελέχη και δεν είχε ή έχασε την εμπιστοσύνη του στον απλό λαό, στις μάζες των κομματικών μελών και του λαού.

Οι μηχανισμοί όχι μόνο έδιναν λανθασμένες πληροφορίες στον Στάλιν και διαστρέβλωναν γραφειοκρατικά τις σωστές του κατευθύνσεις, αλλά δημιούργησαν τέτοια κατάσταση μέσα στο λαό και στο Κόμμα που όταν ο Στάλιν πήγαινε μέσα στις μάζες των κομματικών μαζών και του λαού, όσο επέτρεπε η ηλικία του και η υγεία του, οι μάζες δεν τον πληροφορούσαν για τις αδύναμες και τα λάθη που συνέβαιναν, επειδή οι μηχανισμοί εμφύσησαν μέσα στον λαό και τη μάζα των κομματικών μελών την άποψη ότι “δεν πρέπει να ανησυχούμε τον Στάλιν”.

Ως αναφορά την αποκαλούμενη προσωπολατρία του Στάλιν, οι Χρουτσοφικοί προδότες την διέδωσαν συνειδητά για να την χρησιμοποιήσουν πλατιά ενάντια στον Μαρξισμό-Λενινισμό, όπως και έκαναν στην πραγματικότητα. Νομίζουμε ότι ο Στάλιν ήταν μεγάλος Μαρξιστής λογω του έργου και της πάλης του. Ήταν σεμνός και δεν ήταν αναγκαίο ο Σοβιετικός τύπος και προπαγάνδα να διογκώνουν την προσωπικότητά του με το τρόπο που το έκαναν όσο ήταν στη ζωή. Σε αυτό το ζήτημα πιστεύουμε ότι ο Στάλιν προσωπικά δεν πήρε αυστηρά μέτρα για να σιγουρέψει ότι αυτή η προπαγάνδα ήταν σε ισορροπία με τον Μαρξιστικό-Λενινιστικό τρόπο συμπεριφοράς και για να αποφευχθούν οι πολλές αρνητικές και επικίνδυνες πλευρές που μπορούσε να κρύβει αυτή η προπαγάνδα και, όπως έδειξαν τα γεγονότα, έκρυβε μεγάλους κινδύνους, επειδή αυτή η ετεροβαρής προπαγάνδα για τον Στάλιν εξυπηρέτησε το καμουφλάρισμα τέτοιων εχθρών και προδοτών όπως ο Χρουτσόφ και η παρέα του, που φώναζαν δυνατότερα από τους άλλους και κάλυπταν τη συνωμοσία κάτω από αυτό το προσωπείο. Μετά τον θάνατο του Στάλιν, έγινε ξεκάθαρο ότι αυτοί οι προδότες χρησιμοποίησαν αυτή την αχαλίνωτη προπαγάνδα σαν όπλο όχι μόνο ενάντια στον Στάλιν και τη Σοβιετική Ένωση, αλλά επίσης και ενάντια στον Μαρξισμό-Λενινισμό σε διεθνή κλίμακα.

Δεν πρέπει να κατηγορούμε τον Στάλιν για αυτά τα σφάλματα και λάθη που δεν τα έκανε αυτός, δεν ήθελε να τα κάνουν άλλοι και που, εάν τα είχε εντοπίσει, θα είχε επιτεθεί εναντιον τους ανελέητα σαν επαναστάτης. Συνεπώς, το μεγάλο φταίξιμο πέφτει σε πολλούς άλλους, μεγάλους και μικρούς, και στο ΚΚΣΕ στο σύνολο του, επειδή δεν γνώριζε πως να παλέψει και να αντιδράσει αποτελεσματικά, με επαναστατικό τρόπο και στη βάση της μαχητικής Μαρξιστικης-Λενινιστικής θεωρίας, ενάντια στις γραφειοκρατικές διαστρεβλώσεις, και αυτό οδήγησε στις ιδεολογικές και πολιτικές διαστρεβλώσεις, στην δημιουργία του ρεύματος των σύγχρονων ρεβιζιονιστών που, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή, τον θάνατο του Στάλιν, πήραν την εξουσία από τα μέσα.

Ο Μικόγιαν παραδέχτηκε σε μας ότι κάποια στιγμή αποφάσισαν να δολοφονήσουν τον Στάλιν, άλλα αργότερα την παράτησαν αυτή την ιδέα. Αυτό είναι απόδειξη όχι μόνο των εγκληματικών επιδιώξεων αυτών των συμμοριτών, αλλά επίσης και για το γεγονός ότι, όταν αποφάσισαν να σκοτώσουν τον Στάλιν, πρέπει να κινδύνεψαν να αποκαλυφθούν. Εάν πραγματοποιούσαν αυτή την απόπειρα, σίγουρα θα είχαν χάσει και θα συντρίβονταν, επειδή όλο το Κόμμα και ο λαός θα τους κομμάτιαζε. Προφανώς αποφάσισαν να περιμένουν λίγο παραπάνω. Άρα, αυτή η ομάδα συνωμοτών, πραξικοπηματιών και προδοτών γνώριζε την κατάσταση στο Κόμμα, γνώριζε τα στελέχη και τα μειονεκτήματα και τις αδυναμίες τους, σιωπηλά τοποθέτησε αυτά τα στελέχη σε θέσεις κλειδιά και σχεδίασαν καλά από πριν τις τακτικές και την στρατηγική τους. Είναι πολύ σημαντικό να το αναλύσουμε αυτό.

Ο Μολότοφ και οι σύντροφοί του ήταν παλιοί επαναστάτες, τίμιοι κομμουνιστές, αλλά οι τυπικοί εκπρόσωποι εκείνης της γραφειοκρατικής ρουτίνας, εκείνης της γραφειοκρατικής “νομιμότητας”, και όταν έκαναν αδύναμες προσπάθειες να την χρησιμοποιήσουν ενάντια στην ολοφάνερη συνωμοσία των Χρουτσοφικών⁴, ήταν ήδη πολύ αργά. Μάλιστα η γραφειοκρατία και η γραφειοκρατική “νομιμότητα” χρησιμοποιήθηκαν από τους προδότες που κάλυψαν αυτές τις παλατιανές μηχανορραφίες τους με αυτή την “νομιμότητα” και ελίσσονταν μέσω του δικτύου τους και ενός ολοκλήρου στρώματος γραφειοκρατών προλετάριων και όχι κουλάκων, καπιταλιστών ή φεουδαρχών, με αποτέλεσμα να αρπάξουν τα ηνία του Κόμματος και των οργάνων της κρατικής εξουσίας.

Αμέσως μετά τον θάνατο του Στάλιν, οι Χρουτσοφικοί συνωμότες ελίχτηκαν επιδέξια με την “νομιμότητα”, με τους “κανόνες του κόμματος” και τον “δημοκρατικό συγκεντρωτισμό”, με τα κροκοδείλια δάκρυά τους για την απώλεια του Στάλιν, ενώ βαθμιαία προετοιμάζονταν να τορπιλίσουν το έργο του, την προσωπικότητά του και τον Μαρξισμό-Λενινισμό, μέχρι που όλη η δράση τους στέφθηκε με επιτυχία στο 20ο Συνέδριο και στο κρεματόριο όπου έκαψαν το σώμα του Στάλιν. Είναι μια περίοδος γεμάτη από μαθήματα για εμάς τους Μαρξιστές-Λενινιστές, επειδή αναδεικνύει την χρεοκοπία της γραφειοκρατικής “νομιμότητας” η οποία αποτελεί μεγάλο κίνδυνο για ένα Μαρξιστικό-Λενινιστικό κόμμα, επειδή βγάζει στο φως τις μεθόδους που χρησιμοποιούν οι ρεβιζιονιστές για να μετατρέψουν την γραφειοκρατική “νομιμότητα” σε δικό τους πλεονέκτημα, δείχνει πως τίμιοι καθοδηγητές, που έχουν πείρα αλλά έχασαν το επαναστατικό τους ταξικό πνεύμα, πέφτουν στις παγίδες των συνωμοτών και κάνουν παραχωρήσεις, υποκύπτουν στη πίεση, και οπισθοχωρούν στον εκβιασμό και την δημαγωγία των ρεβιζιονιστών προδοτών καμουφλαρισμένων με επαναστατική φρασεολογία.

Σε αυτή την μεταβατική περίοδο της σταθεροποίησης της εξουσίας τους βλέπουμε πως οι Χρουτσοφικοί, με μεγάλο κομπασμό για το οτι δρούσαν σε “ευγενές κομματικό πνεύμα”, “λευτερωμένοι από το φόβο του Στάλιν”, και “με πραγματικά δημοκρατικό και Λενινιστικό στιλ”, δούλεψαν δραστήρια να διαδώσουν τις πιο τερατώδεις συκοφαντίες που μόνο η αστική τάξη τόλμησε να χρησιμοποιήσει εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης και τον Στάλιν. Όλη αυτή η καμπάνια συκοφαντιών υποστηρίχτηκε και έγινε προσπάθεια να γίνει αποδεκτή με δήθεν νόμιμα ντοκουμέντα, συκοφαντίες που όλοι οι καπιταλιστές μαγείρευαν για χρόνια ενάντια στον Μαρξισμό-Λενινισμό. Από τους Χρουτσοφικούς χρησιμοποιήθηκε οτιδήποτε. Έψαξαν στα αρχεία, στα ντοκουμέντα και στα πρακτικά που κάλυπταν δεκαετίες δουλειάς και από τα οποία απόσπασαν απόψεις και φράσεις που τις έφεραν ως παραδείγματα για να εξηγήσουν τις τακτικές που χρησιμοποίησαν με τρόπο που να τους ταιριάζει, χρησιμοποίησαν ακόμα και περιστατικά από την ιδιωτική ζωή ανθρώπων, με μια λέξη χρησιμοποίησαν τυπικές Τροτσκιστικές μεθόδους δουλειάς.

Όλο αυτό έγινε για να επιτεθούν στη σωστή επαναστατική στρατηγική του Στάλιν, να επιτεθούν και να υπονομευόσουν τις Λενινιστικές νόρμες, να επιτεθούν στη Μαρξιστική-Λενινιστική ιδεολογία με ψευτονόμιμο στιλ και για να δυσφημίσουν τον Στάλιν και τον σοσιαλισμό στη Σοβιετική Ένωση και σε όλο τον κόσμο.

Η μετέπειτα εξέλιξη του προδοτικού έργου των Χρουτσοφικών ρεβιζιονιστών είναι καλά γνωστή. Πήραν τον έλεγχο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης και είχαν την υποστήριξη μεγάλου στρώματος του Κόμματος που έγινε γραφειοκρατικό, που μετατράπηκε και συνεχίζει να μετατρέπεται στη νέα αστική τάξη. Τα υπολείμματα των καπιταλιστικών εκμεταλλευτριών τάξεων στην Σοβιετική Ένωση δεν μπορούσαν να επιτεθούν στην δικτατορία του προλεταριάτου επειδή ήταν ανίσχυρα και νικημένα, αλλά η έλλειψη επαναστατικής επαγρύπνησης, η αποδυνάμωση της ταξικής πάλης μέσα και έξω από το Κόμμα, η εξασθένιση του επαναστατικού πνεύματος σε οτιδήποτε, η έλλειψη βαθιάς επαναστατικής πολιτικής και ιδεολογικής δουλειάς σε μαζική κλίμακα και η γραφεικρατοποίηση του Κόμματος προκάλεσαν την πλέρια απώλεια των προλεταριακών χαρακτηριστικών ολόκληρου στρώματος του Κόμματος, επαναστατών, και έγιναν αστοί, έφτιαξαν τα δικά τους στελέχη στο Κόμμα και το κράτος και πήραν την εξουσία στα χέρια τους. Έκαναν αυτό το οποίο ήταν εντελώς ανίκανες να κάνουν οι εκμεταλλεύτριες τάξεις και τώρα, με αυτή την ρεβιζιονιστική νομιμότητα στην εξουσία πραγματοποιείται η συγκρότησή τους σε τάξη αυτών των στοιχείων ενάντια στην επανάσταση, τον Μαρξισμό-Λενινισμό και τον σοσιαλισμό.

Αν και οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές στις άλλες χώρες που είναι στην εξουσία χρησιμοποίησαν τις ίδιες μεθόδους και εξυπηρέτησαν τους ίδιους στόχους, όπως και οι Χρουτσοφικοί που τους βοήθησαν με όλα τα μέσα να πάρουν την εξουσία, έχει μεγάλη σημασία για εμάς τους Μαρξιστές-Λενινιστές να μελετήσουμε την στρατηγική και τις τακτικές που χρησιμοποιήθηκαν από τους προδότες του Μαρξισμού-Λενινισμού και τον ρόλο που έπαιξαν οι αστικές καπιταλιστικές τάξεις σε κάθε μια από αυτές τις χώρες. Γιατί; Επειδή σε αυτή την κατεύθυνση σημειωθήκαν διαφοροποιήσεις, διαφοροποιήσεις στη διεξαγωγή της ταξικής πάλης, στο ρόλο των κόμματων σε αυτή την πάλη, στη γραμμή τους στην πάλη για την νίκη, στην απελευθέρωση της χώρας, στην κατάληψη και οργάνωση της κρατικής εξουσίας και στην εδραίωση της λαϊκής δημοκρατίας. Όλο αυτό το προτσές δεν συνέβη με τον ίδιο τρόπο παντού. Συνέβη με διαφορετικούς τρόπους σε διαφορετικές χώρες.

Ας πάρουμε την Γιουγκοσλαβία, για παράδειγμα. Πολύ καιρό πριν φτάσαμε στο συμπέρασμα όχι μόνο ότι δεν οικοδομείται σοσιαλισμός στη Γιουγκοσλαβία τώρα, αλλά ότι ποτέ δεν άρχισε να οικοδομείται, ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γιουγκοσλαβίας δεν ήταν ποτέ Μαρξιστικό-Λενινιστικό, όχι μόνο από τότε που μπήκε επικεφαλής του ο Τίτο αλλά από την εποχή της Κομιντέρν και πριν τον πόλεμο. Από τα επίσημα ντοκουμέντα της Κομιντέρν γνωρίζουμε την αχαλίνωτη φραξιονιστική και Τροτσκιστική δουλεία που γινόταν σε αυτό. Πέτυχε δήθεν την σταθερότητα με την εμφάνιση του Τίτο, αλλά είναι γεγονός ότι ο Τίτο δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένας μεταμφιεσμένος, παλιός Τροτσκιστής πράκτορας του κεφαλαίου.

Οι λαοί της Γιουγκοσλαβίας διεξήγαγαν ηρωικό πόλεμο. Αυτό είναι γεγονός. Υπήρχαν επαναστάτες κομμουνιστές στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Γιουγκοσλαβίας που πάλεψαν ηρωικά. Είναι επίσης γεγονός ότι ο Τίτο ήταν επικεφαλής του κόμματος, επικεφαλής της ηγεσίας του πολέμου, αλλά δεν ήταν Μαρξιστής. Ήταν μεταμφιεσμένος πράκτορας της αστικής τάξης που γνώριζε πώς να κατευθύνει την επιθυμία και το μαχητικό σφρίγος του λαού για την απελευθέρωση της Γιουγκοσλαβίας για την προώθηση των στόχων του, γνώριζε πώς να συμπεριλάβει στο πόλεμο αυτό τους κομμουνιστές και ταυτόχρονα να τους εξαλείψει, γνώριζε πώς να επιλέξει τα σωστά άτομα και να δημιουργήσει ολόκληρη ομάδα μαχητικών και πολιτικών ηγετών που να έχουν τις ίδιες απόψεις με τις δικές του. Στη διάρκεια του πολέμου, δημιούργησε και εδραίωσε το επιτελείο του και την εικόνα του. Ο Τίτο και το επιτελείο του ήταν συγκαλυμμένοι αστοί εθνικιστές σωβινιστές που δρούσαν υπό την καθοδήγηση της Βρετανικής πολιτικής. Αν και ο Τίτο παρουσιάζονταν σαν Μαρξιστής και φίλο-Σοβιετικός, εάν διαβάσουμε εκείνα τα λίγα επίσημα Γιουγκοσλαβικά ντοκουμέντα του καιρού του πολέμου, θα δούμε ότι είχε αντιθέσεις με τους Σοβιετικούς και μετά την απελευθέρωση, ειδικά στο ζήτημα της Venezia Giulia και της Τεργέστης, άσχετα αν είχε δίκιο ή άδικο από εθνικής σκοπιάς σε σχέση με αυτούς τους τόπους, η στάση του ήταν ανοιχτά σοβινιστική, αντί-Σοβιετική και αντί-Σταλινική.

Αργότερα έγινε ξεκάθαρη η φύση των μυστικών στενών δεσμών του Τίτο με τους ιμπεριαλιστές και η επιδίωξή του για ηγεμονική πολιτική στα Βαλκάνια και την Κεντρική Ευρώπη, φυσικά σε συνεργασία με τους Άγγλο-Αμερικανούς, για να εμποδίσει την ανάπτυξη και εδραίωση του σοσιαλισμού στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και στα Βαλκάνια και να προκαλέσει το σπάσιμο της φιλίας τους με την Σοβιετική Ένωση. Στις μέρες μας, ο Τίτο ακόλουθη την ιδία πολιτική με άλλες μορφές. Οι zadruga (αγροτικοί συνεταιρισμοί) από την αρχή ήταν μόνο φάρσα και γρήγορα διαλυθήκαν. Έτσι, ποτέ δεν άρχισε ο σοσιαλισμός στην Γιουγκοσλαβική ύπαιθρο, αλλά αντίθετα δυνάμωνε ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας και αναπτύσσονταν η τάξη των κουλάκων. Κατασχέσεις και εθνικοποιήσεις έγιναν επίσης και στη βιομηχανία, αλλά δεν στόχευαν στο σοσιαλισμό, αν και έγιναν στο όνομα του σοσιαλισμού. Ήταν απλά φυσικό η ιδιοκτησία της αστικής τάξης να περνούσε «στα χέρια του λαού» που αγωνίστηκε, αλλά αυτή η ιδιοκτησία επρόκειτο να εξυπηρετήσει την εδραίωση της εξουσίας της κλίκας, και πολύ γρήγορα, μετά την διακοπή των σχέσεων με μας, με την μορφή τη αυτοδιαχείρισης, θα γινόταν η ιδιοκτησία της νέας εκμεταλλεύτριας και καταπιεστικής τάξης με επικεφαλής τον Τίτο. Μετά τον πόλεμο. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γιουγκοσλαβίας έγινε βοηθός της UDB, του μηχανισμού καταπίεσης, και εκατοντάδες χιλιάδες επαναστάτες που αγωνίστηκαν στο πόλεμο κατηγορηθήκαν ως «Informbureauists» και εξοντώθηκαν. Το πώς εξελίσσονται τα πράγματα σήμερα στη Γιουγκοσλαβία είναι επίσης ολοκάθαρο.

Δεν μας επιτρέπει ο χρόνος και η στιγμή να μιλήσουμε ακόμα και με συντομία για την Βουλγαρία, την Ρουμάνια, την Τσεχοσλοβακία, την Πολώνια κλπ, όπως έκανα για την Γιουγκοσλαβία. Φυσικά κάνατε τις αναλύσεις για αυτές, αλλά γεγονός είναι ότι αν και το προτσές του εκφυλισμού σε κάθε μια από αυτές τις χώρες έχει γενικά ίδιο χαρακτήρα και γνωρίσματα, έχει επίσης και τη δική του απόχρωση και χαρακτηριστικά εξέλιξης που εξαρτώνται από τις συνθήκες που τόνισα προηγουμένως.

Ως αναφορά τη χώρα μας, δεν θέλω να μιλήσω για τον μεγάλο αγώνα που διεξήγαγε το Κόμμα μας για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, αλλά θέλω να σταθώ εν συντομία στο προτσές της ταξικής πάλης που διεξήγαγε το Κόμμα μας και τον δρόμο που ακολούθησε για την εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων.

Επιτρέψτε μου, σύντροφοι, να συνεχίσω την παρουσίαση που δεν τελείωσα χθες.

Η εξάλειψη των εκμεταλλευτριών καπιταλιστικών τάξεων ως τάξεις είναι πολύπλοκο προτσές που ολοκληρώνεται με την οικοδόμηση της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού. Όμως, η πάλη ενάντια στα υπολείμματα των τάξεων που ανατράπηκαν και της ιδεολογίας τους και της κοσμοθεωρίας τους είναι μακροχρόνιο, πολύπλοκο και πολύ δύσκολο προτσές. Πως πραγματοποιήθηκε αυτό το προτσές στη χώρα μας και τι αποτελέσματα επιτύχαμε;

Οι εκμεταλλεύτριες τάξεις δεν μπορεί να εξαλειφθούν αμέσως, είτε στη χώρα μας είτε σε άλλες σοσιαλιστικές χώρες. Απαιτείται μια άγρια πολιτική και ιδεολογική πάλη, βίαιος πόλεμος με όπλα, αμείλικτη και συνεχής ταξική πάλη κάτω από την αταλάντευτη καθοδήγηση του Μαρξιστικού-Λενινιστικού κόμματος έτσι ώστε το προλεταριάτο να αποσπάσει με τη βία την πολιτική εξουσία από τα χέρια της εκμεταλλεύτριας καπιταλιστικής τάξης και να εδραιώσει το κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου για να εξαλείψει την οικονομική βάση της εκμεταλλεύτριας τάξης και της ατομικής ιδιοκτησίας γενικά, για να εξαλείψει τις καπιταλιστικές σχέσεις παράγωγης και να εδραιώσει τις σοσιαλιστικές σχέσεις ιδιοκτησίας και τις σοσιαλιστικές σχέσεις παράγωγης, για να μετατρέψει την υπάρχουσα σοσιαλιστική ιδιοκτησία σε ιδιοκτησία όλου του λαού∙ και ταυτόχρονα, να οικοδομήσει νέο σοσιαλιστικό εποικοδόμημα, εξαλείφοντας εκ βάθρων τα υπολείμματα της αστικής και μικροαστικής πολιτικής και ιδεολογίας από την συνείδηση του λαού.

Το προτσές της εξάλειψης των εκμεταλλευτριών τάξεων δεν είναι μόνο εξαιρετικά δύσκολο, αλλά εξαρτάται επίσης και από μερικούς παράγοντες:

1. Την δύναμη και την πολύπλευρη οργάνωση της καπιταλιστικής εκμεταλλεύτριας τάξης.
2. Την βιαιότητα και την σφοδρότητα της ένοπλης εξέγερσης για την κατάληψη της εξουσίας από το προλεταριάτο, την καθαρότητα και σαφήνεια της γραμμής, την αποφασιστικότητα και την εξυπνάδα με την όποια συνεχώς και αταλάντευτα εφαρμόζεται από το Μαρξιστικό-Λενινιστικό κομμουνιστικό ή εργατικό κόμμα που είναι επικεφαλής του αγώνα της απελευθέρωσης, την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού μετά την κατάληψη της εξουσίας και την πολιτική και στρατιωτική ήττα των καπιταλιστικών εκμεταλλευτριών τάξεων.
3. Η συνεπής οικοδόμηση της σοσιαλιστικής βάσης και εποικοδομήματος, στη βάση των αρχών του Μαρξισμού-Λενινισμού και των πραγματικών υλικών συνθηκών της χώρας, διατηρώντας πάντα την δικτατορία του προλεταριάτου ως κοφτερό όπλο και έχοντας την ταξική πάλη σαν την κύρια κινητήρια δύναμη μέχρι την εξάλειψη του παγκόσμιου καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση του κομμουνισμού.

Για να κατανοήσουμε πραγματικά την εξέλιξη της ταξικής πάλης για την εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων στη χώρα μας, πρέπει να γνωρίζουμε την κατάσταση αυτών των τάξεων πριν τον πόλεμο και στη διάρκεια του πολέμου, την οικονομική, πολιτική και ιδεολογική τους δύναμη, την επιρροή τους στην πλατιές μάζες του λαού πριν και μετά την απελευθέρωση.

1. Η Αλβανία ήταν πάντα μια χώρα καταλυμένη από ξένους εχθρούς που την εκμεταλλεύονταν μέχρι το μεδούλι. Η «ανεξαρτησία» της αποκτήθηκε αργότερα, και τότε ακόμα, αν δεν ήταν καταλυμένη ντε γιούρε, ήταν ντε φάκτο καταλυμένη οικονομικά και πολιτικά. Αυτή η κατάσταση καθόρισε την φύση, την δύναμη και την ανάπτυξη του Οθωμανικού φεουδαρχισμού της εκμεταλλεύτριας τάξης της χώρας που υποστήριζε την πολιτική των κατακτητών, την αποικιακή πολιτική των ξένων προς μια χώρα με πολύ καθυστερημένη οικονομία, για την οποία δεν έγινε η παραμικρή προσπάθεια για μπει στο δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Όποτε, αν και οι φεουδάρχες αφέντες διατήρησαν την κυριαρχία τους στη γη, στα ακίνητά τους και στην αγροτιά, χάρη στους στρατούς των διαφόρων κατακτητών, εκφυλίστηκαν σαν τάξη και οδηγούνταν προς την πλήρη εξαφάνιση.
2. Για αιώνες ο Αλβανικός λαός συνεχώς αγωνίζονταν, εξεγείρονταν και ξεσηκώνονταν εναντία στους κατακτητές, ενάντια στους φεουδάρχες αφέντες όπως επίσης και ενάντια στη θρησκεία. Μπορούμε να πούμε ότι αυτός ήταν ένας συνεχής αντιαποικιακός, αντιιμπεριαλιστικός πόλεμος και ταυτόχρονα μια αντί-φεουδαρχική ταξική πάλη.
   Η πάλη του λαού μας, η πάλη των αγροτών και των βοσκών, είναι πολύ ενδιαφέρουσα ως αναφορά την διπλή ή καλύτερα την τριπλή απελευθέρωση από τους ξένους, τους ντόπιους τσιφλικάδες και φεουδάρχες αφέντες και από την θρησκεία, που υπηρετούσε τους δυο προηγούμενους. Όποτε, ο λαός ήταν συνεχώς σε πάλη ενάντια στην βάση και το εποικοδόμημα του φεουδαρχικού συστήματος του κατακτημένου από ξένους, σε ένοπλη πάλη ή παθητικό αγώνα, σε πολίτικο και ιδεολογικό αγώνα. Αυτό συντηρούσε τις φλόγες του αγώνα της απελευθέρωσης, της ταξικής πάλης και της πάλης ενάντια στη φεουδαρχική βαρβαρότητα και συνεισέφερε στη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά επηρέασε επίσης και την οικονομική και πολιτική εξουσία της φεουδαρχικής τάξης που έγινε εξαιρετικά αδύναμη από οικονομική άποψη και άρχισε να πουλά την γη και τα ακίνητα εν μέρει στους μεσαίους αγρότες και εν μέρει στους χονδρέμπορους της πόλης που αποκτούσαν δύναμη.
3. Η ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Αλβανίας του 1912 και όλη η δραστηριότητα της χώρας μέχρι την Ιταλική κατάληψη το 1939 δεν έφεραν μεγάλη αλλαγή στη αριθμητική αναλογία των τάξεων. Μετά από μια σειρά σκαμπανεβάσματα, πήρε την εξουσία ο Ζώγου, ο χρεοκοπημένος εκπρόσωπος του χρεοκοπημένου φεουδαρχισμού. Η κλίκα του Ζώγου υποστηρίχτηκε από ξένο στρατό μισθοφόρων και από την φασιστική Ιταλία, στην οποία πούλησε δικαιώματα εκμετάλλευσης ορυχείων και γης και παρέδωσε την οργάνωση του στρατού και της χωροφυλακής, επιτρέποντάς την να προετοιμάσει τη χώρα μας για την επικείμενη κατάληψη και για να την χρησιμοποιήσει σαν πολεμική βάση για τους μελλοντικούς πολέμους του φασισμού.
   Ο πληθυσμός των πόλεων σχετικά αυξήθηκε από άνεργους αγρότες που παράτησαν την ύπαιθρο οι όποιοι ήταν εξαθλιωμένοι περισσότερο από πριν. Εκείνοι οι γαιοκτήμονες και οι φεουδάρχες αφέντες που ήταν γύρω από τον Ζώγου ζούσαν από το ενοίκιο της γης που είχαν ακόμα στην κατοχή τους, που συνέχισαν να την πουλούν στους πλούσιους αγρότες οι οποίοι καταπίεζαν τους φτωχούς και μεσαίους αγρότες. Αυτοί οι αγάδες της υπαίθρου και των πόλεων έγιναν οι υποστηριχτές του καθεστώτος του Ζώγου.
   Στις πόλεις άρχισε να αναζωογονείται το εμπόριο διαμέσου τρομερής κερδοσκοπίας στις σχέσεις μεταξύ πόλης και χωριού, με την τοκογλυφία, την αγορά και πώληση γης, και την εκμετάλλευση της ενοικίασης της γης, χωρίς να γίνει ούτε η παραμικρή επένδυση στην γεωργία. Εκείνοι οι κερδοσκόποι χονδρέμποροι, που υποστήριζαν το φεουδαρχικό μισό-αποικιακό καθεστώς, ήταν σχετικά λίγοι αριθμητικά και δεν είχαν μεγάλη οικονομική δύναμη. Η κύρια δραστηριότητα των μεγάλων χονδρεμπόρων που αποτελούσαν τους υποστηρικτές το καθεστώς ήταν η τοκογλυφία και είχαν το προνόμιο της μονοπώλησης των εισαγωγών και εξαγωγών, στο βαθμό που τους επέτρεπε η κερδοσκοπία των φασιστικών εμπορικών εταιριών και η αθλία κατάσταση της χώρας.

Η αστική τάξη των έμπορων, που οι δουλείες τους πήγαιναν καλά, έδειξαν λίγο ή καθόλου ενδιαφέρον για την επένδυση κεφαλαίων έτσι ώστε να αναπτυχθεί κάπως η βιομηχανία, και για αυτό βλέπουμε στην διάρκεια αυτής της περιόδου δεν δημιουργήθηκε ούτε έστω και μια μικρή βιομηχανία, με εξαίρεση κάποιων μικρών εργοστασίων τσιγάρων, ένα μικρό εργοστάσιο τσιμέντου, ενός ζυθοποιείου ή ενός ελαιοτριβείου, και ακόμα και αυτές οι επιχειρήσεις ήταν κοινή ιδιοκτησία με τους Ιταλούς καπιταλιστές. Οι χαμηλές τιμές των Ιταλικών ειδών εξαθλίωσαν τα καταστήματά μας, επέτρεψαν την κερδοσκοπία μέσω της τοκογλυφίας των έμπορων που, μαζί με τον Ζώγου και την κλίκα του, συντόνισαν τους στόχους τους ιδιοποιούμενοι τα πλούτη της χώρας και εξάγοντάς τα στην Ιταλία. Τα μόνα βιομηχανικά προϊόντα τα προμήθευε η χειροτεχνία, αλλά ήταν πολύ υπανάπτυκτη και εξαιρετικά φτωχή σαν αποτέλεσμα της φτώχειας του λαού, των βαριών φόρων και του Ιταλικού ντάμπινγκ. Η μικροαστοί της πόλης βρίσκονταν σε άθλια κατάσταση, τα μόνα μέσα επιβίωσής τους ήταν η μικρής κλίμακας κερδοσκοπία και η απασχόλησή τους ως υπάλληλοι. Όσο για τους διανοούμενους, η μόνη πηγή επιβίωσής τους ήταν η απασχόλησή τους στην γραφειοκρατική διοίκηση του καθεστώτος, μια χρεοκοπημένη γραφειοκρατία που δεν πλήρωνε τους μισθούς τους για δέκα μήνες στη σειρά.

Η μεγάλη μάζα του λαού, η φτωχή και μεσαία αγροτιά, οι πλατιές εργαζόμενες μάζες της πόλης, οι φτωχοί, οι εργάτες και οι χειροτέχνες, ήταν σε ανοιχτή ταξική πάλη ενάντια στην κλίκα του Ζώγου, τους κερδοσκόπους χοντρεμπόρους και μισό – χοντρεμπόρους, την μισοφεουδαρχική πλούσια αστική τάξη της πόλης και του χωριού. Οπότε η χρονική περίοδες και ήταν πολύ μικρή και τα υπολείμματα της τάξης των φεουδαρχών και της αστικής τάξης που αναπτύσσονταν στο χωριό και την πόλη αποδείχθηκαν ανίκανα να ισχυροποιήσουν τις θέσεις τους σαν κυρίαρχη τάξη, πρώτ’ από’ όλα λόγω της ταξικής αντίστασης των προλεταριακών μαζών της πόλης και του χωριού, και λόγω της οικονομικής αδυναμίας της φεουδαρχικής και της αστικής τάξης, την μεγάλη πολιτιστική και τεχνολογική καθυστέρησή τους, την μεσαιωνική κοσμοθεωρία τους και την πολιτική τους της υποδούλωσης στο Ιταλικό φασιστικό κεφάλαιο, που είχε τους προκαθορισμένους στόχους του για την πλήρη αποικιοποίηση της Αλβανίας, στόχους που προσπάθησε να επιτύχει αργότερα, αλλά που ήρθε αντιμέτωπο με την ηρωική πάλη του Αλβανικού λαού που καθοδηγούνταν από το Κομμουνιστικό Κόμμα του.

Με δυο λόγια, μπορούμε να πούμε ότι η κατάληψη της χώρας μας από τη φασιστική Ιταλία βρήκε την καπιταλιστική εκμεταλλεύτρια τάξη της πόλης και του χωριού σε κατάσταση χάους, αδύναμη πολιτικά και οικονομικά∙ δεν ήταν ιδιοκτήτης της εξορυκτικής βιομηχανίας, επειδή η Ιταλία είχε δικαιώματα εκμετάλλευσης σε όλα τα υπάρχοντα ορυχεία∙ δεν είχε βιομηχανία, επειδή, όπως είπα, ασχολούνταν μόνο με το εμπόριο, την τοκογλυφία και την ενοικίαση της γης. Αυτή η νέα αστική τάξη της πόλης και του χωριού που αναπτύσσονταν, ήταν οπισθοδρομική, χωρίς κουλτούρα και εκπαίδευση, φιλάργυρη στην θεμελιωδέστερη ουσία της, χωρίς πολιτική οργάνωση και πρωτόγονη και βάρβαρη προς πλατιές μάζες του λαού∙ συμμάχησε με την κλίκα του Ζώγου και την κυβέρνησή του, συχνά όχι επειδή συμφωνούσε σε όλα μαζί της, αλλά επειδή χάρη σ’ αυτή την κλίκα, τη χωροφυλακή της και τους δεσμούς που είχε με την φασιστική Ιταλία, η νέα αστική τάξη της χώρας μας μπορούσε να συνεχίζει την κερδοσκοπία της και τον πλουτισμό της.

Συνεπώς, η ιδεολογία του καθεστώτος Ζώγου και της καπιταλιστικής εκμεταλλεύτριας τάξης της χώρας μας ήταν η ληστεία, η κερδοσκοπία, το πλιάτσικο, το μαστίγιο, η τρομοκρατία και η προδοσία. Η εξέλιξη της εκμεταλλεύτριας τάξης της χώρας μας σε καπιταλιστική τάξη δεν μπορεί να μπει στην ίδια μοίρα με τις άλλες καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης.

Μετά την κατάληψη της Αλβανίας, η φασιστική Ιταλία προσπάθησε να δέσει στο άρμα της τα υπολείμματα του φεουδαρχισμού, την τάξη των αστών χονδρεμπόρων, τους αγάδες της πόλης και του χωριού με σκοπό να προωθήσει τα συμφέροντα της αποικιοποίησης και του πολέμου.

Πράγματι τους κέρδισε και τους έθεσε στις υπηρεσίες της εναντία στον Εθνικό Απελευθερωτικό Πόλεμο του λαού καθοδηγούμενος από το Κομμουνιστικό Κόμμα Αλβανίας.

Η φασιστική Ιταλία ήταν οικονομικά ανίκανη να κάνει επενδύσεις στην οικονομία της Αλβανίας, και σε αυτήν την περίπτωση, οι συνθήκες του πολέμου δεν επέτρεψαν κάτι τέτοιο, έτσι, μετά την κατάληψη της χώρας, ενδιαφέρονταν κυρίως για στρατιωτικά έργα, αυξάνοντας σε κάποιο βαθμό της εξόρυξη πετρελαίου, αλλά μονό στην Kugova, στην εξασφάλιση ειρήνης στα μετόπισθέν της στην Αλβανία και στην καταλήστεψη όποτε μπορούσε να απλώσει τα χέρια της στη χωρά μας. Η Ιταλία έλπιζε ότι θα κέρδιζε τον πόλεμο και η Αλβανία θα παρέμενε μόνιμα αποικία της. Το ερέθισμα που έδωσαν οι κατακτητές στις Αλβανικές εκμεταλλεύτριες τάξεις με το κερδοσκοπικό εμπόριο μεταξύ Αλβανίας και Ιταλίας και μέσω αυτής της κερδοσκοπίας μετέτρεψαν αυτή την τάξη σε πράκτορά τους για την ισχυροποίηση της Ιταλικής κυριαρχίας στην Αλβανία, για την πώληση γης στους Ιταλούς, για την στρατολόγηση μισθοφόρων για να τους ρίξουν σε πόλεμο ενάντια στο λαό που πολεμούσε.

Άρα, οι Ιταλοί κατακτητές έκαναν πλούσιους κάποιους κερδοσκόπους, που ποτέ δεν σκεφτήκαν να κάνουν επενδύσεις στη χώρα, αλλά σκέφτονταν μόνο τη συσσώρευση χρυσαφιού, καταχωνιάζοντάς το ή στέλνοντάς το στο εξωτερικό για τα άσχημα χρόνια που θα έρχονταν. Ο φασισμός προσπάθησε να δώσει σε αυτή την τάξη την σημαία της φασιστικής ιδεολογίας και να συγκεντρώσει γύρω της ανθρώπους με σκοπό την εδραίωση των πολιτικών θέσεων αυτής της τάξης. Όμως, ο αγώνας μας ανέτρεψε ολοκληρωτικά αυτό το σχέδιο. Η σημαία του φασιστικού κόμματος αντικαταστάθηκε από τη σημαία του Balli Kombelar και κάποιων άλλων «κομμάτων» που ξεφύτρωσαν σαν μανιτάρια. Με την παρότρυνση του Ιταλικού και Γερμανικού φασισμού, η Αλβανική αντίδραση προσπάθησε να δημιουργήσει δική της ταξική «ιδεολογία» μέσω εκείνων των προδοτικών οργανώσεων που δημιουργήθηκαν για να βοηθήσουν τους κατακτητές και για να αγωνιστούν εναντίον του Κόμματός μας και του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου. Αυτή ήταν η τελευταία απεγνωσμένη προσπάθεια που έκαναν ο φασισμός και η Αλβανική αντίδραση ενάντια στον πόλεμο του λαού μας που καθοδηγούνταν από το Κόμμα μας. Αυτή ήταν η τελευταία απεγνωσμένη προσπάθειας που έκανε ο φασισμός και η Αλβανική αντίδραση ενάντια στο πόλεμο του λαού που καθοδηγούνταν από το Κόμμα. Αυτή η προσπάθειά τους πνίγηκε στο αίμα, και η Αλβανική αντίδραση, μαζί με τους κατακτητές, δέχτηκαν το τελευταίο θανάσιμο χτύπημα. Οι εκμεταλλεύτριες τάξεις της χώρας μας έπαθαν την πιο μεγάλη, που δεν μπορούσαν ούτε να φανταστούν, πολιτική, στρατιωτική και οικονομική ήττα. Έχασαν για πάντα την πολιτική και στρατιωτική τους εξουσία. Η επανάσταση θριάμβευσε. Ο Εθνικός Απελευθερωτικός Πόλεμος, καθοδηγούμενος από το Κόμμα, έδιωξε τους κατακτητές και εγκαθίδρυσε το καθεστώς της λαϊκής δημοκρατίας, την δικτατορία του προλεταριάτου.

Έτσι, ο Εθνικός Απελευθερωτικός Πόλεμος ξεσκέπασε στα μάτια του λαού την εκμεταλλεύτρια τάξη που πουλήθηκε στους αιμοσταγείς κατακτητές και καταπιεστές του λαού. Η πολιτική και η δράση του Κόμματός μας επικεφαλής του λαού ανάγκασε αυτή την τάξη να πάρει θέση και να βγάλει την μάσκα της, ανελέητα πάλεψε ένοπλα εναντίον της, της έδωσε αμέτρητα χτυπήματα στη κατεύθυνση της βιολογικής εξάλειψης μεγάλου αριθμού ηγετών της (τα υπολείμματα αναγκάστηκαν να φύγουν από την χώρα με πλοία των κατακτητών), έκανε βαθιά και οξεία διαφοροποίηση ανάμεσά τους [differentiation ] και έτσι ετοίμασαν το έδαφος για την εδραίωση της δικτατορίας του προλεταριάτου, για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και την πλήρη εξάλειψη στη χώρα μας των εκμεταλλευτριών καπιταλιστικών τάξεων ως τάξεις.

Πως εξελίχθηκε το προτσές μετά την κατάληψη της εξουσίας από τον λαό; Πως οργάνωσε το Κόμμα και καθοδήγησε τον περιορισμό και τελικά την εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων ως τέτοιες;

Τα διαφορετικά σταδία αυτού του μεγάλου προτσές αναλύθηκαν με Μαρξιστική-Λενινιστική μέθοδο σε πολλά σημαντικά ντοκουμέντα του Κόμματός μας. Θα σταθώ εν συντομία στα κύρια σημεία.

Το πολιτικό προτσές ενάντια στην αντίδραση και στους συνεργάτες των κατακτητών συνεχίστηκε χωρίς διακοπή να γίνεται πιο έντονο από τις πρώτες μέρες μετά την Απελευθέρωση. Εκτός από τα βαριά χτυπήματα που δέχτηκαν οι εκμεταλλεύτριες τάξεις στη διάρκεια του πολέμου, δέχτηκαν και άλλα συντριπτικά χτυπήματα από τα λαϊκά δικαστήρια που δημιουργήθηκαν σε όλη την Αλβανία αμέσως μετά την Απελευθέρωση. Συνελήφθησαν όλοι οι συνεργάτες των κατακτητών και πέρασαν από δίκη.

Το αδιάκοπο πολιτικό τους ξεσκέπασμα και ο φόβος και τρόμος τους για τα λαϊκά δικαστήρια αποσύνθεσαν τις τάξεις των εχθρών. Η δικτατορία του προλεταριάτου χτύπησε ανελέητα τους εχθρούς του λαού, αποκάλυψε τα σχεδία των Άγγλο-Αμερικανών, πέρασε από δίκη τους πράκτορές τους και τους καταδίκασε.

Τα αποφασιστικά, δίκαια, επαναστατικά χτυπήματα ενάντια στους εχθρούς του λαού μεγάλωσαν ακόμα πιο πολύ τον ενθουσιασμό και την εμπιστοσύνη του λαού στο Κόμμα, στο κράτος και στα όπλα της δικτατορίας του προλεταριάτου, και δημιούργησαν υψηλή επαναστατική επαγρύπνηση μέσα στο λαό που σφυρηλατούνταν [η επαναστατική επαγρύπνηση] κάθε μέρα και έγινε ισχυρό πολιτικό όπλο των πλατιών μαζών ενάντια στον ταξικό εχθρό και στους εχθρούς από το εξωτερικό.

Δε θα μιλήσω πολύ για την τις πλατιάς κλίμακας εθνικοποιήσεις που έγιναν μετά την Απελευθέρωση, αλλά θα μιλήσω αναλυτικά για τα πολιτικά και οικονομικά μέτρα που πάρθηκαν ενάντια στην καπιταλιστική τάξη της πόλης και του χωριού που έδωσε ώθηση στο προτσές της εξάλειψής της ως εκμεταλλεύτρια τάξη.

Επιβλήθηκαν έκτακτοι φόροι στους εμπόρους και βιομηχάνους που είχαν βγάλει μεγάλα κέρδη στη διάρκεια του πολέμου σε βάρος του λαού. Ήταν ένα ριζοσπαστικό οικονομικό μέτρο που, στην πραγματικότητα, οδήγησε στην δήμευση της ακίνητης και κινητής περιουσίας τους. Η πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων πέρασαν από δίκη και φυλακιστήκαν, επειδή η δημευμένη περιουσία δεν κάλυπτε το ποσό των φόρων που τους επιβλήθηκαν και η απόφαση των δικαστηρίων αναθεωρούνταν μόνο όταν ο κατηγορούμενος πλήρωνε όλους τους φόρους, δηλ. μόνο όταν θα εμφάνιζαν το χρυσάφι που είχαν βάλει στην άκρη. Αυτό ήταν μέτρο μεγάλης οικονομικής και πολιτικής σημασίας, επειδή εξάλειψε σημαντικά καπιταλιστικά στοιχειά χωρίς όμως ακόμα την εξάλειψή τους σαν τάξης. [ This was a measure of great economic and political importance, because it removed a major capitalist element without, however, as yet liquidating the bourgeoisie as a class.]

Δεν εφαρμόσαμε την πολιτική της εξάλειψης προς εκείνους τους εμπόρους που δεν συγκέντρωναν τις προϋποθέσεις για τους έκτακτους φόρους και που ήταν κυρίως μικροί έμποροι, ωστόσο, σύμφωνα με τις οικονομικές και πολιτικές συνθήκες εκείνης της εποχής, εφαρμόσαμε για αυτούς αυστηρό έλεγχο και περιορισμούς, με σκοπό να φράξουμε τον δρόμο προς την κερδοσκοπία. Παράλληλα με της εδραίωση και δυνάμωμα του σοσιαλιστικού τομέα, παλέψαμε να πετύχουμε το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της μικρής κλίμακας παραγωγών της πόλης. Ο οπορτουνιστής Σεϊφουλα Μαλεσόβα προσπάθησε να διαστρεβλώσει το σωστό προτσές υποστηρίζοντας ότι “θάπρεπε να δοθεί βοήθεια από τον σοσιαλιστικό τομέα στον ιδιωτικό με πιστώσεις και υλικά, και θάπρεπε, με αυτόν τον τρόπο, να πραγματοποιηθεί η ειρηνική ενσωμάτωση του καπιταλισμού στο σοσιαλισμό.” Η αντιμαρξιστική θεωρία του απορρίφτηκε από το Κόμμα, ξεσκεπάστηκε στον λαό και ο Σεϊφουλα Μαλεσόβα αποβλήθηκε από το Πολιτικό Γραφείο της Κεντρικής Επιτροπής και το Κόμμα.

Μετά από λίγο καιρό, άδειασαν τα καταστήματα των μικρών και μεσαίων εμπόρων, που ασχολούνταν με βιομηχανικά είδη που απέμειναν από την περίοδο του πολέμου και πριν από αυτόν· δεν μπορούσαν πλέον να αγοράζουν αγαθά από το εξωτερικό επειδή το εξωτερικό εμπόριο και το χοντρεμπόριο ήταν μονοπώλιο του κράτους· ο τομέας της χειροτεχνίας, που δεν έγινε ακόμα συνεταιριστικός, δεν ήταν σε θέση να τους εφοδιάζει· κατά συνέπεια, μετά από μερικές μάταιες προσπάθειες, οι περισσότεροι αναγκάστηκαν να κλείσουν τα καταστήματά τους, να παρατήσουν το εμπόριο και να δουλέψουν στην παραγωγή.

Στη διάρκεια αυτής της περιόδου, εκτός από το σοσιαλιστικό τομέα, δημιουργήθηκε παντού και ο λαϊκός σοσιαλιστικός τομέας έλεγχου καταναλωτικών συνεταιρισμών, οργανωθήκαν οι συνεταιρισμοί χειροτεχνών και άρα, όπως θα δούμε, σταδιακά ο σοσιαλιστικός τομέας και ο συνεταιριστικός εξάλειψαν τη συντριπτική πλειοψηφία των ιδιωτικών καπιταλιστικών στοιχείων στη σφαίρα κυκλοφορίας των εμπορευμάτων. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι στα 1955 είχε εξαλειφθεί σχεδόν όλη η μικρής κλίμακας βιομηχανική παραγωγή και την θέση της πήραν οι συνεταιρισμοί χειροτεχνίας. Ακόμα και εκείνοι οι λίγοι μικροί καταστηματάρχες που πουλούσαν φρούτα, λαχανικά και κρέας που τους επιτρέψαμε να συνεχίσουν το εμπόριό τους, οργανωθήκαν σε κολεκτίβες εμπορίου ελεγχόμενες από το κράτος.

Έτσι εξελίχθηκε το προτσές της εξάλειψης των εκμεταλλευτριών τάξεων και, με αποτέλεσμα, τα καπιταλιστικά στοιχεία να εξαλειφθούν οριστικά πολιτικά και οικονομικά, να μην αποτελούν πια εκμεταλλεύτρια τάξη όπως πριν. Για αυτό λέμε ότι δεν υπάρχουν πια εκμεταλλεύτριες τάξεις στη χώρα μας, επειδή εξαλείφθηκαν σαν τέτοιες, ότι υπάρχουν μόνο υπολείμματα αυτών των τάξεων, αλλά παρά τα χτυπήματα που δέχτηκαν, αυτά τα στοιχεία ονειρεύονται την παλινόρθωση.

Πως εξελίχθηκε αυτό το προτσές στην ύπαιθρο; Η εργαζόμενη αγροτιά μας είναι πολύ πατριωτική και με ενθουσιασμό επαναστατική. Συμμετείχε πλατιά στον Εθνικό Απελευθερωτικό Πόλεμο. Είχε μεγάλη εμπιστοσύνη στη γραμμή του Κόμματος στην οποία παρέμεινε πιστή. Ήταν και είναι ολόψυχα υπέρ της συμμαχίας με την εργατική τάξη, κατανοεί καθαρά και δέχεται χωρίς κανένα δισταγμό την εργατική τάξη ως επικεφαλής σε αυτή την συμμαχία. Είναι πιστή στη δικτατορία του προλεταριάτου.

Σε αυτές τις συνθήκες η επαναστατική μας αγροτιά με αρχαίες παραδόσεις, έγινε, με την καθοδήγηση του Κόμματος, ένας από τους αποφασιστικούς παράγοντες της νίκης: την απελευθέρωση της χώρας μας και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, ειδικά στην ύπαιθρο.

Δεν θα μιλήσω για πολύ σχετικά με την Αγροτική Μεταρρύθμιση που ολοκληρώθηκε τα πρώτα χρόνια μετά την Απελευθέρωση, μεταρρύθμιση που απαλλοτρίωσε και τη γη και τα ζώα των μπέϊδων και των αγάδων της πόλης και του χωριού, που μοίρασε τη γη και τα ζώα στους φτωχούς αγρότες, και ταυτόχρονα δημιούργησε τις προϋποθέσεις για τον σοσιαλιστικό τομέα της γεωργίας.

• Αυτή την περίοδο, εφαρμόστηκε πλήρως και χωρίς καθυστέρηση ο προσανατολισμός του Κόμματος για την ολόπλευρη πολιτική απομόνωση και οικονομικό περιορισμό των κουλάκων, που αποτελούσαν την τελευταία εκμεταλλεύτρια τάξη και την ενδεχόμενη υποστήριξη της ταξική αντίστασης ενάντια στην Αγροτική Μεταρρύθμιση, και, αργότερα, ενάντια στην κολλεκτιβοποίηση της γεωργίας. Η Αγροτική Μεταρρύθμιση επίσης περιόρισε κάπως ορισμένους μεσαίους αγρότες που δεν ήταν κουλάκοι, αλλά που είχαν την τάση να πλουτίσουν. Ωστόσο, διεξάγονταν με επιτυχία σωστή πάλη για την ενότητα των μεσαίων αγροτών και των φτωχών αγροτών ενάντια στους κουλάκους και για την υποστήριξη της κολλεκτιβοποίησης. Το Κόμμα διεξήγαγε σωστή πολιτική, ιδεολογική και οικονομική πάλη [ταξικής] διαφοροποίησης στο χωριό.

Η κολλεκτιβοποίηση της γεωργίας ήταν μεγάλη επανάσταση στο χωριό που συνεχίστηκε για μερικά χρόνια. Πέρασε από διάφορα στάδια και διεξήχθη συνετά, με μεγάλη προσοχή, πείθοντας τους αγρότες και χωρίς κανένα εξαναγκασμό ή βία, κάνοντας πολύ εντατική και συνεχή δουλειά, αρχίζοντας από τα πεδινά, στις ζώνες με τις πιο κατάλληλες κοικωνικοικονομικές συνθήκες. Οι αγρότες πήραν μεγάλη οικονομική βοήθεια από το κράτος, πήραν αγροτικές πιστώσεις και προστασία της γης και αναλήφθηκαν αρδευτικά πλάνα κλπ, κλπ, κλπ. Με αυτόν τον τρόπο η κολλεκτιβοποίηση ολοκληρώθηκε με επιτυχία. Η γη δεν εθνικοποιήθηκε αμέσως, αλλά διάμεσου της πραγματοποίησης της Αγροτικής Μεταρρύθμισης καταργήθηκε η μεγάλη ιδιοκτησία γης, περιορίστηκε εξαιρετικά η βάση της ανάπτυξης του καπιταλισμού στο χωρίο και η κολλεκτιβοποίηση προχώρησε χωρίς την χρησιμοποίηση ενδιάμεσων μορφών με βάση το ενοίκιο κλπ. αλλά άμεσα, μέσω πέρα για πέρα σοσιαλιστικών μορφών κολλεκτιβοποίησης.

Παράλληλα με την ταξική πάλη στην πόλη, η ταξική πάλη στο χωριό διεξάγονταν με επιτυχία μέσω αυτού του σπουδαίου προτσές. Αυτή η ταξική πάλη οδήγησε στη βαθμιαία εξάλειψη των κουλάκων ως εκμεταλλεύτρια καπιταλιστική τάξη στο χωριό.

Οι παρακάτω είναι κάποιοι αριθμοί που δείχνουν αυτό το προτσές της απομόνωσης και εξάλειψης των κουλάκων:

Η Μεταρρύθμιση της Γης απαλλοτρίωσε περίπου 5000 κουλάκους (κουλάκικα νοικοκυριά). Το 1947, υπήρχαν ακόμα περίπου 2000 κουλάκικα νοικοκυριά. Οι φόροι που επιβλήθηκαν σε αυτά τα νοικοκυριά ήταν 50-100 τα εκατό υψηλότεροι από τους κανονικούς, χωρίς να αναφέρουμε τους άλλους περιορισμούς, υποχρεώσεις και πολιτικούς περιορισμούς.

Περίπου 500 κουλάκικες οικογένειες έφυγαν από τα χωριά στο διάστημα 1950 – 1951. Το 1955 η γη που κατείχαν οι κουλάκοι αποτελούσε το 1,7 τα εκατό της συνολικής γεωργικής γης της χώρας· η παραγωγή σιτηρών αυτής της γης ήταν το 1,9 τα εκατό του σύνολου των παραγόμενων σιτηρών· είχαν 2.200 βοοειδή και βουβάλια, 1.900 αγελάδες και 20.000 πρόβατα και κατσίκια.

Μέχρι το 1955, πανω από 560 από τα 2000 πραγματικά κουλάκικα νοικοκυριά δεν είχαν καθόλου ζώα και και τα μισά από αυτά τα νοικοκυριά κατείχαν 2 με 3 εκτάρια γης και όχι πάνω από 100 πρόβατα [το καθένα].

Το 1962 υπήρχαν 1.326 κουλάκικες οικογένειες συνολικά, που κατείχαν 2.391 εκτάρια γης, 1.645 κεφάλια βοοειδή και 12.432 πρόβατα και κατσίκια. Αποτελούσαν περίπου το 0,7 τα εκατό του συνολικού αριθμού των αγροτικών νοικοκυριών.

Αυτά τα ποσοστά μειώθηκαν ακόμα πιο πολύ στα χρόνια μας.

Σαν συμπέρασμα, τα καπιταλιστικά στοιχεία δεν αποτελούν τάξη ούτε και στο χωριό.

Δεν πρόκειται να μιλήσω για την ταξική πάλη στο χωριό που συνεχίζεται και θα συνεχίζεται, ή για την εντατική πολιτική δουλειά του Κόμματος μέσα σε αυτά τα στοιχεία, και ιδιαίτερα στην νεολαία με κουλάκικη καταγωγή, στην επαναδιαπαιδαγώγισή τους, την διαφοροποίηση κλπ, κλπ.

Ως αποτέλεσμα αυτού του σπoυδαίου αγώνα, η κατάσταση της σύνθεσης των τάξεων στη χώρα μας το 1960 ήταν όπως παρακάτω:

Εργατική τάξη		22,5	Τα εκατό
Συνεταιρισμένη αγροτιά		62,7	Τα εκατό
Διανόηση		13,6	Τα εκατό
Υπολείμματα των εκμεταλλευτριών τάξεων, που μοιράζονται όπως παρακάτω:		1,1	Τα εκατό
Κουλάκοι		0,8	Τα εκατό
Κερδοσκοπικά στοιχεία στην πόλη		0,3	Τα εκατό
Το ειδικό βάρος του σοσιαλιστικού τομέα το 1960
Εθνικό εισόδημα		90	Τα εκατό
Συνολική βιομηχανική παραγωγή		99	Τα εκατό
Χοντρικό εμπόριο		100	Τα εκατό
Λιανικό εμπόριο		90	Τα εκατό
Συνολική αγροτική παραγωγή		80	Τα εκατό

Αυτές είναι οι συγκεκριμένες επιτυχίες ως αναφορά την κατάσταση των τάξεων στη χώρα μας, επιτυχίες που μας επιτρέπουν να πούμε ότι εξαλείφθηκε η αστική καπιταλιστική τάξη στη χώρα μας ως η κύρια εκμεταλλεύτρια τάξη. Όμως υπάρχουν στοιχεία και υπολείμματα αυτής της τάξης. Δεν εξαλείφθηκαν βιολογικά και δεν τέθηκε πότε ζήτημα για αυτό. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι αυτά τα στοιχεία δεν σηκώνουν κεφάλι, αλλά υποτάσσονται στους νόμους του προλεταριακού κράτους και παράτησαν την εχθρική δραστηριότητα. Δημιουργήσαμε τις δυνατότητες για αυτούς να εργαστούν και να δουλέψουν όπως ο καθένας, αλλά χωρίς να χαλαρώνουμε την επαγρύπνησή μας ή χωρίς να τους σφίγγουμε τα λουριά όταν είναι αναγκαίο· όσο για τα παιδιά τους, φροντίζουμε να τα εκπαιδεύουμε στο νέο πνεύμα.

Ως αναφορά την πολίτικη πάλη, την ιδεολογική πάλη, την διαπαιδαγώγηση των μαζών στο επαναστατικό πνεύμα, με την ιδεολογία του προλεταριάτου, ως αναφορά την ταξική πάλη ενάντια στον ταξικό εχθρό, ενάντια στην καπιταλιστική και ρεβιζιονιστική ιδεολογία και τον ιμπεριαλισμό, όπως επίσης την αδιάκοπη διαπαιδαγώγηση των μαζών για την εξάλειψη των λανθασμένων συνηθειών, των προλήψεων και των μικροαστικών κατάλοιπων σε όλα τα πεδία και τους τομείς, όλα αυτά είναι μεγάλα συνεχή προβλήματα που πρέπει να είναι η πρώτη μέριμνα του Κόμματος και κύριο αντικείμενο της πάλης του Κόμματος και της εργατικής τάξης. Εάν το Κόμμα, που είναι επικεφαλής των μαζών, δεν συνεχίσει αυτήν την σημαντική πάλη σε όλα τα μέτωπα, τότε ξεπροβάλει ο κίνδυνος της αναζωογόνησης και ανασύνταξης των στοιχείων των εχθρικών τάξεων, ο κίνδυνος της δημιουργίας νέας ρεβιζιονιστικής τάξης που, όπως στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες, παίρνει την εξουσία και μετατρέπει την χώρα από σοσιαλιστική σε καπιταλιστική.

Έτσι, το Κόμμα μας πιστεύει ότι, μην αντέχοντας το ότι εξαλείφθηκαν οι εκμεταλλεύτριες τάξεις, ο κίνδυνος της καπιταλιστικής και ρεβιζιονιστικής παλινόρθωσης πάντα υπάρχει εάν επαναπαυτείς στις δάφνες σου και δεν προχωρήσεις με μεγάλο επαναστατικό ρυθμό, εάν δεν καθοδηγείσαι σε οτιδήποτε από τον Μαρξισμό – Λενινισμό, εάν σταματάς την ταξική πάλη αντί να την διεξάγεις με συνέπεια και αδιάκοπα, εάν αποδυναμώνεις την δικτατορία του προλεταριάτου αντί να την ισχυροποιείς όλο και πιο πολύ, εάν ξεχωρίσεις τον εαυτό σου από το λαό αντί να συνδεθείς μαζί του όσο το δυνατό πιο στενά, εάν αποδειχθείς φοβητσιάρης αντί να είσαι γενναίος και θαρραλέος και αντί να παλεύεις αδιάκοπα, ατρόμητα, αποφασιστικά ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τους ρεβιζιονιστές όλων των αποχρώσεων και σε όλους τους λακέδες της αστικής τάξης και του κεφαλαίου.

Με το γνωστό θάρρος, τη γενναιότητα και ωριμότητα, το Κόμμα μας θα ακολουθήσει με συνέπεια την σωστή Μαρξιστική – Λενινιστική πορεία του.

Το Κόμμα μας, επικεφαλής του Αλβανικού λαού, έχει επίγνωση της μεγάλης ευθύνης που έχει στον αγώνα ζωής και θανάτου ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον σύγχρονο ρεβιζιονισμό και την αντίδραση. Το κύριο καθήκον που έχει θέση στον εαυτό του είναι η διατήρηση του υψηλού επαναστατικού πνεύματος με συνέπεια, η σφυρηλάτηση και επανασφυρηλάτησή του ιδεολογικά και πολιτικά μέρα με την μέρα, να κρατήσει τις γραμμές του καθαρές, η απαλλαγή από τα διεφθαρμένα στοιχειά, από τους τεμπέληδες, από αυτούς που είναι μόνο λόγια, από τους καριερίστες και από τους αδιόρθωτους γραφειοκράτες με δραστήρια πάλη μέσα στο Κόμμα και την πραγματική και τεκμηριωμένη επιβεβαίωση της δράσης κάθε κομματικού μέλους μέσα στην πάλη και στην ζωή.

Αυτό που συνέβη στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης δεν θα συμβεί ποτέ στο Κόμμα μας, επειδή κάνει και θα κάνει αδιάκοπη, εντατική πολίτικη και ιδεολογική δουλειά σε βάθος και πλατιά με τις μάζες, με σκοπό την βεβαιοτητα ότι όλος ο λαός κατανοεί και εφαρμόζει κάθε οδηγία του Κόμματος και την ορθή του πολιτική με δημιουργικό τρόπο, ότι εργάζονται και ζουν κάθε μέρα και κάθε ώρα σαν να βρίσκονται σε πεδίο μάχης, σαν να κάνουν επανάσταση. Μόνο έτσι μπορεί να τσακιστεί κάθε επίθεση του εσωτερικού και εξωτερικού εχθρού. Μόνο έτσι μπορεί η δράση οποιουδήποτε εχθρού, όσο και αν είναι πολύπλοκη και μεταμφιεσμένη, που προσπαθεί να παλινορθώσει τον καπιταλισμό, να καταπνίγει στη γέννεσή της και να νικηθεί. Για τέτοια πάλη και μέσα σε τέτοια πάλη αγωνιζόμαστε και σφυρηλατούμε το Κόμμα μας και τον λαό μας. Επιστρατευμένοι, σε επαναστατική ενότητα σκέψης και δράσης, το Κόμμα και ο λαός είναι ακατανίκητοι.

Οι ιμπεριαλιστές και οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές σκεφτήκαν ότι το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας θα ήταν μια μπουκιά που μπορούν να την κάνουν μια χαψιά. Όμως αποδείχθηκε ότι είναι ακατανίκητο και ακατάβλητο ατσάλινο φρούριο, επειδή είναι ακατανίκητη η Μαρξιστική-Λενινιστική ιδεολογία και πολιτική του, επειδή αυτή η ιδεολογία και πολιτική υποστηρίζεται και εφαρμόζεται από έναν ακατάβλητο, μαχητικό, επαναστατικό λαό.

Μέσα στην ευφορία της νίκης τους στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες χώρες, οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές, με επικεφαλής τους Σοβιετικούς ρεβιζιονιστές, προσπάθησαν να ρίξουν στάχτη στα μάτια μας, να μας κολακεύσουν και να μας εξαπατήσουν, αλλά απέτυχαν, δέχτηκαν από εμάς βαριά χτυπήματα και ξεσκεπάστηκαν σοβαρά. Διατηρούν ακόμα την υλική τους δύναμη και ελίσσονται με αυτή, αλλά έχασαν την ηθική και πολίτικη τους δύναμη όχι μόνο σε μας, αλλά σε όλους τους Μαρξιστές-Λενινιστές σε όλο το κόσμο και σε όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους.

Οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές είναι καπιταλίστες αστοί και τα κράτη που είναι επικεφαλής μετατράπηκαν και μετατρέπονται στην ουσία σε πέρα για πέρα καπιταλιστικές χώρες. Μόνο αν ξεσπάσει ένοπλη επανάσταση σε αυτές τις χώρες μπορεί να σταματήσει αυτή η πορεία και να αντιστραφεί. Βοηθούμε και πρέπει να βοηθούμε την επαναστατική πορεία για να αντιστραφεί αυτή η αντι – Μαρξιστική, αντι – προλεταριακή καπιταλιστική πορεία προς το κομμουνιστικό και το εργατικό κίνημα.

Νομίζουμε ότι ο Κιμ Ιλ Σουνγκ και οι σύντροφοί του κάνουν λάθος σε ορισμένες στάσεις τους προς τον Σοβιετικό σύγχρονο ρεβιζιονισμό και, δυστυχώς για το Κόμμα Εργατών Κορέας και το Κορεατικό λαό, αν δεν αλλάξουν την πορεία που πήραν, θα γίνουν σύγχρονοι ρεβιζιονιστές όπως και οι υπόλοιποι. Η αλήθεια είναι πικρή αλλά πρέπει να λέγεται πριν να είναι πολύ αργά. Οι θεωρίες του Κιμ Ιλ Σουνγκ και των Ιαπώνων ότι “Ο Χρουτσόφ που ήταν κακός απομακρύνθηκε, αλλά υπάρχει λόγος να ελπίζουμε ότι εκείνοι που είναι στην εξουσία τώρα θα διορθωθούν και ένας τρόπος να τους βοηθήσουμε είναι να ενωθούμε μαζί τους”⁵ δήθεν ενάντια στον ιμπεριαλισμό, δείχνει ότι αυτοί δεν βλέπουν σωστά το ζήτημα, ότι δεν είναι σε θέση πλέον να κάνουν σωστή ταξική ανάλυση και μπήκαν σε αβέβαιη πορεία.

Όσο για τους Ρουμάνους ηγέτες, είναι ντροπιασμένοι ρεβιζιονιστές που προσπαθούν να κρατούν μια κεντρίστικη πορεία που την διακηρύσσουν σαν “σοφή και ευέλικτη” πολίτικη, αν και στην πραγματικότητα είναι πολίτικη που υπαγορεύεται από το μεγάλο φόβο που τους στοιχειώνει. Οι Ρουμάνοι φοβούνται τους Σοβιετικούς, τους Βουλγάρους και τους Ούγγρους και για αυτό συνδεθήκαν με τον Τίτο, με τους ιμπεριαλιστές και ακόμα χαμογελούν και σε εμάς όποτε τους βολεύει. Αυτή είναι που ονομάζουν “ιδιαίτερα γνήσια Μαρξιστική-Λενινιστική πορεία”. Συμφωνά με αυτούς οι γραμμές των Σοβιετικών, των Τιτοϊκών, των Βουλγάρων, του Κιμ Ιλ Σουγκ, των Ιαπώνων και πολλών άλλων είναι όλες “αυθεντικές Μαρξιστικές-Λενινιστικές” γραμμές.

Οι Ρουμάνοι αποδοκιμάζουν το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και παρουσιάζονται σαν “θαρραλέα ανεξάρτητοι”. Αυτή είναι η γραμμή του Τίτο και των ιμπεριαλιστών. Θα ήταν κάλο αν άφηνε η Ρουμανία το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Αλλά που θα πήγαινε; Θα έφευγε από το κρεβάτι του ενός εχθρού για να πέσει στο κρεβάτι μαζί με κάποιον άλλον. Ή στο ΝΑΤΟ ή στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Είναι το ίδιο για μας. Όσο αυτά τα σύμφωνα παραμένουν αυτά που είναι, δεν διαφέρουν για μας επειδή και τα δυο αγωνίζονται εναντίον μας. Ακόμα και αν γίνουν ένα, θα είναι ακόμα εχθροί μας επειδή θα είναι ενωμένα εναντίον μας. Αν από την άλλη, αν αποσυντίθενται και διαλύονται δεν το κάνουν για το συμφέρον της επανάστασης. Ποιος είναι τότε ο σκοπός της Ρουμάνικης ηγεσίας υψώνοντας αυτή την αποδοκιμασία; Για να δείξουν στη Σοβιετική Ένωση ότι είναι “ισχυροί”, επειδή είναι με τον Τίτο και τους ιμπεριαλιστές. Το κάνουν για να διεκδικήσουν τις εδαφικές τους απαιτήσεις⁶, για να πάρουν χρήματα από τους ιμπεριαλιστές σαν επιβράβευση της δράσης τους, για την αποδυνάμωση της Σοβιετικής Ένωσης, όπως επίσης και για να πραγματοποιήσουν τον καπιταλιστικό μετασχηματισμό της Ρουμανίας πριν μπορέσουν οι Σοβιετικοί να εξαπολύσουν οποιαδήποτε επίθεση. Παίζουν το Κινέζικο χαρτί μόνο για αυτή την πολιτική σκοπιμότητα και στο βαθμό που δεν ζημιώνουν την πολιτική και την γενική στρατηγική του ιμπεριαλισμού.

Οι Ρουμάνοι χαμογελούν και σε μας επίσης, προσκάλεσαν εμένα, αρκετούς υπουργούς και εργαζόμενους του κόμματος για διακοπές, μας προσκάλεσαν κατ' ιδίαν σε σύνοδο του Συμφώνου της Βαρσοβίας και παρόμοιες ανοησίες. Δεν τσιμπούμε τέτοιο δόλωμα. Θα απαντήσουμε σε αυτούς ανοιχτά έτσι ώστε να καταλάβουν ότι τέτοιοι ελιγμοί δεν τους οδηγούν πουθενά.

Οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές όλων των αποχρώσεων είναι μπλεγμένοι σε όλων των ειδών τους ελιγμούς όχι μόνο για να αποφύγουν τα χτυπήματα που δέχονται και το παραπέρα ξεσκέπασμά τους, αλλά επίσης και για να δώσουν την εντύπωση ότι “κάτι συμβαίνει, κάτι βρίσκεται στον αέρα”, μοιράζοντας ένα χαμόγελο εδώ, ένα χαμόγελο εκεί, αναλαμβάνοντας κάποια “δημοκρατική” ή διπλωματική ενεργεία. Αυτές είναι όλες μορφές μιας ξεπερασμένης αστικής διπλωματίας στις οποίες επιστρέφουν γιατί δεν έχουν κάτι καλύτερο, και τις χρησιμοποιούν στις νέες συνθήκες αφού πρώτα τις στολίζουν με καινούργιο πανωφόρι. Αυτοί οι λακέδες είναι έτοιμοι να φιλήσουν το χέρι σας για να το δαγκώσουν αύριο. Όμως, δεν τους επιτρέπουμε να φιλήσουν το χέρι μας, πόσο μάλλον να μας το δαγκώσουν! Είναι τρομοκρατημένοι από τις στάσεις που κρατήσαμε απέναντί τους επειδή αυτές οι ορθές και αποφασιστικές στάσεις μας τους συνέτριψαν και τους νίκησαν. Να ακολουθούμε αυτή την Μαρξιστική-Λενινιστική πολιτική αταλάντευτα, αποφασιστικά και επαναστατικά σημαίνει να συνεχίσουμε να διεξάγουμε την ταξική πάλη στη διεθνή αρένα, για να νικήσουμε τις ιμπεριαλιστικές – ρεβιζιονιστικές συμμαχίες ενάντια στις σοσιαλιστικές χώρες, συμμαχίες που έχουν σκοπό την κυριαρχία του κόσμου από τον καπιταλισμό καλυμμένες κάτω από όλων των ειδών τις μάσκες και τις μεταμφιέσεις.

Οι σύνοδοι του Σύμφωνου της Βαρσοβίας δεν μας ενδιαφέρουν καθόλου παρά μόνο για να μας βοηθήσουν στο ξεμασκάρεμα των ρεβιζιονιστών που πρόκειται να ξεσκεπάσουμε.

Οι αντιθέσεις ανάμεσα στις ρεβιζιονιστικές κλίκες, που βαθαίνουν συνεχώς, είναι μέρος της ιμπεριαλιστικής παρτίδας σκακιού, μέρος του προτσές της διάσπασης, των ψεύτικων φιλιών και της εδραίωσης νέων γεφυρών συνεννόησης ανάμεσα στους διάφορους ιμπεριαλιστές και ρεβιζιονιστές. Το προτσές νέας ενότητας μεταξύ τους εξελίσσεται παράλληλα με το προτσές της αποσύνθεσής τους.

Στην Ευρώπη, η καπιταλιστική Γαλλία, για τα δικά της συμφέροντα, ενεργεί ενάντια στην Αμερικάνικη ηγεμονία, ασκεί πίεση στην Μεγάλη Βρετανία και ιδιαίτερα στη Βόνη για να τους απομακρύνει από τις Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής και να τους πάρει με το μέρος της. Η τακτική της είναι: η όσο το δυνατόν στενότερη επαναπροσέγγιση με την Σοβιετική Ένωση, όχι μόνο για να την χρησιμοποιήσει ως μέσο εκβιασμού ενάντια στις Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής και την Βόνη αλλά και ως μέσο διείσδυσης στις ρεβιζιονιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.

Η Σοβιετική Ένωση από την μεριά της, ενώ προστατεύει τα σημαντικά συμφέροντά της με τις Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής, παίζει το χαρτί της Γαλλίας ως εκβιασμό για τον οπορτουνιστικό διακανονισμό του Γερμανικού ζητήματος και του Βιετναμέζικου ζητήματος μέσω της συνθηκολόγησης του Βιετνάμ, που θα έσωζε το γόητρο και το κύρος των Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής στην Ασία. Αυτό που έχει στο μυαλό της είναι, μαζί με τις Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής, να επιτύχουν την περικύκλωση της Κίνας πολιτικά και στρατιωτικά σε νέες συνθήκες, π.χ. η Βόρεια Κορέα να βρεθεί στην σφαίρα αυτής της περικύκλωσης. Η Σοβιετική Ένωση και οι Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής που είναι επηρεασμένοι πολύ από την ανεδαφική ευφορία για την συνθηκολόγηση του Βιετνάμ, θα διατυμπανίσουν αυτή την συνθηκολόγηση σαν “μεγάλη νίκη της ειρηνικής συνύπαρξης και της φιλειρηνικής πολίτικης της Σοβιετικής Ένωσης και του Τζόνσον”.

Είμαστε της γνώμης ότι όλες αυτές οι πολίτικες εξελίξεις στον κόσμο και ειδικά στην Ευρώπη δεν θα συμβούν ήσυχα, χωρίς οξυμένες αντιθέσεις μεταξύ των διαφόρων ιμπεριαλιστών και ρεβιζιονιστών. Όμως, αυτές οι αντιθέσεις δίνουν αφορμή στην εμφάνιση άλλων αντιθέσεων ανάμεσα στις κλίκες διαφορετικών τάσεων· αντιθέσεις ανάμεσα σε κλίκες και επαναστάτες, στα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα και σε ομάδες που δημιουργήθηκαν και δημιουργούνται· αντιθέσεις ανάμεσα στις ρεβιζιονιστικές κλίκες και στους λαούς των χωρών που βρίσκονται στην εξουσία.

Είναι γεγονός ότι το προτσές της αποσύνθεσης των ρεβιζιονιστικών χωρών όχι μόνο δημιούργησε πολιτικό χάος μέσα στο λαό σε βάρος των κλικών που είναι στην εξουσία, αλλά δημιούργησε επίσης προβλήματα στη βιομηχανία, στην γεωργία, στην οικονομία, στο σύστημα εφοδιασμού, κλπ.

Ο Τίτο βύθισε τη χώρα σε οικονομικό χάος παρά τα δισεκατομμύρια⁷ που του έδωσαν οι ΕΠΑ και οι άλλοι. Οι άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες, που μετέτρεψαν τη σοσιαλιστική τους γεωργία σε καπιταλιστική (η Γιουγκοσλαβία ποτέ δεν είχε σοσιαλιστική γεωργία), αντιμετωπίζουν αντίσταση και οικονομικές και πολίτικες δυσκολίες. Η κατάργηση των συνεταιρισμών και το προτσές του μετασχηματισμού τους σε κουλάκικη ιδιοκτησία είχε σαν αποτέλεσμα την παρακμή της γεωργίας, την κερδοσκοπία και την φτώχεια, και μαζί με αυτά, ένα διογκούμενο κύμα αντίστασης.

Στη βιομηχανία και στον οικονομικό τομέα οι ρεβιζιονιστικές κλίκες άρχισαν το μετασχηματισμό του σοσιαλιστικού κρατικού τομέα της παράγωγης σε ιδιοκτησία καπιταλιστικών ομάδων συμφωνά με το Τιτοϊκό μοντέλο ή με μικροαλλαγές του. Ακριβώς εξετάζοντας τη Τιτοϊκή οικονομία μπορούμε να προβλέψουμε τι συμβαίνει τώρα και τι πρόκειται να συμβεί στις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες που έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στη βοήθεια των ΕΠΑ δίνοντάς τους τη δυνατότητα να ακολουθήσουν αυτό το μοντέλο. Οι Αμερικάνοι χρηματοδότησαν τους Τιτοϊκούς γενναιόδωρα και πέτυχαν τον σκοπό τους.

Οι λαοί της Γιουγκοσλαβίας βρίσκονται τώρα στα όρια της αντοχής τους και θα μεγαλώσουν την εναντίωσή και την αντίσταση τους, αλλά οι Αμερικάνοι θα είναι πιο τσιγκούνηδες και ανελέητοι με τις άλλες κλίκες που βρίσκονται ανάμεσα σε δυο πυρά, των ιμπεριαλιστών και των λαών των δικών τους χωρών.

Η δημιουργία των Μαρξιστικών-Λενινιστικών κομμουνιστικών κομμάτων στις χώρες όπου είναι στην εξουσία οι ρεβιζιονιστές θα παίξει αποφασιστικό ρόλο, κατά συνέπεια πρέπει να βοηθήσουμε τα νέα αδελφά Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα με κάθε θυσία, και αυτό είναι το κύριο διεθνιστικό μας καθήκον, το επαναστατικό μας καθήκον.

Νομίζουμε ότι η νέα αστική τάξη που ήρθε στην εξουσία με αντεπανάσταση στη Σοβιετική Ένωση, στη Λαϊκή Δημοκρατία Γερμανίας, στην Ουγγαρία, στην Γιουγκοσλαβία, στην Βουλγαρία, στη Μογγολία κλπ, και που καμουφλάρεται με Μαρξιστική φρασεολογία, δεν μπορεί να ανατραπεί παρά μόνο με επανάσταση. Οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές είναι αποφασισμένοι να καταπνίξουν την επανάσταση με τα όπλα, συνεπώς, σε αυτές τις χώρες ιδιαίτερα, πρέπει να δημιουργηθούν γνήσια Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα για να προετοιμάσουν και να καθοδηγήσουν την επανάσταση. Νομίζουμε ότι χωρίς τη δημιουργία αυτών των κομμάτων που έχουν αφομοιώσει την θεωρία της προλεταριακής επανάστασης, την πείρα της επαναστατικής πάλης του παρελθόντος και του σήμερα, που είναι ξεκάθαρα για την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον σύγχρονο ρεβιζιονισμό και την διεξάγουν σωστά, δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί με επιτυχία η επανάσταση. Η επανάσταση χρειάζεται ηγεσία με πείρα, σφυρηλατημένη και αποφασισμένη να την φέρει σε πέρας μέχρι τέλους.

Ασφαλώς, δεν πρόκειται να εξάγουμε την επανάσταση ή να δίνουμε εντολές που οι άλλοι πρέπει να κάνουν αυτό ή εκείνο. Ούτε και να υποστηρίξουμε την επανάσταση σε εκείνες τις χώρες με ένοπλη επέμβαση. Αυτό μας είναι ξεκάθαρο.

Ωστόσο, έχουμε πρωταρχικό καθήκον να βοηθήσουμε την προλεταριακή επανάσταση σε όλες τις χώρες, και ιδιαίτερα στις ρεβιζιονιστικές χώρες. Ο σκοπός και η αφετηρία της ολόπλευρης βοήθειάς μας οποιουδήποτε είδους πρέπει να είναι η αμείλικτη και ασυμβίβαστη πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, με επικεφαλής τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές και ενάντια στο σύγχρονο ρεβιζιονισμό με επικεφαλής τους Σοβιετικούς ρεβιζιονιστές⁸. Οι Μαρξιστές-Λενινιστές σε όλο τον κόσμο, τα νέα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα και ομάδες που δημιουργήθηκαν και δημιουργούνται, έχουν μεγάλη ανάγκη την πολιτική και ιδεολογική βοήθειά μας. ΟΙ Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές και οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές λειτουργούν στη βάση ίδιας στρατηγικής και συντονίζουν τις τακτικές τους, άσχετα από τις αντιθέσεις που έχουν μεταξύ τους και οι οποίες συνεχώς μεγαλώνουν. Προετοιμάζονται για πόλεμο εναντίον μας και εναντίον των άλλων φιλειρηνικών λαών, αγωνίζονται με κάθε μέσο για να προετοιμάσουν με οποιοδήποτε κόστος την αντεπανάσταση στις χώρες μας, να εξαλείψουν το επιτελείο της προλεταριακής επανάστασης παντού στο κόσμο. Το “μη επέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις, υπεράσπιση και σεβασμός της ανεξαρτησίας των άλλων” και άλλα τέτοια δεν είναι τίποτα άλλο παρά κενά συνθήματα, δημαγωγία, και αυτά και πολλά άλλα τέτοιου είδους χρησιμοποιούνται σαν μια μεγάλη φάρσα με σκοπό να κρύψουν τα σχέδιά τους, τα πραξικοπήματά τους και οποιαδήποτε επέμβασή τους σε άλλες χώρες και κόμματα. Από την άλλη, οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές αναλώνονται σε πολιτική και ιδεολογική ηθικολογία, προσπαθώντας να περιγράψουν την ορθή μας, δραστήρια και ρωμαλέα Μαρξιστική-Λενινιστική υποστήριξή μας στην παγκόσμια επανάσταση σαν επέμβαση στις εσωτερικές τους υποθέσεις.

Τι πρέπει να κάνουν, πρώτα απ' όλα, τα κόμματα και τα κράτη μας και όλα τα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα στο κόσμο; Νομίζουμε ότι πρέπει να εξοπλιστούμε πλέρια πολιτικά, ιδεολογικά, οικονομικά και ηθικά και πρέπει να συνεχίσουμε τον αγώνα μας μέχρι να νικήσουμε τους ιμπεριαλιστές και τους σύγχρονους ρεβιζιονιστές, πρέπει να συνεχίσουμε την ιδεολογική, πολιτική και οικονομική πάλη, και αν προκύψει ανάγκη, να διεξάγουμε ακόμα και ένοπλη πάλη για την υπεράσπιση των χωρών μας και των νικών της επανάστασης.

Μια από τις πλευρές της προετοιμασίας για αυτόν τον αγώνα ζωής ή θανάτου είναι η επιτυχής προετοιμασία και βοήθεια που πρέπει να δώσουμε στους επαναστάτες σε όλο το κόσμο και ιδιαίτερα στην επανάσταση στις ρεβιζιονιστικές χώρες. Με αυτό σε καμιά περίπτωση δεν εννοούμε να μειώσουμε την κολοσσιαία, απλόχερη και ολόπλευρη βοήθεια που πρέπει να δίνουμε στους λαούς που αγωνίζονται και στα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα και ομάδες στις χώρες της Ασίας, της Αφρικής, της Αυστραλίας και της Λατινικής Αμερικής. Αυτό είναι ένα από τα σημαντικά ζητήματα, άλλα η επανάσταση που πρέπει να προετοιμαστεί και να ξεσπάσει στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες είναι επίσης σημαντικό ζήτημα ....

Ως προς το πως πρέπει να οργανωθεί αυτή η βοήθεια, πως πρεπει να διεξαχθεί αυτή η πάλη πιο συγκεντροποιημένα, σε παγκόσμια κλίμακα ενάντια στον σύγχρονο ρεβιζιονισμό, το Κόμμα μας έκφρασε κάποιες από τις απόψεις του στο Κόμμα σας, είτε άμεσα είτε δημόσια μέσω του τύπου. Φυσικά, δεν είναι αναγκαστικά πλήρεις και πάντοτε ακριβείς, αλλά επιμένουμε στην άποψή μας ότι τα δυο κόμματά μας πρέπει να μελετήσουν αυτό το μεγάλο και επείγον ζήτημα βαθεμένα και να φτάσουν σε μια απόφαση στη βάση των γεγονότων και των νέων καταστάσεων που δημιουργήθηκαν.

Οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές δουλεύουν δραστήρια, ανακαλύπτοντας αναρίθμητες “θεωρίες” και κάνοντας ότι περνά από το χέρι τους για την καταπολέμηση της διεθνούς προλεταριακής Μαρξιστικής-Λενινιστικής ενότητας η οποία ισοδυναμεί με το θάνατό τους. Από τους Χρουτσοφικούς ως τους Ρουμάνους, αυτοί αναιρούν την μεγάλη ιδέα της διεθνούς Μαρξιστικής-Λενινιστικής ενότητας με σκοπό να την αντικαταστήσουν με την ρεβιζιονιστική ηγεμονία τους. Συνεπώς, πρέπει να σηκώσουμε ψηλά την μεγάλη σημαία του Μαρξ, του Ενγκελς, του Λένιν και του Στάλιν, την σημαία της ατσάλινης διεθνούς προλεταριακής ενότητας και να τσακίσουμε οποιαδήποτε ρεβιζιονιστική ηγεμονία.

Έργα, τόμος 33

 

1 Ο Τσου Ενλάϊ επισκέφτηκε την Αλβανία από τις 24 έως τις 28 Ιουνίου 1966.

2 Τα Μαρξιστικά – Λενινιστικά κόμματα και ομάδες ήλπίζαν πάρα πολύ στην υποστήριξη του ΚΚ της Κίνας ως “μεγάλο Μαρξιστικό – Λενινιστικό κόμμα” και στην Κίνα σαν “μια μεγάλη σοσιαλιστική χώρα”. Αλλά απογοητεύτηκαν. Σε σχέση με αυτό ο Σύντροφος Εμβέρ Χότζια, μιλώντας σε μια Κινέζικη αντιπροσωπεία, τόνισε : “... Σε εμάς εναπόκειται, και στο δικό σας μεγάλο κόμμα και στο Κόμμα μας, πρώτα από όλα, να κάνουν τα πρώτα βήματα για πιο συγκεκριμένους, πιο αποτελεσματικούς δεσμούς με όλο το παγκόσμιο Μαρξιστικό – Λενινιστικό κίνημα, έτσι ώστε να σφυρηλατηθεί περισσότερο η Μαρξιστική – Λενινιστική ενότητά μας και να δυναμώσει η ενιαία δράση μας ενάντια στους κοινούς εχθρούς.” (“Σκέψεις για την Κίνα”. Τομ. 1, σελ. 305, Τίρανα 1979, Αγγλ. Εκδ.)

Ο Gen Biao, τότε διευθυντής του τμήματος εξωτερικών υποθέσεων της ΚΕ του ΚΚ Κίνας, σε μια συνομιλία που είχε με συντρόφους του Κόμματός μας το 1973, είπε : “Η Κίνα δεν εγκρίνει την δημιουργία Μαρξιστικών – Λενινιστικών κομμάτων και δεν θέλει να έρχονται στην Κίνα οι αντιπροσωπείες αυτών των κομμάτων.” (Ενβέρ Χότζια, “Ιμπεριαλισμός και Επανάσταση”, σελ. 442, Τίρανα, Αγγλ. Εκδ.)

3 Υπαινιγμός για τις λανθασμένες απόψεις των Κινέζων για τον Τιτοϊσμό και τον Στάλιν, που έκφρασε ο ίδιος ο Μάο Τσε Τουνγκ στον Σύντροφο Ενβέρ Χότζια το 1956 στο Πεκίνο, στην διάρκεια των εργασιών του 8ου Συνεδρίου του ΚΚ Κίνας. (Βλέπε Ενβέρ Χότζια, “Οι Χρουτσοφικοί” (Μνήμες), σελ. 241-243, Τίρανα 1980, Αγγλ. Εκδ.)

4Βλεπε Ενβέρ Χότζια, “Οι Χρουτσοφικοί” (Αναμνήσεις), σελ. 29-32,, 185-187, Τίρανα 1980, Αγγλ. Εκδ.)

5Και οι Κινέζοι ηγέτες εκφράσαν αυτήν την άποψη. Ο Τσου Εν Λάϊ έκφρασε αυτή την άποψη στο Κόμμα μας όταν επισκέφτηκε την Αλβανία από τις 31 Δεκέμβρη 1963 μέχρι τις 9 Ιανουαρίου 1964 και το ίδιο έκανε και ο Λιού Σάο Σι στην Αλβανική αντιπροσωπεία στο Πεκίνο, (Βλεπε “Σκέψεις για την Κίνα”, τομ. 1, σελ. 116-124, Τίρανα 1979, Αγγλ. Εκδ.)

6Δυο χρόνια πριν από αυτή την συνομιλία, ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια έγραφε σχετικά με αυτό το ζήτημα : “Ο Τσου Εν Λάϊ κάνει σοβαρό λάθος που ενθαρρύνει τους Ρουμάνους στις εδαφικές τους διεκδικήσεις έναντι της Σοβιετικής Ένωσης ..... Δεν είναι ούτε η στιγμή ούτε η ευκαιρία για να εγείρονται τέτοια ζητήματα που δίνουν στον Χρουτσόφ την ευκαιρία να μας κατηγορεί για σωβινισμό. Η πολιτική και ιδεολογική πάλη εναντίον του Χρουτσόφ δεν πρέπει να ξεστρατίζει σε ευαίσθητα ζητήματα εδαφικών διεκδικήσεων.” (“Σκέψεις για την Κίνα”, τομ. 1, σελ. 74, Τίρανα 1979, Αγγλ. Εκδ.)

7Μέχρι το 1981, το εξωτερικό χρέος της Γιουγκοσλαβίας έφτασε τα 20,1 δισεκατομμύρια δολάρια. (Τανγιούνγκ. 26 Ιουνίου 1982)

8Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας δεν βγήκε αμέσως και ανοιχτά ενάντια στους ρεβιζιονιστές. Από τον Απρίλιο του 1962 ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια τόνισε :”Οι επαναστάτες κομμουνιστές περιμένουν την Κίνα να βγει ανοιχτά ενάντια στο Ιχθυοτροφικό ρεβιζιονισμό.” Αλλά ακόμα και όταν βγήκε ανοιχτά ενάντια και στους Χρουτσοφικούς και στους Γιουγκοσλάβους ρεβιζιονιστές, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας εκδήλωσε καταφανείς οπορτουνιστικές ταλαντεύσεις στη γραμμή και προχώρησε τόσο ώστε να επιδιώκει συμβιβασμούς μαζί τους. (Βλεπε “Σκέψεις για την Κίνα”, τομ. 1, σελ. 7, Τίρανα 1979, Αγγλ. Εκδ.)