Σελίδες

Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

Η απάντηση του σ. Ε.Χοτζα στην ομιλια του Μαο Τσε Τουνγκ "ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΕΚΑ ΜΕΓΑΛΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ" (25 'Απρίλη 1956)

ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΑΛΛΙΣΤΙΚΟ[1] «ΔΕΚΑΛΟΓΟ» ΤΟΥ ΜΑΟ ΤΣΕ ΤΟΥΝΓΚ
28 Δεκέμβρη 1976
Οι κινέζοι ρεβιζιονιστές, μ' επικεφαλής την ομάδα του Χουά Κούο Φενγκ, η οποία πήρε την εξουσία στην Κίνα με στρατιωτικό πραξικόπημα, δημοσίευσαν αυτή την εβδομάδα ένα ντοκουμέντο του Μάο Τσε Τουνγκ, ένα λόγο από δέκα σημεία («Σχετικά με τις δέκα κυριότερες σχέσεις»), που είχε εκφωνήσει στην πλατιά σύσκεψη του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής, τον Απρίλη του 1956.
Αυτό το ντοκουμέντο έχει γραφτεί πριν από το 8ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, όπου την κυριότερη έκθεση έδωσε ο Λιού Σάο Τσι. Η έκθεση είχε ρεβιζιονιστικό περιεχόμενο. Εμείς που παραβρεθήκαμε στο Συνέδριο, απορέσαμε πώς δόθηκε μια τέτοια έκθεση και πώς δεν καταδικάστηκε τουλάχιστον ούτε αργότερα μαζί με το Λιού Σάο Τσι, που εξαλείφθηκε. Σ' αυτή την έκθεση του 8ου Συνεδρίου αναλύονταν τα προβλήματα σύμφωνα με τις ιδέες του Μάο Τσε Τουνγκ, γι' αυτό και ύστερα από την Πολιτιστική Επανάσταση αυτή η έκθεση θεωρήθηκε σωστή. Αυτό το επιβεβαιώνουν τα δέκα σημεία του μπαλλιστικού «δεκάλογου» του Μάο, τα οποία απαρτίζουν τη μη μαρξιστική, εκλεκτική του στρατηγική και κοσμοαντίληψη.
Αυτά τα δέκα σημεία του Μάο γράφτηκαν και τέθηκαν μετά το 20ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, όπου ο ρεβιζιονιστής και αποστάτης Χρουστσιόφ επετέθηκε ενάντια στο μαρξισμό - λενινισμό και συκοφάντησε και σπίλωσε το Στάλιν. Μ' αυτή την ενέργεια ο Μάο ανέλαβε την πρωτοβουλία, η οποία μπορεί να ήταν συντονισμένη με τους χρουτσοφικούς. Και έτσι ήταν. Ο Χρουστσιόφ είχε ενημερώσει το Μάο για τις ρεβιζιονιστικές του ιδέες και για τις ενέργειες που θα αναλάβαινε. Ο Μάο ήταν σύμφωνος με το Χρουστσιόφ, πράγμα που το είπε δημοσία στη Σύσκεψη της Μόσχας στα 1957, όπου επαίνεσε το Χρουστσιόφ, επετέθηκε στο Στάλιν και επεκρότησε την εξάλειψη από το Χρουστσιόφ της «αντικομματικής ομάδας Μολότωφ και συντροφιά». Έτσι ο Μάο βοήθησε το Χρουστσιόφ. Ήταν σύμφωνος με τη γραμμή του 20ου Συνεδρίου, ήταν ενάντια στο Στάλιν. Το 8ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας ήταν συντονισμένο με τους χρουτσιοφικούς, γιατί οι δύο «κουμπάροι» είχαν τις ίδιες ιδέες. Φυσικά, και ο Χρουστσιόφ έδωσε υποσχέσεις στο Μάο, αλλά δεν τις τήρησε, μόνο τον γέλασε όσο να περάσει το ποτάμι.
Αντικειμενικός σκοπός του Μάο δεν ήταν να βοηθήσει το Χρουστσιόφ, αλλά τον εαυτό του, ώστε η Κίνα να γινόταν η κυριότερη ηγέτρια του κομμουνιστικού κόσμου και ο Μάο να αντικαταστούνε το Στάλιν, που νόμισαν πως τον έθαψαν. Ο Μάο ενήργησε με ταχύτητα για ηγεμονία.
Από μέρους του, ο Χρουστσιόφ ήθελε να βάλει το Μάο Τσε Τουνγκ στη γραμμή του και κάτω από τη δική του διεύθυνση, ναι αλλά εδώ επενέβηκε το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας, το οποίο υπεράσπισε το μαρξισμό - λενινισμό και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας. Άναψε στο Βουκουρέστι η φωτιά της πολεμικής, που το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας τη συνέχισε με «πολυβολισμούς» στη Σύσκεψη των 81 κομμάτων στη Μόσχα. Ο Μάο ήταν υπέρ της κατάσβεσης αυτής της μεγάλης φωτιάς, ήταν ενάντια στην πολεμική. Ήθελε συσκέψεις, ήθελε σοσιαλδημοκρατική συνδιαλλαγή, γιατί και ο ίδιος ήταν σοσιαλδημοκράτης, οπορτουνιστής, ρεβιζιονιστής. Ο Μάο όμως δε μπόρεσε να σβήσει τη φωτιά, ούτε την πολεμική και, βλέποντας ότι δεν κατόρθωσε να εγκαθιδρύσει την ηγεμονία του, άλλαξε στάση. Ο Μάο τέθηκε κάπως «καλύτερα» σε αντισοβιετικές θέσεις και εδώ φαινομενικά ενώθηκε μ' εμάς που καταπολεμούσαμε με συνέπεια το χρουστσιοφικό ρεβιζιονισμό. Αλλά και σ' αυτή την περίοδο έτρεφε ελπίδες προσέγγισης με τους χρουτσοφικούς ρεβιζιονιστές. Από μέρους των κινέζων ηγετών έγιναν τέτοιες απόπειρες, αλλά εμείς εναντιωθήκαμε σ' αυτές.
Όταν έπεσε ο Χρουστσιόφ, οι ελπίδες του Μάο αναφτερώθηκαν. Έστειλε στη Μόσχα τον Τσου, πρότεινε και σε μας να πάμε, αλλά εμείς αρνηθήκαμε αποφασιστικά. Αυτό ήταν φιάσκο για το Μάο Τσε Τουνγκ. Τότε από τη στρατηγική διμέτωπης πάλης, στράφηκε προς τις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Οι πολλές συναντήσεις στη Βαρσοβία ανάμεσα στους κινέζους και τους αμερικάνους πρεσβευτές προετοίμασαν τη μετάβαση του Κίσινγκερ στην Κίνα, ύστερα και του Νίξον.[2]
Η Πολιτιστική Επανάσταση είχε άδοξο τέλος. Αυτή η επανάσταση σταμάτησε μεσοδρομίς, ή, καλύτερα να λέμε, ενίσχυσε την προσωπική θέση του Μάο Τσε Τουνγκ. Τα αριστερά στοιχεία «εξαλείφθηκαν μ' ένα πλήγμα» από τους δεξιούς μ'επικεφαλής το Χουά Κούο Φενγκ. Έτσι θριάμβευσε η ρεβιζιονιστική γραμμή του Μάο και τώρα είδε το φως ο «δεκάλογος» που ταιριάζει στους δεξιούς. Σ' αυτό το «δεκάλογο» δε γίνεται καθόλου λόγος για την παγκόσμια επανάσταση, για τη δικτατορία του προλεταριάτου, για την πάλη των τάξεων και για τη βοήθεια προς τους λαούς που θέλουν τη λευτεριά και αγωνίζονται να απελευθερωθούν.
Αυτό το ντοκουμέντο είναι καθρέφτης των ρεβιζιονιστικών ιδεών του Μάο, ο οποίος είναι για ειρηνική συνύπαρξη και με τις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής, παρόλο που δεν τις αναφέρει καθόλου. Ρίχνω μια γρήγορη ματιά σ' αυτό το ντοκουμέντο, αλλά πρέπει να αναλυθεί καλά.
Τίποτε δεν πρέπει να μας παραξενεύσει όσον αφορά τις αντιμαρξιστικές, πραγματιστικές, φιλελευθερίστικες, πραξικοπηματικές και γεμάτες ζικ -ζακ στάσεις του Μάο Τσε Τουνγκ, του Τσου Εν Αάι, του Τενγκ Χσιάο Πινγκ, του Χουά Κούο Φενγκ και των άλλων κινέζων ρεβιζιονιστών. Οι ιδέες τους αυτές είναι παλιές, πενηντάχρονες, συνυφασμένες με ιδεαλισμό και μυστικισμό και πασαλειμμένες με κόκκινο χρώμα, που τους το αφαιρεί ο ήλιος του μαρξισμού - λενινισμού.
Ένας από τους κυριότερους σκοπούς αυτού του «δεκάλογου» του Μάο είναι να θέσει σύνορο που να χωρίζει αυτόν και το Στάλιν, τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στη Σοβιετική Ένωση και την ιδεολογία που καθοδηγεί την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Κίνα. Μ' άλλα λόγια, ο Μάο Τσε Τουνγκ θέτει αντιμέτωπες στη μαρξιστική θεωρία τις ιδέες του, θέτει τη «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ», όπως αποκαλούν τώρα οι Κινέζοι αυτές τις λεγόμενες απόψεις, που είναι, λένε, «όμοιες με την ουσιώδη θεωρία του μαρξισμού - λενινισμού», αλλά που στην πραγματικότητα είναι σ'αντίθεση με το μαρξισμό - λενινισμό.
Ο Λένιν έχει προβλέψει τη δράση των οποιωνδήποτε αντιμαρξιστών, είτε του Μάο, των μαοϊκών και άλλων, όταν το 1913, στο έργο του «Οι ιστορικές τύχες της διδασκαλίας του Καρλ Μαρξ», λέει ότι
«Η διαλεκτική της ιστορίας είναι τέτοια, που η θεωρητική νίκη του μαρξισμού υποχρεώνει τους εχθρούς να φορούν το μανδύα των μαρξιστών».[3]
Ο Μάο Τσε Τουνγκ, όπως δείχνει αυτός ο «δεκάλογος», σε πολλά ζητήματα αρχών ήταν από καιρό σ' αντίθεση με την επαναστατική θεωρία και πράξη του μαρξισμού - λενινισμού. Όπως προκύπτει από το «δεκάλογο», από τον καιρό της «Μεγάλης Πορείας», από το Γενάν, είχε αντιμαρξιστικές απόψεις σχετικά με την ηγεμονία της εργατικής τάξης και διακήρυσσε τον ηγετικό ρόλο της αγροτιάς στην επανάσταση. Και τώρα ο Μάο κάνει τον λεγόμενο τρίτο κόσμο «κέντρο και ηγετική δύναμη της επανάστασης», αρνούμενος έτσι τον ηγετικό ρόλο του διεθνούς προλεταριάτου. Οι αντιμαρξιστικές απόψεις του Μάο, που καθρεφτίζονται και σ' αυτό το «δεκάλογο» και που έχουν αποκρυσταλλωθεί στο αποκορύφωμα του κινέζικου απελευθερωτικού αγώνα, όχι μόνο λησμονούν τη διεξαγωγή της πάλης των τάξεων, αλλά διακηρύσσουν ανοιχτά το σβήσιμο της.
Αυτές λοιπόν οι αντιδραστικές και αντεπαναστατικές θέσεις του Μάο διατυπώνονται και στο «δεκάλογο» του έτους 1956. Στα έργα του που εκδόθηκαν σε 4τόμους δεν βρίσκεις ανοιχτά τέτοιες κατάφωρες αντιμαρξιστικές και αντιλενινιστικές θέσεις. Όπως φαίνεται, ο Μάο Τσε Τουνγκ ήταν εκλεκτικός, συγκαλυμμένος ρεβιζιονιστής που πέταξε το προσωπείο αφού συνεννοήθηκε με τους χρουτσοφικούς ρεβιζιονιστές να αφαιρέσουν το φωτοστέφανο του λενινισμού και να επιτεθούν ενάντια στο Στάλιν. Ο Μάο Τσε Τουνγκ, με το προσωπείο του μαρξισμού - λενινισμού, ξεδίπλωσε την ψευτομαρξιστική του θεωρία και η «θεωρία» αυτή «θα καθοδηγούσε απ' εδώ και πέρα το παγκόσμιο προλεταριάτο και την επανάσταση». Εδώ έχει η «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ» την εξαπατητική, μεγαλομανή και δυσφημιστική για το μαρξισμό - λενινισμό πηγή της.
Η «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ» καθοδήγησε και τη «Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση» για να αντιπαρατεθεί προς τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, η οποία, μ' άλλα λόγια, για το Μάο είχε «ξεπεραστεί», είχε «απαρχαιωθεί» μαζί με τη θεωρία του Μαρξ και του Λένιν. Οι καιροί άλλαξαν, και έτσι, σύμφωνα μ' αυτόν «ο μαρξισμός χρειαζόταν μια νέα θεωρία» και αυτή η θεωρία ήταν η «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ». Αυτή είναι θεωρία του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, η οποία, όπως και η χρουστσοφική, διατηρεί το λενινιστικό προσωπείο. Και οι δύο αυτές παραλλαγές του σύγχρονου ρεβιζιονισμού είναι ένα και το αυτό, είναι αδιαίρετες, το ζήτημα όμως έγκειται στο ποια θα επικρατήσει, η ρεβιζιονιστική παραλλαγή του Χρουστσιόφ, ή εκείνη του Μάο, ανεξάρτητα που και οι δύο βγαίνουν στον ίδιο δρόμο, στο δρόμο του αντιμαρξισμού. Σ'αυτό τον ανταγωνισμό έγκειται το ζήτημα ποιο μεγάλο κράτος θα μπορέσει να κυριαρχήσει πάνω στο άλλο, ποιο θα κάμει το νόμο.
Σ' αυτό το δρόμο και οι δύο έχουν σαν ξεκίνημα τη δυσφήμιση του μεγαλοφυούς έργου του Στάλιν. Οι χρουτσοφικοί κατασυκοφάντησαν το Στάλιν, ενώ ο Μάο επωφελήθηκε απ'αυτή τη δυσφήμιση του Στάλιν, και χρησιμοποίησε εκείνα τα στοιχεία που του χρειάστηκαν για να συγκαλύψει τη ρεβιζιονιστική του γραμμή, να την εκθειάσει σαν μαρξιστική - λενινιστική και για να συγκαλυφθεί καλύτερα με σκοπό να κερδίσει έδαφος έναντι των χρουτσοφικών. Ο Μάο είπε πως 30 τα εκατό το έργο του Στάλιν είναι εσφαλμένο και 70 τα εκατό είναι καλό. Μεγάλος μάστορας των ζυγαριών! Ζύγισε το έργο του Στάλιν με εκείνη την ακρίβεια που μπορεί να ζυγιστούν και οι ντομάτες στον κάμπο !!!
Στο πρώτο σημείο του «δεκάλογου» του Μάο Τσε Τουνγκ εκτίθεται η αντιμαρξιστική θέση της παροχής προτεραιότητας στην ελαφρά βιομηχανία και στη γεωργία και όχι στη βαριά βιομηχανία. Αυτή την κοσιγκινική-ρεβιζιονιστική παρέκκλιση ο Μάο Τσε Τουνγκ την επιχειρηματολογεί με το ότι οι επενδύσεις στη βαριά βιομηχανία είναι μεγάλες και όχι προσοδοφόρες, ενώ η βιομηχανία για κουφέτες και παντούφλες φέρνει έσοδα, είναι πιο προσοδοφόρα. Όσο για τη γεωργία, αυτή παράγει είδη διατροφής του λαού.
Η αντιμαρξιστική θέση του Μάο δεν προωθεί, αλλά φρενάρει την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Η γεωργία και η ελαφρά βιομηχανία δεν μπορεί να αναπτυχθούν με τους απαιτούμενους ρυθμούς, αν δεν αναπτυχθεί η μεταλλουργική βιομηχανία, αν δεν παράγεται χάλυβας, αν δεν παράγονται αργό πετρέλαιο, τρακτέρ, αμαξοστοιχίες, αυτοκίνητα, πλοία, αν δε δημιουργηθεί η χημική βιομηχανία κ.λπ., κ.λπ.
Η ανάπτυξη της βιομηχανίας, κατά το Μάο, είναι μια βιοτεχνική διαδικασία. Η ελαφρά βιομηχανία, που ισχυρίζεται να αναπτύξει ο Μάο, δεν εγείρεται μόνο με τούβλα, με ποδήλατα, με μπασμάδες, με θέρμος και αρώματα που αλήθεια μπορεί να αποδίδουν μερικά έσοδα, αλλά για να τα αγοράσουν αυτά οι άνθρωποι, πρέπει να έχουν αγοραστική δύναμη. Το 1956, η Κίνα σαν χώρα με μεγάλο πληθυσμό, ήταν καθυστερημένη οικονομικά και πολλά καταναλωτικά αγαθά έπρεπε να πουληθούν κάτω του κόστους. Τότε η αποδοτικότητα δεν ήταν μεγάλη.
Ο Μάο στο «δεκάλογο» επικρίνει το Στάλιν και την οικονομική κατάσταση στη Σοβιετική Ένωση. Αλλά «ο ήλιος δε σκεπάζεται με το κόσκινο». Η πραγματικότητα δείχνει πως στη Σοβιετική Ένωση, μέσα σε 24 - 25 χρόνια από την Επανάσταση ως το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, κάτω από την καθοδήγηση του Λένιν και έπειτα του Στάλιν, χάρη σε μια σωστή πολιτική γραμμή, δημιουργήθηκε τέτοια βαριά βιομηχανία που όχι μόνο έδωσε ώθηση στην εσωτερική οικονομία αυτής της πρώτης σοσιαλιστικής χώρας, αλλά και επέτρεψε να αντιμετωπιστεί η επίθεση της τρομερής μηχανής της χιτλερικής Γερμανίας. Ενώ με την οικονομική πολιτική του Μάο, από το 1949 μέχρι τις μέρες μας συμπληρώνονται περίπου 30 χρόνια και πού είναι το βιομηχανικό δυναμικό της Κίνας; Πολύ πίσω! Και γι' αυτό έχει το σφάλμα τάχα η «τετράδα»! Όχι, δεν έχει το σφάλμα η «τετράδα», αλλά η γραμμή του Μάο, όπως το επιβεβαιώνουν οι απόψεις του που εκτίθενται στο «δεκάλογο».
Αλλά πώς μπορούσε να κάμει η μεγάλη σοσιαλιστική Κίνα χωρίς βαριά βιομηχανία; Ασφαλώς, ο Μάο νόμιζε ότι θα τη βοηθούσε η Σοβιετική Ένωση για την οικοδόμηση της βαριάς βιομηχανίας, ή θα γύριζε το φύλλο προς τις αμερικάνικες πιστώσεις. Όταν είδε πως η Σοβιετική Ένωση δεν «πείστηκε» και δεν του έδωσε τη βοήθεια που ζήτησε, ο Μάο άρχισε να χύνει ατσάλι με τις σόμπες που κατασκευάζονταν στα πεζοδρόμια των λεωφόρων ή με μικροφούρνους για χυτοσίδηρο. Η Κίνα έμεινε πίσω, η Κίνα έμεινε χωρίς σύγχρονη τεχνολογία. Είναι αλήθεια πως ο κινέζικος λαός δεν υπόφερνε πια για ψωμί όπως πρώτα, αλλά να φτάσεις στο σημείο να διακηρύξεις, όπως έκαμε ο Μάο, ότι το 1956 ο κινέζικος αγρότης ζούσε καλύτερα από το σοβιετικό κολχόζνικο, τη στιγμή που στην πραγματικότητα ήταν πίσω, αυτό σημαίνει να δυσφημίσεις την κολεκτιβοποίηση της γεωργίας και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση της εποχής του Λένιν και του Στάλιν.
Ο Μάο Τσε Τουνγκ λέει με περιφρόνηση: «Τι σημασία έχει να μιλάς για την ανάπτυξη της βαριάς βιομηχανίας; Πρέπει να εξασφαλιστούν στους εργάτες τα μέσα διαβίωσης». Μ' άλλα λόγια, αυτό είναι «η θεωρία του γκουλιάς» του Χρουστσόφ. Και σαν συμπέρασμα ο Μάο στο «δεκάλογο» θέλει να πει πως αυτοί δεν έκαμαν λάθη όπως έχει κάνει τάχα η Σοβιετική Ένωση ή καλύτερα (αυτό όμως δεν το λέει μεγαλόφωνα) ο Λένιν και ο Στάλιν. Αλλά για να συγκαλύψει αυτή την παρέκκλιση, δεν παραλείπει να λέει πως «πρέπει να αναπτύξουμε και τη βαριά βιομηχανία, όμως περισσότερη προσοχή να αφιερώσουμε στη γεωργία και στην ελαφρά βιομηχανία». Η άποψή του αυτή που εφαρμόστηκε κατά πραγματιστικό τρόπο και που άφησε πίσω την Κίνα, έκαμε ώστε να χρειάζονται σ' αυτή δεκάδες χρόνια, ως το 2000, για να μπορέσει κάπως να ξεπεράσει την καθυστέρηση... με τη βοήθεια και τις πιστώσεις του αμερικάνικου κεφαλαίου που της εξασφαλίζει η νέα στρατηγική, Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως η Κίνα μπορεί να στηριχθεί στις δυνάμεις της, διαθέτει μεγάλο ανθρώπινο δυναμικό, διαθέτει επίσης υπολογίσιμο οικονομικό δυναμικό, αλλά έμεινε πίσω λόγω της εσφαλμένης γραμμής της.
Στο δεύτερο σημείο του «δεκάλογου» τίθεται και το ζήτημα πού πρέπει να ανεγερθεί η βιομηχανία, στα παράλια ή στην ενδοχώρα; Ο Μάο λέει πως «περίπου τα 70 τα εκατό όλης της βιομηχανίας μας, ελαφράς και βαριάς, έχουν δημιουργηθεί στις παράκτιες περιοχές και μόνο τα 30 τα εκατό στις περιοχές της ενδοχώρας. Αυτή η μη κανονική κατανομή είναι αποτέλεσμα της ιστορίας». Εννοείται, αυτή η βιομηχανία δημιουργήθηκε από τους ξένους, οι οποίοι είχαν εκεί εκχωρήσεις, απορροφούσαν τις πρώτες ύλες από την ενδοχώρα και στα παράλια έβρισκαν εργάτες σκλάβους. Ο Μάο δίνει σημασία σ' αυτό τον τρόπο ανάπτυξης. Τονίζει πως και στο μέλλον πρέπει να εξακολουθήσει να οικοδομείται στα παράλια και κάνει σχετικά μ' αυτό έναν φανταστικό υπολογισμό πως με τα έσοδα ενός εργοστασίου της ελαφράς βιομηχανίας, «εμείς μπορούμε να κερδίσουμε για να κατασκευάσουμε μέσα σε τέσσερα χρόνια τρία άλλα εργοστάσια ή δύο, ή ένα, ή τουλάχιστον μισό». Αυτό μοιάζει με τη θεωρία του ρεβιζιονιστή Κότσιο Τάσκο, ο οποίος στην Πρώτη Συνδιάσκεψη του Κόμματος στο Λαμπινότ, είπε ότι εμείς «πρέπει να κάνουμε μια επανάσταση με πολύ αίμα, με λίγο αίμα ή, αν είναι δυνατό, με καθόλου αίμα».
Σχετικά μ' αυτό το ζήτημα ο Μάο εξάγει το συμπέρασμα: «Να κατασκευάσουμε βιομηχανία και στα ενδότερα, για να την έχουμε και για καιρό πολέμου».
Αλλά από πού θα έρθει ο πόλεμος; Από τις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής, από την Ιαπωνία, ή από τη Σοβιετική Ένωση; Όπως φαίνεται, ταυτόχρονα ο Μάο σκέφτεται πως ο πόλεμος δε θα έρθει από καμιά μεριά, προπαντός όχι από τη θάλασσα, εφόσον συστήνει να κατασκευαστούν εργοστάσια στα παράλια.
Ο Μάο, όπως φαίνεται, δε σκέφτεται με τι τρόπο πρέπει να μειώσει λίγο τον πληθυσμό στο Νότο και στα Νοτιοανατολικά, για να εποικίσει το βόρειο και το δυτικό τμήμα της χώρας.
Στο τρίτο σημείο του «δεκάλογου» ο Μάο Τσε Τουνγκ προσδιορίζει τις αναλογίες ανάμεσα στις οικονομικές οικοδομήσεις και τα αμυντικά έργα. Όταν λέει πως πρέπει να μειώσουμε τα έξοδα για την άμυνα, φαίνεται ξεκάθαρα πως βασίζεται σε εσφαλμένους προσδιορισμούς. Η κινέζικη άμυνα, σύμφωνα με το Μάο, είναι τάχα πιο ισχυρή από την άμυνα της Σοβιετικής Ένωσης πριν από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο Χρουστσόφ διακήρυσσε πως τάχα ο Στάλιν είχε αφήσει τη Σοβιετική Ένωση ανυπεράσπιστη έναντι των χιτλερικών. Αυτή τη συκοφαντία την υιοθετεί και ο Μάο, περηφανευόμενος, πως με τα αεροπλάνα και με τα κανόνια που είχε (και με την ατομική βόμβα που θα του έδινε ο Χρουστσιόφ), η άμυνα της Κίνας ήταν εξασφαλισμένη.
Τα γεγονότα δείχνουν πως η Κίνα έμεινε πίσω. Αυτό είναι συνέπεια της υποτίμησης της βαριάς βιομηχανίας και της στήριξης στους άλλους για την ενίσχυση της αμυντικής ικανότητας με μια λαθεμένη στρατιωτική στρατηγική. Τώρα η Κίνα άρχισε να αλλάζει γνώμη για την άμυνα, αλλά, παράλληλα μ' αυτό, άλλαξε και τις συμμαχίες. Έχει πλησιάσει τους Αμερικάνους και αγόρασε απ' αυτούς σύγχρονη πολεμική τεχνολογία.
Στο ίδιο αυτό σημείο του «δεκάλογου», ο Μάο λέει απερίφραστα ότι είναι υπέρ ενός ελαφρού εξοπλισμού, υπέρ της πληρωμής των κινέζων στρατιωτών (σαν μισθοφορικό στρατό) και υπέρ της ελάττωσης του προσωπικού διοίκησης για την οποία δεν έχει γίνει τίποτε, αντίθετα, έχει μετατραπεί σε καρκίνωμα για την Κίνα. Αυτό εμείς το διαπιστώσαμε όταν ήμασταν εκεί το 1956 και μας το είπαν και οι ίδιοι: όλοι οι πρώην στρατιωτικοί του Τσάνγκ Κάι Σεκ ήταν μισθωτοί υπάλληλοι.
Στο τέταρτο σημείο του «δεκάλογου» γίνεται λόγος για τις σχέσεις ανάμεσα στο κράτος, τις μονάδες παραγωγής και τους παραγωγούς. Φυσικά, αυτή τη διοργάνωση κι αυτή την οργανωτική διαίρεση της Κίνας ούτε τη μάθαμε ποτέ και ούτε γνωρίζουμε πώς είναι οι σχέσεις ανάμεσα στο κράτος, τις μονάδες παραγωγής και τους παραγωγούς. Η Κίνα μπορεί και πρέπει να έχει την ιδιομορφία της, επειδή έχει μεγάλη εδαφική έκταση, με πολλές εθνότητες και όχι με δημοκρατίες, αλλά με περιφέρειες. Εμείς ξέραμε πως εκεί υπάρχει δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, αλλά το να μην είχαν αρμοδιότητες οι περιφέρειες στις εσωτερικές τους υποδιαιρέσεις και οικονομική ιδιοσυντήρηση στα εργοστάσια, αυτό δε μπορούσαμε να το φανταστούμε. Ο Μάο μας λέει πως στη Σοβιετική Ένωση (εξυπακούεται της εποχής του Στάλιν) υπήρχε μεγάλος γραφειοκρατικός συγκεντρωτισμός, και, σύμφωνα μ' αυτόν, οι σοβιετικές δημοκρατίες είχαν τα χέρια δεμένα. Κατά πόσο αληθεύει αυτό δεν το ξέρουμε, αλλά τόση γραφειοκρατία και τόσος συγκεντρωτισμός, αν όχι περισσότερο απ' όσο υπήρχε στη Σοβιετική Ένωση, υπήρχε και υπάρχει σήμερα και στην Κίνα. Η Κίνα όμως ακολουθεί γραμμή δυσφήμισης της Σοβιετικής Ένωσης της εποχής του Στάλιν και ενεργεί όπως ο Χρουστσόφ. Ο Μάο επιθυμεί να φανεί πιο «μαρξιστής - λενινιστής» διοργανωτής, αλλά, μήπως μ' αυτά που κάνει, βαδίζει στο δρόμο της τιτοϊκής «αυτοδιαχείρισης»;
Ο Μάο στο ίδιο σημείο συγκρίνει το στρατό με το κράτος, δηλαδή ένα όπλο του κράτους το θεωρεί κράτος και το θέτει και πάνω από το κόμμα. Στην πραγματικότητα, στην παλιά Κίνα και σε τούτη τη νέα, ο στρατός έχει παίξει αποφασιστικό ρόλο. Έχει υποστηρίξει μια μερίδα και έχει εξαλείψει μια άλλη.
Ο Μάο εκχυδαΐζει το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και την οικονομική ανεξαρτησία από το κέντρο με ένα γελοίο και απλοϊκό παράδειγμα που σε κάνει ν' απορείς, για το πώς αυτός ο «μεγάλος θεωρητικός» εξηγεί ένα τόσο σημαντικό πολιτικό, ιδεολογικό και οργανωτικό-οικονομικό ζήτημα του σοσιαλισμού με τόση desinvolture;! [4]
Όταν αναφέρεται στην αγροτιά, κι αυτό ο Μάο το κάνει το 1956, οπότε είχαν περάσει μονάχα λίγα χρόνια από την απελευθέρωση, προβάλλει και υπογραμμίζει ότι το σύστημα των κολχόζ και των σοβχόζ στη Σοβιετική Ένωση είναι μια χρεωκοπία, ότι οι αγρότες εκεί καταπιέζονται από τους φόρους, ότι τα προϊόντα τους πληρώνονται φτηνά και άλλα κακά, ενώ στην Κίνα παρά λίγο να πει ότι η αγροτιά ζει σε αφθονία και σε ευτυχία, ότι η παραγωγή είναι άφθονη, πως οι τιμές είναι χαμηλές, ότι η κρατική συσσώρευση είναι ολίγη. Παράξενη ανάλυση! Εμείς έχουμε γνωρίσει οι ίδιοι την κατάσταση τόσο στη Σοβιετική Ένωση, όσο και στην Κίνα, γιατί ήμασταν εκείνα τα χρόνια και στις δύο χώρες, και επομένως αυτά που λέει ο Μάο δεν αποτελούν πραγματικότητα.
Στο σημείο αυτό του «δεκάλογου» η ανάλυση του Μάο για τις σχέσεις κράτος - γεωργία, κομμούνα - μέλη της κομμούνας, για την κατανομή των εσόδων, για το πρόβλημα των επενδύσεων, για το ζήτημα της συσσώρευσης και το βιοτικό επίπεδο των αγροτικών κομμούνων και της πόλης δεν είναι καθόλου μαρξιστική - λενινιστική, δεν είναι ούτε ξεκάθαρος και αντικειμενικός καθρέφτης της κατάστασης, αλλά μόνο επίδειξη της απατηλής «υπεροχής» της κινέζικης γεωργίας έναντι της σοβιετικής γεωργίας. Ο Χρουστσιόφ μας κόπηκε «θεωρητικός της γεωργίας», που θα την έβγαζε «από το βάλτο όπου την είχε μπάσει ο Στάλιν». Και ο Μάο μιμείται αυτόν τον κουλάκο και μεταπράτη.
Αυτό το τόσο σημαντικό πρόβλημα ο Μάο το κλείνει με λόγια που θέλουν να δείξουν πως στην Κίνα τα πάντα πηγαίνουν κατ'ευχήν∙ τη βαριά βιομηχανία τη θέτει σε τρίτη μοίρα, τους αστούς εργοστασιάρχες τους ενσωματώνει στο σοσιαλισμό∙ τα ίδια κηρύσσει και για τους κουλάκους στο χωριό, και όλα να ρυθμίζονται κατά τη μαοϊκή του θεωρία, που είναι, λέει, απόλυτα σωστή, αλάνθαστη! Στην πραγματικότητα αυτές οι ιδέες του Μάο αντιβαίνουν στις ιδέες του Λένιν και του Στάλιν.
Είναι ολοφάνερη τόσο η μεγαλομανία αυτού του ρεβιζιονιστή «κλασσικού» όσο και η δυσφήμιση που κάνει στο έργο του Λένιν και του Στάλιν.
Στο πέμπτο σημείο του «δεκάλογου», όπου γίνεται λόγος για τις σχέσεις ανάμεσα στο κέντρο και τη βάση, ο Μάο Τσε Τουνγκ προσδιορίζει ποιες πρέπει να είναι αυτές οι σχέσεις. Στην Κίνα, αυτό εξαρτάται, φυσικά, από τις αρμοδιότητες που έχει δώσει το κέντρο στη βάση. Όλο αυτό σχετίζεται με τη μεγάλη εδαφική έκταση αυτής της χώρας. Εδώ ο Μάο Τσε Τουνγκ λέει ότι δεν πρέπει να ακολουθηθεί το παράδειγμα της Σοβιετικής Ένωσης στη συγκέντρωση όλων των ζητημάτων στα χέρια των κεντρικών οργάνων, στραγγαλίζοντας την πρωτοβουλία των τοπικών οργάνων, αλλά να καταβληθούν προσπάθειες ώστε αυτά τα όργανα να διευθύνουν κατά τρόπο ανεξάρτητο. Μ' αυτό ο Μάο θέλει να πει ότι οι ομόσπονδες δημοκρατίες στη Σοβιετική Ένωση δεν είχαν καμιά αρμοδιότητα. Αυτό είναι μπλόφα, ψέμα, γιατί, όπως ξέρουμε, οι σοβιετικές δημοκρατίες είχαν τα σχέδια οικονομικής τους ανάπτυξης, τα βιομηχανικά, γεωργικά κ.λπ, φυσικά σε στενή σύνδεση με το κέντρο. Να λες, λοιπόν, πως οι δημοκρατίες στη Σοβιετική Ένωση, όπως μπορεί να συμβαίνει στα διοικητικά διαμερίσματα της Κίνας, δεν είχαν τις αρμοδιότητές τους, σημαίνει να δυσφημείς το σοσιαλισμό που οικοδομήθηκε εκεί στην εποχή του Στάλιν, σημαίνει να προσπαθείς να δείξεις ότι η διοργάνωση, η διεύθυνση, η ιδεολογία και η πολιτική της Κίνας στέκουν πιο ψηλά απ' ότι στη Σοβιετική Ένωση, ότι η λενινιστική πρακτική της οικονομικής οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση δεν είναι σωστή, γιατί αυτή τη λενινιστική πραχτική, σύμφωνα με το Μάο, την είχε διαστρεβλώσει ο Στάλιν! Εμείς όμως ξέρουμε πως ο Στάλιν εφάρμοσε πιστά την οικονομική, οργανωτική και ιδεολογική πολιτική του Λένιν. Ότι σ' όλο αυτό το τεράστιο έργο μπορεί να έγιναν λάθη, αυτό δεν αποκλείεται. Ο ίδιος ο Μάο Τσε Τουνγκ λέει ότι και στην Κίνα έγιναν λάθη, αλλά όταν μιλάει για τη Σοβιετική Ένωση αυτά τα λάθη τα παραφουσκώνει, μάλιστα τα μεγαλώνει σε τέτοιο βαθμό που φαίνεται ανοιχτά ο σκοπός του να δυσφημίσει το σωστό σύστημα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης της εποχής του Στάλιν.
Είναι παράλογο να λες ότι στη Σοβιετική Ένωση δεν υπήρχαν στην εποχή του Στάλιν πρωτοβουλίες από μέρους των τοπικών οργάνων. Μήπως ο Μάο Τσε Τουνγκ μ'αυτή την ομολογία θέλει να ελάχιστοποιήσει και να εξασθενίσει το ρόλο του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και να δικαιολογήσει το δρόμο της τιτοϊκής «αυτοδιαχείρισης»; Εμείς δεν ξεχνάμε τις εκτιμήσεις του Μάο Τσε Τουνγκ για τον Τίτο. Να δεχτείς ότι ο Στάλιν έσφαλε σχετικά με τον Τίτο, αυτό σημαίνει ότι ο Μάο Τσε Τουνγκ επιδοκιμάζει τις μεθόδους «αυτοδιαχείρισης» της γιουγκοσλάβικης οικονομίας, δηλαδή τις μεθόδους της ρεβιζιονιστικής τιτοϊκής «αυτοδιαχείρισης». Ο Μάο θέλει να εφαρμόσει προοδευτικά αυτή την «αυτοδιαχείριση» και στην Κίνα. Δεν παραλείπει να μιλάει και για την ιδιομορφία. Είναι ενδιαφέρον αυτό που λένε οι Κινέζοι πως θέλουν να οικοδομήσουν έναν ιδιόμορφο σοσιαλισμό. Σ' αυτό το ζήτημα συνταυτίζονται με τον Τίτο, ο οποίος, από καιρό τώρα, λογοκοπεί για την οικοδόμηση «ιδιόμορφου σοσιαλισμού». Εδώ δεν πρόκειται μόνο για τον όρο που χρησιμοποιούν οι Κινέζοι, αλλά και για το περιεχόμενο και την εισέλευση της τιτοϊκής πείρας.
Στο έκτο σημείο ο Μάο μιλάει για τις σχέσεις ανάμεσα στην εθνότητα των Χαν και τις μειονοτικές εθνότητες που ζουν στην Κίνα. Στη θεωρία μπορείς να μιλάς όσο θέλεις για ισότητα ανάμεσα στις εθνότητες, αλλά, στην πραγματικότητα, στην Κίνα κυριαρχεί η εθνότητα των Χαν. Στις σχέσεις μεταξύ των εθνοτήτων η εθνότητα Χαν είναι και διατηρεί την υπεροχή, κυριαρχεί και διατάσσει τις άλλες εθνότητες, ανεξάρτητα από τις τετριμμένες και δημαγωγικές φόρμουλες που χρησιμοποιούνται. Στον καιρό του Στάλιν, η κατάσταση στις σχέσεις ανάμεσα στις ρωσικές εθνότητες και τις εθνικές μειονότητες, δεν ήταν όπως ισχυρίζεται ο Μάο. Λάθη υπήρχαν, αλλά όχι όπως τα παρουσιάζει. Στην Κίνα δεν υπάρχει δημοκρατία και ισότητα μεταξύ των εθνοτήτων. Εκεί υπάρχει στρατιωτική δικτατορία, όπως στους παλιούς καιρούς. Η μερίδα εκείνης της εθνότητας που είχε το στρατό με το μέρος της, επέβαλλε τη θέλησή της στις μάζες του λαού και του κόμματος. Συνεπώς επικεφαλής του κόμματος εκεί είναι ο στρατός, επικεφαλής του κράτους επίσης είναι ο στρατός.
Στο έβδομο σημείο, σχετικά με τις σχέσεις ανάμεσα στους κομματικούς και εσωκομματικούς, ο Μάο Τσε Τουνγκ βρίσκεται απόλυτα σε ρεβιζιονιστική και οπορτουνιστική γραμμή. Δε θέτει το κομμουνιστικό κόμμα επικεφαλής, στην ηγεσία· αφήνει να εννοηθεί ότι είναι στην ηγεσία, αλλά θέλει να αναγνωρίζει το μοίρασμα της εξουσίας με τα κόμματα της αστικής τάξης. Ο Μάο, λοιπόν, είναι υπέρ του κομματικού πλουραλισμού στη διεύθυνση του προλεταριακού κράτους. Θεωρεί απαραίτητη την ύπαρξη αυτών των κομμάτων για πολλούς λόγους: για τις κριτικές που μπορεί να κάμουν στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας, για τις πολλές πληροφορίες που μπορεί να έχει απ' αυτές τις κριτικές ώστε να ανακαλύπτει καθετί που οργανώνεται και γίνεται ύπουλα κ.λπ. θεωρεί την ύπαρξη αυτών των κομμάτων σαν καθοριστικό παράγοντα ή, καλύτερα να λέμε, σαν απαραίτητο παράγοντα για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Κίνα.
Μ' αυτό ο Μάο έρχεται σε αντίθεση με το Λένιν, ο οποίος, φυσικά, δεν επέτρεψε να διευθύνουν το σοβιετικό κράτος άλλα κόμματα, εκτός από το Μπολσεβίκικο Κόμμα. Επομένως, να δεχτείς την εφαρμογή του συστήματος πολλών κομμάτων στην καθοδήγηση, σημαίνει να καθοδηγείσαι από αντιμαρξιστικές ιδεολογικές απόψεις. Στο κεφάλαιο αυτό ο Μάο προσπαθεί να ταυτίσει αυτά τα κόμματα με μερικούς ανθρώπους, με μερικούς ηγέτες, οι οποίοι «είτε κάνουν κάποια κριτική, είτε επιδοκιμάζουν τις αποφάσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας». Εδώ δεν πρόκειται για μερικά δημοκρατικά προοδευτικά άτομα, τα οποία και το Κουμμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης, και το Κόμμα μας και όλα τα άλλα κόμματα τα έχουν δεχτεί στο Μέτωπο, τα έχουν κρατήσει κοντά τους, τα έχουν συμβουλευτεί όταν ήταν αναγκαίο, μα ο Μάο Τσε Τούνγκ νομιμοποιεί την ύπαρξη των αστικών κομμάτων στη διεύθυνση του προλεταριακού κράτους. Μ' αυτή τη θέση του εξηγεί τάχα ότι τα «δημοκρατικά κόμματα είναι προϊόν της ιστορίας» και ότι «καθετί που γεννιέται στην ιστορία, εξαφανίζεται επίσης στην ιστορία». Για τους μαρξιστές - λενινιστές είναι ξεκάθαρο ότι κάθε κόμμα εκπροσωπεί τα συμφέροντα μερικών καθορισμένων τάξεων και στρωμάτων, επομένως τι νόημα έχει να διατηρείς στο σοσιαλισμό τα κόμματα που εκπροσωπούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης; Αυτό σημαίνει παραίτηση από την πάλη των τάξεων, παραίτηση από τον αγώνα υπέρ της ηγεμονίας του προλεταριάτου και του κόμματος του.
Κατά το Μάο, αυτά τα λεγόμενα δημοκρατικά κόμματα, μέχρι και το κόμμα του Κουόμιντανγκ, θα εξαφανιστούν, όπως θα εξαφανιστεί και το κομμουνιστικό κόμμα. «Με την εξαφάνιση του κομμουνιστικού κόμματος και της δικτατορίας του προλεταριάτου, εμείς θα είμαστε πολύ ικανοποιημένοι», λέει ο Μάο.
Ο Μάο δεν παραλείπει να πει πως τώρα εμείς δε μπορούμε να κάνουμε χωρίς τη δικτατορία του προλεταριάτου και χωρίς το κόμμα του προλεταριάτου. Αυτό το υπογραμμίζει και λέει ότι το κόμμα πρέπει να γίνει ισχυρό, μάλιστα γι' αυτό αναφέρεται και στο Λένιν, αλλά αυτό το κάνει αφού αμόλησε το δηλητήριο. Ο Λένιν έχει πει πως δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς το κόμμα του προλεταριάτου και χωρίς τη δικτατορία του προλεταριάτου, έχει εξηγήσει και για τι χρησιμεύει αυτή η δικτατορία. Το 1920 ο Λένιν λέει:
« Όποιος εξασθενίζει έστω και λίγο τη σιδερένια πειθαρχία του κόμματος του προλεταριάτου (προπαντός στον καιρό της δικτατορίας του), στην πραγματικότητα βοηθά την αστική τάξη ενάντια στο προλεταριάτο».[5]
Ο Στάλιν επίσης λέει:
«Αρκεί μόνο να κλονιστεί το κόμμα μας, να εξασθενήσει, ώστε αμέσως να κλονιστεί και να εξασθενήσει η δικτατορία του προλεταριάτου».[6]
Στο όγδοο σημείο, στο οποίο μιλάει για τη σχέση ανάμεσα στην επανάσταση και την αντεπανάσταση, ο Μάο Τσε Τουνγκ λέει ότι η δικτατορία του προλεταριάτου είναι αναγκαία για να καταστείλει την αντεπανάσταση και τους αντεπαναστάτες, αλλά δυστυχώς θωπεύει τους αντεπαναστάτες. Ομολογεί πως «στην αρχή σκοτώσαμε μερικούς αντεπαναστάτες, αλλά δεν πρέπει να σκοτώσουμε άλλους, δεν πρέπει να φυλακίσουμε, αυτούς δεν πρέπει να τους δικάσουμε, αλλά να τους πείσουμε, να τους στείλουμε στο χωριό, όπου να διαπαιδαγωγηθούν δουλεύοντας» κ.λπ., κ.λπ. «Εμείς μπορεί να διατηρήσουμε το νόμο της θανατικής ποινής, - λέει ο Μάο - αλλά να μη τον εφαρμόζουμε στην πράξη!» Τι είναι αυτό; Αυτό δεν είναι ταξική πάλη. Μια τέτοια στάση δεν εξαλείφει την αντεπανάσταση, δεν εξαλείφει τις εκμεταλλεύτριες τάξεις.
Σχετικά όμως μ' αυτό, ο Λένιν μεταξύ άλλων μας διδάσκει να φθάσουμε
«... μέχρι την ολοκληρωτική εκδίωξη ή την εξορία των πιο επικίνδυνων και των πιο σκληροτράχηλων εκμεταλλευτών, να οργανώσουμε αυστηρή επιτήρηση πάνω σ' αυτούς, για να καταπολεμήσουμε τις αναπόφευκτες απόπειρες για αντίσταση και για παλινόρθωση της καπιταλιστικής σκλαβιάς, μόνο τα μέτρα αυτού του είδους είναι σε θέση να εξασφαλίσουν την πραγματική καθυπόταξη όλης της τάξης των εκμεταλλευτών». [7]
Από τις θέσεις του «δεκάλογου» του Μάο πρέπει να έχουν συντομευθεί πολλά πράγματα, γιατί μερικούς μήνες ύστερα από το 8ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας ειπώθηκε ρητά πως οι ιδιοκτήτες των εργοστασίων πρέπει να πάρουν πρόσοδο και να είναι υποδιευθυντές τους. Αυτή η άποψη φαίνεται σ' όλη αυτή τη θέση του Μάο Τσε Τουνγκ. Κρατάει τους αντιδραστικούς καπιταλιστές στη διεύθυνση των εργοστασίων που ήταν ιδιοκτησία τους, τους δίνει έσοδα από αυτά τα κρατικοποιημένα εργοστάσιά τους, αλλά που εν μέρει θεωρούνται δικά τους, και λησμονεί πως τα έχουν ανεγείρει και τα έχουν επεκτείνει εκμεταλλευόμενοι το αίμα και τον ιδρώτα των εργατών. Ταξική πάλη λέγεται αυτή; Όχι, δε είναι καθόλου ταξική πάλη. Αυτοί οι πρώην ιδιοκτήτες, σύμφωνα με το Μάο, πρέπει να συγχωνευτούν στην κοινωνία, να μπουν στην κοινωνία, να διαπαιδαγωγηθούν στην κοινωνία. (Δηλαδή να ενσωματωθούν στο σοσιαλισμό. Για ενσωμάτωση του καπιταλισμού στο σοσιαλισμό κάνουν πολύ λόγο σήμερα οι αστοί και οι ρεβιζιονιστές «θεωρητικοί», καθώς και οι τιτοϊκοί, οι «ευρωκομμουνιστές» κ.λπ.). «Αυτό θα είναι πολύ καλό πράγμα, - ομολογεί ο Μάο - για πολλούς λόγους, ένας από τους οποίους είναι ότι εμείς (οι Κινέζοι) θα δώσουμε έτσι ένα καλό παράδειγμα στις άλλες χώρες του κόσμου». («Ωραίο» παράδειγμα για το πώς δεν καταπολεμούνται οι εχθροί του λαού!)
Εντελώς διαφορετικά σκέφτεται ο Λένιν, ο οποίος λέει:
«Και η πάλη ενάντια σ'αυτό το αυθόρμητο κύμα δεν μπορεί να διεξαχθεί μόνο με προπαγάνδα και διαφώτιση, μόνο οργανώνοντας άμιλλα, μόνο διαλέγοντας οργανωτές- η πάλη πρέπει να διεξαχθεί και με εξαναγκασμό».[8]
Και ξανά ο Λένιν, σχετικά μ' αυτό το πρόβλημα, τονίζει:
«... κάθε σκέψη ότι οι καπιταλιστές θα υποταχθούν ειρηνικά στη θέληση της πλειονότητας των εκμεταλλευόμενων, ότι μπορεί να γίνει ειρηνικά, ρεφορμιστικά το πέρασμα στο σοσιαλισμό είναι όχι μόνο η μεγαλύτερη φιλισταϊκή παραφροσύνη, αλλά και άμεση εξαπάτηση των εργατών».[9]
Άλλη άποψη του Μάο είναι ότι, αν εξαφανίσουμε τους καπιταλιστές, θα χάσουμε, λέει, και μια πηγή πληροφόρησης, έτσι που δε θα ξέρουμε τι συμβαίνει στους κόλπους τους. Τι «μεγαλοφυή» συμπεράσματα για το σβήσιμο της πάλης των τάξεων! Για να εφαρμόζαμε κι εμείς μια τέτοια «ταξική πάλη» προσπάθησε να μας πείσει ο Τσου Εν Λάι, ο οποίος μας κατηγορούσε ότι τάχα δε διεξάγαμε ταξική πάλη! Σκοπός ήταν να ιδεί ως ποιο σημείο διεξάγαμε αυτή την πάλη, ήμασταν με τη γραμμή του Μάο Τσε Τουνγκ υπέρ της κατάπαυσης της πάλης των τάξεων, ή με το λενινιστικό και σταλινικό δρόμο υπέρ της σκληρής διεξαγωγής αυτής της πάλης.
Ο Μάο έχει καλλιεργήσει στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας τη λατρεία του και δεν εφάρμοσε τα μεγάλα διδάγματα του μαρξισμού - λενινισμού, ούτε την πάλη των τάξεων, ούτε τη σιδερένια προλεταριακή πειθαρχία, ούτε τη δικτατορία του προλεταριάτου. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας μεγάλωσε και ζυμώθηκε με φιλελευθεριστικούς, ρεφορμιστικούς κανόνες, με δύο και περισσότερες γραμμές. Συνεπώς, οι βασικές θέσεις του μαρξισμού - λενινισμού είναι εικονικές για το Μάο και για το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας.
Άνθρωποι όπως ο Μάο Τσε Τουνγκ κατηγορούν το Στάλιν ότι έχει κάμει δήθεν λάθη σχετικά με την πάλη των τάξεων, ενώ ο ίδιοι δηλώνουν πως στο σοσιαλισμό η πάλη των τάξεων όλο και εξασθενεί συνεχώς. Μάλιστα ο Μάο Τσε Τουνγκ λέει εντελώς ανοιχτά να μη κάνουμε ταξική πάλη, να μη εκτελούμε τους εγκληματίες, να μη τουφεκίζουμε τους επικίνδυνους εχθρούς, να μη φυλακίζουμε κανέναν. Ενώ ο Στάλιν αυτό δεν το έκανε ποτέ. Στην πράξη συνέχισε σκληρά, αποφασιστικά και ως το τέλος την πάλη ενάντια στους εχθρούς του λαού. Ο Μάο Τσε Τουνγκ για να δικαιολογήσει την αντεπανάσταση, για να την υπερασπίσει παραθέτει πέντε - έξι λόγους και μ' αυτούς προσπαθεί «ν'αποδείξει» ότι ο δρόμος του ήταν σωστός, μαρξιστικός - λενινιστικός.
Ο Μάο ισχυρίζεται να εξαλείψει τη βία, τη θανατική ποινή, τα δικαστήρια και τις εισαγγελίες, για να μην τιμωρούνται οι αντεπαναστάτες. Διακηρύσσει μόνο τη διαπαιδαγώγηση και την προπαγάνδα. Πού υπάρχει εδώ η πάλη των τάξεων εκ μέρους του Μάο; Πού υπάρχει η δικτατορία του προλεταριάτου στις απόψεις και στην πρακτική του;
Στο ένατο σημείο ο Μάο μιλάει σχετικά με τις σχέσεις ανάμεσα στο δίκαιο και το άδικο. Σε τι αποβλέπει όταν μιλάει γι' αυτές τις σχέσεις; Κι εδώ ο Μάο προσπαθεί να επιτεθεί ενάντια στο Στάλιν. Λέει ότι «ο Στάλιν τουφέκιζε ανθρώπους για το παραμικρότερο λάθος». Αυτό είναι συκοφαντία. Ο Στάλιν δεν εκτελούσε ανθρώπους για λάθη, αντίθετα, αυτούς που λάθευαν προσπαθούσε να τους διορθώσει και για αυτή την αλήθεια μιλούν τα ντοκουμέντα. Ο Στάλιν προσανατόλιζε να φυλακίζονται ή να κλείνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης οι κακοποιοί, ή να εκτελούνται οι αντεπαναστάτες, οι προδότες, οι κατάσκοποι και οι άλλοι εχθροί του λαού για εξαιρετικά επικίνδυνα εγκλήματα. Αν δεν το έκανε αυτό, δε μπορούσε να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός στη Σοβιετική Ένωση και ο ίδιος δε μπορούσε να είναι σε λενινιστικό δρόμο. Ο Μάο Τσε Τουνγκ είναι σ'αντίθεση μ'αυτή τη γραμμή. Γενικεύει το ζήτημα και μεταχειρίζεται όμοια τόσο αυτούς που διέπραξαν όχι πολύ επικίνδυνα εγκλήματα, οι οποίοι δεν πρέπει με κανέναν τρόπο να τουφεκίζονται, όσο και τους αντεπαναστάτες. Ποιος λέει να τουφεκίσουμε αυτούς που δε διέπραξαν σοβαρά εγκλήματα; Κανένας. Αντίθετα, είμαστε υπέρ της αναμόρφωσης τέτοιων ανθρώπων, να τους διορθώνουμε, και έτσι ενεργήσαμε.
Το δέκατο και τελευταίο σημείο του «δεκάλογου» μιλάει για τις σχέσεις μεταξύ της Κίνας και των άλλων χωρών. Αυτές οι σχέσεις, που τις εξηγεί και τις ανάγει σε θέσεις, δεν περικλείουν και πολύ μαρξισμό - απεναντίας είναι οπορτουνιστικές, ρεβιζιονιστικές σχέσεις. Αποβλέπουν στο να μην εφαρμόζει η Κίνα σωστή επαναστατική γραμμή σε βοήθεια του παγκόσμιου προλεταριάτου και της παγκόσμιας επανάστασης, σε βοήθεια των κομμουνιστικών μαρξιστικών - λενινιστικών κομμάτων, για να αγωνίζονται μ' επιτυχία ενάντια στην αστική τάξη, ενάντια στον καπιταλισμό και το σύγχρονο ρεβιζιονισμό. Στην πραγματικότητα ο Μάο είναι ένας σύγχρονος ρεβιζιονιστής, όπως και οι σοβιετικοί, οι τιτοϊκοί και οι άλλοι ρεβιζιονιστές.
Σχετικά με την εξωτερική πολιτική της Κίνας, στις περιβόητες θέσεις του Μάο Τσε Τουνγκ αναφέρεται: «Η πολιτική μας είναι να διδαχτούμε από τα θετικά όλων των εθνών και χωρών, να διδαχτούμε απ'ό,τι το καλό υπάρχει στον πολιτικό, οικονομικό, επιστημονικό και τεχνικό τομέα, καθώς και στη λογοτεχνία και την τέχνη». Αυτή είναι όλη η πολιτική του και για να γίνουν αυτά, σύμφωνα με το Μάο Τσε Τουνγκ, πρέπει να αποκατασταθεί η ειρηνική συνύπαρξη (ρεβιζιονιστική) με όλα τα κράτη του κόσμου. Για το Μάο δεν υπάρχει διάκριση ανάμεσα σ' αυτά τα κράτη. Αργότερα ο Μάο Τσε Τουνγκ, παραβλέποντας το οικονομικό-κοινωνικό καθεστώς που υπάρχει στη μια ή στην άλλη χώρα, χωρίζει τον κόσμο σε τρία και είναι υπέρ της στρατηγικής των «τριών κόσμων». Αυτός δεν είναι ενάντια σε κανέναν «κόσμο». Και στον «πρώτο κόσμο», όπου ο Μάο συγκαταλέγει τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό, αύριο μπορεί να είναι ενάντια- σήμερα είναι ενάντια στο σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό, αύριο μπορεί να είναι υπέρ. Συνεπώς, κινείται σύμφωνα με τις περιστάσεις, όπως το απαιτούν τα ρεβιζιονιστικά συμφέροντα του κινέζικου κράτους, και δεν ενεργεί με βάση τις μαρξιστικές - λενινιστικές αρχές, δε σκέφτεται ότι πρέπει να καταπολεμηθούν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και να υποστηριχτεί ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των λαών.
Μ' αυτή τη γραμμή ο Μάο Τσε Τουνγκ δε μπορεί να υποστηρίξει τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των λαών. Δημαγωγία μπορεί να κάνει και να δηλώνει πως «εμείς, οι Κινέζοι, είμαστε με τους λαούς του τρίτου κόσμου», αυτά όμως είναι μόνο λόγια. Εφόσον διατυπώνει την τακτική που ανάφερα πιο πάνω, εφόσον είναι με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, με τον οποίο δε θέλει να τα χαλάσει, γιατί πρέπει να «διδαχτεί» απ'αυτόν, να πάρει και πιστώσεις φανερά ή κρυφά, ο Μάο Τσε Τουνγκ δε μπορεί να είναι με τους λαούς του λεγόμενου τρίτου κόσμου, που αγωνίζονται ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, δεν μπορεί να τους βοηθήσει να απαλλαγούν από το ζυγό αυτού του ιμπεριαλισμού. Με δημαγωγία προσπαθεί να έρθει σε υπεράσπιση των κρατών που βρίσκονται κάτω από την επιρροή του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού, αλλά αυτό το κάνει για να τα περάσει ή κάτω από την επιρροή της Κίνας, ή κάτω από την επιρροή των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Ακολουθώντας αντιμαρξιστική στρατηγική, ο Μάο δέχτηκε το Νίξον στην Κίνα, πριν αυτή αναγνωριστεί επίσημα από τις ΕΠΑ∙ επίσης δέχτηκε να αφαιρέσει, χάρη της επίσκεψης του αμερικάνου προέδρου, το εμπόδιο του ζητήματος της Ταϊβάν, που είχε στήσει σαν ατσάλινο τείχος για κάθε χώρα που ήθελε να συνάψει διπλωματικές σχέσεις με την Κίνα. Από τότε παρασιώπησε την Ταϊβάν. Μ'αυτό λέει στις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής πως μπορεί να παραμείνουν στην Ταϊβάν, στην Ιαπωνία, στις νήσους Οκινάβα, στη Βιρμανία και αλλού, και πάνω σ'αυτή τη στρατηγική του Μάο η Κίνα και οι σημερινοί κινέζοι ρεβιζιονιστές ηγέτες έχουν στηρίξει την εξωτερική πολιτική τους και την άμυνα. Σίγουρα η κινέζικη ηγεσία πρέπει να έχει αποδεχθεί ότι μπορούν να παραμείνουν οι Αμερικάνοι και στο Νότιο Βιετνάμ και να δοθεί τέλος στον πόλεμο, ώστε οι Βιετναμέζοι να συμφιλιωθούν με τους Αμερικάνους. Γι' αυτό το λόγο πρέπει να προέκυψαν διαφωνίες ανάμεσα στους Κινέζους και τους Βιετναμέζους, οι οποίοι κάποτε δήλωσαν ανοιχτά πως «Εμείς (οι Βιετναμέζοι) δεν επιτρέπουμε σε κανένα άλλο κράτος να αναμιχθεί στις εσωτερικές μας υποθέσεις...».
Ο Μάο Τσε Τουνγκ κατηγορεί το Στάλιν για αριστερό τυχοδιωκτισμό, τον κατηγορεί ότι άσκησε μεγάλες πιέσεις ενάντια στην Κίνα και στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας. Ο Στάλιν πρέπει να μην είχε μεγάλη εμπιστοσύνη στην ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας. Όταν απελευθερώθηκε η Κίνα, ο Στάλιν εξέφρασε την υποψία μήπως η κινέζικη ηγεσία βάδιζε στον τιτοϊκό δρόμο. Ρίχνοντας μια ματιά σ' όλες τις κυριότερες αρχές της ρεβιζιονιστικής γραμμής του Μάο Τσε Τουνγκ, για όλα αυτά που εγείρει ενάντια στον Στάλιν, μπορούμε να πούμε με πλήρη πεποίθηση ότι ο Στάλιν ήταν πραγματικά μεγάλος μαρξιστής-λενινιστής και έχει προβλέψει σωστά προς τα πού βαδίζει η Κίνα, είδε από καιρό ποιες ήταν οι απόψεις του Μάο Τσε Τουνγκ και έβγαλε το συμπέρασμα ότι αυτές οι απόψεις σε πολλές κατευθύνσεις ήταν τιτοϊκές ρεβιζιονιστικές απόψεις, όπως στη διεθνή πολιτική και στην εσωτερική πολιτική, στην πάλη των τάξεων, στη δικτατορία του προλεταριάτου, στην ειρηνική συνύπαρξη ανάμεσα σε χώρες με διαφορετικά κοινωνικά συστήματα κ.λπ.
Δημοσιεύοντας αυτό το «δεκάλογο» ο Χουά Κούο Φενγκ και συντροφιά θέλουν να νομιμοποιήσουν τη ρεβιζιονιστική γραμμή τους, να νομιμοποιήσουν την αντεπαναστατική τους δράση, να νομιμοποιήσουν τη διακοπή της Πολιτιστικής Επανάστασης, γιατί νομίζουν πως έτσι θα ψαρέψουν πιο εύκολα, παρόλο που, όπως έγραψα προηγούμενα, η Πολιτιστική Επανάσταση στην Κίνα δεν ήταν σε επαναστατικές αλλά σε οπορτουνιστικές βάσεις. Ήταν πάλη μιας οπορτουνιστικής ομάδας με επικεφαλής το Μάο Τσε Τουνγκ, ενάντια σε μια άλλη οπορτουνιστική ομάδα με επικεφαλής το Λιου Σάο Τσι, τον Τσου Εν Λάι, τον Τενγκ Χσιάο Πινγκ, τον Πενγκ Τσένγκ κ.λπ., που είχαν σφετεριστεί την εξουσία. Ο Μάο Τσε Τουνγκ διέτρεχε κίνδυνο από την αντίπαλη ομάδα και θα τον πέταζαν στο καλάθι της ιστορίας, όπως πέταξε ο Μάο το Λιου Σάο Τσι. Ο Μάο μπόρεσε να επωφεληθεί από τη λατρεία του που μεσουράνιζε, αν και για λατρεία κατηγορεί τους άλλους σαν κομπορρήμονες. Αυτοί οι κομπορρήμονες, σύμφωνα με το Μάο, είναι ο Στάλιν και συντροφιά. Ο Μάο Τσε Τουνγκ, λοιπόν, επωφελήθηκε από την ξέφρενη λατρεία που καθ'όλη τη ζωή του είχε καλλιεργηθεί για το άτομό του, κινητοποίησε το στρατό, στηρίχθηκε σ' αυτόν και στη σχολική νεολαία και εξαπέλυσε τη λεγόμενη Πολιτιστική Επανάσταση. Όμως εμπόδισε κι αυτή την επανάσταση να αναπτυχθεί ως το τέλος, γιατί έθετε σε κίνδυνο όλα τα οπορτουνιστικά στελέχη που συμμετείχαν στην ομάδα του Λιου Σάο Τσι και του Τσου Εν Λάι, έθετε σε κίνδυνο και τον ίδιο το Μάο Τσε Τουνγκ. Γι' αυτό, ύστερα από ορισμένο χρόνο, έστρεψε το τιμόνι προς άλλη κατεύθυνση, υποστήριξε τους δεξιούς και έδωσε εξουσία στον Τσου Εν Λάι, ο οποίος εκπόνησε και έθεσε σε εφαρμογή τα σχέδιά του.
Κατά την περίοδο αυτή νέα στοιχεία, τα οποία εμφανίστηκαν στην πορεία της Πολιτιστικής Επανάστασης, ιδιαίτερα τα στοιχεία της «τετράδας», που τώρα θεωρούνται «προδότες» από τον Χουά Κούο Φενγκ, έβλεπαν αυτόν τον τρομερό γκρεμό προς τον οποίον οδηγούσαν την Κίνα, και με τον τρόπο και τις μεθόδους τους, που προφανώς δεν ήταν πολύ μελετημένες και ώριμες, ίσως και όχι τόσο σωστές αλλά κάπως επαναστατικές, προσπάθησαν να περιορίσουν αυτή την εχθρική δράση, η οποία οδηγούσε την Κίνα στο σοσιαλιμπεριαλισμό. Μετά το θάνατο του Μάο, οι δεξιοί κατόρθωσαν να πάρουν την εξουσία. Αμέσως, μ' ένα χτύπημα, όπως λένε, πάταξαν τα στοιχεία της αριστεράς και κατέπνιξαν την επανάσταση. Δηλαδή οι αντεπαναστάτες, τους οποίους είχαν μπάσει στην εξουσία και στο κόμμα ο Μάο Τσε Τουνγκ και οι οπαδοί του, κατέπνιξαν την επανάσταση στην Κίνα.
«Σκέψεις για την Κίνα», τομ. 2ος.
ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΑ - ΔΙΑΛΕΧΤΑ ΕΡΓΑ - ΤΟΜΟΣ 3 - ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΠΛΑΝΗΤΗΣ» - ΣΕΛ. 143 - 161

[1] Μπάλλι = Αντιδραστική οργάνωση στην Αλβανία κατά τον Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα.
[2] Ο Νίξον επισκέφτηκε το Πεκίνο στις 21 Φλεβάρη 1972.
[3] Β. I. Λένιν, Άπαντα, τομ. 18ος, σελ. 653, αλβ. έκδ.
[4] Γαλλικά - αφέλεια τρόπων.
[5] Β. I. Λένιν. Άπαντα, τομ. 31ος, σελ. 33, αλβ. έκδ.
[6] I. Β. Στάλιν. Άπαντα, τομ. 7ος, σελ. 347, αλβ. έκδ.
[7] Β. I. Λένιν. Άπαντα, τομ. 31ος σελ. 201, αλβ. έκδ.
[8] Β. I. Λένιν. Άπαντα, τομ. 27ος, σελ. 295, αλβ. έκδ.
[9] Β. I. Λένιν. Άπαντα, τομ. 31ος, σελ. 201, αλβ. έκδ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου