Ενβέρ Χότζα - Η στρατηγική του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού

Η στρατηγική του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού

Οι χρουστσιοφικοί μόλις άρπαξαν την εξουσία στη Σοβιετική Ένωση, έθεσαν βασικό σκοπό τους την κατάλυση της δικτατορίας του προλεταριάτου, την παλινόρθωση του καπιταλισμού και τη μετατροπή της Σοβιετικής Ένωσης σε ιμπεριαλιστική υπερδύναμη. (Βλέπε: Ενβέρ Χότζα. «Χρουστσιοφικοί» (Απομνημονεύματα), Εκδόσεις «Πλανήτης», Αθήνα 1985.)

Κατά πρώτο λόγο, ο Χρουστσιόφ και η ομάδα του αφού σταθεροποίησαν τις θέσεις τους μετά το θάνατο του Στάλιν, άρχισαν επίθεση ενάντια στη μαρξιστική - λενινιστική ιδεολογία και τον πόλεμο για να αφαιρέσουν το φωτοστέφανο του λενινισμού, επιτιθέμενοι ενάντια στο Στάλιν και προσάπτοντας του όλες εκείνες τις συκοφαντίες που είχε χαλκεύσει από καιρό η βρωμερή προπαγάνδα της παγκόσμιας καπιταλιστικής αστικής τάξης. Έτσι οι χρουστσιοφικοί έγιναν κήρυκες και εκτελεστές των επιθυμιών του κεφαλαίου ενάντια στη μαρξιστική - λενινιστική ιδεολογία και την επανάσταση στη Σοβιετική Ένωση. Ανέλαβαν συστηματικά την εξάλειψη όλης της σοσιαλιστικής δομής της Σοβιετικής Ένωσης, πολέμησαν για τη φιλελευθεροποίηση του σοβιετικού συστήματος, για τη μετατροπή του κράτους της δικτατορίας του προλεταριάτου σε αστικό κράτος, για τον καπιταλιστικό μετασχηματισμό της σοσιαλιστικής οικονομίας και κουλτούρας.

Η Σοβιετική Ένωση, που μετατράπηκε σε ρεβιζιονιστική χώρα, σε σοσιαλιμπεριαλιστικό κράτος, κατάρτισε δική της στρατηγική και τακτική. Οι χρουστσιοφικοί εκπόνησαν τέτοια πολιτική ώστε να είχαν τη δυνατότητα να συγκαλύψουν όλη τη δράση τους με λενινιστική φρασεολογία. Επεξεργάστηκαν τη ρεβιζιονιστική ιδεολογία τους με τρόπο που να την περάσουν στο προλεταριάτο και στους λαούς σα «μαρξισμό - λενινισμό της νέας περιόδου», που να λένε στους κομμουνιστές, μέσα στη χώρα και στο εξωτερικό, ότι «στη Σοβιετική Ένωση συνεχίζεται η επανάσταση στις νέες πολιτικές, ιδεολογικές και οικονομικές συνθήκες της παγκόσμιας εξέλιξης» και ότι αυτή η επανάσταση όχι μόνο συνεχίζεται εκεί, αλλά αυτή η χώρα περνάει δήθεν στο στάδιο της οικοδόμησης μιας αταξικής, κομμουνιστικής κοινωνίας, όπου το κόμμα και το κράτος απονεκρώνονται.

Το Κόμμα απογυμνώθηκε από τα καθήκοντά του σαν πρωτοπορία της εργατικής τάξης, σα μοναδική πολιτική ηγετική δύναμη του κράτους και της κοινωνίας και μετατράπηκε σε κόμμα που το εξουσιάζουν οι απαράτσικ και οι πράκτορες της KGB. Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές ονόμασαν το κόμμα «παλλαϊκό κόμμα» και το κατάντησαν τόσο άθλιο, που δεν μπορεί να είναι πια κόμμα της εργατικής τάξης, αλλά κόμμα της νέας σοβιετικής μπουρζουαζίας.

Από την άλλη μεριά, οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές κήρυξαν τη χρουστσιοφική ειρηνική συνύπαρξη ως γενική γραμμή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και «την ειρηνική άμιλλα με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό» σα δρόμο για τη νίκη του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες χώρες. Δήλωσαν, επίσης, ότι η προλεταριακή επανάσταση είχε μπει δήθεν σε ένα νέο στάδιο, ότι μπορεί να θριαμβεύσει και με άλλους δρόμους διαφορετικούς από το δρόμο της βίαιης κατάληψης της εξουσίας από το προλεταριάτο. Σύμφωνα μ' αυτούς, η εξουσία μπορεί να καταληφθεί με ειρηνικό, κοινοβουλευτικό και δημοκρατικό δρόμο, με μεταρρυθμίσεις.

Οι χρουστσιοφικοί ρεβιζιονιστές, καπηλευόμενοι το όνομα του Λένιν και του μπολσεβίκικου κόμματος, κατέβαλαν όλες τις προσπάθειες ώστε αυτή την αντιμαρξιστική γραμμή τους, αυτή την αναθεώρηση της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας σ' όλα τα πεδία, να την επιβάλουν σ' όλα τα κομμουνιστικά κόμματα του κόσμου. Επιθυμούσαν ώστε τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα του κόσμου να ενταχτούν σ' αυτή την ρεβιζιονιστική γραμμή και να μετατραπούν σε αντεπαναστατικά κόμματα, σε τυφλά όργανα της αστικής δικτατορίας στην υπηρεσία του καπιταλισμού.

Αυτό όμως δεν είχε πλήρη επιτυχία, όπως επιθυμούσαν, γιατί, κατά κύριο λόγο, το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας στάθηκε ακλόνητο στην συνεπή εφαρμογή του μαρξισμού - λενινισμού και στη διαφύλαξη της καθαρότητάς του. Εκείνες τις στιγμές βρέθηκαν και άλλα κόμματα που, για λόγους όχι καθαρά μαρξιστικούς - λενινιστικούς, ταλαντεύτηκαν, δεν αποδέχτηκαν πλέρια τους χρουστσιοφικούς προσανατολισμούς, μερικά τους αποδέχτηκαν με μισή φωνή, αλλά αργότερα υπέκυψαν. Εκείνες τις στιγμές και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας εναντιώθηκε στους χρουστσιοφικούς, αλλά, όπως δείχνουν τα γεγονότα, ξεκινούσε από σκοπούς και στόχους εντελώς αντίθετους από εκείνους που ώθησαν το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας να περάσει σε πάλη ενάντια στο χρουστσιοφικό ρεβιζιονισμό.

Με την άνοδό τους στην εξουσία, οι χρουστσιοφικοί προετοίμασαν και την πλατφόρμα της εξωτερικής τους πολιτικής. Όπως ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, έτσι και ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός έθεσε στη βάση της εξωτερικής του πολιτικής τον επεκτατισμό και τον ηγεμονισμό, με το κυνηγητό των εξοπλισμών, των πιέσεων και του εκβιασμού, της στρατιωτικής, οικονομικής και ιδεολογικής επίθεσης. Επιδιώξη αυτής της πολιτικής ήταν η εγκαθίδρυση της σοσιαλιμπεριαλιστικής κυριαρχίας σ' όλο τον κόσμο.

Στις χώρες της ΚΟΜΕΚΟΝ, η Σοβιετική Ένωση εφαρμόζει μια πολιτική καθαρά νεοαποικιοκρατική. Η οικονομία αυτών των χωρών έχει μετατραπεί σε προσθήκη της σοβιετικής οικονομίας. Για να κρατήσει αυτές τις χώρες κάτω από το ζυγό, η Σοβιετική Ένωση χρησιμοποιεί το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, που της δίνει τη δυνατότητα να εγκαθιστά σ' αυτές πολλές στρατιωτικές δυνάμεις, που δε διαφέρουν καθόλου από τα στρατεύματα κατοχής. Το Σύμφωνο της Βαρσοβίας είναι επιθετικό στρατιωτικό σύμφωνο, που εξυπηρετεί την πολιτική πιέσεων, εκβιασμών και ενόπλων επεμβάσεων του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού. Αυτή τη νεοαποικιοκρατική πολιτική εξυπηρετούν και οι ρεβιζιονιστικο - ιμπεριαλιστικές «θεωρίες» της «σοσιαλιστικής κοινότητας», της «σοσιαλιστικής κατανομής της εργασίας», της «περιορισμένης κυριαρχίας», της «σοσιαλιστικής οικονομικής ενσωμάτωσης» κ.λπ.

Όμως, ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός δεν ικανοποιείται με την κυριαρχία που ασκεί στα δορυφόρα του κράτη. Όπως και τα άλλα ιμπεριαλιστικά κράτη, παλεύει τώρα για νέες αγορές, για σφαίρες επιρροής, για επενδύσεις κεφαλαίων σε διάφορες χώρες, για το καπάρωμα πηγών πρώτων υλών, για την εξάπλωση της νεοαποικιοκρατίας στην Αφρική, στην Ασία, στη Λατινική Αμερική και αλλού.

Για να ευρύνει τον επεκτατισμό και τον ηγεμονισμό, ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός έχει ένα ολόκληρο στρατηγικό σχέδιο, που περιλαμβάνει μια σειρά οικονομικές, πολιτικές, ιδεολογικές και στρατιωτικές ενέργειες.

Ταυτόχρονα, οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές ενεργούν για την υπονόμευση των επαναστάσεων και των απελευθερωτικών αγώνων των λαών, με τα ίδια μέσα και μεθόδους, που χρησιμοποιούν και οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές. Συνήθως οι σοσιαλιμπεριαλιστές δρουν διαμέσου των ρεβιζιονιστικών κομμάτων, που είναι όργανά τους, αλλά, ανάλογα με τις ευκαιρίες και τις περιστάσεις, προσπαθούν να διαφθείρουν και να εξαγοράσουν και κυρίαρχες κλίκες στις υποανάπτυκτες χώρες, προσφέρουν υποδουλωτικές οικονομικές «βοήθειες» για να εισχωρήσουν σ' αυτές τις χώρες, υποδαυλίζουν ένοπλες συγκρούσεις ανάμεσα στις διάφορες κλίκες, πηγαίνοντας με το μέρος της μιας ή της άλλης, οργανώνουν συνωμοσίες και πραξικοπήματα για να φέρουν στην εξουσία φιλοσοβιετικά καθεστώτα, χρησιμοποιούν την άμεση στρατιωτική επέμβαση, όπως έκαναν μαζί με τους Κουβανούς στην Αγκόλα, στην Αιθιοπία και αλλού.

Τις επεμβάσεις και τις ηγεμονιστικές και νεοποικιοκρατικές τους ενέργειες οι σοβιετικοί σοσιαλιμπεριαλιστές τις κάνουν με το πρόσχημα της βοήθειας και της υποστήριξης των επαναστατικών δυνάμεων, της επανάστασης, της οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Στην πραγματικότητα βοηθούν την αντεπανάσταση.

Η Σοβιετική Ένωση προσπαθεί να ανοίξει το δρόμο στην πραγματοποίηση των επεκτατικών νεοαποικιοκρατικών σχεδίων της, παρουσιαζόμενη σαν χώρα που ακολουθεί λενινιστική και διεθνιστική πολιτική, σαν σύμμαχος, φίλος και υπερασπιστής των νέων εθνικών κρατών, των υποανάπτυκτων χωρών κ.λπ. Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές κηρύσσουν ότι αυτές οι χώρες, συνδεόμενες με τη Σοβιετική Ένωση και με την αποκαλούμενη «σοσιαλιστική κοινότητα», που τη διαλαλούν σαν την «κύρια κινητήρια δύναμη της σημερινής παγκόσμιας εξέλιξης», μπορούν να βαδίσουν μ' επιτυχία στο δρόμο της λευτεριάς και της ανεξαρτησίας, μάλιστα και του σοσιαλισμού. ΓΓ αυτό επινόησαν και τις θεωρίες σχετικά με το «μη καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης», το «σοσιαλιστικό προσανατολισμό» κ.λπ.

Η στρατηγική των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών δεν έχει τίποτα το κοινό με το σοσιαλισμό και το λενινισμό, όπως ισχυρίζονται. Είναι στρατηγική ενός ληστρικού ιμπεριαλιστικού κράτους που επιδιώκει να εξαπλώσει την ηγεμονία και την κυριαρχία του σ' όλες τις ηπείρους και σ' όλες τις χώρες.

Αυτή η ηγεμονιστική και νεοαποικιοκρατική πολιτική που ακολουθεί η ρεβιζιονιστική Σοβιετική Ένωση συγκρούεται, και δεν μπορεί να συμβεί διαφορετικά, με την πολιτική που ακολουθούν οι Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής, και που άρχισε να ακολουθεί και η Κίνα. Είναι σύγκρουση συμφερόντων των ιμπεριαλιστών στη διαμάχη τους για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Είναι ακριβώς αυτά τα συμφέροντα και αυτή η διαμάχη που θέτουν αντιμέτωπες τις υπερδυνάμεις, που σπρώχνουν την καθεμιά απ' αυτές να χρησιμοποιεί όλες τις δυνάμεις και τα μέσα που διαθέτει για να εξασθενίσει τον αντίπαλο ή τους αντιπάλους της, αλλά ως το σημείο που οι συγκρούσεις να μη φτάσουν σε τέτοιο βαθμό όξυνσης που οι δυνάμεις αυτές να εμπλακούν σε ένοπλες συρράξεις.

( Ένβέρ Χότζα, Ιμπεριαλισμός και επανάσταση, Διαλεκτά Έργα, Τομ.3, σελ. 333-337)


 
Σημείωση δίκια μου
( Ξεκίνησα το Blog έχοντας πει στον εαυτό μου ότι δεν θα σχολιάζω τίποτα, παρά θα αφήνουν να μιλούν μόνο ο Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Στάλιν και Χότζα. Όμως δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστη τη παρακάτω πλευρά της δράσης του ψευτο-ΚΚΕ.)

Νομίζω ότι το παρακάτω απόσπασμα του σ. Ένβέρ Χότζα είναι ακόμα και σήμερα επίκαιρο

Σήμερα δεν υπάρχει μεν ο Σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός αλλά συνεχίζουν να υπάρχουν οι απόγονοί του, Κόμματα ρεβιζιονιστικά, όπως το «Κ».Κ.Ε,όπως επίσης και χώρες όπως η Κούβα που υπηρέτησαν και υπερασπίστηκαν με σθένος την ιμπεριαλιστική πολιτική της Σοβιετική Ένωσης.

Η πολεμική μόνο της μιας πλευράς του χρουτσοφικού ρεβιζιονισμού, δηλαδή η πολεμική μόνο ενάντια στις ρεβιζιονιστικές τους θεωρίες και πρακτικές , είναι «μισή» αν δεν συνοδεύεται και από την πολεμική ενάντια στον σοσιαλιμπεριαλισμό τους δηλαδή στην εξωτερική πολιτική του ρεβιζιονισμού στην εξουσία στη Σοβιετική Ένωση.

Το ίδιο ισχύει και για το κόμματα και χώρες που ήταν δορυφόροι και πράκτορες τους. Είχε διπλή φύση η προδοσία τους. Από τη μια μεριά, πρόδωσαν την υπόθεση της εργατικής τάξης και, από την άλλη, μπήκαν στην υπηρεσία του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού.

Δεν υπήρξε ούτε μια επεκτατική, εχθρική και επιθετική ενέργεια του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού ενάντια στους λαούς του κόσμου που να μην τη υποστήριξε το «Κ».Κ.Ε. Ούτε μια. Ας θυμηθούμε τις ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές επεμβάσεις των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών στη Τσεχοσλοβακία και Αφγανιστάν, την επεκτατική τους πολιτική στη περιοχή Σομαλίας-Αιθιοπίας κλπ. Αξίζει κάποιος να μελετήσει το βιβλίο του σ. Εμβέρ Χότζα «Οι υπερδυνάμεις» οπού θα δει πόσο πιστά και προδοτικά υπηρετούσε το «Κ».Κ.Ε τους πάτρωνές του. ( Για αυτό και χωρίς καμιά δυσκολία και χωρίς προσχήματα είχαν και έχουν σχέσεις με το αδελφό τους Κόμμα στο Ιράκ, πιστό υπηρέτη του Αμερικανικού ιμπεριαλισμού.)

Είναι κάτι που πρέπει να τους θυμίζουμε συνέχεια. Είναι μια πλευρά του ρεβιζιονιστικού «Κ».Κ.Ε αλλά και των απογόνων του οργανώσεων ( πχ ΝΑΡ ) και ατόμων ( πχ τα πρώην στελέχη του «Κ.»Κ.Ε που βρίσκονται στο «Συνασπισμό» ή στο ΠΑΣΟΚ.) Πρέπει να δώσουν λόγο, οφείλουν να δώσουν λόγο για αυτή την προδοτική και φιλο-ιμπεριαλιστική τους στάση. Η ιστορική λήθη εξυπηρετεί και βολεύει μόνο όσους είναι ένοχοι απέναντι στην ιστορία των λαών.

Επιβάλλεται, για το συμφέρον του ελληνικού προλεταριάτου και των αλλων καταπεσμενων στη χωρα μας, να ξεσκεπαστεί αποφασιστικά και αυτή η πλευρά των απολογητών του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού. 

Αυτά τα κόμματα και άτομα που τόσο εύκολα μπήκαν στην υπηρεσία του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού, το ίδιο εύκολα μπορούν να μπουν, και τώρα και στο μέλλον, στην υπηρεσία και οποιουδήποτε άλλου ιμπεριαλισμού.