ΤΟ ΚΕΑ ΚΑΙ Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΗΓΕΤΙΚΟ ΤΟΥ ΡΟΛΟ

ΠΙΡΡΟ ΚΟΝΤΙ

ΤΟ ΚΕΑ ΚΑΙ Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΑ ΓΙΑ 

 ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΗΓΕΤΙΚΟ ΤΟΥ ΡΟΛΟ

(Από το “ΚΕΑ - ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ - ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ-ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΗ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΑ” - ΤΙΡΑΝΑ – 1984, 3-4 Οκτωβρίου, 1983, Εκδοτικός Οίκος “8 Νοέμβρη”, σελ. 83 – 107)

Η νίκη της επανάστασης και η εδραίωση της διχτατορίας του προλεταριάτου, η επιτυχής οικοδόμηση του σοσιαλισμού και οι νίκες του Κόμματος που επιτεύχθηκαν αυτά τα χρόνια σε όλους τους τομείς είναι ξεκάθαρη απόδειξη της ικανότητας του Κόμματος Εργασίας της Αλβανίας, με επικεφαλής πάντα τον Σύντροφο Ενβέρ Χότζα, να υπερασπίζει τον Μαρξισμοί – Λενινισμό και να τον εφαρμόζει με ένα δημιουργικό τρόπο σε όλα τα πεδία και στο θεμελιώδες ζήτημα όπως εκείνο του κόμματος, της οικοδόμησής του και του ρόλου του.

Αξίζει μεγάλη τιμή στον Σύντροφο Ενβέρ Χότζα που απόρριψε με αποφασιστικότητα τις Τροτσκιστικές, αναρχικές και αρχειομαρξιστικές απόψεις που κυκλοφορούσαν σε μερικές κομμουνιστικές ομάδες τότε και τοποθέτησε τις βάσεις του νέου Κομμουνιστικού Κόμματος της Αλβανίας στα γερά θεμέλια του Μαρξισμού – Λενινισμού σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Λενινισμού για την οικοδόμηση του κόμματος νέου τύπου.

Από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα, στην διάρκεια του πόλεμου και μετά την απελευθέρωση, το Κόμμα μας πάντα έμεινε πιστό σε αυτές τις αρχές και στην πάλη του και τις προσπάθειες του να λύσει τα συγκεκριμένα προβλήματα που εμφανίζονταν σε κάθε κατάσταση, αποκόμισε και [sum up] πλούσια πείρα στο πεδίο της οικοδόμησης του κόμματος, της θέσης του και του ρόλου του, η οποία αποτελεί πολύτιμη συνεισφορά στην Μαρξιστική – Λενινιστική θεωρία για το κόμμα.

Ι

Οι κλασικοί του Μαρξισμού – Λενινισμού απέδειξαν επιστημονικά την απόλυτη ανάγκη του κόμματος του προλεταριάτου και του ρόλου του ως εμπροσθοφυλακή στον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, στην ανατροπή του καπιταλισμού και στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού και επεξεργάστηκαν μια πλήρη θεωρία για αυτό το ζήτημα.

Η Μαρξιστική άποψη για το κόμμα και τον ηγετικό του ρόλο υπερασπίζεται σε όλα τα ντοκουμέντα του Κόμματος και στα Έργα του Συντρόφου Ενβέρ Χότζα. Επιπλέον αποτελεί νέα απόδειξη ότι χωρίς κομμουνιστικό κόμμα, χωρίς την καθοδήγησή του δεν μπορεί να επιτευχθεί η νίκη της επανάστασης και η επιτυχής οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Σε αγώνα για την εφαρμογή και παραπέρα ανάπτυξη της θεωρίας μας για το κόμμα, ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα ξεσκέπασε και έκανε αποτελεσματική κριτική στους ελιγμούς των ρεβιζιονιστών όλων των αποχρώσεων που αρνούνται τον ρόλο εμπροσθοφυλακής του κόμματος, που διακηρύσσουν την δυνατότητα μετάβασης στον σοσιαλισμό και στην οικοδόμησή του χωρίς την καθοδήγηση του κόμματος της εργατικής τάξης αλλά σε συμμαχία με τα κόμματα της αστικής τάξης και ακόμα και χωρίς καθόλου κόμμα της εργατικής τάξης, μόνο υπό την καθοδήγηση των συνδικάτων. Ξεσκέπασε το αντι-Μαρξιστικό περιεχόμενο των ρεβιζιονιστικών “θεωριών” που θεωρούν το κόμμα “μόνο πολιτικό παράγοντα”, “καθαρά ιδεολογική δύναμη” ή “κυρίως οικονομικό παράγοντα” και απόδειξε ότι όλα αυτά είναι μόνο προσπάθεια παρεμπόδισης της επανάστασης και της εγκαθίδρυσης της διχτατορίας του προλεταριάτου, υπονόμευσης της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και παράτασης της ζωής του καπιταλισμού.

Εμπλουτισμός του Μαρξισμού-Λενινισμού γενικά και της θεωρίας του κόμματος του προλεταριάτου ειδικότερα είναι η θεωρητική άποψη που υιοθετήθηκε από το Κόμμα μας και τον Σύντροφο Ενβέρ Χότζα και εφαρμόστηκε στην επαναστατική μας πράξη ότι η δημιουργία του Μαρξιστικού – Λενινιστικού κομμουνιστικού κόμματος και η εξασφάλιση του ηγετικού του ρόλου στην οργάνωση και επιτυχημένη ανάπτυξη του λαϊκού πολέμου και της προλεταριακής επανάστασης είναι δυνατά και απόλυτα αναγκαία επίσης και για χώρες με μικρή αριθμητικά εργατική τάξη και ακόμα αδιαμόρφωτη ως βιομηχανικό προλεταριάτο.

Για την επικύρωση και εφαρμογή αυτής της θέσης, οι Αλβανοί επαναστάτες κομμουνιστές, με επικεφαλής τον σύντροφο Ενβέρ Χότζα, έπρεπε να διεξάγουν αποφασιστική πάλη για την απόρριψη της άποψης που κυκλοφορούσε σε μερικές κομμουνιστικές ομάδες ότι πρώτα έπρεπε η εργατική τάξη να αυξηθεί αριθμητικά και να δημιουργηθεί το βιομηχανικό προλεταριάτο και μετά μπορούσε να δημιουργηθεί το κομμουνιστικό κόμμα και να αρχίσει η ταξική πάλη ενάντια στην αστική τάξη. Κάποιοι έφτασαν στο σημείο να θεωρούν την κατάληψη της χώρας από τον Ιταλικό φασισμό σαν θετικό παράγοντα, επειδή υποτίθεται θα επιτάχυνε την ανάπτυξη του καπιταλισμού.

Αντίθετα από αυτές τις μηδενιστικές απόψεις, ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα υποστήριξε την θέση ότι εργατική τάξη μπορούσε να παίξει τον ιστορικό της ρόλο ακόμα και αν ήταν μικρή αριθμητικά και ότι μπορούσε να παίξει τον ιστορικό της ρόλο μέσω του δικού της κόμματος που ακολουθεί πιστά την ιδεολογία της τάξης του.

Ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα στήριξε την επείγουσα ανάγκη της δημιουργίας του Κόμματος στην ανάλυση του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό ως φάση του αναπτυγμένου καπιταλισμού στην οποία η αλυσίδα μπορούσε να σπάσει στον πιο αδύναμο κρίκο με την προϋπόθεση, φυσικά, ότι υπάρχουν όλοι οι υποκειμενικοί παράγοντες και ο πιο σημαντικός ανάμεσά τους – το κόμμα της εργατικής τάξης και η ηγεσία του. Ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα υποστήριξε επίσης την αναγκαιότητα της δημιουργίας του κόμματος στην χώρα μας εκείνη την περίοδο, εκτιμώντας την συγκεκριμένη κατάσταση της χώρας και προχώρησε στην ίδρυση του κόμματος της εργατικής τάξης και την τοποθέτησή του επικεφαλής του λαού ως ιστορική αναγκαιότητα και επιταχτική ανάγκη της στιγμής. Όταν έκανε την ιστορική πρόταση ίδρυσης του Κομμουνιστικού Κόμματος της Αλβανίας, στις 8 Νοεμβρίου 1941, ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα τόνισε: “Αυτό είναι που χρειάζεται η πραγματικότητα, η εργατική τάξη, οι κομμουνιστές, οι ιστορικές στιγμές που περνά η χώρα, ο λαός που απαιτεί να συμμετέχουμε στον αγώνα του. Σύντροφοι, δεν μπορούμε να αναβάλουμε αυτό το κύριο καθήκον ούτε για μια στιγμή”ⁱ.

Ξεκινώντας από την πείρα του Κόμματος και την ανάλυση της διεθνούς κατάστασης, ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα έβγαλε το γενικό συμπέρασμα μεγάλης θεωρητικής και πρακτικής άξιας ότι τώρα η δημιουργία του Μαρξιστικού – Λενινιστικού κομμουνιστικού κόμματος του προλεταριάτου ως το ηγετικό κόμμα της εργατικής τάξης, ακόμα και αν αυτή η τάξη ήταν μικρή αριθμητικά, όχι μόνο ήταν δυνατή, αλλά και απόλυτα αναγκαία παντού, σε κάθε χώρα του κόσμου, άσχετα από τον βαθμό της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης.

Μεγάλης σημασίας είναι επίσης και η πείρα του Κόμματος μας, που σε εκείνες τις συνθήκες ήξερε πως να μπει επικεφαλής των μαζών στον αγώνα και στην επανάσταση, να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους και να καταφέρει να γίνει ο μόνος και αναμφισβήτητος καθοδηγητής τους.

Είναι αλήθεια, στην χώρα μας εκείνη την χρονική περίοδο δεν υπήρχε άλλο πολιτικό κόμμα, κάποιο που να μπορούσε να διευκολύνει την δουλειά του Κόμματος για την σύνδεση του με τις μάζες και την τοποθέτησή του επικεφαλής τους. Αλλά αυτό δεν μπορούσε να γίνει αυθόρμητα. Η πείρα του Κόμματός μας, που συνοψίζεται από τον Σύντροφο Ενβέρ Χότζα σε πολλές εκθέσεις του, γραπτά και ομιλίες, δείχνει ότι για αυτό είναι αναγκαίες τουλάχιστον τρεις θεμελιώδεις προϋποθέσεις:

— καθορισμός σωστής γραμμής που έπρεπε να εκφράζει πλέρια τα ζωτικά συμφέροντα της εργατικής τάξης, κατά συνέπεια, όλων των άλλων εργαζομένων μαζών και να ανταποκρίνεται στα αιτήματα και στις προσδοκίες τους·

― το προσωπικό παράδειγμα των κομμουνιστών στην εφαρμογή αυτής της γραμμής στην πράξη και στην υπεράσπισή της με πλέρια αυταπάρνηση·

― η υπομονετική και βαθμιαία πίστη των μαζών, μέσω της ίδιας της δικιάς τους πείρας, για την ορθότητα της γραμμής, καθοδήγησης και συνθημάτων του Κόμματος.

Προχωρώντας σε αυτόν τον δρόμο ήταν δυνατό να ματαιώσει τις προσπάθειες των εχθρών να κερδίσουν με το μέρος τους, μέσω των αντιδραστικών τους οργανώσεων, ορισμένα στρώματα του πληθυσμού και να αποδυναμώσουν την επιρροή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Αλβανίας στις μάζες. Σαν αποτέλεσμα, το Κόμμα έγινε η μόνη ηγετική δύναμη του λαού στον πόλεμο και έμεινε πάντα έτσι.

Επίσης, η πείρα πάνω από σαράντα χρόνων του Κόμματος επαλήθευσε τα πολύ σημαντικά διδάγματα του Μαρξισμού – Λενινισμού ότι και στην περίοδο της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, μέχρι την εξάλειψη των τάξεων και την οικοδόμηση του κομμουνισμού, η πείρα του Κόμματος της εργατικής τάξης και ο ηγετικός του ρόλος στην κοινωνία παραμένουν πέρα για πέρα αναγκαία.

Το Κόμμα και ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα απέρριψαν την ρεβιζιονιστική άποψη του “πολιτικού πλουραλισμού” στον σοσιαλισμό, την άποψη της διατήρησης των άλλων πολιτικών κομμάτων και την συνεργασία επίσης με αυτά κατά την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Λένε ότι μπορούσε να γίνει αποδεκτή στην αρχή της οικοδόμησης του σοσιαλισμού η ύπαρξη μερικών άλλων κομμάτων, με την προϋπόθεση ότι εξασφαλίζεται ο ανεξάρτητος και ηγετικός ρόλος του κόμματος του προλεταριάτου, όμως, με το πέρασμα του χρόνου, με την οικοδόμηση της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού και την εξάλειψη των ανταγωνιστικών τάξεων, η διατήρηση των άλλων κομμάτων είναι εντελώς περιττή και θεωρητικός παραλογισμός. Τα συμφέροντα των δυο φιλικών τάξεων – της εργατικής τάξης και της συνεταιρισμένης αγροτιάς και του στρώματος των διανοουμένων που βγήκαν μέσα από αυτές, εκπροσωπούνται και υπερασπίζονται από το Μαρξιστικό – Λενινιστικό κόμμα της εργατικής τάξης καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο κόμμα. Όπου διατηρούνται άλλα κόμματα και γίνεται λόγος για την αναγκαιότητα άλλων κομμάτων στον σοσιαλισμό, δεν υπάρχει καθόλου σοσιαλισμός, επειδή η διατήρηση ανταγωνιστικών τάξεων είναι υπέρ των συμφερόντων της αστικής τάξης.

Καθοδηγώντας το προτσές του μεγάλου έργου για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, αντλώντας μαθήματα από το εκφυλισμό των κομμάτων στις ρεβιζιονιστικές χώρες και παλεύοντας ενάντια σε όλους του εσωτερικούς εχθρούς που προσπάθησαν να υπονομεύσουν την καθοδήγηση του Κόμματος με την δημιουργία “αποκλειστικών οχυρών” [exclusive fortresses] στους τομείς στους οποίους δρούσαν, ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα εμπλούτισε την Μαρξιστική – Λενινιστική διδασκαλία για τον ηγετικό ρόλο του κόμματος την περίοδο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης με την σπουδαία άποψη ότι όσο προχωρά το προτσές οικοδόμησης του σοσιαλισμού και όσο αυξάνονται τα καθήκοντα, τόσο ενισχύεται ο ηγετικός ρόλος του Κόμματος.

Υπάρχει και δεν μπορεί να περιοριστεί αυτός ο ρόλος. Ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα τόνισε ότι το Κόμμα βρίσκεται επικεφαλής παντού. Καθοδηγεί το κράτος και την πολύπλευρη δράση του, περιλαμβάνοντας την εξωτερική πολιτική, τον στρατό και την ασφάλεια. Είναι επικεφαλής της ιδεολογίας, της εκπαίδευσης, του πολιτισμού και της επιστήμης με σκοπό να γίνει αποδεκτή η Μαρξιστική – Λενινιστική ιδεολογία, η κομμουνιστική ηθική και η μεγάλη σοσιαλιστική ιδεολογία. Καθοδηγεί την οικονομία απαιτώντας να λαμβάνονται υπόψη πάντα οι αντικειμενικοί οικονομικοί νόμοι του σοσιαλισμού, ότι εκπληρώνεται από το Κόμμα η οικονομική πολιτική και η πραγματοποίηση των κρατικών πλάνων. Καθοδηγεί τις οργανώσεις των μαζών και, μέσω αυτών, ολόκληρο τον λαό στην οικοδόμηση και υπεράσπιση του σοσιαλισμού.

Τίποτα σημαντικό δεν γίνεται ή δεν μπορεί να γίνει στην χώρα μας χωρίς την καθοδήγηση του Κόμματος. Για να αποκλείσει κάθε παρερμηνεία ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα ξεκαθάρισε στο 8ο Συνέδριο του Κόμματος: “Κανένα πρόβλημα, απλό ή πολύπλοκο, τωρινό ή μελλοντικό, δεν μπορεί να λυθεί χωρίς την καθοδήγηση του Κόμματος. Αυτό ήταν και παραμένει νόμος για μας”ⁱⁱ. Αυτή η καθοδήγηση εξασφαλίζει την επιτυχή οικοδόμηση του σοσιαλισμού, εξασφαλίζει την συγκεντροποιημένη κατεύθυνση όλης της δουλιάς που γίνεται στην χώρα μας για κάποιο στόχο, εμποδίζει τις διαστρεβλώσεις της γραμμής και τις παράνομες και εχθρικές δραστηριότητες, περιφρουρεί τον σοσιαλισμό και τις νίκες που επιτεύχθηκαν.

Υπάρχει εδώ καμιά “αυταρχικότητα” και “παραβίαση της δημοκρατίας” όπως ισχυρίζονται οι ιδεολόγοι της αστικής τάξης και οι διάφοροι ρεβιζιονιστές; Ακριβώς το αντίθετο. Η καθοδήγηση του κόμματος εγγυάται ότι κάθε τι λύνεται μόνο υπέρ των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των εργαζομένων μαζών. Αυτή είναι πραγματική δημοκρατία, δημοκρατία στην πράξη και όχι στα λόγια. Μόνο εκεί που ποδοπατιούνται τα συμφέροντα του λαού υπάρχει αυταρχικότητα και παραβίαση της δημοκρατίας.

Το Κόμμα και ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα επεξεργάστηκαν και ανάπτυξαν παραπέρα το ζήτημα των δρόμων και των μορφών που πρέπει να ακολουθηθούν για την πρακτική υλοποίηση του ηγετικού ρόλου του Κόμματος. Το Κόμμα καθοδηγεί, πρώτα – πρώτα, με την γραμμή του, με τον καθορισμό της πολιτικής του για κάθε τομέα του κράτους, για κάθε οικονομική και κοινωνική δραστηριότητα. Καθοδηγεί μέσω των μελών του που βρίσκονται εκεί όπου γίνεται προσπάθεια για την εφαρμογή της γραμμής και της πολιτικής του Κόμματος και, ιδιαίτερα, όπου τα καθήκοντα είναι μεγαλύτερα και οι δυσκολίες πιο πολλές. Αλλά καθοδηγεί, και τονίζεται αυτό με ιδιαίτερη έμφαση από το Κόμμα μας, μέσω των οργανώσεων βάσης που όχι μεταφορικά, αλλά πράγματι είναι τα θεμέλια του Κόμματος, επειδή βρίσκονται παντού για να μεταφέρουν την γραμμή του Κόμματος στις μάζες, για να οργανώσουν την εφαρμογή της και να ελέγξουν ότι εφαρμόζεται χωρίς καμιά ταλάντευση ή παρέκκλιση. Σε αυτή την κατεύθυνση, με τις συνεχείς απαιτήσεις [successive demands] και με τις αρμοδιότητες που έδωσε στις οργανώσεις βάσεις, το Κόμμα Εργασίας της Αλβανίας εμπλούτισε την Μαρξιστική – Λενινιστική θεωρία με πολύ πολύτιμες θέσεις.

Η επεξεργασία της γενικής γραμμής του Κόμματος και η πολιτική του για κάθε τομέα είναι έργο όλου του Κόμματος. Οι πιο σημαντικές κατευθύνσεις του σε μορφή προσχεδίων δίνονται και συζητούνται σε όλες τις οργανώσεις βάσης. Η διάσημη υποθήκη του Λένιν ότι κάθε μέλος του κόμματος πρέπει να συμμετέχει σε μια κομματική οργάνωση συμπληρώνεται στο Κόμμα μας από την αξίωση ότι κάθε μέλος του κόμματος, άσχετα από την θέση του και το λειτούργημά του, πρέπει όχι μόνο να συμμετέχει κανονικά στην δουλειά της κομματικής οργάνωσης, αλλά και να αγωνίζεται δραστήρια και να δίνει ακριβή λογαριασμό για την εφαρμογή της γραμμής του Κόμματος. Παρόμοια, το Κόμμα μας διεύρυνε της θέση του Στάλιν ότι στην οργάνωση βάσης στις οικονομικές επιχειρήσεις πρέπει να δοθεί το δικαίωμα ελέγχου της δουλειάς της διοίκησης από το να δίνεται αυτό το δικαίωμα σε όλες τις οργανώσεις βάσης. Στο Καταστατικό του ΚΕΑ αναφέρεται ότι: “Οι οργανώσεις βάσης στην επιχείρηση, αγροτικό συνεταιρισμό, στρατιωτική μονάδα, ίδρυμα, τοπική και κεντρική διοίκηση κλπ, καθοδηγούν και επιβλέπουν όλη την δουλειά και ζωή των τομέων οπού δρουν”ⁱⁱⁱ.

Το Κόμμα και ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα απόρριψαν τις τεχνοκρατικές και διανοουμενίστικες απόψεις που διαδίδονται από διάφορους εχθρούς του Κόμματος ότι οι οργανώσεις βάσης του στρατού, των υπουργείων, της κρατικής ασφάλειας, της τέχνης και πολιτισμού και της επιστήμης δεν μπορούν να καθοδηγούν αυτούς τους τομείς επειδή αυτός ο ρόλος ανήκει μόνο στους ειδικούς. Υπερασπίζει και εφαρμόζει την άποψη ότι όλοι οι κομμουνιστές, όλες οι οργανώσεις βάσης στις οποίες δρουν πρέπει να είναι ειδικευμένοι στην γραμμή του Κόμματος και των κατευθύνσεών του. Οι οργανώσεις βάσης είναι υπεύθυνες και πρέπει να αγωνίζονται για την υπεράσπιση και σωστή εφαρμογή της γραμμής του Κόμματος και των κατευθύνσεών του. Από την άλλη, τίποτα δεν εμποδίζει τις οργανώσεις βάσης, μάλιστα είναι στοιχειώδης αρχή της δουλειάς τους, να παίρνουν την γνώμη των μη κομματικών ειδικών και όλου του εργαζόμενου λαού όσο το δυνατό πιο πλατιά. Ωστόσο, για την παρεμπόδιση του περάσματος στον τεχνοκρατισμό, για τον σεβασμό των αρχών και την εξέταση οτιδήποτε πρώτ’ απ’ όλα από πολιτική σκοπιά, ταυτόχρονα είναι απόλυτα αναγκαίο να εξασφαλιστεί παντού η καθοδήγηση της οργάνωσης βάσης του Κόμματος, να ζητείται πάντα η γνώμη της και να βλέπουν σε αυτή ότι πάντα ασκεί τον ελέγχό της σε οτιδηποτε.

ΙΙ

Το Κόμμα βρίσκει την δύναμη και την ικανότητα να εκπληρώνει τον ηγετικό του ρόλο όπως πρέπει και κάθε στιγμή όχι μόνο στην Μαρξιστική – Λενινιστική ιδεολογία του, στην σωστή του γραμμή και πολιτική, αλλά επίσης και στην ισχυρή οργάνωσή του σύμφωνα με τις Μαρξιστικές – Λενινιστικές αρχές και μέτρα που ρυθμίζουν την εσωτερική ζωή του. Σε αυτή την κατεύθυνση το Κόμμα και ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα επεξεργάστηκαν και εφάρμοσαν διάφορες νέες ιδέες και πρακτικές που εμπλούτισαν την θεωρία για το κόμμα.

Όχι μόνο η συνεχής φροντίδα για το δυνάμωμα του κόμματος και την διατήρηση πάντα της επαναστατικότητάς του, αλλά επίσης και η μεγάλη ρεβιζιονιστική προδοσία που οδήγησε στον εκφυλισμό των πρώην κομμουνιστικών κομμάτων σε κόμματα της αστικής τάξης, έφερε αντιμέτωπους τους Μαρξιστές – Λενινιστές με την ανάγκη εξέτασης της εφαρμογής και του εμπλουτισμού των Μαρξιστικών – Λενινιστικών αρχών και μέτρων που ρυθμίζουν την εσωτερική ζωή του κόμματος, επειδή συνέβησαν σοβαρές παραβιάσεις και σε αυτό το πεδίο που προκάλεσαν και επιτάχυναν τον ρεβιζιονιστικό εκφυλισμό τους.

Η συνεισφορά διεθνούς άξιας που έκανε σε αυτό το πεδίο το Κόμμα Εργασίας της Αλβανίας και, ιδιαίτερα, ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα, βρίσκεται όχι μόνο στην βαθιά Μαρξιστική -Λενινιστική ανάλυση της κατάστασης, των λαθών και των αδυναμιών εκείνων των κομμάτων που επέτρεψαν στον εαυτό τους να πέσουν στον βούρκο του ρεβιζιονισμού, αλλά επίσης και στον καθορισμό σειράς πολύ σημαντικών μέτρων που διατηρούν το κόμμα πάντα επαναστατικό, άγρυπνο και ασυμβίβαστο με οποιαδήποτε παρέκκλιση από τον Μαρξιστικό – Λενινιστικό δρόμο.

Οι προϋποθέσεις για την παραπέρα επαναστατικοποίηση του Κόμματος αποτελούν την επιστημονική ανακεφαλαίωση της πολύχρονης και μεγάλης, θετικής και αρνητικής, πείρας που συσσωρεύτηκε και μέσα και έξω από την χώρα.

Ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα έθεσε για συζήτηση με ιδιαίτερη έμφαση την άποψη ότι για να είναι το κόμμα της εργατικής τάξης πάντα επαναστατικό κόμμα δεν φτάνει να έχει προλεταριακή ιδεολογία, αλλά πρέπει επίσης να έχει προλεταριακή σύνθεση στις γραμμές του και στα ηγετικά όργανα.

Αντλώντας τα κατάλληλα μαθήματα από την πείρα του, το Κόμμα τόνισε ότι το επαναστατικό κόμμα φτιάχνεται από επαναστάτες κομμουνιστές που επιλέγονται ατομικά για τα υψηλά πολιτικά και ηθικά προσόντα τους και τις ικανότητές τους δράσης, πρώτα – πρώτα, από τις γραμμές της εργατικής τάξης, ειδικότερα ανάμεσα από εκείνους που εργάζονται και αγωνίζονται σε σημαντικά και δύσκολα μέτωπα παραγωγής και, επίσης, μέσα από την συνεταιρισμένη αγροτιά και τους υπαλλήλους και τους διανοούμενους.

Υπάρχει πάντα κίνδυνος για το κόμμα που είναι στην εξουσία να τρυπώσουν στις γραμμές του καριερίστικα στοιχεία, ακόμα και να ανεβούν στις ηγετικές του θέσεις. Για να αποτρέψει αυτόν τον κίνδυνο, το Κόμμα, ξεκινώντας από τις συγκεκριμένες προτάσεις του Συντρόφου Ενβέρ Χότζα, επεξεργάστηκε μια σειρά προτάσεις και μέτρα για την ολόπλευρη δοκιμασία εκείνων που έκαναν αίτηση εγγραφής στο Κόμμα. Κανένας δεν μπορεί να μπει στο Κόμμα χωρίς πρώτα να παρθεί η γνώμη των εργαζόμενων μαζών που ανάμεσά τους εργάζεται ή ζει. Όλοι εκείνοι που κάνουν αίτηση για είσοδο στο Κόμμα και γίνεται αποδεκτή από το Κόμμα περνούν μεγάλο χρονικό διάστημα δοκιμαστικής περιόδου σαν υποψηφία μέλη του κόμματος, στέλνοντάς τους για δουλειά σε δύσκολους τομείς, ενώ εκείνοι που προέρχονται από υπάλληλους γραφείου και την διανόηση, περνούν για ορισμένο χρονικό διάστημα στην εργασία της άμεσης παραγωγής μέσα στην εργατική τάξη ή την συνεταιρισμένη αγροτιά. Δεν υπάρχει κανένα προνόμιο για τους κομμουνιστές ενώ τα καθήκοντα που επωμίζονται αυξάνονται σταθερά. “. . . Ο νόμος του Κόμματος και των μελών του”, λέει ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα, “πρέπει να είναι ότι πρέπει να ζήσουν όλη την ζωή τους σε μάχες και θυσίες και αυτό είναι καθήκον και τιμή για αυτούς . . . Είναι νόμος και γίνεται νόμος για εμάς τους κομμουνιστές που πρέπει να παραμείνουμε με επαναστατικό πνεύμα μέχρι την τελευταία μας ανάσα”^iv.

Θεωρώντας τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό σαν την καθοδηγητική αρχή της οικοδόμησης του κόμματος για όλες τις εποχές και σε όλα τα πεδία, όπως και είναι στην πραγματικότητα, το Κόμμα μας όχι μόνο τον υπερασπίστηκε, αλλά επίσης και βρήκε πρωτότυπες μορφές και τρόπους για την πρακτική του εφαρμογή.

Καταπολέμησε και απόρριψε τις χρεοκοπημένες θεωρίες των διαφόρων ρεβιζιονιστών που ανακηρύσσουν την αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού ως “ξεπερασμένη ιστορικά”, που υποστηρίζουν την ύπαρξη αντίθετων γραμμών στο κόμμα, όπως επίσης και εκείνες των Σοβιετικών ρεβιζιονιστών οι οποίοι, αν και δέχονται την αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού στα λόγια (την έχουν διατυπωμένη στο Καταστατικό του κόμματός τους), στην πραγματικότητα τον μετέτρεψαν σε γραφειοκρατικό συγκεντρωτισμό, εξαλείφοντας όλα τα ίχνη της προλεταριακής δημοκρατίας στο κόμμα και θέτοντάς το κάτω από την γραφειοκρατική κυριαρχία του κρατικού μηχανισμού.

Η εγκαθίδρυση μιας πλατιάς προλεταριακής δημοκρατίας στο Κόμμα μέσω της καθιέρωσης υποχρεωτικών και επιβεβαιωμένων μέτρων για τον ελεύθερο διάλογο των απόψεων για όλα τα ζητήματα που προκύπτουν, για την χωρίς όρια κριτική οποιουδήποτε, άσχετα από την θέση του, τους επαίνους ή τους τίτλους του και για την καταδίκη, μέχρι την εκδίωξη από τις γραμμές του [κόμματος], όλων εκείνων που προσπαθούν να επιβάλουν την προσωπική τους επιθυμία, να καταπνίξουν την κριτική κλπ, με όλα αυτά δημιούργησε τις καλύτερες δυνατές συνθήκες για συνειδητή επιτήρηση της σιδερένιας πειθαρχίας στο Κόμμα, για την ενιαία και συγκεντρωτική δράση όλου του Κόμματος. Αντλώντας δίδαγμα από την πικρή πείρα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, το Κόμμα και ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα ζητησαν ιδιαίτερα ότι ο καθένας πρέπει να γνωρίζει ότι δεν αρκεί να δέχεται τις αρχές του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και των άλλων αρχών και μέτρων που ρυθμίζουν την εσωτερικοί ζωή του Κόμματος και να μιλούν για αυτά. Είναι κεφαλαιώδους σημασίας να φροντίζει να εφαρμόζονται στην πράξη με ακρίβεια και χωρίς παραχωρήσεις.

Η πείρα δείχνει ότι ένα κομμουνιστικό κόμμα εκφυλίζεται όχι μόνο όταν απομακρύνεται από την Μαρξιστική – Λενινιστική ιδεολογία, αλλά επίσης και όταν δεν εφαρμόζει τις οργανωτικές αρχές και μέτρα στα οποία στηρίζεται.

Σε αυτή την μεγάλη και προσεκτική δουλειά του για την εφαρμογή αυτών των αρχών και μέτρων το Κόμμα ήρθε αντιμέτωπο με δυο κινδύνους – τον φιλελευθερισμό και τον γραφειοκρατισμό. Διεξήγαγε αποφασιστική πάλη αρχών ενάντια στον φιλελευθερισμό που γεννά το χάος, υποτιμά την τάξη και την πειθαρχία, μειώνει την κατανόηση της πειθαρχίας στην οργάνωση γενικά και ιδιαίτερα κάθε κομμουνιστή στην εφαρμογή των καθηκόντων, γεννά την τυπολατρία και την αδιαφορία για την κομματική δουλειά, όπως επίσης και ενάντια στην γραφειοκρατία που απονεκρώνει και πνίγει την εσωτερική ζωή του Κόμματος, αναπτύσσει την αλαζονεία, καταπιέζει την δημοκρατία, την κριτική και αυτοκριτική, την πρωτοβουλία και την πρωτοβουλιακή δράση. Αυτή η αρχιακή πάλη, που διεξήχθη όχι τυπικά και με διοικητικές μεθόδους, αλλά με συγκεκριμένες ενέργειες και πρωτοβουλίες, για την ακριβή εφαρμογή όλων των Μαρξιστικών – Λενινιστικών αρχών και μέτρων, μεγάλωσε πάρα πολύ την οργανωτική δύναμη του Κόμματος και του ηγετικού του ρόλου.

Θεμελιώδης προϋπόθεση για την εφαρμογή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, που είναι ταυτόχρονα βασικός παράγοντας για την εξασφάλιση του ηγετικού ρόλου του Κόμματος σε ολόκληρη την ζωή της χώρας, ήταν και συνεχίζει να είναι η πολιτική, ιδεολογική και οργανωτική ενότητα σκέψης κι δράσης στις γραμμές του.

Το Κόμμα μας πάντα θεωρούσε την ενότητα σαν θεμέλιο και πηγή της δύναμης του και του αήττητού του και διακήρυξε με δύναμη ότι “. . . δεν επέτρεπε και πότε δεν θα επιτρέψει ύπαρξη φραξιών μέσα στις γραμμές του. Είχε και έχει μια γραμμή, μόνο, την μια Μαρξιστική – Λενινιστική γραμμή, που υπερασπίστηκε με πίστη και την εφάρμοσε αποφασιστικά”^v. Μόνο τα κόμματα που απορρίπτουν την επανάσταση και την επαναστατική πάλη για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και που, δικαιολογημένα δεν έχουν ανάγκη από την ενότητα, μπορούν να κηρύσσουν, όπως κάνουν οι Τιτοϊκοί, οι Ευρωκομουνιστές και οι Κινέζοι ρεβιζιονιστές, “συνύπαρξη με ιδεολογικούς αντιπάλους στους κόλπους του κόμματος”, “διόρθωση και αποκατάσταση των αντικομματικών στοιχείων μέσα στο κόμμα”, κλπ. Τα πραγματικά Μαρξιστικά – Λενινιστικά κόμματα μπορούν να φέρουν σε πέρας την αποστολή τους και να οδηγήσουν το προλεταριάτο προς την επανάσταση και τον σοσιαλισμό μόνο όταν εξασφαλίσουν, πρώτ’ απ’ όλα, μια ατσάλινη και μαχητική ενότητα στις γραμμές του, ενότητα επαναστατών.

Ξεκινώντας από αυτήν την αρχή, το Κόμμα μας καθάρισε με ατσάλινη σκούπα τις γραμμές του από τους εχθρούς, αρχίζοντας με τον Sadik Premte και Kogi Xoxe και τελειώνοντας με τον Μμεκίρ Μπαλούκου και Μεχμέτ Σιέχου και Σία. Ο φόβος μήπως με την διαγραφή των φραξιονιστών το Κόμμα μπορεί να αποδυναμωθεί, είναι οπορτουνισμός με πολύ επικίνδυνες συνέπειες για το Κόμμα, που μπορεί να προκαλέσει ακόμα και την διάλυσή του. Δεν πρέπει να υπάρχει κανένας συμβιβασμός και παραχωρήσεις στον εχθρό. Όπως απόδειξε η ζωή του Κόμματός μας, η διαγραφή των εχθρών από το Κόμμα όχι μόνο δεν το αποδυνάμωσε, αλλά αντίθετα το ισχυροποίησε περισσότερο, επειδή δρώντας έτσι θεραπεύτηκε από θανατηφόρα αρρώστια και, ταυτόχρονα, σφυρηλατήθηκε στους αγώνες.

Η πείρα του ΚΕΑ, που διεξήγαγε την πάλη για το τσάκισμα των απόψεων και δραστηριοτήτων των αντικομματικών στοιχείων μαζί με όλο το Κόμμα και μαζί με τον λαό, έχει πολύ μεγάλη σπουδαιότητα. Ένα πραγματικό δημοψήφισμα γίνονταν στο Κόμμα και μέσα στον λαό σε κάθε περίπτωση που ανακαλύπτονταν εχθρική δραστηριότητα. Όλο το Κόμμα και ο λαός καταδικάσαν αυτούς που παρέκλιναν και το προδοτικό τους έργο.

ΙΙΙ

Είναι γνωστό ότι, ιδιαίτερα στις συνθήκες της διχτατορίας του προλεταριάτου όταν στην εξουσία είναι το Κόμμα, οι σχέσεις ανάμεσα στο Κόμμα και την εργατική τάξη, και ανάμεσα στο Κόμμα και τις μάζες έχει ιδιαίτερη σημασία. Το ζήτημα είναι ότι το Κόμμα πρέπει με επιτυχία να είναι επικεφαλής και να καθοδηγεί την εργατική τάξη και τις πλατιές εργαζόμενες μάζες, αλλά, από την άλλη, πρέπει επίσης με επιτυχία να συνδεθεί στενά, όπως το κρέας με το κόκκαλο, με αυτές και ούτε για ένα λεπτό να μην απομακρυνθεί από αυτές, ή να μπει πάνω από αυτές. Το Μαρξιστικό – Λενινιστικό πρόγραμμά του, η σωστή του γραμμή που προέρχεται από αυτό και η ολόπλευρη δουλειά του για την βελτίωση της υλικής και πολιτιστικής ευημερίας τους, αποτελούν τον γρανιτένιο θεμέλιο της ενότητας του Κόμματος με την εργατική τάξη και όλο τον εργαζόμενο λαό.

Είναι η ικανότητα του Κόμματος Εργασίας της Αλβανίας με επικεφαλής τον Σύντροφο Ενβέρ Χότζα που στην διάρκεια ολόκληρης της ιστορίας του γνώριζε όχι μόνο πως να τηρεί πιστά την μεγάλη αρχή της στενής σύνδεσης του Κόμματος με τις μάζες, αλλά και πως να βρίσκει επίσης πρωτότυπους τρόπους και να εφαρμόζει σωστές μεθόδους έτσι ώστε να μην επιτρέπει καμιά παρέκκλιση από αυτήν την αρχή.

Έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στην δημιουργία μέσα στο Κόμμα και μέσα στην εργατική τάξη και τις πλατιές μάζες ξεκάθαρης αντίληψης της λειτουργίας και του ρόλου της εργατικής τάξης ως τάξη στην εξουσία στην σοσιαλιστική κοινωνία και το λαό ως “τον αφέντη της χώρας”. Ταυτόχρονα πάρθηκαν όλα τα μέτρα για την εξασφάλιση των προϋποθέσεων για την εφαρμογή στην πράξη αυτού του ρόλου.

Ανάμεσα στα θεμελιώδη διδάγματα που το Κόμμα μας έβγαλε από την πικρή εμπειρία της Σοβιετικής Ένωσης, όπου ο φιλελευθερισμός ήταν η αιτία της αδιαφορίας των μαζών και η γραφεικοκρατία έπνιξε την πρωτοβουλία τους, είναι ότι η εργατική τάξη και οι μάζες πρέπει να πάρουν τις τύχες του σοσιαλισμού στα χέρια τους και να ενδιαφέρονται συνεχώς για την διεύθυνση των ζητημάτων σύμφωνα με την γραμμή του Κόμματος.

Για αυτό το σκοπό το Κόμμα έπρεπε να εργαστεί ανυποχώρητα σε δυο κύριες κατευθύνσεις:

Από την μια μεριά, για την κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων μαζών, να τις πάρει όπως είναι, όπως διδάσκει ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα, και να τις κάνει όπως πρέπει να είναι. Ούτε τα υπολείμματα και η επίδραση των εχθρικών ιδεολογιών δεν μπορούν να εξαλειφθούν με μιας, ούτε είναι δυνατό η κομμουνιστική ιδεολογία και ηθική να μπολιαστούν στην συνείδησή τους αμέσως. Το ζήτημα είναι το ανέβασμα της συνείδησης των μαζών στο επίπεδο των καθηκόντων που έχουν μπροστά τους, μέσω επίμονης, ολόπλευρης και αδιάκοπης δουλειάς. Αυτό μεγαλώνει την συμμετοχή και αποτελεσματικότητα της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων μαζών στην διεύθυνση της ζωής της χώρας και στην επιτυχή οικοδόμηση και υπεράσπιση του σοσιαλισμού.

Και, από την άλλη να δημιουργήσει όλες τις δυνατότητες για τις μάζες να παίρνουν δραστήριο μέρος στην διεύθυνση της χώρας και να εκπαιδεύονται κάθε μέρα για αυτό τον σκοπό. “Ολόκληρη η ζωή της χώρας μας”, λέει ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα, “η οργάνωση και διοίκηση του κράτους, η οικονομία, η εκπαίδευση και η άμυνα φτιάχτηκαν με τέτοιο τρόπο ώστε να εξασφαλίζουν και να έχουν ανάγκη την δραστήρια συμμετοχή των εργαζομένων μαζών”^vi. Άρα, όλοι αυτοί που εκλεχτήκαν στα αιρετά όργανα, όλες οι κρατικές οργανώσεις από πάνω μέχρι κάτω, λειτουργούν, πρώτα – πρώτα, όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά για την καταπολέμηση του φορμαλισμού και για να μην επιτρέπεται στους ανθρώπους της διοίκησης να δρουν όπως τους βολεύει. Για αυτό στην καθημερινή πρακτική της δουλειάς μας, όλα τα σημαντικά ζητήματα της πολιτικής, της οικονομίας και κοινωνικού χαραχτήρα συζητιούνται με τον λαό και ζητείται χωρίς διακρίσεις η γνώμη τους. Για τον ίδιο λόγο, τελικά, οι δράσεις σε όλα τα πεδία, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μπαίνουν κάτω από τον άμεσο και απόλυτο έλεγχο της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζόμενων μαζών.

Από τα πρώτα χρόνια οικοδόμησης του σοσιαλισμού ο μεγάλος Λένιν τόνισε κατηγορηματικά την ανάγκη για τον άμεσο έλεγχο της εργατικής τάξης και της εργαζόμενης αγροτιάς και αυτό το άφησε κληρονομιά ως μια από τις πιο σημαντικές διδασκαλίες του.

Το Κόμμα μας εφάρμοσε αυτή την διδασκαλία του Λένιν δημιουργικά και με επιτυχία. “Το Κόμμα θεωρεί αυτόν τον έλεγχο που ασκείται υπό την καθοδήγησή του επί ολόκληρης της κρατικής και κοινωνικής δραστηριότητας, σαν μια καθολική και πάγια αρχή της σοσιαλιστικής μας κοινωνίας σε όλους τους τομείς και σχέσεις, ως έκφραση της εφαρμογής της δικτατορίας του προλεταριάτου από την εργατική τάξη σε συμμαχία με την αγροτιά. Ο εργατικός έλεγχος είναι μια από τις πιο ζωτικές πλευρές της ταξικής πάλης για την εγγύηση της νίκης του σοσιαλισμού, της παρεμπόδισης του εκφυλισμού του σοσιαλιστικού καθεστώτος και μεγάλο σχολείο επαναστατικής διαπαιδαγώγησης της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζόμενων μαζών”^vii.

Για το δυνάμωμα των δεσμών του Κόμματος με τις μάζες έχει μεγάλη σημασία η στάση των στελεχών προς αυτές. Αυτοί δεσμοί παθαίνουν μεγάλη ζημιά, που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στον εκφυλισμό του σοσιαλιστικού συστήματός, όταν χάνεται η αμοιβαία εμπιστοσύνη ανάμεσα στις μάζες και τα στελέχη, όταν χρησιμοποιούνται οι διοικητικοί μέθοδοι αντί της πειθούς του λαού για την ορθότητα της γραμμής του Κόμματος και της ανάγκης εκπλήρωσης των καθηκόντων που θέτει αυτό, όταν τα στελέχη επιβάλλονται στις μάζες μέσω διαταγών ή μέσω του κύρους που πηγάζει από τη θέση τους στο Κόμμα ή στο κράτος.

Η πικρή πείρα των ρεβιζιονιστικών χωρών από τον εκφυλισμό που έπαιξε ιδιαίτερο ρόλο ο εκφυλισμός των στελεχών και η απομόνωσή τους από τις μάζες, παρακίνησε το Κόμμα μας ανάμεσα σε άλλα, να επεξεργαστεί και να πάρει σειρά μέτρων για να προφυλάξει τα στελέχη και να μείνουν πάντα επαναστάτες. Το Κόμμα προσέχει ιδιαίτερα στην εκπαίδευση των μελλοντικών στελεχών σε σχολειά έτσι ώστε να αποκτήσουν όχι μόνο γενική κουλτούρα, να μάθουν κάποιο επάγγελμα, αλλά επίσης να διαμορφώνονται ιδεολογικά και πολιτικά για να κατανοήσουν ότι “. . . αυτοί είναι οι άμεσοι και έμμεσοι βοηθοί της εργατικής τάξης και όχι οι αρχηγοί τους”^viii, τους εκπαιδεύει συνεχώς, και στην διάρκεια των σχολικών τους χρόνων και αργότερα να συνδέονται μέσω της παράγωγης και της δουλειάς μαζί με τους εργάτες και τους αγρότες.

Η περιοδική μετακίνηση των στελεχών, η διαρκής καταπολέμηση της αύξησης των υπάλληλων, η μετακίνηση ανθρώπων από την παραγωγή στην κεντρική διοίκηση και το στάλσιμο της μάζας των στελεχών όσο το δυνατόν πιο κοντά στην παραγωγή ανάμεσα στην εργατική τάξη και την εργαζόμενη αγροτιά και, μαζί με όλα αυτά, η υποχρέωση όλων των στελεχών, ειδικά εκείνων της κρατικής διοίκησης, να εργάζονται άμεσα στην παραγωγή για μια χρονική περίοδο κάθε χρόνο, ως σημαντικό μέτρο για την σφυρηλάτησή τους και την στενότερη προσέγγιση στον λαό, ήταν και συνεχίζουν να είναι όλα μέτρα αποτελεσματικά και δοκιμασμένα στην ζωή για την προστασία των στελεχών από τον εκφυλισμό και το να είναι πάντα επαναστάτες και στην υπηρεσία του λαού.

Ιδιαίτερης σημασίας σε αυτή την κατεύθυνση είναι η συνεχής διαπαιδαγώγηση των στελεχών με τον Μαρξισμό – Λενινισμό σε πολλές μορφές, όπως επίσης ο ολόπλευρος έλεγχος από τις οργανώσεις βάσης και από ολόκληρο το Κόμμα όλης της δράσης τους.

Όμως βοήθησε ιδιαίτερα στην επαναστατικοποίηση των στελεχών, η καθιέρωση συστήματος συγκεκριμένων μέτρων για να δίνουν λογαριασμό τα στελέχη μπροστά στις εργαζόμενες μάζες σε τακτά χρονικά διαστήματα, να τίθενται στον άμεσο έλεγχό τους, να ακούν την φωνή και κριτική του λαού, επιμένοντας στο ότι τα στελέχη, όποια και να είναι, να βγαίνουν ανοιχτά και αυτοκριτικά χωρίς φόβο μπροστά στις μάζες για τις αδυναμίες τους στη δουλειά. “Εξετάζοντας πάντα με κριτική Μαρξιστική – Λενινιστική ματιά τα προβλήματα και τα αποτελέσματα”, λέει ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα, “το Κόμμα και οι κομμουνιστές έρχονται πιο κοντά στις μάζες”^ix. Εάν κατανοούνται σωστά, όλα αυτό τα μέτρα όχι μόνο καλλιεργούν μέσα στα στελέχη την απλότητα και την σεμνότητα και τα υπενθυμίζουν ότι είναι οι υπηρέτες του λαού, αλλά επίσης τους βοηθούν συγκεκριμένα έτσι ώστε να μην πέσουν σε λάθη, ή να τα διορθώνουν γρήγορα αν τα έκαναν και δεν τα αφήνουν να γίνουν πυώδεις πληγές. Ταυτόχρονα, με αυτό τον τρόπο οι αδιόρθωτοι γραφειοκράτες και οι υπεροπτικοί αξιωματούχοι, όλοι εκείνοι που προσπαθούν να επωφεληθούν από την εμπιστοσύνη του λαού και των θέσεών τους για στενά προσωπικά συμφέροντα, που παραβιάζουν την γραμμή του Κόμματος και τους νόμους του κράτους, που διαπράττουν αδικίες ή κάνουν αδικαιολόγητες χάρες, μπαίνουν στην θέση που τους πρέπει.

Όλα αυτά τα μέτρα και μορφές δουλειάς, που επεξεργάστηκαν λεπτομερώς και εφαρμόστηκαν από το Κόμμα, βοήθησαν πολύ στην διαμόρφωση ακλόνητης πεποίθησης από την μεριά του λαού μας ότι αυτός είναι ο αφέντης της χώρας του. Το Κόμμα καθοδηγεί για λογαριασμό τους και για τα συμφέροντά τους.

Σημαντικό ρόλο στους διαρκείς και ακατάλυτους δεσμούς του Κόμματος με τις μάζες παίζουν οι οργανώσεις των μαζών – το Δημοκρατικό Μέτωπο, τα Συνδικάτα, η Ένωση Εργαζόμενης Νεολαίας, και η Ένωση Γυναικών. Υπάρχει πλούσια και νέα πείρα της δουλειάς του Κόμματος με αυτές τις οργανώσεις όπως επίσης της δουλειάς αυτών των ίδιων των οργανώσεων.

Αντίθετα με πολλές άλλες χώρες, οι μαζικές οργανώσεις στην χώρα μας όλες χωρίς εξαίρεση φτιάχτηκαν από το Κόμμα. Όλες αυτές οργανώθηκαν με την πρωτοβουλία και σύμφωνα με τις οδηγίες του Κόμματος. Έτσι, δεν κληρονομήσαν τάσεις “τρεϊντιγιουντισμού” ή του “εκσυγχρονισμού”, δεν επηρεάστηκαν από την σοσιαλδημοκρατία , κλπ. Η οργάνωση του Δημοκρατικού Μετώπου και εκείνη των Γυναικών οργανωθήκαν και λειτούργησαν με πρωτότυπο τρόπο. Δεν ήταν συμμαχίες κομμάτων ή αντιπροσωπευτικών φόρουμ, ιδιαίτερα για διεθνείς σχέσεις, αλλά είναι πραγματικές οργανώσεις των μαζών, με τακτικά μέλη και συγκεκριμένη δράση, που παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο ως βοηθοί του Κόμματος για την κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση και την οργανωμένη κινητοποίηση των μαζών στην εφαρμογή του προγράμματος του Κόμματος.

Όλες οι οργανώσεις των μαζών που περιλαμβάνουν όλο τον λαό στις γραμμές τους, υπηρετούν το Κόμμα ως ισχυροί μοχλοί μεταφοράς της γραμμής του στις μάζες, της διαπαιδαγώγησής τους με την ιδεολογία του, της κινητοποίησής τους και το ρίξιμο τους με οργανωμένο τρόπο στα επαναστατικά κινήματα και στις συγκεκριμένες ενέργειες για την εκπλήρωση των καθηκόντων της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, μέσα από τα οποία επίσης και σφυρηλατούνται.

Ταυτόχρονα φέρνουν στο Κόμμα των φωνή των μαζών, τις απόψεις τους, τις παρατηρήσεις και τις προτάσεις τους, που είναι απόλυτα απαραίτητα για να επιβεβαιώσει τις οδηγίες του στην πράξη και να επιλύσει όλα τα προβλήματα σωστά, προς το συμφέρον του λαού.

Εκμεταλλευόμενοι τους όρους που χρησιμοποίησαν ο Λένιν και ο Στάλιν για την λειτουργιά των οργανώσεων των μαζών ως “μοχλοί” και “ιμάντες μεταφοράς” του κόμματος, όρους που έβαλαν σε εισαγωγικά, οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές βγήκαν ενάντια στο περιεχόμενο του ρόλου τους ως βοηθοί του κόμματος και ενάντια στην καθοδήγηση αυτών των οργανώσεων από το κόμμα, κηρύσσοντας την “ουδετερότητα”, την “συνεργασία” και “ανεξαρτησία” των οργανώσεων των μαζών από το κόμμα.

Η πείρα του Κόμματός μας απόδειξε ότι μόνο με δουλειά για την εφαρμογή της γραμμής του Κόμματος και κάτω από την άμεση και αδιάκοπη καθοδήγησή του μπορούν οι οργανώσεις των μαζών να κάνουν πραγματικότητα τους στόχους και τις προσδοκίες των εργαζομένων μαζών που είναι οργανωμένες στις γραμμές τους. Μόνο το Κόμμα της εργατικής τάξης που βάζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και κατά συνέπεια, και τα συμφέροντα όλων των εργαζόμενων μαζών πάνω από οτιδήποτε, είναι σε θέση να τις καθοδηγήσει, να τις οργανώσει και να τις δείξει τους συγκεκριμένους στόχους της δουλειάς και της πάλης τους. Στην υλοποίηση της γραμμής του Κόμματος, που γίνεται υπό την καθοδήγησή του, όλες οι μάζες βλέπουν την εκπλήρωση των πιο σημαντικών συμφερόντων τους. Έτσι, δέχονται την καθοδήγηση του Κόμματος στις οργανώσεις τους σαν κάτι απόλυτα αναγκαίο. Η “ουδετερότητα” και “ανεξαρτησία” [αυτών των οργανώσεων] από το Κόμμα της εργατικής τάξης, όπως υποστηρίζουν οι ρεβιζιονιστές, θα προκαλούσε διάλυση αυτών των οργανώσεων και θα τις έβαζε στην υπηρεσία της αστικής τάξης όπως συμβαίνει σήμερα σε πολλές χώρες της Ευρώπης και στον κόσμο.

Φυσικά, οι οργανώσεις των μαζών, από την μεριά τους, δεν εφαρμόζουν την γραμμή και τις αποφάσεις του Κόμματος μηχανικά. Στον αγώνα για την εφαρμογή της γραμμής και των κατευθύνσεων του Κόμματος επιδεικνύουν ένα ευρύ πνεύμα δημιουργικής πρωτοβουλίας που κάνει δυνατό ένα ρωμαλέο ξέσπασμα της επαναστατικής ενεργητικότητας και των ανεξάντλητων δυνάμεων των μαζών.

Το Κόμμα μας βάζει καθήκοντα στις οργανωμένες μάζες στις κοινωνικές οργανώσεις τους, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να εξασφαλίσει ακόμα καλύτερες προϋποθέσεις δουλειάς και διαβίωσης για αυτές. Ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα απαιτεί να παρθούν τα αυστηρότερα μέτρα ενάντια σε εκείνους τους γραφειοκράτες και τεχνοκράτες που φροντίζουν για το καθετί, για τα εξαρτήματα και τα ρετάλια μετάλλου, αλλά ξεχνούν τον άνθρωπο που η διαπαιδαγώγησή του και οι οροί διαβίωσής του αποτελούν το σκοπό όλης της δουλειάς, της γραμμής, του προγράμματος και των πλάνων της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Το Κόμμα σκέφτεται και εργάζεται για τον λαό και κάνει ότι θέλει ο λαός. Ο λαός, από την μεριά του, αγωνίζεται και εργάζεται μη υψηλή αίσθηση καθήκοντος για την εφαρμογή της γραμμής του Κόμματος, κάνει ότι λέει του το Κόμμα να γίνει. Αυτό είναι το θεμέλιο των ατσάλινων δεσμών, της ακλόνητης αμοιβαίας εμπιστοσύνης που υπάρχει ανάμεσα στον λαό και το Κόμμα στην χώρα μας, που αντιπροσωπεύει την πιο σίγουρη εγγύηση για τις τωρινές και μελλοντικές επιτυχίες της σοσιαλιστικής μας κοινωνίας.

* * *

Η αποφασιστική υπεράσπιση και η δημιουργική εφαρμογή της Μαρξιστικής – Λενινιστικής θεωρίας, γενικά, και ιδιαίτερα της Μαρξιστικής – Λενινιστικής θεωρίας για το κόμμα και τον ρόλο του, έκαναν το Κόμμα μας ανίκητο και ικανό να ξεπερνά όλες τις δυσκολίες και να είναι πάντα νικηφόρο. Του έδωσαν την δύναμη και την ικανότητα να αντέχει αποφασιστικά την πίεση και τις ίντριγκες των σύγχρονων ρεβιζιονιστών και όλων των άλλων εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών, να στέκεται σαν ακλόνητος γρανιτένιος βράχος στις Μαρξιστικές – Λενινιστικές του θέσεις και να προχωρά πάντα αποφασιστικά και περήφανα στον δρόμο του, να είναι το μοντέλο του πραγματικού κόμματος του προλεταριάτου στις τωρινές συνθήκες την πάλης για σοσιαλισμό.

i      Ενβέρ Χότζα, Όταν Γεννήθηκε του Κόμμα (Αναμνήσεις), σελ. 176-177, Τίρανα 1983, Αλβ. εκδ.

ii     Ενβέρ Χότζα, Έκθεση στο 8ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 88, Αγγλ. εκδ.

iii    Καταστατικό του ΚΕΑ, σελ.119-120, Τίρανα1977, Αλβ. εκδ.

iv    Ενβέρ Χότζα, Έργα, τομ. 33, σ. 198, 203, Αλβ. εκδ.

v     Ενβέρ Χότζα, Έκθεση στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 80, Αγγλ. εκδ.

vi    Ενβέρ Χότζα, Έκθεση στο 8ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 123, Αγγλ. εκδ.

vii   Ενβέρ Χότζα, Έκθεση στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 128-129, Αγγλ. εκδ

viii  Ενβέρ Χότζα, Εκθέσεις και ομιλίες – 1969 – 1970, σελ. 310, Αλβ.εκδ.

ix    Ενβέρ Χότζα, Έργα, τομ. 39, σ. 413, Αλβ. εκδ.