Η ΑΡΧΙΑΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΠΗΣ ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΜΟ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΜΑΣ.

Η ΑΡΧΙΑΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΠΗΣ ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ
ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΜΟ
ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΜΑΣ.

Τελική ομιλία στην 21η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΕΑ, 20 Δεκέμβρη 1960.

(Σημείωση: Σ' αυτή την Ολομέλεια ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια παρουσίασε την έκθεση «Για την Σύνοδο των Αντιπροσωπειών των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων που έγινε τον Νοέμβρη του 1960 στην Μόσχα». Η Ολομέλεια ενέκρινε πλέρια και ομόφωνα την δράση της αντιπροσωπείας της ΚΕ του ΚΕΑ σε αυτήν την σύνοδο.)

Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος, αφού η συμβολή των συντρόφων στην Ολομέλεια για αυτό το σημαντικό ζήτημα, τόσο αποφασιστική για την υπεράσπιση του Μαρξισμού-Λενινισμού και την γραμμή του Κόμματος μας, ήταν στον κατάλληλο επίπεδο και συμπλήρωσαν πολύ σωστά την έκθεση που παρουσιάστηκε στην Ολομέλεια από την μεριά του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής.

Πρώτ' απ' όλα θέλω να τονίσω ότι αυτό που κάναμε στη Μόσχα, όπου αποτυπώσαμε την γραμμή του Κόμματός μας, δεν οφείλεται προσωπικά σε μένα ή στην αντιπροσωπεία μας μόνο, αλλά οφείλεται σ' ολόκληρο το Κόμμα μας, και ιδιαίτερα, στην ηγεσία του, την Κεντρική Επιτροπή, η οποία πάντοτε καθοδήγησε το Κόμμα σωστά, πάντοτε ανέλυσε τις καταστάσεις υπό το φως του Μαρξισμού – Λενινισμού, πάντοτε έμεινε πιστή στην ένδοξη θεωρία μας, εφάρμοσε κατά γράμμα όλες τις σωστές αποφάσεις που υιοθέτησε και, παρομοίως, γνώριζε πως να μεταδώσει σωστά αυτές τις αποφάσεις στο Κόμμα και να το εξοπλίσει με δύναμη. Για αυτούς τους λόγους ολόκληρη η γενική γραμμή του Κόμματός μας πραγματοποίησε μεγάλες επιτυχίες. Οπότε, πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι ότι τα εύσημα για αυτό ανήκουν στην Κεντρική Επιτροπή και σε ολόκληρο το ηρωικό μας Κόμμα.

Οι ρεβιζιονιστές μπορεί να νομίζουν και να λένε ότι, αν το Κόμμα μας θα μάθαινε για τη στάση που κράτησε η αντιπροσωπεία μας στην διεθνή σύνοδο στην Μόσχα, δεν θα το ανέχονταν η Κεντρική του Επιτροπή. Αλλά κανένας από εμάς δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία για την ατσάλινη ενότητα που υπάρχει στην ηγεσία μας, για την ατσάλινη ενότητα του Κόμματος γύρω από την Κεντρική Επιτροπή και το Πολιτικό γραφείο. Αυτό αποτελεί την μεγάλη δύναμη του Κόμματός μας, και αυτή η ενότητα έκανε δυνατό για το Κόμμα μας να συνεισφέρει στην υπεράσπιση του Μαρξισμού – Λενινισμού και σε διεθνές επίπεδο επίσης. Ως αναφορά αυτό, φυσικά, δεν κάναμε τίποτα άλλο παρά το καθήκον μας ως Μαρξιστικό Κόμμα, ως διεθνιστές. Με αυτή την σωστή αντίληψη για το καθήκον του, που είναι χαρακτηριστικό του Κόμματός μας, είμαστε πλέρια πεπεισμένοι ότι όλοι μας, σε συμπαγή ενότητα, θα βάλουμε τα δυνατά μας για την σωστή εφαρμογή του Μαρξισμού – Λενινισμού, μέχρι τέλους, αταλάντευτα και σε όλες τις συνθήκες.

Όπως είπαν οι σύντροφοι, είμαστε μπροστά σε μεγάλη και δύσκολη πάλη. Όλοι μας έχουμε επίγνωση της πάλης που μας περιμένει, αλλά δεν φοβόμαστε. Δεν το λέμε αυτό επειδή θέλουμε να δώσουμε θάρρος ο ένας στον άλλον· όλη η ζωή του Κόμματός μας το δείχνει αυτό, ειδικά τα τελευταία γεγονότα, το απόδειξαν. Στην αρχιακή του, συνεπή στάση, υπερασπίζοντας την σωστή του γραμμή, δηλαδή τον Μαρξισμό-Λενινισμό, το Κόμμα μας δεν έδωσε σημασία είτε στις τωρινές δυσκολίες είτε στις μελλοντικές. Άρα, οι δυσκολίες και η πάλη δεν μας φοβίζουν. Αυτό είναι Μαρξιστικό χαρακτηριστικό. Δεν ήμασταν ούτε θα γίνουμε απαισιόδοξοι για το μέλλον. Αντίθετα, θα είμαστε αισιόδοξοι, γιατί πειστήκαμε ότι ο Μαρξισμός θα νικά πάντα τον οπορτουνισμό και τον ρεβιζιονισμό, όπως επίσης και τον ιμπεριαλισμό.

Αλλά γιατί είναι δύσκολη αυτή η πάλη; Επειδή, όταν λέμε ότι είμαστε αντιμέτωποι με τον σύγχρονο ρεβιζιονισμό, δεν σημαίνει μόνο ότι είμαστε αντιμέτωποι με τον Γιουγκοσλάβικο ρεβιζιονισμό, που στην Δήλωση της Μόσχας περιγράφεται ως η ουσία του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, αλλά ότι αντιμετωπίζουμε ακόμα πιο επικίνδυνους ρεβιζιονιστές. Για τα προσχήματα, ο καθένας, ακόμα και οι άλλοι ρεβιζιονιστές, ακόμα και ο Χρουτσόφ και οι συνεταίροι του που είναι τέτοιοι οι ίδιοι, το δεχτήκαν αυτό. Το έκαναν αυτό για να καμουφλαριστούν, επιλέγοντας το μικρότερο από τα δυο κακά. Αλλιώς, θα έδειχναν ύποπτοι και αυτά που προσπαθούσαν να αποκρύψουν θα ξεσκεπάζονταν. Πάλεψαν και θα συνεχίσουν να παλεύουν, καταφεύγοντας επίσης σε όλων των ειδών τα τεχνάσματα για να καμουφλαριστούν.

Αυτοί πρότειναν να μην ειπωθεί τίποτα για τον Γιουγκοσλάβικο ρεβιζιονισμό στην Διακήρυξη και μόνο μετά από πολύωρη πάλη συμφώνησαν να συμπεριληφθεί αυτό το ζήτημα. Αλλά ο ρεβιζιονισμός δεν επικεντρώνεται μόνο στη Γιουγκοσλαβία. Είναι μια επικίνδυνη τάση σε ολόκληρο το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Έγινε επικίνδυνη ιδιαίτερα εξαιτίας των προσπαθειών των οπορτουνιστών να αποκοιμίσουν τους λαούς διαδίδοντας την άποψη ότι ο ρεβιζιονισμός υπάρχει μόνο στην Γιουγκοσλαβία, οπότε, παλεύουν να περιορίσουν τον αγώνα ενάντια στην Γιουγκοσλαβία. Με αυτό τον τρόπο ο διεθνής ρεβιζιονισμός προκαλεί μεγάλη σύγχυση και θα συνεχίζει να το κάνει και στο μέλλον, θα προσπαθεί να κρύψει αυτόν τον σοβαρό κίνδυνο που απειλεί το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και θα συνεχίζει να προκαλεί σύγχυση και να εξαπάτα άλλους λαούς στο μέλλον. Μπροστά σε αυτόν τον κίνδυνο, ένα από τα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα που πρέπει και θα διεξάγει μια αδιάλλακτη και συνεπή πάλη ενάντια στον ρεβιζιονισμό, είναι το Κόμμα μας.

Είναι δεδομένο ότι δεν είμαστε μόνοι σε αυτή την πάλη. Όταν ο Xρουτσώφ είπε στους εκπροσώπους του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας ότι «Θα συμπεριφερθούμε την Αλβανία το ίδιο όπως την Γιουγκοσλαβία», ή ότι, «Οι Αλβανοί μας συμπεριφέρονται ακριβώς όπως τον Τίτο», μπλοφάριζε και δεν μπορούσε να εξαπατήσει κανέναν. Ο Τίτο δεν είναι εχθρός του Χρουτσόφ, αλλά εμείς είμαστε εχθροί του Τίτο. Αλλά, αφού καταδικάστηκαν οι Γιουγκοσλάβοι ρεβιζιονιστές, ενάντια στην επιθυμία του Χρουτσόφ, από το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα ως προδότες και αποστάτες του Μαρξισμού-Λενινισμού, τότε ο Χρουτσόφ και Σία, ενώ δεν τον υπερασπίζουν άμεσα, προσπαθούν να σπιλώσουν τις θέσεις των πραγματικών Μαρξιστών και να βάλουν τους «δογματικούς», στην πραγματικότητα εκείνους που υπερασπίζουν τις αρχές του Μαρξισμού-Λενινισμού, στην ίδια μοίρα με τους ρεβιζιονιστές, με τους οποίους, όπως μας διδάσκει ο Μαρξισμός, μια ωραία μέρα ο Χρουτσόφ και εκείνοι που τον ακολουθούν θα φτάσουν σε πλέρια συμφωνία στο δρόμο που ακολουθούν. Έτσι ο Χρουτσόφ λέει ότι εμείς οι Αλβανοί δεν είμαστε ρεβιζιονιστές αλλά «δογματικοί» και ότι δήθεν παλεύουμε ενάντια στους Σοβιετικούς το ίδιο όπως και ενάντια στους Τιτοϊκούς, δηλαδή, σύμφωνα με αυτόν, αυτός και οι στενοί του φίλοι είναι δήθεν Μαρξιστές, ενώ εμείς αποτελούμε την «αριστερή» πτέρυγα του Μαρξισμού: «Άρα», λέει, «και ο Τίτο από τα δεξιά και οι Αλβανοί από τα αριστερά παλεύουν εναντίον μας, τους Μαρξιστές.» Αλλά, δεν είναι οι ρεβιζιονιστές που είναι οι εχθροί του Χρουτσόφ και όλης της ομάδας του. Η ζωή δείχνει ότι μόνο οι Μαρξιστές είναι οι εχθροί αυτής της ομάδας. Το Πoλιτικό Γραφείο τονίζει ότι, επιδιώκοντας τον ερχομό τους στην εξουσία, ο Χρουτσόφ και η ρεβιζιονιστική του ομάδα επεξεργάστηκαν ένα πλήρες σχέδιο: Πρέπει να αναιρεθεί ο Μαρξισμός-Λενινισμός και όλες εκείνες οι τάσεις και τα πρόσωπα που ξεσκεπάστηκαν, υπέστησαν επίθεση και ηττήθηκαν ως αντι-Μαρξιστές, ή αυτοί που εξαλείφθηκαν από τον Μαρξισμό-Λενινισμό στην πράξη, θα αποκαθιστούνταν· ολόκληρη η πάλη της Σοβιετικής Ένωσης και του ΚΚΣΕ ενάντια στους αποστάτες του Μαρξισμού-Λενινισμού, πάλη που ενσαρκώθηκε στο ΚΚΣΕ(ΜΠ) καθοδηγούμενο από τον Λένιν και τον Στάλιν, θα αναιρούνταν.

Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να γίνει επίθεση και στο Λένιν και στο Στάλιν. Αλλά ήταν αδύνατη η επίθεση ενάντια στον Λένιν· θα ήταν μεγάλη καταστροφή για τους ρεβιζιονιστές, κατά συνέπεια περιορίστηκαν στον Στάλιν και είπαν χίλια και ένα εναντίον του. Σήμερα έγινε ακόμα πιο φανερό ότι αυτοί οι μηχανορράφοι, οι ψεύτες, οι οπορτουνιστές και ρεβιζιονιστές τα κάνουν όλα αυτά ανοιχτά, κληροδοτώντας όλες αυτές τις αισχρότητες στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, οργανώνοντας στα παρασκήνια επαίσχυντες συνωμοσίες μέσα στα αδελφά κόμματα.

Βλέποντας όλες αυτές τις ποταπές μεθόδους που χρησιμοποιούν οι ρεβιζιονιστές, το Κόμμα μας είναι πλέρια πεπεισμένο ότι διατυπωθήκαν τέτοιες τερατώδεις κατηγορίες και συκοφαντίες ενάντια στον Στάλιν για να δυσφημήσουν και αυτόν σαν πρόσωπο και το έργο του ως μεγάλου Μαρξιστή-Λενινιστή. Οι ρεβιζιονιστές, οι καριερίστες, τα μη Μαρξιστικά στοιχεία στην Σοβιετική Ένωση δέχτηκαν αυτές τις επινοήσεις. Δέχτηκαν τις θέσεις του Χρουτσόφ και της ομάδας του ως αναφορά τα «λάθη του Στάλιν», κο.

Το Πολιτικό Γραφείο τονίζει ότι η Σοβιετική ηγεσία με επικεφαλής τον Χρουτσόφ προσπάθησε να αποκαταστήσει την Τιτοϊκή κλίκα και αυτό είναι γεγονός. Δεν πρέπει να ξεγελαστούμε από τις διακυμάνσεις και τα ζιγκ-ζαγκ. Για αυτο δεν μπορούσε να τα αποφύγει αυτά αφού δεν ήταν σε θέση να αλλάξει την κατάσταση σε μια μέρα· υπήρχαν ισχυρές Μαρξιστικές-Λενινιστικές δυνάμεις στο κόμμα που δεν του επέτρεπαν να ακολουθήσει το δρόμο του με την ταχύτητα που ήθελε, οπότε αυτός και η ομάδα του να εφάρμοζαν τα σχέδιά τους αμέσως. Αλλά είναι γεγονός ότι έκανε ότι μπορούσε για να αποκαταστήσει πλέρια όλους τους εχθρούς του Μαρξισμού-Λενινισμού που καταδικάστηκαν μέχρι τότε στην Σοβιετική Ένωση. Έβγαλε στη φόρα κατηγορίες ενάντια στον Στάλιν, όπως αν ναι ή όχι έπρεπε να εκτελεστούν ο Κάμενεφ και ο Ζινόβιεφ, που πρόδωσαν τον Λένιν. Άσχετα από το αν τουφεκίστηκαν ή όχι από τον Στάλιν αυτοί οι προδότες, τουφεκίστηκαν για την προδοσία που διέπραξαν ενάντια στην Σοβιετική Ένωση και τον κομμουνισμό. Τώρα ο Χρουτσόφ ξεφουρνίζει όλα αυτά και προσπαθεί να αποκαταστήσει τέτοιους ανθρώπους. Κατά συνέπεια, για να αποκαταστήσει και τους Γιουγκοσλάβους ρεβιζιονιστές επίσης, έπρεπε να σκαρφιστεί όλων των ειδών τα ψέματα ενάντια στον Στάλιν.

Δεν πρέπει να έχουμε καμιά αυταπάτη ότι θα αλλάξει η γραμμή του Χρουτσόφ και της ομάδας του. Αυτή η γραμμή δεν θα αλλάξει ούτε στο ελάχιστο ως αναφορά την διεθνή πολιτική και την υπεράσπιση του ρεβιζιονισμού. Ο Χρουτσόφ και η ομάδα του πήραν τον ρεβιζιονιστικό δρόμο. Αυτή του η στάση είχε και θα έχει πολύ σοβαρές επιπτώσεις στο διεθνή στίβο.

Αλλά θα φέρει σε πέρας τα σχέδιά του ο Χρουτσόφ και η ομάδα του; Πιστεύουμε πλέρια ότι δεν θα τα καταφέρει. Όμως θα συναντήσουμε μεγάλες δυσκολίες στον δρόμο μας. Πρέπει να έχουμε στον μυαλό μας την πολιτική του και να τον χειριστούμε πολύ προσεκτικά αφού δεν είναι ένας συνηθισμένος ρεβιζιονιστής, αλλά ένας πανούργος σατανάς και επίσης ένας επιδέξιος ακροβάτης. Αν αναλύσουμε προσεκτικά την δράση του από τότε που ήρθε στην εξουσία, θα δούμε ότι κατέλαβε θέσεις κλειδιά παντού, χρησιμοποίησε όλων των ειδών τις μεθόδους για να καμουφλαριστεί, και συνεχίζει να κάνει αυτό το επικίνδυνο έργο. Στην αρχή, μέσω των ταχυδακτυλουργιών του, κατάφερε να δημιουργήσει μια κατάσταση που εμπόδιζε την εμφάνιση οποιασδήποτε αντιπολίτευσης, υιοθέτησε μερικά συνθήματα για την διεθνή πολιτική ζωή και την ανάπτυξη της οικονομίας και τα εξύμνησε παντού με πολύ θόρυβο με σκοπό να προκαλέσει προς στιγμή σύγχυση στους λαούς.

Την ίδια τακτική εφάρμοσε και στην Σοβιετική Ένωση, διακηρύσσοντας ένα είδος αλλαγής, ακόμα και για τον τρόπο ζωής του λαού. Σάλπισε ότι, την εποχή του Στάλιν, η ζωή του εργαζόμενου λαού στην Σοβιετική Ένωση ήταν κόλαση, ενώ τώρα ο Χρουτσόφ έγινε ο «απόστολος νέας ζωής, δημοκρατικής και πλούσιας από την οικονομική πλευρά.» Μέτα έθεσε επίσης το ζήτημα της ειρήνης στον κόσμο, που επρόκειτο να «επιβάλει» στους ιμπεριαλιστές, κλπ.

Αυτή η πολιτική προπαγανδίστηκε με πολύ θόρυβο από την αρχή της καριέρας του, όταν τα μαθήματά του δεν έδωσαν ακόμα το αποτέλεσμά τους. Λόγια ειπώθηκαν πολλά, αλλά δεν βγήκε τίποτα από αυτά. Όλο αυτό έγινε για να προετοιμάσει το έδαφος και να δημιουργήσει ευνοϊκές συνθήκες. Ο Χρουτσόφ συνέχισε να ακολουθεί αυτό το δρόμο.

Αυτός ο δρόμος είχε σοβαρές συνέπειες στη διεθνή πολιτική. Αποκοίμισε τους λαούς μπρος στον ιμπεριαλιστικό κίνδυνο, τον ρεβιζιονιστικό κίνδυνο, και όλες τις άλλες οπορτουνιστικές τάσεις που απειλούν το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.

Με αυτές τις απόψεις του και την οπορτουνιστική και ρεβιζιονιστική του πολιτική, ο Χρουτσόφ ξεσήκωσε και δραστηριοποίησε όλα τα ρεβιζιονιστικά στοιχεία, άρα έγινε πολύ επικίνδυνος. Οι ρεβιζιονιστές που υπήρξαν στο παρελθόν σε άλλες χώρες δεν κάναν αισθητή την παρουσία τους, όχι επειδή φοβόνταν τον Στάλιν, όχι επειδή θα τους τουφέκιζε, στην Βουλγαρία, στην Αλβανία και αλλού, ακόμα και αν το ήθελε ο Στάλιν, ή ήταν πραγματικά όπως τον παρουσιάζει τώρα ο Χρουτσόφ, αυτοί ήταν έξω από την εμβέλειά του· δεν έκαναν αισθητή την παρουσία τους επειδή εκείνη την περίοδο, σε όλα τα κόμματα υπήρχε σωστή Μαρξιστική-Λενινιστική γραμμή, που δεν επέτρεπε να δραστηριοποιηθεί ο ρεβιζιονισμός.

Ο Γιουγκοσλάβικος ρεβιζιονισμός ξεσκεπάστηκε και καταδικάστηκε από το ΚΚΣΕ και τον Στάλιν. Αυτή την γραμμή την ασπάστηκαν όλα τα άλλα κόμματα. Όταν ο Χρουτσόφ και η παρέα του ήρθε στην εξουσία, όλοι οι ρεβιζιονιστές είδαν ότι είχαν ένα πανίσχυρο στήριγμα σε αυτούς, επειδή ήταν άνθρωποι επικεφαλής της Σοβιετικής Ένωσης. Άρα τώρα μπορεί να κατανοηθεί που στη διάρκεια αυτής της περιόδου μέσα σε πολλά Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα που κρατούσαν συνεπή στάση, σήκωσαν το κεφάλι τους άνθρωποι με οπορτουνιστικές και ρεβιζιονιστικές τάσεις και ακόμη κατάφεραν να είναι εκλεγμένοι στην ηγεσία κάποιων κομμάτων.

Για λίγο ο Χρουτσόφ σκέφτηκε ότι θα επέβαλε τη γραμμή του χωρίς αντίσταση, συνεπώς ήταν απερίσκεπτος στην προπαγάνδα των απόψεών του, και στα εσωτερικά οικονομικά και οργανωτικά μέτρα που πάρθηκαν στην Σοβιετική Ένωση και στην διεθνή πολιτική του. Οπότε, στην εφαρμογή της οπορτουνιστικής και ρεβιζιονιστικής του γραμμής, μπορούσε να έλεγε ότι του κατέβαινε στο κεφάλι και να έκανε επαναλαμβανόμενες παραχωρήσεις στον ιμπεριαλισμό. Στα λόγια, μπορεί να απειλείς τους ιμπεριαλιστές όσο θέλεις, άλλα δεν είναι χαζοί, κάνουν καλά τους λογαριασμούς τους, κρίνουν τους άλλους όχι μόνο από τις δηλώσεις τους και τις τακτικές τους, αλλά και από το νόημά τους και την βαρύτητά τους. Οι ιμπεριαλιστές επίσης έχουν την βοήθεια των ρεβιζιονιστών οι οποίοι γνωρίζουν την συγκεκριμένη πραγματικότητα στις χώρες τους.

Είναι γεγονός ότι από τότε που ο Νικίτα Χρουτσόφ και η ομάδα του ήρθαν στην εξουσία, ο ιμπεριαλισμός δεν έκανε καμιά παραχώρηση. Αντίθετα. Εξοπλίστηκε ακόμα πιο πολύ, και προετοιμάζεται για πόλεμο. Έχουμε απόλυτα δίκιο όταν λέμε ότι το στρατόπεδο του σοσιαλισμού και οι δυνάμεις της ειρήνης είναι πολύ πιο ισχυρές από εκείνες του ιμπεριαλισμού. Αλλά αυτές οι δυνάμεις μπορούν να αποδυναμωθούν εάν χαλαρώσουμε την επαγρύπνησή μας, εάν δεν υπερασπίσουμε τον Μαρξισμό-Λενινισμό αποφασιστικά, εάν δεν σταματήσουμε αυτές τις δραστηρίοτητες των ρεβιζιονιστών και δεν ξεσκεπάζουμε ασταμάτητα τον ιμπεριαλισμό και τον ρεβιζιονισμό, εάν δεν διαπαιδαγωγήσουμε τον λαό πολιτικά και δεν τον εξοπλίσουμε έτσι ώστε να είναι πάντα έτοιμος να αντιμετωπίσει κάθε πιθανό κίνδυνο.

Είναι ξεκάθαρο ότι οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν από τον Νικήτα Χρουτσόφ και εκείνοι που τον βοήθησαν είχαν σαν αποτέλεσμα την μείωση της επαγρύπνησης ως προς τον αυτόν κίνδυνο. Άρα, όπως τονίζει η έκθεση του Πολιτικού Γραφείου, ήρθε ο καιρός που δεν μπορούσαμε να περιμένουμε περισσότερο, δεν μπορούσαμε να προχωρήσομε παραπέρα με αυτές τις μεθόδους. Όταν οι Σοβιετικοί ηγέτες λένε, «εσείς αρχίσατε την πολεμική», κλπ, λένε ψέματα, προσπαθώντας να καλύψουν τα ίχνη τους. Το κύριο ζήτημα είναι ότι άρχισαν να ακολουθούν οπορτουνιστική γραμμή, η οποία γινόταν όλο και πιο φανερή μέχρι την στιγμή που πήραν την εξουσία.

Η υπεράσπισή τους αποτελείται μόνο από κατηγορίες ενάντια σε άλλους που είπαν αυτό και εκείνο. Αλλά αυτό δεν ευσταθεί. Είδαμε ότι ακόμα και μέχρι να έρθουν στην εξουσία, ακολουθούσαν ρεβιζιονιστική γραμμή και επιδίωκαν την αποδυνάμωση της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την επαγρύπνηση των λαών και με την βοήθεια του ρεβιζιονισμού πήραν τον έλεγχο του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Τώρα, όμως, είπαμε στοπ! σε όλη αυτή την δουλειά τους. Οπότε, απειλήθηκε όλη η οπορτουνιστική γραμμή, με επικεφαλής τον Χρουτσόφ. Ήθελε να νικήσει την Μαρξιστική-Λενινιστική αντίσταση στις γραμμές του με έναν οπορτουνιστικό τρόπο. Σκέφτηκε ότι αυτή η αντίσταση στην Σοβιετική Ένωση θα συντρίβονταν με την προβολή του ζητήματος του Στάλιν, καταδικάζοντας την «προσωπολατρία» του Στάλιν. Σκέφτηκε, επίσης, ότι, στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, υπήρχαν πολλές διαθέσιμες δυνάμεις για να εξαπολύσουν αποφασιστικό χτύπημα στην Μαρξιστική-Λενινιστική επίθεση ενάντια στην οπορτουνιστική γραμμή. Αυτό έγινε ξεκάθαρα ολοφάνερο στην Σύνοδο στο Βουκουρέστι όπου έγιναν προσπάθειες να καταδικαστεί και εξαλειφθεί η κατάσταση που τους εμπόδιζε, αλλά, όπως γνωρίζουμε, απέτυχαν.

Το Κόμμα μας έπαιξε σημαντικό ρόλο στη Σύνοδο του Βουκουρεστίου. Ήταν το μόνο κόμμα που αντιτάχτηκε σε ότι γίνονταν εκεί. Και από τότε η εχθρότητα εναντίον μας, μέχρι τότε συγκαλυμμένη, εκδηλώθηκε ανοιχτά. Από αυτό μπορούμε να κρίνουμε πόσο σοβαρή και επιζήμια ήταν για αυτούς η στάση του Κόμματός μας.

Πρέπει να πιστεύουμε πλέρια ότι η κατάσταση που ο Χρουτσόφ δημιούργησε σε πολλά κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης, που κατάφερε να τα πάρει με το μέρος του, είναι προσωρινή. Βασίζουμε αυτή την πίστη στην δύναμη του Μαρξισμού-Λενινισμού. Ωστόσο, προς το παρόν, αυτός δημιούργησε αυτή την αρρωστημένη κατάσταση φέρνοντας ανθρώπους με οπορτουνιστικές – ρεβιζιονιστικές απόψεις στην ηγεσία ενός αριθμού κομμάτων με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Σε αυτές τις ευνοϊκές συνθήκες που δημιούργησε για τον εαυτό του, εκτός από το μεγάλο Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας, υπήρξε και ένα μικρό Κόμμα, που συνειδητοποίησε τον κίνδυνο αυτής της γραμμής, και όρθωσε το ανάστημά του για να πει αποφασιστικά: «Στοπ! Δεν είμαι μαζί σας σε αυτό το ζήτημα, δεν υποστηρίζω το δρόμο που ακολουθείτε!». Μέχρι τώρα, για τα συμφέροντα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, και εμείς χρησιμοποιήσαμε τακτικές, αλλά τώρα που ο Xρουτσώφ προσπαθεί να χτυπήσει το υγιές τμήμα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και του επιβάλει να ακολουθήσει την οπορτουνιστική του γραμμή, λέμε σε αυτόν, «Στοπ!». Φυσικά, πρόκειται για μεγάλη απώλεια για αυτούς.
Αλλά η κατάσταση έγινε πιο πολύπλοκη για αυτούς στην Διάσκεψη της Μόσχας. Η Διάσκεψη της Μόσχας δεν κύλησε όπως προέβλεπαν. Η απόδειξη αυτού είναι η Διακήρυξη της Μόσχας, το οποίο είναι ένα κάλο ντοκουμέντο, εγκεκριμένο από όλους. Φυσικά, αν υπήρχε εκεί υγιής κατάσταση, θα έβγαινε από αυτήν την Διάσκεψη πιο φλογερή, πιο μαχητική διακήρυξη. Όμως αυτό το ντοκουμέντο είναι αποδεκτό και πρέπει να κατανοηθεί σωστά, ακριβώς όπως είναι.

Τώρα τίθεται το ερώτημα: Μπορεί να ειπωθεί ότι αυτοί που υπογράψαν τέτοιο ντοκουμέντο θα αλλάξουν; Πρέπει να πούμε στην Κεντρική Επιτροπή ότι αυτοί δεν θα αλλάξουν την γραμμή τους. Αυτό αποδεικνύεται από τα λογία που είπε ο Χρουτσόφ, που αναφερθήκαν στην έκθεση, και που δεν πρέπει να ξεχαστούν. Σε σχέση με την Διακήρυξη είπε ότι «αυτό είναι ντοκουμέντο συμβιβασμών». Για τον Χρουτσόφ αυτό είναι ένας συμβιβασμός, επειδή αυτός εισέρχεται σε άλλη φάση, αλλά και η τακτική μας, επίσης, εισέρχεται τώρα σε άλλη φάση.

Όλα τα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα αγαπούσαν με θέρμη την Σοβιετική Ένωση, το ΚΚΣΕ και την ηγεσία του ΚΚΣΕ, με επικεφαλής τον Στάλιν και είχαν ακλόνητη εμπιστοσύνη σε αυτούς. Αυτή ήταν εμπιστοσύνη που την άξιζαν, σωστή, Μαρξιστική-Λενινιστική εμπιστοσύνη. Όταν ήρθε στην εξουσία η ομάδα του Χρουτσόφ, δεν υπήρχε πια αυτή η θέρμη στις καρδιές των Αλβανών κομμουνιστών και εκείνων άλλων χωρών όπως πριν. Συνεχίσαμε να τρέφουμε τα ίδια αισθήματα αγάπης και εμπιστοσύνης όπως πριν για την Σοβιετική Ένωση και το ΚΚΣΕ, με τη διάφορα ότι, στηριζόμενοι στα γεγονότα που συνέβησαν, είπαμε ότι έγινε αδικία στο ΚΚΣΕ, ότι η γραμμή διαστρεβλώθηκε εκεί. Στην αρχή υπήρξε αριθμός ασαφών ζητημάτων, αλλά αργότερα έγιναν συγκεκριμένα.

Ακόμα σε αυτή την φάση, διατηρήσαμε την αγάπη μας για την Σοβιετική Ένωση, αλλά σε αυτό το διάστημα είδαμε και καταλάβαμε ότι η ηγεσία του ΚΚΣΕ κινούνταν προς τα δεξιά, προς την οπορτουνιστική, ρεβιζιονιστική κατεύθυνση. Υπό αυτές τις συνθήκες, υιοθετήσαμε την τακτική της σιωπής δημοσία, ιδιαίτερα μπροστά στην παγκόσμια κοινή γνώμη. Αυτή ήταν μια σωστή τακτική της ηγεσίας μας, που δεν την υιοθέτησε κατά τύχη. Ο σκοπός της ήταν η υπεράσπιση του Μαρξισμού-Λενινισμού, η υπεράσπιση της γραμμής του Κόμματός μας.

Αλλά ποια είναι η γραμμή μας; Πάλη ενάντια στον ρεβιζιονισμό και σε κάθε οπορτουνιστική ή δογματική τάση η οποία επιτίθεται και στοχεύει στην συντριβή του Μαρξισμού-Λενινισμού, ιδεολογικό και πολιτικό ξεσκέπασμα του ιμπεριαλισμού και του Γιουγκοσλάβικου ρεβιζιονισμού και κάθε είδους ρεβιζιονισμού, όξυνση της επαγρύπνησης, εξοπλισμός και διαρκή ετοιμότητα αντιμετώπισης κάθε πιθανού κίνδυνου, και άρρηκτη φιλία με τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα και με τις χώρες του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, άσχετα από το αν ο Χρουτσόφ, ο Ζίβκοφ, ο Γκομούλκα και άλλοι άρεζαν ή δεν άρεζαν την γραμμή μας. Δηλαδή, δεν κάναμε πολιτικές ή ιδεολογικές παραχωρήσεις στη γραμμή μας, ήταν αυτοί που έκαναν παραχωρήσεις. Προσπαθήσαμε αποφασιστικά να υπερασπίσουμε την γραμμή μας και την αγάπη μας για το ΚΚΣΕ και την Σοβιετική Ένωση, αλλά με τον Χρουτσόφ και Σία, δεν συμφωνούσαμε και δεν συμφωνούμε. Αυτό το κατάλαβαν και το γνωρίσαν.

Τώρα μπήκαμε σε ένα νέο στάδιο, που ξεκίνησε στις Συνόδους του Βουκουρεστίου και της Μόσχας. Και σε αυτό το στάδιο επίσης, η τακτική τους πήραν και θα πάρουν νέες μορφές. Αλλά και η τακτική μας επίσης, δεν θα μείνουν πίσω· αυτοί θα προσαρμοστούν στην εξέλιξη των γεγονότων, αλλά εμείς πάντα θα συνεχίζουμε την αποφασιστική υπεράσπιση του Μαρξισμού – Λενινισμού, θα ξεσκεπάζουμε όλους τους εχθρούς του Μαρξισμού – Λενινισμού.

Μετά την Σύνοδο στο Βουκουρέστι και ιδιαίτερα μετά την Σύνοδο στη Μόσχα, οι θέσεις αυτών των ανθρώπων, που νόμισαν ότι νίκησαν, κλονίστηκαν. Για αυτό δεν έχει κανένας αμφιβολία. Ο Νικίτα Χρουτσόφ δεν μπορεί να προκαλεί τον θαυμασμό στο θρόνο που κατέχτησε στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, εξαιτίας της αρχιακής πάλης που διεξήγαγε το Κόμμα μας και πολλά άλλα κόμματα που κράτησαν Μαρξιστική – Λενινιστική στάση.

Αυτές οι θέσεις είναι μεγάλης ιστορικής σημασίας, γιατί είπαν Στοπ! στον Χρουτσόφ. Κλόνισαν από τα θεμέλια τις θέσεις του ανάμεσα στα διάφορα κόμματα, αν και τις θεωρούσε απόρθητες.

Αλλά πρέπει να έχουμε στο νου μας ότι ο Χρουτσόφ θα προσπαθήσει να κρατήσει όλους εκείνους που τον ακολούθησαν στις Συνόδους στο Βουκουρέστι και στην Μόσχα με την πλευρά του, επειδή συμβιβάστηκαν σε υπερβολικό βαθμό. Οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές και οι κόλακές τους που ήταν παρόντες στην Σύνοδο της Μόσχας, νοιάζονταν πάρα πολύ να μην τους κριτικάραμε, κατά συνέπεια προσπάθησαν να ρίξουν σκόνη στα μάτια μας με καλοπιάσματα. Αυτό είναι που προσπάθησε να κάνει ο Μικογιάν πριν να μιλήσουμε στη Σύνοδο. «Και εμείς συμφωνούμε με εσάς για το ζήτημα του Στάλιν, για την ‘καταδίκη’ του Γιουγκοσλάβικου ρεβιζιονισμού, οπότε πείτε μας τι παραπάνω θέλετε;» ήταν πάνω - κάτω αυτά που είπε.

Αν κοιτάξουμε το πρόβλημα από την ιδεολογική σκοπιά θα πειστούμε για αυτό που ήταν μεγάλης σημασίας: εάν θα μιλήσουμε για εκείνα τα σοβαρά αρχιακά ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος, ή για κάτι άλλο, για ότι είπαν, για παράδειγμα, ο Μαλινόφσκι και οι άλλοι. Φυσικά, η υπεράσπιση των αρχιακών ζητημάτων του κομμουνιστικού κινήματος, πρώτα και κύρια, ήταν μεγαλύτερης σημασίας από το να αναφέρουμε αυτά που μας έκαναν οι Σοβιετικοί, αλλά και αυτά επίσης προκάλεσαν εξαιρετική δυσπιστία σε βάρος τους, οπότε προσπάθησαν να μας πείσουν να μην τα αναφέρουμε στην ομιλία μας, γιατί αυτό θα ξεσκέπαζε όχι μόνο την οπορτουνιστική τους γραμμή, αλλά επίσης τις ύπουλες, τις καταχθόνιες και βρόμικες μεθόδους, που χρησιμοποίησαν εναντίον μας και εναντίον πολλών άλλων οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές και η ηγεσία τους, που τώρα κουκούλωσαν με μια κρούστα, αλλά αυτά δεν ξεχνιούνται και είχαν την επίδρασή τους στα λάθη που έγιναν σε πολλά σοβαρά ζητήματα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Ο Μορίς Τορές, για παράδειγμα, μπορεί να είχε άλλους λόγους για την στάση που κράτησε εναντίον μας στη Σύνοδο της Μόσχας, αν και, όταν βρίσκονταν για διακοπές στην Αλβανία, συμφωνούσε πλέρια σε όσα κουβέντιασα μαζί του. Αλλά η ομιλία της αντιπροσωπείας του Κόμματός μας στη Μόσχα του άγγιξε στο ευαίσθητο σημείο, επειδή όπως οι αντιπρόσωποι και ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γαλλίας, φέρνει μεγάλη ευθύνη, αφού επέτρεψε τέτοιο σοβαρό ζήτημα όπως η στάση προς τους Γιουγκοσλάβους ρεβιζιονιστές, τους οποίους καταδίκασε το Πληροφοριακό Γραφείο, να κανονιστεί από τον Χρουτσόφ και τους υποστηρικτές του, όχι σε Μαρξιστικό – Λενινιστικό δρόμο, αλλά απλώς μέσω ενός τηλεγραφήματος.

Ο Γκομούλκα σηκώθηκε και ζήτησε το ζήτημα της Αλβανίας να εξετάζονταν μέσα στο σύμφωνο της Βαρσοβίας, άλλα το είπε αυτό επίσης επειδή οι αντιπροσωπεία του Κόμματός μας εναντιώθηκε στην πολιτική του και δεν συμφώνησε με τις προτάσεις του Γκομούλκα στον ΟΗΕ. Αυτό είναι ζήτημα μεγάλης σημασίας, επειδή οι προτάσεις του ήταν σαν να έλεγαν στους ιμπεριαλιστές: «Διατηρήστε όλες τις πολυάριθμες στρατιωτικές βάσεις που δημιουργήσατε, κρατήστε την ατομική βόμβα και μην αφήσετε άλλους να την έχουν». Οπότε, η στάση της αντιπροσωπείας μας ήταν βαρύ πλήγμα στην τυχοδιωκτική και οπορτουνιστική πολιτική τους, σκοπός της οποίας είναι να οδηγήσει το σοσιαλιστικό στρατόπεδο στην καταστροφή. Για αυτό ο Γκομούλκα είπε ότι η Αλβανία πρέπει να αποβληθεί από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας.

Η ανάδειξη αυτών των κρίσιμων ζητημάτων για την τύχη του σοσιαλισμού είχαν πολύ μεγάλη σημασία. Η Σοβιετική ηγεσία δεν θα την ενδιέφερε πολύ εάν τονίζαμε μόνο το τι έκανε ο Ιβάνοφ στην Αλβανία. Η ανάδειξη ζητημάτων με τον τρόπο που το κάναμε τους αναστάτωσε, αφού αυτά ξεσκέπαζαν την πολιτική τους. Αλλά βάζοντας επίσης το ζήτημα της επέμβασής τους στις εσωτερικές υποθέσεις της χώρας μας, το ζήτημα των σκοπών τους να διασπάσουν την ηγεσία μας, άγγιξε τον Ζίβκοφ σε ευαίσθητο σημείο, αφού είναι γνωστό ότι ήταν ο Χρουτσόφ που επενέβη για να τον φέρει στην εξουσία της Βουλγαρίας.

Οπότε, η ομιλία μας στη Σύνοδο στη Μόσχα ενόχλησε εξαιρετικά τον Χρουτσόφ. Είναι κατανοητό ότι αυτό το ξεσκέπασμα δημιούργησε νέους πολύ μεγάλους μπελάδες σε αυτούς. Αυτό είναι που τους ανάγκασε να μας φορτώσουν με μη αρχιακές προσβολές, επειδή, εάν οι άλλοι ήταν να συμφωνήσουν απόλυτα με αυτά τα ζητήματα, θα οδηγούσε σε μεγάλους μπελάδες, όχι μόνο εκείνους που εκτόξευαν τις προσβολές τους εναντίον μας, αλλά επίσης και εκείνους που τους κατεύθυναν.

Είναι γνωστό ότι μετά το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, έγιναν αλλαγές στις ηγεσίες πολλών κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων. Ο Χρουτσόφ κατάλαβε ότι τα κόμματα στα οποία δεν άλλαξε η ηγεσία αποτελούσαν μεγάλο κίνδυνο για την γραμμή τους, επειδή οι προσπάθειές του και οι απόψεις του δεν μπορούσαν να βρουν υποστήριξη μέσα σε αυτά. Έτσι, αναγκάστηκε να χαμογελά περιφρονητικά και να τα ανέχεται και, για την δημιουργία εντυπώσεων, διατήρησε φιλικές σχέσεις με το Κόμμα μας. Αλλά είδε ότι δεν μπορούσε να πετύχει τον σκοπό του και σκέφτηκε, αν όχι σήμερα, θα προσπαθήσει πάλι αύριο να το καταφέρει αυτό. Αυτό είναι που επιδίωκε για το Κόμμα μας, το ΚΚ της Κίνας και για μερικά άλλα κόμματα. Σε αυτά τα κόμματα ήταν πολύ ανίκανος να υπονομεύσει τις ηγεσίες, όποτε, βλέποντας ότι κινδύνευε από αυτά, στράφηκε σε άλλους τρόπους για να πετύχει τα σχέδιά του.

Πρώτα προσπάθησε να ισχυροποιήσει τις θέσεις του, να δημιουργήσει ατμόσφαιρα εμπιστοσύνης, επειδή, δήθεν, ήταν ο «Λένιν του σήμερα», να εξαλείψει όλες τις αμφιβολίες για τον πρόσωπό του, και στην πορεία αυτής της δράσης να προετοιμάσει τα πιστά του στελέχη που θα τον υποστήριζαν. Έβλεπε ότι γίνονταν καλή προπαγανδιστική δουλειά για την Σοβιετική Ένωση στην Αλβανία και ήλπιζε ότι θα έρθει ο καιρός που και εμείς θα ακολουθούσαμε τον δρόμο του. Αλλά δεν εξελίχθηκαν τα πράγματα με αυτό τον τρόπο.

Αν και υπέγραψαν την Διακήρυξη, δεν σημαίνει ότι άλλαξαν την κατεύθυνσή τους. Αυτή είναι μια από τις τακτικές τους. Κανείς δεν ξέρει για πόσο θα συνεχιστεί αυτή, αλλά είναι επικίνδυνη τακτική. Θα έχουμε τον νου μας σε αυτή, θα την παρακολουθούμε προσεκτικά· οι διεθνείς συνθήκες θα γίνουν πολύ πολύπλοκες, άσχετα από την προπαγάνδα του Χρουτσόφ και των υποστηρικτών του για ειρηνική εξέλιξη. Όπου και αν κοιτάξουμε, βλέπουμε απεργίες, ξεσηκωμούς, εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα από την μεριά των λαών και τρομοκρατία από την μεριά των ιμπεριαλιστών. Αυτά διαψεύδουν την άποψη του Χρουτσόφ που προπαγανδίζει τόσο πλατιά για την ειρηνική εξέλιξη των πραγμάτων.

Αλλά η μεγάλη δύναμη του διεθνούς κομμουνισμού, η δύναμη των κομμάτων που παλεύουν με συνεπεία για την υπεράσπιση του Μαρξισμού – Λενινισμού, τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την πορεία αυτών των λαών.

Πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι. Τα ζητήματα ξεκαθαρίζουν μέρα με την μέρα και η διεθνής κατάσταση αναμφίβολα θα επιβεβαιώσει τις θέσεις μας. Όμως είμαστε αντιμέτωποι με μια παρατεταμένη πάλη. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να σκεφτούμε ότι αυτοί θα παραδώσουν τα όπλα τους. Αντίθετα, θα προσπαθήσουν να ελιχθούν με τους πιο σκληρούς και πολύπλοκους τρόπους. Οι αντιθέσεις της πολιτικής που ακολουθούν προς ιμπεριαλιστές θα γίνουν ακόμα πιο ξεκάθαρες, οποίος είναι Μαρξιστής θα τις καταλάβει, επειδή οι ιμπεριαλιστές ετοιμάζονται για πόλεμο, ενώ οι ρεβιζιονιστές θέλουν να τους εμποδίσουν μόνο με τα λόγια. Με την πολιτική που αυτοί εφαρμόζουν αφήνουν στον ιμπεριαλισμό ελεύθερο πεδίο δράσης, οπότε, μέρα με την μέρα, αυτή η πολιτική εξελίσσεται σε μεγάλο κίνδυνο για το στρατόπεδο του σοσιαλισμού, για ολόκληρο τον κομμουνιστικό κόσμο και για την ειρήνη στον κόσμο.

Είχαμε εμπιστοσύνη στην Σοβιετική Ένωση, επειδή σε περίπτωση δυσκολιών και αυτή και οι χώρες των λαϊκών δημοκρατιών μας βοήθησαν. Αλλά ποτέ δεν θα μέναμε άπραγοι στηρίζοντας τις ελπίδες μας μόνο στην βοήθεια των φίλων. Ο Χρουτσόφ είπε πάντα δημαγωγικά: «Γιατί χρειάζεστε όπλα; Εμείς σας υπερασπίζουμε!» Θαυμάσια, αλλά τι είναι όλα αυτά που συμβαίνουν; Γιατί δεν συναντηθήκαμε ούτε μια φορά να μιλήσουμε για αυτά τα ζητήματα τόσο σημαντικά για την τύχη του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και τον διεθνή κομμουνισμό, να μελετήσουμε αυτά τα μεγάλα ζητήματα μαζί; Γιατί ο Υπουργός μας Άμυνας διορίστηκε αναπληρωτής διοικητής των ενωμένων δυνάμεων του Συμφώνου της Βαρσοβίας; Παρόμοια, γιατί διορίστηκαν οι συνάδελφοί του της Πολωνίας, της Τσεχοσλοβακίας και άλλων; Οι διορισμοί τους ήταν πλέρια τυπικοί, επειδή κανένας δεν τους καλεί για συνομιλίες, όλα τα μέτρα που παίρνονται για λογαριασμό του σοσιαλιστικού στρατοπέδου αποφασίζονται από Χρουτσόφ και την συντροφιά του. «Μπορείτε να μας εμπιστεύεστε», λέει ο Χρουτσόφ, «είμαστε καλά εξοπλισμένοι». Αλλά κάποιος μπορεί να να μας επιτεθεί ξαφνικά και δεν έχουμε τα όπλα να αμυνθούμε. «Θα επιτεθούμε εμείς από την Σιβηρία,» λέει αυτός. Αλλά όπως εξελίσσονται τα πράγματα, όλοι μας μαζί θα ήμασταν καλύτερα προετοιμασμένοι. Θα πάμε μαζί στον πόλεμο, όποτε το πως θα υπερασπίσουμε τους εαυτούς μας πρέπει να αποφασίζονταν από κοινού. Δεν προσπαθούμε να μάθουμε τα στρατιωτικά μυστικά της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά ο Χρουτσόφ συνεχίζει να καταστρώνει την μεγάλη του στρατηγική για όλες τις χώρες του στρατοπέδου και δεν μας καλεί ούτε μια φορά να μας πει τουλάχιστον: «Έχουμε αυτά τα είδη όπλων και σε ασφαλείς τοποθεσίες.» Οι αντιπροσωπείες των χωρών του Συμφώνου της Βαρσοβίας δεν συναντιούνται από καιρό σε καιρό να ελέγξουν τους εξοπλισμούς, να πάρουν κοινά μέτρα, έτσι ώστε οι στρατοί μας να γνωριστούν και να συναδελφωθούν ο ένας με τον άλλο. Αυτά είναι γνωστά μόνο στους φίλους του Χρουτσόφ. Είμαι σίγουρος ότι και οι άλλοι επίσης, ακόμα και ο Γκομούλκα που δεν μιλά τώρα, σίγουρα έχει αντιρρήσεις για αυτά τα ζητήματα, αλλά τώρα συμφωνεί με τον Χρουτσόφ, και, για μια κριτική που κάναμε, εκτός από τις απειλές, ζήτησε την άμεση αποπομπή μας από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας.

Άρα, η πάλη που έχουμε μπροστά μας στην υπάρχουσα κατάσταση δεν μια εύκολη πάλη. Αντίθετα, θα είναι πολύ δύσκολη. Αλλά πρέπει να αγωνιστούμε με αποφασιστικότητα, πρέπει να παρακολουθούμε την κατάσταση βήμα προς βήμα, έχοντας καθαρό στο μυαλό μας το τι άνθρωποι είναι αυτοί και τι θέλουν να κάνουν. Εάν μπουν στο σωστό δρόμο, θα αλλάξουμε την στάση μας προς αυτούς και θα προχωρήσουμε μαζί με αυτούς όπως και πριν, αλλά είναι ανεπίτρεπτο για μας να χαλαρώσουμε την επαγρύπνησή μας και να το ρίξουμε στον ύπνο. Μετά από όλα αυτά που συμβαίνουν, δεν έχουμε τυφλή εμπιστοσύνη, επειδή οι απόψεις και οι πράξεις αυτού του ανθρώπου είναι ολοφάνερα αντι-Μαρξιστικές. Ο Χρουτσόφ διαπράττει μεγάλο έγκλημα ενάντια στον Σοβιετικό λαό και τον διεθνή κομμουνισμό.

Πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά τις απειλές που εξαπολύει εναντίον μας. Εάν δεν καταφέρουν να μας πετάξουν έξω από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, εάν δεν αποσύρουν τους ανθρώπους τους από την ναυτική βάση στη Βλόρα, εάν δεν κόψουν τις πιστώσεις, δεν θα γίνει επειδή μας αγαπούν, άλλα επειδή το σθένος τους δοκιμάστηκε στην Μόσχα, όπως επίσης λόγω των διεθνών πολιτικών συνθηκών. Αυτό που μας έκαναν για την ναυτική βάση δεν ήταν μόνο εκβιασμός, αλλά μια ολόκληρη γραμμή που σχεδιάστηκε όχι μόνο από τον Χρουτσόφ.

Γιατί δεν τήρησαν αυτή την στάση εναντίον μας όταν δεν είχαμε ακόμα εκφράσει την άποψη μας; Συμβουλεύτηκαν ο ένας τον άλλον και η Σύνοδος στο Βουκουρέστι ήταν το σήμα συνεγερμένου τους για να κάνουν ότι έκαναν. Αργότερα μας κάλεσαν να συμβαδίσουμε στον δρόμο τους, και αφού δεν τους ακολουθήσαμε, σκαρφίστηκαν την στάση που πρέπει να υιοθετήσουν προς εμάς.

Εάν η πορεία τους δεν σταματούσε στην Σύνοδο στην Μόσχα, θα προσπαθούσαν να μας τραβήξουν στον αντι-Μαρξιστικό τους δρόμο, ή, αν δεν το κατόρθωναν, να μας ξεφορτώνονταν και αν δεν μπορούσαν να μας διώξουν, να κρατήσουν την στάση που υιοθέτησαν τώρα.

Δεν μπόρεσαν να πετύχουν ούτε τον πρώτο ούτε τον δεύτερο στόχο, και έτσι έφτασαν στη λύση που ξέρουμε. Φυσικά, είχαν διαφορετικό σχέδιο για μας, αλλά δεν τους ήταν εύκολο να το πετύχουν επειδή ξεσκεπάστηκαν στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, ιδιαίτερα στα μάτια των λαών της Σοβιετικής Ένωσης. Αν και απέτυχε το σχέδιό τους προς το Κόμμα μας, ποτέ δεν θα ξεχάσουν την θαρραλέα και σωστή Μαρξιστική – Λενινιστική στάση που κράτησε το Κόμμα μας και συνεχίζει να κρατά, και θα σκαρώνουν σχεδία για να πάρουν την εκδίκηση τους, αν όχι σήμερα, αύριο. Αλλά δεν θα τους δώσουμε όπλα να μας πολεμήσουν. Δεν πρόκειται να κάνουμε λάθη· δεν θα παραβιάσουμε την γραμμή, ούτε θα σκύψουμε τη μέση σε κανένα· θα συνεχίσουμε να επαγρυπνούμε, όπως πάντα, στηριζόμενοι στις θέσεις του Μαρξισμού – Λενινισμού.

Η Μαρξιστική – Λενινιστική θέση που κρατήσαμε, όπως επίσης και η στάση του ΚΚ της Κίνας, είναι αποφασιστικής σημασίας για την ζωή των σοσιαλιστικών χωρών, για την ειρήνη και τον σοσιαλισμό σε όλο το κόσμο. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας έγινε εξαιρετικά σοβαρό εμπόδιο για αυτούς.

Νομίζουμε ότι αν ο Χρουτσόφ και η παρέα του δεν υποχωρούσαν, θα ήταν μεγάλη καταστροφή για αυτούς και για όλα τα τσιράκια τους, επειδή τα κόμματά τους δεν θα επέτρεπαν να διαπραχτεί τέτοιο έγκλημα ενάντια στο διεθνή κομμουνισμό. Αλλά ακόμα και αν τα κόμματά τους το δέχονταν προσωρινά, μετά από λίγο σίγουρα θα αποκαλύπτονταν ότι ήταν ρεβιζιονιστές και προδότες. Για αυτό προτίμησαν την οπισθοχώρηση, για να πάρουν νέα δύναμη από τις νέες θέσεις που άφησαν. Για αυτό το λόγο νομίζουμε ότι θα αντιμετωπίσουμε δύσκολη πάλη μεγάλης ευθύνης για την υπεράσπιση του σοσιαλισμού στην Αλβανία, την γενική γραμμή του Κόμματός μας και τις σωστές αρχές της Διακήρυξης της Μόσχας.

Αλλά η σοβαρή κατάσταση που δημιουργήθηκε στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και στις σχέσεις μας με την ηγεσία του ΚΚΣΕ και με τις ηγεσίες μερικών άλλων κομμάτων, μας βάζει πολύ σημαντικά καθήκοντα, που πρέπει πάντα να τα φέρνουμε σε πέρας σωστά, με Μαρξιστική – Λενινιστική σύνεση και θάρρος, όπως κάναμε μέχρι τώρα.

Πρώτ’ απ’ όλα, μέρα με την μέρα, πρέπει να εδραιώσουμε παραπέρα την ενότητα του Κόμματος. Είναι ατσάλινη η ενότητα, άλλα θα εργαστούμε ασταμάτητα για να την σφυρηλατήσουμε, αφού αυτές οι στιγμές είναι σημαντικές και κρίσιμες, και σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές υπάρχουν άνθρωποι που ταλαντεύονται. Άρα το Κόμμα πρέπει να είναι κοντά όχι μόνο στα μέλη του αλλά σε κάθε έναν ατομικά, κοντά σε όλες τις μάζες του λαού, έτσι ώστε η ενότητα στις γραμμές του Κόμματος και η ενότητα Κόμματος – λαού να σφυρηλατείται σε Μαρξιστικό – Λενινιστικό δρόμο.

Είμαστε της άποψης ότι το Κόμμα πρέπει να γνωρίζει τις εχθρικές και ρεβιζιονιστικές δραστηρίοτητες αυτών των προδοτών, πρέπει να βλέπει ποια είναι τα άτομα που θέλουν να σκάψουν τον τάφο για το Κόμμα μας, όπως επίσης και για τον διεθνή κομμουνισμό. Γράφονται ντοκουμέντα για αυτό, αλλά πρέπει επίσης να κάνουμε δουλειά από στόμα σε στόμα για να το ξεκαθαρίσουμε στο Κόμμα ότι πρέπει να διεξαχθεί αμείλικτη πάλη ενάντια στον ρεβιζιονισμό, όχι μόνο θεωρητικά, αλλά και στη πράξη και με συγκεκριμένα παραδείγματα. Τα μέλη του Κόμματος πρέπει να επαγρυπνούν, να υπερασπίζονται την γραμμή του και να περιφρουρούν τα μεγάλα συμφέροντα του λαού μας, του Κόμματος και του Μαρξισμού – Λενινισμού.

Άρα, είναι σημαντικό να διαπαιδαγωγούμε το Κόμμα σωστά, επειδή έτσι θα κατανοηθεί σωστά η τακτική που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε σε τέτοιες πολύπλοκες συνθήκες.

Το Κόμμα μας θα χρησιμοποιήσει τακτική· αυτό είναι αναγκαίο, ανάμεσα στα άλλα, έτσι ώστε οι Σοβιετικοί λαοί και εκείνοι στις χώρες της λαϊκής δημοκρατίας να κατανοήσουν ότι βαδίζουμε στον Μαρξιστικό – Λενινιστικό δρόμο και στο δρόμο της φιλίας μαζί τους, αλλά σε εναντίωση με εκείνους που είναι εχθροί τους και εχθροί του Μαρξισμού – Λενινισμού.

Αν οι ηγεσίες αυτών των χωρών συνεχίζουν να δρουν εναντίον μας, θα πάρουν την κατάλληλη απάντηση, αλλά θα προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε φιλικές σχέσεις με όλες τις σοσιαλιστικές χώρες, χωρίς να κάνουμε παραχωρήσεις στις αρχές, χωρίς διαστρέβλωση της γραμμής, και κρατώντας σωστή στάση στη βάση των άρχων του Μαρξισμού – Λενινισμού.

Πρέπει να θυμόμαστε ότι θα έχουμε επαφές με τον Σοβιετικό λαό ή με τους λαούς των λαικοδημοκρατικών χωρών. Δεν θα αλλάξουμε την στάση μας, αλλά φυσικά, οι σχέσεις με αυτούς δεν θα είναι όπως ήταν πριν και όχι επειδή το προκαλέσαμε εμείς αυτό, αλλά αυτοί οι ίδιοι. Ο Μικογιάν μας είπε: «Τώρα δεν είναι ανάγκη να έχουμε στενές κομματικές σχέσεις, αλλά μόνο εμπορικές σχέσεις». Του είπαμε ότι δεν συμφωνούμε με μια τέτοια άποψη, αλλά αφού αυτό ήταν που ήθελαν, μπορούσαμε να λειτουργήσουμε και με αυτό τον τρόπο επίσης.

Όταν ο Ιβάνοφ ή ο Νοβίκοφ ήρθαν να μας συναντήσουν, εμείς οι ίδιοι τους δώσαμε τις πληροφορίες που ήθελαν με την μεγαλύτερη καλή θέληση. Το κάναμε αυτό, όχι επειδή έπρεπε να τους δώσουμε λογαριασμό, αλλά επειδή αυτή η στάση συνδέονταν με το ζήτημα της στενής και ανεπιφύλακτης φιλίας που τρέφαμε για την Σοβιετική Ένωση. Τώρα πού η κατάσταση άλλαξε, και αυτό μόνο εξαιτίας τους, όταν αυτοί έρθουν πάλι θα τους υποδεχθούμε, θα τους ρωτήσουμε τι θέλουν, αλλά θα τους δώσουμε μόνο ότι νομίζουμε ότι είναι εύλογο να γνωρίζουν και τίποτα παραπάνω.

Με τους τεχνικούς και τους ειδικούς που εργάζονται στις επιχειρήσεις μας οι σχέσεις μας πρέπει να είναι θερμές, εγκάρδιες και φιλικές. Φυσικά, μπορεί να υπάρχουν κακόβουλοι άνθρωποι ανάμεσά τους, αλλά ακόμα και αν δεν είναι τέτοιοι, κάποιοι θα πάρουν οδηγίες να γίνουν. Άρα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και σε επαγρύπνηση, πρέπει ξεκάθαρα να διαχωρίσουμε εκείνους που είναι τίμιοι και ειλικρινείς μαζί μας από εκείνους που στάλθηκαν για να φέρουν σε πέρας τις εχθρικές οδηγίες του Χρουτσόφ και Σία. Πρέπει να υπερασπίζουμε την Μαρξιστική – Λενινιστική γραμμή μας συνέχεια και με οποιοδήποτε. Δεν πρέπει να φοβόμαστε να αντεπιτεθούμε σε αυτούς με τον κατάλληλο τρόπο όταν επιτίθενται στο Κόμμα μας, την ηγεσία μας και την ενότητά μας, με άπρεπη τρόπο. Πρέπει να επαγρυπνούμε ενάντια στις προβοκάτσιες, επειδή υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν προβοκάτσιες, αλλά υπάρχουν επίσης προβοκάτσιες στις οποίες πρέπει να απαντούμε ακαριαία και να καταφέρνουμε χτυπήματα σε εκείνους που τις σχεδίασαν.

Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και επάγρυπνοι για να προσανατολιζόμαστε σωστά στην βάση της γραμμής του Κόμματος σε κάθε στιγμή. Είναι εύκολο να πεις στον άλλον: «Φύγε!» ή «Δεν θέλω να σε μιλήσω!» αλλά μια τέτοια στάση δεν έχει σχέση ούτε με την πολιτική ούτε με τον Μαρξισμό. Άρα πρέπει να δρούμε με ωριμότητα και ευελιξία.

Πρέπει να μιλάμε στους ξένους που μένουν στην Αλβανία για την γραμμή του Κόμματός μας, για τη στάση μας, πρέπει να προσπαθούμε να την εξηγούμε σε αυτούς, έτσι ώστε να κατανοήσουν σωστά αυτά τα ζητήματα, επειδή πολλοί απ’ αυτούς μπορεί να είναι αξεκαθάριστοι.

Τα όργανα του τύπου ιδιαίτερα πρέπει να είναι σε επαγρύπνηση και ώριμα. Ο τύπος μας πρέπει να παρουσιάζει την γραμμή και τακτική του Κόμματός μας σωστά. Αυτή η δουλειά πρέπει να γίνεται με προσοχή από την Διεύθυνση Κινητοποίησεων και Προπαγάνδας. Είναι σημαντικό να κατευθύνουμε σε σωστό δρόμο τον τύπο, επειδή ένα λάθος που κάνουμε μπορεί να το εκμεταλλευτούν οι ιμπεριαλιστές και ρεβιζιονιστές ξένοι εχθροί, ή μπορεί να προκαλέσει σύγχυση στις πλατιές μάζες του Κόμματος και του λαού.

Άρα πρέπει να δουλεύουμε προσεκτικά για να καθοδηγούμε το Κόμμα σωστά μέσω του τύπου. Πρέπει στον τύπο να αντανακλάται κάθε τι στον Μαρξιστικό – Λενινιστικό δρόμο, το συμφέρον του κόμματος, του λαού και του σοσιαλισμού, ενώ οποιοσδήποτε ελιγμός των ρεβιζιονιστών, που μπορεί να φαίνεται σωστός, αλλά που, στην πραγματικότητα, είναι επιζήμιος, δεν πρέπει να δημοσιεύεται στον τύπο και δεν θα δίνουμε λογαριασμό σε κανένα για αυτό.

Πρέπει να εξετάζουμε κάθε τι σε βάθος, πρέπει προσεκτικά να ζυγίζουμε και τις θετικές του και τις αρνητικές πλευρές του και να διαλέγουμε την καλύτερη, που εξυπηρετεί την δουλειά μας και την πορεία μας.

Πρέπει βεβαία να ξεπεράσουμε αυτές τις δυσκολίες. Άρα, πρώτ’ απ’ όλα, το Κόμμα πρέπει να κινητοποιηθεί, πρέπει να είναι ξεκάθαρο για το κάθε τι, και σε πλέρια ενότητα, πρέπει να ενισχυθεί το πολιτικό και ιδεολογικό του επίπεδο, να εφαρμόζεται με συνέπεια η Μαρξιστική – Λενινιστική γραμμή του και πρέπει να κινητοποιηθούμε ολότελα για την πραγματοποίηση των πλάνων μας.

Οι σύντροφοι που εργάζονται στο κόμμα και στα κρατικά όργανα πρέπει να έχουν αυτές τις καταστάσεις στο νου τους και να προσέχουν πάρα πολύ στο έργο της πειθούς και της διαπαιδαγώγησης των μαζών, να τις κάνουν συνειδητές για την ανάγκη υλοποίησης όλων των καθηκόντων, ιδιαίτερα την εκμετάλλευση των εσωτερικών πλουτοπαραγωγικών πηγών. Έτσι, ενώ εργαζόμαστε να ανοίξουμε νέα καλλιεργήσιμα εδάφη, δεν πρέπει να στηρίζουμε όλες τις ελπίδες μας μόνο στα τρακτέρ. Εάν είναι δυνατό, θα φέρουμε και τρακτέρ, αλλά πρέπει να δυναμώσουμε το οικονομικό μας δυναμικό με όλες τις δυνατότητες που έχουμε, για να διατηρήσουμε τον κανονικό εφοδιασμό του λάου, να αποφύγουμε να βρεθούμε σε κρίση, πρέπει να δημιουργήσουμε αποθέματα σε όλα τα πεδία μέσω της οικονομικής διαχείρισης των πλουτοπαραγωγικών πηγών μας.

Σε σχέση με αυτό, πρέπει να σχεδιαστεί πρόγραμμα δουλειάς από όλο το Κόμμα και τα κρατικά όργανα. Στην πράξη είμαστε αντιμέτωποι με πολλά καθήκοντα για αυτό το ζήτημα.

Το Κόμμα μας και ο λαός έχουν σκληραγωγηθεί στις δυσκολίες, οπότε τα πλάνα μας πάντοτε πραγματοποιήθηκαν. Έτσι θα ξεπεράσουμε και αυτές τις νέες δυσκολίες, θα έρθουν καλύτερες μέρες για το Κόμμα μας και τον λαό μας, επειδή το δίκιο είναι με το μέρος μας, επειδή έχουμε πολλούς φίλους στον κόσμο, όχι μόνο στην Κίνα, αλλά όλοι οι λαοί και οι πραγματικοί κομμουνιστές, στους οποίους η υπόθεση της λευτεριάς, της ανεξαρτησίας και του σοσιαλισμού είναι μονάκριβη.

Αυτά είχα να πω. Τώρα ας εγκρίνουμε το ανακοινωθέν. Επιπλέον, έχουμε μπροστά μας το 4ο Συνέδριο του Κόμματος, που, όπως αποφασίσαμε, θα γίνει τον Φλεβάρη του επόμενου χρόνου. Στο διάστημα αυτό, το Κόμμα πρέπει να κινητοποιήσει όλες τις δυνάμεις του, να πραγματοποιήσει μια πολύπλευρη πολιτική, ιδεολογική και οικονομική δουλειά, για να πάμε στο Συνέδριο με ατσάλινη Μαρξιστική – Λενινιστική ενότητα, με καθήκοντα που πραγματοποιήθηκαν σε όλα τα πεδία, καλά προετοιμασμένοι για να συζητήσουμε ζητήματα σε υψηλό κομματικό πνεύμα και να επωμιστούμε τα δύσκολα αλλά ένδοξα καθήκοντα που θα μας ανατεθούν.

Έργα, τομ. 19

Γκ. Δημητρόφ - Η Πάλη Ενάντια Στον Ιμπεριαλιστικό Πόλεμο

Η ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΚΕΟΡΓΚΙ ΝΤΙΜΙΤΡΟΦ

Ο πόλεμος έβαλε την σφραγίδα του σε ολόκληρη την ζωή των λαών και των εμπόλεμων και την μη εμπόλεμων καπιταλιστικών κρατών. Επί οκτώ μήνες στην Ευρώπη και περίπου τρία χρόνια στην Ασία, οι μάζες ζουν τον εφιάλτη του πολέμου. Ο πόλεμος γκρέμισε ολόκληρο τον καθιερωμένο τρόπο ζωής. Αποσπά τον εργαζόμενο λαό από την παραγωγική εργασία, καταστρέφει την οικογένεια, στερεί τα παιδιά από τους πατεράδες τους, τις μητέρες από τους γιους τους και τις συζύγους από τους συζύγους τους. Οδηγεί τεράστιες μάζες λαών μακρυά από τα τα σπίτια τους, ρίχνοντας απερίγραπτες δυστυχίες στα κεφάλια τους και μετατρέποντάς τους σε περιπλανώμενους προς όλες τις κατευθύνσεις. Ο άνθος των εθνών, πρώτα – πρώτα η νεολαία, οδηγείται από την αστική τάξη στο πεδίο σφαγής. Εκατομμύρια λαών στο μέτωπο και στα μετόπισθεν βλέπουν με τρόμο τι θα φέρει το αύριο, τι νέες σύμφορες επιφυλάσσονται για αυτούς.

Απειλητικές φλόγες πολέμου απλώνονται όλο και πιο πλατιά. Νέα μέτωπα και θέατρα πολέμου δημιουργούνται το ένα μετά το άλλο. Κάθε χτύπημα από την μια πλευρά των εμπόλεμων προκαλεί ένα αντί-χτύπημα από την άλλη πλευρά. Στην προσπάθεια τους να παλέψουν τον ανταγωνιστή τους με οικονομικό αποκλεισμό, να τον στερήσουν από προμήθειες και να καταλάβουν ευνοϊκές στρατηγικές θέσεις, οι Βρετανοί και Γάλλοι εμπρηστές του πολέμου ασκούν απαράμιλλη πίεση στα μικρά ουδέτερα κράτη και ανοιχτά τσαλαπατούν την ουδετερότητα των Σκανδιναβικών χωρών. Η Γερμανία αντεπιτίθεται καταλαμβάνοντας την Δανία και μεγάλο μέρος της Νορβηγίας, Η Αγγλία και η Γαλλία με την σειρά τους αποβίβασαν στρατεύματα σε Νορβηγική περιοχή. Η Νορβηγία μετατράπηκε σε θέατρο ιμπεριαλιστικού πολέμου. Η πυρκαγιά έχει ήδη απλωθεί από το κέντρο της Ευρώπης στα Βόρεια των Σκανδιναβικών χωρών.

Η μια μετά την άλλη οι μικρές ουδέτερες χώρες μπλέκονται στο πόλεμο από δυνάμεις του εξωτερικού. Αυτές οι δυνάμεις χρησιμοποιούν τις μικρές χώρες σαν αντάλλαγμα στο καταχτητικό κυνηγητό τους. Και το χειρότερο, η λανθασμένη ουδετερότητα της αστικής τάξης των μικρών χωρών στην πραγματικότητα βοηθά στο φούντωμα της φλόγας του πολέμου. Μετά την Σκανδιναβική χερσόνησο, απειλούνται τώρα τα Βαλκάνια και η Μέση Ανατολή. Η ουδετερότητα της Ολλανδίας και του Βελγίου, των οποίων τις αποικίες οι ιμπεριαλιστές έχουν βάλει στο μάτι εδώ και καιρό, κρέμεται από μια τρίχα. Τα εμπόλεμα μέρη ανυπομονούν να χρησιμοποιήσουν τα εδάφη αυτών των κρατών ως θέατρο πόλεμου και σαν δρόμο για τους στρατούς τους. Η Ιταλία, που ενδιαφέρεται για τα Βαλκάνια και και προσπαθεί να δυναμώσει τη θέση της στην Μεσόγειο, περιμένει την κατάλληλη στιγμή να μπει στον πόλεμο.

Στην Άπω Ανατολή, οι Γιαπωνέζικοι ιμπεριαλιστικοί ληστές βύθισαν πεντακόσια εκατομμύρια λαού στον πόλεμο. Η κατάληψη τους Κινέζικου εδάφους και η έντονη προσπάθειά τους να επιταχύνουν την αρπάγη των Ολλανδικών Ανατολικών Ινδιών βοηθά μόνο την κλιμάκωση των ανταγωνισμών ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές και στο ρίξιμο καύσιμου στις φλόγες.

Η Αμερική ετοιμάζεται πυρετώδικα για πόλεμο. Η αστική τάξη των Ενωμένων Πολιτειών βασίζεται στην αναπόφευκτη εξάντληση των εμπόλεμων χωρών για να μπει στον πόλεμο το τελευταίο λεπτό και να επιβάλλει τους ορούς της και να αρπάξει την μερίδα του λέοντα στο ξαναμοίρασμα του κόσμου. Ταυτόχρονα, εκμεταλλεύεται την σύγχυση που προκάλεσε ο πόλεμος για να απλώσει τα δίχτυα του γύρω από το Μεξικό και να διεισδύσει βαθύτερα στην Λατινική Αμερική, διώχνοντας τους ανταγωνιστές της.

Παρατηρούμε μια προφανή τάση επέκτασης του πολέμου και μετατροπής του σε παγκόσμιο σφαγείο, που απειλεί να φέρει νέες και απερίγραπτες δυστυχίες στα έθνη και να εξαλείψει εκατομμύρια ζωές σε όφελος των ιμπεριαλιστών.

Ο πόλεμος ήδη προκάλεσε τεράστιες δοκιμασίες, ανέχεια και δυστυχία στους εργαζόμενους λαούς των καπιταλιστικών χωρών. Οι στρατιωτικές δαπάνες των εμπόλεμων κρατών έφτασαν σε απίστευτα ποσοστά. Οι στρατιωτικές δαπάνες των ουδέτερων καπιταλιστικών κρατών παρόμοια αυξάνονται με εξωφρενικό ρυθμό. Με τους πιο συντηρητικούς υπολογισμούς, ο πόλεμος, συμπεριλαμβανόμενων των προετοιμασιών για αυτόν, ήδη κόστισε στις μεγάλες καπιταλιστικές δυνάμεις 100.000.000.000 $ ενώ οι συνολικές στρατιωτικές δαπάνες στον τελευταίο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν $180.000.000.000. Οι ίδιοι οι αστοί οικονομολόγοι υπολογίζουν ότι κάθε μέρα πολέμου κοστίζει στην Γαλλία 1.000.000.000 φράγκα, στην Μεγάλη Βρετανία 7.500.500 λίρες στερλίνες και στην Γερμανία 100.000.000 έως 130.000.000 μάρκα. Ο πόλεμος στην Κίνα κόστισε ήδη στην Ιαπωνία 16.000.000.000 γιεν σε σύγκριση με τα συνολικά 1.500.000.000 γιεν που της στοίχισε ο Ρώσο-Ιαπωνικός πόλεμος στα 1904-1905.

Η αστική τάξη φορτώνει το τεράστιο κόστος του πολέμου στους ώμους του εργαζόμενου λαού. Αυξάνουν δραστικά οι φορολογικές κλίμακες και εισάγονται νέοι έμμεσοι φόροι σε είδη πλατιάς κατανάλωσης. Μειώνονται εξωφρενικά οι μισθοί και επιμηκύνονται οι εργάσιμες ώρες. Η οκτάωρη μέρα που κερδήθηκε από το προλεταριάτο στη διάρκεια του θυελλώδους ανεβάσματος του κινήματος της εργατικής τάξης στα 1919-20 έχει αντικατασταθεί στις καπιταλιστικές χώρες από την δεκάωρη, την δωδεκάωρη ακόμα και δεκατετράωρη ήμερα. Στην Ιαπωνία οι καπιταλίστες καρχαρίες υποχρεώνουν τους εργαζόμενους στους μύλους και στα εργοστάσια να εργάζονται δεκαέξι ώρες την ήμερα. Η σαραντάωρη εβδομάδα που ήταν μια από τις βασικές καταχτήσεις του Λαϊκού Μετώπου στην Γαλλία αντικαταστάθηκε τώρα από εβδομάδες εξήντα και εβδομήντα ωρών.

Παντού η αστική τάξη καταργεί οποιοδήποτε πενιχρό βοήθημα που δίνονταν στους άνεργους. Η κοινωνική νομοθεσία που κερδήθηκε από την εργατική τάξη στην πορεία δεκαετιών αγώνων πετάγεται στα σκουπίδια από την αστική τάξη. Στα εργοστάσια καθιερώθηκε ένα χωρίς όρια και αυθαίρετο καθεστώς των καπιταλιστών και του διοικητικού προσωπικού και των στρατιωτικών αρχών. Η αστική τάξη οδηγεί τους εργαζόμενους στα στρατόπεδα εργασίας όπου τους εκμεταλλεύονται βάρβαρα και τους αναγκάζουν να εργάζονται χωρίς πληρωμή. Είναι δεμένοι εκατοντάδες χιλιάδες νέοι άνδρες και γυναίκες στην δουλεία των γαιοκτημόνων και πλούσιων γεωργών, καταδικάζοντάς τους σε μια ζωή χωρίς δικαιώματα και στην εξαθλίωση.

Δεν είναι λιγότερο δύσκολη η ζωή για πολλούς αγρότες. Εκμεταλλευόμενοι τον πόλεμο, οι κερδοσκόποι, οι τραπεζίτες και οι γαιοκτήμονες κόλησαν πάνω στους αγρότες σαν βρικόλακες και τους πίνουν το αίμα. Στις εμπόλεμες χώρες, η αστική τάξη καλώντας όλο τον ενήλικο πληθυσμό να πάει στο στρατό, απογυμνώνουν της ύπαιθρο και φορτώνουν ολόκληρο το βάρος της αγροτικής δουλειάς σε γέρους ανθρώπους, γυναίκες και παιδιά. Σαν αποτέλεσμα η καλλιεργήσιμη γη μειώνεται, αυξάνεται η έλλειψη τροφίμων και οι εργαζόμενες μάζες απειλούνται από πείνα.

Οι στρατιωτικές αρχές επιτάσσουν βοοειδή για ρυμουλκήσεις, εργαλεία και αποθέματα τροφής από τους αγρότες, κατά συνέπεια καταδικάζοντας τα αγροκτήματα στην πλήρη καταστροφή.

Η αστική τάξη ληστεύει τις μάζες και με άλλους τρόπους. Κάνει τεράστιες κρατήσεις από τα έσοδα των εργαζομένων για πολεμικούς σκοπούς και περικοπές με κάθε τρόπο – με αύξηση τιμών, μείωση των μερίδων κλπ – στην ήδη πενιχρή δυνατότητα κατανάλωσης του εργαζόμενου λαού.

Και παράλληλα με όλα αυτά τα κέρδη των καπιταλιστών καρχαριών φτάνουν σε τεράστια ποσοστά. Ο ίδρωτας και το αίμα του εργαζόμενου κόσμου, από την εκμετάλλευση στην πατρίδα ή από το θάνατο στο μέτωπο, μετατρέπονται από την αστική τάξη σε χρυσάφι που ρίχνουν στις τσέπες της ως πολεμικά κέρδη. Οι Ντε Βέντελς, Σνάϊντερ, Βλίκερς και Κρουπ και άλλοι αυξάνουν τα πλούτη με την δυστυχία των μαζών.

Το 1915, στο αποκορύφωμα του πρώτου ιμπεριαλιστικού Παγκόσμιου Πολέμου, ο Λένιν έγραψε:

“Λέτε ότι ο πόλεμος είναι ‘τρομερό’ φαινόμενο; Ναι, άλλα είναι τρομερά κερδοφόρο φαινόμενο.”

Οι κυβερνήτες των καπιταλιστικών κρατών, που κατά γενικό κανόνα είναι μεγάλοι μέτοχοι στις εταιρείες πολεμικών εξοπλισμών, εκμεταλλεύονται την επίσημη θέση τους για να κρύψουν κολοσσιαία κέρδη από τα μάτια του κόσμου, αλλά ακόμα και τα στοιχεία που έρχονται σε γνώση του κοινού δίνουν μια ιδέα για το πόσο κυνικά και αδίστακτα οι μεγιστάνες του χρηματιστικού κεφαλαίου ληστεύουν τις μάζες.

Στην Μεγάλη Βρετανία, για παράδειγμα, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, η ναυπηγικοί εταιρεία Cammel Laird αύξησε τα κέρδη της από £150.000 το 1936 σε £610.000 το 1939 – τετραπλάσια αύξηση. Τα κέρδη της Βρετανικής Εταιρείας Αλουμινίου αυξήθηκαν από £773.432 το 1937 στις £1.075.796 το 1939.

Στη Γαλλία τα κέρδη της Εταιρείας Νικελίου αυξήθηκαν από 53.600.000 φράγκα το 1937-38 σε 153.900.000 φράγκα το 1938-39 – μια τριπλάσια αύξηση. Οι μετοχές της Schneider-Creusot τιμολογήθηκαν τέσσερις φορές πάνω από την ονομαστική τους τιμή. Οι μετοχές της Εταιρείας του Καναλιού του Σουέζ, ένα από τα μεγάλα αφεντικά της οποίας είναι ο Στρατηγός Weygand, που συνδυάζει την θέση του διευθυντή αυτής της εταιρείας και του διοικητή του στρατού στη Συρία, τιμολογούνται στα 18.420 φράγκα η μετοχή, όταν η ονομαστική άξια είναι μόνο 250 φράγκα.

Δεν είναι λιγότερο σημαντικά τα πολεμικά κέρδη που συσσωρεύτηκαν από την “ουδέτερη” αστική τάξη των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Σύμφωνα με την απολογιστική έκθεση της Εθνικής Πολιτειακής Τράπεζας, ένα από τους μεγαλύτερους τραπεζικούς οίκους, τα καθαρά κέρδη των 900 μεγάλων εταιρειών αυξήθηκαν από $647.000.000 το 1938 σε $1.281.000.000 το 1939, δηλαδή, διπλασιάστηκαν μέσα σε ένα χρόνο. Τα κέρδη της Εταιρείας κατασκευής Αεροπλάνων Λόκχιντ το 1936 ήταν $100.000, αλλά το 1939 αυτή η εταιρεία συσσώρευσε κέρδη $3.100.000.

Στοιχεία σαν αυτά μπορούσαν να παρατίθενται με αριθμούς.

Ούτε οι εταιρείες άλλων καπιταλιστικών χώρων έμειναν πίσω από τους συντρόφους τους στην λαιμαργία τους.

Αυτοί είναι οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη τον πόλεμο για να περιδρομιάζουν και να συσσωρεύουν τεραστία κέρδη.

Ένα θόλο κύμα αντίδρασης σαρώνει ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο. Για να πείσουν τις μάζες να πολεμήσουν για μια υπόθεση που δεν δικιά τους, η αστική τάξη από την μια διαδίδει το ψέμα ότι αυτός ο πόλεμος είναι δίκαιος πόλεμος και από την άλλη καταστέλλει κάθε αντιπολεμική εκδήλωση με τρομοκρατία. Παντού η αστική τάξη στερεί από τον εργαζόμενο λαό τα στοιχειώδη δικαιώματα και ελευθερίες, κλείνει εργατικές οργανώσεις, απαγορεύει τον τύπο των εργαζόμενων και υποβάλουν τους πραγματικούς και αταλάντευτους εκπροσώπους της εργατικής τάξης σε ατελείωτες αστυνομικές διώξεις. Οι φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι γεμάτα μέχρι εκεί που δεν παίρνει με τους καλύτερους γιους ταυ λαού.

Η αστική τάξη εξαπέλυσε ολόκληρο το κοπάδι της χωροφυλακής της, κατάσκοπους της αστυνομίας και πράκτορες προβοκάτορες για να καταπολεμήσουν το κίνημα της εργατικής τάξης. Η μυστική υπηρεσία πρακτόρων και οι βρόμικοι Σοσιαλδημοκράτες καριερίστες, οι παπάδες και οι κυβερνητικές ραδιοφωνικές εκπομπές, οι διεφθαρμένοι αστοί δημοσιογράφοι και οι επαγγελματίες φονιάδες, τα βάρβαρα στρατιωτικά δικαστήρια και οι υποκριτικοί πασιφιστές ενώθηκαν όλοι σε μια σταυροφορία ενάντια στην τάξη της οποίας οι πιο σημαντικοί εκπρόσωποί της θαρραλέα απαιτούν σταμάτημα του ιμπεριαλιστικού ολοκαυτώματος.

Σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες οι πιο αντιδραστικές δυνάμεις των ιμπεριαλιστών σήκωσαν τα κεφάλια τους με το ξέσπασμα του πολέμου και από τότε ακόμα έδωσαν τον τόνο σε όλη την πολιτική ζωή αυτών των χωρών. Στην Γαλλία εισάγουν την ποινή του θανάτου για οποιονδήποτε που βρίσκεται να έχει στην κατοχή του παράνομο αντιπολεμικό φυλλάδιο. Στην Αγγλία ετοιμάζονται να καταπνίξουν τον εργατικό τύπο με την θηλιά της λογοκρισίας και ζητούν την απαγόρευση του Κομμουνιστικού Κόμματος. Στις Ενωμένες Πολιτείες εξαπέλυσαν ενάντια στις εργατικές οργανώσεις άτομα του τύπου τραμπούκων. Στη Σουηδία βάζουν φωτιές, εκρήξεις και κάνουν δολοφονίες στα γραφεία των εργατικών εφημερίδων. Οι απειλητικές σκιές των Θιέρσων, των σφαγέων της Παρισινής Κομμούνας, του Νικολάου του Αιματοβαμμένου και οι σατράπες της τσαρικής αριστοκρατίας αιωρούνται πάνω από την χώρα που κάποτε ανήγγειλε την διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Αυτές οι τρομακτικές σκιές αρχίζουν να ξεπροβάλλουν σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο.

Όσο περισσότερο διαρκεί ο πόλεμος τόσο περισσότερο ξεσκεπάζεται σαν ένας ιμπεριαλιστικός αντιδραστικός πόλεμος ενάντια στα συμφέροντα των λαών. Οι μάζες καταλαβαίνουν όλο και πιο καθαρά ότι είναι ιμπεριαλιστικός πόλεμος επειδή η αστική τάξη η οποία έχει την εξουσία και καθορίζει τους σκοπούς του πόλεμου βγήκε στον πόλεμο για κατάχτηση και καταλήστευση και υποδούλωση άλλων εθνών. Συνειδητοποιούν όλο και πιο καθαρά ότι αυτός είναι πόλεμος ενάντια στα συμφέροντα των λαών επειδή είναι πόλεμος των πλουσίων και επειδή οι φτωχοί που σηκώνουν όλα τα βάρη του και το κόστος του, υποφέρουν και πεθαίνουν για να γίνονται οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Οι μάζες συνειδητοποιούν όλο και πιο καθαρά ότι είναι αντιδραστικός πόλεμος επειδή για να διεξάγει τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο η αστική τάξη εξαπολύει έναν άλλο πόλεμο, πόλεμο ενάντια στον δικό της λαό τον οποίο σφίγγει στην μέγγενη και καταδικάζει σε στέρηση των πολίτικων του δικαιωμάτων και στην σκλαβιά.

Πρέπει να είναι αφελές να υπάρχει η άποψη ότι αφού έσυραν πάνω από χιλιάδες εκατομμύρια λαού στον πόλεμο, αφού ήδη κινητοποίησαν είκοσι εκατομμύρια ανθρώπους και πόνταραν τα πάντα σε αυτόν τον πόλεμο στον αγώνα τους για παγκόσμια ηγεμονία, οι ιμπεριαλιστές θα σταματήσουν μεσοδρομής. Αντίθετα, θα κάνουν ότι μπορούν για να φτάσουν σε συμφωνία με τους ιμπεριαλιστές αντιπάλους τους στο πεδίο της μάχης, χύνοντας εγκληματικά το αίμα των δικών τους λαών και των άλλων λαών που έχουν υπό την εξουσία τους. Οι ιμπεριαλιστές δεν θα συμφωνήσουν εθελοντικά στο σταμάτημα του πολέμου, δεν θα παραιτηθούν από τα σχέδιά τους να τον επεκτείνουν και να τον μετατρέψουν σε ένα παγκόσμιο μακελειό όσο η εργατική τάξη και οι λαοί των χωρών τους δεν βάλουν ένα τέλος στη τερατώδη αχρειότητά τους.

Αυτό είναι το πρώτο συμπέρασμα που οι εργαζόμενοι λαοί των καπιταλιστικών χωρών πρέπει να βγάλουν σήμερα.

ΙΙ

Καθήκον σπουδαιότατου μεγέθους και υψίστης βαρύτητας πέφτει πολύ στο διεθνές προλεταριάτο. Είναι η παρεμπόδιση διάδοσης του πολέμου σε άλλες χώρες, η αντίσταση στην μετατροπή του σε παγκόσμιο σφαγείο και η εναντίωση στα εγκληματικά σχέδια της αστικής τάξης, η απελευθέρωση των λαών από την άβυσσο του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Η εργατική τάξη είναι η μόνη διεθνής τάξη, τάξη που είναι στέρεα ενωμένη με την κοινότητα των συμφερόντων όλων των διαφορετικών εθνικών ομάδων και που δεν ενδιαφέρεται για την κατάληψη αποικιών ούτε για την καταπίεση εθνικοτήτων ούτε για την παγκόσμια κυριαρχία.

Η εργατική τάξη είναι η πιο προοδευτική τάξη στην κοινωνία, που αποστολή της είναι να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους εργαζόμενους από τον ζυγό του καπιταλισμού που είναι η αιτία των πολέμων. Είναι η μόνη τάξη που είναι ικανή να ενώσει όλα τα τμήματα του εργαζόμενου λαού, σε κάθε χώρα και διεθνώς, σε ένα κοινό μέτωπο ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, να τους ξεσηκώσει να παλέψουν ενάντια στον πόλεμο και να οργανώσει και να μπει επικεφαλής αυτής της πάλης.

Είναι το παγκόσμιο προλεταριάτο ικανό για αυτό το καθήκον; Αναμφίβολα είναι. Είναι αλήθεια ότι λόγω των σαμποτάζ, των δολιοφθορών και προδοσιών της Δεύτερης Διεθνούς μπορούσαν και έπρεπε να γίνουν περισσότερα πριν να μείνουν ανολοκλήρωτα. Σαν αποτέλεσμα, η αστική τάξη μπόρεσε να μπλέξει τα έθνη στον ληστρικό της πόλεμο. Αλλά ο πόλεμος δεν προκαλεί μόνο δυσκολίες στην πάλη της εργατικής τάξης· προξενεί επίσης τεράστιες δυσκολίες στην ίδια την αστική τάξη. Υπονομεύει τα θεμέλια του καπιταλισμού. Δημιουργεί βαθιά δυσαρέσκεια μέσα στις πλατιές μάζες του λαού και κλονίζει την πίστη τους στην αστική τάξη. Ο πόλεμος ξεσηκώνει τμήματα της κοινωνίας που σε καιρό “ειρήνης” απέχουν από την “πολιτική” και των οποίων την παθητικότητα εκμεταλλεύεται η αστική τάξη για να διατηρεί την κυριαρχία της. Οι ευκαιρίες για την εργατική τάξη στην πάλη της αυξάνονται από το γεγονός ότι μπορεί να αντλήσει φρέσκες δυνάμεις από μια ανεξάντλητη πηγή, το λαό, ενώ οι εφεδρείες της αστικής τάξης χρεοκοπούν και θα συνεχίσουν να χρεοκοπούν.

Η δυνατότητα της δύναμης της εργατικής τάξης είναι τεράστια. Αλλά με τη βοήθεια του μηχανισμού της καταπίεσής της και την εξαπάτηση και την βοήθεια των άθλιων Σοσιαλδημοκρατών πρακτόρων της μέσα στο εργατικό κίνημα, εξασθενεί τη δύναμη του προλεταριάτου.

Η αστική τάξη εξαπατάει τις εργαζόμενες μάζες με τον μύθο ότι αυτός είναι “πόλεμος ενάντια στον φασισμό” και με δημαγωγική προπαγάνδα για το ότι οι εργαζόμενοι έχουν συμφέρον από την αποικιακή επεχτατικότητα· εκμεταλλεύεται τις εθνικιστικές προκαταλήψεις των καθυστερημένων τμημάτων του εργαζόμενου λαού και προσπαθεί να τα μολύνει με το μικρόβιο του σωβινισμού. Η αστική τάξη διασπά και διχάζει τους εργαζόμενους και τους υποστηρικτές τους για να καταπνίξει σε αυτούς το αίσθημα της διεθνούς εργατικής αλληλεγγύης με την βοήθεια του μύθου ότι μέσα στο ιμπεριαλιστικό κράτος οι εκμεταλλευόμενοι και οι εκμεταλλευτές έχουν κοινά συμφέροντα. Προσπαθεί σκληρά να φοβίσει τους εργαζόμενους σε κάθε χώρα με την φυσική απροθυμία τους να γίνουν αντικείμενο κατάληψης από κάποιο ξένο ιμπεριαλιστικό κράτος.

Η αστική τάξη χρησιμοποιεί ολόκληρο το σύστημα εξαπάτησης, ψεμάτων και υποκρισίας για να έχει σαν αποτέλεσμα την υπονόμευση της πίστης της εργατικής τάξης στις δικές της δυνάμεις και να εμποδίσει τον αγώνα της ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, την αντίδραση και τον καπιταλισμό.

Άρα αν η εργατική τάξη ενεργοποιήσει τις τεράστιες δυνάμεις που βρίσκονται σε λανθάνουσα κατάσταση στους κόλπους της, το γεγονός αυτό θα είναι μεγίστης σπουδαιότητας για την απελευθέρωση των εργαζομένων μαζών από την επιρροή της αστικής τάξης.

Μόνο μια εργατική τάξη που έχει ξεκάθαρη αντίληψη των δικών της συμφερόντων στον τωρινό πόλεμο, συμφέροντα που ταυτίζονται με τα θεμελιώδη συμφέροντα των λαών και που διεξάγει την δικιά της δραστήρια προλεταριακή πολιτική ανεξάρτητη από εκείνη της αστικής τάξης μπορεί να εμπνεύσει στις μη προλεταριακές εργαζόμενες μάζες την πίστη στις δυνάμεις τους και να τις επιστρατεύσει στην αποφασιστική πάλη ενάντια σε εκείνους που είναι υπεύθυνοι για την φτώχεια τους και τις δυστυχίες τους.

Όσο πιο δυναμικά το προλεταριάτο μπαίνει στον αγώνα ενάντια στη δικιά του αστική τάξη [που συμμετέχει] στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τόσο ποιο έντονα θα κινητοποιήσει την πάλη ενάντια στον πόλεμο μέσα στα προλεταριάτα των κρατών με τα οποία η χώρα του είναι σε πόλεμο. Αυτή είναι η εγγύηση επιτυχίας της ενιαίας διεθνούς πάλης του παγκόσμιου προλεταριάτου ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Η μεγάλη πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού είναι ενάντια στον πόλεμο. Οι εργαζόμενοι δεν τον θέλουν ούτε οι αγρότες ούτε οι εργαζόμενοι της πόλης. “Δεν υπάρχει λαός στον κόσμο που να θέλει τον πόλεμο.” (Στάλιν).

Οι λαοί χρειάζονται ειρήνη, όχι πόλεμο. Το κίνημα για την ειρήνη μεγαλώνει παγκόσμια. Οπουδήποτε υπάρχει ακόμη και η ελάχιστη νόμιμη ευκαιρία βρίσκει έκφραση η πάλη για ειρήνη με συγκεντρώσεις εργαζομένων και συνέδρια, με διαδηλώσεις και ακόμα και με απεργίες· σε χώρες όπου δεν υπάρχουν τέτοιες δυνατότητες το κίνημα εκδηλώνεται με άλλες μορφές (μοίρασμα παράνομης φιλολογίας, γράψιμο συνθημάτων σε τόπους που συχνάζουν εργαζόμενοι, απεργίες “μείωσης παράγωγης”, κλπ).

Στην Μεγάλη Βρετανία, οι οργανώσεις των τοπικών συνδικάτων και του Εργατικού Κόμματος στα μεγάλα κέντρα της εργατικής τάξης – Λονδίνο, Μάντσεστερ, Γλασκόβη, Εδιμβούργο, Σέφιλντ και Μπέρμιγχαμ – δημοσία απαιτούν ειρήνη. Στο πρόσφατο συνέδριο του Συνεταιριστικού Κόμματος το ένα τρίτο των αντιπροσώπων, που εκπροσωπούσαν ένα εκατομμύριο τριακόσιες χιλιάδες μέλη, υποστήριξαν την απόφαση υπέρ της ειρήνης. Ένα συνέδριο που έγινε από την Labour Monthly και εκπροσωπεί 300.000 εργαζόμενους ομόφωνα καταδικάσαν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και κάλεσαν τις μάζες να διεξάγουν έντονη πάλη εναντίον του.

Στις Ενωμένες Πολιτείες, το Συνέδριο Αμερικάνικης Νεολαίας, που έγινε στην Ουάσιγκτον από τις 9 έως τις 12 Φλεβάρη, και που εκπροσωπούσε περίπου πέντε εκατομμύρια νέους άνδρες και γυναίκες που άνηκαν σε οργανώσεις διαφόρων πολιτικών τάσεων, έντονα δήλωσαν την αντίθεση τους στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στην εμπλοκή των Ενωμένων Πολιτειών σε αυτόν. Η πρόσφατη καταδίκη του πολέμου από εκατομμύρια Αμερικάνους σπουδαστές δείχνει ότι ακόμα και οι διανοούμενοι αυτής της ισχυρής καπιταλιστικής χώρας χάνουν την εμπιστοσύνη στον καπιταλισμό που είναι η πηγή των ιμπεριαλιστικών πολέμων.

Μπορεί να ειπωθεί χωρίς υπερβολή ότι δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο όπου η λαχτάρα των μαζών για ειρήνη δεν εκδηλώθηκε με την μια ή την άλλη μορφή. Αυτό το κίνημα είναι ακόμα στα πρώιμα στάδιά του, αλλά αναπόφευκτα θα διαδοθεί και θα διογκωθεί όσο συνεχίζεται ο πόλεμος Αλλά το κίνημα για ειρήνη για να επηρεάσει αποφασιστικά την πορεία των γεγονότων πρέπει να ενωθεί και να καθοδηγείται από την εργατική τάξη.

Στην πάλη του για ειρήνη το παγκόσμιο προλεταριάτο θα βρει υποστήριξη από τις μικρές χώρες που οι λαοί τους δεν θέλουν να είναι μαριονέτες των ιμπεριαλιστών και οι οποίοι δεν θέλουν να εξαναγκάζονται να μπουν στον πόλεμο και να χάσουν την ανεξαρτησία τους.

Οι λαοί των αποικιών και των εξαρτημένων χωρών που παλεύουν ενάντια στον ιμπεριαλισμό είναι οι σύμμαχοι του προλεταριάτου στην πάλη του για ειρήνη. Ο πόλεμος της εθνικής απελευθέρωσης του μεγάλου Κινέζικου λαού ενάντια στον Γιαπωνέζικο ιμπεριαλισμό δεν είναι μόνο υπεράσπιση της ακεραιότητας και ανεξαρτησίας της Κίνας, άλλα είναι επίσης τεράστια βοήθεια στους λαούς της Ευρώπης στον αγώνα τους ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Επίσης μεγάλη βοήθεια στο διεθνές προλεταριάτο είναι το κίνημα των μαζών της Ινδίας που έχουν εμπλακεί σε πόλεμο ενάντια στον Βρετανικό ιμπεριαλισμό, για την κατάργηση του Βρετανικού καθεστώτος και για την ανεξαρτησία της χώρας τους. Παρατηρούμε αυξανόμενη τάση για απεργίες, απλώνεται το σπουδαστικό κίνημα, η καμπάνια για την “ανυπακοή των πολιτών” δυναμώνει· η απελευθερωτική πάλη στην Ινδία παίρνει όλο και πιο αποφασιστικές μορφές. Η κινητοποίηση αντίστασης του Μεξικάνικου λαού στις απαιτήσεις του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, το κίνημα αλληλεγγύης σε αυτές τις κινητοποιήσεις στην Χιλή, στην Κούβα και στην Αργεντινή και η διογκούμενη πάλη των μαζών στις χώρες της Λατινικής Αμερικής ενάντια στην ιμπεριαλιστική υποτέλεια πάει χέρι – χέρι με το κίνημα για ειρήνη στις Ενωμένες Πολιτείες και άρα προσφέρουν μη αμελητέα βοήθεια στο διεθνές προλεταριάτο στην πάλη του ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Αλλά η πιο μεγάλη και αποφασιστική δύναμη, το πιο ισχυρό προπύργιο της πάλης του παγκόσμιου προλεταριάτου για την υπόθεση της ειρήνης είναι η μεγάλη Χώρα του Σοσιαλισμού. Μέσα σε αυτόν τον μανιασμένο κυκεώνα βίας, μέσα σε αυτό το όργιο των φλογερών ιμπεριαλιστικών ορέξεων, μέσα σε αυτήν βάρβαρη υποκίνηση έθνους εναντίον έθνους από την αστική τάξη η ΕΣΣΔ μόνο εφαρμόζει μια ακλόνητη και συνεπή πολιτική ειρήνης που εναρμονίζεται με τα συμφέροντα των εργαζόμενων λαών όλων των χωρών.

Η Σοβιετική Ένωση έκανε ότι μπορούσε να εμποδίσει των τωρινό πόλεμο. Με το σύμφωνό της με την Γερμανία σήκωσε φράγμα στην εξάπλωση του πολέμου στην Ανατολική Ευρώπη. Απέσπασε δεκατρία εκατομμύρια κάτοικους της Δυτικής Ουκρανίας και τις Δυτικής Λευκορωσίας από τα νύχια του πολέμου. Εμπόδισε την μετατροπή των Βαλτικών χωρών σε πολεμική βάση. Η νίκη του γενναίου Κόκκινου Στρατού επί των Φιλανδών Λευκο-Φρουρών εξάλειψε την εστία πολέμου δίπλα στα σύνορά της και κλείνοντας ειρήνη με την Φινλανδία ματαίωσε τα σχέδια των Βρετανών και Γάλλων πολεμοκάπηλων και δυνάμωσε και υποστήριξε την αντίσταση αριθμού μικρών χωρών να συρθούν στον πόλεμο. Με την ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική της, την πολιτική του σοσιαλιστικού κράτους, που δεν ενδιαφέρεται για αποικίες ούτε για προσαρτήσεις ούτε για ιμπεριαλιστικούς πολέμους, ενίσχυσε την ασφάλεια των συνόρων της και εγγυήθηκε τα οφέλη της ειρήνης στον λαό της.

Η ιστορική αποστολή του διεθνούς προλεταριάτου στην πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο επιβάλλει:

Πρώτο, ενότητα των αγωνιζομένων δυνάμεων της εργατικής τάξης μέσα στη χώρα·

Δεύτερο, ένα πραγματικό λαϊκό μέτωπο του εργαζόμενου λαού, με επικεφαλής την εργατικοί τάξη·

Τρίτο, ενιαία δράση του προλεταριάτου διεθνώς και την δικιά του ανεξάρτητη, μοναδική διεθνιστική πολιτική στην πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο·

Τέταρτο, συνδυασμό της πάλης του εργαζόμενου λαού στις καπιταλιστικές χώρες με το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα στις αποικίες και εξαρτημένες χώρες

Πέμπτο, την ανασύνταξη του εργαζόμενου λαού γύρω από την μεγάλη Χώρα του Σοσιαλισμού, την μόνη χώρα που υπερασπίζει την υπόθεση της ειρήνης ανάμεσα στα έθνη και που υπερασπίζεται τα ζωτικά συμφέροντα του εργαζόμενου λαού σε όλο το κόσμο.

Τέτοιο ενιαίο μέτωπο της εργατικής τάξης, τέτοιο πλατύ μέτωπο του εργαζόμενου λαού μπορεί να δημιουργηθεί μόνο με την ακούραστη πάλη ενάντια στους προδοτικούς εχθρούς της εργατικής τάξης και του σοσιαλισμού – τις Σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες.

Αυτό είναι το δεύτερο συμπέρασμα που πρέπει να βγάλει σήμερα ο εργαζόμενος λαός

ΙΙΙ

Το κύριο εμπόδιο που αποτρέπει την εργατική τάξη να εκπληρώσει τον ρόλο της ως ηγέτης και οργανωτής της πάλης των εργαζόμενων μαζών ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο είναι η Σοσιαλ-Δημοκρατία.

Οι Blums, Jouhaux, Attlees και Citrines μοιράζονται με την αστική τάξη την άμεση ευθύνη του τωρινού ιμπεριαλιστικού πολέμου. Με όλη την προδοτική τους πολίτικη πριν τον πόλεμο, τα Σοσιαλ-Δημοκρατικά κόμματα, βοήθησαν να στρωθεί ο δρόμος για τον πόλεμο και η επιτάχυνσή του. Ακόμα και σε χώρες όπως η Γαλλία όπου, κάτω από την πίεση των μαζών, ενώθηκαν στο ενιαίο μέτωπο με τους Κομμουνιστές, οι ηγέτες τους, πίσω από τις πλάτες των μαζών, κουβέντιαζαν με την αστική τάξη τρόπους και μέσα για να βάλουν τέλος στο “πείραμα” όσο το δυνατόν συντομότερα, να χαλιναγωγήσουν την εργατική τάξη και να εφαρμόσουν τα ιμπεριαλιστικά σχεδία της αστικής τους τάξης με πιο αποτελεσματικό τρόπο.

Όταν ο πόλεμος ξέσπασε οι Σοσιαλδημοκράτες έπαιξαν τον ρόλο του πιο πολεμοχαρούς και σοβινιστικού κόμματος της ιμπεριαλιστικής τάξης. Χωρίς την δραστήρια υποστήριξη των Σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων και των ρεφορμιστικών συνδικάτων, η αστική τάξη της Αγγλίας και της Γαλλίας δεν θα μπορούσαν να διεξάγουν αυτόν τον πόλεμο.

Όπως γνωρίζουμε, το προλεταριάτο της Μεγάλης Βρετανίας αποτελεί πάνω από το 70 τα εκατό του πληθυσμού. Εάν η πλειοψηφία των Βρετανών εργαζομένων δεν είχε δεθεί χειροπόδαρα από το Εργατικό Κόμμα και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, εάν δεν ήταν πολιτικά και οργανωτικά κάτω από την επιρροή των πρακτόρων του Βρετανικού ιμπεριαλισμού, η Βρετανική αστική τάξη δεν θα κήρυσσε πόλεμο ή, έχοντάς τον κηρύξει, θα τον διεξήγαγε για μια εβδομάδα. Εάν οι Blums και Jouhaux στην Γαλλία δεν αποδιοργάνωναν το κίνημα του Λαϊκού Μετώπου, δεν είχαν προδώσει το πρόγραμμά του και δεν παρέδιδαν την Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας στα χέρια της αστυνομίας, των εργοδοτών και της κυβέρνησης, η Γαλλική αστική τάξη δε θα τολμούσε να ξεκινήσει αυτόν τον αντιδραστικό πόλεμο, αυτό τον πόλεμο ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα.

Οι ηγέτες των Σοσιαλδημοκρατικών και ρεφορμιστικών συνδικάτων πάντα κρατούσαν την ίδια στάση όπως τα αφεντικά τους, οι ιμπεριαλιστές· με δουλικό ζήλο υπερασπίζουν τους στόχους των αφεντικών τους στον πόλεμο, κρύβοντας την αρπακτικότητα αυτών των στόχων με το φαρισαϊκό ψέμα ότι αυτοί οι στόχοι είναι δίκαιοι στόχοι. Αυτοί οι αχρείοι Σοσιαλδημοκράτες λακέδες του ιμπεριαλισμού είναι υπέρ του “πολέμου με νικηφόρο τέλος”. Κυνικά δηλώνουν ότι σκοπεύουν στην ασφάλεια της Ευρώπης και όλου του κόσμου σε μια “νέα τάξη και νέες σχέσεις ανάμεσα στα έθνη και τα κράτη.” Αλλά έχουν στο μυαλό τους αυτή την “νέα τάξη” σαν τίποτα άλλο παρά ολοκληρωτική υπεροχή του Βρετανικού και Γαλλικού ιμπεριαλισμού σε όλο το κόσμο.

Ένα τμήμα των Γάλλων σοσιαλιστών δεν ζητούν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από την επιστροφή στην Ειρήνη της Βεστφαλίας του 1648, δηλαδή, την εποχή που η Γερμανία ήταν διαιρεμένη σε δωδεκάδες πριγκιπάτα. Οι Blums και Attles χωρίς ντροπή ζητούν όπως οι μικρές ουδέτερες χώρες να μπουν αμέσως στο πόλεμο στο πλευρό του Αγγλο-Γαλλικού συνασπισμού. Κούτσα – κούτσα πίσω από τους Blums και Attles ακολουθούν οι Hoeglunds και Tranmaels που μπήκαν ψυχή και σώμα στην υπηρεσία του Βρετανικού ιμπεριαλισμοί. Ο πόλεμος που είναι ήδη σε εξέλιξη δεν είναι αρκετός για αυτή την συμμορία. Καλούν για μια σταυροφορία ενάντια στην μεγάλη Χώρα του Σοσιαλισμού.

Οι Χίλφερντινγκς και Στάμπφερς έγιναν πράκτορες τον Βρετανών και Γάλλων πολεμοκάπηλων και ποντάρουν στην νίκη των Συμμάχων, ελπίζοντας ακόμα μια φορά να βγουν στα μετόπισθεν του Γερμανικού προλεταριάτου με την βοήθεια των Βρετανικών και Γαλλικών ξιφολογχών. Οι Ισπανοί Πριέτος και Καμπαλέρος προσπαθούν να κάνουν την καρδιά του Αγγλο-Γαλλικού συνασπισμού με σκοπό την εξασφάλιση της παλινόρθωσης στην Ισπανία μιας “φιλελεύθερης μοναρχίας,” που θα προσβλέπει στην εύνοια των Βρετανών ιμπεριαλιστών.

Οι Σοσιαλ-Δημοκράτες θεωρητικοί προσπαθούν να ξεπεράσουν τους αστούς ιδεολόγους δηλώνοντας ότι “καμιά αντίθεση δεν μπορεί να υπάρχει πια ανάμεσα στην εργατική τάξη και τις άλλες τάξεις της χώρας,” ότι “ολόκληρη η θεωρία της ταξικής πάλης πρέπει να αναθεωρηθεί,” ότι ο καπιταλισμός δεν είναι υπεύθυνος για τον τωρινό πόλεμο και ότι γενικά “δεν υπάρχει σχέση μεταξύ του καπιταλισμού και του πολέμου.”

Επιπλέον υπερασπιζόντας και προπαγανδίζοντας τους ιμπεριαλιστικούς σκοπούς του πολέμου, οι Σοσιαλδημοκρατικές και ρεφορμιστικές συνδικαλιστικές ηγεσίες φέρουν και την άμεση ευθύνη για την καπιταλιστική επίθεση στο επίπεδο ζωής των εργαζομένων, για το κόστος του πολέμου που φορτώθηκε στις πλάτες του εργαζόμενου λαού, για τα όργιο της αντιδραστικής και στρατιωτικής και αστυνομικής τρομοκρατίας. Με ολόκληρη την εγκληματική πολιτική τους παλεύουν να εμποδίσουν την εργατική τάξη από το αντισταθεί, να συγκρατήσουν τους εργαζόμενους από την αποφασιστική δράση και να εμποδίσουν την ένωση των δυνάμεών τους, κατά συνέπεια διευκολύνουν την επίθεση του κεφαλαίου και της αντίδρασης και αναζωπυρώνουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Δεν αποτελεί έκπληξη ότι αυτή η πολιτική την προδοτικών ηγεσιών, ξεσηκώνοντας αγανάκτηση στις γραμμές των Σοσιαλδημοκρατών εργαζομένων, προκαλεί διάσπαση μέσα στα Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα και χειροτερεύει την κρίση της Σοσιαλδημοκρατίας. Διογκώνεται η αντιπολίτευση σε αυτή την εγκληματική πολιτική στο Βρετανικό Εργατικό Κόμμα, στο Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, στο Βελγικό Εργατικό Κόμμα, στο Σουηδικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα και σε Σοσιαλδημοκρατικά Κόμματα αριθμού άλλων χωρών. Το χάσμα ανάμεσα στη Σοσιαλδημοκρατική ηγεσία και στα απλά μέλη, ανάμεσα στην ομάδα των προδοτών και των έντιμων, δραστήριων εργαζομένων, μεγαλώνει όλο και πιο πολύ. Αλλά όσο οι μάζες εγκαταλείπουν τα Σοσιαλδημοκρατικά Κόμματα, τόσο πιο άγρια θα γίνει η οργή των Σοσιαλδημοκρατών ηγετών που τρέφονται από τα τραπέζια της αστικής τάξης.

Ο τωρινός πόλεμος έριξε ακόμα περισσότερο φως στην μετατροπή της Σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας σε όργανο καταστολής της εργατικής τάξης, φανέρωσε ακόμα πιο καθαρά τα συμφέροντά τους στην διατήρηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και στην καταλήστεψη των αποικιακών εθνών.

Πάντοτε πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας αυτό που είπε ο Σύντροφος Στάλιν:

“Η τωρινή Σοσιαλδημοκρατία είναι το ιδεολογικό στήριγμα του καπιταλισμού. Ο Λένιν είχε απόλυτο δίκιο όταν είπε ότι οι σημερινοί Σοσιαλδημοκράτες πολιτικοί είναι οι 'πραγματικοί πράκτορες της αστικής τάξης στο εργατικό κίνημα, είναι οι υπολοχαγοί της δουλειάς της καπιταλιστικής τάξης,' ότι στον 'εμφύλιο πόλεμο μεταξύ του προλεταριάτου και της αστικής τάξης' αυτοί αναπόφευκτα θα συνταχθούν 'με την πλευρά του λαού των Βερσαλιών ενάντια στους Κομμουνάρους.' Είναι αδύνατον να εξαλείψεις τον καπιταλισμό χωρίς να εξαλείψεις την Σοσιαλδημοκρατία στο εργατικό κίνημα. “ (Ι.Β. Στάλιν, “Ο Διεθνής Χαρακτήρας της Οκτωβριανής Επανάστασης,” στο Η Οκτωβριανή Επανάσταση, σελ. 164, Διεθνείς Εκδόσεις, Νέα Υόρκη.)

Ουσιαστική προϋπόθεση για την επιτυχία της πάλης του εργαζόμενου λαού ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την καπιταλιστική αντίδραση είναι να ανοίξουν τα μάτια των μαζών για το προδοτικό ρόλο της Σοσιαλδημοκρατίας, να ξεσηκώσουν την οργή και αγανάκτηση των μαζών εναντίον της, να διεξάγουν ακούραστο αγώνα ενάντια στον Σοσιαλδημοκρατισμό. Οπότε η εξάλειψη του Σοσιαλδημοκρατισμού από τις γραμμές του κινήματος της εργατικής τάξης είναι το καθήκον όχι μόνο της Κομμουνιστικής εμπροσθοφυλακής αλλά όλων των τίμιων μελών του κινήματος της εργατικής τάξης και ολόκληρης της εργατικής τάξης.

Αυτό είναι το τρίτο συμπέρασμα το οποίο πρέπει να βγάλουν σήμερα οι εργαζόμενοι.

IV

Στη μέση του ιμπεριαλιστικού πολέμου και μέσα στους μεγάλους κλυδωνισμούς στους οποίους είναι βυθισμένος ο καπιταλισμός, ο ρόλος και η σημασία των Κομμουνιστικών Κομμάτων αυξάνει πάρα πολύ. Οι Κομμουνιστές είναι οι μόνοι που δείχνουν στις μάζες τον δρόμο εξόδου από την κόλαση φωτιάς του ιμπεριαλιστικού πολέμου, τον δρόμο σωτηρίας από την αντίδραση, την πείνα και την ανέχεια. Η αστική τάξη φοβάται τους Κομμουνιστές, επειδή με τους Κομμουνιστές επικεφαλής της εργατικής τάξης και την εργατική τάξη επικεφαλής του λαού αντιπροσωπεύουν μια πολύ μεγάλη δύναμη ανατροπής των σχεδίων της.

Σε τι συνίσταται η δύναμη των Κομμουνιστών; Στο γεγονός ότι γνωρίζουν τι θέλουν και αυτό που θέλουν αντανακλά τα συμφέροντα εκατομμυρίων εργαζόμενων. Συνίσταται επιπλέον στο γεγονός ότι ο δρόμος της σωτηρίας που αυτοί δείχνουν στις μάζες δεν είναι προϊόν φαντασίας, ούτε μια υποκειμενική ευχή, αλλά βασίζεται στην μεγάλη ιστορική πείρα της εργατικής τάξης, που ήδη νίκησε στο ένα έκτο της υδρογείου.

Η δύναμη των Κομμουνιστών βρίσκεται στο γεγονός ότι αυτοί ήταν, είναι και πάντα θα είναι το μόνο Κόμμα που υπερασπίστηκε σε κάθε στάδιο του αγώνα με συνεπεία και αυτοθυσία τα άμεσα αιτήματα και τους τελικούς σκοπούς της εργατικής τάξης. Η δύναμη των Κομμουνιστών βρίσκεται στο γεγονός ότι οι μεγάλοι τους δάσκαλο, Λένιν και Στάλιν, πρόβλεψαν με τα μάτια της μεγαλοφυΐας τους ποιος ήταν ο στόχος της αστικής τάξης και προειδοποίησαν τις μάζες ότι έκανε δεν το έκανε για την δημοκρατία άλλα για το χειρότερο είδος αντίδρασης· όχι για υψηλότερο επίπεδο διαβίωσης για τις μάζες, αλλά για μια τερατώδη εντατικοποίηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης· όχι για την ειρήνη ανάμεσα στα έθνη αλλά για νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Η δύναμη των Κομμουνιστών βρίσκεται στο γεγονός ότι οι μάζες πείθονται όλο και περισσότερο από την δικιά τους πείρα για την αλήθεια των μεγάλων διδαγμάτων του Λενινισμού. Η δύναμη των Κομμουνιστών βρίσκεται στο γεγονός ότι είναι τα Κόμματα της Εργατικής Τάξης, που βγήκαν από τις γραμμές του λαού και που παραμένουν πραγματικά δίπλα στο λαό τις ώρες της τρομερότατης δυστυχίας του. Όλες οι ενέργειες των Κομμουνιστών αποδεικνύουν στις μάζες ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι κόμμα με ενιαία θέληση, κόμμα ενωμένο στη πράξη, κόμμα αφοσιωμένο στις αρχές που τα λογία του και οι πράξεις του δεν διαφέρουν.

Και αυτά τα χαρακτηριστικά των Κομμουνιστών εκδηλώνονται ιδιαίτερα στον τωρινό πόλεμο. Σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές στην ζωή των εθνών, τα Κομμουνιστικά κόμματα βγήκαν από τη δοκιμασία με εξαιρετικά μεγάλη επιτυχία. Αυτά μόνα τους σήκωσαν θαρραλέα ψηλά την σημαία της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, άντεξαν την περίοδο της τεχνητής έξαψης του σοβινισμού, ακούραστα ξεσκέπασαν το αστικό ψέμα της εθνικής ενότητας και κατήγγειλαν τον μύθο ότι αυτός ήταν “πόλεμος ενάντια στον φασισμό.” Σήμερα δεν βρίσκονται πια μόνοι τους. Γίνονται ολο και περισσότερο η φωνή των πλατιών μαζών του εργαζόμενου λαού. Η θαρραλέα στάση των Γάλλων Κομμουνιστών Μελών του Κοινοβουλίου μπροστά στο στρατιωτικό δικαστήριο ήταν η συμπυκνωμένη έκφραση των σκέψεων, συναισθημάτων και προσδοκιών του εργαζόμενου λαού όχι μόνο της Γαλλίας αλλά και των άλλων χωρών επίσης. Παρά την αγριότητα της αντίδρασης τα συνθήματα των Κομμουνιστών βρίσκουν όλο και πλατύτερη απήχηση μέσα στους εργάτες, τους αγρότες και άλλα τμήματα του εργαζόμενου λάου. Αυτά τα συνθήματα διεισδύουν στις γραμμές τους εργαζόμενου λαού της Αγγλίας, όπου η αντίθεση στην πολιτική της πολιτικής εκεχειρίας και στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, σταθερά μεγαλώνει. Η θαρραλέα πάλη των Αμερικάνων Κομουνιστών να εμποδίσουν τις Ενωμένες Πολιτείες να μπουν στον πόλεμο έχει την δραστήρια και όλο και διογκούμενη συμπάθεια μέσα στις C.I.O. ενώσεις και στις γραμμές της αντιδραστικά καθοδηγούμενης Αμερικάνικης Ομοσπονδίας Εργασίας. Σε χώρες όπου οι αστική τάξη εγκαθίδρυσε τρομοκρατικό καθεστώς πριν από τον σημερινό πόλεμο, όπου μπορούσε να καταφέρει βαριά χτυπήματα στα Κομμουνιστικά Κόμματα και όπου τα τελευταία μόλις τώρα αρχίζουν να συνέρχονται από αυτά τα χτυπήματα, οι Κομμουνιστές, άσχετα από την οργανωτική αδυναμία των Κομμάτων τους, κρατούν ψηλά την σημαία του προλεταριακού διεθνισμού.

Αλλά οι Κομμουνιστές δεν εκφράζουν μόνο τις προσδοκίες των μαζών. Τα Κομμουνιστικά Κόμματα γίνονται όλο και περισσότερο τα οργανωτικά κέντρα το κινήματος. Οι Κομμουνιστές γνωρίζουν ότι τα καθήκοντά τους δεν είναι μόνο να διαφωτίσουν τις μάζες αλλά και να τις οργανώσουν για αγώνα, να αποσπάσουν τις μαζικές οργανώσεις από την επιρροή των πρακτόρων της αστικής τάξης και να ματαιώσουν την πολιτική τους της ταξικής συνεργασίας με τους καπιταλίστες, να αγωνιστούν ακούραστα για καλύτερες συνθήκες για τον εργαζόμενο λαό και για την μεταφορά των βαρών του πολέμου στην αστική τάξη και να υπερασπίσουν κάθε ίντσα των δικαιωμάτων και των ελευθεριών του εργαζόμενου λαού.

Ο πόλεμος δημιούργησε εντελώς νέες και αμέτρητα μεγαλύτερες δυσκολίες στην πάλη των Κομμουνιστικών Κομμάτων. Αλλά οι Κομμουνιστές μόνο ατσαλώνονται από τις δυσκολίες. Οι γραμμές των Κομμουνιστικών Κομμάτων έγιναν πιο στέρεα ενωμένες. Μετά από κάποιο δισταγμό με το ξέσπασμα του πολέμου, τα Κόμματα γρήγορα κατάφεραν να βρουν τον σωστό δρόμο. Ξεχωριστά διεφθαρμένα στοιχειά διαγράφτηκαν. Αριθμός Κομμουνιστικών Κομμάτων τα οποία ανδρώθηκαν σε συνθήκες νομιμότητας οδηγήθηκαν τους πρώτους μήνες του πολέμου ολοκληρωτικά ή μερικά στην παρανομία. Αλλά τα Κομμουνιστικά Κόμματα διόρθωσαν την δουλειά τους στην πράξη μέσα στα πυρά του εχθρού και προσαρμόστηκαν στις νέες συνθήκες. Τα ευνοϊκά αποτελέσματα που πραγματοποίησαν τα Κομμουνιστικά Κόμματα σε σχέση με αυτό δεν είναι ίδια σε όλες τις χώρες. Είναι πιο σημαντικά όπου τα Κομμουνιστικά Κόμματα έχουν τους δυνατότερους δεσμούς με τις μάζες, όπου οι ηγέτες τους υπέστησαν τα λιγότερα από τις αυταπάτες της νομιμότητας και επωφελήθηκαν περισσότερο από την πείρα του κινήματος της επαναστατικής εργατικής τάξης σε άλλες χώρες.

Οι Κομμουνιστές δεν χάνουν από τα μάτια τους το γεγονός ότι όσο συνεχίζεται ο πόλεμος η αστική τάξη θα γίνει όλο και πιο βάρβαρη στα μέτρα εναντίον τους, ότι επιπλέον της άμεσης βίας και της κακεντρεχούς συκοφαντίας, θα καταφύγει σε κάθε είδους εκβιασμό και προβοκάτσια. Θα κάνει ότι περνά από το χέρι της να τσακίσει την Κομμουνιστική εμπροσθοφυλακή και να την απομονώσει από τις πλατιές μάζες του εργαζόμενου λαού και κατά συνέπεια να επιβραδύνει το κίνημα ενάντια στον πόλεμο και τον καπιταλισμό. Στην πάλη ενάντια σε αυτήν την αντιδραστική επίθεση τα Κομμουνιστικά Κόμματα θα βρουν υποστήριξη στις γραμμές της εργατικής τάξης και άλλων εργαζόμενων τάξεων που κάθε μέρα του πολέμου δείχνει ότι οι Κομμουνιστές δεν ενδιαφέρονται για τίποτα άλλο παρά να υπηρετήσουν της υπόθεσης του προλεταριάτου και του λαού. Και οι μάζες θα συνειδητοποιήσουν όλο και περισσότερο ότι είναι υπέρ των ζωτικών τους συμφερόντων η υπεράσπιση και υποστήριξη των Κομμουνιστών. Η υπεράσπιση των Κομμουνιστικών Κομμάτων από τα χτυπήματα της αντίδρασης είναι πρωταρχικής σημασίας για την αυτοάμυνα της εργατικής τάξης και όλου του λαού.

Χιλιάδες γενναίων αγωνιστών βγαίνουν τώρα από τις γραμμές του προλεταριάτου και όλων των τομέων του εργαζόμενου λάου. Νέες και θαρραλέες δυνάμεις εμφανίζονται. Νέες ενισχύσεις έρχονται εθελοντικά από τις τάξεις της εργαζόμενης νεολαίας και των γυναικών. Καμιά δίωξη από την αστική τάξη δεν θα φοβίσει αυτούς τους αγωνιστές. Η αξία τους είναι ανεκτίμητη. Μια από τις ουσιαστικότατες προϋποθέσεις για την εκπλήρωση από τα Κομμουνιστικά Κόμματα του ρόλου τους ως εμπροσθοφυλακή στην πάλη για την όσο το δυνατόν συντομότερη παύση του ιμπεριαλιστικού μακελειού είναι το τράβηγμα αυτών των ανθρώπων στις τάξεις των Κομμουνιστικών Κομμάτων, το δυνάμωμα και η παγίωση των δεσμών τους με τις μάζες και η διαπαιδαγώγησή τους στο πνεύμα του Μαρξισμού-Λενινισμού.

Η ειρήνη, που θέλουν οι λαοί, θα ήταν πολύ σοβαρό χτύπημα στον ιμπεριαλισμό και σημάδι νίκης της εργατικής τάξης επί της αστικής τάξης. Αλλά αυτοί η ειρήνη μπορεί μόνο να κερδηθεί από την πάλη των μαζών. Η νίκη, μας διδάσκει ο Σύντροφος Στάλιν, ποτέ δεν έρχεται μόνη της – πρέπει να κερδηθεί. Και για να την κερδίσουμε, σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, η εργατική τάξη χρειάζεται ισχυρά και μαχητικά Κομμουνιστικά Κόμματα, δεμένα με τις μάζες με χιλιάδες νήματα, Κόμματα εφοδιασμένα με προοδευτική επαναστατική θεωρία, Κόμματα ικανά να μαθαίνουν, με τον τρόπο των Μπολσεβίκων, από την πείρα του μεγάλου Κόμματος του Λένιν και του Στάλιν πως να αγωνίζονται και να νικούν. Τέτοια Κόμματα σφυρηλατούνται μέσα σε σφοδρές μάχες του εργαζόμενου λαού ενάντια στον ταξικό τους εχθρό. Μόνο όταν έχει επικεφαλής τέτοια Κόμματα θα βγει νικητής ο εργαζόμενος λαός.

Αυτό είναι το πιο σημαντικό συμπέρασμα που πρέπει να βγάλει σήμερα ο εργαζόμενος λαός στις καπιταλιστικές χώρες.

1 Μαΐου, 1940

“Η ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗΣ”, Νο. 6, 1940, σελ. 347-360