Γκ. Δημητρόφ - Η Πάλη Ενάντια Στον Ιμπεριαλιστικό Πόλεμο

Η ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΚΕΟΡΓΚΙ ΝΤΙΜΙΤΡΟΦ

Ο πόλεμος έβαλε την σφραγίδα του σε ολόκληρη την ζωή των λαών και των εμπόλεμων και την μη εμπόλεμων καπιταλιστικών κρατών. Επί οκτώ μήνες στην Ευρώπη και περίπου τρία χρόνια στην Ασία, οι μάζες ζουν τον εφιάλτη του πολέμου. Ο πόλεμος γκρέμισε ολόκληρο τον καθιερωμένο τρόπο ζωής. Αποσπά τον εργαζόμενο λαό από την παραγωγική εργασία, καταστρέφει την οικογένεια, στερεί τα παιδιά από τους πατεράδες τους, τις μητέρες από τους γιους τους και τις συζύγους από τους συζύγους τους. Οδηγεί τεράστιες μάζες λαών μακρυά από τα τα σπίτια τους, ρίχνοντας απερίγραπτες δυστυχίες στα κεφάλια τους και μετατρέποντάς τους σε περιπλανώμενους προς όλες τις κατευθύνσεις. Ο άνθος των εθνών, πρώτα – πρώτα η νεολαία, οδηγείται από την αστική τάξη στο πεδίο σφαγής. Εκατομμύρια λαών στο μέτωπο και στα μετόπισθεν βλέπουν με τρόμο τι θα φέρει το αύριο, τι νέες σύμφορες επιφυλάσσονται για αυτούς.

Απειλητικές φλόγες πολέμου απλώνονται όλο και πιο πλατιά. Νέα μέτωπα και θέατρα πολέμου δημιουργούνται το ένα μετά το άλλο. Κάθε χτύπημα από την μια πλευρά των εμπόλεμων προκαλεί ένα αντί-χτύπημα από την άλλη πλευρά. Στην προσπάθεια τους να παλέψουν τον ανταγωνιστή τους με οικονομικό αποκλεισμό, να τον στερήσουν από προμήθειες και να καταλάβουν ευνοϊκές στρατηγικές θέσεις, οι Βρετανοί και Γάλλοι εμπρηστές του πολέμου ασκούν απαράμιλλη πίεση στα μικρά ουδέτερα κράτη και ανοιχτά τσαλαπατούν την ουδετερότητα των Σκανδιναβικών χωρών. Η Γερμανία αντεπιτίθεται καταλαμβάνοντας την Δανία και μεγάλο μέρος της Νορβηγίας, Η Αγγλία και η Γαλλία με την σειρά τους αποβίβασαν στρατεύματα σε Νορβηγική περιοχή. Η Νορβηγία μετατράπηκε σε θέατρο ιμπεριαλιστικού πολέμου. Η πυρκαγιά έχει ήδη απλωθεί από το κέντρο της Ευρώπης στα Βόρεια των Σκανδιναβικών χωρών.

Η μια μετά την άλλη οι μικρές ουδέτερες χώρες μπλέκονται στο πόλεμο από δυνάμεις του εξωτερικού. Αυτές οι δυνάμεις χρησιμοποιούν τις μικρές χώρες σαν αντάλλαγμα στο καταχτητικό κυνηγητό τους. Και το χειρότερο, η λανθασμένη ουδετερότητα της αστικής τάξης των μικρών χωρών στην πραγματικότητα βοηθά στο φούντωμα της φλόγας του πολέμου. Μετά την Σκανδιναβική χερσόνησο, απειλούνται τώρα τα Βαλκάνια και η Μέση Ανατολή. Η ουδετερότητα της Ολλανδίας και του Βελγίου, των οποίων τις αποικίες οι ιμπεριαλιστές έχουν βάλει στο μάτι εδώ και καιρό, κρέμεται από μια τρίχα. Τα εμπόλεμα μέρη ανυπομονούν να χρησιμοποιήσουν τα εδάφη αυτών των κρατών ως θέατρο πόλεμου και σαν δρόμο για τους στρατούς τους. Η Ιταλία, που ενδιαφέρεται για τα Βαλκάνια και και προσπαθεί να δυναμώσει τη θέση της στην Μεσόγειο, περιμένει την κατάλληλη στιγμή να μπει στον πόλεμο.

Στην Άπω Ανατολή, οι Γιαπωνέζικοι ιμπεριαλιστικοί ληστές βύθισαν πεντακόσια εκατομμύρια λαού στον πόλεμο. Η κατάληψη τους Κινέζικου εδάφους και η έντονη προσπάθειά τους να επιταχύνουν την αρπάγη των Ολλανδικών Ανατολικών Ινδιών βοηθά μόνο την κλιμάκωση των ανταγωνισμών ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές και στο ρίξιμο καύσιμου στις φλόγες.

Η Αμερική ετοιμάζεται πυρετώδικα για πόλεμο. Η αστική τάξη των Ενωμένων Πολιτειών βασίζεται στην αναπόφευκτη εξάντληση των εμπόλεμων χωρών για να μπει στον πόλεμο το τελευταίο λεπτό και να επιβάλλει τους ορούς της και να αρπάξει την μερίδα του λέοντα στο ξαναμοίρασμα του κόσμου. Ταυτόχρονα, εκμεταλλεύεται την σύγχυση που προκάλεσε ο πόλεμος για να απλώσει τα δίχτυα του γύρω από το Μεξικό και να διεισδύσει βαθύτερα στην Λατινική Αμερική, διώχνοντας τους ανταγωνιστές της.

Παρατηρούμε μια προφανή τάση επέκτασης του πολέμου και μετατροπής του σε παγκόσμιο σφαγείο, που απειλεί να φέρει νέες και απερίγραπτες δυστυχίες στα έθνη και να εξαλείψει εκατομμύρια ζωές σε όφελος των ιμπεριαλιστών.

Ο πόλεμος ήδη προκάλεσε τεράστιες δοκιμασίες, ανέχεια και δυστυχία στους εργαζόμενους λαούς των καπιταλιστικών χωρών. Οι στρατιωτικές δαπάνες των εμπόλεμων κρατών έφτασαν σε απίστευτα ποσοστά. Οι στρατιωτικές δαπάνες των ουδέτερων καπιταλιστικών κρατών παρόμοια αυξάνονται με εξωφρενικό ρυθμό. Με τους πιο συντηρητικούς υπολογισμούς, ο πόλεμος, συμπεριλαμβανόμενων των προετοιμασιών για αυτόν, ήδη κόστισε στις μεγάλες καπιταλιστικές δυνάμεις 100.000.000.000 $ ενώ οι συνολικές στρατιωτικές δαπάνες στον τελευταίο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν $180.000.000.000. Οι ίδιοι οι αστοί οικονομολόγοι υπολογίζουν ότι κάθε μέρα πολέμου κοστίζει στην Γαλλία 1.000.000.000 φράγκα, στην Μεγάλη Βρετανία 7.500.500 λίρες στερλίνες και στην Γερμανία 100.000.000 έως 130.000.000 μάρκα. Ο πόλεμος στην Κίνα κόστισε ήδη στην Ιαπωνία 16.000.000.000 γιεν σε σύγκριση με τα συνολικά 1.500.000.000 γιεν που της στοίχισε ο Ρώσο-Ιαπωνικός πόλεμος στα 1904-1905.

Η αστική τάξη φορτώνει το τεράστιο κόστος του πολέμου στους ώμους του εργαζόμενου λαού. Αυξάνουν δραστικά οι φορολογικές κλίμακες και εισάγονται νέοι έμμεσοι φόροι σε είδη πλατιάς κατανάλωσης. Μειώνονται εξωφρενικά οι μισθοί και επιμηκύνονται οι εργάσιμες ώρες. Η οκτάωρη μέρα που κερδήθηκε από το προλεταριάτο στη διάρκεια του θυελλώδους ανεβάσματος του κινήματος της εργατικής τάξης στα 1919-20 έχει αντικατασταθεί στις καπιταλιστικές χώρες από την δεκάωρη, την δωδεκάωρη ακόμα και δεκατετράωρη ήμερα. Στην Ιαπωνία οι καπιταλίστες καρχαρίες υποχρεώνουν τους εργαζόμενους στους μύλους και στα εργοστάσια να εργάζονται δεκαέξι ώρες την ήμερα. Η σαραντάωρη εβδομάδα που ήταν μια από τις βασικές καταχτήσεις του Λαϊκού Μετώπου στην Γαλλία αντικαταστάθηκε τώρα από εβδομάδες εξήντα και εβδομήντα ωρών.

Παντού η αστική τάξη καταργεί οποιοδήποτε πενιχρό βοήθημα που δίνονταν στους άνεργους. Η κοινωνική νομοθεσία που κερδήθηκε από την εργατική τάξη στην πορεία δεκαετιών αγώνων πετάγεται στα σκουπίδια από την αστική τάξη. Στα εργοστάσια καθιερώθηκε ένα χωρίς όρια και αυθαίρετο καθεστώς των καπιταλιστών και του διοικητικού προσωπικού και των στρατιωτικών αρχών. Η αστική τάξη οδηγεί τους εργαζόμενους στα στρατόπεδα εργασίας όπου τους εκμεταλλεύονται βάρβαρα και τους αναγκάζουν να εργάζονται χωρίς πληρωμή. Είναι δεμένοι εκατοντάδες χιλιάδες νέοι άνδρες και γυναίκες στην δουλεία των γαιοκτημόνων και πλούσιων γεωργών, καταδικάζοντάς τους σε μια ζωή χωρίς δικαιώματα και στην εξαθλίωση.

Δεν είναι λιγότερο δύσκολη η ζωή για πολλούς αγρότες. Εκμεταλλευόμενοι τον πόλεμο, οι κερδοσκόποι, οι τραπεζίτες και οι γαιοκτήμονες κόλησαν πάνω στους αγρότες σαν βρικόλακες και τους πίνουν το αίμα. Στις εμπόλεμες χώρες, η αστική τάξη καλώντας όλο τον ενήλικο πληθυσμό να πάει στο στρατό, απογυμνώνουν της ύπαιθρο και φορτώνουν ολόκληρο το βάρος της αγροτικής δουλειάς σε γέρους ανθρώπους, γυναίκες και παιδιά. Σαν αποτέλεσμα η καλλιεργήσιμη γη μειώνεται, αυξάνεται η έλλειψη τροφίμων και οι εργαζόμενες μάζες απειλούνται από πείνα.

Οι στρατιωτικές αρχές επιτάσσουν βοοειδή για ρυμουλκήσεις, εργαλεία και αποθέματα τροφής από τους αγρότες, κατά συνέπεια καταδικάζοντας τα αγροκτήματα στην πλήρη καταστροφή.

Η αστική τάξη ληστεύει τις μάζες και με άλλους τρόπους. Κάνει τεράστιες κρατήσεις από τα έσοδα των εργαζομένων για πολεμικούς σκοπούς και περικοπές με κάθε τρόπο – με αύξηση τιμών, μείωση των μερίδων κλπ – στην ήδη πενιχρή δυνατότητα κατανάλωσης του εργαζόμενου λαού.

Και παράλληλα με όλα αυτά τα κέρδη των καπιταλιστών καρχαριών φτάνουν σε τεράστια ποσοστά. Ο ίδρωτας και το αίμα του εργαζόμενου κόσμου, από την εκμετάλλευση στην πατρίδα ή από το θάνατο στο μέτωπο, μετατρέπονται από την αστική τάξη σε χρυσάφι που ρίχνουν στις τσέπες της ως πολεμικά κέρδη. Οι Ντε Βέντελς, Σνάϊντερ, Βλίκερς και Κρουπ και άλλοι αυξάνουν τα πλούτη με την δυστυχία των μαζών.

Το 1915, στο αποκορύφωμα του πρώτου ιμπεριαλιστικού Παγκόσμιου Πολέμου, ο Λένιν έγραψε:

“Λέτε ότι ο πόλεμος είναι ‘τρομερό’ φαινόμενο; Ναι, άλλα είναι τρομερά κερδοφόρο φαινόμενο.”

Οι κυβερνήτες των καπιταλιστικών κρατών, που κατά γενικό κανόνα είναι μεγάλοι μέτοχοι στις εταιρείες πολεμικών εξοπλισμών, εκμεταλλεύονται την επίσημη θέση τους για να κρύψουν κολοσσιαία κέρδη από τα μάτια του κόσμου, αλλά ακόμα και τα στοιχεία που έρχονται σε γνώση του κοινού δίνουν μια ιδέα για το πόσο κυνικά και αδίστακτα οι μεγιστάνες του χρηματιστικού κεφαλαίου ληστεύουν τις μάζες.

Στην Μεγάλη Βρετανία, για παράδειγμα, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, η ναυπηγικοί εταιρεία Cammel Laird αύξησε τα κέρδη της από £150.000 το 1936 σε £610.000 το 1939 – τετραπλάσια αύξηση. Τα κέρδη της Βρετανικής Εταιρείας Αλουμινίου αυξήθηκαν από £773.432 το 1937 στις £1.075.796 το 1939.

Στη Γαλλία τα κέρδη της Εταιρείας Νικελίου αυξήθηκαν από 53.600.000 φράγκα το 1937-38 σε 153.900.000 φράγκα το 1938-39 – μια τριπλάσια αύξηση. Οι μετοχές της Schneider-Creusot τιμολογήθηκαν τέσσερις φορές πάνω από την ονομαστική τους τιμή. Οι μετοχές της Εταιρείας του Καναλιού του Σουέζ, ένα από τα μεγάλα αφεντικά της οποίας είναι ο Στρατηγός Weygand, που συνδυάζει την θέση του διευθυντή αυτής της εταιρείας και του διοικητή του στρατού στη Συρία, τιμολογούνται στα 18.420 φράγκα η μετοχή, όταν η ονομαστική άξια είναι μόνο 250 φράγκα.

Δεν είναι λιγότερο σημαντικά τα πολεμικά κέρδη που συσσωρεύτηκαν από την “ουδέτερη” αστική τάξη των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Σύμφωνα με την απολογιστική έκθεση της Εθνικής Πολιτειακής Τράπεζας, ένα από τους μεγαλύτερους τραπεζικούς οίκους, τα καθαρά κέρδη των 900 μεγάλων εταιρειών αυξήθηκαν από $647.000.000 το 1938 σε $1.281.000.000 το 1939, δηλαδή, διπλασιάστηκαν μέσα σε ένα χρόνο. Τα κέρδη της Εταιρείας κατασκευής Αεροπλάνων Λόκχιντ το 1936 ήταν $100.000, αλλά το 1939 αυτή η εταιρεία συσσώρευσε κέρδη $3.100.000.

Στοιχεία σαν αυτά μπορούσαν να παρατίθενται με αριθμούς.

Ούτε οι εταιρείες άλλων καπιταλιστικών χώρων έμειναν πίσω από τους συντρόφους τους στην λαιμαργία τους.

Αυτοί είναι οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη τον πόλεμο για να περιδρομιάζουν και να συσσωρεύουν τεραστία κέρδη.

Ένα θόλο κύμα αντίδρασης σαρώνει ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο. Για να πείσουν τις μάζες να πολεμήσουν για μια υπόθεση που δεν δικιά τους, η αστική τάξη από την μια διαδίδει το ψέμα ότι αυτός ο πόλεμος είναι δίκαιος πόλεμος και από την άλλη καταστέλλει κάθε αντιπολεμική εκδήλωση με τρομοκρατία. Παντού η αστική τάξη στερεί από τον εργαζόμενο λαό τα στοιχειώδη δικαιώματα και ελευθερίες, κλείνει εργατικές οργανώσεις, απαγορεύει τον τύπο των εργαζόμενων και υποβάλουν τους πραγματικούς και αταλάντευτους εκπροσώπους της εργατικής τάξης σε ατελείωτες αστυνομικές διώξεις. Οι φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι γεμάτα μέχρι εκεί που δεν παίρνει με τους καλύτερους γιους ταυ λαού.

Η αστική τάξη εξαπέλυσε ολόκληρο το κοπάδι της χωροφυλακής της, κατάσκοπους της αστυνομίας και πράκτορες προβοκάτορες για να καταπολεμήσουν το κίνημα της εργατικής τάξης. Η μυστική υπηρεσία πρακτόρων και οι βρόμικοι Σοσιαλδημοκράτες καριερίστες, οι παπάδες και οι κυβερνητικές ραδιοφωνικές εκπομπές, οι διεφθαρμένοι αστοί δημοσιογράφοι και οι επαγγελματίες φονιάδες, τα βάρβαρα στρατιωτικά δικαστήρια και οι υποκριτικοί πασιφιστές ενώθηκαν όλοι σε μια σταυροφορία ενάντια στην τάξη της οποίας οι πιο σημαντικοί εκπρόσωποί της θαρραλέα απαιτούν σταμάτημα του ιμπεριαλιστικού ολοκαυτώματος.

Σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες οι πιο αντιδραστικές δυνάμεις των ιμπεριαλιστών σήκωσαν τα κεφάλια τους με το ξέσπασμα του πολέμου και από τότε ακόμα έδωσαν τον τόνο σε όλη την πολιτική ζωή αυτών των χωρών. Στην Γαλλία εισάγουν την ποινή του θανάτου για οποιονδήποτε που βρίσκεται να έχει στην κατοχή του παράνομο αντιπολεμικό φυλλάδιο. Στην Αγγλία ετοιμάζονται να καταπνίξουν τον εργατικό τύπο με την θηλιά της λογοκρισίας και ζητούν την απαγόρευση του Κομμουνιστικού Κόμματος. Στις Ενωμένες Πολιτείες εξαπέλυσαν ενάντια στις εργατικές οργανώσεις άτομα του τύπου τραμπούκων. Στη Σουηδία βάζουν φωτιές, εκρήξεις και κάνουν δολοφονίες στα γραφεία των εργατικών εφημερίδων. Οι απειλητικές σκιές των Θιέρσων, των σφαγέων της Παρισινής Κομμούνας, του Νικολάου του Αιματοβαμμένου και οι σατράπες της τσαρικής αριστοκρατίας αιωρούνται πάνω από την χώρα που κάποτε ανήγγειλε την διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Αυτές οι τρομακτικές σκιές αρχίζουν να ξεπροβάλλουν σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο.

Όσο περισσότερο διαρκεί ο πόλεμος τόσο περισσότερο ξεσκεπάζεται σαν ένας ιμπεριαλιστικός αντιδραστικός πόλεμος ενάντια στα συμφέροντα των λαών. Οι μάζες καταλαβαίνουν όλο και πιο καθαρά ότι είναι ιμπεριαλιστικός πόλεμος επειδή η αστική τάξη η οποία έχει την εξουσία και καθορίζει τους σκοπούς του πόλεμου βγήκε στον πόλεμο για κατάχτηση και καταλήστευση και υποδούλωση άλλων εθνών. Συνειδητοποιούν όλο και πιο καθαρά ότι αυτός είναι πόλεμος ενάντια στα συμφέροντα των λαών επειδή είναι πόλεμος των πλουσίων και επειδή οι φτωχοί που σηκώνουν όλα τα βάρη του και το κόστος του, υποφέρουν και πεθαίνουν για να γίνονται οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Οι μάζες συνειδητοποιούν όλο και πιο καθαρά ότι είναι αντιδραστικός πόλεμος επειδή για να διεξάγει τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο η αστική τάξη εξαπολύει έναν άλλο πόλεμο, πόλεμο ενάντια στον δικό της λαό τον οποίο σφίγγει στην μέγγενη και καταδικάζει σε στέρηση των πολίτικων του δικαιωμάτων και στην σκλαβιά.

Πρέπει να είναι αφελές να υπάρχει η άποψη ότι αφού έσυραν πάνω από χιλιάδες εκατομμύρια λαού στον πόλεμο, αφού ήδη κινητοποίησαν είκοσι εκατομμύρια ανθρώπους και πόνταραν τα πάντα σε αυτόν τον πόλεμο στον αγώνα τους για παγκόσμια ηγεμονία, οι ιμπεριαλιστές θα σταματήσουν μεσοδρομής. Αντίθετα, θα κάνουν ότι μπορούν για να φτάσουν σε συμφωνία με τους ιμπεριαλιστές αντιπάλους τους στο πεδίο της μάχης, χύνοντας εγκληματικά το αίμα των δικών τους λαών και των άλλων λαών που έχουν υπό την εξουσία τους. Οι ιμπεριαλιστές δεν θα συμφωνήσουν εθελοντικά στο σταμάτημα του πολέμου, δεν θα παραιτηθούν από τα σχέδιά τους να τον επεκτείνουν και να τον μετατρέψουν σε ένα παγκόσμιο μακελειό όσο η εργατική τάξη και οι λαοί των χωρών τους δεν βάλουν ένα τέλος στη τερατώδη αχρειότητά τους.

Αυτό είναι το πρώτο συμπέρασμα που οι εργαζόμενοι λαοί των καπιταλιστικών χωρών πρέπει να βγάλουν σήμερα.

ΙΙ

Καθήκον σπουδαιότατου μεγέθους και υψίστης βαρύτητας πέφτει πολύ στο διεθνές προλεταριάτο. Είναι η παρεμπόδιση διάδοσης του πολέμου σε άλλες χώρες, η αντίσταση στην μετατροπή του σε παγκόσμιο σφαγείο και η εναντίωση στα εγκληματικά σχέδια της αστικής τάξης, η απελευθέρωση των λαών από την άβυσσο του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Η εργατική τάξη είναι η μόνη διεθνής τάξη, τάξη που είναι στέρεα ενωμένη με την κοινότητα των συμφερόντων όλων των διαφορετικών εθνικών ομάδων και που δεν ενδιαφέρεται για την κατάληψη αποικιών ούτε για την καταπίεση εθνικοτήτων ούτε για την παγκόσμια κυριαρχία.

Η εργατική τάξη είναι η πιο προοδευτική τάξη στην κοινωνία, που αποστολή της είναι να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους εργαζόμενους από τον ζυγό του καπιταλισμού που είναι η αιτία των πολέμων. Είναι η μόνη τάξη που είναι ικανή να ενώσει όλα τα τμήματα του εργαζόμενου λαού, σε κάθε χώρα και διεθνώς, σε ένα κοινό μέτωπο ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, να τους ξεσηκώσει να παλέψουν ενάντια στον πόλεμο και να οργανώσει και να μπει επικεφαλής αυτής της πάλης.

Είναι το παγκόσμιο προλεταριάτο ικανό για αυτό το καθήκον; Αναμφίβολα είναι. Είναι αλήθεια ότι λόγω των σαμποτάζ, των δολιοφθορών και προδοσιών της Δεύτερης Διεθνούς μπορούσαν και έπρεπε να γίνουν περισσότερα πριν να μείνουν ανολοκλήρωτα. Σαν αποτέλεσμα, η αστική τάξη μπόρεσε να μπλέξει τα έθνη στον ληστρικό της πόλεμο. Αλλά ο πόλεμος δεν προκαλεί μόνο δυσκολίες στην πάλη της εργατικής τάξης· προξενεί επίσης τεράστιες δυσκολίες στην ίδια την αστική τάξη. Υπονομεύει τα θεμέλια του καπιταλισμού. Δημιουργεί βαθιά δυσαρέσκεια μέσα στις πλατιές μάζες του λαού και κλονίζει την πίστη τους στην αστική τάξη. Ο πόλεμος ξεσηκώνει τμήματα της κοινωνίας που σε καιρό “ειρήνης” απέχουν από την “πολιτική” και των οποίων την παθητικότητα εκμεταλλεύεται η αστική τάξη για να διατηρεί την κυριαρχία της. Οι ευκαιρίες για την εργατική τάξη στην πάλη της αυξάνονται από το γεγονός ότι μπορεί να αντλήσει φρέσκες δυνάμεις από μια ανεξάντλητη πηγή, το λαό, ενώ οι εφεδρείες της αστικής τάξης χρεοκοπούν και θα συνεχίσουν να χρεοκοπούν.

Η δυνατότητα της δύναμης της εργατικής τάξης είναι τεράστια. Αλλά με τη βοήθεια του μηχανισμού της καταπίεσής της και την εξαπάτηση και την βοήθεια των άθλιων Σοσιαλδημοκρατών πρακτόρων της μέσα στο εργατικό κίνημα, εξασθενεί τη δύναμη του προλεταριάτου.

Η αστική τάξη εξαπατάει τις εργαζόμενες μάζες με τον μύθο ότι αυτός είναι “πόλεμος ενάντια στον φασισμό” και με δημαγωγική προπαγάνδα για το ότι οι εργαζόμενοι έχουν συμφέρον από την αποικιακή επεχτατικότητα· εκμεταλλεύεται τις εθνικιστικές προκαταλήψεις των καθυστερημένων τμημάτων του εργαζόμενου λαού και προσπαθεί να τα μολύνει με το μικρόβιο του σωβινισμού. Η αστική τάξη διασπά και διχάζει τους εργαζόμενους και τους υποστηρικτές τους για να καταπνίξει σε αυτούς το αίσθημα της διεθνούς εργατικής αλληλεγγύης με την βοήθεια του μύθου ότι μέσα στο ιμπεριαλιστικό κράτος οι εκμεταλλευόμενοι και οι εκμεταλλευτές έχουν κοινά συμφέροντα. Προσπαθεί σκληρά να φοβίσει τους εργαζόμενους σε κάθε χώρα με την φυσική απροθυμία τους να γίνουν αντικείμενο κατάληψης από κάποιο ξένο ιμπεριαλιστικό κράτος.

Η αστική τάξη χρησιμοποιεί ολόκληρο το σύστημα εξαπάτησης, ψεμάτων και υποκρισίας για να έχει σαν αποτέλεσμα την υπονόμευση της πίστης της εργατικής τάξης στις δικές της δυνάμεις και να εμποδίσει τον αγώνα της ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, την αντίδραση και τον καπιταλισμό.

Άρα αν η εργατική τάξη ενεργοποιήσει τις τεράστιες δυνάμεις που βρίσκονται σε λανθάνουσα κατάσταση στους κόλπους της, το γεγονός αυτό θα είναι μεγίστης σπουδαιότητας για την απελευθέρωση των εργαζομένων μαζών από την επιρροή της αστικής τάξης.

Μόνο μια εργατική τάξη που έχει ξεκάθαρη αντίληψη των δικών της συμφερόντων στον τωρινό πόλεμο, συμφέροντα που ταυτίζονται με τα θεμελιώδη συμφέροντα των λαών και που διεξάγει την δικιά της δραστήρια προλεταριακή πολιτική ανεξάρτητη από εκείνη της αστικής τάξης μπορεί να εμπνεύσει στις μη προλεταριακές εργαζόμενες μάζες την πίστη στις δυνάμεις τους και να τις επιστρατεύσει στην αποφασιστική πάλη ενάντια σε εκείνους που είναι υπεύθυνοι για την φτώχεια τους και τις δυστυχίες τους.

Όσο πιο δυναμικά το προλεταριάτο μπαίνει στον αγώνα ενάντια στη δικιά του αστική τάξη [που συμμετέχει] στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τόσο ποιο έντονα θα κινητοποιήσει την πάλη ενάντια στον πόλεμο μέσα στα προλεταριάτα των κρατών με τα οποία η χώρα του είναι σε πόλεμο. Αυτή είναι η εγγύηση επιτυχίας της ενιαίας διεθνούς πάλης του παγκόσμιου προλεταριάτου ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Η μεγάλη πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού είναι ενάντια στον πόλεμο. Οι εργαζόμενοι δεν τον θέλουν ούτε οι αγρότες ούτε οι εργαζόμενοι της πόλης. “Δεν υπάρχει λαός στον κόσμο που να θέλει τον πόλεμο.” (Στάλιν).

Οι λαοί χρειάζονται ειρήνη, όχι πόλεμο. Το κίνημα για την ειρήνη μεγαλώνει παγκόσμια. Οπουδήποτε υπάρχει ακόμη και η ελάχιστη νόμιμη ευκαιρία βρίσκει έκφραση η πάλη για ειρήνη με συγκεντρώσεις εργαζομένων και συνέδρια, με διαδηλώσεις και ακόμα και με απεργίες· σε χώρες όπου δεν υπάρχουν τέτοιες δυνατότητες το κίνημα εκδηλώνεται με άλλες μορφές (μοίρασμα παράνομης φιλολογίας, γράψιμο συνθημάτων σε τόπους που συχνάζουν εργαζόμενοι, απεργίες “μείωσης παράγωγης”, κλπ).

Στην Μεγάλη Βρετανία, οι οργανώσεις των τοπικών συνδικάτων και του Εργατικού Κόμματος στα μεγάλα κέντρα της εργατικής τάξης – Λονδίνο, Μάντσεστερ, Γλασκόβη, Εδιμβούργο, Σέφιλντ και Μπέρμιγχαμ – δημοσία απαιτούν ειρήνη. Στο πρόσφατο συνέδριο του Συνεταιριστικού Κόμματος το ένα τρίτο των αντιπροσώπων, που εκπροσωπούσαν ένα εκατομμύριο τριακόσιες χιλιάδες μέλη, υποστήριξαν την απόφαση υπέρ της ειρήνης. Ένα συνέδριο που έγινε από την Labour Monthly και εκπροσωπεί 300.000 εργαζόμενους ομόφωνα καταδικάσαν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και κάλεσαν τις μάζες να διεξάγουν έντονη πάλη εναντίον του.

Στις Ενωμένες Πολιτείες, το Συνέδριο Αμερικάνικης Νεολαίας, που έγινε στην Ουάσιγκτον από τις 9 έως τις 12 Φλεβάρη, και που εκπροσωπούσε περίπου πέντε εκατομμύρια νέους άνδρες και γυναίκες που άνηκαν σε οργανώσεις διαφόρων πολιτικών τάσεων, έντονα δήλωσαν την αντίθεση τους στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στην εμπλοκή των Ενωμένων Πολιτειών σε αυτόν. Η πρόσφατη καταδίκη του πολέμου από εκατομμύρια Αμερικάνους σπουδαστές δείχνει ότι ακόμα και οι διανοούμενοι αυτής της ισχυρής καπιταλιστικής χώρας χάνουν την εμπιστοσύνη στον καπιταλισμό που είναι η πηγή των ιμπεριαλιστικών πολέμων.

Μπορεί να ειπωθεί χωρίς υπερβολή ότι δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο όπου η λαχτάρα των μαζών για ειρήνη δεν εκδηλώθηκε με την μια ή την άλλη μορφή. Αυτό το κίνημα είναι ακόμα στα πρώιμα στάδιά του, αλλά αναπόφευκτα θα διαδοθεί και θα διογκωθεί όσο συνεχίζεται ο πόλεμος Αλλά το κίνημα για ειρήνη για να επηρεάσει αποφασιστικά την πορεία των γεγονότων πρέπει να ενωθεί και να καθοδηγείται από την εργατική τάξη.

Στην πάλη του για ειρήνη το παγκόσμιο προλεταριάτο θα βρει υποστήριξη από τις μικρές χώρες που οι λαοί τους δεν θέλουν να είναι μαριονέτες των ιμπεριαλιστών και οι οποίοι δεν θέλουν να εξαναγκάζονται να μπουν στον πόλεμο και να χάσουν την ανεξαρτησία τους.

Οι λαοί των αποικιών και των εξαρτημένων χωρών που παλεύουν ενάντια στον ιμπεριαλισμό είναι οι σύμμαχοι του προλεταριάτου στην πάλη του για ειρήνη. Ο πόλεμος της εθνικής απελευθέρωσης του μεγάλου Κινέζικου λαού ενάντια στον Γιαπωνέζικο ιμπεριαλισμό δεν είναι μόνο υπεράσπιση της ακεραιότητας και ανεξαρτησίας της Κίνας, άλλα είναι επίσης τεράστια βοήθεια στους λαούς της Ευρώπης στον αγώνα τους ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Επίσης μεγάλη βοήθεια στο διεθνές προλεταριάτο είναι το κίνημα των μαζών της Ινδίας που έχουν εμπλακεί σε πόλεμο ενάντια στον Βρετανικό ιμπεριαλισμό, για την κατάργηση του Βρετανικού καθεστώτος και για την ανεξαρτησία της χώρας τους. Παρατηρούμε αυξανόμενη τάση για απεργίες, απλώνεται το σπουδαστικό κίνημα, η καμπάνια για την “ανυπακοή των πολιτών” δυναμώνει· η απελευθερωτική πάλη στην Ινδία παίρνει όλο και πιο αποφασιστικές μορφές. Η κινητοποίηση αντίστασης του Μεξικάνικου λαού στις απαιτήσεις του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, το κίνημα αλληλεγγύης σε αυτές τις κινητοποιήσεις στην Χιλή, στην Κούβα και στην Αργεντινή και η διογκούμενη πάλη των μαζών στις χώρες της Λατινικής Αμερικής ενάντια στην ιμπεριαλιστική υποτέλεια πάει χέρι – χέρι με το κίνημα για ειρήνη στις Ενωμένες Πολιτείες και άρα προσφέρουν μη αμελητέα βοήθεια στο διεθνές προλεταριάτο στην πάλη του ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Αλλά η πιο μεγάλη και αποφασιστική δύναμη, το πιο ισχυρό προπύργιο της πάλης του παγκόσμιου προλεταριάτου για την υπόθεση της ειρήνης είναι η μεγάλη Χώρα του Σοσιαλισμού. Μέσα σε αυτόν τον μανιασμένο κυκεώνα βίας, μέσα σε αυτό το όργιο των φλογερών ιμπεριαλιστικών ορέξεων, μέσα σε αυτήν βάρβαρη υποκίνηση έθνους εναντίον έθνους από την αστική τάξη η ΕΣΣΔ μόνο εφαρμόζει μια ακλόνητη και συνεπή πολιτική ειρήνης που εναρμονίζεται με τα συμφέροντα των εργαζόμενων λαών όλων των χωρών.

Η Σοβιετική Ένωση έκανε ότι μπορούσε να εμποδίσει των τωρινό πόλεμο. Με το σύμφωνό της με την Γερμανία σήκωσε φράγμα στην εξάπλωση του πολέμου στην Ανατολική Ευρώπη. Απέσπασε δεκατρία εκατομμύρια κάτοικους της Δυτικής Ουκρανίας και τις Δυτικής Λευκορωσίας από τα νύχια του πολέμου. Εμπόδισε την μετατροπή των Βαλτικών χωρών σε πολεμική βάση. Η νίκη του γενναίου Κόκκινου Στρατού επί των Φιλανδών Λευκο-Φρουρών εξάλειψε την εστία πολέμου δίπλα στα σύνορά της και κλείνοντας ειρήνη με την Φινλανδία ματαίωσε τα σχέδια των Βρετανών και Γάλλων πολεμοκάπηλων και δυνάμωσε και υποστήριξε την αντίσταση αριθμού μικρών χωρών να συρθούν στον πόλεμο. Με την ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική της, την πολιτική του σοσιαλιστικού κράτους, που δεν ενδιαφέρεται για αποικίες ούτε για προσαρτήσεις ούτε για ιμπεριαλιστικούς πολέμους, ενίσχυσε την ασφάλεια των συνόρων της και εγγυήθηκε τα οφέλη της ειρήνης στον λαό της.

Η ιστορική αποστολή του διεθνούς προλεταριάτου στην πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο επιβάλλει:

Πρώτο, ενότητα των αγωνιζομένων δυνάμεων της εργατικής τάξης μέσα στη χώρα·

Δεύτερο, ένα πραγματικό λαϊκό μέτωπο του εργαζόμενου λαού, με επικεφαλής την εργατικοί τάξη·

Τρίτο, ενιαία δράση του προλεταριάτου διεθνώς και την δικιά του ανεξάρτητη, μοναδική διεθνιστική πολιτική στην πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο·

Τέταρτο, συνδυασμό της πάλης του εργαζόμενου λαού στις καπιταλιστικές χώρες με το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα στις αποικίες και εξαρτημένες χώρες

Πέμπτο, την ανασύνταξη του εργαζόμενου λαού γύρω από την μεγάλη Χώρα του Σοσιαλισμού, την μόνη χώρα που υπερασπίζει την υπόθεση της ειρήνης ανάμεσα στα έθνη και που υπερασπίζεται τα ζωτικά συμφέροντα του εργαζόμενου λαού σε όλο το κόσμο.

Τέτοιο ενιαίο μέτωπο της εργατικής τάξης, τέτοιο πλατύ μέτωπο του εργαζόμενου λαού μπορεί να δημιουργηθεί μόνο με την ακούραστη πάλη ενάντια στους προδοτικούς εχθρούς της εργατικής τάξης και του σοσιαλισμού – τις Σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες.

Αυτό είναι το δεύτερο συμπέρασμα που πρέπει να βγάλει σήμερα ο εργαζόμενος λαός

ΙΙΙ

Το κύριο εμπόδιο που αποτρέπει την εργατική τάξη να εκπληρώσει τον ρόλο της ως ηγέτης και οργανωτής της πάλης των εργαζόμενων μαζών ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο είναι η Σοσιαλ-Δημοκρατία.

Οι Blums, Jouhaux, Attlees και Citrines μοιράζονται με την αστική τάξη την άμεση ευθύνη του τωρινού ιμπεριαλιστικού πολέμου. Με όλη την προδοτική τους πολίτικη πριν τον πόλεμο, τα Σοσιαλ-Δημοκρατικά κόμματα, βοήθησαν να στρωθεί ο δρόμος για τον πόλεμο και η επιτάχυνσή του. Ακόμα και σε χώρες όπως η Γαλλία όπου, κάτω από την πίεση των μαζών, ενώθηκαν στο ενιαίο μέτωπο με τους Κομμουνιστές, οι ηγέτες τους, πίσω από τις πλάτες των μαζών, κουβέντιαζαν με την αστική τάξη τρόπους και μέσα για να βάλουν τέλος στο “πείραμα” όσο το δυνατόν συντομότερα, να χαλιναγωγήσουν την εργατική τάξη και να εφαρμόσουν τα ιμπεριαλιστικά σχεδία της αστικής τους τάξης με πιο αποτελεσματικό τρόπο.

Όταν ο πόλεμος ξέσπασε οι Σοσιαλδημοκράτες έπαιξαν τον ρόλο του πιο πολεμοχαρούς και σοβινιστικού κόμματος της ιμπεριαλιστικής τάξης. Χωρίς την δραστήρια υποστήριξη των Σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων και των ρεφορμιστικών συνδικάτων, η αστική τάξη της Αγγλίας και της Γαλλίας δεν θα μπορούσαν να διεξάγουν αυτόν τον πόλεμο.

Όπως γνωρίζουμε, το προλεταριάτο της Μεγάλης Βρετανίας αποτελεί πάνω από το 70 τα εκατό του πληθυσμού. Εάν η πλειοψηφία των Βρετανών εργαζομένων δεν είχε δεθεί χειροπόδαρα από το Εργατικό Κόμμα και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, εάν δεν ήταν πολιτικά και οργανωτικά κάτω από την επιρροή των πρακτόρων του Βρετανικού ιμπεριαλισμού, η Βρετανική αστική τάξη δεν θα κήρυσσε πόλεμο ή, έχοντάς τον κηρύξει, θα τον διεξήγαγε για μια εβδομάδα. Εάν οι Blums και Jouhaux στην Γαλλία δεν αποδιοργάνωναν το κίνημα του Λαϊκού Μετώπου, δεν είχαν προδώσει το πρόγραμμά του και δεν παρέδιδαν την Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας στα χέρια της αστυνομίας, των εργοδοτών και της κυβέρνησης, η Γαλλική αστική τάξη δε θα τολμούσε να ξεκινήσει αυτόν τον αντιδραστικό πόλεμο, αυτό τον πόλεμο ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα.

Οι ηγέτες των Σοσιαλδημοκρατικών και ρεφορμιστικών συνδικάτων πάντα κρατούσαν την ίδια στάση όπως τα αφεντικά τους, οι ιμπεριαλιστές· με δουλικό ζήλο υπερασπίζουν τους στόχους των αφεντικών τους στον πόλεμο, κρύβοντας την αρπακτικότητα αυτών των στόχων με το φαρισαϊκό ψέμα ότι αυτοί οι στόχοι είναι δίκαιοι στόχοι. Αυτοί οι αχρείοι Σοσιαλδημοκράτες λακέδες του ιμπεριαλισμού είναι υπέρ του “πολέμου με νικηφόρο τέλος”. Κυνικά δηλώνουν ότι σκοπεύουν στην ασφάλεια της Ευρώπης και όλου του κόσμου σε μια “νέα τάξη και νέες σχέσεις ανάμεσα στα έθνη και τα κράτη.” Αλλά έχουν στο μυαλό τους αυτή την “νέα τάξη” σαν τίποτα άλλο παρά ολοκληρωτική υπεροχή του Βρετανικού και Γαλλικού ιμπεριαλισμού σε όλο το κόσμο.

Ένα τμήμα των Γάλλων σοσιαλιστών δεν ζητούν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από την επιστροφή στην Ειρήνη της Βεστφαλίας του 1648, δηλαδή, την εποχή που η Γερμανία ήταν διαιρεμένη σε δωδεκάδες πριγκιπάτα. Οι Blums και Attles χωρίς ντροπή ζητούν όπως οι μικρές ουδέτερες χώρες να μπουν αμέσως στο πόλεμο στο πλευρό του Αγγλο-Γαλλικού συνασπισμού. Κούτσα – κούτσα πίσω από τους Blums και Attles ακολουθούν οι Hoeglunds και Tranmaels που μπήκαν ψυχή και σώμα στην υπηρεσία του Βρετανικού ιμπεριαλισμοί. Ο πόλεμος που είναι ήδη σε εξέλιξη δεν είναι αρκετός για αυτή την συμμορία. Καλούν για μια σταυροφορία ενάντια στην μεγάλη Χώρα του Σοσιαλισμού.

Οι Χίλφερντινγκς και Στάμπφερς έγιναν πράκτορες τον Βρετανών και Γάλλων πολεμοκάπηλων και ποντάρουν στην νίκη των Συμμάχων, ελπίζοντας ακόμα μια φορά να βγουν στα μετόπισθεν του Γερμανικού προλεταριάτου με την βοήθεια των Βρετανικών και Γαλλικών ξιφολογχών. Οι Ισπανοί Πριέτος και Καμπαλέρος προσπαθούν να κάνουν την καρδιά του Αγγλο-Γαλλικού συνασπισμού με σκοπό την εξασφάλιση της παλινόρθωσης στην Ισπανία μιας “φιλελεύθερης μοναρχίας,” που θα προσβλέπει στην εύνοια των Βρετανών ιμπεριαλιστών.

Οι Σοσιαλ-Δημοκράτες θεωρητικοί προσπαθούν να ξεπεράσουν τους αστούς ιδεολόγους δηλώνοντας ότι “καμιά αντίθεση δεν μπορεί να υπάρχει πια ανάμεσα στην εργατική τάξη και τις άλλες τάξεις της χώρας,” ότι “ολόκληρη η θεωρία της ταξικής πάλης πρέπει να αναθεωρηθεί,” ότι ο καπιταλισμός δεν είναι υπεύθυνος για τον τωρινό πόλεμο και ότι γενικά “δεν υπάρχει σχέση μεταξύ του καπιταλισμού και του πολέμου.”

Επιπλέον υπερασπιζόντας και προπαγανδίζοντας τους ιμπεριαλιστικούς σκοπούς του πολέμου, οι Σοσιαλδημοκρατικές και ρεφορμιστικές συνδικαλιστικές ηγεσίες φέρουν και την άμεση ευθύνη για την καπιταλιστική επίθεση στο επίπεδο ζωής των εργαζομένων, για το κόστος του πολέμου που φορτώθηκε στις πλάτες του εργαζόμενου λαού, για τα όργιο της αντιδραστικής και στρατιωτικής και αστυνομικής τρομοκρατίας. Με ολόκληρη την εγκληματική πολιτική τους παλεύουν να εμποδίσουν την εργατική τάξη από το αντισταθεί, να συγκρατήσουν τους εργαζόμενους από την αποφασιστική δράση και να εμποδίσουν την ένωση των δυνάμεών τους, κατά συνέπεια διευκολύνουν την επίθεση του κεφαλαίου και της αντίδρασης και αναζωπυρώνουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Δεν αποτελεί έκπληξη ότι αυτή η πολιτική την προδοτικών ηγεσιών, ξεσηκώνοντας αγανάκτηση στις γραμμές των Σοσιαλδημοκρατών εργαζομένων, προκαλεί διάσπαση μέσα στα Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα και χειροτερεύει την κρίση της Σοσιαλδημοκρατίας. Διογκώνεται η αντιπολίτευση σε αυτή την εγκληματική πολιτική στο Βρετανικό Εργατικό Κόμμα, στο Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, στο Βελγικό Εργατικό Κόμμα, στο Σουηδικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα και σε Σοσιαλδημοκρατικά Κόμματα αριθμού άλλων χωρών. Το χάσμα ανάμεσα στη Σοσιαλδημοκρατική ηγεσία και στα απλά μέλη, ανάμεσα στην ομάδα των προδοτών και των έντιμων, δραστήριων εργαζομένων, μεγαλώνει όλο και πιο πολύ. Αλλά όσο οι μάζες εγκαταλείπουν τα Σοσιαλδημοκρατικά Κόμματα, τόσο πιο άγρια θα γίνει η οργή των Σοσιαλδημοκρατών ηγετών που τρέφονται από τα τραπέζια της αστικής τάξης.

Ο τωρινός πόλεμος έριξε ακόμα περισσότερο φως στην μετατροπή της Σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας σε όργανο καταστολής της εργατικής τάξης, φανέρωσε ακόμα πιο καθαρά τα συμφέροντά τους στην διατήρηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και στην καταλήστεψη των αποικιακών εθνών.

Πάντοτε πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας αυτό που είπε ο Σύντροφος Στάλιν:

“Η τωρινή Σοσιαλδημοκρατία είναι το ιδεολογικό στήριγμα του καπιταλισμού. Ο Λένιν είχε απόλυτο δίκιο όταν είπε ότι οι σημερινοί Σοσιαλδημοκράτες πολιτικοί είναι οι 'πραγματικοί πράκτορες της αστικής τάξης στο εργατικό κίνημα, είναι οι υπολοχαγοί της δουλειάς της καπιταλιστικής τάξης,' ότι στον 'εμφύλιο πόλεμο μεταξύ του προλεταριάτου και της αστικής τάξης' αυτοί αναπόφευκτα θα συνταχθούν 'με την πλευρά του λαού των Βερσαλιών ενάντια στους Κομμουνάρους.' Είναι αδύνατον να εξαλείψεις τον καπιταλισμό χωρίς να εξαλείψεις την Σοσιαλδημοκρατία στο εργατικό κίνημα. “ (Ι.Β. Στάλιν, “Ο Διεθνής Χαρακτήρας της Οκτωβριανής Επανάστασης,” στο Η Οκτωβριανή Επανάσταση, σελ. 164, Διεθνείς Εκδόσεις, Νέα Υόρκη.)

Ουσιαστική προϋπόθεση για την επιτυχία της πάλης του εργαζόμενου λαού ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την καπιταλιστική αντίδραση είναι να ανοίξουν τα μάτια των μαζών για το προδοτικό ρόλο της Σοσιαλδημοκρατίας, να ξεσηκώσουν την οργή και αγανάκτηση των μαζών εναντίον της, να διεξάγουν ακούραστο αγώνα ενάντια στον Σοσιαλδημοκρατισμό. Οπότε η εξάλειψη του Σοσιαλδημοκρατισμού από τις γραμμές του κινήματος της εργατικής τάξης είναι το καθήκον όχι μόνο της Κομμουνιστικής εμπροσθοφυλακής αλλά όλων των τίμιων μελών του κινήματος της εργατικής τάξης και ολόκληρης της εργατικής τάξης.

Αυτό είναι το τρίτο συμπέρασμα το οποίο πρέπει να βγάλουν σήμερα οι εργαζόμενοι.

IV

Στη μέση του ιμπεριαλιστικού πολέμου και μέσα στους μεγάλους κλυδωνισμούς στους οποίους είναι βυθισμένος ο καπιταλισμός, ο ρόλος και η σημασία των Κομμουνιστικών Κομμάτων αυξάνει πάρα πολύ. Οι Κομμουνιστές είναι οι μόνοι που δείχνουν στις μάζες τον δρόμο εξόδου από την κόλαση φωτιάς του ιμπεριαλιστικού πολέμου, τον δρόμο σωτηρίας από την αντίδραση, την πείνα και την ανέχεια. Η αστική τάξη φοβάται τους Κομμουνιστές, επειδή με τους Κομμουνιστές επικεφαλής της εργατικής τάξης και την εργατική τάξη επικεφαλής του λαού αντιπροσωπεύουν μια πολύ μεγάλη δύναμη ανατροπής των σχεδίων της.

Σε τι συνίσταται η δύναμη των Κομμουνιστών; Στο γεγονός ότι γνωρίζουν τι θέλουν και αυτό που θέλουν αντανακλά τα συμφέροντα εκατομμυρίων εργαζόμενων. Συνίσταται επιπλέον στο γεγονός ότι ο δρόμος της σωτηρίας που αυτοί δείχνουν στις μάζες δεν είναι προϊόν φαντασίας, ούτε μια υποκειμενική ευχή, αλλά βασίζεται στην μεγάλη ιστορική πείρα της εργατικής τάξης, που ήδη νίκησε στο ένα έκτο της υδρογείου.

Η δύναμη των Κομμουνιστών βρίσκεται στο γεγονός ότι αυτοί ήταν, είναι και πάντα θα είναι το μόνο Κόμμα που υπερασπίστηκε σε κάθε στάδιο του αγώνα με συνεπεία και αυτοθυσία τα άμεσα αιτήματα και τους τελικούς σκοπούς της εργατικής τάξης. Η δύναμη των Κομμουνιστών βρίσκεται στο γεγονός ότι οι μεγάλοι τους δάσκαλο, Λένιν και Στάλιν, πρόβλεψαν με τα μάτια της μεγαλοφυΐας τους ποιος ήταν ο στόχος της αστικής τάξης και προειδοποίησαν τις μάζες ότι έκανε δεν το έκανε για την δημοκρατία άλλα για το χειρότερο είδος αντίδρασης· όχι για υψηλότερο επίπεδο διαβίωσης για τις μάζες, αλλά για μια τερατώδη εντατικοποίηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης· όχι για την ειρήνη ανάμεσα στα έθνη αλλά για νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Η δύναμη των Κομμουνιστών βρίσκεται στο γεγονός ότι οι μάζες πείθονται όλο και περισσότερο από την δικιά τους πείρα για την αλήθεια των μεγάλων διδαγμάτων του Λενινισμού. Η δύναμη των Κομμουνιστών βρίσκεται στο γεγονός ότι είναι τα Κόμματα της Εργατικής Τάξης, που βγήκαν από τις γραμμές του λαού και που παραμένουν πραγματικά δίπλα στο λαό τις ώρες της τρομερότατης δυστυχίας του. Όλες οι ενέργειες των Κομμουνιστών αποδεικνύουν στις μάζες ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι κόμμα με ενιαία θέληση, κόμμα ενωμένο στη πράξη, κόμμα αφοσιωμένο στις αρχές που τα λογία του και οι πράξεις του δεν διαφέρουν.

Και αυτά τα χαρακτηριστικά των Κομμουνιστών εκδηλώνονται ιδιαίτερα στον τωρινό πόλεμο. Σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές στην ζωή των εθνών, τα Κομμουνιστικά κόμματα βγήκαν από τη δοκιμασία με εξαιρετικά μεγάλη επιτυχία. Αυτά μόνα τους σήκωσαν θαρραλέα ψηλά την σημαία της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, άντεξαν την περίοδο της τεχνητής έξαψης του σοβινισμού, ακούραστα ξεσκέπασαν το αστικό ψέμα της εθνικής ενότητας και κατήγγειλαν τον μύθο ότι αυτός ήταν “πόλεμος ενάντια στον φασισμό.” Σήμερα δεν βρίσκονται πια μόνοι τους. Γίνονται ολο και περισσότερο η φωνή των πλατιών μαζών του εργαζόμενου λαού. Η θαρραλέα στάση των Γάλλων Κομμουνιστών Μελών του Κοινοβουλίου μπροστά στο στρατιωτικό δικαστήριο ήταν η συμπυκνωμένη έκφραση των σκέψεων, συναισθημάτων και προσδοκιών του εργαζόμενου λαού όχι μόνο της Γαλλίας αλλά και των άλλων χωρών επίσης. Παρά την αγριότητα της αντίδρασης τα συνθήματα των Κομμουνιστών βρίσκουν όλο και πλατύτερη απήχηση μέσα στους εργάτες, τους αγρότες και άλλα τμήματα του εργαζόμενου λάου. Αυτά τα συνθήματα διεισδύουν στις γραμμές τους εργαζόμενου λαού της Αγγλίας, όπου η αντίθεση στην πολιτική της πολιτικής εκεχειρίας και στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, σταθερά μεγαλώνει. Η θαρραλέα πάλη των Αμερικάνων Κομουνιστών να εμποδίσουν τις Ενωμένες Πολιτείες να μπουν στον πόλεμο έχει την δραστήρια και όλο και διογκούμενη συμπάθεια μέσα στις C.I.O. ενώσεις και στις γραμμές της αντιδραστικά καθοδηγούμενης Αμερικάνικης Ομοσπονδίας Εργασίας. Σε χώρες όπου οι αστική τάξη εγκαθίδρυσε τρομοκρατικό καθεστώς πριν από τον σημερινό πόλεμο, όπου μπορούσε να καταφέρει βαριά χτυπήματα στα Κομμουνιστικά Κόμματα και όπου τα τελευταία μόλις τώρα αρχίζουν να συνέρχονται από αυτά τα χτυπήματα, οι Κομμουνιστές, άσχετα από την οργανωτική αδυναμία των Κομμάτων τους, κρατούν ψηλά την σημαία του προλεταριακού διεθνισμού.

Αλλά οι Κομμουνιστές δεν εκφράζουν μόνο τις προσδοκίες των μαζών. Τα Κομμουνιστικά Κόμματα γίνονται όλο και περισσότερο τα οργανωτικά κέντρα το κινήματος. Οι Κομμουνιστές γνωρίζουν ότι τα καθήκοντά τους δεν είναι μόνο να διαφωτίσουν τις μάζες αλλά και να τις οργανώσουν για αγώνα, να αποσπάσουν τις μαζικές οργανώσεις από την επιρροή των πρακτόρων της αστικής τάξης και να ματαιώσουν την πολιτική τους της ταξικής συνεργασίας με τους καπιταλίστες, να αγωνιστούν ακούραστα για καλύτερες συνθήκες για τον εργαζόμενο λαό και για την μεταφορά των βαρών του πολέμου στην αστική τάξη και να υπερασπίσουν κάθε ίντσα των δικαιωμάτων και των ελευθεριών του εργαζόμενου λαού.

Ο πόλεμος δημιούργησε εντελώς νέες και αμέτρητα μεγαλύτερες δυσκολίες στην πάλη των Κομμουνιστικών Κομμάτων. Αλλά οι Κομμουνιστές μόνο ατσαλώνονται από τις δυσκολίες. Οι γραμμές των Κομμουνιστικών Κομμάτων έγιναν πιο στέρεα ενωμένες. Μετά από κάποιο δισταγμό με το ξέσπασμα του πολέμου, τα Κόμματα γρήγορα κατάφεραν να βρουν τον σωστό δρόμο. Ξεχωριστά διεφθαρμένα στοιχειά διαγράφτηκαν. Αριθμός Κομμουνιστικών Κομμάτων τα οποία ανδρώθηκαν σε συνθήκες νομιμότητας οδηγήθηκαν τους πρώτους μήνες του πολέμου ολοκληρωτικά ή μερικά στην παρανομία. Αλλά τα Κομμουνιστικά Κόμματα διόρθωσαν την δουλειά τους στην πράξη μέσα στα πυρά του εχθρού και προσαρμόστηκαν στις νέες συνθήκες. Τα ευνοϊκά αποτελέσματα που πραγματοποίησαν τα Κομμουνιστικά Κόμματα σε σχέση με αυτό δεν είναι ίδια σε όλες τις χώρες. Είναι πιο σημαντικά όπου τα Κομμουνιστικά Κόμματα έχουν τους δυνατότερους δεσμούς με τις μάζες, όπου οι ηγέτες τους υπέστησαν τα λιγότερα από τις αυταπάτες της νομιμότητας και επωφελήθηκαν περισσότερο από την πείρα του κινήματος της επαναστατικής εργατικής τάξης σε άλλες χώρες.

Οι Κομμουνιστές δεν χάνουν από τα μάτια τους το γεγονός ότι όσο συνεχίζεται ο πόλεμος η αστική τάξη θα γίνει όλο και πιο βάρβαρη στα μέτρα εναντίον τους, ότι επιπλέον της άμεσης βίας και της κακεντρεχούς συκοφαντίας, θα καταφύγει σε κάθε είδους εκβιασμό και προβοκάτσια. Θα κάνει ότι περνά από το χέρι της να τσακίσει την Κομμουνιστική εμπροσθοφυλακή και να την απομονώσει από τις πλατιές μάζες του εργαζόμενου λαού και κατά συνέπεια να επιβραδύνει το κίνημα ενάντια στον πόλεμο και τον καπιταλισμό. Στην πάλη ενάντια σε αυτήν την αντιδραστική επίθεση τα Κομμουνιστικά Κόμματα θα βρουν υποστήριξη στις γραμμές της εργατικής τάξης και άλλων εργαζόμενων τάξεων που κάθε μέρα του πολέμου δείχνει ότι οι Κομμουνιστές δεν ενδιαφέρονται για τίποτα άλλο παρά να υπηρετήσουν της υπόθεσης του προλεταριάτου και του λαού. Και οι μάζες θα συνειδητοποιήσουν όλο και περισσότερο ότι είναι υπέρ των ζωτικών τους συμφερόντων η υπεράσπιση και υποστήριξη των Κομμουνιστών. Η υπεράσπιση των Κομμουνιστικών Κομμάτων από τα χτυπήματα της αντίδρασης είναι πρωταρχικής σημασίας για την αυτοάμυνα της εργατικής τάξης και όλου του λαού.

Χιλιάδες γενναίων αγωνιστών βγαίνουν τώρα από τις γραμμές του προλεταριάτου και όλων των τομέων του εργαζόμενου λάου. Νέες και θαρραλέες δυνάμεις εμφανίζονται. Νέες ενισχύσεις έρχονται εθελοντικά από τις τάξεις της εργαζόμενης νεολαίας και των γυναικών. Καμιά δίωξη από την αστική τάξη δεν θα φοβίσει αυτούς τους αγωνιστές. Η αξία τους είναι ανεκτίμητη. Μια από τις ουσιαστικότατες προϋποθέσεις για την εκπλήρωση από τα Κομμουνιστικά Κόμματα του ρόλου τους ως εμπροσθοφυλακή στην πάλη για την όσο το δυνατόν συντομότερη παύση του ιμπεριαλιστικού μακελειού είναι το τράβηγμα αυτών των ανθρώπων στις τάξεις των Κομμουνιστικών Κομμάτων, το δυνάμωμα και η παγίωση των δεσμών τους με τις μάζες και η διαπαιδαγώγησή τους στο πνεύμα του Μαρξισμού-Λενινισμού.

Η ειρήνη, που θέλουν οι λαοί, θα ήταν πολύ σοβαρό χτύπημα στον ιμπεριαλισμό και σημάδι νίκης της εργατικής τάξης επί της αστικής τάξης. Αλλά αυτοί η ειρήνη μπορεί μόνο να κερδηθεί από την πάλη των μαζών. Η νίκη, μας διδάσκει ο Σύντροφος Στάλιν, ποτέ δεν έρχεται μόνη της – πρέπει να κερδηθεί. Και για να την κερδίσουμε, σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, η εργατική τάξη χρειάζεται ισχυρά και μαχητικά Κομμουνιστικά Κόμματα, δεμένα με τις μάζες με χιλιάδες νήματα, Κόμματα εφοδιασμένα με προοδευτική επαναστατική θεωρία, Κόμματα ικανά να μαθαίνουν, με τον τρόπο των Μπολσεβίκων, από την πείρα του μεγάλου Κόμματος του Λένιν και του Στάλιν πως να αγωνίζονται και να νικούν. Τέτοια Κόμματα σφυρηλατούνται μέσα σε σφοδρές μάχες του εργαζόμενου λαού ενάντια στον ταξικό τους εχθρό. Μόνο όταν έχει επικεφαλής τέτοια Κόμματα θα βγει νικητής ο εργαζόμενος λαός.

Αυτό είναι το πιο σημαντικό συμπέρασμα που πρέπει να βγάλει σήμερα ο εργαζόμενος λαός στις καπιταλιστικές χώρες.

1 Μαΐου, 1940

“Η ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗΣ”, Νο. 6, 1940, σελ. 347-360