Η ΑΡΧΙΑΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΠΗΣ ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΜΟ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΜΑΣ.

Η ΑΡΧΙΑΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΠΗΣ ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ
ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΜΟ
ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΜΑΣ.

Τελική ομιλία στην 21η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΕΑ, 20 Δεκέμβρη 1960.

(Σημείωση: Σ' αυτή την Ολομέλεια ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζια παρουσίασε την έκθεση «Για την Σύνοδο των Αντιπροσωπειών των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων που έγινε τον Νοέμβρη του 1960 στην Μόσχα». Η Ολομέλεια ενέκρινε πλέρια και ομόφωνα την δράση της αντιπροσωπείας της ΚΕ του ΚΕΑ σε αυτήν την σύνοδο.)

Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος, αφού η συμβολή των συντρόφων στην Ολομέλεια για αυτό το σημαντικό ζήτημα, τόσο αποφασιστική για την υπεράσπιση του Μαρξισμού-Λενινισμού και την γραμμή του Κόμματος μας, ήταν στον κατάλληλο επίπεδο και συμπλήρωσαν πολύ σωστά την έκθεση που παρουσιάστηκε στην Ολομέλεια από την μεριά του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής.

Πρώτ' απ' όλα θέλω να τονίσω ότι αυτό που κάναμε στη Μόσχα, όπου αποτυπώσαμε την γραμμή του Κόμματός μας, δεν οφείλεται προσωπικά σε μένα ή στην αντιπροσωπεία μας μόνο, αλλά οφείλεται σ' ολόκληρο το Κόμμα μας, και ιδιαίτερα, στην ηγεσία του, την Κεντρική Επιτροπή, η οποία πάντοτε καθοδήγησε το Κόμμα σωστά, πάντοτε ανέλυσε τις καταστάσεις υπό το φως του Μαρξισμού – Λενινισμού, πάντοτε έμεινε πιστή στην ένδοξη θεωρία μας, εφάρμοσε κατά γράμμα όλες τις σωστές αποφάσεις που υιοθέτησε και, παρομοίως, γνώριζε πως να μεταδώσει σωστά αυτές τις αποφάσεις στο Κόμμα και να το εξοπλίσει με δύναμη. Για αυτούς τους λόγους ολόκληρη η γενική γραμμή του Κόμματός μας πραγματοποίησε μεγάλες επιτυχίες. Οπότε, πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι ότι τα εύσημα για αυτό ανήκουν στην Κεντρική Επιτροπή και σε ολόκληρο το ηρωικό μας Κόμμα.

Οι ρεβιζιονιστές μπορεί να νομίζουν και να λένε ότι, αν το Κόμμα μας θα μάθαινε για τη στάση που κράτησε η αντιπροσωπεία μας στην διεθνή σύνοδο στην Μόσχα, δεν θα το ανέχονταν η Κεντρική του Επιτροπή. Αλλά κανένας από εμάς δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία για την ατσάλινη ενότητα που υπάρχει στην ηγεσία μας, για την ατσάλινη ενότητα του Κόμματος γύρω από την Κεντρική Επιτροπή και το Πολιτικό γραφείο. Αυτό αποτελεί την μεγάλη δύναμη του Κόμματός μας, και αυτή η ενότητα έκανε δυνατό για το Κόμμα μας να συνεισφέρει στην υπεράσπιση του Μαρξισμού – Λενινισμού και σε διεθνές επίπεδο επίσης. Ως αναφορά αυτό, φυσικά, δεν κάναμε τίποτα άλλο παρά το καθήκον μας ως Μαρξιστικό Κόμμα, ως διεθνιστές. Με αυτή την σωστή αντίληψη για το καθήκον του, που είναι χαρακτηριστικό του Κόμματός μας, είμαστε πλέρια πεπεισμένοι ότι όλοι μας, σε συμπαγή ενότητα, θα βάλουμε τα δυνατά μας για την σωστή εφαρμογή του Μαρξισμού – Λενινισμού, μέχρι τέλους, αταλάντευτα και σε όλες τις συνθήκες.

Όπως είπαν οι σύντροφοι, είμαστε μπροστά σε μεγάλη και δύσκολη πάλη. Όλοι μας έχουμε επίγνωση της πάλης που μας περιμένει, αλλά δεν φοβόμαστε. Δεν το λέμε αυτό επειδή θέλουμε να δώσουμε θάρρος ο ένας στον άλλον· όλη η ζωή του Κόμματός μας το δείχνει αυτό, ειδικά τα τελευταία γεγονότα, το απόδειξαν. Στην αρχιακή του, συνεπή στάση, υπερασπίζοντας την σωστή του γραμμή, δηλαδή τον Μαρξισμό-Λενινισμό, το Κόμμα μας δεν έδωσε σημασία είτε στις τωρινές δυσκολίες είτε στις μελλοντικές. Άρα, οι δυσκολίες και η πάλη δεν μας φοβίζουν. Αυτό είναι Μαρξιστικό χαρακτηριστικό. Δεν ήμασταν ούτε θα γίνουμε απαισιόδοξοι για το μέλλον. Αντίθετα, θα είμαστε αισιόδοξοι, γιατί πειστήκαμε ότι ο Μαρξισμός θα νικά πάντα τον οπορτουνισμό και τον ρεβιζιονισμό, όπως επίσης και τον ιμπεριαλισμό.

Αλλά γιατί είναι δύσκολη αυτή η πάλη; Επειδή, όταν λέμε ότι είμαστε αντιμέτωποι με τον σύγχρονο ρεβιζιονισμό, δεν σημαίνει μόνο ότι είμαστε αντιμέτωποι με τον Γιουγκοσλάβικο ρεβιζιονισμό, που στην Δήλωση της Μόσχας περιγράφεται ως η ουσία του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, αλλά ότι αντιμετωπίζουμε ακόμα πιο επικίνδυνους ρεβιζιονιστές. Για τα προσχήματα, ο καθένας, ακόμα και οι άλλοι ρεβιζιονιστές, ακόμα και ο Χρουτσόφ και οι συνεταίροι του που είναι τέτοιοι οι ίδιοι, το δεχτήκαν αυτό. Το έκαναν αυτό για να καμουφλαριστούν, επιλέγοντας το μικρότερο από τα δυο κακά. Αλλιώς, θα έδειχναν ύποπτοι και αυτά που προσπαθούσαν να αποκρύψουν θα ξεσκεπάζονταν. Πάλεψαν και θα συνεχίσουν να παλεύουν, καταφεύγοντας επίσης σε όλων των ειδών τα τεχνάσματα για να καμουφλαριστούν.

Αυτοί πρότειναν να μην ειπωθεί τίποτα για τον Γιουγκοσλάβικο ρεβιζιονισμό στην Διακήρυξη και μόνο μετά από πολύωρη πάλη συμφώνησαν να συμπεριληφθεί αυτό το ζήτημα. Αλλά ο ρεβιζιονισμός δεν επικεντρώνεται μόνο στη Γιουγκοσλαβία. Είναι μια επικίνδυνη τάση σε ολόκληρο το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Έγινε επικίνδυνη ιδιαίτερα εξαιτίας των προσπαθειών των οπορτουνιστών να αποκοιμίσουν τους λαούς διαδίδοντας την άποψη ότι ο ρεβιζιονισμός υπάρχει μόνο στην Γιουγκοσλαβία, οπότε, παλεύουν να περιορίσουν τον αγώνα ενάντια στην Γιουγκοσλαβία. Με αυτό τον τρόπο ο διεθνής ρεβιζιονισμός προκαλεί μεγάλη σύγχυση και θα συνεχίζει να το κάνει και στο μέλλον, θα προσπαθεί να κρύψει αυτόν τον σοβαρό κίνδυνο που απειλεί το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και θα συνεχίζει να προκαλεί σύγχυση και να εξαπάτα άλλους λαούς στο μέλλον. Μπροστά σε αυτόν τον κίνδυνο, ένα από τα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα που πρέπει και θα διεξάγει μια αδιάλλακτη και συνεπή πάλη ενάντια στον ρεβιζιονισμό, είναι το Κόμμα μας.

Είναι δεδομένο ότι δεν είμαστε μόνοι σε αυτή την πάλη. Όταν ο Xρουτσώφ είπε στους εκπροσώπους του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας ότι «Θα συμπεριφερθούμε την Αλβανία το ίδιο όπως την Γιουγκοσλαβία», ή ότι, «Οι Αλβανοί μας συμπεριφέρονται ακριβώς όπως τον Τίτο», μπλοφάριζε και δεν μπορούσε να εξαπατήσει κανέναν. Ο Τίτο δεν είναι εχθρός του Χρουτσόφ, αλλά εμείς είμαστε εχθροί του Τίτο. Αλλά, αφού καταδικάστηκαν οι Γιουγκοσλάβοι ρεβιζιονιστές, ενάντια στην επιθυμία του Χρουτσόφ, από το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα ως προδότες και αποστάτες του Μαρξισμού-Λενινισμού, τότε ο Χρουτσόφ και Σία, ενώ δεν τον υπερασπίζουν άμεσα, προσπαθούν να σπιλώσουν τις θέσεις των πραγματικών Μαρξιστών και να βάλουν τους «δογματικούς», στην πραγματικότητα εκείνους που υπερασπίζουν τις αρχές του Μαρξισμού-Λενινισμού, στην ίδια μοίρα με τους ρεβιζιονιστές, με τους οποίους, όπως μας διδάσκει ο Μαρξισμός, μια ωραία μέρα ο Χρουτσόφ και εκείνοι που τον ακολουθούν θα φτάσουν σε πλέρια συμφωνία στο δρόμο που ακολουθούν. Έτσι ο Χρουτσόφ λέει ότι εμείς οι Αλβανοί δεν είμαστε ρεβιζιονιστές αλλά «δογματικοί» και ότι δήθεν παλεύουμε ενάντια στους Σοβιετικούς το ίδιο όπως και ενάντια στους Τιτοϊκούς, δηλαδή, σύμφωνα με αυτόν, αυτός και οι στενοί του φίλοι είναι δήθεν Μαρξιστές, ενώ εμείς αποτελούμε την «αριστερή» πτέρυγα του Μαρξισμού: «Άρα», λέει, «και ο Τίτο από τα δεξιά και οι Αλβανοί από τα αριστερά παλεύουν εναντίον μας, τους Μαρξιστές.» Αλλά, δεν είναι οι ρεβιζιονιστές που είναι οι εχθροί του Χρουτσόφ και όλης της ομάδας του. Η ζωή δείχνει ότι μόνο οι Μαρξιστές είναι οι εχθροί αυτής της ομάδας. Το Πoλιτικό Γραφείο τονίζει ότι, επιδιώκοντας τον ερχομό τους στην εξουσία, ο Χρουτσόφ και η ρεβιζιονιστική του ομάδα επεξεργάστηκαν ένα πλήρες σχέδιο: Πρέπει να αναιρεθεί ο Μαρξισμός-Λενινισμός και όλες εκείνες οι τάσεις και τα πρόσωπα που ξεσκεπάστηκαν, υπέστησαν επίθεση και ηττήθηκαν ως αντι-Μαρξιστές, ή αυτοί που εξαλείφθηκαν από τον Μαρξισμό-Λενινισμό στην πράξη, θα αποκαθιστούνταν· ολόκληρη η πάλη της Σοβιετικής Ένωσης και του ΚΚΣΕ ενάντια στους αποστάτες του Μαρξισμού-Λενινισμού, πάλη που ενσαρκώθηκε στο ΚΚΣΕ(ΜΠ) καθοδηγούμενο από τον Λένιν και τον Στάλιν, θα αναιρούνταν.

Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να γίνει επίθεση και στο Λένιν και στο Στάλιν. Αλλά ήταν αδύνατη η επίθεση ενάντια στον Λένιν· θα ήταν μεγάλη καταστροφή για τους ρεβιζιονιστές, κατά συνέπεια περιορίστηκαν στον Στάλιν και είπαν χίλια και ένα εναντίον του. Σήμερα έγινε ακόμα πιο φανερό ότι αυτοί οι μηχανορράφοι, οι ψεύτες, οι οπορτουνιστές και ρεβιζιονιστές τα κάνουν όλα αυτά ανοιχτά, κληροδοτώντας όλες αυτές τις αισχρότητες στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, οργανώνοντας στα παρασκήνια επαίσχυντες συνωμοσίες μέσα στα αδελφά κόμματα.

Βλέποντας όλες αυτές τις ποταπές μεθόδους που χρησιμοποιούν οι ρεβιζιονιστές, το Κόμμα μας είναι πλέρια πεπεισμένο ότι διατυπωθήκαν τέτοιες τερατώδεις κατηγορίες και συκοφαντίες ενάντια στον Στάλιν για να δυσφημήσουν και αυτόν σαν πρόσωπο και το έργο του ως μεγάλου Μαρξιστή-Λενινιστή. Οι ρεβιζιονιστές, οι καριερίστες, τα μη Μαρξιστικά στοιχεία στην Σοβιετική Ένωση δέχτηκαν αυτές τις επινοήσεις. Δέχτηκαν τις θέσεις του Χρουτσόφ και της ομάδας του ως αναφορά τα «λάθη του Στάλιν», κο.

Το Πολιτικό Γραφείο τονίζει ότι η Σοβιετική ηγεσία με επικεφαλής τον Χρουτσόφ προσπάθησε να αποκαταστήσει την Τιτοϊκή κλίκα και αυτό είναι γεγονός. Δεν πρέπει να ξεγελαστούμε από τις διακυμάνσεις και τα ζιγκ-ζαγκ. Για αυτο δεν μπορούσε να τα αποφύγει αυτά αφού δεν ήταν σε θέση να αλλάξει την κατάσταση σε μια μέρα· υπήρχαν ισχυρές Μαρξιστικές-Λενινιστικές δυνάμεις στο κόμμα που δεν του επέτρεπαν να ακολουθήσει το δρόμο του με την ταχύτητα που ήθελε, οπότε αυτός και η ομάδα του να εφάρμοζαν τα σχέδιά τους αμέσως. Αλλά είναι γεγονός ότι έκανε ότι μπορούσε για να αποκαταστήσει πλέρια όλους τους εχθρούς του Μαρξισμού-Λενινισμού που καταδικάστηκαν μέχρι τότε στην Σοβιετική Ένωση. Έβγαλε στη φόρα κατηγορίες ενάντια στον Στάλιν, όπως αν ναι ή όχι έπρεπε να εκτελεστούν ο Κάμενεφ και ο Ζινόβιεφ, που πρόδωσαν τον Λένιν. Άσχετα από το αν τουφεκίστηκαν ή όχι από τον Στάλιν αυτοί οι προδότες, τουφεκίστηκαν για την προδοσία που διέπραξαν ενάντια στην Σοβιετική Ένωση και τον κομμουνισμό. Τώρα ο Χρουτσόφ ξεφουρνίζει όλα αυτά και προσπαθεί να αποκαταστήσει τέτοιους ανθρώπους. Κατά συνέπεια, για να αποκαταστήσει και τους Γιουγκοσλάβους ρεβιζιονιστές επίσης, έπρεπε να σκαρφιστεί όλων των ειδών τα ψέματα ενάντια στον Στάλιν.

Δεν πρέπει να έχουμε καμιά αυταπάτη ότι θα αλλάξει η γραμμή του Χρουτσόφ και της ομάδας του. Αυτή η γραμμή δεν θα αλλάξει ούτε στο ελάχιστο ως αναφορά την διεθνή πολιτική και την υπεράσπιση του ρεβιζιονισμού. Ο Χρουτσόφ και η ομάδα του πήραν τον ρεβιζιονιστικό δρόμο. Αυτή του η στάση είχε και θα έχει πολύ σοβαρές επιπτώσεις στο διεθνή στίβο.

Αλλά θα φέρει σε πέρας τα σχέδιά του ο Χρουτσόφ και η ομάδα του; Πιστεύουμε πλέρια ότι δεν θα τα καταφέρει. Όμως θα συναντήσουμε μεγάλες δυσκολίες στον δρόμο μας. Πρέπει να έχουμε στον μυαλό μας την πολιτική του και να τον χειριστούμε πολύ προσεκτικά αφού δεν είναι ένας συνηθισμένος ρεβιζιονιστής, αλλά ένας πανούργος σατανάς και επίσης ένας επιδέξιος ακροβάτης. Αν αναλύσουμε προσεκτικά την δράση του από τότε που ήρθε στην εξουσία, θα δούμε ότι κατέλαβε θέσεις κλειδιά παντού, χρησιμοποίησε όλων των ειδών τις μεθόδους για να καμουφλαριστεί, και συνεχίζει να κάνει αυτό το επικίνδυνο έργο. Στην αρχή, μέσω των ταχυδακτυλουργιών του, κατάφερε να δημιουργήσει μια κατάσταση που εμπόδιζε την εμφάνιση οποιασδήποτε αντιπολίτευσης, υιοθέτησε μερικά συνθήματα για την διεθνή πολιτική ζωή και την ανάπτυξη της οικονομίας και τα εξύμνησε παντού με πολύ θόρυβο με σκοπό να προκαλέσει προς στιγμή σύγχυση στους λαούς.

Την ίδια τακτική εφάρμοσε και στην Σοβιετική Ένωση, διακηρύσσοντας ένα είδος αλλαγής, ακόμα και για τον τρόπο ζωής του λαού. Σάλπισε ότι, την εποχή του Στάλιν, η ζωή του εργαζόμενου λαού στην Σοβιετική Ένωση ήταν κόλαση, ενώ τώρα ο Χρουτσόφ έγινε ο «απόστολος νέας ζωής, δημοκρατικής και πλούσιας από την οικονομική πλευρά.» Μέτα έθεσε επίσης το ζήτημα της ειρήνης στον κόσμο, που επρόκειτο να «επιβάλει» στους ιμπεριαλιστές, κλπ.

Αυτή η πολιτική προπαγανδίστηκε με πολύ θόρυβο από την αρχή της καριέρας του, όταν τα μαθήματά του δεν έδωσαν ακόμα το αποτέλεσμά τους. Λόγια ειπώθηκαν πολλά, αλλά δεν βγήκε τίποτα από αυτά. Όλο αυτό έγινε για να προετοιμάσει το έδαφος και να δημιουργήσει ευνοϊκές συνθήκες. Ο Χρουτσόφ συνέχισε να ακολουθεί αυτό το δρόμο.

Αυτός ο δρόμος είχε σοβαρές συνέπειες στη διεθνή πολιτική. Αποκοίμισε τους λαούς μπρος στον ιμπεριαλιστικό κίνδυνο, τον ρεβιζιονιστικό κίνδυνο, και όλες τις άλλες οπορτουνιστικές τάσεις που απειλούν το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.

Με αυτές τις απόψεις του και την οπορτουνιστική και ρεβιζιονιστική του πολιτική, ο Χρουτσόφ ξεσήκωσε και δραστηριοποίησε όλα τα ρεβιζιονιστικά στοιχεία, άρα έγινε πολύ επικίνδυνος. Οι ρεβιζιονιστές που υπήρξαν στο παρελθόν σε άλλες χώρες δεν κάναν αισθητή την παρουσία τους, όχι επειδή φοβόνταν τον Στάλιν, όχι επειδή θα τους τουφέκιζε, στην Βουλγαρία, στην Αλβανία και αλλού, ακόμα και αν το ήθελε ο Στάλιν, ή ήταν πραγματικά όπως τον παρουσιάζει τώρα ο Χρουτσόφ, αυτοί ήταν έξω από την εμβέλειά του· δεν έκαναν αισθητή την παρουσία τους επειδή εκείνη την περίοδο, σε όλα τα κόμματα υπήρχε σωστή Μαρξιστική-Λενινιστική γραμμή, που δεν επέτρεπε να δραστηριοποιηθεί ο ρεβιζιονισμός.

Ο Γιουγκοσλάβικος ρεβιζιονισμός ξεσκεπάστηκε και καταδικάστηκε από το ΚΚΣΕ και τον Στάλιν. Αυτή την γραμμή την ασπάστηκαν όλα τα άλλα κόμματα. Όταν ο Χρουτσόφ και η παρέα του ήρθε στην εξουσία, όλοι οι ρεβιζιονιστές είδαν ότι είχαν ένα πανίσχυρο στήριγμα σε αυτούς, επειδή ήταν άνθρωποι επικεφαλής της Σοβιετικής Ένωσης. Άρα τώρα μπορεί να κατανοηθεί που στη διάρκεια αυτής της περιόδου μέσα σε πολλά Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα που κρατούσαν συνεπή στάση, σήκωσαν το κεφάλι τους άνθρωποι με οπορτουνιστικές και ρεβιζιονιστικές τάσεις και ακόμη κατάφεραν να είναι εκλεγμένοι στην ηγεσία κάποιων κομμάτων.

Για λίγο ο Χρουτσόφ σκέφτηκε ότι θα επέβαλε τη γραμμή του χωρίς αντίσταση, συνεπώς ήταν απερίσκεπτος στην προπαγάνδα των απόψεών του, και στα εσωτερικά οικονομικά και οργανωτικά μέτρα που πάρθηκαν στην Σοβιετική Ένωση και στην διεθνή πολιτική του. Οπότε, στην εφαρμογή της οπορτουνιστικής και ρεβιζιονιστικής του γραμμής, μπορούσε να έλεγε ότι του κατέβαινε στο κεφάλι και να έκανε επαναλαμβανόμενες παραχωρήσεις στον ιμπεριαλισμό. Στα λόγια, μπορεί να απειλείς τους ιμπεριαλιστές όσο θέλεις, άλλα δεν είναι χαζοί, κάνουν καλά τους λογαριασμούς τους, κρίνουν τους άλλους όχι μόνο από τις δηλώσεις τους και τις τακτικές τους, αλλά και από το νόημά τους και την βαρύτητά τους. Οι ιμπεριαλιστές επίσης έχουν την βοήθεια των ρεβιζιονιστών οι οποίοι γνωρίζουν την συγκεκριμένη πραγματικότητα στις χώρες τους.

Είναι γεγονός ότι από τότε που ο Νικίτα Χρουτσόφ και η ομάδα του ήρθαν στην εξουσία, ο ιμπεριαλισμός δεν έκανε καμιά παραχώρηση. Αντίθετα. Εξοπλίστηκε ακόμα πιο πολύ, και προετοιμάζεται για πόλεμο. Έχουμε απόλυτα δίκιο όταν λέμε ότι το στρατόπεδο του σοσιαλισμού και οι δυνάμεις της ειρήνης είναι πολύ πιο ισχυρές από εκείνες του ιμπεριαλισμού. Αλλά αυτές οι δυνάμεις μπορούν να αποδυναμωθούν εάν χαλαρώσουμε την επαγρύπνησή μας, εάν δεν υπερασπίσουμε τον Μαρξισμό-Λενινισμό αποφασιστικά, εάν δεν σταματήσουμε αυτές τις δραστηρίοτητες των ρεβιζιονιστών και δεν ξεσκεπάζουμε ασταμάτητα τον ιμπεριαλισμό και τον ρεβιζιονισμό, εάν δεν διαπαιδαγωγήσουμε τον λαό πολιτικά και δεν τον εξοπλίσουμε έτσι ώστε να είναι πάντα έτοιμος να αντιμετωπίσει κάθε πιθανό κίνδυνο.

Είναι ξεκάθαρο ότι οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν από τον Νικήτα Χρουτσόφ και εκείνοι που τον βοήθησαν είχαν σαν αποτέλεσμα την μείωση της επαγρύπνησης ως προς τον αυτόν κίνδυνο. Άρα, όπως τονίζει η έκθεση του Πολιτικού Γραφείου, ήρθε ο καιρός που δεν μπορούσαμε να περιμένουμε περισσότερο, δεν μπορούσαμε να προχωρήσομε παραπέρα με αυτές τις μεθόδους. Όταν οι Σοβιετικοί ηγέτες λένε, «εσείς αρχίσατε την πολεμική», κλπ, λένε ψέματα, προσπαθώντας να καλύψουν τα ίχνη τους. Το κύριο ζήτημα είναι ότι άρχισαν να ακολουθούν οπορτουνιστική γραμμή, η οποία γινόταν όλο και πιο φανερή μέχρι την στιγμή που πήραν την εξουσία.

Η υπεράσπισή τους αποτελείται μόνο από κατηγορίες ενάντια σε άλλους που είπαν αυτό και εκείνο. Αλλά αυτό δεν ευσταθεί. Είδαμε ότι ακόμα και μέχρι να έρθουν στην εξουσία, ακολουθούσαν ρεβιζιονιστική γραμμή και επιδίωκαν την αποδυνάμωση της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την επαγρύπνηση των λαών και με την βοήθεια του ρεβιζιονισμού πήραν τον έλεγχο του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Τώρα, όμως, είπαμε στοπ! σε όλη αυτή την δουλειά τους. Οπότε, απειλήθηκε όλη η οπορτουνιστική γραμμή, με επικεφαλής τον Χρουτσόφ. Ήθελε να νικήσει την Μαρξιστική-Λενινιστική αντίσταση στις γραμμές του με έναν οπορτουνιστικό τρόπο. Σκέφτηκε ότι αυτή η αντίσταση στην Σοβιετική Ένωση θα συντρίβονταν με την προβολή του ζητήματος του Στάλιν, καταδικάζοντας την «προσωπολατρία» του Στάλιν. Σκέφτηκε, επίσης, ότι, στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, υπήρχαν πολλές διαθέσιμες δυνάμεις για να εξαπολύσουν αποφασιστικό χτύπημα στην Μαρξιστική-Λενινιστική επίθεση ενάντια στην οπορτουνιστική γραμμή. Αυτό έγινε ξεκάθαρα ολοφάνερο στην Σύνοδο στο Βουκουρέστι όπου έγιναν προσπάθειες να καταδικαστεί και εξαλειφθεί η κατάσταση που τους εμπόδιζε, αλλά, όπως γνωρίζουμε, απέτυχαν.

Το Κόμμα μας έπαιξε σημαντικό ρόλο στη Σύνοδο του Βουκουρεστίου. Ήταν το μόνο κόμμα που αντιτάχτηκε σε ότι γίνονταν εκεί. Και από τότε η εχθρότητα εναντίον μας, μέχρι τότε συγκαλυμμένη, εκδηλώθηκε ανοιχτά. Από αυτό μπορούμε να κρίνουμε πόσο σοβαρή και επιζήμια ήταν για αυτούς η στάση του Κόμματός μας.

Πρέπει να πιστεύουμε πλέρια ότι η κατάσταση που ο Χρουτσόφ δημιούργησε σε πολλά κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης, που κατάφερε να τα πάρει με το μέρος του, είναι προσωρινή. Βασίζουμε αυτή την πίστη στην δύναμη του Μαρξισμού-Λενινισμού. Ωστόσο, προς το παρόν, αυτός δημιούργησε αυτή την αρρωστημένη κατάσταση φέρνοντας ανθρώπους με οπορτουνιστικές – ρεβιζιονιστικές απόψεις στην ηγεσία ενός αριθμού κομμάτων με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Σε αυτές τις ευνοϊκές συνθήκες που δημιούργησε για τον εαυτό του, εκτός από το μεγάλο Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας, υπήρξε και ένα μικρό Κόμμα, που συνειδητοποίησε τον κίνδυνο αυτής της γραμμής, και όρθωσε το ανάστημά του για να πει αποφασιστικά: «Στοπ! Δεν είμαι μαζί σας σε αυτό το ζήτημα, δεν υποστηρίζω το δρόμο που ακολουθείτε!». Μέχρι τώρα, για τα συμφέροντα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, και εμείς χρησιμοποιήσαμε τακτικές, αλλά τώρα που ο Xρουτσώφ προσπαθεί να χτυπήσει το υγιές τμήμα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και του επιβάλει να ακολουθήσει την οπορτουνιστική του γραμμή, λέμε σε αυτόν, «Στοπ!». Φυσικά, πρόκειται για μεγάλη απώλεια για αυτούς.
Αλλά η κατάσταση έγινε πιο πολύπλοκη για αυτούς στην Διάσκεψη της Μόσχας. Η Διάσκεψη της Μόσχας δεν κύλησε όπως προέβλεπαν. Η απόδειξη αυτού είναι η Διακήρυξη της Μόσχας, το οποίο είναι ένα κάλο ντοκουμέντο, εγκεκριμένο από όλους. Φυσικά, αν υπήρχε εκεί υγιής κατάσταση, θα έβγαινε από αυτήν την Διάσκεψη πιο φλογερή, πιο μαχητική διακήρυξη. Όμως αυτό το ντοκουμέντο είναι αποδεκτό και πρέπει να κατανοηθεί σωστά, ακριβώς όπως είναι.

Τώρα τίθεται το ερώτημα: Μπορεί να ειπωθεί ότι αυτοί που υπογράψαν τέτοιο ντοκουμέντο θα αλλάξουν; Πρέπει να πούμε στην Κεντρική Επιτροπή ότι αυτοί δεν θα αλλάξουν την γραμμή τους. Αυτό αποδεικνύεται από τα λογία που είπε ο Χρουτσόφ, που αναφερθήκαν στην έκθεση, και που δεν πρέπει να ξεχαστούν. Σε σχέση με την Διακήρυξη είπε ότι «αυτό είναι ντοκουμέντο συμβιβασμών». Για τον Χρουτσόφ αυτό είναι ένας συμβιβασμός, επειδή αυτός εισέρχεται σε άλλη φάση, αλλά και η τακτική μας, επίσης, εισέρχεται τώρα σε άλλη φάση.

Όλα τα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα αγαπούσαν με θέρμη την Σοβιετική Ένωση, το ΚΚΣΕ και την ηγεσία του ΚΚΣΕ, με επικεφαλής τον Στάλιν και είχαν ακλόνητη εμπιστοσύνη σε αυτούς. Αυτή ήταν εμπιστοσύνη που την άξιζαν, σωστή, Μαρξιστική-Λενινιστική εμπιστοσύνη. Όταν ήρθε στην εξουσία η ομάδα του Χρουτσόφ, δεν υπήρχε πια αυτή η θέρμη στις καρδιές των Αλβανών κομμουνιστών και εκείνων άλλων χωρών όπως πριν. Συνεχίσαμε να τρέφουμε τα ίδια αισθήματα αγάπης και εμπιστοσύνης όπως πριν για την Σοβιετική Ένωση και το ΚΚΣΕ, με τη διάφορα ότι, στηριζόμενοι στα γεγονότα που συνέβησαν, είπαμε ότι έγινε αδικία στο ΚΚΣΕ, ότι η γραμμή διαστρεβλώθηκε εκεί. Στην αρχή υπήρξε αριθμός ασαφών ζητημάτων, αλλά αργότερα έγιναν συγκεκριμένα.

Ακόμα σε αυτή την φάση, διατηρήσαμε την αγάπη μας για την Σοβιετική Ένωση, αλλά σε αυτό το διάστημα είδαμε και καταλάβαμε ότι η ηγεσία του ΚΚΣΕ κινούνταν προς τα δεξιά, προς την οπορτουνιστική, ρεβιζιονιστική κατεύθυνση. Υπό αυτές τις συνθήκες, υιοθετήσαμε την τακτική της σιωπής δημοσία, ιδιαίτερα μπροστά στην παγκόσμια κοινή γνώμη. Αυτή ήταν μια σωστή τακτική της ηγεσίας μας, που δεν την υιοθέτησε κατά τύχη. Ο σκοπός της ήταν η υπεράσπιση του Μαρξισμού-Λενινισμού, η υπεράσπιση της γραμμής του Κόμματός μας.

Αλλά ποια είναι η γραμμή μας; Πάλη ενάντια στον ρεβιζιονισμό και σε κάθε οπορτουνιστική ή δογματική τάση η οποία επιτίθεται και στοχεύει στην συντριβή του Μαρξισμού-Λενινισμού, ιδεολογικό και πολιτικό ξεσκέπασμα του ιμπεριαλισμού και του Γιουγκοσλάβικου ρεβιζιονισμού και κάθε είδους ρεβιζιονισμού, όξυνση της επαγρύπνησης, εξοπλισμός και διαρκή ετοιμότητα αντιμετώπισης κάθε πιθανού κίνδυνου, και άρρηκτη φιλία με τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα και με τις χώρες του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, άσχετα από το αν ο Χρουτσόφ, ο Ζίβκοφ, ο Γκομούλκα και άλλοι άρεζαν ή δεν άρεζαν την γραμμή μας. Δηλαδή, δεν κάναμε πολιτικές ή ιδεολογικές παραχωρήσεις στη γραμμή μας, ήταν αυτοί που έκαναν παραχωρήσεις. Προσπαθήσαμε αποφασιστικά να υπερασπίσουμε την γραμμή μας και την αγάπη μας για το ΚΚΣΕ και την Σοβιετική Ένωση, αλλά με τον Χρουτσόφ και Σία, δεν συμφωνούσαμε και δεν συμφωνούμε. Αυτό το κατάλαβαν και το γνωρίσαν.

Τώρα μπήκαμε σε ένα νέο στάδιο, που ξεκίνησε στις Συνόδους του Βουκουρεστίου και της Μόσχας. Και σε αυτό το στάδιο επίσης, η τακτική τους πήραν και θα πάρουν νέες μορφές. Αλλά και η τακτική μας επίσης, δεν θα μείνουν πίσω· αυτοί θα προσαρμοστούν στην εξέλιξη των γεγονότων, αλλά εμείς πάντα θα συνεχίζουμε την αποφασιστική υπεράσπιση του Μαρξισμού – Λενινισμού, θα ξεσκεπάζουμε όλους τους εχθρούς του Μαρξισμού – Λενινισμού.

Μετά την Σύνοδο στο Βουκουρέστι και ιδιαίτερα μετά την Σύνοδο στη Μόσχα, οι θέσεις αυτών των ανθρώπων, που νόμισαν ότι νίκησαν, κλονίστηκαν. Για αυτό δεν έχει κανένας αμφιβολία. Ο Νικίτα Χρουτσόφ δεν μπορεί να προκαλεί τον θαυμασμό στο θρόνο που κατέχτησε στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, εξαιτίας της αρχιακής πάλης που διεξήγαγε το Κόμμα μας και πολλά άλλα κόμματα που κράτησαν Μαρξιστική – Λενινιστική στάση.

Αυτές οι θέσεις είναι μεγάλης ιστορικής σημασίας, γιατί είπαν Στοπ! στον Χρουτσόφ. Κλόνισαν από τα θεμέλια τις θέσεις του ανάμεσα στα διάφορα κόμματα, αν και τις θεωρούσε απόρθητες.

Αλλά πρέπει να έχουμε στο νου μας ότι ο Χρουτσόφ θα προσπαθήσει να κρατήσει όλους εκείνους που τον ακολούθησαν στις Συνόδους στο Βουκουρέστι και στην Μόσχα με την πλευρά του, επειδή συμβιβάστηκαν σε υπερβολικό βαθμό. Οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές και οι κόλακές τους που ήταν παρόντες στην Σύνοδο της Μόσχας, νοιάζονταν πάρα πολύ να μην τους κριτικάραμε, κατά συνέπεια προσπάθησαν να ρίξουν σκόνη στα μάτια μας με καλοπιάσματα. Αυτό είναι που προσπάθησε να κάνει ο Μικογιάν πριν να μιλήσουμε στη Σύνοδο. «Και εμείς συμφωνούμε με εσάς για το ζήτημα του Στάλιν, για την ‘καταδίκη’ του Γιουγκοσλάβικου ρεβιζιονισμού, οπότε πείτε μας τι παραπάνω θέλετε;» ήταν πάνω - κάτω αυτά που είπε.

Αν κοιτάξουμε το πρόβλημα από την ιδεολογική σκοπιά θα πειστούμε για αυτό που ήταν μεγάλης σημασίας: εάν θα μιλήσουμε για εκείνα τα σοβαρά αρχιακά ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος, ή για κάτι άλλο, για ότι είπαν, για παράδειγμα, ο Μαλινόφσκι και οι άλλοι. Φυσικά, η υπεράσπιση των αρχιακών ζητημάτων του κομμουνιστικού κινήματος, πρώτα και κύρια, ήταν μεγαλύτερης σημασίας από το να αναφέρουμε αυτά που μας έκαναν οι Σοβιετικοί, αλλά και αυτά επίσης προκάλεσαν εξαιρετική δυσπιστία σε βάρος τους, οπότε προσπάθησαν να μας πείσουν να μην τα αναφέρουμε στην ομιλία μας, γιατί αυτό θα ξεσκέπαζε όχι μόνο την οπορτουνιστική τους γραμμή, αλλά επίσης τις ύπουλες, τις καταχθόνιες και βρόμικες μεθόδους, που χρησιμοποίησαν εναντίον μας και εναντίον πολλών άλλων οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές και η ηγεσία τους, που τώρα κουκούλωσαν με μια κρούστα, αλλά αυτά δεν ξεχνιούνται και είχαν την επίδρασή τους στα λάθη που έγιναν σε πολλά σοβαρά ζητήματα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Ο Μορίς Τορές, για παράδειγμα, μπορεί να είχε άλλους λόγους για την στάση που κράτησε εναντίον μας στη Σύνοδο της Μόσχας, αν και, όταν βρίσκονταν για διακοπές στην Αλβανία, συμφωνούσε πλέρια σε όσα κουβέντιασα μαζί του. Αλλά η ομιλία της αντιπροσωπείας του Κόμματός μας στη Μόσχα του άγγιξε στο ευαίσθητο σημείο, επειδή όπως οι αντιπρόσωποι και ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γαλλίας, φέρνει μεγάλη ευθύνη, αφού επέτρεψε τέτοιο σοβαρό ζήτημα όπως η στάση προς τους Γιουγκοσλάβους ρεβιζιονιστές, τους οποίους καταδίκασε το Πληροφοριακό Γραφείο, να κανονιστεί από τον Χρουτσόφ και τους υποστηρικτές του, όχι σε Μαρξιστικό – Λενινιστικό δρόμο, αλλά απλώς μέσω ενός τηλεγραφήματος.

Ο Γκομούλκα σηκώθηκε και ζήτησε το ζήτημα της Αλβανίας να εξετάζονταν μέσα στο σύμφωνο της Βαρσοβίας, άλλα το είπε αυτό επίσης επειδή οι αντιπροσωπεία του Κόμματός μας εναντιώθηκε στην πολιτική του και δεν συμφώνησε με τις προτάσεις του Γκομούλκα στον ΟΗΕ. Αυτό είναι ζήτημα μεγάλης σημασίας, επειδή οι προτάσεις του ήταν σαν να έλεγαν στους ιμπεριαλιστές: «Διατηρήστε όλες τις πολυάριθμες στρατιωτικές βάσεις που δημιουργήσατε, κρατήστε την ατομική βόμβα και μην αφήσετε άλλους να την έχουν». Οπότε, η στάση της αντιπροσωπείας μας ήταν βαρύ πλήγμα στην τυχοδιωκτική και οπορτουνιστική πολιτική τους, σκοπός της οποίας είναι να οδηγήσει το σοσιαλιστικό στρατόπεδο στην καταστροφή. Για αυτό ο Γκομούλκα είπε ότι η Αλβανία πρέπει να αποβληθεί από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας.

Η ανάδειξη αυτών των κρίσιμων ζητημάτων για την τύχη του σοσιαλισμού είχαν πολύ μεγάλη σημασία. Η Σοβιετική ηγεσία δεν θα την ενδιέφερε πολύ εάν τονίζαμε μόνο το τι έκανε ο Ιβάνοφ στην Αλβανία. Η ανάδειξη ζητημάτων με τον τρόπο που το κάναμε τους αναστάτωσε, αφού αυτά ξεσκέπαζαν την πολιτική τους. Αλλά βάζοντας επίσης το ζήτημα της επέμβασής τους στις εσωτερικές υποθέσεις της χώρας μας, το ζήτημα των σκοπών τους να διασπάσουν την ηγεσία μας, άγγιξε τον Ζίβκοφ σε ευαίσθητο σημείο, αφού είναι γνωστό ότι ήταν ο Χρουτσόφ που επενέβη για να τον φέρει στην εξουσία της Βουλγαρίας.

Οπότε, η ομιλία μας στη Σύνοδο στη Μόσχα ενόχλησε εξαιρετικά τον Χρουτσόφ. Είναι κατανοητό ότι αυτό το ξεσκέπασμα δημιούργησε νέους πολύ μεγάλους μπελάδες σε αυτούς. Αυτό είναι που τους ανάγκασε να μας φορτώσουν με μη αρχιακές προσβολές, επειδή, εάν οι άλλοι ήταν να συμφωνήσουν απόλυτα με αυτά τα ζητήματα, θα οδηγούσε σε μεγάλους μπελάδες, όχι μόνο εκείνους που εκτόξευαν τις προσβολές τους εναντίον μας, αλλά επίσης και εκείνους που τους κατεύθυναν.

Είναι γνωστό ότι μετά το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, έγιναν αλλαγές στις ηγεσίες πολλών κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων. Ο Χρουτσόφ κατάλαβε ότι τα κόμματα στα οποία δεν άλλαξε η ηγεσία αποτελούσαν μεγάλο κίνδυνο για την γραμμή τους, επειδή οι προσπάθειές του και οι απόψεις του δεν μπορούσαν να βρουν υποστήριξη μέσα σε αυτά. Έτσι, αναγκάστηκε να χαμογελά περιφρονητικά και να τα ανέχεται και, για την δημιουργία εντυπώσεων, διατήρησε φιλικές σχέσεις με το Κόμμα μας. Αλλά είδε ότι δεν μπορούσε να πετύχει τον σκοπό του και σκέφτηκε, αν όχι σήμερα, θα προσπαθήσει πάλι αύριο να το καταφέρει αυτό. Αυτό είναι που επιδίωκε για το Κόμμα μας, το ΚΚ της Κίνας και για μερικά άλλα κόμματα. Σε αυτά τα κόμματα ήταν πολύ ανίκανος να υπονομεύσει τις ηγεσίες, όποτε, βλέποντας ότι κινδύνευε από αυτά, στράφηκε σε άλλους τρόπους για να πετύχει τα σχέδιά του.

Πρώτα προσπάθησε να ισχυροποιήσει τις θέσεις του, να δημιουργήσει ατμόσφαιρα εμπιστοσύνης, επειδή, δήθεν, ήταν ο «Λένιν του σήμερα», να εξαλείψει όλες τις αμφιβολίες για τον πρόσωπό του, και στην πορεία αυτής της δράσης να προετοιμάσει τα πιστά του στελέχη που θα τον υποστήριζαν. Έβλεπε ότι γίνονταν καλή προπαγανδιστική δουλειά για την Σοβιετική Ένωση στην Αλβανία και ήλπιζε ότι θα έρθει ο καιρός που και εμείς θα ακολουθούσαμε τον δρόμο του. Αλλά δεν εξελίχθηκαν τα πράγματα με αυτό τον τρόπο.

Αν και υπέγραψαν την Διακήρυξη, δεν σημαίνει ότι άλλαξαν την κατεύθυνσή τους. Αυτή είναι μια από τις τακτικές τους. Κανείς δεν ξέρει για πόσο θα συνεχιστεί αυτή, αλλά είναι επικίνδυνη τακτική. Θα έχουμε τον νου μας σε αυτή, θα την παρακολουθούμε προσεκτικά· οι διεθνείς συνθήκες θα γίνουν πολύ πολύπλοκες, άσχετα από την προπαγάνδα του Χρουτσόφ και των υποστηρικτών του για ειρηνική εξέλιξη. Όπου και αν κοιτάξουμε, βλέπουμε απεργίες, ξεσηκωμούς, εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα από την μεριά των λαών και τρομοκρατία από την μεριά των ιμπεριαλιστών. Αυτά διαψεύδουν την άποψη του Χρουτσόφ που προπαγανδίζει τόσο πλατιά για την ειρηνική εξέλιξη των πραγμάτων.

Αλλά η μεγάλη δύναμη του διεθνούς κομμουνισμού, η δύναμη των κομμάτων που παλεύουν με συνεπεία για την υπεράσπιση του Μαρξισμού – Λενινισμού, τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την πορεία αυτών των λαών.

Πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι. Τα ζητήματα ξεκαθαρίζουν μέρα με την μέρα και η διεθνής κατάσταση αναμφίβολα θα επιβεβαιώσει τις θέσεις μας. Όμως είμαστε αντιμέτωποι με μια παρατεταμένη πάλη. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να σκεφτούμε ότι αυτοί θα παραδώσουν τα όπλα τους. Αντίθετα, θα προσπαθήσουν να ελιχθούν με τους πιο σκληρούς και πολύπλοκους τρόπους. Οι αντιθέσεις της πολιτικής που ακολουθούν προς ιμπεριαλιστές θα γίνουν ακόμα πιο ξεκάθαρες, οποίος είναι Μαρξιστής θα τις καταλάβει, επειδή οι ιμπεριαλιστές ετοιμάζονται για πόλεμο, ενώ οι ρεβιζιονιστές θέλουν να τους εμποδίσουν μόνο με τα λόγια. Με την πολιτική που αυτοί εφαρμόζουν αφήνουν στον ιμπεριαλισμό ελεύθερο πεδίο δράσης, οπότε, μέρα με την μέρα, αυτή η πολιτική εξελίσσεται σε μεγάλο κίνδυνο για το στρατόπεδο του σοσιαλισμού, για ολόκληρο τον κομμουνιστικό κόσμο και για την ειρήνη στον κόσμο.

Είχαμε εμπιστοσύνη στην Σοβιετική Ένωση, επειδή σε περίπτωση δυσκολιών και αυτή και οι χώρες των λαϊκών δημοκρατιών μας βοήθησαν. Αλλά ποτέ δεν θα μέναμε άπραγοι στηρίζοντας τις ελπίδες μας μόνο στην βοήθεια των φίλων. Ο Χρουτσόφ είπε πάντα δημαγωγικά: «Γιατί χρειάζεστε όπλα; Εμείς σας υπερασπίζουμε!» Θαυμάσια, αλλά τι είναι όλα αυτά που συμβαίνουν; Γιατί δεν συναντηθήκαμε ούτε μια φορά να μιλήσουμε για αυτά τα ζητήματα τόσο σημαντικά για την τύχη του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και τον διεθνή κομμουνισμό, να μελετήσουμε αυτά τα μεγάλα ζητήματα μαζί; Γιατί ο Υπουργός μας Άμυνας διορίστηκε αναπληρωτής διοικητής των ενωμένων δυνάμεων του Συμφώνου της Βαρσοβίας; Παρόμοια, γιατί διορίστηκαν οι συνάδελφοί του της Πολωνίας, της Τσεχοσλοβακίας και άλλων; Οι διορισμοί τους ήταν πλέρια τυπικοί, επειδή κανένας δεν τους καλεί για συνομιλίες, όλα τα μέτρα που παίρνονται για λογαριασμό του σοσιαλιστικού στρατοπέδου αποφασίζονται από Χρουτσόφ και την συντροφιά του. «Μπορείτε να μας εμπιστεύεστε», λέει ο Χρουτσόφ, «είμαστε καλά εξοπλισμένοι». Αλλά κάποιος μπορεί να να μας επιτεθεί ξαφνικά και δεν έχουμε τα όπλα να αμυνθούμε. «Θα επιτεθούμε εμείς από την Σιβηρία,» λέει αυτός. Αλλά όπως εξελίσσονται τα πράγματα, όλοι μας μαζί θα ήμασταν καλύτερα προετοιμασμένοι. Θα πάμε μαζί στον πόλεμο, όποτε το πως θα υπερασπίσουμε τους εαυτούς μας πρέπει να αποφασίζονταν από κοινού. Δεν προσπαθούμε να μάθουμε τα στρατιωτικά μυστικά της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά ο Χρουτσόφ συνεχίζει να καταστρώνει την μεγάλη του στρατηγική για όλες τις χώρες του στρατοπέδου και δεν μας καλεί ούτε μια φορά να μας πει τουλάχιστον: «Έχουμε αυτά τα είδη όπλων και σε ασφαλείς τοποθεσίες.» Οι αντιπροσωπείες των χωρών του Συμφώνου της Βαρσοβίας δεν συναντιούνται από καιρό σε καιρό να ελέγξουν τους εξοπλισμούς, να πάρουν κοινά μέτρα, έτσι ώστε οι στρατοί μας να γνωριστούν και να συναδελφωθούν ο ένας με τον άλλο. Αυτά είναι γνωστά μόνο στους φίλους του Χρουτσόφ. Είμαι σίγουρος ότι και οι άλλοι επίσης, ακόμα και ο Γκομούλκα που δεν μιλά τώρα, σίγουρα έχει αντιρρήσεις για αυτά τα ζητήματα, αλλά τώρα συμφωνεί με τον Χρουτσόφ, και, για μια κριτική που κάναμε, εκτός από τις απειλές, ζήτησε την άμεση αποπομπή μας από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας.

Άρα, η πάλη που έχουμε μπροστά μας στην υπάρχουσα κατάσταση δεν μια εύκολη πάλη. Αντίθετα, θα είναι πολύ δύσκολη. Αλλά πρέπει να αγωνιστούμε με αποφασιστικότητα, πρέπει να παρακολουθούμε την κατάσταση βήμα προς βήμα, έχοντας καθαρό στο μυαλό μας το τι άνθρωποι είναι αυτοί και τι θέλουν να κάνουν. Εάν μπουν στο σωστό δρόμο, θα αλλάξουμε την στάση μας προς αυτούς και θα προχωρήσουμε μαζί με αυτούς όπως και πριν, αλλά είναι ανεπίτρεπτο για μας να χαλαρώσουμε την επαγρύπνησή μας και να το ρίξουμε στον ύπνο. Μετά από όλα αυτά που συμβαίνουν, δεν έχουμε τυφλή εμπιστοσύνη, επειδή οι απόψεις και οι πράξεις αυτού του ανθρώπου είναι ολοφάνερα αντι-Μαρξιστικές. Ο Χρουτσόφ διαπράττει μεγάλο έγκλημα ενάντια στον Σοβιετικό λαό και τον διεθνή κομμουνισμό.

Πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά τις απειλές που εξαπολύει εναντίον μας. Εάν δεν καταφέρουν να μας πετάξουν έξω από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, εάν δεν αποσύρουν τους ανθρώπους τους από την ναυτική βάση στη Βλόρα, εάν δεν κόψουν τις πιστώσεις, δεν θα γίνει επειδή μας αγαπούν, άλλα επειδή το σθένος τους δοκιμάστηκε στην Μόσχα, όπως επίσης λόγω των διεθνών πολιτικών συνθηκών. Αυτό που μας έκαναν για την ναυτική βάση δεν ήταν μόνο εκβιασμός, αλλά μια ολόκληρη γραμμή που σχεδιάστηκε όχι μόνο από τον Χρουτσόφ.

Γιατί δεν τήρησαν αυτή την στάση εναντίον μας όταν δεν είχαμε ακόμα εκφράσει την άποψη μας; Συμβουλεύτηκαν ο ένας τον άλλον και η Σύνοδος στο Βουκουρέστι ήταν το σήμα συνεγερμένου τους για να κάνουν ότι έκαναν. Αργότερα μας κάλεσαν να συμβαδίσουμε στον δρόμο τους, και αφού δεν τους ακολουθήσαμε, σκαρφίστηκαν την στάση που πρέπει να υιοθετήσουν προς εμάς.

Εάν η πορεία τους δεν σταματούσε στην Σύνοδο στην Μόσχα, θα προσπαθούσαν να μας τραβήξουν στον αντι-Μαρξιστικό τους δρόμο, ή, αν δεν το κατόρθωναν, να μας ξεφορτώνονταν και αν δεν μπορούσαν να μας διώξουν, να κρατήσουν την στάση που υιοθέτησαν τώρα.

Δεν μπόρεσαν να πετύχουν ούτε τον πρώτο ούτε τον δεύτερο στόχο, και έτσι έφτασαν στη λύση που ξέρουμε. Φυσικά, είχαν διαφορετικό σχέδιο για μας, αλλά δεν τους ήταν εύκολο να το πετύχουν επειδή ξεσκεπάστηκαν στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, ιδιαίτερα στα μάτια των λαών της Σοβιετικής Ένωσης. Αν και απέτυχε το σχέδιό τους προς το Κόμμα μας, ποτέ δεν θα ξεχάσουν την θαρραλέα και σωστή Μαρξιστική – Λενινιστική στάση που κράτησε το Κόμμα μας και συνεχίζει να κρατά, και θα σκαρώνουν σχεδία για να πάρουν την εκδίκηση τους, αν όχι σήμερα, αύριο. Αλλά δεν θα τους δώσουμε όπλα να μας πολεμήσουν. Δεν πρόκειται να κάνουμε λάθη· δεν θα παραβιάσουμε την γραμμή, ούτε θα σκύψουμε τη μέση σε κανένα· θα συνεχίσουμε να επαγρυπνούμε, όπως πάντα, στηριζόμενοι στις θέσεις του Μαρξισμού – Λενινισμού.

Η Μαρξιστική – Λενινιστική θέση που κρατήσαμε, όπως επίσης και η στάση του ΚΚ της Κίνας, είναι αποφασιστικής σημασίας για την ζωή των σοσιαλιστικών χωρών, για την ειρήνη και τον σοσιαλισμό σε όλο το κόσμο. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας έγινε εξαιρετικά σοβαρό εμπόδιο για αυτούς.

Νομίζουμε ότι αν ο Χρουτσόφ και η παρέα του δεν υποχωρούσαν, θα ήταν μεγάλη καταστροφή για αυτούς και για όλα τα τσιράκια τους, επειδή τα κόμματά τους δεν θα επέτρεπαν να διαπραχτεί τέτοιο έγκλημα ενάντια στο διεθνή κομμουνισμό. Αλλά ακόμα και αν τα κόμματά τους το δέχονταν προσωρινά, μετά από λίγο σίγουρα θα αποκαλύπτονταν ότι ήταν ρεβιζιονιστές και προδότες. Για αυτό προτίμησαν την οπισθοχώρηση, για να πάρουν νέα δύναμη από τις νέες θέσεις που άφησαν. Για αυτό το λόγο νομίζουμε ότι θα αντιμετωπίσουμε δύσκολη πάλη μεγάλης ευθύνης για την υπεράσπιση του σοσιαλισμού στην Αλβανία, την γενική γραμμή του Κόμματός μας και τις σωστές αρχές της Διακήρυξης της Μόσχας.

Αλλά η σοβαρή κατάσταση που δημιουργήθηκε στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και στις σχέσεις μας με την ηγεσία του ΚΚΣΕ και με τις ηγεσίες μερικών άλλων κομμάτων, μας βάζει πολύ σημαντικά καθήκοντα, που πρέπει πάντα να τα φέρνουμε σε πέρας σωστά, με Μαρξιστική – Λενινιστική σύνεση και θάρρος, όπως κάναμε μέχρι τώρα.

Πρώτ’ απ’ όλα, μέρα με την μέρα, πρέπει να εδραιώσουμε παραπέρα την ενότητα του Κόμματος. Είναι ατσάλινη η ενότητα, άλλα θα εργαστούμε ασταμάτητα για να την σφυρηλατήσουμε, αφού αυτές οι στιγμές είναι σημαντικές και κρίσιμες, και σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές υπάρχουν άνθρωποι που ταλαντεύονται. Άρα το Κόμμα πρέπει να είναι κοντά όχι μόνο στα μέλη του αλλά σε κάθε έναν ατομικά, κοντά σε όλες τις μάζες του λαού, έτσι ώστε η ενότητα στις γραμμές του Κόμματος και η ενότητα Κόμματος – λαού να σφυρηλατείται σε Μαρξιστικό – Λενινιστικό δρόμο.

Είμαστε της άποψης ότι το Κόμμα πρέπει να γνωρίζει τις εχθρικές και ρεβιζιονιστικές δραστηρίοτητες αυτών των προδοτών, πρέπει να βλέπει ποια είναι τα άτομα που θέλουν να σκάψουν τον τάφο για το Κόμμα μας, όπως επίσης και για τον διεθνή κομμουνισμό. Γράφονται ντοκουμέντα για αυτό, αλλά πρέπει επίσης να κάνουμε δουλειά από στόμα σε στόμα για να το ξεκαθαρίσουμε στο Κόμμα ότι πρέπει να διεξαχθεί αμείλικτη πάλη ενάντια στον ρεβιζιονισμό, όχι μόνο θεωρητικά, αλλά και στη πράξη και με συγκεκριμένα παραδείγματα. Τα μέλη του Κόμματος πρέπει να επαγρυπνούν, να υπερασπίζονται την γραμμή του και να περιφρουρούν τα μεγάλα συμφέροντα του λαού μας, του Κόμματος και του Μαρξισμού – Λενινισμού.

Άρα, είναι σημαντικό να διαπαιδαγωγούμε το Κόμμα σωστά, επειδή έτσι θα κατανοηθεί σωστά η τακτική που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε σε τέτοιες πολύπλοκες συνθήκες.

Το Κόμμα μας θα χρησιμοποιήσει τακτική· αυτό είναι αναγκαίο, ανάμεσα στα άλλα, έτσι ώστε οι Σοβιετικοί λαοί και εκείνοι στις χώρες της λαϊκής δημοκρατίας να κατανοήσουν ότι βαδίζουμε στον Μαρξιστικό – Λενινιστικό δρόμο και στο δρόμο της φιλίας μαζί τους, αλλά σε εναντίωση με εκείνους που είναι εχθροί τους και εχθροί του Μαρξισμού – Λενινισμού.

Αν οι ηγεσίες αυτών των χωρών συνεχίζουν να δρουν εναντίον μας, θα πάρουν την κατάλληλη απάντηση, αλλά θα προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε φιλικές σχέσεις με όλες τις σοσιαλιστικές χώρες, χωρίς να κάνουμε παραχωρήσεις στις αρχές, χωρίς διαστρέβλωση της γραμμής, και κρατώντας σωστή στάση στη βάση των άρχων του Μαρξισμού – Λενινισμού.

Πρέπει να θυμόμαστε ότι θα έχουμε επαφές με τον Σοβιετικό λαό ή με τους λαούς των λαικοδημοκρατικών χωρών. Δεν θα αλλάξουμε την στάση μας, αλλά φυσικά, οι σχέσεις με αυτούς δεν θα είναι όπως ήταν πριν και όχι επειδή το προκαλέσαμε εμείς αυτό, αλλά αυτοί οι ίδιοι. Ο Μικογιάν μας είπε: «Τώρα δεν είναι ανάγκη να έχουμε στενές κομματικές σχέσεις, αλλά μόνο εμπορικές σχέσεις». Του είπαμε ότι δεν συμφωνούμε με μια τέτοια άποψη, αλλά αφού αυτό ήταν που ήθελαν, μπορούσαμε να λειτουργήσουμε και με αυτό τον τρόπο επίσης.

Όταν ο Ιβάνοφ ή ο Νοβίκοφ ήρθαν να μας συναντήσουν, εμείς οι ίδιοι τους δώσαμε τις πληροφορίες που ήθελαν με την μεγαλύτερη καλή θέληση. Το κάναμε αυτό, όχι επειδή έπρεπε να τους δώσουμε λογαριασμό, αλλά επειδή αυτή η στάση συνδέονταν με το ζήτημα της στενής και ανεπιφύλακτης φιλίας που τρέφαμε για την Σοβιετική Ένωση. Τώρα πού η κατάσταση άλλαξε, και αυτό μόνο εξαιτίας τους, όταν αυτοί έρθουν πάλι θα τους υποδεχθούμε, θα τους ρωτήσουμε τι θέλουν, αλλά θα τους δώσουμε μόνο ότι νομίζουμε ότι είναι εύλογο να γνωρίζουν και τίποτα παραπάνω.

Με τους τεχνικούς και τους ειδικούς που εργάζονται στις επιχειρήσεις μας οι σχέσεις μας πρέπει να είναι θερμές, εγκάρδιες και φιλικές. Φυσικά, μπορεί να υπάρχουν κακόβουλοι άνθρωποι ανάμεσά τους, αλλά ακόμα και αν δεν είναι τέτοιοι, κάποιοι θα πάρουν οδηγίες να γίνουν. Άρα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και σε επαγρύπνηση, πρέπει ξεκάθαρα να διαχωρίσουμε εκείνους που είναι τίμιοι και ειλικρινείς μαζί μας από εκείνους που στάλθηκαν για να φέρουν σε πέρας τις εχθρικές οδηγίες του Χρουτσόφ και Σία. Πρέπει να υπερασπίζουμε την Μαρξιστική – Λενινιστική γραμμή μας συνέχεια και με οποιοδήποτε. Δεν πρέπει να φοβόμαστε να αντεπιτεθούμε σε αυτούς με τον κατάλληλο τρόπο όταν επιτίθενται στο Κόμμα μας, την ηγεσία μας και την ενότητά μας, με άπρεπη τρόπο. Πρέπει να επαγρυπνούμε ενάντια στις προβοκάτσιες, επειδή υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν προβοκάτσιες, αλλά υπάρχουν επίσης προβοκάτσιες στις οποίες πρέπει να απαντούμε ακαριαία και να καταφέρνουμε χτυπήματα σε εκείνους που τις σχεδίασαν.

Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και επάγρυπνοι για να προσανατολιζόμαστε σωστά στην βάση της γραμμής του Κόμματος σε κάθε στιγμή. Είναι εύκολο να πεις στον άλλον: «Φύγε!» ή «Δεν θέλω να σε μιλήσω!» αλλά μια τέτοια στάση δεν έχει σχέση ούτε με την πολιτική ούτε με τον Μαρξισμό. Άρα πρέπει να δρούμε με ωριμότητα και ευελιξία.

Πρέπει να μιλάμε στους ξένους που μένουν στην Αλβανία για την γραμμή του Κόμματός μας, για τη στάση μας, πρέπει να προσπαθούμε να την εξηγούμε σε αυτούς, έτσι ώστε να κατανοήσουν σωστά αυτά τα ζητήματα, επειδή πολλοί απ’ αυτούς μπορεί να είναι αξεκαθάριστοι.

Τα όργανα του τύπου ιδιαίτερα πρέπει να είναι σε επαγρύπνηση και ώριμα. Ο τύπος μας πρέπει να παρουσιάζει την γραμμή και τακτική του Κόμματός μας σωστά. Αυτή η δουλειά πρέπει να γίνεται με προσοχή από την Διεύθυνση Κινητοποίησεων και Προπαγάνδας. Είναι σημαντικό να κατευθύνουμε σε σωστό δρόμο τον τύπο, επειδή ένα λάθος που κάνουμε μπορεί να το εκμεταλλευτούν οι ιμπεριαλιστές και ρεβιζιονιστές ξένοι εχθροί, ή μπορεί να προκαλέσει σύγχυση στις πλατιές μάζες του Κόμματος και του λαού.

Άρα πρέπει να δουλεύουμε προσεκτικά για να καθοδηγούμε το Κόμμα σωστά μέσω του τύπου. Πρέπει στον τύπο να αντανακλάται κάθε τι στον Μαρξιστικό – Λενινιστικό δρόμο, το συμφέρον του κόμματος, του λαού και του σοσιαλισμού, ενώ οποιοσδήποτε ελιγμός των ρεβιζιονιστών, που μπορεί να φαίνεται σωστός, αλλά που, στην πραγματικότητα, είναι επιζήμιος, δεν πρέπει να δημοσιεύεται στον τύπο και δεν θα δίνουμε λογαριασμό σε κανένα για αυτό.

Πρέπει να εξετάζουμε κάθε τι σε βάθος, πρέπει προσεκτικά να ζυγίζουμε και τις θετικές του και τις αρνητικές πλευρές του και να διαλέγουμε την καλύτερη, που εξυπηρετεί την δουλειά μας και την πορεία μας.

Πρέπει βεβαία να ξεπεράσουμε αυτές τις δυσκολίες. Άρα, πρώτ’ απ’ όλα, το Κόμμα πρέπει να κινητοποιηθεί, πρέπει να είναι ξεκάθαρο για το κάθε τι, και σε πλέρια ενότητα, πρέπει να ενισχυθεί το πολιτικό και ιδεολογικό του επίπεδο, να εφαρμόζεται με συνέπεια η Μαρξιστική – Λενινιστική γραμμή του και πρέπει να κινητοποιηθούμε ολότελα για την πραγματοποίηση των πλάνων μας.

Οι σύντροφοι που εργάζονται στο κόμμα και στα κρατικά όργανα πρέπει να έχουν αυτές τις καταστάσεις στο νου τους και να προσέχουν πάρα πολύ στο έργο της πειθούς και της διαπαιδαγώγησης των μαζών, να τις κάνουν συνειδητές για την ανάγκη υλοποίησης όλων των καθηκόντων, ιδιαίτερα την εκμετάλλευση των εσωτερικών πλουτοπαραγωγικών πηγών. Έτσι, ενώ εργαζόμαστε να ανοίξουμε νέα καλλιεργήσιμα εδάφη, δεν πρέπει να στηρίζουμε όλες τις ελπίδες μας μόνο στα τρακτέρ. Εάν είναι δυνατό, θα φέρουμε και τρακτέρ, αλλά πρέπει να δυναμώσουμε το οικονομικό μας δυναμικό με όλες τις δυνατότητες που έχουμε, για να διατηρήσουμε τον κανονικό εφοδιασμό του λάου, να αποφύγουμε να βρεθούμε σε κρίση, πρέπει να δημιουργήσουμε αποθέματα σε όλα τα πεδία μέσω της οικονομικής διαχείρισης των πλουτοπαραγωγικών πηγών μας.

Σε σχέση με αυτό, πρέπει να σχεδιαστεί πρόγραμμα δουλειάς από όλο το Κόμμα και τα κρατικά όργανα. Στην πράξη είμαστε αντιμέτωποι με πολλά καθήκοντα για αυτό το ζήτημα.

Το Κόμμα μας και ο λαός έχουν σκληραγωγηθεί στις δυσκολίες, οπότε τα πλάνα μας πάντοτε πραγματοποιήθηκαν. Έτσι θα ξεπεράσουμε και αυτές τις νέες δυσκολίες, θα έρθουν καλύτερες μέρες για το Κόμμα μας και τον λαό μας, επειδή το δίκιο είναι με το μέρος μας, επειδή έχουμε πολλούς φίλους στον κόσμο, όχι μόνο στην Κίνα, αλλά όλοι οι λαοί και οι πραγματικοί κομμουνιστές, στους οποίους η υπόθεση της λευτεριάς, της ανεξαρτησίας και του σοσιαλισμού είναι μονάκριβη.

Αυτά είχα να πω. Τώρα ας εγκρίνουμε το ανακοινωθέν. Επιπλέον, έχουμε μπροστά μας το 4ο Συνέδριο του Κόμματος, που, όπως αποφασίσαμε, θα γίνει τον Φλεβάρη του επόμενου χρόνου. Στο διάστημα αυτό, το Κόμμα πρέπει να κινητοποιήσει όλες τις δυνάμεις του, να πραγματοποιήσει μια πολύπλευρη πολιτική, ιδεολογική και οικονομική δουλειά, για να πάμε στο Συνέδριο με ατσάλινη Μαρξιστική – Λενινιστική ενότητα, με καθήκοντα που πραγματοποιήθηκαν σε όλα τα πεδία, καλά προετοιμασμένοι για να συζητήσουμε ζητήματα σε υψηλό κομματικό πνεύμα και να επωμιστούμε τα δύσκολα αλλά ένδοξα καθήκοντα που θα μας ανατεθούν.

Έργα, τομ. 19