Η «ΣΚΕΨΗ ΜΑΟ ΤΣΕ ΤΟΥΝΓΚ» — ΑΝΤΙΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ

Διαλεκτά έργα E.Χότζα – τόμος 3 – Εκδόσεις “Πλανήτης”

Από το έργο του Συντρόφου Ε.Χότζα
«Ιμπεριαλισμός και Επανάσταση»,
Μέρος Δεύτερο. Κεφάλαιο 3, σελ. 550 – 592

Η σημερινή κατάσταση στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας, τα πολλά ζικ-ζακ και η ταλαντευόμενη, οπορτουνιστική στάση του, οι συχνές αλλαγές στη στρατηγική, η πολιτική που ακολούθησε και α­κολουθεί η κινέζικη ηγεσία για να κάνει την Κίνα υπερδύναμη, θέτουν εντελώς φυσιολογικά το πρόβλημα της θέσης και του ρόλου του Μάο Τσε Τουνγκ και των ιδεών του, της λεγόμενης «σκέψης Μάο Τσε Τουνγκ» στην κινέζικη επανάσταση.

Η «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ» είναι μια «θεωρία» απογυμνωμένη από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του μαρξισμού - λενινισμού. Με τη «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ» σπεκουλάρισαν και σπεκουλάρουν στις μορφές διοργάνωσης και στους τρόπους δράσης, στους σκοπούς της στρατηγικής και της τακτικής όλοι οι κινέζοι ηγέτες, τόσο εκείνοι που βρίσκονταν στην εξουσία πριν, όσο και εκείνοι που την κατέχουν τώρα, για να εφαρμόσουν τα αντεπαναστατικά τους σχέδια.

Εμείς, οι αλβανοί κομμουνιστές, διαμορφώσαμε βαθμιαία τις γνώ­μες και την πεποίθησή μας σχετικά με τον κίνδυνο που παρουσιάζει η «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ», βλέποντας την ύποπτη δράση, τις ταλαντευόμενες και αντιφατικές στάσεις, την έλλειψη αρχών και τον πραγ­ματισμό της κινέζικης εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, την πα­ρέκκλιση από τον μαρξισμό - λενινισμό και το καμουφλάρισμα με αρι­στερή φρασεολογία. Όταν ιδρύθηκε το Κόμμα μας, στη διάρκεια του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα, καθώς και μετά την Απελευθέρωση, οι γνώσεις των ανθρώπων μας για την Κίνα ήταν πολύ ολίγες. Όμως, όπως όλοι οι επαναστάτες στο κόσμο, και εμείς είχαμε σχηματίσει μια γνώμη για κάτι το προοδευτικό σχετικά μ' αυτή: «Η Κίνα είναι μια με­γάλη ήπειρος, η Κίνα πολεμάει, στην Κίνα κοχλάζει η επανάσταση ε­νάντια στον ξένο ιμπεριαλισμό, ενάντια στις εκχωρήσεις» κ.λπ., κ.λπ. Γενικά εμείς γνωρίζαμε κάτι για τη όραση του Σουν Γιατ Σεν, για τις σχέσεις και τη φιλία του με τη Σοβιετική Ένωση και με το Λένιν γνωρίζαμε τέλος κάτι για το Κουόμιντανγκ, γνωρίζαμε τον αντιιαπωνικό πόλεμο του κινέζικου λαού και την ύπαρξη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, που θεωρούνταν μεγάλο κόμμα, με επικεφαλής έ­ναν μαρξιστή - λενινιστή, το Μάο Τσε Τουνγκ. Και τόσο.

Το Κόμμα μας είχε πιο στενές επαφές με τους Κινέζους μόνο μετά 1956. Αυτές οι επαφές αυξήθηκαν λόγω της πάλης που διεξήγαγε το Κόμμα μας ενάντια στο σύγχρονο χρουτσωφικού ρεβιζιονισμό. Τότε οι σχέσεις μας έγιναν πιο συχνές και πιο στενές με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας ή ακριβέστερα με τα ηγετικά στελέχη του, προπα­ντός όταν το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας ήρθε σε ανοιχτή σύ­γκρουση με τους χρουτσιοφικούς ρεβιζιονιστές. Όμως, πρέπει να ο­μολογήσουμε ότι, στις συναντήσεις μας με τους κινέζους ηγέτες, μ'όλο που ήταν καλές και συντροφικές, η Κίνα, ο Μάο Τσε Τουνγκ και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας, ως ένα βαθμό, παρέμεναν για μας μεγάλο αίνιγμα.

Μα γιατί η Κίνα, το Κομμουνιστικό Κόμμα της και ο Μάο Τσε Τουνγκ ήταν αίνιγμα; Ήταν αίνιγμα, γιατί πολλές θέσεις γενικές αλ­λά και προσωπικές των κινέζων ηγετών, για μια σειρά μεγάλα πολιτι­κά, ιδεολογικά, στρατιωτικά και οργανωτικά προβλήματα, ταλαντεύο­νταν πότε προς τα δεξιά, πότε προς τ' αριστερά. Αυτοί πότε φαίνονταν αποφασιστικοί, πότε αναποφάσιστοι, κάποιες φορές έπαιρναν σωστή θέση, όμως περισσότερο χτυπούσαν στο μάτι μας οι οπορτουνιστικές τους θέσεις. Γενικά η κινέζικη πολιτική σ' όλη την περίοδο που ζού­σε ο Μάο, ήταν ταλαντευόμενη, ήταν πολιτική συγκυριών, δεν είχε μαρξιστική - λενινιστική ραχοκοκαλιά. Διαφορετικά μιλούσαν σή­μερα, για ένα σοβαρό πολιτικό πρόβλημα, διαφορετικά αύριο. Στην κινέζικη πολιτική δεν μπορούσες να βρεις ένα σταθερό και συνεπές κόκκινο νήμα.

Φυσικά, όλες αυτές οι θέσεις τραβούσαν την προσοχή μας και δεν τις επιδοκιμάζαμε, αλλά, παρ' όλα αυτά, από όσα γνωρίζαμε για τη δράση του Μάο Τσε Τουνγκ, κλίναμε προς τη γενική γνώμη ότι ήταν μαρξιστής - λενινιστής. Για αρκετές θέσεις του Μάο Τσε Τουνγκ, ό­πως η θέση του χειρισμού των αντιθέσεων ανάμεσα στο προλεταριάτο και την αστική τάξη, σαν μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις, η θέση για την ύπαρξη ανταγωνιστικών τάξεων σ' όλη την περίοδο του σοσιαλι­σμού (1), η θέση «το χωριό να κυκλώσει την πόλη» , που απολυτοποιεί το ρόλο της αγροτιάς στην επανάσταση κ.λπ., είχαμε τις επιφυλάξεις και τις μαρξιστικές - λενινιστικές απόψεις μας, τις οποίες, με ευκαιρίες, τις έχουμε πει στου κινέζους ηγέτες. Ενώ μερικές άλλες απόψεις και πολιτικές θέσεις του Μάο Τσε Τουνγκ και του Κομμουνιστικού Κόμ­ματος της Κίνας που δεν συμφωνούσαν με τις μαρξιστικές - λενινιστι­κές απόψεις και θέσεις του Κόμματος μας , τις θεωρούσαμε σαν προ­σωρινή τακτική ενός μεγάλου κράτους που υπαγορευόταν από ορισμέ­νες καταστάσεις. Αλλά με το πέρασμα του χρόνου γινόταν όλο και πιο ξεκάθαρο ότι οι θέσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας δεν ήταν μόνο τακτική.

Το Κόμμα μας, αναλύοντας τα γεγονότα, κατέληξε σε μερικά γενι­κά και ιδιαίτερα συμπεράσματα, που το έκαναν να επαγρυπνεί, αλλά α­πέφευγε την πολεμική με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας και με τους κινέζους ηγέτες, όχι γιατί φοβόταν να κάνει πολεμική μ' αυτούς, αλλά επειδή τα στοιχεία που διέθετε για τον εσφαλμένο αντιμαρξιστικό δρόμο αυτού του κόμματος και του ίδιου του Μάο Τσε Τουνγκ, δεν ήταν πλήρη και δεν επέτρεπαν ακόμα να καταλήξουμε σε τελικό συ­μπέρασμα. Από την άλλη μεριά, για ένα διάστημα το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας αντιτασσόταν στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και στην αντίδραση. Επίσης, πήρε θέση ενάντια στο σοβιετικό χρουστσιοφικό ρεβιζιονισμό, ανεξάρτητα που τώρα είναι ξεκάθαρο πια ότι η πάλη του ενάντια στο σοβιετικό ρεβιζιονισμό δεν υπαγορευόταν από σωστές μαρξιστικές - λενινιστικές θέσεις αρχών.

Εκτός από αυτά δε γνωρίζαμε πλέρια την εσωτερική ζωή στην Κί­να, πολιτική, οικονομική πολιτιστική, κοινωνική κ.λπ. Η κινέζικη κομματική και κρατική διοργάνωση παρέμεινε πάντα κλειστή για μας. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας δε μας έδωσε καμιά δυνατότητα να μελετήσουμε τις μορφές διοργάνωσης του κινέζικου κόμματος και κράτους. Εμείς, οι αλβανοί κομμουνιστές, γνωρίζαμε μόνο κάποια γε­νική κρατική διοργάνωση της Κίνας και τίποτε περισσότερο^- δεν μας δόθηκαν οι δυνατότητες να γνωρίσουμε την πείρα του κόμματος στην Κίνα, να δούμε πώς δρα, πώς είναι οργανωμένο, τι κατευθύνσεις είχε πάρει η εξέλιξη των πραγμάτων σε διάφορους τομείς και ποιες συγκε­κριμένα ήταν αυτές οι κατευθύνσεις.

Οι κινέζοι ηγέτες εργάστηκαν με πονηριά. Δεν έδωσαν στην δημο­σιότητα πολλά ντοκουμέντα αναγκαία για τη γνώση της κομματικής και κρατικής δραστηριότητας. Απέφευγαν και αποφεύγουν πολύ τη δημοσίευση των ντοκουμέντων τους. Και κείνα τα λίγα δημοσιευμένα ντοκουμέντα που υπάρχουν είναι αποσπασματικά. Ενώ οι τέσσερις τό­μοι με έργα του Μάο, που μπορεί να θεωρηθούν επίσημοι, όχι μόνο πε­ριέχουν υλικά που γράφτηκαν ως το 1949, αλλά είναι φτιαγμένα προ­σεκτικά κατά τέτοιον τρόπο που να μην παρουσιάζουν με ακρίβεια τις πραγματικές καταστάσεις που εξελίχθηκαν στην Κίνα.

Η πολιτική και θεωρητική προβολή των προβλημάτων στον κινέ­ζικο Τύπο, για να μην αναφέρουμε τη φιλολογία που ήταν εντελώς συ­γκεχυμένη, είχε μόνο προπαγανδιστικό χαρακτήρα. Τα άρθρα ήταν γεμάτα με τυπικές κινέζικες στερεότυπες φόρμουλες, εκφραζόμενες με αριθμητικά ψηφία, όπως «τα τρία καλά και τα πέντε κακά», «τα τέσσε­ρα παλιά και τα τέσσερα καινούρια», «οι δύο υπενθυμίσεις και οι πέντε αυτοέλεγχοι», «οι τρεις αλήθειες και τα εφτά ψέματα» κ.λπ. Το ξετύλιγμα από «θεωρητική» πλευρά αυτών των αριθμητικών ψηφίων ήταν δύσκολο για μας που συνηθίσαμε να σκεφτόμαστε, να δρούμε και να γράφουμε σύμφωνα με την παραδοσιακή μαρξιστική - λενινιστική θε­ωρία και κουλτούρα. Οι κινέζοι ηγέτες δεν προσκάλεσαν για επίσκε­ψη καμιά κομματική αντιπροσωπεία μας να μελετήσει την πείρα τους. Και όταν πήγε εκεί κάποια αντιπροσωπεία, με αίτηση του Κόμματος μας, περισσότερο έκαναν προπαγάνδα και την έστελναν εδώ - εκεί για επισκέψεις σε κομμούνες και εργοστάσια, παρά έδιναν κάποια εξήγη­ση ή πείρα για την κομματική δουλειά. Και με ποιους συμπεριφέρονταν έτσι παράξενα; Με μας του Αλβανούς, τους φίλους τους, που τους υπερασπίσαμε στις πιο δύσκολες περιστάσεις. Όλες αυτές οι ενέρ­γειες ήταν ακατανόητες για μας, αλλά και ένδειξη ότι το Κομμουνιστι­κό Κόμμα της Κίνας δεν ήθελε να μας δώσει μια καθαρή εικόνα της κατάστασής του.

Ακόμα όμως περισσότερο τράβηξε την προσοχή του Κόμματος μας, η Πολιτιστική Επανάσταση, για την οποία μας δημιουργήθηκαν μερικά μεγάλα ερωτηματικά. Στη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανά­στασης, που εξαπέλυσε ο Μάο Τσε Τουνγκ, παρατηρήσαμε παράξενες πολιτικές, ιδεολογικές και οργανωτικές ιδέες και ενέργειες στη δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας και του κινέζικου κράτους, που δεν στηρίζονταν στα διδάγματα των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν και Στάλιν. Οι προηγούμενες ύποπτες ενέργειες, καθώς και αυτά που δια­πιστώθηκαν στην διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης, και προ­παντός τα γεγονότα αμέσως μετά την επανάσταση αυτή και μέχρι τώ­ρα, τα ανεβοκατεβάσματα της μιας ή της άλλης ομάδας στην ηγεσία - σήμερα της ομάδας του Λιν Πιάο, αύριο της ομάδας του Τενγκ Χσιάο Πινγκ ή κάποιου Χούα Κούο Φενγκ, κ.λπ., που η καθεμία είχε πλα­τφόρμα αντίθετη με την πλατφόρμα της άλλης - όλα αυτά ώθησαν το Κόμμα μας να εμβαθύνει περισσότερο στις απόψεις και τις ενέργειες του Μάο Τσε Τουνγκ και του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, να γνωρίσει πληρέστερα τη «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ». Εμείς δε θεω­ρούσαμε επαναστατική στάση το γεγονός ότι αυτή η Πολιτιστική Επανάσταση δεν καθοδηγούνταν από το κόμμα, αλλά ήταν ένα χαώδες ξέσπασμα ύστερα από κάποια έκκληση που έκαμε ο Μάο Τσε Τουνγκ. Το κύρος του Μάο στην Κίνα έκανε να σηκωθούν στο πόδι εκατομμύ­ρια ανοργάνωτοι νέοι, φοιτητές και μαθητές και να προελάσουν προς το Πεκίνο, προς τις επιτροπές του κόμματος και της εξουσίας, τις ο­ποίες διέλυσαν. Λέγεται ότι αυτοί οι νέοι εκπροσωπούσαν τότε στην Κίνα την «προλεταριακή ιδεολογία» και ότι θα έδειχναν στο κόμμα και στους προλετάριους τον «αληθινό» δρόμο!

Μια τέτοια επανάσταση, που είχε έντονο πολιτικό χαρακτήρα, ο­νομάστηκε πολιτιστική. Για το Κόμμα μας αυτή η ονομασία ήταν όχι ακριβής γιατί στην πραγματικότητα στην Κίνα είχε ξεσπάσει ένα κί­νημα πολιτικό και όχι πολιτιστικό. Βασικό όμως ήταν το γεγονός ότι αυτή τη «μεγάλη προλεταριακή επανάσταση» δεν την καθοδηγούσε το κόμμα ούτε το προλεταριάτο. Αυτή η σοβαρή κατάσταση είχε την πη­γή της στις παλιές αντιμαρξιστικές αντιλήψεις του Μάο Τσε Τουνγκ, αντιλήψεις υποτίμησης του ηγετικού ρόλου του προλεταριάτου και υ­περτίμησης της νεολαίας στην επανάσταση. Ο Μάο έχει γράψει: «Τι ρόλο άρχισε να παίζει η κινέζικη νεολαία από τον καιρό του «κινήμα­τος της 4 Μάη»; Άρχισε να παίζει κατά κάποια έννοια πρωτοποριακό ρόλο. Αυτό το παραδέχονται όλοι στη χώρα μας, εκτός από τους υπεραντιδραστικούς. Τι σημαίνει να παίζεις πρωτοποριακό ρόλο; Σημαί­νει να παίζεις ηγετικό ρόλο...» (2)

Έτσι η εργατική τάξη παραμερίστηκε και ήταν πολλές οι περι­πτώσεις που αντιτάχθηκε στους ερυθροφρουρούς, μάλιστα και συ­γκρούστηκε μ' αυτούς. Οι σύντροφοι μας, που βρίσκονταν στην Κίνα, είδαν με τα μάτια τους εργάτες εργοστασίων να πολεμούν ενάντια στους νέους. Το κόμμα διαλύθηκε. Εξαλείφθηκε. Και τους κομμουνι­στές και το προλεταριάτο κανείς δεν τους υπολόγιζε. Η κατάσταση ή­ταν πολύ βαριά.

Το Κόμμα μας υποστήριξε την Πολιτιστική Επανάσταση γιατί οι κατακτήσεις της επανάστασης στην Κίνα κινδύνευαν. Ο ίδιος ο Μάο Τσε Τουνγκ μας είπε ότι εκεί η ομάδα αποστατών των Λιού Σάο Τσι και Τενγκ Χσιάο Πινγκ σφετερίστηκε το κόμμα και το κράτος και οι κατακτήσεις της επανάστασης κινδυνεύουν. Σ' αυτές τις συνθήκες, α­νεξάρτητα από το ποιος ευθυνόταν, που τα πράγματα πήραν τέτοια στροφή, το Κόμμα μας υποστήριξε την Πολιτιστική Επανάσταση. Υ­περάσπισε τον αδερφό κινέζικο λαό, την υπόθεση της επανάστασης και του σοσιαλισμού στην Κίνα και όχι τη φραξιονιστική πάλη των αντιμαρξιστικών ομάδων που αλληλοσυγκρούονταν και αλληλοσυμπλέκονταν  ως και με τα όπλα για την κατάληψη της εξουσίας.

Η ροή των γεγονότων έδειξε ότι η μεγάλη Πολιτιστική Προλετα­ριακή Επανάσταση δεν ήταν ούτε επανάσταση, ούτε μεγάλη, ούτε πο­λιτιστική και, προπαντός, καθόλου προλεταριακή (3). Ήταν ένα παλα­τιανό πραξικόπημα σε πανκινέζικη κλίμακα για την εξάλειψη μιας χούφτας αντιδραστικών που είχαν πάρει την εξουσία.

Φυσικά, αυτή η Πολιτιστική Επανάσταση ήταν μια απάτη, εξάλει­ψε και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας, και τις μαζικές οργανώ­σεις και έμπασε την Κίνα σε νέο χάος. Αυτή την επανάσταση την κα­θοδήγησαν μη μαρξιστικά στοιχεία, τα οποία εξαλείφθηκαν με στρα­τιωτικό πραξικόπημα από άλλα αντιμαρξιστικά και φασιστικά στοι­χεία.

Ο Τύπος μας έχει χαρακτηρίσει το Μάο Τσε Τουνγκ σαν μεγάλο μαρξιστή - λενινιστή, αλλά εμείς ποτέ δεν χρησιμοποιήσαμε και δεν επιδοκιμάσαμε τους προσδιορισμούς της κινέζικης προπαγάνδας που ονόμαζε το Μάο κλασσικό του μαρξισμού - λενινισμού και τη «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ» σαν το τρίτο και υψηλότερο στάδιο του μαρξισμού - λενινισμού. Το Κόμμα μας θεώρησε ασυμβίβαστο με το μαρξισμό - λενινισμό το φούσκωμα της λατρείας του Μάο Τσε Τουνγκ στην Κίνα.

Η χαώδης εξέλιξη της Πολιτιστικής Επανάστασης και τα αποτελέσματά της ενίσχυσαν ακόμη πιο πολύ τη γνώμη που δεν είχε αποκρυ­σταλλωθεί καλά ότι στην Κίνα δε γνώριζαν και δεν εφάρμοζαν το μαρ­ξισμό - λενινισμό, ότι ουσιαστικά το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κί­νας και ο Μάο Τσε Τουνγκ δεν είχαν μαρξιστικές - λενινιστικές από­ψεις, ανεξάρτητα από την πρόσοψη και τα συνθήματα που χρησιμοποιούσαν «για το προλεταριάτο, για τη δικτατορία του και για τη συμμαχία με τη φτωχή αγροτιά» και άλλες τέτοιες φόρμουλες.

Στο φως αυτών των γεγονότων, το Κόμμα μας άρχισε να βλέπει βα­θύτερα τα αίτια των ταλαντεύσεων που παρατηρήθηκαν στη στάση της κινέζικης ηγεσίας απέναντι στο χρουστσιοφικό ρεβιζιονισμό, όπως στην περίπτωση του 1962, που ζητούσε συμφιλίωση και ένωση με τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές (4) στο όνομα τάχα ενός κοινού μετώπου ενά­ντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ή το 1964 όταν ο Τσου Εν Λάι, σε συνέχεια των προσπαθειών για συμφιλίωση με τους Σοβιετικούς, πήγε στη Μόσχα για να χαιρετήσει τον ερχομό στην εξουσία της ομά­δας Μπρέζνιεφ (5). Αυτές οι ταλαντεύσεις δεν ήταν τυχαίες, απεικόνι­ζαν την έλλειψη αρχών και επαναστατικής συνέπειας.

Όταν προσκλήθηκε ο Νίξον στην Κίνα και η κινέζικη ηγεσία, με επικεφαλής το Μάο Τσε Τουνγκ, διακήρυξε την πολιτική προσέγγι­σης και ένωσης με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, φάνηκε καθαρά ότι η κινέζικη γραμμή και πολιτική αντέβαινε ολωσδιόλου στο μαρξισμό - λενινισμό και τον προλεταριακό διεθνισμό. Ύστερα απ' αυτό, άρχι­σαν να γίνονται πιο ξεκάθαρες οι σοβινιστικές και ηγεμονιστικές βλέ­ψεις της Κίνας. Η κινέζικη ηγεσία άρχισε να αντιτάσσεται πιο ανοι­χτά στους επαναστατικούς και απελευθερωτικούς αγώνες των λαών, στο παγκόσμιο προλεταριάτο και στο πραγματικό μαρξιστικό - λενινι­στικό κίνημα. Ξεδίπλωσε τη λεγόμενη θεωρία των τριών κόσμων, την οποία προσπάθησε να επιβάλει σε όλο το μαρξιστικό - λενινιστικό κί­νημα σαν γενική γραμμή του.

Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας, ξεκινώντας από τα συμφέροντα της επανάστασης και του σοσιαλισμού και από τη σκέψη ότι τα λάθη που διαπιστώνονταν στη γραμμή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κί­νας προέρχονταν από μη σωστές εκτιμήσεις των καταστάσεων και από διάφορες δυσχέρειες, προσπάθησε επανειλημμένα να βοηθήσει την κινέζικη ηγεσία για να τα διορθώσει και να τα ξεπεράσει. Ειλικρινά και συντροφικά, το Κόμμα μας εξέφρασε ανοιχτά τις απόψεις του στο Μάο Τσε Τουνγκ και στους άλλους κινέζους ηγέτες και για αρκετές ε­νέργειες της Κίνας, που έθιγαν άμεσα τη γενική γραμμή του μαρξιστι­κού - λενινιστικού κινήματος, τα συμφέροντα των λαών και της επανά­στασης, γνωστοποίησε επίσημα και εγγράφως τις παρατηρήσεις και την ασυμφωνία του στην Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας (6).

Όμως η κινέζικη ηγεσία ποτέ δε δέχτηκε ευνοϊκά τις σωστές πα­ρατηρήσεις αρχών του Κόμματος μας. Ποτέ δε μας απάντησε και δε δέχτηκε ούτε και να συζητηθούν.

Στο μεταξύ οι αντιμαρξιστικές ενέργειες της κινέζικης ηγεσίας, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, έγιναν πιο ανοιχτές και πιο έκδηλες. Όλα αυτά ανάγκασαν το Κόμμα μας, όπως όλους τους άλλους μαρξιστές - λενινιστές, να επανεκτιμήσει τη γραμμή του Κομ­μουνιστικού Κόμματος της Κίνας, τις πολιτικές και ιδεολογικές αντι­λήψεις από τις οποίες καθοδηγούνταν, τη συγκεκριμένη δράση και τις συνέπειές της. Διαπιστώσαμε, λοιπόν, ότι η «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ», από την οποία καθοδηγήθηκε και καθοδηγείται το Κομμου­νιστικό Κόμμα της Κίνας, αντιπροσωπεύει μια επικίνδυνη παραλλαγή του σύγχρονου ρεβιζιονισμού ενάντια στην οποία πρέπει να διεξαχθεί ολόπλευρη πάλη στο πολιτικό και θεωρητικό πεδίο.

Η «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ» είναι παραλλαγή του ρεβιζιονισμού που άρ­χισε να διαμορφώνεται πριν από το Λεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ιδιαίτερα μετά το 1935, όταν ανέλαβε την ηγεσία του κόμματος ο Μάο Τσε Τουνγκ. Εκείνη την περίοδο, ο Μάο Τσε Τουνγκ με τους οπαδούς τους άρχισε μια «θεωρητική» καμπάνια κάτω από το σύνθημα της πάλης ενάντια στο «δογματισμό», τα «έτοιμα σχήματα», τα «ξένα στερεότυπα» κ.λπ., και έθεσε το πρόβλημα της επεξεργασίας του εθνικού μαρξισμού, αρ­νούμενος τον καθολικό χαρακτήρα του μαρξισμού-λενινισμού. Στη θέ­ση του μαρξισμού - λενινισμού κήρυσσε τον «κινέζικο τρόπο» χειρι­σμού των προβλημάτων και το κινέζικο στύλ «...το ζωντανό και γεμά­το φρεσκάδα, το ευχάριστο στην ακοή και στην όραση του κινέζικου λαού» (7), προπαγανδίζοντας έτσι τη ρεβιζιονιστική θέση, σύμφωνα με την οποία ο μαρξισμός σε κάθε χώρα πρέπει να έχει ιδιαίτερο, ιδιότυ­πο περιεχόμενο.

Η «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ» ανακηρύχθηκε ανώτατη βαθμίδα του μαρξισμού - λενινισμού στη σημερινή εποχή. Οι κινέζοι ηγέτες έχουν δηλώσει ότι «ο Μάο Τσε Τουνγκ έκανε περισσότερη δουλειά από τον Μαρξ, τον Ένγκελς και τον Λένιν...». Στο Καταστατικό του Κομ­μουνιστικού Κόμματος της Κίνας, που ενέκρινε το 9ο Συνέδριο του, το οποίο διεξήγαγε τις εργασίες κάτω από την διεύθυνση του Μάο Τσε Τουνγκ, αναφέρεται ότι «η σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ είναι ο μαρξι­σμός - λενινισμός της εποχής μας...», ότι ο Μάο Τσε Τουνγκ «...κλη­ρονόμησε, υπεράσπισε και ανέπτυξε το μαρξισμό - λενινισμό και έκα­νε να ανεβεί αυτός σε νέο υψηλότερο στάδιο». (8)

Το γεγονός ότι η δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας στηρίχθηκε όχι στις αρχές και στους κανόνες του μαρξισμού - λενινισμού αλλά στη «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ», άνοιξε ακόμα περισσότερο τις θύρες στον οπορτουνισμό και στη φραξιονιστική πάλη στις γραμ­μές του.

Η «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ» είναι αμάλγαμα απόψεων, όπου ανα­μίχθηκαν ιδέες και θέσεις δανεισμένες από τον μαρξισμό με άλλες ι­δεαλιστικές, πραγματιστικές και ρεβιζιονιστικές φιλοσοφικές αρχές. Έχει τις ρίζες της στην αρχαία κινέζικη φιλοσοφία και στο πολιτικό, ιδεολογικό παρελθόν της Κίνας, στην κρατική και μιλιταριστική πρα­κτική της.

Όλοι οι κινέζοι ηγέτες, τόσο τούτοι που πήραν τώρα την εξουσία, όσο και εκείνοι που ήταν στην εξουσία και έπεσαν, αλλά που ελίσσο­νταν για να εφαρμόσουν τα αντεπαναστατικά τους σχέδια, είχαν και έ­χουν ιδεολογική βάση τη «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ». Ο ίδιος ο Μάο Τσε Τουνγκ παραδέχτηκε ότι μπορούν να εκμεταλλευτούν τις ιδέες του όλοι, και οι αριστεροί και οι δεξιοί, όπως αποκαλεί της διάφορες ομάδες που αποτελούν την κινέζικη ηγεσία. Σε γράμμα του προς την Τσιάν Τσιν στις 8 Ιούλη 1966, ο Μάο Τσε Τουνγκ ομολογεί ότι «η δε­ξιά στην εξουσία μπορεί να χρησιμοποιήσει τα λόγια μου για να γίνει ισχυρή για κάποιο διάστημα, αλλά η αριστερά μπορεί να χρησιμο­ποιήσει άλλα λόγια δικά μου και να οργανωθεί για να ανατρέψει τους δεξιούς». (9) Αυτό μαρτυρεί ότι ο Μάο Τσε Τουνγκ δεν ήταν μαρξιστής - λενινιστής, ότι οι απόψεις του είναι εκλεκτικές. Αυτό φαίνεται σε όλα τα «θεωρητικά έργα», του Μάο, που, αν και καλυμμένα με «επαναστα­τική» φρασεολογία και σλόγκαν, δεν μπορούν να συγκαλύψουν το γε­γονός ότι η «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ» δεν έχει τίποτα το κοινό με το μαρξισμό - λενινισμό.

Μια κριτική θεώρηση, έστω και μερική, των συγγραμμάτων του Μάο, του τρόπου χειρισμού των βασικών προβλημάτων που αφορούν το ρόλο του κομμουνιστικού κόμματος, τα ζητήματα της επανάστα­σης, της οικοδόμησης του σοσιαλισμού κ.λπ., δίνει εντελώς ξεκάθαρη τη ριζική διαφορά της «σκέψης Μάο Τσε Τουνγκ» από το μαρξισμό - λενινισμό.

Ας πάρουμε πρώτα τα ζητήματα διοργάνωσης του Κόμματος και του ηγετικού ρόλου του. Ο Μάο προσποιούταν ότι ήταν υπέρ της εφαρμογής των λενινιστικών αρχών σχετικά με το κόμμα, αλλά, αν αναλύσεις συ­γκεκριμένα τις ιδέες του σχετικά με το κόμμα, και προπαντός την πρα­κτική της κομματικής ζωής, γίνεται φανερό ότι αντικατέστησε τις λε­νινιστικές αρχές και κανόνες με ρεβιζιονιστικές θέσεις.

Ο Μάο Τσε Τουνγκ δεν οργάνωσε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας με βάση τις αρχές των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν και Στάλιν. Δεν εργάστηκε για να το κάνει κόμμα λενινιστικού τύπου, μπολσεβίκικο κόμμα. Ο Μάο Τσε Τουνγκ δεν ήταν υπέρ ενός ταξικού προλεταριακού κόμματος, αλλά υπέρ κόμματος χωρίς ταξικά όρια. Χρησιμοποίησε το σύνθημα της μαζικοποίησης του κόμματος για να σβήσει τα όρια ανά­μεσα στο κόμμα και στην τάξη. Κατά συνέπεια σ' αυτό το κόμμα μπο­ρούσε να μπεί και να βγει όποιος ήθελε και όποτε ήθελε. Σ' αυτό το ζήτημα οι θέσεις της «σκέψης Μάο Τσε Τουνγκ» είναι όμοιες με τις α­πόψεις των γιουγκοσλάβων ρεβιζιονιστών και των «ευρωκομμουνιστών».

Παράλληλα μ' αυτό, ο Μάο Τσε Τουνγκ έθεσε την κομματική συ­γκρότηση, τις αρχές και κανόνες της, πάντα σε εξάρτηση της πολιτι­κής στάσης και των συμφερόντων του, σε εξάρτηση της οπορτουνιστικής, πότε προς τα δεξιά και πότε προς τα αριστερά, τυχοδιωκτικής πο­λιτικής, σε εξάρτηση της πάλης ενάντια στις φράξιες κ.λπ.

Στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας δεν υπήρχε και δεν υπάρχει πραγματική μαρξιστική - λενινιστική ενότητα σκέψης και δράσης. Η πάλη ανάμεσα στις φράξιες, η οποία υπήρχε από τότε που ιδρύθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας, συνετέλεσε ώστε σ' αυτό το κόμμα να μην καθοριστεί σωστή μαρξιστική - λενινιστική γραμμή, να μην καθοδηγεί η μαρξιστική - λενινιστική σκέψη. Οι διάφορες τάσεις που εκδηλώνονταν στους κυριότερους κομματικούς ηγέτες, πότε ήταν αρι­στερές, πότε οπορτουνιστικές δεξιές, μερικές φορές κεντρώες και έ­φθαναν ως τις ανοιχτά αναρχικές, σοβινιστικές και ρατσιστικές από­ψεις. Όσο διάστημα ήταν επικεφαλής του κόμματος ο Μάο Τσε Τουνγκ με την ομάδα του, αυτές οι τάσεις ήταν ένα από τα διακριτικά χαρα­κτηριστικά του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας. Ο ίδιος ο Μάο Τσε Τουνγκ κήρυσσε την ανάγκη ύπαρξης «δύο γραμμών» στο κόμμα. Σύμφωνα μ' αυτόν, η ύπαρξη και η πάλη μεταξύ των δύο γραμμών εί­ναι κάτι το φυσιολογικό, είναι εκδήλωση της ενότητας των αντιθέτων, είναι ελαστική πολιτική που συνενώνει τις αρχές με τους συμβιβα­σμούς. «Έτσι, γράφει, μπορεί να χρησιμοποιηθούν τα δύο χέρια σε ένα σύντροφο που έσφαλε: με το ένα να διεξάγεται πάλη εναντίον του, με το άλλο να γίνεται η ένωση μ' αυτόν. Σκοπός αυτής της πάλης είναι να φυλάσσονται οι αρχές του μαρξισμού που σημαίνει αποφασιστικό­τητα στις αρχές· αυτή είναι η μια άποψη του προβλήματος. Η άλλη ά­ποψη είναι να ενωθούμε μ' αυτόν. Η ένωση έχει σκοπό να του προσφέ­ρει μια διέξοδο, να πραγματοποιήσει ένα συμβιβασμό μ' αυτόν» (10)

Αυτές οι απόψεις είναι διαμετρικά αντίθετες με τα λενινιστικά δι­δάγματα σχετικά με το κομμουνιστικό κόμμα σαν οργανωμένο και πρωτοπόρο τμήμα, που πρέπει να έχει μια μόνη γραμμή και ατσάλινη ενότητα σκέψης και δράσης.

Η ταξική πάλη στους κόλπους του κόμματος, σαν αντανάκλαση της πάλης των τάξεων που διεξάγεται έξω από το κόμμα, δεν έχει τίπο­τε το κοινό με τις αντιλήψεις του Μάο Τσε Τουνγκ σχετικά με τις «δύο γραμμές στο κόμμα». Το κόμμα δεν είναι στίβος τάξεων και πάλης α­νταγωνιστικών τάξεων, δεν είναι συνάθροιση ανθρώπων με αντίθετους σκοπούς. Το πραγματικό μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα είναι κόμμα μόνο της εργατικής τάξης και στα θεμέλιά του έχει τα συμφέροντά της. Αυτό είναι αποφασιστικός παράγοντας για τη νίκη της επανάστα­σης και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Ο I. Β. Στάλιν, υπερασπί­ζοντας τις λενινιστικές αρχές σχετικά με το κόμμα, που δεν επιτρέ­πουν την ύπαρξη πολλών γραμμών, αντιπολιτευόμενων ρευμάτων στο κομμουνιστικό κόμμα, τόνιζε ότι:

«...το κομμουνιστικό κόμμα είναι το μονολιθικό κόμμα τον προλετα­ριάτου και όχι κόμμα συνασπισμού στοιχείων διαφόρων τάξεων». (11)

Ενώ ο Μάο Τσε Τουνγκ βλέπει το κόμμα σαν ένωση τάξεων με α­ντίθετα συμφέροντα, σαν θεσμό στον οποίο στέκουν αντιμέτωπες και παλεύουν δύο δυνάμεις, το προλεταριάτο και η αστική τάξη, το «προ­λεταριακό επιτελείο» και το «αστικό επιτελείο», που πρέπει να έχουν τους αντιπροσώπους τους από τα κάτω ως τα ανώτατα ηγετικά όργανα του κόμματος. Έτσι, το 1956 ζητούσε, προβάλλοντας όσο αφελή, τό­σο και γελοία επιχειρήματα, να εκλεγούν στην Κεντρική Επιτροπή, οι ηγέτες των δεξιών και αριστερών φραξιονιστικών ομάδων. «Όλη η χώρα, λέει, μάλιστα όλος ο κόσμος ξέρει καλά ότι αυτοί έκαναν λάθη γραμμής, και ακριβώς η φήμη τους είναι ο λόγος της εκλογής τους. Τι να κάνεις; Είναι άνθρωποι γνωστοί, ενώ εσείς που δεν κάνατε λάθη ή κάνατε μόνο μικρά λάθη δεν είστε τόσο διάσημοι όσο αυτοί. Στη χώρα μας όπου η μικροαστική τάξη είναι τόσο πολυπληθής, αυτοί είναι δύο σημαίες». (12) Παραιτούμενος από την πάλη αρχών στις γραμμές του κόμματος, ο Μάο Τσε Τουνγκ έπαιζε το παιγνίδι των φραξιών, επιδίω­κε συμβιβασμούς με μερικές απ' αυτές για να αντιταχθεί σε μερικές άλλες και για να ενισχύσει έτσι τις θέσεις του.

Με μια τέτοια οργανωτική πλατφόρμα, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας ποτέ δεν ήταν και δεν μπορούσε να είναι μαρξιστικό - λενι­νιστικό. Αυτό δεν τηρούσε τις λενινιστικές αρχές και κανόνες. Το συ­νέδριο του κόμματος, σαν συλλογικό και ανώτατο όργανο του, δεν συ­γκαλούνταν τακτικά. Λόγου χάρη, από το 7ο ως το 8ο συνέδριο πέρα­σαν 11 χρόνια, ενώ από το 8ο ως το 9ο, το μεταπολεμικό, 13 χρόνια. (13). Εκτός απ' αυτό και εκείνα τα συνέδρια που έγιναν ήταν φορμαλιστι­κά, περισσότερο συνεδριάσεις επίδειξης παρά εργασίας. Οι αντιπρό­σωποι στα συνέδρια δεν εκλέγονταν σύμφωνα με τις μαρξιστικές - λε­νινιστικές αρχές και κανόνες της κομματικής ζωής, αλλά καθορίζο­νταν από τα ιθύνοντα όργανα και δρούσαν σύμφωνα με το σύστημα της μόνιμης αντιπροσώπευσης.

Τελευταία, στην εφημερίδα «Ζιενμινζιμπάο» δημοσιεύτηκε άρθρο, γραμμένο από μια λεγόμενη θεωρητική ομάδα του «Γενικού Γρα­φείου» της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας (14). Το άρθρο ομολογεί ότι ο Μάο, κάτω από το όνομα «Γενικό Γραφείο», είχε δημιουργήσει γύρω του ένα ειδικό μηχανισμό που πα­ρακολουθούσε και έλεγχε το Πολιτικό Γραφείο, την Κεντρική Επι­τροπή του Κόμματος, τα στελέχη του κράτους, του στρατού, της ασφά­λειας κ.λπ. Η είσοδος σ' αυτό το γραφείο και η γνώση της δουλειάς του ήταν απαγορευμένα σε όλους συμπεριλαβαίνοντας και τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής και του Πολιτικού Γραφείου. Εδώ καταρτίζο­νταν τα σχέδια για την ανατροπή ή για την ανάδειξη τούτης ή εκείνης της φραξιονιστικής ομάδας. Οι άνθρωποι αυτού του γραφείου βρίσκο­νταν παντού, κρυφάκουγαν, παρακολουθούσαν και ανάφεραν ανεξάρ­τητα και έξω από κομματικό έλεγχο. Εκτός απ' αυτά, το γραφείο είχε στη διάθεση του και ολόκληρα ένοπλα τμήματα, που κρύβονταν πίσω από το όνομα «φρουρά του προέδρου Μάο». Αυτή η πραιτοριανή φρουρά με πάνω από 50.000 άνδρες, κινούνταν όταν ο πρόεδρος απο­φάσιζε «να δράσει με ένα κτύπημα», όπως έχει συμβεί συχνά στην ι­στορία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας και όπως συνέβηκε τελευταία με τη σύλληψη από το Χουά Κούο Φενγκ της «τετράδας» και των οπαδών της.

Με το πρόσχημα της διατήρησης επαφών με τις μάζες, ο Μάο Τσε Τουνγκ είχε δημιουργήσει, επίσης, ένα ειδικό δίκτυο πληροφοριοδο­τών για τις πολιτικές οργανώσεις, στους οποίους είχε ανατεθεί το κα­θήκον να ερευνούν και να παρακολουθούν, χωρίς να το ξέρει κανείς, τα στελέχη της βάσης, την κατάσταση και την ψυχολογία των μαζών. Αυτοί έδιναν αναφορά μόνο απ' ευθείας στο Μάο Τσε Τουνγκ, ο ο­ποίος είχε διακόψει όλα τα μέσα επικοινωνίας με τις μάζες και έβλεπε τον κόσμο μέσα από τα στοιχεία που έδιναν οι πράκτορες του «Γενι­κού Γραφείου». Ο Μάο είχε πει: «Όσον αφορά το άτομό μου, είμαι άνθρωπος που δεν ακούω τους ραδιοσταθμούς, ούτε τους ξένους και ούτε της Κίνας, αλλά μόνο μεταδίδω». Ομολόγησε επίσης: «Δήλωσα ανοιχτά πως δε θα διαβάζω πια την εφημερίδα «Ζιενμινζιμπάο». Αυτό τα είπα και στον αρχισυντάκτη της: Εγώ δε διαβάζω την εφημερίδα σου». (15)

Το άρθρο της «Ζιενμινζιμπάο» δίνει νέα στοιχεία για να αντιλη­φθούμε καλύτερα την αντιμαρξιστική κατεύθυνση και την προσωπική εξουσία του Μάο Τσε Τουνγκ στο κινέζικο κόμμα και κράτος. Ο Μάο Τσε Τουνγκ δεν είχε την παραμικρή εκτίμηση ούτε για την Κεντρική Επιτροπή, ούτε για το συνέδριο του Κόμματος, ας αφήσουμε μετά για το κόμμα γενικά και για τις επιτροπές του στη βάση. Οι κομματικές ε­πιτροπές, τα ηγετικά στελέχη και η ίδια η Κεντρική Επιτροπή έπαιρ­ναν εντολές από το «Γενικό Γραφείο», απ' αυτό το «ιδιαίτερο επιτε­λείο», που ρωτούσε μόνο το Μάο Τσε Τουνγκ. Τα κομματικά φόρουμ, τα αιρετά όργανα του κόμματος δεν είχαν καμιά αρμοδιότητα. Το άρ­θρο της «Ζιενμινζιμπάο» αναφέρει ότι «κανένα τηλεγράφημα, κανένα γράμμα, κανένα έγγραφο, καμιά εντολή, δεν μπορούσε να δώσει κανέ­νας χωρίς να περάσουν πρώτα από το Μάο Τσε Τουνγκ και χωρίς να εγκριθούν πρώτα απ' αυτόν». Διαπιστώνεται ότι από το 1953 ο Μάο Τσε Τουνγκ είχε δώσει κατηγορηματική εντολή: «Από σήμερα και στο εξής όλα τα ντοκουμέντα και τηλεγραφήματα που γίνονται εξ ονό­ματος της Κεντρικής Επιτροπής, πρέπει να περνούν από τον έλεγχο μου προτού σταλούν στον προορισμό, διαφορετικά είναι άκυρα και ανύπαρκτα». (16) Σ' αυτές τις συνθήκες ούτε καν μπορεί να γίνει λόγος για συλλογικότητα, για εσωκομματική δημοκρατία, για λενινιστικούς κα­νόνες.

Η απεριόριστη εξουσία του Μάο Τσε Τουνγκ έφθανε ως το σημείο να διορίζει και τους διαδόχους του. Κάποτε είχε διορίσει το Λιου Σάο Τσι αντικαταστάτη του. Αργότερα διακήρυξε ότι διάδοχος στην εξου­σία και στο κόμμα, μετά το θάνατό του, θα ήταν ο Λιν Πιάο. Αυτό, πρωτοφανές στην πραχτική των μαρξιστικών - λενινιστικών κομμά­των, επικυρώθηκε και στο καταστατικό του κόμματος. Ήταν πάλι ο Μάο Τσε Τουνγκ εκείνος που καθόρισε το Χουά Κούο Φενγκ να τον διαδεχτεί μετά το θάνατο του στην προεδρεία του κόμματος. Ο ίδιος ο Μάο, έχοντας την εξουσία στα χέρια του, κριτίκαρε, δίκαζε, τιμωρού­σε και ύστερα αποκαθιστούσε ανώτατους κομματικούς και κρατικούς ηγέτες. Έτσι συνέβηκε και με τον Τενγκ Χσιάο Πινγκ, ο οποίος στη λεγόμενη αυτοκριτική του, στις 23 Οκτώβρη 1966, ομολόγησε: «Εγώ και ο Λιου Σάο Τσι είμαστε αληθινοί μοναρχικοί. Η ουσία των λαθών μου έγκειται στο γεγονός ότι εγώ δεν έχω εμπιστοσύνη στις μάζες, δεν υποστηρίζω τις επαναστατικές-μάζες, μα αντιτάσσομαι σ' αυτές, ακο­λούθησα γραμμή αντιδραστική για να καταπνίξω την επανάσταση, στην ταξική πάλη δε στάθηκα με το μέρος του προλεταριάτου, αλλά της αστικής τάξης... Όλα αυτά δείχνουν ότι... δεν είμαι κατάλληλος να κατέχω υπεύθυνες θέσεις». (17) Και παρ' όλα αυτά τα εγκλήματα που διέπραξε αυτός ο σεσημασμένος ρεβιζιονιστής, ξαναγύρισε στο θώκο που κατείχε.

Το αντιμαρξιστικό περιεχόμενο της «σκέψης Μάο Τσε Τουνγκ» σχετι­κά με το κόμμα και το ρόλο του φαίνεται επίσης και από τον τρόπο της θεω­ρητικής ερμηνείας και της εφαρμογής στην πράξη των σχέσεων ανάμεσα στο κόμμα και στο στρατό. Άσχετα από τις διατυπώσεις που χρησιμο­ποιούσε ο Μάο Τσε Τουνγκ, όπως «το κόμμα πάνω από το στρατό», «η πολιτική πάνω από το όπλο» κ.λπ., στην πράξη άφηνε στο στρατό το βασικό πολιτικό ρόλο στη ζωή της χώρας. Από τον καιρό του αγώνα έλεγε: «Όλα τα στελέχη του στρατού πρέπει να είναι ικανά να καθο­δηγούν τους εργάτες και να οργανώνουν τα συνδικάτα, να κινητο­ποιούν και να οργανώνουν τη νεολαία, να ενώνονται με τα στελέχη των νεοαπελευθερωμένων περιοχών και να τα μαθαίνουν, να διαχειρί­ζονται τη βιομηχανία και το εμπόριο, να διευθύνουν σχολεία, εφημε­ρίδες, πρακτορεία ειδήσεων και ραδιοφωνικούς σταθμούς, να ασχο­λούνται με ζητήματα εξωτερικών υποθέσεων, να ρυθμίζουν προβλήμα­τα σε σύνδεση με τα δημοκρατικά κόμματα και τις λαϊκές οργανώσεις, να συντονίζουν τις σχέσεις ανάμεσα στην πόλη και το χωριό, να λύ­νουν τα προβλήματα επισιτισμού και ανεφοδιασμού με κάρβουνο και άλλα είδη και προϊόντα πρώτης ανάγκης, καθώς και να τακτοποιούν τα νομισματικά και τα οικονομικά ζητήματα». (18)

Ο στρατός λοιπόν έστεκε πάνω από το κόμμα, πάνω από τα κρατικά όργανα, πάνω από όλα. Από δω προκύπτει ότι τα λόγια του Μάο Τσε Τουνγκ όσον αφορά το ρόλο του κόμματος, σαν αποφασιστικού παρά­γοντα για την καθοδήγηση της επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, ήταν μόνο σλόγκαν. Όπως στην περίοδο του απελευθε­ρωτικού πολέμου και ύστερα από την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, σε όλους τους συνεχείς αγώνες που έγιναν εκεί για την κα­τάληψη της εξουσίας από τη μια ή την άλλη φράξια, ο στρατός έπαιξε τον αποφασιστικό ρόλο. Και κατά την Πολιτιστική Επανάσταση, ο στρατός έπαιξε το σπουδαιότερο ρόλο^- ήταν η τελευταία εφεδρεία του Μάο. «Εμείς, έλεγε ο Μάο Τσε Τουνγκ το 1967, στηριζόμαστε στη δύ­ναμη του στρατού... Στο Πεκίνο είχαμε μόνο δύο μεραρχίες, ενώ το Μάη φέραμε και άλλες δύο για να εξοφλήσουμε τους λογαριασμούς με την πρώην κομματική επιτροπή του Πεκίνου». (19)

Ο Μάο Τσε Τουνγκ για να εξοντώσει τους ιδεολογικούς αντιπά­λους του έβαζε πάντα σε κίνηση το στρατό. Σήκωσε το στρατό, με επι­κεφαλής το Λιν Πιάο για να δράσει ενάντια στην ομάδα των Λιου Σάο Τσι και Τενγκ Χσιάο Πινγκ. Αργότερα με τον Τσου Εν Λάι, οργάνωσε και έριξε το στρατό ενάντια στον Λιν Πιάο. Ο στρατός εμπνεόμενος από τη «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ» έπαιξε τον ίδιο ρόλο και μετά το θά­νατο του Μάο. Όπως όλοι εκείνοι που ανέβηκαν στην εξουσία στην Κίνα, έτσι και ο Χουά Κούο Φενγκ στήριξε τη δράση του στο στρατό.

Μόλις πέθανε ο Μάο, ξεσήκωσε αμέσως το στρατό, μαζί με τους στρα­τιωτικούς Γιεχ Τσιέν Γιν, Βαν Τουν Χσιν και άλλους οργάνωσε το πραξικόπημα, συνέλαβε τους αντιπάλους του.

Στην Κίνα η εξουσία εξακολουθεί να βρίσκεται στα χέρια του στρατού, ενώ το κόμμα στέκει στην ουρά. Αυτό είναι γενικό χαρακτη­ριστικό για τις χώρες στις οποίες κυριαρχεί ο ρεβιζιονισμός. Οι πραγ­ματικές σοσιαλιστικές χώρες δυναμώνουν το στρατό, σαν ισχυρό ό­πλο της δικτατορίας του προλεταριάτου, για να συντρίψουν τους ε­χθρούς του σοσιαλισμού, σε περίπτωση που σηκώσουν κεφάλι, καθώς και για να υπερασπίσουν τη χώρα από ενδεχόμενη επίθεση των ιμπε­ριαλιστών και της εξωτερικής αντίδρασης. Αλλά για να παίξει πάντο­τε αυτό το ρόλο, ο στρατός, όπως μας διδάσκει ο μαρξισμός - λενινι- σμός, πρέπει να βρίσκεται πάντοτε κάτω από την καθοδήγηση του κόμματος και όχι το κόμμα κάτω από την καθοδήγηση του στρατού.

Τώρα στην Κίνα κάνουν το νόμο οι ισχυρότερες και αντιδραστικό­τερες φράξιες του στρατού, που επιδιώκουν να μετατρέψουν την Κίνα σε σοσιαλιμπεριαλιστική χώρα.

Στο μέλλον, παράλληλα με τη μετατροπή της Κίνας σε ιμπεριαλι­στική υπερδύναμη, θα μεγαλώσουν όλο και περισσότερο ο ρόλος και η δύναμη του στρατού στη ζωή της χώρας. Ο στρατός θα δυναμώσει σαν οπλισμένη ως τα δόντια φρουρά πραιτοριανών για την υπεράσπι­ση ενός καπιταλιστικού καθεστώτος και μιας καπιταλιστικής οικονο­μίας. Θα είναι όργανο μιας αστικής καπιταλιστικής δικτατορίας, μιας δικτατορίας που, σε περίπτωση σθεναρής λαϊκής αντίστασης, μπορεί να πάρει και ανοιχτές φασιστικές μορφές.

Η «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ» διακηρύσσοντας την ανάγκη της ύ­παρξης στην ηγεσία της χώρας πολλών κομμάτων, το λεγόμενο πολι­τικό πλουραλισμό, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη μαρξιστική - λε­νινιστική διδασκαλία, σχετικά με τον αμέριστο ρόλο του κομμουνι­στικού κόμματος στη επανάσταση και στη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Ο Μάο τσε Τουνγκ, όπως δήλωσε στον Ε. Σνόου, θεωρούσε την καθο­δήγηση μιας χώρας από μερικά πολιτικά κόμματα, κατά το αμερικάνι­κο πρότυπο, σαν την πιο δημοκρατική μορφή διακυβέρνησης. «Τι εί­ναι καλύτερο, στο κάτω κάτω, ρωτούσε ο Μάο Τσε Τουνγκ, να έχεις ένα ή πολλά κόμματα;» Και απαντούσε: « Όπως το βλέπουμε εμείς τώ­ρα, προτιμότερο είναι να έχουμε πολλά κόμματα. Έτσι ήταν στο πα­ρελθόν κι έτσι μπορεί να είναι και στο μέλλον. Αυτό είναι μακρόχρο­νη συνύπαρξη και αμοιβαίος έλεγχος». (20) Ο Μάο θεωρούσε απαραίτητη τη συμμετοχή των αστικών κομμάτων στην εξουσία και στη διακυβέρ­νηση της χώρας με τα ίδια δικαιώματα και με τα ίδια προνόμια όπως και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας. Και όχι μόνο τόσο, αλλά αυ­τά τα κόμματα της αστικής τάξης που σύμφωνα με το Μάο, «ήταν ι­στορικά», δεν μπορεί να σβήσουν παρά μόνο όταν έρθει ο καιρός να απονεκρωθεί και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας, δηλαδή θα συ­νυπάρξουν ως τον κομμουνισμό.

Σύμφωνα με τη «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ» μόνο με βάση τη συνερ­γασία όλων των τάξεων και όλων των κομμάτων μπορεί να υπάρξει ένα νέο δημοκρατικό καθεστώς και μπορεί να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός. Μια τέτοια αντίληψη για τη σοσιαλιστική δημοκρατία, για το σοσια­λιστικό πολιτικό σύστημα, που στηρίζεται στη «μακρά συνύπαρξη και στον αμοιβαίο έλεγχο» όλων των κομμάτων και που μοιάζει πολύ με τα τωρινά κηρύγματα των ιταλών, γάλλων, ισπανών και άλλων ρεβιζιονιστών, είναι ανοιχτή απάρνηση του ηγετικού και αμέριστου ρό­λου του μαρξιστικού - λενινιστικού κόμματος στην επανάσταση και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Η ιστορική πείρα επιβεβαίωσε τώ­ρα πια ότι χωρίς τον ηγετικό και αμέριστο ρόλο του μαρξιστικού - λενινιστικού κόμματος δεν μπορεί να υπάρξει η δικτατορία του προλε­ταριάτου, δεν μπορεί να οικοδομήσει κανείς και να υπερασπίσει το σοσιαλισμό.

«...η δικτατορία του προλεταριάτου —έλεγε ο Στάλιν— μπορεί να είναι πλήρης μόνο αν την καθοδηγεί ένα κόμμα, το κόμμα των κομ­μουνιστών', το οποίο δεν μοιράζεται και δεν πρέπει να μοιράζεται την καθοδήγηση με άλλα κόμματα» (21)

Οι ρεβιζιονιστικές αντιλήψεις του Μάο Τσε Τουνγκ βασίζονται στην πολιτική συνεργασίας και συμμαχίας με την αστική τάξη, που συνεχώς εφάρμοσε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας. Από δω πη­γάζει και η αντιμαρξιστική και αντιλενινιστική γραμμή της «άνθησης των 100 λουλουδιών και του συναγωνισμού των 100 σχολών», που εί­ναι άμεση έκφραση της συνύπαρξης αντίθετων ιδεολογιών.

Σύμφωνα με το Μάο Τσε Τουνγκ, στη σοσιαλιστική κοινωνία, πα­ράλληλα με την προλεταριακή ιδεολογία, τον υλισμό και αθεϊσμό, πρέπει να επιτραπούν και η ύπαρξη της αστικής ιδεολογίας, του ιδεα­λισμού και της θρησκείας, να αναπτυχθούν και «δηλητηριώδη βότα­να», παράλληλα με τα «αρωματικά λουλούδια» κ.λπ. Μια τέτοια γραμ­μή είναι, λέει, απαραίτητη για την ανάπτυξη του μαρξισμού για ν' α­νοίξει το δρόμο στο διάλογο, στην ελευθερία σκέψης, ενώ στην πραγ­ματικότητα, μ' αυτή τη γραμμή ο Μάο προσπαθεί να θέσει τη θεωρητική βάση της πολιτικής της συνεργασίας με την αστική τάξη και της συμβίωσης με την ιδεολογία της. Ο Μάο Τσε Τουνγκ λέει ότι «... να απαγορεύσεις στους ανθρώπους να έρχονται σε επαφή με ό,τι το λαθεμένο, με το άσχημο ή με ό,τι το εχθρικό απέναντι μας, με τον ιδεα­λισμό και τη μεταφυσική, να γνωρίσουν τις σκέψεις του Κομφούκιου, του Λάο Τσε και του Τσανγκ Κάι Σεκ, θα ήταν επικίνδυνη πολιτική. Θα οδηγούσε στην οπισθοδρόμηση της σκέψης, σε μονομέρεια και θα έκανε τον άνθρωπο ανίκανο να αντέξει στις δοκιμασίες της ζωής...». (22) Από δω ο Μάο Τσε Τουνγκ βγάζει το συμπέρασμα ότι ο ιδεαλισμός, η μεταφυσική και η αστική ιδεολογία θα υπάρχουν ολοζωής, συνεπώς όχι μόνο δεν πρέπει να απαγορευτούν, αλλά και να τους δοθεί η δυνα­τότητα να ξεσπάσουν, να βγουν στην επιφάνεια και να συναγωνι­στούν. Αυτή η συμφιλιωτική στάση απέναντι σε καθετί το αντιδραστι­κό πάει σε τέτοιο βάθος που να θεωρεί αναπόφευκτες τις ταραχές στη σοσιαλιστική κοινωνία και λαθεμένη την απαγόρευση της δραστηριό­τητας των εχθρών. «Κατά τη γνώμη μου, λέει, ο καθένας που επιθυμεί να προκαλέσει ταραχές, μπορεί να το κάνει και για όσο διάστημα θε­λήσει: αν δεν του αρκεί ένας μήνας, να του δώσουμε δύο, με ένα λόγο δεν θα θεωρήσουμε ότι έληξε η υπόθεση παρά όταν χορτάσει τις ταρα­χές. Αν εσείς βιαστείτε να δώσετε τέλος στις ταραχές, γρήγορα ή αργά αυτές θα ξαναρχίσουν». (23)

Όλα αυτά δεν ήταν ακαδημαϊκές, «επιστημονικές» συζητήσεις, αλλά μια οπορτουνιστική αντεπαναστατική πολιτική γραμμή που α­ντιπαρατέθηκε στο μαρξισμό - λενινισμό, που εκφύλισε το Κομμουνι­στικό }£όμμα της Κίνας, στους κόλπους του οποίου κυκλοφόρησαν χί­λιες δυο απόψεις και γνώμες και σήμερα υπάρχουν πραγματικά 100 σχολές που συναγωνίζονται. Αυτό έκανε να πετούν ελεύθερα στον κή­πο των 100 λουλουδιών οι αστικές σφήκες και να αμολούν το δηλητή­ριο τους.

Μια τέτοια οπορτουνιστική στάση στα ιδεολογικά ζητήματα έχει τις ρίζες, εκτός των άλλων, και στο γεγονός ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας, σ' όλη την περίοδο από την ίδρυσή του και μέχρι την απελευθέρωση της χώρας και αργότερα, δεν προσπάθησε να στα­θεροποιηθεί ιδεολογικά, δεν εργάστηκε για να μπάσει στο νου και στην καρδιά των ανθρώπων τη θεωρία των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν και Στάλιν, δεν πάλεψε για την αφομοίωση των βασικών ζητημάτων της μαρξιστικής - λενινιστικής ιδεολογίας και για τη συνεπή εφαρμογή τους βήμα προς βήμα, στις συγκεκριμένες συνθήκες της Κίνας.

Η «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ» είναι σε αντίθεση με τη μαρξιστική - λενι­νιστική θεωρία της επανάστασης.

Στα συγγράμματα του Μάο Τσε Τουνγκ γίνεται συχνά λόγος για το ρόλο των επαναστάσεων στην πορεία εξέλιξης της κοινωνίας, αλλά στην ουσία αυτός ακολουθεί μεταφυσική, εξελικτική αντίληψη. Σε α­ντίθεση με την υλιστική διαλεκτική, που αποδείχνει την προοδευτική εξέλιξη σε σπειροειδή μορφή, ο Μάο Τσε Τουνγκ κηρύσσει την εξέλι­ξη σε κυκλική μορφή, σαν ανακυκλική, σαν κυματοειδή διαδικασία που περνάει από την ισορροπία στην ανισορροπία και ξανά στην ι­σορροπία, από την κίνηση στην ακινησία και ξανά στην κίνηση, από την άνοδο στην κάθοδο και από την κάθοδο στην άνοδο, από την πο­ρεία προς τα εμπρός στην επιστροφή προς τα πίσω και ξανά πορεία προς τα μπρος κ.λπ. Έτσι, ακολουθώντας την αντίληψη της αρχαίας φιλοσοφίας σχετικά με το ρόλο του «καθαρτηρίου πυρός», ο Μάο Τσε Τουνγκ γράφει: «Πρέπει περιοδικά «να ανάβει η φωτιά». Αλλά από πού να αρχίσουμε στο εξής; Να την ανάβεις, σύμφωνα με σας, μια φο­ρά το χρόνο ή μια φορά στα τρία χρόνια; Κατά τη γνώμη μου αυτό πρέπει να γίνεται τουλάχιστον δύο φορές στα πέντε χρόνια, ακριβώς όπως ο δέκατος τρίτος μήνας του σεληνιακού - ηλιακού ημερολογίου, που έρχεται κάθε τρία χρόνια ή δυο φορές στα πέντε χρόνια». (24) Συνε­πώς, όπως οι παλιοί αστρολόγοι, από το σεληνιακό ημερολόγιο, ο Μάο βγάζει το νόμο σχετικά με το περιοδικό άναμμα της φωτιάς, σχε­τικά με την εξέλιξη που πηγαίνει από τη «μεγάλη αρμονία» «στη μεγά­λη αταξία» και ξανά στη «μεγάλη αρμονία» και έτσι οι κύκλοι επαναλαμβάνονται περιοδικά. Έτσι στην υλιστική διαλεκτική αντίληψη σχετικά με την εξέλιξη, η οποία, όπως λέει ο Λένιν,

«... μας δίνει το κλειδί για να αντιληφθούμε την «αυτοκίνηση» κάθε όντος·... μας δίνει το κλειδί για να αντιληφθούμε τα «άλματα», τη «διακοπή του βαθμιαίου», τη «μετατροπή στο αντίθετο», την εξαφά­νιση του παλιού και τη γέννηση του νέου», (25)

η «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ», αντιπαραθέτει τη μεταφυσική αντίληψη που «είναι νεκρή, ωχρή, ξερή».

Αυτό φαίνεται και πιο καθαρά στο πώς χειρίζεται ο Μάο Τσε Τουνγκ το πρόβλημα των αντιθέσεων, για το οποίο, σύμφωνα με την κινέζικη προπαγάνδα, ο Μάο έδωσε «ιδιαίτερη συμβολή» και ανέπτυ­ξε πιο πέρα την υλιστική διαλεκτική σ' αυτό το πεδίο. Ο Μάο Τσε Τουνγκ σε πολλά από τα συγγράμματά του μιλάει μεν συχνά για τα α­ντίθετα, για τις αντιθέσεις, για την ενότητα των αντιθέτων, χρησιμο­ποιεί και μαρξιστικά αποσπάσματα και φράσεις, αλλά απέχει ωστόσο πολύ από την υλιστική διαλεκτική αντίληψη αυτών των ζητημάτων. Στο χειρισμό των αντιθέσεων δεν ξεκινάει από μαρξιστικές θέσεις, αλ­λά από τις θέσεις των αρχαίων κινέζων φιλοσόφων, βλέπει μηχανικά τα αντίθετα σαν εξωτερικά φαινόμενα και φαντάζεται τη μετατροπή των αντιθέτων σαν απλή αλλαγή θέσεων μεταξύ τους. Χρησιμοποιώ­ντας μερικά τέτοια αιώνια αντίθετα που πήρε από την αρχαία φιλοσο­φία, όπως ψηλά - χαμηλά, πίσω - μπροστά, δεξιά - αριστερά, ελαφρά - βαριά κ.λπ., κ.λ.π, ο Μάο Τσε Τουνγκ στην ουσία αρνείται τις εσωτε­ρικές αντιθέσεις στα ίδια τα πράγματα και φαινόμενα και χειρίζεται την εξέλιξη σαν μια απλή επανάληψη, σαν αλυσίδα αμετάβλητων κα­ταστάσεων, στις οποίες παρατηρούνται τα ίδια αντίθετα και ο ίδιος συσχετισμός ανάμεσά τους. Η μετατροπή των αντιθέτων στο αντίθετο τους εννοούμενη σαν απλή αλλαγή θέσεων και όχι σαν λύση της αντί­θεσης και σαν ποιοτική αλλαγή του ίδιου του φαινομένου που εμπεριέ­χει αυτά τα αντίθετα χρησιμοποιείται από το Μάο Τσε Τουνγκ σαν τυ­πικό σχήμα στο οποίο υπάγονται τα πάντα. Ξεκινώντας απ' αυτό το σχήμα, ο Μάο φθάνει στο σημείο να διακηρύσσει ότι « Όταν ο δογμα­τισμός μετατρέπεται σε αντίθετο του, γίνεται ή μαρξισμός ή ρεβιζιονισμός» (26), «η μεταφυσική μετατρέπεται σε διαλεκτική και η διαλεκτική σε μεταφυσική» κ.λπ. Πίσω από τέτοιες παράλογες ομολογίες και πί­σω από το σοφιστικό παιγνίδι με τα αντίθετα, καλύπτονται οι οπορτουνιστικές και αντεπαναστατικές αντιλήψεις του Μάο Τσε Τουνγκ.  Έτσι τη σοσιαλιστική επανάσταση δεν τη βλέπει σαν ποιοτική αλλα­γή της κοινωνίας, όπου εξαφανίζονται οι ανταγωνιστικές τάξεις και η καταπίεση και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αλλά τη φαντά­ζεται σαν απλή αλλαγή θέσεων ανάμεσα στην αστική τάξη και το προ­λεταριάτο. Για να αποδείξει αυτή την «ανακάλυψη» ο Μάο γράφει: «Αν η αστική τάξη και το προλεταριάτο δεν μπορούν να μετατρέπο­νται το ένα στο άλλο, τότε πώς εξηγείται ότι με την επανάσταση το προλεταριάτο γίνεται κυρίαρχη τάξη και η αστική τάξη κυριαρχούμε­νη τάξη;... Εμείς και το τσαγκαϊσεκικό Κουόμινταγκ είμαστε βασικά αντίθετοι ο ένας με τον άλλο. Σαν αποτέλεσμα του αγώνα και της αλληλοεξαίρεσης των δύο αντιφατικών απόψεων, εμείς αλλάξαμε θέσεις με το Κουόμινταγκ...».(27) Η ίδια λογική οδήγησε το Μάο Τσε Τουνγκ και στην αναθεώρηση της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας για τις δύο φάσεις της κομμουνιστικής κοινωνίας. «Η διαλεκτική μάς διδά­σκει ότι το σοσιαλιστικό καθεστώς, σαν ιστορικό φαινόμενο, θα εξα­φανιστεί μια μέρα, έτσι όπως πεθαίνει ο άνθρωπος και ότι το κομμου­νιστικό καθεστώς θα είναι άρνηση του σοσιαλιστικού καθεστώτος. Πώς μπορεί να θεωρηθεί μαρξιστική η θέση σύμφωνα με την οποία το σοσιαλιστικό καθεστώς καθώς και οι σχέσεις στην παραγωγή και το εποικοδόμημα του σοσιαλισμού δε θα εξαφανιστούν; Δε θα ήταν μή­πως αυτό θρησκευτικό δόγμα, θεολογία που κηρύσσει την αιωνιότητα του Κυρίου;» (28)

Έτσι ο Μάο Τσε Τουνγκ, αναθεωρώντας ανοιχτά τη μαρξιστική - λενινιστική έννοια σχετικά με το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό, που ουσιαστικά είναι δύο φάσεις ενός τύπου, ενός οικονομικο-κοινω­νικού συστήματος και που διακρίνονται μόνο από το βαθμό ανάπτυξης και ωριμότητάς τους, παρουσιάζει το σοσιαλισμό σαν κάτι το διαμε­τρικά αντίθετο με τον κομμουνισμό.

Από τέτοιες μεταφυσικές και αντιμαρξιστικές αντιλήψεις ο Μάο Τσε Τουνγκ χειρίζεται στη γενικότητα το ζήτημα της επανάστασης, την οποία βλέπει σαν ατέρμονη διαδικασία που επαναλαμβάνεται πε­ριοδικά όσο θα υπάρχει ανθρωπότητα στη γη, σαν διαδικασία που περνάει από ήττα σε νίκη, από νίκη σε ήττα κ.ο.κ. Οι αντιμαρξιστικές αντιλήψεις του Μάο Τσε Τουνγκ σχετικά με την επανάσταση, πότε εξελίχτηκες και πότε αναρχικές, φαίνονται και πιο καθαρά όταν χειρί­ζεται τα προβλήματα της επανάστασης στην Κίνα.

Όπως προκύπτει από τα συγγράμματά του, ο Μάο Τσε Τουνγκ δεν στηρίχτηκε στη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία για την ανάλυση των προβλημάτων και για τον καθορισμό των καθηκόντων της κινέζι­κης επανάστασης. Ο ίδιος ομολογεί σε λόγο που εκφώνησε στην πλα­τιά συνδιάσκεψη εργασίας που συγκάλεσε η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας το Γενάρη του 1962, ότι «η πο­λύχρονη επαναστατική δουλειά μας γινόταν τυφλά, χωρίς να ξέρουμε πώς πρέπει να διεξαχθεί η επανάσταση, ενάντια σε ποιον πρέπει να κα­τευθυνθεί η αιχμή της επανάστασης, χωρίς να έχουμε κατά νου τα στάδιά της, ποιον πρέπει να γκρεμίσει πρώτα και ποιον αργότερα κλπ». Αυτό συντέλεσε ώστε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας να ήταν α­νίκανο να εξασφαλίσει την ηγεσία του προλεταριάτου στη δημοκρατι­κή επανάσταση και τη μετατροπή της σε σοσιαλιστική επανάσταση. Όλη η εξέλιξη της κινέζικης επανάστασης μαρτυρεί το χαώδη δρόμο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, το οποίο δεν καθοδηγού­νταν από το μαρξισμό - λενινισμό, αλλά από τις αντιμαρξιστικές αντι­λήψεις της «σκέψης Μάο Τσε Τουνγκ» σχετικά με το χαρακτήρα της επανάστασης, τα στάδιά της, τις κινητήριες δυνάμεις κ.λπ.

Ο Μάο Τσε Τουνγκ ποτέ δεν μπόρεσε να καταλάβει και να εξηγή­σει σωστά τους στενούς δεσμούς της αστικό - δημοκρατικής επανά­στασης με την προλεταριακή επανάσταση. Σε αντίθεση με τη μαρξι­στική - λενινιστική θεωρία, που απέδειξε επιστημονικά ότι ανάμεσα στην αστικό - δημοκρατική επανάσταση και τη σοσιαλιστική επανά­σταση δεν ορθώνεται σινικό τείχος, ότι αυτές οι δύο επαναστάσεις δεν πρέπει να χωρίζονται η μια από την άλλη με μακρά χρονικά διαστήμα­τα, ο Μάο Τσε Τουνγκ παραδεχόταν ότι «Η μετατροπή της επανάστασής μας σε σοσιαλιστική επανάσταση είναι υπόθεση του μέλλοντος... Πότε θα γίνει αυτό το πέρασμα... μπορεί να χρειαστεί γι' αυτό αρκετά μακρά περίοδος. Εφόσον για ένα τέτοιο πέρασμα δεν υπάρχουν όλες οι αναγκαίες πολιτικές και οικονομικές συνθήκες, εφόσον αυτό το πέρα­σμα δεν μπορεί να φέρει όφελος, αλλά ζημιά στη συντριπτική πλειο­ψηφία του λαού μας, δεν πρέπει να γίνεται λόγος γι' αυτό το πέρα­σμα» (29).

Αυτή την αντιμαρξιστική αντίληψη, που δεν είναι υπέρ της μετα­τροπής της αστικό - δημοκρατικής επανάστασης σε σοσιαλιστική ε­πανάσταση, υποστήριξε ο Μάο Τσε Τουνγκ σ' όλη τη διάρκεια της ε­πανάστασης, μάλιστα και μετά την απελευθέρωση. Έτσι, το 1940 ο Μάο Τσε Τουνγκ λέει ότι «Η κινέζικη επανάσταση πρέπει οπωσδήπο­τε να περάσει... το στάδιο της νέας δημοκρατίας και μόνο ύστερα —το στάδιο του σοσιαλισμού. Απ' αυτά τα στάδια το πρώτο θα είναι σχετι­κά μακρό...» (30). Το Μάρτη του 1949, στην ολομέλεια της Κεντρικής Ε­πιτροπής του Κόμματος στην οποία παρουσίασε το πρόγραμμα για την ανάπτυξη της μεταπελευθερωτικής Κίνας Μάο Τσε Τουνγκ λέει: «Στη διάρκεια αυτής της περιόδου θα πρέπει να επιτραπούν όλα τα στοιχεία του καπιταλισμού, της πόλης και του χωριού». Αυτές οι από­ψεις και «θεωρίες» έκαναν ώστε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας και ο Μάο Τσε Τουνγκ να μην παλεύουν για την εξέλιξη της επανά­στασης στην Κίνα σε σοσιαλιστική επανάσταση, να αφήσουν ελεύθε­ρο πεδίο ανάπτυξης στην αστική τάξη και στις καπιταλιστικές κοινω­νικές σχέσεις.

Στο ζήτημα του συσχετισμού ανάμεσα στη δημοκρατική και στη σοσιαλιστική επανάσταση, ο Μάο Τσε Τουνγκ στέκει στις θέσεις των ηγετών της Δεύτερης Διεθνούς, οι οποίοι πρώτοι χτύπησαν και δια­στρέβλωσαν τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία σχετικά με την εξέ­λιξη της επανάστασης και βγήκαν με τη θέση ότι ανάμεσα στην αστι­κό - δημοκρατική επανάσταση και τη σοσιαλιστική επανάσταση υ­πάρχει μακρά χρονική περίοδος, στη διάρκεια της οποίας η αστική τάξη αναπτύσσει τον καπιταλισμό και δημιουργεί συνθήκες για το πέ­ρασμα στην προλεταριακή επανάσταση. Τη μετατροπή της αστικό - δημοκρατικής επανάστασης σε σοσιαλιστική επανάσταση, χωρίς να δοθεί η δυνατότητα στον καπιταλισμό να αναπτυχθεί πιο πέρα, αυτοί τη θεωρούσαν αδύνατη, υπερπήδηση σταδίων. Σ' αυτή την αντίληψη εμμένει σταθερά και ο Μάο Τσε Τουνγκ, όταν λέει: «Να προσπαθείς να οικοδομήσεις το σοσιαλισμό πάνω στα ερείπια του αποικιακού, ημιαποικιακου και ημιφεουδαρχικου καθεστώτος, χωρίς ένα ενωμένο κρά­τος της νέας δημοκρατίας... χωρίς να αναπτύξεις την ιδιωτική καπιτα­λιστική οικονομία... θα ήταν καθαρή ουτοπία» (31).

Οι αντιμαρξιστικές αντιλήψεις της «σκέψης Μάο Τσε Τουνγκ» σχετικά με την επανάσταση, φαίνονται ακόμα πιο καθαρά στον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται ο Μάο το ζήτημα των κινητήριων δυνάμεων της επανάστασης. Ο Μάο Τσε Τουνγκ δεν αναγνώριζε τον ηγεμονικό ρόλο του προλεταριάτου. Ο Λένιν έχει πει ότι στην περίοδο του ιμπε­ριαλισμού, σε κάθε επανάσταση, επομένως και στη δημοκρατική επα­νάσταση, στην αντιιμπεριαλιστική εθνικοαπελευθερωτική επανάστα­ση και στη σοσιαλιστική επανάσταση την καθοδήγηση πρέπει να την έχει το προλεταριάτο. Ενώ ο Μάο Τσε Τουνγκ, παρ' όλο που μιλούσε για το ρόλο του προλεταριάτου, στην πράξη υποτιμούσε την ηγεμονία του στην επανάσταση και ανέβαζε ψηλά το ρόλο της αγροτιάς. (32) Ο Μάο Τσε Τουνγκ έχει πει ότι «...ο σημερινός αγώνας ενάντια στους ιά­πωνες κατακτητές είναι ουσιαστικά αγώνας αγροτιάς. Πολιτικό σύ­στημα της νέας δημοκρατίας ουσιαστικά σημαίνει να δώσεις την εξου­σία στην αγροτιά». (33)

Αυτή τη μικροαστική θεωρία ο Μάο Τσε Τουνγκ την έκφραζε στη γενική θέση «το χωριό να κυκλώσει την πόλη». «... το επαναστατικό χωριό, έγραφε, μπορεί να κυκλώσει τις πόλεις... η δουλειά στο χωριό πρέπει να παίξει τον κυριότερο ρόλο στο κινέζικο επαναστατικό κίνη­μα, ενώ η δουλειά στην πόλη — δευτερεύοντα ρόλο» (34). Ο Μάο παρου­σίασε αυτή την ιδέα και όταν έγραψε για το ρόλο της αγροτιάς στην εξουσία. Έχει πει ότι όλα τα άλλα πολιτικά κόμματα και δυνάμεις πρέπει να υποταχτούν στην αγροτιά και στις απόψεις της. «... θα ξεση­κωθούν εκατομμύρια αγρότες· θα είναι ορμητικοί και ακατάβλητοι σαν πραγματικός τυφώνας, γράφει, και καμιά δύναμη δε θα τους συ­γκρατήσει... θα θέσουν υπό δοκιμασία όλα τα επαναστατικά κόμματα και ομάδες, όλους τους επαναστάτες που θα πρέπει ή να αποδεχτούν τις απόψεις τους, ή να τις απορρίψουν» (35). Σύμφωνα με το Μάο, προ­κύπτει ότι η αγροτιά και όχι η εργατική τάξη πρέπει να είναι ηγέτρια στην επανάσταση.

Ο Μάο Τσε Τουνγκ διακήρυξε τη θέση σχετικά με τον ηγεμονικό ρόλο της αγροτιάς στην επανάσταση και σα δρόμο της παγκόσμιας ε­πανάστασης. Εδώ έχει την πηγή η αντιμαρξιστική αντίληψη η οποία θεωρεί το λεγόμενο τρίτο κόσμο, που στην κινέζικη πολιτική φιλολο­γία λέγεται και «παγκόσμιο χωριό», σαν «την κυριότερη κινητήρια δύναμη για το μετασχηματισμό της σημερινής κοινωνίας». Σύμφωνα με τις κινέζικες απόψεις, το προλεταριάτο είναι δευτερεύουσα κοινω­νική δύναμη, που δεν μπορεί να παίξει εκείνο το ρόλο που προβλέπουν ο Μαρξ και ο Λένιν στην πάλη ενάντια στον καπιταλισμό και στην νί­κη της επανάστασης, σε συμμαχία με όλες τις καταπιεζόμενες από το κεφάλαιο δυνάμεις.

Στην κινέζικη επανάσταση επεκράτησαν η μικρή και η μεσαία α­στική τάξη. Είναι αυτό το πλατύ στρώμα της μικροαστικής τάξης που επέδρασε σ' όλη την εξέλιξη της Κίνας.

Ο Μάο Τσε Τουνγκ δεν στηριζόταν στη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία που μας διδάσκει ότι η αγροτιά, γενικά η μικροαστική τάξη, είναι ταλαντευόμενη. Φυσικά, η φτωχή και μεσαία αγροτιά παίζει ση­μαντικό ρόλο στην επανάσταση και πρέπει να γίνει στενή σύμμαχος του προλεταριάτου. Μα η αγροτική τάξη, η μικροαστική τάξη, δεν μπορεί να καθοδηγήσει το προλεταριάτο στην επανάσταση. Να σκέ­φτεσαι και να διακηρύσσεις το αντίθετο σημαίνει να είσαι ενάντια στο μαρξισμό - λενινισμό. Εδώ έγκειται και μια από τις κυριότερες πηγές των αντιμαρξιστικών απόψεων του Μάο Τσε Τουνγκ που επέδρασαν αρνητικά σ' όλη την κινέζικη επανάσταση.

Η επαναστατική και καθοδηγητική βασική αρχή σχετικά με την η­γεμονία του προλεταριάτου στην επανάσταση δεν ήταν ξεκάθαρη για το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας, ούτε στη θεωρία και συνεπώς δεν εφαρμοζόταν όπως πρέπει και με συνέπεια ούτε στην πράξη. Η πείρα δείχνει ότι η αγροτιά μπορεί να παίξει τον επαναστατικό της ρόλο μό­νο αν δράσει σε συμμαχία με το προλεταριάτο και κάτω από την καθοδήγησή του. Αυτό επιβεβαιώθηκε και στη χώρα μας στη διάρκεια του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα. Η αλβανική αγροτιά ήταν η κύρια δύναμη στην επανάσταση μας, παρόλα αυτά, η εργατική μας τάξη, αν και πολύ μικρή αριθμητικά, καθοδήγησε την αγροτιά, γιατί η επανά­σταση καθοδηγούνταν από τη μαρξιστική - λενινιστική ιδεολογία, την ιδεολογία του προλεταριάτου, ενσαρκωμένη στο Κομμουνιστικό Κόμμα, σήμερα Κόμμα Εργασίας, πρωτοπορία της εργατικής τάξης. Γι' αυτό νικήσαμε όχι μόνο στον Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα, αλ­λά και στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Παρά τις αναρίθμητες δυσκολίες που συναντήσαμε, είχαμε αλλε­πάλληλες επιτυχίες. Σημειώσαμε αυτές τις επιτυχίες, κυρίως, επειδή το Κόμμα αφομοίωσε καλά την ουσία της θεωρίας του Μαρξ και του Λένιν, κατάλαβε τι ήταν η επανάσταση, ποιος την έκανε και ποιος έ­πρεπε να την καθοδηγήσει, κατάλαβε ότι επικεφαλής της εργατικής τάξης, σε συμμαχία με την αγροτιά, έπρεπε να είναι ένα κόμμα λενινι­στικού τύπου. Οι κομμουνιστές κατάλαβαν ότι αυτό το κόμμα δεν έ­πρεπε να έχει μόνο το όνομα κομμουνιστικό, αλλά να ήταν και κόμμα που να εφάρμοζε, στις συνθήκες της χώρας μας, τη μαρξιστική - λενι­νιστική θεωρία της επανάστασης και της κομματικής συγκρότησης, να ανασκουμπωνόταν στη δουλειά για τη δημιουργία της νέας σοσια­λιστικής κοινωνίας κατά το παράδειγμα της οικοδόμησης του σοσια­λισμού στη Σοβιετική Ένωση της εποχής του Λένιν και του Στάλιν. Αυτή η στάση έφερε στο Κόμμα μας τη νίκη, έφερε στη χώρα τη μεγά­λη πολιτική, οικονομική και στρατιωτική δύναμη που έχει σήμερα. Διαφορετικά, αν δεν εφαρμόζονταν με συνέπεια αυτές οι αρχές της με­γάλης θεωρίας μας, σε μια μικρή χώρα όπως η δική μας, κυκλωμένη από εχθρούς, δε θα μπορούσε να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός. Και αν κάποια στιγμή καταλαμβανόταν η εξουσία, θα την άρπαζε ξανά η α­στική τάξη, όπως συνέβηκε στην Ελλάδα, όπου πριν ακόμα λήξει νι­κηφόρα ο αγώνας, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας παράδωσε τα ό­πλα στην ντόπια αντιδραστική τάξη και στον αγγλικό ιμπεριαλισμό (36).

Γι’αυτό, το ζήτημα της ηγεμονίας στην επανάσταση έχει μεγάλη σημασία αρχών, γιατί από το γεγονός ποιος καθοδηγεί την επανάστα­ση εξαρτάται η κατεύθυνση και η εξέλιξή της.

«Η παραίτηση από την ιδέα της ηγεμονίας, τόνιζε ο Λένιν, είναι η πιο χοντροειδής μορφή του ρεφορμισμού» (37).

Ένας από τους λόγους που η κινέζικη επανάσταση έμεινε αστικό - δημοκρατική επανάσταση και δεν εξελίχθηκε σε σοσιαλιστική επανά­σταση, ήταν ακριβώς το γεγονός ότι η «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ» αρ­νείται τον ηγεμονικό ρόλο του προλεταριάτου. Ο Μάο Τσε Τουνγκ στο σύγγραμμα «Η νέα δημοκρατία» κήρυσσε να εγκαθιδρυθεί στην Κίνα, μετά τη νίκη της επανάστασης, ένα καθεστώς το οποίο να στηρί­ζεται στη συμμαχία των «δημοκρατικών τάξεων», όπου συμπεριλάβαινε, εκτός από την αγροτιά και το προλεταριάτο, και τη μικροαστική τάξη της πόλης και την εθνική αστική τάξη. «Αν είναι σωστό, γράφει, ότι «πρέπει να φάνε όλοι», τότε και την εξουσία δεν πρέπει να την ιδιοποιηθεί μόνο ένα κόμμα, μια ομάδα, μια τάξη» (38). Αυτό καθρεφτίζεται και στην κρατική σημαία της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας με τέσσερα αστέρια, που αντιπροσωπεύουν τέσσερις τάξεις: την εργατι­κή τάξη, την αγροτιά, τη μικροαστική τάξη της πόλης και την εθνική αστική τάξη.

Η επανάσταση στην Κίνα, που έφερε την απελευθέρωση της χώ­ρας, τη δημιουργία του κινέζικου ανεξάρτητου κράτους, ήταν μεγάλη νίκη για τον κινέζικο λαό, για τις παγκόσμιες αντιιμπεριαλιστικές και δημοκρατικές δυνάμεις. Μετά την απελευθέρωση, στην Κίνα έγιναν αρκετές θετικές αλλαγές: εξαλείφθηκε η κυριαρχία του ξένου ιμπερια­λισμού και των μεγαλοτσιφλικάδων, καταπολεμήθηκε η φτώχεια και η ανεργία, έγιναν μια σειρά οικονομικά - κοινωνικές μεταρρυθμίσεις σε όφελος των εργαζόμενων μαζών, καταπολεμήθηκε η εκπαιδευτική και πολιτιστική καθυστέρηση, ελήφθησαν μια σειρά μέτρα για την ανοι­κοδόμηση της καταστραμμένης από τον πόλεμο χώρας, έγιναν και με­ρικοί μετασχηματισμοί σοσιαλιστικού χαρακτήρα. Στην Κίνα, όπου πριν πέθαιναν εκατομμύρια, δεν υπήρχε πια πείνα κ.λπ. Αυτά είναι α­ναντίρρητα γεγονότα, είναι σημαντικές νίκες για τον κινέζικο λαό.

Απ' αυτά τα μέτρα και από το γεγονός ότι ήρθε στην εξουσία το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας, φάνηκε πως η Κίνα βάδιζε προς το σοσιαλισμό. Μα δε συνέβηκε έτσι. Ύστερα από τη νίκη της αστικό - δημοκρατικής επανάστασης, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας έ­πρεπε να βαδίσει προσεχτικά, να μην αριστερίζει, να μην υπερπηδά τα στάδια^- όμως καθοδηγούμενο στη δράση του από τη «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ», φάνηκε «δημοκρατικό», φιλελεύθερο, οπορτουνιστικό και δεν οδήγησε με συνέπεια τη χώρα στο σωστό δρόμο του σοσιαλισμού.

Οι μη μαρξιστικές, οι αστικές, εκλεκτικές, πολιτικές και ιδεολογι­κές απόψεις του Μάο Τσε Τουνγκ έδωσαν στην ελεύθερη Κίνα αστα­θές εποικοδόμημα, χαώδη κρατική και οικονομική οργάνωση, που δε σταθεροποιήθηκε ποτέ. Η Κίνα βρισκόταν σε συνεχή ακαταστασία, μάλιστα αναρχία, ακαταστασία που την υποκινούσε ο ίδιος ο Μάο Τσε Τουνγκ με το σύνθημα «πρέπει να θολώσει για να ξαστερώσει».

Στο νέο κινέζικο κράτος ιδιαίτερο ρόλο έπαιξε ο Τσου Εν Λάι. Ή­ταν ικανός οικονομολόγος και οργανωτής, αλλά μαρξιστής-λενινιστής πολιτικός δεν ήταν ποτέ. Σαν τυπικός πραγματιστής, ήξερε να ε­φαρμόσει τις μη μαρξιστικές απόψεις του και τις συντόνιζε τέλεια με κάθε ομάδα που έπαιρνε την εξουσία στην Κίνα. Ήταν σα μια μαριονέττα που έστεκε πάντα όρθια, παρόλο ότι διαρκώς ταλαντευόταν από το κέντρο προς τα δεξιά, μα ποτέ προς τα αριστερά.

Ο Τσου Εν Λάι ήταν μάστορας των χωρίς αρχές συμβιβασμών. Και υποστήριξε και καταδίκασε τον Τσανγκ Κάι Σεκ, τον Κάο Γκαν, τον Λιου Σάο Τσι, τον Τενγκ Χσιάο Πινγκ, το Μάο Τσε Τουνγκ, το Λιν Πιάο, την «τετράδα», αλλά ποτέ δεν υποστήριξε το Λένιν και το Στά­λιν, το μαρξισμό - λενινισμό.

Μετά την απελευθέρωση, σαν συνέπεια των απόψεων και της στά­σης του Μάο Τσε Τουνγκ, Τσου Εν Λάι κ.λπ., στην πολιτική γραμμή του κόμματος παρατηρήθηκαν πολλές ταλαντεύσεις προς όλες τις κα­τευθύνσεις. Στην Κίνα διατηρήθηκε ζωντανή η τάση που κήρυσσε η «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ», σύμφωνα με την οποία το στάδιο της αστι­κό - δημοκρατικής επανάστασης έπρεπε να συνεχιστεί για μακρό χρο­νικό διάστημα. Ο Μάο Τσε Τουνγκ επέμενε ότι σ' αυτό το στάδιο, πα­ράλληλα με την ανάπτυξη του καπιταλισμού, στην οποία έδινε προτε­ραιότητα, θα δημιουργούνταν και οι προϋποθέσεις του σοσιαλισμού. Μ' αυτό συνδέεται και η θέση του σχετικά με τη συνύπαρξη του σο­σιαλισμού με την αστική τάξη για πολύ μακρό χρονικό διάστημα, παρουσιάζοντάς τη σαν κάτι που συμφέρει και στο σοσιαλισμό και στην αστική τάξη. Απαντώντας σε εκείνους που εναντιώνονταν σε μια τέ­τοια πολιτική και που έφερναν σαν επιχείρημα την πείρα της Οκτω­βριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, ο Μάο Τσε Τουνγκ λέει: «Η ρωσική αστική τάξη ήταν αντεπαναστατική τάξη· τότε δεν ήταν υπέρ του κρατικού καπιταλισμού, ασχολούνταν με δολιοφθορά και με ανατρεπτική δράση, χρησιμοποιούσε μάλιστα και τα όπλα. Στο ρωσική προλεταριάτο δεν έμενε άλλο παρά να την εξαλείψει, αλλά αυτό έκανε να λυσσάξουν οι αστοί των διαφόρων χωρών και άρχισαν να το βρί­ζουν. Στην Κίνα μεταχειριζόμαστε την εθνική αστική τάξη με σχετική μετριοπάθεια κι αυτή αισθάνεται πιο ήσυχη και σκέφτεται ότι μπορεί να βρει, παρόλα αυτά, και κανένα πλεονέκτημα» (39). Μια τέτοια πολιτι­κή, σύμφωνα με το Μάο Τσε Τουνγκ, έδωσε στην Κίνα καλή φήμη στα μάτια της διεθνούς αστικής τάξης, αλλά στην πραγματικότητα ζημίω­σε πολύ το σοσιαλισμό στην Κίνα.

Ο Μάο Τσε Τουνγκ παρουσίασε την οπορτουνιστική στάση απένα­ντι στην αστική τάξη σα δημιουργική εφαρμογή των διδαγμάτων του Λένιν σχετικά με τη ΝΕΠ. Όμως, ανάμεσα στα διδάγματα του Λένιν και την αντίληψη του Μάο Τσε Τουνγκ σχετικά με την απεριόριστη ε­λευθερία αντίληψης της καπιταλιστικής παραγωγής και τη διατήρηση των αστικών σχέσεων στο σοσιαλισμό υπάρχει ριζική διαφορά. Ο Λέ­νιν παραδέχεται ότι η ΝΕΠ ήταν μια υποχώρηση που επέτρεπε για ο­ρισμένη περίοδο την ανάπτυξη των στοιχείων του καπιταλισμού, αλλά τονίζει ο Λένιν,

«...εδώ δεν υπάρχει τίποτε το επικίνδυνο για την προλεταριακή εξου­σία εφόσον το προλεταριάτο κρατεί καλά στα χέρια του την εξουσία, εφόσον κρατεί γερά στα χέρια του τις μεταφορές και τη μεγάλη βιο­μηχανία». (40)

Στην πραγματικότητα, το προλεταριάτο στην Κίνα τόσο το 1949 όσο και το 1956, όταν ο Μάο Τσε Τουνγκ έκανε αυτά τα κηρύγματα, δεν είχε στα χέρια του ούτε την εξουσία, ούτε τη μεγάλη βιομηχανία.

Πολύ περισσότερο ο Λένιν έβλεπε τη ΝΕΠ σαν ζήτημα πρόσκαιρο που επιβαλλόταν από τις συγκεκριμένες συνθήκες της τότε Ρωσίας, της καταστραμμένης από το μακρό εμφύλιο πόλεμο, αλλά όχι σαν γενική νομοτέλεια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Και είναι γεγονός ότι ένα χρόνο ύστερα από την εξαγγελία της ΝΕΠ, ο Λένιν τόνιζε ότι η υ­ποχώρηση είχε πάρει τέλος και έριξε το σύνθημα για την προετοιμα­σία της επίθεσης ενάντια στο ιδιωτικό κεφάλαιο στην οικονομία. Ενώ στην Κίνα η περίοδος της διατήρησης της καπιταλιστικής παραγωγής προβλεπόταν να παραταθεί σχεδόν ολοζωής. Σύμφωνα με την άποψη του Μάο Τσε Τουνγκ το καθεστώς που εγκαθιδρύθηκε στην Κίνα μετά την απελευθέρωση έπρεπε να ήταν αστικο-δημοκρατικό καθεστώς, ενώ φαινομενικά να ήταν στην εξουσία το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας. Τέτοια ήταν η «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ».

Το πέρασμα από την αστικοδημοκρατική επανάσταση στη σοσια­λιστική επανάσταση μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο τότε όταν το προλεταριάτο απομακρύνει αποφασιστικά την αστική τάξη από την ε­ξουσία και να την απαλλοτριώσει. Εφόσον στην Κίνα η εργατική τά­ξη μοίρασε την εξουσία με την αστική τάξη, εφόσον η αστική τάξη διατήρησε τα προνόμιά της, η εξουσία που είχε εγκαθιδρυθεί στην Κί­να, δεν μπορούσε να ήταν εξουσία του προλεταριάτου, συνεπώς και η κινέζικη επανάσταση δεν μπορούσε να εξελιχθεί σε σοσιαλιστική ε­πανάσταση.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας τήρησε οπορτουνιστική στά­ση καλοπροαίρετη προς τις εκμεταλλεύτριες τάξεις και ο Μάο Τσε Τουνγκ προπαγάνδιζε ανοιχτά την ειρηνική ενσωμάτωση των καπιτα­λιστικών στοιχείων στο σοσιαλισμό. Ο Μάο Τσε Τουνγκ έλεγε: «Αν και όλοι οι υπεραντιδραστικοί του κόσμου είναι σήμερα υπεραντιδραστικοί, και τέτοιοι θα μείνουν και αύριο και μεθαύριο, δεν μπορεί να μείνουν τέτοιοι ολοζωής· στο κάτω - κάτω θα αλλάξουν... Οι υπεραντι­δραστικοί, ουσιαστικά είναι άνθρωποι ισχυρογνώμονες, αλλά όχι σταθεροί... Συμβαίνει οι υπεραντιδραστικοί να αλλάξουν και προς το καλό... παραδέχονται τα λάθη τους και μπαίνουν στο σωστό δρόμο. Μ' ένα λόγο οι υπεραντιδραστικοί αλλάζουν» (41).

Θέλοντας να βάλει κάποια θεωρητική βάση σ' αυτή την οπορτουνιστική αντίληψη και παίζοντας με τη «μετατροπή των αντιθέτων», ο Μάο Τσε Τουνγκ έλεγε ότι με τη συζήτηση, την κριτική και το μετα­σχηματισμό, οι ανταγωνιστικές αντιθέσεις μετατρέπονται σε μη αντα­γωνιστικές αντιθέσεις, οι εκμεταλλεύτριες τάξεις και η αστική διανό­ηση .μπορεί να μετατραπούν στο αντίθετο τους, δηλαδή γίνονται επα­ναστατικές. «Μα στις συνθήκες της χώρας μας, γράφει ο Μάο Τσε' Τουνγκ το 1956, οι περισσότεροι αντεπαναστάτες θα διορθωθούν σε διαφορετικό βαθμό. Μια που εμείς υιοθετήσαμε σωστή πολιτική προς τους αντεπαναστάτες, πολλοί απ' αυτούς άλλαξαν και δεν εναντιώνο­νται πια στην επανάσταση. Μάλιστα μερικοί πρόσφεραν και υπηρε­σίες» (42).

Ξεκινώντας από τέτοιες αντιμαρξιστικές αντιλήψεις, σύμφωνα με τις οποίες οι ταξικοί εχθροί με το πέρασμα του χρόνου διορθώνονται, ο Μάο Τσε Τουνγκ διακήρυξε την ταξική συμφιλίωση μ' αυτούς και επέτρεψε να συνεχίσουν την εκμετάλλευση και να πλουτίζουν, να εκ­φράζονται και να ενεργούν ελεύθερα ενάντια στην επανάσταση. Για να δικαιολογήσει αυτή τη συνθηκόλογη στάση απέναντι στον ταξικό εχθρό, ο Μάο Τσε Τουνγκ έγραφε: «Τώρα είμαστε πνιγμένοι στη δου­λειά και απλώς δεν έχουμε τη δυνατότητα να τους χτυπούμε καθημερι­νά, επί 50, ας πούμε, χρόνια. Εκείνος που δεν επιθυμεί να διορθωθεί ας μείνει τέτοιος ως τον τάφο και ας κριθεί μετά στον Άδη» (43). Με την εφαρμογή στην πράξη αυτών των ιδεών συμφιλίωσης με τους εχθρούς, η κρατική διοίκηση στην Κίνα έμεινε στα χέρια των παλιών λειτουρ­γών. Οι στρατηγοί του Τσανγκ Κάι Σεκ έγιναν και υπουργοί. Μάλιστα φύλαξαν με μεγάλη φροντίδα και τον αυτοκράτορα Που-Ι του Μαντσιουκουό, αυτοκράτορα ανδρείκελο των ιαπώνων κατακτητών και τον μετέτρεψαν σε μουσειακό αντικείμενο, για να πηγαίνουν αντιπρο­σωπείες να συναντούνται και να συνομιλούν μ' αυτόν και να βλέπουν πώς αναμορφώνονται τέτοιοι άνθρωποι στη «σοσιαλιστική» Κίνα. Η διαφήμιση αυτού του πρώην αυτοκράτορα ανδρείκελου, εκτός από τ' άλλα, είχε σκοπό να απαλλάξει από το φόβο και τους βασιλιάδες, τους αρχηγούς και τα ανδρείκελα της αντίδρασης των άλλων χωρών για να σκέφτονται ότι ο «σοσιαλισμός» του Μάο είναι καλός και δεν υπάρχει λόγος να τον φοβούνται.

Στάση που δε μυρίζει ταξική πάλη τηρήθηκε στην Κίνα και προς τους φεουδάρχες και καπιταλιστές, που διέπραξαν αναρίθμητα εγκλή­ματα σε βάρος του κινέζικου λαού. Ανάγοντας μια τέτοια στάση σε θε­ωρία και παίρνοντας ανοιχτά υπό την προστασία του τους αντεπαναστάτες, ο Μάο Τσε Τουνγκ δήλωνε: «...να μη σκοτώνουμε κανένα και να συλλάβουμε πολύ λίγους... Τα γραφεία της δημόσιας ασφάλειας δεν πρέπει να τους συλλάβουν, τα όργανα της εισαγγελίας δεν πρέπει να ασκούν διώξεις και ν' αρχίσουν τις ανακρίσεις εναντίον τους, ενώ τα δικαστήρια δεν πρέπει να δικάσουν κανέναν. Ακριβώς έτσι πρέπει να πράξουμε για το 90 και πλέον τα εκατό των αντεπαναστατών» (44). Ο Μάο Τσε Τουνγκ, κρίνοντας σαν σοφιστής, λέει ότι από την εκτέλεση των αντεπαναστατών δεν έχουμε κανένα όφελος, γιατί μια τέτοια πρά­ξη εμποδίζει την παραγωγή, το επιστημονικό επίπεδο της χώρας, θα έ­χει κακό αντίκτυπο στον κόσμο κ.λπ., γιατί αν εξοντωθεί ένας αντεπαναστάτης «θα υποχρεωθούμε να συγκρίνουμε την περίπτωσή του με την περίπτωση ενός δεύτερου, ενός τρίτου, κι έτσι με τη σειρά και τό­τε, κατά συνέπεια, πολλά κεφάλια θα πέσουν... αν κοπεί ένα κεφάλι δεν ξαναβάζετε στη θέση του, το κεφάλι δεν είναι κρεμμύδι που ξαναβλασταίνει κάθε φορά που κόβεται» (45).

Σαν συνέπεια αυτών των αντιμαρξιστικών αντιλήψεων που διακη­ρύσσει η «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ», σχετικά με τις αντιθέσεις, σχετι­κά με τις τάξεις και το ρόλο τους στην επανάσταση, η Κίνα δε βάδισε ποτέ στο σωστό δρόμο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Στην κινέζι­κη κοινωνία υπήρχαν και εξακολουθούν να υπάρχουν όχι οικονομικά, πολιτικά, ιδεολογικά και κοινωνικά υπολείμματα του παρελθόντος, αλλά υπάρχουν εκεί και οι εκμεταλλεύτριες τάξεις, σαν τάξεις, οι ο­ποίες έμειναν και εξακολουθούν να μένουν στην εξουσία. Η αστική τάξη όχι μόνο εξακολουθεί να υπάρχει, αλλά και να επωφελείται από τα εισοδήματα των περιουσιών που είχε. Νομικά, στην Κίνα η καπιτα­λιστική πρόσοδος δεν έχει εξαλειφθεί, γιατί, η κινέζικη ηγεσία ενέ­μεινε στη στρατηγική της αστικοδημοκρατικής επανάστασης που δια-_ τύπωσε ο Μάο Τσε Τουνγκ το 1935, ο οποίος έλεγε ότι «οι νόμοι της λαϊκής δημοκρατίας σχετικά με την εργασία... δεν στρέφονται ενάντια στον πλουτισμό της εθνικής αστικής τάξης...» (46). Το στρώμα των. κουλάκων, με τις μορφές που υπήρχαν στην Κίνα, διατήρησε, σύμφω­να με την «πολιτική ίσων δικαιωμάτων για γη» μεγάλα πλεονεκτήματα και οφέλη. Ο ίδιος ο Μάο Τσε Τουνγκ έδινε οδηγίες να μη θιχτούν οι κουλάκοι, γιατί αυτό μπορούσε να εξοργίσει την εθνική αστική τάξη με την οποία το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας είχε δημιουργήσει ενιαίο κοινό πολιτικό, οικονομικό και οργανωτικό μέτωπο» (47).

Όλα αυτά δείχνουν ότι η «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ» δεν κατηύθυ­νε και δεν μπορούσε να κατευθύνει την Κίνα στον αληθινό δρόμο του σοσιαλισμού. Μάλιστα, όπως έχει δηλώσει ο Τσου Εν Λάι το 1949, ό­ταν απευθύνθηκε μυστικά στην αμερικάνικη κυβέρνηση να βοηθήσει την Κίνα, ούτε ο Μάο Τσε Τουνγκ ούτε οι κυριότεροι οπαδοί του ήταν υπέρ του σοσιαλιστικού δρόμου. «Η Κίνα, έγραφε ο Τσου Εν Λάι, δεν είναι ακόμη κομμουνιστική χώρα κι αν η πολιτική του Μάο Τσε Τουνγκ εφαρμοστεί ορθά στην πράξη, η Κίνα δε θα γίνει κομμουνι­στική χώρα για μακρό χρονικό διάστημα». (48)

Δημαγωγικά ο Μάο Τσε Τουνγκ και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας υπόταξαν όλες της δηλώσεις για οικοδόμηση της σοσιαλιστι­κής και κομμουνιστικής κοινωνίας στην πραγματιστική τους πολιτι­κή. Έτσι στα χρόνια του λεγόμενου μεγάλου άλματος, για να ρίξουν στάχτη στα μάτια των μαζών, οι οποίες βγαίνοντας από την επανάστα­ση ποθούσαν σοσιαλισμό, δήλωναν ότι μέσα σε 2-3 πεντάχρονα θα πε­ράσουν απευθείας στον κομμουνισμό. Ενώ αργότερα, για να καλύψουν τις αποτυχίες τους, άρχισαν να θεωρητικολογούν ότι η οικοδόμηση και η νίκη του σοσιαλισμού θα απαιτήσουν 10 χιλιάδες χρόνια.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας ονομαζόταν μεν κομμουνιστι­κό, αλλά εξελίχθηκε σε άλλη κατεύθυνση, σε χαώδη φιλελεύθερο δρό­μο, σε οπορτουνιστικό δρόμο και δεν μπορούσε να είναι ικανή δύναμη να καθοδηγήσει τη χώρα προς το σοσιαλισμό. Ο δρόμος που ακολου­θούσε, και ο οποίος συγκεκριμενοποιήθηκε πιο καθαρά μετά το θάνα­το του Μάο, δεν ήταν δρόμος του σοσιαλισμού, αλλά δρόμος της οικο­δόμησης ενός μεγάλου αστικού, σοσιαλιμπεριαλιστικού κράτους.

Η «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ», σαν αντιμαρξιστική διδασκαλία, αντικα­τέστησε τον προλεταριακό διεθνισμό με το σωβινισμό μεγάλου κράτους.

Το κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας, από τα πρώτα βήματα της δράσης του, εκδήλωσε ανοιχτά εθνικιστικές και σοβινιστικές τάσεις, οι οποίες, όπως μαρτυρούν τα γεγονότα, δεν έγινε δυνατό να ξεριζω­θούν ούτε στις κατοπινές περιόδους. Ο Λι Ντα Τσιάο, ένας από τους ι­δρυτές του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας έλεγε ότι «οι Ευρω­παίοι νομίζουν ότι ο κόσμος ανήκει αποκλειστικά στους λευκούς και αυτοί αποτελούν την ανώτερη τάξη, ενώ οι έγχρωμοι λαοί την κατώτε­ρη τάξη. Ο κινέζικος λαός, συνεχίζει ο Λι Ντα Τσιάο, πρέπει να είναι έτοιμος να διεξάγει ταξική πάλη ενάντια στις άλλες φυλές του κό­σμου, στην οποία θα δείξει ακόμα μια φορά τα εθνικά του χαρακτηρι­στικά». Με τέτοιες απόψεις ζυμώθηκε από την αρχή το Κομμουνιστι­κό Κόμμα της Κίνας.

Τέτοιες ρατσιστικές και εθνικιστικές απόψεις αναμφίβολα δεν εί­χαν εξαλειφθεί εντελώς ούτε από τη νοοτροπία του Μάο Τσε Τουνγκ, πολύ περισσότερο του Λιου και του Τενγκ. Στην έκθεση που έδωσε στην Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος το 1938, ο Μάο Τσε Τουνγκ έλεγε: «Η σημερινή Κίνα είναι προϊόν όλης της προηγούμενης ανά­πτυξης της Κίνας... Πρέπει να κάνουμε γενίκευση όλου του παρελθό­ντος μας - από τον Κομφούκιο μέχρι τον Σουν Γιατ Σεν -... πρέπει να αφομοιώσουμε αυτές τις αξίες. Αυτό θα είναι γερό στήριγμα για την καθοδήγηση του μεγάλου σημερινού κινήματος» (49).

Φυσικά, κάθε μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα παραδέχεται ότι πρέπει να στηρίζεται στον πλούτο του παρελθόντος του λαού του, αλ­λά έχει υπόψη του ότι πρέπει να στηρίζεται όχι σε κάθε πλούτο που κληρονομείται, αλλά μόνο στον προοδευτικό. Οι κομμουνιστές απορ­ρίπτουν την αντιδραστική κληρονομιά στο χώρο των ιδεών, καθώς και σε κάθε άλλο χώρο.

Οι Κινέζοι ήταν συντηρητικοί, μάλιστα και ξενόφοβοι, όσον αφο­ρά τις μορφές, το περιεχόμενο και τις παλιές τους ιδέες. Φύλαγαν το παλιό σαν θησαυρό μεγάλης αξίας. Όπως προκύπτει από τις συνομι­λίες που είχαμε μ' αυτούς, όλη η παγκόσμια επαναστατική πείρα για τους Κινέζους δεν είχε μεγάλη αξία. Γι' αυτούς αξία είχε μόνο η πολι­τική τους, ο αγώνας που έκαναν ενάντια στον Τσανγκ Κάι Σεκ, η Με­γάλη Πορεία, η θεωρία του Μάο Τσε Τουνγκ. Οι Κινέζοι δεν εκτιμού­σαν ή εκτιμούσαν ελάχιστα τις προοδευτικές αξίες των άλλων λαών, μάλιστα ούτε καν έπαιρναν τον κόπο να τις μελετήσουν. Ο Μάο Τσε Τουνγκ έχει δηλώσει ότι « Οι Κινέζοι πρέπει να αφήσουν κατά μέρος τις δημιουργημένες από τους ξένους φόρμουλες». Μα δεν προσδιορί­ζει ποιες φόρμουλες. Καταδίκασε «όλα τα δανεισμένα από τις άλλες χώρες κλισέ και δόγματα». Εδώ γεννιέται το ερώτημα: μήπως σ' αυτά τα ξένα για την Κίνα «δόγματα» και «κλισέ» συμπεριλαμβάνεται και η θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού, που δεν εκπονήθηκε από τους Κινέζους;

Η ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας θεωρούσε το μαρξισμό - λενινισμό μονοπώλιο της Σοβιετικής Ένωσης προς την ο­ποία ο Μάο Τσε Τουνγκ και οι σύντροφοι του έτρεφαν σοβινιστικές απόψεις, απόψεις μεγάλου κράτους, είχαν, να πούμε, κάποια αστική ζηλοφθονία. Δεν θεωρούσαν τη Σοβιετική Ένωση της εποχής του Λέ­νιν και Στάλιν μεγάλη πατρίδα του παγκόσμιου προλεταριάτου, στην οποία έπρεπε να στηρίζονται οι προλετάριοι όλου του κόσμου για το θρίαμβο της επανάστασης και που έπρεπε να την υπερασπίζουν με ό­λες τις δυνάμεις τους από τη μεγάλη επίθεση της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού.

Δεκαετίες πριν, ο Μάο Τσε Τουνγκ και ο Τσου Εν Λάι, οι δύο κυ­ριότεροι ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, μίλησαν και ενήργησαν ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, που καθοδηγούνταν από το Στάλιν, μίλησαν και ενάντια στον ίδιο το Στάλιν. Ο Μάο Τσε Τουνγκ κατηγορούσε το Στάλιν για υποκειμενισμό, ότι «δεν έβλεπε τη σύνδεση ανάμεσα στην πάλη των αντιθέτων και την ενότητά τους» (50), ότι είχε κάνει «μια σειρά λάθη έναντι της Κίνας, ότι ο «αριστερός» τυχοδιωκτισμός που ακολουθούσε ο Βαν Μιν στα τέλη του δεύτερου ε­παναστατικού εμφύλιου πολέμου και ο δεξιός του οπορτουνισμός στις πρώτες μέρες του αντιστασιακού αγώνα ενάντια στην Ιαπωνία, τα δύο προέρχονται από το Στάλιν» (51), ότι οι ενέργειες του Στάλιν προς τη Γιουγκοσλαβία και τον Τίτο ήταν λαθεμένες (52) κ.λπ.

Ο Μάο Τσε Τουνγκ, παρόλο που κάποτε για τα μάτια συνηγορούσε υπέρ του Στάλιν, λέγοντας ότι τα λάθη του αποτελούν μόνο 30 τα εκα­τό, στην πραγματικότητα, μιλούσε μόνο για λάθη του Στάλιν. Δεν είναι τυχαία η δήλωση του Μάο στη Σύσκεψη της Μόσχας των κομμου­νιστικών και εργατικών κομμάτων το 1957 όταν είπε: «όταν ήρθα στο Στάλιν, αισθανόμουν σαν μαθητής μπροστά στο δάσκαλο, ενώ τώρα, με το Χρουστσόφ είμαστε σαν σύντροφοι, αισθανόμαστε άνετα». Μ’αυτό ο Μάο δημόσια χαιρέτιζε και επιδοκίμαζε τις συκοφαντίες του Χρουστσόφ σε βάρος του Στάλιν και υπεράσπιζε τη χρουστσοφική γραμμή.

Ο Μάο Τσε Τουνγκ, όπως και οι άλλοι ρεβιζιονιστές, χρησιμοποίησε τις κριτικές προς το Στάλιν για να δικαιολογήσει την απομά­κρυνση από τις μαρξιστικές - λενινιστικές αρχές, τις οποίες υπεράσπι­ζε με συνέπεια και πλούτισε παραπέρα ο Στάλιν. Με την επίθεση ενά­ντια στο Στάλιν οι κινέζοι ρεβιζιονιστές επιδίωκαν να μειώσουν το έρ­γο και το κύρος του, για να ανεβάσουν το κύρος του Μάο Τσε Τουνγκ σε βαθμό παγκόσμιου ηγέτη, κλασσικού του μαρξισμού - λενινισμού, που είχε ακολουθήσει πάντα σωστή και αλάθευτη γραμμή! Επίσης, αυτές οι κριτικές, έκφραζαν τις δυσαρέσκειες που συσσωρεύτηκαν α­πέναντι στο Στάλιν για τις παρατηρήσεις και τις κριτικές που αυτός και η Κομιντέρν είχαν κάνει στην ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμ­ματος της Κίνας και στον Μάο Τσε Τουνγκ, που δεν εφάρμοζαν με συ­νέπεια τις αρχές του μαρξισμού - λενινισμού σχετικά με τον ηγετικό ρόλο του προλεταριάτου στην επανάσταση, τον προλεταριακό διεθνι­σμό, τη στρατηγική και τακτική του επαναστατικού αγώνα κ.λπ. Ο Μάο Τσε Τουνγκ έκφρασε ανοιχτά αυτή τη δυσαρέσκεια λέγοντας: «Ο Στάλιν υποπτεύθηκε μήπως η νίκη μας ήταν νίκη τύπου Τίτο και στα 1949 και 1950 άσκησε σε μας πολύ μεγάλη πίεση» (53). Επίσης, στις συ­νομιλίες με μας εδώ στα Τίρανα, ο Τσου Εν Λάι μας είπε : «Ο Στάλιν υποπτευόταν μήπως ήμασταν υπέρ των Αμερικάνων, η μήπως ακολου­θούσαμε το γιουγκοσλάβικο δρόμο». Ο χρόνος απόδειξε ότι ο Στάλιν είχε απόλυτο δίκιο. Οι προβλέψεις του σχετικά με την κινέζικη επα­νάσταση και τις ιδέες που την καθοδηγούσαν δικαιώθηκαν.

Οι αντιθέσεις ανάμεσα στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας με ε­πικεφαλής το Μάο Τσε Τουνγκ και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σο­βιετικής Ένωσης, με επικεφαλής το Στάλιν, καθώς και οι αντιθέσεις ανάμεσα στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας και την Κομιντέρν ή­ταν αντιθέσεις αρχών, για βασικά ζητήματα της επαναστατικής μαρξι­στικής - λενινιστικής στρατηγικής και τακτικής. Έτσι, λόγου χάρη, η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας δεν υ­πολόγισε τη θέση της Κομιντέρν για ορθή και συνεπή διεξαγωγή της επανάστασης στην Κίνα, τον προσανατολισμό της για κοινή δράση της εργατικής τάξης στην πόλη και του απελευθερωτικού στρατού, τις θέσεις της Κομιντέρν σχετικά με το χαρακτήρα και τα στάδια της κι­νέζικης επανάστασης κ.λπ. Ο Μάο Τσε Τουνγκ και οι άλλοι ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, μιλούσαν πάντοτε υποτιμη­τικά για τους απεσταλμένους της Κομιντέρν στην Κίνα, αποκαλώντας τους «άξεστους», «αμαθείς», που «δεν γνώριζαν την κινέζικη πραγματικότητα» κ.λπ. Ο Μάο Τσε Τουνγκ, βλέποντας κάθε χώρα σαν μια «καθεαυτού αντικειμενική πραγματικότητα» «κλειστή για τους άλ­λους», θεωρούσε απλά αδύνατη και μη αναγκαία τη βοήθεια των απε­σταλμένων της Κομιντέρν. Στο λόγο του στην πλατιά Συνδιάσκεψη εργασίας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, το Γενάρη 1962, ο Μάο Τσε Τουνγκ είπε: «Την Κίνα σαν α­ντικειμενικό κόσμο τη γνώρισαν οι Κινέζοι και όχι οι σύντροφοι της Κομιντέρν, που ασχολούνταν με το κινέζικο ζήτημα. Αυτοί οι σύντρο­φοι της Κομιντέρν δεν γνώριζαν ή γνώριζαν λίγο την κινέζικη κοινω­νία, το κινέζικο έθνος και την κινέζικη επανάσταση. Επομένως γιατί να γίνεται λόγος εδώ γι' αυτούς τους ξένους συντρόφους;».

Ο Μάο Τσε Τουνγκ εξαιρεί την Κομιντέρν όταν πρόκειται για επι­τυχίες. Ενώ για τις ήττες και τις παρεκκλίσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, για την ακατανοησία των καταστάσεων που εξε­λίχθηκαν στην Κίνα και τη μη εξαγωγή σωστών συμπερασμάτων, ρί­χνει το σφάλμα στην Κομιντέρν ή στους εκπροσώπους της στην Κίνα. Αυτός και άλλοι κινέζοι ηγέτες κατηγορούν την Κομιντέρν ότι τους ε­μπόδισε τάχα και τους μπέρδεψε στη διεξαγωγή συνεπούς αγώνα για την κατάληψη της εξουσίας και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Κίνα. Όμως τα γεγονότα του παρελθόντος και προπαντός η σημε­ρινή κινέζικη πραγματικότητα επιβεβαιώνουν ότι οι αποφάσεις και οι οδηγίες της Κομιντέρν για την Κίνα γενικά ήταν σωστές και ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας δεν ενήργησε με βάση τις αρχές του μαρξισμού - λενινισμού και στο πνεύμα αυτών των αρχών.

Οι συνέπειες του στενού εθνικισμού και του σωβινισμού μεγάλου κράτους, που χαρακτηρίζουν τη «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ» και στους οποίους βασιζόταν και βασίζεται η δράση του Κομμουνιστικού Κόμ­ματος της Κίνας, απεικονίζονται και στη στάση και τη δράση αυτού του κόμματος στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.

Αυτό φαίνεται συγκεκριμένα και στη στάση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας απέναντι στο νέα μαρξιστικά - λενινιστικά κόμ­ματα, που ιδρύθηκαν ύστερα από τη χρουστσοφική προδοσία. Στις αρχές η κινέζικη ηγεσία δεν είχε ούτε την παραμικρή εμπιστοσύνη σ' αυτά. Αυτή την άποψη την εξέφρασε ανοιχτά ο Γκεν Μπιάο, πρόσωπο που αποφασίζει στην Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμ­ματος της Κίνας όσον αφορά τις σχέσεις του με το διεθνές κομμουνι­στικό κίνημα. Είπε ότι «η Κίνα δεν επιδοκιμάζει την ίδρυση των μαρξι­στικών - λενινιστικών κομμάτων και δεν επιθυμεί να έρθουν στην Κίνα οι αντιπρόσωποι αυτών των κομμάτων. Ο ερχομός τους μας ενοχλεί, υ­πογράμμισε, αλλά δεν έχουμε τι να κάνουμε, δε μπορούμε να τους διώ­ξουμε. Τους δεχόμαστε όπως δεχόμαστε και τους αντιπροσώπους των αστικών κομμάτων» (54). Μια τέτοια πολιτική, που δεν είχε τίποτε το κοι­νό με τον προλεταριακό διεθνισμό, ακολουθούσαν όταν ζούσε ακόμη ο Μάο Τσε Τουνγκ, όταν αυτός ήταν σε θέση να σκέφτεται και να διευ­θύνει, επομένως είχε την πλήρη έγκρισή του.

Όταν αυτά τα νέα μαρξιστικά - λενινιστικά κόμματα, σε αντίθε­ση με τις επιθυμίες των κινέζων ηγετών, άρχισαν να δυναμώνουν, τότε αυτοί ακολούθησαν άλλη τακτική, την αναγνώριση όλων των νέων κομμάτων και κάθε ομάδας, χωρίς καμιά εξαίρεση και διάκριση, αρκεί να αυτοκαλούνταν «μαρξιστικό κόμμα», «επαναστατικό κόμμα», «κόκκινη φρουρά» κ.λπ. Το £όμμα Εργασίας Αλβανίας κριτίκαρε αυ­τή τη στάση και τακτική που ακολούθησε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας. Έτσι έκαναν και τα άλλα αληθινά μαρξιστικά - λενινιστι­κά κόμματα. Παρ' όλα αυτά, η ρεβιζιονιστική κινέζικη ηγεσία συνέ­χισε τον ίδιο δρόμο.

Οι κινέζοι ηγέτες, σύμφωνα με την πραγματιστική πολιτική τους, τήρησαν διαφοροποιημένη στάση απέναντι στα νέα κόμματα και ομά­δες που δημιουργήθηκαν, θεωρούσαν εχθρούς τους τα αληθινά μαρξι­στικά - λενινιστικά κόμματα, ενώ τα κόμματα και οι ομάδες, που αντιπαρατίθονταν σ' αυτά τα κόμματα, έγιναν πολύ αγαπητά γι' αυτούς. Τώρα μ' αυτά τα αντιμαρξιστικά κόμματα και ομάδες, που ανεβάζουν στον ουρανό τη «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ», οι κινέζοι ρεβιζιονιστές, όχι μόνο διατηρούν σχέσεις, αλλά και καλούν έναν-έναν αντιπροσώ­πους τους στο Πεκίνο, όπου τους προετοιμάζουν, τους δίνουν οικονο­μική βοήθεια και πολιτικές και ιδεολογικές οδηγίες, τους εκπαιδεύουν πώς να ενεργούν ενάντια στο Κόμμα Εργασίας Αλβανίας και ενάντια στα πραγματικά μαρξιστικά - λενινιστικά κόμματα. Ζητούν απ' αυ­τούς να προπαγανδίζουν τη «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ», τη θεωρία των «τριών κόσμων», και γενικά την εξωτερική πολιτική της Κίνας, να καλλιεργούν τη λατρεία του Χουά Κούο Φενγκ και του Τενγκ Χσιάο Πινγκ και να καταδικάσουν την «τετράδα». Το κόμμα που ικανοποιεί αυτές τις απαιτήσεις, για τους κινέζους ρεβιζιονιστές είναι «μαρξιστι­κό - λενινιστικό», ενώ τα κόμματα που εναντιώνονται σ' αυτούς κη­ρύσσονται αντιμαρξιστικά, τυχοδιωκτικά κ.λπ.

Όλα αυτά δείχνουν ότι οι κινέζοι ρεβιζιονιστές ηγέτες στις σχέ­σεις τους με τα μαρξιστικά - λενινιστικά κόμματα δεν εφάρμοσαν τις λενινιστικές αρχές και κανόνες που ρυθμίζουν τις σχέσεις ανάμεσα στα πραγματικά κομμουνιστικά κόμματα. Όπως και οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές, έτσι και οι κινέζοι ρεβιζιονιστές εφάρμοσαν προς τα άλλα κόμματα την αντιμαρξιστική αντίληψη του «κόμματος μάνα», την υπαγόρευση, τις πιέσεις, τις επεμβάσεις στις εσωτερικές υποθέ­σεις και δε δέχτηκαν ποτέ τις συντροφικές συμβουλές και υποδείξεις των αδελφών κομμάτων. Εναντιώθηκαν στις πολυμερείς συναντήσεις των μαρξιστικών - λενινιστικών κομμάτων, στις συσκέψεις για τη συ­ζήτηση των μεγάλων προβλημάτων προετοιμασίας και νίκης της επα­νάστασης, της πάλης ενάντια στο σύγχρονο ρεβιζιονισμό για την υπε­ράσπιση του μαρξισμού - λενινισμού, για την ανταλλαγή πείρας και για τον συντονισμό των ενεργειών κ.λπ. Ο λόγος μιας τέτοιας στάσης, εκτός από τ' άλλα, είναι ότι φοβούνται την αντιπαράθεση με τους πραγματικούς μαρξιστές - λενινιστές σε πολυμερείς συσκέψεις, γιατί θα αποκαλύπτονταν και θα ξεσκεπάζονταν οι αντιμαρξιστικές και ρεβιζιονιστικές θεωρίες τους στην υπηρεσία του παγκόσμιου κεφαλαίου και της στρατηγικής για τη μετατροπή της Κίνας σε υπερδύναμη.

Ένας άλλος δείκτης του αντιμαρξιστικού περιεχομένου της «σκέ­ψης Μάο Τσε Τουνγκ» είναι και οι σχέσεις που είχε και έχει το Κομ­μουνιστικό Κόμμα της Κίνας με πολλά ετερογενή κόμματα και ομά­δες, φασιστικά, ρεβιζιονιστικά κ.λπ. Τώρα προσπαθεί να προετοιμά­σει το έδαφος για να διεισδύσει ή να δημιουργήσει σχέσεις και με τα παλιά ρεβιζιονιστικά κόμματα διαφόρων χωρών, όπως λόγου χάρη της Ιταλίας, Γαλλίας, Ισπανίας και άλλων χωρών της Ευρώπης, της Λατι­νικής Αμερικής κ.λπ. Οι κινέζοι ρεβιζιονιστές δίνουν όλο και πιο με­γάλη σημασία σ' αυτές τις σχέσεις, επειδή όλα αυτά τα κόμματα ιδεο­λογικά είναι στην ίδια γραμμή με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας, ανεξάρτητα από τις διαφορές που έχουν στην τακτική, η οποία εξαρ­τάται από τη φύση, την ισχύ και τη δύναμη του καπιταλισμού σε κάθε χώρα.

Οι σχέσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας μ' αυτά τα κατά παράδοση ρεβιζιονιστικά κόμματα θα ευρυνθούν βαθμιαία, η δράση τους θα συντονιστεί, ενώ οι μικρές ομάδες, οι λεγόμενες «μαρ­ξιστικές - λενινιστικές», που ακολουθούν την κινέζικη γραμμή, θα ε­ξακολουθήσουν να χρησιμοποιούνται απ' αυτό για την καταπολέμη­ση και τη διάσπαση των πραγματικών μαρξιστικών - λενινιστικών κομμάτων που υπάρχουν και που στέκουν σε αταλάντευτες θέσεις, κα­θώς και των άλλων κομμάτων που γεννιούνται και θα γεννηθούν. Μ' αυτές τις ενέργειες οι κινέζοι ρεβιζιονιστές βοηθούν ανοιχτά τον κα­πιταλισμό, τα σοσιαλδημοκρατικά και τα ρεβιζιονιστικά κόμματα, υπονομεύουν την έκρηξη και το θρίαμβο της επανάστασης και ιδιαίτε­ρα την προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα, το δυνάμωμα των πραγματικών μαρξιστικών - λενινιστικών κομμάτων που θα καθοδηγή­σουν αυτή την επανάσταση.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας εφάρμοσε αυτή την τακτική στις σχέσεις με τη λεγόμενη Ένωση Κομμουνιστών Γιουγκοσλαβίας, η οποία εργάστηκε με όλες τις δυνάμεις για τη διάσπαση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και καταπολέμησε αδιάκοπα το σοσιαλι­σμό και το μαρξισμό - λενινισμό. Οι τωρινοί κινέζοι ηγέτες επιθυμούν να συμβαδίσουν με τους γιουγκοσλάβους ρεβιζιονιστές και να συντο­νίσουν τις ενέργειες στην πάλη τους ενάντια στο μαρξισμό - λενινισμό και σ' όλα τα μαρξιστικά - λενινιστικά κόμματα, ενάντια στην επανά­σταση, το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό.

Ο Μάο Τσε Τουνγκ και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας τήρη­σαν πραγματιστική στάση προς το γιουγκοσλάβικο ρεβιζιονισμό και εξελίχθηκαν πολύ στις απόψεις τους σχετικά με τον Τίτο και τον τιτοϊσμό. Αρχικά ο Μάο Τσε Τουνγκ, είπε ότι ο Τίτο δε λάθεψε, αλλά ο Στάλιν λάθεψε απέναντι στον Τίτο. Αργότερα ο ίδιος ο Μάο Τσε Τουνγκ βάζει τον Τίτο στην ίδια γραμμή με τον Χίτλερ και τον Τσανγκ Κάι Σεκ και λέει ότι «τέτοιοι άνθρωποι... σαν ο Τίτο, ο Χίτ­λερ, ο Τσανγκ Κάι Σεκ κι ο τσάρος δεν μπορεί να διορθωθούν, αυτοί εξοντώνονται». Ναι, αλλά άλλαξε ξανά αυτή τη στάση και έκφρασε τη μεγάλη επιθυμία να συναντηθεί με τον πρόεδρο Τίτο. Ο ίδιος ο Τίτο δήλωσε τελευταία ότι «Εγώ προσκλήθηκα στην Κίνα από τότε που ζούσε ο Μάο Τσε Τουνγκ. Στη διάρκεια της επίσκεψης του προέδρου της Ομοσπονδιακής Εκτελεστικής Βέτσια, Τζεμάλ Μπίγεντιτς, ο Μάο Τσε Τουνγκ έκφρασε την επιθυμία να επισκεφθώ την Κίνα. Ο πρόε­δρος Χουά Κούο Φενγκ, επίσης μου είπε ότι ο Μάο Τσε Τουνγκ, πριν από πέντε χρόνια είπε ότι θα έπρεπε να με προσκαλέσει για επίσκεψη, τονίζοντας ότι η Γιουγκοσλαβία και το 1948 είχε δίκιο, πράγμα που αυτός (ο Μάο Τσε Τουνγκ) και τότε το είχε δηλώσει σε στενό εσωτερι­κό κύκλο. Παίρνοντας όμως υπόψη τις τοτινές σχέσεις ανάμεσα στην Κίνα και τη Σοβιετική Ένωση, αυτό δεν το είπαν δημόσια». (55)

Η ρεβιζιονιστική ηγεσία της Κίνας εφαρμόζει πιστά αυτή τη «δια­θήκη» του Μάο Τσε Τουνγκ. Ο Χουά Κούο Φενγκ εκμεταλλεύτηκε την επίσκεψη του Τίτο στην Κίνα και ιδιαίτερα την επίσκεψή του στη Γιουγκοσλαβία για να πλέξει εγκώμια στον Τίτο, να τον παρουσιάσει σαν «επιφανή μαρξιστή - λενινιστή», σα μεγάλο «ηγέτη», όχι μόνο της Γιουγκοσλαβίας αλλά και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήμα­τος. Έτσι οι κινέζικη ηγεσία επιδοκίμασε ανοιχτά και όλες τις επιθέ­σεις των τιτοϊκων ενάντια στο Στάλιν και το Μπολσεβίκικο Κόμμα, ε­νάντια στο Κόμμα Εργασίας Αλβανίας, ενάντια στο διεθνές κομμουνι­στικό κίνημα και το μαρξισμό - λενινισμό.

Οι στενές πολιτικές και ιδεολογικές σχέσεις των κινέζων ρεβιζιονιστών με τον τιτοϊσμό, με τους «ευρωκομμουνιστές», όπως τον Καρρίγιο και συντροφιά, η υποστήριξη που δίνουν στα αντιμαρξιστικά τροτσκιστικά, αναρχικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα και ομάδες, δείχνουν ότι οι κινέζοι ηγέτες, εμπνεόμενοι και καθοδηγούμενοι από τη «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ», δημιουργούν κοινό ιδεολογικό μέτωπο με τους αποστάτες του μαρξισμού - λενινισμού, ενάντια στην επανά­σταση, ενάντια στα συμφέροντα του απελευθερωτικού αγώνα των λα­ών. Γι' αυτό, όλοι οι εχθροί του κομμουνισμού νιώθουν χαρά από τις κινέζικες «θεωρίες» γιατί βλέπουν ότι η «σκέψη Μάο Τσε Τούνγκ», η κινέζικη πολιτική, κατευθύνονται ενάντια στην επανάσταση και το σοσιαλισμό.

Αυτά τα ζητήματα που αναλύσαμε δεν εξαντλούν όλο το αντιμαρξι­στικά και αντιλενινιστικό περιεχόμενο της «σκέψης Μάο Τσε Τουν­γκ». Παρόλα αυτά, είναι αρκετά για να συμπεράνουμε ότι ο Μάο Τσε Τουνγκ δεν ήταν μαρξιστής - λενινιστής, αλλά δημοκράτης, προοδευ­τικός επαναστάτης, που ήταν για μακρό χρονικό διάστημα επικεφα­λής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας και που έπαιξε σημαντι­κό ρόλο στη νίκη της κινέζικης δημοκρατικής, αντιιμπεριαλιστικής επανάστασης. Μέσα στην Κίνα, στο κόμμα, στο λαό και έξω από την Κίνα πήρε φήμη μεγάλου μαρξιστή - λενινιστή και ο ίδιος παρουσια­ζόταν σαν κομμουνιστής, σα διαλεκτικός μαρξιστής - λενινιστής, αλ­λά δεν ήταν τέτοιος. Ήταν ένας εκλεκτικός που ένωνε μερικά στοι­χεία της μαρξιστικής διαλεκτικής με τον ιδεαλισμό, με την αστική και ρεβιζιονιστική φιλοσοφία, μάλιστα και με την παλιά κινέζικη φιλο­σοφία. Γι' αυτό οι απόψεις του Μάο Τσε Τουνγκ δεν πρέπει να μελε­τηθούν μόνο από τις επιμελημένες φράσεις σε μερικά από τα δημο­σιευμένα έργα του, αλλά πρέπει να μελετηθούν στο σύνολο τους, στην πρακτική εφαρμογή τους, βλέποντας και τις συνέπειές τους στην πράξη.

Στην εκτίμηση της «σκέψης Μάο Τσε Τουνγκ» σημαντικό είναι να ληφθούν υπόψη και οι συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες στις οποίες διαμορφώθηκε. Οι σκέψεις του Μάο Τσε Τουνγκ αναπτύχθηκαν στην περίοδο της αποσύνθεσης του καπιταλισμού, συνεπώς όταν είναι στην ημερήσια διάταξη οι προλεταριακές επαναστάσεις και όταν το παρά­δειγμα της Μεγάλης Σοσιαλιστικής Επανάστασης του Οχτώβρη, τα μεγάλα διδάγματα των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν και Στάλιν έγιναν αλάθευτος οδηγός για το προλεταριάτο και τους επαναστατικούς λαούς του κόσμου. Η θεωρία του Μάο Τσε Τουνγκ, η σκέψη «Μάο Τσε Τουνγκ» που γεννήθηκε σ' αυτές τις νέες συνθήκες, θα προσπαθούσε να ντυθεί και ντύθηκε το μανδύα της πιο επαναστατικής και πιο επι­στημονικής θεωρίας της εποχής, του μαρξισμού - λενινισμού, αλλά ουσιαστικά έμεινε «θεωρία» που έρχεται σ' αντίθεση με την υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης, και σε βοήθεια του ιμπεριαλισμού που βρίσκεται σε κρίση και σε αποσύνθεση. Γι' αυτό εμείς λέμε ότι ο Μάο Τσε Τουνγκ είναι αντιμαρξιστής και η «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ» αντιμαρξιστική.

Όταν γίνεται λόγος για τη «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ», είναι δύ­σκολο να προσδιορίσεις μια μοναδική και ξεκάθαρη γραμμή της, επει­δή, όπως είπαμε στην αρχή, είναι αμάλγαμα ιδεολογιών, αρχίζοντας από τον αναρχισμό, τον τροτσκισμό, το σύγχρονο ρεβιζιονισμό αλά τιτοϊκά, αλά χρουστσοφικά, αλά «ευρωκομμουνιστικά» και μέχρι τη χρησιμοποίηση μερικών μαρξιστικών φράσεων. Σ' όλο αυτό το α­μάλγαμα τιμητική θέση κατέχουν και οι παλιές ιδέες του Κομφούκιου, του Μένκιου και των άλλων κινέζων φιλόσοφων, οι οποίοι επέδρασαν άμεσα στη διαμόρφωση των ιδεών του Μάο Τσε Τουνγκ, στη μορφωτι­κή και θεωρητική του εξέλιξη. Και εκείνες οι πλευρές των απόψεων του Μάο Τσε Τουνγκ που προβάλλουν με τη μορφή ενός παραμορφω­μένου μαρξισμού - λενινισμού φέρουν τη σφραγίδα και την ιδιομορφία κάποιου «ασιατικοκομμουνισμού», με έντονες δόσεις εθνικισμού, ξε­νοφοβίας και μάλιστα θρησκευτικές, βουδιστικές, που κάποια μέρα θα αντιτίθονταν ανοιχτά στο μαρξισμό - λενινισμό.

Η άρχουσα σήμερα στην Κίνα ρεβιζιονιστική ομάδα των Χουά Κούο Φενγκ και Τενγκ Χσιάο Πινγκ, σα θεωρητική βάση και ιδεολο­γική πλατφόρμα στην αντιδραστική της πολιτική και δράση έχει τη «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ».

Η ομάδα του Χουά Κούο Φενγκ και Γεν Τσεν Γι που ήρθε στην ε­ξουσία, για να δυναμώσει τις ταλαντευόμενες θέσεις της, ξεδίπλωσε τη σημαία του Μάο Τσε Τουνγκ. Κάτω απ' αυτή τη σημαία καταδίκασε τη διαδήλωση (56) της Τιεν Αν Μεν και εξάλειψε τον Τενγκ Χσιάο Πινγκ, στον οποίο έβαλε, όπως του άξιζε, την ετικέτα του ρεβιζιονιστή. Κάτω απ’αυτή τη σημαία η εν λόγω ομάδα πήρε πραξικοπηματι­κά την εξουσία και σύντριψε την «τετράδα». Ωστόσο το χάος που χα­ρακτήριζε πάντα την Κίνα έγινε και πιο μεγάλο. Αυτή η συγκεχυμένη κατάσταση έφερε στο προσκήνιο τον Τενγκ Χσιάο Πινγκ και επέβαλε την άνοδό του στην εξουσία όπου με φασιστικές μέθοδες ξανάρχισε το δεξιό εξτρεμιστικό δρόμο του.

Αντικειμενικός σκοπός του Τενγκ ήταν να δυναμώσει τις θέσεις της ομάδας του, να ακολουθήσει χωρίς προσωπείο τη γραμμή συμμα­χίας με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και με την παγκόσμια αντιδρα­στική αστική τάξη. Ο Τενγκ Χσιάο Πινγκ παρουσίασε το πρόγραμμα των «τεσσάρων εκσυγχρονισμών», έβαλε τελεία και παύλα στην Πολι­τιστική Επανάσταση, εξάλειψε όλα εκείνα τα στελέχη που αυτή η επα­νάσταση έφερε στην εξουσία, στο κόμμα, στο στρατό και τα αντικατέ­στησε με ανθρώπους της πιο μαύρης αντίδρασης, που τους είχαν ξε­σκεπάσει και καταδικάσει πρωτύτερα.

Είμαστε τώρα μάρτυρες μιας περιόδου που χαρακτηρίζεται από τα ντατσιμπάο ενάντια στο Μάο Τσε Τουνγκ, με τα οποία οι οπαδοί του Τενγκ Χσιάο Πινγκ στολίζουν τους τοίχους του Πεκίνου. Είναι η πε­ρίοδος της «ρεβάνς» που έχει δύο σκοπούς: πρώτο, να εξαλείψει το «γόητρο» του Μάο και να εκκαθαρίσει το εμπόδιο Χουά Κούο Φενγκ, δεύτερο, να κάνει τον Τενγκ Χσιάο Πινγκ πανίσχυρο φασίστα δικτά­τορα και να αποκαταστήσει το Λιου Σάο Τσι.

Σ' αυτές τις αντιδραστικές μανούβρες, υπάρχουν στην Κίνα, αλλά και στο εξωτερικό, πολλοί που συγκρίνουν την πάλη του Τενγκ Χσιάο Πινγκ, ενάντια στο Μάο που δεν ήταν ποτέ μαρξιστής - λενινιστής, με το έγκλημα του Χρουστσόφ που έριξε λάσπη στο Στάλιν, ο οποίος ή­ταν και μένει μεγάλος μαρξιστής - λενινιστής. Κανείς, οσοδήποτε λο­γικός, δεν μπορεί να παραδεχτεί μια τέτοια αναλογία.

Η πιο σωστή σύγκριση που μπορεί να γίνει είναι τούτη: ο Μπρέζνιεφ και η ρεβιζιονιστική ομάδα του ανέτρεψε τον Χρουστσιόφ, και τώρα ο κινέζος Μπρέζνιεφ, Τενγκ Χσιάο Πινγκ, γκρεμίζει από το βά­θρο τον κινέζο Χρουστσιόφ, το Μάο Τσε Τουνγκ.

Όλο αυτό είναι ρεβιζιονιστικά παιχνίδι, είναι πάλη για προσωπι­κή εξουσία. Έτσι συνέβαινε πάντα στην Κίνα. Εδώ δεν υπάρχει τίπο­τε το μαρξιστικό. Αυτή την κατάσταση θα τη διορθώσει μόνο η κινέζι­κη εργατική τάξη κι ένα πραγματικό μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα, απαλλαγμένο από τη «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ», από τη «σκέψη Τενγκ Χσιάο Πινγκ» και από άλλες τέτοιες αντιμαρξιστικές, ρεβιζιονιστικές αστικές ιδέες. Είναι οι ιδέες των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν και Στάλιν που μπορούν να σώσουν την Κίνα από αυτή την κατάσταση με μια πραγματική προλεταριακή επανάσταση.

Πιστεύουμε ότι ο μαρξισμός - λενινισμός και η προλεταριακή επα­νάσταση θα νικήσουν μια μέρα στην Κίνα και οι εχθροί του κινέζικου προλεταριάτου και λαού θα νικηθούν. Φυσικά αυτό δε θα επιτευχθεί χωρίς αγώνα και χωρίς αίμα, γιατί στην Κίνα θα χρειαστούν πολλές προσπάθειες για να ιδρυθεί το επαναστατικό μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα, απαραίτητος καθοδηγητής για τη νίκη ενάντια στους προδό­τες, για το θρίαμβο του σοσιαλισμού.

Έχουμε την πεποίθηση ότι ο αδερφός κινέζικος λαός, οι πραγμα­τικοί κινέζοι επαναστάτες θα απαλλαγούν από τις αυταπάτες και τους μύθους. Θα καταλάβουν πολιτικά και ιδεολογικά ότι στην ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας δεν υπάρχουν μαρξιστές - λενινιστές επαναστάτες, αλλά άνθρωποι της αστικής τάξης, του καπιταλι­σμού, οι οποίοι ακολουθούν δρόμο που δεν έχει καμιά σχέση με το σο­σιαλισμό και τον κομμουνισμό. Για να το καταλάβουν αυτό οι μάζες και οι επαναστάτες, είναι απαραίτητο να πειστούν ότι η «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ» δεν είναι μαρξισμός - λενινισμός και ο Μάο Τσε Τουνγκ δεν ήταν μαρξιστής - λενινιστής. Η κριτική που κάνουμε εμείς, οι μαρξιστές - λενινιστές, στη «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ» δεν έχει τίποτε το κοινό με τις επιθέσεις που κατευθύνονται στο Μάο Τσε Τουνγκ από την ομάδα Τενγκ Χσιάο Πινγκ στην πάλη της για εξουσία.

Μιλώντας ανοιχτά και ειλικρινά γι' αυτά τα ζητήματα, εμείς οι αλβανοί κομμουνιστές κάνουμε το καθήκον μας σε υπεράσπιση του μαρξισμού - λενινισμού και, ταυτόχρονα, σα διεθνιστές βοηθούμε και τον κινέζικο λαό και τους κινέζους επαναστάτες, να βρουν το σωστό δρόμο στη δύσκολη κατάσταση που περνούν.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Βλέπε: Ενβέρ Χότζα. Διαλεχτά Έργα, τ. IV, Εκδοτικό «8 Νοέμβρη», Τίρανα,1982, έκδοση στην αγγλική, σελ. 34-75.
2. Μάο Τσε Τουνγκ, Διαλεχτά Έργα, τομ. III, σελ. 19, αλβ. έκδ.
3. Βλέπε επίσης: Ενβέρ Χότζα. «Σκέψεις για την Κίνα» II, Εκδοτικό «8 Νοέμβρη», Τίρανα, 1982, αλβ. έκδ., σελ. 742 - 778.
4.   Βλέπε: Ενβέρ Χότζα. «Σκέψεις για την Κίνα» I, Εκδόσεις «Πορεία», Αθήνα 1979, σελ. 10 - 12, 16 - 17, 18, 22 - 23, 34, 36 - 37, καθώς και: Ενβέρ Χότζα, «Χρουστσιοφικοί» (Απομνημονεύματα), Εκδόσεις «Πλανήτης», Αθήνα 1985, σελ. 152 - 167.
5.    Βλέπε: Ενβέρ Χότζα. «Σκέψεις για την Κίνα», I, Εκδόσεις «Πορεία», Αθήνα, 1979, σελ. 112 - 115, 121 - 126.
6.   Βλέπε: Ενβέρ Χότζα, Διαλεχτά Έργα, τ. IV, Εκδοτικό «8 Νοέμβρη», Τίρανα.1982, έκδοση στην αγγλική, σελ. 665 – 682
7.   Μάο Τσε Τουνγκ, Διαλεχτά Έργα, τομ. IV, σελ. 84, αλβ. έκδ.
8.   9ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας. Ντοκουμέντα, σελ. 79-80, αλβ. Εκδ
9.   «Le Monde», 2 Δεκέμβρη 1972
10.   Μάο Τσε Τουνγκ, Διαλεχτά Έργα, τομ. V, σελ. 560, γαλλ. έκδ. Πεκίνο, 1977.
11.   I. Β. Στάλιν. Άπαντα, τομ. 11ος, σελ. 280, άλβ. έκδ
12.   Μάο Τσε Τουνγκ.Διαλεχτά Έργα, τομ. V, σελ. 348, γαλλ. έκδ., Πεκίνο 1977.
13.   Επί 40 και πλέον χρόνια, από το 1928 μέχρι το 1969, δεν συνήλθαν παρά 4 συνέ¬δρια του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας: το 6ο Συνέδριο το 1928, το 7ο το 1945, το 8ο το 1956 και το 9ο Συνέδριο το 1969.
14.   «Να έχουμε πάντα υπόψη μας τα διδάγματα του προέδρου Μάο», «Ζιενμινζι¬μπάο», 8 Σεπτέβρη 1977.
    Τις εκφραζόμενες σ' αυτό το άρθρο απόψεις, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα τις αναλύει στο έργο του «Σκέψεις για την Κίνα» II, Εκδοτικό «8        Νοέμβρη», Τίρανα 1979, αλβ. έκδ., σελ. 601-617.
15. Από συνομιλία του Μάο Τσε Τουνγκ με συντρόφους του Κόμματος μας, 3 Φλεβά¬ρη 1967, Κεντρικό Αρχείο του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας.
16.   Μάο Τσε Τουνγκ, Διαλεχτά Έργα, τομ. V, σελ. 96, γαλλ. έκδ.. Πεκίνο, 1977.
17.   Από την αυτοκριτική του Τενγκ Χσιάο Πινγκ, Κεντρικό Αρχείο του Κόμματος.
18.   Μάο Τσε Τουνγκ, Διαλεχτά Έργα, τομ. IV, σελ. 355, γαλλ. έκδοση, Πεκίνο, 1962.
19.   Από τη συνομιλία του Μάο Τσε Τουνγκ με την αντιπροσωπεία Φιλίας της ΛΔΑ, IX Δεκέμβρη 1967. Κεντρικό Αρχείο του Κόμματος
20.   Μάο Τσε Τουνγκ. Διαλεχτά Έργα, τόμ. V, σελ. 319, γαλλ. έκδοση, Πεκίνο 1977
21.   I. Β. Στάλιν. Άπαντα, τομ. 10ος, σελ. 97, αλβ. έκδ.
22.   Μάο Τσε Τουνγκ, Διαλεχτά Έργα, τομ. V, σελ. 397, γαλλ. έκδοση, Πεκίνο, 1977.
23.   Μάο Τσε Τουνγκ, Διαλεχτά ' Εργα, τόμ. V, σελ. 405 - 406, γαλλ, έκδοση, Πεκίνο, 1977.
24. Μάο Τσε Τουνγκ, Διαλεχτά Έργα, τόμ. V, σελ. 499, γαλλ. έκδοση, Πεκίνο, 1977.
25.   Β. I. Λένιν, Άπαντα, τομ. 38ος, σελ. 396, αλβ. έκδ.
26.   Μάο Τσε Τουνγκ, Διαλεχτά Έργα, τόμ. V, σελ. 479, γαλλ. έκδοση, Πεκίνο, 1977.
27. Μάο Τσε Τουνγκ, Διαλεχτά Έργα, τόμ. V, σελ. 399 - 400, γαλλ. έκδοση, Πεκίνο, 1977.
28.   Μάο Τσε Τουνγκ. Διαλεχτά Έργα, τόμ. V. σελ. 409, γαλλ. έκδοση, Πεκίνο, 1977.
29.   Μάο Τσε Τουνγκ, Διαλεχτά Έργα, τομ. I, σελ. 210, αλβ. έκδ.
30.   Μάο Τσε Τουνγκ, Διαλεχτά Έργα, τόμ. III, σελ. 169, αλβ. Έκδ
31.   Μάο Τσε Τουνγκ, Διαλεχτά Έργα, τομ. IV, σελ. 366, αλβ. έκδ.
32.   Βαρυσήμαντο είναι το γεγονός ότι το 1927 το κινέζικο κόμμα είχε 64.500 μέλη, των οποίων 65 τα εκατό ήταν εργάτες, 20 τα εκατό διανοούμενοι και 15 τα εκατό αγρό¬τες, ενώ το 1928, όταν το κόμμα είχε 130.194 μέλη, μόνο 10,9 τα εκατό ήταν εργάτες και 76,6 τα εκατό αγρότες.
33.   Μάο Τσε Τουνγκ, Διαλεχτά Έργα, τ. III, αλβ. έκδ., σελ. 177 - 178.
34.   Μάο Τσε Τουνγκ, Διαλεχτά Έργα, τ. IV, αλβ. έκδ., σελ. 257, 259.
35. Μάο Τσε Τουνγκ, Διαλεχτά Έργα, τ. I, αλβ. έκδ., σελ. 27 - 28.
36. Για περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με το ζήτημα αυτό, βλέπε: Ενβέρ Χότζα, «Με το Στάλιν» (Αναμνήσεις), Εκδόσεις «Πορεία», Αθήνα, 1980, σελ. 113 – 137
37.   Β. I. Λένιν. Απαντα, τ. 17ος, αλβ. έκδ., σελ. 252.
38.   Μάο Τσε Τουνγκ, Διαλεχτά Έργα, τ. III, αλβ. έκδ., σελ. 235.
39. Μάο Τσε Τουνγκ, Διαλεχτά Έργα, τομ. V, σελ. 338, γαλλ. έκδοση, Πεκίνο, 1977.
40.   Β.Ι. Λένιν. Άπαντα, τόμος 32ος, σελ. 434, αλβ. έκδ.
41.   Μάο Τσε Τουνγκ, Διαλεχτά Έργα, τομ. III, σελ. 19, αλβ. έκδ.
42.   Μάο Τσε Τουνγκ. Διαλεχτά Έργα, τομ. V, σελ. 321, γαλλ. έκδοση, Πεκίνο, 1977.
43.   Στο ίδιο, σελ. 512
44.   Μάο Τσε Τουνγκ. Διαλεχτά Έργα, τομ.ν, σελ. 323, γαλλ. έκδοση, Πεκίνο 1977.
45.   Στο ίδιο, σελ. 323.
46.   Μάο Τσε Τουνγκ. Διαλεχτά Έργα, τομ. I, σελ. 209, αλβ. έκδοση.
47.   Μάο Τσε Τουνγκ. Διαλεχτά Έργα, τομ. V σελ. 22, γαλλ. έκδ., Πεκίνο, 1977.
48.   «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν», 14 Αυγούστου 1978
49.   Μάο Τσε Τουνκγ. Διαλεχτά Έργα, τομ. II, σελ. 250-251, αλβ. έκδ.
50.   Μάο Τσε Τουνκγ. Διαλεχτά Έργα, τ. V, σελ. 400, γαλλ. έκδοση, Πεκίνο, 1977
51.   Μάο Τσε Τουνγκ. Διαλεχτά Έργα, τ.ν, σελ. 328, γαλλ. έκδοση, Πεκίνο, 1977.
52.   Βλέπε: Ενβέρ Χότζα, «Χρουστσιοφικοί» (Απομνημονεύματα), Εκδόσεις «Πλα¬νήτης», ΑΘήνα 1985, σελ. 156 - 161.
53.   Μάο Τσε Τουνγκ. Διαλεχτά Έργα, τομ. V, σελ. 328, γαλλ. έκδοση, Πεκίνο, 1977.
54. Από τη συνομιλία του Γκεν Μπιάο, με συντρόφους του Κόμματος μας στο Πεκίνο, στις 16.4.1973, Κεντρικό Αρχείο του Κόμματος.
55. Από το λόγο του Τίτο στο αχτίφ της ΙΔ της Σλοβενίας, 8 Σεπτέμβρη 1978
56.   Έγινε τον Απρίλη του 1976