Η ΠΑΛΗ ΤΟΥ ΚΕΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΜΟ

Καθηγητής ΣΟΦΟΚΛΙ ΛΑΖΡΙ

Η ΠΑΛΗ ΤΟΥ ΚΕΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΑ 

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΜΟ

(Από το “ΚΕΑ - ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ - ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ-ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΗ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΑ” - ΤΙΡΑΝΑ – 1984, 3-4 Οκτωβρίου, 1983, Εκδοτικός Οίκος “8 Νοέμβρη”, σελ. 240 – 267)

Η ηρωική πάλη του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας με επικεφαλής τον Σύντροφο Ενβέρ Χότζα ενάντια στον σύγχρονο ρεβιζιονισμό είναι μια από τις πιο λαμπρές σελίδες της σύγχρονης ιστορίας μας, την ιστορία των τιτάνιων προσπαθειών το Αλβανικού λαού να υπερασπίσει τις καταχτήσεις της λαϊκής επανάστασης και της οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Το γεγονός ότι η Αλβανία σήμερα είναι ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, το γεγονός ότι ο Αλβανικός λαός ζει μια ευτυχισμένη ζωή στην χώρα του και είναι βέβαιος για το μέλλον του, οφείλεται κατά ένα μεγάλο μέρος σε αυτήν την πάλη.

Όμως, η πάλη των Αλβανών κομμουνιστών ενάντια στον σύγχρονο ρεβιζιονισμό δεν είναι σημαντική μόνο για την χωρά μας. Αποτελεί επίσης μεγάλη συνεισφορά που έκαναν στην υπεράσπιση του Μαρξισμού – Λενινισμού και στις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού, στην προώθηση της επανάστασης και στην υπόθεση του παγκόσμιου σοσιαλισμού. Παρόμοια, δεν μπορούμε να μην τονίσουμε ότι οι ιστορικές συνθήκες έκαναν ώστε το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας να βρεθεί στην πρώτη γραμμή της πάλης ενάντια στον σύγχρονο ρεβιζιονισμό.

Ασφαλώς, όταν μιλάμε για αυτή την πραγματικότητα, παίρνουμε επίσης υπόψη μας το γεγονός ότι η αστική τάξη και ο τύπος της και η προπαγάνδα της επίσης ασχολούνται με τις υπάρχουσες ιδεολογικές, πολίτικες ή κοινωνικές πρακτικές στην Σοβιετική Ένωση, στην Γιουγκοσλαβία ή στην Κίνα, όπως επίσης και με την ζωή και δράση των ρεβιζιονιστικών κομμάτων. Όμως, η διάφορα είναι ποιοτική. Η πάλη του Κόμματος Εργασίας της Αλβανίας ενάντια στον σύγχρονο ρεβιζιονισμό ξεκινά από τις θέσεις του Μαρξισμού – Λενινισμού και εμπνέεται από τις ιδέες του κομμουνισμού, ενώ η αστική προπαγάνδα προσπαθεί να δυσφημίσει την σοσιαλιστική ιδέα και να υπηρετήσει την αντεπανάσταση.

Το βάρος της πάλης ενάντια στον ρεβιζιονισμό πάντα ήταν βαρύ και οι συνθήκες ανάπτυξής της ήταν πάντα δύσκολες. Και ούτε είναι ελαφρύτερο σήμερα. Το Κόμμα μας πρέπει να αγωνίζεται για την καθαρότητα του Μαρξισμού – Λενινισμού και του πραγματικού σοσιαλισμού σε μια περίοδο όταν ο ρεβιζιονισμός ως ιδεολογία και πολιτική πρακτική κυριαρχεί πλέρια στην Σοβιετική Ένωση, όταν οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης και η Κίνα εγκατέλειψαν εντελώς τον δρόμο του σοσιαλισμού, όταν τα μεγάλα κομμουνιστικά κόμματα της Δύσης και, μετά από αυτά, όλα τα άλλα προσχώρησαν στον κλασικό σοσιαλδημοκρατικό οπορτουνισμό, όταν, ο ιμπεριαλισμός και όλη η αντίδραση επωφελούμενοι από αυτή την κατάσταση, εξαπέλυσαν μεγάλη επίθεση για να την εκμεταλλευτούν στο έπακρο.

Ωστόσο, άσχετα από αυτές τις συνθήκες, άσχετα από την δύναμη των αντιπάλων τους, οι Αλβανοί κομμουνιστές δικαίωσαν πλέρια την ιστορική ευθύνη που πήραν πριν ο δικός τους λαός και το παγκόσμιο προλεταριάτο να ολοκληρώσουν μέχρι τέλους την πάλη τους ενάντια στον ρεβιζιονισμό.

Για το Κόμμα Εργασίας της Αλβανίας και τον Αλβανικό λαό η πάλη ενάντια στον ρεβιζιονισμό έγινε μέρος της ύπαρξής τους. Έγινε τρόπος σκέψης και εξέτασης των πραγμάτων, η βάση της σοσιαλιστικής τους ιδεολογίας και πολιτικής. Έγινε μια ακλόνητη εγγύηση ότι ο ρεβιζιονισμός δεν θα περάσει στην Αλβανία.

Και η καθημερινή ζωή, τα γεγονότα και τα στοιχεία της διεθνούς ζωής, οι ολέθριες αποτυχίες της Σοβιετικής Ένωσης και των άλλων ρεβιζιονιστικών χωρών, η πρόοδος των νέου Μαρξιστικού - Λενινιστικού κινήματος στο κόσμο δικαιώνουν το Κόμμα Εργασίας της Αλβανίας και τον Αλβανικό λαό. Αυτά επιβεβαιώνουν μέσω της πράξης την ορθότητας της γραμμής τους, είναι ιστορική επιβεβαίωση της αποτελεσματικότητας του Μαρξισμού – Λενινισμού που τους δίνει θάρρος και πεποίθηση στην πάλη που διεξάγουν, που τους δυναμώνουν με την βεβαιότητα ότι θα ξανάρθει η μέρα όταν η επανάσταση θριαμβεύει σε μεγάλης έκτασης περιοχές, όταν ο σοσιαλισμός δεν οικοδομείται μόνο εκεί που προδόθηκε, αλλά και σε νέες χώρες και σε άλλες ηπείρους.

Ο κύριος έπαινος για την θαρραλέα Μαρξιστική – Λενινιστική στάση αρχής του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας ενάντια στον σύγχρονο ρεβιζιονισμό ανήκει στον Σύντροφο Ενβέρ Χότζα. Η πάλη ενάντια στον ρεβιζιονισμό, για την υπεράσπιση του Μαρξισμού – Λενινισμού είναι ανάμεσα στις βασικές γραμμές του έργου του ως Μαρξιστής – Λενινιστής διανοούμενος και ηγέτης του κόμματος, ως μαχητικός κομμουνιστής και πολιτικός. Η συνεισφορά του βρίσκεται σε όλα: στην διαμόρφωση των κύριων απόψεων αυτής της πάλης, στην επεξεργασία θεωρητικών επιχειρημάτων και στη τήρηση συγκεκριμένων πολιτικών στάσεων, σε όλη του την στρατηγική και τακτική.

Το έργο του Συντρόφου Ενβέρ Χότζα για την πάλη ενάντια στον σύγχρονο ρεβιζιονισμό αντιπροσωπεύει μεγάλο θεωρητικό θησαυροφυλάκιο και μεγάλη πείρα πολιτικής πάλης ενάντια στις οπορτουνιστικές παρεκκλίσεις. Παρμένο συνολικά, είναι θαυμάσιο παράδειγμα δημιουργικού Μαρξισμού συνδεδεμένου με τα πιο σημαντικά προβλήματα της σύγχρονης παγκόσμιας εξέλιξης, της στρατηγικής και της τακτικής της επανάστασης στην σημερινή εποχή, της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον οπορτουνισμό και των σχέσεων ανάμεσα στα κομμουνιστικά κόμματα και τις σοσιαλιστικές χώρες.

Είναι γνωστό ότι οι οπορτουνιστικές τάσεις που εμφανίστηκαν στο εργατικό κίνημα ήταν προϊόν της πίεσης της αστικής τάξης επί της εργατικής τάξης και της πάλης της. Είναι επίσης γνωστό ότι ο οπορτουνισμός, σαν ιδεολογική τάση και πολιτική δράση, εξυπηρετεί την πάλη της αστικής τάξης ενάντια στον Μαρξισμό – Λενινισμό και το επαναστατικό κίνημα του προλεταριάτου. Και ο σύγχρονος ρεβιζιονισμός δεν είναι εξαίρεση αυτού του κανόνα. Αυτή η νέα οπορτουνιστική τάση είναι επίσης προϊόν όλων αυτών των βασικών παραγόντων. Στο έργο του, ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα όχι μόνο επιβεβαιώνει αυτά τα διδάγματα του Μαρξισμού – Λενινισμού, αλλά δείχνει επίσης τις κοινωνικές συνθήκες και τις νέες διεθνείς σχέσεις που γέννησαν τον σύγχρονο ρεβιζιονισμό. Ξεσκεπάζει και αποδεικνύει με ακαταμάχητα επιχειρήματα και σιδερένια λογική ότι ο σημερινός σύγχρονος ρεβιζιονισμός είναι συστατικό τμήμα της νέας ιδεολογίας του ιμπεριαλισμού, στρατηγική που υιοθετήθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν έβαζε τα θεμέλια της η αντεπανάσταση. Η ανάλυση του Συντρόφου Ενβέρ Χότζα αυτής της στρατηγικής μας βοήθησε να κατανοήσουμε την θέση του σύγχρονου ρεβιζιονισμού σε αυτή την στρατηγική και τον ρόλο που σκοπεύει να παίξει στην πάλη της αστικής τάξης ενάντια στην επανάσταση, τον σοσιαλισμό και την απελευθέρωση των λαών.

Διεισδύοντας βαθιά στα ζητήματα που μπήκαν από τους ρεβιζιονιστές και τις θέσεις και τα επιχειρήματά τους, ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα πρόβλεψε τον αναπόφευκτο εκφυλισμό τους και την μετακίνησή τους στο στρατόπεδο της αστικής τάξης που σήμερα είναι ξεκάθαρο στον καθένα.

Το έργο του Συντρόφου Ενβέρ Χότζα χαρακτηρίζεται από πλατύ Μαρξιστικό πνεύμα. Ακριβώς όπως γνωρίζει καλά το έργο των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν και Στάλιν, το ίδιο έχει βαθιά γνώση της ιστορίας του διεθνούς εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος και της ιστορίας της σύγχρονης εποχής γενικά. Ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα γνωρίζει τους Μαρξιστές, ακριβώς όπως γνωρίζει τους αστούς φιλοσόφους, τις θεωρίες τους και τις ιδεολογίες τους και τις κοινωνικές συνθήκες μέσα στις οποίες εμφανίστηκαν και εργάστηκαν. Αυτό του έδωσε την δυνατότητα να φτάσει στις ρίζες των φαινομένων, να παρακολουθήσει την εξέλιξή τους στην πορεία της ανάπτυξης του Μαρξισμού για να συγκρίνει τις οπορτουνιστικές τάσεις του παρελθόντος με τον σύγχρονο ρεβιζιονισμό και να βγάλει τα σχετικά συμπεράσματα.

Κανένας δεν διακήρυξε την ανάγκη αδυσώπητης και αλύπητης πάλης ενάντια στον σύγχρονο ρεβιζιονισμό όπως έκαναν το Κόμμα Εργασίας της Αλβανίας και ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα και κανένας δεν διεξήγαγε αυτή την πάλη με μεγαλύτερη συνεπεία, αποφασιστικότητα και επαναστατικό πείσμα.

Η πάλη των Αλβανών κομμουνιστών ενάντια στον σύγχρονο ρεβιζιονισμό περιλαμβάνει μια περίοδο περίπου σαράντα χρόνων. Ήταν μια άγρια και δύσκολη πάλη, αλλά στην διάρκεια αυτής της περιόδου δεν υπήρξε ούτε μια στιγμή απόγνωσης ή απελπισίας, ταλάντευσης στην πίστη για το μέλλον του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Αντίθετα, όσο ισχυρότερη γίνονταν η βεβαιότητά τους στην αναπόφευκτη αποτυχία του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, τόσο πιο ισχυρή γίνονταν η πεποίθησή τους ότι ο Μαρξισμός – Λενινισμός, άσχετα από την μεγάλη προδοσία των ρεβιζιονιστών και τις από κοινού επιθέσεις ολόκληρου του παγκόσμιου αντικομουνιστικού μετώπου, ποτέ δεν θα νικηθεί και ότι θα θριαμβεύσουν ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός.

Είναι κυρίως αυτές οι απόψεις, είναι κυρίως αυτή η πεποίθηση στην νίκη τους που τους υπαγόρευσε να αγωνιστούν ενάντια σε μεγαλύτερους και ισχυρότερους εχθρούς, που τους έδωσε το επαναστατικό θάρρος να αντισταθούν και να αντιμετωπίσουν δυσκολότερες καταστάσεις. Όμως, αυτή η πάλη έγινε ακόμα πιο σφοδρή από την πεποίθηση που προέκυψε από την επιστημονική ανάλυση του κοινωνικού προτσές, από την γνώση των νόμων εξέλιξης της ανθρώπινης κοινωνίας και από τα παραδείγματα της ιστορικής πρακτικής. Και ο κύριος έπαινος για αυτή την πεποίθηση ανήκει στον Σύντροφο Ενβέρ Χότζα που έκανε αυτές τις επιστημονικές αναλύσεις, που διαπαιδαγώγησε και δίδαξε τους Αλβανούς κομμουνιστές και τον λαό να είναι αισιόδοξος στις αναμετρήσεις με τους σύγχρονους ρεβιζιονιστές, να πιστεύει στην τελική νίκη. “Η εποχή των προλεταριακών επαναστάσεων”, λέει ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα, “μόλις άρχισε. Ο ερχομός του σοσιαλισμού είναι ιστορική αναγκαιότητα που απορρέει από την αντικειμενική εξέλιξη της κοινωνίας. Οι αντεπαναστάσεις που πραγματοποιήθηκαν και τα εμπόδια που εμφανίστηκαν μπορούν να παρατείνουν την ύπαρξη του παλιού εκμεταλλευτικού συστήματος κάπως, αλλά είναι ανίσχυροι να σταματήσουν την πορεία της ανθρώπινης κοινωνίας προς το σοσιαλιστικό της μέλλον” (Ενβέρ Χότζα, Ο Ευρωκομμουνισμός Είναι Αντικομμουνισμός, σ. 6, Αγγλ. Εκδ).

Όταν το Κόμμα Εργασίας της Αλβανίας έκανε κριτική στα διάφορα ρεβιζιονιστικά ρεύματα, υπήρξαν πολλοί, και όχι μόνο αστοί και οπορτουνιστές, αλλά και άλλοι, που θεώρησαν ότι η πάλη του προέρχονταν από καθαρά εθνικά, Αλβανικά κίνητρα, από την φύση και τον χαρακτήρα των Αλβανών, επιβαλλόμενη από τις ιδιαίτερες συνθήκες των εσωτερικών σχέσεων στη χώρα τους, όπως ήταν, για παράδειγμα, τα οικονομικά προβλήματα, ή αποκλειστικά και μόνο η αντίδραση στην διαφωνίες με αυτόν ή εκείνον τον ηγέτη αυτής ή εκείνης της χώρας κλπ.

Ήταν η υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων επίσης μια πλευρά αυτής της πάλης; Ήταν, και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό. Παλεύοντας ενάντια στον σύγχρονο ρεβιζιονισμό, οι Αλβανοί κομμουνιστές υπεράσπισαν επίσης τα εθνικά τους συμφέροντα και τα υπεράσπισαν πολύ σθεναρά, με φλογερό πατριωτισμό και αυταπάρνηση. Αλλά αυτό που πρέπει να τονιστεί είναι ότι υπεράσπισαν αυτά τα συμφέροντα όχι από θέσεις στενού αστικού εθνικισμού, αλλά από θέσεις σοσιαλιστικού πατριωτισμού και προλεταριακού διεθνισμού. Η πάλη τους ήταν, πρώτα – πρώτα, ιδεολογικού χαρακτήρα, επειδή προέρχονταν όχι μόνο από εθνικιστικά συμφέροντα, αλλά και από τα γενικά συμφέροντα της επανάστασης και του σοσιαλισμού, από το ενδιαφέρον των Αλβανών κομμουνιστών για το μέλλον του κομμουνιστικού κινήματος.

Η πάλη ενάντια στους ρεβιζιονιστές επιβλήθηκε επίσης στους Αλβανούς κομμουνιστές και στο λαό από άλλους. Υποχρεώθηκαν να υπερασπίσουν την λευτεριά τους και την ανεξαρτησία τους που κερδήθηκε μέσω του Εθνικού Απελευθερωτικού Πολέμου, να υπερασπίσουν τις καταχτήσεις της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Οι επιθέσεις των σύγχρονων ρεβιζιονιστών ενάντια στο Κόμμα Εργασίας της Αλβανίας και την σοσιαλιστική Αλβανία δεν έγιναν μόνο στο θεωρητικό και ιδεολογικό επίπεδο. Συνδέονταν με άμεσες απειλές, ακόμα και στρατιωτικές απειλές, οικονομικούς αποκλεισμούς, κατασκοπείες και συνωμοσίες που σκόπευαν στην οργάνωση των εσωτερικών αντιδραστικών δυνάμεων για να προκαλέσουν την ανατροπή της λαϊκής κρατικής εξουσίας.

Ο Τίτο και οι Γιουγκοσλάβοι ρεβιζιονιστές ήθελαν να καταβροχθίσουν την Αλβανία και να την προσαρτήσουν στην Γιουγκοσλαβία. Οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές ήθελαν να μετατρέψουν την Αλβανία σε παράρτημα της Σοβιετικής αυτοκρατορίας. Αρκεί μια ματιά να ρίξει κάποιος στην Βουλγαρία, στην Τσεχοσλοβακία και στις άλλες χώρες για να δει που θα καταντούσε η χώρα μας. Οι Κινέζοι ρεβιζιονιστές, από την μεριά τους, ήθελαν να υποστηρίξουμε την φιλοιμπεριαλιστική πολιτική τους κλπ.

Τώρα, αφού πέρασε κάποιο χρονικό διάστημα, εμφανίστηκαν τόσο πολλά ντοκουμέντα και υπάρχουν τόσες μαρτυρίες που δεν υπάρχει ανάγκη για περισσότερα λόγια για αυτό το ζήτημα.

Αν σε ιδιαίτερες στιγμές αυτής της δεκάχρονης πάλης τονίστηκε περισσότερο η πλευρά των σχέσεων της χώρας μας ή του Κόμματός μας με τις ρεβιζιονιστικές χώρες και κόμματα, αυτό εξηγείται από την μεγαλομανία και αγριότητα των επιθέσεων των διαφόρων ρεβιζιονιστών εναντίον μας. Το Κόμμα μας και ο λαός μας δεν μπορούσαν να μην απαντήσουν σε αυτές τις επιθέσεις.

Όμως το κύριο είναι ότι ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις το Κόμμα Εργασίας προσπαθούσε πάντα να αποδείξει ότι η αντιαλβανική δράση των ρεβιζιονιστών προέρχεται από την αστική ιδεολογία τους και την προδοσία τους του Μαρξισμού – Λενινισμού και ότι η σοβινιστική πολιτική προς την Αλβανία είναι απόδειξη αυτής της προδοσίας.

Η πάλη του Κόμματός μας ενάντια στον ρεβιζιονισμό πάντα είχε τον χαρακτήρα που έπρεπε. Το Κόμμα Εργασίας της Αλβανίας αντιμετώπισε και αντεπεξήλθε στα ζητήματα ημερήσιας διάταξης του κομμουνιστικού κινήματος ή των διεθνών σχέσεων. Βεβαίως, το ξεσκέπασμα του ρεβιζιονισμού δεν έγινε σε μια μέρα και δεν αντιμετωπίστηκαν όλα τα ζητήματα την ίδια στιγμή. Ο ρεβιζιονισμός αποκάλυψε το πρόσωπό του βαθμιαία και τα διάφορα τμήματά του εξαπέλυαν τις επιθέσεις τους σε διαφορετικές στιγμές και σε διαφορετικά μέτωπα. Έτσι, όσο βάθαινε η ρεβιζιονιστική προδοσία, τόσο η Μαρξιστική - Λενινιστική κριτική του, το ξεσκέπασμα των ριζών του και των αντεπαναστατικών σχεδίων βάθαινε περισσότερο. Αλλά το σημαντικό είναι ότι το Κόμμα και ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα επιτέθηκαν στα αρνητικά φαινόμενα αμέσως με την πρώτη εμφάνισή τους και τα μελέτησαν σε βάθος, ξεσκεπάζοντας και τις στρατηγικές και τακτικές πλευρές του ρεβιζιονισμού, και τις θεωρητικές και τις πρακτικές του πλευρές.

Πρέπει επίσης να τονιστεί ότι ποτέ και σε καμιά κατάσταση δεν διεξήγαγαν οι Αλβανοί κομμουνιστές με επικεφαλής τον Σύντροφο Ενβέρ Χότζα την πολεμική τους από αμυντικές θέσεις. Ποτέ δεν επέτρεψαν στους εαυτούς τους να χρησιμοποιήσουν τετριμμένα επιχειρήματα, ούτε επαναλάμβαναν μηχανικά γνώστες αρχές. Ποτέ αυτή η πολεμική δεν είχε την παραμικρή απόχρωση δογματικού χαραχτήρα.

Για να αναθεωρήσει τον Μαρξισμό – Λενινισμό και να αρνηθεί τα διδάγματά του για το Κόμμα, την επανάσταση και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, ο σύγχρονος ρεβιζιονισμός χρησιμοποίησε ως επιχείρημα τις αλλαγές που έγιναν στον κόσμο ως αποτέλεσμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, την νέα κοινωνικο-οικονομική τεχνολογικο-επιστημονική πρόοδο, όπως επίσης την επιδείνωση διαφόρων κοινωνικών αντιθέσεων. Αυτό από την μεριά τους ήταν καιροσκοπισμός , αλλά έπρεπε να γίνει δεκτή αυτή η πρόκληση. Έπρεπε να αποδειχτεί ότι αυτές οι αλλαγές όχι μόνο δεν ακύρωναν τον Μαρξισμό – Λενινισμό, αλλά, αντίθετα, επιβεβαίωναν την ορθότητά του. Το καινούριο που υπήρχε σε αυτές ήταν ότι δημιούργησαν πιο ευνοϊκές συνθήκες για τον θρίαμβο του σοσιαλισμού σε παγκόσμια κλίμακα. Η Σοβιετική Ένωση, σαν σοσιαλιστική χώρα καθοδηγούμενη από την Μαρξιστική – Λενινιστική ιδεολογία, βγήκε νικήτρια από τον πόλεμο. Ενώ στην Ευρώπη και στην Ασία δημιουργήθηκαν νέα σοσιαλιστικά κράτη, στις άλλες ηπείρους κατέρρευσε το αποικιακό σύστημα. Το καπιταλιστικό σύστημα βγήκε από τον πόλεμο οικονομικά και πολιτικά πιο αδύναμο και οι ανατράπηκε η ισορροπία του. Δεν είχε τίποτα να προσφέρει στους λαούς.

Έτσι, αν οι αλλαγές που έγιναν στον κόσμο μετά τον πόλεμο απαιτούσαν δράση, αυτή δεν ήταν η αναθεώρηση του Μαρξισμού – Λενινισμού, αλλά το δυνάμωμα της επίθεσης του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη και των λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα έκανε αυτή την σωστή επιστημονική ανάλυση ακριβώς από την αρχή και ακριβώς από την αρχή χαραχτήρισε τον Γιουγκοσλάβικο ρεβιζιονισμό σαν τέκνο της στρατηγικής του ιμπεριαλισμού και την Γιουγκοσλάβικη ηγεσία σαν πράκτορα του. Τα επόμενα γεγονότα, η εμφάνιση του Χρουτσοφικού ρεβιζιονισμού, η γέννηση και εξέλιξη του Ευρωκομμουνισμού, η αντεπαναστατική στροφή στην Κίνα έφεραν νέα στοιχεία και επιχειρήματα, αλλά η ουσία αυτού του θεμελιώδους συμπεράσματος παρέμεινε όπως ήταν. Επιβεβαίωσαν την ορθότητα της εκτίμησης του Κόμματός μας για την Τιτοϊκή ιδεολογία και τις ρίζες της, την ορθότητα της κριτικής του για την πολιτική της Γιουγκοσλάβικης ηγεσίας, του ξεσκεπάσματος της πρακτικής της δράσης. “Ο σύγχρονος ρεβιζιονισμός”, λέει ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα, “που είναι η συνέχιση των αντι-Μαρξιστικών θεωριών των κομμάτων της Δεύτερης Διεθνούς, της Ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, προσαρμόστηκε στην περίοδο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η προέλευσή του βρίσκεται στην ηγεμονιστική πολιτική του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Όλες οι παραλλαγές και ρεύματα του σύγχρονου ρεβιζιονισμού έχουν την ίδια βάση και την ίδια στρατηγική και διαφέρουν μόνο στην τακτική που εφαρμόζουν και τις μορφές στρατηγικής που χρησιμοποιούν” (Ενβέρ Χότζα, Ο Ευρωκομμουνισμός Είναι Αντι-κομμουνισμός, σ. 24, Αγγλ. Εκδ.).

Πολλοί άνθρωποι σε διάφορες χώρες που συνεχίζουν να ρωτούν μέχρι σήμερα πως ήταν δυνατό για το Κόμμα μας να κρατήσει τόσο σωστή, θεμελιωμένη καλά και επιχειρηματολογημένη βαθυστόχαστη στάση προς τον σύγχρονο ρεβιζιονισμό, δεν γνωρίζουν καλά την κριτική του Κόμματός μας στον Τιτοϊσμό, της ακριβής του ανάλυσης για την εμφάνιση του και του πολιτικού του και ιδεολογικού του περιεχομένου. Η συνεχής, συνεπής και αρχιακή πάλη ενάντια στους Γιουγκοσλάβους ρεβιζιονιστές, ενάντια στις αντι-Μαρξιστικές τους αρχές, έδωσαν την δυνατότητα στο Κόμμα μας να διακρίνει αμέσως από την αρχή την ομοιότητα του Χρουστσοφισμού με τον Τιτοϊσμό, να δει ότι είχαν ίδιες ιδεολογικές βάσεις και να διαπιστώσει την ομοιότητα των πολιτικών τους κατευθύνσεων. “Για εμάς, και στο παρελθόν ακόμα και μετέπειτα”, λέει ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα, “η στάση προς τους ρεβιζιονιστές του Βελιγραδίου ήταν και ακόμα είναι το ασφαλές κριτήριο απόδειξης αν ένα κόμμα ακολουθεί ακλόνητη Μαρξιστική γραμμή ή λανθασμένη αντι-Μαρξιστική γραμμή. Στο μέλλον θα υποβάλαμε τον Χρουτσόφ και τους Χρουτσοφικούς σε αυτό το τεστ” (Ενβέρ Χότζα, Οι Χρουτσοφικοί (Αναμνήσεις), σ. 130, Αγγλ. Εκδ.)

Οι Αλβανοί κομμουνιστές δεν μπορούσαν να μην φτάσουν στο συμπέρασμα ότι οι προσπάθειες των Χρουτσοφικών για αποκατάσταση του Γιουγκοσλάβικου ρεβιζιονισμού σκόπευαν στην υπεράσπιση της νέας οπορτουνιστικής γραμμής που υιοθέτησε η Σοβιετική ηγεσία. Στην πραγματικότητα, ο Χρουτσόφ δεν υπεράσπισε τόσο πολύ τον Τίτο σαν την ίδια την δικιά του ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική συγγένεια με αυτόν, υπερασπίστηκε την αντεπαναστατική στροφή που συνέβαινε στην Σοβιετική Ένωση.

Αν η αποκατάσταση των Γιουγκοσλάβων ρεβιζιονιστών γινόταν αποδεκτή, όπως ζητούσε ο Χρουτσόφ, αυτό θα σήμαινε αποκήρυξη του Μαρξισμού – Λενινισμού, όπως είχε κάνει ο Τίτο, θα σήμαινε αποδοχή και δικαίωση του ρεβιζιονισμού γενικά σαν ιδεολογία, πολιτική και πρακτική.

Οπότε, όταν ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα δήλωνε στην Σύσκεψη της Μόσχας μπροστά σε όλες τις αντιπροσωπείες του διεθνούς κομμουνισμού ότι “Το Κόμμα Εργασίας της Αλβανίας είχε πάντοτε την γνώμη και είναι πεπεισμένο ότι η Τιτοϊκή ομάδα πρόδωσε τον Μαρξισμό – Λενινισμό, είναι πράκτορας του ιμπεριαλισμού, επικίνδυνος εχθρός του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και όλου του διεθνούς κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος . . . “ (Ενβέρ Χότζα, Διαλεχτά Έργα, Τομ. 3., σ. 135, Αγγλ. Εκδ) έκανε ξεκάθαρο στον καθένα ότι ο Χρουτσόφ και ο Χρουτσοφισμός ήταν το ίδιο όπως ο Τίτο και ο Τιτοϊσμός.

Το Κόμμα μας συγκρούστηκε με συνέπεια από την αρχή και στη συνέχεια με όλα τα ρεβιζιονιστικά ρεύματα όχι για μικρά και ασήμαντα ζητήματα, αλλά για θεμελιώδη ζητήματα της θεωρίας και της πράξης της επανάστασης , όχι για τις ιδιαιτερότητες κάθε χώρας ή κόμματος, αλλά για τους γενικούς νόμους του Μαρξισμού – Λενινισμού.

Ως κριτήριο της εκτίμησης του και της διαχωριστικής γραμμής το Κόμμα μας έθεσε τέτοια σημαντικά ζητήματα όπως η στάση προς την επανάσταση και τον σοσιαλισμό, τον ιμπεριαλισμό και τον ρεβιζιονισμό, την επανάσταση και το απελευθερωτικό κίνημα, τις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού.

Τα ζητήματα της επανάστασης κατέλαβαν το κύριο μέρος στην πάλη του Κόμματός μας ενάντια στον σύγχρονο ρεβιζιονισμό και στο θεωρητικό έργο του Συντρόφου Ενβέρ Χότζα. Η επανάσταση μπήκε στο κέντρο αυτής της πάλης επειδή εναντίον της κατευθύνονταν οι συνδυασμένες επιθέσεις του μεγάλου κεφαλαίου και της αντίδρασης για την αναχαίτισή της, επειδή ο σύγχρονος ρεβιζιονισμός ενθαρρύνονταν και ενισχύονταν κυρίως για να την υπονομεύσει, και επειδή, τελικά, η επανάσταση ήταν και συνέχισε να είναι το μόνο όπλο ανατροπής της στρατηγικής των εχθρών του προλεταριάτου.

Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα υπερασπίστηκε εξαιρετικά την Λενινιστική θεωρία της επανάστασης και ξεσκέπασε με πειστικά επιχειρήματα και με πολλά στοιχεία την σύγχυση που δημιουργήθηκε συνειδητά από τους ρεβιζιονιστές για την επανάσταση και τις οπορτουνιστικές θεωρίες που επινόησαν. Σε αυτό το ζήτημα ξεκίνησε από το συμπέρασμα ότι την στιγμή που το ζήτημα της επανάστασης τίθεται για λύση, η ανάγκη ξεσκεπάσματος των θεωριών και των σκέψεων [speculations] των ρεβιζιονιστών για αυτό το ζήτημα γίνεται ακόμα πιο επείγον, όπως ακριβώς γίνεται πιο επιβεβλημένη και η σωστή κατανόηση και εφαρμογή των διδαγμάτων του Μαρξισμού – Λενινισμού.

Ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα έκανε μια πολύπλευρη, βαθυστόχαστη και επιστημονική κριτική στα διάφορα ρεύματα του ρεβιζιονισμού που παρουσιάζουν τις οπορτουνιστικές τους θεωρίες σαν νέες, ανώτερη ανάπτυξη της Μαρξιστικής – Λενινιστικής θεωρίας, σαν στρατηγική πιο κατάλληλη για την μετάβαση από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό και ως το πιο αποτελεσματικό πρόγραμμα για την ίδια την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Με ατράνταχτα επιχειρήματα και μέσω μιας άμεσης αντιπαραβολής της αλήθειας της Μαρξιστικής – Λενινιστικής επιστήμης με τις διεργασίες της παγκόσμιας εξέλιξης, ξεσκέπασε και διέψευσε πειστικά τις Γιουγκοσλάβικες θεωρίες για την δήθεν αυθόρμητη πορεία του κόσμου προς την επανάσταση, τον Χρουτσοφικό “ειρηνικό” δρόμο, την άρνηση της ύπαρξης του ζητήματος της επανάστασης στον σημερινό κόσμο των Κινέζων, κλπ. Η κριτική του βρήκε την πλέρια αντανάκλασή της σε τέτοια εξαιρετικά έργα όπως “Η Γιουγκοσλάβικη Αυτοδιαχείριση – Καπιταλιστική Θεωρία και Πράξη”, “Οι Τιτοϊκοί”, “Οι Χρουτσοφικοί”, “Ιμπεριαλισμός και Επανάσταση”, “Ο Ευρωκομμουνισμός είναι Αντι-κομμουνισμός”, “Σκέψεις για την Κίνα”, κλπ. Εκτός από την θεωρητική του κριτική, ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα ταυτόχρονα αποκάλυψε τα ιδεολογικά και πολιτικά σχέδια αυτών των οπορτουνιστικών ρευμάτων, τον αντεπαναστατικό και προδοτικό χαραχτήρα της δράση τους. Υπερασπιζόμενοι την Λενινιστική θεωρία της επανάστασης την περίοδο που της επιτίθονταν από όλες τις πλευρές, το Κόμμα μας και ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα πρόσφεραν στο προλεταριάτο και στους λαούς πολύτιμη βοήθεια, φύλαξαν ζωντανό αυτό το ισχυρό όπλο ανατροπής του καπιταλισμού και της εγκαθίδρυσης της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Η στάση προς την επανάσταση είναι στενά συνδεδεμένη με την στάση προς τον ιμπεριαλισμό. Για να αποκηρύξουν την επανάσταση οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές υποχρεώθηκαν να αποκηρύξουν την Λενινιστική θεωρία για τον ιμπεριαλισμό και τον χαραχτήρα της εποχής μας. Από την άλλη, όσο ακριβώς ήθελαν να αντιταχθούν στην επανάσταση, τόσο προσπάθησαν οι ρεβιζιονιστές να δικαιολογήσουν την επαναπροσέγγισή τους και την συνεργασία τους με τους ιμπεριαλιστές. Το Κόμμα μας επιτέθηκε από την αρχή ενάντια σε αυτές τις κατευθύνσεις και στόχους των σύγχρονων ρεβιζιονιστών. Η στάση προς τον ιμπεριαλισμό έγινε το πεδίο της μεγάλης του πάλης ενάντια στον Γιουγκοσλαβικό, Χρουτσοφικό και Κινέζικο ρεβιζιονισμό, Αντιπαραθέτοντας τις θεωρητικές απόψεις των ρεβιζιονιστών με τα διδάγματα του Μαρξισμού – Λενινισμού, αντιπαραθέτοντας την πραγματική τους στάση προς τους ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς με την πραγματικότητα της εποχής μας, με τα συμφέροντα της επανάστασης και των λαών, το Κόμμα μας αποκάλυψε την πραγματική φύση των σύγχρονων ρεβιζιονιστών προδοτών.

Το Κόμμα μας πάντα έβαζε ξεκάθαρη διαχωριστική γραμμή με τον Αμερικάνικο, τον Σοβιετικό ή οποιονδήποτε άλλον ιμπεριαλισμό. Καμιά αυταπάτη για αυτούς και καμιά παραχώρηση σε αυτούς, αλλά αποφασιστική και διαρκής αγώνας εναντίον τους για την υπεράσπιση της λευτεριάς και της ανεξαρτησίας, για την υπεράσπιση της επανάστασης και του σοσιαλισμού, για την υπεράσπιση του Μαρξισμού – Λενινισμού. Το Κόμμα μας θεωρούσε την στάση προς τον ιμπεριαλισμό ως την “λυδία λίθο” για όλες τις πολιτικές δυνάμεις, διαχωριστική γραμμή που ξεχωρίζει εκείνους που υπερασπίζονται τα ζωτικά συμφέροντα των λαών και το μέλλον της ανθρωπότητα από εκείνους που τα τσαλαπατούν, που ξεχωρίζει τους επαναστάτες από τους προδότες.

Η ζωή αποδεικνύει όλο και περισσότερο κάθε μέρα που περνά ότι ο σύγχρονος ρεβιζιονισμός έγινε το δεξί χέρι του ιμπεριαλισμού στην άγρια πάλη του για υποδούλωση των λαών, για υπονόμευση της επανάστασης, για κατάπνιξη των προσπαθειών των λαών για λευτεριά και ανεξαρτησία.

Με την εμφάνιση των ρεβιζιονιστών στην Σοβιετική Ένωση, εκτός από την στάση προς τον ιμπεριαλισμό, τέθηκε πολύ έντονα το ζήτημα του σοσιαλισμού. Το ζήτημα τέθηκε στις δυο πλευρές του: πρώτο, έπρεπε να αποδειχθεί ότι ο σοσιαλισμός δεν υπήρχε στην Σοβιετική Ένωση και ότι η Σοβιετική κοινωνία μετατράπηκε σε καπιταλιστική κοινωνία· και, δεύτερο, έπρεπε να απορριφτεί η αστική προπαγάνδα που απόδιδε όλες τις αποτυχίες της ρεβιζιονιστικής Σοβιετικής Ένωσης, που ήταν αποτυχίες της αστικής κοινωνίες, στο σοσιαλιστικό σύστημα.

Βεβαίως, το ζήτημα του σοσιαλισμού τέθηκε και πριν με τους Τιτοϊκούς, αλλά το ξεσκέπασμά τους ήταν ευκολότερο επειδή οι ίδιοι διακήρυσσαν ότι ήθελαν να οικοδομήσουν σοσιαλισμό άλλου είδους, όχι αυτόν του Λένιν και Στάλιν, αλλά “εθνικό” σοσιαλισμό, με την βοήθεια των Αμερικάνικων δολαρίων, με τις Βρετανικές λίρες και άλλων νομισμάτων του καπιταλιστικού κόσμου. Από την μεριά τους, οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές διατήρησαν τα εξωτερικά γνωρίσματα του σοσιαλιστικού κράτους, τους σοσιαλιστικούς νόμους και κανόνες, έγραφαν κάθε μέρα για την Οκτωβριανή Επανάσταση και μιλούσαν ατελείωτα για τον Λένιν. Κυρίως αυτή η σύγχυση έπρεπε να διαλυθεί. Το Κόμμα μας και ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα απέδειξαν με επιστημονικά επιχειρήματα ότι η εξουσία των Σοβιέτ, οι σοσιαλιστικοί τους νόμοι και οι κομμουνιστικοί κανόνες υπήρχαν χωρίς το ταξικό και Μαρξιστικό περιεχόμενό τους, ότι οι σοσιαλιστικές σχέσεις στην Σοβιετική Ένωση μετατράπηκαν σε καπιταλιστικές, ότι η εξωτερική πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης έγινε επεχτατική και ηγεμονιστική.

Τώρα ο καθένας, όχι μόνο οι επαναστάτες και οι Μαρξιστές – Λενινιστές, αλλά και εκείνοι που δεν έχουν καμιά σχέση με τον Μαρξισμό και κομμουνισμό, βλέπουν καθαρά ότι οι Χρουτσοφικές θεωρίες της “συνύπαρξης” και “του ειρηνικού συναγωνισμού” δεν έχουν να κάνουν καθόλου με την επανάσταση, τον σοσιαλισμό ή την εξασφάλιση της ειρήνης. Ήταν θεωρίες παλινόρθωσης του καπιταλισμού στην Σοβιετική Ένωση, ήταν σοβινιστικές θεωρίες του μεγάλου κράτους, εμφάνισης μιας νέας υπερδύναμης στην διεθνή αρένα με αξιώσεις για μοίρασμα και κυριαρχία του κόσμου, αλλά προσπαθώντας να αποκρύψουν τους πραγματικούς τους σκοπούς με Μαρξιστικές φράσεις.

“Ο χρόνος απέδειξε”, είπε ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα στο 7ο Συνέδριο του Κόμματος Εργασίας της Αλβανίας, “ότι οι θέσεις του 20ου Συνεδρίου δεν ήταν απλές ιδεολογικές διαστρεβλώσεις', ούτε λανθασμένες εκτιμήσεις των καταστάσεων. Οι 'Χρουτσοφικές θεωρίες' αντιπροσωπεύουν συνειδητά επιλεγμένη γραμμή για την εξάλειψη της δικτατορίας του προλεταριάτου και την παλινόρθωση του καπιταλισμού, ιδεολογικά και πολιτικά μέσα ειδικά επιλεγμένα για την μετατροπή της Σοβιετικής Ένωσης σε ιμπεριαλιστικό κράτος και την απομάκρυνση των εμποδίων για την εφαρμογή της πολιτικής του σοβινισμού μεγάλης δύναμης”. (Ενβέρ Χότζα, Έκθεση στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 224-225, Αγγλ. Εκδ.)

Στο ξεσκέπασμα του Γιουγκοσλάβικου, Σοβιετικού, Ευροκομμουνιστικού και άλλων ειδών “σοσιαλισμού”, το Κόμμα μας υπερασπίστηκε τα πραγματικά σοσιαλιστικά ιδανικά, υπερασπίστηκε εκείνη την σοσιαλιστική πρακτική που εφαρμόστηκε στην Σοβιετική Ένωση, άλλα προδόθηκε από τους Χρουτσοφικούς, υπερασπίστηκε εκείνον τον σοσιαλισμό που οικοδομούνταν και προχωρούσε αποφασιστικά προς τα μπρος στην Αλβανία, εκείνον τον σοσιαλισμό που εξαλείφει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, που κάνει τους εργαζόμενους αφέντες των μέσων παραγωγής, που τους απελευθερώνει από τις απαρχαιωμένες ιδεολογίες και δίνει στην εργατική τάξη την πολιτική κυριαρχία της χώρας.

Στην πάλη ενάντια στον ρεβιζιονισμό, ένα από τα πεδία στο οποίο το Κόμμα μας διεξήγαγε τις πιο σημαντικές μάχες ήταν εκείνο της στάσης που επρόκειτο να κρατηθεί προς τον ρεβιζιονισμό ως ιδεολογία και πρακτική, προς τις συγκεκριμένες ενέργειες των κομμάτων και κρατών που κυριαρχούνταν από αυτή την οπορτουνιστική ιδεολογία. Το Κόμμα μας υπεράσπισε με συνέπεια την θέση ότι ο “ρεβιζιονισμός είναι ο κύριος κίνδυνος στο κομμουνιστικό κίνημα”. Όχι μόνο πίστευε, άλλα και απόδειξε επίσης με αναντίρρητα στοιχεία ότι ο οπορτουνισμός δεν μπορεί πότε να επιστρέψει στον Μαρξισμό – Λενινισμό, ότι τα ρεβιζιονιστικά κόμματα δεν μπορούν ποτέ να αναγεννηθούν, ότι ποτέ δεν θα γίνουν ξανά επαναστατικά.

Οι θυελλώδεις συγκρούσεις του Κόμματός μας και του Συντρόφου Ενβέρ Χότζα με τον Χρουτσόφ όταν απαιτούσε να συμφιλιωθούμε με τους Γιουγκοσλάβους ρεβιζιονιστές, ή με τους Κινέζους, όταν αυτοί ήθελαν να συμφιλιωθούν με τους Σοβιετικούς, είναι καλά γνώστες.

Η τρόπος σκέψης του Κόμματός μας ήταν ακλόνητος. Δεν μπορούσε να κρατά δυο στάσεις προς τον ρεβιζιονισμό, δεν μπορούσε να έχει δυο μέτρα για αυτόν. Δεν μπορούσε, για παράδειγμα, να ζητά να καταπολεμούνταν και αντιμετωπίζονταν ο Γιουγκοσλάβικος ρεβιζιονισμός και να ανέχονταν τον Σοβιετικό ρεβιζιονισμό, να καταπολεμούνταν ο Χρουτσοφικός ρεβιζιονισμός και να κλείσουν τα μάτια του μπροστά στον Κινέζικο ρεβιζιονισμό. Η αποδοχή της αποκατάστασης των Γιουγκοσλάβων ρεβιζιονιστών, όπως προσπάθησε να μας αλλάξει γνώμη ο Χρουτσόφ ή να δεχθούμε την συμφιλίωση με τους Σοβιετικούς, όπως ζήτησε ο Τσου Ενλάϊ, σήμαινε να δεχτούμε και να δικαιώσουμε τον ρεβιζιονισμό γενικά σαν ιδεολογία, πολιτική και πρακτική, σήμαινε να μη τον θεωρούμε πια ως την κύρια απειλή του κομμουνιστικού κινήματος, οπότε, δεν μπορούσε να υπάρχει κανένας λόγος για την συνέχιση της πάλης εναντίον του. Εάν ο ρεβιζιονισμός θεωρούνταν και αντιμετωπίζονταν όπως έκαναν οι Σοβιετικοί, οι Κινέζοι και πολλά άλλα κομμουνιστικά κόμματα της Δυτικής Ευρώπης – ως ένα τυχαίο και παροδικό φαινόμενο ή σαν προϊόν των παροδικών διεθνών καταστάσεων και εντοπισμένος σε αυτή ή την άλλη χώρα, τότε θα έπεφταν όλα τα εμπόδια της διάδοσής του, θα εισέβαλε, όπως έγινε, σε όλα τα παλιά κομμουνιστικά κόμματα. Από την άλλη, εάν το Κόμμα μας κρατούσε αδιάφορη στάση, νομίζοντας ότι ήταν δεν ήταν σε θέση να έκανε κακό και να άφηνε τους άλλους να κάνουν ότι ήθελαν, αυτό σήμαινε ότι θα έπεφτε το ίδιο στον ρεβιζιονισμό και θα συμβιβάζονταν με αυτόν.

Αυτό πότε δεν το έκανε το Κόμμα μας, ούτε μπορούσε ποτέ να το κάνει. Ακριβώς όπως ήταν πεπεισμένο και συνειδητό ότι ο Μαρξισμός – Λενινισμός είναι η ιδεολογία ολόκληρου του παγκόσμιου προλεταριάτου, ήταν ακλόνητο στην πεποίθηση ότι έπρεπε να υπερασπιστεί από όλους, ότι οι εχθροί του, οποιοσδήποτε και οπουδήποτε ήταν, έπρεπε να καταπολεμηθούν από όλους. Απαντώντας σε εκείνους που κατηγορούσαν το Κόμμα μας για την ανοιχτή επίθεσή του στον Χρουτσόφ, ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα τόνισε: “Η σιωπή για τον ρεβιζιονισμό από την πολιτική σκοπιά θα ήταν σοβαρό έγκλημα ενάντια στον Μαρξισμό – Λενινισμό . . . Η σιωπή θα ήταν το πρώτο βήμα. Το επόμενο βήμα θα ήταν το άνοιγμα των συνόρων στον ρεβιζιονισμό. Δεν θα ακολουθήσουμε αυτόν τον δρόμο. Εάν και εμείς επίσης επρόκειτο να ακολουθήσουμε αυτό τον δρόμο, αυτό θα ήταν αυτοκτονία για τη χώρα μας . . . Με την σιωπή κάποιος προχωρά σε αυτό που είναι σήμερα οι Γιουγκοσλάβοι. Εάν επρόκειτο να επιτρέψουμε κάτι τέτοιο αυτό θα σήμαινε ότι θα χάναμε την ανεξαρτησία της Πατρίδας και θα ναρκοθετούσαμε το σοσιαλισμό”.

Και ο χρόνος απόδειξε και θα αποδεικνύει ότι το Κόμμα μας ήταν πάντα στο σωστό δρόμο. Το ξεσκέπασμά του του Γιουγκοσλάβικου, Σοβιετικού, Κινέζικου και άλλων ειδών ρεβιζιονισμού θα είναι λαμπρό παράδειγμα, όχι μόνο επαναστατικού θάρρους αλλά επίσης και διαύγειας των απόψεών του.

Το Κόμμα μας κριτικάρισε ανοιχτά και κατάγγειλε τον σύγχρονο ρεβιζιονισμό σαν ιδεολογία και πολιτική την στιγμή που ο Χρουτσόφ και οι υποστηρικτές του ήταν όλοι ενωμένοι μεταξύ τους. Εκείνη την περίοδο ήταν όλοι ενάντια στο Κόμμα μας. Σήμερα πολλοί από του υποστηρικτές του Χρουτσόφ εγκατέλειψαν την Σοβιετική Ένωση. Οι αίτιες και τα κίνητρά τους είναι διαφορετικά από τα δικά μας, δεν είναι κομμουνιστές και διεθνιστές. Ωστόσο, και σε αυτό το ζήτημα επίσης, επιβεβαιώθηκε η πρόβλεψη του Κόμματός μας ότι η οπορτουνιστική ενότητα δεν θα διαρκούσε πολύ. Ο ρεβιζιονισμός σημαίνει διχόνοια, είπε ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα. Και τώρα βλέπουμε τους Χρουτσοφικούς ρεβιζιονιστές να είναι διασπασμένοι σε ρεύματα, ομάδες και φράξιες που τσακώνονται και παλεύει το ένα ενάντια στο άλλο.

Η πάλη του Κόμματός μας ενάντια στον σύγχρονο ρεβιζιονισμό έπαιξε ρόλο πολύ σημαντικό στην εμφάνιση και ανάπτυξη του νέου Μαρξιστικού – Λενινιστικού κινήματος. Οι παλιοί επαναστάτες που εγκατέλειψαν τα ρεβιζιονιστικά κόμματα ή οι νέοι επαναστάτες που μπήκαν στον δρόμο της επανάστασης βρήκαν στην πείρα του Κόμματός μας, στην πίστη του στον Μαρξισμό – Λενινισμό και στο διεθνιστικό του πνεύμα άφθονη υποστήριξη και βοήθεια, πεδίο αγώνα για την κοινή υπόθεση της επανάστασης και του σοσιαλισμού.

Το νεαρό Μαρξιστικό – Λενινιστικό κίνημα είναι ένα πραγματιστικά διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και το μέλλον ανήκει σε αυτό. Είναι γεγονός ότι παρά την ζημιά που προκλήθηκε από την προδοσία των Κινέζων ρεβιζιονιστών και τις επιθέσεις και τις συκοφαντίες των άλλων ρεβιζιονιστών, κάνει σημαντικά βήματα προς τα μπρος από χρόνο σε χρόνο. Το σημαντικό είναι ότι έχει συνείδηση της ιστορικής αποστολής του και πήρε στα χέρια του και κρατά ψηλά την σημαία του επαναστατικού κινήματος για κοινωνική και εθνική χειραφέτηση που πρόδωσαν οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές.

Η πάλη ενάντια στον ρεβιζιονισμό βοήθησε επίσης το Κόμμα μας στην ανάπτυξη της θεωρητικής του σκέψης. Το Κόμμα μας έπρεπε να επιτεθεί ενάντια στον ρεβιζιονισμό σε κάθε σημείο και επίπεδο και επειδή η ρεβιζιονιστική βίαιη επίθεση ενάντια στον Μαρξισμό – Λενινισμό δεν είχε να κάνει με ένα ή δυο ξεχωριστά ζητήματα, αλλά με όλα τα ζητήματα της επαναστατικής θεωρίας και πρακτικής. Οπότε, του Κόμματός μας η υπεράσπιση του Μαρξισμού – Λενινισμού εκτείνεται σε όλα τα πεδία, και, σαν συνέπεια, η δημιουργική του συνεισφορά βρίσκεται σε όλα τα πεδία.

Το Κόμμα μας έπρεπε να αντιπαραβάλει όλες τις ρεβιζιονιστικές θέσεις με τον Μαρξισμό – Λενινισμό, έπρεπε να αναλύσει μια προς μια τις απαράδεκτες αλλαγές που έκαναν της εμφάνισή τους στην Σοβιετική πολιτική, στις στάσεις των Σοβιετικών ρεβιζιονιστών προς τον ιμπεριαλισμό, το κομμουνιστικό κίνημα, τις σοσιαλιστικές χώρες, το απελευθερωτικό κίνημα, κλπ. Έπρεπε να γίνει πολύ δημιουργική δουλειά που να θίγει τα κύρια ζητήματα της Μαρξιστικής επιστήμης, ιδεολογίας, πολιτικής, οικονομίας, ηθικής, φιλοσοφίας, κλπ. Απορρίφτηκαν αποφασιστικά οι οπορτουνιστικές θέσεις των Τιτοϊκών, των Χρουτσοφικών, των Κινέζων ρεβιζιονιστών, των Ευρωκομμουνιστών και άλλων, αλλά δεν απορρίφτηκαν απλά. Μαζί με αυτό έπρεπε να τονιστεί η στρατηγική του κομμουνιστικού κινήματος, έπρεπε να εξηγηθεί η κατάσταση στον κόσμο, όπως επίσης το πως η δημιουργική σκέψη έπρεπε να κατανοηθεί στο πεδίο των Μαρξιστικών επιστημών και πως έπρεπε να κρατηθεί μια συγκεκριμένη στάση προς τον ιμπεριαλισμό, τον οπορτουνισμό, την επανάσταση και το απελευθερωτικό κίνημα, τα σοσιαλιστικά κόμματα και τις χώρες.

Ξεσκεπάζοντας χωρίς κανένα συμβιβασμό την γραμμή του αστικού εκφυλισμού για την παλινόρθωση του καπιταλισμού στην Σοβιετική Ένωση, όπως έκανε προηγούμενα με τους Τιτοϊκούς ρεβιζιονιστές και, αργότερα, με τους Κινέζους και Ευρωκομουνιστές ρεβιζιονιστές, το Κόμμα Εργασίας της Αλβανίας αντιπαράθεσε σε αυτούς μια επαναστατική Μαρξιστική – Λενινιστική γραμμή και πρόγραμμα για την διαρκή ανάπτυξη της σοσιαλιστικής επανάστασης και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και την αποτροπή επιστροφής στον καπιταλισμό. Αυτό το επαναστατικό πρόγραμμα αντιπροσωπεύει μια καινούργια συνεισφορά στην θεωρία και πρακτική του επιστημονικού σοσιαλισμού.

Η εφαρμογή αυτής της γραμμής και προγράμματος και η σημερινή πραγματικότητα της Αλβανίας αποδείχνουν ότι η διάδοση του ρεβιζιονισμού στις σοσιαλιστικές χώρες δεν είναι σε καμιά περίπτωση μοιραία, ούτε αναγκαιότητα, όπως ισχυρίζονται οι αστοί ιδεολόγοι. Η σημερινή πραγματικότητα της Αλβανίας αποδείχνει ότι η προέλαση του σοσιαλισμού είναι αδιάκοπη όταν ακολουθείται Μαρξιστική – Λενινιστική γραμμή και εφαρμόζεται με συνέπεια.

Η σωστή πολιτική γραμμή του Κόμματος, η αυστηρή εφαρμογή του Μαρξισμού – Λενινισμού και των Λενινιστικών κανόνων, η μακροχρόνια πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον σύγχρονο ρεβιζιονισμό έφεραν την εξαιρετική κατάσταση που υπάρχει στην Αλβανία σήμερα, το επαναστατικό πνεύμα του λαού μας, το κάλο όνομα και το κύρος της χώρας μας που έχει στην διεθνή κόνιστρα.

Είναι περίπου σαράντα χρόνια τώρα που το Κόμμα μας μπήκε στην άγρια πάλη με τον σύγχρονο ρεβιζιονισμό. Αυτό είναι αρκετό χρονικό διάστημα για να ζυγίσει αυτή την πάλη, ή, καλύτερα να πούμε, να εξετάσει που έφτασαν οι Γιουγκοσλάβοι, οι Σοβιετικοί, οι Κινέζοι ή τα κομμουνιστικά κόμματα που προσδέθηκαν στο Σοβιετικό άρμα.

Η Γιουγκοσλαβία είναι μια αποτυχία σε όλα τα πεδία, αποτυχία του “ιδιαίτερου εθνικού σοσιαλισμού”, αποτυχία της “αυτοδιαχείρισης”, αποτυχία της “ενότητας – αδελφότητας”, αποτυχία του “αδέσμευτου” και “της πολιτικής ενάντια στους συνασπισμούς”. Η πορεία των Τιτοϊκών ρεβιζιονιστών έφτασε την Γιουγκοσλαβία στην κατάσταση εκείνη όταν ο Αμπντούλ Χαμίντ της Τουρκίας έφτασε στο σημείο να εξαγγείλει την χρεοκοπία. Η Λαϊκή Τράπεζα Γιουγκοσλαβίας εκτελεί σήμερα τις ίδιες λειτουργίες όπως εκείνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορικής Τράπεζας εκείνη την εποχή, μαζεύει χρήματα από τον λαό και τα δίνει στους ξένους. Τι σοσιαλισμός είναι αυτός που χρωστά είκοσι δισεκατομμύρια δολάρια και έχει ένα εκατομμύριο ανέργους, χωρίς να υπολογίζουμε τον μεγάλο αριθμό λαού που εργάζεται για τους καπιταλίστες της Δύσης; Τι σημαίνει το “ενότητα – αδελφοσύνη” που όταν δυο εκατομμύρια Γιουγκοσλάβοι πολίτες της Αλβανικής εθνότητας, ή το ένα δέκατο του πληθυσμού της χώρας, ζουν σε αποικιακές συνθήκες; Ή για τι “μη δέσμευση” μπορεί να μιλάμε όταν η Γιουγκοσλαβία συνδέεται με 600 μονοπωλιακές τράπεζες και με όλες τις κυβερνήσεις των μεγάλων δυνάμεων της Δύσης και της Ανατολής;

Δικαιώθηκαν πλέρια οι προβλέψεις του Κόμματός μας ότι η απομάκρυνση από τον Μαρξισμό – Λενινισμό και η εφαρμογή ρεβιζιονιστικής γραμμής θα οδηγούσε την Σοβιετική Ένωση στον πλήρη αστικό εκφυλισμό του σοσιαλιστικού της συστήματος.

Η Χρουτσοφική προδοσία εξάλειψε την διχτατορία του προλεταριάτου που προέκυψε από την Οκτωβριανή Επανάσταση και οικοδομήθηκε με τόσες προσπάθειες και θυσίες. Οι νέες οικονομικές μεταρρυθμίσεις κατέστρεψαν όλες τις πρώην σοσιαλιστικές δομές. Το κέρδος έγινε ο κύριος στόχος της παραγωγής και η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης η βάση της. Η Σοβιετική οικονομία ενσωματώθηκε στο οικονομικό σύστημα του παγκόσμιου καπιταλισμού. Ο Μεγάλο – Ρώσικος σωβινισμός, που έγινε κυρίαρχη ιδεολογία, κατέστρεψε από τα θεμέλια του το έργο του Λένιν και του Στάλιν, η εξωτερική πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης είναι τυπικά αποικιακή και νεοαποικιακή πολιτική που στηρίζεται στην δύναμη του κεφαλαίου και των όπλων.

Οι κατάσταση στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που υποτάχτηκαν στον Χρουτσόφ ή τον υποστηρίζουν είναι πραγματικά άθλιες.

Μέχρι μια συγκεκριμένη στιγμή μπορούσε να ειπωθεί για αυτές ότι περιορίστηκε η κυριαρχία τους, αλλά τώρα δεν έχουν καθόλου κυριαρχία. Σήμερα μπορεί να τίθεται ζήτημα μόνο της πλήρους και πολύπλευρης Σοβιετικής κυριαρχίας σε αυτές τις χώρες.

Οι αποδοχή της γραμμής του 20ου Συνεδρίου και οι ίδιες οι οπορτουνιστικές τους απόψεις οδήγησαν τα παλιά κομμουνιστικά κόμματα της Δύσης σε ανοιχτά αντι – Μαρξιστικές και αντικομμουνιστικές θέσεις. Σε αυτή την βάση ξεπρόβαλαν ο πολυκεντρισμός του Τολιάτι και του Ευρωκομμουνισμού. Όπως το έθεσε ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα σε πολλά από τα γραπτά του, η εγκατάλειψη των ταξικών συμφερόντων του προλεταριάτου, η αποχώρηση από την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και η προδοσία της υπόθεσης της εθνικής απελευθέρωσης οδήγησαν τους Ευρωκομουνιστές στην πλήρη άρνηση της επανάστασης και του σοσιαλισμού. Όλες αυτές οι θεωρίες, τα προγράμματα και οι ενέργειες περιορίστηκαν σε κάποια ρεφορμιστικά αιτήματα που όχι δεν επηρεάζουν και δεν απειλούν την ύπαρξη του καπιταλιστικού καθεστώτος. Τα ρεβιζιονιστικά κόμματα της Δύσης όχι μόνο εξάλειψαν κάθε ταξική οριοθέτηση με την αστική τάξη, αλλά παγίωσαν επίσης την στενή συμμαχία και συνεργασία με αυτήν, όπως έγινε στην Ιταλία, την Γαλλία, την Ισπανία και άλλων χωρών. Αυτό σημειώνει τον πλέριο εκφυλισμό τους, την δημοσία παράδοσή τους άνευ όρων στην δικιά τους αστική τάξη, το θέσιμο των εαυτών τους στην υπηρεσία της. Από την μεριά της, η Κίνα ακολουθώντας την σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ και, αν και με άλλη μορφή, στράφηκε πάλι σε ότι υπήρχε πριν την επανάσταση, σε μια χώρα που κυριαρχείται από μια γραφειοκρατική κάστα, στενά συνδεμένη με τον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και εξαρτημένη εντελώς από το διεθνές μονοπωλιακό κεφάλαιο.

Ο Μαρξισμός δεν είναι επιστημονική φαντασία, ούτε είναι λογοτεχνική άσκηση, αλλά η επιστήμη της εξέλιξης της ανθρώπινης κοινωνίας και του μετασχηματισμού της. Στηρίζεται στη γνώση των αντικειμενικών νόμων αυτής της κοινωνίας και την εφαρμογή τους για την πρόοδο της. Ο δρόμος που δείχνει ο Μαρξισμός είναι ο δρόμος της πραγματικής λύσης των κοινωνικών αντιθέσεων.

Ο Χρουτσόφ έκανε κήρυγμα για ένα κόσμο χωρίς όπλα και χωρίς πολέμους. Τα κηρύγματά του πέθαναν μαζί με αυτόν. Ο Μάο Τσε Τουνγκ και ο Ντενγκ Χσιάο Πινγκ ξεπρόβαλαν με την θεωρία των τριών κόσμων. Αλλά τι απέμεινε από αυτή την θεωρία; Απολύτως τίποτα. Οι Ευρωκομουνιστές διαφήμιζαν το τύπο τους μετάβασης στο σοσιαλισμό μαζί με τους καπιταλίστες. Αλλά οι καπιταλιστές δεν δέχτηκαν την “λαμπρή” τους πρόταση και οι Ευρωκομουνιστές έφαγαν τα μούτρα τους.

Ο σκοπός όλων των ρεβιζιονιστικών θεωριών ήταν να εμποδίσουν στην επανάσταση, να εμποδίσουν το ξέσπασμά της, να υπονομεύσουν τον σοσιαλισμό. Αλλά η αποτυχία τους δείχνει ότι δεν είναι σε θέση να εμποδίσουν την κατάρρευση του καπιταλισμού και την νίκη του σοσιαλισμού.

Η διαλεκτική μελέτη των συγκεκριμένων συνθηκών και της παγκόσμιας εξέλιξης και η εξαγωγή πρακτικών επιστημονικών συμπερασμάτων για να υπηρετήσουν την υπόθεση της επανάστασης και του σοσιαλισμού ήταν πάντα το χαραχτηριστικό των Μαρξιστών διανοούμενων και των επαναστατών ηγετών. Το έργο και η πάλη του Συντρόφου Ενβέρ Χότζα δείχνουν ότι ακολούθησε αυτή την εξαιρετική Λενινιστική παράδοση. Παρμένη στο σύνολό της, αυτή η πάλη αντιπροσωπεύει συνεισφορά πολύ μεγάλης άξιας στο θησαυροφυλάκιο της επιστημονικής θεωρίας του επαναστατικού προλεταριάτου και παραμένει πάντα μια ζωντανή μαχητική θεωρία, πυξίδα για τους εργαζόμενους και τους λαούς του κόσμου στις ένδοξες μάχες τους για τον επαναστατικό μετασχηματισμό της σημερινής ανθρώπινης κοινωνίας.

Ανάμεσα στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του έργου του Συντρόφου Ενβέρ Χότζα, αρχίζοντας από τα πρώτα άρθρα του στη δεκαετία του '40 μέχρι τα πρόσφατα σημαντικά έργα του, είναι τα επιχειρήματά του, τα συμπεράσματα και οι συνθέσεις του βασισμένες σε καθημερινά στοιχεία της πραγματικής ζωής, επιχειρήματα που είναι αποδεκτά και κατανοητά από τον καθένα. Από την άλλη, τα στοιχεία, τα γεγονότα και τα φαινόμενα που εμφανίζονται και εξελίσσονται στον κόσμο επιβεβαιώνουν την ορθότητα των θέσεών του, αποδεικνύουν την αντικειμενικότητα των εκτιμήσεών του και δείχνουν την ακρίβεια των προβλέψεών του.

Όλα αυτά κάνουν το έργο του Συντρόφου Ενβέρ Χότζα ένα έργο πολύ μεγάλης άξιας όχι μόνο για την κατανόηση του παρόντος, άλλα επίσης και του μέλλοντος, για την αξιοποίηση του παρόντος για να φτάσουμε και να εξασφαλίσουμε την επαναστατική προοπτική.

Ανοιχτά, σωστά και συγκεκριμένα επεξεργαζόμενο τα θεμελιώδη ζητήματα των καιρών μας και τα σημαντικά ζητήματα που αφορούν το επαναστατικό και απελευθερωτικό κίνημα, τους λαούς και τους προοδευτικούς στον κόσμο σήμερα, το έργο του Συντρόφου Ενβέρ Χότζα δίνει την απάντηση σε όλα τα δύσκολα και πολύπλοκα ζητήματα και ερωτήματα που ξεπροβάλλουν σήμερα. Με το επαναστατικό του πάθος αντιτίθεται ο ίδιος στην ιμπεριαλιστική απογοήτευση, και στην προσπάθεια της αστικής τάξης να την δημιουργήσει, επιτίθεται στους υπονομευτικούς ελιγμούς των ρεβιζιονιστών και πάντα αφυπνίζει την αισιοδοξία στον αγώνα και την πίστη στην νίκη.

Στις σημερινές συνθήκες όταν ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, ο Σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός και όλοι οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές διεξάγουν μια ολόπλευρη εκστρατεία συκοφάντησης και προκατάληψης ενάντια στον Μαρξισμό – Λενινισμό και στο παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα, το έργο του Συντρόφου Ενβέρ Χότζα βοηθά όλους εκείνους που αγαπούν την υπόθεση της επανάστασης και του σοσιαλισμού να προσανατολίζονται οι ίδιοι στην ζούγκλα του ιδεολογικού εκφυλισμού, της σύγχυσης και του χάους που δημιουργήθηκαν από τους εχθρούς της επανάστασης, τον ιμπεριαλισμό και τον ρεβιζιονισμό, τους βοηθά να επεξεργαστούν μια σωστή επαναστατική στρατηγική και τακτική.

Το Κόμμα μας είναι τμήμα του μεγάλου διεθνή στρατού της παγκόσμιας επανάστασης. Το καθήκον του, το καθήκον όλων των Αλβανών κομμουνιστών και πατριωτών είναι η τήρηση παραδειγματικής στάσης σε αυτό το ένδοξο μέτωπο. Και καθοδηγούμενοι από το Κόμμα Εργασίας της Αλβανίας με επικεφαλής τον Σύντροφο Ενβέρ Χότζα, αυτοί, όπως πάντα, θα εκπληρώσουν με τιμή αυτό το καθήκον. Και εκπληρώνουν αυτό το καθήκον οικοδομώντας τον σοσιαλισμό στην Αλβανία, το εκπληρώνουν αγωνιζόμενοι με θάρρος και αποφασιστικά ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον ρεβιζιονισμό, κρατώντας την νικηφόρα σημαία του Μαρξισμού – Λενινισμού πάντα ψηλά και ακηλίδωτη.