Σελίδες

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2017

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ Η ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ – ΖΩΝΤΑΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΖΩΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΤΗΣ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗΣ-ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ.


Καθ. ΦΟΤΟ ΤΣΑΜΙ

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ Η ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ – ΖΩΝΤΑΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΖΩΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΤΗΣ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗΣ-ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ. 

 

(Από το “ΚΕΑ - ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ - ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ-ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΗ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΑ” - ΤΙΡΑΝΑ – 1984, 3-4 Οκτωβρίου, 1983, Εκδοτικός Οίκος “8 Νοέμβρη”, σελ. 240 – 267)




Για πάνω από τέσσερις δεκαετίες ο λαός μας έζησε και έδρασε κάτω από την ηγεσία του Κόμματος των κομμουνιστών, φωτιζόμενο από την επαναστατική θεωρία του Μαρξισμού – Λενινισμού. Αυτή, όπως ο ίδιος ο λαός την ονόμασε, είναι η εποχή του Κόμματος, η πιο λαμπρή εποχή σε όλη την αρχαία και σύγχρονη ιστορία του. Με την πάλη τους και με την καθοδήγηση του Κόμματος, ο λαός απελευθερωμένος από την φασιστική σκλαβιά πήρε την πολιτική εξουσία στα χέρια του και έγινε ο αφέντης στην χώρα του και στις τύχες του. Με το Κόμμα επικεφαλής ξεπέρασαν πολλών αιώνων καθυστέρηση και βγήκε στον δρόμο της αδιάκοπης και ολόπλευρης ανάπτυξης και προόδου. Υπό την καθοδήγηση του Κόμματος, η Αλβανία έγινε ένα πραγματικό σοσιαλιστικό κράτος, πλέρια ελεύθερο, ανεξάρτητο και κυρίαρχο.
Οτιδήποτε επιτεύχθηκε και πραγματοποιήθηκε αυτά τα χρόνια από τον λαό μας υπό την καθοδήγηση του Κόμματος συνδέεται στενά με το όνομα και το τεράστιο έργο του ιδρυτή και ηγέτη του Κόμματος και όλου του Αλβανικού λαού, Σύντροφο Ενβέρ Χότζα. Όλη η ένδοξη ιστορία του Κόμματός μας, οτιδήποτε στην νέα σοσιαλιστική Αλβανία φέρει την σφραγίδα της επαναστατικής σκέψης και δράσης του Συντρόφου Ενβέρ Χότζα. Με το Κόμμα και τον Σύντροφο Ενβέρ Χότζα μπροστά, ο Αλβανικός λαός διήνυσε ένα δρόμο γεμάτο αγώνες και προσπάθειες, συγκρούστηκε με πολλούς άγριους και ισχυρούς εχθρούς και άντεξε πολλές δυσκολίες και καταιγίδες. Σε όλες αυτές τις μάχες πότε δεν ηττήθηκε, αλλά πάντα έβγαινε νικητής, ανέβηκε σε νέα ύψη, σκαρφάλωσε σε νέες κορυφές.


                                           * * *
Το έργο του Κόμματος και του Συντρόφου Ενβέρ Χότζα, ως ένα και ενιαίο, είναι μεγαλειώδες και εκτεταμένο, πολύ πλούσιο σε διδάγματα και πείρα. Είναι σημαντικό για την σπάνια πολιτική και ιδεολογική καθαρότητά του και δύναμη, για την προλεταριακή αφοσίωσή του, για την ακλόνητη πεποίθηση στην δύναμη του λαού και την απεριόριστη πίστη στα συμφέροντά του, για την σοφία του και την κατανόηση των μαζών και την μεγάλη ΜαρξιστικοίΛενινιστική ωριμότητα, για την μεγάλη τόλμη και το απαράμιλλο επαναστατικό θάρρος.
Με αυτά τα υψηλά χαρίσματα και αρετές, το Κόμμα γνώριζε να προσανατολίζεται με καθαρότητα και αταλάντευτα σε κάθε κατάσταση, να επεξεργάζεται σωστή γραμμή σε κάθε στάδιο της επανάστασης, να αντιλαμβάνεται και να λύνει τα θεμελιώδη ζητήματα που εμφανίζονταν στην χώρα, να διαμορφώνει και εφαρμόζει επαναστατική στρατηγική και τακτική, που οδηγούσε τον λαό από νίκη σε νίκη.
Η αθάνατη θεωρία των Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν και Στάλιν, που το Κόμμα μας και ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα υπερασπίστηκαν με ζήλο, έβαλαν στην πράξη, ανάπτυξαν και εμπλούτισαν παραπέρα, αποτελεί το θεμέλιο όλης της δράσης του Κόμματός μας. Πάντα κατανοούσαν και αντιμετώπιζαν αυτή την θεωρία όχι σαν δόγμα, όχι σαν αφηρημένη και πεφωτισμένη θεωρία, αλλά σαν οδηγό δράσης, σαν όπλο πάλης, σαν μεγάλη δύναμη για τον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Δεν υπάρχει κανένας δογματισμός και στενομυαλιά, κανένας σεχταρισμός και φιλελευθερισμός στην δράση του Κόμματός μας. Οι συκοφαντίες των εχθρών μας διαψεύστηκαν από την ίδια την ζωή, από όλη την πρακτική της επανάστασης και του σοσιαλισμού στην Αλβανία. Το μόνο σωστό κριτήριο για την εκτίμηση του χαραχτήρα ενός κόμματος και της ηγεσίας του δεν είναι οι υποκειμενικές γνώμες, αλλά τα πρακτικά αποτελέσματα της δράσης τους. Τα αποτελέσματα της δράσης του Κόμματός μας είναι τέτοια που δεν μπορούν να συσκοτιστούν από καμιά συκοφαντία ή δημαγωγία, επειδή ένας ολόκληρος λαός τα βλέπει, τα γεύεται και τα απολαμβάνει, ένας λαός που, κάτω από την καθοδήγηση του Κόμματος, έκανε θαύματα.
Ο λαός μας έβγαλε από τους κόλπους του πολλούς εξαίρετους ηγέτες, πολιτικούς, ανθρώπους της πένας και του τουφεκιού, σοφούς και διανοούμενους και θαρραλέους ανθρώπους που έδωσαν τα πάντα για την Αλβανία. Για πολλούς λόγους, όμως, ο λαός δεν πραγματοποίησε αυτό που ήθελε υπό την ηγεσία τους. Ωστόσο οι πράξεις τους, το έργο τους και ο αγώνας τους δεν ήταν μάταια. Μας άφησαν μια αξιόλογη κληρονομιά που πρέπει να την αναπτύξουμε παραπέρα και να την εμπλουτίσουμε, μας διδάξαν μεγάλα μαθήματα ότι για την επίτευξη της νίκης πρέπει να δημιουργηθεί μια ακλόνητη και θαρραλέα ηγεσία, μια που πρέπει να αγωνίζεται μαζί με τον λαό και για τον λαό.
Ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα εκπλήρωσε αυτή την ιστορική ανάγκη και, τοποθετούμενος επικεφαλής των Αλβανών κομμουνιστών, ήξερε από την αρχή πως να πιάσει τον κρίκο κλειδί από το οποίο εξαρτιόνταν ολοκάθαρη η πορεία των μετέπειτα γεγονότων. Η δημιουργία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Αλβανίας ήταν μεγάλη ιστορική πράξη που επέβαλαν οι καιροί και οι συνθήκες, που απαιτούσε η ίδια η ανάπτυξη του εργατικού κινήματος και ο απελευθερωτικός πόλεμος του λαού. Η ίδρυση του Κόμματος δεν ήταν ούτε αυθόρμητη ενέργεια ούτε έργο ξενών, αλλά το ώριμο έργο των Αλβανών κομμουνιστών, με επικεφαλής τον Σύντροφο Ενβέρ Χότζα.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Αλβανίας οικοδομήθηκε σε γερά θεμέλια σαν Κόμμα νέου τύπου, σε θεμέλια Μαρξιστικά – Λενινιστικά ιδεολογικά, οργανωτικά, στρατηγικές και τακτικές, σύμφωνα με το παράδειγμα του Μπολσεβίκικου Κόμματος του Λένιν και του Στάλιν. Σαν τέτοιο, αν και νεαρό και ολιγάριθμο, ξεσήκωσε ολόκληρο τον λαό, τον ένωσε, τον οργάνωσε και τον έριξε στον πόλεμο και τον οδήγησε στην μεγαλύτερη νίκη της ιστορίας του. Αυτό επιτεύχθηκε επειδή η γραμμή του Κόμματος ήταν σωστή γραμμή που ανταποκρίνονταν στις δημιουργηθείσες συνθήκες και έκφραζε τα συμφέροντα και τις προσδοκίες της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού, επειδή οι Αλβανοί κομμουνιστές έδειξαν στον Αλβανικό λαό όχι μόνο με λόγια αλλά και με πράξεις, με την πάλη τους και με το αίμα τους, τον μοναδικό δρόμο σωτηρίας τους, τον δρόμο της ενότητας και του πολέμου ενάντια στους ξένους εισβολείς και τους ντόπιους προδότες.
Ο Εθνικός Απελευθερωτικός πόλεμος είναι το πιο ένδοξο έπος, είναι ο πιο ολοκληρωμένος, ουσιαστικός, ο πιο οργανωμένος και πιο συνειδητός πόλεμος που ο Αλβανικός λαός πολέμησε στην ιστορία του. Στην πορεία της οργάνωσης και ανάπτυξης αυτού του πολέμου, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Αλβανίας, με επικεφαλής τον Σύντροφο Ενβέρ Χότζα, έδειξε από τα πρώτα βήματα της δράσης του, την υψηλή Μαρξιστική – Λενινιστική του ωριμότητα, την σπάνια οργανωτική και καθοδηγητική ικανότητά του, το δημιουργικό του πνεύμα και τον επαναστατικό του ζήλο. Στις εξαιρετικά πολύπλοκες και δύσκολες συνθήκες του πολέμου ήξερε να βρίσκει εντελώς πρωτότυπες λύσεις μιας σειράς σημαντικών ζητημάτων. Η πείρα του Κόμματός μας στην ενότητα του λαού και στην δημιουργία του Αντιφασιστικού Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου, στην οργάνωση της ένοπλης εξέγερσης και στον παρτιζάνικο στρατό, στο γκρέμισμα της παλιάς κρατικής εξουσίας και στην οικοδόμηση της νέας λαϊκής κρατικής εξουσίας, στο σωστό χειρισμό των ξένων συμμάχων στον αντιφασιστικό πόλεμο, στον συνδυασμό του Εθνικού Απελευθερωτικού Πολέμου με την λαϊκή επανάσταση, κλπ, αποτελεί μεγάλης αξίας συνεισφορά στο θησαυροφυλάκιο του Μαρξισμού – Λενινισμού, παραπέρα ανάπτυξη της θεωρίας της επανάστασης.
Μερικές στιγμές ιδιαίτερα, στις οποίες ξεχώρισε με μεγάλη δύναμη η ωριμότητα και η διορατικότητα του Κόμματος και του Συντρόφου Ενβέρ Χότζα, ήταν ζωτικής σημασίας για τις τύχες του λαού και τον απελευθερωτικό του πόλεμο. Την κατάσταση έσωσαν το τσάκισμα των διαφόρων φραξιονιστικών ομάδων στις γραμμές του Κόμματος, ιδιαίτερα την φράξια που αναπτύχθηκε στην Βλόρα1, η απόρριψη και ξεσκέπασμα του συμβιβασμού της Mukje για το μοίρασμα της ηγεσίας του πολέμου και της κρατικής εξουσίας με την προδοτική οργάνωση του Μπαλί Κομπεντάρ, η αποφασιστική εναντίωση στην απόβαση των Αγγλο-Αμερικάνων συμμάχων στην Αλβανία και στην επέμβαση των αντιπρόσωπων τους στις εσωτερικές μας υποθέσεις, στο πέρασμα των παρτιζάνικων ταξιαρχιών στην Βόρεια Αλβανία και το τσάκισμα των δυνάμεων της αντίδρασης εκεί, κλπ. Αν δεν κρατούσε το Κόμμα σωστή, ξεκάθαρη στάση σε αυτά τα θεμελιώδη ζητήματα, η εξέλιξη των πραγμάτων θα έπαιρνε άλλο δρόμο, θα ήταν μάταιες οι θυσίες που έγιναν και το αίμα που χύθηκε.


                                       * * *
Ήταν η σωστή γραμμή του Κόμματος και η συνετή ηγεσία που οδήγησαν τον Εθνικό Απελευθερωτικό Πόλεμο στην μεγάλη νίκη της 29ης Νοεμβρίου 1944, που σημειώνει την αρχή ενός νέου σταδίου στην εξέλιξη της χώρας, στάδιο όχι λιγότερο ένδοξο από εκείνο του παρτιζάνικου πολέμου.
Το διώξιμο των φασιστών εισβολέων και το τσάκισμα των δυνάμεων της εσωτερικής αντίδρασης, η ίδρυση του καθεστώτος της λαϊκής δημοκρατίας, σαν νέα μορφή της διχτατορίας του προλεταριάτου, και η μοναδική και που δεν μοιράζεται με κανέναν ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος στην εξουσία, δημιούργησε μια κατάσταση στην οποία η Αλβανία δεν μπορούσε να προχωρήσει προς τα μπρος χωρίς να συνεχίσει στον δρόμο του σοσιαλισμού. Εδώ, όμως, έπρεπε να λυθεί ένα μεγάλο και αρχιακό ζήτημα. Πως η Αλβανία θα έμπαινε σε αυτόν τον δρόμο όταν ήταν γνωστό ότι κληρονόμησε μια μεγάλη καθυστέρηση από το παρελθόν, πως θα γίνονταν σωστά η μετάβαση από την αντιιμπεριαλιστική δημοκρατική επανάσταση στην σοσιαλιστική επανάσταση;
Ήταν γνωστά, ιδιαίτερα, σε αυτό το ζήτημα τα διδάγματα του Μαρξ και του Λένιν. Το ίδιο το Κόμμα στηρίζονταν σε αυτά και καθοδηγούνταν από αυτά. Ωστόσο, η εφαρμογή τους στην πράξη δεν μπορούσε να γίνει εύκολα. Έπρεπε να παρθούν υπόψη μια σειρά εσωτερικοί και εξωτερικοί παράγοντες και να λυθούν μια σειρά προβλημάτων, δηλαδή, ήταν αναγκαίο να προχωρήσουμε από την θεωρία στην πράξη, στις ειδικές συνθήκες της Αλβανίας τότε. Η πραγματοποίηση αυτών των καθηκόντων που έβαλε για λύση το νέο στάδιο της επανάστασης, έγινε ακόμα πιο δύσκολη λόγω της έλλειψης πείρας και της έλλειψης ειδικευμένων στελεχών, των ερειπίων και του ολέθρου που έφερε ο πόλεμος, που έκανε την καθυστερημένη κατάσταση της χώρας ακόμα πιο σοβαρό εμπόδιο, εξαιτίας της βάρβαρης δράσης της εσωτερικής αντίδρασης και των ξένων εχθρών, που δεν μπορούσαν να συμβιβαστούν με την ήττα που έπαθαν. Για όλους αυτούς τους λόγους το Κόμμα έπρεπε να διεξάγει μεγάλη πάλη και να κάνει μια ολόπλευρη δουλειά στο θεωρητικό πεδίο και στο πολιτικό και πρακτικό πεδίο.
Ιδιαίτερη σπουδαιότητα σε αυτά είναι η πάλη του Κόμματος και του Συντρόφου Ενβέρ Χότζα για το ξεσκέπασμα του οπορτουνισμού του Sejfulla Maleshova ο οποίος, σαν υπερασπιστής και προστάτης των συμφερόντων της αστικής τάξης της χώρας και των ξένων ιμπεριαλιστών, προσπάθησε από την αρχή να σταματήσει την επανάσταση μεσοδρομής και να την γυρίσει προς τα πίσω. Εάν το Κόμμα ακολουθούσε τις εντελώς εχθρικές, αντιμαρξιστικές απόψεις του Sejfulla Maleshova στην εξωτερική και εσωτερική πολιτική, τόνισε ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα για εκείνη την περίοδο, “ο λαός μας και η χώρα μας θα ταπεινώνονταν κάτω από την φτέρνα των ξένων και ντόπιων καπιταλιστών, το αίμα του λαού θα υπηρετούσε πάλι την πάχυνση των γαιοκτημόνων, των φεουδαρχών, των βιομηχάνων, των μεγάλων χονδρεμπόρων και των αιματορουφήχτρων του λαού, αυτό θα ήταν αυτοκτονία του Κόμματός μας και το πιο τρομερό έγκλημα ενάντια στον Αλβανικοί λαό”.
Κυρίως αυτή την περίοδο, όταν η χώρα μπήκε σε ένα κρίσιμο στάδιο ανάπτυξης, όταν το Κόμμα ήρθε αντιμέτωπο με το σοβαρό και δύσκολο καθήκον της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, συγκρούστηκε με την βάρβαρη επέμβαση την Τιτοϊκών και των πρακτόρων τους στην Αλβανία. Όπως εξήγησε ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα στο εξαιρετικό του έργο “Οι Τιτοϊκοί”, ήταν μια πάλη ζωής ή θανάτου, μια πάλη ανάμεσα στον σοσιαλιστικό και στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, πάλη υπεράσπισης της εθνικής λευτεριάς και ανεξαρτησίας που κερδήθηκε με τόσες προσπάθειες και αιματοχυσίες ενάντια σε μια νέα σκλαβιά. Το ξεσκέπασμα και η ήττα αυτής της άγριας εχθρικής δράσης από το Κόμμα και τον Σύντροφο Ενβέρ Χότζα ήταν ζωτικά για τις τύχες του λαού, της επανάστασης και του σοσιαλισμού.
Η βασική οικονομική αιτία της καθυστέρησης της χώρας, της καταπίεσης και εκμετάλλευσης των μαζών, της φτώχειας τους και της δυστυχίας τους ήταν η ύπαρξη των παλιών σχέσεων παραγωγής, που βασίζονταν στις διάφορες μορφές ατομικής ιδιοκτησίας. Η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, το ανέβασμα της ευημερίας των μαζών, η πρόοδος προς τον σοσιαλισμό δεν μπορούσε να γίνει χωρίς την εξάλειψη αυτών των σχέσεων και χωρίς την αντικατάστασή τους με νέες σχέσεις. Αυτό αποτελούσε εκείνη την περίοδο το βασικό στρατηγικό καθήκον του Κόμματος. Για την επίλυση αυτού το καθήκοντος το Κόμμα δεν περίμενε μέχρι οι παραγωγικές δυνάμεις της χώρας να έφταναν σε ένα ανώτερο επίπεδο ανάπτυξης, μέχρι η εργατική τάξη να ήταν η πλειοψηφία του πληθυσμού και να δημιουργούσε τα δικά της στελέχη και διανοούμενους, μέχρι να αναπτύσσονταν ο καπιταλισμός σε μεγάλη κλίμακα, όπως διακήρυσσαν οι παλιοί και η νέοι, εσωτερικοί και εξωτερικοί οπορτουνιστές και ρεφορμιστές. Άρχισε να εργάζεται αμέσως για να πραγματοποιήσει μεγάλους και βαθιούς κοινωνικο-οικονομικούς μετασχηματισμούς δημοκρατικού και σοσιαλιστικού χαραχτήρα, που τελικά οδήγησαν στην κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας, στην εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων και στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, επομένως καθιερώθηκαν παντού, στην πόλη και στην ύπαιθρο, νέες σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής και στην οικοδόμηση της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού.
Ο δρόμος που το Κόμμα μας ακολούθησε για να πραγματοποιήσει αυτούς τους επαναστατικούς μετασχηματισμούς ήταν εντελώς πρωτότυπος και ανταποκρίνονταν στις ιστορικές συνθήκες στην χώρα και στις διεθνείς συνθήκες. Σε αυτό το εκτεταμένο έργο, στηρίχτηκε πάρα πολύ στα διδάγματα του Μαρξισμού – Λενινισμού και στην περίοδο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην Σοβιετική Ένωση την εποχή του Λένιν και του Στάλιν. Αλλά ποτέ δεν εφάρμοσε αυτά τα διδάγματα και αυτή την πείρα με ένα στερεότυπο και μηχανικό τρόπο. Οι κοινωνικο-οικονομικοί μετασχηματισμοί στην Αλβανία, αρχίζοντας από την κατάσχεση των περιουσιακών στοιχείων των ξένων ιμπεριαλιστικών κρατών και των ντόπιων Κουίσλινγκ, την εθνικοποίηση των κύριων μέσων παραγωγής, την Αγροτική Μεταρρύθμιση και την κολεκτιβοποίηση της γεωργίας, κλπ, έχουν τις δικές τους ιδιαιτερότητες, που μιλούν για την ικανότητα του Κόμματός μας να χειριστεί και να λύσει αυτά τα ζητήματα με δημιουργικό τρόπο.
Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό στην ύπαιθρο. Ήταν ένα σημαντικό και δύσκολο ζήτημα. Σημαντικό επειδή ο σοσιαλισμός δεν μπορούσε να διανοηθεί και να οικοδομηθεί χωρίς την επέκτασή του στην ύπαιθρο, επειδή το νέο πολιτικό κράτος δεν μπορούσε να στηριχτεί σε δυο διαφορετικές βάσεις: στην σοσιαλιστική οικονομία της πόλης και στην μικρής κλίμακας εμπορευματική παραγωγή στην ύπαιθρο, που αποτελούσε μια ισχυρή βάση για την ανάπτυξη του καπιταλισμού και την υπονόμευση του σοσιαλισμού. Δύσκολο επειδή η ύπαιθρος εκπροσωπούσε ένα κουβάρι πολύ πολύπλοκων φεουδαρχικών, αστικών, μικροαστικών, οικονομικών σχέσεων με στοιχεία της φυσικής οικονομίας και επειδή η αγροτιά αποτελούσε την μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού στην χώρα και ήταν ο μεγαλύτερος και πιο ισχυρός σύμμαχος της εργατικής τάξης στον πόλεμο, που έφερε αυτήν την ορμητικότητα του πολέμου. Άρα, σε αυτό το ζήτημα ήταν σημαντικό να δράσει με σταθερότητα, αλλά και με μεγάλη προσοχή, έτσι ώστε ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός στην ύπαιθρο να πραγματοποιούνταν χωρίς παραβίαση, αλλά αντίθετα με δυνάμωμα, των δεσμών και των σχέσεων συμμαχίας και φίλιας ανάμεσα στην εργατική τάξη και την εργαζόμενη αγροτιά.
Το Κόμμα υλοποίησε αυτό το καθήκον με πλήρη επιτυχία. Η αγροτική μεταρρύθμιση και η κολεκτιβοποίηση της γεωργίας, ως δυο μεγάλες επαναστάσεις των οικονομικών σχέσεων στην ύπαιθρο, υλοποιήθηκαν με πρωτότυπους τρόπους και μορφές, με γνωρίσματα χαρακτηριστικά των συνθηκών της χώρας μας.
Η κολεκτιβοποίηση της γεωργίας, που σημείωσε ριζική αλλαγή στο πολλών αιώνων οικονομικό σύστημα στην ύπαιθρο, στην ζωή και στην συνείδηση της αγροτιάς, δεν πραγματοποιήθηκε με διοικητικά μέτρα, ή με καταναγκασμό και βία, όπως υποστήριζαν οι Τιτοϊκοί ρεβιζιονιστές και οι στενοί τους φίλοι που εδώ και καιρό εγκατέλειψαν αυτόν τον δρόμο, αλλά μέσω μιας πλατιάς δουλειάς πειθούς και επεξηγήσεων στην βάση των Λενινιστικών όρχων του εθελοντισμού. Σε αυτό το ζήτημα το Κόμμα προχώρησε με μεγάλη προσοχή. Η διαδικασία κολεκτιβοποίησης της γεωργίας διάρκεσε λιγότερο από 20 χρόνια. Άρχισε πρώτα στις πεδινές ζώνες και μετά διαδόθηκε στις ορεινές περιοχές μέχρι που συμπεριέλαβε και τις απομακρυσμένες ορεινές περιοχές.
Έχοντας στο μυαλό ότι η αγροτιά συνδέονταν στενά με την λαϊκή εξουσία και ότι το Κόμμα κέρδισε την εμπιστοσύνη της και είχε μεγάλο κύρος μέσα στην αγροτιά, όπως επίσης και το ότι μετά την Αγροτική Μεταρρύθμιση δεν υπήρχαν μεγάλες διαφορές ανάμεσα στους αγρότες ως αναφορά την ποσότητα της γης και το γεωργικό απόθεμα, η κύρια και μοναδική μορφή με την οποία η αγροτιά μπήκε στον δρόμο του σοσιαλισμού ήταν η αγροτική κολεκτιβοποίηση σοσιαλιστικού τύπου, κατά την οποία η γη και τα άλλα μέσα παραγωγής είναι κοινωνική ιδιοκτησία και η κατανομή των εσόδων γίνεται μόνο σύμφωνα με την ποσότητα της δουλειάς που πραγματοποιήθηκε.
Η κολεκτιβοποίηση της γεωργίας στην χώρα μας πραγματοποιήθηκε στις συνθήκες στις οποίες η γη δεν ήταν εθνικοποιημένη. Παίρνοντας υπόψη τον χαραχτήρα των σχέσεων παραγωγής, που κυριαρχούσαν στο χωριό, το γεγονός ότι η αγροτιά ήταν στενά δεμένη με την γη και ονειρεύτηκε και αγωνίστηκε για αιώνες να την κάνει δικιά της, το Κόμμα δεν ακολούθησε το δρόμο της εθνικοποίησης της γης, αλλά εκείνο του μοιράσματος της γης στους δουλευτές της. Όμως απαγόρευσε την αλλοτρίωσή της (πώλησή της, μοίρασμά της, ανταλλαγή της και παραχώρησής της), που στην πραγματικότητα ήταν ένα είδος εθνικοποίησης, που η αγροτιά, όμως, δέχτηκε. Μόνο όταν οι συνθήκες ήταν ώριμες το Κόμμα αποφάσισε την εθνικοποίηση της γης, που διακηρύχτηκε από το νέο Σύνταγμα της χρονιάς 1976. Για την πραγματοποίηση της κολεκτιβοποίησης της γεωργίας, το Κόμμα απόρριψε τις άλλες “θεωρίες” των σύγχρονων ρεβιζιονιστών και δεν περίμενε μέχρι την αποπεράτωση της βιομηχανοποίησης της χώρας, μέχρι να δημιουργηθεί η ανάπτυξη της υλικο-τεχνικής βάσης της μεγάλης κλίμακας αγροτικής παραγωγής, αλλά άρχισε δουλειά για την δημιουργία αυτής της βάσης παράλληλα με την ανάπτυξη της κολεκτιβοποίησης που, με την σειρά της, δημιούργησε τις πιο ευνοϊκές συνθήκες για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στο χωρίο και την ολόπλευρη πρόοδό της. Τώρα είναι ξεκάθαρο στον καθένα ότι η αγροτική πολιτική του Κόμματος έφερε μεγάλο όφελος στην αγροτιά και σε ολόκληρη την χώρα.


* * *
Με την οικοδόμηση της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού, που σημείωσε την δεύτερη σημαντική νίκη μετά την απελευθέρωση της χώρας και την ίδρυση της λαϊκής κρατικής εξουσίας, με την νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης στο πεδίο της οικονομίας, άνοιξε στην χώρα μας μια νέα ιστορική περίοδος, η περίοδος της πλέριας οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Και αυτή την περίοδο, επίσης, προέκυψε αριθμός προβλημάτων, που απαιτούσαν θεωρητική προσέγγιση και πρακτική λύση, όπως: ποιο ήταν το κοινωνικο-οικονομικό περιεχόμενο αυτής της περιόδου, τι υπαγόρευε την αναγκαιότητά της, ποια συγκεκριμένα προβλήματα εμφανίστηκαν και ποιοι δρόμοι έπρεπε να ακολουθηθούν για την επίλυσή τους; Σε πολλά ντοκουμέντα και υλικά του Κόμματος και του Συντρόφου Ενβέρ Χότζα δόθηκε ξεκάθαρη και σωστή απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα, κατά συνέπεια παραπέρα ανάπτυξη της Μαρξιστικής – Λενινιστικής σκέψης και εμπλουτισμός της επαναστατικής πρακτικής.
Αλλά σε αυτό το στάδιο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης το Κόμμα έπρεπε να τα βγάλει πέρα με την πρόκληση ενός νέου, πιο ισχυρού και πιο επικίνδυνου ρεύματος σύγχρονου ρεβιζιονισμού, εκείνο του Χρουτσοφικού ρεβιζιονισμού. Αρχίζοντας από το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ μέχρι σήμερα, αυτό το είδος ρεβιζιονισμού απέρριψε τα θεμελιώδη διδάγματα της Οκτωβριανής Επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην Σοβιετική Ένωση, επεξεργάστηκε μια τελείως αντιμαρξιστική πλατφόρμα, και στην εξωτερική πολιτική και στην εσωτερική πολιτική, που είχε καταστροφικές συνέπειες για τις τύχες του σοσιαλισμού και του παγκόσμιου κομμουνιστικού και επαναστατικού κινήματος. Το Κόμμα μας, με τον Σύντροφο Ενβέρ Χότζα επικεφαλής, ήταν ανάμεσα στα πρώτα που όρθωσε το ανάστημά του με σπάνιο θάρρος ενάντια σε αυτή την προδοσία, την μεγαλύτερη που έγινε ποτέ στην ιστορία του κομμουνισμού. Η ιστορία αυτής της πάλης είναι γνωστή. Αποτελεί μια λαμπρή σελίδα στην ιστορία του Κόμματός μας.
Εδώ, όμως, θέλουμε να τονίσουμε ότι η εμφάνιση του σύγχρονου ρεβιζιονισμού και, συνεπώς, ο αστικός εκφυλισμός της Σοβιετικής Ένωσης και ενός αριθμού άλλων σοσιαλιστικών χωρών, έθετε με δύναμη όχι μόνο την ανάγκη της πάλης για το ξεσκέπασμα και τσάκισμα της ρεβιζιονιστικής προδοσίας, αλλά και το καθήκον της ανακάλυψης των αιτίων της εμφάνισής του και το πάρσιμο μέτρων παρεμπόδισης του δρόμου αυτού του εκφυλιστικού φαινομένου στα άλλα σοσιαλιστικά κόμματα και χώρες.
Ένα άλλο μεγάλο ζήτημα μπήκε στην ημερήσια διάταξη: μπορεί να αποτραπεί ο ρεβιζιονισμός, πως να προλάβουν η επανάσταση και η σοσιαλιστική οικοδόμηση το σταμάτημα τους και την πισοδρόμησή τους, πως να διεξαχθεί η επανάσταση μέχρι τέλος και να οικοδομηθεί με επιτυχία ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός; Έλλειπε τέτοια πείρα από το κομμουνιστικό κίνημα. Αυτή η πείρα δημιουργείται τώρα και το Κόμμα μας και ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα κάνουν την κύρια συνεισφορά σε αυτή. Η δημιουργία αυτής της πείρας, που συνεχώς εμπλουτίζεται, συνιστά νέα μεγάλη συνεισφορά στην θεωρία και την πράξη του επιστημονικού σοσιαλισμού.
Πολλά ντοκουμέντα του Κόμματος και ειδικά πολλές ομιλίες, εκθέσεις και γραπτά του Συντρόφου Ενβέρ Χότζα καθρεφτίζουν τα συμπεράσματα που βγήκαν από αυτό που εμφανίστηκε στην Σοβιετική Ένωση και αλλού και δείχνουν τους τρόπους και τα μέτρα για την αποφυγή αυτού του κακού και το προχώρημα πάντα προς τα μπρος στο δρόμο του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Με βάση αυτά, ειδικά μετά το 5ο Συνέδριο του Κόμματος, άρχισε μια μεγάλη διεργασία, εκείνη της παραπέρα επαναστατικοποίησης του Κόμματος και του Κράτους, της εκπαίδευσης και του πολιτισμού, της λαϊκής συνείδησης και κοσμοαντίληψης, ολόκληρης της ζωής της χώρας, η οποία αποτελεί όχι αποκλειστικά και μόνο συνέχιση της επανάστασης, αλλά και ένα νέο, υψηλότερο στάδιο της ανάπτυξής της σύμφωνα με τα νέα καθήκοντα και τις νέες συνθήκες.
Επεξεργάστηκαν θεωρητικά μια σειρά θεμελιωδών προβλημάτων και μπήκαν για λύση. Ιδιαίτερης σημασίας είναι η επαναθεμελίωση της σωστής Μαρξιστικής – Λενινιστικής αντίληψης και εφαρμογής της σχέσης ανάμεσα στον αντικειμενικό και υποκειμενικό παράγοντα, της βάσης και του εποικοδομήματος, της οικονομίας και της πολιτικής, τα οποία διαστρεβλώθηκαν σοβαρά από τους ρεβιζιονιστές. Η Λενινιστική θέση ότι η ιδεολογική βάση του οπορτουνισμού στο εργατικό κίνημα ήταν και συνεχίζει να είναι ο οικονομισμός, το κήρυγμα του αυθόρμητου, η θεωρία των παραγωγικών δυνάμεων, η άρνηση του ρόλου του συνειδητού παράγοντα, επιβεβαιώθηκαν ακόμα μια φορά στην περίπτωση του σύγχρονου ρεβιζιονισμού.
Μεγάλης θεωρητικής και πρακτικής αξίας είναι τα διδάγματα και τα συμπεράσματα του Κόμματός μας για την ταξική πάλη στον σοσιαλισμό, που, αντίθετα από ότι ισχυρίζονται οι ρεβιζιονιστές, συνεχίζεται ακόμα και μετά την εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων, διεξάγεται όχι μόνο στο εξωτερικό μέτωπο αλλά και στο εσωτερικό μέτωπο, όχι μόνο ενάντια στους εχθρούς αλλά και στις γραμμές του κόμματος και στους κόλπους του λαού, περιλαμβάνει όλα τα πεδία – οικονομικό, πολιτικό και ιδεολογικό, δεν διεξάγεται μόνο από τα πάνω, αλλά και από τα κάτω – με δραστήρια και άμεση συμμετοχή των μαζών και εξελίσσεται με ζικ-ζακ, άλλες φόρες με οξυνση άλλες φορές καταλαγιάζοντας, αλλά ποτέ δεν σταματά ή σβήνει.
Το Κόμμα μας πάντα σύνδεσε στενά τα ζητήματα της ταξικής πάλης με τα ζητήματα των αντιθέσεων στον σοσιαλισμό και με την ενότητα του λαού με το Κόμμα. Απόρριψε ως αντιμαρξιστική και αντιδιαλεχτική και την άποψη των Χρουτσοφικών ρεβιζιονιστών που δέχονται μόνο την ενότητα και αρνούνται τις αντιθέσεις και την ταξική πάλη, και την άποψη των Μαοϊκών ρεβιζιονιστών που δέχονται μόνο τις αντιθέσεις και την ταξική πάλη και αρνούνται την ενότητα. Τόνισε ότι στο σοσιαλισμό έχει μεγάλη σημασία η αποδοχή δυο ειδών αντιθέσεων – των ανταγωνιστικών και των μη ανταγωνιστικών, να γίνει ξεκάθαρος διαχωρισμός ανάμεσα σε αυτές, δεχόμενοι τις μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις σαν τυπικές για τον σοσιαλισμό, το δυνάμωμα της ενότητας του λαού και του κόμματος σαν νέα κινητήρια δύναμη του σοσιαλισμού, διαμέσου της ταξικής πάλης και της επίλυσης των ανταγωνιστικών και μη ανταγωνιστικών αντιθέσεων.
Το Κόμμα και ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα διατύπωσαν με νέο τρόπο το θεμελιώδες ζήτημα της στιγμής του πότε η νίκη του σοσιαλισμού μπορεί να θεωρηθεί ως λυμένη. Το Κόμμα μας τόνισε ότι η νίκη του σοσιαλισμού μπορεί να είναι εντελώς εξασφαλισμένη και τελική μόνο όταν ο κίνδυνος της παλινόρθωσης του καπιταλισμού, που δεν προέρχεται μόνο από τις εκμεταλλεύτριες τάξεις ή από εξωτερική επίθεση, άλλα και από τον εσωτερικό αστικο-ρεβιζιονιστικό εκφυλισμό, εξαλειφθεί. Ο τελευταίος κίνδυνος θα υπάρχει τόσο όσο θα υπάρχουν οι βάσεις του, που είναι τα υπολείμματα του καπιταλισμού μέσα στην χώρα και η επιρροή και πίεση του καπιταλιστικού κόσμου από τα έξω. Αυτά τα στηρίγματα θα εξαφανιστούν όταν επιτευχθεί η πλέρια νίκη του κομμουνισμού σε παγκόσμια κλίμακα και μόνο τότε μπορεί αυτή η νίκη να θεωρείται ως οριστική.
Το Κόμμα μας έδωσε νέες ιδέες και πείρα και ως αναφορά το ζήτημα της διχτατορίας του προλεταριάτου και του ρόλου του κόμματος στο σύστημά της. Απέρριψε τις αντιμαρξιστικές θέσεις των σύγχρονων ρεβιζιονιστών που επιτίθενται στην διχτατορία του προλεταριάτου, την διακήρυξαν ως διαλυμένη και την αντικατέστησαν με το “κράτος όλου του λαού”. Το Κόμμα και ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα απόδειξαν ότι εφόσον συνεχίζεται η ταξική πάλη σε ολόκληρη την περίοδο του σοσιαλισμού και υπάρχει ο κίνδυνος της παλινόρθωσης του καπιταλισμού, είναι αναγκαία η η διατήρηση της διχτατορίας του προλεταριάτου σαν το κύριο όπλο του προλεταριάτου στην ταξική πάλη για να φέρει την σοσιαλιστική επανάσταση στην ολοκλήρωσή της. Στο Κόμμα και τον Σύντροφος Ενβέρ Χότζα αξίζει ο έπαινος για την επεξεργασία με ολόπλευρο τρόπο της πάλης ενάντια στην γραφειοκρατία και τον φιλελευθερισμό, ως δυο σημαντικούς κινδύνους που απειλούν το σοσιαλιστικό κράτος, για τον καθορισμό της σχέσης ανάμεσα στην διχτατορία και την δημοκρατία, τονίζοντας την ιδέα ότι χωρίς την διχτατορία του προλεταριάτου δεν υπάρχει πραγματική δημοκρατία για τις πλατιές μάζες του λαού και ότι η ανάπτυξη και το βάθεμα της σοσιαλιστικής δημοκρατίας είναι ο γενικός δρόμος για το δυνάμωμα της διχτατορίας του προλεταριάτου, για την σχέση ανάμεσα στα στελέχη και τις μάζες, για να εμποδιστεί η δημιουργία προνομιούχου και γραφειοκρατικού στρώματος, που αποτελεί την κοινωνική βάση του ρεβιζιονισμού και ανοίγει το δρόμο στην παλινόρθωση του καπιταλισμού.
Επιπλέον, το Κόμμα μας και ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα καταδικάσαν και απόρριψαν τις θεωρίες των ρεβιζιονιστών για το “κόμμα των μαζών” και το “κόμμα όλου του λαού”, για το “κόμμα των οικονομικών” ή το “πεφωτισμένο κόμμα”, για τον πλουραλισμό των κομμάτων στον σοσιαλισμό κλπ, και υπεράσπισε και ανέπτυξε παραπέρα τις θεμελιώδεις θέσεις και αρχές του Μαρξισμού – Λενινισμού για τον ηγετικό ρόλο του κόμματος στο σύστημα της διχτατορίας του προλεταριάτου, ηγετικό ρόλο που δεν μοιράζεται με κανένα άλλο, για τον χαραχτήρα και το προλεταριακό περιεχόμενο του κόμματος και των ηγετικών του οργάνων, για την εφαρμογή της γραμμής των μαζών σε όλη την ζωή και δράση του κόμματος, για την επαναστατική κατανόηση και εφαρμογή των κανόνων της εσωτερικής του ζωής, για την εναρμόνιση του μονοπωλίου του κόμματος στην πολιτική των στελεχών με το πάρσιμο της γνώμης και την άσκηση έλεγχου από τις μάζες, κλπ.
Αποκτήθηκε νέα και πολύ πλούσια πείρα και για τα ζητήματα της ανάπτυξης της ιδεολογικής και πολιτιστικής επανάστασης. Ιδιαίτερης σημασίας εδώ είναι οι απόψεις του Συντρόφου Ενβέρ Χότζα που λένε ότι όσο η νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης δεν είναι εξασφαλισμένη στο ιδεολογικό πεδίο, ούτε οι νίκες της σοσιαλιστικής επανάστασης στο πολιτικό και οικονομικό πεδίο δεν μπορούν να εξασφαλιστούν. Η πείρα δείχνει ότι η αστική ιδεολογία προηγείται της διάδοσης της ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης και ότι η πιο κατάλληλη μορφή διείσδυσης αυτής της ιδεολογίας στις συνθήκες του σοσιαλισμού είναι ο ρεβιζιονισμός – η αστική ιδεολογία μασκαρεμένη με σοσιαλιστική και μαρξιστική φρασεολογία. Το Κόμμα θεώρησε την πάλη στο ιδεολογικό μέτωπο σαν την πιο σημαντική πλευρά της ταξικής πάλης στις σημερινές συνθήκες. Διεξήγαγε αυτή την πάλη όχι μόνο σε μια κατεύθυνση, αλλά ενάντια σε όλες τις μορφές της ιδεολογίας των εκμεταλλευτριών τάξεων, παλιών και νέων, απέρριψε τον “ιδεολογικό πλουραλισμό” που διακήρυσσαν οι ρεβιζιονιστές και υπεράσπισε την βασική θέση ότι στον σοσιαλισμό υπάρχει μόνο μια κυρίαρχη ιδεολογία – η Μαρξιστική – Λενινιστική ιδεολογία της εργατικής τάξης που είναι σε ασυμβίβαστη πάλη με όλες τις άλλες ιδεολογίες. Μεγάλης αξίας είναι η πείρα του Κόμματός μας στην ιδεολογική πάλη ενάντια στον ατομικισμό και στον αστικό εγωκεντρισμό, ενάντια στην γραφειοκρατία και στον φιλελευθερισμό, ενάντια στον οικονομισμό, στον διανοουμενισμό και στον τεχνοκρατισμό, ενάντια στα φεουδαρχο-αστικά έθιμα και παραδόσεις, όπως επίσης και στην πάλη ενάντια στην θρησκεία κατά την οποία επιτεύχθηκε αποτέλεσμα πρωτόγνωρο μέχρι σήμερα στον κόσμο: η εξάλειψη όλων των ιδρυμάτων θρησκευτικού σκοταδισμού.
Στο πεδίο της κουλτούρας το Κόμμα πήρε μέτρα μεγάλης σημασίας για την επαναστατικοποίηση του σχολείου στην βάση κριτικής ανάλυσης όχι μόνο του αστικού σχολείου, αλλά και του ρεβιζιονιστικού σχολείου, κάνοντας έτσι νέο βήμα προς στην εφαρμογή των αρχών που διατυπωθήκαν από τους κλασικούς μας, ιδιαίτερα από τον Μαρξ και τον Λένιν, για το σοσιαλιστικό σχολείο, στα θεμέλια του οποίου τοποθετήθηκε ο Μαρξιστικός – Λενινιστικός ιδεολογικός άξονας, η βαθιά επιστημονική γνώση, η φυσική και στρατιωτική εκπαίδευση και η παραγωγική εργασία στην πράξη. Παρόμοια, το Κόμμα μας υπεράσπισε και ανάπτυξε παραπέρα τις Μαρξιστικές – Λενινιστικές αρχές για την λογοτεχνία και την τέχνη, την μέθοδο του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, την προλεταριακή στράτευση, τον λαϊκό εθνικό χαραχτήρα, τον σοσιαλιστικό ουμανισμό και διεθνισμό στην τέχνη, διεξάγοντας σκληρή πάλη ενάντια σε όλες τις τάσεις της αστικής και ρεβιζιονιστικής παρακμασμένης τέχνης και τις επιρροές τους στην χώρα μας. Πάντα κράτησε σωστή στάση στην εκτίμηση, στην λογοτεχνία και στην τέχνη, της σχέσης ανάμεσα στο νέο και το παλιό, στο παρελθόν και στο παρόν, στο εθνικό και στο ξένο, όπως επίσης και ανάμεσα στην επαγγελματική τέχνη και την ερασιτεχνική και λαϊκή τέχνη, αποφεύγοντας κάθε μονόπλευρη εθνικιστική ή κοσμοπολίτικη, μηδενιστική ή φετιχιστική, αριστοκρατική ή κακόγουστη στάση.
Το Κόμμα και ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα επεξεργάστηκαν και ανέπτυξαν, με έναν ολοκληρωμένο και ολόπλευρο τρόπο, σύμφωνα με τις συνθήκες στην χώρα, με την σημερινή στρατιωτική τεχνική και εξοπλισμούς, μια σειρά σημαντικών θέσεων για την άμυνα της Πατρίδας, την οργάνωση των ενόπλων δυνάμεων και την στρατιωτική τέχνη του λαϊκού πολέμου. Ιδιαίτερης σπουδαιότητας σε αυτό είναι ο καθορισμός των σωστών σχέσεων ανάμεσα στον άνθρωπο και το όπλο, την πολιτική δουλειά και την στρατιωτική δουλειά, την καθοδήγηση του Κόμματος και τον ρόλο των στρατιωτικών διοικητών, τις σχέσεις στρατιώτη – αξιωματικού και ένοπλου λαού, των ζητημάτων οχύρωσης της χώρας, της πολιτικής άμυνας και του λαϊκού πολέμου. Όλα αυτά εξασφάλισαν την άμυνα της χώρας και την έκαναν άθραυστη.


* * *
Ένα άλλο πλατύ και θεμελιώδες πεδίο που η δημιουργική ικανότητα του Κόμματός μας ξεχωρίζει με ένα ιδιαίτερο τρόπο είναι το πεδίο της οικονομίας. Στην πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης το Κόμμα γνώριζε πως να λύσει με σύνεση και εξυπνάδα μια σειρά μεγάλων και πολύπλοκων προβλημάτων, μαζί και της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και της τελειοποίησης των σχέσεων παραγωγής.
Στην ανάπτυξη της οικονομίας, η πολιτική του Κόμματος στόχευε στην εξασφάλιση υψηλών ρυθμών ανάπτυξης της κοινωνικής παραγωγής, στηριζόμενη στις τοπικές πρώτες ύλες και στο ενεργητικο, στην εσωτερική αγορά, πραγματοποιώντας μια σωστή κατανομή των παραγωγικών δυνάμεων σε όλες τις περιοχές της χώρας, καθορίζοντας σωστά τις προτεραιότητες στην ανάπτυξη διαφόρων κλάδων της οικονομίας έτσι ώστε να ξεπεραστεί η καθυστέρηση που κληρονομήθηκε από το παρελθόν όσο το δυνατό πιο σύντομα, στο δυνάμωμα της οικονομικής και πολιτικής ανεξαρτησίας της χώρας, στην εξασφάλιση ανάπτυξης και εξέλιξης της εργατικής τάξης ως καθοδηγητική τάξη της κοινωνίας και στυλοβάτης της λαϊκής κρατικής εξουσίας, στην ασταμάτητη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου.
Εξαιρετική δουλειά του Κόμματος, που είχε ζωτική σημασία για ολόκληρη την ανάπτυξη της χώρας και την ισχυροποίηση της ανεξαρτησίας της, είναι η δημιουργία μιας πολύκλαδης, βαριάς και ελαφράς βιομηχανίας στηριζόμενη σε ντόπιες πρώτες ύλες, που οδήγησε στον μετασχηματισμό της Αλβανίας από καθυστερημένη αγροτική χώρα σε αγροτοβιομηχανική χώρα που προχωρά στο δρόμο του μετασχηματισμού της σε βιομηχανοαγροτική χώρα και στο μέλλον θα γίνει βιομηχανική χώρα με προηγμένη εντατική γεωργία.
Η δημιουργία ισχυρής ενεργειακής βάσης που στηρίζεται στην ενέργεια του πετρελαίου, του αερίου, του κάρβουνου και του νερού, που καλύπτει τις ανάγκες της χώρας με ανεξάρτητο τρόπο και εξασφαλίζει μεγάλα έσοδα από τις εξαγωγές, είναι άλλη μια σημαντική νίκη της σωστής γραμμής του Κόμματός μας στο πεδίο της οικονομίας, η άξια της οποίας φαίνεται πάρα πολύ, ιδιαίτερα, στις συνθήκες της τωρινής παγκόσμιας ενεργειακής κρίσης.
Η γραμμή του Κόμματος για τον εξηλεκτρισμό της χώρας έδωσε θαυμάσια αποτελέσματα, επεκτείνοντας την ηλεκτροδότηση μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα σε όλη την χώρα2, ακόμα και στα πιο απομακρυσμένα ορεινά χωριά.
Η γραμμή που ακολούθησε για την ανάπτυξη της οικονομίας ήταν να οικοδομηθεί μια ισχυρή και ανεξάρτητη οικονομία, στηριζόμενη σε δυο σκέλη: βιομηχανία και γεωργία. Η ανάπτυξη της γεωργίας έφτασε το στάδιο στο οποίο, για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας, είναι σε θέση να παράγει δημητριακά για όλο το ψωμί και την συντριπτική πλειοψηφία των γεωργικών και κτηνοτροφικών προϊόντων που έχει ανάγκη για τροφή ο λαός, για την ελαφρά βιομηχανία και τη βιομηχανία μεταποίησης τροφίμων και για εξαγωγές.
Στην βάση αυτής της υψηλού ρυθμού ανάπτυξης της οικονομίας μας, η χώρα μας είναι σε θέση να προχωρά ασταμάτητα, στηριζόμενη αποκλειστικά και μόνο στις δίκες της δυνάμεις και χρησιμοποιώντας τις εξαγωγές για να καλύψει οτιδήποτε πρέπει να εισαχθεί. Η Αλβανία πολύ πιθανόν είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που δεν χρωστά σε κανέναν, που δεν απλώνει το χέρι σε κανέναν για ελεημοσύνη, που εξασφαλίζει το κάθε τι και αντεπεξέρχεται στο κάθε τι διαμέσου της εργασίας του δικού της λαού. Αυτό έκανε την χώρα μας εντελώς ανεξάρτητη και κυρίαρχη χώρα που λέει την γνώμη της θαρραλέα και ανοιχτά για κάθε ζήτημα, που δεν αναγνωρίζει ή δέχεται υπαγόρευση και κηδεμονία από κανέναν.
Τώρα όλοι βλέπουμε τα λαμπρά αποτελέσματα της οικονομικής πολιτικής του Κόμματος που, απορρίπτοντας τις “συμβουλές” και “συστάσεις” των Τιτοϊκών και Χρουτσοφικών ρεβιζιονιστών, έσωσε την χώρα από την αποικιοκρατική εξάρτησή της και εξασφάλισε μια ισχυρή και ανεξάρτητη οικονομία που δεν γνωρίζει κρίσεις, στασιμότητα και πτώση της παραγωγής, ανεργία και πληθωρισμό, αυξήσεις τιμών, μετανάστευση και άλλες πληγές που κατατρώγουν την οικονομία του καπιταλιστικο-ρεβιζιονιστικού κόσμου από τα μέσα
Νέα και μεγάλης αξίας είναι η πείρα της χώρας μας και στο πεδίο της τελειοποίησης των σχέσεων παραγωγής. Συνοψίζοντας αυτή την πείρα και αναλύοντας τις θεωρητικές αντιλήψεις και πρακτικές των σύγχρονων ρεβιζιονιστών με κριτικό τρόπο, το Κόμμα και ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα έφτασαν σε συμπεράσματα και έβγαλαν μαθήματα μεγάλης σημασίας για το προχώρημα της επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης με επιτυχία.
Ένα από αυτά τα μαθήματα είναι ότι η καθιέρωση της σοσιαλιστικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, σαν το θεμέλιο της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού, δεν σημαίνει ότι όλο το πλέγμα των άλλων οικονομικών σχέσεων εδραιώνονται με αυτό τον τρόπο σωστά και αυτόματα και εδραιώνεται οριστικά σε αυτή την βάση ολόκληρο το σοσιαλιστικό εποικοδόμημα της κοινωνίας. Η πολιτική που ακολουθείται, δηλαδή, ο υποκειμενικός παράγοντας, παίζει μεγάλο ρόλο σε αυτό. Κατά συνέπεια, ακριβώς όπως η θεωρία των παραγωγικών δυνάμεων που διατυπώθηκε από τους οπορτουνιστές ήταν λάθος, έτσι λάθος είναι η θεωρία των σχέσεων παραγωγής που διατυπώθηκε από τους Χρουτσοφικούς ρεβιζιονιστές, επειδή και οι δυο τους ταυτίζονται στο θεμελιώδες ζήτημα, την άρνηση του ρόλου του συνειδητού παράγοντα στην ζωή της κοινωνίας.
Μια άλλη σημαντική πλευρά είναι ότι το Κόμμα μας, εντελώς διαφορετικά από τους ρεβιζιονιστές, ποτέ δεν είδε τις σχέσεις παραγωγής μόνο αποκλειστικά από την οικονομική πλευρά τους σαν μορφή ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, αλλά σαν αποφασιστικό παράγοντα που τοποθετεί τους ανθρώπους στις δοσμένες οικονομικές συνθήκες, που, με την σειρά τους, έχουν άμεση επίδραση πάνω τους και καθορίζουν την ιδεολογική, πολιτική και ηθική διαμόρφωσή τους, από τα οποία εξαρτάται η κατεύθυνση της δράσης τους. Άρα, ενδιαφέρθηκε όχι για οποιοδήποτε είδος τελειοποίησης των σχέσεων παραγωγής, αλλά για τέτοια τελειοποίησή τους που υπηρετεί ταυτόχρονα δυο σκοπούς: και την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και την ισχυροποίηση του σοσιαλιστικού καθεστώτος και την επαναστατική διαπαιδαγώγηση του λαού.
Από ολόκληρο το πλέγμα των σχέσεων παραγωγής το Κόμμα έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις σχέσεις διανομής. Είναι γνωστό ότι οι σχέσεις διανομής προέρχονται και καθορίζονται από τις σχέσεις ιδιοκτησίας. Όμως, στις συνθήκες του σοσιαλιστικού καθεστώτος, σαν καθεστώς που δεν αναπτύσσεται με αυθόρμητο τρόπο, άλλα με συνειδητό τρόπο, μια λανθασμένη πολιτική στην σφαίρα της διανομής βλάπτει βαριά και παραμορφώνει τον χαραχτήρα των σχέσεων ιδιοκτησίας. Το μάθαμε αυτό από την πείρα των ρεβιζιονιστικών χωρών, όπου αν και διατηρούνταν μια κατ' επίφαση κοινωνική ιδιοκτησία των κύριων μέσων παραγωγής, τα οφέλη από αυτήν τα καρπώνονταν η νέα αστική τάξη η οποία, με διάφορες μορφές και τρόπους, ιδιοποιούνταν την εργασία και τον μόχθο των εργατών και αγροτών. Ο έπαινος στο Κόμμα μας έγκειται στο ότι πάντα ακολουθούσε σωστή πολιτική στο πεδίο της διανομής, εφαρμόζοντας σωστά την σοσιαλιστική αρχή της αμοιβής σύμφωνα με την εργασία που έγινε, χωρίς να επιτρέπει μεγάλες διαφοροποιήσεις και χωρίς να πέφτει στο ισοπεδωτισμό, που και τα δυο είναι εξίσου επικίνδυνα για την υπόθεση του σοσιαλισμού.
Σε αυτή την βάση το Κόμμα μας επεξεργάστηκε και εφάρμοσε στην πράξη μια σωστή επαναστατική άποψη και ως αναφορά την ευημερία, ευημερία όχι για ξεχωριστές κάστες και τάξεις αλλά για όλο τον λαό, όχι για την εκπλήρωση των μικροαστικών και αστικών ιδιοτροπιών, αλλά για την εκπλήρωση των ουσιαστικών αναγκών του λαού, σύμφωνα με τις αισθητικές μας προτιμήσεις και τις πραγματικές δυνατότητες της οικονομίας. Σε αυτό το ζήτημα το Κόμμα μας προχώρησε όχι μόνο από τα συμφέροντα της στιγμής αλλά και από εκείνα της προοπτικής, για την εξασφάλιση βαθμιαίας, σταθερής και συνεχούς ανεβάσματος της ευημερίας των εργαζομένων μαζών, με σκοπό της ελάττωσης, και σε αυτό το πεδίο, επίσης, των διάφορων μεταξύ πόλης και χωριού, μεταξύ ανθρώπων διανοητικής εργασίας και φυσικής εργασίας. Αυτή η πολιτική είναι διαμετρικά αντίθετη από αυτή που ακολουθούσαν πάντα οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές στις χώρες τους.
Η πείρα του Κόμματός μας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης είναι πολύ πλατιά και πλούσια. Εδώ, όμως, δεν μπορούμε να μην σημειώσουμε δυο ή τρεις στιγμές ιδιαίτερης σημασίας.
Πρώτα – πρώτα, το ζήτημα είναι για εκείνη την μεγάλη και γνήσια επανάσταση που έγινε στην ζωή της Αλβανίδας γυναίκας, οι οποίες, από το πιο καταπιεσμένο και πιο καθυστερημένο στρώμα της χώρας, μετατράπηκε σήμερα σε μεγάλη δημιουργική δύναμη, δημιουργοί της νέας ζωής, έχοντας ίσα δικαιώματα με τον άνδρα σε κάθε πεδίο. Δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο στην οποία να επιτεύχθηκε τέτοια μεγάλη χειραφέτηση της γυναικάς σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, όπως στην Αλβανία.
Πολύ σημαντικά είναι τα διδάγματα του Συντρόφου Ενβέρ Χότζα και για τον ρόλο και θέση της εργατικής τάξης στο σοσιαλισμό. Καθοδηγούμενο από αυτά τα διδάγματα, το Κόμμα πάντα έβλεπε την εργατική τάξη ως την τάξη που, διαμέσου του κόμματός της, καθοδηγεί όλη την ζωή της χώρας και με το παράδειγμά της, δίνει τον τόνο σε όλη την δουλειά και πάλη για την σοσιαλιστική οικοδόμηση, σαν την τάξη που ασκεί πλήρη έλεγχο χωρίς να παραβιάζει οτιδήποτε και οποιονδήποτε μέσω του Κόμματος και του σοσιαλιστικού κράτους από τα πάνω, όπως επίσης άμεσα και από τα κάτω, σαν την τάξη που εκπροσωπεί όχι μόνο μια μεγάλη εκτελεστική και παραγωγική δύναμη, αλλά και μια δημιουργική και εποικοδομητική δύναμη, που συμμετέχει δραστήρια στην οργάνωση και διαχείριση όλων των υποθέσεων του κράτους και της κοινωνίας.
Σε όλη αυτή την δουλειά για την οικοδόμηση και διεύθυνση του κράτους, της οικονομίας και της κοινωνίας, το Κόμμα τήρησε αυστηρά και εφάρμοσε με συνέπεια την βασική αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Ο μεγάλη αξία του Κόμματος και του Συντρόφου Ενβέρ Χότζα είναι ότι δεν επέτρεψαν να μετατραπεί το έργο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην Αλβανίας ούτε σε γραφειοκρατικο-διοικητικό έργο, όπως στην Σοβιετική Ένωση, ούτε σε φιλελευθερο-αναρχικό έργο όπως στην Γιουγκοσλαβία. Ο σοσιαλισμός στην Αλβανία ήταν και είναι ζωντανό έργο των πλατιών μαζών του λαού, οικοδομείται προς όφελος και με την άμεση συμμετοχή των μαζών. Αυτό τον έγινε ακατανίκητο.
Οι εχθροί μας μπορεί να δυσφημούν της σοσιαλιστική μας πραγματικότητα όσο τους αρέσει, μπορεί να της κολλούν ετικέτες όπως “Σταλινικός”, πρωτόγονος”, “ολοκληρωτικός” ή “απομονωμένος” σοσιαλισμός. Αλλά ο λαός μας είναι πεισμένος από την ίδια την ζωή του και πείρα για τα καλά που τον προσέφερε αυτό το καθεστώς και την ανωτερότητά του από το παλιό καπιταλιστικό καθεστώς. Βλέπουν ότι οι παραλλαγές “σοσιαλισμού” των σύγχρονων ρεβιζιονιστών υπέστησαν πολλές ήττες και χρεοκοπία και στηρίζονται μόνο στην δύναμη των όπλων και στην βοήθεια του ιμπεριαλισμού και του σοσιαλιμπεριαλισμού. Η Πολωνία και η Γιουγκοσλαβία, να μην πούμε για τις άλλες χώρες, τα “σοσιαλιστικάκαθεστώτα των οποίων περνούν πολύ δύσκολες μέρες και μπήκαν σε βαθιά κρίση χωρίς διέξοδο και με σοβαρές συνέπειες για τις πλατιές μάζες του λαού, δείχνουν πολύ ξεκάθαρα που οδηγεί η προδοσία των αρχών του ΜαρξισμούΛενινισμού.


* * *
Ο δρόμος που διανύθηκε από το Κόμμα μας και τον λαό μας για την απελευθέρωση της χώρας και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι ήταν εύκολος. Αντίθετα, έπρεπε να ξεπεράσουν μεγάλες δυσκολίες και εμπόδια, έπρεπε να παλέψουν με νύχια και με δόντια ενάντια σε πολλούς άγριους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς, φανερούς και κρυφούς.
Η πάλη ενάντια στους φασίστες καταχτητές και τους ντόπιους προδότες και ενάντια στον Αγγλο-Αμερικάνικο κίνδυνο για την Αλβανία, η εξολόθρευση των συμμοριών δολιοφθορέων και σαμποτέρ και η καταστολή της αντίστασης των εκμεταλλευτριών τάξεων και των υπολειμμάτων τους, η ηρωική πάλη ενάντια στον σύγχρονο ρεβιζιονισμό και, ιδιαίτερα, ενάντια στον Τιτοϊκό, Χρουτσοφικό και Κινέζικο ρεβιζιονισμό, το ξεσκέπασμα και το τσάκισμα εσωτερικών εχθρών και των συνωμοσιών τους μέχρι την συμμορία του πολυπράκτορα Μεχμέτ Σιέχου, αποτελούν λαμπρές σελίδες στην ιστορία του Κόμματός μας. Αυτή η μεγαλειώδης πάλη, που διεξάγονταν πάντα από θέσεις αρχής του Μαρξισμού – Λενινισμού και με σπάνιο θάρρος και αποφασιστικότητα, ήταν ζωτική για τις τύχες της λευτεριάς και ανεξαρτησίας της χώρας και για την υπόθεση της επανάστασης και του σοσιαλισμού στην Αλβανία. Για αυτό ο λαός μας θα είναι για πάντα ευγνώμων στο ένδοξο Κόμμα μας και στον μεγάλο του γιο, Σύντροφο Ενβέρ Χότζα.
Το Κόμμα γνώριζε πως να ανακαλύψει και ξεσκεπάσει όλους τους εχθρούς τον έναν μετά τον άλλον, να μετατρέψει όλα τα σχέδιά τους και τις συνωμοσίες τους ενάντια στον σοσιαλισμό και την λευτεριά της Πατρίδας σε σκόνη και στάχτες, επειδή επαγρυπνούσε πάντα, ακολουθούσε με αφοσίωση τα διδάγματα του Μαρξισμού – Λενινισμού και στηρίχτηκε γερά στις πλατιές μάζες του λαού. Η ενότητα του λαού γύρω από το Κόμμα ήταν και παραμένει εκείνη η ανεξάντλητη πηγή δύναμης που έκανε και κάνει την Αλβανία ακατάβλητη.
Από την ίδρυσή του το Κόμμα κάλεσε τον λαό να ενωθεί και ήταν το Κόμμα που για πρώτη φορά στην ιστορία του λαού έκανε πραγματικότητα, με ολοκληρωμένο τρόπο, αυτή την ενότητα, ασυναγώνιστη στο εύρος της και στην συνοχή της, στην ζωτικότητα της οργάνωσής της και στην υψηλή πολιτική συνειδητοποίησή της. Σε αυτό το ζήτημα το Κόμμα στηρίχτηκε στα γενικά διδάγματα του Μαρξισμού – Λενινισμού και την προαιώνια πείρα του λαού μας που, σε όλες τις προσπάθειές του για λευτεριά και ανεξαρτησία, για δικαιοσύνη και κοινωνική προκοπή, είδε τον δρόμο της σωτηρίας στην ενότητα των δικών του γραμμών. Όμως, αυτή η ενότητα δεν ήταν ποτέ πλέρια στο παρελθόν επειδή εμποδίζονταν από τις μεγάλες δυνάμεις και τις αντιδραστικές κυρίαρχες τάξεις της χώρας. Τέτοιες προσπάθειες παρεμπόδισης της ενότητας έγινε ένας από τους βασικούς στόχους των εξωτερικών και εσωτερικών εχθρών στην διάρκεια του Εθνικού Απελευθερωτικού Πολέμου και μετά την απελευθέρωση της χώρας. Ακόμα και στις μέρες μας, ένας από τους βασικούς στόχους τους είναι κυρίως η διάσπαση της ενότητας του λαού γύρω από το Κόμμα. Αλλά αυτές οι προσπάθειες απέτυχαν και θα αποτυγχάνουν ατιμωτικά, επειδή η ενότητα του λαού έχει βαθιές ρίζες στην Αλβανία. Στα θεμέλια της βρίσκεται η στενή συμμαχία της εργατικής τάξης με την αγροτιά, η σοσιαλιστική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, η Μαρξιστική – Λενινιστική ιδεολογία και η ενσάρκωσή τους στην ισχυρή οργανωτική μορφή, το Δημοκρατικό Μέτωπο, που καθοδηγείται από το επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης.
Η ενότητα του λαού γύρω από το Κόμμα απέδειξε την δύναμή της και την ζωτικότητά της σε όλες τις μάχες, τα ιστορικά γεγονότα και διεργασίες των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών. Η απελευθέρωση της χώρας, η υπεράσπιση της λευτεριάς και ανεξαρτησίας της Πατρίδας και η σοσιαλιστική οικοδόμηση είναι το ηρωικό έργο του λαού μας ενωμένο γύρω από το Κόμμα και κάτω από την καθοδήγησή του. Η ξένη βοήθεια, που δεχτήκαμε στο παρελθόν, επειδή πιστεύαμε ότι είχαμε να κάνουμε με ΜαρξιστέςΛενινιστές συντρόφους και φίλους, δεν αντιπροσώπευε παρά ένα πολύ μικρό μέρος των επενδύσεων που έκανε ο λαός μας και κατά συνέπεια, δεν ήταν η ξένη βοήθεια που κράτησε τον λαό ζωντανό, αλλά η πηγή όλων των επιτυχιών και νικών που επιτεύχθηκαν ήταν ο αγώνας του, η δουλειά του και ο μόχθος του. Ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα είπε: “Για την απελευθέρωση αυτής της μικρής χώρας χύθηκε μόνο Αλβανικό αίμα. Για την ανοικοδόμηση από τα ερείπια του πολέμου και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε αυτή την μικρή χώρα χύθηκε μόνο Αλβανικός ιδρώτας”.
Σε όλη την δράση το Κόμμα τήρησε αυστηρά την μεγάλη επαναστατική αρχή της στήριξης στις δυνάμεις τους λαού και της χώρας, αρχή που επεξεργάστηκε, συγκεκριμενοποίησε και εφάρμοζε συνεχώς στην ζωή. Η Αλβανία είναι η μόνη χώρα που καταλήφθηκε από τον φασισμό στην διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και που απελευθερώθηκε με τις δικές της δυνάμεις, χωρίς ούτε ένας στρατιώτης της αντιφασιστικής συμμαχίας να πατήσει το πόδι του στο έδαφός της. Το Κόμμα ακολούθησε τέτοια οικονομική πολιτική που έκανε την χώρα μας εντελώς ανεξάρτητη, ικανή να βαδίσει μόνη της, χωρίς υποδουλωτική βοήθεια και πιστώσεις από ξένους, να αναπτύσσεται με υψηλούς ρυθμούς και να βελτιώνει συνεχώς την ευημερία του λαού. Η χώρα μας έχει σήμερα μια σίγουρη και άθραυστη άμυνα που δεν στηρίζεται σε στρατιωτικές συμμαχίες ή στις “πυρηνικές ομπρέλες” των υπερδυνάμεων, ή στις αλλαγές των διεθνών συνθηκών. Φρουρώντας τα ιερά σύνορα της Πατρίδας και τις καταχτήσεις του σοσιαλισμού ολόκληρος ο λαός εφοδιάστηκε με τα αναγκαία όπλα, με στρατιωτική εκπαίδευση, με πολιτική διαφώτιση και έτοιμος να δώσει την απάντηση που αξίζει σε κάθε εισβολέα. Η Αλβανία σήμερα είναι σε θέση να λύσει, με τον δικό της λαό εκπαιδευμένο στα δικά της σχολεία, τα πιο πολύπλοκα οικονομικά και κοινωνικά, τεχνικά και επιστημονικά προβλήματα, να σχεδιάσει και να οικοδομήσει ορυχεία, βιομηχανικά συγκροτήματα και εργοστάσια, υδροηλεκτρικά και θερμοηλεκτρικά συγκροτήματα, λιμάνια και πλοία, μεγάλης κλίμακας αρδευτικά και εγγειοβελτιωτικά έργα, δρόμους και σιδηροδρόμους, πολυώροφα μέγαρα και σημαντικά κοινωνικο-πολιτιστικά κτίρια.
Το Κόμμα και το κράτος μας ποτέ δεν ήταν και δεν είναι υπέρ της κλειστής πολιτικής και της αυτάρκους ανάπτυξης της χώρας μας, αντίθετα ήταν και είναι υπέρ των σχέσεων ισότιμης συνεργασίας και αμοιβαίου οφέλους με όλες εκείνες τις χώρες που επιθυμούν κάτι τέτοιο. Γεγονός είναι ότι η χώρα μας έχει σήμερα διπλωματικές, εμπορικές και πολιτιστικές σχέσεις με δεκάδες χώρες στον κόσμο. Εκείνοι που μας κατηγορούν ότι είμαστε απομονωμένοι, μόνοι, θέλουν να ανοίξουμε τις πόρτες μας για την εισβολή του ξένου κεφαλαίου, των πολυεθνικών εταιριών, να απλώσουμε το χέρι στην αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό για βοήθεια και πιστώσεις, να αφήσουμε ελεύθερο πεδίο για την διάδοση της εκφυλισμένης κουλτούρας και τρόπου ζωής, να ενωθούμε με τον καπιταλιστικο-ρεβιζιονιστικό κόσμο και να χάσουμε την ταυτότητά μας μέσα σε αυτόν. Αλλά αυτές οι ευχές και ελπίδες των εχθρών μας ποτέ δεν θα πραγματοποιηθούν στην Αλβανία.
Ο λαός μας θέλει να ζει ελεύθερος και ανεξάρτητος στη δικιά του γη και θέλει το ίδιο για τους άλλους λαούς. Είναι υπέρ της ειλικρινούς φιλίας και συνεργασίας με τους άλλους, αλλά ποτέ δεν τους ζήτησε ελεημοσύνη. Ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα είπε: “Η ελεημοσύνη είναι στην φύση μόνο εκείνων που πουλήθηκαν στο κεφάλαιο, αλλά όχι οι Αλβανοί που ποτέ δεν άπλωσαν το χέρι σε κανέναν, αλλά ήταν ικανοί να κερδίζουν το ψωμί τους τίμια, με τον ίδρωτα του προσώπου τους”. Θέλουμε να υπερασπίσουμε τις δημοκρατικές, πατριωτικές και επαναστατικές παραδόσεις του λαού μας, την κουλτούρα του και τον τρόπο ζωής του, όπως ακριβώς εκτιμούμε και σεβόμαστε κάθε τι το καλό και προοδευτικό στην ιστορία και τον πολιτισμό άλλων λαών. Το Κόμμα μας και ο λαός μας είναι εναντίον της κοινωνικής και εθνικής αδικίας και καταπίεσης, κατά συνέπεια υπερασπίζουν με πάθος τα νόμιμα δικαιώματα των Αλβανών αδελφών μας που ζουν στις δίκες τους περιοχές στην Γιουγκοσλαβία και καταδικάζουν με αγανάκτηση την βάρβαρη καταπίεση, τον διωγμό και την άγρια τρομοκρατία που ασκείται εναντίον τους από τους Σέρβους και Γιουγκοσλάβους σωβινιστές. Θέλουμε το δικό μας σοσιαλιστικό σύστημα, θέλουμε να βαδίσουμε σε αυτό τον δρόμο και αυτό δεν το επιβάλουμε στους άλλους, αλλά δεν δεχόμαστε ούτε τα δυσφημισμένα και χρεοκοπημένα συστήματά τους.
Δεν υπάρχει τίποτα το εθνικιστικό ή σοβινιστικό στην δράση του Κόμματός μας. Αντίθετα, έδωσε πολλά έξοχα παραδείγματα γνήσιου προλεταριακού διεθνισμού. Η ίδρυση του Κόμματος στις 8 Νοέμβρη 1941 και ο Εθνικός Απελευθερωτικός Πόλεμος που καθοδήγησε αποτέλεσαν όχι μόνο μια αντικειμενική ανάγκη του λαού μας σε εκείνες τις δύσκολες ιστορικές στιγμές που περνούσε, αλλά ήταν ταυτόχρονα ισχυρή έκφραση προλεταριακού διεθνισμού. Ταυτόχρονα οι ίδιες οι τύχες του λαού μας, όπως ακριβώς εκείνες πολλών λαών υποδουλωμένων από τον φασισμό, και ιδιαίτερα εκείνου της Σοβιετικής Ένωσης, της πρώτης σοσιαλιστικής χώρας στον κόσμο, της ισχυρής βάσης της παγκόσμιας επανάστασης και της μεγάλης ελπίδας των προλετάριων όλων των χωρών, εκείνη την περίοδο βρίσκονταν σε μεγάλο κίνδυνο. Από την αρχή της ύπαρξής του το Κόμμα σύνδεσε τον απελευθερωτικό πόλεμο του λαού μας με τον μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο των Σοβιετικών λαών που καθοδηγούνταν από τον μεγάλο Στάλιν. Στην διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου έκανε ξεκάθαρη διάκριση ανάμεσα στις δυνάμεις του αντιφασιστικού συνασπισμού και ποτέ δεν τις μπέρδεψε ή δεν έβαλε την Σοβιετική Ένωση στην ίδια μοίρα με τους Αγγλο-Αμερικάνους συμμάχους, επειδή οι σκοποί τους στον πόλεμο ήταν, φυσικά, διαφορετικοί.
Ο πόλεμος των Αλβανών παρτιζάνων στην Γιουγκοσλαβία για την απελευθέρωση των Αλβανών αδελφών μας και των άλλων λαών της Γιουγκοσλαβίας είναι άλλη μια σπουδαία έκφραση της συνεπούς διεθνιστικής στάσης του Κόμματός μας και του λαού μας. Οι Αλβανοί παρτιζάνοι πολέμησαν εκεί με σπάνιο ηρωισμό για την ενίσχυση της φιλίας ανάμεσα στους λαούς μας, φιλία που οι Τιτοϊκοί την απέρριψαν και την αντικατέστησαν, σε βάρος τους, με το σοβινιστικό μίσος ενάντια στην Αλβανία και τον Αλβανικό λαό.
Όποτε προέκυψε περίπτωση να υπερασπίσουμε και να υποστηρίξουμε εκείνους που αγωνίζονταν για την λευτεριά του λαού και για την υπόθεση της επανάστασης, το Κόμμα μας πότε δεν δίστασε να κάνει μεγάλες θυσίες, να διακινδυνεύσει ακόμα και τα συμφέροντα της ίδιας της χώρας του. Τέτοια ήταν η υποστήριξη του Κόμματός μας και ολόκληρου του λαού μας που έδωσε στους Έλληνες παρτιζάνους το 1949, αντιστεκόμενο με επιτυχία στις σοβαρές προκλήσεις της Ελληνικής αντίδρασης και σώζοντας αμέτρητες ζωές γενναίων γιων και θυγατέρων του φίλου Ελληνικού λάου από την φρικτή σφαγή που τους περίμενε. Και αυτό συνέβη σε μια περίοδο όταν οι Γιουγκοσλάβοι Τιτοϊκοί τους πρόδωσαν, τους άφησαν αβοήθητους και τους έκλεισαν τα σύνορά τους, ενώ ο λαός μας, αν και περνούσε μεγάλες δυσκολίες εκείνα τα χρόνια, μοιράστηκε το καθημερινό του ψωμί μαζί τους με την αίσθηση φιλοξενίας που τον χαραχτηρίζει.
Η μεγάλη πάλη ιστορικής σημασίας ενάντια στον σύγχρονο Τιτοϊκό, Χρουτσοφικό, Κινέζικο και Ευροκομμουνιστικό ρεβιζιονισμό αποτελεί λαμπρή σελίδα της ανώτερης διεθνιστικής στάσης του Κόμματός μας. Ο Λένιν είπε: “Ένας υποστηρικτής του διεθνισμού που δεν είναι ταυτόχρονα ο πιο συνεπής και αποφασιστικός αντίπαλος του οπορτουνισμού είναι απλώς απατεώνας και τίποτα άλλο περισσότερο”. Αυτή τη επική πάλη το Κόμμα μας ποτέ δεν την ξεκίνησε και δεν την διεξήγαγε από στενά εθνικά συμφέροντα και θέσεις, όπως μας κατηγορούν οι σημερινοί ρεβιζιονιστές. Το Κόμμα μας είδε την πάλη ενάντια στον σύγχρονο ρεβιζιονισμό σαν ένα αδιαίρετο εθνικό και διεθνιστικό καθήκον, σαν ζήτημα ζωτικής σημασίας για τις τύχες της επανάστασης και του σοσιαλισμού στην Αλβανία και για την επαναστατική υπόθεση των προλετάριων και των λαών του κόσμου. Διεξήγαγε αυτή την πάλη με υποδειγματικό τρόπο, μοναδικό, με σπάνιο θάρρος και πνεύμα αρχής, στην οποία ορθώθηκε σε όλη της την μεγαλοπρέπεια η προσωπικότητα του Συντρόφου Ενβέρ Χότζα ως μεγάλος επαναστάτης, σπουδαίος ΜαρξιστήςΛενινιστής και συνεπής διεθνιστής.
Μεγάλη επίσης είναι η συνεισφορά του Κόμματός μας και του Συντρόφου Ενβέρ Χότζα στα ΜαρξιστικάΛενινιστικά κόμματα και δυνάμεις που βγήκαν από την πάλη ενάντια στην ρεβιζιονιστική προδοσία, στην επεξεργασία της επαναστατικής στρατηγικής και τακτικής και στο δυνάμωμα της ενότητας του ΜαρξιστικούΛενινιστικού κινήματος στη βάση των αρχών του ΜαρξισμούΛενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού. Στο Κόμμα Εργασίας και στην σοσιαλιστική Αλβανία τα ΜαρξιστικάΛενινιστικά κόμματα και δυνάμεις πάντα βρήκαν και θα βρίσκουν μεγάλη υποστήριξη στην δίκαιη πάλη τους. Το Κόμμα μας ποτέ δεν θεώρησε αυτή την βοήθεια και υποστήριξη προς αυτά τα κόμματα και δυνάμεις σαν βάρος, αλλά σαν διεθνιστική βοήθεια, ακριβώς όπως εκτιμούσε την αλληλεγγύη τους προς την σοσιαλιστική Αλβανία σαν μεγάλη πηγή δύναμης και έμπνευσης.
Το Κόμμα Εργασίας της Αλβανίας πάντοτε ήταν στην εμπροσθοφυλακή της πάλης ενάντια στον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και στον Σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό, αυτούς του δυο μεγάλους εχθρούς, τους πιο επικίνδυνους εχθρούς των λαών του κόσμου, ενάντια σε όλες τις δυνάμεις της αντίδρασης και του φασισμού. Ξεσκέπασε με πολύ μεγάλη δύναμη τα πολεμοκάπηλα σχέδια των υπερδυνάμεων, της πολίτικη τους της επίθεσης και υποδούλωσης των λαών, τις προσπάθειές τους να πραγματοποιήσουν την παγκόσμια ηγεμονία και κυριαρχία. Το Κόμμα πάντα υποστήριξε και στήριξε με αποφασιστικότητα την δίκαιη υπόθεση των προλετάριων και των λαών, την πάλη τους για λευτεριά, ανεξαρτησία, δημοκρατία και σοσιαλισμό, και έκανε την πολύτιμη συνεισφορά του στην υπεράσπιση της ειρήνης και της διεθνούς ασφάλειας ενάντια στις απειλές πολέμου.
Αυτός είναι ο διεθνισμός του Κόμματός μας στην πράξη. Είναι αυτή η σωστή, ανοιχτή, θαρραλέα και αρχιακή πολιτική που ανέβασαν το όνομα της σοσιαλιστικής Αλβανίας, το γόητρό της και το κύρος της στον κόσμο υψηλότερα από πότε, που την έκανε ισχυρή βάση της επανάστασης και του σοσιαλισμού, μεγάλο προπύργιο του νικηφόρου Μαρξισμού – Λενινισμού.
Αν και μικρή χώρα με μικρό λαό, η Αλβανία έγινε σήμερα μεγάλο παράδειγμα που γεμίζει τις καρδιές του λαού μας και κάθε Αλβανό με περηφάνια, που δίνει χαρά και έμπνευση σε όλους τους πολλούς φίλους της και καλοθελητές στον κόσμο. Ήταν το Κόμμα Εργασίας της Αλβανίας με επικεφαλής τον Σύντροφο Ενβέρ Χότζα, που την έκανε τέτοια, ήταν η πάλη και η δουλειά του δικού της γενναίου, του σκληρά εργαζόμενου και φιλελεύθερου λαού που την έκανε τέτοια, ήταν η Μαρξιστική – Λενινιστική ιδεολογία, που φωτίζει τον δρόμο του, το εμπνέει και το καθοδηγεί, που την έκανε έτσι.
1Οργανώθηκε από αντικομματικά στοιχειά το Απρίλη του 1943 και διαλύθηκε τον Μάϊο του 1943 μέσω της άμεσης επέμβασης της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΑ που στάλθηκε από τον Σύντροφο Ενβέρ Χότζα επιτόπου.
2Ο εξηλεκτρισμός ολοκληρώθηκε τον Οκτώβρη του 1970, 15 χρόνια πριν από το χρονοδιάγραμμα ολοκλήρωσής της.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου