Σελίδες

Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011

ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΗΝ ΚΡΑΤΟΥΝ ΨΗΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΝΕ ΠΡΟΣ ΤΑ ΜΠΡΟΣ ΜΟΝΟΝ ΟΙ ΜΑΡΞΙΣΤΕΣ – ΛΕΝΙΝΙΣΤΕΣ

Απο το εργο του σ.Ε.Χότζα : Ευρωκομμουνισμος είναι αντικομμουνισμός, Διαλεκτα Εργα , Τομος 3, Εκδ. Πλανητης, σελ.815-837


Η σημερινή καπιταλιστική, αστική και ρεβιζιονιστική κοινωνία εγκυμονεί την επανάσταση και η επανάσταση πάντα έχει καθοδηγηθεί και θα καθοδηγείται μόνον από τις ιδέες των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν και Στάλιν. Όλες οι διάφορες ιδέες που θέλουν να αναθεωρήσουν τη μεγάλη θεωρία μας, θα πεταχτούν στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας, όπως έχει συμβεί πάντα. Μαζί με τον καπιταλισμό, με τον ιμπεριαλισμό και με τον σοσιαλιμπεριαλισμό, θα συντριβούν κι αυτές μπροστά στη μεγάλη δύναμη του παγκόσμιου προλεταριάτου, που καθοδηγεί την επανάσταση και που εμπνέεται από την αθάνατη θεωρία του μαρξισμού - λενινισμού.
Οι τακτικές και οι μανούβρες των ευρωκομμουνιστών δεν μπορούν να επισκιάσουν τη μεγάλη θεωρία μας, αυτές δε θα πιάσουν. Μόνον όσοι είναι γαλουχημένοι μ' αυτή τη θεωρία και εμμένουν πιστοί σ' αυτή, βλέπουν τι επικίνδυνους και σατανικούς οπορτουνιστές έχουν να αντιμετωπίσουν στον τιτάνιο αγώνα τους για το θρίαμβο του νέου σοσιαλιστικού κόσμου, του κόσμου χωρίς καταπιεστές, χωρίς εκμεταλλευτές, χωρίς πολεμόχαρους ιμπεριαλιστές και σοσιαλιμπεριαλιστές, χωρίς δημαγωγούς και προδότες ρεβιζιονιστές, είτε παλιοί είναι είτε νέοι.
Στη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία, καθώς και στις άλλες καπιταλιστικές χώρες εξαρτάται πολύ από το προλεταριάτο και τα μαρξιστικά - λενινιστικά κόμματα του για να κάνουν να αποτύχουν οι αντιταξικές, αντεπαναστατικές, αντιμαρξιστικές θεωρίες των ρεβιζιονιστών. Χωρίς ένα πραγματικό μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα, για να καθοδηγήσει το προλεταριάτο στις ταξικές μάχες και στην επανάσταση, δεν μπορεί να καταπολεμηθούν οι αντιμαρξιστικές αυτές θεωρίες, που διαδίδονται από τα ρεβιζιονιστικά κόμματα, δεν μπορεί να εξαλειφθεί η εξουσία της αστικής τάξης.
Οι μαρξιστές - λενινιστές επαναστάτες, με την επίγνωση της μεγάλης ζημιάς που έφεραν στην υπόθεση της επανάστασης και του κομμουνισμού η γέννηση και η διάδοση του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, προπαντός του χρουστσιοφικού ρεβιζιονισμού, ήξεραν και μπόρεσαν να αντισταθούν στο μεγάλο αντεπαναστατικό αυτό κύμα, να οργανωθούν και να καταπολεμήσουν αποφασιστικά ενάντια του.
Με υψηλή συναίσθηση της ευθύνης μπροστά στο προλεταριάτο των χωρών τους και στο παγκόσμιο προλεταριάτο, αυτοί στάθηκαν στις πρώτες γραμμές του σκληρού αγώνα αρχών για το ξεσκέπασμα της ρεβιζιονιστικής προδοσίας και επιδόθηκαν στο έργο για την ίδρυση των νέων μαρξιστικών - λενινιστικών οργανώσεων και κομμάτων.
Στη μεγάλη αυτή πορεία διαφοροποίησης με το σύγχρονο ρεβιζιονισμό και του αγώνα για την υπόθεση του κομμουνισμού, γεννήθηκε και αναπτύχθηκε το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα, το οποίο ανέλαβε να υψώσει και να την πάει προς τα μπρος τη σημαία της επανάστασης και του σοσιαλισμού, σημαία που πρόδωσαν και την πέταξαν τα πρώην κομμουνιστικά κόμματα, τα οποία ο ρεβιζιονιστικός εκφυλισμός τα μετέτρεψε σε πυροσβέστες της επανάστασης και των απελευθερωτικών αγώνων των λαών. Η ίδρυση των νέων μαρξιστικών - λενινιστικών κομμάτων ήταν νίκη ιστορικής σημασίας για την εργατική τάξη κάθε χώρας, καθώς και για την υπόθεση της επανάστασης σε παγκόσμια κλίμακα.
Τα κόμματα στα οποία ριζοβόλησε ο μπραουντερικός, χρουστσιοφικός, τιτοϊκός, ευρωκομμουνιστικός και μαοϊκός σύγχρονος ρεβιζιονισμός εξαλείφθηκαν σαν κομμουνιστικά κόμματα. Ο ρεβιζιονισμός τα ξεγύμνωσε από το επαναστατικό μαρξιστικό - λενινιστικό πνεύμα, τα μετέτρεψε από οργανωμένα τμήματα της εργατικής τάξης για τη διεξαγωγή της επανάστασης, σε όπλα για την «κατάσβεση » της πάλης των τάξεων, για την αποκατάσταση της ταξικής «ειρήνης», για το σαμποτάρισμα της επανάστασης και την κατάλυση του σοσιαλισμού. Έχοντας υπόψη τον πόλεμο που οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές κάνουν ενάντια στη σχετικά με το κόμμα λενινιστική θεωρία και πράξη, οι πραγματικοί κομμουνιστές επαναστάτες αγωνίζονται για την υπεράσπιση, την ενίσχυση και την ανάπτυξη των προλεταριακών κομμάτων, που ιδρύθηκαν πάνω στη βάση των διδαγμάτων του μαρξισμού - λενινισμού. Συνειδητοποιούν το γεγονός ότι χωρίς ένα τέτοιο κόμμα, χωρίς αυτό το οργανωμένο τμήμα και πρωτοπορία της εργατικής τάξης, δεν μπορεί να γίνει το πέρασμα στην επανάσταση, δεν μπορεί να διεξαχθεί σωστά και μέχρι τέλους ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας, δεν μπορεί να εμβαθύνει η αστικοδημοκρατική επανάσταση και να επιτευχθεί η μετάβαση στην προλεταριακή επανάσταση.
Το μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα δε γεννιέται και δεν ιδρύεται τυχαία και άσκοπα. Γεννιέται και ιδρύεται σαν αποτέλεσμα μερικών εξαιρετικά σημαντικών αντικειμενικών και υποκειμενικών παραγόντων. Το μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα ξεπηδά από τους κόλπους της εργατικής τάξης, αντιπροσωπεύει τους ύψιστους πόθους της, τις επαναστατικές προσδοκίες της και διεξάγει και προωθεί την ταξική πάλη. Έξω από την εργατική τάξη, πέρα από τους επαναστατικούς της στόχους, πέρα από τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία, που είναι η θεωρία της εργατικής τάξης, δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει μαρξιστικό -λενινιστικό κόμμα.
Ένα κόμμα της εργατικής τάξης, γίνεται πραγματικά οργανωμένο τμήμα της, γενικό επιτελείο της, όταν διαπαιδαγωγείται και αφομοιώνει τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία και όταν το ισχυρό και αναντικατάστατο αυτό όπλο το χρησιμοποιεί επιδέξια και δημιουργικά στην ταξική πάλη για το θρίαμβο της επανάστασης, για την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.
Εκείνο το κόμμα που αφομοιώνει αυτή τη θεωρία, αλλά δεν την εφαρμόζει ή την εφαρμόζει εσφαλμένα και συνεχίζει να μη διορθώνει τα λάθη που κάνει, δε θα βαδίσει σε σωστό δρόμο, θα παρεκκλίνει από το μαρξισμό - λενινισμό.
Το πραγματικό μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα χαρακτηρίζεται από την κατηγορηματική και αποφασιστική θέση που τηρεί απέναντι στο σύγχρονο ρεβιζιονισμό, απέναντι στο χρουστσιοφισμό, στον τιτοϊσμό, στη «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ», στον ευρωκομμουνισμό κ.λπ. Η χάραξη ξεκάθαρης διαχωριστικής γραμμής σ' αυτό το ζήτημα είναι μεγάλης σημασίας αρχών.
Αν κάποιο κόμμα επιτρέψει στις τάξεις του να δημιουργηθούν ψευδαισθήσεις ότι «στη Σοβιετική Ένωση, παραδείγματι, άσχετα από τη χρουστσιοφική ιδεολογία, οικοδομείται ο σοσιαλισμός», ότι στην ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης υπάρχουν «γραφειοκράτες», αλλά υπάρχουν και «επαναστάτες και μαρξιστές - λενινιστές», τότε, θέλοντας και μη, ένα τέτοιο κόμμα δε στέκει πια σε μαρξιστικές - λενινιστικές θέσεις, αλλά απομακρύνθηκε από την επαναστατική στρατηγική και τακτική, και αν όχι ανοιχτά, έμμεσα μετατράπηκε σε φιλοσοβιετικό κόμμα, άσχετα που στα λόγια μπορεί να είναι κατά των θέσεων του 20ου Συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης και του χρουστσιοφισμού. Η επαναστατική πείρα έχει αποδείξει πως δεν μπορεί να καταπολεμηθεί ο χρουστσιοφισμός, αν δεν καταπολεμηθεί και η ηγεμονιστική, σωβινιστική και σοσιαλιμπεριαλιστική πολιτική που ακολουθούν οι ηγέτες της σημερινής καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης, Μπρέζνιεφ και Σουσλώφ με την παρέα τους.
Της ίδιας φύσης και το ίδιο επιζήμιες είναι και οι απόψεις εκείνων που διαχωρίζουν την αντιδραστική γραμμή και τη φιλοϊμπεριαλιστική πολιτική της σημερινής κινέζικης ηγεσίας από το Μάο Τσε Τουνγκ, και την «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ». Δεν μπορεί να ξεσκεπαστούν και να καταπολεμηθούν οι αντεπαναστατικές θέσεις του Τενγκ Χσιάο Πινγκ και του Χουά Κούο Φενγκ, αν δεν ξεσκεπαστεί και δεν καταπολεμηθεί η ιδεολογική βάση των πράξεων τους, δηλαδή η «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ».
Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας κατέληξε σ' αυτό το συμπέρασμα, αφού έκαμε βαθιά ανάλυση στη «σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ» και στη γραμμή που ακολούθησε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας. Να υπερασπίζεις το Μάο Τσε Τουνγκ και τις ιδέες του χωρίς να εμβαθύνεις στα γεγονότα και τις καταστάσεις, χωρίς να τα αναλύσεις σοβαρά, αυτό σημαίνει να πέσεις σε ρεβιζιονιστική παρέκκλιση. Όσον καιρό δεν ξεκαθαρίσεις αυτή τη θέση, δεν μπορεί να βρίσκεσαι σε πραγματικές μαρξιστικές - λενινιστικές θέσεις.
Τα μαρξιστικά - λενινιστικά κόμματα και το προλεταριάτο κάθε χώρας δεν υποτιμούν ποτέ την πίεση της αστικής τάξης και της ιδεολογίας της, την κατασταλτική δύναμη του καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού, του σοσιαλιμπεριαλισμού και των παραπλανητικών ρεβιζιονιστικών ιδεολογιών. Οι πιέσεις αυτές και οι αρνητικές επιδράσεις γίνονται επιζήμιες, πολύ επικίνδυνες, όταν το κόμμα του προλεταριάτου δε διεξάγει αποφασιστική πάλη ενάντια τους, και δεν έχει ισχυρή οργάνωση και σιδερένια προλεταριακή πειθαρχία, όταν δεν χαρακτηρίζεται από ατσαλένια ενότητα σκέψης και δράσης, που αποκλείει κάθε πνεύμα φράξιας και φατρίας.
Αυτός είναι ο λόγος που, παράλληλα με την άνοδο του ιδεολογικού επιπέδου και της πάλης ενάντια στο ρεβιζιονισμό και ενάντια στις επιδράσεις της αστικής ιδεολογίας, τα μαρξιστικά- λενινιστικά κόμματα αφιερώνουν μεγαλύτερη προσοχή στο εσωκομματικό οργανωτικό δυνάμωμα πάνω στη βάση των λενινιστικών αρχών και κανόνων. Το κόμμα είναι ή γίνεται επαναστατικό, όταν στις γραμμές του συμμετέχουν αφοσιωμένοι, δραστήριοι και δοκιμασμένοι επαναστάτες αγωνιστές. Αυτοί οι αγωνιστές καταπολεμούν αποφασιστικά τις διανοουμενιστικές και σεκταριστικές αντιλήψεις που συχνά, καλυμμένες με την απαίτηση να μπαίνουν στο κόμμα «καταρτισμένοι άνθρωποι», κλείνουν τις θύρες του κόμματος στους εργάτες και τους υγιείς ανθρώπους από τα άλλα στρώματα των εργαζόμενων μαζών, οι οποίοι με τη συμμετοχή τους στις γραμμές του κόμματος, μπορεί να αποκτήσουν όλα αυτά τα προσόντα που πρέπει να χαρακτηρίζουν την πρωτοπορία του επαναστατικού προλεταριάτου.
Η συναισθηματικότητα, ο φιλελευθερισμός, η ροπή για ποσοστά, με σκοπό να δοθεί η εντύπωση ότι πυκνώνουν οι γραμμές του κόμματος με νέα μέλη είναι επιζήμια και με σοβαρές συνέπειες. Τέτοιες εγγραφές στο κόμμα χωρίς την αυστηρή εφαρμογή των μαρξιστικών -λενινιστικών κανόνων, όχι μόνο δεν εμποδίζουν την αστική τάξη με την επιρροή και τις πιέσεις της να χτυπήσει το κόμμα από τα έξω, αλλά συντελούν στο να παρεισαχθούν στο κόμμα διάφορα στοιχεία που το διασπούν και το διαλύουν.
Τα μαρξιστικά - λενινιστικά κόμματα στις καπιταλιστικές χώρες εργάζονται και αγωνίζονται σε δύσκολες συνθήκες και συναντούν πολλούς κινδύνους, που προέρχονται από διάφορες πλευρές. Οι κίνδυνοι αυτοί δεν είναι υποθετικοί, αλλά υπαρκτοί και συναντιούνται κάθε μέρα, σε κάθε βήμα, σε κάθε πράξη. Δεν μπορεί να αντιμετωπιστούν, αν οι κομμουνιστές δεν κατανοήσουν ότι στη βάση του προγράμματος της δράσης και της πάλης του κόμματος στέκει η ανάγκη θυσιών για τα μεγάλα ιδανικά της υπόθεσης του προλεταριάτου και του κομμουνισμού, αν δεν κάνουν αυτές τις θυσίες συνειδητά, χωρίς ταλαντεύσεις σε κάθε στιγμή, σε κάθε κατάσταση και σε κάθε περίσταση που θα τις απαιτήσουν τα μεγάλα συμφέροντα του προλεταριάτου και του λαού.
Στις καπιταλιστικές χώρες η ύπαρξη πολλών κομμάτων δημιουργεί μεγάλη σύγχυση στους ανθρώπους. Αυτά τα κόμματα είναι κόμματα για ψήφο, εξυπηρετούν το ντόπιο και το ξένο κεφάλαιο. Το ενωμένο αυτό κεφάλαιο ασκεί την κυριαρχία του με τη βοήθεια της κρατικής εξουσίας και των χρημάτων, με την οργανωμένη ισχύ του στρατού, της αστυνομίας και των άλλων οργάνων βίας. Τα κόμματα που συνδέονται με το κεφάλαιο, με τα κονσέρνς και τις διάφορες πολυεθνικές εταιρίες, παίζουν το παιχνίδι της «δημοκρατίας» για να απομακρύνουν τις μάζες από τον κύριο στόχο της πάλης τους, την αποτίναξη του ζυγού του κεφαλαίου και την κατάληψη της κρατικής εξουσίας, από τη διεξαγωγή της επανάστασης.
Τα αστικά κόμματα δεν εφαρμόζουν άσκοπα καθορισμένους οργανωτικούς και πολιτικούς προσανατολισμούς και μορφές. Επιτρέπουν, λόγου χάρη, να μπαίνει και να βγαίνει από τις γραμμές τους όποιος θέλει και όποτε θέλει. Όλοι είναι «ελεύθεροι» να λογοκοπούν και να φωνασκούν, να εκφωνούν λόγους στις συγκεντρώσεις και τα συλλαλητήρια, αλλά κανένας δεν μπορεί να δράσει, να ξεπεράσει τα όρια της λεγόμενης ελευθερίας του λόγου. Το πέρασμα από την ελευθερία του λόγου σε συγκεκριμένες ενέργειες θεωρείται και καταλογίζεται σαν ενέργεια αναρχικών, εγκληματιών και τρομοκρατών.
Το μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα δεν μπορεί να είναι ποτέ τέτοιο κόμμα. Δεν είναι κόμμα λόγων, αλλά κόμμα επαναστατικής δράσης. Αν τα μέλη του δεν περνούν σε συγκεκριμένη δράση και πάλη, τότε δεν πρόκειται για πραγματικό μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα, αλλά για μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα μόνο κατ' όνομα. Ένα τέτοιο κόμμα, σε καθορισμένες στιγμές, οπωσδήποτε θα διασπαστεί σε διάφορες φράξιες, θα συμβιώνουν σ' αυτό πολλές γραμμές και θα μετατραπεί σε φιλελεύθερο, οπορτουνιστικό και ρεβιζιονιστικό κόμμα. Τέτοιο κόμμα ούτε ταιριάζει, ούτε χρειάζεται στην εργατική τάξη.
Το επαναστατικό μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα δε συμβιβάζεται ούτε με το ρεφορμισμό και ούτε με την αναρχία και την τρομοκρατία. Είναι ενάντια σ' όλα αυτά τα αντεπαναστατικά ρεύματα με όποια μορφή κι αν παρουσιάζονται. Το Κόμμα πρέπει να έχει πάντα υπόψη του ότι είναι αδύνατο να μη το χτυπήσει η αστική τάξη, είναι αδύνατο να μη κατονομάσει τις πράξεις του σαν πράξεις αναρχικών και τρομοκρατών. Αυτό όμως δεν πρέπει να κάνει το κόμμα να στέκει στην ουρά των γεγονότων και του κινήματος των μαζών, να παραιτηθεί από τις επιχειρήσεις και να μπει στον φαύλο κύκλο του ρεβιζιονιστικού και ρεφορμιστικού κόμματος.
Οι ίδιες οι σύνθετες ενέργειες της πολιτικής, ιδεολογικής και οικονομικής πάλης των μαρξιστικών - λενινιστικών κομμάτων, επικεφαλής της εργατικής τάξης, ενάντια στην αστική τάξη, στη σοσιαλδημοκρατία, το ρεβιζιονισμό και το αστικό κράτος, κάνει τις μάζες να βλέπουν τον πραγματικό επαναστατικό χαρακτήρα αυτών των ενεργειών. Οι μάζες μπορούν να διακρίνουν την πραγματική επαναστατική δράση που είναι σε όφελος τους, από την τρομοκρατία και την αναρχία. Γι’ αυτό ενώνονται με την επαναστατική δράση που καθοδηγούν τα μαρξιστικά - λενινιστικά κόμματα και εξεγείρονται ενάντια στην εξουσία της αστικής τάξης, ανεξάρτητα από τα χτυπήματα και από τη σκληρή καταπίεση της καπιταλιστικής αστικής τάξης που φθάνει μέχρι την ανάληψη αιματηρών ενεργειών ενάντια στην εργατική τάξη και ενάντια στους πραγματικούς κομμουνιστές.
Το κομμουνιστικό μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα δε φοβάται τον εμφύλιο πόλεμο. Σ' αυτόν τον πόλεμο οδηγούν η άγρια αστική καταπίεση και βία. Είναι γνωστό ότι ο εμφύλιος πόλεμος δε γίνεται ανάμεσα στην εργατική τάξη και τους τίμιους εργαζόμενους, διεξάγεται από τις εργαζόμενες μάζες ενάντια στην εξουσιάζουσα καπιταλιστική αστική τάξη και τα κατασταλτικά της όργανα. Ο επαναστατικός αγώνας του προλεταριάτου πρέπει να οδηγήσει στη βίαιη κατάληψη της εξουσίας. Ακριβώς αυτή την εξέλιξη φοβούνται οι καπιταλιστές, οι αστοί, οι ρεβιζιονιστές. Γι’ αυτό η σοσιαλδημοκρατία και οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές προσπαθούν να εμποδίσουν την εργατική τάξη να αποχτήσει την επαναστατική συνείδηση, να κατανοήσει τη σημασία των οικονομικών, πολιτικών και ιδεολογικών προβλημάτων, να φθάσει σ' εκείνη την επαναστατική ωριμότητα και υγιή διοργάνωση που βοηθούν στη δημιουργία των υποκειμενικών συνθηκών του αγώνα για την κατάληψη της εξουσίας.
Η στρατηγική και η τακτική της αστικής τάξης, που τις εγκολπώθηκαν και οι ευρωκομμουνιστές, αποσκοπούν στη διάσπαση της εργατικής τάξης ώστε να μην έχουν αντιμέτωπη μια ενιαία δύναμη κρούσης, ενώ τα μαρξιστικά - λενινιστικά κόμματα παλεύουν για το αντίθετο, για την ενότητα της εργατικής τάξης.
Η αστική τάξη φοβάται τις επαναστατικές οργανώσεις και την ενότητα του προλεταριάτου, το οποίο, σε αντίθεση με τα κηρύγματα των ευρωκομμουνιστών και των άλλων ρεβιζιονιστών, συνεχίζει να είναι η κυριότερη κινητήρια επαναστατική δύναμη της εποχής μας. Γι' αυτό προσπαθεί να έχει κάτω από το συνεχή έλεγχο της τη συνδικαλιστική οργάνωση, τα συνδικαλιστικά κέντρα, που στις καπιταλιστικές χώρες μπορεί να είναι πολλά, με ονόματα και προγράμματα κατ' επίφαση διαφορετικά, αλλά που αναμεταξύ τους δεν έχουν ουσιώδεις αλλαγές. Η αστική τάξη διαμέσου των αστικών και ρεβιζιονιστικών κομμάτων και των κρατικών της διαρθρώσεων, παρότρυνε όσο ποτέ άλλοτε τον αντιπερισπαστικό ρόλο των συνδικάτων που η ίδια τα επεξεργάζεται ανοιχτά.
Αυτά τα είδη συνδικάτων, καθώς δείχνουν τα γεγονότα, σε πολλές χώρες συγχωνεύτηκαν εντελώς και έγιναν προσθήκη του οικονομικού και κρατικού οργανισμού του καπιταλισμού. Είναι πασίγνωστο γεγονός η όλο και πιο ανοιχτή συνεργασία των συνδικαλιστικών κέντρων με τους πάτρωνες, με το χρηματιστικό κεφάλαιο και τις αστικές κυβερνήσεις. Το συνδικαλιστικό κίνημα, όπως είναι τώρα, δεν προκαλεί τον καπιταλισμό, αλλά δουλεύει γι' αυτόν, προσπαθεί να υποτάξει το προλεταριάτο, να περιορίσει και να υπονομεύσει τον αγώνα του κατά του καπιταλισμού. Μερικά από τα συνδικάτα μοιάζουν περισσότερο με μεγάλα καπιταλιστικά κονσέρνς παρά με συνδικαλιστική οργάνωση.
Είναι γεγονός ότι το ευρωπαϊκό προλεταριάτο, σαν συνέπεια της υπονομευτικής δράσης που αναπτύσσουν οι ρεβιζιονιστές, η σοσιαλδημοκρατία και τα αστικορεφορμιστικά κέντρα, συνεχίζει να είναι διαιρεμένο και ένα σημαντικό μέρος των εργατών βρίσκεται κάτω από την επιρροή τους. Ο έλεγχος των ρεβιζιονιστών και των σοσιαλδημοκρατών πάνω στο συνδικαλιστικό κίνημα εμποδίζει αρκετά τη διεξαγωγή της πάλης των τάξεων και τη διαμόρφωση και σφυρηλάτηση της επαναστατικής συνείδησης των εργαζομένων. Γι' αυτό, ο μόνος δρόμος που επιβάλλεται στους μαρξιστές - λενινιστές και τους επαναστάτες είναι το ξεσκέπασμα της δράσης των ρεβιζιονιστών, ο διαχωρισμός των θέσεων τους στο συνδικαλιστικό κίνημα και η ίδρυση των επαναστατικών συνδικάτων. Εννοείται ότι τα νέα αυτά συνδικάτα δεν μπορεί να μην έχουν σαν σκοπό την επίτευξη της ενότητας της εργατικής τάξης ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου, ενάντια στη δημαγωγία του και τη δημαγωγία των αστικών και ρεβιζιονιστικών κομμάτων.
Να καταπολεμάς τα λεγόμενα παραδοσιακά συνδικάτα δε σημαίνει να είσαι κατ' αρχήν ενάντια στην ύπαρξη των συνδικάτων σα μαζικές οργανώσεις με ευρύ χαρακτήρα, σαν κέντρα οργάνωσης και αντίστασης της εργατικής τάξης, ιστορικά αναπόφευκτα και απαραίτητα στις συνθήκες του καπιταλισμού για την ενότητα της εργατικής τάξης και για το πέρασμα της στον ταξικό αγώνα ενάντια στην αστική τάξη.
Οι μαρξιστές - λενινιστές, θέτοντας το καθήκον της ίδρυσης των επαναστατικών συνδικάτων, δεν εγκατέλειψαν καθόλου τη δράση στα υπάρχοντα συνδικάτα όπου βρίσκονται μεγάλες μάζες εργατών, γιατί διαφορετικά θα άφηναν ελεύθερο πεδίο δράσης στους εργατοπατέρες να επεξεργάζονται απρόσκοπτα την εργατική τάξη και να την μεταχειρίζονται για τα δικά τους συμφέροντα και τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Η συμμετοχή των κομμουνιστών στα υπάρχοντα συνδικάτα δεν είναι συγκυριακή και ούτε «τακτική», όπως προσπαθούν να την παρουσιάσουν οι τροτσκιστές, αλλά θέση αρχών, που πηγάζει από τα λενινιστικά διδάγματα για την αναγκαιότητα της ενότητας της εργατικής τάξης, η οποία δεν μπορεί να επιτευχθεί αν δεν εργάζεσαι μέσα στις μάζες και αν δεν τις αποσπάς από τις επιδράσεις της αστικής τάξης και των διαφόρων οπορτουνιστών.
Ασφαλώς, η πάλη του μαρξιστικού - λενινιστικού κόμματος μέσα στα ρεφορμιστικά και ρεβιζιονιστικά συνδικαλιστικά κέντρα δεν έχει σαν σκοπό τη διόρθωση ή τη διαπαιδαγώγηση των συνδικαλιστών ηγετών και ούτε τη βελτίωση και την αναμόρφωση τους. Μια τέτοια θέση θα ήταν νέος ρεφορμισμός. Οι μαρξιστές - λενινιστές δουλεύουν με τη μάζα των συνδικαλισμένων για να τη διαπαιδαγωγήσουν και να την προετοιμάσουν για επαναστατική αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική και αντιρεβιζιονιστική δράση. Σ' αυτή την πορεία εργασίας και πάλης πραγματοποιείται και η συνοχή και η ενότητα του προλεταριάτου.
Αλλά, όπως μας διδάσκει ο μαρξισμός - λενινισμός, η ενότητα της εργατικής τάξης επιτυγχάνεται πρώτ' απ' όλα στην πράξη, διαμέσου των πολιτικών επιχειρήσεων και των οικονομικών διεκδικήσεων, εναρμονισμένων μεταξύ τους, με προτεραιότητα τις πολιτικές επιχειρήσεις. Οι μαρξιστές - λενινιστές, εμμένοντας ακλόνητα στις ταξικές και επαναστατικές θέσεις τους, παλεύουν ώστε οι οικονομικές διεκδικήσεις να συνδέονται με τις πολιτικές και σ' αυτό το χώρο καταγγέλλουν και ξεσκεπάζουν και την προδοτική δράση των αρχηγών συνδικαλιστών οι οποίοι, με διάφορους συνδικαλιστικούς ελιγμούς, θυσιάζουν τα μεγάλα και ριζικά συμφέροντα του προλεταριάτου.
Εκατομμύρια άνθρωποι κατεβαίνουν τώρα σε απεργίες, σε διαδηλώσεις για οικονομικές διεκδικήσεις, που προσλαμβάνουν και πολιτικό χαρακτήρα, γιατί καταπολεμείται ο καπιταλισμός, ο οποίος αρνείται να αναγνωρίσει τα δικαιώματα των εργατών. Όμως, αυτές οι απεργίες και διαδηλώσεις καταλήγουν σε συμφωνία ανάμεσα στους εργατοπατέρες συνδικαλιστές και τους καπιταλιστές, οι οποίοι κάνουν στους απεργούς κάποια μικρή παραχώρηση, όσο να τους δώσουν λίγη ικανοποίηση. Ενώ, αν σ' αυτές τις διεκδικήσεις δοθεί πράγματι πολιτικός χαρακτήρας, τότε τα όργανα του κεφαλαίου στα συνδικάτα και το ίδιο το κεφάλαιο συναντούν μεγάλες δυσκολίες.
Ακριβώς ο συνδυασμός της οικονομικής πάλης με τον πολιτικό αγώνα φοβίζει πολύ την εργατική αριστοκρατία και την καπιταλιστική αστική τάξη. Τις φοβίζει ο πολιτικός αγώνας γιατί οδηγεί μακριά την εργατική τάξη, την οδηγεί σε συμπλοκές και συγκρούσεις. Οι καλά διεξαγόμενες πολιτικές επιχειρήσεις εξασθενίζουν την καθοδήγηση της καπιταλιστικής αστικής τάξης στα συνδικάτα, σπάζουν τους κανόνες, τους νόμους και κάθε τι που έχει καθιερώσει αυτή η τάξη για την υποδούλωση των εργατών και αφυπνίζουν την εργατική τάξη.
Η εργατική τάξη είναι ηγέτρια τάξη, και σαν τέτοια πρέπει να συντρίψει κάθε δεσμό με την αστική και μικροαστική ψυχολογία. Για να το κατορθώσει αυτό πρέπει να καταπολεμήσει τόσο τις οπορτουνιστικές φιλελεύθερες αντιλήψεις, που οδηγούν σε δεξιές συνδικαλιστικές παρεκκλίσεις, όσο και τις σεχταριστικές αντιλήψεις, που αποσπούν το πραγματικό μαρξιστικό κόμμα από τη ζωντανή και συγκεκριμένη μαζική δουλειά. Και οι μεν και οι δε αντιλήψεις συνεπάγονται μεγάλο κίνδυνο για την υπόθεση της επανάστασης. Όπως δεν είναι σωστό να περιορίζουμε το συνδικαλιστικό κίνημα μόνο σε οικονομικές διεκδικήσεις, έτσι και στην πάλη μας για οικονομικά αιτήματα δεν πρέπει να διστάζουμε από φόβο μην περάσουμε σε οπορτουνισμό και σε αγώνα απλώς συνδικαλιστικό.
Τα μαρξιστικά - λενινιστικά κόμματα θεωρούν την πάλη για την ενότητα της εργατικής τάξης σα βάση για την ένωση όλων των λαϊκών μαζών, που είναι εντελώς αντίθετη με κείνες τις χωρίς αρχές και αντεπαναστατικές ενώσεις και συμμαχίες που κηρύσσουν οι ευρωκομμουνιστές.
Το βάθεμα της κρίσης που διέρχεται ο καπιταλιστικός και ρεβιζιονιστικός κόσμος διευρύνει την κοινωνική και ταξική βάση της επανάστασης. Εκτός από την εργατική τάξη, στο επαναστατικό κίνημα συμμετέχουν όλο και πιο δραστήρια και άλλα εκμεταλλευόμενα από τον καπιταλισμό κοινωνικά στρώματα, όπως η αγροτιά, η μικροαστική τάξη των πόλεων, οι διανοούμενοι και οι φοιτητές, η νεολαία και οι γυναικείες μάζες. Γι’ αυτό, το ζήτημα της σύνδεσης μ’ αυτές τις μάζες και της καθοδήγησης τους αποτελεί για το μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα πρωταρχικό καθήκον.
Η άμεση δράση του μαρξιστικού - λενινιστικού κόμματος και των μελών του με τις μάζες είναι απαραίτητη και πολύτιμη, αλλά δεν αρκεί για την εξάπλωση της επιρροής του στις πλατιές εργαζόμενες μάζες αν δεν οργανωθούν και δεν περάσουν σε δράση και οι μοχλοί του, οι μαζικές οργανώσεις, της νεολαίας, της γυναίκας κ.τλ. Το μαρξιστικό -λενινιστικό κόμμα εργάζεται παντού όπου βρίσκονται οι μάζες, και στις οργανώσεις που διευθύνουν και επηρεάζουν τα αστικά και ρεβιζιονιστικά κόμματα, για να αποσπάσουν αυτές τις μάζες από την επίδραση της αντιδραστικής και οπορτουνιστικής ιδεολογίας, έτσι όπως εργάζεται για να ιδρύσει και τις επαναστατικές οργανώσεις των μαζών που αγωνίζονται με βάση τη γραμμή του κόμματος και δρουν με πεποίθηση κάτω από την καθοδήγηση του.
Η νεολαία, οι γυναίκες και άλλες εργαζόμενες μάζες στις χώρες που κυριαρχεί το κεφάλαιο, είναι μεγάλη εφεδρεία της επανάστασης. Σε εκατομμύρια ανέρχονται τώρα οι μάζες των ανέργων νεολαίων και γυναικών, σε απόγνωση εγκαταλειμμένων από την αστική τάξη, γι' αυτό ανάμεσα τους κοχλάζει η αγανάκτηση και πυκνώνουν τα στοιχεία των επαναστατικών εκρήξεων. Οι μαρξιστές - λενινιστές βλέποντας το κίνημα των προοδευτικών νεολαίων, φοιτητών, διανοουμένων και γυναικών σαν σημαντικό συνθετικό μέρος του πλατιού επαναστατικού δημοκρατικού και απελευθερωτικού κινήματος γενικά, προσπαθούν να ενώσουν την επαναστατική ορμή και τους πόθους των πλατιών αυτών μαζών με την ορμή και τους πόθους της εργατικής τάξης, να οργανώσουν, διαπαιδαγωγήσουν και να καθοδηγήσουν σε σωστό δρόμο αυτές τις μάζες. Όταν οι αστείρευτες δυνάμεις της νεολαίας, των γυναικών και των άλλων μαζών ενώνονται με τις δυνάμεις της εργατικής τάξης, κάτω από την καθοδήγηση του προλεταριακού κόμματος, δεν υπάρχει δύναμη να αποτρέψει το θρίαμβο της επανάστασης και του σοσιαλισμού.
Η ηγεμονία του προλεταριάτου δε θα είναι πλήρης και αποτελεσματική αν δεν επεκταθεί σ' όλα τα λαϊκά στρώματα που ενδιαφέρονται για την επανάσταση, προπαντός στην αγροτιά, η οποία, στη συντριπτική πλειοψηφία των χωρών, αντιπροσωπεύει τον κυριότερο και τον ισχυρότερο σύμμαχο της εργατικής τάξης. Η συμμαχία της εργατικής τάξης με την αγροτιά είναι ταυτόχρονα και η βάση για τη συσπείρωση σε ευρύ μέτωπο όλων των εργαζόμενων μαζών, όλων εκείνων που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, παλεύουν ενάντια στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό, ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση που ασκούν τα μονοπώλια και σι πολυεθνικές εταιρίες.
Στους δρόμους των πόλεων και των χωριών των καπιταλιστικών χωρών γίνονται τώρα πολλά συλλαλητήρια και διαδηλώσεις, οργανωμένα φυσικά από τα αστικά, σοσιαλδημοκρατικά και ρεβιζιονιστικά κόμματα, τα οποία έχουν κάποιες επιδιώξεις όταν υποκινούν τις μάζες να κατεβαίνουν στους δρόμους. Πάνω απ' όλα, αυτά τα κόμματα θέλουν να κρατούν κάτω από τον έλεγχο τους τις εξεγερμένες εργαζόμενες μάζες και να περιορίζουν τα αιτήματα τους μέσα στο οικονομικό πλαίσιο που επιτρέπει η αστική τάξη. Και παρά το γεγονός ότι τις διαδηλώσεις τις οργανώνουν τα αστικά και ρεβιζιονιστικά κόμματα, καθήκον των κομμουνιστών είναι να μη μένουν έξω απ' αυτές, αλλά να συμμετέχουν σ' αυτά τα μαζικά κινήματα και να τα μετατρέπουν σε πολιτικές διαδηλώσεις και συγκρούσεις ενάντια στην αστική τάξη και τους υπηρέτες της.
Η στασιμότητα, η απάθεια και οι άκαρπες συζητήσεις είναι θάνατος για ένα μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα. Αν ένα μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα δε βρίσκεται διαρκώς σε δράση, σε κίνηση, με διαφώτιση και με προπαγάνδα, αν δεν συμμετέχει στις διάφορες διαδηλώσεις της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζόμενων μαζών ανεξάρτητα από το γεγονός ότι μπορεί να είναι κάτω από την επιρροή των ρεφορμιστικών κομμάτων, δε θα μπορέσει να αλλάξει την κατεύθυνση που δίνουν τα ρεφορμιστικά κόμματα στα κινήματα των μαζών.
Η ορθή γραμμή του μαρξιστικού - λενινιστικού κόμματος δεν μπορεί να πάει στις μάζες μόνο διαμέσου του Τύπου του, που συνήθως είναι αρκετά περιορισμένος. Τη γραμμή αυτή την πάνε στις μάζες οι ίδιοι οι κομμουνιστές, οι συμπαθούντες, τα μέλη των μαζικών οργανώσεων ακριβώς όταν η εργατική τάξη και οι άλλες εργαζόμενες μάζες ενεργούν, διεξάγουν επιχειρήσεις, όταν δρουν, αγωνίζονται και συγκρούονται για τα οικονομικά και πολύ περισσότερο για τα πολιτικά τους δικαιώματα.
Μια τέτοια ενεργός επαναστατική δράση εξασφαλίζει δύο σημαντικούς στόχους: από τη μια μεριά σφυρηλατεί το ίδιο το κόμμα στις κοινές με τις μάζες επιχειρήσεις και ανεβάζει το κύρος και την επιρροή του και, από την άλλη, δημιουργεί τη δυνατότητα στο κόμμα να δει στη δράση τους πιο προοδευμένους από πολιτική και ιδεολογική άποψη εργάτες, αυτούς που στο μέλλον θα είναι οι καλύτεροι και οι αποφασιστικότεροι αγωνιστές του κόμματος. Απ' αυτούς τους ανθρώπους τα μαρξιστικά - λενινιστικά κόμματα εξασφαλίζουν το νέο αίμα για τις γραμμές τους και όχι από μερικούς δυσαρεστημένους διανοούμενους ή από μερικούς άνεργους εργάτες που ζητούν δικαιοσύνη, που είναι αγανακτισμένοι, αλλά που δεν είναι τόσο σταθεροί και δεν ανέχονται την ατσάλινη πειθαρχία ενός προλεταριακού μαρξιστικού - λενινιστικού κόμματος.
Οι ηγέτες των ρεβιζιονιστικών κομμάτων νομίζουν ότι όλη η δουλειά του κόμματος συνίσταται στις ατέλειωτες συζητήσεις, στις άκαρπες θεωρητικολογίες και στις κούφιες αμφισβητήσεις για το ένα ή το άλλο ζήτημα. Τίποτε δεν προκύπτει από μια τέτοια στείρα δουλειά. Τα ρεβιζιονιστικά κόμματα επεξεργάζονται τις μάζες διαμέσου του Τύπου τους, ο οποίος, πρέπει να ομολογήσουμε, έχει μεγάλη κυκλοφορία. Τα ίδια αυτά τα κόμματα είναι μεγάλα καπιταλιστικά τραστ και κάνουν την προπαγάνδα τους με ειδικούς μισθωτούς, οι οποίοι διαθέτουν την εμπειρία να κηρύσσουν στις εργαζόμενες μάζες τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουν. Με τη δημαγωγία τους συσκοτίζουν τον τελικό σκοπό των εργαζόμενων μαζών, που είναι η ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και κάνουν τις μάζες να πιστέψουν πως η επιτυχία μιας συνηθισμένης απεργίας είναι το παν. Αυτό το μεγάλο ψέμα ωφελεί την καπιταλιστική αστική τάξη. Επομένως, την αστική τάξη δεν την ανησυχούν τα λόγια, τα άρθρα, οι ομιλίες των ρεβιζιονιστών μισθωτών ούτε και οι απεργίες που γίνονται κάτω από την καθοδήγηση των κομμάτων τους.
Τα μαρξιστικά - λενινιστικά κόμματα δεν πέφτουν ποτέ σ' αυτές τις μορφές της πεζής προπαγάνδας των ρεβιζιονιστικών κομμάτων. Γνωρίζουν ότι η εξέγερση, η επανάσταση δεν έρχονται μόνες τους. Χρειάζονται προετοιμασία. Και η καλύτερη προετοιμασία γίνεται μέσα από τη δράση τους. Ωστόσο, μαζί με τη δράση, χρειάζεται και η θεωρία, που την καθοδηγεί. Οι Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν και Στάλιν διδάσκουν ότι χωρίς επαναστατική δράση δεν υπάρχει επαναστατική θεωρία και χωρίς επαναστατική θεωρία δεν υπάρχει επαναστατική δράση.
Η δουλειά του μαρξιστικού - λενινιστικού κόμματος στις μάζες, η συσπείρωση τους γύρω από τους συγκεκριμένους πολιτικούς στόχους είναι σημαντικό καθήκον, γιατί η επανάσταση δε γίνεται μόνον από την εργατική τάξη και ούτε μόνο από την πρωτοπορία της, το κομμουνιστικό κόμμα. Για τη διεξαγωγή της, η εργατική τάξη συνάπτει συμμαχίες με άλλες κοινωνικές δυνάμεις, με προοδευτικά κόμματα ή με φράξιες τους, με προοδευτικούς ανθρώπους, με τους οποίους έχει κοινά συμφέροντα πάνω σε διάφορα προβλήματα και σε διάφορες περιόδους. Σχηματίζει μ' αυτές τις δυνάμεις πλατιά λαϊκά μέτωπα με καθορισμένα πολιτικά προγράμματα. Σ' αυτά τα μέτωπα το κόμμα της εργατικής τάξης δε συγχωνεύεται, αλλά διατηρεί πάντα την οργανωτική και πολιτική ανεξαρτησία του.
Το ζήτημα των συμμαχιών είναι λεπτό και αρκετά οξύ πρόβλημα. Το μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα πρέπει να παρακολουθεί, να μελετά και να προσδιορίζει τις τάσεις, τα αιτήματα και τις αντιθέσεις που υπάρχουν στο κίνημα των μαζών, με άλλα λόγια τη διαλεκτική του ταξικού αγώνα. Πάνω σ’ αυτή τη βάση διαλέγουν το σωστό δρόμο για να πετύχουν διάφορες συμμαχίες. Στην υγιή ανάλυση και εκτίμηση των καταστάσεων που υπάρχουν στους κόλπους των μαζών, στους κόλπους των διαφόρων πολιτικών παρατάξεων, έγκειται και η ωριμότητα του μαρξιστικού - λενινιστικού κόμματος για τη δημιουργία των απαραίτητων συμμαχιών. Μόνο με μια σωστή πολιτική και με μια ακριβή πρόβλεψη των γεγονότων και της εξέλιξης τους, το κόμμα της εργατικής τάξης θα διατηρήσει την προσωπικότητα του σ' αυτές τις συμμαχίες και θα ανεβάσει την επιρροή του στις μάζες, που επιδιώκει να τις συσπειρώσει και να τις ρίξει στην επανάσταση.
Η δημιουργία των διάφορων συμμαχιών και, πάνω σ' αυτή τη βάση, η ίδρυση των πλατιών λαϊκών μετώπων μπαίνει σαν επιτακτικό καθήκον, ιδιαίτερα στις συνθήκες που σε πολλές χώρες ο κίνδυνος του φασισμού είναι μεγάλος και άμεσος και οι πιέσεις και οι επεμβάσεις των υπερδυνάμεων ενάντια σ' όλες τις χώρες έχουν αυξηθεί. Την επίτευξη αυτής της ένωσης και αυτών των συμμαχιών την ευνοεί το γεγονός ότι στη σημερινή επαναστατική πορεία, η εθνική στιγμή αποχτάει ιδιαίτερη, όλο και μεγαλύτερη σημασία.
Αυτό συνδέεται με την ένταση της επεκτατικής, ηγεμονιστικής και επιθετικής πολιτικής των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Όμως, η κατάληψη μιας χώρας δε γίνεται πάντα με στρατιωτικές επιδρομές. Αυτή η κατάληψη, αποίκηση, καταπίεση και εκμετάλλευση γίνεται και με άλλες «νέες», «σύγχρονες», οικονομικές, πολιτιστικές, πολιτικές μορφές, που συγκαλύπτουν την ιμπεριαλιστική δυνάστευση και βαρβαρότητα.
Γι' αυτό, όταν λέμε ότι η επανάσταση βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη, αυτή συνδέεται και με την εθνική αυτή στιγμή, δηλαδή με την κατάληψη μιας ή μερικών χωρών από τις μεγάλες καπιταλιστικές και ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τόσο με μια άμεση στρατιωτική επέμβαση όσο και με έμμεσους δρόμους και μέσα. Μ' αυτή την έννοια υπάρχουν και τέτοιες χώρες όπως η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία κ.λπ., που, αν και συγκεκριμένα δεν είναι κατειλημμένες με τη δύναμη των όπλων από ξένα στρατεύματα, ωστόσο και πάλι υποφέρουν από την ξένη κυριαρχία και επέμβαση.
Μπορούν να παραμυθολογούν όσο θέλουν οι ευρωκομμουνιστές ότι οι χώρες τους είναι ελεύθερες και κυρίαρχες. Όμως, στην πράξη ο ισπανικός, ο ιταλικός, ο πορτογαλικός και άλλοι λαοί υπόκεινται στην καταπίεση και εκμετάλλευση. Στις χώρες τους υπάρχει αστική δημοκρατία, αλλά το κράτος εκεί είναι χειροπόδαρα δεμένο από το ξένο κεφάλαιο. Ο λαός, η εργατική τάξη, δε χαίρουν την πραγματική δημοκρατία και κυριαρχία. Δεν είναι ελεύθεροι, γιατί τα πάντα περιορίζονται από το ξένο κεφάλαιο.
Κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στην εποχή της κατάληψης πολλών χωρών από το ναζιστικό γερμανικό ή φασιστικό ιταλικό στρατό, οι κουΐσλινγκς και οι δοσίλογοι ενώθηκαν με τους καταχτητές. Και τώρα, άλλοι κουΐσλινγκς και συνεργάτες, με άλλα προσωπεία και συνθήματα, βρίσκονται στην εξουσία και συνδέονται με χίλια δυο νήματα με τους νέους σύγχρονους καταχτητές, με τους νεοαποικιοκράτες και τα κεφάλαια τους.
Για την προετοιμασία και τη διεξαγωγή της επανάστασης μεγάλη σημασία έχει και η επαναστατική δράση στις τάξεις των αστικών στρατών, τους οποίους ο Λένιν τους αποκαλούσε «... τα κυριότερα όργανα της δύναμης της κρατικής εξουσίας» (Β. Ι. Λένιν. Άπαντα, τομ. 25ος,αλβ. έκδ., σελ. 459.)
Ο Λένιν έδωσε απάντηση σε πολλά θεωρητικά και πρακτικά προβλήματα που σχετίζονται με την αναγκαιότητα της επαναστατικής δράσης στις τάξεις των αστικών στρατών και καθόρισε τους δρόμους για τη διάβρωση, την κατάρρευση του ηθικού και την αποσύνθεση τους. Το ζήτημα αυτό παίρνει ιδιαίτερη σημασία στις τωρινές συνθήκες που οι επαναστατικές καταστάσεις ωριμάζουν γρήγορα σε πολλές χώρες. Ο αστικός στρατός είναι γενικά η οπλισμένη ως τα δόντια αστική τάξη, που στέκει αντιμέτωπη στο προλεταριάτο και τις λαϊκές μάζες.
Ο πολυάριθμος στρατός στις καπιταλιστικές χώρες δημιουργεί την εντύπωση ότι σε τέτοιες περιστάσεις γίνεται ακατόρθωτη η επανάσταση και η συντριβή του καταπιεστικού και εκμεταλλευτικού κράτους. Τις απόψεις αυτές τις διαδίδουν και τις προπαγανδίζουν κυρίως οι ευρωκομμουνιστές, οι οποίοι δε χτυπούν ούτε και με πούπουλα τον αστικό στρατό. Όσον αφορά το μέγεθος των στρατιωτικών δυνάμεων, αυτό για την επανάσταση δε φέρει καμιά σοβαρή αλλαγή, ενώ για την αστική τάξη δημιουργεί ανησυχητικά προβλήματα. Η διευρυμένη επάνδρωση του στρατού με στρατιώτες που προέρχονται από τα διάφορα στρώματα του πληθυσμού δημιουργεί πιο ευνοϊκές συνθήκες που κάνουν να πέσει το ηθικό του και να στραφεί αυτός ο στρατός ενάντια στην ίδια την αστική τάξη.
Κατ' αυτό τον τρόπο η επανάσταση αντιμετωπίζει δυο μεγάλα προβλήματα. Από τη μια μεριά, πρέπει να κάνει με το μέρος της την εργατική τάξη και τις εργαζόμενες μάζες, χωρίς τις οποίες δεν μπορεί να διεξαχθεί και, από την άλλη, να διαβρώσει το ηθικό και να αποσυνθέσει τον αστικό στρατό, ο οποίος καταπνίγει την επανάσταση. Η αστική τάξη, για τους σκοπούς της, χρησιμοποιεί στα συνδικάτα την εργατική αριστοκρατία, στο στρατό την κάστα των αξιωματικών που εκτελεί εκεί τα ίδια καθήκοντα που εκτελούν στα συνδικάτα οι εργατοπατέρες συνδικαλιστές.
Οι αρχές, οι νόμοι και η οργανωτική διάρθρωση του αστικού στρατού επιτρέπουν στην αστική τάξη να ασκεί η ίδια τον έλεγχο, να διατηρεί και να προετοιμάζει το στρατό για τη συντριβή της επανάστασης και την καταπίεση των λαών. Αυτό δείχνει τον έντονο ταξικό και αντιδραστικό χαρακτήρα του αστικού στρατού και ξεσκεπάζει τις προσπάθειες της αστικής τάξης να τον παρουσιάζει σαν «υπερταξικό», «εθνικό», «απολιτικό», που «σέβεται τη δημοκρατία» κ ά. Ο αστικός στρατός, σε κάθε χώρα, ανεξάρτητα από τις «δημοκρατικές παραδόσεις», είναι αντιλαϊκός και προορίζεται για την υπεράσπιση της κυριαρχίας της αστικής τάξης, για την πραγματοποίηση των επεκτατικών της βλέψεων.
Μολαταύτα, ο αστικός στρατός δεν αποτελεί συμπαγή μάζα, δεν έχει και δεν μπορεί να έχει ενότητα. Οι ανταγωνιστικές αντιθέσεις ανάμεσα στην καπιταλιστική και ρεβιζιονιστική αστική τάξη, από τη μια μεριά, και στο προλεταριάτο και τις εργαζόμενες μάζες, από την άλλη, αντικατοπτρίζονται και στο στρατό αυτών των χωρών. Η μάζα των στρατιωτών, που αποτελείται από γιους των εργατών και των αγροτών, έχει διαμετρικά αντίθετα συμφέροντα σε σχέση με το χαρακτήρα και την αποστολή που η αστική τάξη αναθέτει στο στρατό της. Η μάζα αυτή είναι ενδιαφερόμενη, όπως και οι άλλοι εργάτες και εργαζόμενοι, για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού καθεστώτος, γι’ αυτό η αστική τάξη κλείνει στους στρατώνες αυτό το στρατό, τον απομακρύνει από το λαό μετατρέποντας τον έτσι, όπως τόνιζε ο Λένιν, σε «φυλακή» για τα εκατομμύρια των στρατιωτών.
Εδώ έγκειται η βάση της σύγκρουσης η οποία βαθαίνει αδιάκοπα ανάμεσα στους στρατιώτες, που είναι παιδιά του λαού και στο διοικητικό σώμα, τους αξιωματικούς, το εκτελεστικό χέρι της καπιταλιστικής αστικής τάξης, που είναι προετοιμασμένοι και διαπαιδαγωγημένοι να εξυπηρετούν με πάθος τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Η δράση του μαρξιστικού - λενινιστικού κόμματος αποσκοπεί στο να εξεγείρει το στρατιώτη ενάντια στον αξιωματικό, να τον κάνει να μην εφαρμόζει τις διαταγές, την πειθαρχία και τους νόμους της αστικής τάξης, να σαμποτάρει τα όπλα, ώστε να μη χρησιμοποιηθούν ενάντια στο λαό. Ο Λένιν έχει τονίσει:
«Καμιά μεγάλη επανάσταση δεν μπορούσε και ούτε μπορεί να μη συνοδεύεται από «αποδιοργάνωση» του στρατού. Γιατί ο στρατός είναι το πιο αποστεωμένο όργανο υποστήριξης του παλιού καθεστώτος, το πιο γερό στήριγμα της αστικής πειθαρχίας, ένα όργανο προστασίας της κυριαρχίας του κεφαλαίου, διατήρησης και καλλιέργειας του πνεύματος της δουλικής υπακοής και υποταγής των εργαζομένων στο κεφάλαιο» (Β. Ι. Λένιν. Άπαντα, τομ. 28ος, αλβ. έκδοση, σελ. 321.).
Φυσικά, οι μέθοδοι, οι μορφές και η τακτική που μεταχειρίζονται για την επίτευξη της αποδιοργάνωσης και της διάλυσης του στρατού είναι πολλές και διάφορες, σε εξάρτηση από τις συγκεκριμένες συνθήκες. Τώρα οι συνθήκες δεν είναι όμοιες σε κάθε χώρα, γι' αυτό και η τακτική των μαρξιστών - λενινιστών αλλάζει από μια χώρα στην άλλη. Υπάρχουν χώρες όπου η φασιστική δικτατορία και η τρομοκρατία έχουν αποκατασταθεί ανοιχτά, υπάρχουν άλλες χώρες όπου οι μαρξιστές - λενινιστές μπορεί και πρέπει να εκμεταλλευτούν και εκείνες τις λίγες νόμιμες μορφές της αστικής δημοκρατίας. Γενικά όμως η ιδιαίτερη ατομική δουλειά με το στρατιώτη μέσα και έξω από τους στρατώνες, η σκληρή πάλη των εργατών, οι αδιάκοπες απεργίες, οι διαδηλώσεις, τα συλλαλητήρια, οι διαμαρτυρίες κ.λπ., παίζουν σημαντικό ρόλο, τόσο για την κινητοποίηση των μαζών, όσο και για την αποδιοργάνωση του αστικού στρατού. Ο Λένιν υπογράμμιζε:
«... όλες αυτές οι δοκιμαστικές, μπορούμε να πούμε, μάχες και συγκρούσεις τραβούν αναπόφευκτα το στρατό στην πολιτική ζωή, συνεπώς και στον κύκλο των επαναστατικών προβλημάτων. Η πείρα της πάλης φωτίζει πιο γοργά και πιο βαθιά τους ανθρώπους απ' ό,τι θα μπορούσαν να το κάνουν αυτό, κάτω από άλλες συνθήκες, χρόνια ολόκληρα προπαγάνδας» (Β. Ι. Λένιν. Άπαντα, τομ. 9ος, αλβ. έκδ., σελ. 402 - 403.)
Με το στρατιώτη, το παιδί του λαού, πρέπει να δουλέψουμε πριν ακόμα στρατευτεί, μετά όταν εκτελεί την στρατιωτική του θητεία, φάση αυτή πιο αποφασιστική, και τέλος όταν απολύεται και γίνεται έφεδρος. Δεν πρέπει να αποκλείεται και η δουλειά με τους αξιωματικούς των κατώτερων βαθμών για να τους αποσπάσουμε από την κάστα των ανώτερων αξιωματικών και να τους πείσουμε να μη σηκώσουν χέρι ενάντια στο λαό.
Φυσικά, η πολιτική δουλειά στο στρατό είναι τόσο σημαντική όσο και επικίνδυνη. Ενώ στα συνδικάτα για πολιτική δράση και προπαγάνδα το πολύ - πολύ σε απολύουν από τη δουλειά, στο στρατό, όπου η πολιτική δουλειά και προπαγάνδα απαγορεύεται κατηγορηματικά, η ποινή μπορεί να φθάσει μέχρι την εκτέλεση. Όμως, από τους επαναστάτες κομμουνιστές δε λείπει ποτέ το πνεύμα αυτοθυσίας, ούτε η πεποίθηση ότι 6ε μπορεί να ανοίξει ο δρόμος στην επανάσταση, αν δε δουλέψουμε σ' αυτό τον τομέα.
Η αποδιοργάνωση του αστικού στρατού είναι ταυτόχρονα και συστατικό μέρος της στρατηγικής, που αποβλέπει στη ματαίωση των πολεμόχαρων σχεδίων της καπιταλιστικής αστικής τάξης, στην υπονόμευση των ληστρικών πολέμων και τη μετατροπή τους σε επαναστατικούς πολέμους. Αυτό έκαναν οι μπολσεβίκοι με το στρατό του τσάρου την εποχή του Λένιν. Η ανατροπή του Κερένσκυ και της κυβέρνησης του, που επιδίωκε τη συνέχιση του ιμπεριαλιστικού πολέμου, η πολιτική του Λένιν για την ειρήνη, για το αγροτικό ζήτημα, για το μοίρασμα της γης στους φτωχούς αγρότες κ.λπ., προσέλκυσαν τους στρατιώτες με το μέρος της επανάστασης, ενώ η κάστα των αξιωματικών έμεινε με τους λευκοφρουρούς, πέρασε με την αντεπανάσταση. Η λενινιστική στρατηγική και τακτική του αγώνα ενάντια στον αστικό στρατό διευκολύνουν, παροτρύνουν και κινητοποιούν την εργατική τάξη και τους λαούς στην επανάσταση, στον αντιιμπεριαλιστικό και εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα.
Το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα διαθέτει πλούσια πείρα σχετικά με τη δουλειά στις τάξεις του αστικού στρατού. Το 1905, στη Ρωσία, στον τσαρικό στρατό ιδρύθηκαν οι επαναστατικές επιτροπές των στρατιωτών που διευθύνονταν από το Ρωσικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα καθοδηγούμενο από το Λένιν. Στην επανάσταση του Φλεβάρη το 1917 και προπαντός στην Οκτωβριανή Επανάσταση, στα τμήματα και τις μονάδες του τσαρικού στρατού ιδρύθηκαν οι κομματικοί πυρήνες και τα σοβιέτ των στρατιωτών και των ναυτών, τα οποία έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο για το μαζικό πέρασμα του αστικού στρατού με το μέρος της επανάστασης.
Κατά τον Αντιφασιστικό Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα στην Αλβανία το Κομμουνιστικό Κόμμα της Αλβανίας εργάστηκε σε βαθιά παρανομία στις τάξεις του στρατού, μάλιστα και στη χωροφυλακή, αστυνομία κ.λπ., για να παραλύσει αυτά τα όπλα, να δημιουργήσει ανωμαλίες και λιποταξίες στις γραμμές τους. Αυτό συντέλεσε ώστε ο εχθρός να χάσει την εμπιστοσύνη και, σε μερικές περιπτώσεις, να εκτοπίσει ολόκληρα τμήματα του παλιού αλβανικού στρατού, που βρίσκονταν στην υπηρεσία του καταχτητή. Ταυτόχρονα, πολλοί στρατιωτικοί εγκατέλειψαν τις τάξεις του παλιού στρατού και πέρασαν με το μέρος του Εθνικοαπελευθερωτικού Στρατού μας.
Ας πάρουμε ένα άλλο πιο πρόσφατο παράδειγμα, το παράδειγμα του στρατού του σάχη του Ιράν και της κάστας των αξιωματικών του, ο οποίος, παρά το γεγονός ότι ήταν οπλισμένος ως τα δόντια και με υπερσύγχρονα όπλα, δεν ήταν σε θέση να δράσει αποτελεσματικά και να συντρίψει την αντιιμπεριαλιστική και αντιμοναρχική εξέγερση του ιρανικού λαού.
Το καθεστώς των Παχλεβί ήταν από τα πιο βάρβαρα, από τα πιο αιμοβόρα, από τα πιο εκμεταλλευτικά και από τα πιο διεφθαρμένα καθεστώτα του σημερινού κόσμου. Η άγρια δικτατορία των Παχλεβί στηριζόταν στους φεουδάρχες, στους βαθύπλουτους που δημιούργησε το καθεστώς, στον αντιδραστικό στρατό και στη διοικούσα κάστα του, στη SAVΑΚ που, όπως τη χαρακτήριζε ο ίδιος ο σάχης, ήταν «κράτος εν κράτει». Οι Παχλεβί, που δυνάστευαν με τρομοκρατία, ήταν πουλημένοι στον αμερικάνικο και εγγλέζικο ιμπεριαλισμό και συνέταιροι του, ήταν οι πιο εξοπλισμένοι χωροφύλακες του Περσικού Κόλπου κάτω από τις εντολές της Αμερικάνικης CΙΑ.
Μολαταύτα, η μεγάλη τρομοκρατία, ο στρατός, η SAVAΚ κ.ά. δεν μπόρεσαν να σβήσουν την εξέγερση του ιρανικού λαού, η οποία συνεχίστηκε με διάφορες μορφές και ένταση ώσπου αναβαθμίστηκε ποιοτικά και ξεπέρασε το στάδιο του φόβου που προερχόταν από τη βία. Σ’ αυτή την πορεία διαλύθηκαν ο στρατός και η SAVAK, οι ασπίδες του αιμοβόρου καθεστώτος του σάχη, ένα μέρος του στρατού στάθηκε στο πλευρό του λαού, ο οποίος άρπαξε τα όπλα και τα κρατάει ακόμα. Αυτή η εμπειρία επιβεβαιώνει το γεγονός ότι ο στρατός και η αστυνομία, όσο πολυάριθμοι και εξοπλισμένοι κι αν είναι, δεν μπορούν να ανακόψουν την επανάσταση όταν ο λαός ξεσηκώνεται σαν ένα σώμα, όταν γίνεται προσεχτική δουλειά για τη διάβρωση του ηθικού και τη διάλυση του αστικού στρατού και της αστυνομίας.
Τώρα στις καπιταλιστικές χώρες είναι της μόδας ώστε κάθε λογής άνθρωποι να μιλούν για «επανάσταση» και για δήθεν επαναστατικές ενέργειες. Οι λεγόμενοι «αριστεριστές» φωνασκούν για «επαναστατικά μέτρα», αλλά αμέσως μετά καθορίζουν όρια. «Εξηγούν» ότι όχι παντού και σε κάθε πεδίο μπορεί να αναλαμβάνονται επαναστατικά μέτρα, αλλά μόνο να γίνονται μερικές «αλλαγές». Να δημιουργηθεί συνεπώς η αυταπάτη για την παραπλάνηση των μαζών που ζητούν ριζικές επαναστατικές αλλαγές.
Οι «αριστεριστές», όπως και η αστική τάξη, βλέπουν το στρατό σαν «απαραβίαστο φρούριο» και ούτε καν θέτουν το καθήκον της αποσύνθεσης, της χαλάρωσης του ηθικού και της διάλυσης του. Ενώ τα μαρξιστικά - λενινιστικά κόμματα, χωρίς να παραμελούν τις άλλες κατευθύνσεις του αγώνα, βλέπουν την πάλη για την ενότητα της εργατικής τάξης και την αποσύνθεση του αστικού στρατού σαν δυο κατευθύνσεις αποφασιστικής σημασίας για τη νίκη της επανάστασης. Ο Λένιν έλεγε:
«Φυσικά, αν η επανάσταση δεν καταχτήσει τις μάζες και δεν προσελκύσει το στρατό, τότε ούτε καν μπορεί να γίνει λόγος για έναν σοβαρό αγώνα» (Β. Ι. Λένιν- Άπαντα, τομ. 11ος, αλβ. έκδ., σελ. 183.)
Η δουλειά των μαρξιστών - λενινιστών στις τάξεις του αστικού και του ρεβιζιονιστικού στρατού στοχεύει στην προσέλκυση των στρατιωτικών σε συνειδητή επαναστατική δράση και όχι απλώς στην οργάνωση πραξικοπημάτων. Οι μαρξιστές - λενινιστές δεν έχουν θεωρήσει και δε θεωρούν καθόλου την ανατροπή του καπιταλιστικού καθεστώτος σαν υπόθεση πραξικοπημάτων και στρατιωτικών συνωμοσιών, αλλά σαν αποτέλεσμα της συνειδητής δράσης, της δραστήριας συμμετοχής των μαζών στην επανάσταση.
Τα πραξικοπήματα, οι συνωμοσίες που οργανώνει η κάστα των αξιωματικών έγιναν πια της μόδας σε αρκετές χώρες του κόσμου. Μ' αυτά οι μονοπωλιακές ομάδες ανατρέπουν μια κυβέρνηση και την αντικαθιστούν με μια άλλη κυβέρνηση που τις εξυπηρετεί. Οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές και οι σοβιετικοί σοσιαλιμπεριαλιστές με στρατιωτικά πραξικοπήματα σε αρκετές χώρες του κόσμου έφεραν στην εξουσία αντιδραστικές κλίκες που τους υπηρετούν. Στις περιπτώσεις αυτές, συχνά οι μάζες των στρατιωτών εξυπηρέτησαν τυφλά τα συμφέροντα των ντόπιων κυρίαρχων τάξεων και των ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων.
Οι πραγματικοί επαναστάτες κατατοπίζουν σ' αυτές τις περιπτώσεις τις μάζες των στρατιωτών ώστε να μην εξαπατούνται από την αντιδραστική προπαγάνδα, που παρουσιάζει τα στρατιωτικά πραξικοπήματα σαν ενέργειες «σε όφελος του έθνους», «σε όφελος του λαού και της άμυνας της πατρίδας» κ.λπ.
Διευκρινίζουν, επίσης, ότι με την επανάσταση δεν έχουν τίποτε το κοινό ούτε η αναρχία, ούτε η τρομοκρατία και ο συμμοριτισμός, που παίρνουν πλατιές διαστάσεις στις καπιταλιστικές και ρεβιζιονιστικές χώρες. Τα καθημερινά γεγονότα επιβεβαιώνουν ότι οι αναρχικές, τρομοκρατικές και συμμοριτικές ομάδες χρησιμοποιούνται από την αντίδραση σαν δικαιολογία και σαν μέσα που τα μετέρχεται για να προετοιμάσει και να εγκαθιδρύσει τη φασιστική δικτατορία, να εκφοβίσει τη μικροαστική τάξη και να τη μετατρέψει σε όργανο και σε θερμοκήπιο για το φασισμό, για να στραγγαλίσει την εργατική τάξη και να την κρατά δεμένη στις αλυσίδες του καπιταλισμού, με την απειλή ότι θα χάσει κι εκείνα τα λίγα ψίχουλα που «της έδωσε» η αστική τάξη.
Όλα αυτά τα ρεύματα και ομάδες καλύπτονται με δελεαστικά ονόματα, όπως «προλεταριακά», «κομμουνιστικά», «ερυθρές ταξιαρχίες» και άλλες ονομασίες, που σπέρνουν ολόκληρη σύγχυση. Η δράση αυτών των ομάδων δεν έχει καμιά σχέση με το μαρξισμό - λενινισμό, με τον κομμουνισμό.
Η αστική τάξη με την προπαγάνδα της κατηγορεί σαν τρομοκράτες, σαν αναρχικούς και συμμορίτες και τους κομμουνιστές, αυτούς που πράγματι είναι υπέρ της επανάστασης και του σοσιαλισμού, υπέρ της ανατροπής της κυριαρχίας της αστικής τάξης, και προσπαθεί να προδιαθέσει την κοινή γνώμη ενάντια στις πραγματικά επαναστατικές οργανώσεις του προλεταριάτου και της πρωτοπορίας του. Ένας από τους κυριότερους σκοπούς της είναι και η παρότρυνση της τρομοκρατίας και του συμμοριτισμού, που σε τέτοιες χώρες, όπως στην Ιταλία, παίρνουν μεγάλες διαστάσεις.
Οι μαρξιστές - λενινιστές έχουν πάντα υπόψη τους αυτούς τους ελιγμούς και δολιότητες της αστικής τάξης και παλεύουν για το ξεσκέπασμα και την εκμηδένιση τους. Απορρίπτουν τις κατηγορίες, τις συκοφαντίες και τις επιθέσεις της αστικής τάξης και των λακέδων της που αποκαλούν τρομοκρατία και συμμοριτισμό την παράνομη δράση των μαρξιστικών - λενινιστικών κομμάτων.
Η ύπαρξη του μαρξιστικού - λενινιστικού κόμματος σε παρανομία, σε ημιπαρανομία ή σε πλήρη παρανομία, εξαρτάται από τις συγκεκριμένες συνθήκες κάθε χώρας. Όμως, ανεξάρτητα απ' αυτές τις συνθήκες, η οργάνωση της παράνομης δουλειάς αποτελεί τη μεγαλύτερη εγγύηση για την εξασφάλιση της νίκης. Χωρίς αυτή την οργάνωση η μεγάλη δύναμη κρούσης της αστικής δικτατορίας, σε στιγμές που θεωρεί κατάλληλες, κάνει θραύση και βλάπτει σοβαρά το προλεταριάτο και την πρωτοπορία του.
Το κόμμα της εργατικής τάξης που δεν προβλέπει θερμές στιγμές πληγμάτων και συμπλοκών με τις δυνάμεις της καπιταλιστικής αστικής τάξης, δεν είναι πραγματικό επαναστατικό κόμμα. Για ένα τέτοιο κόμμα η θεωρητική αρχή ότι μόνο με τη βία, με πόλεμο και θυσίες μπορεί να αρπάξεις την εξουσία από την αστική τάξη, μένει κούφια φράση, σλόγκαν. Οι στιγμές σκληρού αγώνα είναι αναπόφευκτες και στις στιγμές αυτές του σκληρού αγώνα, δεν αρκούν μόνον οι νόμιμες προπαγανδιστικές βάσεις. Σε τέτοιες στιγμές το κομμουνιστικό κόμμα πρέπει να έχει και τις μαχητικές βάσεις του, να έχει δημιουργήσει τις δυνάμεις του κρούσης, να έχει εξασφαλισμένα τα μετόπισθεν και να τα έχει εφοδιάσει με τα απαραίτητα πολιτικά, ιδεολογικά και υλικά μέσα. Οι μελλοντικές επιχειρήσεις θα απαιτήσουν θυσίες, θα υπάρξουν άνθρωποι που θα βλαφτούν, θα σκοτωθούν και θα φυλακιστούν, γι' αυτό πρέπει να δουλέψουμε ώστε γύρω από το κόμμα να συσπειρωθεί μεγάλο πλήθος ανθρώπων αφοσιωμένων και αποφασισμένων επαναστατών, που να το ακούν και μαζί μ' αυτό να περνούν σε επαναστατική δράση.
Ωστόσο, τα μαρξιστικά - λενινιστικά κόμματα μπορούν να επωφελούνται και από την αστική «δημοκρατία», από τις δυνατότητες που παρέχει η νόμιμη δουλειά και πάλη για την προετοιμασία της επανάστασης. Και όταν δρουν νόμιμα, προσπαθούν ώστε η δράση τους να εξυπηρετεί την εκπλήρωση των απαιτήσεων και των καθηκόντων της επανάστασης, την ιδεολογικό - πολιτική, οργανωτική και στρατιωτική προετοιμασία του κόμματος και των μαζών για την ανατροπή της αστικής τάξης, ανεξάρτητα από το τι επιτρέπουν και τι δεν επιτρέπουν οι αστικοί νόμοι.
Τα πραγματικά επαναστατικά κόμματα σε κάθε περίπτωση και σ' όλες τις συνθήκες ξέρουν να συνδυάζουν σωστά την οργάνωση και τη διεξαγωγή της νόμιμης και της παράνομης πάλης, χρησιμοποιώντας μόνον εκείνες τις μορφές δουλειάς και εκείνη την επαναστατική τακτική που δε συσκοτίζουν τη στρατηγική τους με αυταπάτες σχετικά με τη νομιμότητα που παρέχει η αστική δημοκρατία. Ο Λένιν έλεγε:
«Για όλες τις χώρες, ακόμα και για τις πιο ελεύθερες «νόμιμες» και «ειρηνικές» χώρες, όπου η πάλη των τάξεων είναι λιγότερο οξυμένη, ωρίμασε πλέρια η περίοδος, που κάθε κομμουνιστικό κόμμα πρέπει απαραίτητα να συνδυάζει συστηματικά τη νόμιμη με την παράνομη δουλειά, τη νόμιμη με την παράνομη οργάνωση» ( Β.Ι. Λένιν. Άπαντα, τομ. 31ος, αλβ. έκδ., σελ. 211.)
Από πρώτη όψη φαίνεται πως στη Δυτική Ευρώπη η εργατική τάξη είναι γερά αλυσιδωμένη από τη σοσιαλδημοκρατία και τους ρεβιζιονιστές τους λεγόμενους ευρωκομμουνιστές, πως το εργατικό κίνημα βρίσκεται κάτω από μεγάλη επίδραση της αστικής και ρεβιζιονιστικής ιδεολογίας. Αυτή όμως η όψη δεν καθρεφτίζει την πραγματικότητα. Πολύ περισσότερο δε δείχνει τις τάσεις της κοινωνικής ανάπτυξης, τη διαδικασία που κοχλάζει στους κόλπους των εργαζόμενων μαζών, την ιστορική αναγκαιότητα και τα επιτακτικά αιτήματα της εποχής.
Η αστική τάξη, οι ρεβιζιονιστές και όλοι οι άλλοι οπορτουνιστές προσπαθούν να αναχαιτίσουν την επανάσταση, να σβήσουν το κομμουνιστικό ιδανικό. Σε καθορισμένες φάσεις και σε ιδιαίτερες ιστορικές συνθήκες ζαλίζουν κάπως και αποπροσανατολίζουν το προλεταριάτο και τις εργαζόμενες μάζες, συσκοτίζουν ως ένα βαθμό τις προοπτικές του σοσιαλιστικού μέλλοντος. Αυτό, όμως, είναι πρόσκαιρο και μεταβατικό. Η επανάσταση και ο σοσιαλισμός, σαν θεωρία και πράξη, δεν επιβάλλεται στις μάζες απ' τα έξω, από ιδιαίτερα άτομα ή ομάδες ανθρώπων. Η επανάσταση και ο σοσιαλισμός αποτελούν το μοναδικό κλειδί που χρειάζονται το προλεταριάτο και οι μάζες για να λύσουν τις ασυμβίβαστες αντιθέσεις της καπιταλιστικής κοινωνίας, να δώσουν τέλος στην καταπίεση και την εκμετάλλευση τους, να καθιερώσουν την πραγματική ελευθερία και ισότητα. Και όσο θα υπάρχει καταπίεση και εκμετάλλευση, όσο θα υπάρχει καπιταλισμός, η σκέψη και η πάλη των μαζών θα τραβούν πάντα προς την επανάσταση και το σοσιαλισμό.
Οι ευρωκομμουνιστές πέταξαν πέρα τη σημαία του μαρξισμού - λενινισμού, της επανάστασης και της δικτατορίας του προλεταριάτου. Κηρύσσουν την ταξική ειρήνη και υμνολογούν την αστική δημοκρατία. Όμως, με κηρύγματα και με υμνολογίες δε θεραπεύονται οι πληγές της αστικής κοινωνίας, δε λύνονται οι αντιθέσεις της. Αυτό το απέδειξε πια η ιστορία και τα διδάγματα της δεν μπορεί κανείς να τα παραβλέπει. Το προλεταριάτο, οι καταπιεζόμενοι και οι εκμεταλλευόμενοι βαδίζουν φυσιολογικά προς την επανάσταση, προς τη δικτατορία του προλεταριάτου και το σοσιαλισμό. Επίσης φυσιολογικά αναζητούν και το δρόμο που οδηγεί στην εκπλήρωση αυτών των ιστορικών πόθων, δρόμο που τους τον δείχνει η αθάνατη θεωρία των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν και Στάλιν. Καθήκον των νέων κομμουνιστικών μαρξιστικών - λενινιστικών κομμάτων είναι να πάρουν στα χέρια τους την καθοδήγηση των ταξικών μαχών, την οποία εγκατέλειψαν οι ευρωκομμουνιστές, να δώσουν στο προλεταριάτο και στις μάζες εκείνη την αγωνιστική πρωτοπορία την οποία ζητούν και δέχονται να έχουν επικεφαλής.
Οι καταστάσεις δεν είναι εύκολες, αλλά ας θυμούμαστε τα αισιόδοξα λόγια του Στάλιν, ότι «δεν υπάρχει φρούριο που δεν το παίρνουν οι κομμουνιστές». Η επαναστατική αυτή αισιοδοξία πηγάζει από την ίδια τη νομοτέλεια εξέλιξης της κοινωνίας. Η ιστορία έχει καταδικάσει με εξαφάνιση το καπιταλιστικό καθεστώς. Από το αναπόφευκτο αυτό τέλος του δε μπορεί να το σώσει ούτε η ξέφρενη αντίσταση της αστικής τάξης, ούτε η προδοσία των σύγχρονων ρεβιζιονιστών. Το μέλλον ανήκει στο σοσιαλισμό και στον κομμουνισμό.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου