Ζήτω ο Λενινισμός - Σταλινισμός - Χοτζισμός

ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ  

ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

[ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΓΚ. ΔΗΜΗΤΡΟΦ]

Νοεμβριος 1939

World News and Views, xix, 53, p. 1079, 11 Νοεμβριου 1939

Στην διάρκεια όλων αυτών των ετών μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο οι κομμουνιστές, βασισμένοι στα διδάγματα του Λένιν και του Στάλιν, εξηγούσαν αδιάκοπα στους εργαζόμενους [working people] ότι ο καπιταλισμός, από την φύση του, δημιουργεί πολέμους, ότι οι αντιθέσεις ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές χώρες δεν εξαλείφθηκαν με τις Βερσαλίες και από άλλα ιμπεριαλιστικά σύμφωνα ειρήνης, αλλά, αντίθετα, ότι αυτές οι αντιθέσεις θα ξεσπάσουν μετά από λίγο με νέα και ακόμα μεγαλύτερη ορμή.

Ο Λένιν μας δίδαξε ότι οι πόλεμοι είναι συμπλήρωμα του ιμπεριαλισμού. Οι ληστές ξένων χωρών, η κατάληψη και το πλιάτσικο των αποικιών και η αρπάγη αγορών είναι η αιτία πολέμων μεταξύ των καπιταλιστικών Κρατών. Ο Στάλιν επαλειμμένα προειδοποίησε για τον κίνδυνο νέου ιμπεριαλιστικού πολέμου, και αποκάλυψε τις αίτιες εμφάνισής του .......

Τα γεγονότα της τελευταίας περιόδου επιβεβαιώνουν πλέρια την ορθότητα αυτών των διορατικών προειδοποιήσεων που έγιναν από τον Στάλιν. Δείχνουν επίσης πόσο δίκιο είχαν οι κομμουνιστές όταν τόνιζαν ότι οι λαοί, στο πολύ κοντινό μέλλον, θα ρίχνονταν μέσα στις φλόγες του πολέμου εάν η διεθνής εργατική τάξη αποτύγχανε, με την ενιαία και αποφασιστική μαχητική της δραστηριοποίηση, να χαλιναγωγήσει τους υποκινητές του πολέμου. Δείχνουν επίσης πόσο έγκαιρα έγιναν οι επίμονες προσπάθειες της Κομμουνιστικής Διεθνούς για την δημιουργία ενός ισχυρού μαχητικού μετώπου ενάντια στον πόλεμο.

Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, που άρχισε με τις επιθέσεις ενάντια στους λαούς της Αβησσυνίας, Ισπανίας και Κίνας, τώρα εξελίχθηκε σε πόλεμο ανάμεσα στα μεγαλύτερα καπιταλιστικά Κράτη. Ο πόλεμος μεταφέρθηκε στην καρδιά της Ευρώπης, και απειλεί να γίνει παγκόσμιο μακελειό.

Στον χαρακτήρα του και στην ουσία του ο τωρινός πόλεμος είναι, και από τις δυο εμπόλεμες πλευρές, ιμπεριαλιστικός, άδικος πόλεμος, άσχετα από τα απατηλά συνθήματα που χρησιμοποιούνται από τις κυρίαρχες τάξεις των εμπόλεμων καπιταλιστικών Κρατών στην επίμονη προσπάθειά τους να κρύψουν από τις λαϊκές μάζες τους πραγματικούς σκοπούς τους. Ο χαρακτήρας του πολέμου, όπως διδάσκει ο Λένιν, «δεν εξαρτάται από το ποιος είναι ο επιτιθέμενος και σε ποιου πλευρά βρίσκεται ο εχθρός, αλλά από το ποια τάξη διεξάγει τον πόλεμο, ποιας πολιτικής συνέχεια είναι ο συγκεκριμένος πόλεμος».

Τώρα, όπως και στα 1914, ο πόλεμος διεξάγεται ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές Δυνάμεις για νέο ξαναμοίρασμα της γης, για παγκόσμια κυριαρχία. Μονό ο τυφλός δεν μπορεί να το δει αυτό, και μόνο οι πέρα για πέρα τσαρλατάνοι και απατεώνες μπορούν να το αρνηθούν, ότι ο τωρινός πόλεμος ανάμεσα στην Βρετανία και την Γαλλία, από την μια, και την Γερμανία από την άλλη, διεξάγεται για αποικίες, πηγές πρώτων υλών, για κυριαρχία στους θαλάσσιους δρόμους, για την υποταγή και την εκμετάλλευση ξένων λαών .....

Η κλαγγή των όπλων ανάμεσα στα εμπόλεμα Κράτη είναι για την ηγεμονία στην Ευρώπη, για αποικιακές κτίσεις στην Αφρική και σε άλλες περιοχές στο κόσμο, για το πετρέλαιο, το κάρβουνο, το σίδηρο, το καουτσούκ, και όχι για την υπεράσπιση της «δημοκρατίας», της «ελευθερίας», των «διεθνών κανόνων», και για την εγγύηση της ανεξαρτησίας των μικρών χωρών και λαών, όπως λέει ο αστικός τύπος και οι σοσιαλδημοκράτες που εξαπατούν την εργατική τάξη.

Τα συμφέροντα της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης καθορίζουν επίσης την στάση της πλειοψηφίας των καπιταλιστικών Κρατών που δεν συμμετέχουν άμεσα στον πόλεμο. Η πολιτική της ουδετερότητας είναι τελείως υποκριτική, και πρώτ' απ' όλα αυτό ισχύει για την ουδετερότητα του μεγαλύτερου καπιταλιστικού Κράτους – τις ΗΠΑ. Η Αμερικάνικη αστική τάξη δεν σήκωσε ούτε το δαχτιλακι της όταν η Ιαπωνία επιτέθηκε στην Κίνα. Και μάλιστα, στην πράξη είναι ο κύριος προμηθευτής πολεμικών ειδών στο Γιαπωνέζικο ιμπεριαλισμό. Κάτω από την σημαία της ουδετερότητας οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές υποδαυλίζουν τον πόλεμο στην Άπω Ανατολή έτσι ώστε να εξασθενίσουν η Ιαπωνία και η Κίνα, και μετά, στηριζόμενοι στη ισχύ τους, να επιβάλλουν τους όρους τους στις εμπόλεμες χώρες και να εδραιώσουν στα σίγουρα την κυριαρχία τους στην Κίνα.

Κάτω από την σημαία της ουδετερότητας η Αμερικάνικη αστική τάξη ενθαρρύνει την παραπέρα ανάφλεξη του Ευρωπαϊκού πόλεμου, καθιστάμενη στην πραγματικότητα εργοστάσιο παραγωγής όπλων για την Μεγάλη Βρετανία και την Γαλλία, μαζεύοντας τεράστια πολεμικά κέρδη από το αίμα των λαών των εμπολέμων χωρών. Σκοπεύουν να πετάξουν έξω από τις παγκόσμιες αγορές τους ανταγωνιστές τους, να ενισχύσουν τις ιμπεριαλιστικές τους θέσεις και να εδραιώσουν την κυριαρχία τους σε θάλασσες και ωκεανούς.

Το ίδιο υποκριτικός είναι και ο χαρακτήρας της ουδετερότητας των άλλων μη εμπόλεμων καπιταλιστικών χωρών. Οι αστικές τους τάξεις κάνουν ότι μπορούν για να συσσωρεύσουν όσο το δυνατόν περισσότερα κέρδη από το πόλεμο. Άρα, ακόμα και αν είναι υπέρ της ειρήνης για τη δικιά τους χώρα, ενθαρρύνουν το πόλεμο ανάμεσα στα Κράτη. Χρησιμοποιούν την ουδετερότητα σαν εμπόρευμα προς διαπραγμάτευση, καταβάλλοντας φιλότιμες προσπάθειες να το πουλήσουν σε αυτόν που θα δώσει τα περισσότερα.

Πολλές από τις ουδέτερες χώρες, και πρώτα και κυρία, η Ιταλία, περιμένουν για τη στιγμή που, καθώς συνεχίζεται ο πόλεμος, να ξεκαθαρίσουν οι πιθανότητες να νικήσει η μια ή η άλλη πλευρά, έτσι ώστε να πάει με τον ισχυρότερο, και να χώσει τα δοντια της στον ηττημένο και να αρπάξει το μερτικό τους από τη λεία. Κατά συνέπεια, η στάση και των εμπόλεμων και των «ουδέτερων» κρατών δείχνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι η ευθύνη για τον πόλεμο βαραίνει την αστική τάξη των καπιταλιστικών χωρών και κυρίως τους κυρίαρχους κύκλους των εμπόλεμων Κρατών.

Μπορούμε ξεκάθαρα να διακρίνουμε δυο στάδια στη πορεία του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.

Στο πρώτο στάδιο, η Ιταλία, η Γερμανία και η Ιαπωνία εμφανίστηκαν άμεσα ως επιτιθέμενα Κράτη. Επέλεξαν την επιθετική στάση, ενώ τα άλλα καπιταλιστικά Κράτη – Αγγλία, Γαλλία και ΗΠΑ – υποχωρησαν, στην προσπάθεια τους να αποφύγουν μια άμεση σύγκρουση με τους ανταγωνιστές τους και να στρέψουν την επιθετικότητα τους σε άλλη κατεύθυνση εναντίον της χώρας του σοσιαλισμού.

Τώρα, άπω την μια, οι ιμπεριαλιστές της Αγγλίας και της Γαλλίας περάσαν στην επίθεση, έσυραν τους λαούς τους στο πόλεμο ενάντια στην Γερμανία, προσπαθώντας με κάθε μέσο να πάρουν με το μέρος τους ένα αριθμό άλλων Κρατών.

Ενώ πριν τα παραπάνω Ευρωπαϊκά Κράτη είχαν χωριστεί σε επιτιθέμενες και και μη επιτιθεμενες Δυνάμεις, δηλ. σε εκείνους που ήταν άμεσα οι υποκινητές του πολέμου και σε εκείνους που για την ώρα δεν έβγαιναν ανοιχτά ως επιτιθέμενοι, αν και στα παρασκήνια ενθάρρυναν την επίθεση σε άλλες χώρες, τώρα αυτός ο διαχωρισμός δεν αντιστοιχεί στις πραγματική κατάσταση. Η διαφορά αυτή δεν υπάρχει πια. Επιπλέον, είναι οι Άγγλοι και οι Γάλλοι ιμπεριαλιστές που τώρα εμφανίζονται ως οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές της συνέχισης και παραπέρα επέκτασης του πολέμου.

Τι προκάλεσε αυτή την αλλαγή στη θέση των κύριων ιμπεριαλιστών ανταγωνιστών, μια αλλαγή πολύ σημαντικής σπουδαιότητας για όσους θέλουν να κατανοήσουν τα γεγονότα που συμβαίνουν;

Όπως είναι καλά γνωστό, η σημερινή Γερμανία ισχυροποιήθηκε στηριζόμενη στο σύνθημα της ρεβάνς ενάντια στις Βερσαλίες, και στο να γίνει η δύναμη κρούσης της διεθνούς αντίδρασης ενάντια στον «παγκόσμιο μπολσεβικισμό» - ενάντια στην ΕΣΣΔ. Το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς πήρε κάθε είδους υποστήριξης από τον Αγγλικό και τον Γαλλικό ιμπεριαλισμό, έτσι ώστε να κατάφερνε να εκπληρώσει την «ιστορική» αντι – μπολσεβίκικη αποστολή του. Έκανε πλατιά χρήση των συνεχών παραχωρήσεων που έκαναν η Αγγλία και η Γαλλία, και, παίρνοντας το νόμο στα χέρια του, εξάλειψε το σύμφωνο των Βερσαλιών, δημιούργησε ένοπλες δυνάμεις, άπλωσε τα χέρια του στην Αυστρία, την Τσεχοσλοβακία και το Μέμελ, και κέρδισε θέσεις στην Ισπανία.

Για όσο καιρό οι Βρετανοί και οι Γάλλοι ιμπεριαλιστές έλπιζαν να στρέψουν τον Γερμανικό επεκτατισμό προς ανατολάς, ενθάρρυναν οποιεσδήποτε επιθετικές του προσπάθειες, κάνοντάς το σε βάρος των λαών τους με την δικαιολογία της πολιτικής της μη επέμβασης. Αποκήρυξαν την συλλογική ασφάλεια και μετέτρεψαν την Κοινωνία των Εθνών – το δικό τους δημιούργημα – σε περίγελο. Δέχτηκαν επίσης με μεγάλη ικανοποίηση την σύναψη του πολυδιαφημισμένου «Αντί-Κομιντέρν» Συμφώνου ανάμεσα στην Γερμανία, την Ιταλία και την Ιαπωνία και την ίδρυση του λεγόμενου «τριγώνου» Βερολίνου-Ρώμης-Τόκιου. Το αποκορύφωμα αυτής της πολιτικής ήταν το γνωστό σύμφωνο του Μονάχου, από όπου οι επικεφαλής των Βρετανικών και Γαλλικών Κυβερνήσεων επέστρεψαν στις πατρίδες τους ως «σωτήρες της ειρήνης», θριαμβευτές ότι τελικά κατάφεραν να στρέψουν την επιθετικότητα της Γερμανίας εναντίον της ΕΣΣΔ.

Αλλά ήδη μέχρι εκείνη την στιγμή η Σοβιετική Ένωση ήταν μια γιγαντιαία δύναμη. Ανασυνταγμένος γύρω από το δοκιμασμένο και νικηφόρο κόμμα του Λένιν και του Στάλιν, οι Σοβιετικοί λαοί εκπλήρωσαν με επιτυχία δυο τεράστια Πεντάχρονα Πλάνα, δημιούργησαν μια ισχυρή σοσιαλιστική βιομηχανία, έφεραν σε πέρας την μετατροπή της μικρής αγροτικής οικονομίας σε σοσιαλιστική, και κατάφεραν την εδραίωση του συστήματος της αγροτικής κολλεκτιβοποίησης.

Έτσι ήταν εγγυημένη η ακατάλυτη αμυντική ικανότητα της ΕΣΣΔ, στηριγμένη στην ηθική και πολιτική ενότητα των λαών της, στον εξαιρετικό εξοπλισμένο Κόκκινο Στρατό και στον βαθύτατο Σοβιετικό πατριωτισμό. Με την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας και με την συνετή Σταλινική ειρηνική πολιτική της, η Σοβιετική Ένωση αύξησε αμέτρητα την σπουδαιότητά της στη διεθνή αρένα και κέρδισε τεράστια πίστη και αγάπη των λαϊκών μαζών όλων των χωρών, συμπεριλαμβανομένης και της ίδιας της Γερμανίας.

Άρα όταν, κατά την γνώμη των ιμπεριαλιστών, είχε φτάσει η κατάλληλη στιγμή για την Γερμανία να εκπληρώσει το ρόλο της σαν δύναμη κρούσης ενάντια στην ΕΣΣΔ, η Γερμανία δεν μπορούσε να αποφασίσει να το κάνει. Έπρεπε πρώτα να λογαριάσει την οικονομική και στρατιωτική δύναμη της Σοβιετικής Ένωσης και την ηθική ενότητα και αλληλεγγύη των Σοβιετικών λαών, έτοιμοι να υπερασπίσουν την σοσιαλιστική τους χώρα με την τελευταία σταγόνα του αίματός τους και ικανοί να τσακίσουν κάθε εχθρό· δεύτερον, οι κυβερνώντες της Γερμανίας ήταν αναγκασμένοι να λάβουν υπόψη τους το γεγονός οτι μπορεί να αποτύγχαναν να κινητοποιήσουν την πλειοψηφία του Γερμανικού λαού σε έναν πόλεμο ενάντια στην μεγάλη Χώρα του Σοσιαλισμού.

Έχοντας έτσι τα πραγμάτα, η Γερμανία ήρθε αντιμέτωπη με το δίλημμα – να κάνει πόλεμο ενάντια στην Σοβιετική Ένωση και να διακινδυνεύσει να τον χάσει· ή να κάνει αποφασιστική στροφή στην εξωτερική της πολιτική και να πάρει το μονοπάτι των ειρηνικών σχέσεων με τη Σοβιετική Ένωση. Όπως αποδεικνύουν τα γεγονότα οι ηγέτες της Γερμανίας διάλεξαν το δεύτερο δρόμο .....

Η Σοβιετική Ένωση, ασκώντας σοσιαλιστική εξωτερική πολιτική, συνάπτοντας σύμφωνο μη επίθεσης με την Γερμανία, ματαίωσε τα ύπουλα σχέδια των προβοκατόρων του πολέμου, εξασφάλισε ειρήνη ανάμεσα στα δυο μεγαλύτερα Κράτη της Ευρώπης, και δυνάμωσε την επιρροή της σε ολόκληρη την πορεία τη διεθνών εξελίξεων.

Μετά τη σύναψη την Γερμανο – Σοβιετική Συμφωνία, η αστική τάξη της Βρετανίας και της Γαλλίας, μην έχοντας πια καμιά ελπίδα πολέμου από την Γερμανία εναντίον της ΕΣΣΔ, πήραν το δρόμο της ένοπλης πάλης ενάντια στον κυριότερο ιμπεριαλιστή αντίπαλό τους. Το έκαναν με το πρόσχημα υπεράσπισης της υποτελούς της, της Πολωνίας – την ιδια την Πολωνία που οι Βρετανοί και Γάλλοι ιμπεριαλιστές την καθιέρωσαν σαν το προχωρημένο φυλάκιο εναντίον της χώρας των Σοβιέτ και που με τα χέρια της ήθελαν, το 1920, να στραγγαλίσουν την νεαρή Σοβιετική Δημοκρατία· την ίδια την Πολωνία που οι άρχοντές της πήραν την Βίλνα από την Λιθουανία, και που πριν από λίγο απέσπασαν με την βία ένα τμήμα περιοχής της Τσεχοσλοβακίας. Ποντάρισαν στην Πολωνία, αλλά και εδώ έχασαν.

Το Πολωνικό Κράτος, που είναι φυλακή λαών με το αντιδραστικό καθεστώς του και την τρομοκρατία, την καταπίεση και ληστεία εκατομμυρίων Ουκρανών, Λευκορώσων και των ίδιων των Πολωνών εργαζομένων, με το πρώτο στρατιωτικό χτύπημα αποκάλυψε όλη την εσωτερικοί του σαπίλα και κατέρρευσε σε δυο εβδομάδες.

Σε αυτές τις συνθήκες, η Σοβιετική Ένωση, ασκώντας την δικιά της ανεξάρτητη πολιτική, πολιτική που υπαγορεύεται από τα συμφέροντα του σοσιαλισμού, που είναι ίδια με τα συμφέροντα των εργαζομένων όλων των χωρών, πήρε αποφασιστικά μέτρα για να εξασφαλίσει ειρήνη σε ολόκληρη την Ανατολική Ευρώπη.

Με την είσοδο του Κόκκινου Στρατού στη Δυτική Ουκρανία και στην Δυτική Λευκορωσία, οι Σοβιετικοί λαοί βοήθησαν τα αδέλφια τους που στέναζαν κάτω από τον ζυγό των Πολωνών αρχόντων, έσωσαν 13 εκατομμύρια εργαζόμενους από αιματηρή σφαγή, τους απελευθέρωσαν από την καπιταλιστική σκλαβιά, τους άνοιξαν τον δρόμο για μια ευτυχισμένη ζωή και τους εξασφάλισαν την λευτεριά για εθνική και πολιτιστική προκοπή.

Με την σύναψη του Γερμανό-Σοβιετικού Συμφώνου «Φίλιας και Συνόρων», η ΕΣΣΔ όχι μόνο εξάλειψε τον άμεσο κίνδυνο πολέμου για τους λαούς της αλλά επίσης δημιούργησε ένα φράγμα ενάντια στην επέκταση του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Συνάπτοντας σύμφωνα αμοιβαίας βοηθείας με τις μικρές Βαλτικές χώρες, η ΕΣΣΔ εγγυήθηκε την εθνική τους ανεξαρτησία, εξασφάλισε την άμυνά τους ενάντια στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και ισχυροποίησε την αμυντική ικανότητα της ίδιας της της χώρας.

Η μεταφορά της πόλης της Βίλνας και της περιοχής της Βίλνας στη Λιθουανία δείχνει ακόμα μια φορά την προσοχή που δίνει η χώρα του σοσιαλισμού στα εθνικά συμφέροντα των μικρών λαών. Ποτέ δεν υπήρξε, ούτε υπάρχει στις μέρες μας στο κόσμο, άλλο Κράτος εκτός από την Σοβιετική Ένωση που, με την δικιά του θέληση, παραχώρησε μια ολόκληρη περιοχή της σε έναν μικρο λαό που ζει στα σύνορά της, λογω του οτι σεβεται τα εθνικά συμφέροντα αυτού του λαού.

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος λυσσομανά στην Ευρώπη, που οι αστικές τάξεις υποδαυλίζουν τον σωβινισμό, υποκινώντας το ένα έθνος ενάντια στο άλλο, η Σοβιετική Ένωση καθιέρωσε σχέσεις καλής γειτονιάς με τα γύρω από αυτή Κράτη, καθοδηγούμενη σε αυτό από την Σταλινική πολίτικη της ειρήνης και της φίλιας ανάμεσα στα έθνη. Με όλη την πολίτικη της η ΕΣΣΔ προσφέρει ανεκτίμητη υπηρεσία στην υπόθεση την παγκόσμιας ειρήνης, για την οποία ενδιαφέρονται οι λαοι όλων των χωρών.

Αλλά οι ιμπεριαλιστές της Βρετανίας και της Γαλλίας, έχοντας πάρει το δρόμο του πολέμου, δεν θέλουν να το παρατήσουν. Αντίθετα, ρίχνουν τους λαούς όλο και πιο πολύ στα πεδία των μαχών, κουκουλώνοντας τον πραγματικό χαρακτήρα του πολέμου. Έχοντας αυτό τον σκοπό στο νου τους, κινητοποιούν όλα τα μέσα ιδεολογικής εξαπάτησης των μαζών.

Οι παλιότερες γενιές εργατών [workers ] που έχουν την εμπειρία του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, θυμούνται καλά πως, εκείνο τον καιρό, ο τύπος της Βρετανίας και της Γαλλίας προσπαθούσε μέρα – νύχτα να αποδείξει οτι οι κυβερνήσεις αυτών των χωρών διεξήγαγαν τον πόλεμο μόνο για την «υπεράσπιση της δημοκρατίας» ενάντια στον «Πρωσικό μιλιταρισμό», ενώ ο Γερμανικός τύπος από την μεριά του πάσχιζε να πείσει το λαό ότι ο πόλεμος διεξάγονταν ενάντια στο «Ρώσικο Τσαρισμό». Στην πραγματικότητα όμως, όπως είναι καλά γνωστό, αυτό που συνέβαινε ήταν ενας αγώνας ανάμεσα σε δυο ομάδες ιμπεριαλιστών για το ξαναμοίρασμα της γης.

Τώρα οι κυρίαρχες τάξεις της Βρετανίας και της Γαλλίας, που σήμερα, όπως τότε, εξακολουθούν να έχουν ιμπεριαλιστικούς στόχους, άλλαξαν τα μέσα και τα συνθήματα ιδεολογικής εξαπάτησης συμφωνα με τις τωρινές συνθήκες. Κερδοσκοπώντας με τα αντιφασιστικά αισθήματα των μαζών, προβάλουν το σύνθημα του «Αντιφασιστικού» πολέμου, και διακηρύσσουν ότι ο πολεμάς τους ενάντια στην Γερμανία ειναι «Πόλεμος για την Δημοκρατία ενάντια στον Φασισμό», πόλεμος ενάντια στον «Χιτλερισμό», πόλεμος για την λευτεριά των εθνών.

Αλλά τι θαυμάσιοι απόστολοι του «αντιφασιστικού» πολέμου είναι, αυτοί που για τόσα χρόνια έκαναν κάθε δυνατή παραχώρηση σε εκείνους που πολεμούν σήμερα, και σαμποτάριζαν το ενιαίο μέτωπο του λαϊκού αγώνα ενάντια στο φασισμό και τον πόλεμο, όταν ολόκληρη η διεθνής κατάσταση έδειχνε ότι αυτή η πάλη ήταν το πιο σημαντικό καθήκον της στιγμής. Τι καταπληκτικοί «μαχητές της λευτεριάς των εθνών» είναι εκείνοι που για αιώνες κράτησαν εκατομμύρια σκλάβους των αποικιών στη δουλεία και παίζουν με τις τύχες των μικρών εθνών σαν να είναι αντικείμενα διαπραγμάτευσης στις ιμπεριαλιστικές τους δοσοληψίες. Τι καταπληκτικοί «υπερασπιστές της δημοκρατίας» είναι εκείνοι που στις δίκες τους χώρες καταργούν τα τελευταία υπολείμματα των δημοκρατικών δικαιωμάτων των λαϊκών μαζών, κλείνουν τις εφημερίδες τους, καθαιρούν τους εκλεγμένους εκπρόσωπους τους και κατατρέχουν όλους όσους υψώνουν την φωνή τους ενάντια στον τωρινό αντιλαϊκό πόλεμο.

Οι Γάλλοι αστοί ξαναζωντανεύουν τις μέρες της αντεπαναστατικής τρομοκρατίας. Από τις μέρες της κατάπνιξης της Παρισινής Κομμούνας, η Γαλλία δεν έχει ξαναζήσει τέτοια εκστρατεία εναντίον της εργατικής τάξης. Η απαγόρευση λειτουργίας του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας, η σύλληψη των επαναστατών αντιπροσώπων του Γαλλικού προλεταριάτου στο κοινοβούλιο - των πιο συνεπών αγωνιστών ενάντια στην αντίδραση κάθε είδους – αποδεικνύουν καθαρά πόσο ψεύτικες και υποκριτικές είναι οι δηλώσεις για τον δημοκρατικό αντιφασιστικό χαρακτήρα του πολέμου.

Οι αστικές τάξεις ξεσηκώνονται ενάντια στους κομμουνιστές επειδή φοβούνται την αλήθεια για τον πόλεμο πιο πολύ και από την φωτιά, επειδή το κομμουνιστικό κόμμα είναι το μόνο κόμμα που μπορεί να οργανώσει τον αγώνα του προλεταριάτου και των άλλων εργαζομένων ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Οι αστικές τάξεις κάνουν οτιδήποτε για να αναγκάσουν εκατομμύρια λαών να πάει στον πόλεμο και να πεθάνει για μια υπόθεση που δεν έχει καμιά σχέση με αυτούς. Δεν είναι δικός τους πόλεμος, αλλά ο πόλεμος των εκμεταλλευτών τους. Τους φέρνει βάσανα, φτώχεια, ανέχεια, ερείπια και θάνατο. Υποστηρίζοντας ένα τέτοιο πόλεμο, υπερασπίζουν αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα αυτών που τους έριξαν σε αυτή τη σκλαβιά και την καταπίεση, υποστηρίζουν την καπιταλιστική σκλαβιά.

Για την εργατική τάξη υπάρχει μόνο μια στάση, συγκεκριμένα, η ασυμβίβαστη, θαρραλέα πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, πάλη ενάντια στους ενόχους και φορείς του πολέμου, κύρια μέσα στη δικιά τους χώρα, πάλη για τον τερματισμό αϊτού του ληστρικού πολέμου. Αυτη ειναι ο πιο δίκαιος απο τους αγώνες, που υπαγορεύεται από τα στοιχειώδη συμφέροντα του προλεταριάτου και όλων των εργαζομένων .....

Σε ολο τον καπιταλιστικό κόσμο, όχι μόνο στις εμπόλεμες χώρες, ξέσπασε μια ξέφρενη αντιδραστική εκστρατεία ενάντια στην εργατική τάξη και των εργαζομένων μαζών. Συνεπώς, αυτό που ήταν χαρακτηριστικό των καθεστώτων των φασιστικών χωρών την περίοδο πριν το σημερινό πόλεμο, κυριαρχεί - στην διάρκεια του ξεσπάσματος του πολέμου – όλο και πιο πολύ στις χώρες της λεγόμενης αστικής δημοκρατίας. Σε αυτές τις συνθήκες που άλλαξαν, τα καθήκοντα που έχει μπροστά της η εργατική ταξη παίρνουν και αυτά νέο χαρακτήρα. Ενώ πριν το καθήκον ήταν η συγκέντρωση όλων των δυνάμεων στην πάλη για την αποτροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου, η χαλιναγώγηση των πολεμοκάπηλων, τώρα η κινητοποίηση των πλατιών μαζών στον αγώνα ενάντια στον πόλεμο διεξάγεται ήδη, και το πρώτο καθήκον της στιγμής είναι να μπει ένα τέλος στον πόλεμο.

Ενώ πριν το ζήτημα ήταν ο φραγμός του δρόμου της επίθεσης του κεφαλαίου και της φασιστικής αντίδρασης, τώρα η εργατική τάξη ειναι αντιμέτωπη με το καθήκον της διεξαγωγής μιας πιο αποφασιστικής πάλης ενάντια στο καθεστώς της τρομοκρατίας, της καταπίεσης και της καταλήστευσης των λαϊκών μαζών· έχει μπροστά της το καθήκον να σιγουρέψει ότι οι κυρίαρχες τάξεις δεν θα ρίξουν τα βάρη του πολέμου στις πλάτες του εργαζόμενου λαού.

Ενώ πριν οι προσπάθειες της εργατικής τάξης κατευθύνονταν κυρίως στην υπεράσπιση των καθημερινών συμφερόντων των εργαζομένων μαζών και στην προστασία τους από την καταλήστευση κσι ασυδοσία των καπιταλιστών εκμεταλλευτών, και ήταν αδύνατον, λόγω της απουσίας των αναγκαίων προϋποθέσεων, να μπει στην ημερήσια διάταξη η κατάργηση της καπιταλιστικής σκλαβιάς, τώρα, στο βαθμό που η κρίση που προκαλείται από το πόλεμο βαθαίνει όλο και πιο πολύ, η εργατική τάξη θα βρίσκεται αντιμέτωπη με αυτό το καθήκον με όλο και μεγαλύτερη οξύτητα.

Η κατάσταση που άλλαξε και τα νέα καθήκοντα της εργατικής τάξης απαιτούν επίσης μια αντίστοιχη αλλαγή των τακτικών των κομμουνιστικών κομμάτων. Οι τακτικές του ενιαίου προλεταριακού και λαϊκού μετώπου, που εφαρμόστηκαν τα προηγούμενα χρονιά, κατέστησαν δυνατό ώστε το προλεταριάτο και οι εργαζόμενες μάζες να συγκρατήσουν προσωρινά την επίθεση του κεφαλαίου και της ιμπεριαλιστικής αντίδρασης σε έναν αριθμό χωρών. Βοήθησε τον Ισπανικό λαό να διεξάγει ένοπλο αγώνα για δυόμιση χρόνια ενάντια στην εσωτερική αντίδραση και τους ξένους επεμβατιστές. Έγινε δυνατό ώστε το προλεταριάτο της Γαλλίας να εξασφαλίσει αξιόλογες κοινωνικές καταχτήσεις.

Το Κίνημα του Λαϊκού Μετώπου δραστηριοποίησε πλατιές μάζες λαού στην πόλη και στην ύπαιθρο και τις επιστράτευσε στον αγώνα για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους ενάντια στις αντιδραστικές κλίκες. Το κίνημα έκανε δυνατό την αναβολή για κάποιο χρονικό διάστημα του ξεσπάσματος του πόλεμου στην Ευρώπη. Οι τακτικές του ενιαίου λαϊκού μετώπου είναι πλήρως εφαρμόσιμες, ακόμα και τώρα, στην Κίνα και επίσης και στις αποικιακές και εξαρτημένες χώρες, οι λαοί των οποίων διεξάγουν αγώνα για την εθνική τους απελευθέρωση.

Αλλά αυτές οι τακτικές, στη μορφή που εφαρμόστηκαν πριν τον τωρινό πόλεμο, δεν είναι πια κατάλληλες για τις άλλες χώρες. Η ανάγκη αλλαγής των τακτικών εξαρτώνται από τις αλλαγές των συνθηκών και των καθηκόντων της εργατικής τάξης, όπως επίσης και από την θέση που κράτησαν οι ηγετικοί κύκλοι των κομμάτων που συμμετείχαν πριν στο μέτωπο σε σχέση με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Οι τακτικές του ενιαίου λαϊκού μετώπου προϋπόθεταν κοινή δράση των κομμουνιστικών κομμάτων με τα σοσιαλδημοκρατικά και μικροαστικά «δημοκρατικά» και «ριζοσπαστικά» κόμματα ενάντια στην αντίδραση και τον πόλεμο. Αλλά οι κορυφές αυτών των κομμάτων τώρα ανοιχτά υποστηρίζουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Οι σοσιαλδημοκράτες, «δημοκράτες» και «ριζοσπάστες» λακέδες της αστικής τάξης, διαστρεβλώνουν αδιάντροπα τα αντιφασιστικά συνθήματα του Λαϊκού Μετώπου, και τα χρησιμοποιούν για την εξαπάτηση των λαϊκών μαζών και την συγκάλυψη του ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα του πολέμου. Κάτω από την σημαία της «εθνικής ενότητας» στην πραγματικότητα έκαναν κοινό μέτωπο με τους καπιταλίστες, μέτωπο που απλώνεται από τους Συντηρητικούς ηγέτες μέχρι τους ηγέτες των Εργατικών στην Αγγλία, και από την Καγκουλάρ [Γαλλική οργάνωση που δραστηριοποιήθηκε από το 1932 μέχρι το 1940 και που συνωμότησε για την ανατροπή της Τρίτης Δημοκρατίας] μέχρι τους σοσιαλιστές στην Γαλλία. Οι σημαντικότεροι ηγέτες των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων και των ρεφορμιστικών συνδικάτων κατέλαβαν θέσεις στην πρώτη γραμμή στο στρατόπεδο των ιμπεριαλιστών, από τις πρώτες μέρες του πολέμου .....

..... Κατευθύνουν το δηλητηριώδες κεντρί των συκοφαντιών τους ενάντια στην ΕΣΣΔ και στους επαναστάτες εργάτες και στα κομμουνιστικά κόμματα. Οι ηγετικοί κύκλοι της Δεύτερης Διεθνούς παίζουν τον πιο εγκληματικό ρόλο στην σφαγιαστική μηχανή του πολέμου. Εξαπατούν τις μάζες με τα κηρύγματά τους για τον αντιφασιστικό χαρακτήρα του πολέμου και βοηθούν την αστική τάξη να κατευθύνει τους λαούς στο σφαγείο. Οι κυρίαρχες τάξεις ξέρουν καλά ότι οι λαϊκές μάζες δεν θα πιστέψουν τους Βρετανούς και Γάλλους καπιταλίστες και τον τύπο τους όταν προσπαθούν να τις πείσουν για τον αντιφασιστικό χαρακτήρα του πόλεμου και όταν υποστηρίζουν ότι ο πολεμος διεξάγεται για την υπεράσπιση της Πολωνίας και για τα συμφέροντα των λαών τους .....

Από τα παραπάνω προκύπτει ξεκάθαρα ότι οι κομμουνιστές δεν μπορούν να κάνουν κανένα απολύτως ενιαίο μέτωπο με εκείνους που έχουν σχηματίσει κοινό μέτωπο με τους ιμπεριαλιστές και υποστηρίζουν τον εγκληματικό αντιλαϊκό πόλεμο. Η εργατική τάξη και όλοι οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα κείνο με τους σοσιαλδημοκράτες, «δημοκράτες» και «ριζοσπάστες» πολιτικούς που προδίδουν τα ζωτικά συμφέροντα των λαϊκών μαζών. Ανάμεσα στις λαϊκές μάζες και σε αυτούς τους λακέδες του ιμπεριαλισμού βρίσκεται η άβυσσος του πολέμου.

Αλλά στις συνθήκες του πολέμου και της κρίσης υψώνεται ακόμα πιο οξυμένα από ότι πριν η ανάγκη της ενότητας της εργατικής τάξης και η συσπείρωση των εργαζομένων μαζών γύρω από την εργατική τάξη. Εκατομμύρια εργαζομένων στο καπιταλιστικό κόσμο και, πρώτα και κύρια, στις εμπόλεμες χώρες, ενδιαφέρονται όσο δεν πάει άλλο για την επίτευξη της μαχητικής ενότητας της εργατικής τάξης, και την δημιουργία ενός πραγματικού ενιαίου μετώπου ενάντια στον πόλεμο που εξαπέλυσαν οι καπιταλίστες, ενάντια στην μανιασμένη αντίδραση και στη αχαλίνωτη καταλήστευση των μαζών. Και οι κομμουνιστές δεν θα σταματήσουν τον αγώνα για την ενότητα των γραμμών των προλετάριων και για την συσπείρωση σε αυτές των εργαζόμενων μαζών, άλλα θα εντείνουν τις προσπάθειές τους προς αυτή την κατεύθυνση δέκα φορές παραπάνω.

Όμως, τώρα το ζήτημα της δημιουργίας της ενότητας της εργατικής τάξης και του ενιαίου λαϊκού μετώπου μπαίνει με ένα νέο τρόπο. Στην περίοδο πριν τον πόλεμο, οι κομμουνιστές προσπάθησαν να πραγματοποιήσουν την ενιαία δράση της εργατικής τάξης με συμφωνίες ανάμεσα στα κομμουνιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Τωρα τετοια συμφωνια ειναι πλεον αδιανόητη.

Στις σημερινές συνθήκες, η ενότητα της εργατικής τάξης μπορεί και πρέπει να επιτευχθεί από τα κάτω, στην βάση της ανάπτυξης του κινήματος των ίδιων των εργαζόμενων μαζών και σε αποφασιστική πάλη ενάντια στους κυριότερους προδότες ηγέτες των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων.

Αυτό το προτσές θα διευκολυνθεί σε μεγάλο βαθμό από τις συντροφικές σχέσεις που εδραιώθηκαν τα τελευταία χρόνια ανάμεσα στους κομμουνιστές και ενα σημαντικό τμήμα των σοσιαλδημοκρατών εργατών στο κοινό αγώνα τους ενάντια στην αντίδραση και τους υποκινητές του πολέμου. Θα διευκολυνθεί επίσης και από το γεγονός ότι τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, κάτω από το βάρος της εγκληματικής πολιτικής των ηγεσιών τους, διαλύονται όλο και πιο γρήγορα, και τα υγιή προλεταριακά τμήματα αυτών των κομμάτων θα ενωθούν με τους κομμουνιστές παίρνοντας το μονοπάτι ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τον καπιταλισμό.

Την προηγούμενη περίοδο οι κομμουνιστές πάλευαν να εξασφαλίσουν την δημιουργία ενιαίου λαϊκού μετώπου κάνοντας συμφωνία με τα σοσιαλδημοκρατικά και μικροαστικά «δημοκρατικά» και «ριζοσπαστικά» κόμματα κατευθείαν με τα ηγετικά τους σώματα στη βάση κοινής πλατφόρμας για την πάλη ενάντια το φασισμό και τον πόλεμο. Αλλά στο βαθμό που οι κυριότεροι ηγέτες αυτών των κομμάτων περάσαν ολοκληρωτικά και πλέρια στο στρατόπεδο των ιμπεριαλιστών, ενώ ορισμένοι από αυτούς, όπως οι Γάλλοι ριζοσπάστες, έχουν αναλάβει άμεσα την διεξαγωγή του πολέμου, δεν μπορεί να μπαίνει ζήτημα τέτοιων συμφωνιών.

Τώρα η επιστράτευση της εργατικής τάξης, της αγροτιάς, των εργαζόμενων της πόλης και της προοδευτικής διανόησης μπορεί και πρέπει να επιτευχθεί χωρίς και ενάντια στην ηγεσία αυτών των κομμάτων, στη βάση της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την αντίδραση σε εν ενιαίο μέτωπο από τα κάτω.

Τέτοιο ενιαίο δραστήριο μέτωπο των μαζών δεν μπορεί να δημιουργηθεί χωρίς την πιο αποφασιστική πάλη ενάντια στους σοσιαλδημοκράτες, «δημοκράτες» και «ριζοσπάστες» λακέδες του ιμπεριαλισμού, για την εξάλειψη της επιρροής αυτών των πρακτόρων της αστικής τάξης μέσα το εργατικό κίνημα και για την απομόνωσή τους από τις εργαζόμενες μάζες.

Η ιστορία φέρνει τώρα αντιμέτωπη την εργατική τάξη των καπιταλιστικών χωρών με καθήκοντα τεράστιας σημασίας. Πρέπει να βγάλουν εκατομμύρια λαών από την άβυσσο του πολέμου, να σώσουν τις χώρες τους και τους λαούς τους από την καταστροφή, την ανέχεια και τον όλεθρο. Μόνο η εργατική τάξη, παίρνοντας την ηγεσία των βασικών μαζών της αγροτιάς και των εργαζομένων των πόλεων, είναι σε θέση να αντισταθεί αποφασιστικά ενάντια στη αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό, να βάλει τέλος στο εγκληματικό τους έργο και να τελειώσει μια και καλή με τις αίτιες που φέρνουν τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Αυτά τα καθήκοντα, τα οποία έχει μπροστά της η εργατική τάξη, μπορούν να εκπληρωθούν. Τώρα οι δυνάμεις του διεθνούς προλεταριάτου αυξήθηκαν σε τεράστιο βαθμό σε σύγκριση με τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.

Η εμπροσθοφυλακή του – η εργατική τάξη της ΕΣΣΔ = δημιούργησε ενα απόρθητο σοσιαλιστικό φρούριο. Η ύπαρξη της Σοβιετικής Ένωσης πολλαπλασιάζει την δύναμη της εργατικής τάξης όλων των καπιταλιστικών χωρών και δυναμώνει την εμπιστοσύνη στις δικές του δυνάμεις. Όπως είναι σαφές από το πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, η εμπιστοσύνη των εργαζόμενων μαζών στην αστική τάξη, στον καπιταλισμό, ήδη υπονομεύτηκε από την αρχή αυτού του πολέμου και θα συνεχίσει να υπονομεύεται ακόμα πιο πολύ.

Οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες δεν θα καταφέρνουν για πολύ ακόμα να εξαπατούν τις μάζες, όπως ήταν σε θέση να κάνουν στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Η προδοτική πολιτική τους, οι αντικομμουνιστικές, αντι-Σοβιετικές επιθέσεις τους ήδη προξένησαν έντονη δυσαρέσκεια στις γραμμές των ίδιων των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων.

Οσο συνεχίζεται ο πόλεμος, θα μεγαλώνει η αγανάκτηση των μαζών και το αντιπολεμικό κίνημα θα πλαταίνει όλο και πιο πολύ. Ούτε ο πιο μανιασμένος διωγμός δεν θα συγκρατήσει και δεν θα καταστείλει την πάλη των εργαζομένων ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Ο ιστορικός ρόλος της κομμουνιστικής εμπροσθοφυλακής της εργατικής τάξης σήμερα είναι να οργανώσει και να μπει επικεφαλής αυτού του αγώνα.

Εάν οι κομμουνιστές είναι σε θέση να εκπληρώσουν με επιτυχία αυτό το ρόλο τους, πρέπει να δώσουν το παράδειγμα της σωστής κατανόησης της ουσίας του τωρινού πολέμου και να τσακίσουν ολοκληρωτικά το μύθο για τον δήθεν αντιφασιστικό, δίκαιο χαρακτήρα του όπως ακούραστα διαδίδεται από τους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες.

Εξηγήστε, εξηγήστε και ακόμα μια φορά εξηγήστε την πραγματικότητα στις μάζες. Αυτό στην παρούσα στιγμή είναι πάνω από όλα η πιο σημαντική προϋπόθεση για την κινητοποίηση των μαζών στην πάλη εναντία στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο κα την καπιταλιστική αντίδραση.

Το ξεδίπλωμα ενός πραγματικά πλατιού κινήματος ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την αντίδραση μπορεί μόνο να είναι επιτυχής αν η κομμουνιστική δράση και διεξαγωγή της πάλης μέσα στις μάζες, παρατηρεί με οξυδέρκεια τις διαθέσεις τους, ακούει προσεκτικά τις φωνές τους και δίνει ιδιαίτερη προσοχή στις ανάγκες και τα βάσανα τους. Οι κομμουνιστές δεν πρέπει να προτρέχουν. Πρέπει να διατυπώνουν συνθήματα που ανταποκρίνονται στις συγκεκριμένες συνθήκες, συνθήματα που να είναι κατανοητά και να τα πιάνουν αμέσως οι μαζες, πρέπει πάντα να είναι επικεφαλής του κινήματος των μαζών, και να τις καθοδηγούν στην επίλυση των ώριμων νέων καθηκόντων.

Η τωρινή εξαιρετικά σοβαρή κατάσταση απαιτεί από τους κομμουνιστές ότι δεν θα υποχωρήσουν ούτε σπιθαμή παρά την καταπίεση και την καταδίωξη, άλλα θα βγουν μπροστά αποφασιστικά και θαρραλέα ενάντια στον πόλεμο, ενάντια στην αστική τάξη της χώρας τους· ότι θα δράσουν με τον τρόπο που μας δίδαξε ο Λένιν, με τον τρόπο που διδαχθήκαμε τώρα άπω τον μεγάλο, συνετό ηγέτη των εργαζομένων, τον Στάλιν.

Τα κομμουνιστικά κόμματα πρέπει να αναδιοργανώσουν ριζικά τις γραμμές τους σύμφωνα με τις συνθήκες του πολέμου, να διώξουν από τις γραμμές τους τα συνθηκολόγα στοιχειά, και να παγιώσουν μπολσεβίκικη πειθαρχία. Πρέπει να συγκεντρώσουν τα πύρα τους ενάντια στον οπορτουνισμό, που εκφράζεται με την παρέκκλιση προς τη θέση της «υπεράσπισης της Πατρίδας», με την υποστήριξη του παραμυθιού για τον αντιφασιστικό χαρακτήρα του πολέμου και με την υποχώρηση μπρος στην καταπίεσης της αστικής τάξης.

Όσο πιο γρήγορα καταφέρουν τα κομμουνιστικά κόμματα να τα πετύχουν όλα αυτά τόσο καλύτερα θα είναι σε θέση να πραγματοποιήσουν τον ανεξάρτητο ηγετικό τους ρόλο στο εργατικό κίνημα και μπορούν με μεγαλύτερη επιτυχία να εκπληρώσουν τα καθήκοντα που έχουν μπροστά τους.

Όσο συνεχίζεται ο πόλεμος όλα τα κομμουνιστικά κόμματα, όλες οι οργανώσεις της εργατικής τάξης, όλοι οι δραστήριοι εργάτες βρίσκονται μπροστά στην υπέρτατη δοκιμασία. Θα πεταχτούν έξω τα ξένα στοιχεία της εργατικής τάξης, οι καριερίστες, οι αποστάτες, αυτοί που τρύπωσαν στο κομμουνιστικό κόμμα.

Τα κομμουνιστικά κόμματα στο σύνολό τους θα αντέξουν την δοκιμασία. Θα γίνουν καλύτερα, ακόμα πιο ατσαλωμένα για τις μάχες που έρχονται. Νέοι εκατοντάδες χιλιάδες μαχητές για την υπόθεση της εργατικής τάξης θα μπουν τις γραμμές του στρατού του κομμουνισμού.

Τα κομμουνιστικά κόμματα και η εργατική τάξη των καπιταλιστικών χωρών θα εμπνέονται από το ηρωικό παράδειγμα των Ρώσων Μπολσεβίκων, από το παράδειγμα του κόμματος του Λένιν και του Στάλιν, που το 1914-18 έδειξαν στο προλεταριάτο τον πραγματικό δρόμο εξόδου από τον πόλεμο και ταυτόχρονα εξασφάλισαν την νίκη του σοσιαλισμού στο ένα έκτο της υδρογείου. Κρατώντας ψηλά την σημαία του προλεταριακού διεθνισμού, και δυναμώνοντας τους δεσμούς αδελφικής αλληλεγγύης ανάμεσα στην εργατική τάξη όλων των χωρών, οι κομμουνιστές θα βοηθήσουν έτσι όλους τους εργαζόμενους να εκπληρώσουν την ιστορική τους αποστολή.

Οι ιμπεριαλιστές των εμπόλεμων χωρών άρχισαν το πόλεμο για το νέο μοίρασμα του κόσμου, για παγκόσμια ηγεμονία, καταδικάζοντας εκατομμύρια λαούς στον αφανισμό. Η εργατική τάξη καλείται να βάλει τέλος στον πόλεμο με τον δικό της τρόπο, για τα δικά της συμφέροντα, για τα συμφέροντα όλης της εργαζόμενης ανθρωπότητας και έτσι να καταστρέψει μια και καλή τις αίτιες που προκαλούν τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.