Σελίδες

Δευτέρα 20 Ιουλίου 2015

Μέρος Β - Η Πάλη Εναντίον του Ιμπεριαλιστικού Πολέμου και τα Καθήκοντα των Κομμουνιστών


  Μέρος    Β


Η Πάλη Εναντίον του Ιμπεριαλιστικού
 Πολέμου και τα Καθήκοντα των 
Κομμουνιστών


 

 

 

Γ. ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ ΚΑΙ ΔΙΕΞΑΓΕΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ ΛΑΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ

33. Στη διάρκεια των δυο τελευταίων χρόνων οι εθνικοί επαναστατικοί πόλεμοι των καταπιεσμένων αποικιών και μισοαποικιών, που είχε προβλέψει ο Λένιν από το 1916, μετατράπηκαν από θεωρητικό ζητούμενο σε παγκόσμιο ιστορικό γεγονός. Παραδείγματα τέτοιων πολέμων είναι : ο πόλεμος στο Μαρόκο ενάντια στους Γάλλους και Ισπανούς ιμπεριαλιστές, η εξέγερση στη Συρία, οι πόλεμοι στο Μεξικό και στη Νικαράγουα ενάντια στον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ο επαναστατικός πόλεμος στην Καντόνα ενάντια στο Χονγκ Κονγκ το 1925, και τέλος η Βορειο-Κινέζικη Εκστρατεία στα 1926-1927. Οι εθνικοί επαναστατικοί πόλεμοι θα παίξουν σημαντικό ρόλο στη τωρινή χρονική περίοδο της παγκόσμιας επανάστασης. Κατά συνέπεια το προλεταριάτο πρέπει να μελετήσει πολύ καλά την πείρα και τα μαθήματα από αυτούς τους πολέμους, ιδιαίτερα την Βορειο-Κινέζικη Εκστρατεία στα 1926-1927.
Σε αυτή την εκστρατεία σωστά το Κινέζικο προλεταριάτο υποστήριξε το Νότο ενάντια στους Βόρειους μιλιταριστές και στους ιμπεριαλιστές που τους στήριζανπαρά το ότι οι Νότιες δυνάμεις διοικούνταν από την αστική τάξη. Το Κινέζικο προλεταριάτο όχι μόνο επιθυμούσε και εργάστηκε για την ήττα της αντεπαναστατικής κυβέρνησης της Βόρειας Κίνας αλλά επίσης πάλεψε ενάντια στις ταλαντεύσεις και τους δισταγμούς της αστικής τάξης στο Νότο, ενάντια στην συμβιβαστική πολιτική της τελευταίας και την επακόλουθη προδοσία της, και πάλεψε υπέρ μιας επαναστατικής ηγεσίας στην εκστρατείας και υπέρ της ηγεμονίας του προλεταριάτου στον πόλεμο. Αυτή η γενική γραμμή, που προτάθηκε στους Κινέζους Κομουνιστές από την Κομιντέρν, ήταν σε συμφωνία με τη θέση που πήραν ο Μαρξ και ο Ενγκελς για τους εθνικούς πολέμους του τελευταίου αιώνα και με τα διδάγματα της διδασκαλίας του Λένιν.
34. Όμως, το Κινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα έκανε μια σειρά σοβαρών λαθών, από τα οποία οι Κομμουνιστές όλων των καταπιεσμένων εθνών έχουν να πάρουν σημαντικά μαθήματα. Σε αυτόν τον πόλεμο, το καθήκον του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας ήταν να εκμεταλλευτεί πλέρια την επαναστατική κατάσταση εμμένοντας εκείνη την περίοδο στη δημιουργία του δικού του προλεταριακού ταξικού στρατού και στην επέκταση της στρατιωτικής οργάνωσης και εκπαίδευσης των εργατών και αγροτών για να ανοίξει ο δρόμος στη πάλη του προλεταριάτου για να μπει επικεφαλής της επανάστασης. Αν και οι αντικειμενικές συνθήκες την περίοδο της Βόρειας Εκστρατείας ήταν υπέρ του Κομμουνιστικού Κόμματος, το τελευταίο απέφυγε να αξιοποιήσει το στρατιωτικό και πολιτικό μηχανισμό του Κουομιτάνγκ με σκοπό να κάνει δουλειά στο στρατό και δεν έκανε καμιά προσπάθεια να δημιουργήσει τις δικές του ένοπλες δυνάμεις. Το Κομμουνιστικό Κόμμα αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά σε ελιγμούς με τη ανώτατη διοίκηση του Κουομιτάνγκ και δεν κατάφερε να συγκεντρωθεί στη δουλειά προπαγάνδας και οργάνωσης μέσα στις μάζες των στρατιωτών ή στη μάζα των επιστρατευμένων για το στρατό εργατών και αγροτών με σκοπό την αλλαγή του χαρακτήρα του. Δεν κατάφερε να κατανοήσει την επαναστατική σημασία των ένοπλων εργατών και αγροτών και δεν έδωσε όση έπρεπε προσοχή στη δουλειά προετοιμασίας στο να μπει επικεφαλής στον αγροτικό αντάρτικο πόλεμο.
35. Υποστηρίζοντας τον εθνικό – επαναστατικό πόλεμο, το προλεταριάτο καθορίζει τις τακτικές του στηριζόμενο σε συγκεκριμένη ανάλυση του δοσμένου εθνικού πολέμου, το ρόλο των διαφόρων τάξεων σε αυτόν κλπ. Έτσι, οι τακτικές του Μαρξ το 1948, όταν υιοθέτησε το σύνθημα για πόλεμο ενάντια στον Τσαρισμό, ήταν διαφορετικές από τις τακτικές του το 1870, στον Πρωσικό πόλεμο ενάντια στον Ναπολέων τον 3ο. Στην διάρκεια της Βόρειας εκστρατείας, οι Κινέζοι Κομμουνιστές σωστά έκαναν και συμμάχησαν προσωρινά με την εθνική αστική τάξη, υπό τον όρο ότι η εθνική αστική τάξη αγωνίζονταν ενάντια στον ιμπεριαλισμό και υπό τον όρο ότι οι Κομμουνιστές μπορούσαν να ξεσκεπάζουν την εθνικό – επαναστατική παράταξη. Οι τακτικές των Γερμανών Κομμουνιστών στα 1923, όταν βρεθήκαν αντιμέτωποι με το πρόβλημα της εθνικής άμυνας ενάντια στην εισβολή του Γαλλικού ιμπεριαλισμού, ήταν αναγκαστικά διαφορετικές. Οι Γερμανοί Κομμουνιστές έπρεπε να συνδυάσουν την εθνική άμυνα με την πάλη για την ανατροπή της Γερμανικής αστικής τάξης, που ήταν ανίκανη να παίξει επαναστατικό ρόλο. Αυτή είναι η στάση που πρέπει να κρατήσουν τώρα οι Κινέζοι Κομμουνιστές ως προς τον εθνικό αγώνα ενάντια στους Ιάπωνες εισβολείς. Πρέπει να συνδυάσουν την επαναστατική εθνική άμυνα με την πάλη για την ανατροπή του Τσανκ Καϊ-Σεκ και της Κουομιτάγκικης αστικής τάξης, και να εγκαθιδρύσουν την επαναστατική δικτατορία των εργατών και αγροτών.
Πρέπει να ειπωθεί όμως ότι οι εθνικοί πόλεμοι στη διάρκεια των οποίων το προλεταριάτο αγωνιζόμενο ενάντια στον ιμπεριαλισμό μπορεί να συμμαχήσει προσωρινά με την αστική τάξη, γίνονται όλο και πιο σπάνιοι, επειδή, η αστική τάξη στις καταπιεσμένες χώρες, φοβούμενη την επανάσταση των εργατών και των αγροτών, γίνεται αντιδραστική και δέχεται την εξαγορά της από τους ιμπεριαλιστές. Βγαίνει στο προσκήνιο νέος τύπος εθνικού πολέμου, στον οποίο μπορεί να παίξει τον ηγετικό του ρόλο μόνο του το προλεταριάτο. Αυτό ισχύει και για τους εθνικούς πολέμους των Λατινοαμερικάνικων χωρών ενάντια στον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Η τάση να μετατραπούν οι εθνικοί πόλεμοι και εξεγέρσεις σε προλεταριακούς πολέμους και εξεγέρσεις, ή σε πολέμους και εξεγέρσεις με επικεφαλής το προλεταριάτο - μια τάση που είχε προβλέψει ο Λένιν ήδη το 1916 – έχει αυξηθεί αξιοσημείωτα.
36. Από την άποψη των πολυάριθμων καταπιεσμένων εθνοτήτων και εθνικών μειονοτήτων που υπάρχουν σε αριθμό Κρατών στην Ευρώπη, που έχουν την πηγή τους στην Συμφωνία των Βερσαλιών, το ζήτημα του εθνικού επαναστατικού πολέμου θα ξεπροβάλλει όλο και πιο φανερά και στην Ευρώπη, ιδιαίτερα σε σχέση με το καθήκον της μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο. Η Πολωνία και η Ρουμανία καταπιέζουν απάνθρωπα με αιματοβαμμένο χέρι πληθυσμούς Λευκορώσων, Ουκρανών και Βεσσαράβων που ζουν στην επικράτειά τους, πληθυσμοί που στρέφουν το βλέμμα τους με λαχτάρα προς την Σοβιετική πατρίδα τους. Καταπιεσμένες εθνότητες υπάρχουν επίσης και στην Τσεχοσλοβακία, στις Βαλκανικές χώρες, στην Ιταλία, στη Γαλλία, την Ισπανία, το Βέλγιο και τη Μεγάλη Βρετανία (Ιρλανδία). Τα Κομμουνιστικά Κόμματα πρέπει να υποστηρίξουν το απελευθερωτικό κίνημα των καταπιεσμένων εθνών και των εθνικών μειονοτήτων σε όλες αυτές τις χώρες, να τις καθοδηγήσουν στην επαναστατική πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και να υποστηρίξουν ανεπιφύλακτα το δικαίωμά τους της αυτοδιάθεσης, που πρέπει να περιλαμβάνει το δικαίωμα του πλήρους αποχωρισμού τους. Στην περίπτωση ιμπεριαλιστικού πολέμου, ή κήρυξης αντι-Σοβιετικού πολέμου, οι Κομμουνιστές, στη πορεία υλοποίησης αυτής της πολιτικής, πρέπει να προετοιμάζονται οι ίδιοι και οι εθνικά καταπιεσμένες μάζες, για εθνικές επαναστατικές εξεγέρσεις, ή πολέμους ενάντια στην ιμπεριαλιστική αστική τάξη.
37. Οι διδασκαλίες του Μαρξ και του Λένιν και η πείρα των εθνικών πολέμων των τελευταίων χρόνων, δείχνουν την αναγκαιότητα των παρακάτω καθηκόντων και τακτικών για το προλεταριάτο σε περιπτώσεις εθνικών απελευθερωτικών πολέμων.
(α) Η υποστήριξη που δίνει το προλεταριάτο σε τέτοιους πολέμους και η προσωρινή συμμαχία – σε ορισμένες περιπτώσεις – που κάνει με την αστική τάξη, δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να συνεπάγεται την παραίτηση από τον ταξικό πόλεμο. Ακόμα και όταν η αστική τάξη, για μεγάλο χρονικό διάστημα, μάχεται με το προλεταριάτο ενάντια στους ιμπεριαλιστές, συνεχίζει να είναι ο εχθρός και προσπαθεί να χρησιμοποιήσει το προλεταριάτο για τους δικούς της σκοπούς.
(β) Άρα, το προλεταριάτο δεν πρέπει να δέχεται άπλα τις πολιτικές και τα συνθήματα της αστικής τάξης, αλλά πρέπει να δρα ανεξάρτητα, να προωθεί το δικό του πολιτικό πρόγραμμα και τα δικά του συνθήματα και να φταίξει τις δίκες του επαναστατικές οργανώσεις (Κόμμα, συνδικάτα, πολιτοφυλακή εργατών, προλεταριακά στρατιωτικά κινήματα). Οι Κομμουνιστές πρέπει να προετοιμάσουν τις μάζες για την αναπόφευκτη προδοσία της αστικής τάξης, να κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να εμποδίσουν τις προσπάθειες της αστικής τάξης να πετύχει τους δικούς της ταξικούς στόχους και να προετοιμάζονται για την ανατροπή της αστικής τάξης.
(γ) Σε εθνικούς πολέμους, στους οποίους η αστική τάξη, ή η αστική κυβέρνηση παίζει αντεπαναστατικό ρόλο (όπως στην περίπτωση της πάλης που διεξάγουν τώρα οι Κινέζοι εργάτες και αγρότες για την ματαίωση του ιμπεριαλιστικού διαμελισμού της Κίνας), οι Κομμουνιστές πρέπει να δουλέψουν για την ανατροπή της αστικής κυβέρνησης μέσω του συνθήματος της εθνικής άμυνας.
38. Το ζήτημα των εθνικών πολέμων σε χώρες όπου δεν έχει εξελιχθεί η ταξική διαφοροποίηση, όπως στο Μαρόκο, στη Druses, τη Συριά και την Αραβία, πρέπει να αντιμετωπιστεί [formulated] με τον ίδιο τρόπο. Μέσα σε τέτοιους λαούς, οι πατριαρχικοί και φεουδάρχες αρχηγοί και βασιλιάδες παίζουν ρόλο ίδιο με αυτόν που παίζει η αστική τάξη στις πιο αναπτυγμένες αποικιακές χώρες. Η προσωρινή συνεργασία με αυτούς τους αρχηγούς και βασιλιάδες είναι επιτρεπτή στην επαναστατική πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, αλλά υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να πουληθούν στους ιμπεριαλιστές, ή να υποτάξουν την απελευθερωτική πάλη στα ιδιαίτερα συμφέροντα της κάστας τους. Άρα οι εθνικοί πόλεμοι αυτών των λαών πρέπει να συνδέονται με την πάλη ενάντια στον φεουδαρχισμό, ή ενάντια στους φεουδάρχες βασιλιάδες και με την ανατροπή του φεουδαρχισμού.
39. Τα καθήκοντα του διεθνούς προλεταριάτου σε σχέση με πολέμους απελευθέρωσης καταπιεσμένων λαών και σε σχέση με τις ιμπεριαλιστικές εκστρατείες για την κατάπνιξη των εθνικών επαναστατικών κινημάτων και επαναστάσεων με κάποιες συγκεκριμένες εξαιρέσειςείναι τα ίδια με εκείνα σε σχέση με ιμπεριαλιστικούς πολέμους ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, δηλαδή (α) αγώνας ενάντια σε πολέμους καταστολής μέσω όξυνσης των ταξικών ανταγωνισμών με προοπτική τη μετατροπή αυτού του πολέμου σε εμφύλιο ενάντια στην ιμπεριαλιστική αστική τάξη, (β) συνεπής εφαρμογή των τακτικών ήττας της ιμπεριαλιστικής χώρας και του στρατού της· αγώνας για τη νίκη του καταπιεσμένου έθνους και υποστήριξη του στρατού του, (γ) Αντίσταση, κυρίως με επαναστατικές μαζικές ενέργειες, στην αποστολή πολεμικών πλοίων και στην μεταφορά πολεμοφοδίων στις αποικίες από τους ιμπεριαλιστές· εναντίωση στην επέκταση της χρονικής περιόδου της στρατιωτικής θητείας των στρατιωτών που μάχονται σε πολέμους ενάντια στις αποικίες κλπ· εναντίωση στην αύξηση των πολεμικών δαπανών και την παροχή δανείων από τους ιμπεριαλιστές στις αντεπαναστατικές κυβερνήσεις και στους στρατοκράτες των αποικιών· αγώνας ενάντια στις ιμπεριαλιστικές πολεμικές προετοιμασίες μέσω παραχώρησης δικαιωμάτων σε αυτους σε περιοχές και σιδηροδρομικά δίκτυα και υδάτινους δρόμους της ενδοχώρας στις αποικίες, (δ) πάρσιμο μέτρων για ματαίωση των σφαγών που διαπράττονται από τους ιμπεριαλιστές στις αποικίες και την εξουδετέρωση της υποστήριξης που έχουν από τις ντόπιες αντεπαναστατικές κυβερνήσεις στην καταπίεση των μαζών των ανθρώπων του μόχθου.
40. Οι τακτικές που εφαρμόζονται στην σημερινή πάλη ενάντια στην επέμβαση στην Κίνα είναι διαφορετικές από τις τακτικές που εφαρμόζονταν στην πάλη ενάντια στην επέμβαση στην περίπτωση που τμήμα της Κινέζικης εθνικής τάξης, και του Κουομιτάνγκ, έπαιζαν ακόμα επαναστατικό ρόλο. Οι πόλεμοι μεταξύ των διαφόρων μιλιταριστών κυβερνητών είναι, κυρίως, έκφραση των αντιθέσεων που υπάρχουν ανάμεσα στις διάφορες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για τον μοίρασμα της Κίνας. Όλες οι εμπόλεμες τάξεις, που αντιπροσωπεύουν τις διάφορες κλίκες αστικής τάξης και γαιοκτημόνων, είναι αντεπαναστατικές. Λαμβάνοντας υπόψη την σημερινή κατάσταση στην Κίνα, το διεθνές προλεταριάτο πρέπει να συνδυάσει τους δραστήριους αγώνες για την υπεράσπιση των Κινέζων εργατών και αγροτών με το ξεσκέπασμα του αντεπαναστατικού ρόλου που παίζουν όλες οι αστικές κυβερνήσεις και στρατοκράτες στην Κίνα ως όργανα του ιμπεριαλισμού. Υποστήριξη στην πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό πρέπει να δίνεται μόνο στην Κινέζικη επανάσταση των εργατών και αγροτών. Το σύνθημα υποστήριξης του καταπιεσμένου έθνους δεν μπορεί να ισχύει, στις σημερινές συνθήκες, για τους Κινεζικούς αστικούς στρατούς. Έκτος από τις αλλαγές των τακτικών, η πάλη ενάντια στην επέμβαση σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να εξασθενίσει. Η πλειοψηφία των Κομμουνιστικών Κομμάτων έφτασαν στο συμπέρασμα ότι αλλαγή των τακτικών σημαίνει εξασθένηση της πάλης ενάντια στην επέμβαση, και σε αυτό το ζήτημα έκαναν σοβαρό λάθος.


ΙΙΙ. Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΤΡΑΤΟ

41. Ένα από τα πιο σοβαρά λάθη που έκαναν μέχρι τώρα τα Κομμουνιστικά Κόμματα, είναι ότι αντιμετώπιζαν το ζήτημα του πολέμου από μια σκοπιά αφηρημένη, καθαρά προπαγανδιστική και αγκιτάτσιας και δεν έδιναν αρκετή προσοχή στον στρατό, που είναι ο αποφασιστικός παράγοντας σε όλους τους πολέμους. Αν δεν εξηγηθεί στις πλατιές μάζες η σημασία της επαναστατικής πολιτικής για το ζήτημα του πολέμου και αν δεν γίνει δουλειά στο στρατό, η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και οι προσπάθειες για προετοιμασία επαναστατικών πολέμων πότε δεν θα ξεπεράσουν το στάδιο της θεωρίας.
Στο μεγαλύτερο μέρος του, αυτό το λάθος οφείλεται στην αρνητική κληρονομιά που κληρονομήθηκε από τη 2η Διεθνή, που, ενώ ποτέ δεν σταμάτησε να μιλά ενάντια στον πόλεμο, ποτέ δεν έκανε δουλειά μέσα στους στρατούς. Μάλιστα, χαρακτήρισε τον Καρλ Λίμπνεχτ σαν «αναρχικό» επειδή ζήτησε να γίνει μια τέτοια δουλεία. Αντί να κάνουν επαναστατική πολεμική πολιτική, και αντί να κάνουν δουλειά μέσα στους στρατούς, η 2η Διεθνής υποστήριζε την «κατάργηση των τακτικών στρατών»και την αντικατάστασή τους με την «εθνική πολιτοφυλακή». Το σύνθημα: «εθνική πολιτοφυλακή», που ήταν κατάλληλο για την περίοδο που τα εθνικά Κράτη πάλευαν για την ύπαρξή τους στην Ευρώπη, είχε κάποια επαναστατική σημασία σε σύνδεση με το αίτημα για την κατάργηση των τακτικών στρατών, όσο ο Τσαρισμός και η Απολυταρχία αντιπροσώπευαν απειλή για την επανάσταση (μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα). Αλλά με την ανάπτυξη του ιμπεριαλισμού, αυτό το σύνθημα έγινε ανεπαρκές και τελικά έγινε σοβινιστικό σύνθημα (ο Hyndman το 1912). Η ξαναζωντανεμένη 2η Διεθνής εγκατέλειψε το αίτημα για «εθνική πολιτοφυλακή» μόνο και μόνο για να υποταχθεί ολοκληρωτικά στα πολιτικά συμφέροντα της αστικής τάξης στα διάφορα Κράτη. Στη Γαλλία, με πρόσχημα την υποστήριξη του παλιού συνθήματος για «εθνική πολιτοφυλακή», η 2η Διεθνής υποστηρίζει τον ιμπεριαλιστικό «εθνικό στρατό»· στη Γερμανία και τη Μεγάλη Βρετανία, με πρόφαση της υποστήριξη του αφοπλισμού, υποστηρίζει τους μισθοφορικούς εθελοντικούς στρατούς. Η άποψη για «ελευθεριά κάθε έθνους να επιλέξει τη μορφή στρατιωτικής οργάνωσης που θέλει» που διακηρύχτηκε από την 2η Διεθνή ισοδυναμεί με την ελευθεριά επανάληψης των γεγονότων της 4ης Αυγούστου. Τη ίδια στιγμή, οι Σοσιαλδημοκράτες λακέδες της αστικής τάξης διεξάγουν εκστρατεία συκοφάντησης του Κόκκινου Στρατού και της δικτατορίας του προλεταριάτου στη ΕΣΣΔ και διαδίδουν παραμύθια για τον «Κόκκινο μιλιταρισμό».
42. Ενάντια σε αυτήν την αντεπαναστατική στρατιωτική πολιτική , που υπηρετεί τα συμφέροντα της αστικής τάξης, οι Κομμουνιστές προωθούν μια επαναστατική στρατιωτική πολιτική, που υπηρετεί τα συμφέροντα της διεθνούς προλεταριακής επανάστασης. Φυσικά, δεν μπορούν να διατυπωθούν απαραβίαστοι κανόνες μέχρι το σημείο να υιοθετηθούν για όλους τους στρατούς γενικά. Το προλεταριάτο πρέπει να καθορίσει τη στάση του προς το στρατό σύμφωνα με το ποια τάξη και πολιτική υπηρετεί ο συγκεκριμένος στρατός. Δεν έχει τόση σημασία το στρατιωτικό σύστημα ή η μορφή οργάνωσης του στρατού κάθε Κράτους όσο ο πολιτικός ρόλος που παίζει ο στρατός, δηλ. ιμπεριαλιστικός, εθνικιστικός ή προλεταριακός. Τα Κομμουνιστικά Κόμματα πρέπει να εφαρμόσουν τα διδάγματα του Μαρξ και του Ενγκελς που, την εποχή των μεγάλων εθνικών πολέμων, εναντιώθηκαν στη μικροαστική δημοκρατική ουτοπία για πολιτοφυλακή και υποστήριζαν την καθολική στρατιωτική θητεία, τη δημοκρατοποίηση των υπαρχόντων στρατών και τη μετατροπή τους σε επαναστατικούς στρατούς. Μετά την Παρισινή Κομμούνα ο Μαρξ και ο Ενγκελς υποστήριζαν το τσάκισμα του αστικού Κράτους και στο στρατιωτικό ζήτημα την διάλυση των τακτικών αστικών στρατών και την αντικατάστασή τους από το ένοπλο έθνος – αυτά θεωρούνταν σαν τα πιο σημαντικά μαθήματα που βγήκαν από την Παρισινή Κομμούνα από την σκοπιά της προλεταριακής επανάστασης. Η 2η Διεθνής διαστρέβλωσε αυτά τα διδάγματα, αλλά ο Λένιν τα αποκατέστησε και τα ανάπτυξε παραπέρα και σκιαγράφησε ένα στρατιωτικό πρόγραμμα της προλεταριακής επανάστασης.

Α. Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΟΥΣ ΤΩΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΚΡΑΤΩΝ

43. Στα ιμπεριαλιστικά Κράτη η στάση του προλεταριάτου προς τους στρατούς καθορίζεται από τα παρακάτω:
Άσχετα από το ποια μπορεί να είναι η μορφή οργάνωσης, οι στρατοί είναι συστατικό μέρος του μηχανισμού του αστικού Κράτους, που το προλεταριάτο, στη πορεία της επανάστασης, δεν πρέπει να το δημοκρατοποίησει, αλλά να τσακίσει.
Στο φως αυτού του καθήκοντος, οι οργανωτικές διαφορές ανάμεσα στους τακτικούς στρατούς και τις πολιτοφυλακές, ανάμεσα στους στρατούς με το σύστημα των κληρωτών και των εθελοντικών στρατών κλπ εξαφανίζονται. Το σύνθημα: «Κανένας άνδρας, ούτε μια δεκάρα για το στρατό», η ακούραστη πάλη ενάντια στον αστικό μιλιταρισμό, ενάντια στους στρατούς οποιασδήποτε μορφής, η ψήφος ενάντια στους πολεμικούς προϋπολογισμούς κλπ, είναι σωστά.
Αυτή η στάση πρέπει να τηρείται εξίσου για τους τακτικούς στρατούς και τις δημοκρατικές πολιτοφυλακές, γιατί και οι δυο αυτές μορφές στρατιωτικής οργάνωσης αντιπροσωπεύουν τις ένοπλες δυνάμεις της αστικής τάξης ενάντια στο προλεταριάτο. Τα μερικά δημοκρατικά αιτήματα, που σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει το προλεταριάτο να εγκαταλείψει, παίρνουν έναν ολότελα διαφορετικό χαρακτήρα από εκείνα στη διάρκεια δημοκρατικών επαναστάσεων: ο σκοπός τους δεν πρέπει να είναι η δημοκρατικοποίηση των στρατών, αλλά η διάλυσή τους.
Η υιοθέτηση μιας ενιαίας στάσης προς τον στρατό γενικά, δε σημαίνει ότι πρέπει να αγνοηθούν οι σημαντικές διαφορές στα συστήματα άμυνας και στρατιωτικής οργάνωσης στα αντίστοιχα Κράτη, επειδή αυτές οι διαφορές είναι εξαιρετικά σημαντικές από την άποψη της πρακτικής δουλειάς.
44. Αν και οι ιμπεριαλιστικοί στρατοί είναι μέρος του μηχανισμού του αστικού Κράτους, όμως, εξαιτίας των αμοιβαίων ανταγωνισμών και πολέμων ανάμεσα στα καπιταλιστικά Κράτη, οι σύγχρονοι στρατοί έχουν την τάση όλο και περισσότερο, άμεσα ή έμμεσα, να αγκαλιάζουν όλο το έθνος και να το στρατιωτικοποιούν. («το ένοπλο έθνος», «η στρατιωτικοποίηση των γυναικών», «στρατιωτική εκπαίδευση της νεολαίας» κλπ). Αυτή η τάση υποχώρησε προσωρινά προς το τέλος του παγκοσμίου πολέμου, αλλά σήμερα, την παραμονή νέου πολέμου, εκδηλώθηκε πολύ έντονα (Ενωμένες Πολιτείες, Γαλλία, Πολωνία). Όμως, τα άμεσα αποτελέσματα αυτής της τάσης είναι ότι οι ταξικοί ανταγωνισμοί μεταξύ της αστικής τάξης και του προλεταριάτουανάμεσα στους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλλευόμενουςαντανακλώνται στους στρατούς, ανάμεσα στη κάστα των αξιωματικών και στους «κοινούς ανθρώπους». Σύμφωνα με τον Ενγκελς, η μαζική στρατιωτικοποίηση έχει σαν αποτέλεσμα την διάλυση από τα μέσα όλων των στρατών. Οι Κομμουνιστές δεν πρέπει να «μποϋκοτάρουν» τους αστικούς στρατούς, αλλά πρέπει να εντάσσονται σε αυτούς και να πάρουν τον επαναστατικό έλεγχο αυτού του αντικειμενικού προτσές της εσωτερικής αποσύνθεσής του.
Η αστική τάξη κάνει κάθε προσπάθεια να δημιουργήσει αξιόπιστο στρατό με στρατιωτικές ασκήσεις, με αυστηρή πειθαρχία, απομονώνοντας τους στρατιώτες από τον υπόλοιπο πληθυσμό, απαγορεύοντας τους στρατιώτες να συμμετέχουν στην πολιτική και, σε ορισμένες περιπτώσεις, δίνοντάς τους ακόμα και προνομιούχα κοινωνική θέση.
Τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα σε εκείνες τις χώρες, όπου επικρατεί η πρώην επιστράτευση, ακόμα και σε εκείνες που είναι της μόδας, η αστική τάξη υιοθέτησε το σύστημα στρατολόγησης μισθοφορικών στρατών από ορισμένα επιλεγμένα στοιχεία (Γερμανία, Γαλλία). Αλλά αυτό δεν απαλλάσσει την αστική τάξη από την αναγκαιότητα της στρατιωτικοποίησης των μαζών. Μπορεί να τα καταφέρει μόνο συνδυάζοντας μισθοφορικά στρατεύματα με «εθνικούς στρατούς» ή αλλιώς ιδρύοντας στρατιωτική οργάνωση τύπου πολιτοφυλακής. Δεν μπορεί η αστική τάξη να σταματήσει το προτσές αποσύνθεσης των αστικών στρατών· μπορεί μόνο να το επιβραδύνει και να βάλει μεγάλα εμπόδια στο δρόμο της επαναστατικής δουλειάς στο στρατό. Για αυτούς τους λόγους, οι Κομμουνιστές έχουν μπροστά τους σημαντικά καθήκοντα προσεκτικής μελέτης των συνθηκών που δημιουργήθηκαν ως αποτέλεσμα των υιοθετημένων μέτρων από την αστική τάξη και εξουδετέρωσης αυτών των μέτρων με νέες μεθόδους επαναστατικής δουλειάς.
45. Η στάση του προλεταριάτου προς τους ιμπεριαλιστικούς στρατούς είναι στενά συνδεδεμένη με τη στάση προς τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Για αυτό, ο αγώνας για ήττα [ defeatism] και το σύνθημα της μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο πόλεμο δείχνουν τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να προσεγγίζονται τα μερικά συστήματα άμυνας και η στρατιωτική οργάνωση.
Η αστική πολιτοφυλακή, η καθολική στρατιωτική θητεία, η στρατιωτική εκπαίδευση των νέων κλπ υποστηρίζονταν όλα κάποτε από την επαναστατική δημοκρατία. Τώρα, όμως, χρησιμεύουν σαν τα γνωστά αντιδραστικά όργανα καταπίεσης των μαζών και προετοιμασίας ιμπεριαλιστικών πολέμων. Άρα, πρέπει να καταπολεμούνται όσο το δυνατόν πιο επίμονα. Αυτό ισχύει επίσης και για εκείνες τις χώρες όπου η αστική τάξη κατάργησε την στρατιωτική θητεία και υιοθέτησε το σύστημα του εθελοντισμού (για παράδειγμα, η Γερμανία). Αν και η καθολική στρατιωτική θητεία διευκόλυνε την επαναστατική δουλειά και έδινε στους εργάτες ευκαιρίες να μάθουν να χρησιμοποιούν τα όπλα, οι Κομμουνιστές στις ιμπεριαλιστικές χώρες δεν πρέπει να ζητούν την εισαγωγή αυτού του συστήματος· πρέπει να είναι αντίθετοι τόσο στους στρατούς στρατιωτικής θητείας όσο και στους εθελοντικούς στρατούς. Το σύνθημα: Μετατρέψτε τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε εμφύλιο πόλεμο, δείχνει το τρόπο με τον οποίο οι Κομμουνιστές πρέπει να παλεύουν ενάντια στα μέτρα μαζικής στρατιωτικοποίησης (εισαγωγή στρατιωτικής θητείας). Με τη στρατιωτικοποίηση των εργατών και την εκπαίδευσή τους στη χρήση των όπλων, οι ιμπεριαλιστές δημιουργούν τις προϋποθέσεις για τη νίκη του προλεταριάτου στον εμφύλιο πόλεμο. Οπότε, το επαναστατικό προλεταριάτο δεν πρέπει να καταπολεμά τη μαζική στρατιωτικοποίηση με τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν οι πασιφιστές. Διεξάγοντας πάλη για την επανάσταση και το Σοσιαλισμό, δεν αρνούμαστε τη χρήση οπλών. Ο σκοπός του αγώνα μας είναι να ξεσκεπάσουμε τη στρατιωτικοποίησης που εισάγουν οι ιμπεριαλιστές σε όφελος της αστικής τάξης.
Ενάντια σε αυτό το είδος στρατιωτικοποίησης προωθούμε το σύνθημα: Εξοπλισμός του προλεταριάτου. Ταυτόχρονα, οι Κομμουνιστές πρέπει να προωθούν και να υποστηρίζουν τα μερικά αιτήματα των στρατιωτών που, σε συγκεκριμένες συνθήκες, πυροδοτούν την ταξική πάλη στο στρατό και δυναμώνουν τη συμμαχία μεταξύ των προλετάριων και αγροτών στρατιωτών και των εργατών έξω από τις γραμμές του στρατού.
46. Τα μερικά αιτήματα είναι περίπου τα παρακάτω:

1. Αιτήματα σε Σχέση με το Σύστημα Άμυνάς

Διάλυση των μισθοφορικών δυνάμεων· διάλυση των τακτικών και κύριων στρατιωτικών μονάδων·
Αφοπλισμός και διάλυση της χωροφυλακής, της αστυνομίας και των άλλων ειδικών στρατιωτικών δυνάμεων για τον εμφύλιο πόλεμο·
Αφοπλισμός και διάλυση των φασιστικών ενώσεων·
Συγκεκριμένα αιτήματα για μείωση της περιόδου της στρατιωτικής θητείας·
Εισαγωγή του συστήματος στρατιωτικής θητείας της εθνοφυλακής·
Κατάργηση της μόνιμης διαμονής στους στρατώνες· επιτροπές στρατιωτών·
Το δικαίωμα των συνδικαλιστικών οργανώσεων να εκπαιδεύουν τα μελή τους στη χρήση των όπλων, με το δικαίωμα ελεύθερης επιλογής εκπαιδευτών.
Το γεγονός ότι η μείωση της περιόδου στρατιωτικής θητείας σε μερικές χώρες σχεδιάζεται και υλοποιείται από τις ίδιες τις αστικές κυβερνήσεις, έδωσε αφορμή για αμφιβολίες για το αν πρέπει να προωθείται τέτοιο αίτημα. Παρ' ολ' αυτά η μείωση της περιόδου στρατιωτικής θητείας, από μόνη της, υπό ορισμένες συνθήκες, δεν σημαίνει δυνάμωμα, αλλά αποδυνάμωση του στρατιωτικού συστήματος. Οπότε, αυτό το αίτημα μπορεί να προωθηθεί σαν γενικό μερικό αίτημα σε σχέση με τους στρατούς υποχρεωτικής θητείας υπό τις παρακάτω περιστάσεις:
(1) Ότι εφαρμόζεται μια ξεκάθαρη γραμμή ήττας (defeatist), (2) πλήρης διαχωρισμός από ανάλογα μερικά αιτήματα που προωθούν οι Σοσιαλδημοκράτες, (3) ότι καταπολεμείται η αυταπάτη ότι αυτό είναι ένα βήμα προς την κατάργηση του μιλιταρισμού. Είναι προφανές ότι πρέπει να προωθούνται με τέτοια μορφή και σε τέτοια χρονική στιγμή ώστε οι μάζες να τα κατανοήσουν και να τα υποστηρίξουν και ότι θα βοηθήσουν στην επαναστατικοποίηση των μαζών. Σε εκείνες τις περιπτώσεις που η μείωση της στρατιωτικής θητείας σχεδιάζεται από τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις, ή ζητείται από τους Σοσιαλδημοκράτες, πρέπει να ξεκινήσει αγώνας ενάντια στα μέτρα που συνήθως υιοθετούνται μαζί με αυτό με σκοπό το δυνάμωμα τους αστικού συστήματος (στρατιωτικοποίηση όλου του πληθυσμού, η οργάνωση αποτελεσματικών στελεχών επαγγελματιών στρατιωτών κλπ). Το ψευτο–δημοκρατικό πρόγραμμα μείωσης της στρατιωτικής θητείας πρέπει να αντιμετωπίζεται με ένα πρόγραμμα ήττας επί μέρους αιτημάτων. [a defeatist program of partial demands]
Στη περίπτωση εθελοντών, μισθοφορικών στρατών, το αίτημα πρέπει να είναι μείωση της στρατιωτικής θητείας, αλλά με το δικαίωμα να μπορούν να αποχωρούν οι στρατιώτες από το στρατό όποτε το θελήσουν.

2. Αιτήματα σε σχέση με τα Νόμιμα Δικαιώματα και την Οικονομική Κατάσταση των Στρατιωτών

Αύξηση του μισθού των στρατιωτών·
Βελτίωση της διαβίωσης·
Ίδρυση επιτροπών εμπορίου που στη σύνθεσή τους να περιλαμβάνουν εκπροσώπους των στρατιωτών [The establishment of stores committees composed of soldiers’ representatives]·
Κατάργηση των πειθαρχικών ποινών·
Κατάργηση του υποχρεωτικού χαιρετισμού·
Βαριές ποινές στους αξιωματικούς και υπαξιωματικούς που επιβάλλουν ατομικές σωματικές ποινές σε στρατιώτες·
Τι δικαίωμα να φορούν πολιτικά όταν είναι εκτός υπηρεσίας·
Το δικαίωμα να είναι εκτός στρατοπέδων κάθε μέρα·
Χορήγηση αδειών και πρόσθετης αμοιβής για αυτούς που είναι σε άδεια·
Το δικαίωμα γάμου·
Συντήρηση των οικογενειών των στρατιωτών·
Το δικαίωμα να είναι συνδρομητές σε εφημερίδες·
Το δικαίωμα να οργανώνουν συνδικαλιστικές οργανώσεις·
Το δικαίωμα να ψηφίζουν·
το δικαίωμα να παρακολουθούν πολιτικές συγκεντρώσεις.
Το γεγονός ότι σε πολλές ιμπεριαλιστικές χώρες ένα μεγάλο ποσοστό των στρατών στρατολογείται από τις καταπιεσμένες εθνικές μειονότητες, ενώ οι αξιωματικοί είτε όλοι είτε το μεγαλύτερο μέρος τους ανήκουν στο έθνος που καταπιέζει την εθνική μειονότητα, προσφέρει πολύ ευνοϊκό έδαφος για επαναστατική δουλειά στο στρατό. Άρα, ανάμεσα στα μερικά αιτήματα που προωθούμε για τα συμφέροντα των στρατιωτών, θα πρέπει να περιλαμβάνονται αιτήματα που να αντιστοιχούν στις ανάγκες των καταπιεσμένων εθνοτήτων (για παράδειγμα, στρατιωτική θητεία σε περιοχή του τόπου κατοικίας, χρήση της μητρικής γλώσσας στην εκπαίδευση και στις εντολές κλπ)
47. Τα αιτήματα των δυο παραπάνω κατηγοριών (μόνο μερικά από αυτά απαριθμήθηκαν) όχι μόνο πρέπει να προωθηθούν μέσα στο στρατό, αλλά και έξω από αυτόν – στο κοινοβούλιο, σε μαζικές συγκεντρώσεις , κλπ. Η προπαγάνδα υποστήριξης τέτοιων αιτημάτων θα επιτύχει μόνο αν αυτά έχουν συγκεκριμένο χαρακτήρα. Γι' αυτό είναι αναγκαίο:
1. Να υπάρχει πολύ καλή γνώση του στρατού, των συνθηκών θητείας, των αναγκών και των αιτημάτων των στρατιωτών κλπ, τα οποία μπορούν να γίνουν γνωστά έχοντας στενή προσωπική επαφή με το στρατό.
2. Να εξετάζεται προσεκτικά το αμυντικό σύστημα στα δοσμένα Κράτη και η κατάσταση ως αναφορά το στρατιωτικό ζήτημα στη δοσμένη στιγμή.
3. Να λαμβάνεται υπόψη το φρόνημα του στρατού και η πολιτική κατάσταση στη χώρα τη συγκεκριμένη στιγμή. Για παράδειγμα, το αίτημα για εκλογή των αξιωματικών, ως κανόνας, μπορεί να προωθηθεί μόνο όταν ο στρατός έφτασε σε ένα προχωρημένο στάδιο αποσύνθεσης.
4. Να συνδέονται στενά τα μερικά αιτήματα με τα κύρια συνθήματα του Κομμουνιστικού Κόμματος – εξοπλισμός του προλεταριάτου, προλεταριακή πολιτοφυλακή κλπ.
Αυτά τα αιτήματα θα έχουν επαναστατική σημασία μόνο αν συνδέονται με ένα ξεκάθαρο πολιτικό πρόγραμμα επαναστατικοποίησης του αστικού στρατού.
Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί στην οργάνωση των στρατιωτών για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους, σε συμμαχία με το επαναστατικό προλεταριάτο, πριν να τους καλέσουν για την θητεία τους, (ενώσεις στρατολόγησης, ενώσεις αμοιβαίας βοηθείας), στη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας (συμβούλια στρατιωτών), όπως επίσης και μετά το τέλος της στρατιωτικής θητείας (επαναστατικές οργανώσεις αποστράτων). Πρέπει να είναι ιδιαίτερο καθήκον των συνδικάτων να κρατήσουν επαφή με τα μέλη τους στο στρατό και να τα βοηθήσουν να δημιουργήσουν τις παραπάνω οργανώσεις.
48. Οι συνθήκες επαναστατικής δουλειάς στους εθελοντικούς στρατούς διαφέρει από τις συνθήκες της επαναστατικής δουλειάς σε στρατούς υποχρεωτικής στράτευσης. Στους εθελοντικούς στρατούς είναι συνήθως πολύ δυσκολότερο να γίνει κινητοποίηση για την υποστήριξη μερικών αιτημάτων όπως αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω. Όμως,η επαναστατική δουλειά πρέπει να γίνει. Το γεγονός ότι στη πλειοψηφία των περιπτώσεων οι εθελοντικοί στρατοί αποτελούνται από προλεταρίους (άνεργους) και από φτωχούς αγρότες, προσφέρει κοινωνική βάση για δουλειά μέσα στους στρατιώτες. Οι μορφές αυτής της δουλειάς πρέπει να είναι προσεκτικά προσαρμοσμένες στην κοινωνική σύνθεση και στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των στρατευμάτων. Πρέπει να διεξαχθεί επίμονη αγκιτάτσια μέσα στις μάζες ενάντια στις ειδικές δυνάμεις που οργανώνει η αστική τάξη για την ταξική πάλη ενάντια στο προλεταριάτο (χωροφυλακή και αστυνομία) και ειδικότερα ενάντια στις δυνάμεις εθελοντών (τις φασιστικές). Οι ρεφορμιστές που διαλαλούν την «δημοσία χρησιμότητα» αυτών των δυνάμεων, την «εθνική αστυνομία» και την φασιστική «ισότητα», πρέπει να καταπολεμούνται αδυσώπητα με ιδιαίτερη αποφασιστικότητα και πρέπει να γίνει κάθε προσπάθεια για να ξεσηκωθεί φλογερή απέχθεια μέσα στο λαό για αυτές τις δυνάμεις και για το ξεσκέπασμα του πραγματικού χαρακτήρα τους. Αλλά πρέπει να γίνει κάθε προσπάθεια για την ανάδειξη της ταξικής διαφοροποίησης ακόμα και μέσα σε αυτές τις δυνάμεις και για το κέρδισμα των προλεταριακών τους στοιχείων.
49. Η επαναστατική δουλειά στο στρατό πρέπει να συνδέεται με το γενικό επαναστατικό κίνημα των μαζών του προλεταριάτου και της φτωχής αγροτιάς. Εάν υπάρχει άμεση επαναστατική κατάσταση και εάν το βιομηχανικό προλεταριάτο αρχίζει να ιδρύει Σοβιέτ, το σύνθημα: ίδρυση συμβουλίων στρατιωτών, παίρνει άμεση πρακτική σημασία και διευκολύνει τη δουλειά για την ενότητα των μαζών των στρατιωτών με το προλεταριάτο και τη φτωχή αγροτιά στην πάλη τους για εξουσία.
Παντού όπου το επιτρέπουν οι συνθήκες, οι Κομμουνιστές πρέπει να προσπαθήσουν να οργανώσουν τις μάζες των στρατιωτών στους εθελοντικούς στρατούς με το σύνθημα των συμβουλίων στρατιωτών και να τις κινητοποιήσουν για να αγωνιστούν ενάντια στους αξιωματικούς και την αστική τάξη. Όπου η κοινωνική σύνθεση ορισμένων μονάδων δεν επιτρέπουν να γίνει αυτό, οι Κομμουνιστές πρέπει να απαιτήσουν τον άμεσο αφοπλισμό και τη διάλυση τέτοιων στρατιωτικών μονάδων.


Β. ΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ


50. Τα κηρία συνθήματα στα οποία στηρίζονται τα δημοκρατικά μερικά αιτήματα είναι: αφοπλισμός της αστικής τάξης· εξοπλισμός του προλεταριάτου.
Ο εξοπλισμός του προλεταριάτου παίρνει διάφορες μορφές στα διάφορα στάδια της επανάστασης. Στην περίοδο πριν την κατάληψη της εξουσίας, και στην πρώτη περίοδο μετά την κατάληψή της, παίρνει τη μορφή προλεταριακής πολιτοφυλακής – πολιτοφυλακή των ανθρώπων του μόχθου, της Κόκκινης Φρουράς όπως επίσης και των αποσπασμάτων Κόκκινων ανταρτών. Ο Κόκκινος Στρατός είναι η μορφή στρατιωτικής οργάνωσης της Σοβιετικής Κυβέρνησης, δηλαδή είναι στρατός της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Το αίτημα για προλεταριακή πολιτοφυλακή (πολιτοφυλακή που αποτελείται από ανθρώπους του μόχθου, πολιτοφυλακή εργατών και αγροτών) σε μια ιμπεριαλιστική χώρα είναι βασικά ένας άλλος τρόπος διατύπωσης του αιτήματος για εξοπλισμό του προλεταριάτου και μπορεί να προωθηθεί μόνο κατά το αναπόφευκτο μεταβατικό στάδιο της στρατιωτικής πολιτικής της προλεταριακής επανάστασης, την περίοδο πριν την οργάνωση του Κόκκινου Στρατού. Όπου δεν υπάρχει άμεση επαναστατική κατάσταση, αυτό το σύνθημα έχει μόνο προπαγανδιστική σημασία. Όμως, μπορεί να γίνει άμεσα πρακτικό σύνθημα στην πάλη ενάντια στον φασισμό.
Όπως και νάχει, το αίτημα για προλεταριακή πολιτοφυλακή, ή για πολιτοφυλακή των ανθρώπων του μόχθου, μπορεί μόνο να προωθηθεί στη μορφή άμεσου καλέσματος προς το προλεταριάτο και όχι ως αίτημα προς την αστική κυβέρνηση. Σε αυτή την περίπτωση, αυτό το αίτημα μπορεί να απευθύνεται στις κυβερνήσεις ή στα κοινοβούλια, μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις (για παράδειγμα, όπου υπάρχει Σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση ή όπου υπάρχει Σοσιαλδημοκρατική πλειοψηφία στο κοινοβούλιο ή μέσα στις μάζες). Υπό τέτοιες συνθήκες, το αίτημα πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο σαν μέσο ξεσκεπάσματος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος.
Η Κόκκινη Φρουρά είναι όργανο της εξέγερσης. Είναι καθήκον των Κομμουνιστών να κινητοποιηθούν για την ίδρυση τέτοιας Κόκκινης Φρουράς και να την οργανώσουν όταν υπάρξει άμεση επαναστατική κατάσταση.
51. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να ξεχαστεί ότι είναι αδύνατη η ύπαρξη προλεταριακής πολιτοφυλακής, ή Κόκκινης Φρουράς, σε ιμπεριαλιστικές χώρες, από το αστικό Κράτος και σε συνθήκες «ειρήνης».
Η προλεταριακή πολιτοφυλακή είναι η ένοπλη οργάνωση του προλεταριάτου που μάχεται για την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου ή όργανο της προλεταριακής δικτατορίας για την καταπίεση των εκμεταλλευτών. Αυτό διακρίνει το σύνθημά μας για προλεταριακή πολιτοφυλακή από το τα ρεφορμιστικά σχέδια για ίδρυση κίτρινων «εργατικών αμυντικών σωμάτων», που αποτελούνται από ειδικά επιλεγμένα, αμαθή ή δωροδοκημένα προλεταριακά στοιχεία. Το τελευταίο είδος «εργατικών αμυντικών σωμάτων» χρησιμοποιήθηκε με σκοπό την αποδιοργάνωση και καταστολή του προλεταριάτου στον αγώνα στη Ρουρ το Μάιο του 1923 και ευνούχισε την εξέγερση στη Βιένη το 1927. Είναι καθήκον των Κομμουνιστών να καταπολεμούν επίμονα αυτούς τους ποταπούς ελιγμούς των Σοσιαλδημοκρατών.
52. Πρέπει να γίνεται διάκριση ανάμεσα στο μαχητικό σύνθημα για εργατική πολιτοφυλακή, προλεταριακή πολιτοφυλακή και Κόκκινη Φρουρά – που θα δημιουργηθούν πριν την κατάληψη της εξουσίας και αντιπροσωπεύουν σπέρματα του Κόκκινου Στρατού – και στις μορφές πολιτοφυλακής που πρέπει να δημιουργηθούν μετά την ίδρυση και σταθεροποίηση της δικτατορίας του προλεταριάτου, στην περίοδο απονέκρωσης του Κράτους και οι τάξεων. Για να προστατευτεί από τον ιμπεριαλισμό, το προλεταριάτο πρέπει να έχει έναν ισχυρό, πειθαρχημένο, καλά εξοπλισμένο και αποτελεσματικό Κόκκινο Στρατό.
Στις σημερινές συνθήκες, αυτή η λειτουργιά μπορεί να εκπληρωθεί μόνο από τακτικό στρατό που αντιπροσωπεύει τα στρατιωτικά τμήματα των ένοπλων μαζών του πληθυσμού των ανθρώπων της δουλειάς. Να απαιτείς από τη δικτατορία του προλεταριάτου, όταν είναι περικυκλωμένη από τον καπιταλισμό, την άμεση και πλήρη μετάβαση στο σύστημα της πολιτοφυλακής, είναι μικροαστική και αντεπαναστατική ηλιθιότητα. Η περισσότερη ή λιγότερη εισαγωγή της αρχής της πολιτοφυλακής στην καθαρή της μορφή χωρίς καμιά εξασθένιση της στρατιωτικής ισχύος θα είναι δυνατή μόνο αν είχαν αναπτυχθεί πλέρια οι παραγωγικές δυνάμεις, όταν ο σοσιαλισμός εγκαθιδρύθηκε πλέρια και όταν οι μάζες διαπαιδαγωγήθηκαν πέρα για πέρα στο πνεύμα του Κομμουνισμού. Μόνο όταν η προλεταριακή επανάσταση έχει νικήσει σε έναν αριθμό μεγάλων καπιταλιστικών Κρατών θα είναι σε θέση η προλεταριακή κυβέρνηση - όπως δήλωσε η 8η Ολομέλεια της Ε.Ε.Κ.Δ. (Εκτελεστική Επιτροπή της Κομμουνιστικούς Διεθνούς) – να αντικαταστήσει τον τακτικό στρατό με ταξική πολιτοφυλακή.
Όπως και νάχει, το πνεύμα, η πειθαρχία και το σύστημα οργάνωσης των αμυντικών δυνάμεων της δικτατορίας του προλεταριάτου πρέπει σαφώς να έχει ταξικό χαρακτήρα. Δεν πρέπει να επιτρέπεται να υπηρετούν στις γραμμές τους στοιχεία που ανήκουν στην εκμεταλλεύτρια τάξη.




Γ. Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΟΥΣ ΤΩΝ ΑΠΟΙΚΙΑΚΩΝ ΚΑΙ ΜΙΣΟΑΠΟΙΚΙΑΚΩΝ ΧΩΡΩΝ


53. Με την έναρξη της περιόδου των εθνικών επαναστάσεων και πόλεμων των καταπιεσμένων εθνών ενάντια στον ιμπεριαλισμό, το στρατιωτικό ζήτημα απόκτησε ιδιαίτερη σημασία σε όλες τις αποικιακές και μισοαποικιακές χώρες. Το ίδιο ισχύει για χώρες που είναι ή ήταν σε κατάσταση εμπόλεμη με τον ιμπεριαλισμό (Κίνα, Μαρόκο, Συρία, Νικαράγουα), όπως επίσης και για εκείνες τις χώρες που δεν κήρυξαν ακόμα ανοιχτό πόλεμο (Ινδία, Αίγυπτο, Μεξικό, Φιλιππίνες, Κορέα). Προφανώς, τα στρατιωτικό ζήτημα σε σχέση με τους εθνικούς πολέμους ενάντια στον ιμπεριαλισμό πρέπει να διατυπώνεται διαφορετικά από ότι σε σχέση με τα ιμπεριαλιστικά Κράτη.
54. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι, τώρα, σε αυτές τις χώρες υπάρχουν δυο τύποι στρατών μαζί. Από τη μια έχουμε τους εθνικούς στρατούς (που δεν είναι πάντα επαναστατικοί στρατοί) και από την άλλη έχουμε τους ιμπεριαλιστικούς στρατούς (που είναι είτε εκστρατευτικές δυνάμεις από την ιμπεριαλιστική χώρα ή στρατοί που αποτελούνται από ντόπιους άλλων αποικιακών χωρών ή στρατοί στρατολογημένοι από τη συγκεκριμένη αποικιακή χώρα). Στην Κίνα έχουμε και τους δυο τύπους στρατών και αποτελεί παράδειγμα για το πως εθνικοί στρατοί μετατρέπονται στη πράξη σε ιμπεριαλιστικούς στρατούς. Μετά το πραξικόπημα του Τσανκ Κάϊ Σεκ, ο Νότιος εθνικός στρατός μετατράπηκε σε στρατό που στην πράξη υπηρετεί ιμπεριαλιστικούς σκοπούς. Προφανώς, η στάση του προλεταριάτου και των επαναστατικών εργαζόμενων μαζών προς τους δυο τύπους στρατού πρέπει να είναι διαφορετική. Σε σχέση με τους εθνικούς στρατούς, το στρατιωτικό πρόγραμμα του Μαρξ και του Ενγκελς στα 1848-1870 – δηλ. η δημοκρατικοποίηση αυτών των στρατών με σκοπό τη μετατροπή τους σε επαναστατικούς στρατούς, πρέπει να εφαρμόζεται με ορισμένες τροποποιήσεις. Ως αναφορά τους ιμπεριαλιστικούς στρατούς μπορούμε να εφαρμόσουμε μόνο το πρόγραμμα της ήττας [defeatist program], δηλ. αποσύνθεση από τα μέσα. Στη περίπτωση των ειδικών μονάδων αξιωματικών ή τις υπάρχουσες αστικές ταξικές στρατιωτικές οργανώσεις, πρέπει να γίνουν προσπάθειες να απομονωθούν και διαλυθούν, δηλ. πρέπει να εφαρμοστεί το ίδιο πρόγραμμα όπως και στις ιμπεριαλιστικές χώρες.
Από την άποψη των τακτικών σε αποικιακές και μισοαποικιακές χώρες υπάρχει ένας τρίτος τύπος στρατού εκτός των δυο άλλων τύπων που ήδη αναφέρθηκαν, δηλ. o στρατός που διοικείται από τους ιμπεριαλιστές και μέσα στον οποίο διεξάγεται πάλη ανάμεσα στο εθνικό κίνημα και τους ιμπεριαλιστές (Ινδία, Αίγυπτο, Ινδοκίνα, Συρία, Αλγερία, Τυνησία κλπ).
Σε αυτές τις περιπτώσεις, πρέπει να συνδυάζονται στοιχεία και των δυο προγραμμάτων σύμφωνα με τις συγκεκριμένες συνθήκες, δηλ. πρέπει να εφαρμόζεται το πρόγραμμα ήττας [defeatist program] στους στρατούς ή σε συγκεκριμένες μονάδες των στρατών που είναι υπό τη διοίκηση των ιμπεριαλιστών και την ίδια στιγμή πρέπει να προωθούνται τα συνθήματα του ένοπλου έθνους (πολιτοφυλακή) και του εθνικού στρατού.
Το σύνθημα για εθνικό στρατό πρέπει να προωθείται όταν οι συνθήκες είναι κατάλληλες για αυτό και με τέτοιο τρόπο ώστε να αποτρέπεται η κατάχρησή του από τους ιμπεριαλιστές και τους λακέδες τους (πλήρη ανεξαρτησία του στρατού από τους ιμπεριαλιστές, οργάνωση του στρατού σε πλατιά δημοκρατική βάση, εκλογή αξιωματικών κλπ).
Το σύνθημα : Έξω οι στρατοί των ιμπεριαλιστών από τις αποικίες· έξω τα στελέχη και οι αξιωματικοί των ιμπεριαλιστών από τους εθνικούς στρατούς, πρέπει να προωθούνται στις αποικίες όπως επίσης και στις ιμπεριαλιστικές χώρες τους [των ιμπεριαλιστικών στρατών].
55. Για το καθορισμό της στάσης προς το στρατιωτικό σύστημα των αποικιών και μισοαποικιών, πρέπει να λαμβάνεται υπόψη ο πολιτικός ρόλος που παίζει η συγκεκριμένη χώρα τη συγκεκριμένη στιγμή στα αποφασιστικά στάδια της διεθνούς επανάστασης, δηλ. αν είναι σύμμαχος ή εχθρός της Σοβιετικής Ένωσης, της Κινέζικης Επανάστασης κλπ. Γενικά, το προλεταριάτο και οι επαναστατικές μάζες στα καταπιεσμένα έθνη, πρέπει να έχουν αίτημα την δημοκρατικοποίηση των ένοπλων δυνάμεων στον οποίο όλοι οι άνθρωποι του μόχθου να μπορούν να μαθαίνουν να χρησιμοποιούν τα όπλα, πράγμα που θα βελτιώσει την άμυνα της χώρας ενάντια στον ιμπεριαλισμό, θα εξασφαλίσει την επιρροή των εργατών και αγροτών στο στρατό και θα διευκολύνει την πάλη για την ηγεμονία του προλεταριάτου στη δημοκρατική επανάσταση.
Σε αντίθεση με τη θέση που αφορά τα ιμπεριαλιστικά κράτη, τα συνθήματα: γενική στρατιωτική θητεία, στρατιωτική εκπαίδευση των νέων, δημοκρατική πολιτοφυλακή, εθνικός στρατός κλπ, πρέπει να συμπεριλαμβάνονται στα επαναστατικά στρατιωτικά προγράμματα στις αποικίες και μισοαποικίες. Στη σημερινή ιστορική εποχή, όμως, οι τακτικές του εθνικού επαναστατικού κινήματος πρέπει να υποταχθούν στα συμφέροντα της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης. Οι επαναστάτες δεν μπορούν να προωθήσουν τέτοιο πρόγραμμα στις καταπιεσμένες χώρες που οι ίδιες είναι καταπιεστές και δρουν σαν υποτελείς των ιμπεριαλιστών σε ένα πόλεμο ενάντια στο προλεταριάτο ή στην εθνική επανάσταση. Σε τέτοιες χώρες οι Κομμουνιστές πρέπει διαρκώς να συνδυάζουν την προπαγάνδα τους υπέρ του επαναστατικού πολέμου για την υπεράσπιση των άλλων επαναστατικών χώρων και την προπαγάνδα τους υπέρ μιας επαναστατικής στρατιωτικής πολίτικης, σε συνδυασμό με τη θέση της ήττας [defeatist position] σε σχέση με τον συγκεκριμένο πόλεμο ή στρατό. Τέτοια θέση πρέπει να τηρηθεί σήμερα για εκείνες τις επαρχίες στη Κίνα που είναι υπό το καθεστώς των στρατηγών του Κουομιτάνγκ.
56. Διαμορφώνοντας το στρατιωτικό πρόγραμμα για τις καταπιεσμένες χώρες, πρέπει να παρθεί υπόψη η οικονομική και πολιτική ανάπτυξη αυτών των χωρών.
1. Σε εκείνες τις χώρες που η δημοκρατική επανάσταση δεν ολοκληρώθηκε, πρέπει να υιοθετηθεί το σύνθημα του ένοπλου στρατού (εθνική πολιτοφυλακή) , ιδιαίτερα σε εκείνες τις χώρες όπου η ταξική σύγκρουση ανάμεσα στην αστική τάξη και το προλεταριάτο δεν εκδηλώθηκε έντονα. (Συρία, Μαρόκο και Αίγυπτο). Το σύνθημα πρέπει να συνδέεται με τα δημοκρατικά αιτήματα που κατευθύνονται ενάντια στο φεουδαρχισμό και τους φεουδαρχικούς και αστούς αξιωματούχους [officers]. Σε χώρες όπου οι ταξική διαφοροποίηση δεν εκφράζεται έντονα, αλλά δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα η αστική επανάσταση, για παράδειγμα, στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, αυτό το σύνθημα πρέπει να φέρει τον ταξικό χαρακτήρα της πολιτοφυλακής των εργατών και αγροτών.
2. Σε χώρες που περνούν από το στάδιο της δημοκρατικής επανάστασης, το σύνθημα για πολιτοφυλακή θα αποδειχθεί ανεπαρκές και άρα πρέπει να επεκταθεί στο σύνθημα: Οργανώστε επαναστατικό στρατό. Αυτό, φυσικά, δεν εμποδίζει να προωθείται ταυτόχρονα και το σύνθημα της πολιτοφυλακής, ιδιαίτερα κατά την προετοιμασία της εξέγερσης. Πρέπει να σημειωθεί, ότι ο εξοπλισμός του προλεταριάτου δεν είναι σε αντίθεση με το αίτημα για ένοπλο έθνος· στην πραγματικότητα, το ένοπλο προλεταριάτο είναι θεμελιώδες μέρος του ένοπλου έθνους. Ενώ η συμμετοχή στις γενικές οργανώσεις του ένοπλου έθνους, είναι απολύτως αναγκαία για την δημιουργία ιδιαίτερων, προλεταριακών, ένοπλων μονάδων, που να διοικούνται από αξιωματικούς εκλεγμένους από αυτές τις μονάδες.
3. Σε χώρες που περνούν από το στάδιο της δημοκρατικής επανάστασης στη προλεταριακή επανάσταση, μπορεί να υιοθετηθεί το στρατιωτικό πρόγραμμα των Κομμουνιστών στις ιμπεριαλιστικές χώρες, με μια αναμφίβολη συγκεκριμένη τροποποίηση.
Το σύνθημα της προλεταριακής πολιτοφυλακής (πολιτοφυλακή των ανθρώπων του μόχθου, πολιτοφυλακή εργατών και αγροτών) παίρνει τη θέση του αιτήματος για δημοκρατική πολιτοφυλακή. Όταν, στο προτσές της επανάστασης στις αποικίες, μπει το ζήτημα της ένοπλης κατάληψης της εξουσίας, πρέπει να τεθεί το ζήτημα του Κόκκινου Στρατού ταυτόχρονα με την οργάνωση των Σοβιέτ. Οι παλιές, επαναστατικές, δημοκρατικές μορφές ένοπλης οργάνωσης πρέπει να υποταχθούν στις ταξικές μορφές, που υπαγορεύονται από την προλεταριακή επανάσταση.
57. Στην πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, για την εφαρμογή της εθνικόεπαναστατικής στρατιωτικής πολιτικής, είναι απολύτως αναγκαίο να διεξάγεται συστηματική δουλειά αγκιτάτσιας και προπαγάνδας μέσα στους αποικιακούς στρατούς. Άρα, οι Κομμουνιστές και οι εθνικοί επαναστάτες πρέπει να μελετούν προσεκτικά τους διάφορους τύπους των αποικιακών στρατών και να επινοούν αποτελεσματικές μεθόδους για δουλειά μέσα σε αυτούς. Όπως δείχνει η περίπτωση της Κίνας, η δουλειά μέσα σε ντόπια απείθαρχα και κακοπληρωμένα μισθοφορικά στρατεύματα, συχνά έχει πολλές πιθανότητες επιτυχίας.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, τα μερικά αιτήματα, πρέπει κάπως να είναι ίδια με τα παραπάνω αναφερθέντα για τα ιμπεριαλιστικά Κράτη, αλλά και σε αυτή την περίπτωση πρέπει να μελετηθούν οι συγκεκριμένες συνθήκες (ταξική σύνθεση του στρατού, το ηθικό των στρατευμάτων, οικονομικές συνθήκες κλπ). Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί στη διαμόρφωση των αιτημάτων των ντόπιων στρατευμάτων και στον αγώνα ενάντια στην κακομεταχείριση των ντόπιων στρατευμάτων από τους λευκούς αξιωματικούς.
Ο χαρακτήρας της δουλειάς που πρέπει να φέρουν σε πέρας οι Κομμουνιστές στους εθνικούς στρατούς θα διαφέρει από τους άλλους τύπους στρατών, αλλά, όπως έδειξε η πείρα του εθνικού πολέμου στη Κίνα στα 1926-1927 ,είναι εξαιρετικά σημαντικό να γίνει αυτή η δουλειά.
Σε αυτή την περίπτωση, το καθήκον των Κομμουνιστών είναι να οργανώσουν πυρήνες σε όλο το στρατό· να τον κάνουν ένα συνειδητό εργαλείο στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό· για το συμφέρον της εθνικής επανάστασης να παλέψουν ενάντια στα επικίνδυνα στοιχεία που υπάρχουν μέσα στους αξιωματικούς, και όπου οι διοίκηση δεν είναι στα χέρια των Κομμουνιστών, να την θέσουν υπό τον έλεγχο των στρατιωτών με την εφαρμογή πλατιάς επαναστατικής δημοκρατίας. Πρέπει να έχουμε υπόψη ότι το σύστημα εκλογής αξιωματικών επικράτησε στο στρατό του Convent στη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης και ότι αυτός ο στρατός πέτυχε μεγάλες νίκες, ενώ το εκατό τα εκατό αντιδημοκρατικό σύστημα οργάνωσης των Νότιων στρατών στην Κίνα στα 1926-1927 βόηθησε πάρα πολύ την προδοτική στροφή της αστικής τάξης και των στρατηγών της.



IV. Η ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΥ ΑΦΟΠΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΠΑΣΙΦΙΣΜΟ


58. Ο ιμπεριαλισμός σήμερα είναι αντιμέτωπος με σοβαρά εμπόδια στις ιδεολογικές και οργανωτικές του προετοιμασίες για νέο ιμπεριαλιστικό αντεπαναστατικό πόλεμο, δηλ. την ενστικτώδη εχθρότητα προς τον πόλεμο που ξεσηκώθηκε μέσα στις πλατιές μάζες του πληθυσμού, ιδιαίτερα μέσα στους εργάτες, στους αγρότες και στις εργαζόμενες γυναίκες, μετά τον προηγούμενο παγκόσμιο πόλεμο. Για αυτό το λόγο, ο ιμπεριαλισμός αναγκάζεται να προετοιμάζεται για πόλεμο καλυπτόμενος πίσω από το πέπλο του πασιφισμού. Ταυτόχρονα, ο πασιφισμός αποκτά νέα αντικειμενική σημασία ως η ιδεολογία και το όργανο πάλης του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού ενάντια στην προοδευτική παγκόσμια επανάσταση και το προπύργιό της, τη ΕΣΣΔ. Σε αυτό έγκειται η αντικειμενική σημασία και ο θεμελιώδης στόχος των προτάσεων και συνόδων αφοπλισμού με πρωτοβουλία των ιμπεριαλιστικών Κρατών, και ιδιαίτερα των «εργασιών» της Κοινωνίας των Εθνών γύρω από αυτά: οι συζητήσεις για την «ασφάλεια» · η πρόταση για την ίδρυση διαιτητικών δικαστηρίων · τα σύμφωνα για την «κήρυξη εκτός νομού του πολέμου» κλπ. Ο στόχος όλων αυτών των πασιφιστικών ραδιουργιών, συμφωνιών και συνδιασκέψεων είναι : (α) να καμουφλάρουν τους ιμπεριαλιστικούς εξοπλισμούς · (β) να επιτρέψουν σε ορισμένες μεγάλες δυνάμεις να ελίσσονται η μια ενάντια στην άλλη με σκοπό την διασφάλιση, με συμφωνίες, μείωσης των εξοπλισμών των αντιπάλων τους, ενώ την ίδια στιγμή αυξάνουν την δικιά τους στρατιωτική δύναμη · (γ) να επιτρέψουν στις μεγάλες δυνάμεις να φτάσουν σε προσωρινές συμφωνίες που να εγγυούνται την κυριαρχία τους επί των αδύναμων και καταπιεσμένων χωρών · (δ) να διεξάγουν ιδεολογική και πολιτική κινητοποίηση ενάντια στη Σοβιετική Ένωση καλυπτόμενη πίσω από το πέπλο πασιφιστικών συνθημάτων, ή άμεσων πολεμικών προετοιμασιών.
Για αυτό το λόγο, σήμερα, ο αγώνας ενάντια στην άπατη του αφοπλισμού και του πασιφισμού είναι ένα από τα θεμελιώδη καθήκοντα στην πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.


Α. ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΦΟΠΛΙΣΜΟΥ
ΚΑΙ Ο ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΣ

59. Το κύριο όργανο της ιμπεριαλιστικής φαρσοκωμωδίας του αφοπλισμού είναι η Σοσιαλδημοκρατία, που σπέρνει μέσα στις μάζες αυταπάτες για την πιθανότητα αφοπλισμού και το τέλος των πολέμων χωρίς την ανατροπή του ιμπεριαλισμού. Μέσα στους Σοσιαλδημοκράτες υπάρχουν δυο τάσεις στο ζήτημα του αφοπλισμού, που και οι δυο όμως είναι ρεύματα του αστικού πασιφισμού.
Μια από αυτές τις τάσεις, προάγγελος της οποίας έγινε ο Κάουτσκι ήδη από το 1911, «ανακαλύπτει» ανύπαρκτες αντικειμενικές δυνάμεις του καπιταλισμού, που δήθεν δρουν στην κατεύθυνση του αφοπλισμού και του τέλους των πολέμων. Αυτή η τάση αντιπροσωπεύει την πολιτική συνεργασίας με την «Αριστερή» αστική τάξη με σκοπό τον περιορισμό των εξοπλισμών, περιλαμβάνοντας διεθνείς συμφωνίες ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές για την αποτροπή ή και το «θέσιμο εκτός νόμου» [“outlawing” war] του πολέμου κλπ.
Ήδη, στα 1916, ο Λένιν περιέγραψε αυτή την τάση ως «πέρα για πέρα αστικό πασιφισμό». Στα 1914-1918, αυτές οι απόψεις αποτελούσαν την ιδεολογία του «Κέντρου» · αλλά όταν ο παγκόσμιος πόλεμος τελείωσε και οι ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις άρχισαν να καταφεύγουν σε πασιφιστικούς ελιγμούς, αυτή έγινε πολιτική των ηγετών της 2ης Διεθνούς. Αυτή η πολιτική υποστηρίχτηκε από την Δεξιά Πτέρυγα όπως επίσης και από την πλειοψηφία των «Αριστερών» Σοσιαλδημοκρατών. Παρουσιάζεται σαν η πολιτική του «ρεαλιστικού» πασιφισμού, αλλά δε διαφέρει σε τίποτα από την πολιτική της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης.
Με αυτήν την πολιτική σχετίζεταιη θεωρία του «οργανωμένου καπιταλισμού», σύμφωνα με την οποία, ο καπιταλισμός, στο σημερινό ιμπεριαλιστικό στάδιο, ο ίδιος αναπτύσσει τους αντικειμενικούς παράγοντες για την κατάργηση του πολέμου στην επικράτεια του «πολιτισμένου κόσμου» κλπ. Συνδέεται επίσης με τη θεωρία του «υπεριμπεριαλισμού», των ιμπεριαλιστικών «συμμαχιών», των «συμφώνων» και των διεθνών καρτέλ σαν μέσο εξάλειψης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Στην πραγματικότητα, ο ιμπεριαλισμός δεν έχει καμιά τάση για την κατάργηση των πολέμων. Αντίθετα, όλα τα στοιχεία που απαριθμούν οι «ρεαλιστές» πασιφιστές με σκοπό να καθησυχάσουν τις μάζες, είναι ενδείξεις των προετοιμασιών ιμπεριαλιστικού πόλεμου στη μέγιστη δυνατή κλίμακα, πολέμων στους οποίους, όχι ξεχωριστά Κράτη, αλλά όλες οι ομάδες των συμμαχικών Κρατών θα εμπλακούν η μια ενάντια στην άλλη.
Οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης ή οι Ενωμένες Πολιτείες του Κόσμου είναι ουτοπικό όνειρο μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα. Αλλά ακόμα και αν μπορούσε να συμβεί αυτό, θα ήταν αναπόφευκτα αντιδραστικό, επειδή θα αντιπροσώπευε μια συμμαχία για την κατάπνιξη της προλεταριακής επανάστασης και των εθνικών απελευθερωτικών κινημάτων των λαών στις αποικίες. Όλες οι τάσεις μέσα σε αυτή την κύρια τάση (για παράδειγμα το Πανευρωπαϊκό κίνημα) είναι πέρα για πέρα αντιδραστικές.
60. Οι οπαδοί της δεύτερης τάσης εμφανίζονται ως «ριζοσπαστικοί» ή «επαναστατικοί» πασιφιστές και ζητούν πλήρη αφοπλισμό, όχι μόνο της αστικής τάξης, αλλά και του προλεταριάτου, δηλαδή απορρίπτουν το σύνθημα για εξοπλισμό του προλεταριάτου. Το καιρό του ιμπεριαλιστικού πολέμου, αυτό το σύνθημα υιοθετήθηκε από έναν αριθμό επαναστατών διεθνιστών, που δεν βρήκαν άλλο τρόπο να εκφράσουν την έντιμη επιθυμία τους για την εξάλειψη του μιλιταρισμού. Δεν ήταν επαναστατικό σύνθημα, όμως, για αυτό δεν κατάφεραν να λάβουν υπόψη ή απόρριψαν εντελώς, την αναγκαιότητα για τον εξοπλισμό του προλεταριάτου και για εμφύλιο πόλεμο · αντικειμενικά, ήταν έκφραση του πανικού της μικροαστικής τάξης. Η κριτική του Λένιν σε αυτό το σύνθημα εκφράστηκε το 1916, ισχύει και σήμερα και πρέπει να χρησιμοποιείται πιο έντονα σήμερα, παρά το γεγονός ότι ο αριθμός εκείνων που υποστηρίζουν αυτό το σύνθημα είναι τώρα εξαιρετικά ασήμαντος. Η Οκτωβριανή Επανάσταση απέδειξε σε κάθε τίμιο επαναστάτη την απόλυτη αναγκαιότητα εξοπλισμού του προλεταριάτου. Η αντικατάσταση του συνθήματος για εξοπλισμό του προλεταριάτου με το σύνθημα για τον αφοπλισμό του μπορεί να χρησιμοποιείται σήμερα μόνο σαν αντεπαναστατικό σύνθημα. Για αυτό οι Κομμουνιστές πρέπει να κάνουν ότι μπορούν για να εξηγήσουν την σωστή άποψη σε εκείνους τους εργάτες που είναι υπέρ του συνθήματος του αφοπλισμού, ιδιαίτερα στις μικρότερες χώρες, και να παλέψουν όσο το δυνατό πιο επίμονα ενάντια στους «Αριστερούς» ηγέτες που το υποστηρίζουν. Αυτό ισχύει και για τη θεωρία ότι οι διεθνείς εγγυήσεις και τα «διαιτητικά δικαστήρια» μπορούν να καταργήσουν τον πόλεμο. Τέτοια ιδρύματα είναι κυρίως σαπουνόφουσκες, που σκάζουν στην πρώτη σοβαρή σύγκρουση, ή αλλιώς εξυπηρετούν σαν εργαλεία στα χέρια των πιο ισχυρών ιμπεριαλιστών ληστών.
Υπάρχει ένα μόνο σημείο στο οποίο οι Σοσιαλδημοκρατικές τάσεις μπορούν να συμφωνούν στα ζητήματα αφοπλισμού και πασιφισμού, και αυτό είναι ότι το κύριο εμπόδιο στον αφοπλισμό είναι οι χώρες που «δεν έχουν δημοκρατία», δηλαδή η δικτατορία του προλεταριάτο στην ΕΣΣΔ.


Β. ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΑΦΟΠΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ


61. Ήδη στις θέσεις της 8ης Ολομέλειας της ΕΕΚΔ δόθηκε έμφαση στο σημείο, ότι το διεθνές προλεταριάτο πρέπει να υιοθετήσει μια εντελώς διαφορετική θέση γενικά προς την άποψη της Σοβιετικής Ένωσης στο ζήτημα του αφοπλισμού από τη θέση που πρέπει να υιοθετήσει προς τις υποκριτικές προτάσεις αφοπλισμού που προωθούνται από τα Καπιταλιστικά Κράτη. Εξαιτίας της εξαιρετικής σημασίας αυτού το ζητήματος στην πάλη ενάντια στον πασιφισμό, πρέπει πολύ ξεκάθαρα να παρουσιαστεί και να εξηγηθεί στις μάζες.
Οι προτάσεις για γενικό και πλήρη αφοπλισμό που υποβλήθηκαν από τη Σοβιετική Κυβέρνηση στην Προπαρασκευαστική Επιτροπή Αφοπλισμού που συγκλήθηκε από την Κοινωνία των Εθνών το Νοέμβρη του 1927, διαφέρουν ριζικά στους στόχους, στην ειλικρίνεια και στην πραγματική σημασία από τις προτάσεις και τις ραδιουργίες που υποβλήθηκαν από τους ιμπεριαλιστές και τους Σοσιαλδημοκράτες λακέδες τους.
Ο στόχος των Σοβιετικών προτάσεων δεν είναι να διαδώσει πασιφιστικές αυταπάτες, αλλά να τις καταπολεμήσει · δεν είναι να υποστηρίξει τον καπιταλισμό αγνοώντας ή μετριάζοντας τις σκοτεινές πλευρές του, αλλά να διαδώσει τη θεμελιώδη Μαρξιστική αρχή, ότι ο αφοπλισμός και το τέλος των πολέμων είναι δυνατά μόνο με την πτώση του καπιταλισμού.
Η Σοβιετική Κυβέρνηση παροτρύνει τους ιμπεριαλιστές, που μιλούν κυνικά για αφοπλισμό, να αφοπλιστούν πραγματικά · τσακίζει τις πασιφιστικές μάσκες από τα πρόσωπά τους. Είναι προφανές, ότι ούτε ένας Κομμουνιστής δεν σκέφτηκε, ούτε για ένα λεπτό, ότι οι ιμπεριαλιστές θα δέχονταν τις Σοβιετικές προτάσεις αφοπλισμού. Ωστόσο, οι προτάσεις της Σοβιετικής Κυβέρνησης δεν ήταν υποκριτικές, έγιναν με πλήρη ειλικρίνεια, επειδή σε καμιά περίπτωση δεν είναι σε αντίθεση με την εσωτερική και εξωτερική πολιτική της εργατικής κυβέρνησης, ενώ, η εντυπωσιακή, αλλά χωρίς κάποιο νόημα, φρασεολογία των ιμπεριαλιστών για «αφοπλισμό» βρίσκεται σε αντίθεση με την πολιτική των αστικών Κρατών – την πολιτική της ληστείας και καταπίεσης. Η Σοβιετική Κυβέρνηση αντιπροσωπεύει τη δικτατορία του προλεταριάτου για το συμφέρον της πλειοψηφίας του πληθυσμού, που υπέστη την εκμετάλλευση για αιώνες. Η Σοβιετική Κυβέρνηση δεν εφαρμόζει πολιτική καταλήστευσης και καταπίεσης · η πολιτική της είναι ειρηνική πολιτική, υπέρ των συμφερόντων του διεθνούς προλεταριάτου.
Οι προτάσεις της Σοβιετικής Ένωσης διαφέρουν από τις προτάσεις της αστικής τάξης και των Σοσιαλδημοκρατών και ως προς αντικειμενική τους σημασία. Δεν παίζουν το ρόλο πέπλου απόκρυψης της επιθετικής πολιτικής · δεν εκφράζουν την απόγνωση της μικροαστικής τάξης · εκφράζουν έναν από τους σκοπούς του Σοσιαλισμού, στον οποίο θα φτάσει το επαναστατικό προλεταριάτο μετά την νίκη του σε όλο το κόσμο.
62. Στην εναντίωσή τους στις Σοβιετικές προτάσεις αφοπλισμού, οι Σοσιαλδημοκράτες κατέφυγαν στα πιο φαρμακερά μέσα και χρησιμοποίησαν τα συνθήματα που τους εφοδίασαν οι Τροτσκιστές. Προσπάθησαν να δυσφημήσουν τις προτάσεις αφοπλισμού της Σοβιετικής Κυβέρνησης στα μάτια των μαζών κηρύσσοντας ότι αυτές αποτελούν «αναθεώρηση του Λενινισμού», μετάβαση στο «Θερμιδώρ» κλπ. Παραπάνω αναφερθήκαν αρκετά που αποδεικνύουν ότι αυτή είναι μια ποταπή συκοφαντία. Μετά την απόρριψη των Σοβιετικών προτάσεων για γενικό αφοπλισμό, η Σοβιετική Αντιπροσωπεία, το Μάρτιο του 1928, υπέβαλε δεύτερο σχέδιο, που προέβλεπε μερικό αφοπλισμό και βαθμιαία μείωση των χερσαίων και ναυτικών δυνάμεων. Αυτή το σχέδιο δεν ήταν παραχώρηση στον πασιφισμό. Αντίθετα, εξυπηρετούσε το ακόμα περισσότερο ξεσκέπασμα της στάσης των μεγάλων δυνάμεων προς τα μικρά και καταπιεσμένα έθνη. Οι θέση της Σοβιετικής Κυβέρνησης στο ζήτημα του αφοπλισμού είναι συνέχεια της Λενινιστικής Πολιτικής και συνεπής εφαρμογή των αρχών της.



Γ. Η ΠΑΛΗ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΑΣΙΦΙΣΜΟ


64. Η εργάτες στη Σοβιετική Ένωση, έχοντας νικήσει την αστική τάξη στον εμφύλιο πόλεμο και έχοντας εγκαθιδρύσει τη δικτατορία του προλεταριάτου στη χώρα τους, μπορούν να υιοθετήσουν νέα μέθοδο στη πάλη τους ενάντια στον πασιφισμό – αυτό το δηλητηριώδες εργαλείο του ιμπεριαλισμού – δηλαδή, την πρόταση γενικού αφοπλισμού των ιμπεριαλιστών. Αλλά το προλεταριάτο που ακόμα αγωνίζεται για την εξουσία στα καπιταλιστικά Κράτη, δε μπορεί να χρησιμοποιήσει μια τέτοια μέθοδο. Δεν θα ήταν επαναστατική ενέργεια για το προλεταριάτο αυτών των χωρών να προτείνει ή να ζητήσει τον αφοπλισμό της αστικής του τάξης και των λακέδων της · θα σήμαινε κυρίως την αντικατάσταση του συνθήματος του ένοπλου προλεταριάτου με το σύνθημα του αφοπλισμού του προλεταριάτου · θα σήμαινε την απόρριψη του εμφυλίου πολέμου και του Σοσιαλισμού. Έτσι, οι Κομμουνιστές πρέπει επίμονα να καταπολεμήσουν τα λάθος συμπεράσματα που προέρχονται από τις προτάσεις αφοπλισμού της Σοβιετικής Κυβέρνησης – συμπεράσματα που είναι σε αντίθεση με την επαναστατική ουσία αυτού του προγράμματος - και πρέπει ανελέητα να καταδικάζουν τέτοιες παρεκκλίσεις στις γραμμές τους.
64. Η διαφορά ανάμεσα στις μεθόδους καταπολέμησης του πασιφισμού που υιοθετήθηκαν από το προλεταριάτο της Σοβιετικής Ένωσης και εκείνες της εργατικής τάξης στις καπιταλιστικές χώρες δε σημαίνει ότι υπάρχει αντίθεση ανάμεσα στις δυο · ή δεν σημαίνει ότι οι Κομμουνιστές στις καπιταλιστικές χώρες δεν πρέπει να χρησιμοποιούν τη δήλωση για τον αφοπλισμό της Σοβιετικής Κυβέρνησης για να κάνουν αγκιτάτσια μέσα στις μάζες. Αντίθετα, η πολιτική αφοπλισμού της Σοβιετικής Κυβέρνησης πρέπει να χρησιμοποιείται με σκοπό την όλο και πιο δραστήρια αγκιτάτσια και σε μεγαλύτερη έκταση από ότι μέχρι τώρα. Όμως, δεν πρέπει να χρησιμοποιηθούν σαν πρόσχημα για προώθηση παρόμοιων αιτημάτων, στις καπιταλιστικές κυβερνήσεις, αλλά σαν μέσο: (1) για την στρατολόγηση συμπαθούντων για τη Σοβιετική Ένωση – υπερασπιστή της ειρήνης και του Σοσιαλισμού. (2) Για την αξιοποίηση των αποτελεσμάτων της Σοβιετικής πολιτικής αφοπλισμού και το ξεσκέπασμα των ιμπεριαλιστών στην προσπάθεια για το ξερίζωμα όλων των πασιφιστικών αυταπατών και τη διεξαγωγή προπαγάνδας μέσα στις μάζες για την υποστήριξη του μόνου δρόμου προς τον αφοπλισμό και το τέλος των πολέμων, δηλαδή, εξοπλισμός του προλεταριάτου, ανατροπή της αστικής τάξης και εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου.



V. ΕΛΛΕΙΨΕΙΣ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΟΥΣ

65. Η 8η Ολομέλεια της ΕΕΚΔ επέστησε την προσοχή σε αριθμό λαθών που έγιναν από τα Κομμουνιστικά Κόμματα και στις ελλείψεις της δουλειάς τους, και έδωσε οδηγίες για την υλοποίηση αριθμού ειδικών και συγκεκριμένων καθηκόντων από όλα τα Τμήματα της Κομιντέρν στον αντιπολεμικό αγώνα.
Η άποψη που εκφράστηκε στην 8η Ολομέλεια της ΕΕΚΔ ισχύει ακόμα. Από την 8η Ολομέλεια και μετά έχουμε περισσότερη πείρα και από αυτή το 6ο Συνέδριο έβγαλε συγκεκριμένα συμπεράσματα σε σχέση με τις μελλοντικές ενέργειες των Κομμουνιστικών Κομμάτων.
66. Η κύρια έλλειψη, που έχουν όλα τα Τμήματα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, είναι η υποτίμηση του κινδύνου και του αναπόφευκτου του πολέμου. Αυτό φαίνεται πολύ καθαρά από το γεγονός ότι κανένα Τμήμα δεν δείχνει αρκετή ενεργητικότητα στην υλοποίηση των αποφάσεών μας της 8ης Ολομέλειας. Τα δυο μεγάλα γεγονότα τελευταία - η Βρετανική διακοίνωση στην Αίγυπτο και ο πόλεμος της Ιαπωνίας στην Κίναπέρασαν απαρατήρητα, σαν να ήταν δευτερεύοντα, εντελώς ασήμαντα περιστατικά. Λόγω της γρήγορης στροφής των μαζών προς τα Αριστερά, που δείχνει ότι οι μάζες αντιλήφθηκαν τον κίνδυνο του πολέμου – οι Κομμουνιστές κινδυνεύουν να συρθούν πίσω από την εργατική τάξη, αντί να είναι επικεφαλής του αγώνα ενάντια στον πόλεμο. Πολλά Τμήματα της Κομιντέρν επηρεάστηκαν από την αστική τάξη και τη Σοσιαλδημοκρατική προπαγάνδα για «ειρήνη», «αφοπλισμό» και «διεθνή διαιτησία» · δεν τα απασχολεί ο άμεσος κίνδυνος του πολέμου και αναφέρονται στον πόλεμο σαν κάτι πολύ μακρινό.
Αυτή η ίδια η υποτίμηση του κινδύνου του πολέμου, ιδιαίτερα για πόλεμο ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, δείχνει την αποτυχία κατανόησης συγκεκριμένων στοιχείων και γεγονότων που δείχνουν τις προετοιμασίας, που γίνονται σήμερα, για πόλεμο. Όταν ανακλήθηκε ο Σύντροφος Ρακόφσκι, οι Γάλλοι σύντροφοι δεν κατάφεραν να κατανοήσουν, για μεγάλο χρονικό διάστημα, τη σημαντικότητα αυτού του περιστατικού, σαν αποφασιστικό βήμα της Γαλλίας στη διπλωματική προετοιμασία για πόλεμο ενάντια στη Σοβιετική Ένωση. Το Κόμμα της Γιουγκοσλαβίας παραδέχεται ότι δεν κατάλαβε το πόσο άμεσος ήταν ο κίνδυνος πολέμου στην Ιταλο-Γιουγκοσλάβικη σύγκρουση. Μερικά Κομμουνιστικά Κόμματα στις χώρες της Βαλτικής δεν κατάλαβαν αμέσως την πραγματική σημασία των συγκεκριμένων μέτρων που πάρθηκαν για τη δημιουργία αντι–Σοβιετικού συνασπισμού στα Βαλτικά Κράτη (για παράδειγμα, οι διαπραγματεύσεις για Τελωνειακή Ένωση ανάμεσα στην Εσθονία και τη Λιθουανία). Όλα αυτά τα λάθη, που αργότερα αναγνωρίστηκαν και διορθώθηκαν από τα αντίστοιχα Κόμματα, αποδεικνύουν πόσο εξαιρετικά επικίνδυνο είναι η αγνόηση των μέτρων που παίρνονται για την προετοιμασία του πολέμου. Τα Κόμματα πρέπει να είναι σε συνεχή επαγρύπνηση και να παρακολουθούν τις συγκεκριμένες μορφές που παίρνει ο κίνδυνος του πολέμου.
67. Μια από τις βασικές ελλείψεις στη δουλειά των Κομμάτων ενάντια στον πόλεμο είναι η υπέρμετρη αφηρημένη, σχηματική ακόμα και επιπόλαιη στάση στο ζήτημα του πολέμου.
Ορισμένα Τμήματα περιορίζουν τη δράση τους σε ομιλίες στο κοινοβούλιο και σε δημόσιες συσκέψεις, στις οποίες οι ομιλίες για το ζήτημα του πολέμου συνήθως μένουν στην αφάνεια. Τα Κόμματά μας δεν έμαθαν ακόμα να συνδυάζουν την κοινοβουλευτική πάλη με σκοπό την εκλαΐκευση των αιτημάτων μας (η δουλειά των Τσεχοσλοβάκων κομμουνιστών σε σχέση με την υπόθεση St. Gothard και την αποστολή όπλων στην Κίνα, ήταν μια ήπια διαμαρτυρία από το βήμα του κοινοβούλιου και από τις στήλες του τύπου). Τα διεθνή ζητήματα δεν πρέπει να αποσπώνται από τα ζητήματα του πολέμου, επειδή και τα δυο είναι μέρος της γενικής ταξικής πάλης και πρέπει να συνδέονται με τις ταξικές συγκρούσεις στη χώρα που δρα κάθε Κόμμα, ιδιαίτερα με τις ταξικές συγκρούσεις στις επιχειρήσεις που εμπλέκονται αποκλειστικά στην παραγωγή πολεμικών υλικών.
Η μηχανοκίνηση των ενόπλων δυνάμεων και η στρατιωτικοποίηση της βιομηχανίας συνδέονται άμεσα με τον πόλεμο και επιβάλλουν επίμονη δράση σε αυτούς τους κλάδους της βιομηχανίας όπως επίσης και στα συνδικάτα και στις άλλες εργατικές οργανώσεις που σχετίζονται με αυτά. Μέχρι τώρα, υπάρχουν λίγα που να δείχνουν ότι τα Κομμουνιστικά Κόμματα άρχισαν να παίρνουν στα σοβαρά αυτά τα βασικά καθήκοντα.
68. Ο αφηρημένος τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται το ζήτημα του πολέμου φαίνεται στην αποτυχία των Κομμάτων να πάρουν συγκεκριμένη θέση στο ζήτημα της πολιτικής της φιλοπόλεμης πολιτικής. Μερικές φορές τα Κόμματα είτε δεν αντιδρούν όπως πρέπει είτε αντιδρούν πολύ αργά, στα αντιμιλιταριστικά τεχνάσματα των Σοσιαλδημοκρατών, που συχνά τα υποστηρίζουν οι μάζες (για παράδειγμα, η καμπάνια που διεξήγαγαν οι Σοσιαλδημοκράτες στη Γερμανία στην οποία προβλήθηκαν σαν να είναι «ενάντια στον πόλεμο για λόγους αρχής»). Άλλες φορές τα Κομμουνιστικά Κόμματα προσπαθούν να αποφύγουν τα συγκεκριμένα ζητήματα της φιλοπόλεμης πολιτικής χρησιμοποιώντας γενικές φράσεις και επαναλαμβάνοντας αφηρημένα προπαγανδιστικά συνθήματα, αντί να βάζουν πρακτικά καθήκοντα.
Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στα ζητήματα του στρατού. Σε αυτό το ζήτημα παρατηρείται μια τάση αποφυγής της πάλης για συγκεκριμένα μερικά αιτήματα και μεταρρυθμίσεις που όντως μπορούν να αποδυναμώσουν τον μιλιταρισμό (όπως, μείωση της περιόδου της στρατιωτικής θητείας, το ζήτημα της σύνθεσης του εθελοντικού στρατού, κλπ). Η πάλη για μεταρρυθμίσεις αφέθηκε αποκλειστικά στους Σοσιαλδημοκράτες, έναντι των οποίων δεν προτείνεται κανένα πραγματικό προλεταριακό πολιτικό πρόγραμμα για το ζήτημα του στρατού – πρόγραμμα αποδυνάμωσης του μιλιταρισμού και πρακτικών προτάσεων για τον εξοπλισμό με όπλα των εργατών.
Μόνο ορισμένα τμήματα πήραν τα απαραίτητα οργανωτικά μέτρα για διεξαγωγή συστηματικής αντιμιλιταριστικής δουλειάς. Η δουλειά μέσα στους στρατιώτες και ναύτες, σε χώρες που είναι πολύ σημαντικές από την σκοπιά του κινδύνου πολέμου, δεν είναι ικανοποιητική. Ο μαζικός χαρακτήρας αυτής της δουλειάς, η χρησιμοποίησή της σαν μέσο για διεξαγωγή αγκιτάτσιας και προπαγάνδας ανάμεσα στους στρατιώτες, δεν κατανοείται. Σε μερικές χώρες, η αντιμιλιταριστική δουλειά μέσα στη νεολαία διεξάγεται σε πολύ περιορισμένη βάση, ενώ δεν έγινε καμιά προσπάθεια δημιουργίας ικανοποιητικών οργανωτικών βάσεων μέσα στις μάζες των στρατιωτών. Το γεγονός ότι στις ιμπεριαλιστικές χώρες η δουλειά μέσα στους ναύτες δεν γίνεται με αρκετή ενεργητικότητα δείχνει ότι υποτιμάται ο ρόλος του ναυτικού σε ένα μελλοντικό πόλεμο. Σε καμιά χώρα δεν έγινε συστηματική χρήση της επίδρασης της οικογένειας στους άνδρες που υπηρετούν στο στρατό ή στο ναυτικό και στους νεοσύλλεκτους.
69. Σε όλες σχεδόν τις χώρες παρατηρείται έλλειψη σωστής εκτίμησης της τεράστιας σημασίας της δουλειάς μέσα στους αγρότες, μέσα στις εθνικές μειονότητες και στις αποικίες. Πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή σε όλες αυτές τις σφαίρες δουλειάς.
Η αντιμιλιταριστική δουλειά στις αγροτικές περιοχές δεν πρέπει να διεξάγεται αποκλειστικά μόνο με περιστασιακές καμπάνιες, παρελάσεις, διαδηλώσεις κλπ. Πρέπει να γίνεται σχεδιασμένη και συστηματική δουλειά συνδεδεμένη με τα άμεσα αιτήματα των σκληρά εργαζομένων αγροτών. Ιδιαίτερο καθήκον είναι η δουλειά μέσα στη αγροτική νεολαία. Είναι επιβεβλημένα αναγκαίο να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στην εδραίωση δεσμών ανάμεσα στα χωριά και τους αγρότες στρατιώτες στο στρατό, με αλληλογραφία, με τους αδειούχους στρατιώτες κλπ. Η πείρα από μια τέτοια δουλειά θα είναι τεράστιας άξιας σε περίπτωση πολέμου.
Στη δουλειά μας μέσα στις εθνικές μειονότητες, πρέπει πιο αποφασιστικά από πριν, να υπερασπίσουμε τα αιτήματα των καταπιεσμένων εθνών, να αγωνιστούμε ενάντια στις καταπιεστικές ενέργειες των ιμπεριαλιστικών κυβερνήσεων εναντίον τους, και να καθοδηγήσουμε τη δουλειά των εθνικών επαναστατικών οργανώσεων.
Τα Κομμουνιστικά Κόμματα πρέπει να έχουν διαρκή επαφή με τις Κομμουνιστικές οργανώσεις και τα συνδικάτα στις αντίστοιχες αποικιακές χώρες. Πρέπει να δώσουν κάθε δυνατή υποστήριξη, μέσω μαζικών ενεργειών, στα επαναστατικά κινήματα στις αποικίες.
Τα Κομμουνιστικά Κόμματα όλων των χωρών πρέπει να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή στη δημιουργία μη Κομματικών οργανώσεων, όπως η Ένωση για τον Αγώνα Ενάντια στον Ιμπεριαλισμό, και στο ζήτημα της ίδρυσης ενιαίου μετώπου ανάμεσα στο προλεταριάτο στις καπιταλιστικές χώρες και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στις υποτελείς χώρες για την πάλη ενάντια στον πόλεμο.
70. Από πολλά Τμήματα δε δόθηκε μέχρι τώρα αρκετή προσοχή στη πάλη ενάντια στο φασισμό. Πρέπει να παρθεί η μεγίστη πρωτοβουλία και για ιδεολογική πάλη όπως επίσης και για επαναστατικές μαζικές ενέργειες ενάντια στο φασισμό. Για αυτό, όχι μόνο πρέπει να δοθεί προσοχή στις φανατικές φασιστικές οργανώσεις αλλά επίσης και στις μισοφασιστικές οργανώσεις που υπάρχουν κάτω απο το πέπλο των δημοκρατικών ή Σοσιαλδημοκρατικών οργανώσεων (όπως η «Αυτοκρατορική Σημαία» στη Γερμανία · οι υπό εξέλιξη Σοσιαλφασιστικές τάσεις στις ανώτερες τάξεις της Σοσιαλδημοκρατικής και συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας · ο εργοστασιακός Φασισμός, κλπ). Η πάλη ενάντια στο Φασισμό σε όλες του τις μορφές πρέπει να συνδέεται στενά με την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
71. Σήμερα είμαστε μάρτυρες νέου κύματος αστικής προπαγάνδας υπέρ της «ειρήνης» και του «αφοπλισμού» και για το «παράνομο του πολέμου» [outlawry of war]. Μέχρι τώρα, η πάλη ενάντια σε αυτό το είδος πασιφισμού δεν διεξήχθη αρκετά δραστήρια και το ίδιο πρέπει να ειπωθεί σε σχέση με την πάλη ενάντια στη Σοσιαλδημοκρατική προπαγάνδα για το δήθεν «Κόκκινο Ιμπεριαλισμό» της Σοβιετικής Ένωσης και στο ότι «ο Μπολσεβικισμός είναι παράγοντας πολέμου». Δεν έγινε συστηματικά ή με αρκετή ενεργητικότητα το ξεσκέπασμα του πραγματικού χαρακτήρα της Κοινωνίας των Εθνών, που παίζει αποφασιστικό ρόλο στην προσπάθεια δημιουργίας πασιφιστικών αυταπατών μέσα στις μάζες του λάου.
Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, ξεχάστηκε το πολύ σημαντικό Κομμουνιστικό καθήκον που τέθηκε από τα αποτελέσματα της Συνόδου της Γενεύης, δηλ. ο συνδυασμός της πάλης ενάντια στον πόλεμο με την προπαγάνδα για τη δικτατορία του προλεταριάτου και τον εξοπλισμό του προλεταριάτου. Σε κάποιες χώρες, έγιναν πέρα για πέρα πασιφιστικά λάθη που εκφράστηκαν με την υπεράσπιση του συνθήματος του αφοπλισμού.
72. Η πλειοψηφία των Κομμουνιστικών Κομμάτων, μετά την 8η Ολομέλεια δεν πρόσεξαν όσο έπρεπε την εκλαΐκευση της σωστής Λενινιστικής μεθόδου της πάλης ενάντια στο πόλεμο μέσα στα μέλη του κόμματος. Ούτε στα θεωρητικά περιοδικά, ούτε στον κανονικό Κομματικό τύπο δεν συζητήθηκαν όσο έπρεπε τα θεμελιώδη ζητήματα που συνδέονται με την πάλη ενάντια στον πόλεμο· ούτε ξεκαθάρισαν όπως και όσο έπρεπε τα συγκεκριμένα κομματικά αιτήματα που έχουν σχέση με αυτήν την πάλη. Το τελευταίο πρέπει να τονιστεί σαν ιδιαίτερα σοβαρή έλλειψη στη δουλειά των Κομμάτων, επειδή σε πολλές περιπτώσεις αυτά τα ζητήματα ήταν εξαιρετικά επείγοντα και ο Σοσιαλδημοκρατικός τύπος έδινε αρκετά μεγάλη προσοχή σε αυτά.
Η δουλειά των Κομμάτων πάσχει επίσης από έλλειψη ιδεολογικής καθαρότητας σε όλα αυτά τα ζητήματα. Ορισμένοι σύντροφοι (στη Γαλλία, στην Ελβετία και στην Αυστρία) έθεσαν το ζήτημα της «εθνικής άμυνας» σε περίπτωση πολέμου με την Ιταλία. Άλλοι υποστηρίζουν το πλήρες «μποϊκοτάρισμα» των στρατοπέδων στρατιωτικής εκπαίδευσης (στην Αμερική). Όλα αυτά τα παραδείγματα παρεκκλίσεων, αν και αργότερα διορθώθηκαν από τα καθοδηγητικά Κομματικά τους όργανα, δείχνουν πόσο αναγκαία είναι η διεξαγωγή προπαγάνδας, και στις γραμμές των Κομμάτων όπως επίσης και μέσα στις μάζες για το ζήτημα του κινδύνου πολέμου και των μεθόδων πάλης εναντίον αυτού του κινδύνου.
73. Τα κύρια καθήκοντα κινητοποιήσεων για την πάλη ενάντια στον κίνδυνο πολέμου, και ιδιαίτερα ενάντια στην προβοκάτσια και προετοιμασία για πόλεμο ενάντια στη Σοβιετική Ένωση είναι τα παρακάτω:
1. Σε σχέση με τον άμεσο κίνδυνο πολέμου, το κύριο και κεντρικό σύνθημα αγκιτάτσιας πρέπει να είναι: «Υπεράσπιση της Σοβιετικής Ένωσης», «Υποστήριξη της επαναστατικής πάλης στις αποικίες και εξαρτώμενες χώρες», «Πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο».
2. Η δουλειά της αγκιτάτσιας πρέπει αταλάντευτα να κατευθύνεται προς το ξεσκέπασμα της ληστρικής προσπάθειας των διαφόρων ιμπεριαλιστικών ομάδων σε όλες τις χώρες. Ιδιαίτερα πρέπει να κατευθύνεται ενάντια στους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές· ενάντια στους Βρετανούς ιμπεριαλιστές, που είναι επικεφαλής των πολεμικών προετοιμασιών ενάντια στη Σοβιετική Ένωση· και ενάντια στους Βρετανούς και Ιάπωνες ιμπεριαλιστές που είναι επικεφαλής της στρατιωτικής επέμβασης στην Κίνα. Αίτημα πρέπει να είναι η δημοσιοποίηση όλων των μυστικών συμφωνιών και των μυστικών στρατιωτικών συμμαχιών.
3. Πρέπει να κριτικάρονται και να ξεσκεπάζονται οι προτάσεις των Σοσιαλδημοκρατών για «περιορισμό των εξοπλισμών», για την υπεράσπιση του Πρωτοκόλλου της Γενεύης και της υποχρεωτικής διαιτησίας.
4. Πρέπει να διεξαχθεί καμπάνια ξεσκεπάσματος ενάντια στη «βιομηχανική ειρήνη», στην ταξική συνεργασία, στις ουδέτερες (απολιτικές) ενώσεις και στις «εταιρικές ενώσεις» που υποστηρίζουν οι ηγέτες των ρεφορμιστικών συνδικάτων και που στην πραγματικότητα είναι μέτρα προετοιμασίας για πόλεμο.
5. Πρέπει να αρχίσει άμεσα η δουλειά για να εξηγηθούν στους εργάτες, σχετικά με τον επερχόμενο πόλεμο, οι λόγοι που πρέπει να υποστηρίξουν την ήττα της ιμπεριαλιστικής χώρας τους. Το σύνθημα «μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο πόλεμο» πρέπει να γίνει η κύρια επιδίωξη της προπαγάνδας μας, πριν το ξέσπασμα του πολέμου.
6. Όλα τα Κομμουνιστικά Κόμματα πρέπει να διεξάγουν πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό διαμελισμό της Κίνας μέσω πλατιών μαζικών κινητοποιήσεων και και μέσω της καταπολέμησης των ειδικών στρατιωτικών και πολιτικών μέτρων που εφαρμόζονται από τις μεγάλες Δυνάμεις. Αυτή η πάλη συνδέεται στενά με την πάλη ενάντια στον κίνδυνο νέων ιμπεριαλιστικών πολέμων.
74. Τα πιο σημαντικά μέτρα που πρέπει να παρθούν, τα περισσότερα από τα οποία έχουν ήδη υποδειχθεί στις Θέσεις την 8ης Ολομέλειας, είναι τα παρακάτω: Διαδηλώσεις γυναικών και παιδιών στους δρόμους από όπου περνούν τα στρατεύματα για το μέτωπο και στους τόπους αναχώρησης των πλοίων, όπως επίσης και διαδηλώσεις γυναικών, παιδιών και αναπήρων στρατιωτών έξω από τα κοινοβούλια. Αντιπολεμική αγκιτάτσια στο προλεταριάτο και στις μικροαστικές οργανώσεις γυναικών, σύγκλιση συνεδρίων με γυναίκες εκπρόσωπους με συνθήματα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο· κάλεσμα για συσκέψεις των εργαζομένων γυναικών έξω από τις πύλες των εργοστάσιων και στις συνοικίες της εργατικής τάξης από όπου πρέπει να εκλέγονται οι εκπρόσωποι· να χρησιμοποιηθούν τα υπάρχοντα και να συγκληθούν νέα συνέδρια γυναικών εκπροσώπων, που πρέπει να είναι μόνιμα όργανα διεξαγωγής εκστρατειών ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Οι τακτικές του ενιαίου μετώπου και η δουλειά στις επιτροπές «Κάτω τα χέρια από τη Ρωσία» πρέπει να διεξάγονται πιο αποτελεσματικά από ότι μέχρι τώρα. Επιπλέον, τα συνδικάτα πρέπει να πεισθούν να εντάσσονται σε αυτές τις επιτροπές. Πρέπει να διεξαχθεί ολόπλευρη πάλη ενάντια στο Φασισμό, που είναι μια από τις ένοπλες μονάδες της αντεπανάστασης. Παντού όπου είναι δυνατό, πρέπει να δημιουργηθούν μαζικές οργανώσεις σαν τη Γερμανική Ένωση Μαχητών Κόκκινου Μετώπου. Πρέπει να διεξάγεται αντιφασιστική και αντιπολεμική δουλειά στις αθλητικές οργανώσεις. Οι οργανώσεις θυμάτων ταξικού πολέμου (Ενώσεις Αναπήρων Στρατιωτών, Οργανώσεις Χηρευάμενων λόγω Πολέμου κλπ), όπου είναι δυνατό, πρέπει να χρησιμοποιούνται και να δυναμώνουν με σκοπό την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Οι Ενώσεις Κομμουνιστικής Νεολαίας, σε στενή σύνδεση με τα Κομμουνιστικά Κόμματα, πρέπει να διεξάγουν δραστήρια δουλειά μέσα στη νεολαία εργατών και αγροτών, μέσα από την οποία στρατολογούνται στρατιώτες. Πρέπει επίσης να χρησιμοποιηθούν οι υπάρχουσες οργανώσεις δασκάλων, γονέων και μαθητών και οι Παιδικές Κομμουνιστικές ομάδες. Πρέπει να ιδρυθούν νέες οργανώσεις παιδιών με σκοπό την καταπολέμηση της επιρροής των ιμπεριαλιστών στα σχολεία.
75. Πρώτης τάξης σπουδαιότητας είναι το καθήκον προετοιμασίας των ίδιων των Κομμουνιστικών Κομμάτων. Η διάδοση πιο βαθιάς συνειδητοποίησης της διεθνούς αλληλεγγύης ανάμεσα στα Τμήματα της Κομιντέρν είναι αναγκαίος όρος για την ετοιμότητα των Κομμουνιστικών Κομμάτων για πόλεμο.
Πρέπει να εδραιωθεί η στενότερη δυνατή επικοινωνία ανάμεσα σε όλα τα Τμήματα πριν το ξέσπασμα του πολέμου, και πρέπει να χρησιμοποιηθεί κάθε μέσο για τη διατήρηση αυτής της επικοινωνίας σε όλη τη διάρκεια του πολέμου.
Η τρομοκρατία ενάντια στα Κομμουνιστικά Κόμματα και σε ολόκληρο το επαναστατικό κίνημα, που συνοδεύει την επιστράτευση, θα είναι πρωτόγνωρης σφοδρότητας. Χιλιάδες Κομμουνιστές και επαναστάτες εργάτες, τα ονόματα των οποίων μπήκαν σε λίστα εκ των προτέρων, θα κλειστούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι ιμπεριαλιστές όχι μόνο θα προσπαθήσουν να διαλύσουν τα νόμιμα Κομμουνιστικά Κόμματα αλλά επίσης και όλο το μηχανισμό και την ηγεσία των παράνομων κομμάτων.
Τα Κομμουνιστικά Κόμματα πρέπει άμεσα να ξεκινήσουν προπαρασκευαστική δουλειά για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης. Τα νόμιμα Κομμουνιστικά Κόμματα πρέπει να κάνουν κάθε δυνατή προσπάθεια να προετοιμαστούν για την έγκαιρη μετάβασή τους στις παράνομες συνθήκες δράσης. Τα παράνομα κόμματα πρέπει να προετοιμαστούν για την προσαρμογή της ηγεσίας τους και των οργανώσεών τους σε χειρότερη τρομοκρατία από την τωρινή. Πρέπει να γίνουν έγκαιρες προετοιμασίες για την αλλαγή των μεθόδων οργάνωσης και για την αλλαγή των οργανωτικών επαφών από πάνω μέχρι κάτω. Τα Κομματικά μελή πρέπει να προετοιμάζονται από πριν για την νέα κατάσταση η οποία θα προκύψει σε σχέση με την επιστράτευση και τις ανοιχτές εχθροπραξίες.
76. Το 6ο Παγκόσμιο Συνέδριο φέρνει στη μνήμη όλων των Κομμουνιστών αυτό που είπε ο Λένιν ότι η πάλη ενάντια στον πόλεμο δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Συνιστά στα Κόμματα να κάνουν σε βάθος κριτική και συστηματικά να ελέγχουν τι έχουν κάνει μέχρι τώρα για την πάλη ενάντια στον κίνδυνο πολέμου και για την προετοιμασία του Κόμματος σχετικά με τον αγώνα στην διάρκεια του πολέμου. Απαιτεί από τα Κόμματα αμείλικτα να φέρνουν στο φως και να διορθώνουν όλα τα λάθη που έκαναν.
Το 6ο Συνέδριο ζητά από όλα τα Τμήματα να δώσουν στον αγώνα ενάντια στον πόλεμο πιο διεθνή χαρακτήρα και να πάρουν προπαρασκευαστικά μέτρα για το διεθνή συντονισμό της επαναστατικής δουλειάς για να είναι σε θέση, την κατάλληλη στιγμή, να διεξάγουν πιθανόν διεθνή μαζική διεθνή κινητοποίηση ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. 

Μέρος Α 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου