Μέρος Α - Η Πάλη Εναντίον του Ιμπεριαλιστικού Πολέμου και τα Καθήκοντα των Κομμουνιστών

  Μέρος  Α

Η Πάλη Εναντίον του Ιμπεριαλιστικού

 Πολέμου και τα Καθήκοντα των 

Κομμουνιστών

Απόφαση του VI Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς

Ιούλιος – Αύγουστος 1928

WORKERS LIBRARY PUBLISHERS,
P. O. Box 148, STA. D
NEW YORK CITY

March, 1932

Table of Contents

Ι. Η ΑΠΕΙΛΗ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

ΙΙ. Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ

Α. ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ
ΠΟΛΕΜΟΥΣ

1. Ο Αγώνας Ενάντια στον Ιμπεριαλιστικό Πόλεμο Πριν το Ξέσπασμά του

2. Η πάλη στη διάρκεια του ιμπεριαλιστικού πολέμου

3. Ο Προλεταριακός Εμφύλιος Πόλεμος Ενάντια στην Αστική Τάξη

Β. ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΕΙ ΤΗΝ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ
ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ

Γ. ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ ΚΑΙ ΔΙΕΞΑΓΕΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ
ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ ΛΑΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ

ΙΙΙ. Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΤΡΑΤΟ

Α. Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΟΥΣ ΤΩΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΩΝ
ΚΡΑΤΩΝ

1. Αιτήματα σε Σχέση με το Σύστημα Άμυνάς

2. Αιτήματα σε σχέση με τα Νόμιμα Δικαιώματα και την Οικονομική Κατάσταση των Στρατιωτών

Β. ΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Γ. Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΟΥΣ ΤΩΝ ΑΠΟΙΚΙΑΚΩΝ ΚΑΙ
ΜΙΣΟΑΠΟΙΚΙΑΚΩΝ ΧΩΡΩΝ

IV. Η ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΥ ΑΦΟΠΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΠΑΣΙΦΙΣΜΟ

Α. ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΦΟΠΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΣ

Β. ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΑΦΟΠΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

Γ. Η ΠΑΛΗ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΑΣΙΦΙΣΜΟ

V. ΕΛΛΕΙΨΕΙΣ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΟΥΣ

Όλα τα ντοκουμέντα του 6ου Παγκοσμίου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς έχουν ανεκτίμητη αξία και σημασία για το Μαρξιστικό – Λενινιστικό Κίνημα. Είναι επίσης επίκαιρα μιας και εξετάζονται ζητήματα του Κομμουνιστικού Κινήματος στην εποχή του ανώτερου σταδίου του καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού και των προλεταριακών επαναστάσεων.

Αυτή η απόφαση του 6ου Συνεδρίου είναι πολύ σημαντική γιατί εξετάζει με κάθε λεπτομέρεια τη στάση του προλεταριάτου προς τους άδικους και αντεπαναστατικούς πολέμους. Βοηθά στον ξεκαθάρισμα των Μαρξιστών-Λενινιστών για ότι έχει σχέση με τους πολέμους την εποχή του ιμπεριαλισμού.

ΥΣ. Το μετέφρασα δίχως να γνωρίζω όσο πρέπει την Αγγλική γλώσσα όπως επίσης και την Ελληνική.
Κατά συνέπεια θα έχω μεταφραστικά και συντακτικά λάθη τα οποία πρέπει να διορθωθούν. Όποιος έχει διάθεση και χρόνο μπορεί να αντιπαραβάλει το Αγγλικό κείμενο με τη μετάφραση που έκανα και να κανει οι απαραίτητες διορθώσεις.

Όποιος ενδιαφέρεται ας αφήσει μήνυμα στο μπλοκ αυτό ή ας μου στείλει e-mail ( tompravi55@gmail.com )

Η Πάλη Εναντίον του Ιμπεριαλιστικού

 Πολέμου και τα Καθήκοντα των

 Κομμουνιστών

Ι. Η ΑΠΕΙΛΗ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

1. Δέκα χρόνια μετά τον παγκόσμιο πόλεμο, οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις επικύρωσαν επίσημα συμφωνία απαγόρευσης πολέμων: μιλούν για αφοπλισμό· επιδιώκουν, με την στήριξη των ηγετών της διεθνούς Σοσιαλδημοκρατίας, να εξαπατήσουν τους εργάτες και τις μάζες των ανθρώπων του μόχθου με την άποψη ότι το καθεστώς του μονοπωλιακού καπιταλισμού εξασφαλίζει ειρήνη στον κόσμο.
Το 6ο Παγκόσμιο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς απορρίπτει όλους αυτούς τους ελιγμούς ως ποταπή εξαπάτηση των εργαζόμενων μαζών. Φέρνει στην μνήμη του διεθνούς προλεταριάτου, στους ανθρώπους του μόχθου και στους καταπιεσμένους λαούς του κόσμου, την πείρα των τελευταίων χρόνων, τους μικρούς πολέμους λεηλασίας που διεξάγονταν εναντία στους λαούς των αποικιών, και τα γεγονότα της τελευταίας χρονιάς: την επέμβαση ενάντια στην κινέζικη επανάσταση, την εντεινόμενη σύγκρουση ανάμεσα στις δυνάμεις για νέο μοίρασμα της Κίνας, την κινητοποίηση των στρατευμάτων στην Πολωνία, την άμεση απειλή της ανεξαρτησίας της Λιθουανίας - και σε σχέση με αυτό, την σταθερά αυξανόμενη απειλή πολέμου ενάντια στην Σοβιετική Ένωση από ιμπεριαλιστικό συνασπισμό με επικεφαλής την Μεγάλη Βρετανία· θυμίζει όλα αυτά επειδή καθρεφτίζουν την εγκληματική φιλοπόλεμη πολιτική των ιμπεριαλιστών, που μπορεί να προκαλέσει ξαφνικά την έκρηξη μιας τρομερής πυρκαϊάς.

Το 6ο Συνέδριο ανέλυσε ήδη τις πολιτικές και οικονομικές κινητήριες δυνάμεις του επερχόμενου πολέμου.

Οι αλλαγές στην παγκόσμια κατάσταση από το 5ο Παγκόσμιο Συνέδριο χαρακτηρίζονται από μια τεράστια όξυνση όλων των αντιθέσεων του καπιταλισμού, από την μεγάλη οικονομική και πολίτικη ισχυροποίηση της Σοβιετικής Ένωσης, από την γρήγορη ανάπτυξη των εθνικών απελευθερωτικών κινημάτων στις αποικιακές και μισοαποικιακές χώρες – πρώτ' από όλα στην Κίνα – και από την όξυνση της ταξικής πάλης ανάμεσα στην μπουρζουαζία και το προλεταριάτο στις καπιταλιστικές χώρες.

Οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στη πάλη τους για αγορές εκφράζονται με όλο και μεγαλύτερη ένταση. Αλλά με ακόμα μεγαλύτερη ένταση από ότι οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αναπτύσσεται ο κύριος ανταγωνισμός που χωρίζει το κόσμο σε δυο στρατόπεδα: από την μια μεριά όλος ο καπιταλιστικός κόσμος και από την άλλη η ΕΣΣΔ, γύρω από την οποία συντάσσονται το διεθνές προλεταριάτο και οι καταπιεσμένοι λαοί των αποικιών.

Η πάλη για την εξάλειψη του Σοβιετικού συστήματος και της Κινέζικης επανάστασης, με σκοπό την απεριόριστη κυριαρχία στην Κίνα και την κατοχή των τεράστιων αποθεμάτων πρώτων υλών και αγορών σε αυτές τις χώρες, είναι ζήτημα εξαιρετικής σημασίας για το διεθνές κεφάλαιο και η βάση του επικείμενου κινδύνου ενός νέου ιμπεριαλιστικού πόλεμου που ορθώνεται απειλητικά τώρα.

2. Ο επικείμενος ιμπεριαλιστικός παγκόσμιος πόλεμος δεν θα είναι μόνο μηχανοποιημένος πόλεμος με τεράστια χρήση υλικών, αλλά ταυτόχρονα θα είναι πόλεμος που θα αγκαλιάσει πάρα πολλά εκατομμύρια, μάλιστα την πλειοψηφία του πληθυσμού των εμπόλεμων χωρών. Τα όρια ανάμεσα στο μέτωπο και τα μετόπισθεν θα έχουν την τάση να εκμηδενιστούν όλο και περισσότερο.

Το Συνέδριο τονίζει την πολύ μεγάλη αύξηση των εξοπλισμών, τις μεγάλες βελτιώσεις στο πεδίο των πολεμικών τεχνικών και τα μετρά που παίρνονται για την στρατιωτικοποίηση των μαζών και της βιομηχανίας σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες· την στρατιωτικοποίηση στην φασιστική Ιταλία· τη στρατιωτική μεταρρύθμιση στη Γαλλία· τους αντιδραστικούς στρατιωτικούς νόμους στην Τσεχοσλοβακία· τις αυξανόμενες στρατιωτικές προετοιμασίες στην Πολωνία και την Ρουμανία που διευθύνονται από τα Γενικά Επιτελεία των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων· οι προετοιμασίες στη Γερμανία για την ξαναδημιουργία του παλιού μιλιταρισμού με νέες μορφές· την μαζική στρατιωτικοποίηση στην Αμερική· τις στρατιωτικές προετοιμασίες της Μεγάλης Βρετανίας στις κτίσεις της Βρετανικής κοινοπολιτείας και ιδιαίτερα στην Ινδία, κλπ. Ο ναυτικός ανταγωνισμός ανάμεσα στην Αμερική και την Αγγλία ανοίγει νέο κυνήγι εξοπλισμών. Ο σημαντικότερος νέος παράγοντας στην τωρινή μαζική στρατιωτικοποίηση είναι η αυξανόμενη στρατιωτικοποίηση της νεολαίας και ότι αυτή η στρατιωτικοποίηση όντως, και σε κάποιες χώρες ακόμα και επίσημα, επεκτείνεται στις γυναίκες (Γαλλία, Πολωνία, Βουλγαρία κλπ).

3. Μαζί με τους εξοπλισμούς και τις πολεμικές προετοιμασίες των ιμπεριαλιστών ενάντια στους ξένους ανταγωνιστές, αυξάνεται η αντίδραση στο εσωτερικό των χωρών τους. Είναι αδύνατο για τους ιμπεριαλιστές να διεξάγουν πόλεμο χωρίς «ήρεμη» ενδοχώρα. Η αστική τάξη παίρνει μέτρα για να εμποδίσει τους εργάτες να προβάλουν οποιοδήποτε είδος οργανωμένης αντίστασης στη πολιτική τους του πολέμου.

Αυτή η «κάλυψη των μετόπισθεν» από την αστική τάξη εξυπηρετείται από τέτοια μέτρα όπως οι Νόμοι για τα Συνδικάτα στη Μεγάλη Βρετανία και τη Νορβηγία, το σύστημα της διαιτησίας στη Γερμανία, το σχέδιο Mond συνεργασίας στις χημικές βιομηχανίες, τις εκστρατείες για τη «βιομηχανική ειρήνη», τα απολίτικα συνδικάτα (ο Σπενσερισμός στη Μεγάλη Βρετανία), τα «συνδικάτα εταιριών» στην Αμερική, τη δημιουργία Φασιστικών Κρατικών συνδικάτων στην Ιταλία, τη πολύ μικρή στρατιωτική εκπαίδευση των συνδικάτων σε περίπτωση πολέμου στη Γαλλία. Αυτά είναι μέτρα για την εξασφάλιση της στρατιωτικής καταστολής κάθε κινήματος της εργατικής τάξης αμέσως μετά την κήρυξη πολέμου.

Από την άλλη, τα ανεπίσημα στρατεύματα τύπου «Stahlhelm» στη Γερμανία, τα « Schutzkorps» στη Φιλανδία, τα «Strelzy»στην Πολωνία και τα « Heimwehr» στην Αυστρία επιδιώκουν το σπάσιμο απεργιών και την βίαιη καταστολή των εργατών – όχι μόνο στον καιρό του πόλεμου αλλά επίσης και στην περίοδο την πολεμικών προετοιμασιών. Σε αυτά πρέπει να συμπεριληφθούν επίσης και οι στρατιωτικές ή μισοστρατιωτικές οργανώσεις των γυναικών που δημιουργήθηκαν σε κάποιες χώρες. Οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις υποστηρίζουν το Φασισμό στην Νοτιοανατολική Ευρώπη, στην Πολωνία και Ρουμανία σαν σημαντικό εργαλείο στις προετοιμασίες και διεξαγωγή του ιμπεριαλιστικού πολέμου ιδιαίτερα ενάντια στην ΕΣΣΔ.

Ο καταδίωξη και τα μέτρα καταστολής ενάντια στα Κομμουνιστικά Κόμματα εντείνονται συστηματικά και τα Τμήματα της Κομιντέρν σε όλες τις ιμπεριαλιστικές χώρες είναι αντιμέτωπα με τον κίνδυνο να οδηγηθούν στην «παρανομία», στη πλήρη παρανομία.

4. Σε αυτές τις συνθήκες αυξανόμενων εξοπλισμών και μεγάλης έκτασης προετοιμασιών για ιμπεριαλιστικούς πολέμους, η αστική τάξη και οι μικροαστοί πασιφιστές επιδιώκουν, μέσω υποκριτικών ομιλιών, να εξαπατήσουν τις μάζες των δουλευτάδων ως προς τα πραγματικά δεδομένα της κατάστασης, και κάτω από το πέπλο του πασιφισμού και της «φιλειρηνικής» πολιτικής, προσπαθούν συστηματικά να τα στρέψουν προς όφελος της πάλης ενάντια στη Σοβιετική Ένωση. Η πολεμική ιαχή του επερχόμενου πολέμου ενάντια στην ΕΣΣΔ θα είναι : «Πόλεμος για την ειρήνη! Κάτω ο Μπολσεβικισμός, ο καταστροφέας του πολιτισμού!» Οι ομιλίες της αστικής τάξης και των Σοσιαλδημοκρατών και μικροαστών πασιφιστών συνενόχων της, γα την ασφάλεια του αφοπλισμού, τα διαιτητικά δικαστήρια, η μη νομιμότητα του πολέμου σαν όργανο εθνικής πολιτικής κλπ είναι παραδείγματα της χειρότερης υποκρισίας.

Η Κοινωνία των Εθνών, που δημιουργήθηκε πριν από εννέα χρόνια σαν ιμπεριαλιστική συμμαχία υπεράσπισης της ληστρικής «ειρήνης» των Βερσαλιών και κατάπνιξης του επαναστατικού κινήματος στον κόσμο, γίνεται όλο και περισσότερο άμεσο όργανο προετοιμασίας και διεξαγωγής πολέμου ενάντια στην ΕΣΣΔ. Οι συμμαχίες και τα σύμφωνα που δημιουργήθηκαν από το προτεκτοράτο της Κοινωνίας των Εθνών είναι άμεσοι τρόποι καμουφλαρίσματος των πολεμικών προετοιμασιών και όργανα πολεμικών προετοιμασιών, ιδιαίτερα ενάντια στην ΕΣΣΔ.

5. Οι ιμπεριαλιστές μπορούν να εφαρμόζουν την πολιτική τους του πολέμου μόνο χάρη στην δραστήρια συνεργασία της διεθνούς Σοσιαλδημοκρατίας. Οι ρεφορμιστές ξεσκεπάστηκαν σαν σοσιαλπατριώτες και σωβινιστές ήδη από τον παγκόσμιο πόλεμο του 1914-1918. Από τότε, η πολιτική των Σοσιαλδημοκρατών έγινε απροκάλυπτα σοσιαλιμπεριαλιστική. Σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα, οι ηγέτες της Σοσιαλδημοκρατίας και των συνδικάτων του Άμστερνταμ όχι μόνο κατέληξαν να είναι υπερασπιστές του ιμπεριαλισμού άλλα και δραστήριοι προστάτες του. Έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για την υπεράσπιση των ιμπεριαλιστικών πολεμικών προετοιμασιών ενάντια στην Σοβιετική Ένωση.

Η κατεύθυνση που υιοθέτησαν οι ρεφορμιστές ηγέτες για το βάθεμα της διάσπασης στο εργατικό κίνημα με την εντεινόμενη επίθεση ενάντια στο Κομμουνιστικό κίνημα και με τις εκστρατείες των διασπαστικών τους τακτικών στα συνδικάτα και στις προλεταριακές μαζικές οργανώσεις (Γερμανία, Μεγάλη Βρετανία) υπηρετούν, όπως και η ηττοπαθή στρατηγική τους στους μεγάλους οικονομικούς αγώνες, την ισχυροποίηση της αστικής τάξης, την αποδυνάμωση των γραμμών άμυνας του προλεταριάτου, και, με αυτό τον τρόπο, την προετοιμασία των όρων με τους οποίους η αστική τάξη μπορεί να αρχίσει ένα νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Το προλεταριάτο πρέπει να μελετήσει με προσοχή τις μεθόδους με τις οποίες η Σοσιαλδημοκρατία προετοιμάζεται ιδεολογικά για τον πόλεμο ενάντια στη Σοβιετική Ένωση. Κάποιες από αυτές τις μεθόδους είναι : (α) διάδοση των ψεμάτων για «Κόκκινο ιμπεριαλισμό» και «Κόκκινο μιλιταρισμό», για ομοιότητα του «Φασισμού και του Μπολσεβικισμού» κλπ, (β) ο ισχυρισμός ότι η δικτατορία του προλεταριάτου είναι η αίτια πολέμου ή μια από τις αίτιες του, (γ) η υποκριτική στάση ότι «Υποστηρίζουμε τη Σοβιετική Ένωση αλλά ενάντια στους Κομμουνιστές και την Κομιντέρν», (δ) προπαγάνδα ήττας της Σοβιετικής Κυβέρνησης κάτω από ένα «Αριστερό» προσωπείο. Ο κίνδυνος πολέμου στη διάρκεια της τελευταίας χρονιάς έδωσε μερικά δείγματα αυτών των μεθόδων· ιδιαίτερα από τη δουλειά των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών. Αυτά τα δείγματα μεθόδων εκφράστηκαν το ίδιο από τους συμμάχους της Σοσιαλδημοκρατίας, τους Τροτσκιστές κλπ στις φράσεις τους για «Θερμιδώρ», «κουλακοποίηση» κλπ.

Οι λεγόμενοι Αριστεροί ηγέτες της Σοσιαλδημοκρατίας χαρακτηρίστηκαν από την 8η Ολομέλεια σαν οι πιο επικίνδυνοι εχθροί στο εργατικό κίνημα. Αυτός ο χαρακτηρισμός επιβεβαιώθηκε πλέρια από την προδοτική τους πολιτική στη διάρκεια της περασμένης χρονιάς και από τη στάση τους στο Συνέδριο των Βρυξελλών της 2ης Διεθνούς. Αυτοί είναι κυρίως που, με «Αριστερές» φράσεις, προσπαθούν, σε κρίσιμες στιγμές, να σώσουν και την αστική τάξη και τους Δεξιούς ρεφορμιστές ηγέτες, περιγράφοντας το Σοβιετικό καθεστώς και το παγκόσμιο Κομμουνιστικό κίνημα σαν εχθρούς του προλεταριακού ενιαίου μετώπου, σαν εχθρούς της «παγκόσμιας ειρήνης», σαν «συμμάχους της αντίδρασης, με σκοπό να εξαπατήσουν και να προκαλέσουν σύγχυση στους εργάτες και να βοηθήσουν την αστική τάξη να εφαρμόσει της πολιτική της του πολέμου.

6. Τα γεγονότα των τελευταίων χρόνων έδειξαν ότι το κύριο μέτωπο της πολιτικής όλων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων κατευθύνεται όλο και πιο ανοιχτά ενάντια στη Σοβιετική Ένωση και την Κινέζικη επανάσταση. Αλλά από την άποψη των οξυμένων ανταγωνισμών ανάμεσα στις ίδιες τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, είναι πιθανή, ακόμα και πριν το ξέσπασμα αυτού του πόλεμου, σύρραξη ανάμεσα στις ομάδες των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Ακριβώς όπως ο παγκόσμιος πόλεμος του 1914-1918 οδήγησε άμεσα στην νικηφόρα προλεταριακή επανάσταση στην πρώην Τσαρική Αυτοκρατορία, στην ανάπτυξη του απελευθερωτικού κινήματος στις αποικίες και στους ξεσηκωμούς και στα επαναστατικά μαζικά κινήματα μέσα στο Ευρωπαϊκό προλεταριάτο, έτσι ο νέος πόλεμος θα ξεσηκώσει ένα ισχυρό επαναστατικό κίνημα που θα αγκαλιάσει τους βιομηχανικούς εργάτες της Αμερικής, τις πλατιές μάζες αγροτών στις αγροτικές χώρες και τα εκατομμύρια καταπιεσμένων λαών στις αποικίες. Όμως, η κρίση του καπιταλισμού – η πιο οξυμένη μορφή της οποίας είναι ο πόλεμος – μπορεί να προκαλέσει άνοδο των επαναστατικών μαζικών κινημάτων, ακόμα και πριν ξεσπάσει η ανοιχτή σύρραξη. Σε ένα τέτοιο κίνημα, όπως και στους καθημερινούς αγώνες, οι Κομμουνιστές πρέπει να προσπαθήσουν να συσπειρώσουν, οργανώσουν και καθοδηγήσουν τις μάζες, με σκοπό τον αγώνα, μέσω επαναστατικών ενεργειών, για την κατάληψη της εξουσίας, για την ανατροπή της αστικής τάξης και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Ακόμα και αν οι Κομμουνιστές στις Ευρωπαϊκές χώρες δεν τα καταφέρουν στην οξυμένη καθημερινή πάλη για τα πιο επείγοντα αιτήματα των εργαζόμενων μέχρι το σημείο της ανοιχτής πάλης για την εξουσία, για την ανατροπή της αστικής τάξης – και μόνο με την ανατροπή της αστικής τάξης στις πιο σημαντικές χώρες μπορεί να εμποδιστούν οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι - ωστόσο, ο αταλάντευτος συνδυασμός αυτής της πάλης με τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό θα αυξήσει σημαντικά την δραστηριοποίηση των εργαζομένων και θα δυσκολέψει πολύ την αστική τάξη στο να προετοιμάσει έναν πόλεμο ή να ξεκινήσει έναν. Είναι ξεκάθαρο ότι η αναβολή εφαρμογής των μέτρων προετοιμασίας του ιμπεριαλιστικού πολέμου από την μαζικές ενέργειες του προλεταριάτου θα δημιουργήσει τους όρους που θα διευκολύνουν σημαντικά τη μετατροπή αυτού του πολέμου σε εμφύλιο πόλεμο και την ανατροπή των ιμπεριαλιστών. Σε κάθε περίπτωση, η αυξανόμενη προς τα αριστερά τάση μέσα στο προλεταριάτο και στις μάζες των ανθρώπων του μόχθου γενικά και η ισχυρή ανάπτυξη του εθνικού επαναστατικού κινήματος στις αποικιακές και μισο–αποικιακές χώρες, προσφέρουν πλατιά βάση για την αυξανόμενη επιρροή της Κομιντέρν και για τον εντεινόμενο αγώνα των Κομμουνιστών ενάντια συνολικά στην πολίτικη της παγκόσμιας αστικής τάξης – πολιτική που οδηγεί στην όλο και μεγαλύτερη εκμετάλλευση και καταπίεση όπως επίσης και στην όλο και μεγαλύτερη όξυνση των πολεμικών συγκρούσεων.

ΙΙ. Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ
ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ

7. Ο πόλεμος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον καπιταλισμό. Η πάλη ενάντια στον πόλεμο, πρώτα απ' όλα, επιβάλλει ακριβή και βαθειά κατανόηση της φύσης του, των αιτίων του κλπ. Ενάντια στην αντιδραστική δικαιολογία ότι ο πόλεμος είναι φυσικό φαινόμενο και ενάντια στους όχι λιγότερους αντιδραστικούς ουτοπικούς στόχους της εξάλειψής τους με λόγια και σύμφωνα, το επαναστατικό προλεταριάτο προβάλει την ορθολογική θεωρία του Μαρξισμού – Λενινισμού, ως την μόνη επιστημονική βάση για πραγματικό αγώνα ενάντια στον πόλεμο.

Η αιτία του πολέμου σαν ιστορικό φαινόμενο δεν είναι η «σατανική φύση» του ανθρώπινου είδους, ούτε οι «κακές» πολιτικές των κυβερνήσεων, αλλά ο χωρισμός της κοινωνίας σε τάξεις, σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Ο καπιταλισμός είναι η αιτία των πολέμων στη σύγχρονη ιστορία. Αυτοί οι πόλεμοι δεν ανήκουν στις εξαιρέσεις, δεν είναι σε αντίθεση με τις αρχές του καπιταλισμού, της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, του ανταγωνισμού και της εκμετάλλευσης, αλλά οι πόλεμοι είναι οι άμεσες συνέπειές τους.

Ο ιμπεριαλισμός, το μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού, εντείνει όλες τις αντιθέσεις του καπιταλισμού τόσο πολύ που η «ειρήνη» δεν είναι παρά μόνο η ευκαιρία για προετοιμασία νέων πολέμων. Η επιφάνεια της γης και τα οικονομικά της πλούτη (με εξαίρεση εκείνο το μέρος της που κυβερνιέται από την δικτατορία του προλεταριάτου) μονοπωλούνται σχεδόν ολοκληρωτικά από μερικές μεγάλες δυνάμεις. Όμως, η άνιση οικονομική και πολιτική ανάπτυξη των διαφόρων χωρών, δημιουργεί ξανά και ξανά την αναγκαιότητα νέας διαίρεσης του κόσμου. Σε τελευταία ανάλυση, όμως, η εκμετάλλευση των εκατομμυρίων προλετάριων και σκλάβων στις αποικίες μπορεί να στηρίζεται μόνο σε αιματοβαμμένους πολέμους καταπίεσης.

Ο πόλεμος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον καπιταλισμό. Από αυτό προκύπτει ότι η «εξάλειψη» των πολέμων είναι δυνατή μόνο με την εξάλειψη του καπιταλισμού, δηλ. με την ανατροπή της αστικής τάξης των εκμεταλλευτών, με τη δικτατορία του προλεταριάτου, με την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και την εξάλειψη των τάξεων. Όλες οι άλλες θεωρίες και προτάσεις, όσο και να προβάλλονται σαν «ρεαλιστικές», δεν είναι τίποτα άλλο παρά εξαπάτηση στην οποία στηρίζεται η διαιώνιση της εκμετάλλευσης και του πολέμου.

Για αυτό το λόγο, ο Λενινισμός πολεμά ενάντια σε όλες τις πασιφιστικές θεωρίες που αφορούν την εξάλειψη του πολέμου και κάνει ξεκάθαρο στις μάζες των εργατών και των εκμεταλλευομένων τον μόνο τρόπο που οδηγεί σε αυτόν τον στόχο: την ανατροπή του καπιταλισμού.

8. Αλλά η ανατροπή του καπιταλισμού είναι αδύνατη χωρίς βία, χωρίς ένοπλες εξεγέρσεις και προλεταριακούς πολέμους ενάντια στην αστική τάξη. Στην σημερινή εποχή των ιμπεριαλιστικών πολέμων και της παγκόσμιας επανάστασης, όπως είπε ο Λένιν, οι προλεταριακοί εμφύλιοι πόλεμοι ενάντια στην αστική τάξη, οι πόλεμοι της δικτατορίας του προλεταριάτου ενάντια στα αστικά κράτη και ενάντια στον παγκόσμιο καπιταλισμό και οι εθνικοί επαναστατικοί πόλεμοι των καταπιεσμένων λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό, είναι αναπόφευκτοι και επαναστατικοί. Άρα, το επαναστατικό προλεταριάτο, κυρίως επειδή αγωνίζεται για το Σοσιαλισμό και την εξάλειψη του πολέμου, δεν μπορεί να είναι ενάντια σε κάθε πόλεμο.

Κάθε πόλεμος δεν είναι παρά η συνέχιση της πολιτικής συγκεκριμένων τάξεων «με άλλα μέσα». Άρα το προλεταριάτο πρέπει να μελετά προσεκτικά την ιστορική και πολίτικη ταξική σημασία κάθε πολέμου ξεχωριστά και ιδιαίτερα να μελετά το ρόλο των κυριάρχων τάξεων σε όλες της χώρες που συμμετέχουν στον πόλεμο από την άποψη της διεθνούς προλεταριακής επανάστασης.

Στη σημερινή εποχή είναι δυνατοί οι παρακάτω τρεις τύποι πολέμων: πρώτον, πόλεμοι ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κράτη· δεύτερον, πόλεμοι της ιμπεριαλιστικής αντεπανάστασης ενάντια στην προλεταριακή επανάσταση, ή ενάντια στις χώρες που οικοδομείται ο σοσιαλισμός· τρίτον, εθνικοί επαναστατικοί πόλεμοι, ιδιαίτερα στις αποικιακές χώρες ενάντια στον ιμπεριαλισμό, που συνδέονται με τους πολέμους ιμπεριαλιστικής κατάπνιξης.

Στην πρώτη περίπτωση, της οποίας κλασσικό παράδειγμα είναι ο παγκόσμιος πόλεμος του 1914-1918, και οι δυο πλευρές διεξάγουν αντιδραστικό ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Στη δεύτερη περίπτωση, για παράδειγμα οι πόλεμοι επέμβασης ενάντια στη Σοβιετική Ένωση (1918-1921), μόνο οι ιμπεριαλιστές διεξάγουν αντιδραστικό πόλεμο· η δικτατορία του προλεταριάτου, σε αυτή την περίπτωση, διεξάγει επαναστατικό πόλεμο για τον Σοσιαλισμό προς το συμφέρον όλου του παγκόσμιου προλεταριάτου. Στην τρίτη περίπτωση, για παράδειγμα στον πόλεμο του ιμπεριαλισμού ενάντια στην Κινέζικη επανάσταση, μόνο οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις διεξάγουν αντιδραστικό ληστρικό πόλεμο. Ο πόλεμος ενός καταπιεσμένου έθνους ενάντια στον ιμπεριαλισμό, όμως, δεν είναι μόνο δίκαιος αλλά και επαναστατικός· αποτελεί, σήμερα, μέρος της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης.

Αυτή η Μαρξιστική ανάλυση των πολέμων είναι η βάση στην οποία στηρίζεται το προλεταριάτο στο καθορισμό της στάσης του, και γενικά και των τακτικών του, προς αυτούς τους διάφορους τύπους πολέμων. Το προλεταριάτο αγωνίζεται ενάντια στους πολέμους ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κράτη με πρόγραμμα ήττας [defeatism] και τη μετατροπή του σε εμφύλιο πόλεμο ενάντια στην αστική τάξη. Η ίδια θέση, γενικά, υιοθετείται από το προλεταριάτο μέσα στις ιμπεριαλιστικές χώρες στην περίπτωση πολέμου καταστολής που διεξάγεται από τους ιμπεριαλιστές ενάντια στα εθνικά επαναστατικά κινήματα, πρώτα – πρώτα ενάντια στους λαούς των αποικιών και στην περίπτωση που ο ιμπεριαλισμός διεξάγει ανοιχτό αντεπαναστατικό πόλεμο ενάντια στη χώρα της δικτατορίας του προλεταριάτου. Όμως το προλεταριάτο υποστηρίζει και διεξάγει εθνικούς επαναστατικούς πολέμους και σοσιαλιστικούς πολέμους ενάντια στον ιμπεριαλισμό, και οργανώνεται για την υπεράσπιση των εθνικών επαναστάσεων και των χωρών της δικτατορίας του προλεταριάτου.

9. Όσο το προλεταριάτο δεν έχει εγκαθιδρύσει την δικτατορία του, πρέπει να καθορίζει τις τακτικές του σε σχέση με τους πολέμους που διεξάγονται από την χώρα του σύμφωνα με το αποτέλεσμα λεπτομερούς ανάλυσης του συγκεκριμένου χαρακτήρα [aspect] του πολέμου σε κάθε ξεχωριστή χώρα. Οι εθνικοί πόλεμοι μπορεί να μετατραπούν σε ιμπεριαλιστικούς και το αντίθετο.

Οι άπλες τυπικές φράσεις, για παράδειγμα επιθετικός ή αμυντικός πόλεμος, δεν μπορούν να βοηθήσουν [cannot serve as a substitute] στη συγκεκριμένη εξέταση του χαρακτήρα ενός ορισμένου πολέμου. Σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο όπως εκείνον του 1914 αυτό το κριτήριο γενικά δεν έχει νόημα, και χρησιμεύει μόνο για την εξαπάτηση των μαζών. Όμως, για πολέμους που διεξάγονται από τους ιμπεριαλιστές ενάντια στις επαναστατικές δυνάμεις, πρέπει να κατανοούμε αυτό το κριτήριο όχι από την άποψη της στρατηγικής του σημασίας, άλλα από την άποψη της ιστορικό – πολιτικής του σημασίας. Το ζήτημα δεν είναι κυριως ποιος είναι αυτός που επιτέθηκε, ποιος διεξάγει άδικο πόλεμο, αλλά, ποιος αντιπροσωπεύει την αντίδραση, την αντεπανάσταση και την εκμετάλλευση· ποιος είναι με την πλευρά των ιμπεριαλιστών και ενάντια στην εθνική απελευθερωτική επανάσταση. Παράδειγμα λανθασμένης εφαρμογής του επιχειρήματος του επιθετικού πολέμου δίνεται από τους Γάλλους Σοσιαλιστές στα 1925 όταν υποστήριξαν τον πόλεμο της Γαλλίας ενάντια στους επαναστάτες στο Μαρόκο, επειδή υποτίθεται ότι οι τελευταίοι «άρχισαν πρώτοι» τον πόλεμο. Ίδια στάση κράτησαν οι εργατικοί ιμπεριαλιστές στην Αγγλία σε σχέση με την επέμβαση στη Κίνα το 1927 («υπεράσπιση της ζωής και της ιδιοκτησίας των Βρετανών»).

10. Η θέση κατά κανόνα για έναν ορισμένο πόλεμο καθορίζει και την θέση στο ζήτημα του πολέμου. Το προλεταριάτο δεν έχει πατρίδα μέχρι να καταλάβει την πολιτική εξουσία και να πάρει τα μέσα παραγωγής από τους εκμεταλλευτές. Η φράση «εθνική άμυνα» δεν είναι τίποτα άλλο παρά σύνθημα, και κυρίως μικροαστικό σύνθημα δικαιολόγησης του πολέμου. Σε πολέμους που διεξάγονται από το ίδιο το προλεταριάτο, ή από το προλεταριακό Κράτος ενάντια στον ιμπεριαλισμό, το προλεταριάτο υπερασπίζει την σοσιαλιστική του πατρίδα ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Αλλά σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους το προλεταριάτο απορρίπτει αποφασιστικά την «εθνική άμυνα» ως υπεράσπιση της εκμετάλλευσης και προδοσία της υπόθεσης του Σοσιαλισμού.

Α. ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ

1. Ο Αγώνας Ενάντια στον Ιμπεριαλιστικό Πόλεμο
Πριν το Ξέσπασμά του

11. Η πάλη που διεξάγουν οι Κομμουνιστές ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο διαφέρει ουσιαστικά από τον «αγώνα ενάντια στον πόλεμο» που διεξάγουν οι πασιφιστές διαφόρων αποχρώσεων. Οι κομμουνιστές δεν θεωρούν αυτή την πάλη ενάντια σε έναν τέτοιο πόλεμο ξεκομμένη από την ταξική πάλη. Αντίθετα, την θεωρούν ως μέρος της γενικής προλεταριακής πάλης για την ανατροπή της αστικής τάξης. Γνωρίζουν ότι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι είναι αναπόφευκτοι όσο παραμένει στην εξουσία η αστική τάξη. Αυτή η αρχειακή θέση μερικές φορές ερμηνεύεται σαν να είναι άχρηστο να διεξάγεται ιδιαίτερη πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Μάλιστα, οι Σοσιαλδημοκράτες σκόπιμα κατηγορούν τους Κομμουνιστές ότι ενθαρρύνουν τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους για να επιταχύνουν τον ερχομό της Επανάστασης. Ενώ η πρώτη θέση είναι λανθασμένη, η δεύτερη είναι γελοία συκοφαντία.

Αν και πιστεύουν ότι ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος υπό το καθεστώς της αστικής τάξης, οι Κομμουνιστές, για τα συμφέροντα των μαζών, των εργατών και όλων των ανθρώπων του μόχθου που σηκώνουν το βάρος της θυσίας που συνεπάγεται ο πόλεμος, διεξάγουν ανυποχώρητο αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και προσπαθούν να τον εμποδίσουν με την προλεταριακή επανάσταση. Προσπαθούν να συσπειρώσουν τις μάζες κάτω από τις δίκια τους σημαία σε αυτόν τον αγώνα, και αν δεν μπορέσουν να εμποδίσουν το ξέσπασμά του, προσπαθούν να τον μετατρέψουν σε εμφύλιο για την ανατροπή της αστικής τάξης.

12. Το πρώτο καθήκον των Κομμουνιστών στην πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο είναι να σκίσουν το πέπλο με το οποίο οι αστικές τάξεις κρύβουν τις πολεμικές τους προετοιμασίες και την πραγματικότητα από τις μάζες των εργαζομένων. Αυτό το καθήκον απαιτεί πάνω από όλα αποφασιστική πολιτική και ιδεολογική πάλη ενάντια στον πασιφισμό. Σε αυτόν τον αγώνα οι Κομμουνιστές πρέπει με να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή στις διάφορες αποχρώσεις του πασιφισμού. Οι πιο σημαντικές από αυτές τις αποχρώσεις είναι:

(α) Ο επίσημος πασιφισμός, πίσω από τον οποίο οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις κρύβουν τους ελιγμούς τους που κάνουν ο ένας ενάντια στον άλλον και ενάντια στη Σοβιετική Ένωση (Κοινωνία των Εθνών, Λοκάρνο, Σύνοδοι για Αφοπλισμό, «το εκτός νόμου του πολέμου» κλπ).

(β) Ο πασιφισμός της Δεύτερης Διεθνούς (Hilferding, Paul Boncour, MacDonald), που δεν είναι παρά τμήμα του επίσημου κυβερνητικού πασιφισμού, με την διαφορά ότι τον εξωραΐζει με Σοσιαλιστικές ακόμα και με «Μαρξιστικές» φράσεις.

(γ) Ο «ριζοσπαστικός» ή «επαναστατικός» πασιφισμός, που προπαγανδίζεται από ορισμένους «Αριστερούς» Σοσιαλιστές που παραδέχονται τον κίνδυνο πολέμου, αλλά προσπαθούν να τον αντιμετωπίσουν συχνά με χωρίς νόημα αντιπολεμικές φράσεις. Αυτοί οι πασιφιστές τονίζουν πάρα πολύ την καταστροφικότητα των σύγχρονων όπλων του πολέμου με σκοπό είτε να αποδείξουν ότι οι είναι αδύνατοι οι πόλεμοι που διαρκούν πολύ, είτε να αποδείξουν ότι είναι αδύνατη η μετατροπή ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο.

(δ) Ο μισό – θρησκευτικός πασιφισμός, που έχει τη βάση του στο εκκλησιαστικό κίνημα.

Οι Κομμουνιστές, όμως, στην πάλη τους ενάντια στον πασιφισμό πρέπει να χαράξουν διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα αντιπολεμικά αισθήματα των μεγάλων μαζών των ανθρώπων του μόχθου, που πραγματικά είναι έτοιμοι να αγωνιστούν ενάντια στον πόλεμο, αλλά δεν κατανοούν ακόμα ότι ο επαναστατικός δρόμος είναι ο μοναδικός σωστός δρόμος αγώνα ενάντια στον πόλεμο, και έτσι, γίνονται κήρυκες των απατεώνων πασιφιστών και απατεώνες οι ίδιοι, των πασιφιστών διαφόρων αποχρώσεων. Πρέπει, με υπομονή, οι μάζες να διαφωτιστούν για το σφάλμα τους και να παροτρυνθούν να συνδεθούν με το επαναστατικό ενιαίο μέτωπο στον αγώνα ενάντια στον πόλεμο. Αλλά οι απατεώνες πασιφιστές πρέπει να ξεσκεπάζονται και να καταπολεμούνται αδυσώπητα.

(ε) Ιδιαίτερο ρόλο παίζει ο αποκαλούμενος «συνεταιριστικός πασιφισμός» [co-operative pacifism]. Αυτός ο τύπος πασιφισμού παρατηρείται κυρίως στην Διεθνή Συνεταιριστική Συμμαχία και στην Διεθνή Συνεταιριστική Συντεχνία Γυναικών στο Λονδίνο. Σε αυτές πρέπει να προστεθούν οι Αριστερές αστικές οργανώσεις όπως η Διεθνής Ένωση Γυναικών για την Ειρήνη και την Ελευθερία.

13. Όσο πιο πολύ πλησιάζει και όσο πιο επικείμενος γίνεται ο κίνδυνος πολέμου, τόσο πιο επικίνδυνος γίνεται ο αποκαλούμενος «ριζοσπαστικός» πασιφισμός. Αυτός ο τύπος πασιφισμού παρατηρείται σήμερα κυρίως μέσα στην Αριστερή πτέρυγα του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας, του I.L.P. στην Αγγλία, και σε Σοσιαλδημοκράτες μικρότερων χωρών όπως της Ολλανδίας, της Νορβηγίας κλπ. Τα συνθήματα και οι φράσεις που προπαγανδίζονται από αυτούς τους πασιφιστές όπως «Όχι πια πόλεμο», «Σαμποτάρισμα του πολέμου», «Γενική απεργία ενάντια στην κήρυξη πολέμου», «Στρατιωτική απεργία» κλπ χρησιμοποιούνται στους λόγους των ρεφορμιστών ηγετών με σκοπό να εξαπατήσουν τις μάζες (πχ οι προτάσεις για γενική απεργία που λέγονται από την Διεθνή του Άμστερνταμ). Στις οδηγίες του στην Αντιπροσωπεία των Ρώσικων Συνδικάτων στην Σύσκεψη για την Ειρήνη στη Χάγη, το Δεκέμβρη του 1922, Ο Λένιν σωστά τόνισε ιδιαίτερα αυτό τον τύπο πασιφισμού. Η προειδοποίησή του ισχύει το ίδιο καλά και σήμερα, ιδιαίτερα όταν λάβουμε υπόψη ότι ακόμα και στις γραμμές των Κομμουνιστικών Κομμάτων υπάρχουν πολλά μελή που, ίσως μη συνειδητά, δείχνουν τάσεις προς αυτή την κατεύθυνση.

Άρα είναι ανάγκη:

(α) Να καταπολεμούμε όλες τις μεγαλόστομες φράσεις όπως «Δεν θα επιτρέψουμε άλλο πόλεμο», «όχι άλλο πόλεμο» κλπ. Οι Κομμουνιστές δεν πρέπει να μένουν ικανοποιημένοι μονάχα «διορθώνοντας» αυτά τα συνθήματα θεωρητικά, αλλά πρέπει να διεξάγουν δραστήριο αγώνα ενάντια σε τέτοιου είδους προπαγάνδα ξεσκεπάζοντας εκείνους που την κάνουν και να καταγγέλλουν αυτή την φραστική καπηλεία σαν προπέτασμα για την απόκρυψη των πολεμικών προετοιμασιών που γίνονται σήμερα. Σε πολλές περιπτώσεις σήμερα ισχύει το ίδιο για το σύνθημα: «Πόλεμο στον πόλεμο» που προωθείται από τους Σοσιαλδημοκράτες ως υποκριτικός τρόπος να δημιουργήσουν αβάσιμες προσδοκίες μέσα στις μάζες.

(β) να καταπολεμούν τις προτάσεις που προωθούνται από τους «ριζοσπάστες» πασιφιστές για την αποτροπή του πολέμου. Οι Κομμουνιστές δεν μπορούν να ικανοποιούνται μόνο με το ξεσκέπασμα αυτών που χρησιμοποιούν εντυπωσιακές φράσεις χωρίς νόημα, που δεν κάνουν τίποτα για να βάλουν στη πράξη τις ριζοσπαστικές τους προτάσεις (γενική απεργία, απεργία του στρατού), αλλά πρέπει επίσης να επισημαίνουν στις μάζες ότι, όπως διατυπώνονται από αυτούς τους πασιφιστές, αυτά τα συνθήματα είναι λανθασμένα και παιδαριώδη. Πρέπει να εξηγούν στις μάζες τις πραγματικές συνθήκες μέσα στις οποίες ξεσπούν οι πόλεμοι, το αδύνατο του περιορισμού της πάλης μέσα σε καθορισμένες αμετάβλητες μεθόδους και στην ανάγκη εφαρμογής στη πράξη όλων των μορφών της ταξικής πάλης.

(γ) Να καταπολεμούν δραστήρια και να κριτικάρουν ανοιχτά όλες τις επιπολαιότητες στις γραμμές των Κομμουνιστικών Κομμάτων ως αναφορά το ζήτημα του αγώνα ενάντια στον πόλεμο. Αυτό είναι ιδιαίτερα αναγκαίο σήμερα, λόγω των λαθών που περιέχονται σε άρθρα του τύπου και στις κοινοβουλευτικές ομιλίες. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει τέτοια λάθη να επιτρέπονται να περνούν χωρίς κριτική.

14. Μαζί με το καθήκον του αγώνα ενάντια στον πασιφισμό και στον επιπόλαιο «επαναστατικό» βερμπαλισμό [= το να λέει και να υπόσχεται κανείς πολλά χωρίς να κάνει τίποτε] στην πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, οι Κομμουνιστές έρχονται αντιμέτωποι και με άλλα ουσιώδη καθήκοντα αγκιτάτσιας και διαπαιδαγωγικού χαρακτήρα καθήκοντα. Αυτά είναι :

(α) Να ξεσκεπάζουν την στιγμή που πρέπει τις σοφιστείες και τα συνθήματα με τα οποία η αστική τάξη και η Σοσιαλδημοκρατία προσπαθεί να δικαιολογήσει τον πόλεμο. Το κύριο σύνθημα που προωθείται από τους τελευταίους, ακόμα και σήμερα, είναι το σύνθημα της «εθνικής άμυνας». Ο πόλεμος ενάντια στην Κίνα το 1927 ξεσκέπασε την πραγματική σημασία των συνθημάτων όπως «Προστασία της ζωής και ιδιοκτησίας», «Προστασία εμπορίου», «Προστασία της σημαίας» κλπ. Στον τελευταίο ιμπεριαλιστικό πόλεμο οι Σύμμαχοι χρησιμοποίησαν το σύνθημα «Πόλεμος ενάντια στον Πρωσικό μιλιταρισμό», ενώ οι Κεντρικές Δυνάμεις χρησιμοποίησαν το σύνθημα «Πόλεμος ενάντια στον Τσαρισμό»· και οι δυο πλευρές χρησιμοποίησαν τα αντίστοιχα συνθήματα για να κινητοποιήσουν τις μάζες για τον πόλεμο. Σε μελλοντικό πόλεμο ανάμεσα στην Ιταλία και τη Γαλλία, ή την Γιουγκοσλαβία, το σύνθημα «Πόλεμος ενάντια στον Φασισμό» θα χρησιμεύσει για τον ίδιο σκοπό, με στόχο οι αστικές τάξεις των τελευταίων χωρών να εκμεταλλευτούν τα αντιφασιστικά συναισθήματα των μαζών του λαού για να δικαιολογήσουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Από την άλλη, ο Φασισμός δικαιολογεί τις πολεμικές ιμπεριαλιστικές πολίτικες του με τα συνθήματα του «υπερπληθυσμού», «της φυσικής ανάγκης για επεκτατισμό» κλπ. Τα Κομμουνιστικά Κόμματα ως τώρα δεν έδωσαν όσο πρέπει προσοχή στο καθήκον της αναίρεσης αυτών των σοφισμάτων.

(β) «Είναι βασικό ξανά και ξανά και όσο το δυνατό πιο συγκεκριμένα, να εξηγήσουν στις μάζες ποιες ήταν οι συνθήκες την εποχή του τελευταίου πολέμου και γιατί αυτές οι συνθήκες είναι αναπόφευκτες.»

«Είναι ιδιαίτερα αναγκαίο να εξηγήσουν στις μάζες τη σημαντικότητα του γεγονότος ότι το ζήτημα της “εθνικής άμυνας” γίνεται αναπόφευκτο ζήτημα, ότι η τεράστια πλειοψηφία των ανθρώπων του μόχθου αναπόφευκτα θα ταχθούν με το μέρος της δικιάς τους αστικής τάξης.» (Λένιν).

«Από τη σκοπιά των προσφάτων εμπειριών πολέμου, πρέπει να εξηγήσουμε ότι την επαύριο της κήρυξης του πολέμου, θα προκύψει ένας τεράστιος αριθμός θεωρητικών και κοινωνικών ζητημάτων, ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ανδρών που καλούνται να υπηρετήσουν στο στρατό θα ανακαλύψουν ότι είναι εντελώς αδύνατο να τα εξετάσουν με καθαρό μυαλό και με κάποια αντικειμενικότητα», (Λένιν).

«Πρέπει να πούμε στις μάζες τα πράγματα με το όνομά τους σχετικά με την τόσο βαθιά μυστικότητα μέσα στην οποία οι κυβερνήσεις κάνουν τα πολεμικά τους σχεδία και πόσο αδύναμες είναι οι συνηθισμένες εργατικές οργανώσεις, ακόμα και αυτές που αποκαλούνται επαναστατικές, μπροστά στον επικείμενο πόλεμο», (Λένιν).

Οι Μπολσεβίκοι, οικοδομώντας με σωστό τρόπο παράνομη οργάνωση, ήταν το μόνο Κόμμα που μπορούσε να κάνει επαναστατική δουλειά στη διάρκεια του πολέμου. Διεξήγαγαν επαναστατική δουλειά ακόμα και όταν δεν μπορούσαν πλέον να εμποδίσουν τις μάζες από το να ανταποκριθούν στο κάλεσμα της αστικής τάξης για «εθνική άμυνα» αντί να παλέψουν για την αποτροπή ξεσπάσματος του πολέμου, παρά το γεγονός ότι η προλεταριακή πάλη στη Ρωσία ήταν σε μεγάλη άνοδο εκείνη τη περίοδο. Πράγματι, μόνο μερικές βδομάδες πριν από το ξέσπασμα του πολέμου, ορθώθηκαν τα οδοφράγματα στους δρόμους της Αγίας Πετρούπολης.

Έτσι, μόνο με ένα ολοκληρωτικό ξεκαθάρισμα στις μάζες των τεράστιων δυσκολιών που πρέπει να ξεπεραστούν στην διάρκεια της πραγματικής πάλης ενάντια στον πόλεμο μπορούν να μπουν τα θεμέλια για την επίλυση των ζητημάτων τακτικής που σχετίζονται με αυτή την πάλη.

(γ) Τέλος, είναι αναγκαίο να εξηγείται στις μάζες, με κάθε λεπτομέρεια, η πείρα από τον τελευταίο πόλεμο του 1914-1918· να εξηγούνται οι τάσεις που κυριαρχούσαν στο εργατικό κίνημα τότε, η πάλη που διεξήγαγαν οι Μπολσεβίκοι ενάντια στον πόλεμο και το βασικό σύνθημα που προωθούσαν για την μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο.

15. Η δουλειά αγκιτάτσιας και προπαγάνδας πρέπει να είναι στενά συνδεδεμένη με την επαναστατική δουλειά του Κόμματος μέσα στις μάζες.

Αυτό είναι το κύριο καθήκον στην πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο πριν το ξέσπασμά του. Αυτό το καθήκον περιλαμβάνει τα παρακάτω:

(α) Η δράση των εργοστασιακών και εργατικών σωματείων πρέπει να εστιάζεται κυρίως στις βιομηχανίες που χρησιμεύουν στην επιστράτευση και στη διεξαγωγή του πόλεμου, όπως η μεταλλουργική βιομηχανία, η χημική βιομηχανία και οι μεταφορές. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να εφαρμόζονται οι τακτικές του προλεταριακού ενιαίου μετώπου και να εξασφαλίζεται η οργανωτική παγίωση των αποτελεσμάτων τους.

(β) Από την άποψη ότι η αγροτιά αποτελεί το κύριο τμήμα του στρατού των περισσοτέρων χωρών, πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στην αντιπολεμική δουλειά μέσα στους αγρότες. Αυτή η δουλειά διευκολύνεται από το ισχυρό αντιπολεμικό αίσθημα που είναι κυρίαρχο μέσα στους αγρότες σε πολλές χώρες. Η αστική τάξη, με τη βοήθεια των μεγάλων γαιοκτημόνων και των πλούσιων αγροτών και με τη βοήθεια των Ενώσεων Αποστράτων, τον τύπο, το Φασισμό, τον πασιφισμό, τις εκκλησίες κλπ, προσπαθούν να σταθεροποιήσουν την επιρροή τους στην ύπαιθρο και να αφυπνίσουν το «μαχητικό πνεύμα» της αγροτιάς. Οι Κομμουνιστές πρέπει να εξουδετερώσουν αυτή τη προσπάθεια με την δουλειά τους για να οξύνουν την ταξική πάλη στην ύπαιθρο. Οι Κομμουνιστές πρέπει να διεξάγουν αντιπολεμική αγκιτάτσια μέσα στις μάζες της αγροτιάς και σε αυτήν την αγκιτάτσια να αξιοποιούν την πείρα του παγκοσμίου πολέμου, και να την συνδέουν με τα οικονομικά αιτήματα των μικρών αγροτών. Πρέπει να εξηγήσουν στους αγρότες την προλεταριακή στάση προς τους πολέμους· να οργανώσουν αντιπολεμικές συσκέψεις των μικρών αγροτών και στη δουλειά στο στρατό πρέπει να λάβουν υπόψη τα ιδιαίτερα συμφέροντα των αγροτών.

(γ) Τα εθνικά – επαναστατικά κινήματα στα Βαλκάνια, στην Πολωνία κλπ παίζουν εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στην πάλη ενάντια στον κίνδυνο ιμπεριαλιστικού πολέμου και στη μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο. Η πάλη ενάντια στον κίνδυνο ιμπεριαλιστικού πολέμου σε αυτές τις χώρες πρέπει να συνδεθεί με την πάλη ενάντια στα υπολείμματα του φεουδαρχισμού και ενάντια στην εθνική καταπίεση και πρέπει να στοχεύει στην ανάπτυξη αγροτικών και εθνικών επαναστάσεων.

Έτσι, η εδραίωση και επέκταση του προλεταριακού επαναστατικού μπλοκ, της αγροτιάς και των καταπιεσμένων εθνών ενάντια στον καπιταλισμό και ενάντια στον κίνδυνο ιμπεριαλιστικού πολέμου είναι εξαιρετικά σημαντικό καθήκον το οποίο έχουν μπροστά τους τα Κομμουνιστικά Κόμματα.

(δ) Ζήτημα αποφασιστικής σημασίας είναι η δουλειά στη νεολαία, ιδιαίτερα στην βιομηχανική νεολαία. Πρέπει να καταβληθεί η μεγαλύτερη δυνατή προσπάθεια – όχι μόνο από τις οργανώσεις νεολαίας, αλλά και από όλους τους Κομμουνιστές - στην καταπολέμηση των αστικών αθλητικών οργανώσεων, των φασιστικών οργανώσεων, των στρατιωτικών σχολείων κλπ, με την βοήθεια των οποίων η αστική τάξη προετοιμάζει την νεολαία για τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Επιπλέον, πρέπει να καταπολεμηθεί η αστική στρατιωτική εκπαίδευση της νεολαίας. Όπου είναι υποχρεωτική η στρατιωτική εκπαίδευση, οι Κομμουνιστές πρέπει να ενθαρρύνουν την νεολαία να τη δεχθεί, αλλά πρέπει να οργανώσουν την δουλειά για την πολιτική εκπαίδευση αυτών των νεολαίων εργατών και για την διάλυση των αστικών στρατιωτικών οργανώσεων. Πρέπει να γίνει ίδια δουλειά στις αστικές εθελοντικές στρατιωτικές οργανώσεις. Για αυτό το σκοπό, το Κομμουνιστικό Κόμμα και η Ένωση Κομμουνιστικής Νεολαίας πρέπει να στέλνουν μέλη τους σε αυτές τις οργανώσεις, αλλά δεν πρέπει να προτρέπουν τους νεολαίους εργάτες να εντάσσονται σε αυτές. Αντί αυτών, πρέπει να προτρέπουν τους νεολαίους εργάτες να εντάσσονται ή να δημιουργούν Εργατικές Οργανώσεις Άμυνας.

(ε) Λαμβάνοντας υπόψη τον σημαντικό ρόλο που παίζουν στην βιομηχανία οι γυναίκες, ιδιαίτερα σε καιρό πολέμου, πρέπει να γίνει δουλειά μέσα στις εργαζόμενες γυναίκες στη βιομηχανία και μέσα στις συζύγους των εργατών. Η καταπολέμηση της ιμπεριαλιστικής επιρροής που διαδίδεται μέσα στις εργαζόμενες γυναίκες και η οργάνωσή τους σε συνδικάτα και άλλες προλεταριακές μαζικές οργανώσεις, είναι εξαιρετικά σημαντικά καθήκοντα σήμερα από την άποψη του απειλούμενου κινδύνου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Σε σύνδεση με αυτό, πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στα σχέδια στρατιωτικοποίησης των γυναικών και στην αυξανόμενη επιρροή που ασκούν οι αστοί πασιφιστές, οι θρησκευτικές και εθνικιστικές οργανώσεις στην εργαζόμενη τάξη των γυναικών. Η δουλειά μέσα στις γυναίκες δεν πρέπει πια να παραμελείται και πρέπει να ξεριζωθεί η άποψη ότι αυτή η δουλειά είναι αποκλειστική υπόθεση των γυναικών Κομμουνιστριών.

(στ) Η αντιμιλιταριστική δουλειά· η δουλειά στο στρατό και το ναυτικό· η δουλειά στους νεοσύλλεκτους και σε αυτούς που ανήκουν στις εφεδρείες και στις αστικές οργανώσεις άμυνας, στις οποίες τα προλεταριακά στοιχειά έχουν μεγάλη εκπροσώπηση, πρέπει να αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της γενικής επαναστατικής μαζικής δράσης του Κόμματος, και να αγκαλιάσει ολόκληρη την εργατική τάξη.

16. Ο Λένιν είχε την άποψη ότι «ο μόνος εφικτός τρόπος για την συνέχιση της επαναστατικής δουλειάς μετά το ξέσπασμα του πολέμου είναι η δημιουργία παράνομων οργανώσεων». Όμως, η παράνομη οργάνωση είναι αναγκαία και για την αντιπολεμική πάλη πριν το ξέσπασμα του πολέμου. Υπάρχει ακόμα σημαντική σύγχυση σε σχέση με αυτό το σημαντικό καθήκον στην πάλη ενάντια στον πόλεμο, και παραμελείται σοβαρά η πρακτική του εφαρμογή. Σε μερικά Κομμουνιστικά Κόμματα επικρατεί η σαφώς οπορτουνιστική άποψη ότι η διεξαγωγή της αντιπολεμικής δράσης είναι υπόθεση μόνο της νεολαίας, ή ειδικών οργανώσεων, ενώ η δράση στο στρατό θεωρείται ως μη απολύτως αναγκαία. Τέτοιες απόψεις πρέπει έντονα να καταπολεμούνται και η δουλειά αυτή πρέπει να ξεκινήσει αμέσως, στο πνεύμα των οδηγιών που έδωσε ο Λένιν. Σε σχέση με αυτά, πρέπει:

(1) να αυξήσουμε τον αριθμό των πυρήνων του Κόμματος στα εργοστάσια που, κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες που προκύπτουν μετά από διώξεις των αφεντικών και της αστυνομίας, πρέπει να μπουν στην παρανομία. Από τώρα πρέπει να αρχίσουν οι προετοιμασίες για την μετάβαση, όταν αυτό γίνει επιτακτική ανάγκη, στη παρανομία.

(2) να γίνουν οι προετοιμασίες των όρων που εγγυώνται την σωστή λειτουργιά των καθοδηγητικών σωμάτων του Κόμματος, του μηχανισμού επικοινωνίας και του Κομματικού τύπου, στην περίπτωση που γίνει αναγκαία η μετάβαση σε κατάσταση βαθιάς παρανομίας.

Ενώ ούτε στιγμή δε σταματούν να αξιοποιούν όλες τις διαθέσιμες νόμιμες δυνατότητες, τα Κομμουνιστικά Κόμματα πρέπει τώρα πια να δείξουν την μεγίστη αποφασιστικότητα και να εστιάσουν την προσοχή τους σε αυτά τα ζητήματα. Αν αποτύχουν σε αυτά τα ζητήματα, οι διώξεις που πρέπει να αρχίσουν την στιγμή του ξεσπάσματος του πολέμου – γεύση τους έχουμε ήδη σε αριθμό χωρών σήμερα - αναπόφευκτα θα καταστρέψουν την οργάνωση του Κόμματος, και μαζί με αυτή, το κύριο στήριγμα της επαναστατικής πάλης ενάντια στον πόλεμο.

17. Τα Κομμουνιστικά Κόμματα πρέπει να υποτάξουν όλη τη δουλειά τους στο κεντρικό καθήκον της προετοιμασίας, κατάκτησης και οργάνωσης των μαζών για την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Οι αγώνες του προλεταριάτου και των ανθρώπων του μόχθου γενικά ενάντια στην εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης – στο ζήτημα των μισθών, της εργάσιμης μέρας, των φόρων, των ενοικίων, των κοινωνικών υπηρεσιών, της στέρησης πολιτικών δικαιωμάτων, των διώξεων και της αύξησης της Φασιστικής απειλής – δεν πρέπει να περιορίζονται σε αιτήματα ξεκομμένα από αυτούς τους αντιπολεμικούς αγώνες, αλλά πρέπει να συνδέονται με την αποφασιστική πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική φιλοπόλεμη πολιτική.

Όλα τα σημαντικά ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής, των εξοπλισμών, της εισαγωγής νέων πολεμικών μέσων κλπ, πρέπει να μπούνε για συζήτηση ανοιχτά στις μάζες των εργατών και να αξιοποιηθούν για την οργάνωση επαναστατικής μαζικής δράσης. Σε αυτήν την πάλη το Κομμουνιστικό Κόμμα, λαμβάνοντας υπόψη και με νηφαλιότητα την δύναμή του, πρέπει να προχωρήσει θαρραλέα και αποφασιστικά επικεφαλής των μαζών. Πρέπει να οργανώσει διαδηλώσεις και απεργίες ενάντια στην πολιτική του πολέμου της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης και, την κατάλληλη στιγμή, να θέσουν στις μάζες το ζήτημα της γενικής απεργίας και ακόμα πιο έξυπνων μεθόδων πάλης.

2. Η πάλη στη διάρκεια του ιμπεριαλιστικού πολέμου

18. Το πολιτικό πρόγραμμα των Κομμουνιστών σε συνθήκες ιμπεριαλιστικοί πολέμου είναι το πρόγραμμα που επεξεργάστηκε και εφάρμοσε το Μπολσεβίκικο Κόμμα με την καθοδήγηση του Λένιν στην ηρωική του πάλη ενάντια στον τελευταίο ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Τα κύρια σημεία αυτού του προγράμματος μπορούν να συνοψιστούν στα παρακάτω:

(α) Η απόρριψη της ιμπεριαλιστικής «εθνικής άμυνας» σε αυτό τον πόλεμο. Διαφώτιση των εργατών και αγροτών για τον αντιδραστικό του χαρακτήρα. Σφοδρή καταπολέμηση όλων τις τάσεων στο εργατικό κίνημα που ανοιχτά ή καλυμμένα δικαιολογούν αυτόν τον πόλεμο.

(β) Ντεφετισμός δηλαδή δουλειά για την ήττα της ιμπεριαλιστικής κυβέρνησης της πατρίδας σε αυτόν τον πόλεμο.

(γ) Αληθινός διεθνισμός, δηλ. όχι φράσεις «διεθνιστικές» και τυπικές «ομοφωνίες», αλλά το προλεταριάτο να διεξάγει επαναστατική δουλειά για την ήττα σε όλες τις εμπόλεμες χώρες, για την ανατροπή της αστικής τάξης της χώρας του.

(δ) Μετατροπή του πολέμου ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά Κράτη σε προλεταριακό εμφύλιο πόλεμο ενάντια στην αστική τάξη, με στόχο της εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου και του Σοσιαλισμού – αυτή η μετατροπή να γίνει μέσω της επαναστατικής μαζικής δράσης στα μετόπισθεν και της συναδέλφωσης στο μέτωπο.

(ε) Δε μπορεί να είναι το αποτέλεσμα ιμπεριαλιστικού πολέμου η «Δημοκρατική» ή η «δίκαιη» ειρήνη χωρίς την ανατροπή της αστικής τάξης και την κατάληψη της εξουσίας από το προλεταριάτο στα πιο σημαντικά εμπόλεμα Κράτη. Έτσι, η «ειρήνη» δε μπορεί να είναι κεντρικό σύνθημα στη διάρκεια του ιμπεριαλιστικού πολέμου· το κεντρικό σύνθημα πρέπει να είναι «προλεταριακή επανάσταση». Είναι επιτακτικό καθήκον των Κομμουνιστών να καταπολεμήσουν έντονα την φρασεοκαπηλεία· σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή του πολέμου μπορεί να αξιοποιηθεί από την αστική τάξη σαν ένα εξαιρετικά σημαντικό ιδεολογικό όπλο για να εμποδίσει την μετατροπή του πολέμου σε εμφύλιο.

Οι Κομμουνιστές δεν πρέπει να περιοριστούν αποκλειστικά και μόνο στη διεξαγωγή της προπαγάνδας αυτού του προγράμματος· πρέπει να κατευθύνουν τις μάζες των εργατών να αγωνιστούν για αυτό, εφαρμόζοντας τις τακτικές του ενιαίου προλεταριακού μετώπου από τα κάτω.

19. Η «μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο» σημαίνει, κυρίως, επαναστατικές μαζικές ενέργειες. Οι Κομμουνιστές απορρίπτουν αποφασιστικά όλα τα αυτοαποκαλούμενα «μέσα» εναντίωσης στον πόλεμο που εμποδίζουν την ανάπτυξη μαζικής επαναστατικής δράσης. Έτσι, απορρίπτουν τις ατομικές ενέργειες που δεν έχουν καμιά σχέση με τις επαναστατικές μαζικές ενέργειες ή που δεν βοηθούν στην ανάπτυξή τους. Οι Κομμουνιστές καταπολεμούν την προπαγάνδα υπέρ των προτάσεων «ενάντια στον πόλεμο» που προτείνονται από τα μικροαστικά στοιχεία μέσα στο εργατικό κίνημα. Προτάσεις όπως «άρνηση κράτησης όπλου», «άρνηση να πυροβολήσεις» κλπ κυκλοφορούν πλατιά στις μάζες σήμερα, και πολλοί εργάτες πιστεύουν σοβαρά στην αποτελεσματικότητά τους. Στην πραγματικότητα, αυτές οι προτάσεις δεν έχουν κανένα νόημα και είναι επιζήμιες. Οι Κομμουνιστές πρέπει να πουν στους εργάτες ότι η πάλη ενάντια στον πόλεμο δεν είναι μια μόνο και τυχαία ενέργεια, και ότι η επαναστατική μαζική δράση από την μεριά των εργατών και των φτωχών αγροτών, στα μετόπισθεν και στο μέτωπο, για την ένοπλη ανατροπή της αστικής τάξης είναι το μόνο κατάλληλο μέσο αγώνα ενάντια στον πόλεμο, προς το οποίο πρέπει να εστιάζονται όλα τα άλλα. Ενώ καταπολεμούν τις παραπάνω προτάσεις για ατομικές ενέργειες, που μόνο να εμποδίσουν μπορούν την μαζική δράση, οι Κομμουνιστές πρέπει ταυτόχρονα να ξεσηκώσουν τους εργάτες να δείξουν πνεύμα επαναστατικού ηρωισμού στην πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

20. Η στάση των Κομμουνιστών στο ζήτημα της γενικής απεργίας ενάντια στον πόλεμο καθορίζεται με το ίδιο τρόπο σκέψης δηλ. τη μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο. Ήδη από το 1907, ο Λένιν, διαφωνώντας με τον Herve, απέρριπτε το σύνθημα της γενικής απεργίας σαν «πανάκεια» που μπορεί να εφαρμόζεται ανεξάρτητα από τις συγκεκριμένες συνθήκες και αποσπασμένη από την γενική ταξική πάλη του προλεταριάτου. Το 1992, με βάση την πείρα του παγκόσμιου πολέμου, διαμόρφωσε ακόμα πιο συγκεκριμένα την θέση του. Στις οδηγίες του στην αντιπροσωπεία στο Συνέδριο Ειρήνης στη Χάγη, έλεγε:

«Είναι αδύνατο να “απαντήσουμε” στον πόλεμο με γενική απεργία, όπως ακριβώς είναι αδύνατο να απαντήσουμε στον πόλεμο με “επανάσταση”, με την απλή και κυριολεκτική σημασία της λέξης»

Αυτό το ίδιο ισχύει και σήμερα. Αλλά ενώ οι Κομμουνιστές απορρίπτουν το σύνθημα «απάντηση στον πόλεμο με γενική απεργία» και προειδοποιούν τους εργάτες για τέτοιες αυταπάτες, που μπορούν μόνο να βλάψουν την πραγματική πάλη ενάντια στον πόλεμο, δεν εγκαταλείπουν σε καμιά περίπτωση το όπλο της γενικής απεργίας στην πάλη ενάντια στον πόλεμο και καταδικάζουν έντονα κάθε τέτοια πρόταση απόρριψης της γενικής απεργίας σαν οπορτουνιστική παρέκκλιση. Μαζί με τις άλλες επαναστατικές μαζικές ενέργειες (διαδηλώσεις, απεργίες σε εργοστάσια πολεμοφοδίων, απεργίες στις μεταφορές κλπ), η γενική απεργία – σαν η ανώτερη μορφή του μαζικού απεργιακού κινήματος – είναι εξαιρετικά σημαντικό όπλο, και για την μετάβαση στην ένοπλη εξέγερση είναι στάδιο της μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο. Αυτή η μετατροπή, ωστόσο, δεν εξαρτάται μόνο από την επιθυμία του Κόμματος. Προϋποθέτει την ύπαρξη επαναστατικής κατάστασης, την ικανότητα του προλεταριάτου για μαζική δράση κλπ. Αυτοί οι όροι δεν υπάρχουν κατά κανόνα από την αρχή του πολέμου αλλά αναπτύσσονται στην πορεία του πολέμου. Αλλά ακόμα και στη διάρκεια του πολέμου η γενική απεργία δεν πέφτει από τον ουρανό. Έρχεται σαν η κορύφωση της επαναστατικής μαζικής δράσης (διαδηλώσεις, ξεχωριστές απεργίες κλπ) και σαν αποτέλεσμα της επίμονης προετοιμασίας, που πρέπει να κάνουν οι Κομμουνιστές και που μπορεί να συνεπάγεται μεγάλες θυσίες.

Φυσικά, η γενική απεργία στον καιρό του πολέμου θα οδηγήσει σε επαναστατικά αποτελέσματα πολύ πιο γρήγορα από ότι σε καιρό ειρήνης· αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είναι πιο εύκολο να την προετοιμάσεις και να την οργανώσεις σε καιρό πολέμου από ότι σε καιρό ειρήνης. Αντίθετα, σε καιρό πολέμου η αστική τάξη θα πάρει συγκεκριμένα αντίμετρα για να την εμποδίσει. Θα κάνουν επιστράτευση, να στρατιωτικοποιήσουν τα εργοστάσια κλπ. Έτσι, οι Κομμουνιστές, δεν μπορούν, σε καιρό πολέμου, να περιοριστούν σε μια προπαγάνδα αφηρημένης γενικής απεργίας. Όπως και το καιρό της ειρήνης, πρέπει να κάνουν καθημερινά επαναστατική δουλειά στα εργοστάσια και στα συνδικάτα. Πρέπει να υπερασπίζονται τα οικονομικά αιτήματα των εργατών και να συνδέουν αυτά τα αιτήματα με την αντιπολεμική προπαγάνδα· να οργανώνουν επαναστατικά εργοστασιακά συμβούλια· να κατακτήσουν τις κατώτερες συνδικαλιστικές οργανώσεις· να εξουδετερώσουν τα σοσιαλπατριωτικά στοιχεία από αυτές τις οργανώσεις και, όταν έχουν κατακτηθεί αυτές, να εκλέξουν νέα διοίκηση παράλληλα με την ρεφορμιστική διοίκηση και παρά την επιθυμία της τελευταίας, να οργανώσουν, να καθοδηγήσουν και να καταβάλουν κάθε προσπάθεια για μερικές απεργίες κλπ. Η γενική απεργία δεν πρέπει να γίνει αφηρημένο σύνθημα. Πρέπει να είναι ο στόχος και το αποτέλεσμα της γενικής μας πρακτικής δράσης. Αυτή είναι η περίπτωση, που το επαναστατικό προλεταριάτο πρέπει να είναι έτοιμο, στην περίπτωση γενικής απεργίας, να ακολουθήσει ακλόνητα το δρόμο της μετατροπής της απεργίας σε ένοπλη εξέγερση, εάν οι συνθήκες ευνοούν κάτι τέτοιο.

21. Οι Κομμουνιστές επιλεγούν την στάση τους ως αναφορά το σύνθημα της άρνησης στρατιωτικής θητείας (σαμποτάρισμα του πόλεμου), που διαδίδεται από ορισμένους «ριζοσπάστες» ειρηνιστές και τους Αριστερούς Σοσιαλδημοκράτες, από την ίδια σκοπιά της μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο. Οι Κομμουνιστές παλεύουν ενάντια σε αυτό το σύνθημα για τους παρακάτω λόγους:

(α) Η άποψη ότι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος μπορεί να γίνει αδύνατος με κάλεσμα για άρνηση της στρατιωτικής θητείας , με κάλεσμα προς αυτούς που είναι υποχρεωμένοι για στρατιωτική θητεία να αρνηθούν να απαντήσουν στο κάλεσμα για την επιστράτευση τους είναι απατηλές όπως και η άποψη: «απαντήστε στον πόλεμο με γενική απεργία».

(β) Ακόμα και αν πετύχαινε κάπως το «μαζικό σαμποτάρισμα», το αποτέλεσμα θα ήταν να μείνουν έξω από το στρατό οι πιο αποφασισμένοι και ταξικά συνειδητοί εργάτες. Τότε θα ήταν αδύνατη η συστηματική επαναστατική δουλειά στο στρατό – ένα από τα πιο ζωτικά καθήκοντα της πάλης ενάντια στον πόλεμο.

Έτσι, ο Λένιν είχε απόλυτο δίκιο, όταν το 1922, στη βάση της πείρας από τον παγκόσμιο πόλεμο, έγραφε:«Σαμποτάρισμα του πολέμου, μια ανόητη φράση. Οι Κομμουνιστές πρέπει να συμμετέχουν σε κάθε αντιδραστικό πόλεμο».

Αλλά οι οδηγίες του Λένιν ως αναφορά τη στάση των Κομμουνιστών στο σαμποτάρισμα (άρνηση στρατιωτικής θητείας) σαν μέσο για την εναντίωση στον πόλεμο, δεν σημαίνει ότι οι Κομμουνιστές πρέπει να ωθούν τις μάζες των εργατών να ενταχθούν στον αστικό στρατό. Σημαίνει ότι οι Κομμουνιστές, ενώ καταπολεμούν έντονα το επιζήμιο και απατηλό σύνθημα του σαμποταρίσματος, πρέπει να κινητοποιηθούν για επαναστατική δουλειά και οργάνωση στον αστικό στρατό, για τον εξοπλισμό του προλεταριάτου και για την μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πόλεμου σε εμφύλιο.

Άρα, όταν μπαίνει το ζήτημα της ένταξης στον αστικό στρατό ή της άρνησης της στρατιωτικής θητείας (μποϋκοτάζ), οι Κομμουνιστές πρέπει να συμβουλεύουν τους εργάτες και τους φτωχούς αγρότες να απορρίπτουν το σύνθημα της άρνησης της στρατιωτικής θητείας, να επωφεληθούν από την ευκαιρία να μάθουν την τρόπο λειτουργίας των όπλων, να κάνουν επαναστατική δουλειά στο στρατό και, την κατάλληλη στιγμή, να στρέψουν τα όπλα τους ενάντια στην αστική τάξη.

Εάν τελικά ξεσπάσει μεγάλο μαζικό κίνημα άρνησης της στρατιωτικής θητείας την στιγμή του ξεσπάσματος του πολέμου, οι Κομμουνιστές πρέπει να μπούνε μέσα σε αυτό το κίνημα για να του δώσουν επαναστατικό χαρακτήρα· πρέπει να προωθήσουν συγκεκριμένα αιτήματα και συνθήματα δράσης στην κατεύθυνση επαναστατικής μαζικής δράσης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και να αξιοποιήσουν το κίνημα όσο το δυνατόν περισσότερο με σκοπό την επαναστατικοποίηση των μαζών. Αλλά ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, οι Κομμουνιστές πρέπει να καταπολεμούν την ιδεολογία του μποϋκοτάζ και το πασιφιστικό σύνθημα του μποϋκοτάζ. Πρέπει να μιλήσουν ανοιχτά και με ειλικρίνεια για την ανεπάρκεια της άρνησης της στρατιωτικής θητείας σαν μέσο αντίστασης στον πόλεμο, και να ξεκαθαρίσουν στις μάζες ότι ο μόνος σωστός τρόπος αντίστασης στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο είναι η μετατροπή του σε εμφύλιο. Πρέπει να διεξαχθεί επίμονη προπαγάνδα για την αναγκαιότητα της επαναστατικής δουλειάς στον αστικό στρατό.

Εάν είναι ευνοϊκή η γενική κατάσταση, οι Κομμουνιστές πρέπει να αξιοποιήσουν τέτοια μαζικά κινήματα για το σχηματισμό αντάρτικων δυνάμεων και για την ανάπτυξη εμφύλιου πολέμου. Αυτό ταιριάζει ιδιαίτερα σε χώρες όπου υπάρχει ισχυρό εθνικό – επαναστατικό κίνημα. Σε τέτοιες χώρες, οι Κομμουνιστές, τη στιγμή της κήρυξης πολέμου – ιδιαίτερα πολέμου ενάντια στη Σοβιετική Ένωση – ή στη διάρκεια του πολέμου, εάν είναι ευνοϊκή η κατάσταση, πρέπει να βγουν με το σύνθημα της εθνικό – επαναστατικής εξέγερσης ενάντια στους ιμπεριαλιστές και για το σχηματισμό εθνικό – επαναστατικών αντάρτικων δυνάμεων.

22. Σε χώρες όπου δεν υπάρχει το σύστημα της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας, η κυβέρνηση, στην αρχή του πολέμου, θα εξαπολύσει πλατιά καμπάνια στρατολόγησης εθελοντών και, αν το κρίνει απαραίτητο, θα εισάγει την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία. Και σε αυτές τις χώρες επίσης, τα Κομμουνιστικά Κόμματα πρέπει να βάλουν στόχο την μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο. Αλλά για την πραγματοποίηση αυτού του στόχου οι Κομμουνιστές πρέπει να παλέψουν ενάντια στην καμπάνια της αστικής τάξης για στρατολόγηση εθελοντών και στην εισαγωγή της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν πρέπει να ενισχύουν την αυταπάτη ότι ο πόλεμος μπορεί να εμποδιστεί ή να σταματήσει με την άρνηση ένταξης στον στρατό ή με την εναντίωση στην εισαγωγή της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας και, κατα συνέπεια, ότι η επαναστατική δουλειά στο στρατό είναι περιττή. Πρέπει να ξεκαθαριστεί στις μάζες ότι η πάλη ενάντια στην επιστράτευση είναι δευτερεύουσας σημασίας σε σύγκριση με τον αγώνα ενάντια στον ίδιο τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Η επαναστατική δουλειά στο στρατό πρέπει να οργανωθεί και να υποστηριχτεί ανοιχτά.

23. Σημαντικής σπουδαιότητας ζήτημα για τη μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο είναι η επαναστατική δουλειά στο μέτωπο. Σε αυτό το ζήτημα, οι Κομμουνιστές δεν πρέπει να περιοριστούν μόνο στην προπαγάνδα, αλλά πρέπει να βάλουν στην πράξη συγκεκριμένα συνθήματα δράσης που να αντιστοιχούν στις συγκεκριμένες συνθήκες.

(α) Πρέπει να οργανωθούν συγκεκριμένης μορφής απεργίες των στρατιωτών και ναυτών σε σύνδεση με τα οικονομικά αιτήματα και παράπονα των στρατιωτών, συλλογική άρνηση ή σαμποτάρισμα υπηρεσιών.

(β) Το πιο σημαντικό σύνθημα δράσης στο μέτωπο είναι αυτό της συναδέλφωσης. Σκοπός της συναδέλφωσης είναι να ενώσει τους εργάτες και αγρότες στρατιώτες στα αντίπαλα χαρακώματα ενάντια στους αξιωματικούς τους. Η πείρα του τελευταίου παγκοσμίου πολέμου έδειξε ότι η μαζική συναδέλφωση αναπόφευκτα οδηγεί στην ταξική διαφοροποίηση των στρατών και στην ένοπλη σύγκρουση στρατιωτών και αξιωματικών. Οι Κομμουνιστές στον στρατό πρέπει να οργανώσουν την συναδέλφωση και να της δώσουν ένα ζεστό [dear], πολιτικό χρώμα, ιδιαίτερα σε σχέση με το ζήτημα της ειρήνης και της οργάνωσης των επαναστατικών δυνάμεων στο στρατό.

3. Ο Προλεταριακός Εμφύλιος Πόλεμος Ενάντια στην Αστική Τάξη

24. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος του 1914-1918, σε έναν αριθμό χώρων στην Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη, μετατράπηκε σε εμφύλιο, που στην Ρωσία κατέληξε στη νίκη του προλεταριάτου. Τα μαθήματα της Οκτωβριανής Επανάστασης είναι τεράστιας σημασίας για τον καθορισμό της στάσης του προλεταριάτου προς τον πόλεμο. Δείχνουν: (1) ότι για τους ιμπεριαλιστικούς της πολέμους η αστική τάξη πρέπει να βάλει στα χέρια των εργατών όπλα, αλλά σε κρίσιμες στρατιωτικές καταστάσεις, ήττες κλπ ήταν αδύνατο να διοικήσει τα μαζικά στρατεύματα, (2) ότι η πραγματική και επίμονη πάλη ενάντια στον πόλεμο συνεπάγεται ότι πρέπει να γίνει δουλειά για την επαναστατικοποίηση των μαζών των στρατιωτών, δηλαδή δουλειά για την προετοιμασία εμφυλίου πολέμου και (3) ότι το έδαφος πρέπει να προετοιμαστεί καλά για τον εμφύλιο πόλεμο από το προλεταριάτο και το Κόμμα.

Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γερμανία το 1920 και 1923, στη Βουλγαρία το 1923, στην Εσθονία το 1924 και στη Βιένη τον Ιούλιο του 1927 αποδεικνύουν ότι ο προλεταριακός εμφύλιος πόλεμος μπορεί να μη ξεσπάσει την περίοδο των αστικών ιμπεριαλιστικών πολέμων αλλά και στις τωρινές «κανονικές συνθήκες» του καπιταλισμού· ο καπιταλισμός των ημερών μας οξύνει την ταξική πάλη σε μεγάλο βαθμό και κάθε στιγμή μπορεί να δημιουργήσει άμεση επαναστατική κατάσταση. Οι προλεταριακές εξεγέρσεις στη Σαγκάη τον Μάρτη του 1927 και στην Καντόνα το Δεκέμβρη του 1927 εμπεριέχουν σημαντικά μαθήματα για το προλεταριάτο, ιδιαίτερα για τις εθνικά καταπιεσμένες αποικιακές και μσοαποικιακές χώρες. Ιδιαίτερα τα γεγονότα στη Σαγκάη δείχνουν πως οι εξεγέρσεις του προλεταριάτου μπορούν να αξιοποιηθούν σαν όπλο για εθνικό πόλεμο ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τους λεκέδες του.

Όλα αυτά επιβάλλουν στους Κομμουνιστές, κυρίως σε σχέση με την πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς και αντεπαναστατικούς πολέμους, να θέσουν το ζήτημα του προλεταριακού εμφυλίου πολέμου ανοιχτά στις μάζες και να μελετήσουν τα διδάγματα από τις παραπάνω εξεγέρσεις.

25. Τα διδάγματα αυτά είναι:

(α) Σε σχέση με τους αναγκαίους όρους για την εξέγερση. Πρέπει να υπάρχει επαναστατική κατάσταση, δηλαδή, η κυρίαρχη τάξη πρέπει να βρίσκεται σε κατάσταση κρίσης, για παράδειγμα, σαν αποτέλεσμα στρατιωτικής ήττας. Η φτώχεια και η καταπίεση των μαζών πρέπει να ενταθεί σε ασυνήθιστο βαθμό και οι μάζες να είναι σε δράση και έτοιμες να ανατρέψουν την κυβέρνηση με επαναστατική δράση. Πρέπει να υπάρχει ένα δοκιμασμένο Κομμουνιστικό Κόμμα που έχει επιρροή στις αποφασιστικές μάζες του προλεταριάτου.

(β) Σχετικά με τις προετοιμασίες της εξέγερσης. Η εξέγερση δεν πρέπει να στηρίζεται μόνο στο Κόμμα· πρέπει να στηρίζεται στις πλατιές μάζες της εργατικής τάξης. Αποφασιστικής σημασίας είναι η προπαρασκευαστική δουλειά στις μαζικές οργανώσεις του προλεταριάτου, ιδιαίτερα στα συνδικάτα· για την εξασφάλιση της δραστήριας συμμετοχής τους στη δουλειά προετοιμασίας της εξέγερσης και στη δημιουργία ειδικών οργανώσεων για την εξέγερση, που θα ενώσουν τις μάζες. Το ζήτημα της εξέγερσης πρέπει να τεθεί ανοιχτά στις μάζες.

Η εξέγερση πρέπει να στηρίζεται στην αυξανόμενη επαναστατική διάθεση ολόκληρου του εργαζόμενου πληθυσμού, ιδιαίτερα των μισοπρολετάριων και των φτωχής αγροτιάς.

Πρέπει να διεξάγεται επίμονη και εντατική δουλειά με σκοπό την διάλυση του αστικού στρατού, η οποία δουλειά τη στιγμή της εξέγερσης, θα πάρει τον χαρακτήρα πάλης για το στρατό [will assume the character of a struggle for the army].

Στη δουλειά μέσα στις μάζες του προλεταριάτου και των ανθρώπων του μόχθου στις αποικίες και μισοαποικίες πρέπει να κατέχουν πρωτεύουσα θέση προσπάθειες για την οργάνωση της εξέγερσης και για την στρατιωτική προετοιμασία.

Ο στιγμή εξαπόλυσης της εξέγερσης θα αποφασιστεί από την κατάσταση ωριμότητας των αντικειμενικών και υποκειμενικών προϋποθέσεων για αυτήν. Η στιγμή αυτή μπορεί να αποφασιστεί οριστικά μόνο εάν υπάρχει στενή επαφή ανάμεσα στο Κόμμα και τις μάζες του επαναστατικού προλεταριάτου.

(γ) Σχετικά με την υλοποίηση της εξέγερσης. Ο κάνονας πρέπει να είναι: δεν παίζουμε με την εξέγερση. Έτσι και ξεκινήσει η εξέγερση πρέπει να συνεχιστεί δυναμικά μέχρι να τσακιστεί ολοκληρωτικά ο εχθρός. Ο δισταγμός ή η έλλειψη αποφασιστικότητας θα έχουν σαν αποτέλεσμα την ολοκληρωτική ήττα της επαναστατικής ένοπλης εξέγερσης. Οι κύριες δυνάμεις πρέπει να ριχτούν ενάντια στις κύριες δυνάμεις του εχθρού. Πρέπει να γίνουν προσπάθειες έτσι ώστε να εξασφαλιστεί η ανωτερότητα των προλεταριακών δυνάμεων την κρίσιμη στιγμή στον κρίσιμο τόπο, και χωρίς καθυστέρηση πρέπει η εξέγερση να απλωθεί σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εδαφική έκταση. Υπάρχει η τέχνη της εξέγερσης· αλλά η εξέγερση δεν είναι καθαρά στρατιωτικό πρόβλημα, είναι κυρίως πολιτικό. Μόνο ένα επαναστατικό Κόμμα μπορεί να καθοδηγήσει μια εξέγερση. Την στιγμή της έναρξης της εξέγερσης το Κόμμα πρέπει να υποτάξει όλη την δράση του στις απαιτήσεις της ένοπλης εξέγερσης.

Β. ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΕΙ ΤΗΝ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ

26. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος ενάντια στην ΕΣΣΔ είναι ένας ανοιχτός, αστικός αντεπαναστατικός ταξικός πόλεμος ενάντια στο προλεταριάτο. Ο κυριότερος σκοπός του είναι η ανατροπή της δικτατορίας του προλεταριάτου και η επικράτηση του λευκοφρουρίτικου βασιλείου τρομοκρατίας ενάντια στην εργατική τάξη και τους ανθρώπους του μόχθου σε όλες τις χώρες. Η βάση των τακτικών του προλεταριάτου στις καπιταλιστικές χώρες στην πάλη ενάντια σε τέτοιο πόλεμο δίνεται από το Μπολσεβίκικο πρόγραμμα πάλης ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, δηλαδή μετατροπή του πολέμου σε εμφύλιο. Όμως οι μέθοδοι και τα καθήκοντα αυτής της πάλης, πριν το ξέσπασμα του πολέμου και στη διάρκειά του πρέπει να προσαρμοστούν στις συγκεκριμένες συνθήκες προετοιμασίας του και στον ανοιχτά ταξικό του χαρακτήρα. Το γεγονός ότι, σε αυτή την περίπτωση, ο «εχθρός» δεν είναι κάποια ιμπεριαλιστική δύναμη, αλλά η δικτατορία του προλεταριάτου, εισάγει συγκεκριμένες σημαντικές τροποποιήσεις στις αντιπολεμικές τακτικές.

27. Τα καθήκοντα προπαγάνδας σε σχέση με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις πολεμικές προετοιμασίες ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, διατυπωμένα συγκεκριμένα, είναι τα παρακάτω:

(α) Ο πασιφισμός μετατρέπεται από απλό προπέτασμα απόκρυψης των πολεμικών προετοιμασιών σε ένα από τα πιο σημαντικά εργαλεία αυτών των προετοιμασιών. Οπότε, είναι αναγκαίο να εντατικοποιηθεί η καμπάνια ενάντια στον πασιφισμό και ενάντια σε συγκεκριμένα συνθήματά του· ενάντια στη Σοβιετική Ένωση στο όνομα του «πολιτισμού» και της «ειρήνης»· ενάντια στο «ρεαλιστικό πασιφισμό», που αντιμετωπίζει τη Σοβιετική Ένωση και το προλεταριάτο και τις επαναστάσεις στις αποικίες σαν απειλή για την ειρήνη· ενάντια στον «ριζοσπαστικό» πασιφισμό, που, κάτω από τη μάσκα της αντίθεσης σε «όλους τους πολέμους», προσπαθεί να αποτρέψει την υπεράσπιση της Σοβιετικής Ένωσης.

(β) Η Σοσιαλδημοκρατία περνά στην ανοιχτή αντεπαναστατική προετοιμασία για πόλεμο ενάντια στη Σοβιετική Ένωση. Έτσι, είναι απαραίτητο να εντατικοποιηθεί η καμπάνια ενάντια στους Σοσιαλδημοκράτες ηγέτες της Δεξιάς όπως επίσης και της Αριστεράς και ενάντια στους Τροτσκιστές και αναρχοσυνδικαλιστές οπαδούς τους. Πάνω από όλα, τα συνθήματα με τα οποία προσπαθούν να δικαιολογήσουν πόλεμο ενάντια στη Σοβιετική Ένωση όπως: «Αγώνας για δημοκρατία ενάντια στη δικτατορία», «εκφυλισμός», «κουλακοποίηση», «το Σοβιετικό σύστημα πλησιάζει στην κατάσταση Θερμιδόρ», οι μύθοι που διαδίδουν για «Κόκκινο Ιμπεριαλισμό», το σύνθημα για «ουδετερότητα» στην περίπτωση πολέμου κλπ, πρέπει να ξεσκεπάζονται και να διαψεύδονται στα μάτια των μαζών.

28. Η διεθνής εργατική τάξη, και γενικά οι άνθρωποι του μόχθου, βλέπουν στην Σοβιετική Ένωση τον υπερασπιστή τους και η στάση τους προς τη Σοβιετική Ένωση είναι αυτή της αυξανόμενης συμπάθειας. Έχοντας αυτό στο μυαλό, και επίσης ότι οι πλατιές μάζες των εργατών θα κατανοήσουν ακόμα καλύτερα από ότι το 1917 ότι ο επόμενος ιμπεριαλιστικός πόλεμος ενάντια στην Σοβιετική Ένωση θα είναι απροκάλυπτος ταξικός πόλεμος· ότι οι μάζες των δουλευτάδων είναι τώρα σοφότερες από την πείρα που είχαν από τον πρώτο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και ότι η εμπροσθοφυλακή του προλεταριάτου τώρα έχει ισχυρή επαναστατική οργάνωση στη μορφή της Κομμουνιστικής Διεθνούς, με ασφάλεια μπορούμε υποστηρίξουμε ότι οι ευκαιρίες για αγώνα ενάντια στον πόλεμο είναι πολύ περισσότερες από ότι τα προηγούμενα χρόνια και κατά συνέπεια ότι υπάρχει κάθε λόγος για την υιοθέτηση πιο τολμηρών [=bolder] τακτικών.

(α) Οι δυνατότητες αποτροπής του πολέμου ενάντια στη Σοβιετική Ένωση με την ένταση της ταξικής πάλης από την άποψη της επανάστασης, με τη μαζική δράση ενάντια στις αστικές κυβερνήσεις είναι πολύ πιο μεγάλες τώρα από ότι ήταν οι δυνατότητες τέτοιων ενεργειών στα 1914. Παράδειγμα επαναστατικής δράσης δόθηκε από τους Βρετανούς εργάτες το 1920, όταν, σχηματίζοντας τα Συμβούλια Δράσης, ανάγκασαν την κυβέρνησή τους να παραιτηθεί από το στόχο της κήρυξης πολέμου ενάντια στη Σοβιετική Ένωση.

(β) Οι όροι υπέρ της μετατροπής του πολέμου ενάντια στη Σοβιετική Ένωση σε εμφύλιο πόλεμο ενάντια στην αστική τάξη θα δημιουργηθούν πιο γρήγορα για το προλεταριάτο από ότι σε κανονικό ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

(γ) Κατά συνέπεια, αν και οι Κομμουνιστές στις καπιταλιστικές χώρες πρέπει να απορρίψουν τη φράση «Απάντηση στον πόλεμο με γενική απεργία», και δεν έχουν τις οποιεσδήποτε αυταπάτες για την αποτελεσματικότητα τέτοιων φράσεων, όμως, στη περίπτωση που ο πόλεμος ενάντια στη Σοβιετική Ένωση είναι επικείμενος, πρέπει να λάβουν υπόψη τους τις αυξανόμενες ευκαιρίες χρήσης του όπλου των μαζικών απεργιών και της γενικής απεργίας, πριν το ξέσπασμα του πολέμου και στη διάρκεια της επιστράτευσης.

(δ) Στην περίπτωση επίθεσης ενάντια στη Σοβιετική Ένωση οι Κομμουνιστές των καταπιεσμένων εθνών, όπως επίσης και εκείνοι των ιμπεριαλιστικών χωρών, πρέπει να κάνουν ότι περνά από το χέρι τους να ξεσηκώσουν εξέγερση ή πολέμους εθνικής απελευθέρωσης των εθνικών μειονοτήτων της Ευρώπης και των αποικιών και μισοαποικιών ενάντια στους ιμπεριαλιστές εχθρούς της Σοβιετικής Ένωσης.

29. Από την άποψη ότι ο «εχθρός» σε ένα τέτοιο πόλεμο είναι η Σοβιετική Ένωση, δηλαδή η πατρίδα του διεθνούς προλεταριάτου, πρέπει να γίνουν οι παρακάτω αλλαγές στις τακτικές σε σύγκριση με τις τακτικές για «καθαρά» ιμπεριαλιστικό πόλεμο:

(α) Το προλεταριάτο στις ιμπεριαλιστικές χώρες όχι μόνο πρέπει να παλέψει για την ήττα των κυβερνήσεών τους σε αυτόν τον πόλεμο, αλλά πρέπει να προσπαθήσουν δραστήρια για την εξασφάλιση της νίκης της Σοβιετικής Ένωσης.

(β) Κατά συνέπεια, οι τακτικές και η επιλογή των μέσων πάλης δεν θα καθορίζονται μόνο από τα συμφέροντα της ταξικής πάλης μέσα σε κάθε χώρα, αλλά επίσης λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη την έκβαση του πολέμου στο μέτωπο, ο οποίος είναι αστικός ταξικός πόλεμος ενάντια στο προλεταριακό Κράτος.

(γ) Ο Κόκκινος Στρατός δεν είναι «εχθρικός» στρατός, αλλά στρατός του διεθνούς προλεταριάτου. Στην περίπτωση πολέμου ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, οι εργάτες των καπιταλιστικών χωρών δεν πρέπει να επιτρέψουν να φοβηθούν να υποστηρίξουν τον Κόκκινο Στράτο και να εκφράσουν αυτήν την υποστήριξή τους παλεύοντας ενάντια στη δικιά τους αστική τάξη, λόγω των κατηγόριων προδοσίας που μπορεί να τους φορτώσει η αστική τάξη.

30. Αν και το προλεταριάτο στις ιμπεριαλιστικές χώρες δεν δεσμεύεται από το καθήκον της «εθνικής άμυνας», στην χώρα της δικτατορίας του προλεταριάτου, όμως, η εθνική άμυνα είναι ένα συνεχές επαναστατικό καθήκον. Εδώ, οι υπερασπιστές είναι το εξοπλισμένο προλεταριάτο που υποστηρίζεται από τη φτωχή αγροτιά. Η νίκη της Οκτωβριανής επανάστασης έδωσε στους εργάτες όλου του κόσμου σοσιαλιστική πατρίδα, δηλαδή, τη Σοβιετική Ένωση. Η υπεράσπιση της Σοβιετικής Ένωσης είναι ζήτημα ταξικού συμφέροντος για το διεθνές προλεταριάτο όπως επίσης και χρέος τιμής.

Στα 1919-1921, η Σοβιετική Ένωση μπόρεσε να νικήσει τις δυνάμεις επέμβασης των δεκατεσσάρων Κρατών, ανάμεσα στις οποίες ήταν τα πιο ισχυρά ιμπεριαλιστικά Κράτη, επειδή το διεθνές προλεταριάτο παρενέβη, με επαναστατικές μαζικές ενέργειες, υπέρ της δικτατορίας του προλεταριάτου της Σοβιετικής Ένωσης. Μια νέα ιμπεριαλιστική επίθεση ενάντια στη Σοβιετική Ένωση θα αποδείξει ότι, παρ' όλες τις προετοιμασίες που έγιναν για αυτήν την επίθεση και παρά τις αντεπαναστατικές προσπάθειες των Σοσιαλδημοκρατών, υπάρχει ακόμη αυτή η διεθνής προλεταριακή αλληλεγγύη.

Οι σύμμαχοι του προλεταριάτου στην υπεράσπιση τη ΕΣΣΔ είναι:

(1) η φτωχή αγροτιά και η μάζα της μεσαίας αγροτιάς, και (2) τα εθνικά επαναστατικά και απελευθερωτικά κινήματα των αποικιών και μισοαποικιών,

31. Η διεθνής πολιτική της ΕΣΣΔ είναι ειρηνική πολιτική, αυτή που αρμόζει στα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης στη Σοβιετική Ρωσία, δηλαδή του προλεταριάτου, και στα συμφέροντα του διεθνούς προλεταριάτου. Αυτή η πολιτική συγκεντρώνει γύρω από τη σημαία της όλους τους συμμάχους της δικτατορίας του προλεταριάτου και είναι το καλύτερο στήριγμα για την εκμετάλλευση των ανταγωνισμών ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά Κράτη. Ο στόχος αυτής της πολιτικής είναι η περιφρούρηση της διεθνούς επανάστασης και η προστασία του έργου της οικοδόμησης του Σοσιαλισμού – η πρόοδος της οποίας επαναστατικοποιεί όλο τον κόσμο. Προσπαθεί να αναβάλει τη σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Ως αναφορά τα καπιταλιστικά Κράτη, τις αμοιβαίες σχέσεις τους και τις σχέσεις τους με τις αποικίες τους, αυτή η πολιτική απαιτεί: εναντίωση στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στις ληστρικές αποικιακές εκστρατείες και στον πασιφισμό, που καμουφλάρει αυτές τις εκστρατείες.

Η ειρηνική πολιτική του προλεταριακού Κράτους σίγουρα δεν σημαίνει συμφιλίωση της Σοβιετικής Ένωσης με τον καπιταλισμό, όπως δηλώνουν οι Σοσιαλδημοκράτες και οι Τροτσκιστές σύμμαχοί τους για να μειώσουν το κύρος τις Σοβιετικής Ένωσης στα μάτια του διεθνούς προλεταριάτου. Αυτή η πολιτική είναι η Λενινιστική πολιτική της δικτατορίας του προλεταριάτου. Είναι αποκλειστικά και μόνο – και στις τωρινές συνθήκες – μια προχωρημένη μορφή αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό· μορφή που η Σοβιετική Ένωση χρησιμοποίησε συνεχώς από την Οκτωβριανή επανάσταση και μετά.

32. Το προλεταριάτο της Σοβιετικής Ένωσης δεν τρέφει καμιά αυταπάτη ως προς τη δυνατότητα μακροχρόνιας ειρήνης με τους ιμπεριαλιστές. Το προλεταριάτο γνωρίζει ότι η ιμπεριαλιστική επίθεση ενάντια στη Σοβιετική Ένωση είναι αναπόφευκτη· ότι στο προτσές της προλεταριακής παγκόσμιας επανάστασης, οι πόλεμοι ανάμεσα στα προλεταριακά και καπιταλιστικά Κράτη, οι πόλεμοι για την απελευθέρωση του κόσμου από τον καπιταλισμό, είναι αναγκαίοι και αναπόφευκτοι. Άρα το κύριο καθήκον του προλεταριάτου, ως αγωνιστής για το Σοσιαλισμό, είναι να κάνει όλες τις απαραίτητες πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές προετοιμασίες για αυτούς τους πολέμους, να ενισχύσει τον Κόκκινο Στρατό του - το ισχυρό όπλο του προλεταριάτου – και να εκπαιδεύσει τους ανθρώπους του μόχθου στην τέχνη του πολέμου. Υπάρχει ολοφάνερη αντίθεση ανάμεσα στην ιμπεριαλιστική πολιτική της συσσώρευσης εξοπλισμών και στα υποκριτικά λόγια για ειρήνη. Δεν υπάρχει όμως τέτοια αντίθεσή ανάμεσα στις προετοιμασίες της Σοβιετικής Κυβέρνησης για την άμυνα της και στον επαναστατικό πόλεμο και στην συνεπή ειρηνική πολιτική. Ο επαναστατικός πόλεμος της δικτατορίας του προλεταριάτου δεν είναι παρά η συνέχιση της επαναστατικής ειρηνικής πολιτικής “με άλλα μέσα”.

Μέρος Β