Η Δημαγωγία των Σοβιετικών Ρεβιζιονιστών Δεν Μπορεί να Κρύψει το Προδοτικό τους Πρόσωπο.

Σημείωση δικιά μου: Το άρθρο αυτό είναι, κατά την γνώμη μου είναι πολύ επίκαιρο, γιατί δείχνει ότι η ηγεσία "Κ"ΚΕ, ως πιστοί και καλοί μαθητές των Χρουτσοφικών ρεβιζιονιστών, έμαθαν καλά το μάθημα της δημαγωγίας και της χρησιμοποίησης, ως προσωπείο, του κύρους του Ι.Β. Στάλιν, αλλά και του Ν. Ζαχαριάδη, για να κρύψουν τον ρεβιζιονισμό τους και να ξεγελούν τους προοδευτικούς και τους οπαδούς του κομμουνισμου.  

Η Δημαγωγία των Σοβιετικών Ρεβιζιονιστών

 Δεν Μπορεί να Κρύψει το Προδοτικό τους 

Πρόσωπο.

Τίρανα, 1969

(Ανατύπωση από την “Ζέρι ι Πόλπουλιτ” της 10ης Ιανουαρίου 1969)

Εκδοτικός Οίκος “NAIM FRASHERI"

Τίρανα, 1969

Η δημαγωγία πάντα ήταν το όπλο που προτιμούσαν όλοι οι προδότες. Αυτή είναι πολύ χαρακτηριστική των σύγχρονων ρεβιζιονιστών, ιδιαίτερα της ηγεσίας των Σοβιετικών ρεβιζιονιστών. Αυτή η κλίκα αποστατών, προχωρώντας πάντα στον ίδιο δρόμο της προδοσίας, χρησιμοποίησε, ανάλογα με τις συνθήκες, διάφορα προσωπεία για να κρύψει το πραγματικό της πρόσωπο.

Η δήθεν επιστροφή στην σωστή πολιτική του Στάλιν – η πιο ποταπή υποκρισία και ο πιο απεγνωσμένος ελιγμός
των σοβιετικών ρεβιζιονιστών

Ο Χρουτσοφικός ρεβιζιονισμός στην Σοβιετική Ένωση πέρασε διάφορα στάδια, ανάλογα με τα οποία άλλαξε επίσης και μορφές, μεθόδους και τακτικές πάλης και δράσης για την εφαρμογή στην πράξη της αντιμαρξιστής και προδοτικής κατεύθυνσής του και το καμουφλάρισμά της.

Το πρώτο στάδιο ήταν η ενίσχυση, η διατήρηση και εδραίωση της προδοσίας, που συνοδεύονταν από μεγάλο και σκανδαλώδη θόρυβo και από μια υποκριτική “αισιοδοξία” για να αποσπάσει την προσοχή του λαού. Χαρακτηρίζονταν από έξαλλη εκστρατεία επιθέσεων εναντίον του Στάλιν, με σκοπό τη δυσφήμηση των ιδεών του Μαρξισμού-Λενινισμού και της υπόθεσης των Μπολσεβίκικου Κόμματος, με το δόλιο πρόσχημα της “πάλης ενάντια στην προσωπολατρία και τις συνέπειές της”.

Αλλά ποια ήταν η γραμμή του Μπολσεβίκικου Κόμματος, η γραμμή του Στάλιν, ενάντια στην οποία χίμηξαν με μανία οι Χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές, ποια ήταν τα αποτελέσματά της στην ανάπτυξη της Σοβιετικής Ένωσης και του διεθνούς κομμουνιστικού και επαναστατικού κινήματος;

Στο ιδεολογικό πεδίο η γραμμή που εφαρμόστηκε από το Μπολσεβίκικο Κόμμα καθοδηγούμενο από τον Στάλιν, ήταν η γραμμή της συνεπούς υπεράσπισης και της δημιουργικής ανάπτυξης του Μαρξισμού-Λενινισμού σε ανελέητη πάλη ενάντια στους εχθρούς και διαστρεβλωτές του λενινισμού στην Σοβιετική Ένωση και στο εξωτερικό – ενάντια στους Τροτσκιστές, Μπουχαρινικούς, σοσιαλδημοκράτες, Τιτοϊκούς κλπ, η γραμμή του αγώνα ενάντια στην πίεση και στην επίδραση της αστικής ιδεολογίας και πολιτισμού, για το φύτεμα και ανάπτυξη της σοσιαλιστικής ιδεολογίας και πολιτισμού, η γραμμή της υψηλής στράτευσης του προλεταριάτου σε όλες τις σφαίρες της πνευματικής ζωής, για την κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση του εργαζόμενου λαού.

Στο πολιτικο-κοινωνικό πεδίο αυτή ήταν η γραμμή του αδιάκοποι δυναμώματος του προλεταριακού κόμματος και του καθοδηγητικού του ρόλου σε ολόκληρη την εθνική ζωή, του δυναμώματος και της εδραίωσης της δικτατορίας του προλεταριάτου, της συμμαχίας της εργατικής τάξης και της αγροτιάς, της φίλιας των λαών της Σοβιετικής Ένωσης, της ενότητας όλων των Σοβιετικών λαών γύρω από το Κόμμα και την εξουσία των Σοβιέτ, διάμεσου λυσσαλέας ταξικής πάλης ενάντια στις εκμεταλλεύτριες τάξεις που ανατράπηκαν και τα υπολείμματά τους έξω από το κόμμα και μέσα στις γραμμές του, η γραμμή συνεχούς ισχυροποίησης της αμυντικής δύναμης της χώρας για να αντιμετωπίσει κάθε πιθανή ιμπεριαλιστική επίθεση.

Στο οικονομικό πεδίο ήταν η γραμμή της οικοδόμησης του σοσιαλισμού με τις δικές της δυνάμεις και με γρήγορους ρυθμούς, σε συνθήκες καπιταλιστικής περικύκλωσης και σε πάλη ζωής και θανάτου ενάντια στην τάση του μικροαστικού αυθορμητισμού, η γραμμή της σοσιαλιστικής εκβιομηχάνισης και κολλεχτιβοποίησης της γεωργίας, της συνεχούς τελειοποίησης των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής,της ορμητικός ανάπτυξης της σοσιαλιστικής παραγωγής και της αδιάκοπης ανόδου της ευημερίας του εργαζόμενου λαού.

Στο πεδίο των διεθνών σχέσεων ήταν η γραμμή της αποφασιστικής αντίστασης στον ιμπεριαλισμό, στην πολιτική του του πολέμου και της επίθεσης, όπως επίσης και της εκμετάλλευσης των αντιθέσεων στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο για την αποδυνάμωση του και την ισχυροποίηση των θέσεων του σοσιαλισμού, της διεθνιστικής γραμμής μεγάλης και ανεπιφύλακτης υποστήριξης του παγκόσμιου επαναστατικού και απελευθερωτικού κινήματος, η γραμμή των αδελφικών σχέσεων αμοιβαίας υποστήριξης και βοηθείας προς τις σοσιαλιστικές χώρες και τα αδελφά κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα, η γραμμή της αδιάκοπης ισχυροποίησης της αγωνιστικης ενότητας του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος στη βάση των αρχών του Μαρξισμού-Λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού, στον κοινό αγώνα για την νίκη της υπόθεσης του σοσιαλισμού σ' όλο τον κόσμο.

Σαν αποτέλεσμα της εφαρμογής της σωστής επαναστατικής Μαρξιστικής-Λενινιστικής γραμμής του Μπολσεβίκικου Κόμματος με επικεφαλής τον Στάλιν, εφαρμόστηκαν με επιτυχία οι σοσιαλιστικοί μετασχηματισμοί σε όλη τη χώρα, εξαλείφθηκε μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα η καθυστέρηση που κληρονομήθηκε από το Τσαρικό καθεστώς και η Σοβιετική Ένωση μετατράπηκε σε ισχυρό σοσιαλιστικό κράτος με σύγχρονη βιομηχανία, με μεγάλης κλίμακας κολλεχτιβοποιημένη γεωργία, με την πιο προηγμένη τεχνολογία και επιστήμη, με ένα τεράστιο οικονομικό και στρατιωτικοί δυναμικό. Επιτεύχθηκε η ιστορικής σημασίας νίκη επί του φασισμού στα χρόνια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, ο ρόλος και η σημασία της Σοβιετικής χώρας στη διεθνή ζωή αυξήθηκε σημαντικά. Η εδραίωση και αύξηση της επιρροής του κομμουνιστικού κινήματος στον κόσμο, η δημιουργία και εδραίωση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η γενική αποδυνάμωση των θέσεων του διεθνούς ιμπεριαλισμού και οι μεγάλες επιτυχίες στην ανάπτυξη της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης οφείλονται σε πολύ μεγάλο βαθμό στην διεθνιστική επαναστατική γραμμή που με συνέπεια εφαρμόστηκε από τον Ι. Στάλιν.

Οι Χρουτσοφικοί σύγχρονοι ρεβιζιονιστές, οι οποίοι αφού πήραν τον έλεγχο της ηγεσίας του κόμματος και του κράτους, στηριζόμενοι στα μεγαλειώδη αποτελέσματα της Σταλινικής εποχής και χρησιμοποιώντας τα για το άνοιγμα και εδραίωση του ρεβιζιονιστικού και προδοτικού τους δρόμου, επιτέθηκαν μετωπικά ενάντια σε όλες τις Μαρξιστικές-Λενινιστικές αρχές που καθοδηγούσαν την Σταλινική πολιτική και ήταν η βάση της τεράστιας δύναμης της Σοβιετικής Ένωσης, που την σφετερίστηκαν και ιδιοποιήθηκαν.

Στο ιδεολογικό πεδίο οι ρεβιζιονιστές αντικατέστησαν τις ιδέες και την συνεπή Μαρξιστική-Λενινιστική γραμμή του Στάλιν σε όλα τα θεμελιώδη ζητήματα με τις απόψεις και την αντι-Μαρξιστική γραμμή του συγχρόνου ρεβιζιονισμού. Οι οπορτουνιστές και οι διάφοροι Τροτσκιστές, Μπουχαρινικοί και Ζηνοβιεφικοί εχθροί, οι εθνικιστές και άλλοι στην Σοβιετική Ένωση ανακηρύχτηκαν σε “θύματα του Στάλιν” και τοποθετήθηκαν στο βάθρο των “μαρτύρων” και “ηρώων”. Η αποστάτρια Τιτοϊκή κλίκα στην Γιουγκοσλαβίας αποκαταστάθηκε και ο Τιτοϊσμός ανακηρύχτηκε σε παραλλαγή του “δημιουργικού Μαρξισμού-Λενινισμού και του σοσιαλισμού”. Σε διάφορες σοσιαλιστικές χώρες αποκαταστάθηκαν οι καταδικασμένοι προδότες και ήρθαν στην εξουσία ρεβιζιονιστικές κλίκες δεμένες στο άρμα του Χρουτσόφ. Εξαπέλυσαν το σύνθημα της ενότητας με τους σοσιαλδημοκράτες σε εθνικό και διεθνές πεδίο “για την κοινή πάλη για σοσιαλισμό” και στρώθηκε ο δρόμος για την πλέρια ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική συμφιλίωση και συγχώνευση των κομμουνιστικών με τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Απορρίφθηκε η αρχή της στράτευσης στην υπόθεση του προλεταριάτου, και με το σύνθημα της φιλελευθεροποίησης και της “ελευθερίας της δημιουργικής σκέψης”, ενθαρρύνθηκε η αναζωογόνηση όλων των ειδών των παρηκμασμένων και αντισοσιαλιστικών ρευμάτων στα πεδία του πολιτισμού, της λογοτεχνίας και της τέχνης.

Στο πολιτικό πεδίο ο Χρουτσόφ και η ομάδα του σπίλωσαν και απόρριψαν την Μαρξιστική – Λενινιστική θεωρία και πράξη της ταξικής πάλης και της διχτατορίας του προλεταριάτου, αποκαλώντας τα “Σταλινικές διαστρεβλώσεις” και διακηρύσσοντας ότι όλη η ιστορική περίοδος της ηγεσίας του Στάλιν ήταν μια “σκοτεινή, αντιδημοκρατική περίοδος, φυλακίσεων και στρατοπέδων συγκέντρωσης”. Κατά συνέπεια άνοιξε ο δρόμος για την εξάλειψη της διχτατορίας του προλεταριάτου και για την αντικατάστασή της με την αστική και αντεπαναστατική διχτατορία της νέας “σοσιαλιστικής” αριστοκρατίας που γεννήθηκε και αναπτύχθηκε, όλα αυτά καλυμμένα με τα συνθήματα εξαπάτησης του “εκδημοκρατισμού” και της “αποκατάστασης της λευτεριάς και της σοσιαλιστικής δικαιοσύνης” που δήθεν “ χάθηκαν και τώρα ξαναποκτήθηκαν”.

Στο οικονομικό πεδίο οι Χρουστσοφικοί διακήρυξαν ως λαθεμένη την Σταλινική γραμμή και μεθόδους ανάπτυξης και διοίκησης της σοσιαλιστικής οικονομίας σε όλους τους τομείς, ειδικά στο τομέα της γεωργίας, απέρριψαν τις Σταλινικές οδηγίες της παραπέρα βελτίωσης και ανάπτυξης των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής στην ιστορική περίοδο μετάβασης από τον σοσιαλισμό στον κομμουνισμό και, με πρόσχημα την υπερνίκηση της οικονομικής “στασιμότητας” και τις δυσκολίες που δήθεν δημιουργήθηκαν σαν αποτέλεσμα της Σταλινικής “δογματικής” γραμμής, έκαναν μια σειρά “μεταρρυθμίσεις” που έστρωσαν τον δρόμο στον βαθμιαίο εκφυλισμό του σοσιαλιστικού οικονομικού καθεστώτος και στην ανεξέλεγκτη λειτουργία των οικονομικών νόμων του καπιταλισμού.

Στο πεδίο των διεθνών σχέσεων οι Χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές διακήρυξαν ως “λανθασμένη”, “άκαμπτη” και “δογματική” την Σταλινική γραμμή εξωτερικής πολιτικής, την γραμμή αγώνα χτυπήματος στο χτύπημα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την γραμμή της αποφασιστικής διεθνιστικής υποστήριξης στην επανάστασή και στην απελευθερωτική πάλη. Την αντικατέστησαν με την πολιτική της “ειρηνικής συνύπαρξης” σαν γενική γραμμή της εξωτερικής πολιτικής του Σοβιετικού κράτους, σάλπισαν την ειρηνική συνύπαρξη σε όλες τις κατευθύνσεις σαν “μεγάλη ανακάλυψη”, σαν “ανεκτίμητη συνεισφορά στην δημιουργική ανάπτυξη του Μαρξισμού-Λενινισμού” και σαν “αρχή νέας εποχής στις διεθνείς σχέσεις”. Όλα – η υπόθεση της επανάστασης, της απελευθέρωσης των λαών, της ανεξαρτησίας και κυριαρχίας των σοσιαλιστικών χωρών, υποτάχτηκαν στην ανάγκη της “ειρηνικής συνύπαρξης” και της “ειρήνης με οποιοδήποτε κόστος” με τον ιμπεριαλισμό, ειδικά με τον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Στην πραγματικότητα αυτή ήταν η γραμμή συνθηκολόγησης με τον ιμπεριαλισμό.

Η αντι-Σταλινική εκστρατεία εξυπηρέτησε τους Χρουτσοφικούς αποστάτες να περάσουν στο δεύτερο στάδιο – σε εκείνο των προσπαθειών για την ενίσχυση και την σταθεροποίηση της προδοσίας στην οικονομία, στην πολιτική και στην ιδεολογία, στο εσωτερικό και στις διεθνείς σχέσεις. Αυτό είναι το στάδιο της κωδικοποίησης των απόψεων του Χρουτσοφικού ρεβιζιονισμού και της εφαρμογής της πολιτικής του σε μεγάλη κλίμακα.

Ο Ν. Χρουτσόφ και η ομάδα του εξάλειψαν πλέρια το Μαρξιστικό-Λενινιστικό προλεταριακό κόμμα, το μετέτρεψαν σε όπλο της ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης, αντικατέστησαν τους Λενινιστικούς κανόνες συγκρότησης του κόμματος, με το πρόσχημα της μετατροπής του Σοβιετικού κράτους σε “κράτος όλου του λαού”. Εξάλειψαν και την διχτατορία του προλεταριάτου και την ανακήρυξαν σε στάδιο του παρελθόντος, με πρόσχημα την μετατροπή του Σοβιετικού κράτους σε “κράτος όλου του λαού”, που δεν είναι τίποτα άλλο πάρα ένα “δημοκρατικό” προσωπείο απόκρυψης της αντεπαναστατικής διχτατορίας της νέας αστικής τάξης που εκπροσωπούνταν από τους ρεβιζιονιστές αποστάτες. Η διαδικασία παλινόρθωσης του καπιταλισμού στην οικονομία άρχισε σε μεγάλη κλίμακα. Η αναγόρευση του “κέρδους” σε θεμελιώδες κριτήριο και κίνητρο οικονομικής ανάπτυξης, η αποκέντρωση κάποιων ζωτικών τομέων διεύθυνσης της οικονομίας, η ενθάρρυνση των τάσεων για ατομική ιδιοκτησία, η μετατροπή της σοσιαλιστικής ιδιοκτησίας σε μέσο εκμετάλλευσης του εργαζόμενου λαού και εξασφάλισης μεγάλων κερδών για το ηγετικό τμήμα της γραφειοκρατικής αστικής τάξης, το άνοιγμα των θυρών για την ελεύθερη διείσδυση του ξένου κεφαλαίου και, σαν συνέπεια όλου αυτού, η ολοκληρωτική κυριαρχία της λειτουργίας των νόμων της καπιταλιστικής οικονομίας, της αναρχίας στην παραγωγή και ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις επιχειρήσεις, η σημαντική αναζωογόνηση της μαύρης αγοράς, της κερδοσκοπίας, των καταχρήσεων, η δωροδοκία κλπ – αυτά είναι κάποια από τα βασικά χαρακτηριστικά του αστικού εκφυλισμού της Σοβιετικής οικονομίας. Παράλληλα με αυτό, η αντι-Μαρξιστική πορεία των Χρουτσοφικών ρεβιζιονιστών άνοιξε διάπλατα της πόρτες της χωρίς αντίσταση διείσδυσης της αστικής ιδεολογίας και κουλτούρας, του ηθικού εκφυλισμού του λαού, και πρώτα – πρώτα της νέας γενιάς, της διάδοσης του “δυτικού τρόπου ζωής”.

Στο πεδίο των διεθνών σχέσεων αυτό το στάδιο χαρακτηρίστηκε από την πλήρη εδραίωση της αντεπαναστατικής συμμαχίας της Σοβιετικής ηγεσίας με τον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό για το μοίρασμα της κυριαρχίας στον κόσμο, σε βάρος της λευτεριάς και ανεξαρτησίας των λαών, των ζωτικών συμφερόντων των σοσιαλιστικών χωρών, της υπόθεσης της επανάστασης και του σοσιαλισμού. Το ξεπούλημα των συμφερόντων του απελευθερωτικού αγώνα του Κογκολέζικου λαού, τα παζαρέματα με τις ΗΠΑ και τον Δυτικο-Γερμανικό ιμπεριαλισμό σε βάρος των εθνικών συμφερόντων της Γερμανικής Λαϊκής Δημοκρατίας, η προδοσία του Κουβανέζικου λαού τις μέρες της κρίσης στη Καραϊβική, οι κοινές συνωμοσίες με τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές και τους Ινδούς αντιδραστικούς ενάντια στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, η υπογραφή της κακόφημης Σοβιετο-Αμερικανο-Βρετανικής συμφωνίας για την μερική απαγόρευση των πυρηνικών δοκιμών, η υπονόμευση της επαναστατικής πάλης του Βιετναμέζικου λαού ενάντια στους Αμερικάνους επιθετιστής, και του δίκαιου αγώνα των Αραβικών λαών ενάντια στην ιμπεριαλιστικο-Ισραηλινή επιθετικότητα κλπ – όλα αυτά και άλλες ενέργειες είναι κρίκοι της μεγάλης αλυσίδας της αντεπαναστατικής συμμαχίας της Σοβιετικής ρεβιζιονιστικής ηγεσίας με τον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.

Αυτή την περίοδο, όταν ο Χρουτσοφικός ρεβιζιονισμός ήταν ακόμα σε άνοδο και είχε κάπως ισχυρές θέσεις, δεν δίστασε σε πολλές περιπτώσεις να βγάλει τη μάσκα του, να εκφράσει ανοιχτά τις απόψεις του, προσπαθώντας να τις τοποθετήσει σε “Μαρξιστική-Λενινιστική” βάση και να τις δικαιολογήσει με τις “νέες συνθήκες”. Ήταν κυρίως αυτή την περίοδο που ολόκληρη η ρεβιζιονιστική χορωδία, υπό την άμεση διεύθυνση της μπαγκέτας του μαέστρου – του Χρουτσόφ – εξυμνούσε με δυνατή φωνή την ειρηνική συνύπαρξη, τον ειρηνικό συναγωνισμό, τον ειρηνικό δρόμο, το κράτος και το κόμμα όλου του λαού, τον κόσμο χωρίς όπλα, χωρίς στρατούς και πολέμους, όταν ανοιχτά έλεγαν ότι ο ιμπεριαλισμός και οι επικεφαλής του έγιναν ευαίσθητοι και εραστές της ειρήνης, ότι η τύχη των λαών θα αποφασίζονταν με αποφάσεις την Ενωμένων Εθνών, ότι Σοβιετικο-Αμερικάνικη συμμαχία ήταν η μεγαλύτερη εγγύηση της παγκόσμιας ειρήνης κλπ, κλπ.

Όλη αυτή η αντεπαναστατική γραμμή και οι αντι-Μαρξιστικές-Λενινιστικές απόψεις των Χρουτσοφικών ρεβιζιονιστών καθαγιάστηκαν στις αποφάσεις του 22ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ, ειδικά στο πρόγραμμα που υιοθετήθηκε σε αυτό το συνέδριο, που, λόγω της κυρίαρχης θέσης της Σοβιετικής ηγεσίας στο ρεβιζιονιστικό στρατόπεδο, έγινε ο κώδικας του ρεύματος του διεθνούς σύγχρονου ρεβιζιονισμού.

Σε αυτό το κακόφημο συνέδριο επαναλήφθηκαν, τώρα ανοιχτά, δημοσία, οι τερατώδεις επιθέσεις και οι συκοφαντίες ενάντια στον Στάλιν. Έδειξε, πρώτο, ότι τα αισθήματα συμπάθειας προς στον Στάλιν έμειναν ζωντανά μέσα στο Σοβιετικό λαό πράγμα που ανησύχησε πολύ την Χρουτσοφική ηγετική κλίκα· δεύτερο, ότι αυτή η κλίκα προχωρούσε με πείσμα στον αντι-Μαρξιστικό δρόμο της και τρίτο, ότι χρειάζονταν τον “μπαμπούλα του Σταλινισμού” για να νικήσει την ακόμα πιο αποφασιστική εναντίωση, η οποία μεγάλωνε στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, ενάντια στην προδοτική της γραμμή.

Αλλά η λογική της προδοσίας είναι τέτοια που όσο πιο βαθιά βυθίζονται στον βούρκο, τόσο πιο πολύ ασφυκτιούν. Ο ρεβιζιονισμός γεννήθηκε σαν οπισθοδρομικό ρεύμα με σκοπό να σώσει τον καπιταλισμό από την γενική του κρίση. Αλλά σε αυτό του τον ρόλο, μπήκε ο ίδιος σε μια βαθιά και γενική κρίση από την οποία τίποτα δεν μπορεί να τον σώσει. Η κατάσταση για την ηγεσία του ρεβιζιονισμού, για την Σοβιετική ηγετική κλίκα έγινε ιδιαίτερα σοβαρή.

Η πάλη των Μαρξιστικών-Λενινιστικών κομμάτων και δυνάμεων και η ίδια η ζωή, που είναι ο καλύτερος κριτής κάθε πολιτικής, απέρριψε την γραμμή και τις θεωρίες της Σοβιετικής ρεβιζιονιστικής ηγεσίας, ξεσκέπασε την αντι-Μαρξιστική και αντεπαναστατική ουσία τους. Ήρθαν δύσκολες μέρες για τους Χρουτσοφικούς ρεβιζιονιστές.

Ο Χρουτσοφικός ρεβιζιονισμός μπήκε στο τρίτο στάδιο, που είναι το στάδιο του ξεπεσμού του, της βαθιάς του και γενικής κρίσης του, στο στάδιο που η προδοσία εξελίσσεται αλλά δίνει πικρούς καρπούς και φέρνει ήττες στους ρεβιζιονιστές.

Οι προσπάθειες της Χρουτσοφικής ρεβιζιονιστικής ηγεσίας να επιβάλει σε όλο το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα τον ρεβιζιονιστικό δρόμο της και την σοβινιστική της υπαγόρευση απέτυχαν με εξευτελιστικό τρόπο. Γρήγορα αναπτύχθηκε η μεγάλη και ακατανίκητη εξέλιξη της διαφοροποίησης στο κομμουνιστικό κίνημα σε διάφορες χώρες και σε παγκόσμια κλίμακα. Η αρχιακή και αποφασιστική στάση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας και του Κόμματος Εργασίας της Αλβανίας για την υπεράσπιση των αθάνατων αρχών του Μαρξισμού-Λενινισμού και η συνεπής πάλη τους ενάντια στην προδοσία του Σοβιετικού ρεβιζιονισμού έπαιξαν τον κύριο ρόλο σε αυτήν την ιστορική εξέλιξη. Μέσα σε λίγα χρόνια δημιουργήθηκαν δεκάδες νέα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα και οργανώσεις που ύψωσαν ψηλά της σημαία της πάλης ενάντια στον σύγχρονο ρεβιζιονισμό και πήραν στα χέρια τους την υπόθεσή της επανάστασης. Αυτό αποτέλεσε βαριά και ανεπανόρθωτη ήττα με ολέθριες συνέπειες για τους ρεβιζιονιστές αποστάτες σε όλες τις χώρες.

Η όλο και μεγαλύτερη εμπλοκή των Χρουτσοφικών ρεβιζιονιστών στον εγκληματικό δρόμο της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην Σοβιετική Ένωση, οι αντεπαναστατικές συμμαχίες με τον ιμπεριαλισμό, η υπονόμευση και διάσπαση του παγκόσμιου κομμουνιστικού και επαναστατικού κινήματος, οι αλλεπάλληλες ήττες τους στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική, σε συνδυασμό με σοβαρές οικονομικές και πολιτικές δυσκολίες – όλα αυτά έριξαν την Σοβιετική ρεβιζιονιστική ηγεσία σε βαθιά, ασυμβίβαστη και ακόμα πιο άγρια αντίθεση με τον Σοβιετικό λαό και με τους επαναστατικούς λαούς σε όλο τον κόσμο.

Οξύνθηκαν επίσης και οι αντιθέσεις της Σοβιετικής ρεβιζιονιστικής ηγεσίας με τις άλλες ρεβιζιονιστικές ομάδες, οι οποίες σε συμφωνία με τα ιδιαίτερα συμφέροντα των εθνικών τους αστικών τάξεων των οποίων είναι εκπρόσωποι, απαιτούν πιο γρήγορους ρυθμούς εκφυλισμού του σοσιαλιστικού καθεστώτος σε αστική δημοκρατία και μεγαλύτερη ανεξαρτησία και ελευθερία δράσης από την Μόσχα. Οι θέσεις κυριαρχίας της Χρουτσοφικής κλίκας της Σοβιετικής Ένωσης στο ρεβιζιονιστικό στρατόπεδο αποδυναμώνουν και χρεοκοπούν μέρα με την μέρα. Η πιο ξεκάθαρη μαρτυρία αυτού είναι οι “ανταρσίες” των Τσεχοσλοβάκων και των άλλων ρεβιζιονιστών ενάντια στην υπαγόρευση της Σοβιετικής ηγεσίας και οι επανειλημμένες ντροπιαστικές αποτυχίες της τελευταίας στις προσπάθειές της να οργανώσει διεθνή σύνοδο των ρεβιζιονιστικών και εργατικών κομμάτων.

Οι θέσεις της ρεβιζιονιστικής κλίκας στην εξουσία, ιδιαίτερα αυτές της Σοβιετικής, συντρίφτηκαν συθέμελα. Δεν είναι σε θέση πια να κρύψουν τα βαθιά ρήγματα και την πάλη για εξουσία που διεξάγεται όλο και πιο άγρια στη στάνη τους. Η χρεοκοπημένη και άδοξη ανατροπή του εμπνευστή και αρχηγού των Σοβιετικών σύγχρονων ρεβιζιονιστών, Ν. Χρουτσόφ, ήταν η πιο φανερή έκφραση της βαθιάς κρίσης και της ρεβιζιονιστικής μη σταθερότητας.

Οι διάδοχοι του Χρουτσόφ υποχρεωθήκαν να αλλάξουν τακτική. Πέταξαν στη λήθη τα θορυβώδη συνθήματα και κηρύγματα του Ν. Χρουτσόφ και αποφάσισαν να περάσουν από τα λόγια στις πράξεις. Αν η “τιμή” της επεξεργασίας της γενικής γραμμής του σύγχρονου ρεβιζιονισμού ανήκει στον Ν. Χρουτσόφ, στους διάδοχους του, στην κλίκα των Μπρέζνιεφ-Κοσίγκιν, ανήκει η “τιμή” της πλήρους εφαρμογής αυτής της αντεπαναστατικής γραμμής.

Αλλά η “προσεκτική” τακτική της κλίκας των Μπρέζνιεφ-Κοσίγκιν δεν μπορούσαν να βγάλουν τον Χρουτσοφικό ρεβιζιονισμό από τον βούρκο που βούλιαξε. Οι σιδερένιοι νόμοι της ιστορίας φωτίζουν αναπόφευκτα την πορεία του, βαθαίνοντας μέρα με την μέρα την κρίση και τις δυσκολίες των ρεβιζιονιστών αποστατών.

Μπροστά στις ανεπανόρθωτες ήττες τους, και στο εσωτερικό και διεθνώς, μπροστά στην αντίσταση και την επαναστατική πάλη που διεξάγεται εναντίον τους από το εξωτερικό και από τον Σοβιετικό λαό και τους επαναστάτες, από το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας και τους Μαρξιστές-Λενινιστές σ' όλο τον κόσμο, οι Χρουτσοφικοί ρεβιζιονιστές προσπαθούν να σώσουν την κυριαρχία τους εγκαθιδρύοντας στρατιωτική φασιστική διχτατορία. Αυτή τους χρειάζεται για την καταστολή της εξέγερσης των εργαζόμενων μαζών, του Σοβιετικού λαού και κάθε ενέργειας των επαναστατών Μαρξιστών-Λενινιστών, για την καταστολή της ανυπόληπτης δράσης των ανυπόμονων φιλελεύθερων ρεβιζιονιστών στο εσωτερικό τη χώρας, για να κρατούν υπό έλεγχο τις ρεβιζιονιστικές κλίκες στις άλλες χώρες και να εδραιώσουν ξανά την Σοβιετική υπαγόρευση στους ρεβιζιονιστές συνεταίρους τους.

Αυτή η πολιτική βρήκε την πιο απροκάλυπτη έκφρασή της στην επίθεση των Σοβιετικών ρεβιζιονιστών και των δορυφόρων τους ενάντια στον Τσεχοσλοβάκικο λαό. Αυτή η επίθεση ξέσκισε ολοκληρωτικά τη μάσκα της κλίκας του Κρεμλίνου. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν, αρχίζοντας από τις πιέσεις, τους εκβιασμούς, τα φιλιά του Ιούδα του Ισκαριώτη στην Cernanad Tisu και στην Μπρατισλάβα και τελειώνοντας με την ξαφνική επίθεση, μέσα στο σκοτάδι της νύχτας, χωρίς απολύτως κανένα λόγο, [be it even as a matter of form], που μπορούσε να δικαιολογήσει αυτή την βάρβαρη ένοπλη επέμβαση, δίνουν σε αυτήν την επέμβαση το πραγματικό της νόημα – μια ιμπεριαλιστική, φασιστική επίθεση.

Η ενίσχυση των επιθετικών, ιμπεριαλιστικών, φασιστικών τάσεων της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής της ρεβιζιονιστικής Σοβιετικής Ένωσης, που είναι έκφραση όχι της δύναμης, αλλά της αδυναμίας της Χρουτσοφικής ηγεσίας, απαιτεί την ιδεολογική της θεμελίωση. Οι ιδεολογικοί υπηρέτες του ρεβιζιονισμού πειθαρχούν σε αυτήν την ανάγκη. Για αυτό το σκοπό δημοσιεύτηκαν τελευταία στο Σοβιετικό τύπο σειρά αποκαλούμενων θεωρητικών άρθρων, γεμάτα ψευτοεπαναστατική δημαγωγία, που έχουν σκοπό να δημιουργήσουν προπέτασμα καπνού έτσι ώστε οι λαοί να μην μπορέσουν δουν τι κρύβεται στην πραγματικότητα πίσω από αυτό. Είναι ζήτημα κάλυψης της ρεβιζιονιστικής προδοσίας με νέο πέπλο σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές που περνά η Χρουτσοφική ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης. Πάνω απ' όλα, προσπαθούν να δικαιολογήσουν το πλήρες πέρασμα της Σοβιετικής ρεβιζιονιστικής κλίκας στην φασιστική διχτατορία και στις φασιστικές μεθόδους και στην κάλυψή τους με την δήθεν επιστροφή στον Στάλιν και στην Μαρξιστική-Λενινιστική γραμμή του.

Η επίθεση ενάντια στον Στάλιν με την πιο ξέφρενη αγριότητα για την σωστή, επαναστατική, Μαρξιστική-Λενινιστική πολιτική του σε όλους τους τομείς, όπως έκαναν οι Χρουτσοφικοί ρεβιζιονιστές αποστάτες, και τώρα, μπρος στην πλήρη ήττα τους σε όλες τις κατευθύνσεις, η προσπάθεια να κρυφτούν πίσω από το όνομα του Στάλιν, ισχυριζόμενοι, άλλοτε άμεσα και άλλοτε έμμεσα, ότι δήθεν οι Χρουτσοφικοί ρεβιζιονιστές επιστρέφουν στην σωστή Σταλινική πολιτική, αυτό είναι μια πέρα για πέρα απάτη, η πιο ξεδιάντροπη υποκρισία, η πιο ποταπή και πιο απεγνωσμένη δημαγωγία των Σοβιετικών ρεβιζιονιστών.

Είναι καθήκον των Μαρξιστών-Λενινιστών το άμεσο ξεσκέπασμα αυτής της προσπάθειας εξαπάτησης των Σοβιετικών ρεβιζιονιστών και να πάρουν από τα χέρια τους αυτό το επικίνδυνο όπλο.

Η Εγκαθίδρυση της Φασιστικής Στρατιωτικής Διχτατορίας Μεταμφιεσμένη σε Διασφάλιση της Ιδέας της Διχτατορίας του Προλεταριάτου.

Ένας από τους δημαγωγικούς ελιγμούς της Σοβιετικής ρεβιζιονιστικής κλίκας για να δικαιολογήσει την μετάβασή της στην φασιστική διχτατορία, είναι ο θόρυβος που πρόσφατα κάνει για την υπεράσπιση δήθεν της Μαρξιστικής-Λενινιστικής διδασκαλίας της διχτατορίας του προλεταριάτου, αν και, όπως είναι γνωστό, είναι η ιδια κυρίως η Σοβιετική ηγετική κλίκα που κατέστρεψε την διχτατορία του προλεταριάτου στην Σοβιετική Ένωση και έριξε την πιο βρώμικη λάσπη σε αυτήν, παρουσιάζοντάς την σαν “άγρια, βάρβαρη, απάνθρωπη διχτατορία που δεν έκανε τίποτα άλλο παρά εγκλήματα ενάντια στην εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό”.

Αυτοί που βγαίνουν σήμερα με την σημαία της υπεράσπισης της διχτατορίας του προλεταριάτου είναι κυρίως εκείνοι που εξήγγειλαν την εξάλειψή της στην Σοβιετική Ένωση με το πρόσχημα του μετασχηματισμού του Σοβιετικού Κράτους σε “κράτος όλου του λαού”. Τώρα οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές προσπαθούν να δημιουργήσουν την αυταπάτη ότι το αποκαλούμενο “Κράτος όλου του λαού” είναι δήθεν “η άμεση συνέχεια του Κράτους της διχτατορίας του προλεταριάτου”. Αυτή η απάτη μπορεί να ξεγελάσει μόνο τους αφελείς, επειδή δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα το κοινό ανάμεσα στην επαναστατική διχτατορία του προλεταριάτου και του “κράτους όλου του λαού”. Το τελευταίο, στην πραγματικότητα, είναι η πλήρης άρνηση της διχτατορίας του προλεταριάτου, ο μετασχηματισμός της σε κάτι εντελώς το αντίθετο – στην αντεπαναστατική διχτατορία της νέας ρεβιζιονιστικής αστικής τάξης.

“Η συνέχεια ανάμεσα στην διχτατορία του προλεταριάτου και το κράτος όλου του λαού, γράφουν οι συγγραφίσκοι της Μοσχοβίτικης “Πράβδας” - φαίνεται καθαρά στην διατήρηση του ηγετικού ρόλου της εργατικής τάξης”. Αλλά πως παίζει αυτόν τον ρόλο η εργατική τάξη όταν το σοσιαλιστικό κράτος και το κομμουνιστικό κόμμα, όπως ισχυρίζονται οι ρεβιζιονιστές, έχασαν τον προλεταριακό ταξικό τους χαραχτήρα και έγιναν “κράτος και κόμμα όλου του λαού”; Είναι προφανές ότι έχουμε τώρα μπροστά μας μια κακότεχνη και κοινότυπη απάτη. Στην πραγματικότητα, η εργατική τάξη στην Σοβιετική Ένωση δεν ήταν στην εξουσία εδώ και πολύ καιρό. Είναι τώρα μια τάξη που καταπιέζεται και υπόκειται σε εκμετάλλευση, που διαφθείρεται και είναι εκτεθειμένη στον εκφυλισμό. Μετατρέπεται από ηγετική δύναμη σε παραγωγική μόνο δύναμη, από πολιτική δύναμη σε εξάρτημα της οικονομίας. Στην πραγματικότητα, είναι η νέα αστική τάξη που κυριαρχεί και ηγείται τώρα στη Σοβιετική Ένωση, η τάξη που εγκαθίδρυσε της άγρια διχτατορία της επί της Σοβιετικής εργατικής τάξης και του Σοβιετικού λαού.

Οι Σοβιετικοί Χρουτσοφικοί ρεβιζιονιστές, που σήμερα παίζουν με τα συνθήματα της διχτατορίας του προλεταριάτου, είναι εκείνοι κυρίως που υπεράσπιζαν και προπαγάνδιζαν, με μεγάλο θόρυβο, τις ρεβιζιονιστικές θέσεις που υποστήριζαν τον υπερταξικό χαραχτήρα του σημερινού καπιταλιστικού κράτους και την χρησιμοποίησή του ως μέσο μετάβασης στο σοσιαλισμό, που αρνούνται την αναγκαιότητα του τσακίσματος της αστικής κρατικής μηχανής σαν απόλυτα απαραίτητο όρο για την εγκαθίδρυση της διχτατορίας του προλεταριάτου, που αρνούνται τον ηγετικό ρόλο του κομμουνιστικού κόμματος στο σύστημα της διχτατορίας του προλεταριάτου χωρίς τον οποίο το τελευταίο δεν μπορεί να υπάρξει, κλπ.

Η δολιότητα ολόκληρου του δημαγωγικού θορύβου των Σοβιετικών ρεβιζιονιστών για την υπεράσπιση δήθεν της ιδέας της διχτατορίας του προλεταριάτου, είναι ολοφάνερη επίσης και από το γεγονός ότι αυτοί, όπως και πριν, μάλιστα με ακόμα μεγαλύτερη ένταση, συνεχίζουν να επιτίθενται στο Κόμμα Εργασίας Αλβανίας και στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας για τη ακλόνητη αφοσίωσή τους στην διχτατορία του προλεταριάτου. Όπως ακριβώς την εποχή της έξαλλης εκστρατείας ενάντια στον Στάλιν και το έργο του, επιτίθενται με λύσσα ενάντια στην διχτατορία του προλεταριάτου στην Κίνα και στην Αλβανία αποκαλώντας την “γραφειοκρατικό, στρατιωτικό καθεστώς, στραγγαλιστή της λευτεριάς και της σοσιαλιστικής δημοκρατίας”, κλπ. Επιτίθενται ιδιαίτερα στην Μαρξιστική-Λενινιστική θέση των κομμάτων μας ότι η διχτατορία του προλεταριάτου είναι απόλυτα απαραίτητη μέχρι την νίκη του κομμουνισμού σε παγκόσμια κλίμακα, επειδή στην διάρκεια αυτής της περιόδου συνεχίζεται η ταξική πάλη στο εσωτερικό και σε διεθνή κλίμακα. Συνεχίζεται η ταξική πάλη ανάμεσα στους δυο δρόμους – τον σοσιαλιστικό και τον καπιταλιστικό, θέση που επιβεβαιώθηκε πλήρως από την επαναστατική πράξη. Η πιο πειστική απόδειξη της ορθότητας αυτής της θέσης είναι το ίδιο το γεγονός της ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης και παλινόρθωσης του καπιταλισμού στην Σοβιετική Ένωση περίπου 40 χρόνια μετά την νίκη της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης.

Από όλο αυτό βγαίνει πολύ ξεκάθαρα ότι στη δράση των Χρουτσοφικών δεν βρισκόμαστε σε καμιά περίπτωση μπροστά σε μια άρνηση των προηγούμενων ρεβιζιονιστικών θέσεων και επιστροφή στις Μαρξιστικές-Λενινιστικές θέσεις για την διχτατορία του προλεταριάτου, αλλά σε προσπάθεια εξαπάτησης με σκοπό το κρύψουν με “επαναστατικά” συνθήματα αυτό που πραγματικά συμβαίνει στην Σοβιετική Ένωση – την πλήρη μετάβαση στις μεθόδους της φασιστικής στρατιωτικής δικτατορίας. Το στόλισμα του φασισμού με “σοσιαλιστική” και “επαναστατική” φρασεολογία σε καμιά περίπτωση δεν είναι κάτι νέο. Αυτές οι τακτικές χρησιμοποιήθηκαν στην εποχή τους από τον Χίτλερ στην Γερμανία και τον Μουσολίνι στην Ιταλία.

Τα μέτρα εξαναγκασμού, τα καλέσματα για δυνάμωμα της ιδεολογικής πάλης, της πειθαρχίας, της ενότητας κλπ, είναι μέτρα που εξυπηρετούν την εδραίωση της φασιστικής διχτατορίας της Χρουτσωφικής ρεβιζιονιστικής κλίκας. Στην πραγματικότητα, τα μέτρα εξαναγκασμού είναι ενέργειες της φασιστικής διχτατορίας για την κατάπνιξη όλων των επαναστατικών ενεργειών του Σοβιετικού λαού και των πραγματικών μπολσεβίκων. Η ένταση της ιδεολογικής πάλης στην πραγματικότητα είναι η ένταση του αγώνα ενάντια στην πραγματική επαναστατική σκέψη. Η πειθαρχία που απαιτείται από τους Σοβιετικούς ηγέτες είναι η πειθαρχία στις “μαύρες εκατονταρχίες”, η χαλιναγώγηση οποιουδήποτε που σηκώνει κεφάλι ενάντια στην ρεβιζιονιστική προδοσία τους. Η ενότητα για την οποία μιλούν οι Χρουτσοφικοί ρεβιζιονιστές, είναι ενότητα σε ρεβιζιονιστικές βάσεις, γύρω από το ρεβιζιονιστικό κόμμα και των αντεπαναστατικών επιδιώξεων των ρεβιζιονιστών.

Η Σοβιετική ηγεσία προσπαθεί να δημιουργήσει την εντύπωση ότι τα μέτρα κατευθύνονται κύρια ενάντια στους φιλελεύθερους εξτρεμιστές που, τελευταία, μετά τα γεγονότα στην Τσεχοσλοβακία και την Πολωνία, έγιναν ακόμα πιο δραστήριοι. Αν και οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές ηγέτες και τα εξτρεμιστικά φιλελεύθερα στοιχεία ουσιαστικά βαδίζουν στον ίδιο αντι-Μαρξιστικό και προδοτικό δρόμο, η δράση αυτών των στοιχείων είναι ανεπιθύμητη για την ρεβιζιονιστική ηγεσία. Φοβάται άλλη μια αντεπανάσταση μέσα στην αντεπανάσταση, δεν θέλουν να έχουν την τύχη του Ν. Χρουτσόφ ή της κλίκας του Νοβότνι. Αλλά αυτό που στεναχωρεί περισσότερο την Σοβιετική ηγεσία είναι το γεγονός ότι η έξαλλη και απερίσκεπτη δράση αυτών των στοιχείων αποκαλύπτει ανοιχτά την απάτη των ρεβιζιονιστών, προκαλεί την αποτυχία της δημαγωγίας τους, αποκαλύπτει ανοιχτά την προδοσία και αυτό δεν μπορεί παρά να βοηθήσει να ανοίξουν τα μάτια του Σοβιετικού λαού, δεν μπορεί παρά να βοηθήσει την ένταση της πάλης του , της εναντίωσής του και του αγώνα για το καθάρισμα με την μεγάλη σκούπα της επανάστασης και των φιλελεύθερων ρεβιζιονιστών και των “συντηρητικών”, και των ριζοσπαστών και των “μετριοπαθών”.

Οπότε, όλα αυτά τα μέτρα και η φασιστική διχτατορία των Σοβιετικών ρεβιζιονιστών κατευθύνονται κύρια ενάντια σε αυτή την επανάσταση. Αλλά όμως όσο και αν προσπαθούν να στραγγαλίσουν αυτή την επανάσταση μέσω κατασταλτικών μέτρων και μέσω της εξαπάτησης, η επανάσταση είναι αμετάκλητη. Ο Σοβιετικός λαός δεν θα ανεχτεί για πολύ την ρεβιζιονιστική προδοσία. Στο τέλος θα πει την τελευταία λέξη.

Πλήρης Εκφυλισμός του ΚΚΣΕ Πίσω από το Κάλεσμα για
Υπεράσπιση των Κομματικών Αρχών

Για να πραγματοποιήσουν τους αντεπαναστατικούς σκοπούς τους, όλοι οι ταξικοί εχθροί πάντα κατεύθυναν την κύρια επίθεσή τους ενάντια στο Μαρξιστικό-Λενινιστικό επαναστατικό κόμμα που είναι ο νους και η καρδιά της εργατικής τάξης. Έτσι άρχισαν την προδοσία τους και οι Χρουτσοφικοί σύγχρονοι ρεβιζιονιστές. Και τώρα, αυτοί κυρίως που μετέτρεψαν το μεγάλο Μπολσεβίκικο Κόμμα του Λένιν και του Στάλιν σε ρεβιζιονιστικό, αντεπαναστατικό και αντικομμουνιστικό κόμμα, που άνοιξαν τον δρόμο στον ρεβιζιονιστικό και αστικό εκφυλισμό πολλών κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων άλλων χωρών, αυτοί κυρίως εμφανίζονται σήμερα σαν υπερασπιστές δήθεν των διδαγμάτων του Μαρξισμού-Λενινισμού για το κόμμα και “κριτικάρουν” εκείνους που παραβιάζουν αυτές τις αρχές. Ψάχνοντας δικαιολογία για την φασιστική επίθεση στην Τσεχοσλοβακία κατηγορούν ιδιαίτερα τους Τσεχοσλοβάκους ρεβιζιονιστές για το ότι “εξαπέλυσαν μια έξαλλη επίθεση ενάντια στα υγιή στελέχη του κόμματος, που αποτελούν το χρυσό κεφάλαιό του”, για το ότι “ξεσηκώθηκαν ενάντια στον ηγετικό ρόλο του κομμουνιστικού κόμματος”, για ότι “ήταν υπέρ των πολλών πολιτικών κομμάτων”, για το ότι “επιδίωξαν να κάνουν το κόμμα οργάνωση πολιτιστική και κήρυκα ιδεολογιών”, για το ότι “ήταν υπέρ της λεγόμενης ίσης συμμετοχής όλων των κοινωνικών οργανώσεων με το κομμουνιστικό κόμμα”, για το ότι “επιτέθηκαν ενάντια στους Λενινιστικούς κανόνες της εσωκομματικής ζωής”, κλπ.

Τέτοιες κατηγορίες στα χείλια των Σοβιετικών ρεβιζιονιστών ηχούν σαν πλέρια υποκρισία, με χωρίς προηγούμενο κυνισμό, γιατί κυρίως είναι οι ίδιοι και οι σύμμαχοί τους που, όπως και πριν, υποκινούν, υπερασπίζουν και διαπράττουν διαρκώς αυτά τα εγκλήματα στα ίδια τους τα κόμματα.

Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας εδώ και καιρό, και πάνω από μια φορά, τόνισε την πλέρια προδοσία των Σοβιετικών ρεβιζιονιστών ηγετών ως αναφορά τα διδάγματα του Μαρξισμού-Λενινισμού για το προλεταριακό κόμμα. Αλλά για το ξεσκέπασμα της μεγάλης δημαγωγίας των ρεβιζιονιστών ότι δήθεν επιστρέφουν στις θέσεις της υπεράσπισης αυτών των διδαγμάτων, στην εφαρμογή των Λενινιστικών κανόνων στο κόμμα, είναι αναγκαίο να σταθούμε σε μερικά πολύ γνωστά γεγονότα.

Αν οι αντεπαναστάτες του Ντούμπστεκ επιτεθήκαν και εκκαθάρισαν το Σοβιετικό πρακτορείο – τους αντεπαναστάτες του Νοβότνι που η Σοβιετική ηγεσία αποκαλεί “χρυσό κεφάλαιο του Κόμματος”, η Χρουτσοφική αντεπαναστατική κλίκα της Σοβιετικής Ένωσης επιτέθηκε και εκκαθάρισε μέσα στην ίδια τη χώρα τους τα πραγματικά επαναστατικά στελέχη που έμειναν πιστά στην Μαρξιστική-Λενινιστική γραμμή του Μπολσεβίκικου Κόμματός και στις ιδέες του σοσιαλισμού. Με το σύνθημα του “αγώνα ενάντια στην προσωπολατρία του Στάλιν”, ή με πρόσχημα την εναλλακτική συμμετοχή [στα υπεύθυνα πόστα], οι Χρουτσοφικοί ρεβιζιονιστές κατέστρεψαν το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης. Το εβδομήντα τοις εκατό των μελών της Κεντρικής Επιτροπής που εκλεχτήκαν στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1952 δεν εμφανίζονται στη λίστα των μελών της Κεντρικής Επιτροπής που εκλεχτήκαν στο 22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1961. Εξήντα τοις εκατό των μελών της Κεντρικής Επιτροπής που εκλεχτήκαν στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956 δεν εμφανίζονται στη λίστα των μελών της Κεντρικής Επιτροπής που εκλεχτήκαν στο 23ο Συνέδριο το 1966. Ακόμα μεγαλύτερη εκκαθάριση έγινε στα κατώτερα όργανα του κόμματος. Για παράδειγμα, μόνο στη διάρκεια του 1963, πάνω από το 50 τοις εκατό των μελών των κεντρικών και περιφερειακών επιτροπών στις Δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης απαλλάχτηκαν από τα καθήκοντά τους, ενώ τα τρία τέταρτα των μελών των κομματικών επιτροπών στις πόλεις και στις επαρχίες αντικαταστάθηκαν από άλλα. Η εκκαθάριση των επαναστατικών στελεχών έγινε σε πλατιά κλίμακα και στα Κρατικά όργανα και ειδικά εκείνων στο Στράτο και στην Κρατική ασφάλεια.

Όσο για το ζήτημα το ηγετικού ρόλου του κομμουνιστικού κόμματος, για την άρνηση του οποίου η Σοβιετική ηγεσία κατηγορεί τους Τσεχοσλοβάκους ρεβιζιονιστές, αυτός ο ρόλος έχει, εδώ και πολύ καιρό, εξαλειφθεί στην ίδια την Σοβιετική Ένωση. Για ποιο ηγετικό ρόλο του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης στην Σοβιετική Ένωση μπορούμε να μιλάμε όταν οι Χρουτσοφικοί ρεβιζιονιστές απέρριψαν την Μαρξιστική-Λενινιστική γραμμή και τον προλεταριακό ταξικό χαρακτήρα του ΚΚΣΕ; Επέβαλαν σε αυτό μια προδοτική ρεβιζιονιστική γραμμή στην υπηρεσία της νέας Σοβιετικής αστικής τάξης και του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, και το μετέτρεψαν σε “κόμμα όλου του λάου”! Το σύνθημα για το “κόμμα όλου του λάου” είναι ουσιαστικά άρνηση του ταξικού χαρακτήρα [των κομμάτων] γενικά επειδή δεν υπάρχουν και δεν μπορούν ποτέ να υπάρχουν αταξικά και υπερταξικά κόμματα. Αλλά η [με αυτόν τον τρόπο] άρνηση του προλεταριακού του χαρακτήρα, είναι μια φράση με σκοπό την απόκρυψη της μετατροπής του από επαναστατικό Μαρξιστικό-Λενινιστικό κόμμα σε αντεπαναστατικό αστικό ρεβιζιονιστικό κόμμα.

Για ποιους κανόνες μπορούν να μιλούν οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές όταν εδώ και πολύ καιρό έχουν θάψει αυτούς τους κανόνες στο ίδιο το δικό τους το κόμμα, όταν τους μετέτρεψαν από Μαρξιστικούς-Λενινιστικούς κανόνες σε ρεβιζιονιστικούς κανόνες που υπηρετούν τους αντεπαναστατικούς σκοπούς τους και γραμμή. Οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές μιλούν για δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, αλλά στην πραγματικότητα ο δικός τους είναι γραφειοκρατικός συγκεντρωτισμός· μιλούν για μπολσεβίκικη κριτική και αυτοκριτική, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για υποκριτική [κριτική και αυτοκριτική]· μιλούν για συνειδητή κομματική πειθαρχία, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για φασιστική πειθαρχία· μιλούν για προλεταριακή ηθική, άλλα στην πραγματικότητα πρόκειται για αστική ηθική· μιλούν για ελευθεριά της σκέψης, αλλά κάθε ελεύθερη έκφραση επαναστατικής Μαρξιστικής-Λενινιστικής σκέψης οδηγείται στην φυλακή, στο κλείσιμο σε ψυχιατρείο ή σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Άσχετα με τις μεταμφιέσεις των τωρινών κανόνων στο ΚΚΣΕ αυτοί είναι αντι-Λενινιστικοί, αστικοί, αντιδραστικοί, φασιστικοί κανόνες.

Κύρια η ρεβιζιονιστική πορεία του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ είναι αυτή που έστρωσε τον δρόμο όχι μόνο στον εκφυλισμό του ίδιου του κόμματος, άλλα και στον εκφυλισμό ενός αριθμού άλλων κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων σε σοσιαλιστικές και καπιταλιστικές χώρες. Κυρίως αυτός ο αντεπαναστατικός δρόμος είναι που ενέπνευσε και ενθάρρυνε την διάδοση όλων των ειδών αντι-Μαρξιστικών απόψεων των ρεβιζιονιστών διαφόρων χωρών σχετικά με τον τρόπο μετάβασης στον σοσιαλισμό υπό την καθοδήγηση μη προλεταριακών κομμάτων, που μάλιστα δεν αυτοαποκαλούνται καν σοσιαλιστικά, σχετικά με την ενότητα με τους σοσιαλδημοκράτες αποστάτες διάμεσου της πλήρους οργανωτικής συγχώνευσης με αυτούς σε αποκαλούμενα ενιαία εργατικά κόμματα, σχετικά με την εξάλειψη των κομμουνιστικών κομμάτων και την συγχώνευσή τους σε μέτωπα που καθοδηγούνται από την αστική τάξη κλπ. Σαν αποτέλεσμα αυτής της ρεβιζιονιστικής γραμμής, σε πολλές καπιταλιστικές χώρες έπαψαν πια να υπάρχουν κομμουνιστικά κόμματα σαν τέτοια· μετατράπηκαν σε μια νέα παραλλαγή των παλιών κακόφημων σοσιαλδημοκρατικών, εγκατέλειψαν όλες τις επαναστατικές ιδέες και συνεργάζονται με την αστική τάξη για την υπεράσπιση του καπιταλιστικού καθεστώτος. Ενώ στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες μετατράπηκαν από κόμματα της εργατικής τάξης για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε κόμματα της νέας αστικής τάξης για την πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού.

Ο πλουραλισμός, το πολυκομματικό σύστημα, ενάντια στο οποίο κάνουν θόρυβο σήμερα οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, υπάρχει όχι μόνο στην Τσεχοσλοβακία, αλλά επίσης και σε άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες και κάνουν την εμφάνισή τους σημάδια αναζωογόνησης και πολιτικής και οργανωτικός δραστηριοποίησης άλλων κομμάτων για την απόκτηση ηγετικών και κυβερνητικών θέσεων στο “σοσιαλιστικό κράτος”, που όλο και πιο πολύ παίρνει τα χαρακτηριστικά αστικού κράτους. Αυτές οι απόψεις υπερασπίζονται με θόρυβο και προπαγανδίζονται επίσης και από πολλούς άλλους ρεβιζιονιστές στις καπιταλιστικές χώρες, ιδιαίτερα στην Ιταλία και την Γαλλία, οι οποίοι πιέζουν με σκοπό να επηρεάσουν τους συνάδελφους τους στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες να πάρουν όσο το δυνατό σε πιο μεγάλη έκταση αυτό τον δρόμο, να μετατρέψουν την σοσιαλιστική δημοκρατία όσο το δυνατό σε πιο μεγάλη έκταση σε αστική δημοκρατία.

Γιατί τότε η Σοβιετική ηγεσία δείχνει να την απασχολεί τόσο το ζήτημα του ηγετικού ρόλου του κόμματός και βγαίνει έντονα ενάντια στον πλουραλισμό; Το κάνουν αυτό όχι μόνο για να βρουν επιπλέον δικαίωση για την νομιμοποίηση της επέμβασής τους στην Τσεχοσλοβακία. Υπάρχουν άλλοι βαθύτεροι λόγοι. Την κλίκα των Μπρέζνιεφ-Κοσίγκιν την απασχολεί πάρα πολύ η υπεράσπιση της κυρίαρχης θέσης της από τους μεγάλους κίνδυνους που την απειλούν και μέσα και έξω από το κόμμα. Δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρχει καμιά ενότητα στο Σοβιετικό ρεβιζιονιστικό κόμμα. Ο ρεβιζιονισμός σημαίνει αναπόφευκτη διάσπαση. Στην Σοβιετική Ένωση, όπως επίσης και στις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες, υπάρχει η φραξιονιστική πάλη για εξουσία ανάμεσα στις ρεβιζιονιστικές ομάδες και τάσεις, όπως επιβεβαιώνεται ξεκάθαρα από την ανατροπή του Ν. Χρουτσόφ και τις άλλες αλλαγές στην Σοβιετική ηγεσία. Η διεργασία της αποσύνθεσης αναπόφευκτα θα βαθύνει. Η πορεία της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην Σοβιετική Ένωση δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στην αναζωπύρωση των διαφόρων αστικών και εθνικιστικών ομάδων. Αυτά προετοιμάζουν τις αντικειμενικές συνθήκες για την γέννηση, αργότερα ή νωρίτερα, και του αστικού πολυκομματικού συστήματος. Η ρεβιζιονιστική κλίκα των Μπρέζνιεφ-Κοσίγκιν, με σκοπό τη διατήρηση της κυρίαρχης θέσης της, προσπαθεί και θα προσπαθεί με όλες της τις δυνάμεις χωρίς δισταγμό να χρησιμοποιεί ακόμα και μέσα βίας για να εμποδίσει αυτό το προτσές. Για αυτό, προσπαθεί και θα προσπαθεί να εκμεταλλεύεται την παράδοση της ύπαρξης ενός μοναδικού κόμματος και της πάλης των Μπολσεβίκων ενάντια στους φραξιονιστές και διασπαστές. Η Σοβιετική ηγετική κλίκα είναι ενάντια στην διάλυση του [συστήματος] του μοναδικού κόμματος και λόγω της θέσης της Σοβιετικής Ένωσης ως μεγάλου πολυεθνικού Κράτους, επειδή αυτό θα οδηγούσε σε εσωτερική εθνική διάσπαση, και κατά συνέπεια στην υπονόμευση του ρόλου της ρεβιζιονιστικής Σοβιετικής Ένωσης στην διεθνή σκηνή ως μεγάλη ιμπεριαλιστική δύναμη.

Αλλά πριν από όλα, οι Χρουτσοφικοί ρεβιζιονιστές προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την Μπολσεβίκικη μονοκομματική παράδοση, με την οποία διαμορφώθηκαν οι Σοβιετικοί κομμουνιστές και ο Σοβιετικός λαός, για να τους κρατούν προσκολλημένους στο ΚΚΣΕ στο οποίο δεν έμεινε τίποτα το κομμουνιστικό. Προσπαθούν να εκμεταλλευτούν αυτή την παράδοση για να εμποδίσουν την οργάνωση των Σοβιετικών επαναστατών και την δημιουργία ενός νέου Μαρξιστικού-Λενινιστικού Κόμματος στη Σοβιετική Ένωση. Παρά το γεγονός ότι δεν βλέπουν όλοι οι κομμουνιστές και η εργατική τάξη ότι το σημερινό Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης δεν έχει τίποτα το κοινό με το Μπολσεβίκικο Κόμμα των Λένιν-Στάλιν, ο μπολσεβικισμός είναι πάντα ζωντανός στην Σοβιετική Ένωση και οι Σοβιετικοί Μπολσεβίκοι επαναστάτες δεν θα καταβληθούν από την τραγωδία που βιώνει η χώρα των Σοβιέτ, άλλα θα αποκαταστήσουν πάλι τις μεγάλες παραδόσεις της Οκτωβριανής Επανάστασης, της ηρωικής εποχής των Λένιν-Στάλιν. Και ο μόνος δρόμος για αυτό είναι η ξαναδημιουργία του Μαρξιστικού-Λενινιστικού-Σταλινικού επαναστατικού κόμματος, το οποίο πρέπει να πάρει στα χέρια του τη σημαία της πάλης για την ανατροπή της ρεβιζιονιστικής κλίκας και την παλινόρθωση της διχτατορίας του προλεταριάτου, της επιστροφής της Σοβιετικής Ένωσης στο δρόμο του κομμουνισμού.

Οι Ρεβιζιονιστές Ενάντια στο Ρεβιζιονισμό

Ο ρεβιζιονισμός, σαν αστικό-ιδεολογικό, αντι-Μαρξιστικό και αντεπαναστατικό ρεύμα, ήταν τόσο άσχημα δυσφημισμένος που ακόμα και οι ίδιοι οι επικεφαλής του ρεβιζιονισμού, ιδιαίτερα εκείνοι της Σοβιετικής Ένωσης, χρησιμοποιούν τον όρο “ρεβιζιονιστής” για να κάνουν κριτική στους πιο απροκάλυπτους και φιλελεύθερους συμμάχους τους. Κάπου-κάπου εκστομίσουν ακόμα και τις λέξεις ότι ο ρεβιζιονισμός σήμερα είναι ο κύριος κίνδυνος, και ότι η πάλη εναντίον του το κυριότερο καθήκον. Το έχουν ανάγκη αυτό, και για να δικαιολογήσουν την επίθεσή τους στην Τσεχοσλοβακία και για εσωτερική κατανάλωση. Η τακτική των Σοβιετικών ρεβιζιονιστών είναι τακτική του κλέφτη που φωνάζει: “πιάστε τον κλέφτη”. Κατηγορούν τους άλλους για όλα όσα έκαναν ή για ότι κάνουν οι ίδιοι.

Ο σύγχρονος ρεβιζιονισμός γεννήθηκε περίπου στα χρόνια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι πρώτοι εκπρόσωποί του ήταν ο Μπράουντερ στην Αμερική και ο Τίτο στην Ευρώπη. Όμως λόγω της πάλης των Μαρξιστικών-Λενινιστικών κομμάτων, με επικεφαλής το Μπολσεβίκικο Κόμμα καθοδηγούμενο από τον Στάλιν, ούτε ο Μπραουντερισμός ούτε ο Τιτοϊσμός αναπτύχθηκαν πολύ πλατιά· απομονωθήκαν και ξεσκεπάστηκαν ολοκληρωτικά. Ο σύγχρονος ρεβιζιονισμός μετατράπηκε σε πολύ σοβαρό διεθνές ρεύμα μόνο μετά το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ και λόγω αυτού του κακόφημου συνεδρίου. Μετά από αυτό το συνέδριο ο Χρουτσοφικός ρεβιζιονισμός εξελίχθηκε και έγινε ένα ολοκληρωμένο σύστημα πολιτικών, ιδεολογικών και οικονομικών αστικών απόψεων. Αλλά ενώ τώρα παίρνουν “αντιρεβιζιονιστικές” πόζες, οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές είναι αφοσιωμένοι στη πλέρια ρεβιζιονιστική γραμμή των 20ου και 22ου συνεδρίων. Αυτό αποδεικνύει ότι όλος ο τωρινός τους θόρυβος ενάντια στον “ρεβιζιονισμό” είναι μια μεγάλη μπλόφα.

Οι Σοβιετικοί ηγέτες κατηγορούν τους Τσεχοσλοβάκους ρεβιζιονιστές ότι “κάτω από τη σημαία της πάλης ενάντια στον δογματισμό απόρριψαν τη αφοσίωση στις αρχές. Ότι υποστηρίζουν την εξάλειψη των επαναστατικών [απόψεων], των βάσεων της σοσιαλιστικής ιδεολογίας”, κλπ. Αλλά δεν είναι οι ίδιοι οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές που μέχρι σήμερα διακήρυτταν ότι ο “δογματισμός” (εννοώντας τον Μαρξισμό-Λενινισμό) ήταν ο κύριος κίνδυνος; Και δεν ήταν αυτοί οι ίδιοι που, κάτω από τη σημαία της πάλης ενάντια στον δογματισμό, προδώσαν τον Μαρξισμό-Λενινισμό, διέδωσαν πλατιά τον ρεβιζιονισμό και τελικά επιτέθηκαν στην επαναστατική Σταλινική γραμμή, στο Κόμμα Εργασίας Αλβανίας, στο Κομμουνιστικοί Κόμμα Κίνας και στα άλλα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα; Δεν είναι οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές ηγέτες που, ενώ ρίχνουν πυροτεχνήματα ενάντια στον “ρεβιζιονισμό”, συνεχίζουν με λυσσά την πάλη ενάντια στα κόμματα που στέκονται πραγματικά σε Μαρξιστικές-Λενινιστικές θέσεις, ειδικά ενάντια στο Κόμμα Εργασίας Αλβανίας, στο Κομμουνιστικοί Κόμμα Κίνας, που διεξήγαγαν και συνεχίζουν να διεξάγουν συνεπή, αρχιακή και αδιάλλακτη πάλη ενάντια στο ρεβιζιονισμό; Είναι άλλη μια απόδειξη που ξεσκεπάζει την “αντιρεβιζιονιστική” δημαγωγία της Σοβιετικής ηγεσίας.

Όταν οι Τσεχοσλοβάκοι ρεβιζιονιστές, για την πραγματοποίηση των αντεπαναστατικών τους στόχων, χρησιμοποίησαν πλατιά τα απάτητα συνθήματα “ελευθεριά”, “δημοκρατία”, “φιλελευθεροποίηση”, “ουμανισμός”, αυτά τα συνθήματα, σύμφωνα με την Σοβιετική ηγεσία, ήταν μάσκα για να “κρύψουν την αντεπαναστατική δράση”, αλλά όταν αυτά τα συνθήματα χρησιμοποιούνται από αυτή την ίδια την ηγεσία, που είναι τόσο αντεπαναστατική όσο η Τσεχοσλοβάκικη ηγεσία, αυτά τα συνθήματα είναι δήθεν επαναστατικά! Η ελευθεριά και η δημοκρατία στα χείλη των ρεβιζιονιστών, είτε των Χρουστσοφικών, Τιτοϊκών, Νοβοτνικών είτε των Ντουμτσεκιστών, σημαίνει ελευθερία και δημοκρατία για τους ρεβιζιονιστές, για τους προδότες και αντεπαναστάτες· φιλελευθεροποίηση σημαίνει γκρέμισμα και εξάλειψη της διχτατορίας του προλεταριάτου· ουμανισμός σημαίνει αντικατάσταση της ταξικής πάλης με τον Χριστιανικό πασιφισμό και αγάπη για όλους τους ταξικούς εχθρούς.

Όταν οι Τσεχοσλοβάκοι ρεβιζιονιστές μιλούν για “σοβαρά λάθη του παρελθόντος”, για “διαστρεβλώσεις της δημοκρατίας και παραβιάσεις της νομιμότητας” και τα χρησιμοποιούν για να κηλιδώσουν και να υπονομεύσουν τις καταχτήσεις του σοσιαλισμού, αυτό, σύμφωνα με τους Σοβιετικούς ηγέτες, είναι “σατανική τακτική” των εχθρών του σοσιαλισμού. Αλλά δεν ήταν οι Χρουτσοφικοί που ακολούθησαν ακριβώς αυτές τις “διαβολικές τακτικές” στην Σοβιετική Ένωση; Οι επιθέσεις και συκοφαντίες των Χρουτσοφικών ενάντια στο ηρωικό παρελθόν της Σοβιετικής Ένωσης ξεπέρασαν ακόμα και εκείνες των πιο λυσσασμένων εχθρών της Σοβιετικής Ένωσης. Κανένας δεν δυσφήμισε την Σοβιετική Ένωση περισσότερο από την Χρουτσοφική κλίκα. Η “μυστική” έκθεση του 20ου Συνεδρίου είναι ντοκουμέντο που είναι γνωστό στον καθένα και οι διάδοχοι του Χρουτσόφ ποτέ, ούτε στο ελάχιστο, δεν αμφισβήτησαν αυτό το ντοκουμέντο. Οι ελιγμοί τους με την έκδοση κάποιων γραπτών ή με την παραγωγή κάποιων κινηματογραφικών ταινιών που δείχνουν τον ιστορικό ρόλο του Ι. Στάλιν στη διάρκεια του μεγάλου πατριωτικού πολέμου, δεν μπορούν να κρύψουν την πέρα για πέρα προδοσία τους των απόψεων και της δράσης του Στάλιν. Αυτά μαρτυρούν μόνο το γεγονός ότι ο Στάλιν είναι πάντα ζωντανός στη μνήμη και στις καρδιές των Σοβιετικών ανδρών και γυναικών και ότι έχουν σκοπό να ρίξουν σταχτί στα μάτια και να καταπνίξουν την αντίσταση του Σοβιετικού λαού ενάντια στη Χρουτσοφική κλίκα που εριξε τόση λάσπη στην ένδοξη ιστορική περίοδο της ηγεσίας του Στάλιν.

Το ίδιο δημαγωγικά στα χείλη των Σοβιετικών ρεβιζιονιστών αποστατών είναι τα συνθήματά τους για την ανάγκη έντασης της πάλης ενάντια στην αστική ιδεολογία και τις προσπάθειές της για την “διάβρωση του σοσιαλισμού”, “ενάντια στις πολυάριθμες” σοσιαλιστικές ιδεολογίες και σοσιαλισμούς σαν κοινωνικό σύστημα. Σήμερα κατηγορούν τους Τσεχοσλοβάκους ρεβιζιονιστές ότι άνοιξαν τις πόρτες στην πλημμυρίδα της δυτικής ιδεολογίας, ότι προσπαθούν να εξαλείψουν τις βάσεις της σοσιαλιστικής ιδεολογίας, ότι υποστηρίζουν ένα νέο μοντέλο σοσιαλισμού που δεν βασίζεται στο Μαρξισμό-Λενινισμό κλπ. Βγαίνοντας ενάντια σε αυτές τις “αμαρτίες” των Τσεχοσλοβάκων ρεβιζιονιστών, η Σοβιετική εφημερίδα “Πράβδα” ανακάλυψε για δεύτερη φορά την Αμερική, που λέει ο λόγος, τονίζοντας ότι “δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει κανένας σοσιαλισμός χωρίς τον ηγετικό ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος, εξοπλισμένο με τις ιδέες του Μαρξισμού-Λενινισμού”, ότι “δεν μπορεί να υπάρξει άλλη μορφή σοσιαλισμών μετά την γέννηση και εξέλιξη του επιστημονικού σοσιαλισμού, ότι δεν μπορεί να υπάρχει σήμερα καμιά “άλλη” σοσιαλιστική ιδεολογία που να μη βασίζεται στον Μαρξισμό-Λενινισμό” (δες “Πράβδα” στις 19 και 22 Σεπτέμβρη 1968).

Για ποιον αγώνα ενάντια στην αστική ιδεολογία μπορούν να μιλούν οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές όταν ο ρεβιζιονισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά εκδήλωση της αστικής ιδεολογίας στη θεωρία και στην πράξη, όταν στην Σοβιετική Ένωση ανθούν ο εγωισμός και η ατομικισμός, το κυνήγι του χρήματος και άλλων υλικών προνομίων, όταν αναπτύσσονται ο καριερισμός και ο γραφειοκρατισμός, ο τεχνοκρατισμός, ο οικονομισμός και ο διανοουμενισμός, όταν έγιναν ανώτερα ιδανικά των ανδρών οι βίλες, τα αυτοκίνητα και οι ωραίες γυναίκες, όταν η λογοτεχνία και οι η τέχνη επιτίθενται στο σοσιαλισμό, σε κάθε τι επαναστατικό και υποστηρίζουν τον πασιφισμό και τον αστικό ανθρωπισμό, την κενή και ανήθικη ζωή των ανθρώπων που σκέφτονται μόνο τους εαυτούς τους, όταν εκατοντάδες χιλιάδες δυτικοί τουρίστες που επισκέπτονται κάθε χρόνο την Σοβιετική Ένωση διαδίδουν εκεί την αστική ιδεολογία και τρόπο ζωής, όταν οι δυτικές κινηματογραφικές ταινίες γεμίζουν τις οθόνες των Σοβιετικών κινηματογραφικών αιθουσών, όταν οι Αμερικανικές ορχήστρες και μπάντες τζαζ και εκείνες των άλλων καπιταλιστικών χωρών έγιναν οι αγαπημένες ορχηστές της νεολαίας και όταν το δυτικό ντύσιμο είναι της μόδας στη Σοβιετική Ένωση; Αν μέχρι χθες οι διάφορες εκδηλώσεις της αστικής ιδεολογίας μπορούσαν να αποκαλούνται υπολείμματα του παρελθόντος, σήμερα η αστική ιδεολογία έγινε συστατικό κομμάτι του καπιταλιστικού εποικοδομήματος το οποίο στηρίζεται στα θεμέλια του κρατικού καπιταλισμοί που τώρα εδραιώθηκε στην Σοβιετική Ένωση.

Όσο για την κριτική ενάντια στις “πολλές σοσιαλιστικές ιδεολογίες και σοσιαλιστικά συστήματα”, είναι οι ίδιοι οι Σοβιετικοί ηγέτες που εξάλειψαν στη θεωρία και στη πράξη κάθε διάκριση ανάμεσα στη σοσιαλιστική και στην αστική ιδεολογία, ανάμεσα στο σοσιαλιστικό και το καπιταλιστικό σύστημα. Είναι ακριβώς οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές που διακήρυξαν και συνεχίζουν να διακηρύσσουν ότι πολλές χώρες που απελευθερώθηκαν πρόσφατα από το αποικιακό καθεστώς του ιμπεριαλισμού και στις οποίες είναι κυρίαρχες η αστική τάξη και οι γαιοκτήμονες και η αντιδραστική ιδεολογία, μπήκαν στο δρόμο του σοσιαλισμού ή οικοδομούν σοσιαλισμό. Δεν δείχνει αυτό ότι οι ίδιοι οι Σοβιετικοί ηγέτες υποστηρίζουν την δυνατότητα μετάβασης στο σοσιαλισμό χωρίς την καθοδήγηση της εργατικής τάξης, του επαναστατικού της κόμματος και της Μαρξιστικής-Λενινιστικής ιδεολογίας, με άλλα λόγια, την δυνατότητα μετάβασης στο σοσιαλισμό με την καθοδήγηση μη προλεταριακών τάξεων και κομμάτων, ότι, άρα, υπάρχουν διάφορα είδη σοσιαλισμού και διάφορα είδη σοσιαλιστικών ιδεολογιών;

Ή ας πάρουμε την περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας. “Κριτικάροντας” τους Γιουγκοσλάβους Τιτοϊκούς, που υποστηρίζουν της κλίκα του Ντούμπτσεκ και μιλούν ενάντια στην Σοβιετική επίθεση στην Τσεχοσλοβακία, οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές σκέφτηκαν να τονίσουν ότι το πρόγραμμα της Ένωσης Κομμουνιστών Γιουγκοσλαβίας είναι ενσάρκωση της ιδεολογίας του ρεβιζιονισμού. Αλλά πως ταιριάζει αυτό με τις άλλες δηλώσεις των Σοβιετικών ηγετών που, αφού φιλήθηκαν και αγκαλιάστηκαν με την Τιτοϊκή κλίκα, διακήρυξαν και συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να ονομάζουν την Γιουγκοσλαβία σοσιαλιστική χώρα; Τι είναι αυτός ο σοσιαλισμός που δήθεν οικοδομείται στην Γιουγκοσλαβία στη βάση της ρεβιζιονιστικής ιδεολογίας, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας; Με αυτό τον τρόπο δεν παραδέχεται η Σοβιετική ηγεσία ότι ο σοσιαλισμός μπορεί δήθεν να οικοδομηθεί στη βάση και του ρεβιζιονισμού, δηλαδή του αντι-Μαρξισμού, της αστικής ιδεολογίας;

Εκφράζοντας δυσαρέσκεια για την στάση της Τιτοϊκής κλίκας στα γεγονότα της Τσεχοσλοβακίας, η Σοβιετική προπαγάνδα κατηγορεί τους Τιτοϊκούς ότι είναι οι “εμπνευστές και υποστηρικτές των Τσεχοσλοβάκων αντεπαναστατών”. Αλλά οι ίδιοι οι Σοβιετικοί ηγέτες, που με έναν εντελώς αυθαίρετο τρόπο, αποκατέστησαν την Τιτοϊκή κλίκα σαν “αθώο θύμα”, την έβαλαν στο κομμουνιστικό κίνημα, την ανακήρυξαν σε “μαχητή για το σοσιαλισμό” και έχουν στενές σχέσεις με αυτήν, δεν είναι οι ίδιοι εμπνευστείς και υποστηρικτές των εμπνευστών και υποστηρικτών των αντεπαναστατών; Άρα, οι ίδιοι είναι τόσο αντεπαναστάτες όσο και η Τιτοϊκή κλίκα. Και μετά επίσης τα γεγονότα στην Ουγγαρία το 1956, η Χρουτσοφική κλίκα της Σοβιετικής Ένωσης έκανε μια εκστρατεία κριτικών ενάντια στους Γιουγκοσλάβους ρεβιζιονιστές, [but only as a matter of foam], για αυτό συνεργάστηκαν μαζί τους στα παρασκήνια για να φέρουν στην εξουσία τον αντεπαναστάτη Καντάρ και μόλις πέρασε η έντασή άρχισε πάλι σε κάποιο βαθμό ο μήνας του μέλιτος. Σίγουρα αυτό θα συμβεί και τώρα επίσης. Μάλιστα ο τόνος της αντι-Γιουγκοσλάβικης προπαγάνδας στην Σοβιετική Ένωση βαθμιαία εξασθενίσει. Η κλίκα των Μπρέζνιεφ-Κοσίγκιν δεν μπορεί να εξαπατήσει κανένα με τις ψευτοκριτικές της ενάντια στην Τιτοϊκή κλίκα. Είναι δυο ρεβιζιονιστικές κλίκες που, παρά τις αντιθέσεις που έχουν για τα ζητήματα των δρόμων εξέλιξης του ρεβιζιονισμού και των σχέσεων ανάμεσα στις ρεβιζιονιστικές χώρες και κόμματα, ανήκουν στο ένα και μοναδικό ρεβιζιονιστικό ρεύμα – του σύγχρονου ρεβιζιονισμού.

Οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές ανακάλυψαν δήθεν στην Τσεχοσλοβακία μια νέα “μορφή”, “άγνωστη” μορφή αντεπανάστασης, την ειρηνική ή αθόρυβη αντεπανάσταση. Το αμάρτημα εκείνων που καταδικάσαν την Σοβιετική επέμβαση στην Τσεχοσλοβακία ως εισβολή, λένε, είναι δήθεν η “βαθιά μη κατανόηση της ουσίας αυτού του νέου ιστορικού φαινομένου”, αφού οι άνθρωποι μέχρι τώρα συνήθισαν να “φαντάζονται την αντεπανάσταση μόνο με την ένοπλη μορφή της, διαμέσου της βίας”.

Συνοψίζοντας την πείρα της ρεβιζιονιστικής τραγωδίας που συνέβη στην Σοβιετική Ένωση και στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες όπου είναι στην εξουσία οι ρεβιζιονιστικές κλίκες,οι Μαρξιστές-Λενινιστές εδώ και καιρό έβγαλαν το συμπέρασμα ότι ο κίνδυνος για τις τύχες του σοσιαλισμού δεν προέρχεται μόνο από την εξωτερική ιμπεριαλιστική εισβολή ούτε μόνο από την ένοπλη αντεπανάσταση των εκμεταλλευτριών τάξεων και των υπολειμμάτων τους, αλλά και από τον ειρηνικό αστικό ρεβιζιονιστικό εκφυλισμό, που είναι το αποτέλεσμα της επίδρασης της αστικής ιδεολογίας από μέσα και της πίεσης του ιμπεριαλισμού από έξω.

Το πρώτο παράδειγμα ειρηνικής αντεπανάστασης δόθηκε από τους Τιτοϊκούς. Μετά αυτός ο δρόμος ακολουθήθηκε με επιτυχία από την Χρουτσοφική κλίκα της Σοβιετικής Ένωσης και από τις κλίκες των άλλων σοσιαλιστικών χωρών στην Ευρώπη. Η προσπάθεια των Σοβιετικών ρεβιζιονιστών να παρουσιάσουν την τωρινή ειρηνική αντεπανάσταση σαν “νέο ιστορικό φαινόμενο” που εμφανίστηκε μόνο στην διάρκεια των γεγονότων στην Τσεχοσλοβακία, είναι στην πραγματικότητα μια προσπάθεια, από τη μια, να δικαιολογήσουν την επίθεσή τους ενάντια στον Τσεχοσλοβάκικο λαό και, από την άλλη, να καμουφλάρουν την ειρηνική αντεπανάσταση που αυτοί οι ίδιοι πραγματοποίησαν στην Σοβιετική Ένωση.

Αν και οι ιδεολόγοι των Σοβιετικών ρεβιζιονιστών μιλούν πολύ για ειρηνική αντεπανάσταση, παρακάμπτουν μόνο αυτό το φαινόμενο, το παρουσιάζουν με πολύ απλό τρόπο, σαν κάτι που υποκινήθηκε και οργανώθηκε από τα υπολείμματα των εκμεταλλευτριών τάξεων και από τους πράκτορες του ιμπεριαλισμού. Στην πραγματικότητα, η ειρηνική αντεπανάσταση είναι αντεπανάσταση που πραγματοποιείται από τα πάνω, από τα εκφυλισμένα και γραφειοκρατικοποιημένα στελέχη αυτής της ίδιας της τάξης και του κόμματος που είναι στην εξουσία. Και αυτή η διεργασία εκφυλισμού έχει τις δικές της εσωτερικές και εξωτερικές κοινωνικο-οικονομικές αιτίες, με τον ίδιο τρόπο που έχει και τις δίκες της ιστορικές και ιδεολογικές πηγές της. Οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές δεν κάνουν και δεν μπορούν να κάνουν καμιά ανάλυση των αιτίων και των πηγών [αυτού του φαινομένου], επειδή αυτό θα σήμαινε για αυτούς να κάνουν αυτοψία στους ίδιους τους εαυτούς τους. Η αυτοψία της γέννησης του ρεβιζιονισμού έγινε και θα γίνει ακόμα πιο ολοκληρωμένη μόνο από τους Μαρξιστές-Λενινιστές, από τους Μπολσεβίκους επαναστάτες, που θα πετάξουν το ρεβιζιονιστικό κουφάρι και θα καθαρίσουν ολόκληρη την ατμοσφαίρα από την απαίσια μυρουδιά του.

Με τις ίδιες τις δικές τους λέξεις, οι Χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές ξεσκεπάζονται, επειδή εάν παραδέχονται τον κίνδυνο της ειρηνικής αντεπανάστασης ακόμα και μετά την εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων, πως μπορούν να διακηρύσσουν ότι “η νίκη του σοσιαλισμού είναι πλήρης και τελική”, πως μπορούν να λεν αυτό που λέγεται στο πρόγραμμα του ΚΚΣΕ που εγκρίθηκε στο 22ο Συνέδριο ότι “στις χώρες της λαϊκής δημοκρατίας εξαλείφθηκαν οι κοινωνικοοικονομικές δυνατότητες για την παλινόρθωση του καπιταλισμού”; Ή το ένα ή το άλλο: Είτε η θέση της ειρηνικής αντεπανάστασης είναι μπλόφα είτε η άλλη θέση ότι εξαλείφθηκε ολοκληρωτικά ο κίνδυνος της τύχης του σοσιαλισμού, είναι μια απάτη, προσπάθεια νομιμοποίησης της ρεβιζιονιστικής προδοσίας, αποκοιμίσματος της επαγρύπνησης και της επαναστατικής δράσης των κομμουνιστών και του εργαζόμενου λαού.

Σε αντίθεση με ότι υποστήριζαν πριν, ότι με την εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων τελειώνει και η ταξική πάλη και την θέση της παίρνει η πολιτική και κοινωνικοοικονομική ενότητα της κοινωνίας, τώρα οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές δεν έχουν αντίρρηση στο να παραδεχθούν την ταξική πάλη, ακόμα και μετά την εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων σαν τέτοιες, και να είναι ενάντια και στην “αφηρημένη εθνική ενότητα”. Δεν υπάρχει τέλος στη δημαγωγία. Μιλούν για ταξική πάλη, αλλά μόνο για άλλες χώρες, ενώ δεν λένε λέξη για την ταξική πάλη στη Σοβιετική Ένωση, λες και επικρατούσε εκεί η αρμονία και η αιωνία γαλήνη. Και τι γίνεται με την πάλη που ξεκίνησαν οι ίδιοι οι Χρουτσοφικοί ρεβιζιονιστές μετά το θάνατο του Ι.Β. Στάλιν στη Σοβιετική Ένωση· δεν είναι αυτή ξεκάθαρη έκφραση της πάλης των ταξικών εχθρών που άνοιξαν τον δρόμο στην παλινόρθωση του καπιταλισμού στην Σοβιετική Ένωση, στην μετατροπή της από σοσιαλιστικό προλεταριακό κράτος σε νέο καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό κράτος; Αυτή η ταξική πάλη, αλλά από τις θέσεις της νέας αστικής τάξης και των συμφερόντων της, διεξάγεται πιο άγρια από την Σοβιετική ρεβιζιονιστική ηγεσία ενάντια στις υγιείς επαναστατικές δυνάμεις και στο εσωτερικό και διεθνώς, χρησιμοποιώντας όλες τις μεθόδους της στρατιωτικής φασιστικής διχτατορίας.

Η ζωή, τα στοιχεία, η ίδια η πείρα της ρεβιζιονιστικής προδοσίας δείχνουν ότι η ταξική πάλη συνεχίζεται, όχι μόνο μετά την εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων σαν τέτοιες, όχι μόνο μετά την νίκη του σοσιαλισμού, άλλα μάλιστα, για κάποιο χρονικό διάστημα, ακόμα και μετά την νίκη του κομμουνισμού σε παγκόσμια κλίμακα, όσο συνεχίζουν να υπάρχουν οι επιρροές της αστικής ιδεολογίας. Άρα, η ολοκληρωτική νίκη του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού μπορούν να πραγματοποιηθεί και να εξασφαλιστεί μόνο όταν, εκτός των άλλων, θα έχει πραγματοποιηθεί η πλήρης νίκη της σοσιαλιστικής ιδεολογίας επί της αστικής ιδεολογίας σε κάθε ξεχωριστή χώρα και σε παγκόσμια κλίμακα. Και, όσο αυτή η πάλη συνεχίζεται, είναι απόλυτα αναγκαία η ύπαρξη της διχτατορίας του προλεταριάτου, σαν το κύριο όπλο της ταξικής πάλης του προλεταριάτου για την συντριβή των ταξικών εχθρών και για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.

Ολόκληρη η δημαγωγία της δήθεν πάλης ενάντια στον ρεβιζιονισμό και της δήθεν επιστροφής στις Λενινιστικές-Σταλινικές θέσεις χρειάζεται στην Σοβιετική ρεβιζιονιστική ηγεσία για να συγκαλύψει την πλήρη μετατροπή της σε σοσιαλφασιστική κλίκα.

Αλλά οι Σοβιετικοί ηγέτες, εξαιτίας αυτής της ίδιας της θέσης τους ως ρεβιζιονιστική κλίκα, δεν μπορούν να προχωρήσουν πολύ μακριά στην αποκαλούμενη “πάλη ενάντια στον ρεβιζιονισμό”, γιατί κάτι τέτοιο είναι γεμάτο με εξαιρετικά επικίνδυνες, απροσδόκητες και ανεπιθύμητες συνέπειες για αυτούς. Οπότε, ταυτόχρονα συνεχίζουν την λυσσαλέα πάλη τους ενάντια στον Μαρξισμό-Λενινισμό και τα κόμματα που παραμένουν πιστά σε αυτόν, ιδιαίτερα στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας και στο Κόμμα Εργασίας της Αλβανίας. Αυτό δείχνει ακόμα πιο καθαρά την ψευτιά του δημαγωγικού θορύβου για την “πάλη ενάντια στον ρεβιζιονισμού”.

Ακριβώς για να συγκαλύψουν αυτή την μπλόφα τους, η Σοβιετική ηγεσία προσπαθεί να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ότι στέκεται δήθεν σε Λενινιστικές θέσεις για την πάλη σε δυο μέτωπα, ότι παλεύει δήθεν ενάντια στους δεξιούς, στους ρεβιζιονιστές, όπως επίσης και ενάντια στους “αριστεριστές”, τους “δογματικούς”, τους “τυχοδιώκτες”, κλπ. Αυτός ο επικίνδυνος ελιγμός πρέπει να ξεσκεπαστεί πλέρια και να αποκαλυφθούν ολοκληρωτικά τα πραγματικά σοσιαλφασιστικά χαρακτηριστικά της Σοβιετικής ηγετικής φατρίας.

Ο Σοσιαλιμπεριαλισμός Μεταμφιεσμένος σε Προλεταριακό Διεθνισμό

Ο σοσιαλφασισμός στην εσωτερική πολιτική έχει σαν άμεση συνέχειά του τον σοσιαλιμπεριαλισμό στην εξωτερική πολιτική· και ενώ προσπαθούν να κρύψουν τον φασισμό με “σοσιαλιστική” φρασεολογία, οι Σοβιετικοί ηγέτες προσπαθούν να συγκαλύψουν τον ιμπεριαλισμό τους με τα συνθήματα του “προλεταριακού διεθνισμού”.

Είναι γνωστό, ότι οι Χρουτσοφικοί ρεβιζιονιστές άρχισαν την προδοσία τους με συνθηκολόγηση και παραχωρήσεις στον ιμπεριαλισμό και παραίτηση από την πάλη εναντίον του· ενώ η εξάλειψη των βάσεων του σοσιαλισμού και η παλινόρθωση του καπιταλισμού στην Σοβιετική Ένωση, η μετατροπή της από σοσιαλιστικό κράτος σε καπιταλιστικό κράτος νέου τύπου, δημιούργησαν τις οικονομικές, κοινωνικές και ταξικές προϋποθέσεις για την μετατροπή της σε μεγάλη ιμπεριαλιστική δύναμη στο διεθνές πεδίο, και για την αντεπαναστατική συμμαχία της με τον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Η Σοβιετική Ένωση έγινε ιμπεριαλιστική δύναμη που απαιτεί να έχει τις δίκες της σφαίρες επιρροής, που προσπαθεί να σκλαβώσει και να εκμεταλλεύεται τους λαούς άλλων χωρών, που, σε συμμαχία με τον Αμερικανικό ιμπεριαλισμό, προσπαθεί για την εδραίωση της παγκόσμιας κυριαρχίας των δυο μεγάλων δυνάμεων.

Αλλά αν, μέχρι τώρα, ο Σοβιετικός ιμπεριαλισμός προσπαθούσε να διατηρήσει και να επεκτείνει τις ζώνες επιρροής του, να επιβάλει τις επιθυμίες του στους άλλους μέσω “ειρηνικών τρόπων” - μέσω της οικονομικής διείσδυσης και υποδούλωσης, μέσω της πολίτικης και ιδεολογικής επιρροής και πίεσης, μέσω στρατιωτικών και οικονομικών συμμαχιών κλπ, τώρα πέρασε σε ανοιχτές φασιστικές μεθόδους, στην χρήση ένοπλης βίας, στην άμεση στρατιωτική επέμβαση ακόμα και ενάντια στους συμμάχους του. Αυτό ακριβώς είναι το νέο χαρακτηριστικό της εξέλιξης του Σοβιετικού ιμπεριαλισμού. Το πιο τυπικό παράδειγμα σε αυτή την κατεύθυνση είναι η Σοβιετική στρατιωτική επέμβαση στην Τσεχοσλοβακία.

Με αυτό που έκαναν στην Τσεχοσλοβακία, οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές έδειξαν ολοφάνερα ότι τώρα για αυτούς δεν υπάρχει ούτε φίλια, συμμαχίες και σύμφωνα, λευτεριά και ανεξαρτησία ούτε κυριαρχία των λαών. Η μόνη “αρχή” που υπάρχει για αυτούς είναι το δικαίωμα του πιο ισχυρού να κάνει το νόμο οπουδήποτε, ενώ όλες οι άλλες αρχές παραβιάζονται, ποδοπατιούνται, περιορίζονται βίαια, με τα όπλα και την αιματοχυσία.

Για να δικαιολογήσουν αυτή την κυνική και φασιστική πολιτική, οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές προσπαθούν τώρα να πείσουν αυτούς τους ίδιους τους συμμάχους τους από το ρεβιζιονιστικό στρατόπεδο ότι η ανεξαρτησία, η αυτοδιάθεση, η κυριαρχία των κομμάτων και των λαών των διαφόρων χωρών δεν έχουν απολύτως καμιά αξία, ότι πρέπει να υποταχθούν στα συμφέροντα της αποκαλούμενης σοσιαλιστικής κοινότητας, με άλλα λόγια, στα συμφέροντα της σοβινιστικής μεγάλης δύναμης της Σοβιετικής Ένωσης, ότι για χάρη αυτών των συμφερόντων αυτή η δύναμη μπορεί να παραβιάζει αυτές τις αρχές όταν, όπου και με οποίον τρόπο επιθυμεί.

Κανέναν δεν μπορεί να εξαπατήσει η δημαγωγία των Σοβιετικών επεμβασιών, ότι με την ένοπλη επίθεση και κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας πραγματοποίησαν το διεθνιστικό τους καθήκον προς τον Τσεχοσλοβάκικο λαό και προς την υπόθεση του σοσιαλισμού και προς στο παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα αφού δήθεν έσωσαν τις καταχτήσεις του σοσιαλισμού στην Τσεχοσλοβακία από τον κίνδυνο της αντεπανάστασης. Πως μπορούν να υπερασπίσουν τις καταχτήσεις του σοσιαλισμού σε μια άλλη χώρα αυτοί που γκρέμισαν τον σοσιαλισμό στην ίδια τη χώρα τους, πως μπορούν να αποφύγουν τον κίνδυνο της αντεπανάστασης που οι ίδιοι είναι επικεφαλής της αντεπανάστασης; Δείξαμε παραπάνω ότι όλα αυτά για τα οποία κατηγορούν τους Τσεχοσλοβάκους ρεβιζιονιστές για να δικαιολογήσουν την επέμβασή τους, τα έκαναν και τα κάνουν οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές.

Οπότε, όλα τα “επιχειρήματα” της Σοβιετικής ρεβιζιονιστικής ηγεσίας είναι κούφια και παραπλανητικά. Οι πράξεις τους δεν έχουν απολύτως καμιά πολιτική, ιδεολογική, ηθική ή νόμιμη βάση.

Πλέρια αποτυχημένο, επίσης, είναι και το “νομικό” επιχείρημα των Σοβιετικών ρεβιζιονιστών για να δικαιολογήσουν την επέμβασή τους στην Τσεχοσλοβακία. Το “διάσημο” γράμμα που απηύθυναν δήθεν κάποιες Τσεχοσλοβάκικες προσωπικότητες στους Σοβιετικούς και κάποιες άλλες από τις χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας “ζητώντας την βοήθειά τους για την κατάπνιξη της αντεπανάστασης στην Τσεχοσλοβακία” αποδείχθηκε εκατό τα εκατό απάτη. Κανένας δεν βγήκε να επιβεβαιώσει τον συγγραφέα αυτού το γράμματος. Τα Σοβιετικά στρατεύματα ούτε προσκλήθηκαν από την Τσεχοσλοβάκικη κυβέρνηση ούτε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, από το κοινοβούλιο ή την Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος. Ακόμα και ο Χίτλερ στα χρόνια του ενήργησε με περισσότερο τακτ: τουλάχιστον πήρε με την βια την υπογραφή του Προέδρου Hacha, όταν κατέλαβε την Τσεχοσλοβακία.

Όσο για τον Τσεχοσλοβάκικο λαό και τις υγιείς σοσιαλιστικές δυνάμεις στην Τσεχοσλοβακία, δεν είχαν κανένα λόγο να απευθυνθούν για βοήθεια στους Σοβιετικούς ρεβιζιονιστές αποστάτες και τους συμμάχους τους, για την υπεράσπιση των καταχτήσεων του σοσιαλισμού από τους Τσεχοσλοβάκους ρεβιζιονιστές αποστάτες, γιατί και η Σοβιετική ρεβιζιονιστική κλίκα και οι κλίκες του Νοβότνι ή του Ντούμπστεκ, βαδίζουν, όλοι τους, στον ίδιο αντι-Μαρξιστικό και αντισοσιαλιστικό δρόμο. Και η ζωή έδειξε, ότι παρά την συνθηκολόγηση της κλίκας του Ντούμπτσεκ, ο Τσεχοσλοβάκικος λαός αντιμετώπισε τα στρατεύματα των Σοβιετικών ρεβιζιονιστών σαν καταχτητικά και, με διάφορες μορφές, αντιστάθηκε και αντιστέκεται στην κατοχή. Καταλαβαίνουν ακόμα πιο καθαρά ότι οι ενέργειες της κλίκας του Ντούμπτσεκ που ανάτρεψε την κλίκα του Νοβότνι, ήταν αντεπανάσταση μέσα στην αντεπανάσταση, ακριβώς όπως η Σοβιετική στρατιωτική επέμβαση ήταν η καταστολή με την δύναμη των όπλων αυτής της εσωτερικής Τσεχοσλοβάκικης αντεπανάστασης από την Σοβιετική εξωτερική αντεπανάσταση.

Σαν σημαντικό όργανο για την υλοποίηση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της, η Σοβιετική ηγετική κλίκα χρησιμοποιεί την στρατιωτική συμμαχία του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Αυτό το σύμφωνο, που άλλαξε τη φύση του ολοκληρωτικά, από σύμφωνο ειρήνης σε όργανο πολέμου, από αμυντικό σύμφωνο σε όπλο επεμβάσεων, χρησιμοποιείται από την Σοβιετική ηγετική κλίκα και ενάντια στους ίδιους τους συμμετέχοντες σε αυτό το σύμφωνο. Στην πραγματικότητα, με εξαίρεση την Ρουμανία, όλες οι άλλες χώρες μέλη αυτού του κακόφημου συμφώνου είναι κάτω από τον έλεγχο των ένοπλων δυνάμεων του Σοβιετικού ρεβιζιονισμού. Η αποκαλούμενη “σοσιαλιστική οικογένεια” ή “σοσιαλιστική κοινότητα” μοιάζει με στρατόπεδο συγκέντρωσης, με φυλακή λαών, παντού σταθμεύουν Σοβιετικά στρατεύματα και κάνουν το νόμο σε αυτές τις χώρες. Σε αυτές τις συνθήκες, η λευτεριά, η ανεξαρτησία, η ισότητα και η κυριαρχία των λαών, μετατράπηκαν σε κενά συνθήματα που χρησιμοποιούνται για να εξαπατήσουν και να καθησυχάσουν τους λαούς.

Αλλά η όρεξη του Σοβιετικού ιμπεριαλισμοί δεν σταμάτα στα όρια της ζώνης η οποία είναι άμεσα κάτω από την επιρροή του. Απειλεί ανοιχτά τις άλλες Βαλκανικές χώρες, ειδικά την Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας· κάνει απροκάλυπτες στρατιωτικές προκλήσεις ενάντια στην Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας και, σε στενή συνεργασία με τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές, τους Γιαπωνέζους μιλιταριστές, με την Ινδία, την Ινδονησία και άλλους αντιδραστικούς, ετοιμάζει την μεγάλη αντι-Κινέζικη συνωμοσία. Οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές ηγεμόνες, σε συμμαχία και ανταγωνισμό με τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές, επεκτείνουν την ζώνη δράσης του πολεμικού τους ναυτικού, οδήγησαν τα πολεμικά τους πλοία στην Μεσόγειο για να φοβερίσουν την Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας όπως επίσης και για να επεκτείνουν τον ιμπεριαλιστικό τους έλεγχο σε βάρος των Αραβικών λαών και των λαών άλλων χωρών.

Η τυπική ιμπεριαλιστική πολιτική των Σοβιετικών ρεβιζιονιστών δεν μπορεί να συγκαλυφθεί. Δεν μπορεί να βοηθήσει αυτή την συγκάλυψη η αποφασιστική αντίθεση και αντίσταση όλων των λαών που αγαπούν τις ιδέες της λευτεριάς, της ανεξαρτησίας, της κυριαρχίας, της επανάστασης και του σοσιαλισμού. Αυτή η πολιτική όλο και πιο πολύ ξεσκεπάζει και απομονώνει την Σοβιετική ηγετική κλίκα μπροστά στους λαούς όλου του κόσμου.

Και όχι μόνο αυτό. Στην εφαρμογή της ιμπεριαλιστικής επιθετικής πολιτικής της αντιμετωπίζει μεγάλες δυσκολίες επίσης και από τους ίδιους τους συμμάχους της. Η Σοβιετική ηγεσία, για να διατηρήσει τον έλεγχο των άλλων ρεβιζιονιστικών κλικών, περνά ανοιχτά στη χρήση βίας, όπως έδειξαν τα γεγονότα στην Τσεχοσλοβακία, που είναι πολύ σοβαρή προειδοποίηση για το τι περιμένει τις άλλες κλίκες αν τολμήσουν να προχωρήσουν στο δρόμο του “πολυκεντρισμού”, της αυτονομίας κλπ. Αλλά αντί την ισχυροποίηση των κυριάρχων θέσεων της Σοβιετικής ρεβιζιονιστικής ηγετικής κλίκας, αυτό θα οδηγήσει σε παραπέρα διάσπαση του ρεβιζιονιστικού μετώπου και θα υπονομεύσει ακόμα πιο πολύ τις θέσεις του Σοβιετικού ρεβιζιονισμού. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στην αντίδραση των ρεβιζιονιστικών κλικών των άλλων χωρών που, σαν χορωδία, βγήκαν ενάντια στην Σοβιετική επέμβαση στην Τσεχοσλοβακία και την καταδικάσαν ως επίθεση, παίρνοντας υπό την προστασία τους την κλίκα του Ντούμπτσεκ. Οι επιπλέον δυσκολίες που δημιουργήθηκαν για την Σοβιετική ηγεσία στην σύγκληση διεθνούς συνόδου των ρεβιζιονιστικών κομμάτων, που και πάλι αναβλήθηκε, είναι άλλη μια απόδειξη αυτού.

Τα πρόσφατα γεγονότα, ειδικά εκείνα στην Τσεχοσλοβακία, αποτελούν καταστροφική ήττα ολόκληρου του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, που δείχνουν πιο φανερά τον πλήρη εκφυλισμό του, ιδιαίτερα της κεφαλής του σύγχρονου ρεβιζιονισμού – της Χρουτσοφικής κλίκας της Σοβιετικής Ένωσης, σε σοσιαλφασιστική και σοσιαλιμπεριαλιστική κλίκα. Κανένας δεν πρέπει να επιτρέψει στον εαυτό του να εξαπατηθεί από τους ελιγμούς μέσω της δημαγωγίας, μέσω των συνθημάτων του “διεθνισμού”, που έχουν σκοπό να κρύψουν αυτόν τον εκφυλισμό. Είναι καθήκον όλων των πραγματικών Μαρξιστών-Λενινιστών και επαναστατών να ξεσκεπάσουν και τσακίσουν αυτούς τους επικίνδυνους ελιγμούς. Πρώτα-πρώτα, ο ίδιος ο Σοβιετικός λαός πρέπει να ξεσηκωθεί με αποφασιστικότητα ενάντια στην ιμπεριαλιστική επιθετική πολιτική και δεν πρέπει να επιτρέψει την Χρουτσοφική αποστάτρια κλίκα που είναι στην εξουσία να χρησιμοποιήσει τους Σοβιετικούς άνδρες και γυναίκες, τις Σοβιετικές ένοπλες δυνάμεις, για την πραγματοποίηση των ιμπεριαλιστικών καταπιεστικών σκοπών της. Κανένας δεν πρέπει να ξεχάσει ούτε για ένα λεπτό τα μεγάλα διδάγματα του Μαρξ ότι ο λαός χώρας που καταπιέζει άλλους λαούς δεν είναι και ποτέ δεν μπορεί να είναι ελεύθερος.

Ο Στάλιν Ανήκει στους Μαρξιστές-Λενινιστές,
Ανήκει στην Προλεταριακή Επανάσταση

Η ανάλυση των στοιχείων αποδεικνύει ότι δεν μπορεί να μπαίνει ζήτημα κανενός είδους μετριασμού των ρεβιζιονιστικών θέσεων της Σοβιετικής αποστάτριας κλίκας. Όλες οι προσπάθειές της να δημιουργήσει την εντύπωση ότι δήθεν επιστρέφει στις παλιές Σταλινικές θέσεις είναι μια μεγάλη άπατη. Δεν πρέπει να υπάρχει απολύτως καμιά αυταπάτη ότι τα γεγονότα στην Τσεχοσλοβακία, στην Πολωνία και η δραστηριοποίηση των φιλελεύθερων εξτρεμιστών στην Σοβιετική Ένωση άνοιξαν τα μάτια της Σοβιετικής αντεπαναστατικής κλίκας και την προσγείωσαν. Όλα αυτά την έκαναν να αλλάξει την τακτική της, να υιοθετήσει ακόμα πιο δημαγωγική τακτική για να εδραιώσει, παγιώσει και καμουφλάρει την πλέρια φασιστική στρατιωτική διχτατορία του ρεβιζιονιστικού κεφαλαίου.

Η κλίκα των Μπρέζνιεφ-Κοσίγκιν έχει μεγάλες ελπίδες να καταφέρει να το πετύχει αυτό μέσα στην Σοβιετική Ένωση, όπου υπάρχει βάρβαρη καταπίεση, τρομερή λογοκρισία, όπου οι κομμουνιστές και ο λαός διαπαιδαγωγήθηκαν μόνο να επαναλαμβάνουν και όχι να σκέφτονται για το περιεχόμενο των σχεδίων και των συνθημάτων και όπου, τελικά, συνεχίζει να αναπτύσσεται η λατρεία της μεγαλομανίας του “μεγάλου και ισχυρού σοσιαλιστικού κράτους”. Ελπίζει να το πετύχει αυτό μιλώντας επίσης με δυνατή φωνή για την “επιστροφή στην εποχή του Στάλιν”, για να ικανοποιήσει και εξαπατήσει έτσι τους απολίτικους, τους συναισθηματικούς και τους αφελείς.

Είναι καθήκον όλων των Μαρξιστών-Λενινιστών, πρώτ' απ' όλα των ίδιων των Σοβιετικών Μπολσεβίκων επαναστατών, να ξεσκεπάσουν μέχρι τέλους τους σατανικούς ελιγμούς της Χρουτσοφικής κυρίαρχης κλίκας, να απορρίψουν κάθε αυταπάτη που αφορά αυτή την κλίκα, να εντείνουν την πάλη εναντίον της, να ξεσκεπάσουν πέρα για πέρα το σοσιαλφασιστικό και σοσιαλιμπεριαλιστικό πρόσωπό της. Μπροστά στο γεγονός της μετατροπής της Σοβιετικής Ένωσης σε φασιστικού τύπου στρατιωτική διχτατορία, οι Σοβιετικοί επαναστάτες πρέπει να ξεσηκωθούν, να οργανωθούν και να ριχτούν στην πάλη και στην επανάσταση. Η ιστορική τους ευθύνη είναι σήμερα μεγαλύτερη από ποτέ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή θα είναι δύσκολη πάλη, που απαιτεί αυταπάρνηση και βαριές θυσίες. Αλλά οι Λενινιστές-Σταλινικοί μπολσεβίκοι ποτέ δεν φοβήθηκαν. Εκφράζουμε την βαθιά μας πιστή ότι κάποια μέρα θα εκπληρώσουν με τιμή το μεγάλο καθήκον τους προς τον ίδιο τον λαό τους και τον διεθνή κομμουνισμό. Και όσο πιο γρήγορα το κάνουν, τόσο το καλύτερο.

Η δημαγωγία της Σοβιετικής ηγετικής κλίκας για δήθεν επιστροφή στις επαναστατικές θέσεις της εποχής του Στάλιν, πρέπει να ξεσκεπαστεί και έξω από την Σοβιετική Ένωση, όπου μπορεί να καθιερωθεί και να χρησιμοποιηθεί από τις άλλες ρεβιζιονιστικές κλίκες. Αλλά, από την άλλη, είναι προφανές ότι αυτή η τακτική θα οξύνει τις αντιθέσεις στο στρατόπεδο των ρεβιζιονιστών, θα οδηγήσει στην διάσπαση των ρεβιζιονιστικών κομμάτων σε φιλοσοβιετικές και αντισοβιετικές ομάδες. Μάλιστα, αυτή τη στιγμή οι Νοβοτνικοί στην Τσεχοσλοβακία, οι Βερμερσιστές και Τορεζικοί στη Γαλλία, αποκαλούνται “σκληροί”, “Σταλινικοί”, επειδή είναι υποστηρικτές των Σοβιετικών ρεβιζιονιστών, πράκτορές τους. Η Σοβιετική ηγετική κλίκα δίνει και θα δίνει σε αυτά τα στοιχεία, την πλήρη υποστήριξή της έτσι ώστε να εδραιώσει μέσω αυτών, τον έλεγχο και την εξασθενημένη κυριαρχία της επί των άλλων ρεβιζιονιστικών κομμάτων. Αυτό δεν μπορεί πάρα να συναντήσει την αντίσταση των άλλων ρεβιζιονιστικών στοιχείων, πράγμα που θα βαθύνει παραπέρα την διάσπαση στο ρεβιζιονιστικό στρατόπεδο.

Το καθήκον των Μαρξιστών-Λενινιστών σε αυτές τις χώρες είναι να ξεσκεπάσουν αμείλικτα την ψευτοεπαναστατική φρασεολογία των φιλοσοβιετικών πρακτόρων, να εμποδίσουν να δημιουργηθεί οποιαδήποτε αυταπάτη σε αυτή την κατεύθυνση, να εκμεταλλευτούν το βάθαιμα των αντιθέσεων στους κόλπους των ρεβιζιονιστών και να εντείνουν την πάλη ενάντια σε όλους τους ρεβιζιονιστές αποστάτες για τον πλήρη αφανισμό τους.

Όσο για τις χώρες που είναι στην εξουσία οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, και όπου κάνουν τον νόμο μέσω των στρατιωτικών δυνάμεων που σταθμεύουν εκεί, αυτός ο ελιγμός δεν μπορεί να τους βοηθήσει επειδή το δυνάμωμα του ιμπεριαλιστικου-φασιστικού χαραχτήρα της πολιτικής που εφαρμόζεται από την Σοβιετική ηγετική κλίκα δεν μπορεί παρά να βοηθήσει στο φούντωμα ακόμα περισσότερο της αγανάκτησης και της διαμαρτυρίας των λαών αυτών των χωρών. Μάλιστα, ακόμα και οι ρεβιζιονιστές Κουίσλινγκ, που αναγκαστικά υπακούν στη Σοβιετική κλίκα, επειδή η κυρίαρχες θέσεις τους είναι κτισμένες σε άμμο, δεν θέλουν να εφαρμόσουν έναν ελιγμό μιας δήθεν επιστροφής στην εποχή του Στάλιν, ακόμα και στα ψέματα, επειδή, από την μια, θα τους πρόσδενε ακόμα πιο στενά στο Σοβιετικό άρμα, από το οποίο θέλουν να είναι όσο είναι δυνατό πιο ανεξάρτητοι, και από την άλλη, ένας τέτοιος ελιγμός θα υπονόμευε τις βάσεις τους, αφού ήρθαν στην εξουσία κύρια κάτω από την σημαία της πάλης ενάντια στον Σταλινισμό. Οπότε, και εδώ, θα οξυνθούν και θα βαθύνουν οι διασπάσεις, μέσα στα ρεβιζιονιστικά κόμματα όπως επίσης και ανάμεσα στις κυρίαρχες ρεβιζιονιστικές κλίκες και την Σοβιετική ηγεσία. Η υποταγή των ρεβιζιονιστών Κουίσλινγκ στη Σοβιετική στρατιωτική διχτατορία είναι προσωρινή. Θα υπάρξουν άγριες διενέξεις και συγκρούσεις ανάμεσά τους μέχρι και ένοπλες.

Όλα αυτά δημιουργούν εξαιρετικές συνθήκες για την επαναστατική πάλη των λαών και των Κομμουνιστών αυτών των χωρών, για το ξεσκέπασμα των ντόπιων ρεβιζιονιστών Κουίσλινγκ όπως επίσης και των Σοβιετικών καταχτητών, για το διώξιμο των στρατών κατοχής έξω από τη χώρα, και για την ανατροπή των ρεβιζιονιστικών κλικών αποστατών που βρίσκονται στην εξουσία. Ο μόνος σωστός τρόπος για την πραγματοποίηση αυτών των στόχων είναι η δημιουργία παντού Μαρξιστικών-Λενινιστικών κομμάτων και η οργάνωση της ένοπλης επαναστατικής πάλης.

Το Κόμμα Εργασίας της Αλβανίας, που πάντα τήρησε την Μαρξιστική-Λενινιστική γραμμή και αρχές και διεξήγαγε και διεξάγει αποφασιστική πάλη ενάντια στο σύγχρονο ρεβιζιονισμό με επικεφαλής την Σοβιετική αποστάτρια ηγεσία, θα ξεσκεπάζει αμείλικτα την τωρινή επικίνδυνη, πραγματιστική τακτική της κλίκας των Μπρέζνιεφ-Κοσίγκιν για δήθεν επιστροφή στις επαναστατικές θέσεις του Στάλιν. Δεν επέτρεψε και δεν θα επιτρέψει ποτέ το όνομα και η μεγάλη Μαρξιστική-Λενινιστική επαναστατική δράση του Ιωσήφ Στάλιν να κηλιδωθεί από τους Χρουτσοφικούς ρεβιζιονιστές, ή να χρησιμοποιηθεί από αυτούς σαν καμουφλάζ για την συγκάλυψη της ρεβιζιονιστικής τους προδοσίας. Ο Στάλιν ανήκει στους Μαρξιστές-Λενινιστές, στην προλεταριακή επανάσταση.