Σελίδες

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2016

Ενβέρ Χότζα, ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ, 13 Φλεβάρη 1957


(Ενβέρ Χότζα, Διαλεχτά Έργα, τομ. 2, σελ. 655-724, Αγγλ. εκδ)


ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ

ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ


Από την έκθεση στην 3η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΕΑ


13 Φλεβάρη 1957


Σύντροφοι,
Το Πολιτικό Γραφείο της Κεντρικής Επιτροπής νομίζει ότι είναι αναγκαίο να υποβάλει έκθεση για την διεθνή κατάσταση σε αυτήν την Ολομέλεια επειδή συνέβησαν πρόσφατα σημαντικά διεθνή γεγονότα, που συνδέονται άμεσα με την υπόθεση της ειρήνης και τον σοσιαλισμό, με την πάλη για τη εδραίωση και υπεράσπιση της ενότητας του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, με επικεφαλής την Σοβιετική Ένωση και με την υπεράσπιση του Μαρξισμού-Λενινισμού.
Οι επιθετικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, η διεθνής αντίδραση, τα αντιμαρξιστικά και ρεβιζιονιστικά στοιχεία εξαπέλυσαν πρόσφατα ανοιχτή επίθεση στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο, στα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα στις καπιταλιστικές χώρες και στους λαούς της Άπω και Μέσης Ανατολής. Ο σκοπός των ιμπεριαλιστών ήταν και συνεχίζει να είναι η διάσπαση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και η ήττα των κυριότερων δυνάμεων που αντιστέκονται στα σχέδιά τους του πολέμου και της επίθεσης. Οι προσπάθειες των ιμπεριαλιστών ηττήθηκαν παντού, αλλά κατάφεραν να επηρεάσουν την διεθνή κατάσταση και προξένησαν παραπέρα αύξηση της έντασης στις σχέσεις ανάμεσα στα κράτη.
Αναλύοντας τις κυριότερες πλευρές της εξέλιξης της διεθνούς κατάστασης, πρέπει να εξετάσουμε, πρώτ’ απ’ όλα, τα ζητήματα που συνδέονται με την εδραίωση της ενότητας του στρατοπέδου μας και να βγάλουμε τα αναγκαία συμπεράσματα για το Κόμμα μας για το παραπέρα δυνάμωμα της ενότητας στις γραμμές μας, για παραπέρα εντατικοποίηση της πάλης για την υπεράσπιση των συμφερόντων του λαού μας και του σοσιαλιστικού στρατοπέδου σαν σύνολο, για την υπεράσπιση του Μαρξισμού – Λενινισμού.
Ένα από τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά των γεγονότων αυτών των χρόνων είναι ότι στη διάρκεια αυτής της περιόδου η διεθνής κατάσταση σημείωσε πρόοδο στην μείωση της διεθνούς έντασης, αλλά επίσης έπαθε προσωρινά πισωγυρίσματα που αντανακλούν τις αντιθέσεις σε διεθνές επίπεδο ανάμεσα στις δυνάμεις της ειρήνης και εκείνες του πολέμου, ανάμεσα στις δυνάμεις του σοσιαλισμού και εκείνες του ιμπεριαλισμού.
Οι μεγάλες αλλαγές στο συσχετισμό των δυνάμεων ανάμεσα στον σοσιαλισμό και τον ιμπεριαλισμό, υπέρ του σοσιαλισμού, η εμφάνιση του σοσιαλισμού από το πλαίσιο ενός μόνο κράτους σε παγκόσμιο σύστημα, κλόνισαν τα θεμέλια του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Τα καταπληκτικά επιτεύγματα της Σοβιετικής Ένωσης, οι σημαντικές και γρήγορες επιτυχίες της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας και των άλλων χωρών του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, απέδειξαν την αναμφισβήτητη υπεροχή του σοσιαλιστικού συστήματος από τον καπιταλισμό.
Η Λενινιστική πολιτική ειρήνης και φιλίας ανάμεσα στους λαούς, η πολιτική της ειρηνικής συνύπαρξης, που εφαρμόζεται με επιμονή από τις χώρες του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, η οποία είναι υπέρ των ζωτικών συμφερόντων όλων των λαών, βρήκε την υποστήριξη όλων των ειρηνόφιλων κρατών και δυνάμεων στον κόσμο. Άσκησε αποφασιστική επίδραση στην πάλη των λαών για την υπεράσπιση της ειρήνης, ενάντια στον πόλεμο, ενάντια στον εξοπλιστικό ανταγωνισμό, ενάντια στα επιθετικούς στρατιωτικούς συνασπισμούς, ενάντια στην πολεμοκάπηλη πολιτική των ιμπεριαλιστών, για τον αφοπλισμό, την συλλογική ασφάλεια και την διεθνή συνεργασία. Αντίθετα, η πολιτική των ιμπεριαλιστικών μονοπωλίων, με επικεφαλής εκείνα των ΗΠΑ, μπήκαν σε κρίση: η πολιτική του “ψυχρού πολέμου” και της “από θέσεις ισχύος” υπέστη μεγάλη ήττα. Η εθνικοαπελευθερωτική πάλη των καταπιεσμένων λαών κατάφερε αποφασιστικά χτυπήματα στην αποικιακοί κυριαρχία. Μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, οι αντιθέσεις ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη βάθαιναν ακόμα πιο πολύ και με την αποδυνάμωση των θέσεων του ιμπεριαλισμού και την χειροτέρευση της οικονομικής κατάστασης η ταξική πάλη μέσα σε κάθε καπιταλιστικό κράτος εντάθηκε ακόμα πιο πολύ.
Εξυπακούεται ότι αυτή η κατάσταση δεν είναι της αρεσκείας των ιμπεριαλιστών. Η μείωση της διεθνούς έντασης δεν συμβιβάζεται με τα συμφέροντα των επιθετικών ιμπεριαλιστικών κύκλων που στηρίζονται στην πολιτική της ισχύος και που βγάζουν κολοσσιαία κέρδη από την κούρσα των εξοπλισμών και από τον πόλεμο. Στην πραγματικότητα, η μείωση της διεθνούς έντασης δεν θα επιτευχθεί από την καλή θέληση του ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου, αλλά πρέπει να επιβληθεί σε αυτό από τις δυνάμεις του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, από τις προσπάθειες της Σοβιετικής Ένωσης, της Κίνας και άλλων χωρών του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, όπως επίσης και από τις προσπάθειες ανεξάρτητων εθνικών χωρών όπως η Ινδία, η Ινδονησία, η Αίγυπτος και άλλες, από την θέληση των λαών για ειρήνη.
Οι πιο επιθετικοί ιμπεριαλιστικοί κύκλοι ψάχνουν κατάλληλη στιγμή και τόπο για να υπονομεύσουν [την μείωση της διεθνούς έντασης. σμ], με σκοπό να σταματήσουν αυτό το προτσές το τόσο επικίνδυνο για αυτούς και προετοιμάζονται πολύ έντονα για πόλεμο ενάντια στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο, ενάντια στους φιλειρηνικούς λαούς.
Την στιγμή που έκριναν ότι ήταν η κατάλληλη, τα δυτικά κράτη εξαπέλυσαν μια πλατιά επίθεση ενάντια στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο και με την επίθεσή τους ενάντια στην Αίγυπτοi και την αντεπανάσταση στην Ουγγαρία, προχωρησαν σε απροκάλυπτα επιθετικές ενέργειες. Ταυτόχρονα, οι δυνάμεις του ιμπεριαλισμού και της διεθνούς αντίδρασης εξαπέλυσαν άγριες φασιστικές επιθέσεις ενάντια στα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα στις καπιταλιστικές χώρες. Όλες αυτές οι επιθέσεις ήταν μέρος του γενικότερου σχεδίου των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για την διάσπαση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, για την απομόνωση της Σοβιετικής Ένωσης, για την καταστολή της πάλης των καταπιεσμένων λαών, για το τσάκισμα των δυνάμεων της εργατικής τάξης, έτσι ώστε, εξαλείφοντας τα κυριότερα εμπόδια της φιλοπόλεμης πολιτικής τους, μπορούσαν να ανοίξουν τον δρόμο στις δυνάμεις της αντίδρασης και του φασισμού, για την επανεγκαθίδρυση της αποικιοκρατίας και των αντιλαϊκών καθεστώτων σε αυτές τις χώρες και ξανακέρδισμα των θέσεων και των προνομίων που έχασαν.
Το σοσιαλιστικό στρατόπεδο έπρεπε να τα βγάλει πέρα με πολύπλευρες επιθέσεις. Σε αυτή την μάχη οι δυνάμεις του ιμπεριαλισμού και της διεθνούς αντίδρασης ηττήθηκαν. Αυτή η ήττα του ιμπεριαλισμού ήταν ακόμα μια απόδειξη ότι το ιμπεριαλιστικό σύστημα είναι καταδικασμένο από την ιστορία και ότι το μέλλον ανήκει στην λευτεριά των λαών και στο σοσιαλισμό. Αλλά, από την άλλη, αυτά τα γεγονότα δείχνουν ότι ο ιμπεριαλισμός δεν παραιτήθηκε από την πάλη ενάντια στον σοσιαλισμό, ότι θα κάνει ότι περνά από το χέρι του για να επιμηκύνει την ύπαρξή του. Το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα, οι φιλειρηνικοί λαοί και οι προοδευτικές δυνάμεις του κόσμου θα πάρουν μεγάλα μαθήματα από αυτά τα γεγονότα.


Ι – Η ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ
Ένα από τα χαρακτηριστικά της σημερινής διεθνούς κατάστασης είναι η όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό και στις χώρες που δεν ανήκουν σε κάποιον στρατιωτικό συνασπισμό. Όπως είναι γνωστό, η νίκη της Σοβιετικής Ένωσης επί του φασισμού και η νίκη του σοσιαλισμού στην Κίνα, η δημιουργία του παγκόσμιου σοσιαλιστικού συστήματος άσκησαν μεγάλη και άμεση επίδραση στην αφύπνιση των καταπιεσμένων και αποικιακών λαών, στο ξεσήκωμά τους να πολεμήσουν για λευτεριά και ανεξαρτησία ενάντια στους ιμπεριαλιστές αποικιοκράτες. Τα κράτη που απελευθερώθηκαν πρόσφατα από τον ιμπεριαλιστικό ζυγό, όπως η Αίγυπτος, η Συρία και άλλα, είναι αστικά, αλλά όχι ιμπεριαλιστικά κράτη· εφαρμόζουν την πολιτική της διαφύλαξης της εθνικής τους ανεξαρτησίας και του αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στους αποικιοκράτες. Η πάλη τους ενάντια στον αποικιοκρατισμό και τον ιμπεριαλισμό τα φέρνει πιο κοντά στην Σοβιετική Ένωση και στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο γενικά, αλλά δεν είναι σοσιαλιστικά κράτη, δεν ανήκουν στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Για αυτό ονομάζονται ανεξάρτητα, κράτη που δεν ανήκουν σε κάποιον στρατιωτικό συνασπισμό.
Η Σύνοδος στην Μπαντούγκii Ασιατικών και Αφρικανικών χωρών καθόρισε την γενική κατεύθυνση στις διεθνείς σχέσεις όπως ενάντια στον αποικιοκρατία, τη διατήρηση της ειρήνης, την ειρηνική συνύπαρξη και συνεργασία ανάμεσα σε κράτη με διαφορετικά κοινωνικά συστήματα. Αντικειμενικά, η στάση τους είναι ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Οι λαοί της Άπω και Μέσης Ανατολής διευρύνουν την πάλη τους για να κερδίσουν και να σταθεροποιήσουν την ανεξαρτησία τους. Αυτός ο αγώνας κατάφερε μεγάλα πλήγματα στους αποικιοκράτες. Πολλές Αραβικές χώρες απελευθερώθηκαν και άλλες αγωνίζονται για να κερδίσουν την λευτεριά τους. Το αποικιακό σύστημα βρίσκεται σε πλήρη αποσύνθεση. Ο Γαλλικός αποικιοκρατισμός βρίσκεται στα τελευταία του. Η Τυνησία και το Μαρόκο κέρδισαν την ανεξαρτησία τους, ενώ η Αλγερία είναι σε αναβρασμό εδώ και πολύ καιρό. Ο Αλγερινός λαός μάχεται με ηρωισμό να αποτινάξει τον απεχθή ζυγό των Γάλλων αποικιοκρατών που, έχοντας στην υπηρεσία τους τους δεξιούς ηγέτες του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, με επικεφαλής τον Guy Mollet, εξαπέλυσαν εκεί μια πρωτοφανή τρομοκρατία. Περίπου ο μισός Γαλλικός στρατός βρίσκεται στην Αλγερία. Οι Γάλλοι σοσιαλιστές ξεσκεπάστηκαν εντελώς ως τα τυφλά όργανα του ιμπεριαλισμού και προδότες της Γαλλικής εργατικής τάξης.
Οι μεγαλύτερες Αραβικές χώρες αγωνίζονται με αποφασιστικότητα να παγιώσουν την ανεξαρτησία τους. Για τον σκοπό της παραπέρα εδραίωσης της ανεξαρτησία της, η Αίγυπτος πρόσφατα εθνικοποίησε της Εταιρεία της Διώρυγας του Σουέζ την οποία οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις χρησιμοποιούσαν σαν μέσο εκμετάλλευσης και καταπίεσης ενάντια στον Αιγυπτιακό λαό.
Η πάλη του Αιγυπτιακού και των Αραβικών λαών για ανεξαρτησία προκαλεί μεγάλα πλήγματα ιδιαίτερα στις δυο πιο σημαντικές αποικιοκρατικές δυνάμεις, την Γαλλία και την Βρετανία, τα μονοπώλια των οποίων χάνουν τα κολοσσιαία υπερκέρδη από την καταλήστευση των τεράστιων πλουτοπαραγωγικών πηγών αυτών των χώρων. Αρκεί να υπογραμμίσω ότι οι χώρες της Μέσης Ανατολής κατέχουν τα τρία τέταρτα του πετρελαίου του καπιταλιστικού κόσμου από αυτά που είναι γνωστά. Ταυτόχρονα, πρέπει να τονιστεί ότι οι χώρες της Άπω και Μέσης Ανατολής έχουν μεγάλη στρατηγική σημασία για τα γενικά επιθετικά σχέδια του ιμπεριαλισμού. Για όλους αυτούς τους λόγους, οι ιμπεριαλιστές βρήκαν στην εθνικοποίηση της Εταιρείας της Διώρυγας του Σουέζ ένα πρόσχημα για να εξαπολύσουν επίθεση σε όλες τις Αραβικές χώρες. Είναι καλά γνωστό ότι η επίθεση του Ισραήλ ενάντια στην Αίγυπτο δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια προβοκάτσια για να δικαιολογήσει της επέμβαση των ιμπεριαλιστών. Στην πραγματικότητα, είναι οι Βρετανοί και οι Γάλλοι ιμπεριαλιστές που οργάνωσαν και εξαπέλυσαν την επίθεση ενάντια στην Αίγυπτο, ενώ το Ισραήλ δεν είναι τίποτα άλλο παρά το πιστόλι στα χέρια των Αγγλο-Γάλλων ιμπεριαλιστών χθες και στα χέρια των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών σήμερα.
Με την επίθεση ενάντια στην Αίγυπτο, οι Αγγλο-Γάλλοι ιμπεριαλιστές σκόπευαν να αποκτήσουν την ιδιοκτησία της Διώρυγας του Σουέζ, να καταστείλουν την αντίστασή της Αιγύπτου και, τσακίζοντας την αντίσταση ενός από τους μεγαλύτερους Αραβικούς λαούς, να υποσκάψουν το ηθικό των άλλων Αραβικών κρατών, να ανοίξουν τον δρόμο για την στέρηση της εθνικής ανεξαρτησίας τους και για την επανεγκαθίδρυση της αποικιοκρατικής κυριαρχίας.
Όπως όλοι γνωρίζουμε, η Αγγλο-Γαλλο-Ισραηλινή επίθεση ενάντια στην Αίγυπτο απέτυχε.
Αλλά οι ιμπεριαλιστές δεν παραιτήθηκαν από τα σχέδια τους για την επανεγκαθίδρυση του αποικιοκρατικού συστήματός σε αυτές τις χώρες. Μετά την αποτυχία της Βρετανίας και της Γαλλίας, το κύριο ρόλο στην πραγματοποίηση αυτού του σχεδίου έπαιξαν οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές. Ξεκάθαρη ένδειξη αυτού είναι το αποκαλούμενο Δόγμα Αϊζενχάουερ.
Στο μήνυμά του στο Κογκρέσο, ο Πρόεδρος Αϊζενχάουερ υποστήριξε το σχέδιό του, με το οποίο προσφέρει στις χώρες της Άπω και Μέσης Ανατολής “οικονομική βοήθεια”, “στρατιωτική βοήθεια” και “την χρήση των ένοπλων δυνάμεων των ΗΠΑ” στις χώρες αυτές, για την υπεράσπισή τους δήθεν από την απειλή του διεθνούς κομμουνισμού. Στην πραγματικότητα είναι νέο σχέδιο υποδούλωσης των Αραβικών λαών.
Την περίοδο που αυτή η ίδια η ύπαρξη αυτών των κρατών ήταν πραγματικά σε κίνδυνο, που οι ιμπεριαλιστικοί στρατοί των Αγγλο-Γαλλο-Ισραηλινών επιτέθηκαν στην Αίγυπτο, οι Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής δεν έκαναν καμιά ενέργεια για να προστατέψουν τον Αιγυπτιακό λαό.
Σήμερα, που οι θέσεις των δυο κυριότερων αποικιακών δυνάμεων, της Αγγλίας και της Γαλλίας, αποδυναμώθηκαν, οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ δεν χάνουν χρόνο να προχωρήσουν μέχρι την προετοιμασία στρατιωτικής επέμβασης των ΗΠΑ στις Αραβικές χώρες με πρόσχημα την προστασία τους από έναν ανύπαρκτο κίνδυνο. Προχωρά χωρίς να λέει ότι ο πραγματικός σκοπός των Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής δεν είναι η προστασία των Αραβικών λαών από τον “διεθνή κομμουνισμό”, αλλά να πάρουν στην κατοχή τους τις κυρίαρχες οικονομικές και πολίτικες θέσεις σε αυτές τις χώρες τώρα που εκτοπίστηκαν η Αγγλία και η Γαλλία. Αυτή η πολιτική αποτελεί μεγάλο κίνδυνο για την ειρήνη στην Μέση Ανατολή και σε όλο τον κόσμο.
Η Αγγλο-Γαλλο-Ισραηλινή επίθεση ενάντια στην Αίγυπτο και η νίκη της τελευταίας όξυνε τις αντιθέσεις ανάμεσα στους Αφρο-Ασιατικούς λαούς και τους ιμπεριαλιστές. Καταδίκασαν την επίθεση και στήριξαν την Αίγυπτο. Αυτή η νίκη μεγάλωσε την πεποίθησή τους στην δύναμή τους, στη δίκαιη υπόθεσή τους· προστέθηκε στο μίσος τους προς τον ιμπεριαλισμό.
Μέσω της στάσης τουςς στο ΟΗΕ ως προς την Αγγλο-Γαλλο-Ισραηλινή επίθεση, οι Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής σκόπευαν να μεγαλώσουν την επιρροή τους σε αυτούς τους λαούς. Αλλά η διακήρυξη της “Θεωρίας Αϊζενχάουερ” θα εντείνει τον αγώνα αυτών των λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό και θα τους ξεσηκώσει επίσης ενάντια στον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και θα επιταχύνει το προτσές της απελευθέρωσής τους. Οι Αραβικοί λαοί δεν θα συμφωνήσουν να μπουν κάτω από νέο ζυγό. Άσχετα από το πόσο επίμονα οι ιμπεριαλιστές μπορεί να αγωνίζονται για να τους τουμπάρουν με τη δημαγωγία τους.
Η αντίσταση των ανεξάρτητων Αφρο-Ασιατικών λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό έχει την υποστήριξη της Σοβιετικής Ένωσης, της Κίνας και όλων των χωρών του σοσιαλιστικού στρατοπέδου όπως επίσης και των φιλειρηνικών δυνάμεων του κόσμου. Τα γεγονότα δείχνουν όλο και πιο καθαρά ότι η κατάσταση σε αυτές τις χώρες δεν πήρε τον δρόμο που ήθελαν να επιβάλουν οι ιμπεριαλιστές σε αυτές τις χώρες. Η πάλη τους ενάντια στον ιμπεριαλισμό θα γίνει πιο λυσσαλέα μέχρι την πλέρια εξάλειψη της αποικιοκρατίας.
Η φιλία ανάμεσα στους Αραβικούς λαούς και εκείνων των χωρών του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, με επικεφαλής την Σοβιετική Ένωση, είναι εξαιρετική επιτυχία η οποία κατακτήθηκε χάρη στην φιλειρηνική πολιτική των χωρών του σοσιαλιστικού στρατοπέδου.
Εδραιώθηκαν φιλικές σχέσεις ανάμεσα στο κράτος μας και την Δημοκρατία της Ινδίας, την Αίγυπτο, το Σουδάν, όπως επίσης και με την Συριά, τον Λίβανο, την Τυνησία και άλλες. Προηγούμενα, η χώρα μας δεν είχε βαρύτητα για κανέναν, επειδή ήταν αποικία στα χέρια των ιμπεριαλιστών λύκων. Σήμερα, η διεθνής κοινή γνώμη πολλών Αφρο-Ασιατικών χωρών και διακεκριμένοι ηγέτες αυτών των χωρών είναι αλληλέγγυοι με τον λαό μας. Νομίζουμε ότι η Αλβανία έχει ιδιαίτερη σημασία για τους Αραβικούς λαούς για έναν αριθμό ιδιαίτερων και πολύ σημαντικών λόγων: 1) Το ζήτημα της απελευθέρωσης του λαού των μικρών τους χωρών από τον ζυγό των αποικιοκρατών μέσω της ένοπλης πάλης και με την βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης, ζήτημα που οι ιμπεριαλιστές και οι αποικιοκράτες προσπαθούν να εμποδίσουν, 2) Το ζήτημα της επιβεβαίωσης του κράτους μας της λαϊκής δημοκρατίας ως ανεξάρτητο κυρίαρχο κράτος, που έδειξε μεγάλη σταθερότητα, που ηρωικά και με επιτυχία αντιμετώπισε τις αμέτρητες προσπάθειες των ιμπεριαλιστών και των λακέδων τους οι οποίοι, μέσα σε δώδεκα χρόνια, προσπάθησαν να πάρουν την εξουσία από τα χέρια του λαού αλλά απέτυχαν όλες οι προσπάθειες τους επειδή ο λαός μας αγωνίστηκε ηρωικά, επειδή επαγρυπνούσε και επειδή το κράτος μας είχε την στήριξη της Σοβιετικής Ένωσης, 3) Η μεγάλη πρόοδος του λαού μας στην οικονομία, στον πολιτισμό, στην εκπαίδευση, στα κοινωνικά θέματα, στην βελτίωσή της ζωής του λαού και η ασταμάτητη προώθηση της οικοδόμησης του σοσιαλισμού κάτω από την καθοδήγηση του Κόμματος Εργασίας, ενός Μαρξιστικού – Λενινιστικού κόμματος, εναντίον του οποίου το μεγάλο οπλοστάσιο των ιμπεριαλιστών, των αντιμαρξιστών, των ρεβιζιονιστών, των Τροτσκιστών κλπ συγκέντρωσαν τα πυρά τους, 4) Το ενδιαφέρον της Αραβικής κοινής γνώμης είναι πως στην Λαϊκή Δημοκρατία Αλβανίας, στην οποία η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού πίστευε στον Μουσουλμανισμό και όπου πολλά έθιμα και ο τρόπος ζωής έμοιαζαν στα δικά τους (επειδή και εμείς και αυτοί μαραζώναμε κάτω από τον βάρβαρο ζυγό των Οθωμανών για αιώνες στη σειρά), πως έγινε τέτοια μεγάλη πρόοδος, πως απαλλάχτηκε από τόσες επιβλαβείς επιβιώσεις από το πικρό παρελθόν, πως εξαλείφθηκε ο αναλφαβητισμός, πως δημιουργήθηκε η σοσιαλιστική βιομηχανία, πως ιδρύθηκε το σοσιαλιστικό σύστημα στην ύπαιθρο, πως οι γυναίκες πετάξαν στην άκρη τον φερετζέ και πως το κράτος, που είναι αποφασιστικά ανεξίθρησκο, ανέχεται και δεν παρεμβαίνει στη θρησκεία και στις πεποιθήσεις του λαού. Όλα αυτά τα ζητήματα και άλλα αφυπνίζουν το ενδιαφέρον για την χώρα μας ανάμεσα στην προοδευτική Αραβική κοινή γνώμη και ταυτόχρονα την αγάπη και την μεγάλη συμπάθια για τον λαό μας. Έχουμε όλες τις δυνατότητες να κάνουμε καλύτερα γνωστή την Αλβανική πραγματικότητα στις Αραβικές χώρες και να συνεισφέρουμε, φυσικά, στον βαθμό των δυνάμεών μας, στην στερέωση της φιλίας αυτών των λαών με τους λαούς του σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Το παράδειγμα της Αλβανίας βοηθά αυτές τις χώρες να συνειδητοποιήσουν ότι ο Μαρξισμός – Λενινισμός είναι για τον λαό μας ο πυρσός της προόδου και της ελεύθερης ζωής. Αυτή η ίδια η ύπαρξη και η ευτυχισμένη και ευημερούσα ζωή του λαού μας της μικρής χώρας όπως η δικιά μας, που ζει ελεύθερος, κυρίαρχος, τιμώμενος και και με υπόληψη, που έχει όλα τα δικαιώματα που έχουν τα μεγάλα κράτη, είναι παράδειγμα για αυτούς.


2 – Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΟΥΓΓΑΡΙΑ
Το κύριο χαρακτηριστικό της σημερινής διεθνούς κατάστασης είναι η άγρια πάλη που μαίνεται ανάμεσα στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο και το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, που συνέχεια χάνει έδαφος αλλά ακόμα κατέχει ισχυρές θέσεις.
Η δύναμη του σοσιαλιστικού στρατοπέδου είναι ο κύριος και αποφασιστικός παράγοντας διατήρησης της ειρήνης, το κύριο εμπόδιο στα επιθετικά ιμπεριαλιστικά σχέδια, μια βάση, μια αταλάντευτη υποστήριξη της πάλης όλων των λαών που αγωνίζονται για την λευτεριά τους και την ανεξαρτησία τους, για την διατήρηση της ειρήνης και για την ειρηνική ανάπτυξη των σχέσεων ανάμεσα στα κράτη. Αυτό συμβαίνει επειδή οι κυρίαρχοι κύκλοι των ιμπεριαλιστικών κρατών εφαρμόζουν πολιτική πολέμου ενάντια στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο και, πρώτα και κύρια, ενάντια στην Σοβιετική Ένωση.
Ο Βορειοατλαντικός στρατιωτικός συνασπισμός, οι στρατιωτικές βάσεις που οι ιμπεριαλιστές και πρώτ’ απ’ όλα, οι Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής, έχουν δημιουργήσει γύρω από την Σοβιετική Ένωση και τις άλλες χώρες του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, το κονδύλιο των 100 εκατομμυρίων δολαρίων που βάζει στην άκρη κάθε χρόνο το Κογκρέσο των ΗΠΑ για ενέργειες αναταραχών στις χώρες μας, η αχαλίνωτη πολεμοκάπηλη προπαγάνδα ενάντια στις χώρες μας, η υποστήριξη και κινητοποίηση όλων των αποστατών και προδοτών του σοσιαλισμού, όλα αυτά είναι καθαρές εκδηλώσεις της πολιτικής του πολέμου ενάντια στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο.
Στην τελευταία σύνοδο του Συμβουλίου του ΝΑΤΟ, η οργάνωση αντεπαναστάσεων στις σοσιαλιστικές χώρες, η διχασμός σ’ αυτές τις χώρες και η υπονόμευση της λαϊκής κρατικής εξουσίας από τα μέσα, κρίθηκε σαν η καλύτερη και πιο εφικτή μέθοδος αυτού του πόλεμου.
Στην μηχανορραφία της γενικής τους συνωμοσίας ενάντια στην Σοβιετική Ένωση και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, η αντεπανάσταση στην Ουγγαρία, που σκόπευε στην ανατροπή της λαϊκής εξουσία και την αντικατάστασή της με την εξουσία των μεγάλων γαιοκτημόνων και των καπιταλιστών, με την φασιστική διχτατορία του Χόρθι, έπρεπε να παίξει σημαντικό ρόλο.
Εξαπολύοντας την αντεπανάσταση στην Ουγγαρία, οι ιμπεριαλιστές σκόπευαν, ταυτόχρονα, να δημιουργήσουν μια εστία πολέμου και επίθεσης ανάμεσα στις χώρες του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, στα σύνορα της Σοβιετικής Ένωσης και έπειτα να τις καταστρέψει μια-μια, να αποδιοργανώσουν το κομμουνιστικό κίνημα.
Η επέμβαση των ιμπεριαλιστών στην Ουγγαρία είναι ο κυριότερος παράγοντας της αντεπανάστασης. Από πολύ πριν οργάνωσαν συμμορίες αμετανόητων εγκληματιών, Χορθικών και φασιστών, τους οποίους έμπασαν στην περιοχή της Λαϊκής Δημοκρατίας της Ουγγαρίας στην διάρκεια της προετοιμασίας τους για την αντεπανάσταση. Οργάνωσαν μια αχαλίνωτη προπαγανδιστική εκστρατεία ενάντια στην Σοβιετική Ένωση, ενάντια στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο, ενάντια στο Κόμμα Εργατών Ουγγαρίας, ενάντια στην λαϊκή εξουσία στην Ουγγαρία. Αναρίθμητα στοιχεία μιλούν καθαρά τώρα για την κατάφωρη επέμβασή τους στην Ουγγαρία.
Η δράση των ιμπεριαλιστών βρήκε την υποστήριξη των εσωτερικών εχθρών, των εχθρών της λαϊκής κρατικής εξουσίας, τους εχθρούς της εργατικής τάξης. Οι δυνάμεις των Χορθικών ήταν υπολογίσιμος αριθμός στην Ουγγαρία. Ο ταξικός εχθρός, παραμερισμένος άλλα χωρίς να έχει εξαλειφθεί, δεν κοιμόνταν στη διάρκεια αυτών των 12 χρόνων λαϊκής εξουσίας αλλά εργάζονταν και περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να εξαπολύσει επίθεση, με την βοήθεια των ιμπεριαλιστών, ενάντια στην Λαϊκή Εξουσία της Ουγγαρίας για να ανατρέψουν την κρατική εξουσία του λαού και την επανίδρυση της δικιάς τους κρατικής εξουσίας. Η εσωτερική αντίδραση μπόρεσε να διατηρήσει τις δυνάμεις της και να οργανωθεί ακόμα και κάτω από τις συνθήκες της ύπαρξης της λαϊκής εξουσίας στην Ουγγαρία και μετά να περάσει στην ανοιχτή επίθεση, σε ένοπλη εξέγερση, εξαιτίας των αδυναμιών και έλλειψης επαγρύπνησης των προηγούμενων ηγετών του Ουγγρικού κόμματος και κράτους. Είναι καλά γνωστό γεγονός ότι στη διάρκεια του σταδίου μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό οι ανταγωνιστικές τάξεις δεν εξαφανίζονται, ότι ο ταξικός εχθρός δουλεύει και χρησιμοποιεί κάθε μέσο για την καταπολέμηση της λαϊκής εξουσίας. Για την καταστολή του εχθρού, η διχτατορία του προλεταριάτου και η επαναστατική επαγρύπνηση πρέπει να δυναμώνουν.
Σημαντικό ρόλο στα γεγονότα στην Ουγγαρία, στην προετοιμασία και ξέσπασμα της αντεπανάστασης, έπαιξαν τα αντιμαρξιστικά οπορτουνιστικά στοιχειά, οι προδότες μέσα και έξω από τις γραμμές του Κόμματος Εργατών Ουγγαρίας, με επικεφαλής τον Ίμρε Νάγκι. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι ιμπεριαλιστές χρησιμοποίησαν τις Δεξιές δυνάμεις, τους οπορτουνιστές, αυτούς που παρέκκλιναν και τους προδότες, στον αγώνα τους ενάντια στο εργατικό κίνημα, ενάντια στο εργατικό κίνημα. Η περίπτωση της Ουγγαρίας είναι παραπέρα απόδειξη της κινητοποίησης όλων των εχθρικών δυνάμεων ενάντια στον σοσιαλισμό στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού.
Ταυτόχρονα, πρέπει να τονιστεί ότι τα λάθη των προηγούμενων ηγετών του Ουγγρικού Κόμματος και κράτους, που δημιούργησαν άσχημες συνθήκες, δημιούργησε μεγάλη δυσαρέσκεια μέσα στις εργαζόμενες μάζες και αυτή μετατράπηκε σε θετική υπέρ των αντεπαναστατών. Η αποτυχία αναγνώρισης των δυνάμεων της αντίδρασης και οι παραχωρήσεις που έγιναν έδωσαν την δυνατότητα στον εχθρό, με πρόσχημα την καταπολέμησης των λαθών που μπορούσαν και έπρεπε να διορθωθούν μέσα στα πλαίσια της λαϊκής εξουσίας, να εξαπατήσουν τις εργαζόμενες μάζες και να εξαπολύσουν την βάρβαρη και αιμοσταγή αντεπανάσταση.
Αλλά παρ’ όλα αυτά, τα σχέδια του εχθρού ανατράπηκαν. Η αντεπανάσταση στην Ουγγαρία τσακίστηκε. Ανταποκρινόμενη στην έκκληση της Ουγγρικής εργατικής και αγροτικής κυβέρνησης, η Σοβιετική Ένωση βοήθησε τον Ουγγρικό λαό να τσακίσει τους εχθρούς του, να σώσει την λευτεριά του, την ανεξαρτησία του, το λαϊκό του κράτος και τον σοσιαλισμό. Βοηθώντας τον Ουγγρικό λαό στον αγώνα του ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στους εσωτερικούς του εχθρούς, η Σοβιετική Ένωση εκπλήρωσε ένα ένδοξο διεθνιστικό καθήκον, και ταυτόχρονα, προσέφερε μεγάλη υπηρεσία στην υπόθεση του σοσιαλισμού και ολόκληρου του κομμουνιστικού κινήματος.
Εκτιμώντας τα Ουγγρικά γεγονότα όπως συνέβησαν, ως αντεπανάσταση που εξαπολύθηκε από τους ιμπεριαλιστές συνωμοτώντας με τον ταξικό εχθρό και τα αντιμαρξιστικά στοιχεία και τους προδότες της εργατικής τάξης, όπως τον Ίμρε Νάγκι και Σία, το Κόμμα μας κράτησε αποφασιστική και σωστή Μαρξιστική – Λενινιστική στάση. Η σωστή εκτίμηση του Κόμματός μας επιβεβαιώθηκε πλέρια.
Κάθε εκτίμηση του Ουγγρικών γεγονότων που δεν γίνεται από την άποψη της ταξικής πάλης είναι λάθος, αντιμαρξιστική και κάνει μεγάλη ζημιά στην υπόθεση του σοσιαλισμού, βοηθά και υποκινεί τους εχθρούς του σοσιαλισμού και είναι εχθρική στάση που είναι ενάντια στα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του σοσιαλισμού. Οι προσπάθειες της ηγεσίας της Ένωσης Κομμουνιστών Γιουγκοσλαβίας και όλη της η προπαγάνδα να ερμηνεύσουν τα Ουγγρικά γεγονότα σαν “λαϊκή επανάσταση όλων των εργαζομένων μαζών”, ότι προκλήθηκε όχι από τον εχθρό αλλά από “το γραφειοκρατικό πολιτικό σύστημα και από τα λάθη της κλίκας Ράκοσι – Γκέρο”, όχι μόνο είναι αβάσιμες αλλά είναι εχθρικές ενέργειες για συγκάλυψη των γεγονότων, για απόκρυψη και άρνηση της ταξικής πάλης, για χτύπημα του συστήματος της λαϊκής δημοκρατίας, για να σπείρουν σύγχυση στις γραμμές των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων, για να αποκοιμίσει την επαγρύπνησή τους ενάντια στον εχθρό.
Υπάρχουν πολλά στοιχεία που οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες δεν είναι αθώοι για την Ουγγρική αντεπανάσταση, αλλά αντίθετα φέρουν μεγάλη ευθύνη για την εξέλιξη των γεγονότων στην Ουγγαρία:
α) Μετά το 20ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, οι οπορτουνιστές και οι εχθροί του Μαρξισμού – Λενινισμού στην Ουγγαρία, κάτω από την σημαία της πάλης ενάντια “στα λάθη του Στάλιν” και της διάδοσης του “Γιουγκοσλάβικου δρόμου” σαν το “μόνο σωστό δρόμο οικοδόμησης τους σοσιαλισμού”, εξαπολύθηκε μεγάλη προπαγανδιστική εκστρατεία δυσφήμησης του Ουγγρικού Κόμματος Εργαζομένων και διάσπασης του Ουγγρικού κόμματος και των κρατικών οργανώσεων. Παράλληλα με αυτό, εξαπολύθηκε μια πλατιά εκστρατεία αποκατάστασης του Ίμρε Νάγκι, τοποθετώντας τον επικεφαλής του Ουγγρικού κόμματος και κράτους, ως ο άνθρωπος που “άδικα καταδικάστηκε”, σαν “άνθρωπος που θα οδηγούσε την Ουγγαρία στις νέες συνθήκες”. Όλη αυτή η εκστρατεία υποστηρίχτηκε πάρα πολύ από τον Γιουγκοσλάβικο τύπο και τους Γιουγκοσλάβους ηγέτες. Πριν το ξέσπασμα της αντεπανάστασης, ο Γιουγκοσλάβικος τύπος ήταν γεμάτος με ειδήσεις και άρθρα για την δράση των αντιμαρξιστικών στοιχείων, για την εχθρική δράση που διαδραματίζονταν στο “Πετόφι Κλάμπ” και για όλη την αντισοβιετική, αντισοσιαλιστική και ρεβιζιονιστική δουλειά που γινόταν εκείνη την περίοδο στην Ουγγαρία. Οι Γιουγκοσλάβοι πράκτορες στην Βουδαπέστη είχαν πλήρη ελευθεριά δράσης και μαζί με τις διάφορες ομάδες αντικομματικών στοιχείων, έθεσαν σε εφαρμογή μια πλατιάς κλίμακας εκστρατεία για την “ιδιαίτερη οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Γιουγκοσλαβία”, κατά συνέπεια υπονομεύοντας την θέση του Κόμματος Εργαζομένων Ουγγαρίας και της Λαϊκής κυβέρνησης.
β) Όταν ξέσπασε η αντεπανάσταση, οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες ήταν οι πρώτοι που την χαιρετίσαν, μέσω του τύπου τους και μέσω άμεσων μηνυμάτων από τον Τίτο, σαν “λαϊκή επανάσταση”. Ενώ όλα τα Μαρξιστικά – Λενινιστικά κόμματα ανοιχτά κατάγγειλαν την αντεπανάσταση και τον Νάγκι, ο Γιουγκοσλάβικος τύπος συνέχιζε να υπερασπίζει την κυβέρνηση του Νάγκι. Οι Γιουγκοσλάβοι τοποθέτησαν τα στρατεύματά τους κατά μήκος των συνόρων με την Ουγγαρία, έτοιμα να εισβάλουν μέσα στην Ουγγαρία. Όπως αυτοί οι ίδιοι επίσημα δήλωσαν, αν ο Σοβιετικός Στράτος δεν επενέβαινε στις 4 Νοεμβρίου, θα εισέρχονταν τα στρατεύματά τους στην Ουγγαρία. Τόσο πολύ είχαν προχωρήσει τα πράγματα. Η είσοδός του Γιουγκοσλάβικου στρατού στην Ουγγαρία θα είχε περιπλέξει πολύ την διεθνή κατάσταση. Την περίοδο που ξέσπασε η φασιστική αντεπανάσταση εκεί, η Ουγγαρία, κράτος μέλος του Συμφώνου της Βαρσοβίας, επρόκειτο να της επιτεθεί ξένος στρατός. Σε αυτή την περίπτωση, τα κράτη μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας, συμπεριλαμβανομένου του Σοβιετικού Στρατού που βρίσκονταν ήδη στην Ουγγαρία, θα έπρεπε να εξαλείψουν αυτή την εχθρική επίθεση. Μόνο η βοήθεια του Σοβιετικού Στρατού στην καταστολή της αντεπανάστασης απέτρεψε αυτή την διεθνή πρόκληση.
γ) Όταν τσακίστηκε η αντεπανάσταση, οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες κράτησαν εχθρική στάση ενάντια στην Σοβιετική Ένωση, αποδοκιμάζοντας την βοήθεια που έδωσε στους Ούγγρους εργαζόμενους για την καταστολή της αντεπανάστασης και την περιέγραψαν ως “επέμβαση”. Ο Ίμρε Νάγκι, που κάλεσε τα ιμπεριαλιστικά στρατεύματα να πάνε σε βοήθειά του και που βέβαια υπολόγιζε επίσης και στην επέμβαση των Γιουγκοσλάβικων στρατευμάτων, υπό την αρχηγια του οποίου οι φασιστικές συμμορίες δολοφόνησαν και κρεμάσαν χιλιάδες κομμουνιστές και εργάτες, βρήκε καταφύγιο στην Γιουγκοσλάβικη διπλωματική αντιπροσωπεία στην Βουδαπέστη.
Οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες και η προπαγάνδα τους αντιτάχτηκαν στην αναδιοργάνωση του Εργατικού και Αγροτικού Επαναστατικού Κόμματος και στο δυνάμωμα της διχτατορίας του προλεταριάτου. Ο Καρντέλι βγήκε ανοιχτά ενάντια στα μέτρα που πάρθηκαν από την Ουγγρική κυβέρνηση. Απαίτησε όπως τα περιφερειακά συμβούλια εργαζόμενων (γεμάτα με αντεπαναστάτες) αποκτήσουν εξουσία και παρότρυνε του Ούγγρους ηγέτες να αλλάξουν ριζικά το πολιτικό σύστημα στην Ουγγαρία. Παίρνοντας υπόψη ότι οικοδομούνταν ο σοσιαλισμός στη διάρκεια των χρόνων πριν την αντεπανάσταση, είναι ξεκάθαρο ότι το αίτημα του Καρντέλι για “ριζικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα” σημαίνει απλά την διάλυση της διχτατορίας του προλεταριάτου και επανεγκαθίδρυση του καπιταλιστικού συστήματος. Με δυο λόγια, η στάση της Γιουγκοσλάβικης ηγεσίας και του τύπου δεν μπορούν να θεωρηθούν σαν τίποτα άλλο παρά επέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις της Ουγγαρίας, με σκοπό να εμποδίσουν το Ουγγρικό κόμμα και την κυβέρνηση στην εξάλειψη των υπολειμμάτων της αντεπανάστασης και την ομαλοποίηση της κατάστασης.
Η αντεπανάσταση που προκάλεσε στην Ουγγαρία τεράστιες υλικές απώλειες, χειροτέρεψε την οικονομική κατάσταση του λαού, δημιούργησε μεγάλο χάος και σύγχυση.. Το Κόμμα διαλύθηκε από την επίθεση της αντεπανάστασης και από την εσωτερική αναστάτωση των αντιμαρξιστικών στοιχείων.
Πρέπει να κάνουμε ότι μπορούμε για να βοηθήσουμε τον αδελφό Ουγγρικό λαό, που είναι σύμμαχος μας, να θεραπεύσει τις πληγές τους όσο το δυνατό πιο σύντομα.


3 – ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΩΝΙΑ
Πρόσφατα, και στην Πολωνία επίσης, όταν η εχθρική δράση ενάντια στις χώρες του σοσιαλιστικού στρατοπέδου έγινε περισσότερη έντονη, εμφανίστηκαν δυσάρεστα φαινόμενα που δημιούργησαν σοβαρή κατάσταση, αν και δεν πήραν την ίδια τροπή όπως στην Ουγγαρία.
Μετά το 20ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, οι αντιδραστικές δυνάμεις, Δεξιά στοιχειά και οπορτουνιστές εξαπέλυσαν λυσσασμένη επίθεση συκοφάντησης της Σοβιετικής Ένωσης, του ίδιου του Ενιαίου Κόμματος Εργαζόμενων της Πολωνίας και της λαϊκής εξουσίας στην Πολωνία με τα δημαγωγικά συνθήματα του “αγώνα ενάντια στην προσωπολατρία του Στάλιν” και τον “γραφειοκρατισμό”, “για τον εκδημοκρατισμό του σοσιαλιστικού συστήματος”, “για νέο Πολωνικό δρόμο”, “για ισότητα”, “για μη επέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις”, “για εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία από την Σοβιετική Ένωση κλπ. Στον Πολωνικό τύπο, ακόμα μέχρι και στο όργανο της Κεντρικής Επιτροπής “Tribuna Ludu”, δίνονταν όλο και περισσότερος χώρος στα αστικά εθνικιστικά άρθρα και προπαγάνδα, στην προπαγάνδα της αντιδραστικής ιδεολογίας. Μετά από αυτό, η κατάσταση έγινε ακόμα πιο σοβαρή όταν οι αντιδραστικοί προχώρησαν σε ανοιχτές εχθρικές ενέργειες και διαδηλώσεις. Στα αστικά εθνικιστικά στοιχεία δόθηκε πρωτοβουλία κινήσεων και εκμεταλλευόμενα ορισμένα λάθη που διαπράχτηκαν στις σχέσεις της Σοβιετικής Ένωσης με την Πολωνία που έπρεπε να διορθωθούν με κανονικό τρόπο, εξαπέλυσαν λυσσασμένη επίθεση ενάντια στην Σοβιετική Ένωση για να γκρεμίσουν την φιλία του Πολωνικού λαού με τους λαούς της Σοβιετικής Ένωσης, για να αποσπάσουν την Πολωνία από το σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Οι αντιδραστικές δυνάμεις και τα Δεξιά στοιχεία άρχισαν να αμαυρώνουν οτιδήποτε επιτεύχθηκε στην Πολωνία από την λαϊκή εξουσία και κερδοσκοπώντας και διογκώνοντας συγκεκριμένες οικονομικές δυσκολίες που δημιουργήθηκαν στην Πολωνία αυτή την περίοδο, εξαπέλυσαν μεγάλη εκστρατεία για επανεξέταση του πολιτικού συστήματος της ίδιας της λαϊκής δημοκρατίας, για να την αντικαταστήσουν με νέο σύστημα που θα ανταποκρίνονταν στο “νέο σοσιαλισμό”, στην Πολωνική “εθνική”, “ειδική” γραμμή. Σε αυτή την εχθρική δράση δόθηκε ελευθεριά δράσης επειδή έλειπε η ενότητα στο κόμμα, επειδή η ηγεσία αποδιοργανώθηκε από τα οπορτουνιστικά στοιχεία και δεν μπορούσε να παλέψει ενάντια στους εχθρούς και τις δημαγωγίες δυναμικά και αποφασιστικά.
Η 8η Ολομέλεια του Ενιαίου Κόμματος Εργαζομένων της Πολωνίαςiii συγκλήθηκε σε συνθήκες όπου κυριαρχούσαν τα Δεξιά, οπορτουνιστικά, αντι-Σοβιετικά συνθήματα. Εκφράστηκαν ορισμένες απόψεις και πάρθηκαν συγκεκριμένες αποφάσεις στην Ολομέλεια που μας φαίνονται λάθος. Το Πολωνικό κόμμα και η κυβέρνηση μπορεί να έκαναν λάθη (δηλαδή για την ακρίβεια οι Πολωνοί σύντροφοι) αλλά έχουμε την γνώμη ότι αυτά μπορούσαν να διορθωθούν με κανονικό τρόπο και όχι χαρακτηρίζοντας την 8η Ολομέλεια “την Οκτωβριανή Πολωνική Επανάσταση”, “την Αναγέννηση της Πολωνίας”, κλπ. Οι απόψεις και αποφάσεις ως αναφορά τον ηγετικό ρόλο του κόμματος στο σύστημα της δικτατορίας του προλεταριάτου, ως αναφορά τις σχέσεις του κόμματος με άλλα, μη Μαρξιστικά κόμματα, ως αναφορά το διεθνή ρόλο της Σοβιετικής Ένωσης και την Σοβιετική πείρα, ως αναφορά την αγροτική πολιτική, την Καθολική Εκκλησία κλπ, μας φαίνονται λάθος. Αυτό είναι εσωτερικό ζήτημα του Ενιαίου Κόμματος Εργαζομένων της Πολωνίας, αλλά, ως διεθνιστές, λέμε ότι δεν είναι ξεκάθαρο σε μας γιατί πολλοί σύντροφοι, που μπορεί να έκαναν λάθη στην πράξη αλλά που είναι βετεράνοι επαναστάτες, πιστοί στον Μαρξισμό – Λενινισμό και στην Σοβιετική Ένωση, απομακρύνθηκαν από το πολιτικό γραφείο και την γραμματεία. Θέτουμε επίσης αυτό το ζήτημα επειδή, όταν το Κόμμα μας πήρε μέτρα ενάντια σε συγκεκριμένους ηγέτες που έσφαλαν, πληροφόρησε το Ενιαίο Κόμμα Εργαζομένων της Πολωνίας, ως ένδειξη φιλίας και διεθνούς αλληλεγγύης.
Από τον Πολωνικό τύπο συμπεραίνουμε ότι μετά την 8η Ολομέλεια υπήρξαν ορισμένα λανθασμένα φαινόμενα. Οργανωθήκαν Κομματικές συγκεντρώσεις δραστήριων στελεχών και συνεδριάσεις, στις οποίες σε πολλές περιπτώσεις σύντροφοι βετεράνοι εργάτες διώχτηκαν και εκλέχτηκαν οπορτουνιστικά στοιχεία. Σοβαρές διαμάχες και αποσύνθεση άρχισαν στις οργανώσεις νεολαίας. Ολόκληρη η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος απομακρύνθηκε και αντικαταστάθηκε από νέα. Πολλοί δοκιμασμένοι αξιωματικοί, συμπεριλαμβανομένου του Ροκοσόφσκι, απολυθήκαν από τον στρατό και άρχισε η αποκατάσταση πολλών αξιωματικών, συμπεριλαμβανομένων και παλιών, αξιωματικοί που δραπέτευσαν από την χώρα ή που υπηρετήσαν στην Βρετανική Βασιλική Πολεμική Αεροπορία (ΡΑΦ). Δεκάδες χιλιάδες άτομα απελευθερώθηκαν από την φυλακή. Πολλοί αγροτικοί συνεταιρισμοί διαλυθήκαν. Ξαναζωντάνεψε η δράση των Καθολικών κληρικών και επιτράπηκε η διδασκαλία της θρησκείας στα σχολεία.
Το Κόμμα μας δεν πληροφορήθηκε άμεσα για το τι συνέβαινε στην Πολωνία, αλλά λαμβάνοντας υπόψη ότι μαθαίναμε από τον επίσημο Πολωνικό τύπο, κράτησε επιφυλακτική αλλά σωστή στάση προς αυτά τα γεγονότα, στάση που μπορεί να μην αρέσει στους Πολωνούς συντρόφους. Μιλήσαμε με ειλικρίνεια στο Κόμμα για ζητήματα που μας φαίνονταν λανθασμένα, αντίθετα στον Μαρξισμό – Λενινισμό και στην ενότητα του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και νομίζουμε ότι καλά κάναμε και αυτός είναι ο τρόπος που πάντοτε θα ενεργούμε.
Πρόσφατα, η κατάσταση φαίνεται να έχει βελτιωθεί κάπως, όμως νομίζουμε ότι πολλά δεν είναι ακόμα ξεκάθαρα. Ο Γκομούλκα είπε ότι υπήρχαν τρεις τάσεις στο κόμμα, ονομαστικά, εκείνοι οι πιστοί στην 8η Ολομέλεια, οι “συντηρητικοί” και οι ρεβιζιονιστές που συνέχιζαν να κατέχουν ισχυρές θέσεις στο Κόμμα. Στον Πολωνικό τύπο, συνέχισαν να εμφανίζονται λανθασμένες, αντιμαρξιστικές και αντισοβιετικές απόψεις. Νομίζουμε ότι οι Πολωνοί σύντροφοι δεν εκτιμούν σωστά την ανάγκη δυναμώματος της διχτατορίας του προλεταριάτου υπό τις παρούσες συνθήκες και δεν διεξάγουν αποφασιστική εκστρατεία ενάντια στην αντιδραστική και ξένη ιδεολογία. Όπως δείχνει ο τύπος τους, είναι υπέρ ηπιότερης στάσης προς τον ιμπεριαλισμό, έχουν επιφυλάξεις ως αναφορά την εκτίμηση του διεθνούς ρόλου της Σοβιετικής Ένωσης και της Σοβιετικής πείρας. Οι Πολωνοί ηγέτες επιμένουν στον “ιδιαίτερο Πολωνικό δρόμο οικοδόμησης του σοσιαλισμού”. Μέχρι τώρα, το Ενιαίο Κόμμα Εργαζομένων Πολωνίας δεν υιοθέτησε κάποια στάση ενάντια στις επικίνδυνες οπορτουνιστικές, ρεβιζιονιστικές και αντιμαρξιστικές παρεκκλίσεις της Ένωσης Κομμουνιστών Γιουγκοσλαβίας. Ως αναφορά τις αιτίες των γεγονότων της Ουγγαρίας, οι Πολωνοί σύντροφοι δεν συμφωνούν με την άποψη ότι ο ιμπεριαλισμός είναι ο κύριος υποκινητής τους. Οι προσπάθειες των Πολωνών συντρόφων να εξασφαλίσουν βοήθεια από τις Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής και από άλλους ιμπεριαλιστές μας φαίνονται πολύ ύποπτες και επικίνδυνες ενέργειες, άσχετα αν το Πολωνικό κράτος έχει ή δεν έχει ανάγκη από αυτή την βοήθεια από τους Αμερικάνους, των οποίων ο μοναδικός σκοπός είναι η καταστροφή και η υποδούλωση των σοσιαλιστικών χωρών μας.
Ελπίζουμε ότι η κατάσταση στην Πολωνία θα βελτιωθεί, ότι η εργατική τάξη και το Ενιαίο Κόμμα Εργαζομένων Πολωνίας θα ξεπεράσουν αυτές τις δυσκολίες. Όπως όλα τα Μαρξιστικά – Λενινιστικά κόμματα, πρέπει να εργαστούμε στο πνεύμα του προλεταριακού διεθνισμού για να βοηθήσουμε την βελτίωση της κατάστασης στην Πολωνία, για την εδραίωση των θέσεων του Μαρξισμού – Λενινισμού, για το δυνάμωμα της ενότητας του στρατοπέδου μας, με επικεφαλής την Σοβιετική Ένωση. Θα διατηρήσουμε την φιλία μας με τον αδελφό Πολωνικό λαό· θα δυναμώσουμε τους συντροφικούς και διεθνιστικούς δεσμούς μας με το Πολωνικό κόμμα και δεν θα παραλείψουμε να μιλάμε με Λενινιστικό θάρρος και ειλικρίνεια με τους Πολωνούς συντρόφους για ζητήματα που δεν μας πείθουν και που τα θεωρούμε λάθος, ακριβώς όπως μπορεί και αυτοί να μας θέσουν υπόψη ζητήματα όποτε το θεωρούν αναγκαίο.


4 – Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΠΑΛΗ ΚΑΙ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΣΤΙΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣ
Επιπλέον της επίθεσής του ενάντια στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο, ο ιμπεριαλισμός και η διεθνής αντίδραση εξαπέλυσαν λυσσαλέες επιθέσεις ενάντια στα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα στις καπιταλιστικές χώρες. Ο εχθρός κατέφυγε σε όλες τις δυνατές μεθόδους, από την εκμετάλλευση των γεγονότων στην Ουγγαρία μέχρι την οργάνωση φασιστικών ομάδων βιαιοπραγιών. Τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα στις καπιταλιστικές χώρες αντιστάθηκαν θαρραλέα στις επιθέσεις του εχθρού και συνεχίζουν να υπερασπίζονται αποφασιστικά τα τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του Μαρξισμού – Λενινισμού. Αλλά ενώ η λυσσαλέα προπαγάνδα της αντίδρασης ενάντια στην Σοβιετική Ένωση, ενάντια στην βοήθεια που έδωσε στον Ουγγρικό λαό και οι επιθέσεις των φασιστικών συμμοριών ήταν ανίκανες να κλονίσουν τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα, επηρέασαν και προκάλεσαν σύγχυση σε ορισμένα στοιχεία σε κύκλους φιλικούς στο κόμμα, στις γραμμές των Αριστερών σοσιαλιστών, ακόμα και σε ορισμένους κομμουνιστές. Γενικά υπήρξαν ασταθείς διανοούμενοι, όχι στενά δεμένοι με την υπόθεση της εργατικής τάξης, την υπόθεση του σοσιαλισμού.
Οι επιθέσεις του εχθρού ήταν ιδιαίτερα βάρβαρες ενάντια στο Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Όλη η Γαλλική αντίδραση όρμηξε με μανία εναντίον του, οργανώνοντας ακόμα και επιθέσεις με φασιστικές ομάδες, επειδή στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Γαλλίας έβλεπαν ένα μεγάλο εμπόδιο στην επίτευξη των σκοπών τους. Με την στάση του το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γαλλίας απόκρουσε την εχθρική επίθεση και συνεχίζει αφοσιωμένα να υπερασπίζεται τον Μαρξισμό – Λενινισμό, την υπόθεση της εργατικής τάξης, την φιλία με την Σοβιετική Ένωση, την υπόθεση του σοσιαλισμού. Αυτό εξόργισε τόσο τον εχθρό που πρόσφατα στην προσπάθεια του να εξαπολύσει νέα αντικομμουνιστική εκστρατεία προχώρησαν τόσο πολύ ώστε να προτείνουν στο Γαλλικό Κοινοβούλιο την διάλυση του Κομμουνιστικού Κόμματος και μια σειρά από τους πιο αντιδραστικούς νόμους που υπήρξαν τον καιρό του φασισμού. Αλλά το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γαλλίας, επικεφαλής της εργατικής τάξης και όλων των δημοκρατικών δυνάμεων δεν θα επιτρέψει ενέργεια αυτού του είδους. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γαλλίας, θα ξέρει πως να παλέψει με θάρρος και θα νικήσει επίσης αυτές τις νέες φασιστικές προκλήσεις. Το Κόμμα μας έχει σε μεγάλη εκτίμηση το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γαλλίας και έκφρασε στους Γάλλους Συντρόφους τα αισθήματα του αλληλεγγύης στην ηρωική τους πάλη.
Τα αντιμαρξιστικά στοιχεία, μαζί με τους αντιδραστικούς και τους ιμπεριαλιστές, εξαπέλυσαν επίσης επίθεση ενάντια στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Ιταλίας. Μετά το 20ο Συνέδριο, όταν οι ιμπεριαλιστές και όλοι οι εχθροί του σοσιαλισμού προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν την κριτική που έγινε στον Ι.Β. Στάλιν για να επιτεθούν στον Μαρξισμό - Λενινισμό και στα κομμουνιστικά κόμματα, υπήρξαν μερικά ταλαντευόμενα στοιχεία στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Ιταλίας που ξεστράτισαν και δραστηριοποιήθηκαν ενάντια στο κόμμα, διαδίδοντας αντιμαρξιστικές “θεωρίες” και εχθρικές απόψεις ενάντια στην Σοβιετική Ένωση και τις σοσιαλιστικές χώρες, διαφημίζοντας τον Γιουγκοσλάβικο “ιδιαίτερο” σοσιαλισμό. Μερικά από τα ρεβιζιονιστικά και εχθρικά στοιχεία πήραν μέρος ως αντιπρόσωποι στο 8ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίαςiv και ξεθύμαιναν την οργή τους ενάντια στο Μαρξισμό – Λενινισμό, την Σοβιετική Ένωση και τις Λαϊκές Δημοκρατίες. Κρατήθηκε αναποφάσιστη στάση προς αυτά τα στοιχεία και αυτό, φυσικά, είχε καταστροφικό αποτέλεσμα.
Όπως γνωρίζετε από τον τύπο, δυστυχώς, ο ίδιος ο σύντροφος Τολιάτι, αν και πασίγνωστος επαναστάτης ηγέτης, έκφρασε μερικές λανθασμένες απόψεις. Τον Ιούνιο 1956, σε μια συνέντευξη στο περιοδικό “Nuovi Argomenti”, έκφρασε την άποψη ότι “το σοσιαλιστικό σύστημα εκφυλίστηκε”. Στην ίδια συνέντευξη ο σύντροφος Τολιάτι έκφρασε λανθασμένες απόψεις ως αναφορά τον διεθνή ρόλο της Σοβιετικής Ένωσης και την διεθνή σημασία της Σοβιετικής πείρας. Είπε ότι σήμερα είναι αντικειμενικά αδύνατο να έχουμε ένα κέντρο του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και ότι αυτό το κίνημα έπρεπε να έχει πολυκεντρικό χαρακτήρα. Στο 8ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας, ο σύντροφος Τολιάτι έκφρασε λανθασμένες απόψεις ως αναφορά αυτό που αποκαλεί “δουλοπρεπή μίμηση της Σοβιετικής πείρας από την πλευρά των λαϊκών δημοκρατιών”, και γενικά, ως αναφορά την κατάσταση στις λαϊκές δημοκρατίες. Σε αυτήν την συνέντευξη του Ιουνίου έκφρασε λανθασμένες απόψεις και για τον ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης· ακόμα και στην Απόφαση του 8ου Συνεδρίου, όπου μιλά για τις κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης, δεν υπάρχει καμιά αναφορά για τον ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης. Ταυτόχρονα, η στάση των Ιταλών συντρόφων προς τις αντιμαρξιστικές απόψεις της Γιουγκοσλάβικης ηγεσίας μας φαίνεται λανθασμένη. Στο 8ο Συνέδριο, αυτές οι επικίνδυνες ρεβιζιονιστικές και αντιμαρξιστικές απόψεις δεν καταδικάστηκαν ανοιχτά, ενώ τον Δεκέμβρη 1956, μετά από όλα τα γεγονότα, ο Λουΐτζι Λόνγκο, ένας από τους βασικούς ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας, έγραψε ακόμα ένα μακροσκελές άρθρο για την Γιουγκοσλάβικη πείρα. Σύντροφοι, τα θίγουμε αυτά τα ζητήματα γιατί μας φαίνονται λανθασμένα και ελπίζουμε ότι οι Ιταλοί σύντροφοι θα δυναμώσουν το Κόμμα τους με τον Μαρξιστικό – Λενινιστικό τρόπο.
* * *
Από τα ζητήματα που τεθήκαν φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι η δράση των ιμπεριαλιστών, η επίθεσή τους ενάντια στην Αίγυπτο, η αντεπανάσταση στην Ουγγαρία, οι προσπάθειες στην Πολωνία, η επίθεση στα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα στις καπιταλιστικές χώρες κλπ, δείχνουν ότι ο ιμπεριαλισμός δεν παράτησε τις προετοιμασίες του για νέο πόλεμο. Τα επιθετικά του σχέδια κατευθύνονται πρώτα και κύρια ενάντια στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Οι εχθροί του σοσιαλισμού, οι εχθροί των χωρών μας, εκμεταλλεύονται κάθε χαλάρωση της επαγρύπνησης, κάθε αδυναμία της λαϊκής εξουσίας, κάθε ρήγμα, άσχετα από το πόσο μικρό είναι, της ενότητας του στρατοπέδου μας. Άρα, είναι καθήκον μας να δυναμώσουμε την επαναστατική μας επαγρύπνηση, να ενισχύσουμε το σοσιαλιστικό μας στρατόπεδο, με επικεφαλής την Σοβιετική Ένωση.
Σύντροφοι,
Νομίζω ότι είναι αναγκαίο να επιμείνουμε σε ορισμένα σημαντικά ζητήματα που προκύπτουν από την ανάλυση των πρόσφατων διεθνών εξελίξεων.


Ι. ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟΥ
Τα πρόσφατα γεγονότα στη διεθνή σκηνή χαρακτηρίζονται από μια ολομέτωπη επίθεση από την ιμπεριαλιστική αντίδραση και όλα τα ρεβιζιονιστικά και αντιμαρξιστικά στοιχεία, ενάντια στις χώρες του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και γενικά ενάντια στην αλληλεγγύη του παγκόσμιου κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος. Οι εχθροί ακολουθούν την παλιά τακτική του ιμπεριαλισμού “διαίρει και βασίλευε”. Οι Γιουγκοσλάβικη ηγεσία σήκωσε τη σημαία της διάσπασης του κομμουνιστικού κινήματος και αναθεωρεί τον Μαρξισμό – Λενινισμό κάτω από το σύνθημα της ανατροπής του “Σταλινισμού” και των “Σταλινιστών”.

1. Ο διεθνής ρόλος της Σοβιετικής Ένωσης και η Σοβιετική πείρα
Για να διασπάσουν το σοσιαλιστικό στρατόπεδο και το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα οι ιμπεριαλιστές και ρεβιζιονιστές προσπαθούν, πρώτ' απ' όλα , να απομονώσουν την Σοβιετική Ένωση αρνούμενοι τον διεθνή ρόλο της και δυσφημίζοντας την.
Ο ηγετικός ρόλος της Σοβιετικής Ένωσης σε ολόκληρο το κομμουνιστικό κίνημα καθορίζεται από τις ιστορικές συνθήκες. Αυτό είναι αντικειμενικό γεγονός.
α) Αυτός ο ηγετικός ρόλος προκύπτει κυρίως από την σπουδαιότητα της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης και την διεθνή της σημασία.
Πρώτο, είναι γνωστό ότι η Οκτωβριανή Επανάσταση αποτέλεσε σημείο καμπής στην ιστορία της ανθρωπότητας. Για πρώτη φορά στην ιστορία ιδρύθηκε η διχτατορία του προλεταριάτου και έδωσε μεγάλη ώθηση στο επαναστατικό κίνημα του προλεταριάτου στον κόσμο. Από την Οκτωβριανή επανάσταση και μετά οι προλετάριοι πολλών άλλων χωρών, με το παράδειγμα και την βοήθεια και υποστήριξη των Ρώσων εργατών, έσπασαν τις αλυσίδες του κεφαλαίου και σήμερα το σοσιαλιστικό σύστημα περιλαμβάνει περίπου 1000 εκατομμύρια λαό.
Δεύτερο, η Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση σημείωσε την αρχή της κρίσης τους αποικιακού συστήματος. Σαράντα χρόνια μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, απελευθερώθηκε πληθυσμός περίπου 1500 εκατομμυρίων αποικιακών και μισοαποικιακών χωρών, το αποικιακό σύστημα βρίσκεται σε πλήρη διάλυση.
Τρίτο, η Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση ήταν ταυτόχρονα επανάσταση και ιδεολογική, επειδή έβαλε τέλος μια και καλή στην ιδεολογική κυριαρχία της Δεύτερης Διεθνούς, σημειώνοντας τον θρίαμβο του επαναστατικού Μαρξισμού στο διεθνές εργατικό κίνημα.
β) Ο ηγετικός ρόλος της Σοβιετικής Ένωσης στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα έγινε ιστορική πραγματικότητα και λόγω του καθολικού χαρακτήρα της ίδιας της Σοβιετικής πείρας. Το γεγονός ότι η Σοβιετική Ένωση μετασχηματίστηκε από μια καθυστερημένη χώρα που ήταν πριν την επανάσταση σε μια ισχυρή βιομηχανική χώρα με πολύ αναπτυγμένη κουλτούρα, το γεγονός ότι η Σοβιετική Ένωση κατάφερε να πετύχει μεγάλη ιστορική νίκη επί της ναζιστικής Γερμανίας και της μιλιταριστικής Ιαπωνίας στην διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου, αποδεικνύουν ότι η πείρα της Σοβιετικής Ένωσης και ο δρόμος που ακολούθησε είναι σωστοί και καθολικής σπουδαιότητας για όλους. Η πείρα της Σοβιετικής Ένωσης δεν είναι μόνο η πρώτη αλλά και το πιο λαμπρό παράδειγμα της εφαρμογής του Μαρξισμού – Λενινισμού. Αλλά, όπως πάντα έκαναν οι εχθροί του Μαρξισμού – Λενινισμού, και οι σημερινοί ρεβιζιονιστές, με τους Γιουγκοσλάβους ρεβιζιονιστές στην πρώτη γραμμή, προσπαθούν με κάθε τρόπο να αρνηθούν τον καθολικό χαρακτήρα της Σοβιετικής πείρας. Σε σχέση με αυτό γίνεται πολύ λόγος για τις ειδικές συνθήκες κάθε χώρας, του “εθνικού κομμουνισμού”. Κανένας Μαρξιστής δεν ισχυρίζεται ότι κάθε τι από την Σοβιετική πείρα πρέπει να εφαρμοστεί απόλυτα παντού και με ένα στερεότυπο τρόπο· όμως, τα βασικά στοιχεία της Σοβιετικής πείρας έχουν καθολικό χαρακτήρα. Η πρακτική του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στις χώρες της λαϊκής δημοκρατίας επιβεβαιώνουν τα λόγια του Βλάντιμιρ Ίλιτς Λένιν, ότι:
... ορισμένα θεμελιώδη χαρακτηριστικά της επανάστασής μας έχουν μια σημαντικότητα που δεν είναι τοπική ή ιδιαίτερα εθνική ή Ρώσικη μόνο, αλλά διεθνή”v
Εκτός από την άρνηση του καθολικού χαρακτήρα της Σοβιετικής πείρας, οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες προσπαθούν να δυσφημήσουν αυτή την πείρα και να παρουσιάσουν την “πείρα του Γιουγκοσλάβικου σοσιαλισμού” σαν την μόνη σωστό, ακόμα και απολυτά απαραίτητο, δρόμο για όλες τις χώρες.
γ) Η Σοβιετική Ένωση σήμερα είναι σημαντική οικονομική και στρατιωτική δύναμη έχοντας μεγάλο διεθνές κύρος. Είναι η χώρα στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο που είναι σε θέση να δώσει την μεγαλύτερη βοήθεια, και με την πείρα της και με τις υλικές πλουτοπαραγωγικές πηγές της, σε όλες τις σοσιαλιστικές χώρες, ακόμα και σε χώρες που απελευθερώθηκαν από τον αποικιακό ζυγό. Αυτός ο ρόλος της Σοβιετικής Ένωσης είναι το φυσικό αντικειμενικό αποτέλεσμα της ιστορικής εξέλιξης. Δεν είναι μια αυθαίρετη απόφαση των “Σταλινικών”, ούτε μπορεί να ακυρωθεί για να ικανοποιήσει τις ευχές των ρεβιζιονιστών. Αυτός ο ρόλος της Σοβιετικής Ένωσης αναγνωρίζεται από όλα τα Μαρξιστικά – Λενινιστικά κόμματα, από κάθε κομμουνιστή. Σε ένα άρθρο με τον τίτλο “Πάλι για την Ιστορική Πείρα της Διχτατορίας του Προλεταριάτου”, που δημοσιεύτηκε στο όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας “Ρενμίνριμπάο”, διαβάζουμε: “Για τα συμφέροντα της κοινής υπόθεσης του προλεταριάτου διαφόρων χωρών, της ενιαίας αντίστασης στην επίθεση που εξαπολύθηκε από το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο με επικεφαλής τις Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής ενάντια στην υπόθεση του σοσιαλισμού και για την οικονομική και πολιτιστική προσπάθεια όλων των σοσιαλιστικών χωρών, πρέπει να συνεχίσουμε να δυναμώνουμε την διεθνή προλεταριακή αλληλεγγύη με την Σοβιετική Ένωση στο κέντρο της”vi
Από την στιγμή της ίδρυσής του, και το Κόμμα μας επίσης, έβλεπε αυτά τα ζητήματα σωστά και τα φύτεψε βαθιά στις καρδιές των μελών του και του λαού του.


2. - Για τις σχέσεις ανάμεσα στις σοσιαλιστικές χώρες, ανάμεσα στα Μαρξιστικά – Λενινιστικά κόμματα και για τον προλεταριακό διεθνισμό.
Οι ιμπεριαλιστές και οι ρεβιζιονιστές του Μαρξισμού – Λενινισμού εξαπέλυσαν μια αχαλίνωτη εκστρατεία δυσφήμησης ενάντια στις σχέσεις των σοσιαλιστικών χωρών και των κομμουνιστικών κομμάτων με την Σοβιετική Ένωση και τα οπορτουνιστικά στοιχεία κατηγόρησαν την Σοβιετική Ένωση ότι δήθεν δημιούργησε λανθασμένες σχέσεις με τις σοσιαλιστικές χώρες, ότι δήθεν σκλάβωσε αυτές τις χώρες και κατά συνεπεία τις αφαίρεσε την ανεξαρτησία τους. Συστηματικά υποδαυλίζουν εθνικιστικά και αντι-Σοβιετικά αισθήματα. Εξαπέλυσαν δημαγωγικά συνθήματα προτρέποντας αυτές τις χώρες να ξανακερδίσουν την “ανεξαρτησία” τους από την Σοβιετική Ένωση, να εδραιώσουν την “κυριαρχία” τους κλπ. Οι Γιουγκοσλάβικη ηγεσία προχώρησε τόσο πολύ που ο Τζοσίπ Μπροζ Τίτο, στην ομιλία του στην Πούλα, δήλωσε ότι τα αντεπαναστατικά γεγονότα στην Ουγγαρία προκλήθηκαν κυρίως από τις λανθασμένες σχέσεις που είχαν καθιερωθεί ανάμεσα στην Σοβιετική Ένωση και στην Ουγγαρία. Οπότε, σύμφωνα με τον Τίτο το φταίξιμο πέφτει όχι στον ιμπεριαλισμό αλλά στην Σοβιετική Ένωση.
Αλλά, σύντροφοι, είναι γνωστό ότι οι σχέσεις των σοσιαλιστικών χωρών με την Σοβιετική Ένωση είναι σχέσεις νέου τύπου που δεν υπήρξαν ποτέ στην ιστορία. Οι σχέσεις μας με την Σοβιετική Ένωση, επίσης, στηρίζονται στις Λενινιστικές αρχές πλήρους ισότητας μεταξύ των δυο πλευρών, αμοιβαίας εθνικής κυριαρχίας και μη επέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις, στις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού, στις αρχές του Μαρξισμού - Λενινισμού.
Η χώρα μας, που είναι η μικρότερη στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο, μπορεί να βεβαιώσει, καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη, την ορθότητα των σχέσεων που υπήρξαν ανάμεσα στις σοσιαλιστικές χώρες. Το Κόμμα μας δήλωσε ότι οι σχέσεις μας με την Σοβιετική Ένωση ήταν σωστές. Αντίθετα, οι ιμπεριαλιστές και οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες, που μας “συμβούλευαν” να εγκαταλείψουμε την Σοβιετική Ένωση, συμπεριφέρθηκαν στην χώρα μας σαν σωβινιστές, αποικιοκράτες και εχθροί.
Η ειλικρινής φιλία του λαού μας προς την Σοβιετική Ένωση, η αδελφική βοήθεια που δόθηκε στην Αλβανία, όχι μόνο άλλαξαν την εικόνα της χώρας μας από οικονομική και πολιτιστική άποψη, αλλά δυνάμωσαν επίσης την αυτοπεποίθηση του λαού μας στις πλουτοπαραγωγικές πηγές του και εδραίωσαν την ανεξαρτησία και την εθνική κυριαρχία της πατρίδας μας. Στη διάρκεια των σοβαρών και δύσκολων μεταπολεμικών ημερών, όταν η χώρα μας και ο λαός μας ήταν σε μεγάλες δυσχέρειες, έχοντας έλλειψη τροφής και ρούχων να φορέσει και όταν η ανεξαρτησία και εθνική κυριαρχία της χώρας μας κερδισμένη με τόση αιματοχυσία και θυσία, απειλούνταν από τους Γιουγκοσλάβους, οι σύντροφοι της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης και ο Ι.Β. Στάλιν είπαν στην αντιπροσωπεία της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματός μας, “Όλα αυτά θα ξεπεραστούν. Θα σας βοηθήσουμε να οικοδομήσετε την βιομηχανία σας, να στεριώσετε πάλι στα πόδια της την αγροτική οικονομία, να αναπτύξετε της εθνική εκπαίδευση και τον εθνικό πολιτισμό”. Μας είπαν, “Πρέπει να αναπτύξετε τα εθνικά σας στελέχη έχοντας στο μυαλό σας ότι οι ειδικοί που θα σας στείλουμε πρέπει σύντομα να επιστρέψουν. Η Αλβανία πρέπει να σταθεί στα δικά της πόδια”. Η επιθυμία του Κόμματός μας και του λαού μας και η η αδελφική βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης έγιναν πραγματικότητα. Δημιουργήθηκαν κοινοπραξίες και εργοστάσια, άνοιξαν σχολεία και ινστιτούτα, φτιάχτηκαν σιδηροδρομικές γραμμές, Μηχανοτρακτερικοί Σταθμοί, οργανωθήκαν εταιρίες μεταφορών και άλλες επιχειρήσεις. Η πείρα της Σοβιετικής Ένωσης καθοδήγησε πάντα τον λαό μας. Θα επωφεληθούμε από οποιαδήποτε αξιόλογη πείρα άλλων χωρών.
Οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες διακήρυξαν ότι η Γιουγκοσλαβία είναι η πρώτη χώρα που μπόρεσε να αναπτύξει “σωστές” σχέσεις με την Σοβιετική Ένωση και ότι αυτές οι σχέσεις είναι “πρότυπο” που πρέπει να εφαρμόσουν οι άλλες χώρες εάν δεν θέλουν να οδηγηθούν σε “αναταραχές” όπως εκείνες στην Ουγγαρία. Το Κόμμα μας και ο λαός μας σαν σύνολο απέρριψαν αυτή την “συμβουλή” επειδή στην πραγματικότητα προσπαθούσε να μας απομακρύνει από την Σοβιετική Ένωση και από το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, όπως ακριβώς έγινε με την Γιουγκοσλαβία.
Είναι γνωστό ότι οι ιμπεριαλιστές, που δημιούργησαν ολόκληρο σύστημα διεθνών συμφώνων, συνασπισμών και συμμαχιών όπως το ΝΑΤΟ, το ΣΕΑΤΟ, το Σύμφωνο της Βαγδάτης και άλλα, ενδιαφέρονται πολύ για την διάσπαση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου με σκοπό την πραγματοποίηση πιο εύκολα των σχεδίων τους. Συνεπώς, το ζωτικό καθήκον του Κόμματός μας είναι το δυνάμωμα της ενότητας του σοσιαλιστικού στρατοπέδου με επικεφαλής την Σοβιετική Ένωση, το δυνάμωμα του οικονομικού και στρατιωτικού δυναμικού αυτού του στρατοπέδου, το δυνάμωμα του Συμφώνου της Βαρσοβίας.
Αν και είναι μέλος του Βαλκανικού Συμφώνου και, μέσω της Ελλάδας και της Τουρκίας, συνδέεται με το επιθετικό σύμφωνο του ΝΑΤΟ και με εκείνο της Βαγδάτης, η Γιουγκοσλαβία λέει ότι είναι αντίθετη στους συνασπισμούς. Με δυο λόγια, οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες μας συμβουλεύουν να αφοπλιστούμε.
Ο μεγάλος Λένιν μας διδάσκει ότι οι μορφές των δεσμών και της διεθνούς συνεργασίας ανάμεσα στα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα διαφέρουν ανάλογα με τις ιστορικές συνθήκες, ανάλογα με τις νέες συνθήκες και καθήκοντα που ξεπροβάλλουν μπροστά στο διεθνές εργατικό κίνημα. Υπό τις παρούσες συνθήκες, είναι βασικό ότι οι δεσμοί και η συνεργασία ανάμεσα στα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα πρέπει να δυναμώσουν ακόμα περισσότερο, βρίσκοντας τους πιο κατάλληλους τρόπους και μορφές. Τα κόμματά μας ενδιαφέρονται τώρα να βρουν εκείνες τις μορφές για την εξασφάλιση όσο το δυνατόν πιο στενής και αποτελεσματικής συνεργασίας και συντονισμού. Οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες, από την μεριά τους, έχουν οικοδομήσει “ολόκληρο θεωρητικό σύστημα” για “να αποδείξουν” ότι τα κομμουνιστικά κόμματα πρέπει να ζουν ξέχωρα και το καθένα να βαδίζει το δικό του δρόμο.
Αν τα εξετάσουμε αυτά στο πλαίσιο των θεωριών τους και των ισχυρισμών τους για “τον μεγάλο διεθνιστικό ρόλο της Γιουγκοσλαβίας” και “τον Γιουγκοσλάβικο δρόμο στο σοσιαλισμό”, αυτά συνοψίζονται σε αυτό: προς το παρόν τα κομμουνιστικά κόμματα πρέπει να κόψουν τους διεθνιστικούς δεσμούς τους με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης και να αρχίσουν να δημιουργούν δεσμούς με την Γιουγκοσλαβία και αργότερα να δημιουργήσουν μια Διεθνή με επικεφαλής τον Τίτο. Αυτές οι απόψεις είναι σε αντίθεση με τον προλεταριακό διεθνισμό και στοχεύουν στην διάσπαση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Το καθήκον του Κόμματός μας, όπως αυτό όλων των αδελφών κομμάτων, είναι να καταπολεμήσουμε αυτές τις απόψεις όπως επίσης και όλες τις εχθρικές προσπάθειες για την διάσπαση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Είναι καθήκον μας να αγωνιστούμε με όλες τις δυνάμεις για την παγίωση της ενότητας των σοσιαλιστικών χωρών και των αδελφών κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων. Η δύναμή μας βρίσκεται στην ενότητα.




ΙΙ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ
ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ - ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΧΘΡΙΚΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΤΩΝ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΩΝ.
Η επίθεση που εξαπολύθηκε ενάντια στην Μαρξιστική – Λενινιστική ιδεολογία διεξάγονταν από δυο παράλληλα, εάν όχι συντονισμένα, μέτωπα, από τις δυνάμεις του ιμπεριαλισμού και της αντίδρασης και από τα οπορτουνιστικά και ρεβιζιονιστικά στοιχεία με επικεφαλής τους Γιουγκοσλάβους ηγέτες. Ο στόχος τους είναι να αποδιοργανώσουν τις γραμμές των κομμουνιστικών κομμάτων και να τα εκτρέψουν από το σωστό δρόμο, να διασπάσουν τις σοσιαλιστικές χώρες και τα κομμουνιστικά κόμματα, να δυσφημήσουν τον Μαρξισμό – Λενινισμό και να στερήσουν από την εργατική τάξη αυτή την πυξίδα, αυτό το βασικό όπλο για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Το χαρακτηριστικό αυτής της εκστρατείας είναι ότι διεξάγεται κάτω από “Αριστερά” συνθήματα, με την σημαία του αναθεωρημένου Μαρξισμού – Λενινισμού. Ο ρεβιζιονισμός στο εργατικό κίνημα εμφανίστηκε όταν ο Μαρξισμός σημείωσε πλέρια θεωρητική νίκη επί των ανοιχτών εχθρών του, οι οποίοι συνεπώς άρχισαν να πολεμούν τον Μαρξισμό κριμένοι πίσω από το πέπλο του Μαρξισμού, με την σημαία του Μαρξισμού. Μιλώντας για την ουσία του ρεβιζιονισμού, ο Λένιν λέει ότι προσπαθεί να μετατρέψει τον Μαρξισμό σε ιερό εικόνισμα,
. . . για να κρατήσει από τον Μαρξισμό ότι είναι αποδεκτά από την φιλελεύθερη αστική τάξη, συμπεριλαμβανομένου του αγώνα για μεταρρυθμίσεις, την ταξική πάλη (χωρίς την διχτατορία του προλεταριάτου), την γενική ‘αναγνώριση’ των ‘σοσιαλιστικών ιδεών’ και την αντικατάσταση του καπιταλισμού από μια “νέα τάξη” και να πετάξει ‘μόνο’ την ζωντανή ψυχή του Μαρξισμού, ‘μόνο’ το επαναστατικό του περιεχόμενο”. (Β.Ι. Λένιν, Διαλεχτά Έργα, τομ. 21, σελ. 223 – Αλβ. Εκδ.)
Αυτή η σημαία της αναθεώρησης του Μαρξισμού – Λενινισμού υψώθηκε τώρα από τους Γιουγκοσλάβους ηγέτες και για αυτό οι ιμπεριαλιστές τους θεωρούν σαν το κύριο όργανο του αγώνα τους ενάντια στον κομμουνισμό. Στην πρόσφατη σύνοδο του Συμβουλίου του ΝΑΤΟ, ο Υπουργός Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας, Φον Μπρεντάνο, πρότεινε ότι το ΝΑΤΟ πρέπει να υποστηρίξει την ανάπτυξη του “Τιτοϊσμού στις χώρες της λαϊκής δημοκρατίας” επειδή, σύμφωνα με αυτόν, “αυτή η μέθοδος είναι πιο καρποφόρα από ότι η άμεση υποκίνηση εξεγέρσεων”. Όλα τα Δυτικά ραδιόφωνα συνεχίζουν να καλούν τους λαούς του σοσιαλιστικού στρατοπέδου να ανατρέψουν τις ηγεσίες του κόμματος και του κράτους και να τα αντικαταστήσουν με “αντισταλινικά” στοιχεία, να παρατήσουν την οικοδόμηση του “Σταλινικού” σοσιαλισμού και να υιοθετήσουν τον Γιουγκοσλάβικο “εθνικό και ιδιαίτερο” δρόμο του σοσιαλισμού. Ο εχθρός βγάζει προκηρύξεις υπογεγραμμένες από τον φασίστα εγκληματία Σαντίκ Πρέμτε (τώρα αυτοαποκαλούμενος αρχηγός του Αλβανικού τμήματός της 4ης “κομμουνιστικής” Διεθνούς), προτρέποντας τον λαό μας να ανατρέψει τον “γραφειοκρατικό” σοσιαλισμό και να ακολουθήσει τον δρόμο του Τίτο και του Ίμρε Νάγκι.
Οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες παρουσιάζουν τις “θεωρίες” τους σαν “σπουδαία ανακάλυψη” στην υπηρεσία του εργατικού κινήματος και της ανθρωπότητας γενικά, αλλά αντικειμενικά οι “θεωρίες” τους και οι πράξεις τους εξυπηρετούν τον ιμπεριαλισμό στον αγώνα του ενάντια στον Μαρξισμό – Λενινισμό, τα κομμουνιστικά κόμματα και το σοσιαλιστικό στρατόπεδο.
Οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες παρουσιάζουν τις “θεωρίες” τους σαν την τελευταία λέξη του Μαρξισμού, αλλά στην πραγματικότητα το “θεωρητικό τους σύστημα” είναι μείγμα των σάπιων θεωριών των διαφόρων αντιμαρξιστικών ρευμάτων εκτεινόμενο από τον αναρχισμό, μέχρι τον Προυντόν και τον Μπακούνιν, τον Τρότσκι, τον Μπουχάριν και την “εργατική αντιπολίτευση”.
Η πάλη αναθεώρησης του Μαρξισμού – Λενινισμού καλύπτεται τώρα πίσω από τρία κύρια δημαγωγικά συνθήματα:
1) Γίνεται μεγάλη εκμετάλλευση της σωστής Μαρξιστικής – Λενινιστικής θέσης για την δημιουργική ανάπτυξη του Μαρξισμού – Λενινισμού και την πάλη ενάντια στον δογματισμό.
Οι Μαρξιστές – Λενινιστές ερμηνεύουν την δημιουργική ανάπτυξη του Μαρξισμού – Λενινισμού όχι σαν άρνηση των βάσεών του, αλλά ως εμπλουτισμό της θεωρίας του με νέα συμπεράσματα και θέσεις βγαλμένες από την πείρα της πάλης της εργατικής τάξης και της εξέλιξης των επιστημών. Ενώ οι ρεβιζιονιστές, όπως θα δείξουμε τώρα, αρνούνται τις βασικές αρχές της Μαρξιστικής – Λενινιστικής θεωρίας, για παράδειγμα, την ταξική πάλη, την διχτατορία του προλεταριάτου, τον ηγετικό ρόλο του κόμματος κλπ. Αλλά ο Μαρξισμός είναι επιστήμη και οι αντικειμενικοί νόμοι που ανακαλυφθήκαν από αυτόν αποτελούν απόλυτη αλήθεια, όπως οι νόμοι που ανακαλύφθηκαν από την χημεία, την φυσική και άλλες επιστήμες. Άρα, δεν μπορούν να παλιώσουν ή να απορριφθούν. Παρ' όλα αυτά, ο Βλάχοβιτς, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Ένωσης Κομμουνιστών Γιουγκοσλαβίας, περιγράφει τον Μαρξισμό σαν “ξεπερασμένη θεωρία του Μαρξ” και η εφημερίδα “Μπόρμπα” γράφει ότι, εκτός από τον “Σταλινισμό” υπάρχει και κίνδυνος του ξεπερασμένου “δογματικού Λενινισμού”.
2) Γίνεται μεγάλη εκμετάλλευση επίσης της σωστής Μαρξιστικής – Λενινιστικής θέσης ότι ο Μαρξισμός πρέπει να εφαρμόζεται με δημιουργικό τρόπο ανάλογα με τις ιδιαίτερες συνθήκες κάθε χώρας.
Ο Μαρξισμός – Λενινισμός διδάσκει ότι εκτός από τα κοινά χαρακτηριστικά και τους θεμελιώδεις γενικούς νόμους, οι μορφές, οι μέθοδοι και η ταχύτητα μετάβασης των διαφόρων χωρών στον σοσιαλισμό μπορεί να ποικίλουν ανάλογα με τις συνθήκες ανάπτυξης τους. Εκμεταλλευόμενοι αυτό και με το σύνθημα του “ιδιαίτερου και εθνικού σοσιαλισμού”, οι ρεβιζιονιστές προσπαθούν να μας εκτρέψουν από τον γνήσιο Μαρξιστικό – Λενινιστικό δρόμο της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και από την πείρα της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Μαρξισμός διδάσκει ότι τα θεμελιώδη ζητήματα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού είναι κοινά ζητήματα και ότι οι νόμοι εξέλιξης της κοινωνίας δεν έχουν εθνικά όρια. Η ιστορική πείρα δείχνει ότι τέτοια κοινά ζητήματα είναι: η διχτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή, η εδραίωση της πολίτικης εξουσίας της εργατικής τάξης κάτω από την καθοδήγηση του Μαρξιστικού – Λενινιστικού κόμματος, η εδραίωση με κάθε τρόπο της συμμαχίας της εργατικής τάξης με την αγροτιά και με τα άλλα εργαζόμενα στρωματά, η εξάλειψη της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και η εδραίωση της σοσιαλιστικής ιδιοκτησίας στα κύρια μέσα παραγωγής, η σοσιαλιστική οργάνωση της γεωργίας, η σχεδιασμένη ανάπτυξη της οικονομίας, η καθοδήγηση από την Μαρξιστική – Λενινιστική επαναστατική θεωρία, η αποφασιστική υπεράσπιση των καταχτήσεων της σοσιαλιστικής επανάστασης από τις επιθέσεις των πρώην εκμεταλλευτριών τάξεων και των ιμπεριαλιστικών κρατών. Η γενική πορεία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού είναι ο κύριος δρόμος, είναι, σαν να λέμε, η λεωφόρος. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτής ή εκείνης της χώρας είναι σαν παράδρομοι αυτής της λεωφόρου. Το να μην ακολουθηθεί αυτός ο κύριος δρόμος, ο γενικός Μαρξιστικός – Λενινιστικός δρόμος, σημαίνει είσοδος σε αδιέξοδο. Και η πείρα της Γιουγκοσλαβίας το επιβεβαιώνει αυτό.
Είναι ξεκάθαρο ότι οι εχθροί της εργατικής τάξης βλέπουν τον “εθνικό κομμουνισμό” σαν το βασικό μοχλό μέσω του οποίου θέλουν να εκτρέψουν τις σοσιαλιστικές χώρες και τα κομμουνιστικά κόμματα από την πορεία τους και συνεπώς να στρέψουν τον τροχό της ιστορίας προς τα πίσω . . .
3) Ολόκληρη η λυσσαλέα εκστρατεία των ιμπεριαλιστών και των ρεβιζιονιστών που ξέσπασε ενάντια στον Μαρξισμό – Λενινισμό, ενάντια στον κομμουνισμό, διεξάγεται κάτω από την μάσκα της πάλης ενάντια στον “Σταλινισμό”. Αμέσως μετά το 20ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, οι εχθροί μεγαλοποίησαν χυδαία τα “λάθη” του Στάλιν και τα διαλάλησαν για να συκοφαντήσουν τα σοσιαλιστικά κράτη, τα κομμουνιστικά κόμματα και τους ηγέτες τους, για να σπείρουν ιδεολογική σύγχυση και διχόνοια στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Υπό την πίεση αυτής της εκστρατείας, τα οπορτουνιστικά και ταλαντευόμενα στοιχεία σήκωσαν κεφάλι παντού και στρωθήκαν στην δουλειά με ζήλο ενάντια στα επαναστατικά κόμματα με εσφαλμένα και αντιμαρξιστικά συνθήματα (όπως “εκδημοκρατισμός”, “αποσταλινοποίηση”, “ανεξαρτησία”, “λαϊκή ευημερία” κλπ) για να παλέψουν την Μαρξιστική – Λενινιστική ηγεσία των κομμάτων και την σωστή τους γραμμή. Αντιμέτωπο με αυτή την κατάσταση, το Κόμμα μας έδρασε σωστά. Πήρε μέτρα για να καταπολεμήσει εκείνα τα στοιχεία, που, με την σημαία της πάλης ενάντια στην “προσωπολατρία”, ήθελαν να εκτροχιάσουν το Κόμμα μας.
Στο φως των πρόσφατων γεγονότων επιβεβαιώθηκε ακόμα μια φορά πόσο σωστή ήταν η στάση της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος, που εγκρίθηκε ομόφωνα από το 3ο Συνέδριο, σε σχέση με την σωστή πάλη που διεξήγαγε ενάντια στα διάφορα οπορτουνιστικά, Τροτσκιστικά, ρεβιζιονιστικά και προδοτικά στοιχεία τα οποία, με ανοιχτές και καλυμμένες ενέργειες προσπάθησαν να απομακρύνουν το Κόμμα μας από τον δρόμο του ΜαρξισμούΛενινισμού, να ρίξουν ένα βαρύ χτύπημα στην καρδιά του Κόμματός μας και στη διχτατορία του προλεταριάτου και συνεπώς να ανοίξουν τον δρόμο στην εδραίωση του καπιταλισμού και του ιμπεριαλιστικού ζυγού.
Αυτός ήταν ο σκοπός των εχθρών του Κόμματος, των Τουκ Γιακόβα και Μπεντρί Σπαχίου, των προαγγέλων των άλλων εχθρών που σήκωσαν τα αυτιά τους στην Κομματική Συνεδρίαση της πόλης των Τιράνων και των οποίων η προδοσία τροφοδοτήθηκε από την Γιουγκοσλάβικη διπλωματική αντιπροσωπεία. Η θλιβερή εξέλιξη στην Ουγγαρία όπου ξέσπασε η αντεπανάσταση επιβεβαίωσε πλέρια την ορθότητα της γραμμής του Κόμματός μας και του σωστού του και προνοητικού του τρόπου δράσης.
α) Δεν συμφωνούμε με κανέναν από εκείνους που αρνούνται όλη την επαναστατική δράση του Στάλιν και βλέπουν σε αυτήν μόνο την σκοτεινή πλευρά. Νομίζουμε ότι ο Στάλιν πρέπει να κριθεί σωστά. Ο Ι.Β. Στάλιν, όπως είναι γνωστό σε όλους, είναι μεγάλος Μαρξιστής επειδή, μαζί με τον Λένιν, υπεράσπισε τον ΜαρξισμόΛενινισμό από όλους τους εχθρούς και ρεβιζιονιστές και προσέφερε αξιόλογη συμβολή στην παραπέρα ανάπτυξη αυτής της επιστήμης. Στα μεγάλα θετικά του ανήκουν η προετοιμασία και η διεξαγωγή της Οκτωβριανής Επανάστασης, η οικοδόμηση του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους, η ιστορική νίκη επί των φασιστών εισβολέων, η πρόοδος του διεθνούς κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος. Για όλα αυτά, ο Στάλιν έχει μεγάλο κύρος, όχι μόνο στην Σοβιετική Ένωση αλλά σε όλο τον κόσμο. Στα βασικά ζητήματα, στην υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης και της ΜαρξιστικήςΛενινιστικής θεωρίας, στην πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τους άλλους εχθρούς του σοσιαλισμού, ο Στάλιν δεν έκανε λάθη αλλά ήταν και παραμένει παράδειγμα.
Θέλω να τονίσω ότι οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες, που κάνουν τόσο θόρυβο για την προσωπολατρία ως αναφορά τον Στάλιν, έχουν αυτή την προσωπολατρία με παραπλανητική μορφή στην δικιά τους χώρα. Σε ένα άρθρο στην περίπτωση των γενεθλίων του Τίτο, ο Μπάκαριτς, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Ένωσης Κομμουνιστών Γιουγκοσλαβίας, προχώρησε τόσο πολύ ώστε να πει ότι τα “Μαρξιστικάέργα του Τίτο συγκρίνονται μόνο με τα καλύτερα έργα των Μαρξ, Ένγκελς και Λένιν· αυτό πάει να πει ότι ο Τίτο κατατάσσεται πάνω από τον Μαρξ, τον Ένγκελς και τον Λένιν! Κατά συνέπεια λέμε ότι οι διαμαρτυρίες των Γιουγκοσλάβων ηγετών και του τύπου ενάντια στην “προσωπολατρία” του Στάλιν δεν έχει σκοπό την υπεράσπιση των ΜαρξιστικώνΛενινιστικών άρχων, άλλα να δυσφημήσει το σοσιαλιστικό σύστημα, να δυσφημίσει τους ΜαρξιστέςΛενινιστές ηγέτες των κομμουνιστικών κομμάτων, με σκοπό την αναθεώρηση του ΜαρξισμούΛενινισμού και το άνοιγμα του δρόμου στον “Γιουγκοσλάβικο σοσιαλισμό”.
β) Η σωστή εκτίμηση της δράσης του Στάλιν είναι σημαντική επειδή επί 30 χρόνια μετά τον θάνατο του Λένιν ήταν επικεφαλής της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης και καθοδηγούσε την Σοβιετική Ένωση και το διεθνές εργατικό κίνημα. Με τον διασυρμό του Στάλιν, οι εχθροί δεν ενδιαφέρονται για αυτόν σαν πρόσωπο, αλλά ο σκοπός τους είναι η δυσφήμηση της Σοβιετικής Ένωσης, του σοσιαλιστικού συστήματος και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, κατά συνέπεια, η υπονόμευση της πίστης των εργαζομένων στον σοσιαλισμό.
Στην ομιλία που έδωσε στην Πούλα τον Νοέμβρη του περασμένου έτους, ο Τίτο είπε, “Από την αρχή είπαμε ότι δεν είναι μόνο ζήτημα προσωπολατρίας, αλλά του συστήματος που έκανε δυνατό να δημιουργηθεί η προσωπολατρία, επειδή εδώ βρίσκονται οι ρίζες της, επειδή αυτό είναι στο οποίο πρέπει να επιτιθέμεθα σταθερά και επίμονα”.
Άρα, σύμφωνα με τους Γιουγκοσλάβους ηγέτες, η προσωπολατρία είναι γέννημα του Σοβιετικού συστήματος, άρα, αυτό το σύστημα πρέπει να αναθεωρηθεί (αν όχι να ανατραπεί) και πρέπει να αντικατασταθεί από το “δημοκρατικό Γιουγκοσλάβικο” σύστημα. Είναι προφανές σε ποιου τον μύλο ρίχνει νερό. Οι ιδεολόγοι της αστικής τάξης κάνουν ότι μπορούν να αποδείξουν ότι τα “λάθη” του Στάλιν είναι φυσική συνέπεια του Σοβιετικού συστήματος, ότι αυτό το σύστημα είναι “λάθος”, “ένα ανεπιτυχές πείραμα”, άρα οι εργαζόμενοι πρέπει να εγκαταλείψουν τον σοσιαλισμό και να ασχοληθούν με τον “λαϊκό καπιταλισμό”. Αυτοί οι στρεβλοί ισχυρισμοί απορρίφθηκαν από όλη την ιστορία της εξέλιξης του Σοβιετικού συστήματος το οποίο εξασφάλισε κολοσσιαίες επιτυχίες στην Σοβιετική Ένωση, που βγήκε νικηφόρο από τις πιο δύσκολες ιστορικές δοκιμασίες και έγινε λαμπρό παράδειγμα για όλους τους εργαζόμενους που παλεύουν να λευτερωθούν και να οικοδομήσουν μια καλύτερη ζωή.
γ) Η σημαία της πάλης ενάντια στον “Σταλινισμό” εξυπηρετεί τους Γιουγκοσλάβους ηγέτες και όλους τους ρεβιζιονιστές σαν μάσκα για να κανονίσουν τις διαφορές τους με όλους τους αντιπάλους τους. Αυτός είναι ο τρόπος που χρησιμοποιούν για αυτό το σκοπό: περιγράφουν τις σωστές ΜαρξιστικέςΛενινιστικές θέσεις σαν “Σταλινικό δογματισμό”, τα κομμουνιστικά κόμματα και τους ηγέτες τους, που είναι πιστά στον ΜαρξισμόΛενινισμό, ως “Σταλινικά”, το κράτος τους και το οικονομικό τους σύστημα σαν “Σταλινικό γραφειοκρατισμό” και σύμφωνα με αυτούς, κάθε τι “Σταλινικόπρέπει να εξαλειφθεί και να αντικατασταθεί από το “αντι – Σταλινικό”. Ο διαχωρισμός των κομμάτων και των κομμουνιστών σε “Σταλινικά” / “Σταλινικούς” και “αντι – Σταλινικά” / “αντί – Σταλινικούς” και η κήρυξη πολέμου ενάντια στους “Σταλινικούς”, όπως έκαναν οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες, εξυπηρετεί μόνο την διάσπαση του εργατικού κινήματος.
Εκμεταλλευόμενοι τα λάθη και τις αδυναμίες που αποδίδουν στον Στάλιν, αρνούνται όλα τα επιτεύγματα που η Σοβιετική Ένωση, οι λαϊκές δημοκρατίες και τα κομμουνιστικά κόμματα κατάφεραν στην διάρκεια αυτών των χρόνων. Λένε ότι τα σοσιαλιστικά κράτη και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα είναι σε κρίση επειδή πάσχουν από τον “Σταλινισμό”. Προτείνουν ως διέξοδο “τον Γιουγκοσλάβικο δρόμο στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού”. Λένε ότι η Γιουγκοσλαβία κατάφερε να απαλλαγεί από τον “Σταλινισμόεπειδή διέκοψε τις σχέσεις της με το σοσιαλιστικό στρατόπεδο το 1948 και άρα, μόνο η Γιουγκοσλαβία βρήκε τον σωστό δρόμο για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, που πρέπει τώρα να γίνει υπόδειγμα για όλες τις χώρες. Γίνεται πολύ προπαγάνδα για να παρουσιαστεί ο “Γιουγκοσλάβικος σοσιαλισμός” ως αψεγάδιαστος και ως το μόνο σωστό υπόδειγμα, ακόμα και ως το μόνο δυνατό υπόδειγμα οικοδόμησης του σοσιαλισμού για όλες τις χώρες.
Αλλά πως είναι τα πράγματα στην πραγματικότητα; Έδειξε να υπερέχει σε κάτι ο “Γιουγκοσλάβικος δρόμος”; Αντίθετα, οι ίδιοι οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες παραδέχονται σοβαρές αδυναμίες στο κοινωνικό σύστημα και ιδιαίτερα στην οικονομία της χώρας τους. Γνωρίζουμε τι “δημοκρατία” η UDBvii εξασφαλίζει στους Γιουγκοσλάβους εργαζόμενους. Οι ίδιοι οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες επιβεβαίωσαν την μεγάλη αποσύνθεση της Ένωσης Κομμουνιστών Γιουγκοσλαβίας από τότε που βγήκε η οδηγία για το Κόμμα τους να παίζει κύρια διαπαιδαγωγικό ρόλο.
Είναι γνωστό ότι το κύριο ζήτημα είναι η αναδιοργάνωση της οικονομίας που είναι η βάση όλης της κοινωνίας. Οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες λένε πολλά για την αναδιοργάνωση της Γιουγκοσλάβικης οικονομίας, αλλά τι αποτελέσματα έδωσε; Σύμφωνα με τις Γιουγκοσλάβικες στατιστικές, η παραγωγικότητα της εργασίας στην Γιουγκοσλαβία είναι χαμηλότερη από ότι το 1939. Το 1955 ο γενικός δείκτης λιανικών τιμών ήταν 27 τα εκατό πάνω από το 1952. Στην Γιουγκοσλάβικη ύπαιθρο επικρατούν οι ατομικές ιδιοκτησίες. Μετά την αναδιοργάνωση των αγροτικών συνεταιρισμών στην διάρκεια του 1953-1955, από τους 4.192 αγροτικούς συνεταιρισμούς που είχαν δημιουργηθεί, επιβίωσαν μόνο 896. Την περίοδο από το 1952 μέχρι το 1953, έμεινε ακαλλιέργητη έκταση 358.000 εκταρίων, ενώ την περίοδο 1955-1956 ήταν ακαλλιέργητα 575.000 εκτάρια. Η παραγωγή σιτηρών δεν έφτασε τα προπολεμικά επίπεδα και το έλλειμμα σιτηρών υπολογίζεται σε 600.000 με 650.000 τόνους κάθε χρόνο. Η Γιουγκοσλάβικη οικονομία εξαρτάται πάρα πολύ από την βοήθεια των Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής, που της έδωσαν βοήθεια που ανέρχεται στα 1.200 εκατομμύρια Αμερικάνικα δολάρια. Είναι προφανές ότι οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ δεν έδωσαν στην Γιουγκοσλαβία αυτήν την κολοσσιαία βοήθεια από την επιθυμία να βοηθήσουν στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Υπάρχει πιθανότητα ο ιμπεριαλισμός να σε βοηθήσει να οικοδομήσεις τον σοσιαλισμό έτσι ώστε να σκάψεις τον τάφο του όσο το δυνατόν πιο σύντομα; Και ακόμα λιγότερο μπορεί αυτό να προβληθεί σαν “υπόδειγμα του πιο καλύτερου τρόπου οικοδόμησης του σοσιαλισμού”;
Όπως και να έχει, εξαρτάται από του Γιουγκοσλάβους “κομμουνιστές” και εργαζόμενους αν θα πάνε από δω ή από κει, αν θα διατηρήσουν τις μορφές που νομίζουν καλύτερες. Άσχετα από το γεγονός ότι τέτοια ζητήματα μπορεί να μη μας αρέσουν, δεν επεμβαίνουμε στις εσωτερικές τους υποθέσεις. Αλλά ο Τίτο και ο Γιουγκοσλάβικος τύπος, που αυτο – ανακηρύχτηκαν σε ένθερμους οπαδούς “των διαφορετικών τρόπων οικοδόμησης του σοσιαλισμού” και της μη “επέμβασης” στις εσωτερικές υποθέσεις, όχι μόνο κάνουν ότι είναι δυνατό για να διαφημίζουν τον “Γιουγκοσλάβικο τρόπο” σαν την μόνηκαλή συνταγή”, αλλά προβάλουνθεωρητικά επιχειρήματα” για να αποδείξουν ότι αυτός ο τρόπος είναι αντικειμενικά απαραίτητος για όλες τις χώρες. Ισχυρίζονται ότι τα “Σταλινικά” μας συστήματα είναι σε αντίθεση με τους αντικειμενικούς νόμους και άρα πρέπει να αντικατασταθούν από το Γιουγκοσλάβικο σύστημα, επειδή, αλλιώς, θα καταδικαστούμε να έχουμε την ίδια τύχη της Ουγγαρίας. Συνεπείς με αυτό, ο Τίτο και ο Καρντέλι αποκαλούν την φασιστική αντεπανάσταση στην Ουγγαρία επανάσταση ανατροπής του “Σταλινικού καθεστώτος”, και η Μαρία Βιλφάν, γραμματέας εξωτερικόν υποθέσεων της Σοσιαλιστικής Ένωσης Εργαζομένων Γιουγκοσλαβίας, την αποκαλεί “την αρχή αναγέννησης της Ανατολικής Ευρώπης”. Οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες ανοιχτά διακήρυξαν ότι ανέλαβαν το καθήκον να επιβάλουν το δρόμο τους στα άλλα κόμματα ακόμα και “μέσω παρατεταμένης και επίμονης πάλης”. Και εκείνοι που δεν δέχονται τον Γιουγκοσλάβικο δρόμο οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες και ο τύπος τους περιγράφουν ως “Σταλινικούς” και καλούν τους κομμουνιστές να τους ανατρέψουν και να τους αντικαταστήσουν με υποστηρικτές του “νέου δρόμου”. Στην Πούλα, ο Τίτο είπε ότι η μελλοντική εξέλιξη του εργατικού κινήματος εξαρτάται από το “αν η νέα πορεία που άρχισε στην Γιουγκοσλαβία θα θριαμβεύσει στα κομμουνιστικά κόμματα . . . ή αν θα θριαμβεύσει πάλι ο Σταλινικός δρόμος”, και πρόσθεσε, “η Γιουγκοσλαβία δεν πρόκειται να κλειστεί στο καβούκι της, πρέπει να αγωνιστεί σε όλες τις κατευθύνσεις . . . έτσι ώστε να μπορέσει να νικήσει το νέο πνεύμα”.
Παίρνοντας όλα αυτά υπόψη, οι ισχυρισμοί της Γιουγκοσλάβικης ηγεσίας και της “Μπόρμπα”, ότι δεν έχουν σκοπό να επιβάλλουν το δρόμο τους στους άλλους, ότι άδικακατηγορήθηκαν” για αυτό, ακούγεται πράγματι πολύ παράξενο!
Βλέπετε, σύντροφοι, τι κινδύνους αντιπροσωπεύει ο ρεβιζιονισμός σήμερα! Για αυτό το Κόμμα μας και όλα τα ΜαρξιστικάΛενινιστικά κόμματα πρέπει να οξύνουν την επαγρύπνησή τους και αποφασιστικά και χωρίς ενδοιασμούς να επιτεθούν σε όλους τους ρεβιζιονιστές και αποστάτες του ΜαρξισμούΛενινισμού.
Θέλω να μιλήσω επίσης για ορισμένα θεμελιώδη ζητήματα της Μαρξιστικής – Λενινιστικής θεωρίας για τα οποία οι ρεβιζιονιστές προσπαθούν να σπείρουν ιδεολογική σύγχυση.

1. - Για τον ρόλο του κόμματος της εργατικής τάξης στην σοσιαλιστική επανάσταση και στην σοσιαλιστική οικοδόμηση
Στην Ουγγαρία, τα αντιδραστικά και τα αντι – Μαρξιστικά και αντι – Λενινιστικά στοιχεία συγκέντρωσαν όλα τα πυρά τους ενάντια στο Κόμμα Εργαζομένων της Ουγγαρίας, εκμεταλλεύτηκαν τα λάθη και τις αδυναμίες του Κόμματος για να δυσφημίσουν την Κεντρική Επιτροπή του και να διαλύσουν και διασπάσουν το Κόμμα, προσπάθησαν να δυσφημίσουν το Κόμμα στις μάζες και να στρέψουν τα ταλαντευόμενα στοιχεία και όλους τους εχθρούς εναντίον του, να απομακρύνουν το Κόμμα από την ηγεσία του κράτους και με την δημιουργία της κυβέρνησηςσυνασπισμού” του Ίμρε Νάγκι, η εξουσία στην πραγματικότητα παραδόθηκε στα αντιδραστικά κόμματα και στα αντεπαναστατικά συμβούλια που προσπάθησαν να εξαλείψουν τους κομμουνιστές με τρομοκρατία και σφαγές. Άρα, στις πιο τραγικές στιγμές, ο Ουγγρικός λαός έμεινε χωρίς καθοδήγηση και ήταν ανίκανος να κλείσει την πόρτα στην φασιστική αντεπανάσταση εγκαίρως και με την απαιτούμενη πυγμή. Αποδείχτηκε ακόμα μια φορά ότι η διχτατορία του προλεταριάτου δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς την καθοδήγηση του Μαρξιστικού – Λενινιστικού κόμματος.
Αλλά κυρίως αυτή τη στιγμή οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες διαδίδουν οπορτουνιστικές απόψεις σε σχέση με την αποκήρυξη του ηγετικού ρόλου του κόμματος. Ο Μιχάλκο Τοντόροβιτς γράφει,
. . . ο σοσιαλισμός απόκτησε πολύ πλατιά πολιτική και κοινωνική βάση. Αυτό δεν είναι ζήτημα ορισμένων ιδιαίτερων κομμάτων ούτε μόνο της εργατικής τάξης, αφορά την συντριπτική πλειοψηφία των λαών, είναι εθνικό ζήτημα πολλών χωρών και σχεδόν κάθε χώρας.
Ο Καρντέλι λέει, “Ο ρόλος του κόμματος περιορίζεται όλο και πιο πολύ σε διαπαιδαγωγικό ρόλο, επομένως ο δεσμός του με τον μηχανισμό της κρατικής διοίκησης σπάζει”.
Και στην Πολωνία επίσης μαζί και οι αντιδραστικοί και τα οπορτουνιστικά στοιχεία μιλούν ενάντια στην καθοδήγηση του κόμματος με το σύνθημα του εκδημοκρατισμού και παρόμοιες απόψεις εμφανίζονται και στο τύπο τους επίσης, ενώ στην ολομέλεια των συνδικάτων και στην εθνική σύσκεψη της νεολαίας ειπώθηκαν πολλά για την ανεξαρτησία των μαζικών οργανώσεων από το κόμμα.
Όλη η πείρα της ιστορίας αποδεικνύει πόσο επικίνδυνη είναι η άρνηση του ηγετικού ρόλου του κόμματος της εργατικής τάξης, που, στην πραγματικότητα, ισοδυναμεί με την στέρηση της εργατικής τάξης από το κόμμα της. Η καθοδήγηση του ΜαρξιστικούΛενινιστικού κόμματος είναι ζωτική αναγκαιότητα για την πραγματοποίηση της σοσιαλιστικής επανάστασης και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού, επειδή μόνο το κόμμα είναι εφοδιασμένο με την ΜαρξιστικήΛενινιστική επιστήμη που το καθιστά ικανό να αναγνωρίζει τους αντικειμενικούς νόμους της κοινωνίας, επειδή μόνο το κόμμα μπορεί να διευθύνει και να συντονίζει την δράση όλων των οργανώσεων της εργατικής τάξης. Καταπολεμώντας τις απόψεις της “εργατικής αντιπολίτευσης”, ο Λένιν έγραφε:
Ο Μαρξισμός διδάσκει – και αυτή η διδασκαλία ... επιβεβαιώθηκε . . . στην πράξη από την επανάστασή μας – ότι μόνο το πολίτικο κόμμα της εργατικής τάξης δηλ. το Κομμουνιστικό Κόμμα, είναι σε θέση να ενώσει, να εκπαιδεύσει και να οργανώσει την πρωτοπορία του προλεταριάτου και όλης της μάζας του εργαζόμενου λαού, ότι μόνο αυτό είναι σε θέση να αντέξει την αναπόφευκτη μικροαστική αναποφασιστικότητα αυτής της μάζας και τις αναπόφευκτες παραδόσεις και τις παλινδρομήσεις στον συντεχνιακό συνδικαλισμό ή στις συντεχνιακές προκαταλήψεις μέσα στο προλεταριάτο και είναι σε θέση να καθοδηγήσει όλες τις ενιαίες ενέργειες όλου του προλεταριάτου, δηλ. να το καθοδήγησει πολιτικά και μέσω αυτής όλης της μάζας του εργαζόμενου λαού. Χωρίς αυτό η διχτατορία του προλεταριάτου είναι αδύνατη.
Η λάθος κατανόηση του ρόλου του Κομμουνιστικού Κόμματος σε σχέση με το μη κομματικό προλεταριάτο και σε σχέση των πρώτων και δεύτερων παραγόντων προς ολόκληρες τις μάζες του εργαζόμενου λαού είναι ριζική απομάκρυνση από τον κομμουνισμό και παρέκκλιση προς τον συνδικαλισμό και τον αναρχισμό και αυτή η παρέκκλιση διαπερνά όλες τις απόψεις της ομάδας της “Εργατικός Αντιπολίτευσης” (Β.Ι. Λένιν, Διαλεχτά Έργα, τομ. 32, σελ. 283-284, Αλβαν. Εκδ)
Βλέπετε, σύντροφοι, η άρνηση του ηγετικού ρόλου του ΜαρξιστικούΛενινιστικού κόμματος συνεπάγεται την στέρηση της εργατικής τάξης από το ηγετικό της επιτελείο, τον πλήρη αφοπλισμό της εργατικής τάξης υπέρ των συμφερόντων της αστικής τάξης, στην προδοσία της εργατικής τάξης.
Ο Καρντέλι δικαιολογεί την λανθασμένη θέση του ως αναφορά τον ρόλο του κόμματος με το παράλογο πρόσχημα ότι η καθοδήγηση του κόμματος “είναι ασύμβατη με τον πραγματικά αποφασιστικό ρόλο των μαζών των παραγωγών ...”, και εξηγεί την επιθυμία των κομμουνιστών να δυναμώσουν το κόμμα τους λέγοντας ότι διδάχτηκαν “να μην πιστεύουν στις μάζες”. Αλλά οι κλασσικοί του ΜαρξισμούΛενινισμού και η πείρα απόδειξαν ότι όχι μόνο η ύπαρξη του κόμματος δεν πρέπει να εμποδίζει τον ρόλο των μαζών ως δημιουργών της ιστορίας, αλλά μόνο κάτω από την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος μπορεί η εργατική τάξη και όλοι οι εργαζόμενοι να παίξουν αυτό τον ρόλο τους με επιτυχία.
... το προλεταριάτο”, λέει ο Ενγκελς, “μετατρέπεται σε δύναμη από την στιγμή που δημιουργεί ένα ανεξάρτητο εργατικό κόμμα”. (Κ. Μαρξ-Φ. Ενγκελς, Εργα, 2η Ρωσ. Εκδ, τομ. 16, σελ. 69)
Οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες καλύπτουν τις διαστρεβλωμένες απόψεις τους για το ρόλο του κόμματος κάτω από την σημαία της “αποσταλινοποίησης και του εκδημοκρατισμού”. Ο Καρντέλι λέει ότι η εργατική τάξη και οι εργαζόμενες μάζες πρέπει να ασκήσουν άμεση επίδραση στο πολιτικό σύστημα και όχι μέσω του κόμματος ούτε μέσω της καθοδήγησής του και θεωρεί την καθοδήγηση του κόμματος σαν προσωποποίηση γραφειοκρατικού αυταρχισμού. Αυτή είναι, στην πραγματικότητα, η παλιά θέση της Γερμανικήςαρχιακής αντιπολίτευσης”, των Τροτσκιστών, των οπορτουνιστών, όπως επίσης και των αστών ιδεολόγων οι οποίοι, σε σχέση με τον ηγετικό ρόλο του κόμματος στο σύστημα της δικτατορίας της εργατικής τάξης, είπαν ότι δεν είναι η διχτατορία της εργατικής τάξης που υπάρχει στην Σοβιετική Ένωση αλλά η “διχτατορία του κόμματος”, “η διχτατορία των στελεχών” (Δείτε στο: Β.Ι. Λένιν, Διαλεχτά Έργα, τομ. 31, σελ. 34, Αλβ. Εκδ). Ο σκοπός τους ήταν να αρνηθούν τον δημοκρατικό χαρακτήρα του σοσιαλιστικού κράτους και να φέρουν τις μάζες σε αντίθεση με την καθοδήγηση και το κόμμα. Κάθε κράτος, οποιουδήποτε τύπου, καθοδηγείται από την κυρίαρχη τάξη μέσω του αντίστοιχου κόμματός της. Κανένα κράτος δεν είναι απαλλαγμένο από αυτή την “γραφειοκρατία”. Κατά συνέπεια, να υποκρίνεσαι τονεκδημοκρατισμό” της χώρας με την κατάργηση της καθοδήγησης του ΜαρξιστικούΛενινιστικού κόμματος σημαίνει να παραχωρείς την καθοδήγηση σε άλλο κόμμα. Αυτό το επιβεβαιώνει όλη η ιστορία, όπως επίσης και η πείρα των πρόσφατων γεγονότων.


2. - Για τον ρόλο της δικτατορίας του προλεταριάτου στο στάδιο της μετάβασης από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό.
Το κύριο ζήτημα κάθε επανάστασης είναι το ζήτημα της εξουσίας. Από τα πρόσφατα γεγονότα, ιδιαίτερα από αυτά στην Ουγγαρία, οι κομμουνιστές παίρνουν σπουδαία μαθήματα για το δυνάμωμα της δικτατορίας του προλεταριάτου, ενώ οι ιδεολόγοι της αστικής τάξης και ρεβιζιονιστές του Μαρξισμού – Λενινισμού εκμεταλλεύονται αυτές τις στιγμές για να ξεθάψουν όλους τους διεφθαρμένους συκοφάντες και διεφθαρμένες “θεωρίες” ενάντια στην διχτατορία του προλεταριάτου. Η Γιουγκοσλάβικη καθοδήγηση έχει ανάγει την απόρριψη της δικτατορίας του προλεταριάτου σε “θεωρητικό σύστημα”. Η ομιλία του Καρντέλι στο Όσλο και η πιο πρόσφατη ομιλία του οδηγούν σε ένα συμπέρασμα: καταργήστε “τον μηχανισμό του κράτους της μεταβατικής περιόδου”, δηλαδή, την διχτατορία του προλεταριάτου. Για αυτό αρπάζεται από οτιδήποτε, από τα γεγονότα στην Ουγγαρία, από την πάλη ενάντια στον “Σταλινισμό” και την “γραφειοκρατία”, από την αποκέντρωση της Γιουγκοσλάβικης “άμεσης δημοκρατίας” στην παράγωγη, αναθεματίζει ακόμα και την διχτατορία των Γιακοβινών, αν και ο Λένιν είπε:
Οι Ιακωβίνοι το 1793 καταχωρήθηκαν στην ιστορία για το μεγάλο παράδειγμα της πραγματικά επαναστατικής πάλης ενάντια στην τάξη των εκμεταλλευτών από την τάξη του εργαζόμενου λαού και των καταπιεσμένων που πήραν όλη την κρατική εξουσία στα χέρια τους”. (Β.Ι. Λένιν, Διαλεχτά Έργα, τομ. 25, σελ. 54, Αλβ.Εκδ.)
Ο Καρντέλι και Σία παλεύουν ενάντια στην Μαρξιστική – Λενινιστική θεωρία της δικτατορίας του προλεταριάτου και την αποκαλούν πάλη ενάντια στον “Σταλινισμό”. Αλλά, είναι γνωστό, ότι στο έργο του “Κριτική του προγράμματος της Γκότα” ο Μαρξ λέει ότι στην περίοδο της μετάβασης από τον καπιταλισμοί στον κομμουνισμό “το κράτος δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά η επαναστατική διχτατορία του προλεταριάτου”.(Κ. Μαρξ – Φ. Ένγκελς, Διαλεχτά Εργα, τομ. 2, σελ. 23, (Αλβ. Εκδ). Ο Μαρξ και ο Λένιν πάλεψαν ενάντια στους αναρχικούς και τους ρεβιζιονιστές που ήθελαν να στερήσουν την εργατική τάξη από την διχτατορία του προλεταριάτου, τα απολύτως αναγκαία μέσα για την οικοδόμηση της κομμουνιστικής κοινωνίας.
α) Πρώτ’ απ’ όλα, η διχτατορία του προλεταριάτου είναι βασική για την απαλλοτρίωση των εκμεταλλευτριών τάξεων και έπειτα για την καταστολή των προσπαθειών τους και εκείνων των ιμπεριαλιστικών κρατών που ενωμένα επιδιώκουν με κάθε τρόπο την παλινόρθωση του καπιταλισμού.
Οι ιδεολόγοι της αστικής τάξης και οι ρεβιζιονιστές προσπαθούν να δυσφημήσουν την διχτατορία του προλεταριάτου κατηγορώντας την ότι είναι αντιδημοκρατική. Η διχτατορία του προλεταριάτου είναι το μόνο κράτος που για πρώτη φορά στην ιστορία εξασφαλίζει πραγματική δημοκρατία, επειδή είναι η κρατική εξουσία της εργατικής τάξης σε συμμαχία με την εργαζόμενη αγροτιά για την καταπίεση της μειοψηφίας – της εκμεταλλεύτριας τάξηςεπειδή στηρίζεται στην σοσιαλιστική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και στην απελευθέρωση των μαζών από την εκμετάλλευση. Ενώ, οι πιο προηγμένη αστική δημοκρατία είναι ιδιαίτερα αντιδημοκρατική, ψεύτικη και απατηλή, γιατί είναι η διχτατορία της μειοψηφίας, το όπλο της αστικής τάξης για την καταπίεση και εκμετάλλευση της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού. Ακόμα και στην διάρκεια της περιόδου της πιο οξυμένης ταξικής πάλης, το σοσιαλιστικό κράτος είναι χιλιάδες φορές πιο δημοκρατικό από την πιο δημοκρατική αστική δημοκρατία· ούτε καν δεν μπορούν να συγκριθούν. Αυτό δεν σημαίνει ότι συμβιβαζόμαστε με την παραβίαση της δημοκρατίας και του νόμου. Τέτοια δεν πρέπει να επιτρέπονται, γιατί αλλιώς θα αποδυναμωθούν και θα υπονομευτούν τα ίδια τα θεμέλια της διχτατορίας του προλεταριάτου και θα μπει σε κίνδυνο η ίδια η ύπαρξη της διχτατορίας του προλεταριάτου. Πρέπει συνεχώς να αγωνιζόμαστε για την ανάπτυξη της σοσιαλιστικής δημοκρατίας, για το παραπέρα δυνάμωμα της συμμαχίας της εργατικής τάξης με την εργαζόμενη αγροτιά και με τις άλλες εργαζόμενες μάζες.
Σε σχέση με τα γεγονότα στην Ουγγαρία, οι εχθροί του σοσιαλισμού και οι ρεβιζιονιστές κηρύσσουν ότι η διχτατορία του προλεταριάτου πρέπει να φιλελευθεροποιηθεί με “περιορισμό” της κυριαρχίας της επί των εκμεταλλευτριών τάξεων, δίνοντας ελευθερία στους εχθρούς του σοσιαλισμού. Η κοσμοαντίληψη και οι απόψεις του Τουκ Γιακόβα και Μπεντρί Σπαχίου είναι ταυτόσημες με αυτά τα κηρύγματα. Τα γεγονότα στην Ουγγαρία απόδειξαν ότι τέτοια πολιτική θα σήμαινε ότι η εργατική τάξη, με τα ίδια της τα χέρια, θα άνοιγε τις πύλες της αντεπανάστασης, για την ανατροπή της κρατικής εξουσίας της εργατικής τάξης, για την παλινόρθωση της δικτατορίας της αστικής τάξης. Το Κόμμα μας ποτέ δεν βάδισε στις σάπιες αρχές όπου οι ρεβιζιονιστές θέλουν να το οδηγήσουν. Το Κόμμα μας καθοδηγήθηκε από τα διδάγματα του Λένιν που λέει:
Η διχτατορία του προλεταριάτου δεν σημαίνει το σταμάτημα της ταξικής πάλης αλλά την συνέχισή της με νέα μορφή και με νέα όπλα” (Β.Ι. Λένιν, Διαλεχτά Έργα, τομ. 32, σελ. 553, Αλβ. Εκδ.).
Η διχτατορία του προλεταριάτου σημαίνει τον πιο αποφασιστικό και ακούραστο πόλεμο που διεξάγεται από την νέα τάξη ενάντια σε έναν πανίσχυρο εχθρό, την αστική τάξη, της οποίας η αντίσταση δεκαπλασιάζεται μετά την ανατροπή της ...” (Β.Ι. Λένιν, Διαλεχτά Έργα, τομ. 31, σελ. 8, Αλβ. Εκδ.).
Η διχτατορία του προλεταριάτου σημαίνει μια διαρκή πάληαιματηρή και αναίμακτη, βίαιη και ειρηνική, στρατιωτική και οικονομική, διαπαιδαγωγική και διοικητικήενάντια στις δυνάμεις και παραδόσεις της παλιάς κοινωνίας (Β.Ι. Λένιν, Διαλεχτά Έργα, τομ. 31, σελ. 33, Αλβ. Εκδ.).
Στην διάρκεια της περιόδου της διχτατορίας του προλεταριάτου, η ελευθεριά και η δημοκρατία εγγυώνται μόνο για τις πλατιές μάζες των εργαζομένων, ενώ για τις εκμεταλλεύτριες τάξεις, που ανατρέπονται αλλά δεν εξαφανίζονται, για τους εχθρούς του σοσιαλισμού, για τους πράκτορες του ιμπεριαλισμού, υπάρχει μόνο η εξουσία, δεν υπάρχει ελευθεριά ή δημοκρατία. Ο Λένιν καλούσε το 1919 το Ουγγρικό προλεταριακό καθεστώς να υιοθετήσει:
. . . την ακούραστη άγρια, αστραπιαία και αποφασιστική χρήση δύναμης . . . Όποιος δεν το κατάλαβε αυτός δεν είναι επαναστάτης και πρέπει να απομακρυνθεί από τη θέση του ηγέτη του προλεταριάτου” (Β.Ι. Λένιν, Διαλεχτά Έργα, τομ. 29, σελ. 430, Αλβ. Εκδ.).
Η εργατική τάξη πρέπει να χρησιμοποιήσει βία στο βαθμό της αντίστασης των εκμεταλλευτριών τάξεων και χωρίς δισταγμό.
β) Η διχτατορία του προλεταριάτου είναι απολύτως αναγκαία στην οικοδόμηση της σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής κοινωνίας. Σε αντίθεση με αυτό, οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες προχωρούν τη θεωρία του “συστήματος της άμεσης δημοκρατίας” που στηρίζεται στην άρνηση του ρόλου του κράτους στην οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Αυτή η “θεωρία” της Γιουγκοσλάβικης ηγεσίας πάρθηκε άπω το οπλοστάσιο των θεωριών του Προυντόν και του Μπακούνιν, της ομάδας των Ντεσιστώνviii και της “εργατικής αντιπολίτευσης”, των Τρότσκι και Μπουχάριν. Για να μας πείσει, ο Καρντέλι προχωρά τόσο πολύ λέγοντας, “μετά την Παρισινή Κομμούνα, ο Μαρξ και ο Ένγκελς, βλέποντας τον κίνδυνο της γραφειοκρατίας, παράτησαν την ιδέα ότι το κράτος είναι το κύριο μέσο του προλεταριάτου για τον οικονομικό μετασχηματισμό της κοινωνίας”. Αλλά στην πραγματικότητα, ο Μαρξ και ο Ένγκελς, κριτίκαραν την Παρισινή Κομμούνα,
. . . για το ότι δεν την χρησιμοποίησε αρκετά απλόχερα” (Κ. Μαρξ – Φ. Ένγκελς, Διαλεχτά Έργα, τομ. 1, σελ. 607, Αλβ. Εκδ.)
δηλαδή, την δύναμη της κρατικής εξουσίας για την επίλυση των καθηκόντων του οικονομικού μετασχηματισμού.
Η συγκεντροποιημένη διεύθυνση της οικονομίας είναι αντικειμενική αναγκαιότητα που την προκαλεί η εξέλιξη της μεγάλης κλίμακας βιομηχανικής παραγωγής . Είναι ακόμα πιο αναγκαία από ποτέ σε μια σοσιαλιστική οικονομία που στηρίζεται στην κοινή ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και στην οποία δρουν οι αντικειμενικοί νόμοι της αναλογικότητας και σχεδιασμένης ανάπτυξης της οικονομίας.
Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός δοκιμάστηκε στην ζωή. Η οικονομική ανάπτυξη που επιτεύχθηκε στην Σοβιετική Ένωση και στις λαϊκές δημοκρατίες είναι το αποτέλεσμα της σχεδιασμένης διεύθυνσης της οικονομίας από το κράτος. Εάν δεν συνδυάζεται με την δημοκρατία, η συγκεκριμενοποιημένη διεύθυνση της οικονομίας, δημιουργεί γραφειοκρατικές παραμορφώσεις και περιορίζεται στην τοπική πρωτοβουλία. Αλλά αυτό δεν οδηγεί στο συμπέρασμα του Καρντέλι ότι το σοσιαλιστικό κράτος πρέπει να παραιτηθεί από τη ηγετικό του ρόλο στην διεύθυνση της εθνικής οικονομίας. Η αποκέντρωση που κηρύσσουν οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες αρνείται τον καθοδηγητικό ρόλο του κόμματος και την διχτατορία του προλεταριάτου, έχει τον κίνδυνο του αυθορμητισμού και της αναρχίας στην αγορά, υπονομεύει την σχεδίαση της οικονομίας και βαθαίνει την ταξική διαφοροποίηση. Αυτό αποδεικνύεται από την πραγματικότητα της Γιουγκοσλαβίας.
Οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες υπερεκθειάζουν “τα εργατικά συμβούλια αυτοδιαχείρισης της οικονομίας” ως μέσο επίλυσης οτιδήποτε, ως το ελιξίριο της ζωής. Περιλαμβάνονται δυο ζητήματα εδώ, ειδικότερα, η ιδιοκτησία και η διεύθυνση. Για την πάλη ενάντια στην διχτατορία του προλεταριάτου, οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες πάνε τόσο μακριά μέχρι που λένε ότι η κρατική ιδιοκτησία στο σοσιαλισμό δεν είναι σοσιαλισμός, αλλά κρατικός καπιταλισμός, και ο Μ. Τοντόροβιτς ξεδιάντροπα βγάζει το συμπέρασμα ότι “το σοσιαλιστικό κράτος κλέβει τους εργάτες” (“Nasha Stvarnost”, N° 7,8, 1956). Θέλουν οι επιχειρήσεις να φύγουν από τα χέρια του σοσιαλιστικού κράτους και να μετατραπούν σε ομάδες παραγώγων, ακριβώς όπως ήθελαν ο Προυντόν και η “εργατική αντιπολίτευση”. Στο “Κομμουνιστικό Μανιφέστο”, ο Μαρξ και ο Ένγκελς είπαν ότι το σοσιαλιστικό κράτος πρέπει να συγκεντρώσει στα χέρια του όλα τα μέσα παραγωγής.
Ως αναφορά τις αυτοδιαχειριζόμενες επιχειρήσεις τα εργατικά συμβούλια δεν δικαιώθηκαν. Ο Γιουγκοσλάβικος τύπος, ακόμα και οι ίδιοι Τίτο και Καρντέλι παραδέχονται ότι αυτή η μορφή διεύθυνσης δημιούργησε αναρχικές τάσεις, ανταγωνισμό, κακοδιαχείριση των οικονομικών και υλικών μέσων για άχρηστα πράγματα, στο πνεύμα της κερδοσκοπίας μέσω της χειραγώγησης των τιμών κλπ. Η αξία των διαφόρων μορφών οικονομικής διαχείρισης κρίνεται από το πόσο βοηθούν στην ανάπτυξη της οικονομίας της χώρας. Αλλά το κράτος της Γιουγκοσλάβικης οικονομίας (όπως ήδη έχουμε πει) δείχνει τι αποτελέσματα έδωσε “το σύστημα της άμεσης δημοκρατίας” στην Γιουγκοσλαβία. Η Γιουγκοσλάβικη οικονομία προχωρά πολύ αργά με την φιλανθρωπία του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ.
Ο Λένιν τόνιζε συνεχώς ότι η θεωρία της διχτατορίας του προλεταριάτου είναι το πιο ουσιαστικό μέρος του Μαρξισμού, ότι η αποδοχή ή η απόρριψη της διχτατορίας του προλεταριάτου αποτελεί την πιο βαθύτερη διαφορά ανάμεσα στον Μαρξισμό και την ιδεολογία της συνήθους μικρής (και μεγάλης) αστικής τάξης. Άρα, εκείνοι που αναθεωρούν την Μαρξιστική θεωρία της διχτατορίας του προλεταριάτου με την σημαία της πάλης ενάντια στον “Σταλινισμό” και τον “γραφειοκρατισμό” απορρίπτουν συνολικά τον Μαρξισμό – Λενινισμό. Προδίδουν πραγματικά το προλεταριάτο και λιποτακτούν στην αστική τάξη.
Δεν πρέπει να ξεφορτωθούμε την διχτατορία του προλεταριάτου όπως υποστηρίζει ο Καρντέλι, αλλά πρέπει να την δυναμώσουμε όσο γίνεται περισσότερο, δεν πρέπει να επιτρέψουμε καμιά αποδυνάμωση ή φιλελευθεροποίησή της, δεν πρέπει να επιτρέψουμε σύγχυση και αποδιοργάνωση στις γραμμές μας γιατί αυτό είναι που θέλουν οι εχθροί μας.
Οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες έχουν πολλά να πουν για τον “μαρασμό” του κράτους, αλλά ο ΜαρξισμόςΛενινισμός διδάσκει ότι αυτό το ζήτημα μπαίνει όταν έχει επιτευχθεί η αποφασιστική παγκόσμια νίκη του προλεταριάτου επί της αστικής τάξης και εξαλείφθηκε ο κίνδυνος της παλινόρθωσης του καπιταλισμού. Αλλά σήμερα, αντίθετα, οι ιμπεριαλιστές και οι αντεπαναστατικές δυνάμεις προσπαθούν με κάθε τρόπο να ανατρέψουν τα σοσιαλιστικά κράτη. Να βάζεις το ζήτημα “του μαρασμού” του κράτους σήμερα σημαίνει να αφοπλίζεις την εργατική τάξη. Από την άλλη, ακούμε ότι δεν γίνονται βήματα στην Γιουγκοσλαβία για την αποδυνάμωση του κράτους. Τότε, ποιος είναι ο σκοπός των κηρυγμάτων του Καρντέλι και Σία;


3. - Για την ταξική πάλη στο στάδιο της μετάβασης από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό
Τα πρόσφατα πολιτικά γεγονότα, ιδιαίτερα εκείνα στην Ουγγαρία, φανέρωσαν την όξυνση της ταξικής πάλης σε εθνική και διεθνή κλίμακα. Πρέπει να συνειδητοποιηθεί , κατά συνέπεια, πόσο επικίνδυνο είναι να προκαλείς σύγχυση στην εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό και να τους καθησυχάζεις για να αποκοιμηθούν με “θεωρίες” άρνησης της ταξικής πάλης αυτή την περίοδο . Οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες κάνουν αυτό ακριβώς. Στην πιο πρόσφατη ομιλία του “εκτίμησης” των αντεπαναστατικών γεγονότων στην Ουγγαρία, ο Έντουαρντ Καρντέλι είπε, “Η έννοια του προτσές της σοσιαλιστικής εξέλιξης μόνο από την άποψη της σοσιαλιστικής επανάστασης, δηλαδή, από την άποψη της σύγκρουσης του προλεταριάτου και της αστικής τάξης, είναι ιδεολογικός παραλογισμός και αντιδραστική αντίληψη από πολιτική σκοπιά”. (ομιλία στην Λαϊκή Σύνοδο της Ομοσπονδιακής Λαϊκής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, στις 7 Δεκέμβρη, 1956). Αυτό σημαίνει την απόρριψη της θεωρίας της ταξικής πάλης που μας διδάσκει ότι τα ιστορικά γεγονότα πρέπει πάντα να εξετάζονται από την σκοπιά της σύγκρουσης ανάμεσα στο προλεταριάτο και την αστική τάξη, από την σκοπιά της ταξικής πάλης. Σύμφωνα με την άρνησή τους της ταξικής πάλης, οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες αποκάλεσαν την φασιστική αντεπανάσταση στην Ουγγαρία, την βαρβαρότητα και τα αντίποινα των Χορθικών συμμοριών, “λαϊκή επανάσταση”. Διαβάζοντας τις ομιλίες των Γιουγκοσλάβων ηγετών και τον Γιουγκοσλάβικο τύπο, έχεις την εντύπωση ότι ο ιμπεριαλισμός, τα Αμερικάνικα σχέδια για την επανεγκαθίδρυση του καπιταλισμού στις χώρες μας, η ταξική πάλη, είναι γενικά ανύπαρκτα και δεν είναι ζήτημα που πρέπει να τραβήξει την προσοχή των κομμάτων μας. Όχι μόνο αυτό, αλλά στα υλικά τους ακόμα και η πιο συνήθης ορολογία μεταμορφώθηκε. Έτσι, για παράδειγμα, η λέξη “ιμπεριαλισμός” αντικαθίσταται από τέτοιους όρους όπως “η δυτική πολιτική των συνασπισμών” ή “η ελευθεριά δυτικού τύπου” και παρόμοια. Σύμφωνα με τους Γιουγκοσλάβους ηγέτες, ο κίνδυνος δεν προέρχεται καθόλου από τον ιμπεριαλισμό, αλλά από “τα συντηρητικά και γραφειοκρατικά στοιχεία”, όπως αποκαλούν όλα εκείνα τα κόμματα και τους ηγέτες που δεν συμφωνούν με τις αντι-Μαρξιστικές απόψεις των Γιουγκοσλάβων ηγετών.
Ο ΜαρξισμόςΛενινισμός μας διδάσκει ότι στην διάρκεια της μεταβατικής περιόδου η ταξική πάλη είναι αναπόφευκτη. Αυτή η ταξική πάλη είναι μια αντικειμενική πραγματικότητα που συνδέεται με την ύπαρξη των εκμεταλλευτριών τάξεων ή των υπολειμμάτων τους, με την ύπαρξη πρακτόρων του ιμπεριαλισμού, με την ύπαρξη του πλατιού τομέα των μικροπαραγωγών, με τις καπιταλιστικές επιβιώσεις στο νου των ανθρώπων, και τελικά, με την ίδια την ύπαρξη του ιμπεριαλισμού, άρα, της ταξικής πάλης σε διεθνή κλίμακα. Για αυτό λέει ο Λένιν σε σχέση με αυτό:
Η κατάργηση των τάξεων απαιτεί μια μακρά, δύσκολη και επίμονη πάλη, που μετά την ανατροπή του καπιταλιστικού καθεστώτος, μετά της καταστροφή του αστικού κράτους, μετά την εγκαθίδρυση της διχτατορίας του προλεταριάτου, δεν εξαφανίζεται . . . αλλά απλώς αλλάζει τις μορφές της και από πολλές απόψεις γίνεται αγριότερη” (Β.Ι. Λένιν, Διαλεχτά Έργα, τομ. 19, σελ. 432, Αλβ.εκδ.).
Η ζωή απόδειξε ότι δυναμώνοντας τον σοσιαλισμό, αυξάνοντας την ισχύ του, και μέσα στην χώρα και σε διεθνή κλίμακα, η οικονομική βάση των υπολειμμάτων των εκμεταλλευτριών τάξεων αποδυναμώνει, μέρα με την μέρα μειώνεται η πολιτική τους επιρροή, αλλά η ταξική πάλη δεν καταλαγιάζει . . .
Όμως, μετά το 20ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, οι οπορτουνιστές και τα φιλελεύθερα στοιχεία σε ορισμένες χώρες ερμήνευσαν το ζήτημα της ταξικής πάλης με ένα δογματικό και οπορτουνιστικό τρόπο. Αυτό προκάλεσε χαλάρωση της επαγρύπνησης, βοηθώντας τους εχθρούς του σοσιαλισμού σε εκείνες τις χώρες που απέτυχαν να καταπολεμήσουν αυτές τις απόψεις την κατάλληλη στιγμή. Το Κόμμα μας κατανόησε και προώθησε το ζήτημα της ταξικής πάλης με τον σωστό τρόπο. Η Κεντρική Επιτροπή και οι οργανώσεις του Κόμματος έπιασαν το ρόπαλο εγκαίρως ενάντια στις οπορτουνιστικές εκδηλώσεις που εμφανίστηκαν σε μερικές περιπτώσεις μέσα στα ασταθή οπορτουνιστικά στοιχεία. Το Κόμμα μας είπε σωστά ότι η τάση των εσωτερικών εχθρών του σοσιαλισμού να αποδυναμώνονται και των δικών μας δυνάμεων να γίνονται ισχυρότερες δεν έχει τίποτα κοινό με τις οπορτουνιστικές απόψεις που αρνούνται την ταξική πάλη, με τις εχθρικές απόψεις του τύπου των Μπουχαρινικών που αντιλαμβάνονται την περίοδο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης σαν περίοδο “ειρήνης και αρμονίας” ανάμεσα στις τάξεις, σαν περίοδο “σταθερής ισορροπίας” μέσα στην οποία εξαφανίζεται η ταξική πάλη. Η Κεντρική Επιτροπή εξήγησε ότι στην διάρκεια αυτής της περιόδου η ταξική πάλη δεν εξελίσσεται πάντα σε ευθεία γραμμή, έχει στροφές και ζικζάκ. Αυτό επιβεβαιώνεται πιο καλύτερα από τα γεγονότα αυτών των χρόνων, την προβοκάτσια στο Βερολίνο το 1953ix, εκείνα του Πότσνταμ το 1956 και, ιδιαίτερα, την φασιστική αντεπανάσταση στην Ουγγαρία.


ΙΙΙ. ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ
Η Αλβανική πείρα από τις σχέσεις της με την Γιουγκοσλαβία δείχνει καλύτερα από την πείρα κάθε άλλης χώρας της πραγματική στάση των Γιουγκοσλάβων ηγετών προς τον Μαρξισμό – Λενινισμό, γιατί σε καμιά άλλη χώρα δεν επέμβηκαν τόσο βάρβαρα όσο στην Αλβανία. Η Γιουγκοσλάβικη ηγεσία κράτησε μια αντι – Μαρξιστική και σοβινιστική στάση προς το Κόμμα μας, το κράτος μας και τον λαό μας. Ο σκοπός της Γιουγκοσλάβικης ηγεσίας ήταν να μετατρέψουν το Κόμμα μας από ΜαρξιστικόΛενινιστικό Κόμμα σε ένα οπορτουνιστικό και να κάνουν την Αλβανία δημοκρατία του Γιουγκοσλάβικου κράτους. Αυτό επιβεβαιώνεται από ιστορικά στοιχεία που τα αναφέρουμε σύντομα παρακάτω:
α) Το 1944, προς το τέλος της απελευθέρωσης της Αλβανίας, η Γιουγκοσλάβικη ηγεσία, μέσω του Βελιμίρ Στόϊνιτς, επέμβηκε στις υποθέσεις του Κόμματός μας και στο Μπεράτ οργάνωσαν μια επικίνδυνη φράξια για να απομακρύνει το Κόμμα μας από την σωστή ΜαρξιστικήΛενινιστική γραμμή και να ανατρέψει την ηγεσία του. Η Γιουγκοσλάβικη ηγεσία κατηγόρησε την ηγεσία του Κόμματός μας ότι ακολούθησε μια λανθασμένη, σεχταριστική γραμμή δράσης. Αλλά στην βάση αυτής της γραμμής ο λαός μας κατάφερε την ιστορική νίκη επί των καταχτητών και τους ντόπιους αντιδραστικούς. Η Γιουγκοσλάβικη γραμμή που προσπάθησε να μας επιβάλει ο Βέλιμιρ Στόϊνιτς επισκίαζε τον ηγετικό ρόλο της Σοβιετικής Ένωσης, τον ηγετικό ρόλο του Κόμματος, αρνούνταν την ταξική πάλη και άνοιξε το δρόμο στις οπορτουνιστικές τάσεις.
Μετά την Ολομέλεια του Μπεράτ, οι θέσεις στην κομματική ηγεσία των αντι-κομματικών στοιχείων όπως ο Κότσε Τζότζε και Σεϊφούλα Μαλέσοβα, που υποστήριζαν την κίνηση εισαγωγής της Γιουγκοσλάβικης “πείρας”, δυνάμωσαν. Η Γιουγκοσλάβικη ηγεσία κατηγόρησε το Κόμμα μας ότι άδικα καταδίκασε τον Κότσε Τζότζε, αποκαλώντας τον “πατριώτη” και “Μαρξιστή”. Αλλά τι έκανε ο Κότσε Τζότζε; Προσπάθησε να εξαλείψει το Κόμμα, αποκρύπτοντάς το και διαλύοντάς το μέσα στο Μέτωπο. Ποδοπάτησε τις πιο στοιχειώδεις Λενινιστικής αρχές δομής του Κόμματος. Έβαλε το Κόμμα υπό τον έλεγχο των οργάνων Κρατικής Ασφάλειας· δεκαπέντε χιλιάδες φάκελοι των κομματικών μελών βρέθηκαν στα αρχεία της Κρατικής Ασφάλειας. Το δίκτυο των οργάνων της Κρατικής Ασφάλειας κάλυπτε κάθε οργάνωση βάσης του κόμματος. Μάζεψε συκοφαντικό υλικό και προετοίμαζε συνωμοσία για την φυσική εξόντωση των μελών της ηγεσίας του Κόμματος και του κράτους. Ως υπουργός Εσωτερικών Υποθέσεων παραβίαζε την σοσιαλιστική νομοθεσία με τον πιο βάρβαρο τρόπο. Ήταν σε συμφωνία με τα τα σχέδια των Γιουγκοσλάβων ηγετών να μετατρέψουν την Αλβανία σε 7η Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας και δούλευε προς αυτή την κατεύθυνση. Εάν ήταν στην ζωή, αντί για την αποκατάστασή του, ο Κότζι Τζότζε έπρεπε να κρεμαστεί για όλα αυτά τα εγκλήματα.
Η Γιουγκοσλάβικη ηγεσία είναι υπεύθυνη για την αυτοκτονία του Νάκο Σπίρου. Στο Μπεράτ έμπλεξε με τον Κότζι Τζότζε και Σία. Αλλά αργότερα κατάλαβε τι επρόκειτο να γίνει και μπήκε στο σωστό δρόμο. Ο Νάκο δεν είχε το θάρρος να πει στο Κόμμα την αλήθεια, έτσι αυτοκτόνησε. Γνωρίζετε ότι η αυτοκτονία του Νάκο περιέπλεξε τα πράγματα και οι ίντριγκες των Γιουγκοσλάβων και του Κότζι Τζότζε και Σία οδήγησαν στην 8η Ολομέλειαx. Μετά την Ολομέλεια οι πόρτες άνοιξαν διάπλατα στην Γιουγκοσλάβικη επέμβαση.
β) Η Γιουγκοσλαβία θεμελίωσε τις οικονομικές της σχέσεις με την χώρα μας σε αντι-Μαρξιστικά και αποικιοκρατικά θεμέλια. Παραβίαζαν ακόμα και τους πιο στοιχειώδεις κανόνες ανάμεσα σε κυρίαρχες χώρες. Το 1946 δημιουργήθηκαν έξι Αλβανο-Γιουγκοσλάβικες εταιρίες, αλλά η Γιουγκοσλάβικη πλευρά δεν έκανε τις επενδύσεις που έπρεπε να κάνει και απλώς πήρε τα κέρδη από την εκμετάλλευση των υπαρχόντων Αλβανικών επενδύσεων. Η θεσμοθέτηση της ισοτιμίας του Αλβανικού νομίσματος με το Γιουγκοσλάβικο δηνάριο σήμαινε μεγάλη υποτίμηση του Αλβανικού φράγκου, που έχασε τουλάχιστον 3,5 λεκ για κάθε φράγκο. Οι τελωνειακή ένωση άνοιξε τον δρόμο για τις Γιουγκοσλάβικες εμπορικές επιχειρήσεις και τους ιδιώτες χοντρεμπόρους να ληστεύουν τα αποθέματα αγαθών στην αγορά μας. Η ανταλλαγή αγαθών στην βάση των εσωτερικών τιμών και όχι σε τιμές της διεθνούς αγοράς έβλαψαν την οικονομία μας.
Δημιουργήθηκε κοινή επιτροπή για τον συντονισμό των πλάνων υπό την προεδρία του Krajger, επιτροπή που ήταν, στην πραγματικότητα, κυβέρνηση πάνω από την κυβέρνηση του Αλβανικού κράτους. Έχουμε στην κατοχή μας έγγραφο υπογραμμένο από τον Κίντριτς, πρώην Πρόεδρο της Επιτροπής Σχεδιασμού της Γιουγκοσλαβίας, στο οποίο η Αλβανία εμφανίζεται ως η 7η Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας.
Η Γιουγκοσλάβικη ηγεσία κάνει θόρυβο για την οικονομική βοήθεια που η Γιουγκοσλαβία έδωσε στην Αλβανία, αλλά οι αριθμοί αυτής της βοήθειας είναι παραφουσκωμένοι από τις υψηλές τιμές των εισαγωγών. Η βοήθεια για “την εκβιομηχάνιση της Αλβανίας” ήταν: ο φθαρμένος μηχανικός εξοπλισμός του εργοστασίου επεξεργασίας ζάχαρης “Αλί Κελμεντί” στην Κορτς που ήταν πεταμένος στα σκουπίδια στην Γιουγκοσλαβία, το πρωτόγονο εργοστάσιο σχοινιού στην Ρογκοζίνα από το οποίο δεν έμεινε τίποτα και η σιδηροδρομική γραμμή που έφτιαξε η ηρωική μας νεολαία. Εάν συντάξουμε το ισοζύγιο του πόσα πήραν από μας οι Γιουγκοσλάβοι και πόσα εμείς από αυτούς, κανείς δεν ξέρει ποιος θα χρωστά σε ποιον. Αλλά γιατί οι Γιουγκοσλάβοι δεν λένε ούτε μια λέξη για των ηρωικό αγώνα δυο μεραρχιών μας που βοήθησαν στην απελευθέρωση της Γιουγκοσλαβίας;
γ) Το 1948 η Γιουγκοσλάβικη ηγεσία μας ζήτησε να επιτρέψουμε να μπει στην Αλβανία ένας αριθμός μεραρχιών τους, δήθεν για να προστατέψουν την Αλβανία από την την επίθεση των Ελλήνων μοναρχοφασιστών. Στην πραγματικότητα ήθελαν να κάνουν την κατάληψη της Αλβανίας τετελεσμένο γεγονός.
ΟΙ υποστηρικτές των Γιουγκοσλάβων μιλούσαν παντού υπέρ της ένωσης της Αλβανίας με την Γιουγκοσλαβία ως 7η Δημοκρατίας της. Ταυτόχρονα, άρχισε συζήτηση για την Βαλκανική Ομοσπονδία. Γράψαμε στην Γιουγκοσλάβικη ηγεσία ζητώντας να μας εξηγήσει την θέση τους σε σχέση με αυτό το ζήτημα αλλά πότε δεν πήραμε απάντηση.
δ) Στην διάρκεια αυτής της περιόδου, οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες προσπάθησαν να απομονώσουν την χώρα μας από την Σοβιετική Ένωση, ισχυριζόμενοι ότι η Αλβανία πρέπει να παίρνει την Σοβιετική βοήθεια και πείρα μόνο μέσω της Γιουγκοσλαβίας, ότι η Γιουγκοσλάβικη πείρα ήταν πολύτιμη για τις συνθήκες της Αλβανίας ενώ εκείνη της Σοβιετικής Ένωσης δεν ήταν κατάλληλη, ότι έπρεπε οι Σοβιετικοί σύμβουλοι να αποχωρίσουν. Ιδιαίτερα μετά την 8η Ολομέλεια, οι Γιουγκοσλάβοι σύμβουλοι προωθήθηκαν παντού και εργάστηκαν ενάντια στην ανάπτυξη της οικονομίας μας με σκοπό να την κάνουν άμεσα εξαρτώμενη από την Γιουγκοσλαβία. Οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες προσπάθησαν να απομονώσουν την Αλβανία από όλο τον κόσμο. Στην πραγματικότητα, δεν είχαμε οικονομικές σχέσεις με καμιά άλλη χώρα εκτός της Γιουγκοσλαβίαςήταν περιορισμένες ακόμα και με την Σοβιετική Ένωση. Μέχρι το 1948 είχαμε διπλωματικές σχέσεις μόνο με την Σοβιετική Ένωση, την Γιουγκοσλαβία, την Βουλγαρία, την Ουγγαρία και την Γαλλία.
Το γράμμα της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης και το 1948 η Απόφαση του Πληροφοριακού Γραφείου βοήθησαν το Κόμμα μας να αντιληφθεί τους σκοπούς της Γιουγκοσλάβικης ηγεσίας για το Κόμμα μας και την χώρα μας.
Η αρχιακή κριτική των Γιουγκοσλάβων ηγετών ήταν σωστή. Το αποδεικνύουν ακόμα και οι τωρινές απόψεις των Γιουγκοσλάβων ηγετών.
Στην διάρκεια της περιόδου από το 1948 έως το 1953 γράψαμε και ενεργήσαμε ο ένας ενάντια στον άλλον, και αυτοί και εμείς. Δεν είναι σωστό να συμπεράνουμε από αυτό ότι στην διάρκεια αυτής της περιόδου κάναμε λάθος. Ενεργούσαν ενάντια στην Δημοκρατία μας με κάθε τρόπο. Έστειλαν χιλιάδες κατασκόπους και ένοπλες ομάδες, εκτός από την προβοκάτσια της Ελλάδας το 1949xi. Κανένα εχθρικό κράτος δεν έδρασε πιο λυσσαλέα ενάντια στην χώρα μας από ότι οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες μετά το 1948.
Όπως γνωρίζουμε όλοι, η ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης πήρε την πρωτοβουλία να βελτιώσει τις σχέσειςxii με την Γιουγκοσλαβία και έκανε κάθε δυνατή προσπάθεια για αυτό τον σκοπό. Εκείνη την περίοδο προτείναμε όπως, πριν την έναρξη των συνομιλιών του Βελιγραδίου, έπρεπε να συγκληθεί μια σύνοδος του Πληροφοριακού Γραφείου που το 1948 αποφάσισε να αποβάλει την Γιουγκοσλαβία και ότι το Γιουγκοσλαβικό ζήτημα έπρεπε να αναλυθεί, τονίζοντας τα θετικά και τα αρνητικά, και αυτών και εκείνων του Πληροφοριακού Γραφείου. Νομίζουμε ότι αυτό θα ήταν σωστό επειδή δεν θα επέτρεπε τους Γιουγκοσλάβους ηγέτες να συγκαλύψουν τα λάθη τους και να ρίξουν όλο το φταίξιμο στις χώρες μας και να εμφανιστούν σαν επικεφαλής της κατάστασης.
Στην πραγματικότητα καταχράστηκαν την πρωτοβουλία της Σοβιετικής Ένωσης. Δεν έκαναν καθόλου αυτοκριτική, επειδή δήθεν ήταν Μαρξιστές. Έπρεπε να έκαναν αυτοκριτική και έπρεπε να απαιτηθεί η αυτοκριτική από αυτούς. Εκμεταλλεύτηκαν την νέα κατάσταση για να αναλάβουν διασπαστικές και υπονομευτικές ενέργειες ενάντια στα κόμματα και τα κράτη της λαϊκής δημοκρατίας. Οι Γιουγκοσλαβικές διπλωματικές αντιπροσωπείες στις λαϊκές δημοκρατίες έγιναν κέντρα κατασκοπίας· άρχισαν να συγκεντρώνουν αντικομματικά, οπορτουνιστικά και ταλαντευόμενα στοιχεία και υπό την σημαία της “αποσταλινοποίησης” τα ξαμόλησαν ενάντια στα κόμματα για να ανατρέψουν τους ΜαρξιστέςΛενινιστές ηγέτες των κομμάτων τους και να τους αντικαταστήσουν με υποστηρικτές τους, να αντικαταστήσουν τη σωστή γραμμή με την Τιτοϊκή γραμμή. Επίσης συνεργάστηκαν με εχθρικά στοιχεία, όπως για παράδειγμα ,στην Βουλγαρία, με τον πρώην υπουργό των Εσωτερικών της πριν την απελευθέρωση Βουλγαρικής αστικής κυβέρνησης. Μετά τα γεγονότα στην Ουγγαρία, τα χαρακτηριστικά των Γιουγκοσλάβων ηγετών φάνηκαν ακόμα πιο καθαρά.
Το Κόμμα μας κράτησε σωστή στάση. Δηλώσαμε ότι ήμασταν έτοιμοι να βελτιώσουμε τις σχέσεις μας σε ΜαρξιστικήΛενινιστική βάση, όχι στην παλιά αντι-μαρξιστική βάση (περασμένα ξεχασμένα). Αλλά η στάση μας δεν ήταν της αρεσκείας των Γιουγκοσλάβων ηγετών επειδή προσπαθούσαν να επαναλάβουν της κατάσταση του 1948: ζήτησαν να κάνουμε παραχωρήσεις στις αρχές: 1) ότι έπρεπε να πούμε ότι οι Γιουγκοσλάβοι δεν έκαναν λάθη· 2) ότι έπρεπε να αποκαταστήσουμε τον Κότζι Τζότζε κλπ. Ποτέ δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο. Αυτό δεν θα ήταν Μαρξιστικό, θα ήταν προδοσία του Κόμματός μας και της πατρίδας μας.
Στο μεταξύ, οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες έκαναν πυρετώδεις απόπειρες ενάντια στο Κόμμα μας και το κράτος μας. Ποτέ δεν θα συμφιλιωθούν με την ηγεσία του Κόμματός μας και του κράτους μας. Θέλουν να αντικαταστήσουν αυτή την ηγεσία, που υπερασπίζει θαρραλέα τον Μαρξισμό – Λενινισμό, το Κόμμα και την ανεξαρτησία της χώρας μας, με κάποια κλίκα οπορτουνιστών τυχοδιωκτών, να επιβάλουν στο Κόμμα μας “την Γιουγκοσλάβικη γραμμή” και να μετατρέψουν την Αλβανία σε 7η Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας.
Συνεχίζουν την εκστρατεία της άγριας προπαγάνδας στον τύπο και στο ραδιόφωνο ενάντια στην χώρα μας, περιγράφοντας τις συνθήκες στην Αλβανία σαν την κόλαση στην οποία βασιλεύει ο τρόμος και η φτώχεια.
Η Γιουγκοσλάβικη διπλωματική αποστολή στα Τίρανα προσπάθησε και συνεχίζει να προσπαθεί να στρατολογήσει πράκτορες, να δραστηριοποιήσει τα αντι-Κομματικά στοιχεία και να οργανώσει την πάλη ενάντια στο Κόμμα μας. Την άνοιξη του 1956, μέσω της διπλωματικής αποστολής της στα Τίρανα, η Γιουγκοσλάβικη ηγεσία μάζεψε τα στοιχειά του Κόμματος, Dali Ndreu, Liri Gega και άλλα και ετοίμασε συνωμοσία που στόχευε στην ανατροπή της ηγεσίας του Κόμματός μας και του κράτους μας και αντικατάστασή της με τους εχθρούς του Κόμματος. Οργάνωσαν εχθρική δουλειά στην Διάσκεψη του Κόμματος της πόλης των Τιράνων, αλλά το Κόμμα ανακάλυψε αυτή την εχθρική δράση και αμέσως πήρε τα αναγκαία μέτρα.
Ο ίδιος ο Γιουγκοσλάβος Υπουργός στα Τίρανα, Άρσο Μιλάτοβιτς, κάνει προπαγάνδα και μιλά ενάντια στην πολιτική και στην κατάσταση στην Λαϊκή Δημοκρατία Αλβανίας και στο κράτος μας, ενάντια στην ηγεσία του Κόμματός μας, υποκινεί αδύναμα στοιχεία σε εχθρική αντικρατική και αντικομματική δράση και καταγίνεται με κατασκοπευτικές ενέργειες. Για αυτό το σκοπό προσπάθησε, μέσω πίεσης ή άλλων τρόπων, να χρησιμοποιήσει τους Γιουγκοσλάβους πολίτες που έχουν εγκατασταθεί από παλιά στην Αλβανία, με τους οποίους διατηρεί δραστήριες επαφές, με στοιχεία εχθρικά στο Κόμμα και την λαϊκή εξουσία, με διάφορα άτομα που πηγαίνουν στην Γιουγκοσλαβική διπλωματική αποστολή για επίσημες δουλειές, ή με αυτούς που παίρνει στο αυτοκίνητό του καθώς ταξίδευε μέσω της Αλβανίας. Αντίθετα με τους επίσημους κανονισμούς που ρυθμίζουν την κυκλοφορία των ξένων διπλωματών στην χώρα μας, πήγε στην Βλόρα χωρίς ανάλογη άδεια, όπου, παραβιάζοντας την φιλοξενία μιας πατριωτικής οικογενείας, προσπάθησε να πάρει πληροφορίες πολίτικου και στρατιωτικού χαρακτήρα για την ναυτική βάση στο νησί Σαζάν. Παρόμοια, πήγε στο Μπεράτ και φωτογράφησε απαγορευμένες στρατιωτικές εγκαταστάσεις και ζήτησε να συναντήσει τον Τουκ Γιακόβα.
Σοβαρό ζήτημα είναι το γεγονός ότι πάνω από 3.000 Αλβανοί φυγάδες, συμπεριλαμβανομένων πολλών φασιστών εγκληματιών, βρήκαν καταφύγιο στην Γιουγκοσλαβία, Λαμβάνοντας υπόψη την εξέλιξη των γεγονότων στην Ουγγαρία, έχουμε δίκιο να σκεφτόμαστε ότι μέσω των προβοκατσιών τους, μπορεί να οργανωθούν με σκοπό να βρουν πρόσχημα να επιτεθούν στην Αλβανία. Στη διάρκεια των πιο τραγικών στιγμών στην Ουγγαρία, ο Βίντιχ, υφυπουργός του Κράτους για τις Εξωτερικές υποθέσεις της Γιουγκοσλαβίας, είπε στους διπλωματικούς ακολούθους του τύπου της Βουλγαρίας, της Αλβανίας, της Τσεχοσλοβακίας και άλλους, “Περιμένετε λίγο. Αυτό που συνέβη στην Ουγγαρία θα συμβεί σίγουρα και σε εσάς”. Έτσι, το Κόμμα μας είναι υποχρεωμένο να επαγρυπνεί προς την Γιουγκοσλάβικη ηγεσία.
Οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες κρατούν μια σοβινιστική και απάνθρωπη στάση προς τον πληθυσμό της Κοσόβα. Η κατάσταση αυτής της επαρχίας είναι άθλια· οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες εφαρμόζουν εκεί πολιτική εξόντωσης. Δεκάδες χιλιάδες Κοσοβάρικου λαού αναγκάζονται να αφήνουν την γη τους και τα σπίτια τους και να μεταναστεύουν στην Τουρκία. Ούτε και οι Βασιλιάδες της Σερβίας ακολουθούσαν τέτοια πολιτική. Κάνουν ότι μπορούν να μετατρέψουν την Κοσόβα σε βάση ενάντια στην Αλβανία, σε βάση ένωσης της Αλβανίας με την Γιουγκοσλαβία μέσω της Κοσόβας.
Μέρα με την μέρα ο Γιουγκοσλάβικος τύπος στην Κοσόβα και τα Μετόχια κάνουν μια άθλια και συκοφαντική προπαγάνδα ενάντια στο Κόμμα μας και την Λαϊκή Δημοκρατία μας, που θα ζήλευε ακόμα και η “Φωνή της Αμερικής”. Βάζουμε το ερώτημα: Γιατί αυτή η κακόβουλη προπαγάνδα, ιδιαίτερα στην Κοσόβα και στα Μετόχια, ενάντια στην λαϊκή εξουσία στην Αλβανία; Για πόσο θα συνεχίζεται αυτή η βρωμιά να ρέει στους οχετούς του Γιουγκοσλάβικου τύπου; Είναι ξεκάθαρο σε μας τι επιδιώκουν οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες. Νομίζουν ότι μπορούν να εξαπατήσουν τους Αλβανούς της Κοσόβας για την πραγματικότητα στην χώρα μας, αλλά ακόμα και αν είναι τόσο εξαπατημένος ο λαός, ο τύπος μας έχει το διεθνιστικό καθήκον να διαφωτίσει εκείνους που εξαπατήθηκαν από την αισχρή εθνικιστική, σοβινιστική και φασιστική προπαγάνδα.
Το Κόμμα μας πάντοτε κράτησε σωστή στάση στο ζήτημα της Κοσόβας, Μαρξιστική, διεθνιστική στάση. Αλλά δεν μπορούμε να παραλείψουμε να τονίσουμε την σοβινιστική στάση της Γιουγκοσλάβικης ηγεσίας στην Κοσόβα για να επιβεβαιώσουν ακόμα μια φορά ότι θέση τους ως προς τους Αλβανούς της Κοσόβας είναι αντι-Μαρξιστική και απάνθρωπη.
Σύντροφοι, συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε ότι η στάση των Γιουγκοσλάβων ηγετών προς την χώρα μας είναι σκανδαλώδικη αντι-Μαρξιστική και σοβινιστική, ότι στη διάρκεια αυτών των 13 χρόνων έχουν συστηματικά επέμβει στις εσωτερικές υποθέσεις του Κόμματός μας και του κράτους μας με σκοπό την πραγματοποίηση των αποικιοκρατικών σχεδίων τους για την χώρα μας. Αυτά τα σχέδια απέτυχαν, χάρη στην αποφασιστική στάση του Κόμματός μας. Αυτό είναι που κάνει τους Γιουγκοσλάβους ηγέτες να επιτίθενται στην Αλβανία πιο λυσσαλέα από ότι κάνουν οι άλλες χώρες. Ένας άλλος λόγος που οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες παλεύουν ενάντια στο Κόμμα μας τόσο λυσσαλέα είναι επειδή η Αλβανία αποτελεί την απόδειξη της αντι-Μαρξιστικής και σοβινιστικής τους στάσης, η οποία επιβεβαιώνει ότι όλες οι θέσεις τους για μη επέμβαση, για ισότητα κλπ, είναι καθαρή δημαγωγία. Και θέλουν να εξαλείψουν τους μάρτυρες που τα βγάζουν αυτά στη φόρα, ακριβώς όπως ο δολοφόνος προσπαθεί να εξαφανίσει τα ίχνη του εγκλήματός του.
Η έκθεση απόδειξε τι αντιπροσωπεύουν οι σημερινοί Γιουγκοσλάβοι ηγέτες. Βρίσκονται σε αντι-Μαρξιστική θέση, προσπαθώντας να αναθεωρήσουν τον Μαρξισμό – Λενινισμό, παίζοντας διασπαστικό ρόλο μέσα στις γραμμές του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, επεμβαίνοντας στις εσωτερικές υποθέσεις των κομμάτων για να απαλλαγούν από τις ηγεσίες τους, για να υπονομεύσουν τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα και να να επιβάλλουν την αποκαλούμενη Γιουγκοσλάβικη γραμμή. Ακριβώς πόσο επικίνδυνη έγινε η διάδοση των δηλητηριωδών “θεωριών” τους και η εχθρική τους δράση βεβαιώνεται από πολλά στοιχεία που αναφέραμε, συμπεριλαμβανόμενης της εχθρικής τους δράσης προς την χώρα μας και του ρόλου τους στην εξέλιξη των γεγονότων στην Ουγγαρία. Προσπαθούν να υποκινήσουν τα ρεβιζιονιστικά στοιχεία στην Πολωνία, να δραστηριοποιήσουν τα οπορτουνιστικά στοιχεία στο Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα και να διεισδύσουν οπουδήποτε βρίσκουν παραθυράκι. Είναι πολύ δραστήριοι.
Η αντι-Μαρξιστική, διασπαστική και εχθρική δράση που ακολουθούν οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες, παράλληλα με την επιθετική πολιτική των ιμπεριαλιστών ενάντια στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο, συνιστά σοβαρό κίνδυνο για ολόκληρο το εργατικό κίνημα. Αντικειμενικά, αυτή η δράση υπηρετεί τα σχέδια του ιμπεριαλισμού. Είναι γνωστό γεγονός ότι οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ έδωσαν στην Γιουγκοσλαβία 1.200 εκατομμύρια Αμερικάνικα δολάρια, μη ωθούμενοι από την επιθυμία τους να βοηθήσουν την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, αλλά επειδή ελπίζουν να χρησιμοποιήσουν την Γιουγκοσλαβία ενάντια στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Ο ιδεολογικός εκφυλισμός της Γιουγκοσλάβικης ηγεσίας συνεχίστηκε από το 1948 και η γενιά των στελεχών μεγάλωσε εκεί με μια στάση εχθρική προς την Σοβιετική Ένωση και το σοσιαλιστικό μας στρατόπεδο.
Θα ήταν μεγάλο λάθος η υποτίμηση της ζημιάς που μπορεί να προκαλέσει το διασπαστικό έργο των Γιουγκοσλάβων ηγετών, νομίζοντας ότι δεν είναι πολύ ισχυροί. Η δύναμή τους βρίσκεται στο ότι είναι αντι-Μαρξιστές, κατά συνέπεια, οι “θεωρίες” τους και η “δράση” τους υποστηρίζονται από όλα τα οπορτουνιστικά και ταλαντευόμενα στοιχεία, από όλους τους εχθρούς του σοσιαλισμού. Σε κάποιο βαθμό πέτυχαν κάποια αποτελέσματα τα οποία, αν και προσωρινά, έκαναν μεγάλη ζημιά στην υπόθεση του σοσιαλισμού, όπως στην Ουγγαρία.
Τι στάση πρέπει να κρατήσουμε προς αυτούς; Νομίζουμε ότι δεν θα επιστρέψουν στον Μαρξιστικό – Λενινιστικό δρόμο. Το λέμε αυτό με πλήρη πεποίθηση επειδή τα μαθήματα που πήραμε αυτά τα τελευταία χρόνια μας δίδαξαν να μη πιστεύουμε τα ψέματά τους και την δημαγωγία τους που επιδίωκαν την καταστροφή του Μαρξιστικού Κόμματός μας και της λαϊκής μας εξουσίας. Οι Μαρξιστές μπορεί να κάνουν λάθη, αλλά όταν αναγνωρίζουν τα λάθη τους κάνουν μεταβολή και ακολουθούν το σωστό δρόμο. Οι σημερινοί Γιουγκοσλάβοι ηγέτες δεν είναι Μαρξιστές, επειδή, εκτός από το ότι δεν αλλάζουν, εντατικοποιούν την αντι-Μαρξιστική δράση τους. Αρκεί μόνο να διαβάσεις στην “Μπόρμπα” το άρθρο για το επικείμενο Συνέδριό τους για να βγάλεις το συμπέρασμα ότι αυτό το συνέδριο θα συνοψίσει την αντι-Μαρξιστική και ρεβιζιονιστική θεωρία ενός κόμματος στην εξουσία για να διατυπώσει μια γραμμή που, σύμφωνα με αυτούς πρέπει να ακολουθηθεί από όλα τα κόμματα και όλες τις χώρες. Ο χρόνος και οι πράξεις των Γιουγκοσλάβων ηγετών μέχρι τώρα δεν απόδειξαν ότι έχουμε λαθέψει στις απόψεις μας. Ας αφήσουμε τον χρόνο και τις μελλοντικές τους πράξεις να αποδείξουν ότι αυτές οι απόψεις είναι λανθασμένες και ως Μαρξιστές θα είμαστε έτοιμοι, όπως πάντα, να δεχτούμε ότι η εκτίμησή μας για τους Γιουγκοσλάβους δεν ήταν σωστή.
Παίρνοντας όλα αυτά υπόψη μας για την στάση μας προς την Γιουγκοσλάβικη ηγεσία, πρέπει πάντα να καθοδηγούμαστε από τις ΜαρξιστικέςΛενινιστικές αρχές, μη κάνοντας παραχωρήσεις και μη επιτρέποντας καμιά παραβίασή τους, έχοντας πάντα στο μυαλό τα γενικά συμφέροντα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και της χώρας μας.
Δεν επιθυμούμε να έχουμε κομματικές σχέσεις με αυτούς σε τέτοιες συνθήκες, αλλά θα προσπαθήσουμε να διαφυλάξουμε και δυναμώσουμε τα αισθήματα ειλικρινούς φιλίας με τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας· θα συνεχίσουμε την πορεία μας εξομάλυνσης και βελτίωσης των σχέσεων μεταξύ της χώρας μας και της Γιουγκοσλαβίας, πάνω στις αρχές της ισότητας και της μη επέμβασης στις εσωτερικές μας υποθέσεις.
Πρέπει να είμαστε σε επιφυλακή ενάντια στους Γιουγκοσλάβους ηγέτες και όλες τις απόπειρές τους. Αντί να μειώσουμε την ένταση της ιδεολογικής μας πάλης ενάντια στις ρεβιζιονιστικές τους απόψεις, θα την εντείνουμε κι’ άλλο, με σκοπό να βγάλουμε την μάσκα της δημαγωγίας και να σταματήσουμε το καταστροφικό έργο των αντι-Μαρξιστικών στοιχείων που προσπαθούν να δηλητηριάσουν τα κόμματά μας και τις χώρες μας με εχθρικές θεωρίες, να μας απομακρύνουν από τον ΜαρξιστικόΛενινιστικό δρόμο, να διασπάσουν το σοσιαλιστικό στρατόπεδο και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Έτσι, η στάση εναντίον τους πρέπει να είναι ακλόνητη, αρχιακή, αταλάντευτη, χωρίς καμιά αυταπάτη, επειδή οι παραχωρήσεις και ο φιλελευθερισμός δεν μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο παρά κακό στην υπόθεσή μας.
Από την άλλη, πάντα πρέπει να είμαστε ψύχραιμοι στις σχέσεις μας με την Γιουγκοσλαβία, να μη πέσουμε στην παγίδα των προβοκατσιών, αλλά πρέπει να κάνουμε κριτική στην Γιουγκοσλάβικη ηγεσία με αρχιακό τρόπο, να διεξάγουμε ιδεολογική και πολιτική εκστρατεία εναντίον τους και να πληροφορήσουμε το Κόμμα μας και τον λαό μας για την πραγματική κατάσταση στην Γιουγκοσλαβία και τις καταστροφικές συνέπειες της αποκαλούμενης Γιουγκοσλάβικης γραμμής.
Σύντροφοι,
Η εκστρατεία που εξαπέλυσε ο ιμπεριαλισμός για να αλλάξει την πορεία στην οποία εξελίσσονται τα πράγματα και να βελτιώσει την θέση του απέτυχε.
Αυτή ήταν δύσκολη περίοδος για το διεθνές εργατικό κίνημα. Ο Λένιν είπε ότι το επαναστατικό κίνημα δεν είναι λεωφόρος Νιέβσκι. Ο στόχος της συνδυασμένης επίθεσης των ιμπεριαλιστών, των φασιστικών αντιδραστικών δυνάμεων και των ρεβιζιονιστών, ήταν να διασπάσουν την ενότητα του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Περάσαμε κρίσιμες στιγμές, με γρήγορες και απρόσμενες εξελίξεις. Αυτή την περίοδο δοκιμάστηκε σκληρά κάθε κόμμα, κάθε κομμουνιστής. Το Κόμμα μας πέρασε αυτή την δοκιμασία με επιτυχία· κράτησε πλέρια σωστή, αταλάντευτη Μαρξιστική – Λενινιστική στάση. Το Πολιτικό Γραφείο και η κυβέρνηση ήταν στο απαιτούμενο ύψος των περιστάσεων. Πάρθηκαν τα αναγκαία πολιτικά, στρατιωτικά, ασφάλειας και οικονομικά μέτρα για την ισχυροποίηση της εσωτερικής κατάστασης, το αμυντικό δυναμικό και την παραπέρα βελτίωση του επιπέδου διαβίωσης του λαού. Το Πολιτικό Γραφείο έκανε τα αναγκαία βήματα να εξηγήσει στο Κόμμα και να καταπολεμήσει τις ρεβιζιονιστικές απόψεις των Γιουγκοσλάβων ηγετών και άλλων. Ολόκληρο το Κόμμα και ο λαός αταλάντευτα κατήγγειλαν τις εχθρικές ενέργειες και απόψεις και υποστήριξαν την πολιτική του Κόμματος με πρωτοφανή ενθουσιασμό. Η ενότητα του Κόμματος, οι δεσμοί του με τις μάζες, η ετοιμότητα, ο ενθουσιασμός και η κινητοποίηση των κομμουνιστών, του λαού και της νεολαίας δεν ήταν πότε τόσο ισχυρά. Εκείνες τις στιγμές όταν οι ιμπεριαλιστές απειλούσαν την ανεξαρτησία της νέας Αλβανίας, ακόμα και τα ταλαντευόμενα στοιχεία διανοουμένων ή της μεσαίας τάξης ήρθαν πιο κοντά στο Κόμμα, επειδή το είδαν σαν αποφασιστική και νόμιμη υπεράσπιση των ζωτικών συμφερόντων του λαού μας. Ο μεγάλος ενθουσιασμός με τον οποίο γιορτάστηκε η 15η επέτειος της ίδρυσης του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας και τα λαμπρά αποτελέσματα των εκλογών των λαϊκών συμβουλίων, είναι αναμφίβολη απόδειξη της αγάπης και της αταλάντευτης εμπιστοσύνης των μαζών στο Κόμμα και στην λαϊκή εξουσία.
Η σωστή στάση που κράτησε το Κόμμα μας, η αταλάντευτη σωστή στάση του λαού μας αυτές τις στιγμές, αποτελούν για μας σοβαρή νίκη και ασφαλώς είναι πηγή χαράς για μας και όλους τους φίλους μας. Το Κόμμα μας είναι σχετικά νέο και χωρίς πολύ υψηλό πολιτιστικό και θεωρητικό επίπεδο. Το Κόμμα μας έκανε πράγματι λάθη, όπως για παράδειγμα στα οικονομικά και άλλα ζητήματα και μπορεί να υπάρξουν λάθη τέτοιας φύσης στο μέλλον. Αλλά οι διάφοροι αποπροσανατολιστές δεν μπόρεσαν να βγάλουν το Κόμμα μας από την πορεία του. Αποκαλύφθηκαν εγκαίρως και καταπολεμήθηκαν με αποφασιστικότητα. Στα κύρια ζητήματα, στα ζητήματα της υπεράσπισης του ΜαρξισμούΛενινισμού, της Σοβιετικής Ένωσης, του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, των συμφερόντων των εργαζόμενων μαζών και της ανεξαρτησίας της χώρας μας και της πάλης ενάντια στους εχθρούς μας, δεν κάναμε λάθη και δεν θα κάνουμε τέτοια. Και αυτά χάρη στην απεριόριστη πίστη του Κόμματός μας στον Μαρξισμό – Λενινισμό και την ατσάλινη ενότητά του.
Από την εξέλιξη αυτών των γεγονότων, σύντροφοι, το Κόμμα μας πρέπει να πάρει μεγάλα μαθήματα. Ποια είναι τα καθήκοντά μας;
Πρώταπρώτα, πρέπει να αγωνιστούμε για να δυναμώσουμε την ενότητα του σοσιαλιστικού στρατοπέδου κάτω από την σημαία του προλεταριακού διεθνισμού, κάτω από την σημαία του ΜαρξισμούΛενινισμού. Πρέπει να παλέψουμε με αποφασιστικότητα ενάντια σε κάθε απόπειρα διάσπασης του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Στην στάση μας προς τα καπιταλιστικά κράτη, πρέπει να έχουμε στο νου, πρώτο, ότι τα κράτη του σοσιαλιστικού στρατοπέδου πρέπει να αυξήσουν την επαγρύπνηση και ετοιμότητά τους, την οικονομική τους και στρατιωτική τους ισχύ στον αγώνα ενάντια στα επιθετικά σχέδια του ιμπεριαλισμού. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα παραιτηθούμε από την πολιτική της χαλάρωσης της διεθνούς έντασης. Εάν παραστεί ανάγκη θα απαντήσουμε στους ιμπεριαλιστές και με όπλα (πρέπει πάντα να είμαστε ισχυροί και έτοιμοι για αυτό), αλλά πρέπει αποφασιστικά να πιέσουμε για την χαλάρωση της διεθνούς έντασης και πρέπει να προσπαθήσουμε να υπερασπιστούμε την ειρήνη. Η αντικειμενική κατάσταση της αναλογίας των δυνάμεων στον κόσμο το κάνει αυτό δυνατό. Τα ζωτικά συμφέροντα των λαών μας που ξεκίνησαν την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, τα συμφέροντα όλων των λαών του κόσμου το απαιτούν αυτό. Αλλά θα καταφέρουμε να υλοποιήσουμε αυτή την πολιτικοί μόνο αν είμαστε ισχυροί και ενωμένοι χωρίς καμιά εξαίρεση. Η δύναμη και η ενότητα του σοσιαλιστικού στρατοπέδου είναι ο κύριος παράγοντας υπεράσπισης της ειρήνης, της λευτεριάς των λαών και της προόδου της ανθρωπότητας. Είναι καθήκον μας να οξύνουμε την επαγρύπνηση ενάντια στον ταξικό εχθρό που ενεργεί με κάθε τρόπο ενάντια στο καθεστώς της λαϊκής δημοκρατίας και περιμένει την ευκαιρία να το χτυπήσει. Η αύξηση της επαγρύπνησης του Κόμματος, το δυνάμωμα των δεσμών του με τις μάζες, είναι πανίσχυρα όπλα καταπολέμησης των εχθρών, αποτροπής τους στο να βλάψουν, έστω και ελάχιστα, το καθεστώς της λαϊκής δημοκρατίας. Κάθε αδυναμία του δημοκρατικού μας καθεστώτος είναι παραχώρηση που γίνεται στον εχθρό. Οπότε, η εδραίωση της λαϊκής μας εξουσίας, που παίζει το ρόλο της διχτατορίας του προλεταριάτου, είναι το σημερινό κύριο καθήκον.
Το κυριότερο καθήκον του Κόμματος είναι το ιδεολογικό του δυνάμωμα, η οργανωτική και πολιτική του ενότητα, το δυνάμωμα και το ανέβασμα σε υψηλότερο επίπεδο του ηγετικού του ρόλου στον αγώνα για την οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας. Η ενότητα του Κόμματός μας πρέπει να ισχυροποιηθεί και να φυλάγεται σαν την κόρη του ματιού μας, επειδή αυτή είναι το θεμέλιο της δύναμής του. Η ενότητα στην ηγεσία του Κόμματος, η ενότητα σε όλο το Κόμμα, ήταν πάντα ατσάλινη. Οι παρεκκλίνοντες και οι εχθροί του κόμματος που προσπάθησαν να αποδυναμώσουν την ατσάλινη ενότητα αμέσως και ομόφωνα εξαλείφθηκαν σαν ψωριάρικα κατσίκια. Η δύναμη αυτής της ενότητας αυξήθηκε σταθερά. Στην διάρκεια των πρόσφατων ταραγμένων και επικίνδυνων στιγμών, η ενότητα όλου του Κόμματος γύρω από την Κεντρική Επιτροπή και το Πολιτικό του Γραφείο ήταν εξαιρετική, ατσάλινη και ακατανίκητη. Πρέπει να διατηρήσουμε και να δυναμώσουμε αυτή την ατσάλινη ενότητα, την πραγματική εγγύηση των νικών του Κόμματος και του λαού στον Μαρξιστικό δρόμο.
Στις τωρινές συνθήκες, είναι θεμελιώδους σημασίας η κλιμάκωση της ιδεολογικής πάλης ενάντια στις ρεβιζιονιστικές και αντι-Μαρξιστικές απόψεις, η ένταση της πάλης για την υπεράσπιση του Μαρξισμού – Λενινισμού. Στην πάλη ενάντια στον σοσιαλισμό τα αντι-Μαρξιστικά, οπορτουνιστικά και ρεβιζιονιστικά στοιχεία παίζουν σημαντικό ρόλο. Είναι γνωστό ότι, κάτω από δοσμένες συνθήκες και σε διάφορες στιγμές, δίνεται προτεραιότητα στην μια ή στην άλλη μορφή της ταξικής πάλης. Υπό τις σημερινές συνθήκες, είναι η ιδεολογική πάλη που έχει προτεραιότητα. Οπότε, η δουλειά του Κόμματος για την πολιτική και ιδεολογική διαπαιδαγώγηση των μελών του Κόμματος και όλων των μαζών έχει πρωτεύουσα σημασία, φυσικά, χωρίς την παραμέληση της δουλειάς του στις άλλες κατευθύνσεις. Στις μέρες μας, οι εχθροί του Μαρξισμού συνήθως δρουν κάτω από παραπλανητικά χρώματα· σκεπάζουν την ρεβιζιονιστική και οπορτουνιστική δράση τους με αριστερή φρασεολογία, με “Μαρξιστικά” συνθήματα. Οπότε και η επαγρύπνησή μας πρέπει να είναι πιο έντονη. Ας έχουμε πάντα στον νου μας τα αθάνατα λόγια του Λένιν:
. . . μη πιστεύετε αυτόν που προσπαθεί να εντυπωσιάσει με φράσεις, είναι καλύτερα να βλέπετε τι θέλει να πετύχει”. (Β.Ι. Λένιν, Διαλεχτά Έργα, τομ. 19, σελ. 37, Αλβ.εκδ)
Σήμερα η υπεράσπιση του Μαρξισμού - Λενινισμού απαιτεί, πρώτα – πρώτα, το ξεσκέπασμα και την καταπολέμηση της αντι-Μαρξιστικής και ρεβιζιονιστικής προπαγάνδας των Γιουγκοσλάβων ηγετών. Η ιδεολογική πάλη σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να υποτιμηθεί, επειδή το δηλητήριο της εχθρικής ιδεολογίας χρησιμοποιείται από τους εχθρούς του σοσιαλισμού για τον αφοπλισμό της εργατικής τάξης. Πρόσφατα γεγονότα επιβεβαιώνουν ότι μπορεί να υποστεί μεγάλη ζημιά η εργατική τάξη όταν χαλαρώσει ακόμα και λίγο τον ιδεολογικό αγώνα, τι μεγάλη υπεροχή αποκτά ο εχθρός από την ανεπίτρεπτη αμέλεια σε αυτό το πεδίο.
Όλες οι δυνάμεις του Κόμματος και των μαζών πρέπει να κινητοποιηθούν για την εκπλήρωση του κρατικού πλάνου, γιατί έτσι στερεώνουμε και την εσωτερική πολιτική κατάσταση και αυξάνουμε την ισχύ της χώρας μας. Η λαϊκή μας οικονομία αναπτύσσεται μέρα με την μέρα. Την περασμένη χρονιά είδαμε σημαντικές επιτυχίες. Η συνολική βιομηχανική παράγωγη πραγματοποιήθηκε κατά 102,2 τα εκατό και ο οικοδομικός τομέας πραγματοποίησε το πλάνο του κατά 105 τα εκατό. Στο κρατικό και συνεταιριστικό εμπόριο όπως επίσης στο τομέα των μεταφορών που δεν εκπλήρωσαν το πλάνο, τα αποτελέσματα πρέπει να θεωρηθούν μη ικανοποιητικά. Η γεωργία, που καταλαμβάνει σημαντικό μέρος στην οικονομία μας, σημείωσε σημαντική στροφή ως αναφορά την κολεκτιβοποίηση, αλλά πρέπει να γίνει παραδεκτό ότι η παραγωγή, παρά την αύξηση σε σύγκριση με την προηγούμενη χρονιά της γεωργίας, δεν έφτασε στο επίπεδο του πλάνου. Αυτό προκαλεί σοβαρός δυσχέρειες στην οικονομία μας. Έτσι, αυτή την χρονιά είμαστε υποχρεωμένοι να εισάγουμε περισσότερα σιτηρά, βαμβάκι και λίπος από ότι πριν. Η περασμένη χρονιά δεν ήταν καλή για την γεωργία, αλλά οι φανερές αδυναμίες σε αυτόν τον τομέα οφείλονται επίσης στο γεγονός ότι αυτός ο σημαντικός κλάδος της οικονομίας μας διοικείται ακόμα με επιπόλαιο και γραφειοκρατικό τρόπο. Τα καθήκοντά μας για την πραγματοποίηση του πλάνου του 1957 είναι μεγάλα και σημαντικά. Πρέπει αποφασιστικά να απορρίψουμε την μέθοδο διοίκησης με ένα γενικό τρόπο και να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τα θεμελιώδη ζητήματα της οικονομίας μας, να δυναμώσουμε τον κρατικό μας μηχανισμό, να παλέψουμε ενάντια στην γραφειοκρατία και όλες τις άλλες αδυναμίες. Πρέπει να δυναμώσει η πολιτικο-οργανωτική δουλειά του Κόμματος και των μαζικών οργανώσεων όπως επίσης και όλα τα όργανα προπαγάνδας για να εξασφαλίσουμε την αποτελεσματική κινητοποίηση όλων των εργαζομένων μαζών για την πραγματοποίηση του πλάνου.
Το Κόμμα μας θα αγωνιστεί με όλες τις δυνάμεις του να εκπληρώσει αυτά τα σημαντικά καθήκοντα. Πιστό μέχρι εσχάτων στον Μαρξισμό – Λενινισμό, θα συνεχίσει να προχωρά μπροστά στο δρόμο του σοσιαλισμού.


i     Η Αμερικανο-Γαλλο-Ισραηλινή επίθεση ενάντια στην Αίγυπτο πραγματοποιήθηκε από την 29η μέχρι την 30η Οκτώβρη 1956. Αυτή η ενέργεια αποτελούσε έναν άλλο κρίκο της γενικής επίθεσης των ιμπεριαλιστών ενάντια στους λαούς και τις φιλειρηνικές δυνάμεις.
ii    Συγκλήθηκε στην Μπαντούγκ, στην Ινδονησία, από την 18η έως την 24η Απριλίου 1955, με την συμμετοχή αντιπροσωπειών από 29 Ασιατικά και Αφρικανικά κράτη.
iii   Έγινε τον Οκτώβρη του 1956
iv   Συγκλήθηκε στην Ρώμη από τις 8 εως τις 14 Δεκέμβρη 1956. Αυτό το συνέδριο αναθεώρησε τις προγραμματικές και τακτικές αρχές του κόμματος και έκανε τέτοιες τροποποιήσεις στο Καταστατικό του κόμματος για να ανοίξει ο δρόμος στην παραπέρα εκφυλισμό του.
v    Β.Ι. Λένιν, Διαλεχτά Έργα, τομ. 13, σελ. 5 (Αλβανική έκδοση)
vi   Δημοσιευμένο στην εφημερίδα “Ζέρι ι Πόπουλιτ”, 30 Δεκεμβρίου 1956.
vii   Η Γιουγκοσλαβική μυστική υπηρεσία.
viii  Μια αντικομματική ομάδα των “Δημοκρατών Κεντριστών” που εμφανίστηκε την περίοδο από το 1919 ως το 1920 από τους Μπουχαρικούς και την αντι – Λενινιστική φράξια των “Αριστερών Κομμουνιστών” που ζητούσαν ελευθερία για τις φράξιες και ομάδες στο κόμμα με σκοπό την αποδυνάμωσή του και την αποδυνάμωσή του ηγετικού του ρόλου. Το 1927, οι “Ντεσιστές” μετατράπηκαν σε μια αντεπαναστατική οργάνωση και εκδιώχθηκε από το κόμμα με απόφαση του 15ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ(μπ).
ix   Έγινε από τον ιμπεριαλισμό στις 17 Ιουλίου 1953, για να βάλουν σε κίνδυνο τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού και την υπόθεση της ειρήνης.
x    Αναφέρεται στην 8η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΑ που έγινε τον Φλεβάρη του 1948. Η Ολομέλεια ετοιμάστηκε από την ομάδα του Κότζι Τζότζε και τους Γιουγκοσλάβους ρεβιζιονιστές ηγέτες με σκοπό την υποταγή του ΚΚΑ και την προετοιμασία του εδάφους για την αποποινικοποίηση της Αλβανίας.
xi   Την περίοδο που οι Ελληνικές ένοπλες δυνάμεις παραβίασαν τα Αλβανικά σύνορα (2 Αυγούστου 1949), η κλίκα του Τίτο άρχισε απειλητικούς ελιγμούς στρατευμάτων στα Βόρεια σύνορα της Αλβανίας στις περιοχές της Στρούγκας και της Οχρίδας και ανάλαβε την ευθύνη εξοπλισμού των Αλβανών αντιδραστικών στοιχείων που εκπαιδεύτηκαν να βγουν στα βουνά για την οργάνωση “εξέγερσης”. Οι δράση της απέτυχε.
xii  Αναφέρεται στις συνομιλίες ανάμεσα στην κυβερνητική αντιπροσωπεία της ΕΣΣΔ και της Γιουγκοσλάβικης κυβέρνησης που έγιναν στο Βελιγράδι από τις 27 Μαΐου μέχρι τις 2 Ιούλη 1955. Αυτές οι συνομιλίες κατέληξαν στην Διακήρυξη του Βελιγραδίου που χρησίμευσε στην αποκατάσταση της Τιτοϊκής κλίκας, απορρίπτοντας την απόφαση του Πληροφοριακού Γραφείου και τις εκτιμήσεις που έγιναν από όλα τα κομμουνιστικά κόμματα σε σχέση με αυτήν την προδοτική κλίκα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου