Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ - 1927 - Ο ΔΙΕΘΝΗΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΟΧΤΩΒΡΙΑΝΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Ι.Β. Στάλιν, Έργα, τομ. 10, σελ. 266 – 279, Εκδοτικό της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, 1953

 

Ο ΔΙΕΘΝΗΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΟΧΤΩΒΡΙΑΝΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Στα δεκάχρονα του Οχτώβρη

Την Οκτωβριανή Επανάσταση δεν πρέπει να τη θεωρεί κανείς μονάχα επανάσταση «μέσα σε εθνικά πλαίσια». Είναι, πριν απ’ όλα, επανάσταση με διεθνή, παγκόσμιο χαρακτήρα, γιατί σημαίνει ριζική στροφή στην ιστορία της ανθρωπότητας από τον παλιό, τον καπιταλιστικό κόσμο, στον καινούργιο, το σοσιαλιστικό.

Στο παρελθόν οι επαναστάσεις τελείωναν συνήθως με την αντικατάσταση στο πηδάλιο του κράτους της μιας ομάδας εκμεταλλευτών με μια άλλη ομάδα εκμεταλλευτών. Οι εκμεταλλευτές άλλαζαν, η εκμετάλλευση έμενε. Αυτό γινόταν τον καιρό των απελευθερωτικών κινημάτων των δούλων. Αυτό γινόταν στην περίοδο των εξεγέρσεων των δουλοπάροικων. Αυτό γινόταν στην περίοδο των γνωστών «μεγάλων» επαναστάσεων της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας. Δε μιλώ για την Παρισινή Κομμούνα, που ήταν η πρώτη, ένδοξη, ηρωική, πάντως όμως ανεπιτυχής προσπάθεια του προλεταριάτου να στρέψει την ιστορία ενάντια στον καπιταλισμό.

Η Οκτωβριανή Επανάσταση διαφέρει από άποψη αρχών απ’ αυτές τις επαναστάσεις. Δε βάζει για σκοπό της την αντικατάσταση της μιας μορφής εκμετάλλευσης με μιαν άλλη μορφή εκμετάλλευσης, της μιας ομάδας εκμεταλλευτών με μιαν άλλη ομάδα εκμεταλλευτών, μα την εξάλειψη κάθε εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, την εξάλειψη όλων των εκμεταλλευτικών ομάδων, την εγκαθίδρυση της διχτατορίας του προλεταριάτου, την εγκαθίδρυση της εξουσίας της πιο επαναστατικής τάξης απ’ όλες τις καταπιεζόμενες τάξεις που υπήρξαν ως τώρα,την οργάνωση της καινούργιας αταξικής σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Ακριβώς γι’ αυτό η νίκη της Οχτωβριανής Επανάστασης σημαίνει ριζική στροφή στην ιστορία της ανθρωπότητας, ριζική στροφή στα ιστορικά πεπρωμένα του παγκόσμιου καπιταλισμού, ριζική στροφή στο απελευθερωτικό κίνημα του παγκόσμιου προλεταριάτου, ριζική στροφή στις μέθοδες πάλης και στις μορφές οργάνωσης, στη ζωή και στις παραδόσεις, στον πολιτισμό και στην ιδεολογία των εκμεταλλευόμενων μαζών όλου του κόσμου.

Αυτός είναι ο λόγος που η Οκτωβριανή ’Επανάσταση είναι επανάσταση διεθνούς, παγκόσμιου χαρακτήρα.

Αυτού βρίσκεται επίσης η ρίζα της βαθιάς συμπάθειας που τρέφουν προς την Οκτωβριανή Επανάσταση οι καταπιεζόμενες τάξεις όλων των χωρών, που βλέπουν σ’ αυτήν την εγγύηση της απελευθέρωσής τους.

Θα μπορούσε να σημειώσει κανείς μια σειρά βασικά ζητήματα, στα οποία η Οκτωβριανή Επανάσταση επιδρά πάνω στην ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος σ’ όλο τον κόσμο.

1. Η Οκτωβριανή Επανάσταση είναι, πριν απ’ όλα, αξιόλογη, γιατί διέσπασε το μέτωπο του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, ανέτρεψε την ιμπεριαλιστική αστική τάξη σε μια από τις πιο μεγάλες καπιταλιστικές χώρες κι ανέβασε στην εξουσία το σοσιαλιστικό προλεταριάτο.

Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας η τάξη των μισθωτών, η τάξη των κατατρεγμένων, η τάξη των καταπιεζομένων κι εκμεταλλευόμενων υψώθηκε ως τη θέση κυρίαρχης τάξης, και με το παράδειγμά της ηλεκτρίζει τους προλετάριους όλων των χωρών.

Αυτό σημαίνει ότι η Οκτωβριανή Επανάσταση εγκαινίασε μια καινούργια εποχή, την εποχή των προλεταριακών επαναστάσεων στις χώρες του ιμπεριαλισμού.

Αφαίρεσε τα εργαλεία και τα μέσα παραγωγής από τους τσιφλικάδες και τους καπιταλιστές και τα μετέτρεψε σε κοινωνική ιδιοχτησία, αντιπαραθέτοντας μ’ αυτό τον τρόπο στην αστική ιδιοχτησία τη σοσιαλιστική ιδιοχτησία. Έτσι ξεσκέπασε το ψέμα των καπιταλιστών ότι η αστική ιδιοχτησία είναι απαραβίαστη, ιερή και αιώνια.

Απόσπασε από την αστική τάξη την εξουσία, στέρησε την αστική τάξη από τα πολιτικά της δικαιώματα, κατέστρεψε τον αστικό κρατικό μηχανισμό και μεταβίβασε την εξουσία στα Σοβιέτ αντιπαραθέτοντας έτσι στον αστικό κοινοβουλευτισμό, που είναι δημοκρατία καπιταλιστική, τη σοσιαλιστική εξουσία των Σοβιέτ, που είναι δημοκρατία προλεταριακή. Είχε δίκαιο ο Λαφάργκ όταν έλεγε από τα 1887 ακόμα ότι την επόμενη της επανάστασης “όλοι οι πρώην καπιταλιστές θα στερηθούν τα εκλογικά τους δικαιώματα”⁶¹.

Έτσι η Οκτωβριανή Επανάσταση ξεσκέπασε το ψέμα των σοσιαλδημοκρατών ότι τώρα είναι δυνατό το ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό μέσω του αστικού κοινοβουλευτισμού.

Η Οκτωβριανή Επανάσταση όμως δε σταμάτησε και δεν μπορούσε να σταματήσει σ’ αυτό. Αφού κατέστρεψε το παλιό, το αστικό, άρχισε να οικοδομεί το καινούργιο, το σοσιαλιστικό. Τα δέκα χρόνια της Οχτωβριανής Επανάστασης είναι δέκα χρόνια οικοδόμησης του κόμματος, των συνδικάτων, των Σοβιέτ, των συνεταιρισμών, των πολιτιστικών οργανώσεων, των μεταφορών, της βιομηχανίας, του Κόκκινου Στρατού. Οι αναμφισβήτητες επιτυχίες του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ στο μέτωπο της οικοδόμησης έδειξαν ολοκάθαρα ότι το προλεταριάτο μπορεί να κυβερνά μ’ επιτυχία τη χώρα χωρίς την αστική τάξη και ενάντια στην αστική τάξη, ότι μπορεί να οικοδομεί μ’ επιτυχία τη βιομηχανία χωρίς την αστική τάξη και ενάντια στην αστική τάξη, ότι μπορεί να διευθύνει μ’ επιτυχία όλη τη λαϊκή οικονομία χωρίς την αστική τάξη και ενάντια στην αστική τάξη, ότι μπορεί να οικοδομεί μ’ επιτυχία το σοσιαλισμό παρά την καπιταλιστική περικύκλωση.

Η παλιά «θεωρία» ότι οι εκμεταλλευόμενοι δεν μπορούν να κάνουν χωρίς τους εκμεταλλευτές, όπως το κεφάλι και τα υπόλοιπα μέρη του σώματος δεν μπορούν να κάνουν χωρίς το στομάχι, δεν ανήκει αποκλειστικά στο Μενίνιο Αγρίππα, το γνωστό από την αρχαία ιστορία ρωμαίο συγκλητικό. Η «θεωρία» αυτή αποτελεί σήμερα τον ακρογωνιαίο λίθο της πολίτικης «φιλοσοφίας» της σοσιαλδημοκρατίας γενικά, της σοσιαλδημοκρατικής πολίτικης του συνασπισμού με την ιμπεριαλιστική αστική τάξη ειδικά. Η «θεωρία» αυτή, που προσέλαβε χαρακτήρα πρόληψης, αποτελεί σήμερα ένα από τα πιο σοβαρά εμπόδια στο δρόμο της επαναστατικοποίησης του προλεταριάτου των καπιταλιστικών χωρών. Ένα από τα σπουδαιότερα αποτελέσματα της Οχτωβριανής Επανάστασης είναι το γεγονός ότι κατάφερε θανάσιμο χτύπημα στην ψεύτικη αυτή «θεωρία».

Μήπως χρειάζεται ν’ αποδείξουμε ακόμα ότι αυτά και άλλα παρόμοια αποτελέσματα της Οχτωβριανής Επανάστασης δεν μπορούσαν και δεν μπορούν να μείνουν χωρίς σοβαρή επίδραση στο επαναστατικό κίνημα της εργατικής τάξης των καπιταλιστικών χωρών;

Τέτια πασίγνωστα γεγονότα, όπως η προοδευτική ανάπτυξη του κομμουνισμού στις καπιταλιστικές χώρες, η αύξηση της συμπάθειας των προλετάριων όλων των χωρών προς την εργατική τάξη της ΕΣΣΔ, τέλος, η συρροή εργατικών αντιπροσωπειών στη χώρα των Σοβιέτ μιλάνε αναμφισβήτητα για το γεγονός ότι ο σπόρος που έσπειρε η Οχτωβριανή Επανάσταση άρχιζε κιόλας να δίνει καρπούς.

2. Η Οκτωβριανή Επανάσταση συγκλόνισε τον ιμπεριαλισμό όχι μονάχα στα κέντρα της κυριαρχίας του, όχι μονάχα στις «μητροπόλεις». Χτύπησε και τα μετόπισθεν του ιμπεριαλισμού, την περιφέρειά του και υπόσκαψε την κυριαρχία του ιμπεριαλισμού στις αποικιακές και στις εξαρτημένες χώρες.

Η Οκτωβριανή Επανάσταση αφού ανάτρεψε τους τσιφλικάδες και τους καπιταλιστές, έσπασε τις αλυσίδες του εθνικοαποικιακού ζυγού κι απελευθέρωσε από το ζυγό αυτό όλους χωρίς εξαίρεση τους καταπιεζόμενους λαούς ενός εκτεταμένου κράτους. Το προλεταριάτο δεν μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό του, αν δεν απελευθερώσει τους καταπιεζόμενους λαούς. Χαρακτηριστικό γνώρισμα της Οχτωβριανής Επανάστασης είναι το γεγονός ότι πραγματοποίησε στην ΕΣΣΔ τις εθνικοαποικιακές αυτές επαναστάσεις όχι κάτω από τη σημαία της εθνικής έχθρας και των εθνικών συγκρούσεων, μα κάτω από τη σημαία της αμοιβαίας εμπιστοσύνης και της αδελφικής προσέγγισης των εργατών και των αγροτών των λαών της ΕΣΣΔ, όχι στο όνομα του εθνικισμού, μα στο όνομα του διεθνισμού.

Ακριβώς επειδή οι εθνικοαποικιακές επαναστάσεις, έγιναν στη χώρα μας με την καθοδήγηση του προλεταριάτου και κάτω από τη σημαία του διεθνισμού, ακριβώς γι’ αυτό οι λαοί-παρίες, οι λαοί-δούλοι υψώθηκαν για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας ίσαμε τη θέση πραγματικά ελεύθερων και πραγματικά ισότιμων λαών, ηλεκτρίζοντας με το παράδειγμά τους, τους καταπιεζόμενους λαούς όλου του κόσμου.

Αυτό σημαίνει ότι ή Οκτωβριανή Επανάσταση εγκαινίασε μια καινούργια εποχή, την εποχή των αποικιακών επαναστάσεων, που γίνονται στις καταπιεζόμενες χώρες του κόσμου σε συμμαχία με το προλεταριάτο, με την καθοδήγηση του προλεταριάτου.

Παλιότερα «επικρατούσε η συνήθεια» να πιστεύουν ότι ο κόσμος είναι από ανέκαθεν χωρισμένος σε κατώτερες και ανώτερες φυλές, σε μαύρους και λευκούς, από τους όποιους οι πρώτοι είναι ανεπίδεκτοι πολιτισμού και καταδικασμένοι νάναι αντικείμενο εκμετάλλευσης, ενώ οι δεύτεροι είναι οι μοναδικοί φορείς του πολιτισμού, προορισμένοι να εκμεταλλεύονται τους πρώτους.

Τώρα πρέπει να θεωρείται ότι ο μύθος αυτός έχει διαλυθεί και απορριφθεί. Ένα από τα σπουδαιότερα αποτελέσματα της Οχτωβριανής Επανάστασης είναι το γεγονός ότι έδωσε θανάσιμο χτύπημα σ’ αυτόν το μύθο δείχνοντας στην πράξη ότι οι απελευθερωμένοι μη ευρωπαϊκοί λαοί, που τραβήχτηκαν στο δρόμο της σοβιετικής ανάπτυξης, δεν είναι καθόλου λιγότερο ικανοί από τους ευρωπαϊκούς λαούς ν’ αναπτύξουν μια πραγματικά πρωτοπόρα κουλτούρα κι έναν πραγματικά πρωτοπόρο πολιτισμό.

Παλιότερα «επικρατούσε η συνήθεια» να πιστεύουν ότι μοναδική μέθοδος απελευθέρωσης των καταπιεζομένων λαών είναι η μέθοδος του αστικού εθνικισμού, η μέθοδος της απόσπασης του ενός έθνους από το άλλο, η μέθοδος της διαίρεσής τους, η μέθοδος της ενίσχυσης της εθνικής έχθρας ανάμεσα στις εργαζόμενες μάζες των διαφόρων εθνών.

Τώρα ο μύθος αυτός πρέπει να θεωρείται ότι έχει ανασκευαστεί. Ένα από τα σπουδαιότερα αποτελέσματα τής Οχτωβριανής Επανάστασης είναι το γεγονός ότι έδωσε θανάσιμο χτύπημα σ’ αυτό το μύθο, δείχνοντας στην πράξη τη δυνατότητα και τη σκοπιμότητα της προλεταριακής, της διεθνιστικής μεθόδου απελευθέρωσης των καταπιεζομένων λαών, σαν της μοναδικά σωστής μεθόδου, δείχνοντας στην πράξη τη δυνατότητα και τη σκοπιμότητα της αδελφικής συμμαχίας των εργατών και των αγροτών των πιο διαφορετικών λαών πάνω στις αρχές της ελεύθερης συγκατάθεσης και του διεθνισμού. Η ύπαρξη της Ένωσης των Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, που είναι το πρότυπο της μελλοντικής συνένωσης των εργαζομένων όλων των χωρών σε μια ενιαία παγκόσμια οικονομία, είναι η άμεση απόδειξη.

Είναι περιττό να ειπωθεί ότι αυτά κι άλλα παρόμοια αποτελέσματα της Οχτωβριανής Επανάστασης δεν μπορούσαν και δεν μπορούν να μην έχουν σοβαρή επίδραση πάνω στο επαναστατικό κίνημα των αποικιακών και των εξαρτημένων χωρών. Γεγονότα, όπως η ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος των καταπιεζομένων λαών στην Κίνα, στην Ινδονησία, στις Ινδίες κλπ,, και η αύξηση της συμπάθειας των λαών αυτών προς την ΕΣΣΔ αποτελούν αναμφισβήτητη μαρτυρία για αυτά.

Η εποχή της ανενόχλητης εκμετάλλευσης και καταπίεσης των αποικιών και εξαρτημένων χωρών πέρασε.

Ήρθε η εποχή των απελευθερωτικών επαναστάσεων στις αποικίες και στις εξαρτημένες χώρες, η εποχή της αφύπνισης του προλεταριάτου των χωρών αυτών, η εποχή της ηγεμονίας του στην επανάσταση.

3. Η Οκτωβριανή Επανάσταση, σπέρνοντας το σπόρο της επανάστασης τόσο στα κέντρα του ιμπεριαλισμού όσο και στα μετόπισθέν του, εξασθενίζοντας την ισχύ του ιμπεριαλισμού στις «μητροπόλεις» και κλονίζοντας την κυριαρχία του στις αποικίες, έκανε έτσι προβληματική την ίδια την ύπαρξη του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού στο σύνολό του.

Αν στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού η στοιχειακή ανάπτυξη του καπιταλισμού μετατράπηκε — λόγω της ανισομετρίας της, λόγω των αναπόφευκτων προστριβών και των πολεμικών συγκρούσεων, λόγω τέλος του πρωτοφανέρωτου ιμπεριαλιστικού μακελιού — σε προτσές αποσύνθεσης και θανάτου του καπιταλισμού, η Οχτωβριανή Επανάσταση και η συνδεμένη μ’ αυτήν απόσπαση μιας τεράστιας χώρας από το παγκόσμιο σύστημα του καπιταλισμού δεν μπορούσαν παρά να επιταχύνουν το προτσές αυτό, υποσκάπτοντας βήμα προς βήμα τις ίδιες τις βάσεις του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού.

Κάτι περισσότερο. Η Οκτωβριανή Επανάσταση κλονίζοντας τον ιμπεριαλισμό δημιούργησε ταυτόχρονα στο πρόσωπο της πρώτης προλεταριακής διχτατορίας ισχυρή και ανοιχτή βάση του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, τέτια που ποτέ δεν είχε προηγούμενα και που πάνω της μπορεί σήμερα να στηριχθεί. Δημιούργησε το ισχυρό και ανοιχτό εκείνο κέντρο του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, που ποτέ δεν είχε προηγούμενα, και που γύρω του μπορεί σήμερα το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα να συσπειρώνεται, οργανώνοντας το ενιαίο επαναστατικό μέτωπο των προλετάριων και των καταπιεζομένων λαών όλων των χωρών ενάντια στον ιμπεριαλισμό.

Αυτό σημαίνει, πριν απ’ όλα, ότι η Οκτωβριανή Επανάσταση τραυμάτισε θανάσιμα τον παγκόσμιο καπιταλισμό, που ποτέ πια δε θα αναλάβει. Ακριβώς γι’ αυτό ο καπιταλισμός ποτέ πια δε θα επανακτήσει εκείνη την «ισορροπία» και εκείνη τη «σταθερότητα» που είχε πριν από τον Οχτώβρη.

Ο καπιταλισμός μπορεί να σταθεροποιείται μερικά, μπορεί να οργανώνει ορθολογιστικά την παραγωγή του, μπορεί να παραδώσει τη διακυβέρνηση της χώρας στο φασισμό, και να σφίξει προσωρινά την εργατική τάξη, όμως ποτέ δε θα ξαναβρεί πια εκείνη τη «γαλήνη» και κείνη τη «σιγουριά», εκείνη την «ισορροπία» κι εκείνη τη «σταθερότητα», για τις οποίες καμάρωνε παλιότερα, γιατί η κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού έφτασε σε τέτια βαθμίδα ανάπτυξης, που οι φλόγες της επανάστασης θα ξεσπούν αναπόφευχτα πότε στα κέντρα του ιμπεριαλισμού, πότε στην περιφέρειά του, καταστρέφοντας τα ιμπεριαλιστικά μπαλώματα και φέρνοντας μέρα με τη μέρα πιο κοντά την πτώση του καπιταλισμού. Ακριβώς όπως στο γνωστό μύθο: «έβγαλε την ουρά —βούλιαξε η μύτη, έβγαλε τη μύτη — βούλιαξε η ουρά».

Αυτό σημαίνει, δεύτερο, ότι η Οκτωβριανή ’Επανάσταση ανέβασε σ’ ένα ορισμένο ύψος τη δύναμη και το ειδικό βάρος, την ανδρεία και τη μαχητική ικανότητα των καταπιεζομένων τάξεων όλου του κόσμου, αναγκάζοντας τις κυρίαρχες τάξεις να τις υπολογίζουν σαν καινούργιο σοβαρό παράγοντα. Τώρα πια οι εργαζόμενες μάζες του κόσμου δεν μπορούν να θεωρούνται «τυφλός όχλος», που πλανιέται στα σκοτάδια και που του λείπει η προοπτική» γιατί η Οκτωβριανή Επανάστασή τους δημιούργησε ένα φάρο που τους φωτίζει το δρόμο και τους δίνει προοπτικές. Αν προηγούμενα δεν υπήρχε δημόσιο παγκόσμιο βήμα, απ’ όπου θα μπορούσε κανείς να διαδηλώσει και να διατυπώσει τις ελπίδες και τους πόθους των καταπιεζομένων τάξεων, τώρα υπάρχει ένα τέτιο βήμα στο πρόσωπο της πρώτης διχτατορίας του προλεταριάτου.

Δεν μπορεί κανείς ν’ αμφιβάλλει ότι η καταστροφή αυτού του βήματος θα σκέπαζε για πολύν καιρό την κοινωνική και πολιτική ζωή των «προχωρημένων χωρών» με τα σκοτάδια μιας αχαλίνωτης μαύρης αντίδρασης. Δεν μπορεί ν’ αρνηθεί κανείς ότι και μόνο το γεγονός της ύπαρξης του «μπολσεβίκικου κράτους» βάζει χαλινάρι στις μαύρες δυνάμεις της αντίδρασης, διευκολύνοντας τον αγώνα των καταπιεζομένων τάξεων για την απελευθέρωσή τους. Έτσι εξηγείται στην ουσία και το κτηνώδες μίσος που τρέφουν οι εκμεταλλευτές όλων των χωρών για τους μπολσεβίκους.

Η ιστορία επαναλαβαίνεται, αν και πάνω σε νέα βάση. Όπως άλλοτε στην περίοδο της πτώσης της φεουδαρχίας η λέξη «γιακωβίνος» προκαλούσε ατούς αριστοκράτες όλων των χωρών φρίκη και αποστροφή, έτσι και τώρα, στην περίοδο της πτώσης του καπιταλισμού, η λέξη «μπολσεβίκος» προκαλεί φρίκη και αποστροφή στην αστική τάξη όλων των χωρών. Κι αντίθετα, όπως άλλοτε το Παρίσι ήταν καταφύγιο και σχολειό για τους επαναστάτες εκπρόσωπους της αστικής τάξης πού ανέβαινε, έτσι και τώρα η Μόσχα είναι καταφύγιο και σχολειό για τους επαναστάτες εκπρόσωπους του προλεταριάτου που ανεβαίνει. Το μίσος ενάντια στους γιακωβίνους δεν έσωσε τη φεουδαρχία από την καταστροφή. Μπορεί ν’ αμφιβάλλει κανείς ότι το μίσος ενάντια στους μπολσεβίκους δεν θα σώσει τον καπιταλισμό από την αναπόφευχτη συντριβή του;

Η εποχή της «σταθερότητας» του καπιταλισμού πέρασε παίρνοντας μαζί της και το μύθο για το αδιασάλευτο του αστικού καθεστώτος.

Ήρθε η εποχή της καταστροφής του καπιταλισμού.

4. Την Οκτωβριανή Επανάσταση δεν μπορεί να τη θεωρεί κανείς μονάχα επανάσταση στον τομέα των οικονομικών και των κοινωνικοπολιτικών σχέσεων. Είναι ταυτόχρονα και επανάσταση στα πνεύματα, επανάσταση στην ιδεολογία της εργατικής τάξης. Η Οκτωβριανή Επανάσταση γεννήθηκε και δυνάμωσε κάτω από τη σημαία του μαρξισμού, κάτω από τη σημαία της ιδέας της διχτατορίας του προλεταριάτου, κάτω από τη σημαία του λενινισμού, που είναι ο μαρξισμός της εποχής του ιμπεριαλισμού και των προλεταριακών επαναστάσεων. Γι’ αυτό σημαίνει νίκη του μαρξισμού ενάντια στο ρεφορμισμό, νίκη του λενινισμού ενάντια στο σοσιαλδημοκρατισμό, νίκη της 3ης Διεθνούς ενάντια στη 2η Διεθνή.

Η Οκτωβριανή Επανάσταση άνοιξε μια αδιάβατη τάφρο ανάμεσα στο μαρξισμό και το σοσιαλδημοκρατισμό, ανάμεσα στην πολιτική του λενινισμού και την πολιτική του σοσιαλδημοκρατισμού.

Άλλοτε, πριν από τη νίκη της διχτατορίας του προλεταριάτου, η σοσιαλδημοκρατία μπορούσε να κάνει επιδείξεις με τη σημαία του μαρξισμού, χωρίς ν’ αρνείται ανοιχτά την ιδέα της διχτατορίας του προλεταριάτου, μα και χωρίς να κάνει τίποτε, απολύτως τίποτε, για να φέρει πιο κοντά την πραγματοποίηση αυτής της ιδέας, γιατί, εννοείται, η στάση αυτή της σοσιαλδημοκρατίας δε δημιουργούσε καμιά απειλή για τον καπιταλισμό. Τότε, σε κείνη την περίοδο, η σοσιαλδημοκρατία τυπικά συγχωνευόταν ή σχεδόν συγχωνευόταν με το μαρξισμό.

Τώρα, υστέρα από τη νίκη της διχτατορίας του προλεταριάτου, όταν όλοι είδαν με τα ίδια τους τα μάτια που οδηγεί ο μαρξισμός και τι μπορεί να σημαίνει η νίκη του, η σοσιαλδημοκρατία δεν μπορεί να κάνει πια επιδείξεις με τη σημαία του μαρξισμού, δεν μπορεί να ερωτοτροπεί με την ιδέα της διχτατορίας του προλεταριάτου, χωρίς να δημιουργεί κάποιον κίνδυνο για τον καπιταλισμό. Αφού ξέκοψε από καιρό με το πνεύμα του μαρξισμού, βρέθηκε στην ανάγκη να ξεκόψει και με τη σημαία του μαρξισμού, τάχθηκε ανοιχτά και ξεκάθαρα ενάντια στο δημιούργημα του μαρξισμού, ενάντια στην Οκτωβριανή Επανάσταση, ενάντια στην πρώτη στον κόσμο διχτατορία του προλεταριάτου.

Τώρα δεν μπορούσε παρά να ξεκόψει, και πραγματικά ξέκοψε, από το μαρξισμό, γιατί μέσα στις σημερινές συνθήκες δεν μπορεί κανείς να λέγεται μαρξιστής, αν δεν υποστηρίζει ανοιχτά κι ανεπιφύλαχτα την πρώτη στον κόσμο διχτατορία του προλεταριάτου, αν δεν διεξάγει επαναστατικό αγώνα ενάντια στη δικιά του κεφαλαιοκρατία, αν δε δημιουργεί τους όρους για τη νίκη της διχτατορίας του προλεταριάτου στη δικιά του τη χώρα.

Ανάμεσα στη σοσιαλδημοκρατία και το μαρξισμό ανοίχτηκε μια άβυσσος. Από δω και μπρος ο μοναδικός φορέας και στήριγμα του μαρξισμού είναι ο λενινισμός, ο κομμουνισμός.

Το ζήτημα όμως δεν περιορίστηκε σ’ αυτό. Η Οχτωβριανή Επανάσταση, τραβώντας μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη σοσιαλδημοκρατία και το μαρξισμό, τράβηξε πιο πέρα, ρίχνοντας τη σοσιαλδημοκρατία στο στρατόπεδο των ανοιχτών υπερασπιστών του καπιταλισμού ενάντια στην πρώτη στον κόσμο προλεταριακή διχτατορία. Όταν οι κ. ‘Αντλερ και Μπάουερ, Βέλς και Λέβι, Λονγκέ και Μπλούμ βρίζουν το «σοβιετικό καθεστώς» και εξυμνούν την κοινοβουλευτική «δημοκρατία», μ’ αυτό θέλουν να πουν ότι αγωνίζονται και θα αγωνίζονται υπέρ της παλινόρθωσης του καπιταλιστικού καθεστώτος στην ΕΣΣΔ, υπέρ της διατήρησης της καπιταλιστικής σκλαβιάς στα «πολιτισμένα» κράτη.

Ο σημερινός σοσιαλδημοκρατισμός είναι το ιδεολογικό στήριγμα του καπιταλισμού. Ο Λένιν είχε χίλιες φορές δίκιο όταν έλεγε ότι οι σημερινοί σοσιαλδημοκράτες πολιτικοί είναι «πραγματικοί πράχτορες της αστικής τάξης μέσα στο εργατικό κίνημα, εργάτες εντολοδόχοι της τάξης των καπιταλιστών», ότι στον «εμφύλιο πόλεμο του προλεταριάτου με την αστική τάξη» θα πάρουν αναπόφευκτα «το μέρος των ‘βερσαλλιέρων’ ενάντια στους ‘κομμουνάρους’»⁶².

Είναι αδύνατο να ξεμπερδέψουμε με τον καπιταλισμό, χωρίς να ξεμπερδέψουμε με το σοσιαλδημοκρατισμό μέσα στο εργατικό κίνημα. Γι’ αυτό η εποχή του θανάτου του καπιταλισμού είναι ταυτόχρονα και εποχή τουθανάτου του σοσιαλδημοκρατισμού μέσα στο εργατικό κίνημα.

Η μεγάλη σημασία της Οχτωβριανής Επανάστασης βρίσκεται, ανάμεσα στ’ άλλα, και στο ότι σημαίνει την αναπόφευχτη νίκη του λενινισμού ενάντια στο σοσιαλδημοκρατισμό στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα.

Η εποχή της κυριαρχίας της 2ης Διεθνούς και του σοσιαλδημοκρατισμού μέσα στο εργατικό κίνημα τελείωσε.

Άρχισε η εποχή της κυριαρχίας του λενινισμού και της 3ης Διεθνούς.

“Πράβντα” αρ. φύλλου 255,

6 - 7 τον Νοέμβρη 1927.

Υπογραφή : I. Στάλιν

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

61 : Πολ Λαφάργκ, “Την επαύριο της επανάστασης” (βλ. Άπαντα, τομ. Ι, 1925, σελ. 329-330).

62 : Β.Ι. Λένιν, “Ο ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού” (βλ. Άπαντα, εκδ. 3η, τομ. 19ος, σελ. 77 και εκδ. 4η, τομ. 22ος, σελ. 182).