Σελίδες

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2017

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ – ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΥ ΕΠΙ ΤΟΥ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΜΟΥ - 5 Ιανουαρίου, 1971





ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΝΙΚΗ ΤΟΥ 

ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ – ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΥ ΕΠΙ ΤΟΥ

ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΜΟΥ




Ανατύπωση από το «Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ» -
Πολιτικό και Θεωρητικό Όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του
Κόμματος
Εργασίας της Αλβανίας
5 Ιανουαρίου, 1971








ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ «NAIM FRASHERI»
Τ Ι Ρ Α Ν Α, 1971


Δέκα χρόνια πριν, ογδόντα ένα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα οργάνωσαν σύσκεψη στην Μόσχα. Αυτή η σύσκεψη κατάφερε ισχυρό πλήγμα στον σύγχρονο ρεβιζιονισμό και σημείωσε νίκη ιστορικής σημασίας για τον Μαρξισμό – Λενινισμό. Θα γραφτεί στην ιστορία σαν σύσκεψη που έφραξε στον δρόμο και είπε “Αλτ” στον ρεβιζιονισμό, που προκάλεσε την πρώτη μεγάλη ήττα του, που έβαλε τέλος στην άνοδο του και σημειώνοντας την αρχή της μεγάλη πολεμικής ανάμεσα σε δυο γραμμές και κατευθύνσεις στο παγκόσμιο επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα.
Αντί ενός διεθνούς φόρουμ που, σύμφωνα με τους Χρουτσοφικούς, θα ενέκρινε την γραμμή που υιοθετήθηκε από το 20ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης και την παραπέρα εξέλιξή της μετά από αυτό το συνέδριο, η Σύνοδος της Μόσχας μετατράπηκε σε στίβο αμείλιχτης ιδεολογικής πάλης ανάμεσα στην προλεταριακή επαναστατική γραμμή που εκπροσωπούνταν από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας μαζί με το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας και στην ρεβιζιονιστική οπορτουνιστική γραμμή που εκπροσωπούνταν από την Σοβιετική ηγεσία, η οποία εγκατέλειψε τις αρχές του Μαρξισμού – Λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού και πέρασε στην ανοιχτή προδοσία και τον σωβινισμό μεγάλου κράτους.
Η σύσκεψη των 81 κομμάτων έλαβε χώρα σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή για το κομμουνιστικό κίνημα. Μετά τον θάνατο του Στάλιν και, ιδιαίτερα, μετά το 20ο Συνέδριο, μια εκφυλιστική, οπορτουνιστική και ρεβιζιονιστική τάση αναπτύσσονταν και διαδίδονταν που παίζοντας με τις νέες συνθήκες και το δημαγωγικό σύνθημα του “δημιουργικού Μαρξισμού”, απομακρύνονταν όλο και πιο πολύ από τις βασικές αρχές της επαναστατικής θεωρίας και πράξης. Ποδοπάτησαν την κοινή στάση των Κομμουνιστικών Κομμάτων που υιοθετήθηκε από την Σύσκεψη της Μόσχας του 1957. Αυτή η τάση αποτελούσε σοβαρό κίνδυνο, γιατί προσπαθούσε να αντικαταστήσει την ταξική πάλη με την ταξική συμφιλίωση και την επανάσταση με τις αστικές μεταρρυθμίσεις, να υπονομεύσει την διχτατορία του προλεταριάτου και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.
Το διεθνές κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα ήταν αντιμέτωπο με μια λυσσαλέα αντεπαναστατική επίθεση. Η ενότητά του ήταν σε πολύ μεγάλο κίνδυνο. Υπό αυτές τις συνθήκες κανένα πραγματικό Μαρξιστικό – Λενινιστικό Κόμμα, κανένας τίμιος κομμουνιστής δεν μπορούσε να παραμένει παθητικός θεατής. Η συμφιλίωση με αυτή την κατάσταση θα σήμαινε κατρακύλα στον ρεβιζιονισμό. Το να παραμένεις σιωπηρός και να έμενες στην άκρη θα σήμαινε να γίνεις συνένοχος της ρεβιζιονιστικής προδοσίας και, αργά ή γρήγορα, να έπεφτες στον οπορτουνισμό και ο ίδιος. Κατά συνέπεια, ήταν αναγκαίο να κρατηθεί μια ξεκάθαρη στάση. Το φλιτζάνι ξεχείλισε και δεν υπήρχε επιστροφή.
Στην Σύσκεψη της Μόσχας το 1960, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας, το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας και πολλά άλλα που συμμετείχαν, μένοντας πιστά στα διδάγματα του Μαρξισμού – Λενινισμού και στις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού, όρθωσαν θαρραλέα τις φωνές τους, ξεσκέπασαν τους ρεβιζιονιστές διασπαστές και υπεράσπισαν την Μαρξιστική – Λενινιστική ενότητα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Η αρχιακή, αποφασιστική και επαναστατική στάση του Κόμματός μας εκφράστηκε ξεκάθαρα στην ιστορική ομιλία που εκφωνήθηκε από τον Σύντροφο Ενβέρ Χότζα στην Σύνοδο της Μόσχας, που πρόσφατα εκδόθηκε και είναι γνωστή σε όλους.
Σε αυτή την ομιλία ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα έθεσε στους αντιπροσώπους το ζήτημα των διαφορών που εμφανίστηκαν μέσα στις γραμμές του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, ανοιχτά με σθένος και με σοβαρότητα που απαιτούσε η περίπτωση. Με ένα προσεκτικά επιχειρηματολογημένο και πειστικό τρόπο έδειξε ότι η κατάσταση ήταν εξαιρετικά σοβαρή και ότι ήταν αναγκαίο να σταματήσει στο χείλος της καταστροφής όσο δεν ήταν ακόμα αργά. Η επείγουσα ανάγκη να παρθεί μια ξεκάθαρη και οριστική θέση επιβάλλονταν ιδιαίτερα από το γεγονός ότι ο ρεφορμισμός επηρέασε, πρώτα – πρώτα, την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης που χρησιμοποιούσε το γόητρο, το κύρος και την δύναμη του Σοβιετικού Κόμματος και Κράτους για να διαδίδει τον οπορτουνισμό.
Με σπάνια κομμουνιστική ειλικρίνεια, θάρρος και αφοσίωση στις αρχές, ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα έκανε μια συντριπτική καταγγελία τη ρεβιζιονιστικής γραμμής, ιδιαίτερα των οπορτουνιστικών απόψεων του Νικίτα Χρουτσόφ σε όλες τις πιο βασικές εκδηλώσεις τους και στα πιο σημαντικά ζητήματα στρατηγικής και τακτικής για τις παγκόσμιες εξελίξεις και στις σχέσεις ανάμεσα στα κομμουνιστικά κόμματα και τις σοσιαλιστικές χώρες. Στη βάση μιας επιστημονικής Μαρξιστικής – Λενινιστικής ανάλυσης και με αναντίρρητα στοιχεία, έδειξε ότι οι διαφωνίες που εμφανιστήκαν δεν ήταν αποτελέσματα επί μέρους σφαλμάτων και ενεργειών αυτού ή εκείνου του προσώπου αλλά συνέπειες μιας ολόκληρης αντι-Μαρξιστικής πολιτικής και ιδεολογικής γραμμής και προσανατολισμού της Σοβιετικής ηγεσίας. Σύμφωνα με τα Λενινιστικά διδάγματα και παράδοση, απόδειξε ότι, στην κατάσταση που δημιουργήθηκε, δεν υπήρχε χώρος για συναισθήματα, ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί η αλήθεια άσχετα από το πόσο πικρή και οδυνηρή μπορεί να είναι, ότι τα γενικά συμφέροντα της επανάστασης και του σοσιαλισμού πρέπει να μπουν πάνω απ’ όλα. “Το κύρος του Λενινισμού”, τόνισε ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα, “ήταν και συνεχίζει να είναι αποφασιστικό. Πρέπει να αποκατασταθεί η αλήθεια και εγκυρότητά του με τέτοιο τρόπο ώστε να εκκαθαρίσει τις λανθασμένες απόψεις οπουδήποτε και αν βρίσκονται και με ριζικό τρόπο. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για μας, τους κομμουνιστές. Εάν υπάρχουν ζητήματα που επιβάλλεται και πρέπει να ειπωθούν απερίφραστα, ακριβώς όπως είναι, πρέπει να γίνει τώρα, σε αυτή την Σύσκεψη, πριν να είναι πολύ αργά”.
Ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα εφαρμοσε από κάθε άποψη την συνεπή και διεισδυτική κριτική του, ξεσκεπάζοντας την πηγή των οπορτουνιστικών και ρεβιζιονιστικών απόψεων της Σοβιετικής ηγεσίας. Απόδειξε ότι η πηγή του κακού πρέπει να αναζητηθεί στο 20ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης και στις αποφάσεις του, που η Σοβιετική ηγεσία προσπάθησε με κάθε τρόπο και με οποιοδήποτε κόστος να επιβάλει σε ολόκληρο το Κομμουνιστικό κίνημα. Η πράξη μέχρι αυτή την στιγμή απόδειξε επαρκώς ότι η γραμμή που υιοθετήθηκε από το 20ο Συνέδριο, που χειροκροτήθηκε από όλα τα οπορτουνιστικά και ρεφορμιστικά στοιχεία και την αστική τάξη και την αντίδραση συνολικά, είχε πολύ επιζήμιες συνέπειες για τον κομμουνισμό. Η αντεπανάσταση στην Ουγγαρία, τα πικρά γεγονότα στην Πολωνία, οι επιθέσεις ενάντια στο Σοβιετικό σύστημα, οι σοβαρές αναστατώσεις σε πολλά κομμουνιστικά κόμματα και οι σοβαρές υπό συζήτηση διαφωνίες σε αυτήν την ίδια την Σύσκεψη της Μόσχας, επιβεβαίωσαν σε τι λανθασμένο και σε τι δρόμο χωρίς τέλος μπήκε το κομμουνιστικό κίνημα σαν συνέπεια της γραμμής που διακηρύχθηκε από το 20ο Συνέδριο. “Θέτουμε το ερώτημα”, είπε ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα, “γιατί συνέβησαν αυτά στις γραμμές του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, στις γραμμές του στρατοπέδου μας μετά το 20ο Συνέδριο; . . . Πρέπει να μας ανησυχεί εξαιρετικά κάτι τέτοιο”, τόνισε, “και πρέπει να βρούμε την πηγή της ασθένειας και να την θεραπεύσουμε. Ασφαλώς, η ασθένεια δεν θα γιατρευτεί ούτε χτυπώντας χαϊδευτικά την πλάτη του αποστάτη Τίτο ουτε διακηρύσσοντας ότι ο σύγχρονος ρεβιζιονισμός ηττήθηκε για πάντα όπως ισχυρίζονται οι Σοβιετικοί σύντροφοι”. Οπότε έβαλε το δάχτυλο στο ευαίσθητο σημείο.
Για να ανοίξει τον δρόμο στις προδοτικές της θέσεις που διαμόρφωσε στο 20ο Συνέδριο η Χρουτσοφική ομάδα είχε ανάγκη, πρώτα – πρώτα, να “απορρίψουν”, να βγάλουν από την μέση τον Στάλιν και τον “Σταλινισμό” και, δεύτερο να καμουφλάρουν την ίδια την δικιά τους ρεβιζιονιστική δράση πίσω από το σύνθημα του “δημιουργικού Μαρξισμού”. Για να το κάνουν αυτό διακήρυξαν ότι ο κύριος κίνδυνος ήταν ο “δογματισμός και ο σεχταρισμός” ενώ ο σύγχρονος ρεβιζιονισμός ήταν δήθεν κάτι που ξεπεράστηκε, ξεσκεπάστηκε και ηττήθηκε.
Για να παλέψουν ενάντια στον Στάλιν και τον “Σταλινισμό”, οι Χρουτσοφικοί επινόησαν τον δήθεν αγώνα “ενάντια στην προσωπολατρία και τις συνέπειές της”. Με αυτό το σύνθημα, εξαπέλυσαν, στην πραγματικότητα, μια γενική επίθεση ενάντια στον Μαρξισμό – Λενινισμό, ενάντια στις πολιτικές και ιδεολογικές βάσεις του Σοβιετικού Κόμματος και Κράτους.
Στο 20ο Συνέδριο, ο Χρουτσόφ και οι υποστηρικτές του έκαναν ακόμα πιο τερατώδεις συκοφαντίες ενάντια στον Στάλιν, αμαύρωσαν μια από τις πιο ένδοξες περιόδους της ιστορίας της Σοβιετικής Ένωσης, δυσφήμισαν και απαρνήθηκαν το κομμουνιστικό κόμμα, την διχτατορία του προλεταριάτου και το Σοβιετικό σοσιαλιστικό σύστημα. Εξαπέλυσαν μεγάλη καμπάνια εξάλειψης των επαναστατικών στελεχών και αποκατάστασης των εχθρών και των αποστατών του κομμουνισμού. Με πρόσχημα την πάλη ενάντια στον “Σταλινισμό”, επενέβησαν με βάρβαρο τρόπο στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων κομμάτων για να αλλάξουν τις ηγεσίες τους και να φέρουν στην εξουσία οπορτουνιστικά και ρεβιζιονιστικά στοιχεία.
Οι συκοφαντίες των Χρουτσοφικών ενάντια στον Στάλιν ήταν απρόσμενο δώρο στους ιμπεριαλιστές και την αντίδραση, ισχυρό όπλο καταπολέμησης του Μαρξισμού – Λενινισμού, του σοσιαλισμού και, ιδιαίτερα, της ίδιας της Σοβιετικής Ένωσης. Δημιουργήθηκε μεγάλη σύγχυση, μια σοβαρή κατάσταση και εμφανίστηκαν σοβαρές δυσκολίες μέσα στις γραμμές του κομμουνιστικού κινήματος.
Αποτελεί μεγάλη αρετή του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας και του Συντρόφου Ενβέρ Χότζα που, με την Μαρξιστική – Λενινιστική αφοσίωση στις αρχές, ξεσκέπασαν την αντεπαναστατική ουσία της αντι-Σταλινικής εκστρατείας και απόδειξαν με πολλά επιχειρήματα ότι πίσω από αυτήν την εκστρατεία βρίσκεται κρυμμένη η μεγάλη προδοσία της επανάστασης και του σοσιαλισμού. Για το ζήτημα Στάλιν, το Κόμμα μας δεν καθοδηγήθηκε ή παρακινήθηκε μόνο από τα αισθήματα αγάπης και σεβασμού για τον Στάλιν ως στενού συνεργάτη του Λένιν και μεγάλου ηγέτη του πρώτου σοσιαλιστικού Κράτους και του παγκόσμιου προλεταριάτου, αλλά και από βαθυστόχαστες σκέψεις αρχής επίσης. Η στάση προς τον Στάλιν και το έργο του ήταν στάση προς τον Μαρξισμό – Λενινισμό και την ιστορική πείρα της Οκτωβριανής επανάστασης και την διχτατορία του προλεταριάτου. Υπερασπιζόμενο τον Στάλιν, το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας υπεράσπισε τον Μαρξισμό – Λενινισμό και τις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού, υπεράσπισε την επαναστατική γραμμή, υπεράσπισε την Σοβιετική Ένωση και τα σοσιαλιστικά της επιτεύγματα. “Το σωστό και αθάνατο έργο του Στάλιν”, είπε ο Σύντροφος Στάλιν, “πρέπει να υπερασπίζεται από όλους. Όποιος δεν το υπερασπίζεται είναι οπορτουνιστής και δειλός”.
Στη Σύνοδο της Μόσχας το Κόμμα μας και όλοι οι Μαρξιστές – Λενινιστές έδειξαν ότι στην εκστρατεία ενάντια στον Στάλιν, ο σκοπός των Χρουτσοφικών ήταν η εγκατάλειψη ολόκληρης της επαναστατικής κληρονομιάς του Λένιν και της πρακτικής της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Έκφρασαν το μεγάλο ενδιαφέρον τους για το μέλλον της Σοβιετικής Ένωσης και προειδοποίησαν για τον κίνδυνο που απειλεί τις επιτυχίες της Οκτωβριανής Επανάστασης και το μέλλον του σοσιαλισμού στην γη των Σοβιέτ. Απευθύνθηκαν στους ηγέτες του Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης να σταματήσουν σε αυτό το σημείο και να γυρίσουν πίσω στον σωστό δρόμο.
Αλλά οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές ηγέτες επέμεναν στην γραμμή τους και συνέχισαν τον δρόμο της προδοσίας. Σήμερα ο καθένας μπορεί να δει τις συνέπειες αυτής της στάσης.
Για την Σοβιετική Ένωση, η δεκαετία του 1960 αποτελεί περίοδο ριζικών αλλαγών στην εσωτερική της ζωή και στις διεθνείς της σχέσεις. Χαρακτηρίζεται από δυο σημαντικές στιγμές που σημειώνουν σημαντική οπισθοδρόμηση και αντεπαναστατικό κρίσιμο σημείο. Αυτή είναι η περίοδος της πλέριας παλινόρθωσης του καπιταλισμού, της μετατροπής της Σοβιετικής κοινωνίας σε καπιταλιστική κοινωνία και την μετατροπή της Σοβιετικής Ένωσης σε ανοιχτό και επιθετικό ιμπεριαλισμό. Το Μπολσεβίκικο Κόμμα και η διχτατορία του προλεταριάτου καταστράφηκαν και υπονομεύτηκε η σοσιαλιστική οικοδόμηση. Τα αντικατέστησαν με το κόμμα όλου του λαού και από το κράτος όλου του λαού, που είναι μορφές της δικτατορίας της νέας ρεβιζιονιστικής αστικής τάξης.
Οι μετασχηματισμοί που πραγματοποιήθηκαν από τον Χρουτσόφ και τους οπαδούς του παγίωσαν την γραφειοκρατική κάστα και δυνάμωσαν τις κυρίαρχες θέσεις του στρώματος της νέας ρεβιζιονιστικής αστικής τάξης σε όλη την ζωή της χώρας. Η σημερινή Σοβιετική κοινωνία πήρε τα τυπικά χαραχτηριστικά αστικής κοινωνίας σε όλες τις πλευρές της. Από την βάση της επανάστασης και του σοσιαλισμού η Σοβιετική Ένωση μετατράπηκε σε βάση της αντεπανάστασης, σε καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική Δύναμη.
Παρ’ όλα αυτά, το ζήτημα Στάλιν που με τόση συνέπεια υπερασπίστηκε από το Κόμμα μας και από όλους τους γνήσιους Μαρξιστές – Λενινιστές, συνεχίζει να κατατρέχει τους Χρουτσοφικούς ρεβιζιονιστές. Από καιρό σε καιρό νοιώθουν υποχρεωμένοι να μιλούν για επανεκτίμηση του Στάλιν. Αυτό, φυσικά, είναι πλήρης δημαγωγία, γιατί μια σωστή και πλήρης επανεκτίμηση του Στάλιν μπορεί να γίνει μόνο με την οριστική ανατροπή του σύγχρονου ρεβιζιονισμού στην Σοβιετική Ένωση. Αλλά το γεγονός ότι οι ρεβιζιονιστές νοιώθουν υποχρεωμένοι να μιλούν για αυτό το ζήτημα δείχνει ότι οι μάζες των Σοβιετικών εργαζομένων, επαναστατών και λαού, κρατούν ζωντανές τις ιδέες του Στάλιν στο μυαλό τους, ότι οι μάζες κατανοούν όλο και πιο πολύ την προδοσία που τους άρπαξε από τον λαιμό. Και αυτή η δυσαρέσκεια των μαζών, που αναπόφευκτα αυξάνεται και γίνεται όλο και πιο πολύ έντονη, είναι η καλύτερη εγγύηση ότι ο ρεβιζιονισμός θα τσακιστεί και ότι η Σοβιετική Ένωση θα επιστρέψει στον ένδοξο δρόμο του Λένιν και του Στάλιν.
Με πρόσχημα τα δήθεν λάθη του Στάλιν ο Χρουτσόφ και η ομάδα του προσπάθησαν να αποκαταστήσουν τον Γιουγκοσλάβικο ρεβιζιονισμό. Είναι καλά γνωστό το γεγονός ότι το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα ομόφωνα καταδίκασε αυτή την αστική και αντιδραστική παραλλαγή του οπορτουνισμού και απόδειξε στην βάση πολλών στοιχείων ότι το Γιουγκοσλάβικο είδος ρεβιζιονισμού ήταν ένα επικίνδυνο πρακτορείο του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού ενάντια στον κομμουνισμό και τις σοσιαλιστικές χώρες. Αλλά οι ηγέτες των Σοβιετικών ρεβιζιονιστών που μπήκαν αυτοί οι ίδιοι στον δρόμο του ρεβιζιονισμού και που είχαν πολλά κοινά με τους Γιουγκοσλάβους ρεβιζιονιστές, δεν ενδιαφέρονταν να συνεχίσουν την αρχιακή μάχη εναντίον τους, να ξεσκεπάσουν το αντιδραστικό περιεχόμενό τους και την δράση τους. Αυτό που έγινε μετά δεν ήταν ο αγώνας ενάντια στον ρεβιζιονισμό αλλά ενάντια στον επαναστατικό Μαρξισμό – Λενινισμό, δεν ήταν ο αγώνας ενάντια στους οπορτουνιστές που αντικατέστησαν τον Μαρξισμό – Λενινισμό με όλα τα είδη Τροτσκιστικών και αντιδραστικών θεωριών και θέσεων, αλλά ενάντια σε όλους εκείνους που παρέμειναν πιστοί στα Λενινιστικά διδάγματα και στους οποίους οι ρεβιζιονιστές έβαλαν την ετικέτα “δογματικός” και “σεχταριστής”.
Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας που πιο πολύ από όλους ένοιωσε στις πλάτες του την εχθρική δραστηριότητα των Γιουγκοσλάβων ρεβιζιονιστών συντονισμένη με εκείνη του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, έκφρασε την αποφασιστική γνώμη του ότι, για την εξασφάλιση της ενότητας του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, ήταν βασικό να διεξαχθεί αγώνας και να ξεσκεπαστεί ο σύγχρονος ρεβιζιονισμός μέχρι το τέλος.
Στην ομιλία του στην Σύνοδο της Μόσχας, ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα έκανε βαθιά ανάλυση του ιδεολογικού περιεχομένου και της πολιτικής δράσης των Γιουγκοσλάβων ρεβιζιονιστών. Αντίθετα με τις χαλκευμένες κατηγορίες του Χρουτσόφ, τόνισε ότι ο Στάλιν δεν λάθεψε αλλά ήταν απόλυτα σωστός στην εκτίμηση των Γιουγκοσλάβων ρεβιζιονιστών. Και παραθέτοντας πλήθος στοιχείων, απόδειξε ότι αυτοί συνιστούσαν σοβαρή απειλή για την υπόθεση του κομμουνισμού. Ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα καταδίκασε αυστηρά την στάση των Σοβιετικών ηγετών, που συστηματικά προσπαθούσαν να αποκαταστήσουν τον Γιουγκοσλάβικο ρεβιζιονισμό και, υποστηριζόμενος από πολλά στοιχεία, απόδειξε την ιδεολογική και πολιτική συγγένεια που υπήρχε μεταξύ τους. Τόνισε ότι ο ρεβιζιονισμός, κατά συνέπεια, δεν ήταν ένα τοπικό φαινόμενο περιορισμένο μόνο στην Γιουγκοσλαβία, αλλά διαδόθηκε με ανησυχητικό τρόπο και σε άλλα κόμματα επίσης. Αυτό έκανε περισσότερο από ουσιαστικό όπως η μάχη ενάντια στον ρεβιζιονισμό να υψωθεί σε νέο και υψηλότερο επίπεδο, όπως ο ρεβιζιονισμός να πρέπει να θεωρηθεί σαν ο κύριος κίνδυνος για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Η έγκριση αυτής της θέσης από την Σύνοδο της Μόσχας ήταν βαρύ χτύπημα στην ρεβιζιονιστική γραμμή.
Χρησιμοποιώντας το παράδειγμα της Γιουγκοσλαβίας, ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα έδωσε προειδοποίηση για το που θα οδηγούνταν οι άλλοι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές που υιοθέτησαν την γραμμή της απομάκρυνσής τους από τις αρχές του Μαρξισμού – Λενινισμού. Η ζωή επιβεβαίωσε πλέρια και συνεχίζει να επιβεβαιώνει κάθε μέρα, αυτό το σωστό συμπέρασμα του Κόμματός μας. Η χαοτική και ανασφαλής κατάσταση που μπορεί να παρατηρηθεί σε διάφορες ρεβιζιονιστικές χώρες, η σύγχυση, η αποσύνθεση και οι αμέτρητες δυσκολίες που συνοδεύουν την γραμμή τους, είναι αντανάκλαση, και συχνά, ολόιδια με την όλο και περισσότερο οξυμένη κατάστασης και των φανερών δυσκολιών της Γιουγκοσλαβίας.




Ι Ι
Στην ομιλία του στην Σύνοδο τη Μόσχας, ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα απέρριψε τις θεωρητικές θέσεις που εκφράστηκαν στο 20ου Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης και κατάφερε συντριπτικό πλήγμα στην πρακτική στάση της Σοβιετικής ηγεσίας στα θεμελιώδη ζητήματα όπως η θέση για τον ιμπεριαλισμό, για τον πόλεμο και την ειρήνη, για την ειρηνική συνύπαρξη, για τον ειρηνικό δρόμο κτλ, τονίζοντας, ταυτόχρονα, ποια πρέπει να είναι η Μαρξιστική – Λενινιστική θέση για αυτά τα ζητήματα.
Με τον ερχομό στην εξουσία του Χρουτσόφ, η Σοβιετική ηγεσία ακολούθησε πολιτική ευνοϊκή στον ιμπεριαλισμό και σε βάρος των λαών και του σοσιαλισμού στα διεθνή ζητήματα. Οι ρεβιζιονιστές εγκατέλειψαν την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και έκαναν με αυτόν πολλές, έξω από αρχές, παραχωρήσεις και συμβιβασμούς. Ωραιοποίησαν τον ιμπεριαλισμό, διακηρύσσοντας ότι δήθεν ο σημερινός ιμπεριαλισμός άλλαξε την επιθετική του φύση, ότι μπορούσε να αφοπλιστεί και να παραιτηθεί από τον πόλεμο. Από την άλλη, πέφτοντας θύματα του πυρηνικού εκβιασμού των ιμπεριαλιστών και της προπαγάνδας τους για την μεγάλη φρικαλεότητα του πολέμου, άρχισαν να εφαρμόζουν την πολιτική της υποχώρησης και συνθηκολόγησης σε όλα τα μέτωπα και ζήτησαν όλοι οι λαοί να απαρνηθούν την ταξική και επαναστατική πάλη και να υποταχθούν στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα.
Ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα υποστήριξε την Μαρξιστική – Λενινιστική άποψη ότι “ο ιμπεριαλισμός, και πρώτ’ απ’ όλα, ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, δεν άλλαξε ούτε το δέρμα του, τα μαλλιά του, ούτε την φύση του. Είναι επιθετικός και θα είναι επιθετικός ακόμα και αν του απομείνει ένα μόνο δόντι”. Με πολλά στοιχεία απόδειξε ότι, αντί να παραιτηθεί από τον πόλεμο, ο ιμπεριαλισμός κάνει ολόπλευρες προετοιμασίες για πόλεμο. “Όποιος δεν μπορεί να το δει αυτό”, τόνισε ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα, “είναι τυφλός. Όποιος το βλέπει αλλά το καλύπτει, είναι προδότης στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού”.
Ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα έθεσε αυτό το ζήτημα με έναν αρχιακό Μαρξιστικό – Λενινιστικό τρόπο. Φυσικά, ο πόλεμος δεν είναι μοιραίος και αναπόφευκτος, αλλά όσο υπάρχει ο ιμπεριαλισμός, θα υπάρχει ο κίνδυνος πολέμου. Δεν μπορεί να υπάρξει καμιά απολύτως εγγύηση ότι δεν θα γίνει κανένας παγκόσμιος πόλεμος, πρόσθεσε ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα, μέχρι να νικήσει ο σοσιαλισμός σε όλο τον κόσμο ή στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Το σημαντικό είναι ότι δεν πρέπει να καλλιεργείται καμιά αυταπάτη για τον ιμπεριαλισμό και, όταν απειλεί με πόλεμο τους λαούς πρέπει να είμαστε πλέρια προετοιμασμένοι και οικονομικά και πολιτικά, όπως επίσης και στρατιωτικά, να αντιμετωπίσουμε όλα τα ενδεχόμενα και να αγωνιστούμε εναντίον του λυσσαλέα. Ξεσκέπασε τον φόβο και τον πανικό που έπιασε του ρεβιζιονιστές και τόνισε ότι οι λαοί είναι ανίκητοι, κανένας στρατός και κανένα όπλο δεν μπορεί να αλλάξει τους νόμους της ιστορίας και να εμποδίσει την νίκη της επανάστασης. Όταν οι λαοί έχουν επίγνωση του πόλεμου που διεξάγουν, όταν είναι οργανωμένοι και ενωμένοι ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τα όργανά του, είναι απόλυτα ικανοί να σταματήσουν τους επιτιθέμενους, να υπερασπίσουν την υπόθεση της ειρήνης και της λευτεριά τους και ανεξαρτησίας τους, να προκαλέσουν ανεπανόρθωτη ήττα στον ιμπεριαλισμό.
Τα δέκα χρόνια που πέρασαν από την Σύνοδο της Μόσχας απέδειξαν όλη την ψευτιά των ρεβιζιονιστικών απόψεων για τον ιμπεριαλισμό και την στάση των ΜαρξιστώνΛενινιστών προς αυτόν. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου, όχι μόνο δεν μειώθηκαν οι επιθετικές δραστηρίοτητες του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, αλλά αυξήθηκαν και άλλο. Ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός εξαπέλυσε τον επιθετικό του πόλεμο ενάντια στον λαό του Βιετνάμ, επενέβη στο Κογκό, έπνιξε την επανάσταση στην Δομινικανή Δημοκρατία, πυροδότησε τον πόλεμο στην Μέση Ανατολή, επέκτεινε την επίθεσή του στο Λάος και την Καμπότζη κοκ. Αντί τον αφοπλισμό, οι εξοπλισμοί του ξεπέρασαν όλα τα όρια, επεκτάθηκαν και άλλο οι στρατιωτικές του βάσεις απ' άκρου σε άκρο σε όλο τον κόσμο. Παντού κραδαίνει τα όπλα του, απειλεί τους λαούς με πόλεμο για να καταπολεμήσει την επανάσταση και να καταστείλει την πάλη των λαών για εθνική απελευθέρωση. Αυτό επιβεβαίωσε αυτό που είπαν οι ΜαρξιστέςΛενινιστές στην Σύσκεψη της Μόσχας ότι η συνθηκόλογη πολιτική και στάση των ρεβιζιονιστών, αντί να οδηγεί σε ένακόσμο χωρίς πόλεμο” και στην “αιωνία ειρήνη”, ενθάρρυνε τους ιμπεριαλιστές να επεκτείνουν και εντείνουν την επιθετικότητά τους. Αλλά παρά τις προσπάθειές τους, οι ιμπεριαλιστές δεν ήταν ικανοί να καταστείλουν τους επαναστατικούς και απελευθερωτικούς αγώνες των λαών. Ξέσπασαν με ακόμα μεγαλύτερη ορμή και κλονίζουν τα ίδια τα θεμέλια του σάπιου καπιταλιστικού και ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Ένα από τα θέματα για το οποίο έγινε σκληρή πάλη στην Σύνοδο της Μόσχας ήταν εκείνο του πως πρέπει να ερμηνευτεί η ειρηνική συνύπαρξη. Διαστρεβλώνοντας την Λενινιστική αντίληψη της ειρηνικής συνύπαρξης, οι Χρουτσοφικοί την ερμήνευαν σαν βαθμιαία εξαφάνιση της ταξικής πάλης σε εθνικό και διεθνές πεδίο. Αυτή ήταν μια αντι – Μαρξιστική θέση που κάλυπτε τις βασικές αντιθέσεις του κόσμου, αρνιόταν την επανάσταση, αφόπλιζε τους λαούς και έπαιζε το ρόλο προσωπείου δικαιολόγησης της σχέσης και ενότητας των ρεβιζιονιστών με τον ιμπεριαλισμό.
Η Σοβιετική ηγεσία διακήρυξε την ειρηνική συνύπαρξη σαν γενική γραμμή της εξωτερικής της πολιτικής και ήθελε να την επιβάλει σε όλους, σαν τον μόνο δρόμο δήθεν της απελευθέρωσης των λαών, της νίκης της επανάστασης, της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και της εξασφάλισης της ειρήνης. Σύμφωνα με αυτούς, η εργατική τάξη και οι λαοί πρέπει να αποδεχτούν την ειρηνική συνύπαρξη με τους καταπιεστές και επιτιθέμενούς τους, πρέπει να παραιτηθούν από την επαναστατική και αντιιμπεριαλιστική τους πάλη. Στην πράξη, αυτό συνιστούσε ένα αντιδραστικό και αντεπαναστατικό πολιτικό πρόγραμμα σε όφελος του ιμπεριαλισμού.
Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας υπεράσπισε τη ορθή Μαρξιστική – Λενινιστική άποψή του ότι η απελευθέρωση των λαών και ο θρίαμβος του σοσιαλισμού δεν είναι οι καρποί της ειρηνικής συνύπαρξης ή του ειρηνικού ανταγωνισμού, όπως κηρύσσουν οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές, αλλά της αδιάλλαχτης ταξικής πάλης, της λευτεριάς και των προλεταριακών επαναστάσεων. Η εφαρμογή της πολιτικής της ειρηνικής συνύπαρξης πρέπει να εκτείνεται μόνο στις σχέσεις των Κρατών με τις καπιταλιστικές χώρες, χωρίς να σταματά ούτε για μια στιγμή η πολιτική και ιδεολογική πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ενώ προσφέρεται όλη η βοήθεια και υποστήριξη στην απελευθερωτική και επαναστατική πάλη των λαών του κόσμου. Η ειρηνική συνύπαρξη είναι μόνο μια πλευρά της εξωτερικής πολιτικής των σοσιαλιστικών χωρών και καθόλου η γενική γραμμή της πολιτικής τους όπως ισχυρίζεται ο Ν. Χρουτσόφ. Η βασική αρχή της εξωτερικής πολιτικής των σοσιαλιστικών Κρατών είναι ο προλεταριακός διεθνισμός.
Η ειρηνική συνύπαρξη ανάμεσα σε αντίθετα συστήματα”, τόνισε ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα, “δεν επιβάλει ότι πρέπει να παραιτηθούμε από την ταξική πάλη όπως ισχυρίζονται οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές. Αντίθετα, η ταξική πάλη πρέπει να συνεχιστεί, η πολιτική και ιδεολογική πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ενάντια στην αστική και ρεβιζιονιστική ιδεολογία πρέπει αδιάκοπα να εντείνεται. Ενώ αδιάκοπα προσπαθούμε να καθιερώσουμε την Λενινιστική ειρηνική συνύπαρξη, χωρίς να κάνουμε παραχωρήσεις στις αρχές οποιουδήποτε είδους στον ιμπεριαλισμό, η ταξική πάλη στις καπιταλιστικές χώρες, όπως επίσης το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα στις αποικίες και εξαρτημένες χώρες πρέπει να αναπτυχθεί ακόμα περισσότερο”.
Από τότε, οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, ξεκινώντας από τις λανθασμένες, αντίΜαρξιστικές αντιλήψεις τους για την ειρηνική συνύπαρξη, από τα στενά εθνικιστικά συμφέροντά τους και την επιθυμία τους να πλησιάσουν πιο κοντά στους ιμπεριαλιστές, θυσίασαν τα πιο ζωτικά συμφέροντα των λαών και των σοσιαλιστικών χωρών. Τέτοια, για παράδειγμα, ήταν η σκανδαλώδης περίπτωση των διαπραγματεύσεων του Χρουτσόφ με τον Σοφοκλή Βενιζέλο σε βάρος της Αλβανίας. Τώρα, οι ρεβιζιονιστές ηγέτες έκαναν αυτή την στάση κανονική γραμμή τους. Για να αποφύγουν να έρθουν σε ρήξη με τους Αμερικάνους, θυσίασαν τα συμφέροντα του Κουβανέζικου λαού στη διάρκεια των γεγονότων στην Καραϊβική· για να έρθουν πιο κοντά στην Βόνη, έβγαλαν την Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία σε δημοπρασία· για να πάρουν πιστώσεις από την Ιαπωνία, τσαλαπάτησαν τα συμφέροντα του Κορεάτικου λαού, χωρίς να αναφέρουμε την πρωτάκουστη προδοσία του Βιετναμέζικου λαού και των Αραβικών χωρών.
Πίσω από τα ρεβιζιονιστικά συνθήματα της ειρηνικής συνύπαρξης είναι κριμένη η ιδεολογική και πολιτική τους συμφιλίωση με τους εχθρούς της επανάστασης και του σοσιαλισμού. Σήμερα, αυτή οι συμφιλίωση έφτασε στο σημείο που ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, ο μεγαλύτερος εχθρός του κομμουνισμού και της επανάστασης, έγινε ο καλύτερος σύμμαχος και συνεργάτης της Σοβιετικής Ένωσης. Το αποκορύφωμα της επιτυχίας της Χρουτσοφικής συνύπαρξης είναι η Σοβιετο-Αμερικάνικη συμμαχία, η μεγαλύτερη αντεπαναστατική συμμαχία που κατάγραψε ποτέ η ιστορία.
Μια άλλη βάρβαρη διαστρέβλωση του Λενινισμού και της ιστορικής πείρας, ήταν ο δήθεν ειρηνικός δρόμος, που οι ρεβιζιονιστές παρουσίασαν σαν μεγάλη ανακάλυψη του 20ου Συνεδρίου και σαν γενική στρατηγική μετάβασης στο σοσιαλισμό.
Εστιάζοντας την προσοχή στην αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων στην διεθνή σκηνή μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Χρουτσοφικοί ρεβιζιονιστές υποστήριξαν την άποψη ότι τα διδάγματα του Μαρξισμού – Λενινισμού για την επανάσταση με βία, το τσάκισμα της αστικού κρατικού μηχανισμού και η ίδρυση της διχτατορίας του προλεταριάτου, έγιναν ξεπερασμένα. Τώρα, κάτω από τις νέες συνθήκες, έγινε δυνατό, συμφωνά με αυτούς, το πέρασμα στο σοσιαλισμό μέσω μεταρρυθμίσεων, μέσω της απόκτησης της πλειοψηφίας στο αστικό κοινοβούλιο, μέσω βαθμιαίων δομικών αλλαγών στο καπιταλιστικό Κράτος, κοκ. Άρα, οι ρεβιζιονιστές ξαναζωντάνεψαν και έντυσαν με διαφορετική αμφίεση τις θεωρίες της Δεύτερης Διεθνούς και υιοθέτησαν τα συνθήματα της σημερινής σοσιαλδημοκρατίας.
Οι συζητήσεις για αυτό το ζήτημα στη Σύσκεψη της Μόσχας δε ήταν ακαδημαϊκής φύσης. Η αποδοχή ή μη αποδοχή της επανάστασης με βία, της ανάγκης τσακίσματος του παλιού Κρατικού μηχανισμού και της αντικατάστασης της αστικής δικτατορίας με την διχτατορία του προλεταριάτου ήταν πάντα η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον ΜαρξισμόΛενινισμό και κάθε είδους οπορτουνισμού και ρεβιζιονισμού. Το να ερχόμασταν σε συμβιβασμό με την ρεβιζιονιστική θέση του ειρηνικού δρόμου θα σήμαινε να πέφταμε με το κεφάλι στον ρεφορμισμό και στην πλήρη άρνηση της επανάστασης και της διχτατορίας του προλεταριάτου. Η επιστροφή στις Λενινιστικές αρχές ήταν ζωτική για το κομμουνιστικό κίνημα.
Μένοντας σταθερά σε αυτές τις αρχές, ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα τόνισε ότι “κανένας λαός, κανένα προλεταριάτο, κανένα κομμουνιστικό και εργατικό κόμμα δεν πήρε την εξουσία χωρίς αιματοχυσία και χωρίς βία”. Ποτέ δεν συνέβη και ποτέ δεν θα συμβεί, οι κυρίαρχες και εκμεταλλεύτριες τάξεις να παραδώσουν την εξουσία ή να έδωσαν στους εργάτες την λευτεριά και την δικαιοσύνη με την ίδια την δικιά τους ελεύθερη βούληση. Αντίθετα, η ιστορία, ακόμα και στις μέρες μας, απόδειξε ότι όποτε βλέπουν ότι τα προνομία τους και η εξουσία τους κινδυνεύει, είναι πρώτοι που χρησιμοποιούν βία, προκαλούν εμφύλιο πόλεμο, καταπιέζουν τις εργαζόμενες μάζες με την δύναμη των όπλων. Κατά συνέπεια, η γενική γραμμή μετάβασης στον σοσιαλισμό είναι επανάσταση με βία για την οποία πρέπει να είσαι καλά προετοιμασμένος από όλες τις πλευρές. Αλλιώς, όπως τόνισε ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα: “η αστική τάξη μπορεί να σε επιτρέπει να απαγγέλεις ψαλμούς αλλά μετά σε καταφέρνει κατακέφαλα ένα φασιστικό χτύπημα και σε τσακίζει, επειδή δεν διαπαιδαγώγησες τα αναγκαία στελέχη για την επίθεση, ούτε έκανες παράνομη δουλειά, δεν ετοίμασες ένα τόπο όπου μπορείς να προστατευτείς και να συνεχίσεις ακόμα την δουλειά, ούτε τα μέσα με τα οποία θα δώσεις την μάχη. Πρέπει να προλάβουμε αυτό το τραγικό ενδεχόμενο”. Τα γεγονότα που συνέβησαν στην Ινδονησία απέδειξαν κατά γράμμα την ορθότητα αυτής της προειδοποίησης.
Ο χρόνος έδειξε ότι εκείνα τα κομμουνιστικά κόμματα που συνθηκολόγησαν με την Σοβιετική ηγεσία και υιοθέτησαν την γραμμή του “ειρηνικού δρόμου” εκφυλίστηκαν εντελώς σε ρεφορμιστικά κόμματα σοσιαλδημοκρατικού τύπου, μετατρεπόμενα σε πολιτικές φράξιες της αστικής τάξης, σε “κόμματα τύπου” υπεράσπισης του καπιταλιστικού συστήματος. Απαρνούμενα την επανάσταση, αυτά τα κόμματα περάσαν στο στρατόπεδο της αντεπανάστασης. Έπνιξαν το επαναστατικό πνεύμα της εργατικής τάξης, προσπαθούν να δηλητηριάσουν την συνείδηση των εργαζομένων μαζών με την αστική ιδεολογία και, ενώ υποστηρίζουν την αστική τάξη μέσα στην δικιά τους χώρα, στη διεθνή σκηνή υποστηρίζουν τον ιμπεριαλισμό και τον σοσιαλιμπεριαλισμό, είναι ενάντια στην επαναστατική και απελευθερωτική πάλη των λαών.




ΙΙΙ
Σήμερα, όταν κάποιος διαβάζει την ομιλία του Συντρόφου Ενβέρ που εκφώνησε στην Σύσκεψη της Μόσχας, βλέπει να τον διατρέχει σαν κόκκινο νήμα, η μεγάλη ανησυχία και νοιάξιμο του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας για τις τύχες της ενότητας των κομμουνιστικών κομμάτων και των σοσιαλιστικών χωρών που υπονομεύτηκε σοβαρά από την διασπαστική δράση των Χρουτσοφικών ρεβιζιονιστών. Το Κόμμα μας τόνισε ότι η παρέκκλιση των ρεβιζιονιστών από τον Μαρξισμό – Λενινισμό τους οδήγησε στην βάρβαρη παραβίαση όλων των κανόνων και των αρχών που ρυθμίζουν τις σχέσεις ανάμεσα στα κομμουνιστικά κόμματα και στα σοσιαλιστικά Κράτη. Τα παραδείγματα επέμβασης, πίεσης και απειλών από την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης προς τα άλλα κόμματα, που ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα ανέφερε στην ομιλία του στην Μόσχα, ενόχλησαν πραγματικά.
Ξεκινώντας από τον εθνικό τους εθνοκεντρισμό και τον σωβινισμό μεγάλου Κράτους, οι ρεβιζιονιστές ηγέτες επέμβηκαν αδίστακτα στις εσωτερικές υποθέσεις των σοσιαλιστικών χωρών, παραβίασαν την εθνική τους κυριαρχία, έκαναν υπονομευτικές ενέργειες και προσπάθησαν με κάθε τρόπο να επιβάλλουν τον ελέγχό τους σε όλα τα πεδία της ζωής. Μέσω εξαναγκαστικών συμφωνιών και με τα συνθήματα “του διεθνούς καταμερισμού εργασίας”, “εξειδίκευσης και συνεργασίας”, “οικονομικής ενσωμάτωσης” κλπ, προσπάθησαν να μετατρέψουν τις σοσιαλιστικές χώρες σε παραρτήματα της οικονομίας της Σοβιετικής Ένωσης, εμποδίζοντας την εκβιομηχάνιση αυτών των χωρών, την δημιουργία ανεπτυγμένης, πολύπλευρης οικονομίας, με σκοπό να τις κρατήσουν δεμένες για πάντα στο ρεβιζιονιστικό τους άρμα.
Στις σχέσεις τους με τα κομμουνιστικά κόμματα, οι Σοβιετικοί Χρουτσοφικοί επέμειναν στην πρακτική πατριαρχικών μεθόδων, πήραν δικτατορικές αποφάσεις και απαιτούν ότι πρέπει όλες αυτές να εφαρμόζονται τυφλά. Όλο και πιο συχνά αντιμετώπιζαν με τετελεσμένα γεγονότα τα άλλα κόμματα σε πολλά σημαντικά ζητήματα και προσπάθησαν να μετατρέψουν αυτά τα κόμματα σε όργανα της ρεβιζιονιστικής τους εξωτερικής πολιτικής και των διπλωματικών τους παιχνιδιών.
Όλα αυτά έδειχναν ότι η Σοβιετικοί ηγέτες δεν θα σταματήσουν σε τίποτα για να επιβάλουν την γραμμή τους στους άλλους και την δικιά τους ηγεμονία και κυριαρχία επί των σοσιαλιστικών χωρών και στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Έγιναν οι μεγαλύτεροι διασπαστές του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και του κομμουνισμού.
Παρουσιάζοντας τις κρατικές σχέσεις ανάμεσα στην Αλβανία και τους Σοβιετικούς ηγέτες, η αντιπροσωπεία του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας έκανε ξεκάθαρο ότι οι διαφωνίες που εμφανίστηκαν δεν είχαν να κάνουν μόνο με τα δυο κόμματα και τις χώρες. Η συμπεριφορά των Χρουτσοφικών στο Κόμμα Εργασίας Αλβανίας και στην Λαϊκή Δημοκρατία Αλβανίας ήταν έκφραση της γενικής γραμμής και πρακτικής που ακολουθούσαν προς όλους εκείνους που υπεράσπιζαν τον Μαρξισμό – Λενινισμό και τις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού.
Από ανάλυση των γεγονότων στην Σύνοδο του Βουκουρεστίου και από εκείνα που συνέβησαν αργότερα μεταξύ των Σοβιετικών ηγετών και του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας και του Κόμματός μας, ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα έφτασε στο σωστό συμπέρασμα ότι πίσω από τις αντί -Μαρξιστικές μεθόδους και πράξεις των Σοβιετικών ηγετών βρίσκεται ο σωβινισμός μεγάλου κράτους, οι προσπάθειες του να υποτάξουν και να κατευθύνουν όλους τους άλλους σύμφωνα με τι δίκες τους επιθυμίες.
Κριτικάροντας αυστηρά την κατάσταση που δημιουργήθηκε, για την οποία έφταιγαν οι Σοβιετικοί ηγέτες, ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα υπερασπίστηκε τις Μαρξιστικές – Λενινιστικές αρχές που ρυθμίζουν τις σχέσεις ανάμεσα στα κομμουνιστικά κόμματα και ανάμεσα στις σοσιαλιστικές χώρες. Τόνισε ότι στο κομμουνιστικό κίνημα δεν πρέπει να υπάρχουν μεγάλα και μικρά κόμματα, κόμματα που να δίνουν εντολές και κόμματα που να τις εκτελούν. Όλα τα προωθημένα τμήματα της εργατικής τάξης είναι ίσα και ανεξάρτητα. Διαμορφώνουν την δίκη τους πολιτική γραμμή. Στην βάση των διδαγμάτων του Μαρξισμού – Λενινισμού, των συνθηκών υπό τι οποίες δρουν και την ιστορική πείρα τους, φέρουν πλέρια την ευθύνη προς τον δικό του λαό και τον διεθνή κομμουνισμό. Μη παραλείποντας την αδελφική συνεργασία, τον συντονισμό δράσεων, την κοινή επεξεργασία της στρατηγικής και των θέσεων για τα πιο σημαντικά ζητήματα, ιδιαίτερα εκείνες ως αναφορά την πάλη εναντίον του κοινού εχθρού, αυτό τα κάνει αυτά πιο απαραίτητα. [Far from excluding fraternal collaboration, coordination of activities, joint elaboration of strategy and attitudes towards the most important issues, especially, those relating to the struggle against the common enemy, this makes them more essential.] Εξυπακούεται ότι μπορεί να προκύψουν παρανοήσεις και διαφωνίες σε αυτό ή σε εκείνο το ζήτημά ανάμεσα στα Κόμματα. Αλλά αυτές δεν μπορούν και δεν πρέπει να λυθούν με την μέθοδο τη υπαγόρευσης, της πίεσης, τη επέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις κλπ, όπως έκαναν οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές ηγέτες. Ο μόνος σωστός τρόπος είναι διάμεσου εποικοδομητικής κριτικής συντροφικά, κομμουνιστικά, διεθνιστικά και υψηλή κομμουνιστική ηθική πετυχαίνοντας την ενότητα διαμέσου διαβουλεύσεων.
Αυτές οι ακλόνητες αρχές είναι η βάση των σχέσεων ανάμεσα και στις σοσιαλιστικές χώρες. Επεκτείνοντας τις ιδεολογικές διαφορές ακόμα και στις Κρατικές σχέσεις, η Σοβιετική ηγεσία τσαλαπάτησε τις αρχές φιλίας, αδελφικής συνεργασίας και αμοιβαίας βοήθειας. Στην ομιλία του, ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα καταδίκασε ανοιχτά τις τάσεις και πρακτικές σωβινισμού μεγάλου κράτους της ομάδας των Σοβιετικών ηγετών. Με ιδιαίτερη έμφαση προειδοποίησε για την τάση των κοινών διεθνών οργανώσεων των σοσιαλιστικών χωρών, όπως το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και του Συμβούλιου Αμοιβαίας Οικονομικής Βοηθείας, να παρεκκλίνουν από τους πραγματικούς τους σκοπούς και να μπουν στην υπηρεσία της πολιτικής των Σοβιετικών ηγετών για την υποταγή και κυριαρχία των χωρών μελών.
Ο μετασχηματισμός της φύσης της Σοβιετικής κοινωνίας, η παλινόρθωση του καπιταλισμού, δεν μπορούσε παρά να οδηγήσει στην επιστροφή στον σωβινισμό μεγάλου Κράτους και στην παλιά επεχτατική και ηγεμονιστική πολιτική του Ρώσικου Τσαρισμού. Η ιστορία απόδειξε ότι κανένας καπιταλισμός και ακόμα λιγότερο εκείνος μεγάλου Κράτους, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την προσπάθεια εκμετάλλευσης άλλων, εκτός από το δικό τους λαό, χωρίς την προσπάθεια κυριαρχίας άλλων χωρών και όλου του κόσμου. Αξιώνει να πιάσει μέσα στην ληστρική λαβή του νέους τόπους, άλλες θάλασσες και ηπείρους.
Δεν ήταν τυχαίο ότι εμφανίστηκε η θεωρία της περιορισμένης κυριαρχίας. Είναι μια συμπυκνωμένη έκφραση τη ηγεμονιστικής και επεχτατικής αστικής ιδεολογίας, εκδήλωση των απόψεων περί δικαίου της Αυτοκρατορίας και της νέας ιμπεριαλιστικής πολιτικής από θέσεις ισχύος. Η κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας ήταν η πιο βάρβαρη έκφραση αυτής της πολιτικής. Σήμερα στην πράξη ακόμα και οι άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες που συνδέονται με την Σοβιετική Ένωση είναι υπό Σοβιετική στρατιωτική κατοχή χωρίς να γίνεται λόγος για την πολιτική και οικονομική κατάληψή τους.
Σήμερα, ο καθένας μπορεί να δει πως εκφυλίστηκε η Σοβιετική εξωτερική πολιτική. Το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και το Συμβούλιο Αμοιβαίας Οικονομικής Βοήθειας μετατράπηκαν σε απλά όργανα της ηγεμονιστικής, επιθετικής και αποικιοκρατικής πολιτικής των Σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών. Στο όνομα αυτών των συμφωνιών, εκμεταλλεύονται άλλες χώρες και τις κρατούν υπό αυστηρό έλεγχο και, όταν αυτές οι χώρες δείξουν σημάδια κίνησης, καταφεύγουν ακόμα και στα όπλα και τα τανκς.
Τα τελευταία χρόνια οι αποικιακές και νεοαποικιακές τάσεις της Σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής αποκαλύφθηκαν πιο καθαρά στο φως της ημέρας. Η διείσδυση των Σοβιετικών ρεβιζιονιστών στην Μέση Ανατολή και στα νερά του Ινδικού, η εμφάνισή τους στην αγορά της Λατινικής Αμερικής κλπ, όλα φέρουν την σφραγίδα αυτής της πολιτικής. Όπως ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές έγιναν οι μεγαλύτεροι έμποροι όπλων, οι υποκινητές αντεπαναστατικών συνωμοσιών και υποδαυλιστές συγκρούσεων ανάμεσα στα έθνη.
Στην πάλη της ενάντια στον Χρουτσοφικό ρεβιζιονισμό, η Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας βρέθηκε στο ίδιο χαράκωμα με το ένδοξο Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας. Η κοινή τους πάλη, η ενότητα μεταξύ τους, σε καμιά περίπτωση δεν ήταν τυχαία. Θεμελιώθηκαν στην πίστη στον Μαρξισμό – Λενινισμό και τον προλεταριακό διεθνισμό, στην αποφασιστικότητα να υπερασπίσουν μέχρι τέλους την επαναστατική υπόθεση της εργατικής τάξης και των λαών του κόσμου. Οι Σύνοδοι του Βουκουρεστίου και της Μόσχας δυνάμωσαν και σφυρηλάτησαν αυτή την συνεργασία και αυτή την μαχητική ενότητα ανάμεσα στα δυο Κόμματά μας, που αργότερα έγιναν αποφασιστικός παράγοντας στην πάλη ενάντια στην ρεβιζιονιστική προδοσία. Το Κόμμα μας εκτιμούσε πολύ και πάντα θα εκτιμά πολύ τον μεγάλο ιστορικό ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, την τεράστια συνεισφορά του στην υπεράσπιση του ΜαρξισμούΛενινισμού. Διαμέσου των αιώνων η εργατική τάξη, οι επαναστάτες και οι λαοί όλου του κόσμου θα θυμούνται και θα σέβονται την ηρωική και ένδοξη πάλη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, με επικεφαλής τον ένδοξο Μαρξιστή – Λενινιστή, τον Σύντροφο Μάο Τσε Τουνγκ, ενάντια στον σύγχρονο ρεβιζιονισμό.
Αναφορικά με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας ως αποφασιστικός και θαρραλέος μαχητής για την υπεράσπιση του Μαρξισμού – Λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού, στην Μόσχα το Κόμμα μας ξεσκέπασε την συνωμοσία της συνόδου του Βουκουρεστίου που προετοιμάστηκε από τον Νικίτα Χρουτσόφ. Υπεράσπισε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας που βγήκε και αντιστάθηκε ανοιχτά στην ρεβιζιονιστική γραμμή.
Ακόμα και σήμερα, όπως δήλωσε ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα, το Κόμμα μας έχει την άποψη ότιείναι ένα σημαντικό διεθνιστικό καθήκον όλων των επαναστατών του κόσμου να σταθούν διπλά στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας και να το υποστηρίξουν”, ότι “η ατσάλινη ΜαρξιστικήΛενινιστική αλληλεγγύη με την Κίνα είναι αποφασιστική για την τύχη της επανάστασης και την απελευθέρωση των λαών”.


* * *
Η ομιλία του Συντρόφου Ενβέρ Χότζα στην Σύνοδο της Μόσχας ήταν ένα εξαιρετικό παράδειγμα σωστής, αρχιακής και επαναστατική στάσης, μεγάλης κομμουνιστικής αφοσίωσης στις αρχές, στον πραγματικό διεθνισμό και στην πατριωτική στάση. Υπερασπίστηκε τον Μαρξισμό – Λενινισμό ενάντια στην ρεβιζιονιστική προδοσία· υπερασπίστηκε τον προλεταριακό διεθνισμό ενάντια στον αστικό εθνικισμό και τον σωβινισμό μεγάλου Κράτους, την ενότητα του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος ενάντια στην διασπαστική δράση των Χρουτσοφικών ρεβιζιονιστών, την επανάσταση ενάντια στον ρεφορμισμό· υπερασπίστηκε την λευτεριά και ανεξαρτησία της Πατρίδας μας, τις επιτυχίες του σοσιαλισμού στην Αλβανία, ενάντια στην βάρβαρη επέμβαση, πίεση και υπονομευτικές ενέργειες της Σοβιετικής ηγεσίας.
Εκείνη την περίοδο, υπήρξαν πολλοί που κατηγόρησαν το Κόμμα μας ισχυριζόμενοι ότι η στάση του υπαγορεύονταν από στενά εθνικιστικά αισθήματα. Αυτές οι κατηγορίες ήταν μαρτυριά της έλλειψης πραγματικών επιχειρημάτων των ρεβιζιονιστών. Η επέμβαση των Σοβιετικών ηγετών στις εσωτερικές υποθέσεις του Κόμματός μας και της χώρας μας ήταν απαράδεκτη. Μέσω της εχθρικής τους δράσης, εμπόδισαν την ομαλή ανάπτυξη τη οικονομίας μας, έβλαψαν τα υψηλά συμφέροντα της Αλβανίας στο διεθνές πεδίο. Υπό αυτές τις συνθήκες, οι Αλβανοί κομμουνιστές, δεν θάπρεπε να αποκαλούνται κομμουνιστές αν δεν υπεράσπιζαν αποφασιστικά μέχρι τέλους τα συμφέροντα του λαού και της σοσιαλιστικής Πατρίδας τους. Κηρύξαμε πόλεμο στον Χρουτσοφικό ρεβιζιονισμό με πλήρη πεποίθηση ότι υπερασπίζαμε, όχι μόνο τα εθνικά συμφέροντα της χώρας μας και του σοσιαλισμού στην Αλβανία, αλλά επίσης και τα συμφέροντα της επανάστασης και του διεθνή κομμουνισμού. Αυτή ήταν έκφραση του υψηλού διεθνιστικού πνεύματος του Κόμματος Εργασίας της Αλβανίας.
Για να μας μετακινήσουν από την ξεκάθαρη διεθνιστική μας στάση και για να μας εκτρέψουν από την επαναστατική μας γραμμή, οι Σοβιετικοί ηγέτες έγιναν πολύ “γενναιόδωροι” προσφέροντάς μας όλων των ειδών βοήθεια, δηλώνοντας ότι είναι πανέτοιμοι να διορθώσουν κάποια από τα λάθη τους στις διακρατικές μας σχέσεις κλπ. Το Κόμμα μας έμεινε ακλόνητο στην συνεπή Μαρξιστική – Λενινιστική γραμμή του. Ανέλαβε αυτή την γιγάντια πάλη έχοντας πλήρη επίγνωση ότι πάλευε για την υπεράσπιση της μεγάλης υπόθεσης αρχών, ενάντια στον θανάσιμο κίνδυνο που απειλούσε τον κομμουνισμό. Σε αυτή την πάλη εκφράστηκε ξανά η μεγάλη ιδεολογική καθαρότητα του Κόμματός μας που, αν και μικρό και σχετικά νέο, ήξερε πως να διακρίνει την ρεβιζιονιστική προδοσία ακριβώς από την αρχή της εμφάνισής της και να κρατήσει σωστή επαναστατική στάση προς αυτήν.
Εκδηλώθηκε εδώ με ιδιαίτερη δύναμη το επαναστατικό θάρρος του Κόμματος Εργασίας, που, άσχετα από το κύρος και την δύναμη τη Σοβιετικής Ένωσης και του κόμματός της τότε, παρά τα μεγάλα αντίποινα που μπορεί να έπρεπε να υποστούμε από αυτούς, σηκώθηκε θαρραλέα και ξεσκέπασε δημόσια την προδοτική γραμμή των σύγχρονων ρεβιζιονιστών. Η τόλμη και το θάρρος του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας ήταν τέτοια που να έκανε ορισμένους να περιγράψουν την στάση του ως τυχοδιωκτισμό. Τώρα αποδείχτηκε πλέον ότι αυτή η στάση του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας ήταν η μόνη σωστή στάση. Η αποφασιστικότητά του να μιλήσει ανοιχτά, πήγαζε από την σημασία της μεγάλης ευθύνης για την τύχη του σοσιαλισμού στον κόσμο και στην Αλβανία και από την ακλόνητη πεποίθηση στο δίκαιο της υπόθεσης που υπερασπίζονταν.
Επικεντρώνοντας τα πυρά του ενάντια στην Χρουτσοφική ρεβιζιονιστική ηγεσία, το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας ποτέ δεν ταύτισε την τελευταία με τον Σοβιετικό λαό και την Σοβιετική Ένωση. Οι κατηγορίες για αντι-Σοβιετισμό που έκαναν εναντίον μας ήταν και είναι σε εξόφθαλμη αντίθεση με την ιστορική αλήθεια και πραγματικότητα. Αγαπήσαμε τον Σοβιετικό λαό σαν τον πρώτο λαό στον κόσμο που πραγματοποίησε την προλεταριακή επανάσταση και εγκαινίασε την εποχή του σοσιαλισμού, που εγκαθίδρυσε την διχτατορία του προλεταριάτου και οικοδόμησε μια νέα σοσιαλιστική κοινωνία. Αγαπήσαμε την Σοβιετική Ένωση επειδή ήταν η βάση της παγκόσμιας επανάστασης και ένας ισχυρός υποστηρικτής του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, επειδή ήταν σημαιοφόρος της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό για την υπεράσπιση της ειρήνης, της δημοκρατίας και της κοινωνικής προόδου. Μέσω τη ηρωικής της πάλης η Σοβιετική Ένωση τσάκισε την Χιτλερική Γερμανία, έσωσε τον κόσμο από την ναζιστική πανούκλα και συνεισέφερε αποφασιστικά στην απελευθέρωση λαών, συμπεριλαμβανομένου και του λαού μας. Η αυστηρή μας κριτική της γραμμής της Σοβιετικής ηγεσίας είναι αξεχώριστη από τα αγνά και ειλικρινή αισθήματα φιλίας και αγάπης του λαού μας για την Σοβιετική Ένωση που το Κόμμα μας καλλιέργησε και φύτεψε βαθιά στις καρδιές των κομμουνιστών και ολόκληρου του Αλβανικού λαού. Υπερασπιστήκαμε τα μεγάλα και ένδοξα επιτεύγματα του Σοβιετικού λαού που ο Χρουτσόφ και Σία τσαλαπάτησαν, υπερασπιστήκαμε το γόητρο, την τιμή και το κύρος, που η Σοβιετική Ένωση και το Κομμουνιστικό της Κόμμα, θεμελίωσαν από τον μεγάλο Λένιν, που σωστά έχαιραν μέχρι τότε.
Οπότε, δεν ήμασταν εμείς, οι Αλβανοί, που ήμασταν αντι-Σοβιετικοί, αλλά οι ίδιοι οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές ηγέτες και όλοι εκείνοι που ήταν μαζί τους στο δρόμο της προδοσίας, στο δρόμο της υπονόμευσης της διχτατορίας του προλεταριάτου και του σοσιαλισμού στην Σοβιετική Ένωση.




IV
Η στάση του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας και του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας στην Σύνοδο της Μόσχας ανέτρεψαν τα σχέδια των ρεβιζιονιστών. Εξοργίστηκαν και τρόμαξαν που ξεσκεπάστηκαν και παίρνοντας το σύνθημά από τον Νικίτα Χρουτσόφ, ρίχτηκαν αυτοί οι ίδιοι σαν αγέλη λύκων ενάντια στο Κόμμα μας και την χώρα μας. Έδρασαν με τον ίδιο τρόπο ενάντια στην Κίνα.
Τώρα, όλοι γνωρίζουν τα στάδια της πάλης που πυροδοτήθηκε στην Σύνοδο της Μόσχας. Οι ρεβιζιονιστές εξαπέλυσαν μια άγρια πάλη σε όλα τα μέτωπα και με όλα τα μέσα ενάντια στην σοσιαλιστική Αλβανία. Προσπάθησαν να σαμποτάρουν την σοσιαλιστική οικοδόμηση στην χώρα μας, να απομονώσουν την Αλβανία πολιτικά στον διεθνή στίβο, να υπονομεύσουν την ηγεσία του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας από τα μέσα, να σπείρουν διχόνοια μέσα στις γραμμές του Κόμματός μα και του λαού μας. Εκστόμισαν τερατώδεις συκοφαντίες ενάντια στο Κόμμα Εργασίας Αλβανίας και ισχυρίζονταν ότι θα συνθηκολογούσε και θα έπεφτε στην αγκαλιά των ιμπεριαλιστών. Και σε αυτό επίσης έκριναν και έδρασαν σαν αντι-Μαρξιστές. Η Σοσιαλιστική Αλβανία όχι μόνο στάθηκε σαν γρανιτένιος βράχος και αντιμετώπισε με επιτυχία την επίθεσή τους, άλλα προχώρησε με επιτυχία στον επαναστατικό της δρόμο, δείχνοντας συνεπώς την ακατανίκητη δύναμη του λαού της και του Κόμματός της, της ατσάλινη ενότητά τους, την ακατάβλητη δύναμη του νικηφόρου Μαρξισμού – Λενινισμού και του σοσιαλισμού.
Στην πραγματικότητα, ο σοσιαλισμός υπονομεύτηκε στην Σοβιετική Ένωσή και στις άλλες χώρες που εξουσιάζουν οι ρεβιζιονιστές. Όχι εμείς αλλά αυτοί απομονώθηκαν πολιτικά από τον ίδιο τον λαό τους και τους επαναστατικούς λαούς του κόσμου· όχι εμείς αλλά αυτοί πιάστηκαν χέρι – χέρι με τους ιμπεριαλιστές. Ήταν αυτοί, όχι εμείς, που συντρίφτηκαν. Χάρη στην αρχιακή και θαρραλέα πάλη του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας και του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας και των άλλων Μαρξιστικών – Λενινιστικών κομμάτων και δυνάμεων, σχίστηκε η μάσκα των ρεβιζιονιστών αποκαλύπτοντάς τους ως προδότες του Μαρξισμού – Λενινισμού και εχθρούς των λαών και του σοσιαλισμού.
Αναπόφευκτη συνέπεια του αγώνα ενάντια στον ρεβιζιονισμό ήταν το προτσές διαφοροποίησης στο κομμουνιστικό κίνημα, η δημιουργία νέων ΜαρξιστικώνΛενινιστικών ομάδων, οργανώσεων και κομμάτων, που εκπροσωπούν το πιο συνειδητό και επαναστατικό κομμάτι του προλεταριάτου. Αυτή είναι η επόμενη μεγάλη επιτυχία του Μαρξισμού – Λενινισμού επί του ρεβιζιονισμού.
Το νέο Μαρξιστικό – Λενινιστικό κίνημα πήρε στα χέρια του και σήκωσε ψηλά την σημαία του Μαρξισμού – Λενινισμού που τα ρεβιζιονιστικά κόμματα σπίλωσαν και απέρριψαν. Ξεπέρασε και ξεπερνά με επιτυχία τις δυσκολίες ανάπτυξης και προχωρά με αποφασιστικότητα αδιάκοπα στο δρόμο της εδραίωσής του και λύνει σωστά μια σειρά σημαντικά ιδεολογικά, πολιτικά, και οργανωτικά ζητήματα στρατηγικής και τακτικής, που η ζωή και η επαναστατική πάλι έφεραν και συνεχώς φέρνουν στην επιφάνεια. Τα νέα ΜαρξιστικάΛενινιστικά κόμματα αγωνίζονται και αποφασιστικά ξεριζώνουν όλων των ειδών των ρεβιζιονιστικών επιδράσεων σε όλα τα πεδίαιδεολογικό και πολιτικό – στις μορφές οργάνωσης της πάλης, στις μεθόδους τους και στο στιλ δουλειάς. Μέρα με την μέρα, σφυρηλατούν τα νέα χαρακτηριστικά του προλεταριακού κόμματος νέου τύπου, επεκτείνουν και παγιώνουν την εθνική και διεθνή Μαρξιστική – Λενινιστική ενότητα.
Τώρα, μετά τον εκφυλισμό αρκετών κομμουνιστικών κομμάτων σε ρεβιζιονιστικά κόμματα, η εργατική τάξη και οι μάζες του λαού σε διάφορες χώρες, έχουν, ακόμα μια φορά, σημαία πάλης, ξεκάθαρους στόχους και σωστή και πιστή ηγεσία στις μεγάλες ταξικές μάχες τους, για την ανατροπή του καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού. Κάθε μέρα που περνά, οι μάζες πείθονται όλο και πιο πολύ ότι δεν είναι τα παραπλανητικά κηρύγματα των ρεβιζιονιστών, που είναι όπλα για την καταστολή ή κατάπνιξη κάθε αληθινού επαναστατικού κινήματος δράσης, αλλά η γραμμή του ΜαρξιστικούΛενινιστικού κόμματος που τις δείχνει το σωστό δρόμο της κοινωνικής και εθνικής απελευθέρωσης.
Δέκα χρόνια μετά την Σύνοδο της Μόσχας, η κατάσταση στο ρεβιζιονιστικό στρατόπεδο είναι άθλια. Αντί να μπορέσουν να καταγραφούν στην ιστορία ως Μαρξιστές – Λενινιστές και να εδραιώσουν την επιρροή τους στο κομμουνιστικό κίνημα, οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές σήμερα είναι ανίκανοι να κρατήσουν τα χαλινάρια και να υποτάξουν ακόμα και τους ίδιους του στενούς συμμάχους τους, τις άλλες ρεβιζιονιστικές κλίκες. Όσο πιο έντονος γίνεται ο αγώνας του Μαρξισμού – Λενινισμού ενάντια στον ρεβιζιονισμό, τόσο περισσότερο διαλύονται οι ρεβιζιονιστές, εκφυλίζονται και πλησιάζουν στην τελική ήττα τους.
Οι διαρκώς διογκούμενες αντιθέσεις και διασπάσεις στις γραμμές των ρεβιζιονιστών, και σε εθνική και διεθνή κλίμακα, όπως επίσης και μέσα στα διάφορα ρεβιζιονιστικά κόμματα, δεν μπορούν πια να κρυφτούν. Η δήθενενότητα”, για την οποία οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές κάνουν τόσο μεγάλο θόρυβο είναι σάπια, τυπική και ψεύτικη. Στις ρεβιζιονιστικές χώρες αυτή διατηρείται μόνο από τον φόβο της Σοβιετικής ξιφολόγχης, ενώ στα ρεβιζιονιστικά κόμματα στις καπιταλιστικές χώρες, οι διχόνοιες είναι πιο φανερές. Εκεί, οι ρεβιζιονιστές χωρίζονται σε φιλο-Σοβιετικές και αντι-Σοβιετικές κλίκες. Ο άλλοτε έλεγχος της Σοβιετικής κυρίαρχης κλίκας υπέστη βαριά και ανεπανόρθωτα χτυπήματα.
Από την αρχή, το Κόμμα μας είπε, και η ζωή το απόδειξε, ότι από τον οπορτουνισμό στην πολιτική και την ιδεολογία είναι ένα βήμα η μετάβαση στο στρατόπεδο της ένοπλης αντεπανάστασης. Οι ηγέτες της Σοβιετικής Ένωσης έκαναν γρήγορα αυτό το βήμα. “Η παλινόρθωση του καπιταλιστικού συστήματος”, τόνισε ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα, “δεν μπορεί να μην καταφέρει να επιβάλει τους βάρβαρους νόμους της, όχι μόνο στην εσωτερική ζωή της χώρας αλλά και στο πεδίο τη εξωτερικής πολιτικής. Η επιθετικότητα στην εξωτερική πολιτική πάντα αντιστοιχεί στην φασιστικοποίηση στο εσωτερικό”.
Η εμφάνιση του νέου Σοβιετικού ρεβιζιονιστικού ιμπεριαλισμού, που πάντα εποφθαλμιά όχι μόνο την άσκηση της ηγεμονίας του στο διεθνές εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα, αλλά και την εδραίωση της πολιτικής και στρατιωτικής κυριαρχίας του σε όλο τον κόσμο, δημιούργησε μια νέα κατάσταση και, άρα, έθεσε νέα καθήκοντα μπροστά στις δυνάμεις και τους λαούς που αγωνίζονται για εθνική απελευθέρωση και κοινωνική χειραφέτηση. Με την μετατροπή της Σοβιετικής Ένωσης σε σοσιαλιμπεριαλισμό, ο σύγχρονος ρεβιζιονισμός δεν είναι κυρίως ιδεολογική τάση μέσα στο κομμουνιστικό κίνημα, όπως ήταν στα τέλη τη δεκαετίας του 1950, αλλά μια μεγάλη καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική Κρατική εξουσία.
Σήμερα, η βαρύτητα και η επιρροή της Σοβιετικής Ένωσης που είναι επικεφαλής του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, δεν ασκείται τόσο πολύ στο ιδεολογικό πεδίο, αλλά μέσω της οικονομικής της και, για το μεγαλύτερο μέρος, της στρατιωτικής της Κρατικής εξουσίας. Όταν κάποιος μιλά σήμερα για “την χέρι βοήθειας της Μόσχας”, δεν αναφέρεται στην επαναστατική της έμπνευση ή την διεθνιστική της βοήθεια, αλλά στις ιμπεριαλιστικές δολοπλοκίες, στα ρούβλια του Μπρέζνιεφ και του Κοσίγκιν ή στα κανονιοφόρα του Γκρέτσκο και Γιακουμπόφσκι. Και οι αντιθέσεις ανάμεσα στις ρεβιζιονιστικές κλίκες σε διάφορες χώρες πρέπει να εξεταστούν, όχι τόσο στο πεδίο της ιδεολογίας, αν και συχνά φορούν αυτό το προσωπείο, αλλά, πρώτα – πρώτα, στο πεδίο των Κρατικών σχέσεων που κάθε χώρα ή ομάδα διατηρεί με την Σοβιετική Ένωση.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ο χαραχτήρας του αγώνα ενάντια στον Χρουτσοφικό ρεβιζιονισμό δεν μπορεί επίσης να μην αλλάξει ανάλογα με τις αλλαγές που υπέστη ο ίδιος και τον προσανατολισμό που πήρε. Η ιδεολογική πάλη εναντίον του πρέπει να ενταθεί και να ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος, μέχρι τον πλήρη αφανισμό του. Αλλά σήμερα αυτό δεν θα ήταν αρκετό. Τώρα το ζήτημα είναι η καταπολέμηση του Χρουτσοφικού σύγχρονου ρεβιζιονισμού όχι μόνο στο ιδεολογικό πεδίο αλλά και ως καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική δύναμη. Για τους Μαρξιστές – Λενινιστές και τους πραγματικούς επαναστάτες δεν μπορεί να υπάρξει πια ειρηνική συνύπαρξη με της Σοβιετική Ένωση περισσότερη από αυτήν που μπορεί να υπάρξει με τον ιμπεριαλισμό των Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής. “Προδίδοντας τον Μαρξισμό – Λενινισμό”, είπε ο Σύντροφος Ενβέρ Χότζα, “οι Χρουτσοφικοί σύγχρονοι ρεβιζιονιστές της Σοβιετικής Ένωσης έθεσαν την Σοβιετική Ένωση, το μεγάλο κύρος της που κερδήθηκε χάρη στον ηρωισμό του Σοβιετικού λαού και την οικονομική της και στρατιωτική της δύναμη, ενάντια στο προλεταριάτο, ενάντια στην απελευθέρωση των λαών. Από βάση της επανάστασης μετέτρεψαν την Σοβιετική Ένωση σε υποστηρικτή του παγκόσμιου καπιταλισμού. Άρα, η υποστήριξη αυτών των προδοτών είναι προδοσία της επανάστασης και των λαών”.
Σήμερα, όταν ο Χρουτσοφικός ρεβιζιονισμός πέρασε στο σοσιαλιμπεριαλισμό, η πάλη για την πραγματική διεθνή ειρήνη και ασφάλεια, η πάλη για την απελευθέρωση των λαών και τον θρίαμβο της επανάστασης, η πάλη για τον θρίαμβο και την υπεράσπιση του σοσιαλισμού, δεν πρέπει να κατευθύνεται μόνο ενάντια στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, αλλά επίσης και ενάντια στον νέο Σοβιετικό ιμπεριαλισμό. Η πηγή όλων των κακών είναι ο ιμπεριαλισμός συνολικά, ως σύστημα, η επιθετική πολίτικης του. Και αξεχώριστο κομμάτι αυτού του συστήματος σήμερα είναι ο νέος Σοβιετικός ρεβιζιονιστικός ιμπεριαλισμός που ήδη πήρε όλα τα χαρακτηριστικά του κλασικού ιμπεριαλισμού. Η πάλη σε δυο μέτωπα που βαθμιαία συγχωνεύονται σε ένα και μοναδικό, είναι μια αντικειμενική ανάγκη που επιβάλλεται από την πραγματικότητα. Καμιά επαναστατική δύναμη δεν μπορεί να παρακολουθεί αμέτοχη, αλλιώς, οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές για αυτήν.
Αντιμέτωποι με σοβαρές εσωτερικές και εξωτερικές δυσκολίες, οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές προσπαθούν να ελιχθούν. Ακριβώς όπως συνεχίζουν τώρα να καλούν για “σταμάτημα τη πολεμικής” με τους Μαρξιστές – Λενινιστές, καλούν για την καθιέρωση της ειρηνικής συνύπαρξης και για σχέσεις Κρατικού επίπεδου κλπ. Δεν είναι δύσκολο να γίνει κατανοητό που στοχεύει αυτός ο ελιγμός τους. Εάν, πρώτον, θέλουν να αποφύγουν το παραπέρα ξεσκέπασμά τους, δεύτερο, θέλουν να παραλύσουν και να ουδετεροποιήσουν τους κύριους αντιπάλους στην πάλη τους, να εξαλείψουν τους επαναστατικούς και εθνικοαπελευθερωτικούς πολέμους.
Για να κερδίσουν όσο το δυνατόν περισσότερες δυνάμεις και, ιδιαίτερα, για να στρέψουν την προσοχή της παγκόσμιας κοινής γνώμης μακριά από τα ηγεμονιστικά τους σχεδία, οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές προσπαθούν να παρουσιάσουν τις αντιθέσεις τους με τις Ενωμένες Πολιτείες σαν αντιθέσεις ανάμεσα σε μια σοσιαλιστική χώρα και σε μια ιμπεριαλιστική. Η “αντιιμπεριαλιστική” πόζα των ρεβιζιονιστών είναι μια μπλόφα από πάνω μέχρι κάτω. Η πραγματικές αντιθέσεις ανάμεσα στην Σοβιετική Ένωση και τις ΗΠΑ δεν είναι αντιθέσεις μεταξύ μιας σοσιαλιστικής χώρας και μιας ιμπεριαλιστικής, αλλά ανάμεσα σε δυο ιμπεριαλιστικές Δυνάμεις για το μοίρασμα της κυριαρχίας στον κόσμο.
Το Κόμμα μας έκφρασε ξεκάθαρα την στάση του ως αναφορά αυτούς του ελιγμούς των ρεβιζιονιστών. Δεν μας πείθουν σε καμιά περίπτωση. Όπως ακριβώς δεν φοβόμαστε από ένοπλες απειλές ούτε εξαπατόμαστε από την δημαγωγία με τον κλάδο ελιάς. Θα αγωνιστούμε ενάντια στον ρεβιζιονισμό μέχρι τέλους, μέχρι την πλέρια πολιτική και ιδεολογική του χρεοκοπία, μέχρι την τελική νίκη του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.


* * *
Δέκα χρόνια μετά την σύσκεψη των κομουνιστικών και εργατικών κομμάτων στην Μόσχα το μεγάλο συμπέρασμα που έβγαλε το Κόμμα μας ήδη από εκείνη την Σύσκεψη, ότι “οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές δεν είναι τίποτα άλλο παρά διασπαστές του κομμουνιστικού κινήματος και του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, πιστοί υπηρέτες του ιμπεριαλισμού, ορκισμένοι εχθροί του σοσιαλισμού και της εργατικής τάξης” δικαιώθηκε πλέρια.
Ένα σημαντικό μάθημα που βγάζουμε από την πάλη του Κόμματός μας στην σύσκεψη της Μόσχας είναι ότι οι διαφωνίες πάνω στις αρχές δεν πρέπει να κουκουλώνονται. Η μόνη σωστή πολιτική είναι εκείνη που βασίζεται στις αρχές. Η πάλη ενάντια στον ρεβιζιονισμό είναι ταξική πάλη ανάμεσα στο προλεταριάτο και στην αστική τάξη, ανάμεσα στον σοσιαλισμό και τον καπιταλισμό και, σαν τέτοια, πρέπει να διεξάγεται μέχρι τέλους.
Η ιστορική ομιλία του Σύντροφοι Ενβέρ Χότζα στην σύσκεψη της Μόσχας εξόπλισε τους κομμουνιστές και όλο τον Αλβανικό λαό με μια ακλόνητη θεωρητική βάση και με ένα ξεκάθαρο πρόγραμμα πάλης ενάντια στον ρεβιζιονισμό. Στα λόγια του Συντρόφου Ενβέρ Χότζα βρήκαν το θάρρος, την αποφασιστικότητα και την επαναστατική έμπνευση να στέκουν ακλόνητοι μπροστά στις άγριες επιθέσεις των Σοβιετικών ρεβιζιονιστών και των συμμάχων τους. Είδαν ενσαρκωμένα σε αυτά τα λόγια τα καλύτερα χαραχτηριστικά του Κόμματός μας που σφυρηλατήθηκαν στην διάρκεια όλης της ένδοξης επαναστατικής του πορείας. Αυτό συμβαίνει επειδή η πολιτική μας βασίζεται σε τέτοια σωστή ΜαρξιστικήΛενινιστική γραμμή που ήμασταν ικανοί να υποστηρίξουμε ηρωικά, να αγωνιστούμε και να νικήσουμε τους ρεβιζιονιστές.
Όταν εμφανίστηκε ο Χρουτσοφικός ρεβιζιονισμός και, ιδιαίτερα, όταν άρπαξε την εξουσία στην Σοβιετική Ένωση και σε ορισμένες άλλες σοσιαλιστικές χώρες, η αστική τάξη και η παγκόσμια αντίδραση στο σύνολό τους έτριβαν τα χέρια τους από χαρά και προφήτευαν το τέλος της επανάστασης, του σοσιαλισμού και του Μαρξισμού – Λενινισμού. Αλλά σύντομα προσγειωθήκαν στην πραγματικότητα.
Αντί της χρεοκοπίας, ο Μαρξισμός – Λενινισμός ανέβηκε σε νέο και υψηλότερο επίπεδο στον αγώνα με την ρεβιζιονιστική προδοσία. Φωτίζει και θα συνεχίσει να φωτίζει τον δρόμο της επανάστασης για τους λαούς. Ο σοσιαλισμός αναπτύσσεται και προχωρά προς το μέλλον με σίγουρα βήματα, εμπλουτιζόμενος καθημερινά με την νέα ιστορική πείρα, στην Κίνα, στην Αλβανία και σε άλλες χώρες. Οι φλόγες της επανάστασης απλώνονται σαν θύελλα στην Ασία, στην Αφρική, στην Λατινική Αμερική, σε όλες τις ηπείρους. Ούτε η ένοπλη επίθεση ούτε η ρεβιζιονιστική εξαπάτηση ήταν ή θα είναι ποτέ σε θέση να τις σβήσουν. Η νικηφόρα τους πορεία είναι ασταμάτητη.




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου